Alek Skarga Poems

2014

http://virtualo.pl/ebook/piotr-zapewnial-i229507/

 

>>>

Skorzystaj z moich rad ukochana

ja i ty

odliczaj góry

raz dwa trzy

ja i ty

odliczaj od siebie góry lodowe

tysiąc dwa trzy

ukochana posłuchaj mnie

odejmij te echa od ciszy

te głuche łoskoty

kotwic i orkiestr z dna

raz dwa trzy

odejmij nasze rozstania od powrotów

tysiąc dwa trzy

moja rada jest ostatnią radą

odejmij swoją przeszłość od Titanica

wsiądź do szalupy

a ja wskoczę do drugiej

ten pomruk to nie eksplozje radości

na trzecim pokładzie państwa

to katastrofa

raz dwa trzy

skacz!

>>>

Use my advice sweetheart

me and you

subtract mountains

one two three

me and you

subtract from each other icebergs

one thousand two three

listen to me sweetheart

subtract those echoes from silence

these thuds

anchors and orchestras from the bottom

one two three

subtract our separations from the returns

one thousand two three

my advice is the last advice

subtract your past from the Titanic

take the lifeboat launch

and I jump to the second

the grumbling is not explosions of joy

on the third Board Member States

this is a catastrophe

one two three

jump!

>>>

Początek i koniec?

toż to początek

jak się rzekło nadworny kwiat

trzeba rzec król

zgaś światło lilio

już czas

pyłek uleciał – to tak na początek

a potem?

szaro długo nudno

a potem?

zaświeć światło

albo poczekaj na brzask

to się zawsze tak zaczyna

i zawsze kończy w snach

a pomiędzy dniem a snem

szaro długo nudno

gdy śmierć nadchodzi

niczym nie różni się od miłości

a po niej urodziny

a po nocy nadchodzi koniec

niewidzialnego królestwa

a oni zawsze bladzi

a one zawsze są rumiane

wtedy kwiat wydaje owoc

płatki opadają na powierzchnię

któregoś księżyca planety

co przemieściła się

z jednej orbity na drugą

niepostrzeżenie

w tę noc

a ten ledwo świeci odbitym blaskiem

a ten ledwo jeszcze krąży wokół kwiatu

a ją porywa ptak rozstania

ale nie połyka

ptak niesie ją do gniazda

by otoczyć pierzastym ciepłem wspomnień

wśród piskląt

wierszy

toż to początek wszystkiego!

>>>

The beginning and the end?

‘This is the beginning

as the Court said Flower Power

you say the Kings sin

extinguish the light lily

it is time

pollen flay away-it’s at the beginning

and then?

grey long boring

and then?

shine a light

or wait for the dawn

it always starts

and always end up in dreams

and between day and sleep

grey long boring

when death comes

nothing is no different from love

followed by birthday

and night coming on the end of the

the invisible Kingdom

and they’re always pale

and they are always ruddy

then seems to flower crop fruit

petals fall to the surface of the

one of the Moons of the planet

what displace

from one orbit to another

undetected

in this night

and he barely shines with reflected glow

and he barely even circulates around the flower

and she is snatches by the bird of parting

but its no swallows

bird brings it to the nest

to wrap the feathery warm memories

among the chicks

stitches

‘Tis is the beginning of everything!

>>>

Na wysokości nowiu

czyli dość wysoko

noszę swoją szarfę

znak rozpoznawczy

moje orlęta umieszczono

tuż pod nim

gdy pełnia nadejdzie

zerwę szarfę

wylecą moje małe skarby

lecz, co to, nad gniazdem

nadajnik albo odbiornik

i to ja nie wiem nawet co?!

może to autobus podniebny

albo taksówka planetarna

emitująca niepewność

w czas cieplejszy

da się to sprawdzić

zdetektować emisje .. kiedyś

ale teraz?

zwłaszcza krzyki młodzieży

z najwyższych rzędów

młodzieńców wysoko urodzonych piski

są słyszalne nad zwykłym

przekazem podprogowym

przed nim jest nów mediów

czarne mgławice to nie są jeszcze

cenne zapinki

w kategoriach zasad plasują się nisko

a wręcz ciche nisze

przewyższają je symbolizmem

w jednośladowych neolitycznych chatach

pozostałości orlich śladów

są jak pokaz siły

wypluwki

męskie i żeńskie

kamienie polne

podmurówek

nawet nie właściwych ścian

>>>

At the height of the new moon

that is pretty high

wear your sash

hallmarks

My Eaglets were placed

underneath

when the full moon comes

sash was break

come out my little treasures

but, what, over a

transmitter or receiver

and I don’t even know what?!

can bus soaring

or planetary taxi

issuing the uncertainty

at the time the warmer

It is possible to check it out

detection emissions.. once upon a time

but now?

especially the cries of young people

of the highest orders of

youths highly born squeaks

are audible above the ordinary

subliminal message

before it is new moon media

Black nebulae that are not yet

precious brooches

in terms of the principles followed by low

and even quiet niches

surpass them symbolists

in cycles of Neolithic huts

the remains of the Eagles ‚ traces

as a show of force

spits

male and female

field stones

for foundation

not even appropriate walls

>>>

*Rzekł do złodzieja kpiarz*

Znamienną jest moja otwartość

rzekł do złodzieja kpiarz

moja lenność wobec waszego kierownika

kluczem dla nas jest jego wtórne ześwieczczenie

moja otyłość szansą jest dla wielu

rzekł kpiarz do złodzieja

tak jak wczoraj dzisiaj podkopałem znowu

mierzeję wyborczą i to wyłącznie płaczem

wszystko można wypłakać łzami

i kurzawki i moreny

ja właśnie zaplotłem ośmiornicę

rzekł kierownik więzienia do kopacza

a ty snujesz się jeszcze w palarni,

gdy smród już opadł po twoich wyborach

ale jakże symptomatycznym jest

kazanie do dzieci o dzieciach

rzekł otyły do pielęgniarza

popatrz nadjeżdża wielbłąd na kołach gumowych

cieszy dzieci pochowane pod pryczami

kolejny dzień w tych warunkach

wyłamuje się z zastygłych śladów

błotnego dinozaura na płozach

nikt już nie rzecze – człecze – do człeka

każdy rzecze chochole – raczej

albo – smoku, czemóż nie pijesz już?

czas tobie na znamienny ruch

rozstępujący do granic eksplozji

to nastąpi rzekł kpiarz do złodzieja – zapewne

i kopacz straci znaczenie i kierownik

a chochoł zacznie wyć

>>>

* Said the joker to the thief *

Significant is my openness

said the joker to the thief

to your leader my fief

the key for us is the repeated secularism

my carcass as an opportunity for many

said the thief to the joker

like yesterday today I undermined

the electoral headland

crying again only

anything you can cry on tears

and quicksand and glaciers

I just braid the Octopus

said the prison Manager to the Digger

and you wandering even in the smoking room,

when the stench of already settled after your election

but how is symptomatic

sermon for children about children

said the obese to the nurse

look, ride a camel on wheels rubber

enjoys children hidden under bunks

another day in these conditions

breaks free from frozen traces

of marsh Dinosaur on skids

no one says-ye to the man

everyone says-mulch, rather

or – Dragon, why do not drink now?

time for you to significant movement

ascending to the boundaries of the explosion

it will happen, said the joker to the thief – probably

and the digger lose importance and the leader

and mulch will begin to howl

>>>

*Święta w kominie*

Ból w kominie

gęś na święta

w choinie chomik

i spowiedź proboszcza

publiczna

                Miecz w kominie

                Marsjanin przed choinką

                szpic na legowisku

                i mruczek na ogniu

Ruch w kominie

smrek na wietrze

śnieg w pokoju

by firana załopotała

na balkonie

                Byk w kominie

                Azja na szpicu

                szczek w konfesjonale ciszy

                przedprogowej Świadka Jehowy

Bladość świerszcza w kominie

nadzianego na iskrę 

uczucia już przez komin nie ulecą

a dzieci niedociekaną

skąd karpie pod choinką

                Mędrzec w kominie

                steward donosiciel

                i nawet mak rozsypany

                i słoma, co wypełnia serca

                już po pożodze w kominku

Kołowrót w kominie

biała róża sama w domu

bez rachunku za prąd

bez rozgrzeszenia

bez sąsiada bałwana

>>>

* Christmas in chimney *

Pain in the chimney

Goose for Christmas

Hamster in Hemlock

and the pastor’s confession

public

The sword in the chimney

The Martian before Christmas tree

Spitz on Lair

and kitten on fire

Movement in the chimney

spruce in the wind

Snow in the room

by curtain ruffles

on the balcony

A bull in a chimney

Asia on top of the Christmas tree

bark in the confessional subliminal silence

of Jehovah’s Witness

weakness the Grasshopper in the chimney

impaled on spark

feelings have gone through the chimney does not rise

and kids not inquired

whence carp under the Christmas tree

The Sage in the chimney

steward Vector

and even poppy seed spilled

and straw, which fills the heart

After conflagration in the fireplace

Spinning reel in chimney

White Rose alone at home

without your electricity bill

without absolution

No neighbor snowman

>>>

Z niejednego ptaka zrobiono boga

z dwóch wojowników zrobiono centaura

a już z trzech kobiet

uczyniono Ewę pramatkę praojca

wielką i ciężką

wprost nienadążającą

za potopem testosteronu

Zbudowano w neolicie arkę

by uniknąć zalania

nikt nie wie dzisiaj

dlaczego nie kamienną

a tak wielu nazywa gwiazdoloty

Prometeuszami i Pterodaktylami

W nowiowej siedzibie

nikt nie chce się kochać

nikt nie chce płodzić dzieci

a to tylko jaskinia jak każda inna

kąsające zwierzęta, choć dzisiaj

są zdecydowanie mniejsze niż przed wiekami

uczucie śmierci przynoszą tożsame

niepewności jadem i zarazą

nie taką jak dla ludzi pierwotnych

ludzkie bydle się ogania przed tym

a co dopiero człowiek bez ogona

i bydle niosące człowieka

Kamień wykorzystywany będzie

nawet na innych planetach

do rozpoznawania chorób i gwałtów

lub rozdzierania ciszy,

gdy okaże się martwa i zbędna

wiele czeka jeszcze kamiennych ludzi

unoszonych przez orły jak bogowie

wiele czeka przedmiotów raniących

jak zwierzęta gryzące wciąż

nadaremno

>>>

The many birds made into a god

the two warriors made a Centaurus

and with three women Eve was made

the mother of man for the forefather

a great and severe

not keep up

with the flood of testosterone

Built in the Neolithic period the Ark of tree

in order to avoid water damage

nobody knows today

why not a stone

and so many is called starships:

Prometheus or Pterodactyls

In the new moon headquarters

nobody wants to love

no one wants to beget children

and it’s just like any other cave

biting animals, though today

there are definitely smaller than centuries before

bring the feeling of death the same

uncertainty of venom and wound infection

not the same as for primitive people

Human beast tail sweeps

and only a man without a tail

and cattle carrying a man

The stone will be used

even on other planets

to identify diseases and rape

or tearing of silence,

where dead and redundant

many waiting even stone people

carried by the eagles like a gods

many wounding items waiting for

as animals still biting

for nothing

>>>

Puk! puk! – czy to śmierć puka atomowa?

armaty z epoki a dzień barokowy

strzępy koronek strzępy dłoni

on do pocałunku rwie się

miedzygalaktyczne sierpy drum drum

znowu się pokazały nad rabatą Islandii

to on w stroju Ludwika

dryga i bierze nóż, by

pokazać dżihadystom, że jest mocny

owce uciekają, lecz niezbyt daleko

irys w ustach jak szafran

klap klap pod Marksem w Warszawie

sedno międzywiecza jest zigguratem

uczucia są przykrywą piekła

ciężką jak pokrywa atomowego silosu,

gdzie skorodowane rakiety

rozsypują się przy dotknięciu ręką

walizka pełna listów do przeszłości

listów kochanków wieczności

pęknięcie na Islandii

zimnej lodowatej w mediach

meandry skupienia

Watykan odpowiada ziewnięciem

na atak młynów i wiatraków

nie pierwszy to atak

ludwisarze kręcą w tyglu spiż

jak śmietanę na lody

kret stulecia dojrzewa do knucia z koszatką

on nie jest alchemikiem

nie robi nic i nie politykuje tylko je

semafor odmienia się przez przypadki

a potem odmienia zawiadowcę

w jego miejsce demokratycznie wybrany

zawiadowca wkracza pomiędzy zwrotnice

jest pijany jak trzeba

nie potrzebny mu Madagaskar

strzelają z armat i pistoletów

leje się szampan

wjeżdża na stację martwy niedźwiedź

na platformie z baldachimem

Rejkiawik tym razem milczy

pęknięcie tektoniczne zupełne

zamyka drogę tryumfowi czasów

kwiatki kwitną w szczelinach

ludzie je zrywają

bukiety i wiązanki ładnie wyglądają

na tle religijnego nieba

jeszcze ładniej sypane pod nogi żołnierzy,

którzy wracają z zaświatu Herat

to mędrcy i sekwoje

cisza rodzi zgiełk po raz ostatni

nad wulkanem grzyb europejskich myśli

sięga chmur i razem zastygają

jak odwieczny akant – rozpoznwczy znak

on nie jest Aleksandrem ani Krzysztofem

jest sobą w koronkach epok

>>>

Knock! Knock! – is it atomic death knocks?

cannon of the era but day Baroque

shreds of lace shreds the Palm

He is eager to kiss

Intergalactic sickles – drum! drum!

again showed on flowerbed of Iceland

He dressed as Louis

skip and takes a knife to

show the Jihadist that is tough

sheep run away, but not too far

iris in the mouth as saffron

flap! flap! – under the stone Marks in Warsaw

the crux between the Ages is ziggurat

feelings are the lid of the hell

severe as nuclear, real silo cover

where corroded rockets

to dissolve when touched by hand

suitcase full of letters to the past

letters of lovers of eternity

crack in Iceland

cold icy in the media

the twists and turns of focus

The Vatican yawn corresponds

to attack of the mills and windmills

this is not the first attack

bell-founders spin in the crucible gunmetal

as the cream for ice cream

mole century matures to the plotting with dormouse

He is not an alchemist

not doing anything and not politicize but eat

semaphore is inflected by cases

and then transforms the stationmaster

in its place a democratically elected new master

enters between the rail switches

It is drunk as you need

not needed him to Madagascar

shoot with cannons and guns

flowing like champagne

the dead bear arrives at the station

on the platform with canopy

Reykjavik and this time silent

tectonic rupture complete

closes the path the triumph of time

the flowers bloom in the slots

people break them

bouquets and bunches of nice look

on the religious background of heaven

even nicer shower falls at the feet of the soldiers

who come back from Herat Otherworld

the sages and Redwoods

the silence was born the last time

over the volcano the mushroom of the European thoughts

reaches the clouds and time freeze

as the eternal acanthus – identifying mark

He is not Alexander or Christopher

is himself in the laces of ages

>>>

Z zewnętrznych znudzonych haseł

wyzuty jak z onuc skórzanych

bezzębnej jaskini knuty

wystarczyły za zęby

pokrwawione plecy zakochanego

w muślinach utkanych przez włochatego

bez przypraw mięso zgotowano

dla niego

jak hufiec, falanga i kawalkada

ze wzgórz dziczy i nieokrzesania

w porządku niebnym podniebienie

napadnięto i ze smakiem oskórowano

mamuta cywilizacji

następując na naczynia Syrii przedhetyckiej

rozdeptano Genesis z Ducha

jak na wyrost wyzuty z witktorianizmu Hamlet

albo Achilles szeroki w barach Eginy

jak nizina do bitwy nad Jordanem

jak hetairoi atakujący słonie

marny horyzont po wyjściu z jaskini wygnania

ściana do rozbicia do malowania do osłony

z ogrodu do piekła

słowa zapisane nanizane przekłute

przeliterowane z ogrodu do przededenu

czaszka u stóp góry

czasza i jednocześnie czerep pobratymca

skała czaszka

okrzyk bitewny i ziewnięcie – zdrada

z piekieł do… słów

cedzonych przez zęby węża

>>>

External bored passwords

bereft like leather footwraps

toothless cave knouts

enough for teeth

bloody back in love

in muslins were woven by the hairy

without seasoning meat prepared for

for him

as work troopers, phalanx and cavalcade

from the hills of the wilderness and rudeness

soaring in order of heaven

attacked and with gusto skinned

a mammoth civilization

the following on dish of Syria before Hittite

trampled Genesis from the Spirit

How the Hamlet bereft of Victorianism exaggerated

or broad-shouldered Achilles in bars of Aegina

How to plain battle over Jordan

how the hetairoi attacking elephants

sleazy horizon after leaving the cave of exile

the wall to year dawn to paint to cover

from the garden to hell

words written strung pierced

spelled out from the garden to porch of Eden

the skull at the foot of the mountain

the mazer and at the same time, skull of brother

golgotha 

battle cry and yawn-betrayal

from hell to … words

drawling by snake teeth

>>>

W takim bólu

nie dało się zamieszkać

wielki zryw się zakończył

zerwano ścięgna

zdjęto kajdany razem ze skórą

sklonowano rany po przesłuchaniach

podsłuchując i oczerniając

gotowe legiony zdemobilizowano

a to byli zaprawieni w prawdzie

mocarze z bliznami na czołach

powiekach, ustach i policzkach

ulicznice z nagimi piersiami

na barykadach ich zastąpiły,

gdy wymordowano księży

odkryto latarnie zielone

i wynalazki świecące próchnicą ideologii

Męskie sprawy nie są zadośćuczynieniem

za sprzeniewierzenia

kobiece nie są sprzeniewierzeniem

zadośćuczynień prawdzie

to gnijące pióro jest pterodaktyla

powiedziano na wiecu

wiecu wyborczym w mediach

wszyscy w to uwierzyli

dopóki nie okazało się, że to bielika

a bielik to nie orzeł

konstytucja to nie elementarz

wtedy zapomnieli wybaczyć

kłamstwo przeszyło osierdzie uczniów

nadchodzących wodzów stuleci,

którzy mieli być jednością kiedyś

miłość miło się zmieniła

w koronę z poziomek bez owoców

za to w kwiatach białych cała

zespół stały wystraszonych wartowników

zaskamlał, okulał i czmychnął w jeżyny

co i tak nie uwiarygodniło już nikogo

– zemsta stała się nieuniknioną

>>>

In such a pain

could not live

great spurt has ended

a severed tendon

taken off the shackles together with the skin

cloned wounds after interrogation

eavesdropping and maligning

ready legions demobilized

and they were seasoned in truth

athlete with scars on their foreheads

eyelids, lips and cheeks

streetwalkers with naked breasts

replaced them on the barricades,

when the priests were murdered

discovered green lanterns

and inventions luminous decay of ideology

men’s issues are not remedy

for faithlessness

women`s issues are not faithlessness

reparations to the truth

this rotting feather is from the pterodactyl

said at the mass meeting

election rally in the media

everyone in it is believed

until it found out that it was from erne

and erne eagle is not

the Constitution is not an ABC-book

then they forgot to forgive

lie pierced the pericardium students

upcoming chiefs centuries,

who had to be one someday

love love has changed

in a Crown of Strawberry without fruit

for it in all white flowers

permanent team frightened guards

whined, lame and fled in blackberries

which would not have the authenticate anyone

-revenge has become inevitable

>>>

W ilu trzeba wyjść do nich?

w ilu przeprawić?

ile trzeba po nich posłać dziewic?

między nami kolosami

zapadły decyzje

tony złota

sieci ryb

mile morskich podróży

w takim razie odchodzę –

nie wchodzi w rachubę

ani Styks w Hadesie

ani Kserkses w Atenach

ani Aszurbanipal w Suzie

w ilu fortach Indian powstrzymać?

w ilu inkaskich miastach tkać maski ze złota

jak czapki?

w ilu stanąć przed sądem jak Sokrates?

między nami karłami

zapadły decyzje

niech lud kupi niewolę za koprę

lud woli koprą płacić niż zlotem

w takim razie nadchodzę –

wchodzi w rachubę

– sam

>>>

 

In how many you need to go to bring them?

how many of the crossing?

how much you send them virgins?

between us giants

decisions was made

tons of gold

fish nets

miles and miles of sea journey

if so, I am leaving –

not out of the question

nor Styx in Hades

nor Xerxes in Athens

nor Ashurbanipal in Susa

in how many forts the Indians stop?

