Alek Skarga Poems

2000

 

* O modlitwę Jana Kowalskiego*

Modlitwą i pracą

wizje się tłumaczą

na język Padołu

między Indianami na język Manitou

między jałowcami i kolumnami Edypa

na przesiadywanie w beczkach.

modlitwą pospołu

jak mnogie zastępy bogatą

w aniołów

w ludzi

w zadumanego młodego człowieka

który musi umrzeć

zaraz

pożądania się tłumaczą

w społeczeństwie nastawionym

jak tokarka albo dziennikarz

modlitwa dzierżyć może prym

w środkach przekazu nakazów

w wewnętrznej potrzebie Jana

nie musi zwyciężać Kowalski

pędzący autostradami najszybszym samochodem

na polowanie na dziewczyny

gdy modlić się zacznie nie tylko ustami

spuścić racz Panie odrobinę łez

na Padół, ten Padół w czasie deszczu

niekoniecznie powodzi

niekoniecznie wichru

zwykłego dżdżu

odrobinę łez

z powodu sąsiedzkiego krzywopatrzenia

z powodu pomyłki kosmetyczki

odrodzi się prawdziwa modlitwa wówczas

w każdym Janie Kowalskim

ja akurat jestem w to

wierzący

>>>

*Wino na Poniatowskim*

Czemu tego nie powiesz… jemu?

jego pies tak łasi się do ławy

lewy tytoń z Bałkanów dał ci

na drogę dzisiaj

a ty kryjesz przed nim konieczność

wycięcia suchych drzew,

które zasadził w młodości

skuteczne korespondencje lotnicze

są pierwowzorem demokracji

kulawa czereśnia spadła z dinozaura

ale na szczęście to nie był

jego dinozaur

jaki chleb, jaki schab, jaki joker?

przeplatane psy przeplatane powroty

no, czemu, czemu, no, czemu

szmaty, butelki i tektura – temu

Polska buduje sobie dom

a niech te żółwie Madagaskaru

wreszcie dojdą do imperium

Ural, jaki Ural?

zimno, jakie zimno?

następna rewolucja Pana Miszki zwali

cokoły i wreszcie skończy nieopłacalną

produkcję suszu i korków z czereśni

szatan pytał się dziś o duszę słabego

nie otrzymał jednoznacznej odpowiedzi

ze strony środowiska trucicieli

zgrzebne banki w paski niebiesko-zielone

kłusownicy eksportujący zasady moralne

i wnyki do puszcz pełnych sitowia

Kierbedź na winie

wino na Poniatowskim

luksusowy temat na wieczór w Bydgoszczy

zapal już tego papierosa

i idź na spotkanie

jego otwarcie kiszek nie jest oczekiwane

przez skrzydlatego

>>>

* Moja dzikość ucieka *

Pocałuj tego pająka

w sieci go odnajdź

to zaczarowany pająk

obdarzy cię złotą rybką

korytem i legitymacją

gdy zmieni się w wodza z wąsami

liny, trakcje, przewody

muska je jaskółka wiatru

uciekając od opola do opola

pospiesznie moja dzikość

nurkuje w lata dziecięce

przerażająco

ty nadchodzisz z gór cienia

chcesz do światła

nie widzisz sieci

nie boisz się pająka

>>>

Kotwice na wichry epoki Mdlący zapach kotwic wydobytych z mułu stulecia na dnie pozostały czaszki bohaterów, po tamtej stronie epoki ich losy morze wyrzuciło kolor nieba, niepotrzebny wrak statku z napisem „MS Zemsta” na burcie i posągiem pogańskiej bogini wojny na pokładzie i zardzewiałego kapitana z wąsem sumiastym kotwice historii na wichry epoki całe w glonach i omułkach stały się symbolem walki o suwerenność każdego człowieka morza wolności

>>>

 

*Marnie się czułem*

Towarzyszyłeś mi w ciemnej kaplicy

pod betonowym baldachimem

postmodernistycznej śmierci

W ciemności przed Twoim Boskim Sercem

wpatrywałem się modlitwą w siebie

w własną marność – cóż za pokuta –

marnie, marnie się czułem

Pokrzepiony prywatnym rozrzewnieniem

podbudowany głazem miłosierdzia

wydobytym z sumienia i wiary

wziąłem na siebie ten przeciążony grzechami kościół

Cały czas czułem na sobie Twój wzrok

tak jak kiedyś znów trzymałeś mnie za rękę

przez czterdzieści lat na Górze Tabor

w tym właśnie kościele

Z tyłu na chórze rozległy się kroki

ktoś otworzył drzwi, zapalił światło

zszedł po schodach na dół

Święty Paweł przeszedł obok mnie

skinął ręką na mnie

powiedziałem – marnie się czuję…

ale powstałem z klęczek

poszedłem za nim do Afuli

>>>

 

* Tak i nie *

Maryja znad brzegu Galilei

czyż mogła Bogu samemu powiedzieć – „nie”?

Chrystus znad brzegu pustyni Judzkiej

czyż mógł szatanowi powiedzieć – „tak”?

Czy ja mogę powiedzieć – „tak” lub ”nie”

proboszczowi w czarnym jaguarze

pozującemu do zdjęć przy molo w Sopocie?

Gdy stanę na klifie jerozolimskiej świątyni

przy Jezusie i Maryi

pomacham mu ręką,

przelatującemu obok nas skrzydle spadochronu

by zniknąć za Jordanem

z wykupionym karnetem na sporty ekstremalne

>>>

* Na falach *

Czuję, że duch kołysze się we mnie

jak mewa na falach

wewnętrzne skłonności

zagłębiają się w moje ja

jak grotołaz w jaskinię polską

duch niespokojny polatuje

i siada na falach

nurkuje w odmętach

nawiedza kopalnie podwodne

bryłę węgla lub soli

albo rybę wydobywa

Mój duch karmi się

dwutysiącletnią rybą

żyje prawdziwie to boskie stworzenie

lotne i drapieżne

udając gołąbka pokoju

pozwala mi cieszyć się

wodnym światem błyszczącym w słońcu

za przyczyną samego Boga

rozkołysanym jak ludzkie – „jestem”

>>>

*Czy zauważę, że jestem w Niebie?*

Wybacz Panie moją nieufność

Ty zawsze ulegasz mi

a ja nie zawsze to zauważam

Ty zawsze wysłuchujesz moje prośby

a ja nie zawsze to zauważam

wczoraj kotka powiła młode

na moim strychu

jeszcze ich nie widziałem

wczoraj zakwitła jabłoń na mojej działce

jeszcze w to nie uwierzyłem

zmieniły się pory roku

zmieniły wieki

nawet tysiąclecia

wpatrzony cały czas w kalendarz

nawet tego nie zauważyłem

moim marzeniem jest tulić miłość

jak młode kocięta

wdychać zapach wonnego kwiecia

obcowania z Tobą

ale czy zauważę to, że jestem

już w Niebie?!

