Alek Skarga Poems

1980

*Wyzwolenie pracy*

Najpierw zabrali nam przeszłość

i dali w zamian „wyzwolenie pracy”

Potem zabrali poezję i muzykę

podsuwając w to miejsce „wyzwolenie pracy”

Później ośmieszyli naszą filozofię i teologię

i wyzwalali nas pracą

Wolne słowa szybko zastąpili pracą

w zamian za prawo do ukształtowania własnego charakteru

dali szansę samorealizacji w pracy

Odebrali modlitwę i kazali ratować się pracą

zabronili śmiać się i płakać

a radość i żal kazali okazywać poprzez wytrwałą pracę

Mówili – przecież swój sprzeciw i bunt

okazać możecie przez pracę

Po pieśniach i strojach ludowych przyszedł czas na chleb

i zamienili go w pracę

Zrealizowali wszystkie swoje plany związane

ze społeczeństwem i pracą

dlaczego więc brudne człowieczeństwo przetrwało

chyba tylko dlatego, że zapomnieli go okraść z jednego –

z prawdziwej pracy

>>>

* Liberation of work*

First they took us past

and they gave in return, „the liberation of work”

Then they took a poetry and music

offer in this place „the liberation of work”

Later ridiculed our philosophy and theology

and liberated us work

Free words quickly replaced the work of

in Exchange for the right to shape your own character

they gave the chance of self-realization at work

steal the prayer and ordered rescue work

It also prohibits laugh and cry

and joy and grief told show through persevering work

They said-after all, its opposition and rebellion

prove you can work

After songs and folk costumes, it’s time for bread

and turned it into a job

They have finished all your plans

with the society and work

so why dirty humanity survives?

I guess just because you forgot Rob him of one-

the real work!

>>>

            * Pierwsze dni socjalizmu marcowego  *

                 Przez całą pierwszą marcową sobotę i niedzielę

                 starałem się połączyć Hendrixa z Platonem i meczem futbolowym

                 skutkiem czego wieczorem w pociągu

                 nie mogłem skupić myśli na czymkolwiek

                 chore oczy leczyłem okładami powiek

                 mnożąca się w przedziale miłość przeniknęła do krwi

                 Pierwszy marcowy poniedziałek zabrał mi Dostojewskiego

i szepnął

                 dziś każdy musi przestrzegać prawa

                 no, może za wyjątkiem sądu, rządu, kontroli

                 państwowej, wojska i MO

                 dziś tylko wiecowanie to prawdziwy demokratyzm mas pracujących

                 Pierwszy marcowy wtorek wyjaśnił mi

                 zasady współżycia społecznego

                 zasady centralizmu demokratycznego

                 roli frontu jedności narodu

                 w sprawnym czołganiu się przez las

                 Pierwsza marcowa środa wepchnęła mnie w szarą kulę i płynąłem

                 jak bańka mydlana po rzece zhańbionej

                 Pierwszy marcowy czwartek układał

                 z kominów fabrycznych matematyczne działania

                 nad dachem mojego domu demony jak dymy

                 rozwiązywały kwadraturę systemowego koła

                 W pierwszy marcowy piątek

                 będąc w sprzeczności z zasadą demokracji socjalistycznej

                 moja autokracja doprowadziła do rozpadu jaźni

                 której fragmenty potoczyły się

                 stromą kamienistą grecką drogą

                 niezmordowanego indywidualizmu Syzyfa

>>>

 

                    * W przededniu *

                   Mam dwadzieścia dwa lata

                    ale pośród systemowych sukcesów

                    dorobiłem się już w życiu osiemdziesięciu ośmiu kompleksów

                    i tylko ich jestem godny

                    Mam obsesję na punkcie totalitarnych cyfr z Trybuny Ludu

                    tak naprawdę to czuję się o wiele starszy

                    czy to dziwne, że poczułem  się życiem zmęczony

                    Wieczorem patrzę na swoje serce

                    przybite gwoździem do blatu stołu przede mną

                    rano gdy jadę pociągiem a niewidzące oczy

                    mam nakierowane na skraj lasu

                    układam wiersze o robotnikach

                    zwariowane sytuacje przeskakują z jednej połówki mózgowej do drugiej

                    i sam nie wiem na co jeszcze mogę się zdobyć

                    Na przesłuchaniu powiedzieli, że chyba noszę w sobie zarazę

                    oprócz dzikich spojrzeń od których pękają wrzody prominentom

                    nic nie oferuję społeczeństwu rozwiniętego socjalizmu

                    Gdy się kładę spać w łóżku czekają na mnie majaki i koszmary

                    a rano gdy roztrzęsioną ręką szukam szklanki wody przy łóżku

                    mam kolejne urojenia, wydaje mi się że kogoś kocham

                    Nie pozwalają mi zrzucić winy za tę miłość

                    twierdzą, iż mają świadków przeciwko mnie

                    oni mogą w każdej chwili zaświadczyć, że podglądałem nagie kobiety

                    tańczące na ostrzu noża

                    Czasem widzę dziewczynę po drugiej stronie ulicy

                    która w świetlistej smudze z uchylonych drzwi kościoła

stara się iść w moim kierunku

                    lecz stado świń blokuje jej drogę na alei

                   >>>

                   

                *Już niedługo coś się wydarzy *

                   Krążą słuchy na mieście

                    że pojawił się jakiś wywrotowiec

                    podobno wyjawił w publicznym miejscu

                    o czym rozmawiamy w domach

                    Podniecone są wszystkie kobiety

                    gdyż podziwia je jakiś niezidentyfikowany pedał

                    Ksiądz i milicjant poznali uczucia mieszane (wraz)

                    Podobno widziano gdzieś nieprzekupnego

                    przedstawiciela tajnej kontroli państwowej

                   Już niedługo coś się wydarzy

                    Młodzież zaniepokojona znalazła prowodyra

                    już nie zaakceptuje słusznych racji (dziennika telewizyjnego)

                    Wypada pokazywać się w pewnych miejscach

                    bo tworzy się tam nowa elita

                    ale czy trzeba robić wszystko z cwaniactwem dla zgrywy

                    czy potraktować serio wszystkie swoje sprawy

                    tego jeszcze nie wie nikt

                    Lada chwila coś się wydarzy

                    Widziano jakąś obcą postać

                    Ludzie poczuli na sobie dziwne spojrzenia kogoś z

                    zaświatów

                    Ludzie zaczęli z niepokojem rozglądać się dookoła

                    Ludzie patrzą podejrzliwie w każdą twarz

                    Już niedługo coś się wydarzy

                    Już w zaułkach przekrada się postać

                    w krótkiej czarnej pelerynie

                    poeta z wiązką chrustu na plecach

 >>>

  

              * Szukam początku wielkich słów *

                    Stado szarych chmur sunie tuż nad kapeluszem

                    niebo schodzi bardzo nisko

                    deszcz wciąż szuka właściwej drogi pośród glinianych grud

                    ptak szuka schronienia

                    ziemia znajduje rozkosz i ból

                    Ja przenoszę się z miejsca na miejsce pod wpływem nastroju

                    zamyślony senny stoję sam

                    szukam w cudzych myślach

                    szukam dla siebie początku wielkich słów

 >>>                  

 

              * Kto i kiedy? *

                    Kiedy spotkamy w tych stronach

                    marzycieli nie zakutych w kajdany?

                    Kiedy krew i łzy spłyną

                    z kart świętych ksiąg mojego narodu?

                    Kiedy sąsiedzi przestaną współtworzyć naszą haniebną klęskę?

                    Kiedy każdy popatrzy wreszcie na siebie poprzez prawdę?

                    Kto zadmie w złoty róg?

                    Kto odnajdzie dziesięciu sprawiedliwych?

                    Kto wskaże najgłupszego i najmądrzejszego pośród nas?

                    Kto i kiedy zrzuci przestępcę z cokołu?

 >>>

 

                 Mam pełne kieszenie sprzecznych przepowiedni

                 a przed sobą sny z ostatnich dziesięciu lat

                 w jednym szeregu

                 mój ideał wypluty przez tłum

                 płynący na jego spojrzeniach

                 znika w masie ludzi

                 w przejściu podziemnym

                 pozostaje tam na kolejne dziesięć lat

 >>>

 

                    Stanąłem przed białym murem

                    w wielkiej konfrontacji

                    na długość nosa od twarzy

                    najpierw oddziałał na moje policzki chłodem

                    a po sekundzie także kolorem

                    wbiłem w niego z najbliższej odległości  

                    spojrzenia obu oczu

                        wzrokiem próbowałem zmiażdżyć strukturę jego

                    porowatej powierzchni

                    skruszyć maleńkie grudki wapienne

                    a mur w zamian runął na mnie ze wszystkich stron

                    starając się przygnieść z zewnątrz

                          zapędzony w zaułki jego białego trwania

                    miotałem się chwilę szukając wyjścia w porach betonu, pomiędzy atomami

                    znalazłem je poprzez swoje gorące wewnętrzne drogi

                    gdy poczułem w plecach

wbite

                    poodrywane, postrzępione palce dłoni obcych ludzi

                    a nawet strzępy ramion

                    biała substancja czy tylko jej biała powłoka

                    wypłynęła ze mnie i przylgnęła do ściany

                    po chwili wniknęła do białego muru

                        przedostała się na drugą stronę

 >>>

               Tuż przed północą znikają z mojej pamięci

               ślady pozostawione na Ziemi przez ludzi

               widzę siebie kroczącego dumnie w smokingu i cylindrze

               przez pierwotną dziką puszczę sosnową czwartorzędową

               w księżycowym blasku słucham niesamowitych głosów nocnych zwierząt

               dolatują mnie też jakieś nawoływania z kosmosu

a któż tam żeruje nocą

               moja wyobraźnia mówi mi, że spełniają się wreszcie pragnienia

atawistyczne

               Tak, zawsze chciałem poznać swoje miejsca na ziemi

               sprzed dziesiątek tysięcy lat

chyba jak każdy wczesnoplemienny

               Tak, zawsze chciałem spotkać odległego praprzodka

               chyba jak każdy patriarchalny syn

               Dotykałem matki ziemi delikatnie z szacunkiem

już jako mały chłopiec

               słuchałem jej trwania w upale i mrozie

               widziałem ją przechodzącą przemiany jak ja

               w zgodzie z losem i na przekór sobie

przez tysiące lat poza ciałem

               Ja patrzyłem na nią a ona na mnie

               tuż przed wschodem słońca

i zimą, gdy płonął śnieg na linii horyzontu

               Teraz szczęśliwy przedzieram się przez gęstwinę

               wydeptując pierwszą ścieżkę

               sam na sam z okolicą niezdeprawowaną, nieupokorzoną

               Poruszam się jak mały świetlik w dziewiczym miejscu swojego dzieciństwa

               Jestem sam w północnych lasach Ziemi

przed czołem lodowca

               sam w dzikich zimnych górach

               dopiero teraz mogę poczuć nawet zapach ziarenka

               piasku w klepsydrze cywilizacji

w jego grocie narodzenia

 >>>

 

          * Głos w dyskusji nad wytycznymi *

                 Wiatr wdziera się do mieszkań przez każdą szparę

                    w styczniową noc uderza o szybę i osuwa się w dół

                    jest nieuświadamianym usprawiedliwieniem

                    Nigdy tu nie będzie piastował kierowniczego stanowiska

                    jego poszum przynosi szepty zesłańców z Syberii

                    jego dysydencki łomot o blaszany dach zdradza,

                    że znów ktoś dobija się do zakazanego nieba wolności

                    Kurz niesiony przez niego z pól pokrywa parapet

                    kurz po rewolucji jest nową jakością

                    kurz zrywając z zacofaną wsią w mieście

                    grzebie w swym brudzie (brud) drobnomieszczańskie bunty udanych rzeczy

                    W ciemnym pokoju słychać miarowe chrapanie mężczyzny

                    jest to jeszcze jeden głos w dyskusji nad wytycznymi

zjazdu plenum

>>>

          

            * Konflikt  *

                  Wczoraj moje boskie myśli pokłóciły się z ziemskimi

                    doszło do ostrej konfrontacji

                    a później do ostatecznego rozdźwięku

                    Pyskówka przebiegała mniej więcej tak:

                    „Jesteś kupą brudu na krawędzi zniszczenia,

                    buntujesz się by dowartościować się w swej  niewoli”

                    „A ja za to rzucam sobie ciebie pod nogi

                    każdym nowym nałogiem, spójrz na siebie,

                    z twym swoim sumieniem wyglądasz jak wyżęta szmata”

                    „A ty w swej nienawiści masz usprawiedliwienie

                    najwyżej na kilkadziesiąt lat,

                    więc cześć, czekam na ciebie tam gdzie ono się skończy,

                    wynoszę się stąd upodlony łajdaku,

                    zabieram tylko ze sobą łagodne serce,

                    zabieram ukochane oczy i wrażliwe uszy,

                 zabieram smutną część systemów nerwowych,

                    zabieram radarową skórę,

                    zabieram krew gotową na wszystko,

                    zabieram mózg utkany z tęczy,

                    zabieram walczące mięśnie i kości,

                    zabieram to wszystko co do mnie należy”

 >>>

 

            Czy mamy pójść z nimi

            gdy mówią idziemy właściwą drogą

            czy mamy wierzyć ich słowom

            Cóż okaże się na najbliższym zakręcie

            czy pójdziemy w walce

            czy pójdziemy szukać pokoju

            Zielone łąki pozostaną za nami

            chłodny wietrzyk zmieni się w chłodną wygodę

            gorące serce popłynie rzeką roztopionego czerwonego żelaza

            zamiast wspólnie odnaleźć się przy wielkim ogniu

            usiądziemy przy długich długich stołach

            by wykrzykiwać cudze myśli cudze słowa

            a w nocy śnić cudze sny

            Nigdy nie zbudujemy własnej

pojedynczo wolnej komuny

            nigdy nie zaśpiewamy razem

            za to będziemy krzyczeć,

wołać jak oni:

            pójdźcie wolne dzieci

            idziemy po właściwej drodze

 >>>

Opleciony

Opleciony pajęczyną namiętności

sznurem korali

hebanowym spojrzeniem

zatrzymany w pędzie

wtrącony 

pod prasę piękna

pod matrycę snu

>>>

      * Zaglądają do kołyski *

            Co się dzieje na Błoniach

               gdy słońce poczyna toczyć się po stoku Kopca Kościuszki

               gdy najdziwniejszych ras psy z przeróżnej maści dziećmi

               tarzają się w trawie poszczekując i wrzeszcząc

               gdy tatusiowie jeszcze w biurowych koszulach

               z kantkami spodni połamanymi na wysokości kolan

               uganiają się za małą gumową piłką

               gdy studenci z pobliskiego Żaczka

               leżą na wznak pośród poprzewracanych butelek po piwie

               jak herosi na ruinach Troi

               gdy pod stadionem Juvenii nagle pojawiają się pasące się krowy

               Cóż takiego wówczas się dzieje?

               Wtedy pojedynczo jakby po kolei

               z różnych stron Krakowa zaczynają przybywać przedziwne typy

               tu i tam na wolnych miejscach ławek dosiadają się

               i udają że zapadają w drzemkę niby lekko przycięci lub zmęczeni

               spod przymrużonych powiek ogarniają jednak całe Błonia trzeźwym spojrzeniem

             te zblazowane wyjęte psu z gardła sylwetki

               z daleka przypominają wampiry

               widać jak sycą się łapczywie widokiem rozgrzanych ciał

               jakby chcieli wypić całą polskiego plemienia krew

               sprawiają wrażenie jakby niepostrzeżenie

               zaglądali do kołyski chcąc dostrzec

               twarz śpiącego niemowlęcia zanim się przebudzi

i odchodzą by pisać raporty

w swoich mieszkankach na Osiedlu Podwawelskim

              >>>

 

   * Beatlesowska rewolucja nad morzem *

              Otoczyły mnie w pustelni zwartym kręgiem

              piętnastoletnie hippizujące łodzianki

              zbliżyły do mnie swoje twarze tak blisko

              stojące z tyłu dotykały delikatnie mojego ramienia

              torturując (nie) sprawdzały moją realność

              całą grupą wpatrywały się we mnie

              zawisło nad nami pytanie o cenę walki

              wymowę buntu, kierunek odmienności

              przerażony nienazywalnością takiego nocnego spotkania

              rzuciłem się w przód w bezrozumnej ucieczce

              wyrwałem się z dziewczęcych ust

              podążając przez ogień w kierunku mrocznego brzegu

              chcąc zgubić swój cień skręciłem w lewo by całkiem

              zanurzyć się w czerni morza

              by w kolejnym nawrocie znów powrócić na brzeg

              by na przełaj zbaczać już konsekwentnie w prawo

              z drogi do siebie

              by tam we śnie znaleźć się na wielopoziomowym dworcu

              kolejowym „Poznań-Zachodni”

              płynąć na peronach pośród robotników

              spóźniać się na pociąg odjeżdżający do fabryk

              parzyć się cząstkami czasu jak gorącymi węglami

              gubić wszystkie osobiste rzeczy

              wkrótce usłyszałem jak młody chłopak w swoje urodziny

              gra na gitarze i śpiewa przy ognisku tuż obok mnie

              obok płonącego stosu mojej głowy

              na moje dno opadały pieśni wydobywające się z jego ust

              szkice piosenek z Białego Albumu Beatlesów

              następujące po sobie kolejno bardziej realne niż ja

              „Glass Onion „, „Ob-la-di Ob-la-da”, „Wild Honey Pie”

              wtórowali chłopakowi jego koledzy i zniecierpliwione koleżanki

              z wiatrem „Why Don`t We Do It In The Road”, „I will”, „Julia”

              gdy dochodził do „Savoy Truflle” i „Cry baby cry”

              mój pociąg pojawił się jeszcze raz

              teraz już jako ekspres ze Świnoujścia

              potoczył się z hukiem i brzękiem wprost na mnie

              zepchnął mnie w morze

              byłem przed nim gdy parł przez fale pożerające kraj

              wydało mi się że chłopiec lub bodaj sama gitara

              podjęła nowy ton gdy ja na środku morza

              zaparty nogami w piaszczyste dno

              powstrzymywałem kipiel przed pędzącym ekspresem

              nagle bałwany kamienne, zwaliska gruzów przesypały się nade mną

              ceglane fale burzonych miast wyprzedziły mnie

              w gorącym podmuchu cywilizacji mędrców wschodu

              Łoskot elektrowozu wypadającego z przybrzeżnego sosnowego lasu

              zmieszał się ze strzępami hinduskiej muzyki

              wyłowiły mnie z topieli syreny

              zawodzące: numer 9, numer 9

              czysta krew narodu rozlała się dla mnie

szatan zomowiec rechotał i sapał

jak przejeżsżający pociąg

z Lubiewa do Świnoujścia

>>>

* Brzeg peronu *

                   Brzeg peronu oznaczony białą linią

                    świeci o pierwszej po północy

                    to moja droga nocnego włóczęgi

                    w tą i tamtą stronę, całą noc

                    Podświetlona smugami dworcowych reflektorów

                    z kłębów pary na stacji w Bydgoszczy

                    wynurza się potężna wspaniała

ostatnia lokomotywa

                    cudownie się porusza

posuwa się powoli naprzód z hałasem

jak rzymski legion w bitwie 

                    lecz ja już niczego nie słyszę

                    patrzę na nią jakby była duchem

                    przesuwającym się przed mną jak obłok

                    samotna znika dysząc do końca

                    zabiera wszystkie swoje mechanizmy

                    pozostawiając tylko podróżnych

                    i włóczęgów

patrzących w mrok pustej stacji

ciężko rannych we krwi

oczekujących ukłócia miserykordii

                 Wszystkie punkty świetlne w czerni

                    wysyłają senne proste smugi

                    znacząc załomy murów

                    oferując mozolnie tworzony nastrój nawet złodziejom

                    wydaje się że to jest ich jedynym celem

                    Na wszystkich peronach stacji

                    szare postacie stojące pod oświetlonymi zegarami

                    połyskujące stalowe arterie

                    oddalają się od stacji kierując się

                    pomiędzy czerniejące ściany budynków nastawni

                    słychać kroki przechodniów

                    z odległych ulic śpiącego miasta

                    brzeg peronu urywa się jak przepaść

jak koniec życia

>>>

                * Moje więźniarki *

                   Pragnę by mała klatka twojego ciała

                    zmieniła się w większą na moje kompleksy

                    patrzysz w lusterko malujesz powieki na niebiesko

                    powtarzasz po raz drugi: dlaczego jesteś taki

                    w tej chwili chcę tylko patrzeć na twoje  zniechęcenie

                    chcę tylko widzieć twoje ukradkowe spojrzenia z lusterka

                         nie masz wyjścia

                    powtarzasz to co wszystkie inne przed tobą

                    czeszesz swoje włosy kłócąc się z jednym kosmykiem

                    gdy mówię że jesteś w tej chwili dla mnie upiorem – irytujesz się

                    patrzę na ciebie chłodnym okiem ze swojego fotela

                    próbuję odgadnąć co powiesz za chwilę

                    już wiem na pewno to: „dlaczego jesteś  taki,

                    lepiej już sobie idź „

                    poprawiasz na sobie śliczną sukienkę

                    jeszcze nie wiesz jak boję się jej klątwy

                    zaczynam się śmiać tak niepohamowanie nieopanowanie niespodziewanie

                         co mi jest? rozrywa mnie wręcz ten śmiech

                    co mi jest? – pytasz

                    widzę setkę luster i tysiące dziewczyn przed nimi

                    dziewczyn purpurowych, czarnych i czerwonych

                    śmiech do łez mnie ogranicza i poniża

                    podziwiam dziewczyny we łzach

                    wyczuwam naigrawanie się z mojego pożądania

                    we mnie samym

                    wyprzedzam czas spojrzeniami w których

                    więźniarki obrastają w dumę

                    i nabierają chęci do walki

                    w gniazdach luster kajdany biologii błyszczą

                    powiedz to powiedz to jeszcze raz:

                    dlaczego jesteś taki?

