Alek Skarga Poems

1986

 

* Infantka *

Gołąbka

chimera

moja hiszpańska infantka

pojawiła się tutaj nagle

w grdyce aż czuję przerażenie

tu następuje detekcja podziwu,

gdy w makówkach jak dynie

odnajduję jej wizerunek

sen go odnajduje wcześniej

i sprawia, że:

muszę opuścić kino przed zakończeniem seansu

muszę wyjść z pracy przed piętnastą

muszę przestać grać zanim zdobędę sławę

muszę zakończyć wiersz zanim muza

się w nią zmieni

muszę skierować się ku wyjściu z kościoła

zanim krzyknę w ciszy na cały głos

usiadła na moim ramieniu

ona mały cichy ptaszek jeszcze z oczami dziecka,

którego piórka rozchylają się na wietrze

daje się unosić w moje kąty ucieczek

chce się przed wieczorem skryć w moim domu

chociaż jest dopiero południe,

by zejść z drogi kłamstw i zdrad

moja hiszpańska infantka każe mi siebie oglądać

w koronkowych majtkach wystających spod sukni

i z wielkim dekoltem jak dama

czyhałem sam w wieczornym zaułku miasta

pod mrocznymi murami obronnymi

znajdowałem zgubę własnego ataku

całowałem ten mrok parą wydobytą z ust

mrok pochłaniający sąsiadki

mogłem zatracić się w walce o pokój

z mordercami dobrej woli,

ale zostałem z moją infantką,

by przekonać się jak dorasta

jako gołąbka pokoju

>>> 

 

Bablion, Babilon, synkopowy Babilon

mroczny jak trzynastka

jest moim obiadem dziś w pałacu Nimroda

we dworze Hammurabich

pod kandelabrami przypadku Słowian

wobec stiuków chwil Polan

i Cham z Podola z harmonią na ty

jak i pasterka 

z diademem na rozstajach dróg marmurowych

tak biały niedźwiedź zaglądnął kiedyś

do mojego pokoju przez okno

samochód chciał mnie przejechać dziś na szosie

mnie autora hymnu nowego świata

przechowywanego w szufladzie głowy

przechadzając się korytarzem domu partii 

nuciłem juz wtedy ten hymn pod nosem

policzyłem do ośmiu

i zasnąłem na czerwonym dywanie

by płynąć przez wzburzone morze Sodomy

pokochałem tratwę ratunkową

i każdą z par moich myśli

teraz różdżka Biblii przegina się

w kierunku źródła wulkanu

ukrytego głęboko w legendzie

strach paraliżuje mój umysł

przed własnym doskonałym aniołem

ciągle obecnym przy mnie przedakadyjskim

i nie mogę w końcu

i nie potrafię w końcu

krzyczeć

mówię więc:

zamiast port lotniczy – poczekalnia

zamiast cięcie – kantowanie

zamiast dyscyplina – a niech to diabli

teraz mogę zaledwie szepnąć

wyśniłem srebrny róg, lecz nie wiem

co on symbolizuje?

myśli dynamizują te wizje

jakimi są dzikie życia wokół mnie

dzieckiem odbierane

sercem pokonane

progi cywilizacji

>>>

 

* Przyjemna woń *

Jeśli marzysz to wejdź w dym

nie przechodząc przez ogień

razem ze swoim koniem

scytyjskim, tatarskim, indiańskim

zamknij usta, czekaj, płacz

tobie jest potrzebne widzieć

skalę dwudziestego pierwszego wieku

i cynizm uprzedni

pędząc samą osiodłaną lokomotywą przez tajgę

wszystko jedno czy zesłaniec czy pionier

firanki zasuń

odłóż okulary

skup się

zamknij w sobie

ja będę obserwowal ciebie

ja będę wierzył w ciebie

nie przeprowadzaj nigdy

dzieci i koni przez ogień

wejdź jednak w dym

ze spalanych imperiów

przyjemną woń pieniędzy

pieniędzy na złoty

Dom Pański

marzenia są kadzidłem

uświęceniem życia

>>>

 

* W pieluchach z aluminiowej folii *

Jak kiść winogron zmarznięta na winnym krzewie

w luty poranek

kołysząca się, powiewająca

zapomniana flaga

pośród skłębionych żelbetowych zbrojeń

zamarznięty lis w leśnej jamie

zasypanej śniegiem

plujący krwią lodową

na ścieżkę pijany gruźlik

takie to moje porównanie duszy do życia

chciałem być dzieckiem północy

lecz już mam dość

przemarzłem i jestem zły

ze ść szcz

siarczyście świszcze zamieć

dziś moje porównanie jest w moich zębach

a ja skulony poirytowany

w pieluchach z aluminiowej folii

brak wokół puszcz,

które by mnie skryły

i ciszy, która zabrałaby moje ciało

w ponadświszczący akwarystyczny lęk dziecka

struny stalowe przeciągnięte nad wzgórzami

napięte na pudle doliny

czekają jak gitara z milionami watów

na moje ostatnie szarpnięcie

najsmutniejsze szarpnięcie

wiatr kołysze kiścią winogron

szkolnych niewiarygodnych kulek

tak tłucze i chrzęści wewnątrz mojej głowy

nie mogę unieść ręki

nie chcę być dzieckiem zasypiającym na zimę

chcę panować nad światem

przeszkadza mi w tym miłość

zbytnie zakochanie zbytnie wyśmianie

i wiatr

rzeką atramentu jest moje serce

wyobrażenie wiosny to mój lęk

zew wzgórze kobieta ptaki

żelazne kraty bram żelaznego nieba

symbole wschodu ołów cyfry

bałwan w cylindrze

modlitwa wyjścia

krzew winny

zasypany śniegiem

człowiek winny

zapomniany owoc

dziecka

>>>

 * Echo *

W kręgu pulsujących miłych zdarzeń

zamykam w sercu ciepło z opuszków palców

szukam krwi w myśli i w powietrzu

wokół powiewają słowa

pustynny wiatr szuka dźwięków we mnie

czeka kołyska

i zbliżający się wielki kot na niebie

szukający mleka

atmosfera więzienia

echo w nim to echo ziemi

jądro potrzeby czekania

osłupiałem od ciepełka jak Szymon

wsłuchuję się z wysoka

w gaworzenie dobiegające z kołyski

gr! grd! grdyką!

>>>

Jasność cudzoziemska to dopiero jasność

wykałaczką stwierdzam ból

penetrując oko rodaka

naście może lat temu w kwiatach znalazłem sen

w brrr mieszkałem

tam wymarzyłem ach

och streściło się

jak to na wschodzie

taka przemowa przy świątecznym stole w 86 roku

jest usprawiedliwiona cudzoziemską jasnością

oczekiwanym wyjściem niedźwiedzia

Groźny umarł dawno dawno temu

uwierz mi to prawda

za siedmioma górami

za ośmioma rzekami

za jednym stepem stepów

tacy jak on marzyli o szklance potu

z końskiego karku niżej Temudżyna

to ich natchnęło

tak jak dziś wódka

staram się natchnąć rodaka

siedzącego po przeciwnej stronie stołu

drażniąc dno jego oka

głaszcząc siatkówkę ostrą wykałaczką

użytą wcześniej przez Turka z Turkmenii

po jakimś burłaczym obiedzie

otrzymaliśmy także pozdrowienia bawełniane

z jurty w Kazachstanie

dla wyjców stepowych

sennych odludków

wyzwoleńców ścinanych podstępnie

i ślepowronów

>>>

 

Kto jest potężny w swym głosie do ludzi

kto jest potężny w swej skrytości

słyszę głos miłości

czuję się zakochany

och! gdybym wiedział w kim

słyszę jak wschodzi słońce

słyszę krew słońca rozlewającą się

za kołem podbiegunowym

poprzez znak wierzysz

poprzez znak żyjesz

ta siła duchowa w piersi skoncentrowana

ten radosny pożar

płomień wszechnieba

rozkosz samoniewiedzy

koncentrat bólu myśli

któż ciebie dotknie teraz

delfin

staruszka

gitara

lokomotywa

hieroglif zmieniający się powoli w literę

>>>

 

* Przepiórka *

Przebiegałem nadbrzeżne ścieżki

patrząc w wodę

widząc w niej zawsze odbicie wieży Eiffla

a jednak cieszyłem się z tego, że jestem Polakiem

jak fatamorgana jawił mi się w oddali

wizerunek postaci obecnego Papieża

szyłem na maszynie sztandar

obszywałem go frędzlami odpornymi na krew

osuszałem bagna, karczowałem tajgę

przyjmowałem nawet razy knuta

w swojej wierze w swojej wiedzy

zrywałem dzikie czereśnie prosto z drzewa

siedząc na starej zmurszałej gałęzi

z góry jak z wieży Eiffla zobaczyłem

jak Pan Bóg zmieniony w przepiórkę

ucieka w zboże coraz dalej i dalej

zapadając się w łan

z ludowym zakrzykiem

a ja chociaż nie mogę go dostrzec

to mam pewność miejsca

w którym ukrył się

jak prawda w mitach

Lędzian i Polan

>>> 

               

* Ziemia obiecana *

Z ofiarnych palenisk w Salem

wyszedłem

krok w krok jak

Ja Ja Ja Ja jestem

naczytałem się o otwieranych bramach

stojąc w drzwiach w negliżu

krzyczałem przez sen

czarna chmuro zgiń przepadnij

wskakiwałem na konia jak Czerwona Chmura

i odjeżdżałem na wojnę z obcymi

a potem w chmury jak Mahomet

trzymając kamień w ręku jak Mojżesz

a potem procę jak Dawid

na plecach mając powrozem przytroczoną

białą lilię Gabriela

schowałem się w żywopłocie

nie rozstrzelany przez Niemców

a potem Indian z drugiej klasy

letnią porą zbierałem

zapach czarnego bzu i jaśminu

gdy miałem go już pełne nozdrza

zaczynałem się podglądać ludzi przy pracy

a potem przemarsze i manifestacje

wydobywałem się z ich kolonii karnej

razem ze śliną, krwią i łzami

samotność i tęsknotę

umiejscowiłem na zdjęciu klasowym

ubierany w zbyt obcisłe ubranka

wierzchnie pierwszomajowe

spodnie kościelne

łkające serce w tłumie

kłułem przekorą, a jakże

tam gdzie pamięci nie było

nic a nic bolało najbardziej

moja góra w Salem

uwiła mi w oczach gniazdo

i tam zniosła jajo

bóle dawały znać

o przemieszczaniu się we mnie

Ziemi Obiecanej

>>>

W morderczych krzakach zabijakach

czekała nas fajka pokoju

Dzierżykraj, Słupia, wędrowny bocian i ja

gotowi wyruszyć do miasta pokoju

gdy w kręgu zdarzeń miernota

na placach głuchota

ja sapię, karmię i plwam

ale słyszę przynajmniej

w karczmie zastawiam

płacz dziecka i ryczenie krów

główne danie ryk plenarny

zawijać pierogi już czas

czapkę nałożyć i w drogę

a góry! o góry! o góry wysokie!

na horyzoncie

gdzie tabor aniołów

pierze król strusi pieśń w oceanie

wchodzę na statek

płynę na Atlantyk po Platona

sól i wolność bezkresu

potem poprawiam chiński mur

i wracam do domu po bagaż

po klasykę wsi i przedmieść, gdzie

zaśpiewa mi jabłonka

zaśpiewa mi jabłecznik

zaśpiewa mi stara polna droga

zaśpiewa mi zdemolowany stadion

przydrożny kurhan i pętla tramwajowa

wchodzę w obraz żniwa z bronowickim chochołem

w śpiew jak bocian z ptasią władzą

bocian, który ze stodoły zszedł

trzymając w ludzkich rękach procę jak tęcza

bocian, co zmienił się w ibisa i cisnął kamień

zachód słońca nad wisielcem

złodziejem dzieciństwa deptakiem

bramo niespełniona wieżo Babilonu

barbakanie tajemnicy moście celnika

mój pokój nie tu

na szczycie zigguratu w Ur

lecz w mieście niebieskim

to do niego wracam ze śpiewem

przechodzę razem z wielbłądem

przez ucho igielne jak w Sandomierzu

czując na sobie wzrok bogatego proroka

proroka w swoim kraju po dziadku

kiedyś nadejdzie czas, że przez ucho igielne

będą przechodzić prorocy razem z wielbłądami

i to my będziemy na nich patrzeć

odgruzowując Złotą Bramę

kaktus to poduszka do igieł

kwintesencja igiełki

jednocześnie wiadro pełne wody

krew to ciepłe wilgotne źródło samobójstwa

samobójcze myśli maja

wpływają na trwanie mostów grudniowych

mostów nad Doliną Gehenny

a Sąd Ostateczny czeka

za murem

>>>

W krainie cieni

mur

w krainę cieni

księżyc

pieśń się rozlega w krzakach

od Eufratu po Nil

od stepów Mongolii po Dzikie Pola Ukrainy

kiszki oplecione wokół drzewa w lesie

oczy wydziobane przez kruki na rynku miasta

wokół stelli

groby

formy

w krainę sznura konopnego

okręt

szubienica

w krainę stalowej belki

wieża

podpora

serce

mózg

klinika

wiele lat żył Metuszelach

Hitler tylko sześć

rzeka płynie po kamieniach

wśród dzikich gór

runęła w urwisko

spada wodospadem

spada

dziś zieleń jest czarna a czerń skażona

pociągi zatrzymują się dziś w Sandomierzu

szkoda, że Tatarzy nie zatrzymali się tu kiedyś

pod dnem Atlantyku jest miejsce na mój dom

okrągły, betonowy batyskaf, miasto

jak balon wtopione w podmorską skałę

nie dotarł tam jeszcze człowiek ze swym Babilonem

samochód porusza się w moim nosie

wypada z dziurki jak z tunelu

autobus z wycieczką zatrzymał się na powiece

jemioła zieleni się na rajskiej gałęzi

małpka stuka się palcem w czoło i szczerzy zęby

potem pokazuje na płonący miecz Archanioła

już w mózg wkładają mi talent dla Charona

denar dla Piłata i rubla dla Lenina

złotówkę na walczący z Francją i Ameryką Wietnam

perłę na odbudowę Krakowa

po ostatniej pacyfikacji zomo

mury muszą być nowe

cień będzie ten sam

krew na Rynku inna

a plamy na płytach te same

>>>

 

Czy zliczysz pary osiołku

teraz czy zliczysz je

gdy zszedłeś już z tej góry

z dwoma koszami po bokach

a w nich dwie natury

miny

skazy na nastrojach

jamy w ciszy głowy

pulsują echa

grają przepaście pod nogami

dzwony wzywają z ziemi

czy musisz nawet ty żywopłocie

wyrywać swoje korzenie

i przenosić się w inne miejsce za granicę

czy stworzyć chcesz suchy stos

mrówka

traktor w polu

skowronek i tryl

gdzie ucieka tchórz

gdzie ucieka słońce

niewiarygodny tętent

niewidzialny

niesłyszalny

niepoznawalny

tętent snów

podwójnych jak kopyta i uszy

osiołek z koszami życia i prawdy

ucieka już do dzikiej oślicy

po kamienistej drodze

żertwy

>>>

             

* Burzenie *

Synteza kroczy ulicą a ty jej nie dostrzegasz

czy nigdy nie będziesz jej widział

wyburzają stare domy i powstają

ogromne jamy grzebalne

przerażające swym wyglądem po zmierzchu

niewyburzone domy straszą cieniami w bramach

chwiejącymi się murami

skrzywionymi okiennicami i drzwiami

schodami pijanymi nawet w południe

moje pokolenie widzi skutki budownictwa wojny

efekt urabianej przez ohydę materii

dającej światło na upadek człowieka

patrząc przez szybę napycham swój łakomy brzuch

który puchnie jak ulica

śledzie czołgają się po ulicach w gęstej białawej mazi

ludzie jak ryby pośród ropiejących elewacji walących się domów

mały chłopiec podbiega do jednej ze ścian

i jednym pchnięciem ją obala

przewraca się rudera stojąca przy rynku

potem obala dom za domem

oczyszcza miasto z przeszłości

w Krakowie

w Warszawie

w Gdańsku

we Wrocławiu

w Lublinie

dzieci są jak dzieci

moje pokolenie takie łakome

na tyle męskie by nie dostrzegać syntezy rodzenia

starca z kapeluszem

w jednej ze śmierdzących bram

>>>

 