>>>

* Opuszczone groby *

Panie, Twój Grób w Jerozolimie

ponad moim grobem

ponad grobem ludzkości

przenosimy, my ludzie, swoje groby

w nowe miejsca bitew

zapełniamy je w nieskończoność

ciałami nieprzyjaciół i ludzi, których kochamy

Twój Grób, Panie, wciąż ten sam

jedyny, u stóp Golgoty

na Miejscu Czaszki Adama

Twój Grób pusty jak grób Adama

cała Jerozolima jest cmentarzem

królów, narodów, państw i mitów

pod jej murami spoczywają

wszyscy herosi od czasów Ewy

w jej Dolinie Jozafata czekają oni na sąd,

na Twój sąd Panie, który jesteś stąd,

tego, którego wykarmiła Kolebka Jezreel

walczącą o trony ludzkość zrównują groby

zabijających w imię religii jednoczy ziemia,

która przyjmuje ich prochy jak zbędne kadzidło

kiedy nastanie pokój pod tym

wciąż czynnym wulkanem cywilizacji,

wtedy nastąpi pokój na Ziemi

Ty schodząc znów z Góry Oliwnej

wejdziesz przez Złotą Bramę do miasta pokoju

mijając w szpalerach salutujące groby

i nas synów człowieczych

błagających o miłosierdzie

błagających wreszcie o jedność w Tobie

rzucających liście palmowe, ścielących płaszcze,

składających dary i kadzących jak zawsze

>>>

* Czerwony sztandar *

Wyrwany z koszmaru tuż przed świtem

porwałem się na komunę

po jakiejś pile wchodziłem

by zerwać czerwony sztandar

poraniłem kolana, poraniłem ręce

sztandar splamiła moja krew

i jak śnieg wybielał

ale nadal łopotał dla ludzi

bez nadziei

>>>

 

* Słowa wyrwane z kontekstu *

Słowa wyrwane z kontekstu

lecą ponad łąką historii

jak ptaki szybują ponad miastem

osnuwają jak mgła więzienia, pałace i zamki

sadzają szronem na chłodnych marmurach pomników

Słowa wyrwane z kontekstu

wylatują przez okna szpitali

strzelają jak race z trybun stadionów

startują jak rakiety z grobowej ciszy cmentarzy

Słowa wyrwane z kontekstu –

Ratunku! Pomocy!

>>>

* Kocham sąsiada *

Porozumiewam się z moim sąsiadem

wyłącznie za pomocą ulotek wyborczych Krzaklewskiego

ja wieszam je na klatce schodowej

on zdziera i targa to w strzępy

ja je wieszam codziennie on je codziennie zrywa

wybrałem się wczoraj na wieczorny różaniec

przed wyjściem zawiesiłem zdjęcie Mariana

w kościele spotkałem sąsiada

obok mnie klęczał i modlił się w skupieniu,

gdy wracał po nabożeństwie znów potargał

ten spłachetek kolorowego kartonu

i rzucił pod moje drzwi

domyśliłem się, że bardziej niż diabła

nienawidzi Solidarności i Mariana

a ja znów rano zawieszę nową ulotkę

bo kocham sąsiada-katolika, bo chcę go uratować

z okropnej paszczy lewiatana Kwaśniewskiego!

>>>

 

* Hieroglify nienawiści *

Zachód słońca nad koronami drzew

przypomina mi czerwień wzgórz Galilei

lecz tam w oddali nie widać jeziora za lasem,

tylko światła Krakowa

nad lasem, który oglądam z balkonu

nie szybują lotniarze jak nad Górą Tabor,

co najwyżej ledwo dostrzegalne

dusze rozstrzelanych przez Niemców

to one kreślą smugi na niebie jak odrzutowce

białe krechy układają się w krzyże

Galilea podzielona dziś pomiędzy Żydów i Arabów

a moją ziemię najechali przed tygodniem

tym razem Hunowie z koszalińskiego

zadomowili się tu szybko

i spłodzili potomstwo ze Słowinkami,

które wolą żyć niż zostać rozstrzelanymi,

które wolą poniżenie niż skazanie na poniewierkę w Saksonii

przepustkę na sąd ostateczny Słowińców

już rośnie następne pokolenie,

które będzie profanować świątynie

i stawiać gontyny

a na niebie zobaczymy – hieroglify nieufności

>>>

*Ameba nad Zachętą *

Cień ameby nad Zachętą

animatorka mieni się jak witraż antykościelny

przed ołtarzem całopaleń autorytetów

ołtarzem na cześć Lenina

nikczemny cień ameby

wyliniałej, choć podmalowanej

z kredką na wargach

z leśnej głuszy

z Bitwy pod Grunwaldem

w Muzeum Narodowym Kordian

wymachuje halabardą nad głową afiliantki

halabarda frunie do wyspy magnetycznej

wyrwana z ręki

ścina po drodze przypadkowo głowę Lenina

a wolny kat Jaruzelski przemawia w telewizji

znów w dniu 13 grudnia 2000 roku

Polska Akademia Nauk zastanawia się

nad wnioskami o tytuły naukowe dla byłych esbeków

kobiety odmawiają różaniec

pod kinem „Wanda” w Krakowie

przed premierą filmu o wypaczeniach Chrystusa

po Jaruzelskim występuje w telewizji wściekła krowa

z loży P2 i oskarża Wielki Wschód o skażenie paszy

teatralna kłótnia w rodzinie animatorów

ameba niepolska stoi w Sukiennicach

na dwóch nogach i na jednej ręce

wymachuje pawim piórem jak czapką

śmieje się i rzuca oskarżenia

wprost w Kordiana

oskarżenia przyklejają się do jego twarzy

on stara się je zdziera i odrzucać na bok

jednak bardzo kaleczy tym twarz

niespodziewanie Leszczyński klęka

obok Kościuszki na Rynku

coś szepce mu do ucha

animatorka rzuca macewę i meteoryt,

który leci przez historię

i upada do stóp Karola Wojtyły

nie czyniąc mu krzywdy

w Kalwarii Zebrzydowskiej

Szatan kusi papieża

– daremnie

Szatan kusi naród

– nie nada…

>>>

*Bankructwo*

Jasne miecze jak rozchlapywana lawa

lecą na miasto

jak spadające gwiazdy nadlatują grzechy

tego stulecia

w strzechy i drewniane dachy

wbijają się płomienne sople

deszcz nieczystości i śmierci niewinnych dzieci

uderza w domy i stajenki

miasteczko pasterzy pogórskich

dosięgają wyroki spóźnione

dzieci widzą koniec świata

swoich rodziców

dzieci przeżywają sprawiedliwość Opatrzności

uświęcają się płonąc w Pompejach Beskidu

wioskę w skansenie spopiela kara

dziś to nie Swarno Chmielnicki ani Ugedej Teleboga

dziś to nie strzały Amora ani miecz Michała

dziś to lecące z nieba jak deszcz

pozostałości sowieckich sputników

i stacji kosmicznych

bankructwo sowietyzmu w sercach

wywołuje ten kataklizm

>>>

 

2001

* Człowiek godzien Matrixa*

Znamię rewolucjonisty na czole

w oczach błysk pioruna

aura wokół niesamowitości

oto wielki człowiek Stalin

 

Jego imię zna cały świat

o nim dzieci śpiewają pieśni

on zna serce człowieka jak nikt

oto wielki człowiek Stalin

 