 >>> 

                * Łopot skrzydeł *

                   O świcie usłyszałem

                    jak skrobiąc pazurkami

                    po blaszanym parapecie tuż obok przy oknie

                    przedreptał miejski gołąb

                    sprawił, że zwróciłem uwagę

                    na ogromną ciszę jaka zapanowała wokół

                    ciszę poranka grudniowej niedzieli

                    w odległym poszumie ulic dosłyszałem policyjne syreny

                    określając(e) moją samotność

                    gołąb skradał się po mój ból

                    delikatny łopot jego skrzydeł gdy odlatywał

                    sprawił że dostrzegłem puste miejsce obok siebie

                    ogromną wyrwę w mojej miłości

>>>

                 * W stronę bólu *

                    Ból jest czarno-niebieską barwą

                    wypełniającą moczary pamięci

                    Mroczne zdeformowane postacie znajomych

                    i kilka konturów odwzorowań własnej osoby

                    odbite od szorstkich ścian powracają do snów

                    bez jednego uśmiechu

                    Spadam ciągle w dół po chropowatej powierzchni swojego wnętrza

                    Dwie metalowe kulki tkwią w obu oczach tylko dla sedna istnienia

                    W końcach pulsujących krwawo otwartych kanałów ciała

                    rozpoczyna się prawdziwa muzyka. pojawia się rytm

                    Krople zamykające w sobie kosmos

                    spadają z wysoka na najdelikatniejsze pęcherzyki nerwów

                    esencją śmierci torturują świadomość

                    Samotność wciąż wzrasta

                    wydłuża się kępa czarnych włosów nad czołem

                    rosną paznokcie i rzęsy

                    marszczą brwi, zaciskaja zęby

                    Cała wiedza jaka wypełnia mój ogród, dom i pokój

                    jest cierpieniem

 >>>

 

                   Nie przejmuj się gdy ktoś powie

                   ten facet to takie nic dobrego

                   spójrzcie na niego jak źle mu z oczu patrzy

                   gdy dzieła twego życia nazwie radioaktywnym śmieciem

                   nie przejmuj się zostań spokojny i szukaj szukaj wciąż

                                   Dzisiaj wieczorem wracałem starą drogą

                                   prowadzącą do drzwi mego domu

                                   deptałem rozbiegające się płyty chodnikowe

                                   patrzyłem na swoje stopy wciskające je w ziemię

                                   a każdy kwadratowy kawałek betonu

                                   wnikał w zaułki mojej pamięci

                                   droga czerniała umykająca w głąb pamięci

                        każde potknięcie wstrząsało mną do tego stopnia

                        że na powierzchnię moich uczuć wydostawały się

                        absolutne pojęcia

                        objawiały mi się bardzo zrozumiale

                        sprawiając, że w każdej ideologii mogłem

                        uzasadniać sens marszu i drogi właśnie tej

                        samotność schowała się za pazuchę zawstydzona

                        każdy mój wygłup w tłumie pojawił się teraz

                        jako społeczny precedens

                        każda rozmowa nawet bezsensowna kiedyś przeprowadzona

                        powracała echem tysiąca zrozumiałych słów zachwytu

                        z każdego rozdanego uśmiechu wyrastało miłosierdzie

                        osobista wściekłość poczynała burzyć zło

                        przy końcu  starej drogi przeklęty świat zmienił się przed mną

                        na progu stanąłem

                        otworzyłem drzwi wykute w skale Golgoty

                        wszedłem do domu nauczyciela

>>>

              *  Śmiecie  epoki  *

                    Krąży wokół mnie nieprzydatna dziewczyna

                    jej spojrzenia płyną do mnie roztrącając ludzi na chodniku

                    Sama walczy ze swym zdrowiem,

                    maluje paznokcie u nóg czarnym lakierem

                    Podziwia moje obłąkańcze grymasy

                    Pozwala dotykać strugom jesiennego deszczu

                    swoich jasnych zwariowanych loków

                    Podskakuje ze mną w rytm pobrzękujących łańcuchów

                    Jak osierocony anioł zasypia w końcu na mojej piersi

                    a ja przez chwilę osłaniam ją ramieniem

Już Sokrates był wywrotowcem                    

Już Platon był terrorystą

Już Galileusz miał zczeznąć z ręki ignorantów

                    Już Chrystus zginął na Ziemi jak zgniły śmieć

                    szarpię ją za rękę, prowadzę do wyjścia

>>>

                    Gdy widzisz swoją Panią

                    która przywołuje cię we śnie

                    to tylko znak że szykują się twórcze zmiany

                    ja doskonale wiem że w Polsce to nastąpi

                    dlatego nie chcę ginąć już teraz

                    pomimo wszelkich znaków na niebie i ziemi

                    Gdy twoja Pani zbliża się we śnie

                    to choć twoi bliscy już widzą cię w trumnie księżyca

                    umacnia się przekonanie                           

                    że ten przyszły krach to szczęście

                    że to wiara będzie się kłaniać tobie nie ty jej   

                    oczy                                            

                    pęd miłości

                    psy prawdy pilnujący dnia

                    ludzie podążający za tobą

                    Nie bierz do ręki kart

                    kamienie wyjmij z kieszeni

                    ramiona otwarte

                    ramiona wspólnoty

                    ramiona twojej Pani

 >>>

 

                  Na dnie popielniczki

                                    jest cmentarz wypalonych papierosów

                    pety  są jak umarli ludzie

                                   odurzający zapach popiołu

                    z tego cmentarza wnika w zmysły i w pamięć

                                   łączy się gdzieś z tą śmiercią we mnie

                    miesza się ze smrodem rozkładających się

                                   idei w sercu

                    dociera do krematorium postaci, sytuacji, myśli

                                   które jest ciągle czynne

                    które ciągle przerabia moje świat

                                   na ulotny trujący dym i równie szkodliwy popiół

                    moje istnienie

                    moje ciało to wielka popielnica

                                   w której ciągle gaszony jest żar nadziei

>>>

                    Nasz wieszcz powraca właśnie samotny

                    w mroźną noc w swetrze przemierzając trasy

                    przez lodowe płomyki latarń miejskich

                    znacząc je  ognikami spadającymi z dopalającego się papierosa

                    Nasz współczesny wieszcz nie targa kajdan na rękach

                    widzi je na okruchach domowego chleba

                    i jest bezsilny

                    Nasz współczesny wieszcz ratuje swoje wizje

                    chowając je w kaftanie bezpieczeństwa

                    po kryjomu kładzie je czasem na ustach śpiącej kochanki

                    Nasz współczesny wieszcz lewituje metr nad podłogą

                    w strumieniu grudniowego powietrza wdzierającego

                    się do pokoju przez uchylone drzwi

                    ratuje sen w półcieniu rzęs

                    Nasz współczesny wieszcz jeszcze dodaje drożdży

                    do wina które umarło,

                    krąży nad Wisłą szukając łodzi i przewoźnika

                    w torbie zawieszonej na ramieniu dźwiga

                    starożytne cyfry, które już nie mają wymowy symbolu

                    Nasz współczesny wieszcz rozpytuje spojrzeniami

                    o duszę swego narodu, którą złożono do grobu

                    Nasz współczesny wieszcz uzurpuje sobie symbole cierpienia

                    pieści dłońmi poorane zmarszczkami policzki młodego marzenia

                    Nasz współczesny wieszcz jest jak pasterz wędrujący samotnie,                                    

                    szukający śladów swego uprowadzonego stada

                    Babilon Syberię Stepy Akermanu

                    to wszystko nawiedza nad Wisłą

>>>                                            

       * Fundament *

               Fałszywa światłość toczy się w czasie

               z hałasem spadających kamiennych lawin

               z pulsowaniem jednego dźwięku gdzieś na krańcach gazet

               popychany, podrzucany lecz zastygły w unoszeniu

               ty razem z nią rozpraszasz się w ciemnościach państwa

                       Chmury propagandy schodzą nad wnętrza cmentarzy

                       wody kłamstwa podchodzą pod schody domów

                       ty usiłujesz zamknąć światłość w dziecięcej piąstce

                       patrzysz na swoje lustrzane odbicie jak na siebie samego

                       w przedszkolu życia

                       ze źrenic oczu dziecka przynosisz słowa traktując je tak

                       jakby były same w sobie słowami duszy

                       rzucasz to wszystko pod fundament własnych światów

                       bo uchronić go przed zalewem obłudy

 >>>

        

                   Jak każdy człowiek

                  jestem opakowaniem kłębiącej się elektryczności

                  czuję w sobie zwoje przewodów

                  i przenikające się, wirujące pola magnetyczne

                  Jak każdy człowiek

                  odkrywam zmysły w każdym centymetrze skóry

                  i uczucia, które płyną pulsującymi światłowodami

                  Jak każdy człowiek

                  mam duszę, która ładuje się nerwicami jak akumulator

                  Jak każdy człowiek

                  mam radar, którym odbieram gniew z tysięcy kilometrów

                  akcelerator burz generuje idee, które tworzą aureolę wokół mojej głowy

                  każdy człowiek wychodzący z tłumu i kierujący się w moim kierunku

                  zmienia się w spojrzenie lub w falę gorąca

                  każdy człowiek opuszczający mój dom

                  znika w tłumie wywołując płomyki przesuwające się ponad głowami ludzi

                  Jak każdy człowiek

                  patrzę w niebo jak w fosforyzującą tarczę zegara

                  Jak każdy człowiek

                  staję się odkrywcą analizując chorobliwe wyładowania w swojej głowie

                  wieczorem boso na wilgotnej podmiejskiej łące

                  Jak każdy człowiek

                  wyczuwam kontakt z tajemnicami kosmosu spoglądając w górę,

                patrząc na tajemnice nieba

                  Jak każdy człowiek

                  wypełniam się impulsami dostarczanymi mi przez powietrze, wodę i ziemię

                  Jak każdego człowieka

                  moja dusza świeci, moje ciało drga

>>>

* Wrogowie muszą istnieć *

Wrogowie zmieniają się w natchnienia twórcze

kłując ironią w podstawę mojego nędznego życia

to kręgi świetlne które rozchodzą się

od obsesji i niemocy

zwiastują przyszłą burzę horyzontalną

wszelkiej przypadkowości

Wrogowie nawiedzonych dusz zmieniają się

pod naporem krwawej czerwieni

niezszarganej ziemskim brudem

nawet bez domieszki koloru zmielonego mózgu

stają się cudowną innością w czasie pokoju

My i Wy utożsamieni ze swoją odrębną

śmiertelnością

musimy być sobie wrogami

choćby dlatego że przekonałem się że nagie „ja”

nie może istnieć bez upokorzeń

ono karmi się poniżeniem by móc obmyślać

nowe plany odwetu

Wrogowie moi zmieniają się pod moim wpływem

wtedy mogę się cieszyć

padać ze strachu przed własnym dziełem

wrogowie wnikają całym [kręgiem] w moje

cielesne błądzące duchy

przez chwilę kochają razem ze mną

by zaraz urągać wszystkim ideom

>>>

Ocean wyrzucił mnie nagiego

na brzeg nieprzyjaznego lądu

cała plaża pokryta była wyrytymi

na piasku znakami

poznawałem pismo które nie mogło

być kogoś obcego

poznawałem niezdarność swojej

młodzieńczej ręki

i swoje ślady stóp dziecka

Symbole młodzieńczych zachowań

przetworzone tak istniały tu cały czas

wizerunki sennych postaci były wyryte

najgłębiej jak na pustyni Nazca

Pod każdą widniał napis – nazwa

umiłowane limitowane marzenia odczytywałem tu

nagie jak ja w tym momencie

Zapadając się cały czas w sypki piach

zostawiałem ślady rozsypując się w nich

wołanie o pomoc tworzyło

starcze kulfony

Spojrzenia utworzyły dwie trąby powietrzne

które przeleciały ponad plażą

przewalając piasek niszcząc wszystko

uniosły mnie jak tysiące okruchów

złotego piasku miotały mną jak prochami po kremacji

Rozrzucony w środku lądu

skupiłem się na wyszukiwaniu

słowa dla tego przypadkowego ułożenia

kilku ziarenek

Trwałem w nich tym razem już

na stałe

po tej stronie oceanu

zamknięty starością zniknąłem

w symbolach w poezji naskalnej

>>>

Wystukuję nogą rytm

nabieram powietrza w płuca

gotuję się na spotkanie z tobą

a teraz już nie pamiętam

twojej twarzy

tak bardzo chcę wyruszyć

po tafli jeziora

tak bardzo chcę przemierzać

stepy i sawanny

prowadzony spokojną ręką marzyciela

do drzwi twojego domu

by jeszcze raz spłonąć w gorejącym krzaku

twojej twarzy i twoich rąk

>>> 

*Sokrates na przystanku przed Żaczkiem*

O czwartej nad ranem

po całonocnej imprezie

w środku kłótliwej filozoficznej dyskusji

z ciemnego kąta Sokrates odezwał się

stwierdził że nie może w tym kraju żyć publicznie

rozgniewany tłumaczył się że na jego pytania

Czerwoni odkrzykują tysiące odpowiedzi

a rady jego uważają za anachroniczne

Każda instytucja i organizacja ma prawo

sądzenia takich jak on

i że dziwi się że taka ilość wypitej cykuty

mu jeszcze nie zaszkodziła

Chwiejąc się wyszedł z domu studenckiego

w zimowy poranek

bez czapki i szalika prosto na mróz

w samych tylko greckich szatach

Podszedł do grupki ludzi oczekujących

na tramwaj aby posłuchać ich szeptów niezadowolenia

Tu znalazł się w centrum sowieckiego życia 

obrzucono go nienawistnymi spojrzeniami

za to że był sam

nabrał więc w płuca mroźnego powietrza

i posłał w ich kierunku strumień pary z ust

Gdy odór wina zamarzł i opadł

w grudkach na ziemię czysty obłok otoczył ich

i owionął wszystkim co miał w gorącej duszy

Tak udało mu się roztopić skorupę

swoimi skoncentrowanymi indywidualnościami

i przeniknął śmiało do grupy z ludzkimi myślami

poglądami i uczuciami bogów

Stworzył z nimi nowe życie publiczne

stojąc na przystanku po całonocnej imprezie

jak w obłoku nad brzegiem czerwonego Morza 

akurat gdy nadjechał tramwaj

z Wojtyłą jako motorniczym

>>> 

* Poletko  *

Dałaś mi całkiem niezłe poletko

abym mógł je uprawić i zasiać ziarno

dziś pośród ojcowskich i sąsiedzkich zbóż

rośnie moja dziwna błękitna trawa

doglądam jak kiełkuje (pnie się w górę)

sikając na nią co rano

W miasteczku byłem samotnym chłopcem

z miasta wyniosłem już jako samotny mężczyzna

ale dowiedziałem się że skłóciłaś ludzi między sobą

Do miasta uciekłem jako samotny chłopiec

lecz gdy kazałaś wrócić byłem już samotnym mężczyzną

ale dowiedziałem się jak przez ciebie

skłóceni są od wieków ludzie]

Zdziwiony kto ciebie tak dziwnie nazwał kobiecym imieniem

Ze szkoły wyszedłem jako mały Napoleon

by zemścić się na twoich wrogach

ale oni otaczali mój dom wokół

i wciąż składali mi gratulacje i pochwały

Na wędrówkę po kraju zabrałem tłumacza

powróciłem ze stalową drzazgą w piersi

z gryzącym pyłem lęku w oczach

Zdrzemnąłem się na ławce w nowym parku

na grobach powstańców

Zaangażowany niegubiący kompleksów

planujący nawet idiotyczne sny

popierający komputerowy program marzeń

piszący przemówienia używając tylko słów

które przedzielały dotąd przekleństwa

przebudziłem się twardo dzierżąc swój sztandar

wysoko ponad grą w kolory

znając znaczenie słów „My” i „Oni”

sztandar to było „Ty” i „Ja”

Tak zrozumiałem jak bardzo nie znoszę

gdy ten jeden ma rację

dlatego wciąż gryzę się wyszukując tysiąc innych

że widzę dyktaturę pałaców z puszek

po śledziach w oleju

francuskich wieżowców

stalinowskich osiedli

szwedzkich hoteli amerykańskich kredytów

fałszywą wdzięczność Trzeciego Świata

ginące kolonie jaskółek tuż obok

Zanosząc swoje długie włosy w ofierze do kościoła

ciągle usiłuję sobie coś przypomnieć

gdy krzyczę „Hej Wolnomyślicielu czyżby istniały aż tak mocne marzenia”

Na tym poletku które mam

ktoś kiedyś walczył i umierał

Więc nie chcę gazet i informacji

nie chcę wolnych sobót

nie chcę czekać na szynkę w sklepie

nie chcę spacerów po mieście by nie patrzeć wciąż

tylko na listy gończe

nie chcę już dłużej słuchać o pokoju

Ja pod wieczór pójdę na uświęcone krwią poletko

położę się we wschodzących gdzieniegdzie ostach

będę wąchał moją błękitną trawę

wciąż czekał na swoją walkę i śmierć

 

Poletko 2

Dałaś mi całkiem niezłe poletko

aby uprawić mógł je i zasiać ziarno

Dzisiaj pośród ojcowskich i sąsiedzkich zbóż

rożnie moja dziwna błękitna trawa

doglądam jak kiełkuje sikając na nią co rano

Do miasta wybrałem się kiedyś jako samotny chłopiec

powróciłem jako samotny mężczyzna

w międzyczasie dowiedziałem się

jak skłóciłaś ludzi pomiędzy sobą

zdziwiony, kto nazwał Ciebie tym kobiecym imieniem

pamiętam, że ze szkoły wyszedłem jako mały Napoleon

miałem mścić się na twoich wrogach

a oni otoczyli mój dom wokół

wciąż składali mi gratulacje i pochwały

Na wędrówkę po kraju zabrałem tłumacza

powróciłem ze stalową drzazgą w piersi

i gryzącym pyłem lęku w oczach

Drzemałem na ławce w nowym parku

na grobach powstańców

Zaangażowany niegubiący kompleksów

planujący swoje najdziwniejsze sny

popierający komputerowy program marzeń

piszący przemówienia składające się ze słów

które przedzielały dotąd przekleństwa

przebudziłem się setki kilometrów od domu

wciąż twardo dzierżąc sztandar wysoko ponad grą w kolory

zrozumiałem wreszcie znaczenie słów „My” i „Oni”

sztandar znaczył „Ja”