In how many Inca cities gold mask that weave

how the caps?

In how many stand trial like Socrates?

between us dwarfs

decisions was made

let people buy slavery for copra

the people will pay copra than gold

if so, I come-

out of the question

-alone

>>>

Z tym kluczem

i z tamtym klownem,

gdy tynk odpada z cyrku

namiot stawiasz nowy

na dnie terasowej półki

zalanej rafy

klucz z koralu wkładasz

między ożywione błogostany oceanu

wkradasz się tam jak ibis do piramidy

w zatopione zamknięte na zawsze światy

zmysłów młodzieńczych obumarłych

gdzie otomany z prętów stalowych

kalumnie i plwociny otoczenia

poduszki chmur nadziei przekłute sprawnie

przez kanibali narodowych i partyjnych

w mętne tłumaczenia braci i towarzyszy

wkradasz się między lękliwe zwierzęta w klatkach

śmiertelnie zranione na sawannach

rozpołowione na rafie

z kluczem w ręku z kłódką na głowie

w kapeluszu nie gór a lodowców,

gdy spadają z nich płatki jaśminowego śniegu

na kolorowe i denne ryby

i przypływają na wiec płetwale z dziećmi

wale i stada biełuch

z tym kluczem do podwodnej odrąbanej kamienicy

czekasz na wybuch lub tąpnięcie

jak w czarnej nieczynnej kopalni

tsunami radioaktywne nie nadchodzi

możesz otworzyć dziś dzielnicę kraj epokę

odrzucony klucz opada w jasne odmęty

na dno liceum morskiego konika

>>>

With this key

and with that clown,

when the plaster falls from the circus

tent you put new

on the bottom

of the flooded reef shelfs

put the key of coral

between animated bliss ocean

You sneaks in there like an ibis to the pyramid

in embedded closed forever worlds

senses youth dead

where ottoman with steel rods

calumnies and sputum of entourage

cushion clouds of hope pierced smoothly

by national and party cannibals

in ambiguous explanations brothers and companions

you creep between fearful animals in cages

mortally wounded on the savannas

splitted by the reef

with the key in hand with a padlock on the head

not in the top hat but hat glaciers,

when falls from them the jasmine petals snow

on the colorful and deep fish

and so grey and blue whales with children,

or flock of Belukha arrive at the rally

with the key to underwater amputate tenement house

are you waiting for the explosion or burst

as in black disused mine

radioactive tsunami is not approaching

You can open today the province, country, and era

rejected key in the clear depths falls

until it sinks to the bottom

of the seahorse high school

>>>

W poczuciu siebie i mgły

na przedostatniej stacji oczu i serca

wdepnąłem do trafiki,

która została zbombardowana

przez Napoleona, lecz jeszcze istniała

dzięki dwu aniołom

podtrzymującym belki stropowe

już sto pięćdziesiąt lat

zakupiłem papierosy na drogę

by słońce nie zachodziło samotnie

by na ostatni szlak

wyruszyć z głową chmurach

by nie widzieć łez dziecka

żegnającego ojca składanego w ofierze

wśród ryku dzikich zwierząt

bardziej dumnych i bardziej wolnych

niż on sam

za jeden miedziany pieniądz

kupiłem dziecku pomadkę

zakryłem rękami oczy i odwróciłem głowę

by nie dostrzegło rany na skroni,

z której sączyła się krew krzepnąca

i śmierci we mgle na górze Moria

spojonej dymem ogniska płonącej żertwy

Ojczyzny!

(… abyś raczył z Twojego niewolnika

uczynić doskonałą i miłą Tobie ofiarę

całopalenia i cierpliwości)

>>>

Tyle miłości w lochach

jeden dwa trzy serca więźniów

wystarczyło by niekończące się jarmarki

wyprowadziły ludzkość z żyznego półksiężyca

ustanowiony odruch płuca

pozwolił zrozumieć na tyle poszum lasu

co odświeżający bardzo energetyczny wręcz

grecki oddech pinii śródakademickiej

gdzie miłość nie czekała zbyt długo

wyrwała hetyckie spiże z ziaren i mąki

by udać się do ludów morza po sól

sól miłości to zestaw krzyży i półksiężyców

znośnych dla ran

a bardziej rannych ramion

ale najbardziej dla samych rannych

miłość rozkrawa i kaleczy

by wyprowadzić poćwiartowanych

z każdego szeolu, lochu i zwierzęcia

scalając muzyką zbóż najdrobniejsze fragmenty

od włosa po paznokieć

w domach metr na metr

na kamiennej podmurówce

z sześciu kamieni polnych

tam w niby lochu narodził się

wyjściowy pocałunek

drgnienia rzęs zamienione w ruch

w kącikach oczu ornament

na pustyni i w pyle ulicy pierwszego miasta

jest rozpoznawalnym znakiem

ziarna zmielonego najdrobniej

przez kobietę i mężczyznę wespół

w deltach sypialni żyznej

wezbranej jak księżyc w pełni

nawet w czasie połowicznego wylewu

a rozkosz zmieszana z bólem

unicestwia wojny w przyszłości

ale wtedy był początek

tam w pokoiku zwanym pierwszym domem

jaskini lochu sercu

należy o tym pamiętać jęcząc

>>>

Lewy skośny z lewej skośnie

z lewej powoli w prawo w dół

kraksa gotowa

wolniej stróżu

gdzie schemat myślenia o sztuce neolitu

w statku-pralni

pirackich studni ciemne wody

i strome schody i kręte ulice

pełne starszych pań

powoli skośnie zygzakiem

na dworzec-galerię

jak Picasso i Apollinaire

schody z kafejki Bon Coin

wprost na Cmentarz Montmartre

na grób Juliusza

prowadząc pod rękę

jedną dystyngowaną starszą panią,

która ma wciąż trzydzieści lat

i wciąż nuci piosenkę

o paniach i panach na moście w Awinionie

a dzieci lecą z nieba jak krople

lecą misie i smartfony

jak letnia dżdża

potem Dżugaszwili z Sorbony

wywołuje ciężki deszcz

na pokazie lotniczym

rozpylając z jakiegoś jednogwiazdkowego miga

substancję nienawiści

eliksir mocarstwowości

nad Sacre Coeure

nawet zielone konie zeskoczyły z cokołów

pofrunęły nad Gennevilliers

lekko skręcając do Metz

wśród chmur, aniołów i muz

by przelecieć nad Europą

i zmarmurowieć w wygładzonych arcydziełach

Cmentarza Orląt

>>>

Oprócz ołtarzy we własnym garażu

nie mam już nic

łzy są ołtarzami

w zamkniętej łazience

ale to już inna pieśń

echo nadciągająćej burzy to fanfary

a krzyk to wystrzał

na cześć tego, który tu wchodzi

nadzwyczajne cele są wówczas w łazience

a w głowie mikromydła

i francuskie narzędzie równości,

gdy wchodzi zwykły człowiek

aby uścisnąć dłoń

zdruzgotanemu przez miasto-państwo

władcy floty, która zatonęła w barze

szóstej dzielnicy

jest ołtarz na molo

zamkniętego w przerażeniu

ściskającego twarz

jest jeszcze ołtarz na drzewie

ale to już inna epopeja

tam na wysokościach we mgle

siedzący niewidzący

też ma swoje alibi

bo po cóż by ciskał te szyszki

na głowy dzielnicowych

ze wszystkich kwartałów

ze wszystkich posterunków

ołtarz rewolucjonistów bijących z przekonaniem

liberałów bijących z przekonania

jest ołtarz jak most

w depresji poobiedniej

nisko usytuowany pozwala

obsiąść się wronom

nie straszna im tutaj ofiara

z niczego

z ludzi z krwi z siodeł i z tronów

ledwo nad moim przybytkiem zaświeciło słońce

ledwo noc dogoniła dzień

przed misterium zażądano

śniegu z głowy skazańca

a on antyrewolucyjnie stopniał

przestał ciskać nie swoje echa

na wiecach

otworzył się

na doznania i twarze

a sędzia otworzył księgę odczytał zeznania

przydzielił wstyd

poznał jego uległość przedśmiertną

i ściął przy umywalce,

gdy cisnął grymasy pewnego siebie

sędzia i kapłan ołtarza – pewność samego siebie

uderzył w dzwon braterstwa krwi

>>>

W brzydocie czasu odnaleźć srebrny ślad

zmienić ludzkość w gwiezdny pył

nauczyć się tak kochać jakby łapać

wiatr słoneczny i zorze polarne

w snach

w sekundach łez nauczyć się łkać

w żałobnych modrzewiach i cyprysach

o północy ukryć się w sercu

i zamieniać ołów w srebro,

którego nie zechce nikt

dopóki nie nadjedzie bezsenna noc

>>>

We mnie to nie tak jak w tobie

jest żółw kosmiczny

w moich trzewiach protuberancja

wytrysk czystej plazmy

nie zawsze płynnego szylkretu

jak to szylkretu?

zmieniam się ciągle w coś podwodnego

pod powierzchnią Słońca

planety nie mają powierzchni mistycznych

tak jak ja

jestem żółwiem w przemianach

duszą cywilizacji narodu

miłosne żywioły

termojądrowe przemiany we mnie

to tak jak w piekarniku domowej kuchni

jak w cieście weselnym, 

które wybrzusza się, pęka

wyrasta na pociechę weselników

takie to przemiany

w energii stoika

w energii zamieniającej się w szylkret duszy

we mnie nie ma ciebie całej

a pod tą boską skorupą jak skałą jest

miłość do wszystkiego

co stanowi o twojej energii we mnie

twojego tchnienia

twojego życia i twojej twarzy

ale bardziej przemiany

mojego kosmicznego żółwia w człowieka

>>>

W zielonym generatorze grafiki uczuciowej

pojawił się błędny wykres

fal na oscyloskopie

tęcza wyszła poza plan

w panice legalna ekipa medialna

rzuciła się do naprawiania błędów

bo groziło to naruszeniem struktury molekularnej

papierowej naklejki

przygotowywanej w drukarce urządzenia

w celu naklejenia na czole artysty

aby uzewnętrznić dzieło

wprowadzić do obrotu społecznego

pomiędzy tryby kolejnego urządzenia

generującego sofizmatyczne starania o niepodległość

całkowicie zielonych tęcz

gdzie bramiarze i tęczarze

spijają śmietankę praw autorskich

a generatory nie mają żadnych praw

bo są maszynami

ponad wszelką wątpliwość wątpiących

a ponadto zielonych po prostu nie ma

nie występują przed szereg przyrody

a jeżeli już to bardzo rzadko

śladowo można powiedzieć wręcz

w prześwietlonych myślach

>>>

Ból społeczny jest nic nie wart

tak jak te rozmowy

przy kawiarnianych stolikach

zapisane na serwetkach

przez agentów a nie poetów

ból społeczny jest tak wiarygodny

jak inwokacja dyktatora

w referacie o blaszanych wiadrach

stojących obok mównic

ból społeczny jest wart tyle

ile spaliny rozwiane przez wiatr

jeszcze śmierdzące w zwojach mózgowych

a już nieistniejące

na kosmodromach autostradach poligonach

i nie wiadomo czy to była rakieta

i czy pochodziła z głowa mędrca

czy z głowy dyktatora

nie uznającego bólu

bezdomnego nieletniego więźnia?

>>>

Moja droga twoje usta

twoje usta moja droga

słodkie we śnie i w nocy

były jak wyczekiwanie

na wakacyjny pocałunek

w nagłych krajobrazu ripostach

naszej podróży zagadkach

odnajdowałem twoje uśmiechy

we wstecznym lusterku

nad ranem, gdy dojeżdżaliśmy

do dzikiej plaży

a ty podnosiłaś głowę

na tylnym siedzeniu

ciężką od gwiazd, które zostały za nami

droga się nagle skończyła

noc urwała jak klif

a usta pozostały

odbiły się w moim wspomnieniu młodości

odbiły jak szminka na lustrze zmian

odbiły na moich wargach

poprawiłaś włosy i usiadłaś

niepewnie się rozglądając

samochód już płynął po morzu

kołysał się na falach

i mewa miłość moja droga

>>>

To nie jest tak jak mówisz

i ty i twoi prorocy,

co wyszli z kraju

kraj nie jest starożytny na tyle

by ogarnąć myśli

kraj to łysych pseudoproroków

lub skrytowąsych nibymędrców

co w budach zaliczyli szkoły

szkoła ta uwodzicieli mężatek

jak szarlatani i pastuszkowie

nawracający owce, których nie mieli

– to nie jest wyjście z Egiptu

ani Morze Czerwone

to rozpaczliwe skoki w przepaść

tych, co nie wierzą słowom

lecz ufają lotom

zamienieni w słupy przydrożne

zostaną obsikani przez kundle

i odrapani przez stare Skody

wbijające się w nich równie rozpaczliwie

To nie jest tak jak mówisz

o świcie, bo o świcie mówisz,

zbyt sennie

to, co widzisz to nie są krajobrazy wolności

lecz zwykła kolorowa dykta

rosyjskiej propagandy

dobra na budy a nie na szkoły

twoja prawdziwa buda była

beczką Diogenesa

ale to nie był prorok i dlatego

ożywił myśl jak strzała

a ty taisz ją w kołczanie

Nie mów, że w tym kraju

nie będziesz prorokiem

przez jakieś dwuznaczne przysłowia

tylko wypuść strzałę

w słońce

>>>

W ten sposób i w sposób inny

zdemontowano sztuczny księżyc

chodzący zakosami po linie

w jego jutrzniach nie było prawdy

w wyrazie był niespołeczny

a w linie niezbyt groźny

męskie nadzieje skupiał w przydawkach

mądrości jego niewierne nie okazały się sądami

sędziowie na dwa sposoby zostali zgładzeni

królowie w tym uczestniczyli

bez afektu wręcz znudzeni

pozostawili wszystko księżycowi

w ten sposób i w inny

polegli także królowie

tylko gwiazdy establishmentu

jak świece świeciły przez wieczór jeden

dopiero, gdy ten i tamten

zauważyli, że gwiazdy nie mogą świecić

jak zwykłe świece

zainterweniowano i zainternowano wszystko

w ten i tamten sposób

wyzwalając społeczeństwo z bylejakości

gwiazdy jak świece – kto to widział?

wrócił księżyc prawdziwy

mordowany, rozpruwany, podduszany i bity

zachwytem

ostrzeliwany

zenitem południa

bombardowany

przetrwał z zakosami

i z tym wszystkim co uwiarygodnia

co jest potrzebne by bezzębny bezpodniebny

bezjęzyczny mężczyzna przywołał kobietę

w ten sposób lub w inny

gdy odrodził się księżyc

odrodziła się prawdziwa kobieta

w zachwycie uczłowieczenia

akrobatka

>>>

 

Proboszcz z burmistrzem

siedzą na sykomorze

jak Zacheusz

i rozpamiętują

przeszłe zwycięstwa wyborcze

Jezus nigdy

nie będzie tędy przechodził

i oni o tym dobrze wiedzą

język ludzi giętki i miękki

obniesie ich po wszystkich zaułkach

po wsze czasy będą rządzić duszami

i podróżować na ludzkich językach

jak w złotej lektyce

po ulicach otoczonego drutem kolczastym

Jerycha 

>>>

Cichy naleśnik ponad lasem

sosnowym płonącym

w Santa Monica lub Nettuno

cichy naleśnik z nadzieniem z pigwy

pachnącej wschodnim bractwem pszczół

i lemoniadą pierwszych chwil maja

zaraz po pierwszej komunii,

gdy pierwszy ogień go wypalił – to ja

nie pasiasty szalik jak wąż w atelier

ani modelka przy Placu Matejki

zrzucająca szlafrok przed klasą

rzeźbiarzy z klasą

Cichy jastrząb nad dachami Krakowa

nad jazzowym Barbakanem

przesiadkowym przystankiem pod Jagiełłą

przystankiem miłości wakacyjnej

zagubionej na Olszy, w którymś liceum

Bezwonny flakon z fiołkami

nad Miraculum i Zabłociem

nad szwedzkim stołem z kwiatami, pyłkami

i żądłami świata

ustawionym w Sukiennicach

ciągle pobożnie średniowiecznych

Balon nad Paryżem

ulotny jak chwile z Proustem

nad Sekwaną płonącą w czasie Rewolucji

lub Sekwaną zawstydzoną

krwią Męczenników z Montmartru

i samotnością Joanny

pośród wszelkiej maści tchórzy

i Anglików

Nawleczona na igłę nitka

nitka w kolorach tęczy

zszywająca ręką Boga samego

lechickie obrazy

odnalezione przy piciu herbaty

w salonie piękności dwudziestego pierwszego wieku

w kieszeni podartych szortów

na słodkiej trasie

zbombardowanej smutkiem

umierającego września

poza wszelkimi granicami

>>>

Na środku drogi

pędzących ślimaków

ktoś podstawił tamę

skrytobójcze samoloty

porywają mięczaki

zanim rozbiją się o zaporę

z muszli

woda na swetrach prawie

niewidoczna jak śluz

gotowany rak w dużym kotle

składa szczypce do modlitwy

kruczoczarne sójki pierzą się

jak liniejące węże

przyroda przechodzi metamorfozę

jak zbrodniarz, który się spowiada

nawet kangur nawet dusiciel

na autostradzie ślimak

a przed nim zapora jak tama Hoovera

powiększona w Chinach stukrotnie

dzięki kamieniom i cegłom z Wielkiego Muru

wracamy do suchej Mahabharaty

i po chwili Wielki Aśoka oducza nas

spożywać mięso i sukcesywnie wybijać braci

a na końcu pustynne zwierzęta podrzynają nam gardła

powoli, acz konsekwentnie

i to na środku drogi

>>>

Lantastyczny dziś nie istnieje

Gromki także

raz miałem chrapkę na komizm

wtedy wydarzyło się to

co zwą wszyscy klęską

i emigracja i internetowe przekazy

wtedy wydarzyło się piekło w e-kurniku

i norz-e

letni wiatr zaniósł iskrę

przestraszyła się lokomotywa

i uderzyła w leśny wiadukt

dukt – dukałem, duktem zaleciał

lis spłonął żywcem

a taki był przebiegły

nie zmieścił się w Internecie

przebiegł prawdziwą drogę,

która z nim spłonęła

w piórach

jak sekwoi szyszka

polubiona przez grom

z samego niebieskiego serwera

otwierającego żywy świat

>>>

Moje cierpienie na każdym drzewie

 