Wiele uczynił dla ludzkości

wyzwolił ją z odwiecznych okowów

pozwolił śmiało popatrzeć w przyszłość

małym dzieciom darował radość

 

I choć działalność dla ludzkości prowadził pod pseudonimem

możemy odważnie głosić na dachach, że Stalin:

„To nasz Wielki Odwieczny Brat!”

godzien Nagrody Nobla

godzien statuetki Oskara

godzien statuetki Feliksa

godzien statuetki Matrixa

godzien statuetki Urbana

godzien diamentowej spinki

godzien czerwonej gwiazdy z szarfą

godzien szarfy i fartuszka

godzien młota i sierpa

godzien młotka i kielni

godzien ekierki i cyrkla

godzien Orderu Uśmiechu

godzien Medalu Drogi Mlecznej

godzien wszystkich brzęczących medali

godzien nagrody polityka roku w Europie i Azji

godzien nagrody Gospodarza Roku

godzien nagrody Gościa Wyczekiwanego

godzien nagrody Przedsiębiorcy Miasta i Wsi

godzien nagrody sołtysa roku

godzien nagrody kapłana roku

godzien nagrody strażaka roku gaszącego o zmroku

godzien nagrody samorządowca tysiąclecia

godzien nagrody prezydenta tysiąclecia

godzien nagrody stratega milenium

godzien nagrody największego przywódcy ludzkości

godzien nagrody filozofa wszechczasów w całym świecie

godzien nagrody pisarza wszechczasów Pen Club

godzien miana największego społecznika

godzien miana Kosmonauty Uciskanych Zwierząt

godzien Wielkiej Nagrody Leninowskiej

godzien Nagrody Rewolucji i Postępu

godzien Nagrody Kochających Wszelako

godzien Nagrody Niosącego Światło

i wreszcie

godzien Wielkiej Nagrody Stalina

i w końcu

godzien Wielkiej Nagrody Węgrzyna

>>>

*Moje klaustrofobie*

Moje klaustrofobie w dorzeczu Wisły

okazały się cennym balastem

opadnięcie na dno Narodu

okazało się cennym doświadczeniem

Przybyłem nad tamę, z której zrzucono ciało

Księdza Jerzego

popatrzyłem na błyszczącą wodę rozlaną szeroko,

w której przebywał święty z workiem kamieni przeszłości

moje serce zapałało wiarą i nadzieją

ściśnięte serce nie uroniło krwi

wody mętnej Wisły obmyły moje rany,

które były tymi samymi

tysiącletnimi ranami Narodu

Moje klaustrofobie przy ujściu czasów

okazały się cennym balastem,

który pozwolił mi opaść na dno sumienia

zaryłem w mule grzechu i rozpaczy

i zobaczyłem zmartwychwstałego Chrystusa

w delcie Otchłani

Moje serce zapałało tym samym ogniem Księdza Jerzego

z syczącej wody wydostałem się jak morska torpeda

by poszybować do Warszawy parabolicznym lotem tęsknoty

wyrwany z klatki światowej beznadziei

znalazłem się w milionowym tłumie na Placu Piłsudskiego

naprzeciw krzyża i stuły – kotwicy narodu

Moje klaustrofobie upuszczone na schodach

Saskiej Kępy znowu potoczyły się

w kierunku nadbrzeżnych zarośli nie wytrzymując

presji niebieskiej kopuły nad bohaterskim miastem

wrzuciły w błogosławiony nurt nieśmiertelności

ten sam gejzer znerwicowanej nadziei

>>>

*Wiosna wolna w negliżu*

Lekki kwietniowy deszczyk

skrapiał czarną dermę

mojej dziurawej tureckiej kurtki,

gdy śledziłem tokujące czajki

na łączce pośród wzgórz

rozczochrane wierzby

wypalone przez młodych pogan

zamiatały niebo naprędce,

gdy mijałem je schodząc do ludzkich siedzib

skowronki – obywatele wiejscy – dzwoniły na nieszpory

jeszcze nie w niebie, jeszcze w gałęziach drzew

pierwszy żonkil w ornym polu eksplodujący jak wulkan

zszokował mnie bardziej niż

skromne mlecze i zawilce na środku błotnistej drogi

jasnozielone przykrótkie listki brzozy

nieśmiałe nastolatki

migocąc zalotnie sprawiły, że odwróciłem wzrok

wstydząc się patrzeć na wiosnę w negliżu

złamałem łodygę zeszłorocznego suchego ostu

raniącego dziewiczość wielkanocnego popołudnia

czystolicej pogórzystości

schodząc w oczerety życiodajnej narodowej rzeki

mając przed sobą komin w Połańcu

musiałem ustąpić drogi motocyklistom

z warkotem wdzierającym się na Yamahach

w ostatni wolny lasek, w ostatni swobodny wąwóz

w ostatni niepokalany zawstydzony krajobraz

>>>

*Morwa zaczyna szaleć*

Wiatr wieje

leszczyna rozpędza się

morwa zaczyna szaleć

zmierzwione witki wierzby

układają sie w portrety

z okładek winylowych płyt

moja głowa zmęczona porannym bólem

napina się od tęsknoty

tężeje jak cięciwa łuku refleksyjnego

zatrzymana dla światowej energii

strzały miłosnej

nakierowana w kosmos

w wietrze budzą się rude samochody

terkoczące jak cietrzewie i klekoczące jak bociany

ostatnie z epoki przedpoduszkowej

ryby i pluszcze w chmurach

pierwsi górale przytupują pod sklepami

tam gdzie krzątają się jeszcze

roratni sprzątacze i księża

blady księżyc rozpływa się

nad stropami blokowiska

w chmurze gołębi

puszczyk na kominie piekarni

wydaje ostatni ostrzegawczy pisk

robotnicze myszy uciekają gdzie mąka rośnie

zanim słońce wstanie

wiatr wyczesze skwer z papierków po cukierkach

i pozrywa z drzwi plakaty nienawiści

morwa się znów zazieleni w październiku

a moja głowa powróci od morwy do normy

nad gazetą z artykułami o wschodach słońc

>>>

*Między cierniami*

Nastała światłość świata

widzę lilię między cierniami

w okolicach miasteczka pasterskiego

w drodze na szczyt

pozostawiam smolne szczapy

na swojej ścieżce nadpalonej

jak wątpiące serce

Pan jest w gorejącym krzaku

widzę rozradowaną twarz dziecka

żebrzącego na ulicy miasta,

które buduje pierwszą linię metra

jeśli Pan nie powoła

któż zdoła dojść na szczyt

a to dziecko jest już na szczycie

>>>

2003

*Myślenie tobą*

Myślenie tobą

nacinanie brzozowej kory

płócien Renoira

ale tylko do miejsc niezabliźnionej wilgoci

zwijanie na przekrwionym kciuku

prężącego się żagla

z tkaniny twego biodra nazbyt spierzchłej

farbą

zabłąkany w tobie

w dźwięczne mrowisko

grudek

na odwrocie łydki

zwiany z suchą watą przesilenia

dostrzegalny w listopadach świateł

wzbierający

w sypką łachę

przyśnionego tobie ciała

oboje powtórzeni w sobowtórach naszych ust

– niepowtarzalni

wydobyci z ciepłych kropel snu

– niedocieczeni

przygarnięci w popielatej wnęce

– czasu? siebie? snu?