Nie znoszę więc gdy tylko ten jeden prawdziwie słuszny

ma rację

Zobaczyłem dyktaturę pałaców z puszek po śledziach w oleju

samowładztwo stalinowskich osiedli, francuskich wieżowców,

szwedzkich hoteli

małpy w szklanych klatkach patrzące beznamiętnie

na ginące kolonie jaskółek

Zanosząc swoje długie włosy do kościoła ciągle usiłuję sobie

coś przypomnieć

wołam do Jezusa: Hej, Wolnomyślicielu, czyżby istniały

aż tak mocnemarzenia

Na tym poletku które mam ktoś kiedyś walczył i umierał

nie chcę więc zgniłych i zatrutych informacji, spleśniałej historii

nie chcę nawet wolnych sobót, szynki i cukru w sklepach

nie mogę już dłużej spacerować po ulicach miast

by nie patrzeć wciąż tylko na listy gończe

pójdę na uświęcone krwią poletko i położę się

we wschodzących gdzieniegdzie ostach

popatrzę w bolszewickie gwiazdy

poczekam na czekającą mnie walkę i śmierć

>>>

Widzisz w wodzie swoje odbicie

długo czekasz na życia łzę

zanim odpowie ci echo życia

odchodzisz zanurzasz się w inną mgłę

dlaczego ojcze sekretarzu

karmisz mnie kłamstwem

Nie możesz darować mi mego snu

jeśli twój święty dzień jest taki złoty

jak mówisz

to blask oślepił cię

spotykasz starca w połowie drogi

na polnej drodze w środku dnia

mijasz go ze złośliwym uśmiechem

on bosy i na jedno oko oślepły dawno

a może to Homer socjalizmu

>>>

            Wy macie rację na składach i hałdach

            musicie ją sprzedać

            więc urządziliście wielki festyn

            przechodzę tędy i przyglądam się

            jak sprzedajecie te czerwone baloniki

            jak sprzedajecie sumienia i dusze

            jak powoli przeliczacie dzienny utarg

Przed tym straganem stanął mój żywy brat

i dał część swojej młodości

jako zapłatę za śmiech

a ty umarły kuzynie 

zadowolony

zamknąłeś złotą monetę w dłoni

jak jego wieczny sen

>>>

Gdybym wiedział, że jestem tu naprawdę sam

gdybym w tym pokoiku nie słyszał

jak na korytarzu śmieje się pijana dziewka

i nie czuł się taki smutny

gdybym nie nasłuchiwał muzyki, której lubię

i tej, która jeszcze nie ma granic bo nie zabrzmiała

i nie może być zrozumiana

jeśli pozbyłbym się wyrzutów sumienia

cuchnących przygód i błahych przyzwyczajeń

gdybym nie wymienił wolności na przeznaczenie

i nie czuł się tak oszukany

gdybym nie wstydził się

najlepszych stron swego życia

gdybym nie porzucał w połowie drogi szans

jeśli nie przekonywałbym gorących łez

mówiąc im że są wyrafinowane

            Wtedy odłożyłbym ten długopis

            którym piszę wiersze, listy i posłania

            oparłbym głowę na dłoni

            zamknął powoli oczy i cichym szeptem

            zacząłbym rozmowę z twoim złudnym cieniem

Gdybym wiedział, że to ty pukasz

w tej chwili do drzwi

odsunąłbym krzesło i podszedłbym

do tych wynajętych ponumerowanych drzwi

i otworzyłbym je na oścież

gdybym wiedział, że to naprawdę

ty

>>>

Określam się idąc

wciąż mrocznym korytarzem życia

poprzez oczekiwanie na jej ciało

poprzez obawę przed jej dzikimi ustami

wtedy niewiele tych kwiatów widzę drżących w kropelkach rosy

ale zaszczyty i bogactwa z wszystkich łąk niebieskich

nagle wędrują do mnie

Nazywam części swego życia cierpieniem

moja bliska wciąż mnie chce zastać innego

gdy tuli mnie i nie może mnie zmienić

walczy bezimiennie o niebo w mrocznych

korytarzach ziemskiego więzienia

przeciw strażnikom raju depczącym orchidee

Ja w międzyczasie znajduję siebie na swym miejscu

w końcu tego który 

wie kim jest

pojącego swój Parnas

olimpijskim nektarem drżącym w kroplach muzyki 

I tak w oczekiwaniu staję się władcą przeżyć

o których ona mówi że istnieją naprawdę

gotowa przysiąc gotowa umrzeć w pewności

aż dotykając mego policzka ciepłem

swojej satynowej skóry

wątpki usycha umartwia się tracąc pasożytnicze kolory

Opisuje istnienie zapachem przynoszonym

w tę ciemność we włosach

jakiś rodzaj życia daje mi w tej zmysłowości

i w umieraniu w czasie oczekiwania

w mrocznym korytarzu życia

pośród pożółkłych łąk końca

lat siedemdziesiątych

a ja wciąż poszukuję życia w zmysłowej akceptacji

lub umieram w oczekiwaniu w ciemnościach

w poczekalniach i korytarzu życia

pośród kwiatów ludzi

i rozkładu

>>>

Czerwone błyski z powierzchni chmur

jak z zaświatów z nocnych lotów samolotów

jak duchy wpadają do ogromnego ozdobnego dzbana

którego oczy wpatrzone są nieruchomo

we wszechotaczający czas 

Pulsujące okruchy czerwonych słońc

miotają się w wydrążonym wnętrzu

świadomość swoim nieoczekiwanym pożądaniem

ze słowem początku i początkiem słowa

odżywa wspierając grobowe wnętrze strachu

przed ginącym światem

Pustynie naszych domów oświetla w ten sposób

gorejący nagrobkowy znicz

ten dzban z którym utożsamia się dzieło

mojej wydrążonej działalności obserwatora

lotów czerwonych pęcherzyków życia

ślad irracjonalny boskich myśli

z brzegów dyskusji zwaśnionych myśli ziemskich

Samoloty w tych snach odwzorowanych

na powierzchni dzbana

płyną w czerń w chmurach w ciszy

żyją żyją ożywiają moje wydrążone wnętrze

 zawsze niewidzialne

 >>>

Zbudowano dla mnie dom

spajając gorączką głupoty

wielkie kamienie kłamstwa

z dnia na dzień czuję się tutaj

coraz bardziej obco

Nie szukam w nim już oparcia

nie znajduję bezpieczeństwa

powracając z dalekich dróg

Bezdomny wędruję rozpinając

przed istotą chłodu

namioty uosabiające

zapach ogrodu kwiatów i wilgotnych traw

dolatujący przez otwarte okno

w lipcową noc

Wrażenia z naskórkowych dreszczy

przemieszczających się w górę

z elektrycznymi zmianami z zewnętrza

do wnętrza w czasie dziecięcych kąpieli

w małej wanience

zagubienie nieznajomego w nieznanych zaułkach

wszelkie burze szkoły walki wzgórza tęsknoty

Tak to jest mój prawdziwy jedyny

ogień domowy

takie są wnętrza i ściany tego prawdziwego domu

gdzie rzucony w jakieś miejsca drogi czarnej

szukam odpowiedzi na nurtujące pytania demokracji

neguję w modlitwach wieczornych

te całotygodniowe katalogi słów

dopuszczonych do publicznego używania

przez osobę i ludzi Pierwszego Sekretarza

sam już nie wiem czy wyrwę się w końcu

poza ich zaklęty krąg

czy dam się użyć Partii do jakiegoś celu

Kardynał Wyszyński mówi żebym

tolerował Pana Gierka mojego zabójcę

dla dobra jakiejś Polski która jak służąca

zmywa naczynia w kuchni kilku obcojęzycznych policjantów

Więc jak mam wracać by żyć w obcym domu radośnie

pozbawiony miłości przez ojca i matkę

Nie mogę być komunistycznym meblem

choćby i w salonie najznamienitszych zbrodniarzy

Chcę umierać z tęsknoty w swoim namiocie

cierpieć w koszmarnych unicestwieniach światów

w koronach drzew wolnej magnolii

płonąc w rzekach krwi purpurowej i zielonej

wszechogarniającej marzenia i sny

kosmicznych stworów z baśni

Nie zostanę nigdy w tych warunkach

energicznym podziwianym młodzieńcem

Demokracja staje po stronie bezmyślnych

rozkosznych dzieci i ginących ze zmęczenia

starców

Chcę by wolność i demokracja płonęły

domowymi ogniskami

by ogrzewały zdrowe i twórcze nieschizofreniczne

rodziny prawdziwych ludzi

wtedy powrócę z pustyni

wyjdę z namiotu Jozuego

i zamieszkam w pałacu jak Dawid

>>> 

Zawdzięczamy wam systemy totalitarne

ogromne pustynie i wspaniałe nieśmiałe

życie pustynne

Tam przestępcy oceniają przydatność

nowonarodzonych dzieci

i oddają je pod opiekę przedmiotów materialnych

urodzeni do dzikości szukając prawdy

giną na urojonych kamieniach rozproszonych

w kosmosie

Nazywając miłość wszelkim pożądaniem

systemy totalitarne nie czynią nic

dla samotności gdy kipi

w prawdziwym życiu

zmienia jedną deformację w drugą                                                                     

pośród ciemnej nocy

Wspaniałość napełnia się jadem

dającym epidemiologiczne zakażenie

całej pustyni

powstają stworzenia czyhające

na naszą bosą stopę

pozostają ciągłym zagrożeniem dla duszy

>>>

Przechadzasz się we wnętrzu mojej głowy

w tą i w tamtą stronę

zaznaczasz każdy krok stukając

kamiennymi obcasami swoich butów, choć

 taka wielka mieścisz się bez trudu

w małej metalowej puszce mojej głowy

zuchwale obnosisz w czarczafie swoją jasną twarz

zaglądasz we wszystkie zakamarki mojego mózgu

zmuszony jestem śledzić twoją obecność

w każdej sekundzie mojego życia

zatrzymujesz mnie w nieustannej torturze

cierpię na klaustrofobię twojej obecności

oszołomiony nie mogę powstrzyma† krzykiem

głuchych tych dźwięków wstrząsających moimi

trzewiami

przez chwilę, gdy zatrzymujesz się głaszczesz moje

myśli

by potem znów wyruszyć z tym kamiennym stukotem

zasłaniając się światłem i cieniem

nie dajesz się rozpoznać od lat

>>> 

* Dwoje ogromnych oczu  *

Dwoje ogromnych oczu

patrzy na mnie ze ściany

poruszają powiekami

przemieszczają się do góry i na boki

Odwracam się i widzę je w powietrzu

tuż nad sobą

małe i duże oczy różnych kolorów

przybywa ich coraz więcej

otaczają mnie zewsząd i osaczają

skupiam się cały w sobie

ręce mi ze strachu drżą

zwielokrotnione spojrzenia sprawiają

że jedna kosmiczna myśl

z szybkością trzystu tysięcy idei na jedną duszę

poprzez mózg odpychana przez jego magnetyczne

granice

wciąż pędzi, pędzi, pędzi

ledwo wytrzymuję ten ruch

kołyszę się

natężam wszystkie siły by uratować swoją głowę

przed eksplozją

 I cóż z tego, że widziałem ją tylko raz

 i cóż z tego, że słyszałem ją tylko raz

  gdy jej oczy niszczą moją przeszłość

  pojawiające się w ciemności wokół mnie

  wyłaniające się z blasku nocnej lampki

 lub z krzyków złych ludzi

 gdy jej oczy niszcz także niewycenione jeszcze sprawy

Moje istnienie przelewa się jak krew

chluszcząc w industrialnych żyłach

jakby obcego nieznanego człowieka

rzeka krwi kipi we własnym punkcie krytycznym

płynę, więc w zapomnieniu w ciele, które

należy do gigantów

krew wylewa się poprzez ogromną źrenicę

coś błyska u wylotu czarnej otchłani

>>>

* Dwoje ogromnych oczu*

Dwoje ogromnych oczu patrzy na mnie ze ściany

poruszają powiekami przemieszczają się do góry i na dół

odwracam się i widzę je w powietrzu tuż nad sobą

jest ich coraz więcej, małe i duże, różnych kolorów

otaczają mnie, osaczają.

            Ręce mi lekko drżą i skupiam się cały w sobie

            wepchnięty do swego wnętrza zwielokrotnionymi spojrzeniami

            które sprawiają, że jedna kosmiczna myśl

            z szybkością tysięcy rozcieplających się idei na jedną duszę

            poprzez moje zwoje wciąż odbijana od granic mózgu

            pędzi, pędzi, pędzi, pędzi

Już dłużej nie wytrzymuję, kołysząc się, natężam wszelkie siły

by uratować swoją głowę przed eksplozją

– widziałem ją tylko raz, słyszałem ją tylko raz

Jej oczy niszczą moją przeszłość, niewycenione sprawy

pojawiają się wokół z ciemności i z blasku nocnej lampki,

ze słów obcych ludzi, z uderzeń bliskich osób.

            Nie jestem w stanie wskrzesić już siebie

            moje istnienie przelewa się chluszcząc

            jako gorąca krew w żyłach obcego nieznanego człowieka

            Czerwoną strugą płynę bystrzem nurtem w zapomnieniu

            Jestem gorącą rzeką krwi dochodzącą do punktu wrzenia

            tyle ze mnie zostało w zimnym ciele które już do mnie nie należy

Ogromne oczy wchłaniają tę istotę

i znika poprzez czarną źrenicę

błyskając u wylotu  otchłani

Ogromne oczy przyjmują sen

i zamykają się za mną bramy wszechświata

czy pozostaję w głębokim ciepłym wydechu

z piersi opadających ostatni raz

>>>                       

 

* Co za rok! *

Słońce przez firanki świeci na moją głowę

z błękitnego nieba grudniowego rozgrzewa

skórę na moim czole oraz tłuste długie

włosy i to w roku kontestacji

Siedzę już drugi tydzień leniwie w mieszkaniu

nic nie robiąc całymi dniami

rzadko wychodzę na dwór

i to w roku zwycięstw

Piję zwędzony ojcu spirytus

lejąc go w swoje młodzieńcze ciało

z kryształowej lampki do szampana

słucham folkowego zawodzenia Boba Dylana

i to w roku buntownika

Krzyczę przez otwarte okno

do ludzi z transparentami klnących na wszystko

co państwowe

używam bardzo skomplikowanych środków artystycznego

wyrazu zaklinając deszcz

i to w roku festiwali

Dzięki słońcu spędzam wakacje na wyspie

pośród oceanu lęku

metafory przyniesione z gór i z nad morza

leżą na kupie brudnych łachów

tajemnicze głosy nie milkną w mieszkaniu

chociaż upijam się coraz bardziej

i to w roku szczęścia

Miejski blues dopada zrozumiały potok sów

kamienie lecą w moje okno

dylanowskie

Upał grudniowy wali mnie w łeb w łóżku

zgniły rock i rewolucja

tak Panie po tylu dniach modlitwy

euforia i szok

co za, co za rok?!

>>>

* Pozwalasz *

Pozwalasz się zakrzyczeć

przez obłoki papierosowego dymu

gdy potrząsasz nim przed nosem

w Gaju Akademosa

Pozwalasz esesmańskim dzieciom

by używały cię, jako maskotki

na szaleńczych koncertach hałasu

Pozwalasz osądzać się komputerom

i przyjmujesz od nich komplementy

najprostsze słowa

bardziej wyrafinowanych środków wyrazu

używasz wtedy, gdy klniesz na komunę

w roku rewolucji

>>>

*Ustępuję przed siłą*

Jestem pod wpływem śmierci

która przychodzi do mnie

we wszystkich zarządzeniach państwowych

zaczynam kochać wariatów i samobójców

Nie mogę wydobyć z siebie odrobiny nienawiści

zaszczuty przez całą moją miłość

przez kartki obowiązkowych lektur

rozrzucone po uprawnych polach

po których uciekam na przełaj

przez fałszywe zapewnienia moich bliskich

przez brednie moich wychowawców-prześmiewców

Ja wróg systemu utytłany

we własnym brudzie 

Błyszczę jak kałuża do której

zagląda słońce

Wznoszę się w centrum mojego życia

za grupą nastoletnich proroków

ponad chumry socjalizmu

Modnie ubrany w pośmiertny całun

ratowany w ostatniej chwili

przez pejzaże rodzinnego kraju

ustępuję przed siłą

daję się zdeptać

wtłoczyć w ten kraj na zawsze

>>>

* Białe fasole*

Białe fasole rozrzucone na czarnym blacie stołu

i puszyste kule przemarzniętych gołębi na śniegu

wtulających głowy w siwe pióra

Moje wszystkie pragnienia jęczące strachem na wietrze

walki kobiet i mężczyzn na placu przed moja chatą

I wszystkie szklane kulki, pęcherzyki powietrza

czarne dziury, mgławice tęsknoty, niewidoczne oczy

Pozwalam w nocy i w dzień marnować się wszelkim szansom

kierując się głosem ducha, kierując się głosem dziecka

zbieram rozmowy i głosy ludzi, oderwane obrazy świata

Nazywam je głosami Boga i usprawiedliwiam się

przed swoją chorobliwą nieśmiałością

Układam z małych elementów kosmiczne konstrukcje

głupieję i mądrzeję naprzemian leżąc w poprzek drogi

swojej drogi, tylko wierzę że jest to moja droga

Zmyślam historyjki z odgłosów duszy w obcych ciałach

dwie pijane dziewczyny mówią do mnie,

że czują w sobie jakąś dziwną siłę

ja słyszę to schodząc po schodach i po chwili

wracam i zapisuję ich słowa

>>>

*Wczoraj*

Wczoraj pijany człowiek pochwalał

moje niezłomne przekonania

ja udawałem, że tego nie słyszę

i byłem bardzo dumny ze swojej pokory

Wczoraj profesor uniwersytetu

odpowiedział uśmiechem na mój uśmiech

Wczoraj dziewczyna siedząca obok mnie

przy stole przycisnęła kolano do mojego uda

Wczoraj w domu towarowym ojciec

zarekomendował mój wygląd zewnętrzny

swojemu małemu synkowi

udawałem, że mnie to nic nie obchodzi

Wczoraj dziewięciolatek

usiłował mnie zagadnąć w kinie

Wczoraj starsza kobieta

spojrzała na mnie wyzywająco

a ja spuściłem wzrok gdy stanęła tuż obok

i odwróciłem głowę okropnie zmieszany i zakłopotany

Wczoraj ty uczyniłaś to samo chyba myśląc

że tak będzie lepiej

>>>

* Dotknąłem oczami gwiazdy*

Dotknąłem oczami gwiazdy

pośród rozpalonego unoszenia się

w ciemnościach i przez smugi światła

Zbliżyłem się do niej

w oparach nieodłącznego strachu

zbliżyłem się w pozach

które były jak prawdziwe życie                          

Przywarłem oczami do jej powierzchni i głębi

rozczarowany załamany stracony

Dostrzegłem drzemiąc na jawie

jak składają się z okruchów myśli

trzy erotyki

Przechodziłem przez pola zasieków

poszarpany poraniony pokrwawiony

oślepiony aż do obłędu blaskiem gwiazdy

>>>

            *Lawina*

Spod szczytu odrywa się lawina

            ludzkich mozolnych prac

            które staczają się

            porywając wszystkie pomyłki

            Ja widzę jak w chwilę potem

            cały świat przez chwilę zamiera

            Karawany przechodzą przez bród

górskiej rzeki

            która zabiera ich ofiary

            Ja przepływam ją w najszerszym miejscu

            i biegnę do przodu wyprzedzając lawinę

ja przodownik

pomyłek

>>>

              *Zduszony płomień *

                    Radio mówi mi ten cały wieczór:

                    „buntuj się, walcz bez pieniędzy”

                    zmykam się pomiędzy stronicami Biblii

                    jak pośród kolumn świątyni w Palmyrze

                    z pułki na której stoi radio głos upragnienia

                    ścieka na niższą półkę małym strumieniem

                    a potem jeszcze kilkoma kroplami niżej

                    głos skarżącego się człowieka współczesnego

                    przychodzi do mnie jak człowiek patriarchalny

                    rozumiem dlatego płaczę

                    rozumiem dlaczego człowiek zabija się

                    nawiązując do tradycji wiecznie żywych

                    Dzięki Biblii akceptuję wszelkie zamknięcia

                    wewnątrz płomienia

                    pochodni w piramidzie

                    lampki w świątyni

                    świecy w klasztorze

                    wiedząc że być może rytm serca nakryje go brutalnie swą łapą

                    robił to w przeszłości choć wystarczało lekko dmuchnąć na tę słabość

                    wystarczyło powziąć tylko zamiar

                    który przedostałby się na pewno przez podwyższoną temperaturę

                    i zepchnął w obłędną spiralę ciemności

                    To radio, te sprzęty przemawiają do mnie:

                    „grzech też ma swoją delikatność i nie zawsze łamie wrażliwość”

                    wchodzę do słów po ciszę zapomnienia w ucieczce

                    przed morderczym rytmem serca

                    walczę wywołując obsesyjnie

                    głoski we wnętrzu słów

                    upragnienie to dwoje drzwi

                    i nagle jedne z nich zmykają się za mną

                    na zewnatrz nie mogę zrozumieć

                    dlaczego, kiedy i którędy wychodzę

                    wynoszę w ciemność dymiący zgnieciony knot

>>>

                    Dwie obłąkane kobiety we mnie

                    przemówiły w swoim języku

                    zbliżyły się do siebie

                    pomimo różnicy wieku wynoszącej pięćdziesiąt lat

                    otoczyły ramionami i chorobliwymi spojrzeniami

                    jedna nastoletnia w męskim przebraniu

                    druga z siwą głową z sercem w pułapce

                    zjednoczyły się, uniosły nad ziemię

                    i popędziły w dół stoku jako pojedyncza srebrna kula

                    spadały dotąd aż otoczyła je noc na samym dnie

                         Dwóch filozofów szczycących się starożytnymi brodami

                         płynęło wpław przez czarną rzekę

                         do mnie stojącego na brzegu

                         wiedziałem, że gdy połączą się nasze ręce będę musiał umrzeć

                    Dwoje młodych ludzi kochało się samotnie prawdziwą miłością

                    wewnątrz drzemki przechodzącej w sztorm wizji

                    jakaś dziewczyna uderzała szpicrutą w końce moich nerwów

                    fałszywie oskarżony, nie mogąc wybełkotać jakiegokolwiek słowa obrony

                    stałem przed sądem tłumu kibiców na jakimś stadionie

                         Młoda kobieta nagle poruszyła się na dnie

                         z ciemności wyłamywała się gniewna

                         a starucha zademonstrowała prowokująco

                         swoje strasznie białe uda

                         pokonały moje przyjaźnie i odepchnęły je

                    Wojownicy śpiący w ostępach zwieszonej głowy

                    poruszając się we śnie zbudzili ciężki ból

                    ból zapiekł na czole w słońcu świadomości

                    popatrzyłem na świat białkami oczu

                    i pędzącymi w nich jak elektrony źrenicami

                 sędziowie obserwujący od jakiegoś czasu  moją walkę

                    wyrazili gestami nienawiść państwa

                    wykonawcy kary wykazali beznadziejność walki

                    Anioł Stróż zaczął uciekać

                    gdy dostrzegł mnie na końcu więziennego korytarza

                    okruchy boskości pozostały w innych miastach w innych domach

                         W pleksiglasowych bryłach geometrycznych

                         wypełnionych barwnymi zmrożonymi koktajlami

                         umieszczono rajskie ptaki i rośliny nieprzemierzonych dżungli

                               bezpieka przeszukała moje nastroje

                         nie znajdując w ostatnich sensownych oświadczeniach

                         słów mogących stanowić jakiekolwiek zagrożenie

                         mogłem je wyjąć i zamienić na wiersze

                         płowe zwierzęta stepowe połknęły geometryczne bryły

                         Ukryty w bezwolności uciszałem staruszkę

                    zawodzącą we mnie

                    przeniknięty chłodem i ciemnością

                    drgałem miarowo na linie zawieszony

                    obie kobiety wydzielały z siebie małe kuleczki

                    miękkiego ciepła słabego uczucia miłości

                    nad przepaścią tablic i posągów

                    moją linę trzymało tysiące rąk

                    nad krawędzią niebytu

                    cierpienie trzymało mnie tysiącem rąk

>>>

          * Każda miłość pozostawia ślady *

                  Miłość robi z człowieka głupca

                  zaczyna wtedy cenić swoich wrogów i wierzyć w nich

                  eksponując swe wady

                  Uważa się za Boga gdy przez chwilę

                  od jego płaskiego serca odbiją się promienie łaski

                  Uważa się za anioła gdy daruje życie torturowanym więźniom

                  wtedy miłość dla niego to smuga cienia

                  rzucana przez jego serce na drodze strumienia

                  żywej poświaty

                  Każda miłość pozostawia jednak ślady

>>>        

 