* Kto wypije ciemną miłość *

Pomóż odejść komecie

nawróć się ojcze

kwitnący znów we mnie

włącz telewizor

nie mów do mnie wciąż – dziękuję

ślimak wypełzł na moją rękę

obudziłem się

w zmrużonych oczach zrodził się obraz

śliski i rogaty lecz nierzeczywisty

komu oddam złoty łańcuszek

oplatający moje biodra

chce mi się płakać

wzruszam się na widok łuny na niebie

wypijam miłość ciemną w tobie

lub jasną, gdy tygrys jest poza ogrodzeniem

pogrzeb w górze

trumna na linie

jakiś program płynie z Warszawy

jakieś obrazy unoszą się ponad wzgórzami

krasnale urosły znów są większe niż ludzie

w stawie siedzi ukryta pod nieruchomą wodą

opozycja wszystkiego

cichutko przejdźmy jego brzegiem

razem z ważką przelećmy nad szuwarami

kto zwycięży

kto siebie zrodzi

kto wypije ciemną miłość w moim stawie

>>>

Jej oczy widziałem  w stawie

a w nich eksplozje wulkanów

i warkocz i dres i sandały

migotała tam cała

dopóki nie zbliżyłem się do brzegu

gdy przybliżyłem twarz zatrzymała się w swym kręgu

odwróciła się do mnie

jawiła mi się dantejskim lodem

lecz oczy były oczami żywego anioła

>>>

* Zła i dobra wola *

Prowadzony blaskiem polityki

znalazłem się w smudze tęsknoty

w spowiedzi niejedno znalazłem przesłanie

mogę wymruczeć je już dziś

nie prawiąc kazań

płaczę i tak nad samym sobą

czy powinienem nienawidzić ludzi

złej woli

czy winienem światu walkę z nimi

jako rzecze Kadafi

Program wojen gwiezdnych

Dywizje czołgów

Iran

Irak

Jaruzelski

Wałęsa

co jeszcze

kto jeszcze

jakiś tron zamulony

na piaszczystej łasze

na środku Wisły pod Grudziądzem

siedzę na nim i zamartwiam się

trzymając na kolanach cygańskie dziecko

cygańskie tabory ciągną w telewizji

oceniam to

ocena dotyczy tylko telewizji

nie powinienem nienawidzić ludzi

złej woli

nawet w blaskach polityki

tako rzecze cygańskie dziecko

>>>

* W głębię jaskiń *

Już nadszedł czas, aby uciec w mysią dziurę

odmówić pacierz za Ojczyznę

nad polami krążą jamniki błonoskrzydłe

jest tak niebezpiecznie

czekam na północny rytm,

który interferencją zawróci te bombowce

i w mojej norze zapłonie ognisko

z kupki zeschłych liści sumaka a nie z napalmu

czarno i ciemno

wyobrażam sobie niebo nad kurhanami

świadkami koczowania tu ludzi Wielkiego Wschodu

lecą lecą wciąż wojownicy wysłani z głębin pamięci

kiedyś, gdy czas istniał w pamięci

każda myśl dotykała rzeczywistości

rzeczywistość była dotykana przez myśl

dotyk był przez myśl urzeczywistniany

teraz rzeczywistość czeka na nobilitację

przecież ona jest wiecznie trwała a myśl nie

zmienia się przybywa jej puchnie wokół

razem z nocą razem z dniem

moja nora jest nowiem rzeczywistości

muszę przejść przez tę czeluść

zanim porwę się na gwiazdy

zagrożenie wsysa w siebie wizje

dobre i złe stany strachu

kiedyś człowiek w jaskiniach ogryzał kości

żarł mięso wciąż chciał więcej,

i bał się, że mu go zabraknie

tak jak teraz my

boimy się, że zbraknie rzeczywistości

>>>

* Pomarańcza *

Twoja racja historyczna utopiona w planach

na wzgórzu budujesz swój dom

przykrywasz kopułą jak sanktuarium

dziecko trzyma plan

gdy wysuniesz język

na jego cień spadnie złota kropla

dzieci w skafandrach przychodzą do łóżka

prosząc o sekundy bajek

dajesz im prawdę

deszcz ze śniegiem łączy ślimaka z rogami

czart ukryty w drewnianej protezie

nad świątynią kołuje srebrzysty saksofon

Dawid unosi procę nad głową

wznosi ręce zakrwawione do nieba

harfa gra na dnie oceanu

przepływa nad nią wieloryb

w winie krystalizuje się historyczna świadomość

grzech narodu toczy się po szynach jak lokomotywa

jest jak najazd dzikiego plemienia

ziemia płonie tam gdzie stąpasz

racja znów wieje jak wiatr

lecą iskry przez chwilę

toniesz w przypadku jak w wodzie

z nocy powstaje poranek

wiesz, że to było somnambuliczne spojrzenie

śpij śpij żabo

coraz krótsza zasłona coraz większy strach

słowa są jak pomarańcze

rzucasz pomarańczę z całych sił

wprost w uśmiechniętą twarz przyjaciela

i wybija mu zęby głupoty

>>>

Czwórką rozszalałych koni powozi moja dusza

bez munduru żołdak

okruszyna na liściu kruszyny

przed nią rozstaje dróg

przed nią kamienny obelisk z czasów rzymskich

na samym środku drogi

najstarszy plan bitwy – papirus

najstarszy grobowiec – piramida

mumia ptaka, człowieka i psa

ogromna kamienna łapa Sfinksa sięgająca po duszę

przetrwał Hermes Trismegistos

i jego wielka tajemnica jedności

źródło współczesnego zła

czy przetrwa nasza wierzbowo-strumykowa miłość

wchodzę pod wersalkę

by tam jak kot świecić oczami odwiecznego pragnienia

iskry z Wersalu

sucha trawa oczekująca

cudowne spojrzenia

ludzkie próby i sądy

bezpieczny cień

piękna i wyniosła we mnie

tylko ta, która staje przede mną w kinie

lub na jakimś moście w Avignon

po wieczornej mszy zaprasza do tańca

przyczajony w kącie patrzę w ciemność

trzymam lejce pod wersalką

zabandażowany razem z lejcami

trzęsę się cały

zabandażowany razem z maleńką stópką

okruszyny światła

>>>

* Tonę  *

Kawałki sera jak chlebowe okruchy

zasychają nad górną wargą

która drży odchylona

z ust płyną gorzkie słowa

nie patrz na mnie kiedy jem

w ogóle nie patrz już na mnie

idę wewnątrz siebie drogą

niknącą za wydmą horyzontu

idę nie słysząc jej słów

patrzę na jej zmęczone oczy

serce moje jeszcze poci się skwierczy

w agonii upalnego dnia

wczesna wiosna więdnie nagle

zmierzch

ziarenka ludzkości kołyszą się

jak kropelki łez na moich rzęsach

szeroko otwieram oczy

czy Bóg pierwszych i ostatnich nanosekund

pojawi się

i czy w mojej łodzi ujmę ster patrzenia

a może utonę w ukochanej twarzy

przy kuchennym stole

jak już nie jeden raz

gdy znikam jej z oczu

okruch sera spada z łoskotem na podłogę

oderwana od szczytu skała

uderza o asflat na na krętej

górskej drodze naszej miłości

>>>

 

* Państwowy wiatr*

Ulica w mieście winna zostać utajniona

przynajmniej mój jej obraz

moje oczy powinny zostać zamaskowane

osłonięte ołowiem

wszyscy ludzie biegnący ulicą po miłość

powinni zostać zasłonięci

ukryci przed upalnym rządowym wiatrem

który może im ją upaństwowić

>>>

Kadafi i Werbiści

węgiel i sól

moja praca twoja praca

chcę słyszeć coś oprócz

chcę widzieć gdzieś poza

Moskwa i Memphis

a Kraków

przy drodze przy rzece

przy tęsknocie

radio

rzeźba

pot i łzy

idę ku własnemu losowi

pozostawiony boskości bez wyjścia

donoszę uprzejmie

obmawiam uczciwie

kołuję wokół

Mozart i Metallica

a Mazowsze

wchodzę w bazylikę lasów

pośród wieków wygłaszam przemowy dni

do zapachów

do słabości

nie chciałbym popełnić zbrodni

z tęsknoty

>>>

Zło, które karły roznoszą po mieście

owinięte w Trybunę Ludu

czeka, co dzień od rana u twoich drzwi

jak butelka mleka

przyzwyczajasz się już do niego

przełykasz złe wiadomości jak kęsy czarnego chleba

jedynie złorzeczenia wlewają w twoje serce

chłodną słodycz przyszłości

dlatego starasz się kląć od samego świtu

doszedłeś już do tego,

że gdy otwierasz oczy i widzisz wschodzące słońce

rozbrzmiewa modlitwa

i padają słowa przeczytane w gazecie

„spraw Panie bym był dziś dla tego systemu lepszym

klerykalnym niegodziwcem i zdrajcą”

>>>

 

* Moja wina  *

Moja wina

generuje potrzebę

ciągłego rozpościerania kopuł nad dolinami

budowania konstrukcji w kształcie planetarium

spod hełmów galaktyk chcę wysławiać

zatopione w stali nierdzewnej

gigantyczne błękitne cyfry

czasu nieminionego

>>>

 

* Obraz *

Widzę obraz, na którym w szarym tle

jawi się namalowany niebieską farbą napis:

„to już tyle godzin jak ciebie nie ma”

płótno przybite jest olbrzymimi ćwiekami

do płaszczyzny dębowych drzwi

drzwi uchylają się popychane

dźwiękami elektrycznej gitary

atakującymi ciszę ogrodu

tło jest starczo szare

a sam napis bolesny

i raniący jak gitarowy riff

>>>

              

* Stary kraj  *

Liczyłem, liczyłem miłości

w liczydłach doszukałem się podkładów kolejowych

lecz nie doliczyłem się własnych wielkości

potem podkłady zostały w kraju

a ja odjechałem pociągiem przyjaźni

teraz jestem żaglowcem z postawionymi żaglami

halsującym na redzie wolności

gotowym do remontu

drzewa wyszły ze mną z miast

ptaki jednak pozostały

budują wokół pomosty

pomosty dla śmierci prawdziwych szans

wędrowcy wyzbywają się marzeń

lecz wędrowcy nigdy nie wracają

wiem, że tęsknota to idea huraganu

która i tak nie ugasi gorejącego krzaka

liczydło będzie liczyć dalej

>>>

* Opluty świat  *

Chciałbym wypić cały zły świat

razem z jego wodami

w tym kuflu piwa

piana przylega do warg i skóry na twarzy

jak żęglarzowi opływającemu graniczny Horn

słońce dwóch światów pali we wnętrznościach jak złość

chciałbym powiesić zły świat jak płaszcz

na szubienicy pioruna wbitego w skały

i płakać łzami żałości wobec oceanów

źle maskowanego strachu

widzę trumnę spychaną przez strumień wody

wystrzelony z zomowskiej armatki

płynącą jak arka w dół ulicy Brackiej

nie zbliżajcie się do tego kraju – drzewa

bądźcie w bezpiecznej odległości- zioła

uciekajcie stąd – zwierzęta

mój szafot

mój ból głowy

ból zemsty

mój ból lednicki

informacje wracają jak bumerangi

uderzają w zęby wybijając kilka przednich

rozkrwawiając usta

nie mogę wykorzystać śliny do gojenia ran

ślina nie może nawet rozpuścić zaschniętej piany

jeśli nie zdoła piana zmieni się w maskę

>>>

Gdzie jest ta gwiazda na moim czole

szukam jej rozchylając włosy

gładzę wieczorne czoło

rozcieram zmarszczki

siniejące pod palcami jak zorze

z traw wielkiego stepu wybiega koń

cwałuje w kierunku mojej świadomości

dopędza ją i zabiera na swój grzbiet

unosi moje ja z prehistorycznego miejsca mojej głowy

gdy staje się jaśniej pojawia się tęsknota

za snem, utraconym rajem

wschodzi gwiazda wreszcie

na mim czole

gwiazda, która jest słońcem

>>>

* Wirus geopolityczny *

Kolczuga nałożona na wielkiego czerwonego pomidora

moje ciało

bez zaczynający pachnieć, gdy dolatują dźwięki muzyki z gramofonu

moje myśli

kura znosząca niebieskie jajko, gdy horyzont sinieje

moja droga

drzewa stoją mgławicowe bardzo ciemnozielone

w pysku psa wrogowie realnie nieistniejący

mój upór

radar odkrywający we mnie nową złą wolę

jeszcze jedną i jeszcze jedną

moja wrażliwość

wirus geopolityczny gdacze jak kura

zbliża się do moich westchnień

moja nienawiść

dziś zaczynam doceniać swoje ciało uzbrojone

zaczynam bać się o jego wewnętrzną kruchość

bardziej wystawioną na zło

>>>

*  Pokój i wolność  *

Już niewiele czasu pozostało

czy zdążymy opowiedzieć o współczesności

zwariowanej w głowach i liściach

tyle barw migoce w oczach

tyle chwastów pędzi ku słońcu pod chwilą

zejdę przez chmury w uprzedzenia wstąpię

chcę dowiedzieć się jak szybko można żyć

karmiąc nerwicę wymyślonym dynamitem

wokół wzbiera ciemność

szamoczemy się w pragnieniach pokoju

które są jak sieci dla wolności

zachodnia policja rozprawia się z pacyfistami

jak należy

w naszej rzeczywistości jest to nie do pomyślenia

i dlatego jest to nie do pomyślenia

gram swoją rolę pracuję w mozole

w kurniku siedzę na grzędzie

co wieczór tam zasypiam

nie znoszę jednak swojego cienia

i tak łaski mi nie robi, gdy chodzi za mną

przyśpieszam w kontekstach

wszystko mi się udaje

zdobywam szczęścia łut

wychodzę cało z grzędy

obdarowany złudzeniem, że wciąż można

przemówić swoim sumieniem

czytam i gram, myślę i mówię więc

chciałbym odnaleźć ślad

ślad zagubiony w duszy

podczas przeprawy z Persami przez Bosfor

podczas wędrówki z Achajami na Peloponez

ja wędruję do dziś bez przepraw

za to czekam na bociany, które przylecieć mają

by zasiąść na moim śnie-gnieździe

to, co mnie otacza jest tak nierealne

dlaczego to coś, co mnie otacza

toleruje mnie i bociany

w moich komórkach roślinnych ukryty jest nagi miecz

wcześniej czy później rozetnie on tę zasłonę

któż się wtedy zdoła ocalić

może ten, co dotrze na czas do słów

nie widzę w tym świecie żadnej wartości

może więc wojna nas ocali

przed pacyfizmem zła

>>>

 

* Zapach kartofliska latem *

Zapach lebiody i ziemniaków

nowa wyspa na morzu zgryzoty

pustki życia prywatnego

takiej jak i wspólnoty

w jarzębinach oczekiwania

materializują się nerwice

plany człowieka rzadko

mdleją ręce od próżności

chylą się głowy po śmiertelnej walce

z zapachami lata

głupio, lecz może nie głupiej

na wyspie oczekiwania

porośniętej zielskiem kartofliska

oczekiwanie dziczeje

oczekiwanie nie nadąża za latem

czy zanurzy się w zgryzocie

jesiennych ognisk

>>>

 

* Trzecie ucho *

Z głębin morskich wydobywam ucho ludzkie

przykładam je do czoła

przyrasta

wychodzę na ulicę

idę chodnikiem

przystaję nad kratą kanału

nasłuchuję tym trzecim uchem

goni mnie moja poranna modlitwa

pędząc ze świstem jak ptak-duch

już mnie dopadła

właśnie teraz:

„oczyścić się”

ucho zmienia się w muszlę małży

wiatr dmąc w muszlę

wydobywa z niej woli ryk

łzy spływają po policzkach

ciepło serca roztapia twarz

i oczy

Belfegora

Asmodeusza

Ozyrysa

tak teraz mam tylko troje uszu

tym dodatkowym z otchłani morskiej

słucham trwogi piekieł

>>>

 

* Wulgarne dzieci *

Słowa odbite od wulgarnych dzieci

zamiast ocenić szalejący tłum

oceniły mnie i moją biedę

skrzywdziwszy ciszę mojego sumienia

pognębiły same siebie

modlę się teraz wieczorem

o przyszłe zwycięstwo

ugniatam porażkę w swoich dłoniach

prawdziwą jak kula śnieżna

nie urągam ludziom

w kwiatach

w odezwach

w wodzie

pragnienia spoczywające na dnie światła

wyruszyły w ciemność

przez chwilę zatrzymały się

pod ścianą zwątpienia

bez możliwości przejścia

grdyka porusza się w górę i w dół

co mam począć z rękami

chcę dusić wulgarne dzieci

żal mnie ocenia

>>>

 