ogarniający wnękę

czasu-siebie-snu

pejzażu serca

>>>

 

2006

*Feniks*

Z  niebios

doleciał

na  czas

i  zamknął mi usta

płomieniem sparzył  język

wcześniej

westchnąłem ogniem

i zamilkłem

męki spadły na moje

trzewia

i właśnie wtedy

w zupełnej ciszy

Feniks wzbił się

na  skrzydłach duszy

i poszybował we wnętrzu

ciała

jak w kosmicznej przestrzeni

kryształu wszechświata

do celu  

mojego życia

na skale litej

dotarł

na czas zwątpienia

ognisty język spoczął na mnie

w ostatniej chwili

>>>

2008

*Ostrowy serc połączone mostem łaski*

(Wszechczasowe, wszechprzestrzenne pary ostrowów wieczornych)

Dwie odnogi rzeki padające sobie, co pewien czas w objęcia

na pożegnanie na powitanie na pożegnanie

Dwie wielkie stopy Sokratesa smagane wilgotnym wiatrem

pomalowane czerwonym sprayem przez prawnuków Bolesława

Dwie zasuszone gałązki jemioły przywiązane do zielonego przęsła mostu Tumskiego

kołyszące się w takt kroków zakochanych wchodzących na most

Święty Jan Chrzciciel oblewający wodą z muszelki

beanki uczuć niespotykanych

naprzeciw świętej nastoletniej Królowej rozdającej

indeksy, certyfikaty i dyplomy

mężczyznom dzielącym wiek umysłowy przez wiek życia

Ojciec grający na flecie pastuszka

obok swej córki wystukującej rytm na bębenku dawidowym

przycupnięci na ławeczce przy nadbrzeżnej alejce

Narzeczeni kręcący się jak bąk w kajaku na środku rzeki

Siwobrody staruszek z gitarą w ciemnych okularach

grający „Barkę”

Czarnobrody zdezintegrowany aktor bez spadochronu

za to w czarnej pelerynie

przy fontannie Nepomucena uczący się roli na głos

Zakonnice niemymi ustami szepczące rozgrzeszenia

wystraszonym kochankom wieszającym kolejną kłódkę na moście

Transkrypcje Segovii dźwigające na sobie strofy Szekspira

ponad głowami spacerujących katedralnym traktem Bolesławowem

Dwa rzędy nadbrzeżnych latarni

nurkujących za swoim światłem w ciemnobrązowej rzece

Dwaj chłopcy na drugim brzegu rzeki

spotykający się na muzealnej górce

by rzucać gałęzie akacji do aportowania swoim psom

Dwa łabędzie z pokrzykiem tęsknoty

przelatujące szybko nad wyspami

Pięknie uformowany cisowy krzak w biskupim ogrodzie

i dziecięca czapeczka z włóczki kiwająca się na jego gałązkach

w rytm zielono iglastych podrygiwań

Para młoda klęcząca w katedrze

przed świętym Janem Pawłem II udzielającym im ślubu

w kolorowych zonach witraży przepuszczających światło Wschodu

w kierunku kaplic i ołtarzy Zachodu

Polski latarnik i latarnie gazowe

ze swym mistycznym światłem historii kluszczanej

Wieże katedry smagane elektrycznością

pulsujące jak atomowy reaktor

szykującej się do startu w ciemnogranatowe przestworza

Załzawione lekko zmrużone okna Uniwersytetu prawie z iskierkami łez

podglądające stado kaczek przy kolacji żerujących na środku Odry

i szykujących się powoli do chybotliwego snu

na przewalających się szumiących skibach

Rzeczna toń dziewiczego falowania

w której zagłębiają się świetliste słupy miasta

Księżyc pod rękę z gwiazdą wieczorną pojawiający się nagle nad miastem

jak przypomnienie żłóbka, jak wspomnienie Orientu kolebki ludzi i ptaków

sprawiające, że oczy świętych na cokołach zwracają się nagle w jednym kierunku

a ich spojrzenia otulają mężczyznę i kobietę

dotykających w tej czarownej chwili swoich bladych dłoni

Dwa anioły pląsające na ceglanym murze łączącym

taflę wody z ławeczką w biskupim ogrodzie

Dwie gotyckie dusze zachwycone sobą

przelewające się powoli do jednego kielicha wspólnego życia

oraz

cienie poetów i rzemieślników

nawiedzających od tysiąca lat kamienne zaułki

ciągle żywej tumskiej starówki

wyłaniających się z jej duchowego światła

jak na nowo zrodzone nadzieje

>>>

2009

*Ty i ja*

Feniks górnych dróg powietrznych

sfrunął wieczorem w centrum

elektrycznych spraw wirtualnego megamiasta

rozsypał iskry, a płomienie

pognały za jego zamiatającym ogonem

 w oknach domów

i na szklanych taflach wieżowców

zatańczyły pomarańczowe wstążeczki

ruch serc i umysłów zamarł na ulicach

zatrzymały się w locie pojazdy powietrzne

twarze milionów zastygły

tylko ty i ja

szliśmy wciąż przed siebie

z odległych od siebie dzielnic

w kamiennej metropolii zatrzymanego czasu

Feniks w kolejnym nawrocie

przeleciał tuż nad naszymi głowami

gdy wyszliśmy na główną ulicę

zobaczyliśmy wreszcie siebie z oddalenia

z płomieniami we włosach

z rozpalonymi oczami

zaczęliśmy biec do siebie

miasto rozsypało się w popiół

gdy padliśmy sobie w ramiona.

zapachniało akantem i mirrą

>>>

*Transcendentny kwiat*

Transcendentny kwiat

zakwitł w świętojańską noc

pod jasnymi gwiazdami

nagimi symbolami czasu

kwiat rozwinął pierwszy różany płatek

– czerwony – nostalgii i wspomnień

potem wzrósł drugi różany płatek

– żółty – pragnienia i rozdarcia

wreszcie pojawił się trzeci różany płatek

– purpurowy – podróży i namiętności

po chwili uniósł się w górę

płatek pachnącej lilii

– kremowobiały – prawdy i dziewictwa

za nim rozchyliły się nieśmiało dwa jęzorki lilii górskiej

– pomarańczowe, cętkowane – emocji i pieszczoty

a wówczas począł wysuwać czubek noska

płatek lilii pachnącej jak cały Orient

– złoty – poznania i odnalezienia

z dna kwiatu w końcu wychynęło

wiele delikatnych płatków niezapominajek i bławatów

– niebieskich szalenie – jak podróż w górę zmartwychwstałej miłości

by w końcu ukazać się mogły skłębione fale morskie

płatków najrzadszych ziemskich orchidei

– we wszystkich kryształowych kolorach tęczy –

tęsknot, oddania i zjednoczenia

kwiat transcendentny zachwyca

kwiat transcendencji pachnie

kwiat miłości odwiecznej

oddanej ludziom

nieupadłej pomimo grzechu

na zawsze w nim zaklętej jak absolut

wciąż się rozwija

wciąż rodzi nowe kształty, kolory i zapachy

gdy zakochani prawdziwi poza czasem

patrzą sobie w oczy

w kolejną świętojańską noc

>>>

*Bicie serca*

Mój anioł zwiastowania powiedział –

popatrz w te dwa nieba,

to twoje przeznaczenie.