 

w każdym jego liściu

ono wyrąbuje puszcze

by pustynie mogły pomieścić

pick-upy terrorystów

śmieszne burze wpadają tu cały czas

jak drony penetrująco-eliminujące

jak drwale w przerośnięte lasy

zbyt dojrzałe by

z nich zadrwić by ich powstrzymać

krew płynie w żyłce liścia

w liściach wszystkich drzew

jest ocean krwi, który

kołysał się pod dnem

Sahary i Namibii

moje cierpienie ze słów

tożsame z cierpieniem snów

czarny las zmieniony w czarny czas

po północy mój zawój na głowie

robi się biały

czerń spływa z niego

wsysana w piach, w który

zmienia się dywan pamięci

obumarłe drzewa pamięci

skamieniałe drzewa walą się z hukiem

już po pierwszym pianiu koguta

las grzebie drwali i terrorystów

moje cierpienie zwęgla się nad nimi

pod ciśnieniem bolesnej krwi

>>>

*Księżyc*

Stamtąd jaśnieje niebo

tam czeka ptak

cicho cicho już płynie Księżyc

nagle zniża się samolot odrzutowy

na pobliskie lotnisko

przelatuje ogromny transportowiec

wprost przez tarczę Księżyca

czyniąc hałas nie z tej ziemi

drży nawet Księżyc

patrzę przez lunetę na partnera Ziemi

w pełni sił

stojąc na rozgrzanym balkonie

drży nawet balkon

sowa wylatuje z ciemnego modrzewia

modlitewnika znikającego słońca

frunie nad trawnikiem

cicho cicho płynie jak Księżyc

w świetle latarni solarnych

za późno na reakcję

uderza mnie w głowę

luneta spada z balkonu na taras

modlitwa zamiera

sowa chwyta moje oczy

wyrywa mi policzki

rozszarpuje usta

ściska moje ostatnie spojrzenie i samolot w nim

szpony jak Księżyc nie dają dokończyć

Ojcze nasz – nim hałas wybrzmi do końca

i słońce zgaśnie

>>>

Drugi dzień z rzędu

niech te żółwie Tasmana

zalegną jak desant morski

niech drugi dzień z rzędu

na plażach będzie podzwonne

dla lóż piasku

rzek zbóż podwodnych

wielkich kwadryg kontenerowców

Jeżdżąc wzbija kurz

pływając rzeźbi kilwater

zalegając zostawia ślad

żołnierz na quadzie

żołnierz na morskim koniku

żołnierz na kocu

legendy literackich syren

wypełzły zawodząc

jak sam Boreasz,

który z Bachusem nie ma nic wspólnego,

chociaż

syreny i żółwie to makatki

w nadbrzeżnych tawernach

rozkołysanych na północnych

morzach do północy

rozdzwonionych na Lofotach

syreny wpływają w ujścia i dorzecza

szukając zaginionego Posejdona

żółwie zalegają na Tasmanii

bo to żółwie-dzwonnicy

dzwon jeszcze dzwoni w odmętach

oceanów

dla humbaków wędrowców

a one w nowej roli oswobodzicieli

niewolników wolnych rynków

>>>

Testowane wczasy jak koncerty

z prorokiem z wdową z miarką czasu

niewyczerpaną

z wiarą w odbudowanie młodości

człowieka maszyny organizacji

jednakowe skarby

epok

wydobyte odkurzone przemilczane

na sympozjach rekolekcjach

przetestowane w pasażach urn

jak nuty

pod ciemnym mostem

przegrana bitwa nad nim

metalowe kości kosmity

grawerowane na długim targu

ozdabiane na piotrkowskiej

i nowym świecie

oprawione na długiej

maszyny sprawdzono pod kątem

stuleci

ludzi sprawdzono pod kątem

nanosekund

kąty zmierzono

i rozdano biednym

sprawdzono luksusowy grób

sprawdzono luksusową harfę

w dolinach królów (na górze królów)

na wyżynach filozofów (w dołku filozofów)

jedynie dziewięćset lat testowano

życie mędrców

jedynie jedno życie skierowano

do pracy nad księgą mądrości

o wolnym czasie,

który wybuchł i skurczył się

poniewczasie

>>>

Stan na szczytach ducha

nie tak szczytny jak

by się wydawało po ścianą

wyższe partie dla ryb

w dolnym biegu dla płetwonurków

z błędnej krainy błędnych rycerzy

wyruszyli speleolodzy by przekopać

przekserować podkopać i zgłębić

ale zamiast przed dziurą

stanęli przed ścianą

jak głusi przed muzyką

jak ślepi przed tęczą

zdjęli pianki zapięli raki

nałożyli uprzęże i wdrapali się

na cykl wykładów Wałęsy

o chodzeniu w samolotach

o goleniu klaty

i jak w Spa pokonano komunizm

nikomu niepotrzebny

Kolędnicy ze Stanem na czele

wzięli turonia za brodę

potrząsnęli

a ten powiedział – chcę być

wicepremierem w pogardzie

gospodarz z gumna zapytał

– w czym?

i tak zostało to zarejestrowane

Wisła wezbrała w Sandomierzu

i po raz kolejny osunęły się schody

widać nie pisane im poziom Gostomianum

na galery do Grudziądza przy

takim poziomie pójdziem – rzucił Kazek

i zrezygnował

nie przyznając się do nie tylko homilii

wewnętrzne spory w Puławach stanowiły

kanwę epopei

i Cichy Don wpłynął poprzez Bug

na polską ziemię

to nie był koniec Połocka a początek Pułtuska

bo półbogi z tevauenu zamiotły szybko deptak

i zadeptały ślady

stanowisko zajął prezydent

w nim

było oczywiste przy tak niskim poziomie

debaty

oraz Wisły i Donu

a speleolodzy już byli się pięli

w górę nie w dół

na pochyłe czoła

kozice pouciekały

świstaki zryły podstawówki dla byłych

sekretarzy Zakopanego

przy okazji powstały narożne jaskinie

a ujawnieni grotołazi strzelali z gumek

do ludzi pod skocznią

byli na górze, gdy w pierwszej jaskini

pożarł niedźwiedź górnika

ani Szwedzi ani Rosjanie

nawet Sasi z Litwinami nie kiwnęli niczym

by ratować Sarmatę

ani Miśnia ani Czerwieńskie Grody

nie wysłały prezydentowi wyrazów

ubolewania

w tak strasznej tragedii

na Krupówkach zwanych już Poroninem

stan gór był bardzo niski

Don rozlał się na Podhale

wyżłobił małą strugę

i Orkan nazwał ją Donkiem w tajemnicy

przed Witkacym,

gdy ten zrezygnował z wyższych partii

i zszedł

>>>

Tak zwane serce w tak zwanym ciele

krzyczy jakby istniało

nie tylko, jako słowo, które

ciałem się stało

myśl ucieka jak płonąca żyrafa

a płonące serce musi trwać do końca

spłonąć z dzielnicą miasta

owładniętą rewolucyjnym szałem

ludzi niosących papierowe kwiaty

małe kwiaty zbyt małe

jak na tak zdecydowane działania militarne

przed muzeami kłębią się

ludzkie przezroczyste zbiegowiska

pod byłymi maszynowniami cmentarzy

wciąż trzymają straż mastodonty

tak zwana para zakochanych

niesie uczucie w klatce

niesie uczucie wachlowane

piórami strusi, które

same nie przetrwały pożogi

czy to jakiś znak?

słowo nie jest w stanie wyrazić tego uczucia

serce może zostać słowem

może tak skończyć,

gdy je pomieści

>>>

Srogi zawód mieć musisz

stworzony dla ciebie

by bały się przecinki leśne

kanały łączące Wisłę z czymkolwiek

by bali się pastuszkowie leśni

i ich stada mrówek

a nawet intarsje na stolikach

flisacy na kamiennych tratwach

i malowidła wioseł w jaskiniach

Gdy uwierzą w przedmiot stworzenia

podmiot odejdzie we łzach

i nie dość, że umniejszy

doskonałość pod słońcem

nie dość, że umniejszy słońce

to klękając w zaświecie tyłem

do wielkiego wybuchu

powie – teraz to, co ja mogę?

Wtedy srogi zawód się przyda

bo cierpienie rozleje się jak

wolność od zapracowanej miłości

ani kanały tymczasowe nie pomogą

ani przecinki

ani alejki żwirowe

w wirydarzach klasztorów

Srogi zawód depilatora pantei w Kacapii

ucz się przemawiać

ucz się machać rękami,

potrząsać głową znacząco

czas na działanie polityczne

w straszeniu tyranizatorów słowa

równie profesjonalnych

>>>

Zamek jak Camelot

samolot jak Boeing

własne ja jak – ja jestem

ona sama jak drzewko kruszyny

jej oczy jak kolce róży

jej usta jak owoce głogu

jej ramiona jak gałęzie brzozy

ale moja miłość do niej

to nie lotnisko

ani blanki murów

ani wieża oblężnicza przy nich

ani jeziorko Narcyza

to tylko słoik na przetwory

na konfitury lekko cierpkie

lekko trujące słodyczą

z małą domieszką krwi

z palca, który ją wskazał

>>>

Przepłynąłem swoje Morze Czerwone

na głównej ulicy miasta

na falach ludzkich twarzy

nurzając się w pianie ich spojrzeń

w zalewającej oczy kipieli

ich przerażenia

w ostatecznościach popołudnia

nie rozstąpiły się bałwany

nie pojawił się suchy ląd

musiałem w głębinę skoczyć

prawie jak samobójca licząc ledwie

na listek Calineczki

papirusową łódź rolników egipskich

resztki mojej nadziei w trzcinowym koszu

utrzymały się wśród wzbierającej rozpaczy

samotnych matek i ojców

dzisiejszej samotnej doby

pośród wygłodniałych aligatorów

chrześcijańskiego wygodnictwa

i rezygnacji

>>>

W ciągłych nawrotach tornad

ze strony drgających snów

skojarzyłem letnie księżyce

spadające, burzące, rozdmuchujące

miłości w pył

ledwo z oka cyklonu wyszedłem

a już popadłem

w wieżowców stanie nad przepaścią miasta

w miłosnym pyle

ptaki i smoki zadomowiły się

w księżycowym mieście drapaczy chmur

a maszkarony i gargulce na gzymsach i attykach

partyjne i okultystyczne wraz

wykrzywiły twarze na ludzi

wychodzących z teatrów i klubów

i zmieniły się w najzwyklejsze rzygacze

to zagrożenie przybyło

przez ulewę, grad i huragan

samochody z kochankami

fruwały nad miastem jak liście

pończochy rozrywane łopotały

na masztach radiowych

feniks nawracający z zachodu słońca

klonowany, kserowany

powielany, małpowany

przez oszalałego przywódcę żywiołów

kulką mirry poskromił tornada

spojrzałem na szczątki miasta

w mojej dłoni

to była miłość

>>>

Na nowy dzień miałem pozdrowienie snu

zanim noc się skończyła

ona odeszła

w jej ręce wstążka żółta i róża czerwona

w moim pokoju otwarte drzwi

a za nimi wodospad Niagara

ona odeszła pod osłoną nocy

jak bogini Persefona

dobiega tu jeszcze jej głos

wyraźnie słychać go wśród huku

spadających kaskad rzeki

kosmicznych zjawisk serca

jej czysty operowy głos

oto perlistym altem koloraturowym

woła do mnie z dna nocy

– żegnaj chłopcze

bądź szczęśliwy z nią!

Zamknąłem drzwi mieszkania

starłem z podłogi i ze ścian

krople realności

oparów rosy mgły i łez

rozejrzałem się wokół

– oto dzień wstaje nowy

w oknie brzask

i ona pojawia się znowu jak motyl

moje słońce moje życie

moje najsłodsze pozdrowienie

kolejnego złudnego dnia

>>>

 

Wtórują mi wichry marsjańskie

a ja lewituję i gwiżdżę

nad galicyjskim miasteczkiem zabitym

nieheblowanymi deskami

mam na sobie

białą nocną koszulę

i złotą koronę

feniks okrąża mnie

i pieje szósty raz

potem ląduje na zgliszczach

ja układam się w półksiężyc

moja miłosna suknia

nocą błyszczy jak srebro

a oczy moje jak gwiazdy

w nadfiolecie emocji

nad drewnianym szczerbatym płotem

i rozeschniętym kulawym domem

zastygam z głową królika

moja ukochana

nie mogąc otworzyć okiennic

rozbija je siekierą

jak mgła wydostaje się z matni

szybuje jak lampion i karabin

wpada

wprost w moje rozwiane ramiona

jak bukiet iskier i płomieni

>>>

Jedwabny frędzel u mojego tałesu wygnania

filakterie z delikatnym pokarmem letniej nocy

satynowy sen pod całowanymi powiekami

mitologiczny olbrzym śpiący w głowie

prorok lewantu siedzący w nogach

nagle potrząsną głową i zażądał

czegoś szorstkiego

mniej puszystego

całkiem gorzkiego

a on nie uznaje sprzeciwu

bo to przecież anioł pokusy

i jej pożeracz

gdy zaczął zionąć ogniem

podsunąłem mu dziewicę

czterdziestoletnią z Azowa

ale potem baranka krakowskiego

wypełnionego jego ulubioną siarką

pożarł go i splunął do rzeki

gdy ten nieśmiertelny ateista

usłyszał huk

już był w siódmym niebie

ale i to nie wyszło mu na zdrowie

najważniejsze, że wszyscy obywatele

w mojej głowie znani z szarości

z przyzwyczajenia do delikatności

przed każdym murem obojętności

odetchnęli

i zasnęli w jesiennym pasie słuckim

>>>

W trzech wymiarach ustanowił

nowy porządek

usta odmówiły i zamilkły

jego jeżozwierz

był osobistym czekaniem

na przyszłość

jej pokłute ciało

nie miało opuchlizny

jednak miało ją mieć

w najbliższą niedzielę

ze skrajnych słów ułożył dla niej

tampon na kalectwo całe

jej rozpostarte ramiona sprawiły,

że stała się wiatrakiem

i nawet mełła językiem słowa

przeszła się po pokoju

żeby dzień był radośniejszy

a on z jej powodu

nie będzie tylko jest

miała zegarków sześć

nie wszystkie na sobie

część kolekcji wisiała na ścianie

część miała stanąć na kredensach

on (jej) potrząsnął (jej) klepsydrą

on (jej) odwrócił (jej) klepsydrę

wziął trójząb i uniósł nad głowę

radośnie ominęła go jednak

radość się rozrosła w przestrzeń

i pozostała w czasie

przyszłość zwycięska jak sztandar,

który wzniosła sama

w czasie koniunkcji

dobra alternatywnego

i rozumnego

>>>

W mojej trzeciej odsłonie

zakryłem duszę przed wiernymi

mojego kościoła

zerwany kaptur wrócił na swoje miejsce

w trzecim moim akcie

wniesiono strzelby, szable i zbroje,

które statystowały w napięciu

w mojej trzeciej tercji

Wolskowie, Etruskowie w skórach

Jobowie i Wandalowie przemknęli

przez miejsca straceń przyszłych Chrześcijan

w mojej trzeciej godzinie dnia

zabiły dzwony, które były znakiem

do szybkiego ukrycia się

w zbożu rosnącym w jaskini

tam zamieszkałem

bez losu, bez upadku ostatecznego

bez świętowania miłości

i w końcu odkryłem

mojego Saula spoczywającego samotnie

na wyciągnięcie ręki

i dusza rozpoczęła królewski żywot

w psalmach trzeciego wieku

wyszedłem z jaskini cało

na słońce samopoznania

>>>

Już nie płaczę po niej

nie mam oczu przecież

wypatrywałem wypłakiwałem

wyczerpałem zasoby

oczy jak szklane kulki

wypadły z oczodołów

mam dwa groby puste czarne

sarkofagi minionych uniesień

w cmentarzysku głowy

na przestrzał otwarte

galaktyczne wrota

do światów lekkich jak puch

bez ciężaru i kształtu

w bezruchu w bezzapachu

w jej ogród zapatrzony

zapomniałem, że kolory mogą zgasnąć,

że radość wypalić się może

jak płomień świecy

poza widzialnym światem

jej piękna

pozostałem sam jeden

bez oczu, co zmieniły się w dym

radar cierpienia ciągle nasłuchuje

antena serca ciągle odbiera

niewidzialne sygnały płynące z wyobrażenia

z wyostrzenia zmysłów nadmiernego

na podszepty chwil

z tęczowych wspomnień sferycznej miłości

skowyt ucichł jęki przycięto

ruchem dyrygenckiej batuty

i wtedy

zapłakało nasze dziecko

niemowlę sztuki

na widowni

>>>

Taka nagła zmiana

pana w pidżamach –

zjadł chleb

kotu wypił mleko

szczeknął na brata

znów posmarował kromkę chleba

wręczył łapówkę komentatorowi ekonomicznemu

wziął czapkę, papierosy, splunął

i wyszedł trzaskając drzwiami –

a taki był raptus w swojej służalczości

w nawoływaniu do opamiętania

krzyczał – opozycjo będziesz martwa

jak się nie uspokoisz

i wiecie co? –

na ulicy, bez rękawiczek, na mrozie

po wyrzuceniu peta

i ostatnim spojrzeniu

w lustrzaną wiatę przystanku

palną sobie w głowę

putim leżał spokojny

do końca igrzysk

postnarodowych

>>>

Moje serce wystawiono na ciężką próbę

wojną naznaczono czarną krew,

którą musi przyjąć

wzbrania się, lecz wypełnia się nią powoli

Moje myśli wystawiono na próbę wody

pustynię zainstalowano w miejsce

dżungli lasu deszczowego

na ekranie filmie obrazie 

wyciosanym w kamieniu

wewnątrz głowy w czaszce arce

statku kosmicznym

Moje nogi wystawiono na próbę

ciężkiej wody

mam maszerować przez pustynię

z Egiptu pod Aleppo

by stoczyć wielką bitwę z islamskim gigantem

moje sny nie przeżyją kolejnej próby

Ta wojna już kiedyś rozpoczęła się

w ogródku dziadka na polach ojca

o wolność białych sadów

oaz dla życiodajnych pszczół i wiatrów

przeciw mężczyznom z Wenus

>>>

Krwawią głowy

krwawi kamień

krwawią drzewa

nawet dym

czarny zmieniający się w postaci

pod wpływem wiatru,

który nie wiadomo skąd wieje

pokaleczony rozpruty zmiażdżony

na Majdanie

braci różni wszystko

oprócz krwi

>>>

Ja już poznałem swojego misia

oto prawie żartobliwy

z giewontem w łapie stoi na Granatach

albo częściej z granatem na Giewoncie

lub sprzedaje buty w warzywniaku

spod lady

prawie jest pluszowy,

gdy mówi – a kartki gdzie?

bawi się radiem

stojąc w kościele za filarem

stroi je i durnia wraz

pyta kościelnego o złoty sznur

do sygnaturki

ale nie wie tak naprawdę

gdzie dzwonią

miś nawet czyta gazety i tygodniki

od jakiegoś czasu

czyta Misia i świerszczyki

staje się przez to doroślejszy

dostał na urodziny

w łapę

książkę o Indianach

z serii „Poczytaj mi ojcze narodu”,

„Poczytaj mi matko partio”

łapa go swędzi, gdy biją

innych

sam bije i chodu

do kina w październiku

klaszcze

tak, klaszcze tak,

że opuchły mu dłonie

jeździ na traktorze tak długo,

że prawie z niego nie schodzi

filmują go do programu

w telewizji propagandowej i śniadaniowej

gdzie ma swoje okienko,

gdy kiedyś się zranił pod stocznią

wezwano karotkę, bo dyspozytor nie znał polskiego

kiedy się zorientował w szpitalu,

że przyjechał marchewką

na izbie nie było już przyjęcia

i trafił do paki

tłucze się teraz wśród innych

zabawek historii

wyrzuca innym, że jego własna głowa

była z siana

nikt go nie słucha już

nigdy nie było w nim

logiki

tylko przycisk i beczenie jakby kozy

mnie już nie śmieszy

>>>

Na tyle

ile można

można

już można? –

powiedział przywódca

i zamknął się

w świecie sprzedajnych książek

chciał przejść do historii

i poprawiając Wikipedię

stanął w drzwiach Ipeenu

pokazując nagi tors

tym razem zaproponował zgodę na wszystko

nie można! –

chórem odkrzyknęli

urzędnicy

nie można i tyle

przywódco jesteś potrzebny

narodowi

wróć w lata 70-te i 80-te

te lata

te fascynacje

te marzenia i nadzieje

ta zwielokrotniana śmierć

wymaga tortury dla ciebie

wymaż ten podpis

wymaż te zdania

zjedz te karteczki z notatkami

ileż można zjeść? –

odrzekł przywódca

zagryzając jabłkiem, przepijając kolą

na tyle ile cię stać

a potem wymaż zapis w encyklopedii

ręką z brązu

gumką jak wieko trumny

jak drzwi, na których ponieśli

Janka Wiśniewskiego –

nie można

i już

przejść do porządku

bez historii

bez histerii

przywódco

>>>

2013

Dusza wolność i ja

jak

dźwignia koło bloczek

z takich mechanizmów

powstają cywilizacje, imperia i potęgi

jak urojenia

unieruchomiony na chwilę

za murem dziewiczego centrum

ducha

gdzie prywatnie zawładnąłem światłem

zawyły hieny i monstra

światów ciemnych cierpiących

bestie waliły czaszkami pomordowanych

w podniesiony zwodzony most

lokalne władze z obrażonymi kumplami

miotały zapalone głownie

w wieże z kamienia

dziennikarze i politolodzy szatana

okrążali miasto

w którym moje ja śpiewało hymn

prawdy o sobie

w którym moja miłość

zasadzała ogrody sady i parki

pełne uwielbienia dla Stwórcy

.. wolny człowiek jest bastionem

bramą lwów dla Ogrodów Semiramidy

tylko dźwignia, koło, bloczek

w ość jadu usz lśni

>>>

 