                  Czy potrafisz tak spokojnie jak ja obserwować

                  słupek rtęci w termometrze sercowych aktywów

                  gdy nie pamiętasz żeby w ciągu ostatnich dziesiątek lat

                  zatrzymał się w swym nieustannym ruchu w dół

                  Nie chcę drażnić własnej woli

                  nieograniczanej żadnym poziomem krytycznym

                  używaniem jej w chwili gdy jeszcze tylu ludzi

                  sądzi, że przetrwamy w systemie o nazwie: „Współczesny świat”

                        Nastrój decyduje a przekora przygotowuje

                  alternatywy kodując obserwacje ludzi na drogach

                  Jestem zamknięty w swojej szafie i spędzam tam całe dnie

                  siostrzeniec zamyka jej drzwi na klucz od zewnątrz

                  i wychodzi z domu na wiele godzin zgodnie z moimi sugestiami

                  W szafie przeżywam swoją korridę

                  jestem niepokonanym od lat bykiem lśniącym w pełnym słońcu 

                    na którego śmierć czekają od lat widzowie obywatele mojej Neurtopii

                        Tak przesiaduję w szafie i w zaćmieniu zmysłów

                  w opętaniu z wyczerpania dojrzewam do wielkiej roli

                  Wszędzie ludzie wędrujący, ludzie spacerujący bez celu

                  na drodze do sławy, na autostradzie, na molo w Sopocie

                  na rozpalonej ulicy Krakowa, na powierzchni jeziora,

                  na morzu księżyca, na ścieżce, na skalnej grani

                  na linii frontu, na linie nad Niagarą

                  widzę jak na wszystkich drogach poruszają się

                  mechanizmy głodu, rozumu, bólu i celu

                  rozmontowuję detektor aktywów sercowych

                  chcę poznać zasadę jego działania

                  Należy poznawać bez użycia woli

                  nie wolno drażnić woli póki nie jej czas

                  póki chce trwać właśnie taki mój świat

                  niewspółczesny

>>>

             * Jaką masz korzyść? *

                   Jaką masz korzyść z tych wspaniałych krwawych

                   zwycięstw w przeszłości

                   Siedzisz teraz sam na peronie zagubionej stacji

                   bez rodziny i przyjaciół

                   patrzysz na semafory na których jeszcze wiszą

                   ciała zgładzonych przeciwników

                   Kiedyś gdy z trybuny rzucałeś spojrzenia

                  w pierwszomajowy tłum

                   tworzyłeś wyspy i spokojnie przyglądałeś się

                   umierającym na nich rozbitkom

                   Dotknąłeś krawędziami dłoni góry

                   władzy nad życiem i śmiercią

                   chciałeś zrodzić dzieci dziś to czynisz

                   tylko one ci pozostały, tylko one            

                   gorące gorące łzy

>>>

Odkuć się

Jestem kobrą w jadowitym uścisku

zaciśniętą wokół własnego serca

i jeszcze z kłami w nim zatopionymi

z szeroko rozwartymi oczyma

i źrenicami jak wejścia do jaskiń

z szaleńczym błyskiem ucieczki na czole

Ziarna piasku drażnią moje mózgowe zwoje

a wściekłe myśli pulsują wokół nich

niezidentyfikowane cierpienia czuję jak

atomowy akcelerator

Jestem oryginalnym wężem zabijam

bez ostrzeżenia w tak cudowny sposób

albo wdeptuję w ziemię cień proroka

obcasami butów jak węża

Przy otwartym oknie w czasie wiosennej burzy

obmyślam nowe teorie samozagłady

w odcieniu niebiesko-zielonym

Jakbym pragnął się odkuć

za zmarnowanie życia

czekaniem na drzewie kuszenia

>>>

*Kłamstwo*

Jeśli chcesz zostać jednym z nas

porzuć szkołę od zaraz

rzekł Mahomet – skończ z tym raz

Niszcz każdy system lub do tego dąż

jeśli już nie potrafisz nic

wewnątrz maszyny która utrwala realny świat

by każdy człowiek mógł dostrzec że istnieje w nim

Będziesz się obracał jak koła i tryby

i zbierał pieniądze na własną wolność

jeśli dasz pożreć się korozji

jeśli powrócisz w głęboką ziemię

gdy staniesz się wysokim drzewem

gdy zafalujesz morzem zielonych traw

będziesz jednym z nas

te słowa rzucił jakiś kpiarz

Bo jeśli będziesz istniał naprawdę

to czy musisz o tym od razu wiedzieć

Tak będziesz wtedy samą prawdą

a może jednym z wielkich kłamstw

>>>

              * Ziarna piasku  *

                    Zapadam w popołudniową niedzielną drzemkę

                    chociaż trwam w uścisku anakondy

                    śnię dziecięcy sen

                    ale ziarna piasku

                    dostają się do moich mózgowych zwoi

                    Film o fantastycznych bohaterach z kosmosu

                    przynosi niespotykane napięcie i cierpienie

                    serce zmienia się w atomowy akcelerator

                    We śnie zabijam bez ostrzeżenia w cudowny sposób

                    wdeptuję w ziemię obcasami butów cień proroka

                    otwieram okno w czasie burzy, obmyślam nowe teorie

                    zagłady o odcieniu niebieskozielonym

                    Anakonda poruszyła się, czy jeszcze zdążę

                    się odegrać za zmarnowanie mi życia

                    czy będę do końca pełzał na brzuchu

                    w rajskim pyle socjalizmu

>>>      

 *W kwadraturę snu*

Czarne korytarze czworokątne otchłanie

wydrążone do bram przeistoczenia

do wylotu świetlistej wielkości prowadzą

Cienie dla twojego strachu kładą się

w poprzek każdej drogi

Wędrujesz długim spacerem wewnątrz tych kanałów

gdy zegar bije godzinę dwunastą

nad skrzypiącym stąpaniem umarłych

w górę i w dół

gdy księżyc w nowiu odmawia swego blasku

morzu które fioletowieje i wnika w przestworza

oraz człowiekowi idącemu po fali

Kamienne organizmy przyczajone pozwalają się

spenetrować w głębokim bezruchu

śmierć idzie przed tobą i za tobą

i widzisz tylko najgłębszą czerń i szare plamy

daleko gdzieś przed sobą

Na skazanie w kwadraturę (owy) snu (sen)

wnikasz w kamień w stal w chłód

staczasz się z tarczy zegara i odkrywasz w końcu sen

uderzając nosem we wszelki początek

Brzegi ścian i kreski murów skończonych

zamykają się nad głową

spadają czernią we wszystkich nazwach świata

na przemykający grzbiet

nie dają ujść przed słusznym wyrokiem

nocnych symetrycznych otchłani

do bram przeistoczenia wielkiego snu

>>>

        * Okruchy *

            W wojnie i w pokoju

               dla narodów dla cywilizacji

               w lęku i w rozumie

               aby oddzielić rośliny minerały i zwierzęta

               spójnik jak mur

               nieprawdopodobnie

               nie

               schody

               ręce

               głowa

               schody

               droga

               małe okruchy wspaniałej sztuki

>>>

             * W nowiu *

                    Powrócił nów

                    przeszedł przez ludzkie sadyby

                    przez wąwozy osiedli

                    pomiędzy rodzinnymi zagrodami

                    mnie zagrodził drogę potwornym cieniem

                    pod czarnym mostem

                    wskrzesił przede mną wyklęte pozagrobowe postacie

                    które pojawiły się ze wszystkich stron

                    w niematerialnych miejscach mojego mózgu

                    błysnęły ślepia moich monstrów

                    Okaleczona noc zaprosiła mnie na swą kosmiczną

                    trasę prowadzącą do umarłych ogrodów dziecinstwa

                    zgniatając moja sierocą dolę

                    poprowadziła mnie tłumacząc po drodze 

                    niezrozumiałe do tej pory szepty snów pokoleń

                    nocne pojękiwania ludzi i zwierząt w stuleciach

                    szelesty niepokojonych rzeczy w epokach

                    stanąłem przed Wszechgwiezdnym, który pozbawił mnie domu

                    dreszcze wstrząsnęły mną

                    gdy przemienił się na moich oczach w spadającą gwiazdę

                    powstał na horyzoncie jak atomowy grzyb

                    zrozumiałem, że domaga się większej ofiary

                    niż tylko strach

>>>

              * Pomimo premedytacji *

                    Łażę od rana po pustym domu

                    i nie mogę znaleźć sobie miejsca

                    wczoraj wróciłem z drogi życia

                    przyniosłem tu dowód twojej miłości

                    Pomimo całej premedytacji mojego postępowania

                    pojawiło się coś w mojej głowie

                    co sprawia, że nie mogę nawet przez chwilę

                    zapanować nad myślami

                    szukam jakichś programów w telewizji

                    puszczam płyty

                    słucham Chucka Berry`ego na zmiane z McLaughlinem

                    do znudzenia

                    grzebię w stosie zdjęć

                    otwieram antologie poezji

                    czytam jakieś siedemnastowieczne erotyki

                    bazgrzę długopisem po marginesach wierszy

                    a on sam pozostawia na papierze

                    dziwne karykaturalne postaci, słowa i rymowanki

                          Przytaczam tysiące dowodów przeciw tobie

                          powtarzam sobie, że nie mogę cię kochać

                          i nie mogę przestać myśleć

                          o tysiącu wstydliwych rumieńców na twojej twarzy

                          o tysiącu dreszczy, które przeniknęły nasze

                          dłonie gdy się ze sobą zetknęły

                          nie wiem jakim tajemnym wejściem weszłaś tu

                          a ja przecież chciałem popatrzeć z boku

                          na twoją reakcję na poetyckie wyzwania

                          teraz już nie mogę znaleźć sobie miejsca

                          w swoim własnym domu

                          nie mogę ukryć się tu ze swoim piekłem

                          wywołałaś jego katastrofę ostateczną

>>>                  

                    Czy potrafię kochać jeszcze

                    po tych wszystkich szalonych latach

                    czy spotkam jeszcze taką twarz

                    czy zrozumiem taki charakter

                    po tym jak pozostawiłem ją samą

                    brutalnie porzucając w przejściu podziemnym

                    odwracając się na pięcie i odchodząc przeciwną stronę

                       Czy potrafię bez zdziwienia

                       czytać renesansowe erotyki

                       bez przekonania że ich autorzy to obłąkani głupcy

                    Czy stanę się zamożny

                    wynosząc bogactwa z walki w płomieniach

                    jak spożytkuję zebrane kolekcje diamentowych łez

                    męskich i kobiecych płynących

                    kiedyś jak cienie po twarzy zastygłej

                    jak spożytkuję wyobrażenia i postacie

                    utrwalone w idei piękna

                    z czystym sercem przedszkolaka

                    Czy zapragnę dopełnienia tej miłości

                    z ostatnią kroplą wiszącą

                    nad ostatnią iskrą żaru

                       Słyszałem znowu jej szept nad ranem

                       słyszałem jej miłosną pieśń pierwszym poszumie liści

                       słyszałem jej głos w słońcu na kwiecistych dywanach

                       słyszałem jej głos w czasie letniej burzy

                       cóż się teraz stanie

                       cóż się stanie po twojej śmierci

                       we mnie

>>>

 

1981

Strach

Nie straszne mi kolumny czołgów

które już wyprowadzono na nasze żyzne pola

z tajnych akt ministerstwa obrony wojny

Nie ulęknę się słów przywódców najpotężniejszych

imperiów i ich namiestników

widząc jak złoto i ołów wypływa z ich oczu wraz

Nie boję się wszystkich nienawistnych twarzy

jarzących się w kącie mego pokoju co wieczór

Pozwalam bez ubaw o przyszłość

ustawić się w ogromnej kolejce po prawdę i dumę narodową

kartkuję spokojnie Dzieła Wszystkie Stalina oraz

Myśli Mao, czasem nawet Mein Kampf

bawię się wnioskami płynącymi z tych klasycznych dzieł

oczekujac na przydział cukru

nie odbieram żadnego zagrożenia z felietonów Rakowskiego

przypuszczam nawet, że godnie będę umierał

na ulicach miasta śmiertelnie ranny podczas

rozpraszanej kolejnej demonstracji antyrządowej

i to od kuli wystrzelonej przez mego kuzyna

milicjanta z Nowej Huty

Dziś już nawet ojca nie rozumiem

jak można było żyć w takim strachu za Bieruta,

którego tak szybko uśmiercono

jak Papież stoję z wyciągniętymi rękami

przed tłumem terrorystów

Ale gdy wkracza w mój świat ukochana

gdy uśmiecha się do mnie z daleka

i macha na powitanie

zaczynam drżeć na całym ciele

wtedy dopiero poznaję strach

przy każdym naszym intymnym spotkaniu

gdy wtaczam tę czarną kulę codzienności

we wnętrze jej nadrealnej bieli

potrafię się zagubić i cierpieć w majestacie

doskonałości

pomiędzy piekłem i niebem

>>>

* Pogrzeb u progu życia *

Nie chcesz przeżywać swej starości

patrząc na dzisiejszy dojrzałości upadek

nie pragniesz nie oprócz wspaniałego

muzycznego pogrzebu w dwudziestym trzecim roku życia

Potrafisz wszystko zburzyć

nawet to, czego zbudować nie zdoła bez ciebie nikt

nie mówisz, że kochasz tą dziewczynę

nawet, gdy nie możesz nigdy o niej zapomnieć

Tak z premedytacją umierasz odsuwając się w cień

udajesz, że nie dostrzegasz jej, gdy

czytając w twoich oczach szuka tam blasku prawdy

szuka samej siebie biegnącej i podającej ci obie dłonie

W zatrutej rzeczywistości twoje ja

wabi emocjonalnych rozbitków jak kompanów Odyseusza

na pewną śmierć

Jest to szczęście odnalezionej ciszy

we wnętrzu największego hałasu

To ma być lekarstwo dla kultury

gdy zgrywasz się na pogrzeb u progu życia

jak twoja ojczyzna

walcząc beznadziejnie z przyszłością

>>>

 

* Tęsknię do kraju gdzie nie marznie ziemia*

Tęsknię do kraju gdzie nie marznie ziemia

chcę uchodzić tam gdzie serca lodem nie skute

patrzę głęboko w rzeczywistość i cóż

widzę wokół anarchiczny lęk

gromady czarnych ptaków zrywających się

z pól zaoranych w skiby

Gdy kontempluję własne lenistwo

w łozach polskiej niziny dopada mnie

lodowy powiew nadciągającej zimy serc

mam, co prawda swoje miejsce

za obłokiem szarzejącym na granicy

światów gorących i mroźnych

lecz tu rodzę swoje potomstwo sakralne

tu podwajam wysiłki w poszukiwaniu

ciepłego  domu dla niego

rozmyślając zamiast pracować

Chociaż tak tęsknię 

prawda jest w mojej studzącej bezczynności

Otulam się marzeniami porzucony

między brunatnymi skibami rozkładu

Daję się unosić żalowi i wiem na pewno

że moja miłość za morzem

radzi sobie świetnie beze mnie

Tam rozkwita by znów wrócić do gniazda

ludzkiego prywatnego budowanego z otępiałego buntu

z kilku ciernistych gałązek gdyż tutaj

się urodziła cierpiąc pośród zamarzającego milczenia

wyrosła na emigranta karmiona moim

kontemplacyjnym lenistwem

>>>

 

* Do dyktatora *

Czy wszyscy, którzy ci zaufali już tragicznie zmarli

odrzuceni na pogranicze nieśmiałości i obojętności

ogromna presja na sny pobudza twoje

przypadkowe ludzkie odruchy

Oni cierpieli podczas twojej nieobecności

i śnili u twego boku

A ty stary samolub znikałeś w samotności

by móc widzieć siebie przechodzącego

między koszmarnymi marami w prosektoriach

by patrzeć jak na kamieniach budzą się martwe

ciała przecież dla ciebie

Odrzucałeś ich wierność i częstowałeś ich nadrealnym strachem

niewypełnionym aktem płciowym

Twoje warunki upadku wyludniały zgniłe miasta

emigranci wisieli tuż nad ziemią

nie mogąc jej dosięgnąć swym ciężarem

Miłość wszystkich kobiet i podziw

wszystkich mężczyzn nie doprowadził;

do twojego ukrzyżowania a wręcz przeciwnie

choć torturował bezbronne dzieci

niezsłużył się twej ideologii odkupienia

Stoisz nad grobami zaufania

wciąż nie chcąc stać się samodzielny

otwarty na piekło i niebo

dopuszczający nowe zbrodnie

>>>

 