zbliżyłem usta do jej ust

potem pocałowałem delikatnie w szyję

musnąłem językiem mleczne guziczki

by rozkosznie przylgnąć do białego łona

i usłyszałem bicie serca

syna

>>>

* Postsowieckie nieszpory *

Rozchwiane serce

stary zdezelowany rower

rozkołysane serce łkające

jak pęknięty ze spiżu dzwon

cerkiewka na wzgórzu

z dziurawym dachem

po której zmurszałych ścianach

płyną strugi deszczu

serce ikoną świecącą

w niej

ktoś klęczy

ktoś pozostawił rower

pod drewnianym parkanem

to staruszka przyjechała

z zapadłej wioski

w deszczu rozpaczy

w błocie samotności

wezwana na nieszpory

do ruin swego

postsowieckiego życia

>>>

*Ktoś powiedział*

Ktoś powiedział –

wzgórza nieutulonego żalu

mlecznej delikatności, której

nie dotknęło wschodzące słońce obłudy

nie spiekło zachodzące słońce zwątpienia

Ktoś powiedział –

piramidy radości

kryjące szczątki ziemskich ograniczeń

Dotknąłem twych piersi

opuszkami palców, wilgotnym językiem

musnąłem łaskoczącymi rzęsami

bladoróżowe drżące kuleczki życia

wtedy nad doliną utulenia

zapłonęła tęcza naszej jedności

my wpatrzeni, zachwyceni

przesunęliśmy spojrzenia w górę

w zenicie odkryliśmy nasze oczy

oddane sobie na zawsze,

wpatrzone w siebie odwiecznie

Ktoś powiedział –

to zakochani nieśmiertelni

nie żałujmy im szczęścia

>>>

*Lorelei dzowni do mnie co rano*

Lorelei dzowni do mnie co rano

ze swojej skały na Renie

ja odbieram te telefony

coraz to w innych miejscach

a to na Krywaniu Baców i Janosików

a to w Grocie Króla Gór

a to znów na statku Waza

a to w karawanie do Petry

Gdy właśnie byłem na kosmicznej stacji Alfa

dostałem mmsa wstrząsającego

zobaczyłem ją jak szlocha

nad przepaścią pośród burzy

a jej włosy jak warkocze wszystkich komet

wplątane są we wzburzone fale rzeki

zmarłem z przerażenia

Natychmiast zrobiłem słodką fotkę

z wiatrem słonecznym nadlatującym

od strony supernowej królów

i spróbowałem wysłać

mojej nagiej drżącej Lorelei

nie udawało mi się to

traciłem wciąż zasięg

przelatując nad Syberią i Workutą

W sumie to dobrze się stało

jak się okazało po chwili

na mojej fotce była jakaś kometa,

która w powiększeniu jawiła się

ogromną bryłą lodu

a jej warkocz śniegiem białym

na ciemnej stronie komety

widniał wielki czerwony symbol –

skrzyżowany sierp i młot oraz broda starca

Zasnąłem przy próbie skasowania foty

telefon wypadł mi z rąk

a potem z Alfy gdzieś nad Donem

poleciał ku ziemi pomimo braku grawitacji

przestraszony wyciągnąłem moją

kilometrową rękę jak manipulator

nie zdążyłem go złapać

zniknął w atmosferze

odetchnąłem jednak widząc rozbłysk

historyczny krwotok z mózgu cywilizacji

Lecz Lorelei płakała wciąż,

gdyż nie otrzymała odpowiedzi

łzy zmieszały się z wodami powodzi

wir pochwycił cudne kędziory

wezbrany Ren zlitował się nad ukochaną

otoczył ramionami i zaniósł daleko

opadła na dno Oceanu

tam spotkaliśmy się i utulili

w łodzi podwodnej Kapitana Nemo

>>>

*Dzieciństwo ostateczne *

Samolociki na gumkę

nielatające dzieciństwo

odpustowe śmigiełka z blachy

wypuszczane ze skręconego drucika

raniące palce jak żyletki

dzieciństwo krwawiące

rozsypujące się piaskowe babki

nad brzegiem królowej rzek

dzieciństwo upokorzone

zachowanie na przedszkolnej scenie

dzieciństwo nieporadne

wigwamy z koca i strzelanie do ptaków

ognisko rozpalone przy ścianie domu

dzieciństwo zbuntowane

zakochanie w dziewczynce,

która stała się na zawsze aniołem

skaleczonej duszy

dzieciństwo ostateczne

>>>

*Dziewczyny z Karyai*

Dziewczyny z Karyai

powróciły w wizjach retrospekcji

dojrzałego mężczyzny,

który zasnął na plakacie pożądania

leżącym na moście

wciąż pijany miłością nie dowlókł się

do zarośniętego dziki winem

domu samotności duchowej

ułożył się do snu na szczątkach serca

zerwanego z ogłoszeniowego słupa

rzuconego dramatycznym porywem wiatru

na środek dwudziestowiecznego mostu

zdobnego w pylony egipskich i babilońskich świątyń

i posągi boginek płodności

samochody i tramwaje omijały

truchło zakochanego władcy snów

anioły stanęły w locie nad nim na rozkaz

mędrcy z magistratu przyszli wręczyć nakaz

on otworzył nagle oczy i wszystko zniknęło

poza jedną niebieskooką dziewczyną

dotykającą spracowaną dłonią jego policzka

>>>

2010

 

 

*Książę zasnął tam w dole*

We śnie czy w marzeniach?

Książę sam już dziś nie wie

widział ją w kosmicznym świetle Drogi Mlecznej

była jego Różą, lecz białą jak lilia

nie była królewną a nawet księżniczką

jak męczennica spięta i czysta

dzieckiem przystępującym do Pierwszej Komunii Świętej

i Chrztu jednocześnie

była Panną Młodą w bielutkiej sukni do ziemi

lecz Książę nie dostrzegł bucików

nawet jednego pantofelka, ach bosa dziewczynka

przestępująca niecierpliwie z nogi na nogę

Książę wytężał wzrok by lepiej ją dojrzeć

by rozpoznać rysy jej twarzy

lecz delikatny obłok zasłonił mu ją –

co więcej, w oczach dym

nie dawał się spłukać łzami tęsknoty

i Książę stał się niewidomy

– do czasu – zagrzmiał nad nim głos Archanioła

a dziewczynka już żywa,

oto z ławeczki się podniosła, gdzie była przycupnęła

cichutko przeczekała tu w kolejce wiek cały

zarzuciła na plecy różowy plecaczek z misiem

kryjący wiele niebieskich skarbów

spakowany na drogę przez samego anioła,

lekko podbiegła do diamentowych wrót miłości i życia

przymierzając swoje ziemskie ciało

zmieniła się cała w słuch

zerkając w zieloną przepaść za progiem,

gdy Książę zasnął tam w dole

ona usłyszała nareszcie jak Jezus

wymówił głośno jej imię

>>>

 