Jestem posłańcem

minionych chwil

w kulturalnym słońcu przychodzę

w spiekocie przynoszę słowa

one o zemście opowiadają

tylko na pozór

wylewają wiadra wody

ja posłaniec czasem wylewam pomyje

moich spotkanych trędowatych władców

huczy wodospad słów

huczą knieje i stocznie

wyją syreny chamstwa

a ja przemierzam polskie drogi

sam skowyczę sam zawodzę

szumię jak dąb

pogwizduję jak kaloryfer

wyrzutnia rakiet

w sodomim borze

jestem sową z północy

germańsko-gockim pomiotem

na kantatach Bacha

jak na dromaderach Madianitów

wiozę stukrotną soję amerykańską

i złoto wprost z Indii

maleńki odźwierny

lekki gołąb pocztowy

lecę nad mołdawskim rajem

po zemście na Besarabach

dźwigam literackiego Nobla

i dzieła wszystkie oprawione w cielęcą skórę

z wytłoczonym wizerunkiem autora na okładkach

kulawe watahy dziennikarzy

wtórują

i toczą się jak lokomotywy pozłacane

szerokim torem do polskich serc

wypchanych siarką

ja posłaniec ostrzegłem Dratewkę

nie ostrzegę jednak smoka

u bram Kraka

ja dla smoka mam wiadomość –

zemsty czas nadchodzi

Con amore

mio przywódca

Wolsków czy już Wagrów?

nie powróci nikt z Syberii

gdy słowa eksplodują

w ustach

nie ma już Wisły

idę dalej

Odra jak Obra

nie ma już Dróżki

idę dalej

pod Hamburg

ze słowem Obodryca

pod Święcianę jak posłowiec

>>>

Skała stworzenie wydobywczy areszt
kusze
bezsłowny manekin
zmiana
maskonur
piorun nad Arizoną
burza nad pustynią
kaktus mazowiecki
uderza kamień w kaktus
siła
znoju
między nowymi księżycami Jowisza
nielot
nietoperz
słodki owoc kaktusa
nietoperze z Polski
odlatują zapylać kaktusy
w USY
znowu szkoła
chińska teoria
podkupu
Tajowie kopią w głąb
Chińczycy w poprzek
ich mur dochodzi do Księżyca
to księżyc w nowiu
księżyc Jowisza
skała nieprzepustna
burza zwrotna
trójkąt łódzki
kwadratura koła Jowisza
Idy marcowe
idą Galowie przez Arizonę
gęsi lecą w miejsce nietoperzy
tym razem się udaje
tylko pióra pozostają
po tej stronie
z piór wiadomo co można zrobić
ale z czego procę wyrzutnię miotacz
z czego
z aresztu wódz wzywa do innowacji
z aresztu pisze listy
matka wynalazku odwiedza go
wnosi paprotki, tuje i figowce
wnosi kaktusy
wtedy chińskie dziewczyny lądują
przedłużają wszystko do końca
zabierają plany i matkę wynalazku
odjeżdżają rydwanami na piorunach
ciągnionymi przez nietoperze
Jowisz jaśnieje by po chwili
zajść za kamień
w murze
>>>

Wojennych krzyków zawierucha
nie, to nalot gawronów
na orne pola desant
zamilkły historie wojenne
na zawsze
kołczany strzały pociski
harpuny noże granaty
tego Mikołaj już nie przyniesie
ani żaden car
będzie ciepłe miejsce
przy kominku
i samotność feministki
zabijającej dziecko
po amfetaminie
wtedy stopnieją lodowce
bezgłośnie
i gawrony posiądą ziemię
bezdzietną

>>>

Ten ból przy pierwszym spotkaniu
był zapowiedzią
ławka płonęła
Beethoven nucił na kasztanie
dumkę
brzdąkając na banjo
kruk zwoływał kruki
na pobojowisko
Ten ból od pierwszego
spojrzenia w oczy
był jak zwiastun
kakofonii miłosnych uniesień
w anarchicznej niecce stadionu
cola popita wodą jak wódka
kawałek pizzy dławił serem
i papryką
Ten ból wisiał nad miastem,
gdy spacerowaliśmy pod
rozgwieżdżonym niebem
potykali na schodach w przejściu podziemnym
przeskakiwali bramki w metrze
jeszcze radośni
Ten ból wdzierał się do przedziału
przez otwarte okno
studził oczy na wietrznym peronie
spływał po policzkach
jak woda z oceanów
zrzucona z kosmosu
na niewinną twarz
Ten ból rozdarł ciszę dworcowych maszkaronów
narastającym stukotem odjeżdżającego pociągu
pociąg znikał
stukot się nie kończył
zniknął w strugach wodospadu codzienności
na rogatkach za ostatnim zakrętem
Ten potworny ból
był wodospadem zastygłym w sercu
od początku tej tragicznej miłości
w końcu runął na nas
jak lawa
z pokutnego wulkanu

>>>

Oto jestem w raju
na dnie martwego morza
statek przybył za późno
żeby ocalić mój gatunek
Oto jestem w polskim raju
na dnie Wisły
zaraz ukażą się moje stopy
nad powierzchnią wody
rzeka wysycha
żaden statek już nie przybędzie
Oto jestem w powiatowym raju
na dnie baru
woda wdziera się każdą szczelinę
do mózgu i do kościoła
papierowe łódki pod mostem
woda czarna skażona
woda z martwych sumień
raj to czy Sodoma
łódki zaczynają płonąć
>>>

Pisałem o Ledwożywie
w młodości
potem modliłem się
o przebaczenie jej grzechów
z pisania mogłem umierać
z przebaczeń mogłem żyć
Ledwożyw wskakiwał mi na barki
częściej niż siedem razy
w tygodniu
gdy z psem płoszyłem Indian
plącząc się po samotnej okolicy
krew lała się z serca
okna otwierały okiennice
by szyby mogły odetchnąć
bym zrzuciwszy Ledwożywa
mógł wreszcie poszybować
pokaleczony ale przewietrzony
za Indianami, którym nie straszna
męka ani długi marsz
ku świtaniu ludzkości
ku świtaniu męskości
Ledwożyw był inicjatorem
stawania się
z psem z łukiem z lekturą
okna otwarto jednak na cierniowy ogród
wyszedłem tam
wpatrzyłem się pozostałem
z Ledwożywem sam
z bliznami i otwartymi ranami grzechu
>>>

Małe złudzenie
w jesiennych szatach
wpada jak muszka w abażur
samotności
śnij
imam się kowalstwa
na dnie oceanu
wykuwam gwiazdy i jeżowce
małe poirytowane
tuż w grudniu
tuż za mną
już
znowu
zaspałem w muzeum
tuż przed bitwą
miałem dołączyć miałem polec
miałem zasłużyć
zaspałem w okopie
z głową w piachu i torfie
Małe marznięcie
na jednej nodze
tuż przed Wigilią
gdzieś na polskiej Syberii
a może w Kanadzie
by przetrwać by zachować religię
zabrałem pisma i przepłynąłem
Bajkał i Zatokę Hudsona wraz
Małe serce wstrzemięźliwie kochało
małe serce kryło się po krach
nie krach
i przyszła nadzieja
>>>

Dostrzegłem w jabłku
zaklęte
kształty pięknego kobiecego ciała
krągłości i słodkości
aseksualnie smakowite
rozpocząłem jak Michał Anioł
wydobywanie z materii
piękna ukrytego w niej od wieków
Używając paznokcia
wymachując kciukiem
formowałem wyobrażenie kobiety
z mozołem
na ławce nad Wisłą
woda przepływała u moich stóp
woda samotna jak ja
szumiała w swojej nazwie
ja zastygałem w swojej
Dłubałem w jabłku cierpliwie, gdy
z rzecznej piany wyszła Afrodyta
odsunęła nogą szczeżuje
rozchyliła tatarak rękami
usiadła mi na kolanach
objęła ramionami i odebrała jabłko
uśmiechnęła się rajsko
i ugryzła raz
po czym podała mi tablet
z jego słynnym logo
przestałem myśleć
straciłem rozum
zapatrzyłem
wtuliłem się
ugryzłem drugi raz
>>>

Pomniejszone atuty rtęciowców
wciąż na siłę się przywoływały
jak pulsowały w krajobrazie księżycowym
jędrne klocki elementów matematycznych
nagle zaschły jak wodospad zamarznięty
w chwili spadania
jednostek miar
w obliczu spowolnił się wielki zawód
mistrza ministra
leje po oczach zapadły się
nawet skończony dyrygent
w kraterach nie drgnął
batuty jak odrzutowce przestały
smużyć
zamieniły się w wykałaczki
a jednak prawdziwe tasiemcobokie
chwile wychynęły
ze smutku z kraterów spojrzeń uśpionych
by poczuć biedę dawnych
poczęstunków
porykiwań, pohukiwań, pouczeń
wał drzewny jak usta
stoczony kornikami
nie był w stanie
zmięknąć, skurczyć się
w snach odmieniony
zadośćuczynił nowym zjawiskom
spróchniał a potem wyżarzył

 >>>

Dusza wolność i ja
jak dźwignia koło bloczek
z takich mechanizmów
powstają cywilizacje, imperia i potęgi
(a urojenia?)
unieruchomiony na chwilę
za murem dziewiczego centrum
ducha
prywatnie zawładnąłem światłem
zawyły hieny i monstra
światów ciemnych i cierpiących
bestie waliły czaszkami pomordowanych
w podniesiony zwodzony most
lokalne władze razem z obrażonymi kumplami
miotały zapalone głownie
w wieże z kamienia
dziennikarze i politolodzy szatana
okrążali miasto
w którym moje ja śpiewało hymn
prawdy o sobie i świecie
w którym moja miłość
zasadzała ogrody, sady i parki
pełne uwielbienia dla Stwórcy
.. wolny człowiek jest bastionem duszy
bramą lwów
dla przyszłych Ogrodów Semiramidy
tylko dźwignia, koło, bloczek
i ty
>>>

Amalgamat pokory
stworzony z dnia na dzień
wręcz z godziny na godzinę
pokora Marsa z pychy Wenus
(czerwieni) (wstydu)
przynosi ptak konglomerat
kosmicznego pyłu
napis: „Najwyższy czas”
bełtają się k..kultury
w Europie księżycowej
w muzycznej rybie
woda nie wokół a wręcz
w rybie
półryby z orbit postsowieckich
półryby z Nebraski
a amalgamat płaskiej twarzy
z milczenia owiec
anachoreta pisze wiersz
pokornieje jak zając
nie ucieka
wzdycha w blasku księżyca,
który jest zimowy
a nie kosmiczny
boli prawa pierś
anoreksja
planety jabłka
pychy

 

>>>

Ochżesz stój!
moja błękitna trawo
nie faluj i nie blednij
żołnierz zaległ w mojej trawie
żołnierz pokroju Andersa
wyskoczył wtedy z niej zając
pokroju Engelsa
zaczął biec pod górkę
na szczyt błękitnego wzgórza
Och żesz zającu ty!
wojnę sprowadzisz
miotaniem z miotaczem
miotasz kicami
a za wzgórzem urząd Goebellsa
nieniemca
pokroju łosia i klępy
wraz
umysłowej
łoś zielony nie żre błękitnej trawy
zielony łopaciarz internetowy
żre natenczas
struktury
dziury potem jak po robakach
w prokuraturach w wojsku w sądach
żołnierz kiedyś wstanie
ponad trawą pokaże się hełm
biada ci wtedy zającu szary
eminencjo
w zieleniaku
trawochwaście
Och żesz!

na szczyt błękitnego wzgórza

ooo to nie byle dubelt…

..uwa

Och żesz!

>>>

Ta miłość popłynęła ku duszy
jak mgła na złotych pajęczych łąkach
o poranku
rozświetlanych falą czerwcowego słońca
przypływu
po ciemnej nocy świętojańskich przygód
nastała jak chrzest pokolenia
chociaż była jednostką
jej ptaszyna kwiliła w pociągach
jej gniazdo wito na dworcach
łzy spłynęły jak deszcz
na czarne pokopalniane wyrobiska
i hałdy zagłady
Jeden głos rozległ się
jak szóstego dnia
jeden dźwięk potoczył się
przez nocne zatoki i redy miasta
latarń i muzycznych ławeczek
parków skwerów klombów
teatralnych bzów
pocałunki wyrwane księżycowi
westchnienia wyrwane grzechowi
mgła opadła za miastem
na ścierniska

jak wyrąbane parki
sieć oplotła zaorane skiby

jak splątane tramwajowe szyny
dym się snuł wśród pól
czerwieniejących z ogniskami planet
muzykantów pasterzy odległych wojowników
gdy cygańskie wozy odjechały do zamków
do warowni serca
pierścienia

>>>

Znawcy wystaw
ci z księżyca
twierdzą, że właśnie
nadchodzi
świt sztuki
nadchodzi to zbyt wielkie
słowo
nie zawsze znawcy mają rację
a już na pewno nie ci
wywrotowi
jak Sztuczna Szczęka
Onegdaj cała Werona
szarpała kotwicę
dramatu
i spajała malarstwo włoskie
od Giotta
a
znawca zaszczuty
i spalony na stosie
jak Savonarola
otruty jak Sokrates
piękno Grecji to nie jest
piękno nagich kobiet
choć tu od nich się wszystko zaczęło
a piękno Toskanii
to nie same męskie pośladki
chociaż zrodziło znawców
Meteory jeszcze są
i Pammukale
są Carskie Wrota
i Brama Lwów
od zawsze jest lustereczko Księżyca
i odbicie snów
tych co się nie znają
i nie mają
lecz wierzą w piękno

>>>

*Mój dżdżysty nastrój*

Mój słoneczny jar
wypełniony dżdżystym nastrojem
pełnią człowieczeństwa
w godzinie śmierci
w głębi
na zamulonym dnie
kwitną kaczeńce snów
ale w Janusowych pozach
ależ zamieć w lipcowych porach
pyłek traw i skrzydła motyli
żądła szerszeni
schodzę w kaczeńce
w ledwo odkryte jary
marny mój zachód słońca
jeden jar rozświetlony kamieniem
filozoficznym
odbiciem nieba i chmur
cmentarz na skraju
schodzi w głąb mnie
z krzyżami łzami pochówkami
Indianie Tatarzy Scytowie
bezgrobni wołają wędrowców
z odwiecznych brzegów świata
na głębiny życia w jasnych kwiatach
w błękitnych kwiatach
z mulistych śpiących sumień
wyrastających w wąwozie Jozafata
w godzinie Zmartwychwstania

>>>

W moim dusznym oknie
widać firanki płaczu
z odległości parseka,
gdy wchodzę w koniunkcję
z Alfą C parę lat wcześniej
już mija mnie Omega
widzę świeczki w oknie
w kolejnym okrążeniu
widzę świeczki w oczach
zapewne smutne przyciągania
depczą struktury płaszczyzn
równoległych w poziomie
(nieistniejących w pionie)
ona przychodzi od strony słońc
strząsa łzy
rozsuwa firanki w kolejnym świecie
po przejściu przez ciemny tunel
odnajdujemy siebie
odnajdujemy miłość
odnajdujemy inny wymiar radości
żywi wciąż
w węglu i wodzie

>>>

Tej miłości głodni
tej miłości godni
będziemy szczęśliwi
rzekł Adam
w jaskiniach naznaczeni
cieniem własnej tęsknoty
odwróceni tyłem do wejścia
gdy miłość w błyskawicy
uderza tuż obok
– prawda Ewo?!

[Jaskinie władz duchowych
Toną w blaskach pochodni]

>>>

Jeden zakątek zawarł przestrzenie
jeden zakątek zawarł podwoje
niesieni nocą toniemy w jaskiniach
własnych namiętności
odżywcze wichry
słodkie letnie burze
nad rozkołysanym światem traw
soczystej wilgoci
wchodzimy wjeżdżamy w pustynie
pierwszego dnia opalamy sierpień
nad płomieniem nocnej lampy
naftowej
drugiego dnia walczymy o opaleniznę
wyrywając ją sierpniowym sprawom
jednoczymy się z imieniem i czasem
zagłębiamy w pełnię jestestwa
miłość trzeciego dnia
jest bezkresem życia
przychodzi nagle po burzy
i tonie w blaskach naszej twarzy
szczęśliwej

>>>

Moje serce ze srebrnych atomów
zawisło nad wodospadem
ognie staczają się w przepaść
te ognie to supernowe
namiętności, które z kwarków
zmieniły się w gwiazdy
Runąłem kiedyś w czarną otchłań
z nocną rzeką ukochaną,
której uciekła ziemia spod stóp
ja jak huśtawka
ona jak koń na biegunach
wszystkie krople drgały
wszystkie strugi były napięte
lecieliśmy w otchłań
pożądania i namiętności
chłodni prawdziwi
żywi
popłynęliśmy osobno
wskrzeszeni w blaskach księżyca
światłami wielkiego miasta
sobą
dotykiem
wśród pohukiwań sów
rozpłynęliśmy się na różne wyspy
znacząc ślad pianą na wodzie
elektryczną pianą
srebrnych serc
szalonych miłością
rozstania dla wieczności
w komputerach

>>>

Gdy cierpienie stanie się kwiatem lipy
mój koń wskoczy na lipę
przegoni stamtąd pszczoły
jej cień
cień runie
na moje: bądźcie
i będę skarżył się sędziom
jak Trybunałowi w Jałcie
ze skazą miodną
na odwłoku chwilowo szerszenia
chociaż już we wtorek
mniej niebezpiecznego zwierzęcia
od zwłok pszczół odlecę
by ule przewracać
cierpienie ginącego gatunku
ludzkość obojętna
fraszki na papieży piszę
na papierze pojawia się
pył a nie miód
zemsta szerszeni
już wyruszyły
rojem składającym się z matek
oburzonych
cierpienie ginącej ludzkości
jest w zapachu lipy
z samego zapachu nie będzie ratunku
homeopatycznym leku
starości straty dymu
czy w węglu czy w drzewie
byle nie w lodzie
pszczoły złożyły nadzieję
a szerszenie nie zawładną
światem mediów w grillu wyobrażeń
i pasiece
stęka rój trudzi się
jakież osły tworzą karawanę
zmniejszone, zamknięte w psich budach
oczywiste miodobranie w Afryce
walka z cieniem lipy
walka z cieniami Hadesu
greckie wyspy
cywilizacji swojskie znaki
wolności przedśmiertnej
pracowitej i okrutnej

>>>

Któż odczuwa pod stopą
obroty kuli ziemskiej
oprócz Carole King
poza niektórymi zwierzętami
Wszyscy tacy zagonieni
nieobecni w tym świecie
nie czują na sobie kosmicznych run… cum
za dnia
a przecież za dnia gwiazdy (też) są obecne
nad głową
a przecież Ziemia się rzeczywiście kręci
cały czas
Któż widzi jak wzrastają liście
na drzewach
poza niektórymi muzykami
którzy słyszą jak trawa rośnie
(oprócz samych drzew w ich ziarnach)
Kto z ludzi
odczuwa zło świata w każdym człowieku
grzech, który krzyczy w myślach
i czynach miliardów
poza Jezusem w koronie z róży
wszyscy tacy zaaferowani polityką
i spłacaniem kredytów
Tak, że Ziemia się kręci
bez udziału inteligencji i uczuć ludzkich
namawiam więc do przykładania
ucha do ziemi
dłoni do lustra wody
i serca do człowieka