*  Szept  *

W dwóch kącikach ust szept mojej duszy trwa

uciszony rózgą nauczyciela mrużę oczy

kraty rzęs uchylają się

wpuszczają do świadomości dziecko

ten mały indiański dzieciak to ja o świcie

step wolności to mój Manitou

spojrzenie oczu

moje poczęcie

mój koniec świata

wychodzę by odejść na zawsze

by spędzić życie na szukaniu

szerszeń ukłuty w odwłok przez osę

w gniazdo szerszeni wbity sosnowy kij

wypełniona wodą ryba

dzwon, który odbija echo burzy

w ustach język naciska na podniebienie

drgają wargi

falują policzki

rozchylają się szczęki

usta otwierają się szeroko jak brama miasta

z gardła

z jamy ustnej

z cywilizacji słów

wysuwa się głowa koguta z czerwonym grzebieniem

i wolność i szaleństwo

>>>

*  Starzec i dziewczynka  *

On prowadzi za rękę małą dziewczynkę

wiedzie ją przez świat, z którego wychynęła hydra

w nocy, gdy nie może zasnąć

marzy o czasach, w których zagrożenie

będzie się odnosić do miłości a nie do zła

patrzy z piramidy i widzi

jak padający deszcz wskazuje kryjówkę terrorystów

ja czekam na kogoś dorosłego

z wiedzą stosowną do zwycięstwa

kołyszę moją tęsknotę w myślach

poprzez puste przestrzenie on starzec wędruje

a przy jego boku mała dziewczynka drepcze

wilki wyją, przemykają się pomiędzy skałami przy drodze

bojąc się zbliżyć błyskają kłami

kły świecą jak miłość starca

zwłaszcza w nocy w blasku księżyca

nasze czasy są jak pająki

w ciemnościach tkające sieci

chwytające księży walczących mieczem

i żołnierzy wychowujących dzieci

on z nią idzie tam gdzie szept drga

staje się coraz bardziej nieznośny

burząc krwawe ołtarze i ohydę na nich

droga ciała

droga omdlewającej miłości

droga doskonałości

>>>

* Spowiedź w dżungli *

Spowiedź w dżungli

słowa jak dzikie bestie

buldożer sumienia taranuje dżunglę

za nim w gąszcz wjeżdżają samochody

nieautentyczne myśli wieszcza

w chatce Sybiraka w mroźną noc

krążę wokół stołu i jego głowy

na kosmodromie stawiam stopę

obutą w czerwoną skórę

filozofia podaje mi dłuto i młot

historia wabi na arenę Colosseum

na ostatnią walkę pozdrowień

chcę wymodlić w dżungli pustynię

stanąć oko w oko z Lwem Babilonu

wiem, że to mnie czeka

że to mnie nie ominie

że to mnie wybawi

od milczenia w egipskiej niewoli

>>>

* Okrążenie *

Poprzez góry swych zębów

kojarząc słowa z miłością

wysyłam klucz

w murze otwieram bramę

patrzę

węże w sadzie przypadają

po trzy na jedną jabłoń

poprzez rzekę swych oczu

miażdżąc łzy pośladkami

dni w meczetach są boże

wołają w niebo z minaretów piersi

poprzez inność kosmatych wysp

tarzają się na trawniku

na dywanie

na skórze wołu

kamienie spadają

wpadają wślizgują się w kieszenie

oczekuję

iść iść i iść

i tak słuchasz, więc też patrz

z gór spływa ślina

w potokach rwących kołaczą pioruny

jaskinie różem błyskają

karzeł wróblarz frunie z koniem

karzeł toccata zwiastuje burzę

karzeł doradca wężom ukręca głowy

w pidżamie na tapczanie

sens nurza się w plastyku

Matka Boska kalendarze ozdabia sobą

diamenty oświecają fetysze czasu

Wolin jest zgniłym drewnem

twarzą trzcin i głogu

wielokrotnie w pierś wielokrotnie

powoli w pył zza częstokołu

tytani pojmali pieśń

gburowate dziecko podzięki

prawda wydaje się usłużna główce dziecka

bo nie zabija głodem

sfora wytrwałych much krążących

pragnących

drzewa rajskie drzewa

niebieska antyzupa Fiodora

mleko matki jak kwas chlebowy

we wdzięczności jaskółki

beczka śmiechu a w niej włamywacz

dziecię bezprzytomne

poprzez sen

czystego okrążenia miłości

nie boję się wykonać

>>>

* Chmury  *

Gdy usiadłem na chmurze ponad doliną

i spojrzałem w dół

dostrzegłem chmurę, która błądzi po ziemi

ja starzec dostrzegłem ją cierpiąc

przed moim zegarem stoi kukułka

i pali papierosa

ma rogi na głowie łosia

wewnątrz wielkiego miasta

jego ulic osłoniętych domami

wewnątrz gór pradawnych

ich dolin otulonych mgłami

drzew na stokach

pajac nadstawia policzki

a wolność w nie uderza

gdy płaczę mój żal jest odwieczny stracony

gdzieś w głębi szlaku podmorskiego

terkocze dziewiętnastowieczny telegraf

rozpaczliwie jak ptak wzywa

sygnał

sygnał

wzywa

echo

drużyna pożarowa nie wytrzymuje napięcia

i umiera na zawał

koty na boisku piłkarskim biegają wkoło

dziewczyna patrzy w dół

z mojego nieboskłonu

ja nadmuchuję gumową nogę

golonka czeka dymiąc w musztardzie

ja wypuszczam kłęby pary z ust

o tak

tylko nałykałem się chmur

>>>

* Celuloidowe msze  *

W okrutnych lasach pijane żyrafy

dumne jak żerdzie

w Koluszkach kwatery pijanych żołnierzy

sale rycerskie

piwiarnie

pod kapturem mnisim głowa mnicha

ostańce

mury

pobielane rzeki przepływają przez pobielane miasta

przez bród przechodzi stado krów

mlecznych jak smoczek

kamienne skopki czekają na samoloty

i ich loty nad łąkami

kiedyś czerwone białe dziś

jak grochy wpadają w otchłań ich korpusy

przechodząc przez smród ten rodzaj dymu

o tym trzeba powiedzieć ptakom

ulatującym w żertwę zimowania

halabardy słów skrzyżowane

przegradzają drogę w kolumnadę urzędów

jeszcze egzamin w greckiej chacie blondynki

makówka dziewczynki

pajączek dziewczynki

sen i wódka chłopca dęba

wtóruje wilkowi czarna jagoda i słońce

dąbrowa

och, nieświęta

okolico kapeluszy słomianych

w czasach mlecznych jak mgła pod Lubinem

gdy ginie element wrogi

poziom zero w mózgu i sercu

złoty rozsądza

celuloidowe nazwy

naszych przedpołudniowych

celuloidowych mszy

celebrowanych przez pijane jednorożce

 >>>

* Krok po kroku *

Krok po kroku

niemowlę

Hitler Mars

krok po kroku

wyraźny zjazd

pies

ośmiornica

chrabąszcz

poprzez obmowę zawrót głowy

przez las głupoty

schizofreniczne momenty

cały wieżowiec telewizji

czterdziestoletnia blondynka w czarnej halce

na wizji

aparat fotograficzny

SB

na podsłuchu

skorupa odpada i spływa w dół jak płatek róży

opada jak chusteczka do nosa na wietrze

na moja głowę

rydwany płoną

szczury żłobią rowki

w kamiennych cembrowinach studni

korony chwieją się na głowach

brody pod

zbyt intelektualne bierwiona dokładane do stosu

krok po kroku na stos

ewolucja popchnie ku fetyszystom

teraz jeszcze popycha ku rewolucjonistom

onych

>>>

 * Most *

 Jej dłonie są kwiatami w moim filmie

 nakręconym na Moście Wita Stwosza

 ona trzyma swoje ciało w dłoniach

 podaje mi je jak klucz kwiatów

gotyckie jabłuszka spadają na betonową posadzkę

 w mojej renesansowej duszy

 i zaczynam krwawić w jej współczesną ciszę

 choć mógłbym dotknąć w każdej chwili wargami jej uda

 nie mogę już być bliżej

 gdy przejeżdża na motorowerze przez most

 tuż obok mnie

 girlandy zwisają dotykając wody w rzece

 wody ubywa jest jej coraz mniej

 rzeka wysycha po powodzi

kwiaty rozsypują się

klucz upada na dno

>>>

 

Tyle niewyczerpanej siły w moim gniewie

w pałających oczach

widzących jak oni piją i demolują Polskę

duszą ptaki i rozdeptują jaszczurki

panoszą się w parkach i lasach

a wiatr i lokaje ciągną losy o pasiaste kamizelki

w polu pod miedzą lisa

oni podjęli się trudnej sztuki rządzenia za nas

wydaje im się, że są dziś znakomitymi aktorami

ale tutaj gdzie się gniewam

są wciąż bardziej głupi niż ja zły

jeszcze patrzę przez kryształ na ich ariergardę

jeszcze i moja niemoc wlecze się za nimi

a już zające czekają z łapą przygotowaną do gratulacji

kilometrami ciągnie się coś w rodzaju spaghetti

wiernopoddańczych działań, które denerwują

swoją niestrawnością nietoperzy

gdy tu nawet liście nie wyrastają z gałęzi

gdy tu nawet gałęzie zamiatają ziemię

gdy tu nawet konary pomiatają gałęziami

gdy tu nawet drzewa gną swoje konary

do stóp partyjnych urzędników powracających z kościoła

pada deszcz władzy

pijany jak ona

na dywan stęchłych liści

jej sumienie tam gdzie kotłownie

piekielnych mocy przerobowych

klowni szorują wielkimi czerwonymi nosami po schodach,

które dziwnym trafem jeszcze im do tej pory nie odpadły

jak to było zaplanowane

dla śmiechu jednych

i gniewu drugich

>>>

 

* Do walki z ludźmi *

To jest gwiazda miłości

którą dane mi jest oglądać               

codziennie w momencie uniesienia powiek

o godzinie szóstej rano

przychodzi do mnie

przysyła ją ktoś jak świąteczną paczkę

jaśniejąc umyka w kąciki oczu

a później za ramę okna

znakiem jest moje uniesienie powiek

moje spojrzenie moja pierwsza myśl

rama okna ramą miłości

za nią rodzi się nienawiść

Rak w konstelacji Lwa – oskarżam

gwiazdy w konstelacji lustra – moje oskarżenie

odwracam się twarzą do ściany

i tu znajduję miłość i prawdziwy uśmiech

czasem łzę i opowieść snu kobiety

pragnę dotrzeć do krajobrazu

pośród jeszcze czarnych drzew

chcę dotrzeć do prawdy

płynę w światłość, co jest jak kropla powietrza

haustem wtaczam w siebie jutrzenkę

cierpienie uderza mnie w wyrostek robaczkowy

zraniony oślepiony zrywam się do lotu ponad gniewem

ostatnia świetlna plamka umiera w źrenicy

budzę się do walki z ludźmi

>>>

Podczas ostatnich wakacji nad morzem obiecanym

w kamieńskiej katedrze widziałem cień Peruna pod chórem

a na zewnątrz w ścianach wokół niej

otwory powstałe wskutek gaszenia o mur

pogańskich pochodni

zachód słońca nad zalewem Trzygława zastawał mnie

pijącego grzane wino z plastykowego bukłaczka

obok dziewczyny wyszywającej na serwetce

przekreślone dwie błyskawice oznaczające zwycięstwo miłości

Podczas ostatnich wakacji nad miastem obiecanym

stojąc na szczycie nyskiej baszty razem z przyjaciółmi

dowodziłem polskości chmur wiszących nad tą śląską kolebką

oni poprowadzili nas potem do pizzerii

na komentarz do Żywotu Świętego Tomasza z Akwinu

a wieczorem do Miejskiego Domu Kultury

na koncert duetu gitarowego grającego flamenco

jak John McLaughlin i Paco di Lucia

w nyskiej katedrze obok dziewczyny

oglądałem sarkofagi książąt i biskupów opolskich

tak jak Voit z Zawieruszanką

a ukradkiem opalone ramię trzymającej lilię

podczas tegorocznych wakacyjnych wędrówek

wiele czasu spędziłem z nią w pociągach

wlokących się jak karawany przez pokutną pustynię

może dlatego dziś moja nostalgia wystawiona na próbę

zmieniła się w kryształowy dzban

ukochana wsunęła się weń jak czerwona frezja

teraz w zimie u moich jerychońskich bram

obie przypominają mi

tysiąc dziewięćset osiemdziesiąty szósty rok

a ja słyszę dźwięk trąb na krakowskim dworcu

gdy pęka serce i kryształowy mur

>>>

(Dadźbog – bóg atmosferyczny, bóg pnia drzewnego,

ofiarnego, rozdawca, dający bogactwa;

Perun – bóg niebios i piorunów;

Sawrożyc – Swaróg – ogień)

>>>

* Trzęsienie ziemi *

Siedzę w swoim mieszkaniu

wciśnięty w miękki fotel

bose stopy dotykają dywanu

betonowy strop pod nim

pulsuje jak serce

ściany kolyszą się jak zwariowane

kultury narodowe

dwa kapelusze na moich uszach

przesyłają do mózgu

ciemne wibracje ludów

patrzę na swoje stopy z krwi i kości

wyczuwam nadchodzące trzęsienie ziemi

betonowej

nieludzkiej

>>>

 

1987

* Piłat w Imperium *

Określając swoje pytania strusiowe

szyjne improwizacje

gładzę gryf gitary

głaszczę główkę dziecka

i notuję gaworzenie jednego i drugiego

Po pierwsze

braki w zaopatrzeniu

dają się już załadować na ciężarówkę

i nie mogę być Czerwonym Kapturkiem

dyskutującym z wilkiem o losie babci

a poza tym to ja mam takie duże oczy i kły

jak demokracja?

Po drugie

konie idą pod nóż nawet te święte

moja analiza pnie się w górę

po szczeblach partyjnej odpowiedzialności

by dotrzeć do Ku-Klux-KC

tak to śmiesznie dzisiaj wygląda

jedynie Urban nie nosi kaptura

bo i został przez Rosjan wyznaczony

do roli spowiednika komunistów

a konfesjonał-szafot gdzie?

Po trzecie

czy ktoś wierzy w samowładztwo

wieś rwie się z wiosną do czynu

a miasto jeszcze wierzy niepotrzebnie

ustawa szyjno-kręgosłupowa wyznacza granice

tu czyn tu wiara

nie dopuszczalne jest, aby czynowiar ogarnął serca

strusie włożyły w piasek zadki zamiast głów

uniosły ponad horyzont stalowe dzioby

moje oględziny na miejscu zdarzenia przydały się

teraz będę świadczył

przeciw strusiom czy głowom?

Po czwarte

fałsz, nienawiść, niedostatek

za burtę narodu

jesteśmy lepsi do sąsiadów

rodzi się republika

rodzą się obywatele

no, ja nie jestem jeszcze obywatelem

republika nie urodziła jeszcze we mnie

i zawsze będę biednym chłopcem z placu składanej broni

choć na pewno nie małym Piłatem w Imperium

to może piłkarskim imperatorem wyborczym?

>>>

 Precz z mięczakami

niech pełzacze sczezną

mój gniew umiera na kamieniu

kamień pozbawia uczucia wolności

uczucia rodzą się na kamieniu

sarkofag przyjmuje je w cieniu

teraz goreje słońce

teraz palce pojawiają się w wapnie

zagłada muchom pisana na ścianie

gdy moje wilki chcą być znów wilkami

wtedy wiem, że porażono mój system nerwowy

tancerka krzesze iskry tańcząc wśród planet

moje gry to program

iloraz niespójnych świecoknotów

ileż to lat jestem zagniewany

oczy już bolą

oczy zamknięte widzą wciąż rozpaloną spiralę

a w niej wąsy ślimaka, jego rożki

i oko Moskwy nieśmiertelnie spokojne

przeczesujące kamienny las moich włosów

wszystko cofa się w dal

w tył

gaśnie

kurczy się

chowa w sobie

wyłączam już Marksa i zdejmuję z głowy słuchawki

śnieg powoli pokrywa skorupy ślimaków

niedługo pokryje je lodowiec

morena czołowa dotrze do rożków

głaz narzutowy spocznie na oku

>>>

Stój poczekaj smutku

ojcze! ojcze Dawidzie!

na cmentarzu zainstalowano wyciąg narciarski

chodniki miasta wyłożono nagrobnymi płytami

teraz nogi przechodniów zaplątują się

w hebrajskie brody

ja chodząc po nich wciąż zachodziłem w ciążę

i rodziłem arki przymierza 

ojcze! nie zabieraj mnie stąd w zaświaty

ostatnia trafika przecież nadal opłakuje

twoją śmierć

trafika wtopiona w ścianę Super-Samu

na jej szybach odbicia trzech jeźdźców

Attyla właśnie przejeżdża przez Europę na rowerze

Szela właśnie przebiega na kogucie przez Galicję

kierując się na Bukowinę

Stalin właśnie przejeżdża na grzbietach Niemców

przez Polskę

przesiada się na Akowców

nareszcie mamy głód, nędzę i zarazę

krzyże na kopcach i kopce bez krzyży

za to mniej kominów

mniej smutnych kominów

dym połykają mechaniczne Cyklopy

dodatkowo karmią się marmurami starożytnej

nieświadomości zmarłych

ludzie zmuszają się nawzajem do konsumowania

odchodów Cyklopów

cuchnących pastylek pogardy

chociaż nie wszystkie książki spalono

dzięki wspaniałemu cierpieniu autorów

proporczyki smutku powiewają

chorągiewki pierwszych komunii powiewają

sztandary ostatnich namaszczeń

czekają dumnie na podniesienie

pójdę dalej

poczekaj

pójdę jednak dalej

trafika znika mimo wszystko

pójdę gdzie indziej

żegnaj Dawidzie

pójdę nie przez narody

obrażony brrr

zasmucony tylko przez Niemców

przez chwilę

>>>

* Jaźń – Ćma *

To tylko ból w moim śnie

otworzył ramiona rosiczki

nic więcej

wprost z piosenki rockowego zespołu

przyszedł nocą i pożarł mnie całkiem gramatycznie

ty jęczałaś obok w malignie

ja cierpiałem pod kołdrą tuż obok

czyści w torturze

strawieni przez koszmarne sny

zanurzani w acetonie historii

błyszczący nocą

wystawiliśmy nogi z wanny

czułością pomalowaliśmy ściany mieszkania

położyliśmy aztecki symbole na ścianach

czerwone kolory jak modlitwy

las jest gniazdem gramatyka cywilizacji

zrozumiałem to

a sen kochanie, czym jest sen?

torturą idei?

zebrane za dnia plakaty i hasła

marsze i przemówienia

nie mieszczą się w tej dziurze nocy

wydobywającej jęki wobec grzechu w ułudzie

coś takiego jak ćma przylatuje wymiotnie

przy pomocy śmigła puszczonego w ruch

przez lata ze skręconego drutu

helikopter jaźni pożre rosiczka istnienia

>>>

* Natchnienie pokoju *

Wrażliwy jak pies wyjący do kości

jest nasz nowy Minister Spraw Wewnętrznych

z tulipanem za uchem przechadza się w kuluarach Sejmu

bulwersuje mnie to, iż łzy kręcące się

w jego zamglonych oczach pochodzą od dziecka

to doradcy są szpetni

my obywatele musimy się domyślać

istnienia studni w podwórzach ciemnej głupoty

w Galerii Narodowej w latach osiemdziesiątych

powstał wielki kopiec

rośliny w Warszawie próbują się przebić przez zbrojony beton

osądzam je tkliwie jak nasz Minister

wypuszczają wiele bocznych pędów

słychać jak sapią

obrazy uszargane w ziemi, ubłocone

religia, jako model życia obnażona

ideologia przed lustrem uczestniczy w zbiorowym gwałcie

jeszcze wciskają w ręce szturmówki

jeszcze biją pięściami w mównice i krzyczą z nich

a już asfalt się wybrzusza i parkiet podnosi

wilki wyją na rogatkach Warszawy

bo normalne lasy odeszły już dawno w Bieszczady

na emigracyjne wyspy

tajniacy mają wszystko do stracenia

tak kochają kwiaty i dzieci

jak uważają na przejściach przez łąki

burza, która jest natchnieniem pokoju

przechodzi między ramami okna

w gabinecie naszego nowego Ministra Spraw Wewnętrznych

zapłakanego prawie jak rzecznik

>>>

                   

* W lipcowym zbożu *

Kroki w zbożu lipcowym słyszę

wtulony w skowronka tryl

kroki kąkolu i myszy

drzwi, które stały na pustyni

samotnie tyle lat

teraz cichutko skrzypnęły

na polnej drodze

w pyle pod niebem samym

na szczycie wzgórza

serce kołacze tak mocno

pieszo

boso

bez kapelusza

przychodzi do mnie

odnajduje mnie wśród pól

mój dom

wchodzi przez drzwi chmur

na nogach ulewy

omalże nie zmieniłem się w anioła stróża

wylęknionego własnego cienia

wyciągnąłem wśród pól rękę po własną dłoń

schwyciłem tęczę nad doliną

jak klamkę

>>>

 

*Rozpięty na latawcu swojej krwi*

W moim sercu ból rozkoszny

stwierdzam po raz wtóry

niedane mi jest cierpieć

na drzwiach społeczeństwa

więc cierpię rozpięty na latawcu

swojej krwi

owoce snów kołyszą się

na podniebnej sykomorze

wzlatuję po gest w geście już sam

z półotwartymi ustami

widzący ćmę w okrzyku ekstazy

>>>

Wrzeciądze idą w górę

a z nimi ostre bramy chwały

triumfy się otwierają

stanikowe esencje telewizji

a w nich płonące góry znikają

razem z kolorowymi taborami

wozów pancernych

***

Tak rzadko kreda odsłania

swędzenie osiemdziesięciu milionów lat

swędzenie nad rzeką Gondwany

chaos jest płonącym zielonym drzewem

przemiana płonącym zwierzęciem

miłość jest udręką czwartorzędu

tylko jeden krzak nie spłonął w lodach

by w jaskiniach mogły pojawić się

pierwsze znaki

***

Kogucik jest przy mnie wieczorem

tym pisania poezji

wczytany w pociągu

ponaglany przez schizofrenię

w drzwiach stoi jak łzawy bluszcz

w zielonych łuskach ulotnych cały

z dzieckiem włazi tu na tapczan

kopiesz w kołdrę wierzgasz by go strącić

jak w falach morza białego

płyniesz w cieple wieczoru

który nie może go zatopić

za późno

pociąg ratunkowy wjeżdża na stół

***

Zwęglone szczątki marginesów

duże, duże dynie

wąż wewnątrz

głupie dynie

schizofrenia przytrafia się w książkach

i na stanowisku pracy poety w oborze

uczucie jest splotem

kły miłości wyrastają z kości gniewu

dziś w jutro

durzenie

oswąd

*** 

Jestem jeszcze tutaj

ale już cały zbudowany z zamorskiej nostalgii

komu to zawdzięczam?