*Rozstanie róży*

Samotna herbaciana róża

biegnie radosna przez asfaltowe ścieżki

miejskiego parku

skulonego w drzemce styczniowej szadzi

trąca każdą z rozespanych latarni

wychylającą głowę z ciemności

zmieniając kolor ich księżycowy

na złoto-pomarańczowy

za sobą zostawia niecodzienną aurę

nieśmiertelności i kuszącej nadziei

herbaciana róża napełnia park

uniesieniem miłosnym przeżytego rozstania

niosąc na płatkach zapach ukochanego.

z jej rozchylonego serduszka

wylatują świetliki słodkich pocałunków

a w środku zimy na klombach tuż po północy

wyrasta dla nich bursztynowe kwiecie

by mogły podzielić się czułością, która nie przeminie.

złociście rozmarzona

przysiada na ławeczkach wspomnień

i wtedy śnieg przestaje padać na kwiaty

a wprost ze snów zakochanych

przylatują ptaki i pszczoły

natchniona słucha ich powtarzających

jak echo bezdomne

słowa szeptane tylko dla niej

jeszcze sekundę temu

>>>

Wiele serc

Wiele uczuć spłonęło tego lata

w pożarach rzek

wiele serc spopielało

w smogu namiętności

oczy widzącego są jak gwiazdy

gwiazdy patriotów zabitych nieludzko

ręce wyciągnięte z potrzasku

ku światłości

usta nieme otwarte

gdy miecz przeszywa miłość

wielu ludzi zwątpiło tej jesieni w przemijanie

uszy słyszące są jak dęby święte

wsłuchane w modlitwy

szepty pomordowanych

w Smoleńsku

>>>

*Alchemia nieba*

Spojrzałem w niebo

a tam, nade mną

wielka srebrno-zielona pastylka

z dodatkiem arszeniku

jakiś cień przemknął obok mnie

góra zadrgała na horyzoncie

poczęła się wznosić wyżej

na tle wielkiego zmysłowego oka nocy,

to rósł wulkan

zrodzony w noc dziecka

pastylka na niebie pomarańczowiała

gdy zapach światła gorącej lawy

zbliżał się do zmaterializowanego smaku mięty i szafranu

wtedy wielki kreator snów

zakręcił światem

ze snów wypadła dziewczyna

wprost w moje ramiona

już jej pierwszy pocałunek

był odtrutką i antidotum

które uratowało moje dogorywające sczerniałe serce

wulkan eksplodował

lawa zalała księżyc strachu i uprzedzenia

i srebro zmieniło się w złoto

>>>

 

 *Polska*

Trzynastego po południu pada deszcz

leżę na tapczanie zbity aurą jak pies

wymoczony w martwej solance okna

w gwarnym bloku szepty ludzkie

 ujadanie psów polskich

zza ściany dolatują dźwięki marsza żałobnego

spiker w telewizji wypowiada imiona i nazwiska

w różnych odstępach czasu

zegar odpowiada – amen

dziecko gdzieś na parterze kłóci się z matką

zegar dopowiada – amen

lepka krew sączy się na szare płytki

ze szpar w drzwiach lodówki

stopy pieką, w głowie szum wiatru

katyńska mgła spowija blokowisko

deszcz bębni o blaszane parapety

stuka w cembrowiny głów i parasole

kolejne nazwisko i  imię

rozdziera mgłę

na latarni nagle rozśpiewał się kos

Jezus otwiera oczy

na karcie ściennego kalendarza Radia Maryja

ze starej tapety patrzy i nasłuchuje – Kwiecień 2010

kolejne nazwisko i imię wypowiada spiker za ścianą

katyńska mgła wczołgała się już do mieszkania

krew powoli przepływa z kuchni do pokoju

nagle rozjaśnia się aureola wokół głowy Jezusa

jedna ręka cała w strzępach

porusza się by wskazać serce w cierniach

druga powoli unosi się w górę

prostują się palce

złocisty płaszcz wypełnia się czerwienią

a królewska tunika bieleje jak śnieg

Jezus wypowiada słowo – Polska!

>>>

*Nie rozdziobią nas kruki i wrony*

Obudzony dudnieniem głuchym stukaniem

pomyślałem w chwili świadomości –

moje serce bije ciepłą miłością

skowyt mroźnego wiatru nakłonił ucho

ku Męce Ukrzyżowanego w spiekocie

jak wielkopiątkowe drewniane kołatki

echem rozległo się nawoływanie

w katakumbach grzechu w jaskini usprawiedliwienia

w duszy skutej mrozem

otworzywszy oczy zobaczyłem naprzeciw siebie

wielkie czarne ptaki kołyszące się

na balustradzie balkonu za oknem

niezgrabnie jak chochoły narodowe

tracące równowagę w porywach styczniowej zamieci

podszedłem bliżej do balkonowych drzwi

lecz nie wystraszyłem ptaków

wielkich jak sępy lub orły

z tupotem twardych łap

ze zgrzytem szponów po metalowej oblodzonej barierce

buńczuczna horda najeźdźców

przysuwała się do karmika sikorek

carsko-asyryjska sotnia schodziła w dół

okraczając linki suszarki na pranie

by skraść ziarna lichym ptaszkom polskiej demokracji

stojąc tuż za szybą mogłem

z bliska dostrzec tę ohydę

panoszącą się nad polskim żłóbkiem

odwieczne wojska Babilonu, czarne zagony Rosji

nie zatrzymały się za oknem

przeniknąwszy przez szybę obsiadły mnie całego

jak w scenach z horrorów wczepiły się w pidżamę i ciało

szybkim uderzeniem dzioba ptaszysko

rozpłatało moją pierś i wbiło głęboko w serce

zakrzywiony kieł czasu, dziób krwawej historii,

katyńsko-wołyński miecz pogromu

wtedy jak piorun z jądra bólu okrutnego

z jestestwa myśli męczeńskiej

idea uderzyła w mózg

uczucie zmienione w jaźń

i zajaśniał sztandar świadomości i napis –

nie, nie, nie –

nie pognębią, nie zabiją nas

nie rozdziobią nas nigdy… tak jak WRONA

2011

 