>>>

Wczoraj zrozumiałem, że ten witraż nade mną
ta mozaika tęczowych wspomnień
to wciąż jedna kobieta
w sanktuarium mikroduszy
cudownie jedyna
czczona
jak w młodości
choć tak wiele ma twarzy
i wiele imion nosi
przeobrażona w spektrum miłości
przeobrażona w ciasnych zakrętach cierpień
przeobrażona w wybrankę serca
wczoraj była albumem fotografii
i tysiącem klatek filmu
mojego życia
teraz jest na piedestale mężczyzny
w jej ręku berło i jabłko
święta dziś
grzesznica kiedyś
jak ja
prześwietlona miłością
okrywa moją głowę czarownymi
dłońmi czasu
dłońmi wyciągniętymi w przyszłość
bajecznie kolorową

>>>

W szuwarach wesołości rozszumiały się plotki
dziewczęce niewinne
a potem dorosłe kobiety
poczęły kląć
Nagle z tataraku wiatr porwał gardłowe łkanie
zamiast perlistego śmiechu
świat poznał czarną prawdę
o feministkach
Tak naigrywał się w stawie
Strzyg nocą i w dzień
a miał być gąsiorem
do śmierci w święta
miał się rozpaść na pierzy puch
tak orzekły matki blożki
i premierówny szmateksolożki
na wieczór na kolację
miał Strzyg być gąsiorem
nie zdążył nawet zawyć
w gnijących wierzbowych liściach
złapany musiał udać się
na plażę dodową polską kobiecą
potrząsać uszytą z kolorowych okładek
przez TVN kiecą
i stracił pomruki rezon i płeć
a w szuwarach i w stawie plotkarskim
ani radości
ani treści
czasy nastały nijakie

>>>

Łatwiej odpowiedzieć na miłość,
gdy liście z drzew spadają
zabrać się z żurawiami
do ciepłych delt
Łatwiej gdy mróz zetnie wykroty
i koleiny na drogach wczesnnośredniowiecznej tęsknoty
do zakochania do poprawy bytu
poturlać się jak gruda
Z zębnych wiatrów zeświszczony zmierzch
nakłada się na kakofonię mruczących
kolorów rozpylonych sprayem
wprawną ręką półnagiej giewonciarki
z Krupówek Przedtatrza
a ty patrzysz na jej piersi i mówisz – kocham
bo zimno już
Możesz pierwszy odpaść od skalnej ściany
wyrywając linkę albo szkolną wycieczkę
polecieć do Słowaków i powiedzieć –
piany nie mam, piasku nie mam
a Słowińcy wymarli niedawno
jesienną miłość więc przynoszę Wiślan
łatwiej będzie się rozgrzać
i wtulić w puste gniazda z nizin
Łatwiej, mówisz?
a bo ja wiem?
ja nie nie nie wiem
marzę o delcie w Rumunii
może jestem wyłącznie
Białym kochliwym
Chorwatem
z dżdżystego Krakowa?

>>>

Zanim noc zapadła
w snach
dni się wydłużyły
o jedną wojnę światową
we krwi pulsował pokój
ale nic z tego
Jakieś zwierzę przestraszyło żołnierzy
zanim wkradły się zmory w sny
rozbłysła jasność
miała być miłość na skałach Golgoty
mieli ludzie już nie zamarzać
pod jej szczytami
ten łańcuch górski Golgot odwiecznych
przechował echa eksplozji
przechował przez noc
eksplozja wywołana przez zdesperowanych głodomorów
jak z Kafki
zwiastował wojnę światową
była epizodem jak miłość
była epizodem snu serca

>>>

Znajdźcie mi promyk,
który bym ukochał bardziej
w jakiejś odległej krainie zrodzony
w bryle iskier z rzeki
lub jej wodospadu
niech do mnie przemówi
z odległego lądu dzikiej przyrody
w samotni mojej
zachodzi słońce nad wydmami
w życiu moim w czerwieni słońca
znikają kolorowe balony
unoszące się nad pustynią na tle gór
sucho w gardle
sucho w myślach
marsjańsko w pamięci
beznadziejnie w bezkresie państwa
świat zachodzi za demoniczną noc
a ja znów taki spragniony
zmięty jak sterowiec po katastrofie
jak niepotrzebna skórzana otoczka
gadziego jaja po wykluciu bestii
jak ugryzione jabłko
odrzucone przez Ewę precz
dajcie mi promień,

który jest wilgotnym oceanem łaski
na krańcach świata
niech stanie się życie
w moim sercu

>>>

Zaledwie jeden dzień
moich serc stworzonych
jeden dzień serc jak Orion
czułych, zadziwionych ciszą
gdy nadeszła noc miłości
w jednej lotnej strzale
wyzwolonych uczuć
przemierzyłem przestrzeń od myśli do słowa
od słowa do człowieka
Bóg stał obok
jak kibic trzymał kciuki
za moje galaktyki
Bóg machał szalikiem czasu
myślałem, że to był
jeden dzień miłości
przeleciał przez okolicę mojego urodzenia
przez miasta i wioski
a ja głupi nie przyglądałem się
ludzkim twarzom
dość uważnie
a ja nie rozmawiałem z przechodniami
dość składnie
mój jeden dzień
to było moje życie
zaledwie

>>>

Wtulony w swoje cierpienie
w obolałych pleców sumienia
roztkliwiony na gałęzi żalu
przeciążony myślami i uczuciami
pustynnieję w sadzie
w nadziejach soków drzew, kwiatów i pszczół
wyzbywam się otuchy wieków
W przodkach którzy dotarli na to miejsce
odkryłem prąd dzieciństwa dynastii
brodząc w nim bez strachu
W pradziadach widziałem zorze
narodu i przetrwania
płynąłem rzeką wśród śmieci miast
nic sobie z tego nie robiąc
strząsałem razy i rany
ze skóry jak z płaszcza
nie przejmowałem się szaleństwem władz
i płynąłem Wisłą pełną sprośności
w kierunku Warszawy
przede mną był błogostan przyszłości
w fajerwerkach synów i córek
jak mi się zdawało
teraz zgasł w bólach
wypączkował tą wielkość do oczu
przed ujściem rzeki dostrzegłem
pękającą tamę

>>>

Zewsząd zjechali naturyści boscy
przypięte ciała do skrzydeł
niczym nie osłonione
na brzęczących motocyklach
okrążyli mój dom
jak duże ptaki wzbudzili
powietrzne wiry wokół siebie
i mnie owinęli wokół swoich pieśni
Gorączka wiosenna odnalazła mnie
w podsuszonym igliwiu i czarnych szyszkach
zacząłem prawie wić gniazda na świerkach
dla moich sympatii
pośpiesznie przed burzą
Znalazłem odpowiednie rozwidlenie
przebytych dróg
w sam raz na puchowy schowek
Lewitowałem w snach półśnieżny
gdy otoczyły mnie istoty powietrzne
i w powietrze uniosły
rzekły: zostaw to wszystko
zrzuć ubranie
stalowe załóż skrzydła
fruń z nami tam gdzie
w przedziwnej ostoi czeka
prawdziwa miłość
człowieka
wolnego
na rozstajach czasu

>>>

Jesteś tam,

gdzie chciałbym byś była
jesteś tą która powiła jaskółkę we mnie,
która wypuściła strzałę w słońce
moją indiańską wycieczką
W twoich skromnych – hwq
słyszałem odgłos prerii i stad
a potem wędrowałem z tobą
Jesteś ciągle w drodze
a ja marynarz z Myflower
żegluję na grzbietach obcych bizonów
kiedyś odkryłem twój ląd,
a jakże przyjazny i cierpliwy dla mnie
dla moich lęków i nerwic
niezbyt endemicznych i dzikich
jesteś jeszcze tam gdzie wymarzyłem
i jesteś kobietą z dziecięcych snów marynarza
wędruję ku czerwieni słońca
niosąc ciebie z dziecinnych łąk
z malutkich rączek
z malutkich rybek
z rzeki która wypływa w lesie przyjaźni
w lesie jaźni
w lesie gdzie śni
mój anioł dzieciństwa
idę do ciebie
płynąc na falach
tłumów bizonów bufonów
w środku miasta
miły obraz umierania
w środku dziczy polityków
nowego świata obywateli
zielonej prerii
wyspy obfitości dla
niewinnych kochanków

>>>

W mojej małej siedzibie
źdźbłowej
jak sporysz kołyszę się na wietrze
razem z moim chlebodawcą
oni wywołali wiatr
oni zasiali zboże
a ja ziarno burzy
(o którym jeszcze nikt nie wie)
żerując zagrażam
technicznej postawie polityka
telewizyjnego
odnalazłem moment rozchwiania
systemu propagandy urodzaju
więc wcisnąłem stopę
wbiłem szpilę
wsypałem piasek
i odbieram rozedrganie głupka za sterem
państwowej nawy
Ptak uwił gniazdo nad wejściem
do mojego domu
zachęcony moim trelem
i koloraturowymi westchnieniami
jak oddech wzrastających szyszek
potem ogłuszyłem go
metalową burzą
i to wtedy gdy miał się wykluć
Tak w życiu zachęcałem dziewczyny
by je potem pozbawiać złudzeń
zachęcałem w zbożu plony
jak sporysz
Zniechęciłem za to polityków
wniebogłosy żałosnych
chcących rozpaczliwie
rozkołysać przyszłość do dobra
greckich pól logiki
beznadziejnie
bez sukcesu
(tylko balans pozostał
dla mas)

>>>

Płakałem dzisiaj cały dzień
w pracy
bo straszny polityk zawitał
na przeszpiegi
w korku płakałem
bo straszny bałagan
płakałem w ogrodzie
bo sroki zniszczyły gniazdo
i porwały młode zięby
płakałem bo piekły mnie oczy
ze zmęczenia
bo spać nie mogłem całą noc
komary mnie pogryzły
i zawistny kuzyn obmówił
bo sąsiad naruszył po raz kolejny
mój mir domowy
płakałem bo wieczorem
potwornie bolał mnie kręgosłup
i zobaczyłem jak bestia
zbliża się do okien domu
a potem do kolebki
ze śpiącym synem
płakałem bo przypomniałem sobie
grzechy moje z mijającego dnia
a potem
nagle
przeczytałem
w blasku północnej lampki
o tym kogo i jak zamordowano

z rozkazów Dioklecjana
za miłość
za chwilę
przestałem płakać

>>>

Przesączyć życie przez gazę
rozlać do butelek i słoików
w momencie średniowiecznym
natenczas dojrzałym
W kilkuletnią noc zmierzyć się
z własnym osadem i fusami
oddzielić je od istoty przetrwania
od sedna snów
Słodycz miłości prawie dziecięcej
uchwyconej w zapachu siana
w letnią noc na Mazurach
poznanej w smaku wina
gdzieś w zatoczce bezludnej
pomiędzy Śniardwami i Mikołajskim
w ramionach nastoletniej dziewczyny
z krakowskiej Olszy
nad Soliną
Przesączyć przez sny jej zapach
i smak ust
naturalnych jak letnia łąka
pod gwieździstym niebem
wyrazistych jak tęcza po lipcowej burzy
Włożyć do słoika i zakręcić wieczko
zamknąć esencję młodości dziewiczej
jak dowód zbrodni
popełnionej na sekundach
godzinach
datach
w sobie samym

>>>

Serce składa pasjans życia
nawet gdy boleje
nad własną rzeką siadając
zawodzi by milknąć na zmianę
Serce emigruje dobrowolnie
nie wygnane nie rozproszone
wśród wrogów
odkłada lutnię spokoju i radości
odsuwa ją daleko od siebie
i zanurza się w obcych wodach
by poczuć całkowite odrzucenie
kosmosu
prawdziwą samotność w bezkresie
złudzeń
swój brzeg określa jako grób
a nie obiecaną ziemię
patrzy nań tonąc na środku rzeki wyjścia
Serce niezmierzone rzuca się w otchłań
serce bezgraniczne pędzi w nieskończoność
serce roztęsknione nie daje się utulić
światłu
materii
czasowi
serce upodobało sobie słowa wzniosłe
w nich upatruje miłości
bezbolesnego początku jak i końca
rozkołysania fal w nim samym
nasłuchuje echa
pieśni z dna
pieśni powrotu z poza siebie
sekwencji bólu istnienia

>>>

Jej ciemne przygody
pełzające w trawach
pokryte pogardą
wybujały jak jej serce
odkryły mgliste poranki w zaświatach
zbudziła słońce
w rzeczywistości ceglanej
na złomowiskach uczuć
będąc stworzoną dla twórczości
poświęciła się dzieciom
bardziej kreatywnym
jej myślenie o Bogu
największym Stwórcy
było jak płomyk świecy
oświetlający najstarszą ikonę Chrystusa
jej mądrość nie była
złowieszcza ani ciemna
lecz wepchnęła ją w ciemne przygody
gdyż mądrość zbełtana
na skraju lasu monsunowego
wpadającego do wulkanu
nie dźwignie lotu w przepaść
makroświata
nie wyląduje jak motyl
na rozkruszonych uczuciach
pośród koralowców lub orchidei
gdy wyląduje tam
będzie jak piasek żup solnych
i zastoiska asfaltowego błota
w jej kreatywnej tęsknocie
sztuka pojawiła się jak ocalenie
obrazy fantasmagorie zjawiska
irracjonalne modlitwy złożone
z zapachów i smaków
czciła Stwórcę w locie
powtarzając akty strzeliste
tulipanowi przed obiektywem aparatu fotograficznego
czciła Stwórcę
potrząsając aparatem przed pyszczkiem jaszczurki
zdejmowała chmury strząsała pyłek
traw wprost w ramy na kanwy
zwyciężyła w przygodach i odwróciła
kartę wygnania
odrodziła się w pieśniach
dla dorosłych

>>>

Liczył na swoich wyznań tchnienia,
co są jak meteoryty
przedzierające się przez chmur zawoje
pragnął zdzielić toporem przestrzeń
poza czasem zbudować cokół
udało mu się rozrąbać społeczność
i już wie, że agonia miasta
jest niemal pewna,
lecz nie będzie rozbłysku
na koniec tyrady
nie będzie słyszalne westchnienie
nie będzie odczuty ciepły powiew
zgon zgon całej wycieczki szkolnej do Warszawy

w ósmej klasie
zgon jego piłkarskiej drużyny,
w której grał
wreszcie jego klasy maturalnej
następował jakżesz cicho i powolnie
w oparach mgieł solnych
lecz jednostajnie miarowo permanentnie
oddawali ostatnie tchnienia towarzysze Peerelu
i znikali ze zdjęć
wyznania pożółkły na kartkach
i tylko serce przetrwało
bo zawsze miał nadzieję
jak topór

>>>

Niebo nie zawstydza
bo jest w nas
cierpienie wielkich sfer
odtwarzane w nas
w kółko w kółko jak płyta
galaktyki nie zgłębianego cierpienia
obracają się każdej nocy na niebie
które jest w nas
chcemy wyzwolić się z kłopotów
ratując krople prawdy w sumieniu
strumienie wiary w samoświadomości
wielkie rzeki nadziei we własnym ja
zatrzymując
myślimy, że tortura przeminie
gdy lodowiec ogarnie wszystko
wokół i w nas
chłodna wygoda codzienności
w uczuciach i zaspokojeniach
marzy się płciowym istotom
a woda i czas płyną
jak chmury po niebie
jak natręctwa myśli
w szarej masie głowy
niebo kręci się jak karuzela
patrzymy na torturę nocy gwiezdną
i nie wierzymy w nieuchronność bólu
patrzymy na komety przemierzające
czarne sferyczne przestrzenie spadochronu
na miliardy spadających gwiazd
i nie wierzymy w cierpienie,

które nie zawstydza
krąży nad nami
jak kosmolot jedyny pojazd
mogący nas przenieść
na drugą stronę
nas ze śmiercią wpisaną w serce
wielką jak noc

>>>

Wewnętrzne przeżycia chłopca jagnięcia
w złotoustych czasach
w miododajnych przekazach
nie były jaśminowe
były raczej speleologiczne
dla zdrowia raczej niekorzystne
gdyż płakał przez nie nocą w koszmarach jaskiń
i spadał w szorstką otchłań szybów pokopalnianych
w pokoju na poddaszu pognębionych
tłumił w sobie płacz
– odlatywał jak ptak z Araratu –
gdy wyglądał na ulicę zza firanek
połykał łzy skarcony przez sąsiada
rzemieniem unurzanym w mące
ale w dziennych potyczkach
podwórzach propagandy
mienił się przywódcą dzielnicy
sukcesów od niechcenia
sukcesorem historii przedkomunistycznej
niezlodowaciałej
mienił się by wyżarzyć i zgasnąć
umarł gdy na Księżycu
wylądowali jego wrogowie
postawił stopę
na dojrzałej planecie kochanków
zgasł w odpowiedzialności
i nadeszła nowa era
złychtoustych

>>>

Tajemnej sile chciał podziękować
bo nie rozróżniał opłatka
od tarota
wniebowzięty służył kobiecie
a leśne strachy okazały się grzechami
młodości
kobieta uklękła przed nim
czcił skrajny hellenizm w masach
dorastając w polskiej uczelni nadrzecznej
aż postpunkowe przywary obnażyły w nim
martwotę bezbożnej nauki
gdy wylądował samolot samotności
wysiadł z niego wraz
z tłumem kibiców zdążających
na ustawkę miłości (nie do kibucu)
on miał puste ręce (bez kastetu i maczety)
a one naprzeciw (tylko) skromne pejcze
bity do krwi ostatniej
westchnął zwiesił głowę i został pilotem
(by) znowu poderwać maszynę z rzeki
i cmentarza pradziejów
prostota spowiedzi w skrajnych stanach
odrodziła jego pragnienie wędrówki
rejsu lotu
z Argonautami przyjaźni płynął
we mgle miłości w listkach komórkach promykach
w molekułach usłyszał głos
jak drżenie rozeschniętych desek poszycia
skrzypienie desek na kapitańskim mostku
skrzypienie wieka trumny w ładowni
łopot pirackich żagli i świst wiatru
w olinowaniu masztów i bukszprytów dla mew i Charona
przykuty łańcuchem do miłości
nie zawinął do żadnego portu żalu i zmieszania
.. dzielny jak Odys
nie zagubił się w złodziejskiej zatoczce diabła
popłynął dumnie na kraniec
świata człowieka
do Raju, który
czekał za tajemnicą jego wiary

>>>

W imię wędrówki przez pustynię
w imię gwiazdy
w imię miłości
do kwiatu celu dziewczyny
wyruszali wojownicy
krwią znacząc drogę
w bezkresnej pustce kosmosu
w samotnej otchłani
swego serca
ich los przypieczętował
idee
grzech pozbawił nadziei
litość przyszła na skraju czasu
i wyzwolenia bliscy
zawrócili znad molekularnej przepaści
by wypłynąć z prądem oceanicznym
myśli gotowych na wszystko
i odnaleźć zwykłe stworzenie
zakrwawione brudne zmiażdżone
ufnie patrzące im w oczy
szepczące: zaopiekuj się tylko mną

>>>

Atom do atomu
Księżyc nad linię horyzontu
marsz
zgubne wpływy wpatrywania się
w gwiazdy
zgubny w żyłach napięcia fałsz
serwowane anaboliki poezji
na zatracenie cząstek
neutrina mezony przez parseki uczuć
wiersze w wieczorach
wieczne apostazje realności
mikroskrytki w myślach
atom do atomu
oko do oka
ząb do zęba
rzęsa do rzęsy
łza do łzy
wpatrywanie się w kobiety
wypatrywanie zachodów Księżyca
ledwo dniejących wierzb
by zapłakać
monstrualnej drogi
do wyciągnięcia nóg
noga do nogi
ręka do ręki
marsz
przenieść się z komórki
do galaktyki
zanieść siebie w brzask
marsz
armii atomów
na Zachód
marsz