cywilizacji stepu?

trawy przed zmierzchem prowadzą mnie

po jeden kłos 

sen po łan

wokół same domy rodzinne

a przy domowych ogniskach płacz nadbrzeżny

fale smutku bezwodne

moje ja w starej opuszczonej cegielni

a może coś, w co wierzę

wiedzie mnie ku zmierzchowi

myślę o moim miejscu tutaj              

jestem jeszcze tutaj

szczęśliwy, choć w kajdanach nostalgii

>>>

* Tyle *

Tyle znaczy kręta droga

wewnątrz dzwonu

słowo jest kołysaniem

ciemność znaczy las skoszony reflektorem

fiolet wypływa z martwych pni

ona głaszcze go wśród traw

szeleści jej suknia

szumi wiatr

przychodzą po nich

zabierają ich

Tyle znaczy kręta droga

codzienność to ślub ze sobą samym

odkryjesz w skarpach historię

śpiew pasterzy

stary gliniany garnek

otworzysz księgę szczęścia narodu

i zaczniesz ją czytać

zakończenie dopiszesz własną krwią

zagadka pokolenia i tak pozostanie

pytanie rozhuczy się w bieli w chlebie

w Kanie Galilejskiej jakby pagórki mówiły

– to już tyle znaczy kręta droga

>>>

* Potrzeba patrzenia *

Widziałem w telewizji

                     spacer

widziałem w telewizji

                    moje uczucia

ach!

                    znowu katedra bez lokomotyw

i tym razem telewizja

Przekrój wśród kwiatów

                 gdzie są wierzby?

                  wycięto je?

 to czy tamto?

                   ach! znowu telewizja

 pycha wchodzi w moje serce w mojego węża

 chciałbym znowu przepłynąć cały Kraków

 podtrzymać kopce, które są jak góry

 i góry, które są jak miecz Damoklesa

                  ponad Krakowem

 jak małżeństwo wyniosłe

 choćby jedna chwilka

                 codziennie jedna chwilka

  elektroniczny przebieg wieczoru

  elektroniczny powrót do domu

  i znowu ona

                 potrzeba patrzenia

w telewizor wczorajszego dnia

>>>

* Gest *

Przed modlitwą musi być grzech

miłosierdzie, miłość i gniew

kąpiel w oceanie uczuć

gwałt jasnych kolorów

On przyjedzie w dyliżansie

przydusi łomotem serca

wręcz przygwoździ

kamień półszlachetny jest złem błyszczącym w dali

szlifowany kiedyś szorstką potrzebą duszy

słońce kryje się za dziewicze piersi

noc nadchodzi w czerwieni miłości

zabiera ostatnie miejsce w łodzi

ręka zawisa nad listkiem z drzewa

nad kulą ziemską

w geście rozgrzeszenia

>>>

                   

* Droga pasterza *

Gdybym chodził jak Dostojewski

po ulicach Petersburga lub Paryża

ze spuszczona głową wpatrzony w swoją mgłę

nie mógłbym wspominając Rudawę

słuchać beczenia owiec nad Cedronem

nie mógłbym ocierać łez i przecierać oczu

dziwić się głupocie ogarniającej

czasem mnie i świat

w pasterskości palestyńskiej swojskiej

podczas gdy mniemania utknęły

w połowie drogi do nieba

na wieży Babel

chciałem kupić wiedzę świata

lecz okazało się to niemożliwe

jestem po prostu zbyt biedny i zdrowy

za mało mam mgły, ciemnej Newy i Sekwany

przed sobą

słońce wypala mi zboża w ramionach

i kochankę przemieniającą się w żonę proroka

czasem tęsknie spoglądam na czarny asfalt

jego ukryty puls jeszcze jestem w stanie odnaleźć

wyczuć upalny dzień stopą i sercem

jak głos Azji przeniesiony do Europy

ropa i mgła zestalona w kamień nadbrzeżny

w dzisiejszych czasach jest terroryzmem

słychać go w Rosji, Hiszpanii, w Irlandii, w Polsce

słychać go wszędzie

od czasów Dostojewskiego

>>>

 

*  Sen – Sicz  *

Koło snu

cerkiew złota

Sicz, Sicz

wejście do teatru

my przemyślidzi

musimy zacząć to przemyśliwać

wykluczyć się nie da, że

ogniste groby odkryją przed nami jeszcze coś

może miłość słowiańską

podolską

miałkość żyzni

płynął, płyną dunaje

porohy, porohy

ech, łado, łado

„delikatnie” to jeszcze nie dotyk ręki

to słowo słowiańskie

dotyk wolny to prawie sen

złote imię

wyspa mit

ona z jasnym warkoczem biegnie ulicą

z sosnowych bali

potem idzie ulicą

z dębowych okrąglaków

oddala się w dziesięć, w trzynaście, w jedenaście

och! źdźbła! źdźbła! przepiórki!

ilu ich potrzeba wyzwoleńców

ilu potrzeba uciekinierów z dąbrów

oni okrągleją

ich, phi! dwóch, trzech

indyki jak kozaki

w różańcu utkwił plusk żalu

snu kozaka

dzikiego przed Madonną

>>>

          

*  Wiatr  *

Wiatr jest ruchem powietrza

i w stawie nie chce się zmieścić

wciąż pretenduje do duszy

może kiedyś się w niej zmieści

mur jest czymś, w czym kochając się

zostaje się schizofrenikiem

no chyba, że ktoś zastanawia się

nad schizofrenią muru

przynajmniej nie tkwi w stawie

wiatr ciągle czeka na pierwszych obojętnych

na zanieczyszczenia zewnętrzne

>>>

Ja jestem słońcem

ja jestem drzewem

chcę odbić swoje promienie od muru

chcę ożyć w wietrze odbitym od muru

mówisz mi, że jestem wyalienowanym głupcem

porzucającym sympatię i dobroć innych ludzi

i co jeszcze

bolą mnie twoje słowa

lecz zimna otchłań samotności studzi ból

>>>

          

* Wyruszam *

Poślij po mnie swego anioła

lecz dopiero wtedy, gdy wyruszę w nieznane

teraz, gdy czekam może mnie nie odnaleźć

kołaczę do rozstawionych wokół drzwi

jak ślepiec

jak myślę o wrogach wstyd jest mówić

a co dopiero o przyjaciołach

fikcje zaprzątają moją głowę

nie byle jak

fikcje spalają mój wstyd

brak mi już sił

na łąkach żelaznych żyłaś we mnie

dojrzewałaś od dziecięcych lat

w maju złociłaś się słoneczną tarczą

w lipcu smutniała w niebieskim płaszczu

w październiku znajdowałem cię w słowach

w grudniu pochylałaś się nade mną drżącym

stałem w oknie a ty dotykałaś mojej ręki

teraz patrzę na ocean przestrzeni bez wymiaru

groźny odpychający bez ciebie

jednak wyruszam, aby pozbyć się niemocy

muszę wyruszyć, lecz nie chciałbym sam

do ciebie iść

>>>

                              

W wietrze jest pewien nieczysty duch

w kotlinach leśnych zameldowany

jest jak przyszły milicjant ludu

wschodzi jak słońce nad wzgórzami

by potem runąć piorunem na górski krzyż

w dłoni uchwycony grom

we włosach cały zodiak

brak w ustach języka

jak kula armatnia

widzę go jak rzęzi podczas wędrówek

ciemny trójkątny las lub czworobok sadu

upadek wśród łąk

krajka asfaltowa

kościół jak ambona na drzewie

to wszystko czeka na wiatr

w architekturze ostrości

stara kobieta wspina się na górę

piękna dziewczyna siedzi pod słomianym okapem

obie zmęczone w niedzielne popołudnie

jasność diabelska ucieka w strzechę

ciemność wychodzi z iglastej zieleni

w dziewiętnastowiecznym parku ukryty

wiatr cmoka ważąc  sprawy

razem z zaproszonym z centrum koleżankami

drogi spadają mu pod kopyta

dumność, klęskość i wstydliwość

od czasu do czasu unosi powieki człowieka ponad zło

i podpiera je podczas licznych pielgrzymek

do miejsc wokół mniej diabelskich

oczy widzą trud świętości

oczy wistości

powieki podparte wiatrem nieznanym ognistym

chłonięcie świata drga całe w grzechu

miłość w sercach skonsternowana

spada w dół z gór

niekarna

jak sieć na wiatr

>>>

 

To nie ciemne chmury

wewnątrz pokoju wieczorem

lecz hormonalny przypadek

w osnowie niedzielnej północy

w mojej kołysance twoje kamienie lwów

spada coś w pionie

w dole odpływa lekko w skos

cisza w roślinach na oknie pozioma

oddaje hołd lotnictwu i wątkowi

w kosmosie odnajduje się intelekt

kusi natomiast czarny rdzewiejący metal

co jest tą metalową opaską?

dusza?!

cisza i w rubinach zmienia się w mydło

ślimaki wychodzą z oczu

o ciszo!

będę rzeźbił we własnych kościach dziewiętnastowiecznych

z niewoli stworzę obsadkę do stalówek

rękojeść do finki

nowy ząb do szczerości

nowe oko do wieczności

potem to zakopię w doniczkach na oknie

w bamboszach mam program

i własną nerwowość

witam ćmy z Warszawy grube i śmieszne

co najmniej rude

co to spada z żyrandola na moją demokrację?

głowa?!

to nie pająk, lecz jego sieć

sieć powstająca wciąż na mój los

zawekuję jeszcze chmury coraz cięższe

razem z grochem i octem we łzach cały

zapuszkuję je coraz dojrzalsze

gdy odpłyną z sufitu warszawskie ćmy

gdy odejdą ciemne katowickie szczury

gdy zachód wyczerwieni się w gdańskich oczach

nałykam się własnych genów

i pójdę tam gdzie stanę się

reaktorem populacji

to właśnie uczynię

o Polsko!

>>>

*  Z  dala  od  miasta  *

Tam w górze jest las

skały wiszą nad drogą

jak w prawdziwych przełomach gołoborzach

pośrodku droga dla motocyklistów

z powietrzem ciepłym i chłodnym na przemian

nad lasem gwiazdy świecą w samo południe

ze szczytu widać jak w oddali

kościoły unoszą ziemię w kilku punktach zwrotnych

jak pudełka zapałek przykryte gazetą

pagórki wiszą nad prawdziwą ziemią orną

pod stopy wdzierają się organowe akordy Emersona

kobieta idzie przez las do krewnych

w niedzielne popołudnie zasłuchana

gdzieś na przeciw z zapomnienia wyjedzie autobus

mignie między drzewami i zniknie

a wszystko, co pozostanie jest zapisane w dolinie

pokusa by dziś pozostać z dala od miasta

wyrywa z jej duszy gniew i ciska

autobusy, motocykle, akordy

jak ostańce skalne z legend

>>>

                    

* Sen nie jest ciemnością *

Sen nie jest sam ciemnością

przebudziłaś się

opowiadasz

zegar bije

sen przenika przez skórę

wchodzi pomiędzy kości

wywołuję z własnego losu twoje myśli

rozczarowana jesteś spełnionym pragnieniem

pieszczota jest krańcem pustyni

zrób to co ja

weź szczyptę księżyca

weź ten szary worek jawy

czytaj sen na magnetycznych wyspach

sen, który oświetla godzinę przedświtu

sen, który jeszcze o północy

był krzykliwym

reklamowym neonem nieświadomości

nawet w Raju jest jaśniejszy niż śmierć

sen, w którym aktorzy grają role

klęczący połykają swoje własne

jeszcze przed chwilą wysunięte

języki

zapatrzona w wizje

przed sobą na górze światłości

przebudziłaś się 

zamilkłaś

>>>

 

* W spirali *

Srebrny pantofel

szmata

ludzki strzęp

krasnal na dobranoc dzieciom opowiada

gdacze w komodzie kura

zegar wzbudza  burzę na pustyni

a echem wzruszającą śmierć

ech wy brzozy

Syberio

zatańcz kozaka na torach kolejowych

dla dzieci jadących drezyną do kraju

po torze po torze po trosze

już pierwszy kościół w reflektorach samochodowych

nocą budzi się smugą

ze wzgórza patrzy tatarski książę

siedząc na koniu nuci pieśń – Ojej

gumowy kitel

plastykowa szubienica

ludzie mówią referatami na zjazd

podają prawdy

otwierają usta z ropy naftowej

dalej tą drogą

aż do wysrebrzenia się w spirali

odległego stepu

 

* Jutrznia w kręgu Zeusa *

Moja jutrznia rozbrzmiewa

w kręgu Zeusa

piwo mi się kojarzy

na dworze jest pogoda rozkojarzona

a na czerwonym dworze złudna

spadają kufle na głowy łopatów

spaceruję w wirydarzu gazet

kompiluję swoje cierpienia społeczne

wtykam swoje trzy grosze

jestem kompilatorem spadochroniarzem

powoli doniczki

konie zeszły ze wzgórz

teraz ciemnieje horyzont

rozbłyskając czasem

nie ma dnia ani nocy

jak przed katastrofą szczęścia

ostatecznym sądem nad Zeusem

klauzurowym we wstępnej kongregacji

cisza w ulu chrzęści obok tui

cisza tui jak podstawówka genseka

droga

mały chłopiec

robotnice wśród topoli

siwa zbyt długa broda

jak gromy spada na ziemię

pogańskie nasienie przeniesione

w polerowany biały marmur

dysk lecący w zęby

brodatego Marksa władnego

>>>

Weź szczyptę wiatru bracie

zechciej nim strzepnąć w słupy ogniska

ty olbrzym małopolski

odchodzisz od wstęgi

zaplątałeś się w koronki Beskidu

opisz wszystko

także prostatę honoru

cóż możesz uczynić dziś innego

możesz popłynąć wśród zamieci żółtych liści

bracie duszo

wiatr ucieleśniony w krowim pysku

przyszlaku

idź poprzez deszcz spadających ziarenek

pod słońcem z żółcibieli

w liściukapeluszu na głowie

brązopodobny marsjański maskujący

niech odkrzyknie

poligon lasów wolnych

>>>

 

Kołacz w moich krzakach

szamocze się jak ptak

wyrywa się jak z cierni

do mózgowej dziury z oczu

rozszarpuje pióra i kaleczy ciało

rozrywa się na gąbczaste kawałki

deszczu deszczu miłosierdzia!

zając jest rzecznikiem kołacza

brak mi jeszcze dwudziestu pięciu minut

do dwudziestu kilku wieków historii móżdżku

krzyk w moich krzakach głośny

przeciągły podniecający

czarny w kokonie gitary i perkusji

język się wysuwa na samą myśl

po kołacz

>>>

 

Grafitowe pnącza oplatają

kolumny kwietne

te ostatnie kolumny

nad którymi przelatują właśnie

różowe sroki

ilu ludzi już umarło?

ilu zakwitło w ołowiu?

patrzymy na konie

którym nie wiele czasu pozostało

do lotu nad czarnymi wzgórzami

zanim zmienią się

w różowe sroki

>>>

 

Wejdź pietruszko druga elegio

rozsyp swój zapach

niech twój śnieg pokryje

drogi wyboru

niech króluje biały walc

odbierający czerwień organizmom

wielu chorych dzieci

niech blady papier już

nie poddaje się ideologom

niech drżący głos

obróci się przeciw nim

niech symbolem maja będzie

kwitnące drzewko wiśni

nie mamy już dla nich nic

co jeszcze moglibyśmy im ofiarować

zanim dopadnie ich biała powolna śmierć

wśród hymnów jaśminu

>>>

Wejrzenie we własną studnię

jest czasem przypadkowe

oczy patrzą na muzykę tymczasem

nogi wskakują w głębię głuchoty

po chwili słychać z oddali cichy plusk

i ciszę

nadlatuje skowronek ponad łąkami i pastwiskami

pola pod nim marszczą się jak płótna

zwijają się, wybrzuszają jak czarodziejski dywan

zaczynają płynąć na bardziej bliski wschód

ptak usiadł na cembrowinie

zaśpiewał i zmienił się w żurawia

boli mnie tu – zajęczał niecierpliwie

robotnik przed wojną

wezwano do niego komunistę eksternistę

ten przyszedł w fartuchu, gumowych rękawicach, z pistoletem

bardzo zadowolony z tego,

że wreszcie może się czymś wykazać

choćby znajomością ludzkich słabostek

skowronek zmienił się w ptaka śnieżnych bezkresów

ostatnia koszula rozdarła się na dwoje

podczas małego zaćmienia warszawsko-moskiewskiego

lud struchlał, gdy ukazały się gołe plecy

zaczął wiercić w fantasmagoriach

szukać paliwa do dyrektyw pijaków-dyktatorów

i można tu podawać nazwiska

ale, po co

są zanotowane gdzie trzeba to wystarczy

na koniec ciszy

skowronek zmienił się znów w ścierwnika

wleciał do studni, aby mnie wydobyć

>>>

Kasandro czeszesz swoje włosy stęchłym wyziewem

potem nachylasz się nad moim uchem i szepczesz –

będziesz motylem i tylko dlatego nie umrzesz,

rozkazuję ci

zginienia bliski marmur kolumny głaszczę spoconą rękę

na krakowskim kapitolu

patrzę na gołębie zielonego Mickiewicza

idąc od Małego Rynku

ukołysany szeptem ulicy Brackiej gubię radość

wybałuszam z oczodołów wszystko co w nich jest

a sen jak zalane asfaltem szyny tramwajowe

zmienia się w wieki niepewności i schodzi do kazamatów

w głębię nocy łamanych kołem i ścinanych

koszmar znów na czasie

powrócił na Ruski Olimp

las gęsty zarastający orbity

zamiast Plant

wysokości mi plącze

ściąga mnie

w kałuże przepowiedni

przez las leci strach jak chochoł

dogania mnie i zatrzymuje w drżeniu

dobija mnie w szeleście i ledwosłyszalnym szepcie

z nieświeżego umysłu 

>>>

 