*Poematy dla pszczół*

Miłosierdzie i miłość w jej zapachu

prawda i sumienie w jej przeznaczeniu

wijące się zorze dusz jak bukiety

jej kwiaty kwitną

jej łąki zachwycają

owady ze snu letnich łąk

ptaki kolorowych krajobrazów

i płowa zwierzyna wylęknień

jej bladość jak lilii

jej rumieńce jak róż

z błękitu wypadają pokręcone

stwory chmur i przeskakują

most tęczy tam wysoko

nad głową zadartą do góry

droga, pastwisko i atelier artysty

na chmurach siedzą skrybowie cierpliwi

balonami nadlatują jak motyle

baletmistrze realistycznych poematów

by nad kolorową doliną

rozpinać parasol idei

w miłości i miłosierdziu

dla pszczół

strażniczek kruchego życia

w światłości

>>>

*Ucho igielne*

Schodziłem z Góry Oliwnej

trzymając za ręce dwie kobiety

ja wracający z Betanii w zielonej tunice

one w białych powłóczystych sukniach

z Meah Shearim i Ein Karem

ich błękit i ich czerwień były naturalne

żółty pył drogi i szary kurz na grobach

złoto świeciło nad nami sztuczne

Archanioły i ludzie

witali mnie jak nawróconego Heroda

mój smutek dźwigany na kiju kurczył się,

gdy zbliżałem się do Złotej Bramy

osiołek przyprowadzony przez czarnego islamistę

zastąpił mi drogę

dziwny osiołek, który pod derką

był obwiązany pasem szachida

a z boku miał wiązkę siana

puściłem ręce kobiet i wsiadłem na to bydlę

ująłem gałązkę palmy w dłoń

w tę, na której miałem kardynalską rękawiczkę

i skierowałem się do Złotej Bramy

ludzie zgromadzeni wokół murów Jerozolimy

rzucili się do panicznej ucieczki

z Doliny Gehenny na pastwiska Scopus

głosy trąb zagrzmiały metalicznie na Wzgórzu Świątynnym

słyszalne nawet podczas huku eksplozji

gałązka palmy nagle stała się kałasznikowem

Złota Brama zamieniła się

w ucho igielne dwudziestego pierwszego wieku

>>>

*Łut świąt*

Po tańcu śmierci

zapracował elewator miłości

na zakończenie płaczu

zwanego jesienią

onomato wiatrem

peistycznie splinem chorych na pojedynczość

podbiegliśmy pod choinki

wczołgaliśmy się pod żłóbki

zakryliśmy się sianem

zamaskowali bydłem       

skuleni w kątach strachów

w pobudowanych wytrwale piramidach

labiryntach dni minionych

wspomnień umarłych

załzawione tęsknoty wtórują duszom naszym

zawodzą z nami znicze niedoczekań

i gdy rozbłysk kosmiczny znika w piachu

wzbudza ognisty grzyb pustynnych namiętności,

co wznosi się aż do komunikacyjnych satelitów Ziemi

łącza niewidzialne wypełniają się słowami

rozgrzewają się świątecznymi bajkami

a szepty stuleci szepty miliardów

od czasu Adama bez żebra

mieszają ukorzenia, spopielają nadętości

dzwonią bezbronnością

na to nam przyszło

na pierwszy Dzień miłości

tyciej tylutkiej

jak pierwsza cząstka materii Wielkiego Wybuchu

bozon myśli łut słowa ciut światła

łut świąt

ciut przebaczenia i nadziei

supernowa uśmiechu

>>>

* Garść światła*

Garść światła

garść wody górskiej

garść chłodnych iskier

z wnętrza Giewontu

zaczerpniętych w Dolinie Strążyskiej

Garść światła

garść lawy

z islandzkiego wulkanu

z mistycznej kuźni greckiego boga

Europy

tego, który stał się legendą

za życia

zamienił się z prawdą miejscami

był od początku Achajów i Dorów

mitem

Garść światła

garść jasnych włosów

w których igra zalotna miłość

uniesionych w zachwycie

do ust drżących w ciemności

Garść światła

garść spojrzeń przemieniających duszę

przemieniających świat

z zaprzeczenia świata w miłość

młodzieńca, co płonie

mężczyzny, co cierpi

Garść światła

garść gwiazd wirujących

z serca Mlecznej Drogi

wyrwanych

jak krople myśli samego Stwórcy

rozsypane

scalające się

Garść światła

garść dobrych uczynków

wiejskiego pastuszka

klęczącego przy kapliczce

na rozstajach polnych dróg

widzącego Ducha Świętego

w płonącym krzaku głogu

pod postacią

błękitnookiej dziewczyny

garść pocałunków

jak korale

za jej zasmuconą twarz

>>>

 

2012

*Pustynny kwiat*

Zdumiony pustynny kwiat

smutny rajski ptak

nad pustynią przeleciał

samolot z moimi marzeniami

rozsypał tęczę

spektrum umierania w spiekocie serca

kolory opadły na kolce kaktusów

wzbudziły zapachy jednego lata

zakwitły ich kwiaty

kwiaty jednej nocy

wiatr w ciemnościach potoczył kule starożytności

przez zasuszone sny

przez puste koryta rzek bolesnych

zaleczonych rozpaczy i miłości

wiatr muskał kolce kaktusów

rajski ptak z pobliskiego

poligonu dojrzałości

zniknął w puchowej skale

zmieniając się w Feniksa z nicości

nieśmiertelnego ptaka bez imienia

pustynia życia może skrzywdzić wędrowca

pustynia życia może zakwitnąć cierpieniem

pustynia życia i tak    

jest fascynująca i tajemnicza

każdej nocy

pomiędzy stuletnimi kaktusami

przejeżdża kawalkada aniołów w sombrerach

na czarnym niebie

całują się komety

patrzy na to samotny kwiat

nadlatuje nietoperz

zamienia go w kamień

wieczysty owoc

>>>

Oto jestem w raju

na dnie martwego morza

statek przybył za późno

żeby ocalić mój gatunek

oto jestem w polskim raju

na dnie Wisły

zaraz ukażą się moje stopy

nad powierzchnią wody

rzeka wysycha

żaden statek już nie przybędzie

oto jestem w powiatowym raju

na dnie baru

woda wdziera się każdą szczelinę

do mózgu i do kościoła

papierowe łódki pod mostem

woda czarna, skażona

woda z martwych sumień

utracony raj to czy Sodoma?

gromnica wpada do wody

łódki zaczynają płonąć

Pearl Harbor to czy Lepanto?

>>>

Pustka wszechświatów równoległych

pies zaszczekał w jednym z nich

mroźna noc

księżyc

dzban

światło

w dzbanie życie

i jeszcze życie w psie

życie równoległe

wszechwładna trauma narodowa

Polska równoległych grobów

ciemność nad Warszawą i Pułtuskiem

ryby płyną w ciemnym nurcie

kule staczają się po zboczu

myśli pulsują

w elektronicznym mózgu,

który rozbłyska

w jednym ze światów

najbardziej pustym

życie jak pies

pustka równoległych światów

Polska znika tutaj

by pojawić się pośród innych galaktyk

obok martwej gwiazdy Rosji

>>>

Hotele Las Vegas

sfinksy, raje, lwy, czaszki i neon: kaplica

spa, jacuzzi, sklepy, sklepy, sklepy, bary

ruletki

miliony zagubionych ludzi z całego świata

dziesiątki tysięcy jednorękich bandytów

 

Sklecony z kamieni kościółek półlegalny

w wiosce wśród gór nad rzeką Hu

legalne kury, świnie, wódka i tytoń

półlegalna bieda narodu chińskiego

legalna bezpieka

 

Kolorowy targ w kolumbijskiej wiosce

biała fasada kościoła

wokół dym, smród, błoto

bose nogi, narkotyki i broń

 