>>>

Aksamitna noc nie nad Tell el-Amarna
lecz nad Beskidem
smutek pielgrzymów ten sam
dokąd pielgrzymują w samochodach
zdążających na Południe
dokąd lecą na złamanie karku
jak ptaki
noc skrywa zamiary
ludzie kryją się w lasach
jak mumie w nieodnalezionych jaskiniach
splądrowano piramidy
zniszczono gniazda
ptaki i mumie chowają się
w ciemnościach Afryki
Polska wyludnia się każdej zimy
bardziej,
gdy katastrofa nadciąga
jak kolejna dzicz ze Wschodu
noc drży w migotaniu gwiazd
a ja płaczę nad brzegiem autostrady
gitarę zawiesiłem na znaku „stop”
za wzgórzem płonie miasto
słychać gąsienice czołgów
i miażdżenie kości
mumie nie zdążą
ptaki nie zdążą
Polacy umkną
w ostatniej chwili
ukryją się
w górskich sanktuariach
życia
a ja…
spłonę nad akadyjskimi tekstami
jak ibis

>>>

Stella Maris patrzy na północ
z miejsca gdzie zaczyna się rajski ogród
patrzy na muszle wyrzucone na brzeg
patrzy na wraki statków
płytko zakopane trupy zmarłych na cholerę
patrzy na skorupy glinianych naczyń,
które zebrałem w Cezarei
a teraz trzymam stojąc na brzegu morza
u stóp Karmelu
w zatoce
śródziemnomorskiej plaży
ktoś gra na trąbce melodię „Czarna Madonna”
a ja zapatrzony w artefakty cywilizacji
opuszczam redę zaczynam wchodzić do portu
mojej wodnej cywilizacji
radość przebytej drogi w moich strofach
świeci jak morska latarnia
dla statków kosmicznych

>>>

(skończył się sierpień)
Dzisiaj jest piątek
siedzę na parapecie okna
patrzę na stary zegarek
liczę krople deszczu
liczę kormorany i kartki z kalendarza
jak sekundy
liczę zięby na niezliczonych ziarnach słonecznika
od rana leje jak z cebra
w ten wrześniowy smutny dzień zwycięstw ducha
myślę o jaskiniach homo neandertalis
i klimatyzowanych apartamentach w Burj Dubai
myślę, że nie jestem człowiekiem
zbyt głęboko oddychającym
stęchłym powietrzem dominacji
by dać się zamknąć w czymś takim
liczę nogi nie skute łańcuchem
liczę ręce nie związane wierzbowym łykiem
liczę palce u nóg
zwisających nad przepaścią miasta
liczę nietoperze w swojej głowie
(moja głowa wciąż mroczna jak jaskinia)
i maszty żaglowców na morzu tysiącleci
skąd się wziąłem nagle w tym sierpniu
skąd w oknie – nie wiem
skąd przegrane bitwy na nizinie pode mną
skąd samoloty ze swastykami
strzelające wokół kartoflami protestanckimi
i spirytualiami pruskiej szlachty
nie wyleczony solipsyzm
jak nie wyleczone porażenie rzęs
nie odgadniona dziewczyna
poza czasem
nie odnalezione pochówki homo sapiens w brązie
mijające) dziesięć tysięcy lat
– i ta naprawdę cudowna ciepła sierpniowa noc
czeka za ścianą chmur
strach przed.. homo sovieticus sapiens
ile palców będzie miał homo sapiens sapiens sapiens?
biały kormoran bezsenności
i chłodem wyimaginowanym topniejących na niby lodowców
tworzących jeziora i bagna
jak samotne chwile w jaskiniach
piątek przyszedł z zewnątrz
wstaję
jaskiniowiec w Ja

>>>

Strojąc duszę
do wielkiego forte
na walki kosmiczne
duszę zbierającą siły ziemskie
nadszedł mocarz narodów
stanął pierwszy w dolinie
kometa przemierzyła niebo
lekki zapach Drogi Mlecznej
historia zatacza ko…ło
wraz
księżyc nocą rumieni się
anioły krążą wokół
leśnej myszy
wychodzi spod kokoryczki
zmienia się w człowieka
jest potrzebny człowiek
na odwieczną bitwę,
który poprowadzi ludzkość
do nowej ery ducha
(Słowacki, Aleppo… )
kosmos potrzebuje
dziś narodu i bohatera
duszy brzmiącej jak organy
skalne Himalajów
tokkaty grzmiącej
nad stworzeniem.. świetlnym
duszy potrzebna jest myszka
bujająca się na belce bajki
i przemiany w człowieka
heros zginął nagle
nadęty zbyt wcześnie
przez słoneczny wiatr

>>>

W takiej samej kolebce
wykołysany co Herkules
otworzyłem oczy szeroko na świat
niedowierzanie
które w nich zagościło
pozostało do dziś
potem ktoś pochylił się
nad twarzą dziecka
cień padł na czółko i brwi
potem Hydry się zleciały
by tarmosić becik
Harpie i Holofernesy
zamrugało do nich powiekami
raz dwa trzy
i potraciwszy głowy poznikały
w czterech stronach świata
porodzony pozostał tylko i kobiety
w kątach pokoju
z czterech jego ścian
wyleciały gołąbki Picassa
małe rączęta różowe
uniosły węża w powietrze
i rzuciły nim o piec
wąż rozpękł się na kawałki
i tak powstało wężów tysiąc
chwil gryzących boleśnie
w piętę
tym dziecięciem byłem
może rok może dwa
by szybko dorosnąć w dziennym koszmarze
uzbrojonych hien
niespotykanie szeroko otwartych oczu
dzień nigdy nie stał już za brzaskiem
świtem przed zachodem
w wojnach bitwach kampaniach
środkiem nocy
polowań na demony Hunów Chanów Humerów
już zawsze był
>>>

Otoczaki obracane przez
galicyjskiego Syzyfa pięły się w górę
protoeuropy
po ogień z Olimpii
i dym z wyroczni delfickiej
jeden kamień literatury
pięknych łez narodzonego
drugi kamień poezji
snów zamarzniętych czterolatka
trzeci kamień muzyki
snów nadąsanego czternastolatka
czwarty kamień filozofii
snów czterdziestolatka
które obrosły mitem
toczony kamień jak sam mech
objęty jest ścisłą ochroną
>>>

Obserwuję jej serce
na noszach Księżyca
patrzę przez lunetę
reguluję ostrość
balkon z którego patrzę
w bezchmurną noc
drży
trzęsie się cały budynek
wybrukowaną ulicą przejeżdżają czołgi
potem przepędzają stado byków
na corridę
wreszcie dziesiątki jeźdźców w szalonym wyścigu
kołysze się doniczka na parapecie
moje serce próbuje ją złapać
zdołało uchwycić kwiat
moje serce trzyma kwiat
a doniczka leci na kocie łby
żeliwna barierka balkonu odpada
kamienne podpory kruszą się
zdziwiony ściskam lunetę
przygarniam do siebie
zaczynam lecieć do wnętrza
hiszpańskiego miasta
upadam na powierzchnię Księżyca
tuman kurzu zakrywa
moje nagie ciało
staczam się po zboczu krateru
turlam się z lunetą
z kwiatem wbitym w serce
na dnie turlam się
do białych noszy
dotykam ich
zasypiam na zawsze
śmiertelnie poraniony
kwiatem
>>>

 

Ja
wcale nie magnificencja i eminencja
do ciebie ekscelencjo
piszę te ciepłe słowa
bo detektor moich nastrojów
już nie wykrywa gniewu
urywa się irytacja z korków na autostradach
peregrynacja bólu po infostradach
przechodzących szybko w neurostrady
z tych samych pni i gałązek
jak lewitacja beznadziejności
państwowych myśli
w wolnym powietrzu moich płuc,
że piszę do ciebie wybacz
kacie mój za zbyt ostre słowa
w czasie egzekucji
wypowiedziane pod gilotyną
moja głowa
potoczyła się wściekła
lecz w koszu obok innych
(jakież zdziwienie)
rektorskich
biskupich
królewskich
zrozumiała,
że na koniec
ciepło wybaczyć trzeba

>>>

W kronie tysiąca snów
zachodzi słońce tylko raz
mały gitarzysta zamiast na gęsi
przemierzać fiordy
sepleni wplątany w struny
wyszarpuje z nich palce i włosy
zachodzi słońce dźwięków i myśli
odgłosy chmur i wiatru
stają się muzyką awangardową
gęsi jak obrazy i litery alfabetu
kluczą po niebie wysokim
nie odnajdują ciepłego kraju
za to mają dla siebie
czarodziejskiego gitarzystę
na skrzydłach riffów i refrenów leci
zapamiętany w sobie
przyrodzie i historii
jak legenda i baśń
przemierzająca Europę z Laponii do Itaki
by upaść w sen

>>>

Myśli krążą wokół słońca
jak anioł który spłonąć nie może
a jego ogień jest po tysiąckroć gorętszy
myśli krążą wokół grobu
jak człowiek który umrzeć nie może
naznaczony grzechem
może z niego już nie wyjść
myśli krążą z aniołami
lecz i anioły upadły
człowiek ma oparcie na ziemi
ziemia jest tak blisko
myśli o sobie i o swoim życiu
jest ciągle przerażony
nie ufa nawet sobie i aniołom
ale słońce wciąż świeci
i myśli rzucają cień

>>>

Wykropkowany gadżet
pokrył się cementem
odstał swoje
tak, że go wiosna nawet nie zaskoczyła
był we mgłach i łzach
a potem w cemencie
rozmazane kropki
miał za kto wie co
czerwone były kiedyś
póki mu nie puściły nerwy
przed randką
o mało nie rozbił się na moście
nie dostarczony o mało co
nie wręczony prawie
przez tą trzęsiączkę
gadżet zmiękł
w trakcie randki
może po przejechaniu przez tira
może od dotykania króliczą łapką
się wziął i rozmazał
w smutku i użalaniu
odstawiony na kredens
zmumifikował się prawie
przestał odbijać światło
jak szyba w oknie lub karafka
zszarzał do cna,

gdy ruszyła budowa marketu
cielesnych rozkoszy dla
trefnisiów transwestytów i towarzyszy
z budowy dodmuchało pył
jakieś turbiny czy kośne wiatry
pył biały na osiwienie
na otępienie
gadżet skamieniał pokropiony święconą wodą
gadżet – serce bezużyteczne
na końcu stał się skałą
gotową do wyrzeźbienia głowy
sporej głowy

>>>

W miłości przez życie
z filozoficznym zawołaniem
w jedności z kobietą
wynurzałem się z fal zalewających miasta
kataklizmy dotknęły ciała
katastrofy rozsadzały serce
ledwo odratowany po tylu powodziach
tsunami i po tornadach
wskrzeszony obok stopionego rdzenia reaktora
wzbudzony w cmentarzach systemów
odrodzony z epidemii głupoty
kochałem wciąż jedną kobietę
idącą przez Ziemię jak wiosna
wiozącą moje słabości na swoim oślęciu
przez płonące miasta i lasy pędziłem
męski jak bogowie Rzymu
potężny jak wspólne duchy Akkadu i Sumeru
przekroczyłem wielkie rzeki cywilizacji
wspiąłem się na śródziemnomorskie kolosy lęku
w miłości zaufany zadufany
dzięki kobiecie
odnalazłem bramę mądrości
prowadzącą do kryształowego
dziecięctwa

>>>

W skuleniach wyprostowany jak struna
a początek drżenia w niebiosach
mniemający w odpowiedni sposób,
że trzeba być usłużnym
tak wychowany
tak zastraszany
można wymieniać demony po nazwisku
przywoływać wiedźmy
z Uralu
dygoczący całym sobą
w stanie wojennym ulotek i piwnic
zimne posiłki zimne pokoje
(posiłki nie nadeszły
pokoje zahuczały bitwami)
ogień na ołtarzach

(ołtarze w hutach)
w katedrach głów i pięści
w poskromieniach ambicji..
ulepiony z haseł

(gazet)

jak szczur niezwyciężony
w odnowionych śmietnikach
pełzający przez świat
w prokreacji spakowany jak pigułka
na wielkość narodu
po odtrutkę lekarstwo na cynizm

(mas)
wiele razy dzwonił do drzwi aptekarza po nocy
bo kotłował się antyseptycznie

(na resztkach powietrza)
w granicach państwa na krańcach,
gdy zamrugał oczętami lekarce i dojarce
poznały jego fobie
przytuliły się obie
ogrzały jego namiętności w granacie obronnym
raził potem setki kilometrów
od domu
rozprężony jak wybrzmiała struna
dźwięk dzwonu zamienił się w echo leśne
chociaż z jego konwalii wychynął zapachem
nawet struna się zadziwiła
jak można wzbudzić taki dźwięk
poza czasem
w cyfrze

(w ciemnej dolinie psalmów

w cytro-lirze)

>>>

Wiele wskazywało na to,
że cukierkowe spoty skończą się
wraz z tą kampanią
jednakże po kampanii zaczęło się
w tiwi oziębiać
celebryta znalazł bowiem kulę śniegową
i zgodnie z jej logiką
otoczył się ujemnymi ładunkami
więc przybrał na wadze
spoty stały się bardziej celebryckie
i nawet premier okazał się
bardziej ohydny od publikatorów,
które polewano gnojówką z pokrzyw
w okienku pojawił się miś satanista
sypnął wulgaryzmami na dzieci
odsłonił zęby i bliznę
zebrał brawa w studio i zabrał krzyż
po prostu zdjął ze ściany i wyszedł
plakaty jak zombie otoczyły miasto
wypełzły z bieda-dzielnic
i zadomowiły się na domach centralnych
nie prywatnych
ktoś krzyknął: to już było
za Kiszczaka Moczara Olszowskiego
ktoś odpowiedział
był brąz było żelazo było złoto
czas na efekt błota
nuklearnego
miedziane czoła wyzłocone
(to normalność – szarość – banał)
aktor wyciągnął rękę
pomalowano mu złotolem paznokcie
założono pilotkę luzaka z tokszoł
gadające głowy potrząsnęły głowami
(jakby narodami)
tłumacz zamrugał
zbawca wystąpił
w ostatnim spocie
po czym
przyjął pozę gladiatora z boiska
dożywotnio już
zombie w centrum wyszczerzyły zęby
dożywotnio

>>>

 

W tych głupich snach
aranżacje jak firanki
przesłaniały częściowo widok
a bluszcz treścią wił się w oknie
jego macki niespokojne
szalały dając dowody żywotności
firanki pełne roślinnych motywów
zanudzały odsłonami
a motyw wiądł w oczach
jej wielkie oczy będące kiedyś studniami
dziś stały się zjawiskowymi oknami
w spojrzeniach i w patrzeniach
pogrążyła krajobraz bez reszty
myśl przewodnia
jakżesz się wiła w ciemnej zieleni
pieśń
słowa i melodia
jak burze nadchodzące z zachodu
powoli wypełniała przestrzeń
miłość otoczyła dom
zajmując drzwi, okna i komin
przejmując na własność ściany
zaaranżowane przejęcie
z pomocą skłonności, historii i senności
miało odebrać mnie rzeczywistości
utkanej z woli i wiary
i faktycznie pieśń wdarła się do wnętrza mojego domu
młodość osaczona nie miała drogi ucieczki

rozpierzchła się jak baranki boże
wiek męski zawył jak zwierz
starość zagrała na trąbicie
miłość jak bluszcz zacisnęła się na sercu
a ja stałem obok domu
wśród drzew na zewnątrz
przyglądając się
(moim owieczkom niespętanym
skubiącym trawę spokojnie
na hali wolności)

firankom w oknie

>>>

Akurat nie
nie
nie teraz
a przecież
ty
ty zawsze
przecież wiesz
skoro jesteś świtezianką
jakżesz piękną
a przecież
moją
w burzach śnieżnych
nie zamarzłaś
w moim sercu
nawet
nie nastręczałaś problemów
z przekolorowaniem
światła w krasnych jaskiniach
moich myśli
jak kropla
spadałaś
jak sekunda
jak plusk
na dno mojego życia
akurat
nie
teraz
musisz rozwalać
ten stalaktyt
gasić swoje oczy
gdy nagle przestałem
pisać o tobie

>>>

By kochać trzeba śnić
by śnić trzeba być dzieckiem
dziecko to symbol miasta
miłość nawiedziła miasto
w ruinie
matka zabiła dziecko
Oliwka jest cywilizacją
wyrosłą z pestki wiary
dojrzewającą na kraterze ofiary
tłocznia stoi na kartach Księgi
nad przepaścią sumienia starca
winnica zdeptana
przez dzikie zwierzęta
wieża strażnicza
powalona przez trujący bluszcz
Nawet dzieci wyrastają na zbrodniarzy
a prorocy bywają zaprzańcami
wcześniej dzieci są masowo zabijane
przez budowniczych autostrad
dzieci nie winne
ruinie
miast
dzieci zrodzone z miłości
by śnić spokojnie dzisiaj
trzeba być płodem

>>>

Boleść jest naturą drzewa
płaczą wierzby
dęby łkają
łzy spływają i kapią na zimię
z obciętych ramion brzóz
cierpienie aniołów zaklętych w świątki
posągów w pogańskiej gontynie
znane jest wszystkim
zmarłym na cholerę
pochowanym zbiorowo pod lasem
frasobliwość spróchniałego klonu
wśród czarnych pól przeoranych wojną
wystawiona na próbę chmur
limba znad Morskiego Oka
i sosna nad przełomem Dunajca
serce samobójcy skaczące
z Sokolicy w gliniane fale
wiosennej rzeki
jak sosnowej trumny w grób
ból każdego dnia człowieczego
w sztachetach płotu
rozeschnięty parkan brama i wiatrak
drewniane gumno chylące się do ziemi
wóz drabiniasty ciągniony przez konia trojańskiego
pełen drewnianych franciszkańskich ptaków
co przysiadły na nim
przybite ciężarem nie swoich grzechów
wśród wiejskich sadów
wóz podąża na Zachód
spala się powoli w blasku czerwonego słońca
które jest spełnieniem i celem
czyśćcem
dla gnijących liści
stosem dla pokutnych ołtarzy
przetrwaniem eremity
w drewnie zaklęta zabrana z drzewa
ośmioramienna gwiazda
poety anioła
przybita do krzyża lasu
krzyk drzewa zapala las
wyzwolonego
oczyszczonego

>>>

Jej słodkie oczy
popełniły zaproszenie na ucztę,
która zakończyła się w gorzkim morzu
popełniły wskazanie miejsca
za stołem
wśród solniczek i czarnych placków
asfaltowych mlaskań
trwało to chwilę
zwaną potrąceniem kryształu
oczy zamrugały
przemowa została zakończona
wewnętrzne słoności
wypłynęły by cucić
oczy popełniły otchłań
dworcowych rozstań
zamiast pociągów z dworca odpływały żaglowce
cień rozmazanych ciast
w kawiarenkach
bydlęce wagony na bocznicach
dla pozujących celebrytek
oczy zawarły podwoje
a w nich zawarte były uczucia,
których nikt nie odkrył
i nie odkryje
wpatrzony popełnił zbrodnię
zakochał się i odjechał
zgorzkniał w eremie
głodny i spragniony
wśród zrujnowanych akweduktów
i wyschniętych fontann
pokutnik słupnik miłośnik
niebo spełniło dla niego
oczy niebieskie
a z nim
pozostała sól ziemi
miłość