* Bądź cieniem strażnicy*

Bądź cieniem strażnicy, w którym

zatrzymam się pośród złotych kręgów

nie zmieniaj mego życia, ale daj mi siłę

w kontakcie z tobą

na szczycie wrażliwości

bym wytrwał w proroczej śmieszności

Zsyłaj w moje sny anioły białe

gdy dostrzegać je będę mógł

w ciemnościach zapisanych kart

w szeptach wszystkich rzeczy wielkich

tajemniczych złowrogich

tak teraz modlę się do ciebie moja

drgająca ciszo

chcę tylko urągać szaleńcom piramid

oprowadzać plemiona po spiralnych krzywiznach

pędzić pomiędzy tym, co było a tym, co jest

Blask najdalszych przeszłości mógłby wówczas

odkrywać mnie zawsze pełnego młodości

wiem jak lubisz patrzeć na moje prośby

gdy tak leżę w nocy po rozchwianiu

kolejnego własnego wolnego dnia

nie wiem, lecz przypuszczam, że tak jak

ten okaleczony romantycznym zwiastowaniem naród

ty też możesz ulegać inspiracjom fluidalnym

drgać w stworzeniu świata

Przybliżasz się do mnie przez wulkaniczne gejzery

i poruszające się jeszcze otchłanie puszcz

sprzed tysięcy lat

Patrzysz jak mówię do ciebie leżąc nagi

na tapczanie obok grającego radia

modlący się dziwacznie ciągłym tikiem nerwowym

więc daj mi poznać inne Boże dzieci

idące przed siebie

idące przede mną

Niech moich przyjaciół rozpacze miłosne

dotkną serc wszystkich

niech ratunek naiwny, który im niosę

pozwoli poznać, że nie ma prawdziwych wrogów

chcę widzieć to z samolotów przenoszących

mnie we wszystkie miejsca na Ziemi

chcę widzieć to patrząc na największy tłum

i na ciebie samego największego samotnika

chcę mieć wiarę umierającego tylko z przeświadczenia

dzikusa na Borneo

Niech pod twe skrzydła zabierze mnie jasnowłosy

chłopiec czteroletni, który kocha moje poszukiwanie

a najpiękniejsza i najinteligentniejsza dziewczyna

pozostanie w zagubieniu pośród błękitnych

jezior schizofrenii wiosny

i zakocha się w tym poszukiwaniu mrocznym

Daj więcej światłości na białe pióra skrzydeł

moich aniołów snu

Proszę o to byś nadał pierwszy ruch

w który już on zanurzy wszystkich ludzi

których zobaczę lub o których pomyślę

z którymi będę unosił się w takie noce

w cieniu strażnicy

wprost do ciebie

pośród złotych kręgów

>>>

* Jej ginąca siła *

Prześliczna złotowłosa dziewczyna

siedzi tutaj obok mnie w moim pokoju

tylko ze mnie bierze uśmiechy miłości

porzucając dla nich wszystko co obce

wypełnia się mną powoli

staje się sobą pośród zmian

przypadkiem dostrzega ogromną pełnię jaźni

dotykamy się słowami radości

zbliżając się do niej jednocześnie

w dumnym obrazie conocnego księżyca

a potem gonimy przez wsie i miasteczka

o historycznych nazwach porannych

a jej uroda staje się częścią krajobrazu

jawiącego się z głębi radosnego wschodu słońca

Ze swoich nisko pewnie brzmiących słów

po raz pierwszy zachwyca się oczarowaniem moim

Patrzę na jej jasną twarz a ona

wylękniona przysuwa się do mnie

z krawędzi własnej smutnej przeszłości

Już prawie wie kim jest

już zapomina kim była dotąd

karmię ją szczęściem poezji i muzyki

to budzi w niej zaufanie do moich

delikatnych dotyków

już prawie chce być okruchem natury

gdy wielkie kamienie zdejmuję z jej nieba

mechanizmy wychowania szerokiego świata

przestawia na intymną bliskość każdego uśmiechu

nie całuję delikatnie jej warg

powstrzymuję się z tym do chwili

aż z kolorowych reklam oglądanych z okien

nowojorskiego hotelu przybiega do mnie

w polskim ludowym przebraniu

ułuda senna w cieniu tego pokoju

tworzy naszą wspólnotę i jej subtelność

w każdym zmieniającym się momencie

Wciąż bawię ją słowami

tak rozpinam parasol miłości

nad moją wzrastającą słabością

i nad jej ginącą siłą

>>>

* Kamienie na dom cywilizacji *

Mamy kamienie na dom naszej cywilizacji

kłócimy się o kształt budowli

cierpienie ignorujemy mówiąc, że to jest trud twórczy

nieistotna spoina

już po chwili zaludniamy przestrzeń od wejścia

w domu bez dachu i ścian

tych wszystkich pasożytów żyjących wiarą i miłością

z nudów pozostawiamy pośród nas

z politowaniem patrzymy na poetów

czasem chcemy przegonić ich stąd gdyż

kalają nam dywan utkany pod nasze nogi

przez pająki władzy

kamienny nasz dom jednak nie chce

wypluć ich z siebie

i zostają pod schodami uciążliwi sublokatorzy

snują się potem po kątach z tym obłędem w oczach

i zżerają naszą pewność i światowe wykształcenie

Musimy czuwać gdyż rzucają się na nas

z tymi przenikliwymi spojrzeniami 

i gwałcą ludzką samodzielność

rozpraszają światło w jakieś kolorowe

widma i błądzimy wskutek tego

pośród starych dróg nie mogąc

połapać się w tej jaskrawej czerwieni zieleni fiolecie

zamiast słońc nad sobą mając witraże

Wszystko gra połyskami na załomach kamiennych bloków

niczego nie można od razu odnaleźć i naprawdę dostrzec

Przez nich ciągle gapimy się pod nogi i przed siebie

biegając i szukając szukając czegoś wciąż

w ruinach budowli, którą nazwyamy cywilizacją

>>>

* Codzienne walki *

Codziennie rozpoczynamy walkę

już od rana torujemy sobie drogę

od łóżka do drzwi

sprawiedliwym przeświadczeniem

rzucamy pod stopy słowa zaklęcia

i stawiamy nogi na nie

Przeświadczeni o czasie i przestrzeni

a w barze na śniadaniu – o istnieniu

Po drodze w naszej zanarchizowanej psychice

giną przyjaciele nasi

w naszej głupawej nieśmiałości umierają

tragicznie prywatne nasze ciała

by myśli mogły wciąż płynąć przez ocean

czy lecieć w powietrzu na spotkanie przyszłości

pośród martwych konstrukcji

Rzucamy uroki i dalej przemy resztkami szkieletu

depcząc coś wciąż

Mówimy – wszystko można naprawić –

do anioła stróża palącego papierosa

za naszymi plecami

sekundnik obsesyjnie pochłania wyobraźnię

datownik zatrzymuje natchnienia

walce, którą planuje ciało

tak łatwo zmienić nazwę na pokojowe współistnienie

w połowie pierwszej kwadry

Będąc ostatnią małżą na dnie oceanu

oczyszczeni w potyczce możemy

skupić się na obserwowaniu rzeczywistości

przez szparę w skorupie

przez tysiącmetrowy słup słonej wody

Jedynie obumieranie podnosi nas

do poziomu rzucanych obelg

do linii sprawiedliwych przeświadczeń

I tak powracamy w początek zaklęcia

które pojawia się w pobliżu

jak zwykle samo

przywiązane do naszej codzienności

do początków wszelkich walk porannych

Refleksja tworzy się w niebie

nad oceanem jak chmurki-duchy

uśmierconych kochanek

znikając z oczu w nocy pokojowego współistnienia

bosych stóp i wielkich słów

>>>

* Na mojej piersi *

Na moją pierś opada ogromny blok skalny

wielki kamień wypełniony obcą przestrzenią 

który sprawia, że gdy moje ręce drętwieją z wysiłku

próbując go zatrzymać, podnieść

to opadające wciąż nisko zduszone wnętrze

łka gdzieś pod spodem

zapadając się pod ciężarem

gorące fale zdeprawowanej przeszłości

coraz to zamykają się nade mną

a cieniutka niteczka czystego prawdziwego bólu

splecionego z egzaltacyjną rozkoszą wizji

przebiega od stóp do piersi

zatrzymując się we wnętrznościach

parząc niebiańsko nie do zniesienia

Dziki pies w pobliżu nieziemsko wyje

jakby zwiastował nadchodzącą śmierć

w ten nastrój włącza się systematyczny pomruk

zniecierpliwionych poczciwie pracujących sąsiadów

nawołujących się nawzajem i zmieszany

z szyderczym śmiechem najlepszych przyjaciół

gdy moje dary słabsze od moich przekonań

pełzają już prawie ze wstydu

Cena przegrywanej odmienności jawi się w torturze

ciężar nocy i sumienia wgniata się w przeszłość

tę nawet sprzed ułamka sekundy

i nie wiem czy dźwigam na sobie życie świata

czy własną śmierć

Gdy ogromny ciężar zbliża się coraz bardziej

prawie już dotykając samego środka jaźni

samobójstwo, które chce karać życie za odmienność

przynosi głosy z rozerwanej osobowości z samotności podmiotu

Spod kamienia uzasadnia dla moich rąk

że nie jestem śmieciem w takiej postaci społecznej

ale rdzeniem przenoszącym istotę człowieczeństwa

że jestem prawdziwą niezniszczalną opoką

>>>

Popatrz na swoje dłonie  są takie czyste

delikatne jasne nieskalane

nie dotknięte nie zniszczone

żadną pracą dla dyktatora

łapówką zaciśniętą pięścią ciosem

podawaniem cegieł na więzienne mury

łatwym poklaskiem dla forsy

Za to czarne od lęku są twoje myśli

popatrz na perwersyjne pragnienie

na proroczą tępotę

na głupiejące ideały nierealizowane

na fałszywą niekontrolowaną namiętność

Tak nie unikniesz grzechu

to echo rozbrzmiewa w tobie od tysięcy lat

grzechu grzechem grzech

powtarza nawet echo społeczeństwa

z górskich łańcuchów nieszczęścia i głupoty

Nie ma wolności – jest niewinność i grzech

wolna wola – to tylko pot i łzy

wolność to dar

nieskalanie to łaska

 >>>

 

Odszedł mój przewodnik

nie ma już jego obecności

nie jestem pewien czy wystarczą mi

jego nauki

Piszę list do dziewczyny

– Kochanie, nie jesteś mi już potrzebna,

moje serce płacze a ty nie masz

z tym nic wspólnego

Nie zniosę dłużej wielkości świata bez duszy

Ty się uśmiechasz, mówisz –

jaki ty jesteś dziwny, zwariowany

przecież jestem przy tobie

jestem twym sercem

po co ci przewodnik i cel

W powietrzu płynie do mnie

jego śmierć  i twoje życie

nie chcę wybierać nędzy i rozpaczy

nie mogę żyć z tobą cierpiąc

Odeszła miłość odszedł pokój

została walka z tobą

Piszę ostatni list, idea mnie zabija

głosy zza grobu nie utrzymają mnie przy życiu

daj taki dowód daj taką szansę

daj takie samo życie

bo umieram razem z nim

moje życie było w nim

nie jestem z tej ziemi

>>>

* Dom dla rozbitków *

Otworzyłem swój dom dla rozbitków

przychodzą i wypłakują swoje żale

w mych ramionach samotności

daję im lekarstwo spokoju i zapomnienia

pełen dziękczynienia sam staję się bezdomny

po każdej wylewnej spowiedzi

w moim domu coraz mniej miejsca

coraz ciaśniej w tej Troi

ale co ze mnie za Eneasz

>>>

* Maska *

Gdy moja materialna twarz

wyciosana w kamieniu przed tysiącem lat

tonie opadając na dno snu

moim przyjaciołom objawiają się na niej

półcienie i blaski

tak przebiegają po niej wydobyte z wnętrza

moje sprawy pragnienia sytuacje

i słowa przeprosin

Ta maska utwierdza ich w miłości

dreszcze i westchnienia przebijają

się z prawdziwych kształtów w świat pozorów

Maska wtedy staje się obiektem podziwu

występując przed tłumem znajomych ludzi

Przebiegając po starożytnym kamieniu

wzbudzają niepokój i zdziwienie

promienie słoneczne z grobu naszych ojców

wprawiają w ruch świat

pogrążają moją materialną twarz

podświetlają moją coraz wspanialszą maskę

>>>

Siedzimy dobraną paczką

przy zielonym stoliku

młody meliniarz podkrakowski kibol

alfons na dorobku stary lubieżnik

małomiasteczkowy hazardzista

wielkomiejski nożownik

i ja początkujący poeta

sporo nas tuw tym barze na groblach

Znęcamy się nad sobą milcząc

ranimy lipcowy wieczór

swoją obecnością

Gdy nagle pojawia się w drzwiach

zgrabne ciało naszej przełożonej

starzejącej się samotnej wyzwolonej kobiety

Ośmioro oczu skierowuje się

jak lufy karabinów na przybysza

osiem spojrzeń niezależnych spływa

po piersiach i biodrach

Tej upalnej nocy spaliśmy z nią po kolei

ja byłem ostatni

szepnęła mi do ucha jakby już umierając

– ty głupcze przyszłam tu tylko dla ciebie

czekałam tylko na ciebie tej lipcowej nocy

pytania zapłonęły od wstydu

spoceni zgwałceni oboje

(cóż jeszcze mogliśmy zrobić)

starzeliśmy się w uścisku do samego świtu

oddzieleni od ludzi na zawsze

>>>

Głos z nieba z chmury gorącego płaczu

nad snem wewnątrz pamięci:

przygotujcie się na krótkie życie

wodzowie wymarłych narodów

                – pełni wielkich ambicji

Człowiek, który potrafi zabijać siebie samego

kosztuje drogo swoich słabych wrogów

ty jeden jesteś darmowy, chociaż giniesz

              – będący dla siebie przyzwyczajeniem

Mieszkasz na moim Olimpie

podcinasz sobie żyły

wtedy widać, że zachodzi słońce

i krwawisz, bo zachodzi słońce

opowiadasz niebiańskie dowcipy

i sam śmiejesz się pierwszy

            – głos z nieba usłyszą o brzasku

Odkrywam prawidła gry, którą przyniosłaś

mając pierwszy kontakt ze światłem

moja piękna słodkousta kochanko

ze skał czarnych z nieoświetlonych wież

rzucasz mi  się w ramiona omdlewające

Wyruszę już dzisiaj by nie umrzeć

zataczając się wyjdę z miasta przez żelazny most

płaczący kochający wciąż ciebie

              – zrozumiecie śmierć i miłość

Porzucam wewnętrzne mieszkania

by wymknąć się w ryzykownej ucieczce

dla pojęcia szerokiej przestrzeni

rozbity o skałę błękitną marzenia

              – kusząc świecą zapomniani

Lecz czasem zadrga ta struna szara

lecz czasem szeroko otwieram oczy

gdy uśmiechasz się gdzieś na krańcach swego pożądania

w politycznym skłębionym powietrzu

              – walczą śmiesznym tasakiem do mięsa

Zamurowując sny w płonącej drukarni

tłukąc w końce palców tłuczkiem z kuchennej szuflady

przytulam cię skłodkousta

o chmuro, chmuro płaczu

wiatr zapomniał o twoim cieple

lecz dotknięta przez niego wielkim bożym palcem

rodzisz samotna nad światem

naszą przyszłość bez narodu bez wolności

             – podarują mi sąsiedzi synowie królów

               tą rzecz, którą płodzi zazdrość

Tak chciałbym zrozumieć swoje działanie

tak pragnąłbym popatrzeć na siebie przez ciebie

by kochać po cichu choć część swoich myśli

za ich śmiałość wobec ciebie

Z obu szczytów spoglądamy na siebie

na moją górę wspinają się nagie okaleczone kobiety

są ich setki – niech beda tysiace tysiące

u stóp twojej przyklęknę na jednym kolanie

i choćbyś stworzyła pieśń zapomnienia zmartwychwstanę

i wyruszę do ciebie po płaskich kamieniach

do twoic boskich stóp

            – szary stukot butów żołnierzy

               wychodzących pojedynczo ze swoich kryjówek

To nie prawda ze przyszedł do mnie tylko

szalony człowiek mianujący się wodzem narodu

obłęd go nie usprawiedliwia

a nam niczego nie wyjaśnia

choć z Biblią w ręce głaszcze twarze

wyszczerbioną brzytwą

Ja z prawem w ręce słucham głosu z nieba

z chmury gorącego płaczu

brodzę po płytkiej zatoce

bez ambicji

trzymając skłodkoustą za rękę

>>> 

Uczyniłeś zadość swoim sprawom

a z wysokich gór głos rozbrzmiewa

nawet stojąc na szczycie obok spalonego domu

słuchasz na przekór słuchasz niepocieszony

i za chwilę z tego samego miejsca

sam wydajesz okrzyk

            Chciałbym osądzić was w gniewie

            przyzywający pomocy           

            ale nie odnalazłem słów na dzisiaj

            duszony przez chwilę zerwanym transparentem

Dałeś znak złoty pierścień

i długo czekałeś w noc

na powrót zmarłego posłańca

on wolność zaprzedał twoją

nad ranem wychodząc z koszmaru

o świcie budząc niechciane dźwięki

martwej pobudki

            Mój biały koń w poświacie blednącego księżyca

            spokojnie pasie się na wzgórzu

            nieopodal w zielonej trawie zanurzony

            daremnie oczekuję ciężkich kropel rosy

            patrząc nasłuchując głosu z gór

>>>

* Przekaż gniew *

Zakład stoi o beczkę piwa

pomiędzy życiem i śmiercią

o zwycięzcę obydwu wrogów

z nadzieją trzeźwy przedstawiciel

                        swojego koloru

            Jeżeli odwróciłeś o Panie czas

            niech spada na nasze głowy

            popiół milionów chwil

            przysypani na dnie

            nie zaciśniemy pięści

            nie mogąc dosięgnąć siebie

Niech brzmią gitary struny

zbudzone z nich błyszczą cienie

stojąc na przeciw siebie

rzucimy się pijani w ramiona

wydając ostatnie tchnienie

            Dla konkretnej sprawy

            poświęciłeś te chwile z piekła

            lecz on wezwie ciebie na egzamin

            z pełnego niezrozumienia

            i może wtedy unosząc się

            na wodach oceanu

            między kontynentami

            przemówisz językiem przeznaczonym

            dla miłości

Och, matko, wykarm milionowy naród

chłodnymi łzami

przekaż im gniew niech

nie zdradzą swej zbrodni

dla pokoju

>>>

 

Każdy ma własną doskonałość

choćby nie chciał jej uznać

Każdy ma swój styl

nawet ci żywi Presleye po operacjach plastycznych

Gdy mówisz chcę mieć głos tego

talent tamtego wygląd owego

możesz posiąść tylko ich nocne zmory

lecz nie wtargniesz nigdy na prawdę w ich noc

Masz ochotę być kimś innym

nawet jeśli pozbawisz się życia jak oni

twoja śmierć też będzie inna

Iskra przeskakuje jednak z innych nadziei

z innych dążeń

z prób z pracy z innego osiągniętego dobra

zniewolona tym twoim „chcę taki być”

na teatralny twój amok uwielbienia, oddalenia

i naśladownictwa

Może tylko wtedy

każdy płomień wzmocniony stanie się taki sam

może wtedy odetchniesz z ulgą

„jestem sobą i jestem z nim”

Żyjesz już inny zakochany w doskonałości

nadal męczą cię jego zmory

twoja jest noc

Tak, nie spodziejesz się gdy w twój płomień

też zapatrzy się ktoś

>>>

Wspaniały barokowy kościół

o przepysznej architekturze wnętrza

zgromadził na wieczornej Mszy św.

dziesięciu starczych wiernych

Byłem tam wtedy ukryty za filarem

oślepiony błyszczącym pięknym wystrojem

gdy wszyscy wyszli zgasły wszystkie światła

i znikły kolorowe freski

gdy sczerniały witraże zobaczyłem

że w jego wnętrzu naprawdę nie ma nic

oprócz tabernakulum

Zamknąłem oczy widziałem tłumy

wspaniale wystrojonych dam

dojrzałych mężczyzn w najelegantszych frakach

na wystawnych przyjęciach

w wykwintnych pozach

tłumy szpanerskiej młodzieży wychowanej

w walce na pozory zbierającej się w klubach bohemy

Ktoś dotknął mego ramienia

zlękniony, wyrwany z zadumy zobaczyłem obok siebie

ciemną postać Chrystusa

w połatanych przetartych dżinsach

w wojskowym za dużym płaszczu wyłonił się z mroku

wziął mnie za rękę i wyprowadził ze świątyni

przez targowisko próżności

poprowadził mnie w milczeniu nad brzeg rzeki

poszliśmy razem w dłoni dłoń stąpając po smutnych ulicach

przeprawiliśmy się łodzią do starej zrujnowanej cerkwi łemkowskiej

stojącej za miastem na drugim brzegu

osławionej wśród ludzi tajemniczą pustką

bezwartościowej ruiny

Chrystus powiedział wtedy – zapraszam cię do siebie

to moje królestwo

to mój prawdziwy dom

>>>

Wystarczy pochylić nisko głowę

spojrzeć w zakochane oczy

jakby w żelazny krzyż uderzył grom

a fala w stromy brzeg

Krok za krokiem czując na sobie

słodki ciężar

grając swoją rolę na krawędzi

kamiennej tęczy

zawieszonej pod pułapem z chmur

Imię odwróciło się w krzywym lustrze

tylko ciepły ognik przypodobać się chciał

miotając iskry bez niepokoju

nie mogąc zapalić drew

            Ty która przychodzisz gdy na

            błękitnym rydwanie unoszę swoje ciało

            łagodnie pochylasz głowę

            złote włosy spadają na twoje policzki

            i znów jak wczoraj tuż nad ziemią przystaję

            by ciebie dotykać

Plusk łodzi unoszonej na srebrnej wodzie

wewnątrz zwierciadła ukrytej

w długiej powłóczystej szacie

snujesz się po tym księżycowym świecie

odwracasz nagle wzrok

myśląc zdradziecko o czubkach własnych butów

Ty pierwsza podnosisz się ze swego miejsca

by towarzyszyć mi w sobotni wieczór

w kręgu cieni nad Styksem

chcesz ze mna pożeglować

sprawiasz że spotykam cie martwą na bezludnej plaży

Wystarczy nisko pochylić głowę

dotknąć wargami tych ust

jakby żelazny dzwon uderzył na trwogę

jakby wzebrała powódź

Och, szlachetny panie siewco zatrutych strzał

gorycz jest w samym wnętrzu zranienia

i blask świec w oczach szeroko otwartych

każesz mi oddalić się z tego świętego miejsca

pozwalasz unosić pełne kieszenie wstydu

i potykać się co krok na równej drodze

mrucząc pod nosem, że wszystko dla jej miłości

Przekonujesz mnie że los siedzi

w krakowskiej rogatywce na złotym tronie

króla jeszcze nieurodzonego z dziewicy

Wystarczy zmrużyć oczy

gdy nagle staniesz na szczycie

podnosząc się po tysięcznym stopniu

gdy krzyż przełamie się spadając z gór

przykryje cały kraj

i na kamiennym brzegu odciśnie swój ślad

w oceanie błękitnym wzburzonym w tą jedyną noc

z horyzontu przyniesie z wiatrem

jakiś pomocny dzień jak lekarstwo

na miłość

>>>

* Bełkot  *

Zastanawiam się czy

opiumowo-alkoholowe delirium

też może być poezją

Bo przecież wokół mnie

każdy bełkot oficjeli

brany jest z pełnym zrozumieniem

za coś niezrozumiale ważnego i doniosłego

wręcz za artystyczne przesłanie

Muszę więc znaleźć się na takich pozycjach

gdzie wystarczy mi sama forma

aby was zachwycić

Gdy powiem: ‚zamknijcie się, nienawidzę was”