W Las Vegas, Chinach, Kolumbii

ludzie leżą przy drogach

trędowaci, nieprzytomni, zapomniani

bogaci i biedni w jednej lawie katastrofy

z nędzy natury, z nędzy jadła

z nędzy pragnienia, z nędzy zaspokojenia

wyciągają ręce krwawiące

i dłonie z sinymi palcami

kurczowo zaciśniętymi na różańcach i banknotach

>>>

W tonacji wybuchającej supernowej

(jak ja lubię te tajemnicze zakątki wszechduszy)

rozbrzmiała pokusa

jesiennej miłości

po śmierci wszechświata rządowego

oto kolejne odrodzenie prywatności

na skrzydłach wiatru słonecznego

wśród fal melodii

rzek rozśpiewanych jak Wisła,

które uleciały w sumieniach

rzek jednak podniebnych

płynę lecę faluję

unoszony przez podmuch nowego życia

przemierzam obszary serca

pustki niewyobrażalnej dla słowa

mojej własnej natchnionej

samotności

gdy pada pytanie –

„czemuś mnie opuścił”

a potem wybucha światło

w niedzielny wczesny poranek

a potem kosmiczna eksplozja

wolności dla wszystkich wyznań i szeptów

supernowa era miłości

płynie jak manta ku światłu

>>>

*Pod chórem*

Patrzę na hostię w tabernakulum

patrzę spod powiek posępnych

przywleczony do kościoła jak

strzęp ludzkiej nadziei

przez zdesperowane anioły

białka oczu

spuszczona głowa

lęk

poszarpany przez katolików

znienawidzony przez siebie samego

Patrzę na hostię klęcząc przy filarze

pod chórem

patrzę i widzę księżyc w pełni

na firmamencie gwiazd ponad pustynią

spokojny ciepły jak sen

bajkowy

dziecka

oczekującego Bożego Narodzenia

Otwieram oczy szerzej

otwieram drzwi duszy

otwieram sejfy, piwnice, lochy

otwieram walizki dawno już spakowane

otwieram dzieciństwo i młodość

otwieram radość z prezentów

otwieram korytarze weselne

i pokoje światła

pióra białe spadają z chóru na moją głowę

wstaję

wychodzę

przydeptuję samego siebie

w przedsionku kościoła

lęk odpływa na środek oceanu

jak solna bryła

Atlantyda

>>>

Pęka nić

tama pęka

pęka naręcze kwiatów

na końcu serce

w mglistym lesie

na taflach łąk ściętych mrozem

Szerszeń biedy jak lis

okopany w wosku

dziewczyna nie jest królową

nie ma własnych zastępów

owadzich

nie ma owoców chwil jasnych

nie ma już spożytej wczoraj słodyczy

przez chwilę chociaż widzi anioły pieszczot

fruwające nad łąką

wszyscy jej mówią, że to mgliste opary znad rzeki

że to łabędzie

że to płatki śniegu –

jest zima przecież

a jej serce pęka

a jej sny oplatają ją jak ciernie

widzi je, jako zamróz kwietny na szybie

płacze, bierze aparat i robi zdjęcia

zamarza pęknięte serce

w każdej fotografii

wspomnienia uczucia minione chwile

powstaje niezapomniany witraż

wniebowziętego serca

>>>

Skoro nawet

głowy potracili

skoro

ja ty mama tato

mamy głowy

urodzeni z głowami

w miastach

skoro do wiosek

no niech tam

pędzimy

by wyciszyć serca

głowy w miastach

zostawiając

serca za górami lasami

Skoro nawet droga daleka

nawet pańskie przyłbice

ciastka z kibucu

klimatyzacja w zbożu

skoro już jesteśmy

w wiosce

zwalniamy

zwolnijcie

hej!

wy też

skąd tu czołgi

w Dolnej Polsce

skąd tu tyle czołgów

uważaj!

to nie komar

czołg nie motyl

uważaj muszka!

uważaj na głowę

>>>

 

Pisałem o Ledwożywie

w młodości

potem modliłem się

o przebaczenie jej grzechów

z pisania mogłem umierać

z przebaczeń mogłem żyć

Ledwożyw wskakiwał mi na barki

częściej niż siedem razy

w tygodniu

gdy z psem płoszyłem Indian

plącząc się po samotnej okolicy

krew lała się z samotnego serca

okna otwierały okiennice

by szyby mogły odetchnąć

bym zrzuciwszy Ledwożywa

mógł wreszcie poszybować

pokaleczony, ale przewietrzony

za Indianami, którym nie straszna

męka ani długi marsz

ku świtaniu ludzkości

ku świtaniu męskości

Ledwożyw był inicjatorem

stawania się

z psem z łukiem z lekturą

okna otwarto jednak na cierniowy ogród

wyszedłem tam

wpatrzyłem się pozostałem

z Ledwożywem sam

z bliznami i otwartymi ranami grzechu

by kreślić słowa

oliwną gałązką na piasku

>>>

 

Małe złudzenie

w jesiennych szatach

wpada jak muszka w abażur

samotności

śnij

imam się kowalstwa

na dnie oceanu

wykuwam gwiazdy i jeżowce

małe poirytowane

tuż w grudniu

tuż za mną

już znowu

wyklepuję kopułę

zaspałem w muzeum

tuż przed bitwą

miałem dołączyć miałem polec

miałem zasłużyć

zaspałem w okopie

z głową w piachu i torfie

Małe marznięcie

na jednej nodze

tuż przed Wigilią

gdzieś na polskiej Syberii

a może w Kanadzie

by przetrwać by zachować religię

zabrałem pisma i przepłynąłem

Bajkał i Zatokę Hudsona wraz

Małe serce wstrzemięźliwie kochało

małe serce kryło się po krach

i przyszła nadzieja

złudzenie poirytowane

>>>

 

Nawet wrony

ze mną nie zginą

ani żadna rzecz

która się odnalazła

w Seleucji

po Aleksandrze

słonie nie zginą

w bitwach starożytnych

nawet pamiątki świętych

po przejściu Persów

nie zginą chusty

w Rosji po wtargnięciu Arabów

nawet matrioszki komunistów

ale czy wiara nie zginie

po totumfackich postpapistach

>>>

 

Dostrzegłem w jabłku

zaklęte

kształty pięknego kobiecego ciała

krągłości i słodkości

aseksualnie smakowite

rozpocząłem jak Michał Anioł

wydobywanie z materii

piękna ukrytego w niej od wieków

Używając paznokcia

wymachując kciukiem

formowałem wyobrażenie kobiety

z mozołem

na ławce nad Wisłą

woda przepływała u moich stóp

woda samotna jak ja

szumiała w swojej nazwie

ja zastygałem w swojej

Dłubałem w jabłku cierpliwie,

gdy z rzecznej piany wyszła Afrodyta

odsunęła nogą szczeżuje

rozchyliła tatarak rękami

usiadła mi na kolanach

objęła ramionami i odebrała jabłko

uśmiechnęła się rajsko

i ugryzła raz

po czym podała mi tablet

z jego słynnym logo

przestałem myśleć

czegoś dotknąłem

po czymś przesunąłem palcem

straciłem rozum

zapatrzyłem

wtuliłem się

wziąłem z jej ręki

i ugryzłem jabłko drugi raz

>>>

Pozdrowienia klaustrofobiczne  z obmywanego deszczem auta

śle Jim Morrison z radia na falach oślepianych drzew

jesienna nostalgia wdziera się do środka,

podczas gdy pamięć wyrywa się w dal za znikającym miastem

mrok rozstania powoli, struga za strugą, zalewa serce

łzy na szczęście szybko zbiera wycieraczka-strach

>>>