Ile miłości może pomieścić się w jednym sercu

dla dziewcząt chłopców lokomotyw i psów

koni klubów i dojrzałych ociężałych kobiet

świtów granic lasów i treli-moreli

dziś jeszcze raz chłopca

szykuj słodkie miejsca on jest już coraz bliżej

biel jego koszulki

jego drobne uda głos i postać

rozjaśnia się horyzont zaklęty

w szare czasopisma

życie niewybudzone

miłość jak tęcza wstaje znów po innym deszczu

gdy pewnego wieczoru inaczej na niego spojrzałem

zbudziłem go 

teraz wiem co to zakon chmur

teraz już przyjemnie jest myśleć o nim

gładzę jej włosy przyciskając ją do siebie

razem z tajemnicą która nas łączy

dziwne życie wybudzone

męskie dziecko powraca w miłości

wkracza w moją płeć

>>>

 

* Mały pirat *

W monologu pirata z nią

jak z obrazka

w kredkach na ławie

kiedyś były gładkie ale i było

między nie iść

chropowato

na maszt bukolika wciągnąłem piracką flagę

w siano wyzwolone z nią 

owinięty w koc dotknięty do żywego

zminiaturyzowane samoloty nadlatywały

prowadzone przez byłych makropilotów

tupałem na nie przez chwilę

a potem z chłopcami w zboże

kipiał kichał i kisł naród wiejski wakacyjny

patrzyłem na robotniczeskoje deło bez młota

przez łan żyta przejechała dwukonna kosiarka

zabraliśmy wzruszenie i poszliśmy do domów

w końcu koło studni stanęła

ona czarnonoga nieboga malutka

tak nie długo miała jeszcze pożyć

po chwili łańcuch nawinął się

na buszowanie ciekawskiego dzieciaka 

jak łyko na drzewie ułożył się

na grzbiecie

pasjami lubiłem całować

słoiki z tańczącymi rybkami

śmiałem się choć

kurz polnej drogi zbrudził mi loda znad Wisły

i wtedy zacząłem uprawiać z tymi z piątej

piractwo i alpinizm

w piątki od szesnastej trzydzieści

koniecznie po lekcjach

gdy listonosz przychodził ktoś umierał

stary lub młody

tak jak ludzie pałace i kościoły szły głębiej w ziemię

chociaż dzwony ciągle w niej dzwoniły 

nad wszystkim czerwone flagi powiewały

nawet w młynach i stogach

psy przychodziły na podwórze jak żołnierze

i wchodziły do domu

do każdego pokoju

a później już tylko obce tygrysy 

chociaż koty byłyby tu odpowiedniejsze

gęsty sos zalewał żywopłot

wyrywałem sos z żywopłotu

strzelałem do kolegi z rowu mariańskiego

rzucałem nożem celniej niż sierpem

nóż wysuwał się z rany jak z chleba

po walce kolega powiedział

piracie mam już dość

przystanąłem więc za brzozą na wzgórzu

usiadłem na kamieniu

z oddali obserwowałem manifestację pierwszomajową

w wojewódzkim mieście

niezbyt zazdrosny o ich sukcesy

wielki pochód zbliżył się do stadionu

szkielety zgromadziły się na płycie boiska

czerwień zalała cały stadion

Jolly Roger wszedl z kartką na trybunę

i wtedy niepdziewanie

nadleciały bombowce z totenkopf na skrzydłach

i zrzucono ulotki

przedzjazdowe bardzo ciężkie

odłamkowo-burzące

z sielanki nie pozostało nawet dzieciństwo

>>>

 

1988

* W pianie *

Zaskoczył mnie żaglowcem

przemknął obok mnie gdy płynąłem tyłem

jego pióra zamakały w pianie czterdziestek

tymczasem ja niewolnik satelity

prowadzony na smyczy mikroprocesorów

jak kłoda drzewa pozwalałem się spławiać

kolorowo-tapetowy jego przesuw

hasło -wejdź mój śnie na ten pokład

ptaszek-migraszek przyfruwa

siada na relingu

zbroje spadły z wychudłych ciał

nerwowe y nawet wyszczuplało i odeszło

może utonęło gdy bitwa

przeniosła się na chwilę na ląd

ja pozostałem w pianie

on zasmucił podmuch wiatru obok mnie

przemknął na Horn nawet zwykłą tratwą

z bali

>>>

* Ogień i śnieg *

Podszedł i wygarnął z zimnego ogniska

łuski rozpalone

o nie! nie zimne

krew na stule zobaczył we śnie

gdy spali we czworo

mglisty sen

dżdżysty przezroczysty

teraz by chciał całość wszystko

a ono nie może mu dać

na wschodzie w górach ogień i śnieg

w krzakach partyzanckie szelesty

nic  więcej?

tak, chyba nic!

wejdź więc w spokój czuwania

ono jest gładkie jak łuska śliskie

mówiłem mu tak a on wciąż śnił

zielony południk Syreny przepołowił się

gdacząc weszły murzyńskie chaty

rzekły w suahili –

w ogniu się hartujesz w piasku giniesz

nawet nie rozpalonym do białości

to zimne ognisko to słońce

palmy zostały wsadzone po paprociach

gołymi rękami przez niego

>>>

 

Od wielu wieków ludzie piszą i rzeźbią

trzeźwi lub nie sięgają po pióro lub rylec

serca przebite strzałą wchłaniane przez brzozy

są dowodami ekspansji uczucia w przyrodzie

słowem odcinamy się od serca

jeśli jesteśmy trzeźwi to umysł mąci się

a jeśli pijani trzeźwieje

wszyscy to wiedzą wszyscy piszą

po jednym najeździe kamery

po kilku zgrabnych cięciach szpadą

wciśnięciu w ramy światła

wszystko zaczyna drżeć iluzją

zjawy konkretnieć szokując

kot przecięty na pół w locie

spada na talerz jak placek ziemniaczany pac, pac

krucha kreda dotyka policzka

rusza z miejsca sunie coraz szybciej

dochodzi do bariery dźwięku

mknie przez policzek pustyni

śmiech narasta w ścianach

gwałt kornika wdziera się w sen celulozy

antena obraca się jak oczy

szuka na niebie gwiazdy

kot jest gwiazdozbiorem półmiska

ludzie przysuwają krzesła do stołu

przy jednym stole nagle kilka miliardów ludzi

czarni są piękni oni mówią

arabowie są łagodni oni marzą

azjaci są pracowici oni potrafią pofrunąć z wiatrem słów

indianie mając coś w sobie gestykulując

biali cwaniacy mówią do czarnych i czerwonych byle co

kołacze się pod swetrem serce niezapisane

każdemu gdy widzi swoją trzeźwość        

balansując po kilku kroplach wina na krawędzi snu

a w oddali swoje ludzkie serce               

duszące się oddalające w gwiaździste niebo

krasnoludki orbitalne ze skuteroszalików przechwytują

serca ponad planetą z blizną strzały

>>>

Daj pokój zdolnościom

wojna w Iranie zmienia się

w niezłą już tapetę

choć żyzne gleby Rosji

zrodziły wielu wspaniałych pisarzy i muzyków

dziś widzę jak jałowieją

jak ja patrzę?

drzewo bez kory

drzewo pięcioletnie ja trzyletni

wojna pięcioletnia ja trzyletni

Rosja pięcioletnia ja trzyletni

dziewczyna i koc

wszystko jest mną

leniwie się przeciągam

gdy muszę wyjeżdżać nie śmiem zostać

czekać na wojenne baty i święconą wodę

ponoć mają odwrócić biegi wszystkich rzek

ponoć każdy ma zostać redaktorem naczelnym jakiejś gazety

ponoć każdy ma zostać przeszkolony do walki na kopie

ile krwi przebitych moja gazeta by pomieściła

kropla tłuszczu na ostrzu noża

dziewczyna zeszła na scenę w moim amfiteatrze

zbudowanym za miastem z kamieni kirkutu

rzeko czarna czarny deszczu

czekasz mnie w Iranie

jak śmierć nagiego drzewa

jak miłość dziewczyny

jaka biżuteria powstanie z moich kości

czy odnajdą stele praw w Suzie? 

>>>

* Wśród łąk *

Tak wiele musiałem wyczernić łąk

w cierniach w zielsku tyle razy

mózg mój jak dzieciństwo na pagórkach

tyle trudu spadło na mnie

za próbę odnalezienia zgubionego oszczepu

Tatanki Yotanki

wskrzeszenia ulubionego psa

i jej jedynej

popłynąłem nad morze by pobiec po falach

odtańczyć dziki taniec inicjacji

razem z Podlasiem Mazurami Mazowszem

i Opolszczyzną

razem raz razami

wytruchlałem w mundurze tramwaje miast

wystąpiłem przed pobitymi robotnikami

bijącymi przepitymi pijanymi

doszedłem do granicy śmierci

sięgnąłem warszawskiego bruku

w ataku na tamkę

by móc ciepło stanąć przed własnym piekłem

i stwardnieć jak światło

mnóstwo łąk odwinąłem z papierków lat

były moim śniadaniem

gdy jadłem je drugi raz przyszedł do mnie anioł

wygładził swe lśniące pióra skrzydeł

spoczął obok mnie leżącego bez tchu

pod wierzbą i z policzkiem przy moim policzku

nasłuchiwał echa ojczyzny ziemskiej

obejmując go poczułem zewnętrzną stroną dłoni

chłód chropowatego muru

słodkie trzynastoletnie uczucie moje

było razem z nami

byliśmy wtedy świętą rodziną

prawie płaczący ze szczęścia

dobrzy tym bardziej święci

ona pokorna moja

ja znów widzący

on odnalezienie wśród łąk

pieszczota wiatru muzyka witek i trzcin

ciepło letniej miłości

>>>

 

Pośród jesiennego lasu

prześliczny podświetlony staw

którego dno wymoszczone jest

czerwonymi liśćmi

(piękny jesienny jasny kotlin)

w stawie pływają duże złote ryby

(podobne do karpi, lecz

większe od stawu)

kilka ławic sławnych

mężczyzna wchodzi do wody

zanurza się po szyję

zaczyna płynąć

płynie pod wodą przy samym dnie

ryby przepływają nad nim

płynie znikając coraz bardziej

pod brzuchami ryb

stojący na brzegu

zaczynają się niepokoić

to ryby zachowują się niepokojąco

ryby go pożerają

połykany znika w ich pyskach

wszyscy starają się wyłowić ryby

lub je wypłoszyć, aby uratować

ostatnią jesienną mężczyznę

>>>

 

 Metodycznie Archanioł to rozwiązuje

jest to proces ciągły

duch i rozum to ogarnął

w podręczniku o tym piszą

wejście do katedry główne jest rzeźbione w kamieniu

boczne ministranckie jest marzone w nocy

nad tą częścią świątyni fruwają motyle i ćmy

drewniany płot kładzie się kładką

na rzece i już nie jest procesyjny

jest konfesyjny

wokół na brzegach samobójcy

Archanioł próbuje uzasadniać w głowach ludzi

jedni przechodzą drudzy przeczołgują się

nad wzburzoną wodą

trzeci poją konie na brzegu niezdecydowani

wśród lip i majów niebieskiego i złotego

dziecko niesie biel w celach wybielania jaźni

kromka lgnie do kromki

i nagle odwrócony kożuch porywany przez wiatr

znika w zamieci

gdy znów uspokaja się wiatr

kobieta wyprowadza kozę na spacer

kiedyś polecą samoloty kiedyś pogryzą się kobiety

kiedyś zamarznie studnia

wtedy trzeba będzie rozwiązać

węzeł wojny stukającej węglem w okna serc

życie zmusza do przyswojenia tony przypadków

każe walczyć protezami mózgu

lecz zalewa tłuszczem tkwiące w boku oszczepy

w nocy wyławia kroki Archanioła

most, po którym stąpa to most dzieciństwa

on przechodzi i ty musisz za nim

wyrywając życie z boku jak oszczep

>>>

Pozbierał cząstki powietrza

do butelki po sumieniu

ja bym miał kłopoty z tym

on jednak stworzył z nich wiatr

powietrzna muzyka porwała mnie

gwiazdy postrącał wiatr

spadają na moją głowę

on to sprawił od niechcenia

dmuchawcami organów

>>>

 

Stary modrzew pod naporem halnego

zgina się do ziemi

wierzchołek drzewa lekko muska moje serce

w moim sercu mały chłopiec jeździ na rowerku

przyglądam mu się z obawą

moje myśli to koktajl z pokrzyw i mięty

pod język przesuwa się ich smak

nie mogę ich przełknąć

przedziwna słodycz unosi się ku górze

ogarnia moje oczy

drży obraz uderzający o program wizji

słyszę wiatr, który mnie zmienia

w drzewo stuletnie

>>>

Pamiętają mnie mazurskie lasy

a ja pamiętam aleje wśród nich

zdecydowanie niszczone

przez chłopów w mundurach

potem łzy dzieci pozbawionych poziomek

dzieci robotników

i słońce w konarach drzew

ono rodziło dla mnie spotkania wzruszeń

wielkie czerwone

jak na każdym krańcu świata

zachodzące za lasy miniaturowe

slońce stworzenie słońce matka

miłość na powierzchni słońca wypaliła oczy

krucjata moich snów wśród ludzi

i społeczeństwo było we mnie

nie umiałem współżyć pośród wrzosów na poligonach

wolałem w pustym stepie walczyć słowami

gdzie  jagody też dojrzewają i powoli nadchodzi pokój

wilki w gazetach

a w lasach wyłącznie wyją żale

gdy już góry staną murem

za mną

łóżko na turni ustawię

i położę się na boku pod kołdrą

patrzył będę w przepaście jak Kasprowicz

patrzył bez westchnień jak Karłowicz

lecz

tęskniąc

do tego, co na ulicach Krakowa odbija się

w naiwnych dziecięcych twarzach

i wtem

umiera wojna

w Hucie

jak mgła nad Zakopanem

>>>

 

Czy wierzysz we mnie lecąca strzało

moje przeznaczenie

bardzo moje

w łuku tęczy grafit wyziera ze słońca

albo na skróty skończ

musisz wydobyć ją

z Morza Czarnego i Tybru

potem bardzo

nawiązka jest w drżeniu cięciwy

pieniądze drżą nie dźwięczą

ale jak bardzo

pięknie bez słów

ojczyzno w duszy dźwięków jak snów

homeryckie gęby

na granicy Luwru i łąk przeczystych

topoli i złotogłowu

zginienia bliscy przyjemności

jak lecisz strzało

polifonicznie lecisz przez odmęt rozmiłowujesz

we mnie moje przeznaczenie

synów tylu wokół

rozpędzają się napinają

ja jestem bardzo

anielski może najpierwszy nad popieliskiem

oczu zagłady

ale jak bardzo

na hawajach szczęśliwości zachodniej

gitara łka na brzegu morza

ja planuję bohaterskie loty

a jeszcze drżę w piasku

zabierz mnie bardzo krowo ssaków

odkryj mnie bramo

zamknij rzeko

jak najwyżej delikatnie wessij w przyszłość

bez granic

ziemskiej pamięci

>>>

Wczoraj dzień komunistyczny

zniknął w figowcu

otworzył się dzień przed telewizyjnym rakiem

a gdzie miłość?

słucham chemicznych pieśni misyjnych

tańczą radzieckie narody w półprzysiadzie

choć transparenty już nie istnieją

wszystko łączy się z góry zmęczone

i praca i bunt

jej uśmiech od Giewontu po Morską Krynicę

rozpromienia Boże Ciało

miłość to

byłem tam gdzie oni uważają się za swoich

w lesie

musimy pobudzić las kichaniem

by ich ogarnął obcością

by byli jak mech w cieniu

my znosimy jaja

w konfesjonałach

wyznajemy, że chcieliśmy uzdrawiać dzikością

potem okazuje się, że

komuniści nas spowiadali

nasze dni okrągleją w zielonym księżycu

przecież to noc

zjedzmy, więc po cichu te pomidory

zamiast fig

>>>

Zgoda na wszystko

ale nie na śmierć

pustynne chmury ogołociły

kloaki z upoważnień

teraz bunt już się nie zdarzy

we łzach miłość

po obiedzie

ludzie, hej!

w którą stronę pobiegną konie

tam wy

bo ja tak chcę

odchrząknę – i

wyjdźcie na mój kurhan

popatrzcie na moje spalone drogi

wśród sławojek i stajen 

wyśmiejcie mnie

ja się zasmucę

może

zgoda na wszystko

już teraz

buntu tu nie będzie

bo mnie tu nie ma

tego miejsca zresztą też

>>>

Alergiczne kryształy toczą się

w żywym organizmie

tuż pod skórą

gdy detonują rozbrzmiewa muzyka

kicha ryba, płacze ptak

w zegarach jest osłona, którą chcesz widzieć

jak garb garbatego

a nad wzgórzem szalone tykanie

tak, och!

będąc śmiechem zmienia się w tętent koni

zluzował bocian myszę w zaprzęgu, i dalej

już w kredzie został odebrany znak od natury

amonit przywiózł obrazy zza granic kultury

na wernisaż w grobach lodowców

w karawanach pozostała ich tęsknota zakręcona

zielone stepy bez wędrówek dziś, bez galopad

trwają w bezmiernym spotkaniu bezsensu

z kurhanami pełnymi śladów alergii

a my w wieżowcach betonowych drapiemy się

grzebieniem z brązu

bawimy kościaną zapinką

pichcimy z cieciorki i orkiszu

podglądać życie z pozycji jednej grupy krwi

to nie wszystko

trzeba wyskoczyć z balkonu

i wchłonąć dolinę utworzoną przez lodowiec

symbol indyka i zamrażarki

wchłonie echa i niecierpliwe robaki z kredy

stworzenie życia

było pierwszą alergią

i alegorią natury

>>>

Sumator wielkonarodowy

Liczyć możesz wszystkich beatników

jak paciorki różańca

jednak nie możesz spokojnie wysiedzieć

na molo

chyba że wpatrzysz się w biel

krążysz wokół narodu

lub dziewczyny

znajdziesz kromkę chleba i krzyż

dodajesz to co masz pod ręką

fortunną

fontannę do wodospadów

Morskie do oka

Śni do ardw

patrzysz i chcesz wiedzieć że to to

możesz to zrozumieć

lecz co co nie wiesz nienawidzisz

czas postawił ciebie

pośród kochania lecz odarł z narodowej tęsknoty

raz Nowy Orlean dwa Krym

trzy Kozacy cztery Esesmani

pięć punkowcy sześć zomowcy

nie masz już nic

sumujesz jak sztubak

okradziony przez fanatyków fantastów

jesteś jak noc bez dnia

i dzień bez dna

kochasz bez cierpienia

i nie możesz zliczyć mórz i mgławic nad górami

choć możesz jeszcze się dostać na pewno

do świata młodych

na tej granicy, o tak

i raz zliczyć ich

od nowa

>>>

Czuwaj druhu premierze

pokaż jak bardzo kochasz swój kraj

wyjmij z portfela zamówień

swoje szanse wschodnie

otwórz permanentny stan

i choć w garści ściska mnie

jak bukiet polnych kwiatów

zwiędłych obwisłych

Mister Hyde układu

podniosę się na duchu

gdy rzeki staną się rzekami

ryby rybami

ludzie ludźmi

w wieloryba brzuchu opracuję

plan zbawienia poezji

a gdy mnie wypluje na brzeg

będę jak bibliotekarz Asurbanipal

strzeż się mój niepiśmienny druhu

mój konieczny towarzyszu

jeżeli nie kochasz Niniwy

zdewastuję twoich brodatych bogów

we wrotach pieca przetopię

na wiersze

>>>

 