wtedy wy zaczniecie się zastanawiać

poprzez swoje najtęższe głowy

cóż to chciałem istotnego powiedzieć

i odkryjecie wielką głębię tych słów

jakżesz śmiałych i awangardowych

Złożycie mi hołd milczącego szacunku

jako odkrywcy materialistycznego delirium

>>> 

* Jesteś taki słaby *

Jesteś tak słaby że nie możesz unieść swoich myśli

porzucasz je na drogach ulicach

nie dbając o nic

Pozwalasz mi żebym poniewierał tobą

i ukazywał twoje życie coraz bardziej beznadziejnym

Jako bohater mistycznych poematów

jako bezwolne dziecko bezwolnego ojca

omdlewasz gdy wkładam na ciebie ciężar

zapachu ziarenka piasku

Starałem się wpłynąć na twoje zmiany

wspierałem cię ramieniem

tolerowałem twoje wariackie pląsy

razem z iskierkami po laserowym promieniu

mojego kontaktu z zaświatem

pocieszałem cię wiecznie podsuwając ci

twoje ulubione wyobrażenia

stawiałem cię w centrum moich wierszy

Ty zgrywając się na anioła sfrustrowanego

czy może przez chwilę nie chcąc być kimś lepszym

milkłeś w połowie moich wieczorów autorskich

narażając mnie na śmieszność

Jesteś taki słaby

wciąż znajduję cię zapitego w podrzędnym barze

gdy na serwetkach zapisujesz jakieś wizje

potem palisz je w popielniczce

i cieszysz się jak dziecko

Niosę cię na ramionach i wciąż cię kocham

ja zbrodniarz kocham swoją ofiarę

>>>

* Trzy gdańskie krzyże  *

Popatrzyłem na trzy gdańskie krzyże

i tam znalazłem właściwe słowa pieśni

wczułem się w staropolski rytm

Do wczoraj stałem u bram fabryk,

wydawnictw prasowych i literackich,

we drzwiach kościołów i uniwersytetów,

w konferencyjnych salach organów władzy,

na stadionach i w biurach matrymonialnych,

w kaplicach cmentarnych, w sądach na procesach poszlakowych

Stałem trzymając demonstracyjnie swoje ręce

na wysokości twarzy w pełnym pogotowiu

Były takie czyste bo zebrała się na nich

biel całej reszty krajowej słuszności

jeszcze wczoraj stałem tam wielki czysty

beznamiętny przywódca nieujarzmionych

Rytm targnął moim ciałem znienacka

na moje dłonie upadła pierwsza kropla krwi

znacząc wilgotne pasemko na ich świetlistej

dziewiczej powierzchni

Najwięksi buntownicy zmieniają podły świat

lecz nią mają tyle słuszności co Chrystus

na moich dłoniach pojawiła się krew mojego brata

i opadły upokorzone zhańbione ze źródła nienawiści

Nabrałem więc pełną garść brudu

przyjąłem część zbierającego gniewu

zepchnięty do rynsztoka stałem się

małym uwięzionym cieniem

Jak Chrystus oddałem się na usługi miłości

przyjąłem w siebie staropolski rytm

opuściłem ręce, wyprostowałem palce

>>>

* Zły kraj *

Powróciłem przed chwilą ze złego kraju

o który walczyłem sam

ich pomieszane myśli były mi na rękę

lecz nie mogę stłumić rozżalonego serca

Anioł Stróż rzekł mi – radź sobie sam

– więc nigdy nie próbowałem siebie zmienić

Gdy przeklinany i wielbiony uciekałem

przez dzikie pustynie wymarłych miast

ona stanęła tuż obok i wsunęła

w moją swoją ciepłą dłoń

i jej cień połączył się z moim na zawsze

Abym stracić mógł siebie za marny grosz

wywalczyłem niebezpieczne granice marzeń

i ty nie przekonuj mnie że zło jest w nich przypadkowe

mój ojciec nie odróżnia odcieni nienawiści i miłości

ciągle przekonywany przez aniołów w czerwonych zbrojach

do walki z marzeniami

Powróciłem z samego dołu

by spojrzeć na to zdjęcie prasowe oprawione w złote ramy

przed tym strzępem codziennej gazety

klęczy co wieczór czterech moich synów

lecz jej nie udało mi się jeszcze do tego namówić

ona nie chce uwierzyć

że anioł i diabeł padli już sobie w ramiona

droga w lewo i w prawo

skrzyżowanie obcych ludzi

jakiś młody musi zapłacić surowy mandat

za to że nie przewidział że to wszystko to ruch okrężny

Mój spowiednik wysłuchał mnie do końca

zatrzasnął z wściekłością drzwi konfesjonału

gdy łzy spływały powoli po moim policzku

wysunąłem się nareszcie z tego cienia

łamiąc ostatnie zakazy łamiąc serca

rozrywając tą zastaną jednosc dobra i zła

>>>

* Niech powieje epokowy wiatr  *

Niech te stalowe drzwi zatrzasną się z łoskotem

niech powieje ten epokowy wiatr

niech grzmot letniej burzy

zagłuszy pukanie do twych drzwi

Oni wyciągnęli dłonie na powitanie

i powiedzieli jesteś jednym z nas

chodź z nami ona tam jest

skończ z tymi wszystkimi szarościami

by nie zabiła cię cisza twojego uspokojenia

nadzieję na spokój pozostaw na lepsze czasy

Poszukałem w tej ciszy znanego głosu

i odkrzyknąłem na zawołanie

– jeszcze jedna szansa dla niej

Czekam tu nocą przed zamkniętym oknem

stoję znudzony obok wielkiego wodza

i moje rycerskie sprawy zakułem

w zbroję ołowianych żołnierzyków

w kolejnym przekleństwie swoich bliskich

dałem im taką satysfakcję

I rozminąłem się z nią na drodze

w tą samą noc powróciłem nie mając

nic do skończenia

by już od jutra wziąć się na serio

do bajkowego życia

Ruszyłem śmiało przed siebie

jakby nie dostrzegając że nie jestem już sam

w tym krzykliwym złudnym pochodzie

wszystkie kolory z łąk i wzgórz

uniosły się wysoko wysoko

ponad głowy maszerujących

jak wolność

>>>

 

* Przybrała kształt kobiety *

Urodziła się w dzikim spojrzeniu

nabrała kształtów kobiety

zaprosiła mnie do siebie

zamknęła za sobą drzwi

przemówiła kroplą goryczy w winie

otoczyła mnie swoim niecnym życiem

i kazała zostać nagim mężczyzną

Powtarzała wciąż że ma na imię

Czarna Noc

i że kocha słoneczne promienie

ale istnieje dla ciemności

i – daję ci szansę, daję ci szansę

Oliwą namaściła swe ciało kobiety

targnęła się jako prywatna właścicielka

istnienia ludzkiego na rytm mojego serca

niszcząc go

Sama zabiła się w jednej chwili

ciszą na rozkaz przeznaczenia

Pozostałem sam za tymi drzwiami

myśląc o jej ostatnim mieszkaniu

wewnątrz na zawsze

z raną krwawą

z rokiem czasu na jej akceptację

>>>

* Szukasz jednego dnia  *

Szukasz życia w zimnej stali

szukasz go w chłodzie nocy

karmisz się widokiem kwitnących sadów

sycisz się patrząc na ukochaną ukradkiem

świętym na złotych obrazach

hardo patrzysz w oczy

układając wulgarne modlitwy

pragniesz zmienić świat

walcząc z własnym sumieniem

szukasz jednego dnia

by odnaleźć ten prawdziwy chłód

zawstydzony usprawiedliwiasz pierwszą

lepszą anarchię i zmuszasz poczciwych ludzi

do układania wierszy

które wykrzykują na wiatr

przeciw sobie

>>>

Czekając na ciebie wymyśliłem sobie

ulubiony nastrój ratunku –

ostatnie krople spadają i spływają po szybie

zapada wieczór gdy stajemy przy oknie

przytuleni do siebie

wyglądamy na ulicę patrzymy na jej mokry

pełen refleksów asfalt odbijający

kolorowe neony miasta

mówię do ciebie w ciemności –

te krople to moje myśli które spadają

na moje serce jak na rozgrzaną blachę

z sykiem zmieniają się w smużki pary

Moje obawy i urojenia przychodzą z twojej przeszłości

i to ona tak walczą z ogniem

ledwo co chronią mnie przed opętaniem

Moja gorąca jaźń wzmacniana jest twoją obecną tu

samotnością

w chłodnych kroplach zaznacza się twoja obecność

z twojego ramienia do mojego przenika milość

Stoimy tak w ciemności

dwoje samotnych ludzi gotowych do walki

ze sobą

na razie jeszcze w miłosnym uścisku

Deszcz co zakończył się nad miastem

zaczął się w nas

teraz i ty też czujesz go w sobie

gdy słuchasz mojego głosu

Przed obliczem nadchodzącej przyszłości

w imię zabliźniającej się naszej nocy

stygniemy rozczulamy się od refleksji

mówię do ciebie w ciemności już drugą godzinę

– czy potrafisz uchwycić moment w którym

krople deszczu dotykają serca zanim znikną zmienione

spójrz – wtedy powstaje moje „ja” bo już w następnym

ułamku sekundy istnieje tylko „ty”

samotne „ja” i samotne „ty” ma tą samą treść

ale nie mamy wpływu na ciągłe ich przemiany

w coraz to inne formy intymności

oddalające się stale od siebie

 >>>

               * Pojedyncze słowa *

                    Wyruszyłem w górę

                    stąpając po schodach swego dzieciństwa

                    wznosząc się z kotlin przez pasma wzgórz

                    aż po strome ściany gór

                    po drodze rozglądałem się spragniony wokół

                    ciekawy co zostało z mojej dziecięcej wyobraźni

                    przecież pojedyncze słowa odkrywałem dawniej w trawie

                    jako małe pachnące, kolorowe kwiatki

                    zrywałem je przypadkowo na skarpach wąwozów

                    na wilgotnych łąkach, po których ostrożnie stąpałem

                    czasem splątane i wijące się po ziemi

                    czasem dumnie sterczące swym zielskiem pod dzikimi czereśniami

                    potem niosłem chłopięce bukiety przez polne ścieżki

                    a barwne muchy i pszczoły siadały na nich

                    biegłem za słowami wznosząc się i opadając

                    w niespodziewane wądoły

                    jako smutny pięcioletni chłopiec znajdowałem

                    słowa rozpaczy i słowa ekstazy

                    codziennie musiałem patrzeć tuż po wschodzie słońca

                    na dziadka dom i drogę

                    z daleka i wysoka, z morza i z gór

                    a potem zbliżać się do nich ze słońcem i bukietami

                    Wstąpiłem na płaskowyż refleksji doroslych

                    tu znalazłem teczkę z posegregowanymi słowami,

                    które rozłożyłem u stóp góry

                    dziś już nie mogę jak kiedyś wskrzesić dawnych

                    kolorów i dźwięków

                    mimo, iż przypisuję im czerwień cierpienia lub

                    barw państwowych

                    mimo, iż otulam je sinawymi mgłami i napełniam

                    zapachem dziewczęcych włosów

                    mimo, iż tworzę dla nich niebieskie tło

                    i nakładam na nie wstrząsającą czerń i starczą biel

                    widzę je nadal puste i nagie

                    przez ich przeźroczystość przenika w końcu lęk

                    potwornych grani pałacu kultury i nauki

                    na ktorych siedzą maszkarony socjalizmu

>>>

* Inspiracja *

Ustalam na dzień wcześniej

w jaki sposób będę całował twoje dłonie

Cały wieczór głowię się w jakim stylu

wyrazić mam uczucia tak dobrze ci znane

Byliśmy tak długo razem

i w przyszłości będziemy blisko

zjednoczeni wciąż myślami

spleceni nad dachami miasta

zachowujemy się będąc osobno tak

jakby jutro wszystko już miało się skończyć

Gdy spaceruję po pokoju stąpam bardziej niepewnie

niż pierwszy lepszy szaleniec

co jeszcze nie dowodzi żadnej nadzwyczajnej wrażliwości

Gdy rozmawiam z twoim cieniem

głos mi się łamie

i to też jeszcze nie dowodzi jakichś prawdziwych

życiowych przeżyć

Wszystko przychodzi z jakiegoś „tam z tobą”

niezgrabne niezdarne niedojrzałe dziecięce

Jakże ciężka jest nasza miłość

znając wszystko na pamięć szukam

na dzień przed spotkaniem z tobą

jakiejś inspiracji dla słów i gestów

by nie były te same i banalne

ty dobrze wiesz co i tak się stanie

ja ustalam już teraz schemat dla improwizacji

by móc tworzyć piekno wewnątrz miłości

tonącej w sercach od doskonałości

pod ciężarem absolutnych pojęć

chcę ją uratować zatrzymać na powierzchni

>>>

 

Dziś głos Dzwonu Zygmunta krystalizuje się z kropel krwi

właśnie oznajmił Dzień Zwycięstwa rozumu

ale jak długo jeszcze będzie bił na trwogę

Ministranci w białych komeżkach i wszyscy

młodzi prowokatorzy w barwach narodowych

czyż mają tak samo czyste sumienia

by stanąć w jednym szeregu

Prześmiewcy klękają przed ołtarzami w Katedrze Wawelskiej

tak samo jak z niekłamaną powagą w Muzeum Lenina

A ci wykpieni chylą głowy przed dolą pijanej żebraczki

ci wyklęci nie mogą mówić, kochać i umierać

Czyja sprawiedliwość nosi prawdziwą nazwę

gdy znowu przychodzą Idy Marcowe w zdezorientowanym

soc-nacjonalistycznym powietrzu

zbrodniami odurzają jak narkotyk u stóp „Adasia”

Idee przez tłum zdeptane w Nowej Hucie cyklopowymi stopami

powstają do życia na nowo słysząc dźwięk Dzwonu

Wiatr wieje w stronę lądu znosi coraz bardziej

na południe pangalaktyczny oddech kraju

który łączy się z dominującym dźwiękiem

by nasycić treścią wyzwolenie morza

Zachłystują się zapachem dni klęczący w kościołach

i wracający przez Planty eszetespowcy

wykorzystujący dla karier bierność wątpiących studentów

Czyje życie przekaże historyczny dźwięk „Zygmunta”

z czyjej krwi wykrystalizuje się naprawdę jego głos

Narodu

>>>

 

* Pozbawione wszystkiego oprócz nienawiści *

Z polskich więzień wychylają się

wygłodzone monstra pozbawione wszystkiego

oprócz nienawiści

Ja dostrzegam ich twórczą odmienność

żyją razem z człowiekiem w agresji samotności

wysterowane zdalnie na odczłowieczenie

w plastykowym tłumie

wyizolowane korzą się

lecz jeszcze wściekle szczerzą kły miłości

Też nie one takie upiorne nieprzystępne

dla egzekutyw plenow i zjazdów

ale konkretny płacz wrażliwego solidarnościowca

plującego krwią po zakończonym dialogu z władzą

zdobywa nagrody na festiwalach filmowych

Martwi ludzie pierwszomajowi nadal stanowią wzór obywatela

dla radzieckich agentów i polskiego Rządu

wygrywający wciąż loterie

niewiary niemiłości beznadziei

dla kalek i schizofreników materializmu

jest miejsce pod mostami 

Urocze staruszki kurialne z ulic Krakowa

włączają się w dyskusję z odurzonymi studentami

by wspólnie jasno postawić problem szaleństwa komunizmu

by wyśmiać na jakimś przystanku tramwajowym

towarzysza Olszowskiego i Jaruzelskiego

zdemaskować Bieruta, Ochaba oi Mczara

by odkupić duszę Wawelu i oczyścić serce Wisły

Na polskich polnych drogach leży gierkowski asfalt

dumny jak każdy prezes geesu i peggeru

przejeżdża po nim wyjątkowo kiepski radziecki ciągnik

a ja myślę o niegdysiejszych tumanach kurzu

zamienionych w tumany władzy

czytam w „Krakowskiej” że Ślisz anarchista

chce bronić jakiejś wieśniaczki wzdrygającej się

na myśl o konieczności oddania Państwu

swego zrujnowanego gospodarstwa prosto

w ręce energicznego dyrektora kołchozu

Gdzieś tam Bałtyk wyrzuca ławice śniętych węgorzy

wprost na moje ręce wyciągnięte do Boga

gdzieś tam pewien morderca komentuje systemowy program

sterowania układem pokarmowym więźniów

dźgając nożem brata w stojącego kolejce po obiad

gdzieś tam tlą się iskry ciepła i narodowej światłości

w wygłodzonych monstrach pozbawionych wszystkiego

oprócz dostępu do nienawiści

są czarnymi charakterami nawet w dobranockach

a ja dostrzegam tych którzy

umieją się jeszcze oczyścić

w każdej polskiej rzece co jest jak chrzecielnica

>>> 

* Zieleń zapatrzenia *

Zdjąłem ze swoich oczu powstający z horyzontu las

pozwoliłem dłoniom by potrzymały jedną chwilę

to podniebne bitewne pole na którym powtykane w ziemię

chwieją się tysiące wojennych oszczepów

Popychany z głębokiej ciemnej zieleni spadałem

w jej wiosenne odcienie

poprzez wąskie strumyki tak dyskretnie ukryte

w bagnistych ostępach przed wrażliwością

dziennikarskiego zapisu

Puste miejsca w oczach zajmował

błękit z oddechów żywych ziemskich stworzeń

blednący szarzejący tak samo jak wypożyczony

na jedną noc księżyc

Metaliczne rozbłyski na skrzydłach ptaków

skradzione zachodzącemu słońcu

podnosiły się pod chmury ponad pola uprawne

zabliźnione dniem i bałwanami kłosów

Wciąż zapatrzenie powstrzymywało żar buchający z oczu

ratując krajobraz przed strasznym spustoszeniem

ale już okruchy wrażeń ścigały w sadzie ptaki

zmieniając je w wojenne okrzyki codziennej gazety

Już spod kontroli wymykał się stalowy chodnik

wijący się w realnym niedojrzałym zbożu

okradając pracę sąsiada w niepielonych burakach

i pracę Pana Boga w zielonych szyszkach olchowych

wiszących nad małą rzeczką w dolinie

Budowałem galerię pośród prowokacyjnych oszczepów

jęzory lodowców studziły tam walczących

na podniebnych rydwanach

Z czerwieni zmieniali się w zieleń tak dostępną dla oczu

zieleń namacalną tej wiosny ogarniającą ciało

między źdźbłami kolumn wysokich

jak szpety modlitw z gontyn i kościolow

tych co zginęli w bitwach życia

>>>

* Wrażenia *

Najmniejsze wrażenia spostrzeżenia

tak jak napisy na murach strajkujących fabryk

góry z papierowej masy

depresje zamkniętych w sobie dźwięków i słów

przed Najwyższymi Międzyplanetarnymi Trybunałami

zaciekle bronią nagle objawionych osobowości

Społeczny ruch rzeczy materialnych

wyzwalających się z upokorzenia idei

zatacza kręgi nie do przewidzenia w historii

Wielcy politycy wyłaniają się w środku dżungli

z gitarami w rękach i przemawiają muzyką

w tych miejscach najburzliwszego życia

sprawiają że najmniejsze rośliny w płaczu

domagają się od swej przyczyny szacunku

od swej konieczności posłuszeństwa

a od swego celu zrozumienia

Wszyscy pozwalają od dziś

osądzać się tylko poprzez własne wrażenia i spostrzeżenia

domagają się czasu dla realizacji osobowości

Rzeczy po raz pierwszy wchodząc w układy

ze światem myśli

tylko te żyjące i pozwalające żyć innym

wyzwalają się

na etapie kolejnym małego zwycięstwa

idei

>>> 

* Przy łożu umierającego dyktatora  *

Rozjaśnia się niebo powoli

nie po nocy lecz po burzy

jeszcze w uszach piekielne rżenia szalonych koni

jeszcze okno otwarte na deszcz

ludzie natchnieni grozą masakrowanej opozycji

spokojnie doczytują gazety we własnych schronach

Krawędź czerniejącej chmury łamie się

na jasnym błękicie

socjalistyczne robotnice upodlone pracą

patrzą tak samo jak ja na niebo

ich żyły napięte jak struny chcą

wyzwolić się poprzez skórę 

i odlecieć jak ptaki

Widzę jak w kolejki ustawiają się

uprzywilejowane chmury przesuwając się

z nadzieją na zachód

dla nas dzisiejszych Polaków cierpliwośc to codzienność

po cóż machamy pustymi rękami

wygrażając ognistym błyskawicom

stojąc zwartym szeregiem pod burzy cieniem

wysyłając na pierwszą linię najodważniejszych

po słonecznego wółńóści kęs

Nasze krajobrazy uliczne

po rozpędzonych brutalnie demonstracjach

rozjaśniają się jakby miał nastać nowy dzień

a to tylko kurz i dym opada na wyrwany bruk

Ona w jedwabnej tunice

puka do drzwi domów śpiących robotników

pośród oddalającego się wrzasku wściekłych koni

zwiastunów łamiącej się czerni

jeźdźców apokalipsy

Ona wznosi się w błękicie dotyka świeżych ran

jeszcze nie rozpoznana

lecz już jest tu blisko na moich ustach

na oczach moich marzeń i snów

przy łożu umierającego dyktatora

podnosi sztandar

potrąca kałamarz i rozlewajacy się atrament

niszczy manifest śmierci

>>>

Kiedy zamykam oczy jawi mi się otchłań

przez morze czerni w poblaskach czerwieni

przemierzam ją jak kometa z pióropuszem ognia

jakże wyraźnie widzę siebie poruszającego się w górę

pośród antycznej nocy staję się początkiem

starego rzymskiego kamiennego traktu

przy którym w równych odstępach palą się

wielkie smolne pochodnie dające filozoficzną poświatę

W zapadający wieczór na zielonej farmie w Woodstock

rozbłyskują zwykłe symboliczne zapałki

las płomieni na wszechświatowym cmentarzu

zapalają się po kolei jeden po drugim

nagrobkowe znicze

Gdy po chwili zadumy podnoszą się powieki

wybuchają dwa gejzery ognia ze środka otchłani

żar dopada embrionalnych zbrodniarzy

unoszonych przez ludzkie istoty umykające

z egzaltowanego tłumu

żar wydobywa się po to by spalić

historycznie naznaczonych ojców 

bezkarnej wolnej woli

jednocześnie ognikami wskazywać miejsca

oczyszczone siłą wolności

>>>

Gdy przyszłaś

Gdy przyszłaś wreszcie zawołałem cię do okna

stanąłem za tobą objąłem cię gorąco

i opowiedziałem ci wszystko co czułem

gdy uparcie dążyłaś w deszczu do mnie

nie patrząc w okno

w którym stałem jak grom

>>>

* Uczyniłeś zadość swoim sprawom *

Uczyniłeś zadość swoim sprawom

a z wysokich gór głos rozbrzmiewa

nawet stojąc na szczycie obok spalonego domu

słuchasz na przekór słuchasz nie pocieszony

i za chwilę z tego samego miejsca

sam wydajesz okrzyk bojowy

            Chciałbym osądzić was w gniewie

            ale nie odnalazłem słów na dzisiaj

            duszony przez chwilę zerwanym transparentem

            przyzywający pomocy

Dałeś znak złoty pierścień

i długo czekałeś w noc

na powrót zabitego posłańca

on wolność zaprzedał twoją

nadaremno

nad ranem wychodząc z koszmaru

o świcie budząc niechciane dźwięki

zdradził i zginal

            Biały koń w poświacie

            spokojnie pasie się na wzgórzu

            nieopodal w zielonej trawie zanurzony

            daremnie oczekuję ciężkich kropel

            patrząc nasłuchując

            czy nie nadjeżdżają człogi

>>>

 

* Stan wyżywienia narodu *

Na śniadanie

świeży sen

bełkotliwe przeliterowanie

nazw z podświadomości

i kawałek zwietrzałej nadziei

W południe

na pierwsze danie

odgrzane upokorzenie

na drugie danie

rozmiękła drwina

na deser

słodkie brzmienie haseł

i mdłe nagłówki gazet

zamiast kompotu

wredna prowokacja

Konkretna kolacja

wspomnienia kłótnie kolejki

i jeszcze

Wieczór z Dziennikiem

 >>>

Wymknąłem się z bloku do rajskiego ogrodu

wszedłem przez małe szare drzwi w białym murze

jakiś siwy starzec zmieszany wskazał mi drogę

gdy na niego tylko spojrzałem

Rozejrzałem się wkoło

i nagle rozpoczęła się straszliwa walka

w tej burzy martwi upadli u moich stóp

 ci którzy jeszcze nie zdążyli zgrzeszyć

cała wina za to spadła na mnie

Tak jak później gdy całkiem zwyczajnie

pojawiłem się pod koniec zaciętego meczu

zielonych z czerwonymi

i wszystko się pomieszało

gdy popatrzyłem na rozpalonych doskonałością zawodników

gdy wszyscy zamarli w bezruchu

wtedy podszedłem do sędziego i podniosłem

jego rękę w górę

zapłaciłem przy wyjściu za bilet

i rozpłynąłem się w tłumie

z nierozstrzygniętym wynikiem

>>> 

 