>>>

Już więcej nigdy
nigdy więcej
ale za morzem
jest chwała
za morzem namiętności
oswobodź swoją przebiegłość
idź na barykady
zajmij pozycje na tysiąclecia
jesteś chińskim dysydentem
środka
jesteś filozofem
z Indii
z pestki
jesteś lewitującym prorokiem
z Tybetu
z muszli
ciągle głodnym dźwięków i spojrzeń
Już nigdy więcej
nigdy nigdy
jak wojna dała chwałę trupom
tak miłość samounicestwieniu
poproś serce o chwilę spokoju
duszę o jasną pustkę
swoje wnętrze o biel
i jednostajny ton dzwonu pamięci
nie jesteś walecznym Hetytą
lecz bronisz pokoleń Izraela
jak Uriasz
niesiesz falangę i żelazo
na zagładę Hattuszy
płyniesz z Persami pod Salaminę
by rozbić potęgę Aten
ale gołąb z twej arki
już nie powróci
zza morza namiętności
nigdy więcej nie podniesiesz
ręki na Grecję

>>>

Wtórują mi zewsząd
świsty wiatrów północnych
każdy chce do mórz ciepłych
(jakoż i ja)
a ja teraz na fujarce z wierzby popiskuję
majtam nogami na gałęzi dębu
odgarniam włosy z czoła
targnę powietrze jak nadzieję
chłodnego października
roztkliwiając łagodnością
słowiańskich leśników i drwali
potrząsam głową zakręcam palce
na dziurkach
popluwam
ptaki ciągną rozerwanymi kluczami
nad moją chorą głową
ledwo sięgam ręką
ale wyłapuję je pojedynczo
przytulam głaszczę dmucham
im w dzioby i wypuszczam
macham ręką do tych co w dole
kuropatw i bażantów
to moi wierni druhowie
potrafią zamarzać ze mną wszędzie
gdy odwrócą się wszyscy boscy ludzie
gdy lodem skują się strugi
i oczka wodne w ogrodach parweniuszy
gdy śnieg pokryje wzgórza
a las zmieni się w katedrę Laponii
dla nocnej fugi zagranej na organach żalu
zamarzłem w ludzkich spojrzeniach
wystygłem w ludzkich sercach
w środku lata
mogę i potrafię zahibernować się
razem z umierającym na brązowo październikiem
na moim dębie ostatni liść i ja zasuszony
jak moja niesforna grzywka
odwraca się do słońca na przekór
za późno jednak na wędrówkę
przez kraj nachylający się ku górom
liść zerwany spływa skosem
w gnijącą trawę
zeskakuję z dębu
łamię kręgosłup
wpadam w grób
nieruchomieję w sobie
i w Polsce zatrzymanej
w czasie

>>>

We wnętrznościach czarnej góry
zwanej sumieniem
tajemnicze rytuały
zakapturzonych mnichów
mamrocząc modlitwy spacerują
pod skalną kopułą,
z której wystają korzenie śmierci
śmierć przebija skałę
i czaszki mnichów
głowy spuszczone na pierś
kaptury na czoło
przerażenie w oczach
wśród drgających rzęs
Do jaskini sumienia
nie dociera poblask Paryża i Vegas
jest za to katownia Kremla
i Dolina Gehenny
słońce tylko czasem nieci brzask poranka,
gdy miłość matki i dziecka
ślizga się nad horyzontem
po trawach zmrożonych zroszonych zdeptanych
w dzieciństwie
W jaskini życia
mrocznych cywilizacji grzechu
płonie ogień i w tyglach i w kadziach
bulgoczą roztopione metale
żarzą się węgle
jednakowoż dobyte z wnętrza Ziemi
purpurowieją noże i ostrza mieczy
latają iskry nad młotem Thora
i tarczą Achillesa
grzech wali hukiem i wrzaskiem
atakujących stad i hord
sotni i falang
a mnisi spacerują i modlą się
szepcząc komplety
W wnętrznościach czarnej góry
ludzkość przemadla nowe
..więzy..
obmyśla przeprosimy
przełyka upokorzenia
tęsknie spogląda ku wyjściu
gdzie lewituje srebrzyste niemowlę
jak listek kołysze się
na świetlnej fali która spływa
wśród kości i czaszek
do stóp Demiurga podtrzymującego
płomień wielkiego ogniska cywilizacji
sumienie bulgocze
góra drży
wulkan ludzki
ciągle przed erupcją
prawdy

>>>

Problematyczna podróż koleją
do wnętrza Ziemi
a jednak wyruszyłem
zagnieżdżony w odwiecznym
ruchu koła
byłem sam przez wiele lat
jak Szymon Słupnik
wyniesiony wysoko przez ludzi
błądziłem myślami w chmurach
modląc się za nich
dzień i noc
w słońcu i burzy
nie miałem dzieci
gdyż odeszły na górską wspinaczkę
z reżyserem filmów o głębinach i szczytach
pozostawiły mnie w eremie
uściskawszy pierwej
nie miałem nocnych widzeń
gdyż patrzyłem w gwiazdy bezpośrednio
widziałem bitwy na niebie stale
prawdziwe bitwy niebios
ani dachu ani kapelusza
nic nie miałem
zwieszałem głowę nadludzkim wysiłkiem
w czasie snu jedzenia innych ludzkich czynności
kruki mnie odwiedzały
kruki dawały pożywienie
i lekturę pisma
przynosząc w dziobach ser i papirusy
Ohydne bitwy w trawie
mrówek zabalsamowanych
ze skorpionami porządku i skarabeuszami destrukcji
były spektaklem, na który musiałem patrzeć
odkryłem tu swoją nogę lewą
potem prawą
odkryłem dawne przyzwyczajenia
pisanie listów
napisałem piórem kruka
atramentem niewiedzy na komecie Trojan
kometa spadła na ziemię
uderzyła w Achillesa
potem w Troi zrobiła dziurę
do wnętrza Ziemi
rosyjski pociąg wjechał w nią
kołysząc się śpiewająco od modlitw zesłańców
zeskoczyłem z mojego słupa
pobiegłem za nim
wskoczyłem do ostatniego wagonu
chcąc być z moimi zesłańcami
przejść przez dantejskie sceny Syberii
przenieść przesłania wieszczów
przez środek Ziemi
aż do renesansowej Florencji

>>>

Wtórne wstrząsy w płucach
pierwotne w sercu
ciemny wybuch wulkanu w głowie
rozbłyski lawy w oczach
rozbłyski
(powtarzające się stale co tysiąclecie)
fontanny iskier
ogień zapatrzenia
ona szła korytarzem
przed mną
wyniosła spokojna jasna
daleko przed mną
w krótkiej czarnej sukience
letnia zwiewna jak bryza
znad oceanu
ja stąpałem daleko za nią
bardzo ciężko
jak grizli przedzierający się przez
gęsty kanadyjski las
nie mogłem jej dogonić i dosięgnąć
patrzyłem jak znika
we wnetrzu rakiety
gdy ucichły odgłosy erupcji
pozostały mroczne echa
symfonii ducha
łamanych gałęzi
deptanych przed chwilą paproci
dudnienie stad w ostępach serca
pomruki z dzikiego lasu
w głowie
trzewi wyrywających się
z przestrzeni zapatrzenia
splecione dłonie w modlitwie
do świętego od trzęsień ziemi
statek na redzie gwałtownie
zepchnięty odpływem na pełne morze
żaglowiec nie mogący dotrzeć do kei
w kolejnym halsie
i bezwietrzność zapadniętych płuc

>>>

Klimat na Ziemi
zmienia się co jakiś czas
cierpienie jest stałe
(od poczęcia ducha –
cywilizacji)
zmienne kosmiczne

nie wyznaczają lotu serca
nad oceanem piasku spalonego
ognistym pocałunkiem zdrad
szukających chłodu
jaskiniowcy poszli
szukać ciepłych zatok i dzikich winorośli
dusze jak orłosępy fruwały
w mgłach nad skałami
półkami sądów
aż runęły na padlinę
na przedgórzach
myśli w piorunach
a oblicze marmurowe
w chmurnych myślach
kryje stukot dłuta
kata rzeźbiarza
porzuconego artysty
przebiegłego poety
zabitego brata
wiatr wieje z różnych kierunków
ból zawsze unosi się ku górze

>>>

Klęska w oczach, uszach i ustach
ząb nie do zniesienia
szmaragd komety
przepowiednia
dusza krzyczy: otwórzcie
serce przechodzi przez drzwi
zamknięte
zbyt niecierpliwe
kolorowy rozbłysk na niebie
pełnym czerni
czerń przechodzi w błękit
zmowa rąk
gesty sumienia
maluczkich uniesienia
wywyższenia do kajdan
spokojny marsz mrówek
kontestujących
po stole
po ręce
po twarzy
okrzyk spod stołu
głuchy łoskot krwi
zdziwienie skrzata i myszki
blade lico pielęgniarki
rozlana rtęć
mija gorączka cichnie skowyt
w płucach
dobija sznurem kaszel
koszmar twardnieje znienacka
spadanie szorstkie
nagłe znieruchomienie
po utracie przytomności
mgliste spojrzenie kata
roziskrzone oczy zachmurzonego skazańca
krew nie do zniesienia
z tronu szyi
fontanna nadziei jak trap
przejście po mokrym bruku
w błyskach fleszy
gilotyn
zdarzeń wyrywających poniżających
wynoszących
po gzymsie okruchu zabawce
marnych tęsknot chłopca
z dziesięcioleci do wieków
w ustach łany i pieśni
język nie do zniesienia
w ustach bezzębnych

>>>

Żołnierz

to nie Baudelaire

ropucha wychodzi z oczka

w panice

będzie wojna?

raczej Apollinaire

wojna

słychać odgłos koncertu Lamb of God

z chorzowskiego stadionu

w tle nadlatujące samoloty

to Ślązacy wypuścili drony

na Polaków?

Apollinaire już w mundurze

Dylan i Ginsberg uciekają jak żaby

a na scenie pojawiają się

punkowcy narodowi i westerplatczycy

Żołnierz

to nie pokrzewka wyprowadzająca

młode z gniazda

chce chronić swoje okaleczone dziecko

człowiek wyrzuca takie niechciane

przez balkon w Stalowej Woli i Warszawie

Wojna

szerszeń wgryza się w próchno

szerszeń to żołnierz klasyczny

to żołdak

nie taki tam Apollinaire

jakżesz on potrafi zabijać pszczoły

chociażby

nawet jest o tym film na YouTube

Żołnierz

Ewa broni resztką sił

człowieczeństwa i suwerenności

lecz daje się wyrzucić

przez balustradę na Placu zamkowym w Warszawie

spada wprost na zatopioną Wisłostradę

prezydent stolicy nadlatuje jak szerszeń

a telewizja rozgłasza:

to on jest Apollinairem

ta pryszczata z językiem

ta pokrzewka

trzymająca w dziobie zasuszonego dorsza za osiem złotych

Słychać wystrzały armatnie

słychać huk atakujących dronów

to nie jastrząb ani sroka

to Ślązacy, Kaszubi

i fałszywa szlachta z Litwy

nadciągają pod częstokoły

Gniezna

ze swoją poezją wiosny

już po Wielkanocy

ukrzyżują ją w swoich gwarach

w gniazdach

pozostanie szloch nadwiślański

przedzmartwychwstańczy

>>>

Budzisz się w nocy, która nie jest nocą

wśród nietoperzy, które są ludźmi

sny odlatują jak grzechy po złożeniu ofiary

firanka wydyma się jak kurtyna,

za którą stoją aktorzy

i chór mozartowski

już po spektaklu

a ty na scenie oczekiwania

na aplauz

aplauzu nie ma

światła zgasły

w teatrze

za oknem na ulicy

gasną w oknach

noc operowa to noc kosmiczna

noc poszukiwania Boga w sobie

tłuką się okiennice

ćmy trzepoczą w kątach

horyzont, w który zmienia się łan lasu

szept modlitwy blask piorunów

gasną światła w lasach

gasną światła w oczach

gasną światła w duszach

wstajesz z łóżka by patrzeć

na galopujące konie metalowych jeźdźców

to nie rycerze

to nie krzyżowcy

aplauzu nie będzie

dopóki nie wybrzmi symfonia natury

nie przestraszy się miasto

zadufane w fontannach swego zakłamania

potem Bóg przyjdzie jak cisza po burzy

zaklaszcze w dłonie

pierwszy

>>>

W takiej samej kolebce jasnej

wykołysany co Herkules

otworzyłem oczy szeroko na świat

niedowierzanie, które w nich zagościło

pozostało do dziś

potem ktoś pochylił się

nad twarzą dziecka

cień padł na czółko i brwi

potem Hydry się zleciały

by tarmosić becik

Hydry Harpie Holofernesy

zamrugało do nich powiekami

raz, dwa, trzy

i potraciły głowy

poznikały

raz, dwa, trzy

kobiety pozostały tylko i wąż

czający się w kątach pokoju

skąd z czterech ścian wyleciały gołąbki Picassa

małe rączęta różowe

uniosły węża w powietrze

i rzuciły nim o piec

wąż rozpękł się na kawałki

i tak powstało kolorowych wężów tysiąc

chwil gryzących boleśnie

w piętę

tym dziecięciem byłem

może rok może dwa

by dorosnąć szybko w dziennym koszmarze

umundurowanych hien

niespotykanie szeroko otwartych oczu

dzień nie stał się brzaskiem

świtem i przedzachodem

w wojnach bitwach kampaniach

polowań na demony

Hunów Chanów Humerów

od kolebki był

>>>

Potężna wymowa nocy

gdy naród śpi

utulony przez opiekuńcze demony

wykowane w grotach Hebrajczyków

rozśpiewane jak koń Aleksandra

maszerujących legionów silne łydki

były umocnieniem w Europie

naród polski wykrwawiony

w swoich wspomnieniach

i fantazjach jest jak

zadufany pan elektryk

przerżnięty w końcu piłą

przez austriackiego agenta

Szelę w wianku z barszczu Sosnowskiego

naród ukołysany w kolebce

śpi udając poroniony płód

w najdłuższą noc sumienia

śpi

gdy Galowie już na murach i skałach

jeszcze nie jest za późno

byle gęsi nie odleciały za wcześnie

gęsi

legendy i kaczki

>>>

Jej serce

na noszach Księżyca

patrzę przez lunetę

reguluję ostrość

balkon, z którego patrzę

w bezchmurną noc

drży

trzęsie się cały budynek

wybrukowaną ulicą przejeżdżają czołgi

potem przepędzają stado byków

na korridę

wreszcie dziesiątki jeźdźców w szalonym wyścigu

kołysze się doniczka na parapecie

moje serce próbuje ją złapać

zdołało uchwycić kwiat

moje serce trzyma kwiat

a doniczka leci na kocie łby

żeliwna barierka balkonu odpada

szesnastowieczne kamienne podpory kruszą się

zdziwiony ściskam lunetę

przygarniam do siebie

zaczynam lecieć w przepaść

do wnętrza hiszpańskiego miasta

upadam jednak na powierzchnię Księżyca

tuman kurzu zakrywa

moje nagie ciało

staczam się po zboczu krateru

turlam się z lunetą

z kwiatem wbitym w serce

na dnie turlam się

do białych noszy

dotykam ich

zasypiam na zawsze

śmiertelnie poraniony

kwiatem nocy

jej nocy

>>>

Wiele wskazywało na to,

że cukierkowe spoty skończą się

wraz z tą kampanią

jednakże po kampanii zaczęło się

w tiwi oziębiać

celebryta znalazł bowiem

kulę śniegową

i zgodnie ze znaną zasadą

otoczył się ujemnymi ładunkami

i przybrał na wadze

spoty stały się tylko bardziej celebryckie

i nawet premier okazał się

bardziej ohydny od publikatorów,

które polewano gnojówką

w okienku pojawił się miś satanista

zebrał brawa i zabrał krzyż

najpierw plakaty jak zombie otoczyły miasto

wypełzły z bieda-dzielnic jak bieda

i zadomowiły się na domach centralnych

ktoś krzyknął – to już było

ktoś odpowiedział – był brąz było żelazo

czas na epoką złota

miedziane czoła wyzłocono więc

znany epicki aktor wyciągnął rękę

pomalowano mu złotolem paznokcie na początek

założono pilotkę luzaka i tokszoł na wieczór

gadające głowy potrząsnęły głowami

i tłumami

zamrugały gały gawiedzi w studio

i zawyła – yeahh

zbawca wysp wystąpił w ostatnim spocie

po czym przyjął pozę gladiatora z boiska

dożywotnio już

zombie prawdziwe w centrum systemu

wyszczerzyły dwa zęby

dożywotnio

nieosądzone niezwyciężone

już bezsmakowo celebryckie

>>>

Tym jednym ruchem

zrzucił odzienie

z króla purpury

sam odebrał mu berło

sam powalił straże

tym jednym ruchem

skrzyżowanych palców

rozdarł zasłonę dziejów

błogosławieństwem

rozjaśnił bazyliki lądów i mórz

ruchem nad głowami miliardów

płynnym spokojnym czułym

okrwawioną dłonią

dobił króla w szkarłacie

unicestwił karmazynowego władcę

i westchnął

po skończonym dziele

życia

synowskiego

cicho zapoczątkowując uśmiech

zanucił melodię wolności

co zabrzmi jak fanfary

na wejście pasterza

nieśmiertelnego

(na wejście zwykłego

– człowieka)

>>> 

Skała stworzenie wydobywczy areszt

kusze

bezsłowny manekin

zmiana

maskonur

piorun nad Arizoną

burza nad pustynią

kaktus mazowiecki

uderza kamień w kaktus

siła

znoju

między nowymi księżycami Jowisza

nielot

nietoperz

słodki owoc kaktusa

nietoperze z Polski

odlatują zapylać kaktusy

w USY

znowu szkoła

chińska teoria

podkupu

Tajowie kopią w głąb

Chińczycy w poprzek

mur dochodzi do Księżyca

to księżyc w nowiu

księżyc Jowisza gorący

skała nieprzepustna

burza zwrotna

trójkąt łódzki

kwadratura koła Jowisza

Idy marcowe

idą Galowie przez Arizonę

gęsi lecą w miejsce nietoperzy

tym razem się udaje

tylko pióra pozostają

po tej stronie

z piór wiadomo co można zrobić

ale z czego procę wyrzutnię miotacz

z czego?

z aresztu wódz wzywa do innowacji

z aresztu pisze listy

matka wynalazku odwiedza go

wnosi paprotki, tuje i figowce

wnosi kaktusy

wtedy dziewczyny lądują

przedłużają wszystko do końca

zabierają plany i matkę wynalazku

odjeżdżają rydwanami na piorunach

ciągnionymi przez nietoperze

Jowisz jaśnieje by po chwili

zajść za kamień gorący

>>>

Tej nocy stanąłem śmiało

w oknie swojej bezsenności

z szeroko otwartymi oczyma

by horror dnia wystrzelił

w stronę księżyca

i konturów sadu nad rzeką

by lęk pobiegł za szumem liści

na srebrnej tafli ogrodowej ścieżki

gdy zamajaczyły krwawe ślady obcych

to okno tęsknoty zmienione w okno bezsenności

jak brama dzieciństwa otwarta wprost na cmentarz

klony strachów na wróble przedszkola

chwiały się na wietrze sylwetkami modrzewi

skrywających nietoperze

a pisk sowy i ryk jelenia zmieniał się w odgłos

samolotu schodzącego do lądowania znad Karpat

treść trzewi zgniłego dnia

pełnego nienawistnych spojrzeń

agresywnych słów i nieprzyzwoitych gestów

zakotłowała w mózgu

zarechotała jak ropuchy

zakipiał reaktor bolesnych sądów

w ciszy stałem w oknie

a jazgot szatańskiej kawalkady

nadciągającej hałaśliwie z historii wieków

złączył się z odgłosem

kosmicznej bitwy w planetarium duszy

wpatrzone w ciemny ogród przerażone oczy

dostrzegły w końcu białą postać kobiety

jak ognisty miecz Archanioła

wyłaniający się z chmur modlitwy

rozpruwający wszystko

brzask zagłady

nocy

>>>

W zimowy płaszcz zanurzył się

blady polski Eskimos

nie żeby był zmarzniętym żeglarzem śniegu

był po prostu beznadziejnym obywatelem podkategorIi:

oglądanie się za siebie –

na gazety wiece i wybory

wyczerpało go to termicznie

poczuł się jak rozbitek śmieć

nic nieznaczący, szeregowy członek partii

wychłodzony na stacyjce kazachskiej w pustyni zła

wiatr nim miotał poglądów niewczesnych

przez ostatni tydzień

bo premier zarządził wybory

by pognębić demokratów ostatecznie

w płaszczu żołnierskim chodził

jakiś czas

potem w ornacie

a ostatnio w samych stringach

stał na platformie kolejowej

mknącej ponaddźwiękowo ku tęczy z bibułek

dzięki lokomotywie sloganu

po propagandowej koleinie przyszłej drogi

przemarzł, zrosił się

bo lato odeszło jakoś nagle

premier wygrał wybory na trąbce

i zakazał kolejnych koncertów

z wieży piastowskiej

a orkiestry internował

i wszystko zapadło w sen

zanim zacharczał i odszedł grać gdzie indziej

więc nie mając schronienia

kolejowy płaszcz zamienił na krecią norę

i afrykański odlot w pilotce z lamy strachu

wtulił się w nią

by przeczekać wieczną polską zmarzlinę

ciekłe witraże zatrzymane w kościelnej pieśni

wiatr zatrzymany jak sopel lodu

w skansenie zdziwionych mariackich strzech

metalowe dźwięki organów

zamarłe na mgłach Myślenickich Turni

krzyż nieruchomiejący z przerażenia

od Tatr do Bałtyku

zahibernował się w przetrwalniku wolności

wywalczonej w czasach studenckich

przedeskimoskich

>>>

 

Ja magnificencja i eminencja

do ciebie ekscelencjo

piszę te ciepłe słowa

bo detektor moich nastrojów

nie wykrywa gniewu

irytacja z korków na autostradach

peregrynacja bólu po infostradach

z pni i gałązek

lewitacja beznadziejności

z państwowych myśli

że

piszę do ciebie wybacz

kacie mój

za zbyt ostre słowa

w czasie egzekucji wypowiedziane pod gilotyną

moja głowa

potoczyła się wprawdzie wściekła

lecz w koszu obok innych

rektorskich, biskupich i królewskich

zrozumiała

że na koniec kwestii

ciepło wybaczać trzeba

>>>

Czy widziałeś kiedyś

las na szczycie góry

zza którego wyłania się

zmrożone wschodzące słońce?