Bez łaski kwitnących paproci

odkurzacz wam życie przessie

wy dzieci wisielcze

chodźcie stójcie

mały Janek prosi o kalekę

chce walczyć

wcześniej pomiędzy kolumny wchodzi

przed oblicza bogów

a potem w słońce

drzew brakuje a wy posyłacie

po drwali z innych narodów

urządzacie w nekropolii majówkę

została ona odprawiona

trwała dzień jeden

>>>

 

* Przespany kamień *

Przespany kamień we mnie się budzi

obok drogi nagi jadę na rowerze  piaszczystą ścieżką

w piasek powoli zagłębiam się z głową

nie nie skręciłem ku wodom przez pustynię

drżę jak uśpione wnętrze kamienia

pedałując w ciszy ku liściom cienia

będąc sam na sam z kamieniem rzeki

którego nie widzę w ciemnościach

skulony szeptem wracam ścieżką

nie upadam w śniegu pędzącym lawiną w otwór rzeki

gdy piorunem płonie stalowy maszt

jak świeczka ponad miastem

błądzę wewnątrz kamienia oblany czerwienią

kuchta gotuje raka

ulica pod niebem znika w zachodzie jak diament

bałwan poprzewraca się na podwórzu

toczy swe kule ku rzece

dajcie śmigło niemieckiego bombowca

rozpędźcie je niech zetnie swym kółkiem

biel zębów bałwana

do krwi

niech go okaleczy

ból pozostawi jawę

jak kamień

>>>

 

Ze wzgórz tęskniących do cienia

runąłem jak Sobieski z winnic

ja po wino? chyba nie!

dom budować w kasztanowców majestacie

pachnąc olejem i asfaltem

z drogi tylko zapragnąłem zejść

i zszedłem

w okolicy jest kościół pod ziemią głęboko

Święty Jan czyta czasem swoje teksty

o jaspisach

pośród rechotania żab latem

słyszę jego głos siedząc w oknie

jak w wejściu do jaskini

dom czarny pośród ciemnej nocy

szkło wyrasta w ogrodzie, kwitnie i owocuje

ja zbieram jego owoce

wyciskam z niego soki, które potem piję

nie upijam się, lecz wtedy dopiero widzę

moją szklaną konnicę wieku

pędzącą w przepaść bitwy

dwóch światów

>>>

 

Weź mnie w dłonie

gdyż płaczę

końskim włosiem połechtaj moje rozpacze

na maszcie flaga taka jak ja

oj! mój krawat zamiast mieszkania

dla wszystkich będą krawaty

lilie też, gdy zapieją wczesne wody

słońce płonie

gdyż lśnią liście brzóz

niebo przybywa jak morze

gdyż mógłbym spać

huśtasz mnie

więc boję się jeść papier

jem atramentkromkę

kupuję statki w butelkach

stojąc za kontuarem

lecę aż do Jugosławii nad Adriatyk Ilirów

pajdę

słońca poliżę stojąc na ulu w cieniu

ocierasz moje łzy łańcuchem

lubię to

jadę do Pernambuco

po księżyc

myszy fruwają z garnkami na głowach

nad głowami Gotów

tłukąc telewizor we czwartek

płaczę

w kosz zaglądam odliczam chwile bez ciebie

zazdroszczę okolicy palców

sercu mirtów

>>>

Zasnuta powierzchnia cygara

czarny knot się dopala

kwiat doniczkowy chodzi po krawędzi doniczki

wyzwala wyzwala wyzwala siebie

jak dym

brzęk twardego plastyku

uderzającego o jeszcze twardszy plastyk

upadła popielnica

zachodzi wielkie słońce

zasłania nam oczy

wewnątrz dni pełzają same kokony

larwy dematerializują się tam

i znów pojawiają się w głowach

ołtarz na wzgórzu zielonym

brak dzikich skór

zwierzęta są w niebie mitologii

ściągamy je z s es dla skór

wieloryby kryją w swych trzewiach Wikingów

krzesło jest motylem

składa i rozkłada płatki skrzydeł meblowych

utrudzeni jakimś znojem toniemy w dymie

przejechani przez tramwaj jeszcze

w wózkach dziecinnych

butwiejemy spolszczając się w humusie szans

deszcz gasi czasem cygara

teraz uciekł w Beskidy

przebiegł lasy

i schronił się w schronisku

to z kolei nas chroni

przed kopciem z cygara zdrad

>>>

* Nici do kłębka *

Wcześniej czy później mając kłębek

dojdę do nitki

zakręcony w trudach lekturach

kapelusz mojej Julii

jak balkon jak puzon

za truciznami w głąb

nad lasami rytm kołysze nogami

powiesił ateistę by smutniał

na świerku jak zająca na balkonie

wisiał nad igłami jak pijany fiakier na koźle

co cmoka – dobry koniaku bądź mi denaturatem

czas się ocknąć trawo

w gęś się przełamią Pieniny

górale wyczernią Podhale

w bieliźnie nad morzem Kaszubi

będą szeptać Maurowie przytupując

Rosjanie będą siarczyście się uśmiechać

do swojej prawdy

nie kocham ich, choć prawie sławię

nie ma już jego jedynego

spalony w lesie

lecz pałac pozostał

lata lata zimy jego pamiętają zesłańcy

ręce obmyć octem z róży

wypić to wszystko

co w gąbce jej włosów

moja gąbka gęga do jej gęby

też się przełamuję nie zazdroszczę

lecz mi żal dziecka na kolonii zakładowej

wyjadającego kisiel z podstawki

najpiękniejszy żółw to okaz balkonu

starych kobiet mi

dziewczątek mi

już nie uprzędzie żądna podróż

żaden spacer

o jej urody urody smaku mojego

i uczucia fal

wiej wietrze w oponach

gumy Chin pachnijcie bawełną

jestem w stadzie arabów Dzieduszyckiego

tu niedaleko od Gór Stołowych

chcę być aniołem w lasach pełnych masła

gdzie łupiono bydło i akowców

chcę być świadom nici

trzymać je

a mam tylko kłębek

>>>

* Awokado inteligencji *

W plwocinie królik

w sierści się urodził

pajęczyna zasnuła arabski

grób Chrystusa

to ona

zewsząd otaczają mnie szczupłonóżkie

moje pieczęcie

maszyna kręgli niespokojnych

w spojrzeniach

pędzi parą detonacją

wejście przez święty obraz

jestem sam jak idea

oczy mój sztandar

poniosła go owca w pokrzywy

ludność skupia się w lejach

buty noszą się same

krzyże odchodzą po zmartwychwstaniu

ludność schodzi do dolnych lasów

jak w bajki

spychacze pomagają

dzieci odsuńcie się

będę się mścił

rozwalić pieczęcie serc

wszystko

bunkier

pajęczynę zerwać

śliskie są owoce moich gazet

kuszą likiery

wzywają wytchnienia

awokado inteligencji

to czasem plwocina

>>>

 

Jak żydowski notes przedwojennych miasteczek

tak w moim życiu senne kry spalono

na Alei Słowackiego

wiem na pewno, że większej słodyczy

już w nim nie będzie

w mroźną noc rozlał się ogień jak pożar

mają miłość odkryłem na nowo w autobusie

wysłałem moje sny na księżyc

odnowicieli już mieliśmy

nie daleko od niego

odszedłem daleko od jego kaźni

lecz nie zdradzę siebie, jego

ani uśmiechu z Alei

drgnięcia rzęs z autobusu

weź okno czarne kotku

i słońce głodne jarmużu

stój!

nad brzegiem się zatrzymaj

rzeki miłości

kiedy sny i ty będziecie jednym

jesteś tam gdzie ledwie srebrzy się szron

na listopadowej trawie

a ogień jest tu w moim sercu

w autobusie dojeżdżającym już

do Mostu Dębnickiego

który zasłonięto jak arkę

jak Wawel

>>>

* Krzyczcie gęsi, uciekajcie *

Ojcze, ojcze

krzyk dzikich gęsi

niesie się nad polskimi niemożnościami

na Pegazach bóle

unoszą się nad asfaltem

i te gęsi Selmy

wytrzymać bajkowe wojny

rosyjskich cerkwi

to marzenie

jak krasnal walczę o zachowanie bajek

ale tych prawdziwych

cóż mi pozostało

inna bajka

codziennie tam i tu

ojcze, ojcze

dzikie okrzyki

zwierzę patrzące w księżyc

marmurowy

marmurowe

także srebrny grzech

złota głowa

ruchy rewolucyjne

robaczkowe

po grób myśliwych krzyczcie gęsi

uciekajcie w rękę nieba

wiekuistą

>>>

 

* Kosmos udziałem *

Skute lilie wśród wiśniowych drzew

deszcz szklany i Wawel się śni

sny wręcz dziewczęce

jakże senne śmiertelne białka oczu

zębate koła w sosnowych ustach

nad wstęgą Wisły jak jabłko

jak je podać

wakacje dla aniołów

przyroda niech wejdzie w znak Lwa

niech kosmos w erze stanie się za chwilę

udziałem całych naszych serc

 

* Nadzieje w urnach *

Nasze nadzieje są ukryte w urnach

a przodkowie w kurhanach

głogi to też nadzieja

tyle, że dzieciństwa

ścieżki polne wykorzystujemy

krew Scytów i Galów mając w żyłach

biegamy przez pola i zboża

jak króliki tańczymy

zorza ich informacji nad nami

wychylamy nasze dzwony

nasze

ich

zawsze my

to już tak zostanie

dopóki będą telewizyjne krzyże

w naszym świetle jaśnieć

autostrady i parafie

zbyt zdrobniałe dla ich geniuszu

stoją miniaturowe na kredensach

jeziora dodawane do małych boisk

serca oddają

trylogie religii

uciekinierzy kontaktów

oczy podnieść można zmrużone

odsunąć kapelusz na tył głowy

uśmiechnąć się można

stojąc w powodzi na przedwojennej ulicy

można wzrosnąć

głogi jak pąk serca wykwitają astralne

czekamy na krew

spojrzeniami na smak ust

na mgłę w oczach

tylu swe kości złożyło w ostach

ilu, tego nikt nie zliczy

łąki bez znaków kąkoli i maków

bez pszczół bez czajek

nadzieja bez mórz w nas

kurhany groby

cisza w urnach głowy

nieodnalezionych

             

* Iloczyn *

Iloczyn dwu wiejskich miłości

gdzie trawy pasma brak

na wzgórzach kończących się

ona zatrzymuje swój rower

on wyłącza silnik traktora

on uchyla drzwi kabiny

ona opiera się o siodełko

zdechł komin fabryki nad nimi

znikł cień socjalizmu teoretycznego

młodzi dogadali się

kracze wrona na topoli

siano biegnie w miejsce miłosne

wiejska miłość otrząsa świat z kłamstw

na polach telewizją zasnutych od świtu

obserwują ich nadzy milicjanci

stojąc w krzakach z radarem

gdy kończą rozmowę

wyskakują z czerwonymi makami

w zębach

na drogę przed nimi

>>>

 

* W mojej piersi *

W mojej piersi tkwi sens

jak gwóźdź

krótko przenika ukośne błony

ona korzysta z białych tkanin pajęczych

wiszących w piersi

opada lekko na nie

ratując swoje miłosne życie

lata win

ucieczek

na zewnątrz ciała

godziny dobroci

wewnątrz spojrzenia

mały ludzki ból na rozstajach

sens kłuje i kołysze

>>>

 

* Na razie nie chcę *

Mogę osłonić swoje oczy rozumem

lecz nie wiem, czemu nie chcę

strzepnąć mogę niedbałym ruchem palców

Słowackiego z konia

choć płoną moje oczy gniewem

na razie nie chcę

narazić się zaborcom

mogę osłonić swój rozum

cierpliwością pielgrzyma

>>>

 

* Wnętrze *

We wnętrzu tego kamienia

który jest wewnątrz

jest złość

jadąc, jako prawie rower przez las

czuję, że będę musiał przestać

tymczasem przeciskam się między

skłębionymi liśćmi i pniami igieł

jak powstaniec lub partyzant nawet borówczarz

teraz taki czas jest

aby styl był jak figowiec

jestem w slipach

gdybym był apostołem nie chciałbym mieć

kamieniejącego wnętrza na pewno

wychowuje mnie las ojców

nie mogę już mówić:

„gdybym mógł”

jadę na rowerze do czterdziestki

zaświeć tęczo, pokaż swoje kły

zawiej firmamencie na sny Jupitera

na dzisiaj wejście czołgowe

dla koni otwarte

już dzisiaj ruszają czołgi chwały

gdy spotkam je na drodze

wyjadę na środek

staranuję je

może, tak chcę

moje rany zmieniają się w logiczne kamienie

skóra wysuwana jest przez wnętrze

obcy jestem nawet lekarstwom i ludziom

lata mijają czekam na nią

szukam jej mam ją odchodzę

trzymając ją za rękę

to nie wojna

to nie nienawiść

to ona

jaskółka leśna

zagrożona

przez kamień lekki jak owad

              

* Sznur *

Na tyle dojrzałem, aby szepnąć

w nocy chcę zrobić to

tajemniczo mrugnąć okiem

a potem

wyjść z domu z konopnym sznurem

z zamiarem przeciągnięcia go

nad drogą, którą muszę iść

wielce szanowni Rodacy

w Sejmie siedzą jak zwierzęta w klatce

a ja drogą idę na stracenie

drogą, którą wyznacza mi sołtys

tak wielu u władzy w sterowanym Sejmie

robi za dekorację różniąc się

co jakiś czas w sprawach wódki

ja już prawie jak terrorysta

milczący jak konopny sznur konieczności

leżący w zwojach na podłodze

nabrzmiewam cieniem

w blasku płonących

socjalistycznych stosów

ten cień to dobra rzecz dla mnie

przepowiadam śmierć Pimena

z ręki Gorbaczowa

>>>

 

* Swoboda *

We wnętrzu mojej wiary

jest miejsce na swobodę

w katedrze mojej głowy

jest wielki krzyż wolności

ciepły krwią mojego snu

przyzywam dzieci nie bociany

dewiacja pod kontrolą

obydwu oczu uspokaja

uspokajam aniołów stróżów

uf

wewnątrz zegarka liczydła

krople wody spadają na wysunięty język

wedle stawu grobla

wedle wnętrza czas

zagiąć skrzydła, wznieść proporce

runąć na barbarzyńców

lub czekać pod krzyżem na śmierć

z ręki bolszewika oraz esesmana

co było, o co jest korzystniejsze politycznie

tyle piachu i tyle jezior

w naszych gestach i podróżach

wzgórz i równin, połonin i ruin

prasłowiańskie grody

nawet germański stek na Ślęży

płoną w żyłach w sierpniu

jak krzyż

>>>

 

* Obsesje nocne *

Obsesje nocne wyrywają mnie

z delikatnych ramion

krew wyciskają na czoło

myśli przestają istnieć

tylko zwierzę w nocy

krąży w ich miejscach

mogę sobie wyobrazić

mojego praprzodka wędrującego

na bosaka przez stepy środkowej Azji

w poszukiwaniu spokoju

lecz nie w taką noc

>>>

 

* Narodziny *

Wejście do katedry stadionu

jak wybieg dla fok

zamarznięty system moich uczuć

oddziaływań i cieni

regulator obrazu

który wisi na ścianie

ginie w ciemnościach we mgle i śnie

chwytam drążek steru książki

msza przeżyta w nocy powtarzana jest za dnia

głodni maszerują ktoś marsza gra

ten we mgle sobowtór

nie jest tak głodny jak ja

hala oświetlona jak wnętrze nieba

dla narodzin nowego człowieka

w lustrzanych nibytabernakulach zrodzić się miał

z naszych słów on

tak niewiele czasu zostało już

dla nowego proroka

a może to ty zrodziłeś się tam, patrz!

bazyliki koncertów i demonstracji

na Bałkanach i Kaukazie

miasta mogą zostać zorane

przez Rzymian i Rosjan

jednak trudno uwierzyć w ciągłość własnej klęski

łatwo patrzeć i widzieć na ołtarzu

siebie choćby przed klęską

chmura przesłania szczyt drapacza

i zwięczenie krzyżem, gwiazdą

chmura głodnej szarańczy

>>>

 

* W naszej awangardzie *

Ani Rakowski ani Urban

nie umacniają tożsamości

Jan Paweł II istnieje jak idea

miasteczka samotnieją

miasta się sprzedają

dzięcioł przylatuje z lasu

aby zamieszkać w sadzie wielkości Niniwy

za rok wylatuje z sadu

aby pod miastem opukiwać

drewniane telegraficzne słupy

dziś usiadł na ceglanym murze

wali dziobem w ścianę domu

wierzeje łąk zatrzaśnięte

lasy zdziczałe zmieniają się w polne zagajniki

ostrężyna jest porasta

czasem jakiś parów ukryje ogromne łopiany

nad cienistym strumykiem

lub małą wioskę bez drogi, szkoły i poczty

jedynie z kapliczką

sumienie narodu

Piast był chłopem

Rakowski to syn chłopa

ale tylko ten drugi to barbarzyńca

miast muzyka dociera na wieś

ludowa muzyka wbrew pozorom nie umiera

chcemy wypłynąć na starą rzekę Europy

łodziami ministerstw i przedsiębiorstw

co za bzdura

jednak pakujemy się na te porohy

ja dla swoich dzieci będę zmuszony

stworzyć własną Europę

wysączyć ją ze skały sumienia w lesie

z łopianu i dzięcioła

z miasteczka ze szkła i wodoru

z hutniczej dzielnicy

żeby już do reszty nie zgłupieć

w awangardzie przedstawicieli

>>>

1989

Jak wierzba płacząca na krawedzi krateru

wzrastamy nad przepaścią wieku

ptak siada na ramieniu premiera

złowieszczo

ciemność ulubiona w klasztorze

jak przyszłość kwiatu kaktusa

deszcz w Nowym Yorku płacze

spływają krople po zębach

konie, lecz nie takie znów dumne

stoją obok siebie na Kazimierzu

jak synagoga i kościół

między nimi płynie Wisła płacząca

Augustianin dzieli się pasztetem z włóczęgą

w budce telefonicznej

podczas snu z cygarem pomiędzy palcami

włóczęga umiera

trudny nocny szlak dla komandosów

z ulicy Ułanów Jaruzelskich

przez stalownie, telewizje i pałace

Niemcy zapraszają znów Rakowskiego

a on strofuje Hołuja w Hrubieszowie

Warszawa uklękła przed Zygmuntem Wazą

który zdradził tak wiele interesów Polski

lecz nie Polskę samą tak jak śliczny Staś

nie wierzę Warszawie z pomnikami carów

Kozaczyzna nas niszczy nawet w snach

zamek w Czersku nadaje się do remontu

mumie też trzeba ratować

misjonarki więźniarki są nową nadzieją piramid Kremla

jak wysłaliśmy Karola Wojtyłę do Rzymu

jak wysłaliśmy Brzezińskiego do Waszyngtonu

jak wysłaliśmy Dzierżyńskiego do Moskwy

tak wyślemy na Księżyc wszystkie łzy

wierzymy, że wulkan nowych czasów

jeszcze pozwoli się nam

wypłakać przed erupcją

możemy przejść tam na piechotę

>>>

 