*  Propaganda  *

Samotnie wałęsając się ulicami Krakowa

myślałem o własnej podobiźnie

na propagandowych plakatach

czy potrafiłbym być tak prawdziwy

narażając się na drwinę lub zatrzymywany

przez kłopotliwych wielbicieli

musiałbym omijać uczęszczane ulice

Unikając wzroku małej dziewczynki, która

natrętnie mi się przyglądała

gdy w końcu ukryłem się za rogiem ulicy

spojrzałem na pamiątkowy zegarek

przywiązany do pasa na sznurówce

zrozumiałem, że nie udźwignę roli genseka

Dowiedziałem się przy okazji,

że już teraz mogę nie przetrwać

spojrzałem na swoje czyste dłonie

jak na wyrzut sumienia

rozglądnąłem się dla usprawiedliwienia

za jakimś szpadlem lub młotem

cyrklem lub sierpem

urządziłem się tu gdzie nikt nie wrzuca

pieniędzy do skarbonki na spiżowe pomniki

lecz każdy ogląda propagandowe plakaty

ale muszę wygrzać te kukułcze jaja

Zatrzymałem się w bramie warszawskiego domu

gdy stanąłem przed szybą wystawową

upewniłem się jak w lustrze czy to jeszcze ja

w kurzu palcem nabazgrałem wizerunek

płonącego zwierzęcia z moją twarzą

i powoli zacząłem przychodzić do siebie

po tym plakatowym uśmiechu

jeszcze jest wyjście gdy mogę  zrozumieć

wspaniałe dzieła stojącej obok w bramie

artystki która ma na imię Betty

nie będące czystą propagandą

>>> 

                  * Pozwólcie *

                        Pozwólcie mówić waszym ustom

                        niech wyrzucą z was obcych błądzenie

                        niech oczyszczą własną formę waszej duszy

                                   Niech trawią was nastroje

                                   niekontrolowane drugich bezprawiem

                        Łapcie myśli w lot

                        i oddajcie swemu aniołowi

                        który w końcu przyjdzie do waszego lustra

                        choćby rano przy porannym goleniu

                        aby zdjąć wam kajdany

>>>

       * Mały pajączek *

            Jak okropnie rozkręciła się dziś spirala inflacji

            za upokorzenie musiałem wczoraj wyłożyć już tysiąc złotych

            droga nić babiego lata przędzie się tej wiosny

            powrozy i łańcuchy wiją się nad głowami ludzi

            włosy dziewcząt umazane w błocie

            bezpieka szuka kryjówki małego pajączka

            srebrny pył zsypuje się z moich rzęs

            po wstrząsie wywołanym uderzeniem w głowę zomowską pałą

            opada wprost w nurt świadomości rozlewającej się po chodniku

            jak powieść rzeka

            miotam się pociągami po kraju szukając miejsc

            w których żyją jeszcze piękni ludzie żądni informacji

            właśnie dostrzegłem koronkową architekturę

            chłopskiej umęczonej twarzy na lubelskim targowisku

            wiosna podwoiła ilość przyglądających mi się dziewczyn

            pod pomnikiem Bieruta czytam pragmatyczne dzieła Wiliama Jamesa

            kłujący wiatr panoszy się w mojej świadomości

            różowo włosi nie boją się czekać razem ze mną agonię gospodarki

            ponieważ nie każde życie może być dzisiaj dążeniem

            opozycja będzie zwyciężać

            ponieważ nie mogę dotrzeć do celu,

            nie mogę spełnić marzeń,

            nie mogę zrealizować swoich marzeń bo pociągi spóźnione

            dlatego staram się tylko wnikając w głębie

            naszych czasów oceniać każde najmniejsze

            stworzenie

            w czystości

            dlatego staram się nauczać cierpieniem śpiących podróżnych

            we wszystkich poczekalniach dworcowych w Polsce

            odwracam uwagę od inflacji i prowokatorów

            składam ręce do modlitwy i spadam

            z bariery czasu we własną życiową otchłań czekania

           liczę tropikalne palmy wyrastające na

            niebosiężnych szczytach głupoty

            uprzedzam esbeków                           

            chwytam nić babiego lata

            jak bezcenne marzenie

>>>

               * Jestem w zetknięciu z ziemią *

                    Jestem w zetknięciu z ziemią

                    mam ją na sobie, mam ją w duszy

                    jestem pokalany

                    nie dążę nigdzie

                    nie otrzymuję niczego

                    nie otrzymuję nawet określenia istnienia

                    istnienia nawet mi nie obiecują

                    gdy oni wyruszają po swoje specyficzne szczęścia

                    ja tkwię w błękicie

                    pozostaję samotny tej gorącej wiosny 1981 roku

                    patrzę na masakrę czasu

                    na wszechpotężne krople wody

                    spadające z cieknącego kranu

                    postrzegam dzieła z dna piekieł za oknem

                    stykam się z ziemią w łazience i w kuchni

                    przyglądam się ziemi na moich rękach i sercu

                    śledząc kątem oka wystąpienie telewizyjne

                    surrealistycznego mistrza zbrodni i sukcesu

                    pragnienia w kałużach nurzają się tej upalnej wiosny

                    oczyszczenie ogniem w zamian za uległość

                    zjawy gromadzą się w kroplach spadających do zlewu

                    przekleństwa kumulują się w pustych mieszkaniach

                    nieczystości wibrują i pulsują na rynkach miast

                    nie jestem godny nawet swego grzechu

                    na linii rozumu i walki

                    na linii własnej osobowości

                    komentuję upadki systemu

                    unoszę na sobie rany jak muł i piasek

                    na podwaliny zwycięstwa

>>>

                                          

               * Fundament *

                    Fałszywa światłość toczy się w czasie

                    z hałasem kamiennych lawin spadajacych na las

                    z pulsowaniem jednego dźwięku gdzieś na krańcach

                    czasu i przestrzeni

                    popychany, podrzucany lecz zastygły w unoszeniu

                    ty razem z nią rozpraszasz się

                    w pozorach dnia i spokoju

                       Chmury schodzą nad obnażone wnętrza cmentarzy

                       wody podchodzą pod schody domów publicznych

                       ty usiłujesz zamknąć światłość w dziecięcej piąstce

                       a ona okazuje się piorunem

                       patrzysz na swoje lustrzane odbicie w klamstwie

                       jak na swoją własną twarz

                       ze źrenic oczu przynosisz słowa

                       traktując je jakby były same w sobie

                       z to tylko fantasmagorie ukaminowanych oczu

                       rzucasz to wszystko pod fundament

                       własnych pozornych światów

                       diaboliczne pioruny szaleją w nich

>>>

       * Pozycja społeczna *

            Jaką zajmujesz pozycję społeczną ?

            pytasz dziś mnie –

            więc odpowiadam –

            obecnie już zupełnie wertykalną, trochę żółwiową

            trochę erotyczną, mniej histeryczną

            jest to w gruncie rzeczy pozycja

            rozpędzonego we Wszechświecie, rozgrzanego do

            czerwoności sloganu : „wewnątrz „pamiętam wczoraj”

            słowa boskiego ‚czekam””

            Mam swoją Polskę – czekam

            Jestem jej uczniem o odchyleniu filozoficzno-ekstatycznym – czekam

            Zdobyłem dwa miasta,  pewne miasteczko i kilka okolicznych wiosek – czekam

            Widzę swoje poglądy polityczne w pewnej perspektywie – czekam

            Wyłuskuję z otoczenia typy wrażliwe i ssące miłość – czekam

            Otaczam się setką pochodni – czekam

            Dziewczyny, przyjaciele, wrogowie, sprzedawcy – czekam

            Przyszłość naszego świata i mnie w nim – czekam

            Blisko, bardzo blisko – czekam

            Nawet wulgarne eksplozje nie niszczą słów – czekam

            Jaka jest twoja pozycja społeczna – zapytałaś

            faceta, który znany jest z tego, że najchętniej

            lubi zasypiać w pozycji wertykalnej kilka metrów

            nad głowami ludzi w powietrzu ponad tłumem miasta

            – faceta o spojrzeniu starego rogatego Mojżesza i całkiem

            nagiego Dawida

            A twoja pozycja to kilka skarg i spis treści

            chcesz mieć w tłumie dużo miejsca i własne granice – pędzisz

            chcesz mieć granice sławy, popularności i wolności – pedzisz

            chcesz zbudować siebie w pozycji społecznej – pędzisz

            granica wolności objawia się u ciebie westchnieniem ulgi – pędzisz

            chcesz być nawet osaczona przez wrogów tego

            społeczeństwa takich jak ja – pędzisz i stajesz nagle

            (Budujemy siebie w swej pozycji społecznej, chcemy być zawsze choćby potencjalnie

            osaczeni przez wrogów społeczeństwa).

>>>

               * Przebrania miłości *

                    Stoisz w zwiewnej białej sukience

                    wśród łanów zielonych

                    młode niedojrzałe zboże sięga ci do kolan

                    Stoisz w błękitnej lnianej długiej sukni

                    wśród łanów złotych

                    pszeniczne pola ciągną się po horyzont

                    Stoisz w czerwonej wieczorowej sukni

                    długiej do ziemi odsłaniającej twoje białe ramiona

                    wśród pustych ściernisk na wietrznych wzgórzach

                    Stoisz w tajemniczej czarnej sukni

                    zapiętej pod samą szyję

                    na polach pokrytych śniegiem

                    bielutkich jak kartka papieru

                    Zaczynam rozumieć jak bardzo ciebie kocham

>>>

               *  Dzieci w kalejdoskopie  *

                    Dzieci ptaki 

                    obracają się w politycznym kalejdoskopie dorosłych

                        Dzieci kwiaty

                    czekają całymi grupami siedząc w dziwacznych strojach

                    na barierach mostów w wielkich miastach świata

                    pod murami Jerycha lub Kremla

                    Dzieci gwiazdy

                         w pasiastych przebraniach udają robotników

                    pomiędzy błyskotliwymi racjami stanu

                                   Te nierozumne siły witalne są tylko tłem

                                   dla pustej rycerskiej zbroi

                                   która z przyłbicą dawno nie kryjącą już twarzy

                                   z wzniesionym mieczem prze wciąż naprzód

                                   na obrazie socjalizacyjnych epok

                                   potykając się tylko czasem o zmumifikowane trupy

                                   tolerancyjnych starców

                    W podwórzach przedszkoli systemy filozoficzne uosabiane są przez

                    babki z piasku lub wielkie śniegowe zamki

                    Pod wieczór i w tym świecie zaczynają się pojawiać kontrowersje

                    z maleńkich wojskowych zabawek wysiadają wtedy

                    maleńcy żołnierze i jak mrówki po maleńkich stopkach i chudych nóżkach

                    wdrapują się na kolana na fartuszki dzieciom

                    a one zapatrzone w ten kolorowy kalejdoskop

                    dotknięte historią dorosłych padają jak strute rybitwy na brzeg

                    więdną jak rośliny od radioaktywnych pyłów epoki

                    w taki sposób wkraczają w uliczny gwar z cichego podwórka

                    tak naprawdę umierają ich sny

                    Dzieci obłoki zaglądają w szkliste oczy szyb i kałuż

                    niektóre deprawując się dążą w dół

                    inne osłaniają Słońce przed widokiem Ziemi

>>>

               *  Wiem *

                    Ja nie mam słabości – krzyknął komputer

                    – nie poddam się nigdy

                    Niech się dzieje co chce – krzyknął człowiek

                    – wiem, że nie posiądę nigdy żadnej wiedzy

                    umożliwiającej przetrwanie

                    chyba, że uwierzę

                         chyba, że zaufam

>>>

               * Chcę *

                    Czegóż chcesz dziecino

                    dobrze już dobrze

                    cóż ja i świat mamy zrobić

                    żebyś przestał się miotać spragniony

                    wychodzisz do sadu jest maj

                    nie potrafisz pozostać w nim do wieczora

                    jak to słońce w drzew koronach

                    czytasz książkę już od godziny

                    a zapamiętałeś tylko ile w tym czasie

                    przeszło za oknem młodych kobiet

                    dostajesz klubowego od Apoloniusza Apologety

                    i wypalasz go na Parnasie

                    dostajesz wkrótce zawrotu głowy

                    od formy i epoki

                    a twój strumyk myślenia

                   drąży kamienny płaskowyż wyobrażenia

                    powstają otoczaki głazy narzutowe i wiersze

                    ludzie i zwierzęta wyrywają sobie ciebie z rąk

                    a po chwili znudzeni przekazują dalej

                    wyglądasz jak cepeliowska pamiątka z Atlantydy

                    a jednak gdy mówisz to swoje dziecięce „chcę”

                    prowokatorzy bezpieki natychmiast zaczynają

                    w miastach działać ze zdwojoną energią jak automaty

                    chmury ze strachu rozpraszają się na niebie

                    kloszardzi znikają w zaułkach miasta zwanego :      

                    „Beznadziejność systemy totalnego”

                    niesiesz ze sobą to swoje „chcę”

                    gdy idziesz do kiosku Ruchu po gazety

                    jakże wyraźnie je widać jeszcze stąd

                    w samo południe przy obiedzie wpatrujesz się

                    w talerz zupy tak bezbronnie

                    że każdy na stołówce zwraca na to uwagę

                    twoje oczy pozwalają zrozumieć że ten ludzki pokarm

                    też jest dla ciebie snem

                    który połykasz wolno łyżka po łyżce całkiem

                    nieprzytomny

                    system wypalonych głosów

                    drży w posadach od tego –

                    „chcę”            

                    oni powoli zaczynają się domyslać

                    czego „chcesz”

  >>>

           

               *  Słowa *

                    Gdy piszę okładam swoją głowę kostkami lodu

                    tylko wtedy słowa zapalają papier

                    na którym się pojawiają

                         modlę się gdy piszę

>>>

               *  Gdzie jest matka Demokracja *

                    Gdzie jest Matka Demokracji, która by nas zrodziła

                    pytają kolejni dyktatorzy szykujący się do przyjścia na świat

                    natomiast dzieci witają obcych w progach domów,

                    radosne biegną w ich objęcia

                    kochankowie przywołują się w knajpach i na falach eteru

                    żołnierze Układu Warszawskiego gwiżdżą piosenki

                    na lufach swoich karabinów

                    tymczasem głosy z taśm magnetofonowych

                    puszczonych od tyłu do przodu zdradzają dyktatorów

                    w dniu ich narodzin na nowym biegu ruszy mechanizm zbrodni

                    wierzę jeszcze, że zbrodnia dopadnie przynajmniej głupotę

                    dzieci nie chcą wypuścić obcych za próg

                    a ci marzą już tylko o tym aby znaleźć się z boku

                    mówią: nic nas nie obchodzi polityka

                    to nie prawda, że cierpimy na rozdwojenie

                    samobójstwa i walki o byt

                    nowy wiatr każdego chce porwać w szaleńcze noce jutra

                    nawet tych co nie kończyli szkoły przywództwa

                    nawet tych co urodzili się z nieznanej matki

                    nawet tych co sztywno stoja w szeregu

                    dzieci patrząc prosto w twarze nie chcą uznawać pozorów nienawiści

                    zdrada wiary dla poklasku czy jakiegokolwiek dobra

                    już nikogo nie interesuje

                    nikt już nie chce przyznawać się do ojca Marsa

                    każdy mówi: mam twarz, mam własną twarz

                    to są moje grymasy

                    a głosy z taśmy wołają gdzie jesteś mamo

                   Matko Demokracji

>>> 

 

Samotny bławatek       

Jedyna umiejętność którą doprowadził

            do perfekcji

            to przekonywanie wrogów i przyjaciół

            do kochania miłości

            Zapragnął być samotnym bławatkiem

            pośród wspaniałego złotego łanu zboża

            cudownie niebieskim pośród ciężkich rozkołysanych kłosów

            Chciał, by tłum żeńców wpatrywał się

            w taką harmonię z zachwytem

            by uznano, że to jest łan Boga

            którego nie można tknąć

ale zboże zawsze musi być zżęte

>>>

               * Systemy jak szubienice *

                    Trudno przychodzi szybkie postawienie

                    robespierrowskiej gilotyny

                    często kończy się wszystko na ociosywaniu

                    dwuznacznego dębowego pnia

                    z drzewem kojarzą się marzenia

                    z drzewem kojarzy się wyzwolenie

                    i z ostrzem stalowym kojarzą się systemy polityczne

                    doprowadzone do ziemskiej perfekcji

                       Zadrżałem na widok schodów kamiennych

                       do panteonu burz błyskawic ulew

                       drżę ze strachu na schodach władzy

                       wszystko tu jest niepewne

                       każdy stopień to głowa minus wolność

                       każdy podest to zmieszanie i kompromis

                    Grobowe mauzolea mają usprawiedliwiać

                    egzekucje i rozstrzeliwanie sumień

                    tego można się dowiedzieć z wynurzeń

                    ludzi idących o krok przed wszystkimi

                    ich sława podąża do świetlistych epok

                    za maszynami wojen

                       Zadrżałem pod Kremlowskim Murem

                       kogo zgilotynują w najbliższym czasie

                       być może uratuje się tylko człowiek bardzo chory

                       taki którego będzie można jakoś usprawiedliwić

                       wszyscy zginą to pewne

                       zginą wszyscy którzy mają rację

                       już słychać stukot młota i jęki dłuta

>>>

               * Pojedyncze słowa *

                    Wyruszyłem w górę

                    stąpając po schodach swego dzieciństwa

                    wznosząc się z kotlin przez pasma wzgórz

                    aż po strome ściany gór

                    po drodze rozglądałem się spragniony wokół

                    ciekawy co zostało z mojej dziecięcej wyobraźni

                    przecież pojedyncze słowa odkrywałem dawniej w trawie

                    jako małe pachnące, kolorowe kwiatki

                    zrywałem je przypadkowo na skarpach wąwozów

                    na wilgotnych łąkach, po których ostrożnie stąpałem

                    czasem splątane i wijące się po ziemi

                    czasem dumnie sterczące swym zielskiem pod dzikimi czereśniami

                    potem niosłem chłopięce bukiety przez polne ścieżki

                    a barwne muchy i pszczoły siadały na nich

                    biegłem za słowami wznosząc się i opadając

                    w niespodziewane wądoły

                    jako smutny pięcioletni chłopiec znajdowałem

                    słowa rozpaczy i słowa ekstazy

                    codziennie musiałem patrzeć tuż po wschodzie

                    słońca na rodzinny dom i drogę z daleka i wysoka

                    a potem zbliżać się do nich ze słońcem i bukietami

                    kwiaty na ołtarzyki, kwiaty dla siostry i babki

                    Wstąpiłem na płaskowyż refleksji

                    tu znalazłem teczkę z posegregowanymi słowami,

                    które rozłożyłem u stóp góry

                    dziś już nie mogę jak kiedyś wskrzesić dawnych

                    kolorów i dźwięków

                    mimo, iż przypisuję im czerwień cierpienia lub

                    barw państwowych

                    mimo, iż otulam je sinawymi mgłami i napełniam

                    zapachem dziewczęcych włosów

                    mimo, iż tworzę dla nich niebieskie tło

                    i nakładam na nie wstrząsającą czerń i starczą biel

                    widzę je nadal puste i nagie

                    przez ich przeźroczystość przenika w końcu lęk

                    państwowych dróg

 >>>

 

               *  Laurowa korona  *

                    Cienka gorąca opaska nienawiści

                    wokół mojej głowy

                    wieniec laurowy nad moim czołem

                    jeden listek drugi trzeci czwarty

                    wszystkie przybite do mojej głowy

                    gwoździami tęsknoty i samotności

                    przenikające moją najtwardszą kość

                    to przeszłość niszczy mój mózg

                    nie mogę korzystać już z teraźniejszości

                    świat który demaskowałem osaczył mnie

                    nienawiść miłości miłość nienawiści

                         słowa splątane wartości splątane

                    och, poprawić opadający na oczy wieniec laurowy

                    cierpieć znów jak człowiek

                    z powodu czasów, w których przyszło żyć

                    nie zapominać o nitkach żalu

                    o chwilach chwały

                    wywalczyć przyszłość

                    zmartwychwstać dla miłości

>>>

                  