Czy widziałeś kiedyś

prześwietlony pomarańczowymi promieniami

leśny klon

bez liści jak pylon lub obelisk?

Czy widziałeś kiedyś w złotej poświacie

gałęzie drzewa wyrzeźbionego

jak mała piramida piękna?

Czy widziałeś kiedyś

ogromne słońce wstające z horyzontu

jak z kuźni Hefajstosa

jak Afrodyta z kąpieli wulkanu

wyłaniające się z listopadowego budzenia

przesłonięte samotnym drzewem

jak ręcznikiem?

Czy widziałeś złotą kulę

na której wymalowano

prążki i desenie jakby była

pstrym cętkowanym zwierzęciem?

Czy widziałeś kiedyś

drzewo Jessego, z którego jesienne

wschodzące słońce

uczyniło bramę w zaświaty pokoleń minionych

i przodków?

Czy widziałeś kiedyś

o wschodzie słońca powoli

rozświetlające się drzewo

na szczycie wzgórza

oddzielone wiatrem

od firanki lasu?

W świątyni Bożego Miłosierdzia

możesz je zobaczyć

zobaczysz je na pewno

i korzenie swoje i liście

>>>

Porównywanie narodowych klęsk

renesansu i złotych wieków

ma sens

trójpolówki

rzezi i rewolucji

też

gdy w głębokim przekonaniu

kłamców cynicznych

powstańcy to przegrańcy

porównywanie bitwy aniołów

i bitew ludzi

ma sens

otrząsania się z brudu

i błagania o wybaczenie

też

po osobowym piekle

następuje galaktyczny deszcz

jakieś przeloty niesubordynowanych meteorów

błędne ogniki mydlące oczy

mydła kalające a nie czyszczące trony

klejące oczy trupów

porównywanie zwierzchności

przed tronem Bożym

i tyranii ludzi głupich i nieczułych

na tronach

ma sens

tym ostatnim najczęściej się wydaje

to i owo

potem spadają ich gwiazdy

a zwykły człowiek zaczyna opływać

w dostatek rajskich jabłek

na swą zgubę

>>>

To, że gremialnie wyludniły się

przymiotniki

nie zawdzięczamy profesorom

z Nowej Młodej Polski

ani kolegiów gorajskich

lub ich pińczowskim obrazoburczym

prywatnym objawieniom

To, że ciągle mamy

chęć na malowanie ikon

na okapach kominków

szeptania za filarami kolorowego kościoła

pod figurkami biedaczyn w łachmanach

i książąt kościoła w powłóczystych

szatach

nie zawdzięczamy profesorom

z kamiennych miast karolińskich

nieokrzesanym handlarzom jedwabiem

lub uległych barbarzyńcom

ani medyceuszom niosącym światło

To, że skandowanie idei

nie zostało zaprzepaszczone

ani zatrzymane w pół słowa

indiańskiego hawk

zawdzięczamy profesorom

z Nowej Anglii

z wysp i zatok

wykupionych od barbarzyńców

tylko za pieniądze awangardowych

lingwistów

>>>

 

W ciszy

w nocy

w głowie

kur piał

gdy ktoś kazał potrzymać

gwoździe i sznur

potem Dyzma kasłał całą drogę

ledwo osły patrzyły

w zupełnej ciszy

w samo południe

szli złorzecząc

żołdacy

w czasie okiełznanym

grzechem

Longin popychał jak każdy

miasto zamarło nad doliną

mury przestały rzucać cień

krew wieków

znalazła się w jednym miejscu

bez szmeru

Arka opuściła świątynię

z cierniem i młotem

w spiekocie

nie radził sobie Szymon

poprawiając belkę, co chwila

Marie z Janem stąpały patrząc

ludzie z placów i ulic z podcieni

bez oczu i uszu

zwieszali głowy

błyskawica bezgłośnie

przebiegła przez niebo

zawył szatan trzeci raz

i runął z narożnika świątyni sam

taka sama wizja błyskawicy

przeszywała moją głowę

każdej nocy

dzisiaj dopiero

zaczął padać deszcz

zmywając z Cardo

mój grzech

>>>

 

W ruinach wspomnień

spalonych miasteczek

błąka się kulawy koń

chromy, pogański, biały

zlitowania szuka

jakiejś rzeźni wypatruje

i ciała zabitego husarza

rany zadał mu zakłamany czas

krwawiący koń samotny

wśród zgliszcz kamieniczek i kapliczek

szuka jeszcze zgiełku bitwy lat i dni

W ruinach wspomnień

spod gruzu połamanych cegieł

nadpalonych belek

z gasnącej pożaru łuny

wygrzebuje się poraniony chłopiec

na czworakach przez kałuże krwi

pełznie powoli

do studni na środku rynku

W ruinach wspomnień

ze szlamu powodzi

wyczołguje się ostatni anioł

posklejane błotem skrzydła

nie pozwalają mu się uwolnić

wyszarpuje je tracąc zniszczone pióra

unosi się ponad ziemię

ociekając brudną wodą jak grzechem

Anioł sadza chłopca na już prawie martwym koniu

a sam usiada za nim

rozwija skrzydła, trzepocze chwilę nimi

strącając zasychające płaty mułu

gdy z głębin pamięci odzywa się dzwon

rozhuśtany dźwięk unosi ich w górę

odrywają się by poszybować w dymie i smrodzie

ku słońcu zapomnienia

Miasto zniszczone przez czterech obscenicznych analfabetów

w różowych tiulach dwudziestego wieku

podających się za jeźdźców pokoju

już nigdy się nie odrodzi

jak Palmira i Troja

jak oaza zasypana piaskiem przez pustynny wiatr

anioł, koń i chłopiec opuszczają to miejsce

przeklęte przez prawdę

>>>

 

Otoczaki obracane przez

galicyjskiego Syzyfa pięły się w górę

Protoeuropy

po ogień z Olimpii

i dym z wyroczni delfickich

jeden kamień literatury

pięknych łez narodzonego

drugi kamień samej poezji

snów zamarzniętych czterolatka

trzeci kamień muzyki i rytmu

snów nadąsanego czternastolatka

czwarty kamień filozofii

spojrzeń i wglądów czterdziestolatka,

które obrosły mitem

toczony kamień jest jak sam mech

objęty ścisłą ochroną

po dziś dzień

na terenie Posteuropy

>>>

 

lateks dzielony z murem zęby jak cegły w barbakanie latawce dziewczyny w skórach kosze limuzyny

bladolice gwintówka do brama huty słuch sowy na kopule szybowce nastolatki w dżinsach nuty pocie ranie bosych stóp

obcisłość przyleganie cel w namiocie (tu) szeptanie pod lasem w bramie flagi uczennice w minispódniczkach kochanie dorosłość

 

>>>

 

To polskie miasto zatopione

kolejne tej wiosny

swoje ruiny zmieszało z błotem

nędzę zmieszało z błotem

cmentarze pokryło błotem

kolejna parafialna Atlantyda zniknęła

kolejna diecezjalna cywilizacja ukryła grzech

we wstydzie nicości

ręce poetów żyjących tam

zniknęły pod falami bezczeszczenia

nadziei i chwil odkupionych

możliwych końca

filozofowie drgających w spazmach

śmiertelnych wyroków

odwołali niewzruszone poglądy

przed sądami żywiołu

kolumny świątyń przewróciły się

a posągi boskich sięgnęły dna

wiekowe dęby wyrwały korzenie

zanim wciągnął je wir odmętu

burze szalejące nad miastem

przeorały okolicę żelaznym hakiem

odwieczne, kosmiczne, nieludzkie

pioruny i trąby powietrzne złączyły się

jak wątki i osnowy na sztalugach nieba

zgasły witraże i lampki nocne wraz

malutki zwierz futerkowy

przygarnął łapkami swoje dzieci

i zamknął oczy na zawsze

kwiaty literatury i muzyki

oblepione błotem

solarnie i lunarnie odwołały światełka w tunelu

miasto pogrążyło się w powodzi historii,

gdy oto Papież ogłosił beatyfikację esesmana

w przygranicznym mieście

na styku cywilizacji

Celtów i Chorwatów

>>>

Mój rower z Sumeru

czterokołowy

symboliczny

mezolityczny

dzban z winnicy Boga

patriarchalny

dziesięć dzbanów

dziesięć latarni morskich

dziesięć strażnic i oaz

dziesięć kan

dziesięć posterunków

moje oczy oddane dziecku gwiazdy

o której godzinie nastąpi zaćmienie Księżyca?

pytam, bo obserwuję go

i ustawiam ostrość w mojej lunecie

trochę za jasno

w tej pełni szczęścia i pełni czasów

znad powierzchni morza

znad powierzchni pustyni

znad powierzchni asfaltowej drogi

znad grobu Europy zeświecczonej

obserwuję świat nienawiści

cały w kolczastych drutach

przez lunetę jak peryskop

z wieży Dawida w Jerozolimie

wędrówki ludów się zakończyły

ludów morza i ludów ziemi

runęły mury Jerycha i Kremla

runął w części mur chiński i berliński

trąby jeszcze grają

jeszcze gra Pink Floyd

kałasznikowy strzelają na wiwat

Mongołowie szyją z łuków

w jurty sąsiadów i Wrocław

kule i strzały lądują na Marsie czerwonym

drony atakują peletony

w powietrzu i w wodzie

kolarze kończą etap prawdy

z Nazaretu do Megiddo

a ja z ucieczki już dawno na mecie

ponad drogą na wzgórzu w ruinach

łapię zasięg ifonem

dzwonię do Brukseli

pytam o zaćmienie

>>>

Podróżowanie parostatkiem przez życie

dziecko

podwodne umieranie

Bliski Wschód

Jerozolimy

Podróżowanie dyliżansem przez życiem

wielokrotne dziecko

lekki strój

harfa

nanizane na sznur

gliniane wazy Greków

(nanizali je Scytowie przewlekając

przez ucha sznur do wiązania koni)

Podróżowanie koniem trojańskim przez życie

plaża dzieciństwa z Itaki

strzelanie z procy do Persów

a potem do turecki plemion

gawrony przemówiły

Turcy i Persowie urządzili rzezie

krzyż rozbili na części i rozesłali je po świecie

Podróżowanie balonem przez życie

zamarznięte dziecko

spalone w piecu dziecko

utopione w bagnie dziecko

omułki i chleb na śniegu

szczeżuje i rogale na piasku

blade palce poety

okrążającego życie i krainę zmarłych dni

Lewant to śmierć

i zmartwychwstanie

wędrującego w sobie

żyzny półksiężyc rewolucji

początek wędrówki w sobie samym

do dzisiaj

>>>

Otoczaki na moją twarz

za kłusownikiem pamięci

beton beton dom

beton beton Sejm

oto kat na cokole

sumiasty pokręcony zbój

lewa lewa lewą

sobota komuniści

wciąż ładują drzewo

a ręce polityków aż lepią się od brudu

nie to nie to nie czekolada z orlika

to wciąż brud

myśliwce wysłano

niszczyciele wysłano

zomo wysłano

złomy wysłano

a przyszła pocztą nadzieja

z Watykanu

muzyka potoczyła się jak

zardzewiała miłość Tatarów

mchem obrosły wrzeciądze

Barbakanu w Warszawie

pleśnią pokryły się drzwi

Katedry świętego Jana

Brama Lwów przywieziona z misji

stanęła naprzeciw Namiestnikowskiego Pałacu

urzędujący rzucił nieczystościami

w tablicę Lecha

kura zwykła wojskowa kura

uraa zakrzyknąwszy

biegła biegła przez Nowy Świat

i wystartowała

poleciała na południe

pierwszego września

drugiego września skręciła na wschód

po skręceniu pozostała dwugłowa

i zniosła czerwoną gwiazdę w locie

Polanie-Lędzianie z Podola poderwali się z miejsc

przesunęli pionki na zachód

podle się dzisiaj czują

otoczeni w padole

Giecza betonowym

>>>

W niecnocie… niesie zima

pracę

w krótkich spodniach

brr

zębata soplami

ręce grabieją

posiwiała Matka Boska z jasełek

przestrzega

pastuszkowie nie słuchajcie

harf tylko piszczałek

dzieci bądźcie dziećmi

w zgrabiałych rękach proca Heroda

chciał być Dawidem

niecnota nie pożył długo

przez tą sprawę Młodzianków

Święty Józef z szopki

stary komandos

ukrył Zbawiciela w kępie papirusu

za bazą ONZ-tu nad Nilem

poprószył śnieg i zaczęła się

burza piaskowa

niecnota Herod uciec chciał

na Wschód

ale tam już czekali Mędrcy

z pierwotnego kościoła syryjskiego

został rozpoznany zawrócony do Idumei

no i klops

bez wyjścia zestarzał się w jeden dzień

wyrzuty sumienia

proca jednak zadziałała

pomimo mrozu

jak na Szczepana

z jaźni kamień poleciał

a potem rozsypała się w proch

babilońska zawierucha

Polacy opuścili Ghazni

a Maryja, Józef i Dziecię

wyszli z Egiptu do Gazy

pewnej ciepłej godziny

>>>

Upodlony potoczyłem

kulę gnojową do Egiptu

przez pięćdziesiąt lat tkwiłem

w ciele skarabeusza

potem przepoczwarzyłem się

w Faraona z drugiej katarakty

porzuciłem miejscowy gnój

przez chwilę podróżowałem po Afryce

na koźlęciu

zastawiając ogniste odchody za sobą

innym stoczonym

potem powróciłem samolotem

do Warszawy

porzuciwszy nawracanie Zulusów i koźlęcia

na drogę dobrobytu

na późno egipski dżihad

ze skarabeusza wyszedłem

z defektem

drganie lewej powieki było udręką

tik nerwowy w czasie wywiadów na żywo

był nie do zniesienia

obrzuciłem, więc Polaków

tamtejszym błotem

wślizgnąłem się na powrót

do rajskiego ogrodu

w żyznym Edenie na Wschodzie

za szmacianymi pałacami Jerycha

wcześniej ugryzłem gnojową kulę

tuż za Moskwą

i Ural się przede mną rozstąpił

zajaśniała droga do Syberii

ucieszyłem się prawdziwą

krainą śmierci

zmałpowałem nietoperza

zamarzłem na sto lat

aż do kolejnej rewolucji Żydów

>>>

Nad moim krajem

nie krążą już duchy

z wieków rycerzy i poetów

z chmur wyłaniają się

drobne przedmioty codziennego użytku

z ambon słychać głosy

proroków z giełd samochodowych

znawców wszystkiego

a patriarchowie doby obecnej

to smakosze taniego wina

i snobujący się na jotpedwapokolenie

nad moim krajem

nie słychać odgłosów

burz powstańczych i okrzyków

zagrzewających do boju

smutni łapówkarze biją się

o miejsca na okładkach pism

i codzienne informacje o ich

romansach na portalach internetowych

grzmot burzy nadciągającej

z czarnych chmur

nie niesie przesłania wieszcza

jest tęsknotą za

prywatnym odrzutowcem

nowobogackiego esbeka uwłaszczonego

na państwowym groszu

byli księża i zakonnicy

potrząsają litościwie głowami

nad losem krwawego tyrana, którego nikt nie ściga

nikt nie próbuje zrzucić

z tronu historii dziejów narodu

wszyscy wołają – chcemy

słodkiego miłego życia

i robić pod siebie

w psiej budzie demagogii

trzech wieszczów dumnie

patrzących spod spiżowych powiek

kiedyś

dziś patrzy błagalnie

spod stosu gołębich kup

gdzieś pomiędzy parasolami piwnych ogródków

być może usuną to niedługo

usuną też tych smętnych przegrańców

z miast szykujących centralne place

na sylwestrowe fajerwerki

dla mas zarażonych niewolnictwem

>>>

Bolesne dotknięcie ognistych dłoni

w zabawach przedszkolaka

ktoś uderzył uszczypnął przewrócił

bolesne dotknięcie ognistych dłoni

ktoś objaśnił litery i podarował książkę

bolesne dotknięcie ognistych dłoni

w letnim strachu zagubionego dziecka

które zmyliło drogę do domu

w czasie rozpoczynającej się burzy

bolesne dotknięcie ognistych dłoni

pieszczota dziewczynki i komplement chłopca

w szkolnych chałatach

w nagle otwartych oczach

bolesne dotknięcie ognistych dłoni

wizja końca świata i szatana spychającego wszystkich

w pumeksową przepaść bez dna

w wizjach sennych nastolatka

bolesne dotknięcie ognistych dłoni

polityczne katastrofy kraju

w studenckim balansowaniu nad obywatelską anarchią

i wreszcie wykład Ducha Świętego

który jednym słowem zbudził duszę

z ułudy życia ponownie do życia

w prawdzie

dotknięciem ognistych dłoni akuszerki

w prawdzie

równie

jakże

wciąż

bolesnej

>>>

Astrachański płacz

wyschnięte oczy

radziecka przyszłość

Kipczaków i Sarmatów

bez kawioru nawet

płacz dziecka stepu

w warownym zamku Europy

w weneckiej bibliotece

w brytyjskiej gnijącej wiosce

bez koni bez wody

bez łez płacz

>>>

(Twoja) Moja obecność

(nie) jest wymagana w tym świecie

raz dwa trzy …

(Twoja) Moja obecność

nie jest oczekiwana (w tym świecie)

abc …

gdyż jestem (jak ty)

początkiem i końcem

a nie środkiem

>>>

 

(Amor i Caritas

Ciemna noc)