* Ręce do góry *

Jest taka piosenka otoczona murem

jak zachodnie i wschodnie warowne miasta

jak sokół wzlatujący nad Podole

widzący ciągnące z dzikich pól nieszczęście

ciemność nocy jest tą piosenką

Sejm nadciąga od Sieny

komuniści od Sejn

robotnicy sezonowi toną wśród rzęs

w stawach zielonych

w pultuskach w puławach

pieniące się piwa są wylewane

pod progi księży patriotów

oni nadchodzą od wschodu

rzadziej od zachodu

tak, więc jesteśmy osaczeni przed murem

klucze dzikich gęsi płyną w miedzi

na niebie z Galacji do Galicji

czołgi równymi kolumnami toczą się

z Jarosławla do Jarosławia

wśród szpaleru topoli jak pociągi

posłowie śpiewają hymn zniewolenia

i wznoszą ręce do góry

jak Urban i Innocenty

>>>

          

Tu nad morzem zielonym

jeszcze nie jeden zrodzi się

czerwony koń

i co z tego

jeszcze pewno nie raz

w zielonej historii

nie kłopoczcie się ucieczką

tęsknota złączy was

nawet z tym koniem pędzącym do Żółkwi

oczy stepu

wody modre

los Europy w waszej studni

prosi o wolność jak Aladyn

zimą wsłuchujecie się w świszczące klęski

zaskoczonych białych w czerwieni

sumuje się swoje marzenia o wodach i stepach

wtuleni w futra obcych kotów

obok marmurowych mnichów

żyjemy innymi dla siebie samych

powstańcy patrzący na niekochające serca

nawet wśród burzy

nawet wśród zamieci

kosmici czy sataniści

insekty czy komputery

wejdą w wodę naszych trzech mórz

i zostaną do świtu, gdy rosa zmoczy

zielone bezkresne stepy trawników

>>>

 

* Ptasia tęsknota *

Ptasia tęsknota moja

klucz wiosną i jesienią

koła zębate, nity

w nieodkrytych ramach 

łączą w moim obrazie sny

mocuję go do ściany rodziny

śniadaniem równie ptasim

wejść tam gdzie młyny mielą

wejść w kamienne lochy mąki

słyszeć wodną turbinę

napędzająca młyny

widzieć pianę wszędzie wokół

realną osiadającą na policzkach

deszcz, słońce, wiatr

dziewczyny wśród samochodów

w labiryncie w Knossos

w wulkanie Witkacego

w sercu dynamiczna

kwietna tęsknota

na moich horyzontach

perspektywa przełamuje się

tak, że ptaki mogłyby upaść

na druty wysokiego napięcia

gdyby tęsknota zdołała

wyrwać się z serca

>>>

 

W tylu już leśnych latach

skrzat czyhał na skrzata

wyczekało i moje serce

hobbitka znalazła mnie

wyeksponowała na płótnie

skostniałe wieże boszują na obrazach

nad przepaściami iluminowanymi piekłem

gdy zjadam jej nogę wyrasta mi łuska

i temu podobne

na łyse zęby wyłażą zimorodki

na leśnych sadzawkach stoję

lecz iść nie mogę po nich

z pleców wystaje mi nowy kartofel

biegłbym do mojej miłości

a jadę piłką do morza

budki na sercach obu buduję zaskoczeniem

zjadam w oknach czas

kwoki zza muru chcą się dać słyszeć

hobbitka poszła w inną stroną

zamknąłem Trybunę

>>>

 

* Plan *

W tylu niszczących szansach

pozostawiam szansę dla miłości

gdzieś w jakimś mało uczęszczanym

pomieszczeniu biurowca

nagle znalazłem się twarzą w twarz

z trzema pięknymi kobietami

patrzącymi swymi ciemnymi oczyma

na mnie siedzącego wśród kartotek różowych

bezradny tuż po gwałtownej rozmowie

w której wykrzyczałem swoją chytrość

kobiecość ich pojawiła się w bliskości węża

wstałem w płomieniach tych spojrzeń

ich oczy teraz wzniosły się do góry

gdyby nie resztki sierści w moich ustach

zaskoczony w otwartości wszedłbym na biurko

by zrywać jabłka

diademy oczu świeciły w moich ustach

rozmowa zbliżyła nas elektrycznie

już prawie dłonie dotykały dłoni

wpatrzone we mnie znów pojednanego

kryjącego zmieszanie

i oto, gdy jedna z kobiet wstała

aby zamknąć drzwi

by ukryć nas przed okiem opatrzności

swojska samotność wybuchła jak miecz Michała

ciało zostało wessane do zgliszcz

na koniec ustaliliśmy w podnieceniu

plan zniszczenia niecnych

trzech innych kobiet

>>>

 

* Zmierzch zakłamania *

Łzy jak czerń nocy spływają po szybach oczu

gdy milknie ostatni ptak

mój ojciec z wypalonym sercem

pielęgnuje młode sekwoje antykomunizmu

które posadził w czasach Solidarności

dzięki pożarom Jaruzelskiego

w czasach stworzonych przez takich jak on

dla czasów długowiecznych jak dęby Mamre

moja matka zdecydowana uprawiać oberżyny

na  kurhanie ostatnich komunistów

ustępuje przed ojcem

sama usypuje kopiec swojej rodziny

wyższy od kurhanu tatra Mamaja

krzątając się z pełnymi koszami ziemi polodowcowej

w domu wciąż jeszcze pełno komarów komunizmu

czyhających na odsłonięte ramię

moje łzy to kwiląca ptaszyna

o zmierzchu zakłamania

na tyle silna by wyłapać wszystkie komary

>>>

* Trucizna wszędzie *

Kiełbasa, szynka, indyk

obok sałaty, chleba, grzybów

na polskich stołach – trucizną

papier w pracy – trucizną

piwo w czasie meczu – trucizną

i sam mecz także

pepsi-cola i lody w waflu

wśród rozpalonych domów miasta – trucizną

samochody rzężące – trucizną

wpieprzowina na targu – truczną

robotnicza konserwa śniadaniowa – trucizną

samochody warczące – trucizną

wiatry i deszcz z zawartością kombinatów- trucizną

pocałunki partii – trucizną

słońce w bezozonowej atmosferze – trucizną

odzież i meble w mieszkaniu – trucizną

trujemy się rozmowami w czasie wesel

oglądaniem telewizji w święta

wypoczywaniem nad woda w wakacje

myśleniem o kobietach w nocy

pracą dla zła w dzień

staniem w kolejkach i korkach

>>>

 

Możemy w kontekście zagrożenia

planety i społeczeństwa

śmiało mówić, że cywilizacja doszła do progu

śmiertelnego zatrucia

trucizna znana jest od tysiącleci

pod różnymi postaciami

więc każda epoka musi mieć

swoich głodujących eremitów

odpornych na nią

przyszłe lata też czekają

na koche, arche, pra, pan

i na was

kamienie, woda, modlitwa

skąd wziąść czysty umysł

skąd wziąść czystą ziemię

skąd wziąść czystą wodę

skąd wziąść umysł czysty

czysty umysł

czysty umysł

planety

>>>

 

*Weź kawałek mydła*

Weź kawałek mydła

włóż go sobie w usta

i usiądź na gałęzi drzewa

rosnącego przed jej domem

i milcz

rosa będzie chłodzić twoje ręce

nogi, głowę, pierś

spływając z włosów i naskórka

już na drugi dzień

niewolnik na plecach uczepiony twoich

jak plecak był przenoszony

we wszystkie miejsca

w które zachodziłeś

gdy usechł odpadł

i z miejsca zaczął podążać za tobą

weź dziecko i idź ją prosić o ser

niech dziecko popychane przodem

zmieni się przed nią w kruka

i pofrunie w jej oczy

pełne czerwieni zachodu

kurak biegnący przez pustynię

szukający rozpaczliwie pożywienia

to ty bez kruka

spragniony

>>>

 

* Słoneczne rozgwiazdy *

Słoneczne rozgwiazdy

pod katowickim Spodkiem

zjednoczyły się na wiecu

w dniu gwiazdy

12 marca 1989 roku

weź spluwaczkę i wyrusz na front

jako krasnal partyzant

z ramienia ludowego miniugrupowania

posilając się serem

mów, pluj i dalej wciąż dalej podążaj

naprzód na Berlin i Rzym

uklęknij

wstań, gdy spadnie bomba

ugotowany pacierz mroczny

w komputerze

mleka nalej do spodka

postaw spodek obok na drugiej śląskiej gałęzi

śpiewaj pieśni otwartych ust

przytul nogę do kory

i chłeptaj mleko

ona krząta się tam za oknem

cała jak pąsowa róża

speszona atakiem miłości

i w sercu i w kuchni

wypatruje twojego powrotu

rannego

>>>

 

* W tanich głowach*

W tanich głowach czyha sen

w leśnej głuszy

zimą umiera stara kobieta

zapada w śnieg na zawsze

ważyć słowa

lekkie odrzucić na drogę

pod żołnierskie buty

lasy ważyć

są jak wióra unoszone wiatrem

ku Księżycowi

co masz do powiedzenia lesie

jaka jest twa ostatnia wola

kłos stalowy

wśród innych narodów

już nie tak dumny jak kiedyś

i nie odnajdzie dumy

w nadchodzących latach

nie wzniesie miecza

nad grobem staruszki

pochowanej na małym wiejskim cmentarzyku

nie wypada wznosić siedemnastowiecznej szabli

wypada trzymając grudkę świeżej gliny

płakać, płakać, płakać

zieloność w telewizorach

skacze konikami polnymi wśród czołgów

drga w konwaliach

gwiazda wśród lasów

gwiazda staruszki

czuwająca dla przyszłości

nad przeszłością natury

>>>

 

* Zagłuszyć śpiew ptaka *

Zagłuszyć śpiew ptaka

w metalowych komorach makowin

dudnieniem wypełnionego serca

kiedy nowa miłość wjeżdża w mój las

jestem akurat sam

kwiat jak śpiew miłości

wetknięty w ucho

ryba do połowy wsunięta w usta

zakazana miłość wkracza z żandarmem

do spichlerza

koń zeskakuje z pokładu statku

na przystań w Warszawie

stukając kopytami galopuje do baru

na szklaneczkę mocnego octu

to nie potop szwedzki

to nie ta sama miłość

ale ten sam zakaz

drzewa dzwonią jak dzwony

mając ptaka w sobie

>>>

 

*Mój ból*

Nosisz wewnątrz moje cierpienie

biały krasnal w nocy przelatuje

nad moim domem

puszki we śnie otwierają się

błyszczą jak prawdziwe gwiazdy

na czarnym firmamencie

Wisła zamarza powoli

a ja wciąż płynę

z gazetą w zębach

Grudziądz, Warszawa, Kazimierz, Sandomierz, Kraków

miłość ukryła się przede mną

w innym ciele

kuc jest samochodem i niesie mnie na grzbiecie

mój dom powstaje z winogradu

i rytmu słońca

kwietne są nieba tego lata łąki

dzięki radzieckim eksplodującym samolotom

w puszczach szwajcarskich wędrówek poetów

odsłonięte zęby

na wschodzących frontach nie giną już oni

lecz my

siedzą w słowackich lasach

kołchozowych blokach

polskich chochołach

angielskich pubach

afrykańskiej dżungli

oni

step na falach eteru czeka na kroplę i stopę

we łzach moje dzieci we łzach

wasz niedźwiadek się zestarzał po kolejnej dziesiątce

dziś grzywy kuca nie zrasza łzami

i zjeżdżając  na nim do grobu Polski

jak zwykle przygotowanego przez sąsiadów

w  każdym stuleciu jeden grób lub jedno piekło

dotknąć mógłbym podwójnej duszy

lecz ciało nie pozwala

pojedyncze ciało

siano pachnie w niedźwiadkach

śpiewajcie rosyjskie niedźwiadki

wasz suchy hymn

niestrawny jęk po uciśnięciu brzuszka

tęsknoty opowiadajcie o stepach i kościach

o moim bólu nieodnalezionym

szkliste niebo nade mną

czy twoje oczy otworzyły się drugi raz

tym razem wewnątrz

czy o tym wiesz

zawsze oczy patrzą w  niebo

u nas tak zawsze

nad moją głową zawsze niebo

gdyż nie mam domu

oprócz grobu, którym muszę się posługiwać

jak taborami

ze względu na historię

nie mam nic

ludzie Wschodu ludzie Zachodu

ludzie Północy ludzie Południa

byli i są tu wszyscy

wołają –

pieniędzy pieniędzy nędzy

ludzie Pieniędzy Polacy Po

w Stambule w Berlinie w Moskwie

wszyscy nawet ja odlatuję za wojskami lotniczymi

karły i kuce są już w grobie

a ty ze mną tkwisz w odmęcie

jak Skała Piotrowa ponad wściekłością

przecież wielu ludzi lubi swą pracę

choćby w kiosku Ruchu

w saturatorze w polu w rządzie

tyle piękna w wodospadach krwi

w słońcu nad Soweto

w Tajgach w Wisłach w Dekanach

śmiej się tygrysie wejdź do bazyliki

Papież leci z kluczem żurawi do Egiptu

nad Morzem Śródziemnym

obnosimy cię z żoną pod baldachimem

biedna istoto

czeka na ciebie Mars Prezydent Metal

i twoja własna głowa

generacji komunizmu polskiego

jak nieść ten ból z nadzieją

tak stary tak mądry się czuję

gdy pomyślę, że z tych kości

porzuconych w kopalnianych szybach

ciągle wyrastają sekwoje snów

>>>

 

* Skalista grań Pałacu Kultury i Nauki *

Sęp krążył nad głośnikiem

z którego dolatywały słowa

piosenki Chrisa Kristoffersona

jastrząb wystrzelił w górę

jak radziecki odrzutowiec

a potem runął jak tenże

na płytę lotniska

popełnił samobójstwo

jaskółka uwiła gniazdo

w oknie gabinetu Pierwszego Sekretarza KW PZPR

meksykański kogut rzucił się

pod samochód po przegranej walce

skowronek wzleciał nad pola

zasypane śniegiem

wyśpiewując swoją pieśń

dla bogatych ludzi

kaczka podała kurczakowi na święta

indyka z borówkami

bąk w przydrożnym rowie

słuchał samochodowego tranzystora

z którego dolatywały

dźwięki utworu Slayera

sęp porwał głośnik

i zaniósł go na skalną grań

Pałacu Kultury i Nauki

muzyka wyszydziła obie nazwy 

>>>

*Skwierczy*

Skwierczy, krwawi, płonie i kulawi

historia na Wałach Chrobrego

a w dole wodoloty czekające na Wolnych Wolinian

w samym rogu zza wysokiego ogrodzenia

żołnierz patrzy przez lornetkę na golasa i Gołasa

nie pilnuje dokładnie socjalizmu

drzewa spadają z klifu, koziołkują, tak, tak i tak

skaczą w fale marząc o sieciach

obciążonych kamiennymi obciążnikami

bataliony już nie mają tej szansy, co Kuba

wypatroszone przez gwiazdy stalinizmu

ryby śmierdzą w Międzyzdrojach

a radzieckie okręty w Świnoujściu

bada, pyta, wypatruje i kocha

dezerter w Trzęsaczu pędzącym do Szwecji

ach, gdybyż była tutaj latarnia morska

niestety są tylko pokoje do wynajęcia

z wężami, skarpetkami i jakimiś takimi dziwnymi sowami

bez litości dla lotniarzy i komunistów

kościoły się nie doczekały

w przeciwieństwie do galerii przodowników

biusty tak tutaj lubiane już nie są kelnerek, lecz Litwinek

ostatni żołnierz jeszcze nie rezerwista

zrzuca kamienie na spacerujących u stóp klifu

radary pracują

dopóki się nie zepsują

>>>

*Obiad po prowokacji*

Koledzy po piórze

pióra po kolegach

prowokator po obiedzie

obiad po prowokacji

kościółek zmienił się w wartownię

przy strategicznym moście

brzoza syberyjska

wlazła do doniczki w holu

inna brzoza komitetuje plenarnie

przy autostradzie

autostrady runęły w zboża

jak kombajny?

szelest piór grzędnych kur

wywołany paniką

na widok skradającego się krwiożerczego zająca

odrzutowce lecą co noc na wschód

detonacje ponaddźwiękowe odbijają się

od jasnego księżyca i powierzchni morza

ten dzwon wybrzmiewa jedyną prawdę –

prochy Oświęcimia to nasze prochy

zagazujemy jeszcze przydrożne warzywa

ale już niedługo zaprzestaniemy i tego

bory Sobiboru to obce miejsca

na naszą borowinę

by nic już nie napisano

pióra zjedliśmy ale gęsi pozostały

i ostrzegają

dziś nawet poeci

nie byliby w stanie jędrnym piskiem na murach

ostrzec Rosjan

więc tylko strzygą uszami

w kolegach upatruję kolegium

w liceum upatruję gimnazjum

u Platona szukam wczesnego Chrystusa

by opisywać z satysfakcją gagi myśli

słowa stają na taborecie

i zaglądają do szkieletnych szybów

w kopalniach Uralu

tylu wieszczów wszczęło idyllę

tylu też wieśniaków zbłądziło

i spod strzech trafiło do katowni

przecież i Sokorski walczył w gazetach

teraz jeździ bryczką

i Burakowski walczył w ministerstwach

teraz pije za swoje

ja chodziłem do kościółka

a teraz go opisuję

wydrapując gwoździem litery-słowa-strzały

na białych ścianach urzędu

oni skupują łazienki

ja je wyprzedaję

niemal rozdaję

za bezcen

wszystkim po piórze

>>>

Jak z welwetu

Jak z welwetu jest moja mózgowa tkanka

dziś, gdy mam serce rozdarte rozstaniem

chciałbym dotykać swojego mózgu

bez przerwy tej nocy

krew wypływa ze mnie w mrok

głos z radia tonie w mojej pienistej krwi

nocna lampka przesłonięta skrzydełkiem komara

przez otwarte okno wpadają kosmiczne echa

z pobliskiej knajpy

zmieniające się w piosenki folkowe

za każdym razem, gdy

przejeżdża w oddali pociąg

pociąg bez ciebie

chrząszcz w bamboszach przechadza się w zwojach welwetu

jak w maleńkim muzeum

kazimierzowskiej próżności

bezdomni odkąd złączyliśmy się

złączeni ze sobą odkąd porzuciliśmy domy

jesteśmy ziemskim materiałem przyszłej kosmicznej epoki

nad własną ciemnością rozjaśnieni

płynę, gdy oddalasz się na jakiś czas

chciałbym dobić do brzegu swego mózgu

by odnaleźć dzieciństwo z welwetu

gdy jeszcze nie znaliśmy siebie

i nie tęskniliśmy

jak dziś

chwytający przestrzeń w usta

niemogący wchłonąć w podzielne serce

cykania w głowie

nocnych świerszczy rozstania

>>>

*Na Wawel*

Który dzień nam dziś nastał

na Wawel na Wawel

na Wawel bacowie na Wawel juhasi

na owcy na owcy

który dzień będzie sądny

więc bieżmy posłusznie

do Krakowa

tam ogłosimy narodzenie nowego dnia

dzień nam dziś nastał

posłuszni gdańskim syrenom

płyńmy rzekami i kanałami do Wisły

zaprzęgajmy sumy i sieje

i do źródeł

Zygmunt jest dobry tylko, gdy dzwoni

nie, gdy przynosi potop

czerwony wtedy jest godny

tylko kolumny kultury nauki

na Wawel na Wawel

na Wawel kaprzy na Wawel flisacy

na tratwach na krypach

dzień jasny na latawcu płynie po niebie

ze słońcem

już widać go z lubelskiego zamku

wyturczony indyk

słowianofilski kosmita

karp po żydowsku

nalewajka po prusku

pas augustowski

dziennik francuski

nocnik angielski

włoska sałata

austriackie trąby

ssasiała warszawianka

trojański kundel

świadek Hitlera

amerykańska mamona

Baal Wschodu

to wszystko dziś na stos na stos

idź światło do światła

my od dziś kochamy się

w ostatecznych sądach

dziennik anioła w Pieskowej Skale

odnaleziony

>>>

 

W programie złapał nić dyndania

studnia dziadka ma kiery

dziadk i babki w bukiecie

osa na dzikiej czereśni

zatoka ten zen

zegar waha się

ty walisz na rowerze

sercem z góry

a i tak

bałwan omija cię

ostrożnie

soplem wydłuża

piki

 

Zachłanny

szukalski

beznamysłu

trąbisz o cnocie

z pokrzywą dzieci

z puszką ze świecą

książka wytoczona

przeciw namysłom

>>>

W  tej okolicy pusto od snów

W  tej okolicy pusto od snów

jego kapcie w tej pustce

wydają się samochodami

jakże to tak powiedziała mysz

nić pajęcza odzyskała pająka

myk do kłębka

w pustce okno rozbłysło

za nim biedne planety

na kaktusie usiadł mały grzyb

spłynął z atlasu

wieże czołgów niebieskich

rozmiękły

gdy wyszedł Tłustoj

zapragnął idei

potwór

z Jeny

>>>

W obecności własnego krzyża

senny patrzę na dziewczynę

jej pająk przełazi przeze mnie

włazi na ścianę

podąża nas skróty

wkręca się w mój bluszcz

zmierzch w abażurze mojej lampy

patrzę na nią widzę rosyjską miłość

jako zauralską senność

w obecności własnego krzyża

żartuję z życia w pajęczynie

doprowadzam do jego zaciemnienia

zmienić się chciałbym sam w chrząszcza

jak za czasów innego imperium

rozmyślam o cmentarzach katolickich 

nie spodziewając się w grocie dojenia kóz

na pośmiertnych pastwiskach

jakże cierpki jest język w ustach

które nie znają zaspokojenia

kulawe spojrzenie początku w galaktykę życia

tak samo jak ostateczne opadnięcie

w bandaże pajęczyn

w wodzie delikatnych ramion 

wolałbym spłynąć

poprzez huczący wodospad

nie gubiąc krzyża

>>>

Tak zawsze jest, gdy coś wysiądzie

na trawce zielonej budowałem dom

ze szkła, stali i wełny

przyleciał ptak z brodą jak u kozy

i usiadł mi na dźwigu

dźwig się wówczas zepsuł

chyba doszło do jakiegoś zwarcia

zamknął się prawdopodobnie obwód

szyderstwa techniki z mioceńskiej przyrody

eremita z brodą jak u kozy

budował sobie ziemiankę drążąc ziemię lisami

nadleciał bombowiec z dziobem jak iglica w Montrealu

i zwiał świeżą ziemię na błękit

eremita zakrztusił się i po chwili już nie żył

doszło do przeniknięcia myśli

przez duszę

myśli szyderczych

>>>

*  Na pokusę niedźwiedzia  *

Nie przejdą zimorodki utwardzone żelazem

muzyką syren hartowane.

nad kotłem z Wojaczkiem

nachylam się w Chicago

w smole dostrzegam odbicie

strasznego ptaka przeszłości

dziesięcinę z wierszy

załatwiłem Rejowi w dolarach

Kraków opuściły księżycowe tramwaje

rozmyślam o ich braku w Sukiennicach

rozmyślam o Arabach w pustych dziedzińcach Alhambry.

rozmyślam o Wandalach

wychodzących z Niepołomic do Andaluzji

mój sen w fotelu w samolocie w cyklonie

kruszynki w komorach śmierci

nadejdzie dzień pojednania

i motyla z czołgiem

i mędrka z ubowcem

lecz teraz jeszcze sypniemy kośćmi zieleni

na nasze dziurawe drogi

grzejemy silniki, które grają symfonie

smrodzą poezją przed świtem

na pokusę ogromnego zimnego

niedźwiedzia ze słomy ojczyźnianej

>>>

Dadźbog w jeziorze Śniardwy

naści gitarę Ścierańskiego

i świąteczne piskorze na stoły

lecz strzeżcie na granicy młodych

własne więcierze

gdzie czeremcha dojrzewa

tam Ukraińcy litwinieją

i na odwrót

gdzie mak rośnie w lasach

tam Polska właśnie

za niebyłe uznane zgryzoty Jaćwieży

i oddechy druidyczne

celtycko-wyborczo-scytowskie

w świętych gajach

kolczugi pod bramami Czerwieni

gdzie Czerwień? w tych bagnach?

Gać za nim

ludzkie oczy w owocach kłokoczki

sine wichry naprzeciw Lędzian

od wschodu i południa

w dziecinny krajobraz Dorów i Wolsków

torpeda słowiańska uderza

w pomarańczowy książęcy dwór

winny EWG bezwonny RWPG

Lech wyrus za trzech

Ruryk, Cham, Jafet i Habsburg

nie zasilą mu faji z dzięcieliną

gliniane skorupki po garnkach

z ciecierzycą się nie odnajdą

dżdżownice zutylizowały historię

i modę

strzeliste nieba w kołysce słońca

jeść teraz

Dadźbog

teraz jeść

ślozy w Wiśle

pod dnem której

święte dęby sczernieją

>>>

*Żołnierz miłości *

Po latach, które okradały zmory

nadeszły żeglarskie sentymentalne tęsknoty

za lądem

mewy jak wizje

niedopowiedziane spojrzenia

polskie morze i polskie jeziora

schłodziły duszę

więzienia i koszary

schwyciły w sieć ptaki

aż nadszedł Achilles

powstały z wulkanu

serc

przebrnął przez łan zboża

jak płonący wschód

żołnierz pramiłości

poświęcony epokom chrześcijaństwa

przypłynął na barce

>>>

Wisła wpływa w przełom

Na wieki wieków sto lat

w stole trzy nogi

na nim trzy puchary

Wisła wpływa w przełom

Trzech Koron

ja i

moje kochanie

mój anioł przełamuje nocny deszcz

i wpada w moje doliny

Kolchidy

>>>

* W nicości *

Moja czarna kostka płynie w ciemności

na fali odpływu znika we wnętrzu

w środku, za horyzontem

pojawiła się niedawno

trzydzieści lat temu

wyłoniła się na brzegu

teraz tuż przed północą zniknęła na zawsze

jak lunatyk czekam w świetlistym kręgu

uformowanym odwzorowaniem kostki

oddzielony od niej jak od siebie samego

czekam nie widząc czasu

nie czując ciała

bez haseł w torbie wędrowca

z transparentem dążeń nad głową

ile dźwięków przeskoczy nad oceanem

w chwili wybuchu mgły świadomości

jestem bez czerni, która zniknęła

z bielą, która rozszczepiła się

na twojej odłożonej podróży

identycznej z moją samotnością

kształtem moim obecnym w nicości

>>>

 

* Targnąłem się na kotwicę *          

Potężne serce neutronowe jak obłok

w nowym programie odnalazłem czarne wrony

mimo że szwedzkie takie sympatyczne

jadły mi z ręki jak foki

kiedyś była noc

sen za dnia bił mnie pięściami

jak obłok wiedza tajemna

klocek spadł z drzewa

pniak spadł z morza

wpadł do Żarnowca

z dziuplą, z dzięciołem, z jajem

kruk na giełdzie w kurniku

pałac w Puławach

Kościuszko, nie to wino

a tak!, Izabella pracowała

w zakładach optycznych w Warszawie

za odłożone do dziurki pieniądze

kupiła sobie pamięć

och książę!

Józefie Wisarionowiczu Poniatowski

i ty Wrono odlećcie z sumienia

kaktus Teksasu przyjechał z ZZTop

samochodem kultowym na Rynek w Kazimierzu

i w skoczył z rozkoszą do studni

z drewnianym gadżetem rewolucji

zdroje uliczne w uliczkach Kazimierza

śmieją się z Wisły

gdyż są pułaskie jak prawdziwa woda

w Waszyngtonie

szwedzka rodzina wchodzi o północy

na polską basztę

koronczarka tanio sprzedaje syna

Mehoffer sprzedaje osiemnastowieczny kościółek

motyla biorę ja, ale już z Muzeum w Warszawie

ja Justyn Konstantynopolitański

przez Bosfor, Bałkany i Karpaty

dotarłem nad Jezioro Wigry

wsiadłem do dezety

z ująłem ster

targnąłem kotwicę

targnąłem się na serce

>>>

 

** Sen zniknął w czaszkach profesorów **

Sen zniknął w czaszkach profesorów

szlak, tramwaj, rotunda

karakan radioaktywny barbakan

koczkodanodajny hotel robotniczy

przy końcu Alei Lenina

młodzi Polacy z ujotu opanowali ministerstwa

Rakowski dał im szansę

zacementował ich by nie promieniowali

z Łagiewnik na Wieczystą

konie reklamowe francuskie nagie

pytają w Sukiennicach –

czy konie mogą być nagie?

Wyrwij mnie sąsiadko z uroczyska

umyj mi plecy w to popołudnie

spłukaj mnie wodą z Bosforu

zrób mi kolorowy slajd w wc

zamknij drzwi

wyjdź na krakowski Rynek

wyjedź z miasta z docentami

>>>

 

* Ser i kości dziadka **

Ser dzisiaj droższy w samie niż dzieła Picabii

Dymna uniosła na piersi Wawel

ja z Kaziem utrzymałem na koniu Kościuszki

czternaście kufli żywca

Błonia się zarumieniły z gniewu

gdy sekretarskie boksery je oszczały

Kiełbasa dziś droższa niż dzieła Ernsta

włóczęga do brzegu Bajkału podchodzi i wyje

zawsze było to normalne

ja zbieram kości dziadka

i na bułance wracam przez Baszkirię

potem ściana wschodnia

potem ściana wschodnia

potem i krwią przemierzam

i to, a jak!

średniorocznie

trzy ślimaki tu na kilometr

w okresie zaborów nie było nawet

czterech telewizorów z dziennikami na głowę

były tylko trzy litry gorzałki na rabanta

i tak Szela dopadł Olszewskiego

który z wrażenia skroplił śnieg w Kolegium Olszewskiego

gwiazda Dawida przyświecała

żyjącym w dorzeczach ciemnych rzek podgórskich

a – bij Żyda – pojawia się dzisiaj na murach po deszczu

w katedrze jaskółka a w garnku pustułka

noc i las i grule na przednówkach

tak dziko urzędach nocą

sprzątaczka siedzi w fotelu ministra i pali cygaro

białe gipsowe konie cwałują po dywanie

cyrk w Komitecie ćwiczy salta

Lenin przemawia z szafy

popielniczka stygnie

w Karkonoszach na Śnieżce Baudelaire czyta turystom „Kwiaty zła”

rzuca pieniążek za siebie

przywołuje osiołka

osiołek powraca, ale już przez Pireneje do Lourdes

bez Robespierrea

>>>

 

Śledź to śledź

to kaczan śledziowy

skacze na rogu ulicy nocą

dyliżans kultury a w środku pagórek

kryjący skarby Etrusków

konny pojazd ze śledziem na koźle

przemierza pustynię miasta Galów

księżycu zaryb się sam

dzyń irlandzka rybo dzyń gocka

idą nocą przez most w tynieckim Awinionie

rzeka zmalała od czasów dzieciństwa

teraz jest jak strumyczek

porohy odeszły na wschód

księżyc to miłosna protuberancja

dachy błyszczące pełnią blachy

rude kochanki na dachach

z warkoczykami, piegami

zbyt młode a jednak

przeciągają się leniwie

zajeżdżają powozy przed Chorwatów chaty

bez prądu, gazu, wc, podłóg, wody bieżącej

i przyzywania węży

wysiada z niego tracki  flaszecznik z Dzwonu

przywożący wieści o zaginionych we dworze pedałach

i umierających nad jajecznicą na boczku

okute spojrzenie, w łuskach samochód

rekordowy przejazd przez rzekę winy

jak ruska amfibia przemknął

kołami nie dotykając dna

nad sferą ryb maniakalnych

cicho sza! księżyc

ssie śledź duszę Jana

>>>

 

Zrujnowali Wieleci Niemców

po tysiącu lat – tego roku

dzieci libańskie poszły na wojnę, ojej!

jeszcze prawo niemiecko-rzymskie

w gontynach komunistów

a szkoły nie dorosły do naszych wyjazdów

nawet tych na Syberię

Szwedzi zrujnowali zdrowie Chodkiewicza

ledwo troszkę

Żółkiewski zzieleniał na Placu Czerwonym

makatka z sercem zawisła na murach

i jabłko jak symbol seksu

syrenka jak symbol złych pożądliwości

miasta, lecz nie narodu

chciwości, łakomstwa i rozpusty

pójdź Polsko w karpackie lasy razem ze mną

razem z moimi czarownicami na ofiarę

tam głodni i biedni uściśniemy się

i pomyślimy o wolnym świecie

niech kodeks Sasów spalą Redarowie

jak kocham Wolinian po latach

tak ciebie najdroższa teraz

konie, łodzie, wozy, pociągi i samoloty

to nasza specjalność

pola i częstokoły na cyplach

na pniu pod świerkiem

opowiem ci jak to będzie za dziesięć lat

Papież zrujnuje inne religie

Solidarność wyzwoli dobrą wolność

nowe statuty owiniemy w stuły

a ciebie w muśliny i purpury

>>>

 

* Może przeżyjemy *

W jesienny błękit

sterczą dachy

domów naszych wytęsknionych

z rozpaczy i dolarów

kuszą brzozy białe nagie ramiona

topielicy wyłowionej z Wisły

czyżbym był chirurgiem społecznym plastycznym

gdy jeszcze Jaruzelski

jest punktem odniesienia

topiących

dla budowniczych domów za dolary

jeszcze więzienie jest punktem odniesienia

nie tylko dla wyznawców Jehowy

jak również tych

którym jakiś bóg każe składać ofiary z dzieci i akowców

domy jak góry nad Wisłą

świecące blachą jak kościoły

wytęsknione za oceanem

tak wiele reżim chciał zrobić dla narodu

a teraz naród ma go gdzieś

tyle dobrego chciał zrobić Jaruzelski

dla lat bezmięsnych osiemdziesiątych

a tu masz niewdzięczność połyskuje bielą

w jesiennym błękicie

jak niedopuszczalny wybryk

nie pierwsi i nie ostatni to ekstremiści

myślę

może przeżyjemy ten brak suwerenności

polski domów

i krwawe ofiary

składane Molochowi Jaruzelskiemu

ze wschodu

>>>

                 

* Dwóch  chłopców *

Dwóch chłopców w jednym domu

który dzielniejszy

z tym trzecim jakoś sobie poradziłem

ale z tobą

przecież jeszcze cię nie znam

pomieścić ciebie i Chrystusa w jednej myśli

czy podobna

a tu atakuje Slayer i Kohl

pod niebiosa wynosi się matki

pod chmury ojczyznę

dla działaczy piaskownica

nawet z działami nie straszna

gdy Ona czuwa

siadaj na barana Messiaena

ja siądę na kucyka Faulknera

lepsze to niż braterska Jamaha

mężczyzny roku

Mister World zakłamania

tyle przed tobą bram

które dla mnie są mgłą

czy sięgniesz po koronę

która dla mnie jest klamką

czy zdepczesz Malbork Czerwony

jako obywatel świata, obywatel wiary

czy popatrzysz na mnie jak chłopiec

zanim odejdziesz za nimi

widząc mnie w środku lata

z futrzaną czapką na głowie

w szalejach w przydrożnym rowie

czy uśmiechniesz się i powiesz

a niech ich wszystkich!

i wskoczysz tam za mną

nietoperze nad twoja głową

zmienią się w złote bumerangi

a w końcu odlecą jak komety

to mogę ci obiecać

zostań więc ze mną w pokrzywach życia

nie pożałujesz

zagramy na skrzypach

zagramy na gazetach

dobrych nowin

 >>>