               * Promień słońca *

                    Promień słońca rodzi się

                    pomiędzy jedną a drugą moją rzęsą

                    ukierunkowany przez świt

                    wnika przez wąską szczelinę

                    razem z tobą do wnętrza mojej świadomości

                    ledwo co moja czaszka powstrzymuje

                    ostrze jego zagięte

>>>

       * Emitowane promieniowanie obserwowane z mózgowych płaszczyzn kanonów i norm *

              Energia prywatnych reaktorów

              daje o sobie znać w czasie prywatnych wojen

              torturuje potencjały dość dokuczliwie

              w czasie walki człowieka z człowiekiem

              z jądra komórki wypadając                    

uderza w

              procesy wielkich zmian

              dopada cię gdy jesteś odsłonięty                

gdy się

              poruszasz gdy szukasz

              może zepchnąć cię w kocioł kosmosu w schizofrenię

              lecz niekoniecznie

              emitowane promieniowanie obserwowane z mózgowych

              płaszczyzn kanonów i norm

              wnika w odczucia sensu bezpłodności i rodzenia

              wszelkiego rodzaju promieniowanie ciał zadaje ból

              lecz niekoniecznie destrukcyjny do końca

              i wielkie bitwy białego z czarnym

              i ciepło i kłucie i dreszcz

              i światło oświetlające równiny wiary i fantazji

              to efekt działania prywatnych reaktorów

              naładowanych wielkim rozpędem czasu u zarania

              w plazmach komórek może zmienić się w rewolucję społeczną

              lecz niekoniecznie

              emanujące z reaktorów myśli w postaciach atomów

              przynoszą pragnienia do ciebie stojącego

              już na poręczy mostu

              z szału iluminacji wywołują bunt na powierzchni rzeki

              widzisz na brzegu rozpadające się karuzele bogów i maszyn

              gdy już wszystko zastygnie wreszcie wokół

              gdy przestrzeń oklapnie bezsilna

              gdy powietrze oblepi apatyczne nieruchome ciało

              gdy tortura minie powiesz:

              poddaję się zgadzam się

              jestem już wyżarzonym zdrajcą świadomym siebie

              w każdym calu obłudnikiem gotowym do życia

              doświadczonym zwycięskim Prometeuszem

              ale mitem jeszcze jednym mitem laserowego promienia

              lecz niekoniecznie okaleczonym

>>>

     

               * Jedno moje skinienie *

                    W marzeniach uderzyłem ręką w twarz dyktatora

                    i nagle moje wargi zaczął toczyć rak

                    napisałem wiersz o własnej duszy

                    i nagle dziecięce przerażenie zbudziło mnie

                    w ramionach matki

                    podczas gdy na zewnątrz niebo spadało

                    na ziemię kościołów parafialnych

                    ogromnym czarnym krzyżem

                    poznałem i pokochałem dziewczynę

                    i nagle podreptałem w żałobnym kondukcie

                    za jej trumną

                    zdobyłem nowych przyjaciół

                    i nagle począłem dokładać szczap do stosu

                    na którym palono ich ciała

                    mając na ustach słowa:

                    daj im wieczny spoczynek

                    rozmawiałem rano z ojcem o polityce

                    i nagle zacząłem go wychwalać

                    zawierać przymierze z własna aberracją

                    umknąłem w ciasną skorupę orzecha

                    aby być doskonale niewidocznym

                    aby pozbyć się cywilizacji dnia

                    i nagle stałem się ziarnem tego jedynego wieczora

                    kiedyś były tu dzikie zwierzęta

                    unoszące na grzbietach małe dziewczynki

                    kiedyś była tu wielka chmura

                    wpływająca przez otwarte okno

                    niosąca w sobie cień zła

                    kiedyś dyktator umierał nędznie

                    na jedno moje skinienie

                    dzisiaj trzeba słów

                    a słów już brak

>>>

 

               * Zaślubiny *

                    Przybył do Galilei

                    i jak z rękawa sypnął symbolami

                    pokochał tylko jedną kobietę

                    i poślubił ją dzięki znamieniu śmierci

                    była tą która go urodziła

                    była ladacznicą którą poślubiali

                    wszyscy mężczyźni na Ziemi

                    obie pochyliły głowy do jego stóp

                    obie pochyliły głowy przed słowem

>>>

               * Rachunek krajobrazu *

                    Początek

                    kochamy swoją ojczyznę

                    jesteśmy balonami wypełnionymi stygnącym powietrzem

                    nie mamy ust tylko jaskinie

                    przygotowujemy się do powstania matematyków

                    chłopiec patrzy na dziewczynę

                    ona go oczekuje i bardzo pragnie

                    chłopiec to elektryczny dźwięk

                    pędzący do jonosfery spełnień

                    dziewczyna to smak pierwszej łyżeczki

                    lodów migdałowych spożywanych w niedzielne popołudnie

                    kiedy będą mogli się połączyć?

                    Środek

                    połączyć ich może zagrożenie kosmiczne

                    już nie długo

                    robi się przecież teraz bardzo niebezpiecznie

                    chcemy odkryć jakąś prostą regułę

                    łagodna senność

                    codzienna praca

                    permanentny bunt sumienia

                    porządek rzeczy

                    nadzieja zmieniająca świat

                    piękny kary koń cwałujący przez pustą

                    główną ulicę wielkiej metropolii

                    unoszący na grzbiecie parę młodych ludzi

                    przytulonych do siebie

                    Drugi środek

                    co jest dla nas ważniejsze?

                    ten dzisiejszy dzień siedzący pod ratuszem

                    na kamiennej ławie

                    czy dzień jutrzejszy spadających z nieba

                    płonących dziko rżących koni

                    umiemy zadawać pytania

                    umiemy szybko odnajdywać drogę do domu

                    swych rodziców

                    chociaż nie ma tam żadnych bezpiecznych kątów

                    i odpowiedzi

                    tam tylko przed telewizorem obok talerza z zupą

                    leży rozżarzony czerwony gwóźdź

                    brakuje do kompletu nagiej drewnianej kobiety

                    mogącej przygnieść ciężarem świata każdego mężczyznę

                    choćby nawet uświadamiał sobie

                    że jest to walec drogowy

                    że jest to realna sytuacja a nie żaden symbol

                    Koniec

                    rzeką dla której dzień dzisiejszy jest korytem

                    bywa filozofia lub religia

                    często mówimy przecież to tylko moje serce

                    często nasze koryta wypełniają niekonsekwencje

                    aż do śmierci

                    w naszych rzekach pływają wzdęte trupy

                    znanych łagodnych kosmicznych koni

                    Drugi koniec

>>>

               * Twarze  *

                   Zawsze ilekroć przechodzę obok księgarni

                   zza szyby gapią się na mnie twarze

                   z okładek książek partyjnych pisarzy

                   ledwo co moja cierpliwość wychodzi cało

                   z walki z ich pożółkłymi spojrzeniami

                   odkąd ogłoszono stan wojenny

                   właściciele tych twarzy skradają się za mną

                   jak dziwne duchy w czarnych garniturach

                   biegną za mną do domu

                   wpadają do mieszkania

                   zanim zdążę domknąć za sobą drzwi

                   starają się nocą

                   sobie znanymi metodami psychicznego terroru

                   z mlicyjną przebiegłością

                   złamać mojego bohatera

                   ukrytego w  szufladzie

                   i mój podmiot liryczny

                   szepczący coś w ciemnościach przy oknie

>>>          

                    Każde słowo jest tu obce

                    planety tu nie mają nazw

                    wszystko staje się z czegoś co ….

                    wszystko przepływa do ….

                    istoty nadmuchane powietrzem

                    istoty wypełnione wodą

                    z diademami nad głowami

                    są sobie obce

                    i ….

                    wszystko co stworzą jest powtarzaniem

                    jaszczurczych wyjść

                    gdy słowo przestaje być słyszane

                    zmienia się w galaktyki obcości

                    porusza się płynąc ku …..

                    eksplodując wewnątrz serc jak wszechświat

                    może zachwycić niemowlę lub głuchego starca

                    i …..

                    zginie człowiek gdy niesłyszane słowo

                    przestanie być Bogiem

                    zapytajcie zakochanych gdy powrócą razem

                    z ogrodu botanicznego

                    czy będą pisać wiersze?

>>>           

 

* W amfiteatrze anarchii *

Pewien angielski poeta stwierdza

że nasza generacja patrzy w przestrzeń

pomiędzy uciekającymi kryształowymi kulami

i w gnijących ziarnach zboża rozrzuconych w kosmosie

upatruje wskazówek jak układać swe życie

gapi się też w anarchię elektrycznych komórek mózgu

dostrzega prawdę pomiędzy przestrzenią

 a kulami planet

Czasem nad niecką amfiteatru wdycha zapach rozmowy

zjednoczonych wyzwolonych dźwięków

zapomina się w sobie cała generacja prawdy

i odlatuje pozbywaszy się grawitacji słońc

Pewien poeta sam chce przeskoczyć policyjny

ziemski mur i rozpędza się już wybiegając z parku

układa dla mnie manifest i włącza moją osobę

bez mojej akceptacji tej koncepcji

po fakcie przychodzi w tej sprawie

z czarnym ojcem rock`n`rolla do mojego biura

słowiańskich replik po ocenę lotu i zachwyt

Smugi anarchii nad oceanami narkotycznego bezmiaru

to jest to co przypomina mi rumowy zapach

zgnilizny wydobywającej się z głębokości amfiteatru

Interes polegający na sprzedaży plakietek z Leninem i Che Gevarą

i innych socrockowych dewocjonaliów zwijam na koronie obiektu

patrzę w rzeczywistość jak nakazał i zaczynam powoli

schodzić do niego na dno koncertowej niecki amfiteatru

kto mi zagwarantuje że po prawdę

 >>>

Jeśli zdołam pochwycić coś co przepływa przez moją głowę

czy nie przerażę się podnosząc to na wysokość twarzy

jeszcze jedna chwila zupełnego załamania

jeszcze jedna sekunda zbliżenia z życiem gwiazdy szczęścia

czy powstrzymam irracjonalną część ludzkości

schodzę do najgłębszych pokładów istnienia w jaskini czasu

szukam przyrządów kontrolnych zgubionych na starcie

bez nich nie będzie doskonalszych narzędzi cywilizacji

bez nich piramidy i kosmodromy słabości będą nadal urągać

Oglądam różne warianty obecnego sposobu przetrwania

oglądam eksperymenty i egzekucje na życzliwych kosmitach

Rzeka nieświadomości wypływająca z rajskich ogrodów przeraża

zwolenników śniegu który można ogarnąć, który można zbrudzić

dążenia ludzkości są ściekami w rzece nieświadomości

to nieprawda że tylko w Hadesie można ją przepłynąć całą

Na największych scenach ludzccy paranoicy zdobywają sławę i poklask

akceptowany jest sposób, nigdy sens

po atomowej wojnie ich racje będą dowodowym materiałem archeologicznym

już z kart podręczników historii dla najmłodszych słychać

wyłącznie rozhisteryzowane pokrzykiwania w sporach o własne racje

Jeśli zdołam pochwycić wszystko co przepływa przez moją głowę

okiełznam przypadek nazywając go cynicznie celowością

nałożę na niego burłaczą uprząż, zanurzę w rzece wiosło

rzesza mistrzów czeka na pierwsze wskazówki

rzesza sterników wciąż nie wie

jak plynąć pod prąd

wlasnych myśli

>>> 

Erato

Przyszła dziś do mnie Erato

w białą grecką odzianą sukienkę

znalazła mnie płaczącego i otoczyła ramieniem

stanęła z tyłu za siedzącym, nachyliła się

przytuliła głowę do moich policzków

A ja zamiast pisać wiersz

upadłem na kolana przed nią

wtulając głowę w jej łono

dotknąłem  jej nóg gładkich

Ona złożyła dłoń na mojej głowie

obsypałem jej ciało szaleńczymi pocałunkami

słowa przepadły w ciemnościach

do świtu opłakiwały zdradę

>>>

Jestem głodny

Jestem głodny

stoję na środku głównej ulicy

okropnie chce mi się jeść i palić

na przekór systemowi zniszczyłem dziś

wszystkie kartki żywnościowe oraz

banknoty wydane przez komunistyczne banki

no ale teraz czuję już fizyczny głód

   Jestem najbogatszym człowiekiem w kraju

   w mennicy mojego mózgu wytwarzam

   w każdym ułamku sekundy

   złote numizmatyczne myśli

   zakochany na środku drogi zamykam oczy

   i karmię się nimi, cóż mi pozostaje

   cały wznoszę się pod ciężkimi powiekami

Nie jestem Einsteinem lecz mogę bez dowodu stwierdzić

że gdybym teraz spojrzał na paranoika Breżniewa

gdybym tak głodny wbił choćby jedno spojrzenie w jego oczy

zmieniłbym tok jego kosmicznego myślenia na pewno

Pamiętam że kiedyś we śnie się do mnie uśmiechnął

lecz teraz w dzień stał się moją obsesją

chcę się z nim spotkać sam na sam jeszcze raz

potrafiłbym się powstrzymać z zemstą

i spojrzeć na jego twarz jak twoją moja jedyna

Myśl o nim nie daje mi spokoju

jak kanibal trawię ją zamiast jedzenia

Moje siły życiowe umykają w przestworza

płyną hen ponad kamienny pałac Łazarza

>>>

* Filozofia upadku *

Chcę wiedzieć co to jest filozofia upadku

Czy to jest cierpienie kopanego przez  milicjantów

polskiego nastoletniego opozycjonisty

czy upadek w hierarchii partyjnej

towarzysza Gierka

czy to upadek mojego dwuletniego syna

na betonową podłogę w wynajętej suterenie

czy upadek czerwonego prominenta

w czasie polowania na terenach łowieckich

Urzędu Rady Ministrów w Bieszczadach

czy to upadek hollywoodzkiej gwiazdy

w narkomanię lub alkoholizm

czy upadek sowieckiej stacji kosmicznej

na Kanadę

czy to ciągły upadek ekonomiczny gospodarki

i moralny społeczeństwa na Zachodzie

czy przejściowe kłopoty na polskim

rynku wewnętrznym

czy to niewłaściwe prowadzenie się

jednej niespokojnej polskiej dziewczyny

opluwanej przez sąsiadów

czy osiedla koszarowe domów dziecka

w  raju za  Bugiem

Jestem rozdarty takimi pytaniami

które pojawiły się razem z Partią i Dziennikiem Telewizyjnym

w moim niesocjalistycznym życiu

>>>

 

*  Nie odsłaniaj swego serca  *

Nie odsłaniaj swego serca

bo wiatr chłodny potarga je

jak wielkie płótno

choćby było nawet dumnym sztandarem

Nie płacz w barze do piwa

gdyż łzy wzbiorą w dwójnasób

i tsunami wychynie z kufla

Nie szepcz słodko że tak ją kochasz

tylko pozwól jej zdjąć twoje spodnie

Nie pozwól jej pięknieć w twoich oczach

twoja dama  dostrzeże w nich i tak

tylko nagie swoje ciało

Zaciśnij w pięści swój żal i słowa

zamknij się w  wieży

wnet zacznie się szturm

Ukryj pod maską twarz

odejdź pierwszy chyba że

chcesz koniecznie zostać sam

>>>

 

* Ty we mnie rodzisz mnie takiego  *

Czy to ty sprawiłaś

że muszę żyć tak ciągle zmieszany

wycofywać się we wszystkich możliwych sytuacjach

wstydzić się swojego opętania

Gdy przyszłaś jak anioł

i nachyliłaś się nad moim trupem

na skrzyżowaniu

w pulsujące kręgi szoku wniosłem z tobą

kropelki krwi które wezbrały zamiast łez

w moich oczach

dojrzewając powoli spłynęły w nasze wyzwolenie

Ty przychodzisz zawsze wolna

czy wiesz że sprawiasz tak że uciekam od siebie

że nie chcę siebie poznać

W pędzących zwielokrotnionych ulicznych kraksach

kropelki delikatnieją przemieniając swoją energię

jak atomowe stosy

pobudzają rozpędzają wszystkich ciągłym

zmieszaniem na kierunku do prawdy

Sam wycofuję się sprzed twego oblicza

ty we mnie rodzisz mnie takiego

oddając mi wolność

 >>>

* W wesołe Boże Narodzenie *

W wesołe Boże Narodzenie

świętują wszyscy przy zastawionych stołach

rozpromieniają się pośród towarzyskich i rodzinnych

rozmów

Każdy rumieni się słowiańsko

jakby sam był małym Jezusem

i znika ze świata kłopotów na zawsze

tego wieczoru

Tylko ten jeden siedzący na pustym krześle

przed pustym talerzem rozpala nie siebie

ale kamienie patrząc wprost pomiędzy

ściany swojego zapatrzenia

Szpitalnym gestem i uśmiechem wskazuje

że wokół dokonuje się przecież rzeź niewiniątek

wszyscy rozglądają się wokół i nie widzą nic

a on widzi dusze nienarodzonych prawdę i honor

Tylko ta jedna dziewczyna unosi się

jak w świecie Disneya poruszając się

jak ksiezniczka pośród kolorowych marzeń

Myśl przewodnia jasna jak gwiazda tego wieczoru

ledwo podąża za nią ledwo dosięga korowodu

Ten jeden bliski nieznany niewidzialny

zmienia się z dziecięcia w mężczyznę

by po chwili znów na powrót jako chłopiec

tańczyć wokół choinki

Świąteczny stół przegradza podnieconą dziewczynę

i wyniosłe jak tron puste krzesło

lecz ona nagle podnosi się otrząsa z baśni

wywołuje na stronę proroka

zarzuca mu ręce na szyję  obdarowuje go

uśmiechem jeszcze z firmamentu

błaga przez całą swoją wiarę

by pozostał takim dla niej  na zawsze

by pozostał strumieniem żywych meteorów pędzących

z kosmicznej pustyni do otchłani jej serca

bo ona tak się w sobie odradza

gdy jest przy nim blisko

by był sercem komety a ona jego welonem

Wnet powracają do ludzi życzących sobie

lepszych dni lepszych lat lepszych czasów

by znowu bawić się i weselić naprawdę

by pszeniczne dzieci kołysać do snu bez koszmarów

Przywołują kolędą miłość nad stoły tradycji

wznoszą kielichy słów dla rodzącego się stworzenia

Dziewczyna kocha najbardziej dlatego

wskrzeszanych tu legend katolickiego narodu

prawie nie słyszy wpatrzona w rozpalone kamienie

przed oczami romantycznego wojownika

Ona jedna dostrzega rodzącą się nową pieśń

pieśń buntowniczą pieśń nowej epoki

w nowej erze

>>>

 

Dziesiątki smutnych rozbitych aniołów

Dziesiątki smutnych rozbitych aniołów

spaceruje w mojej zdemolowanej duszy

jak po więziennym placu

dawne atrybuty doskonałości

ledwo wyzierają z ich zniszczonego wyglądu

Anioły wymieniają pomiędzy sobą

puste spojrzenia i już nikt nie pamięta jak wczoraj

tuliły się do siebie w opowieściach moich

Białe pióra jeszcze spadają z nieba

po tej przedziwnej katastrofie

skrzydła ich wyglądają teraz przerażająco

Minotaur udający Pegaza przejął pod swoją straż

rozbitą armię miłości

gdy wtargnął przemocą do duszy

rozwalając w pył jej misterny labirynt 

Na moją twarz spadają pocałunki kobiety

która naruszyła regułę mojej niebiańskiej pustelni

z uścisków powstało więzienie

słowa jej wywołały hekatombę snów

Mam teraz prawdziwą Ziemię w ramionach

a w duszy ogród pełen obcych podstępnych

wrogów wszelkiej pozamaterialności

>>>

* Biorę naszą polską wieś na swoje powieki  *

Tylko ja biorę naszą wieś na swoje powieki

wskrzeszam ją prawdą

Tylko ja odtrącam totalitarne łapy

od tych autobusów z nicości

Ten archiwalny motyw czarno-biały

wędrujący w mroźny poranek do miast

nakłada mi się na mój sen

Odtrącam łapy państwa które wnikają

do duszy ludu po ostatnią iskrę

Tłum napiera na mnie tłum teczek i beretów

tłum zmarszczek pod oczami i niedokończonych marzeń

owiniętych w codzienne gazety

Tylko ja rzucam się na tory by powstrzymać

te żywe transporty swojskości podążające na wschód

do krainy identycznych zastyglych twarzy i serc

Tylko ja dostarczam do przystankowych kiosków

niecodzienną miłość w kolorach

Któż się przysłuży narodowi jadącemu po życie

jak na śmierć jeśli nie społeczna miłość

Gdy wychodzą wioski by dać się uwieść w niewolę

ja czekam na nie na  tych przystankach

w miejscowościach o zmienionych antyludowych nazwach

łapię, zarzucam na plecy

i uciekam w lasy i góry

>>>

Rozdają oprawne lustereczka słów by wszystkie na raz

błysnęły wspólnotą która wyłamie się jak jesienne słońce pracy

z deszczowego zastraszenia propagandą

***

Może wszystkie oczy na raz błogo się zamkną  w czasie podróży

a przed bramami miast lub fabryk otworzą się lekko

i sypną iskrami szczęścia

na dachy i kominy pełne upokorzenia

***

Chcesz żyć w kłamstwie

Chcesz żyć w kłamstwie, bo mówisz

dajcie mi wszyscy święty spokój

zostawcie mnie samego

Przeklinasz wszystko wokół

w przeświadczeniu, że zniszczysz zło

za tym murem milczenia

Przysuwam się delikatnie do ciebie

by cię nie drażnić

szepczę ci pochlebstwa i taktownie ryzykuję

odrobinę krytyki

A ty nagle swą wielką, ciężką od bezczynności łapą

chwytasz mnie za kark i podnosisz jak zabawkę

na wysokość twarzy

krzyczysz: patrzcie, ten mnie docenia

wierząc, że usłyszą to ci, co cię krzywdzą

za murem jawi ci się cała nienawiść

z otwartej szkatuly: cała moja miłość

Chowasz mnie w swoją kieszeń i jak

odkupiciel kierujesz swoje kroki na drugą stronę muru

spluwając po drodze w twarz każdemu

kto wyjawi swą inność

Po chwili już jesteś na ogromnej lustrzanej pustyni

pośród milionów zwierciadeł

zasiadłeś nad sposobem naprawienia świata

rozważasz swoją miłość i prawość

konfrontujesz własne prorocze przemyślenia

z tym, co widzisz wokół

wykrzywiasz twarz widząc jak po tafli luster

spływa odrażająca ślina

twoja własna

>>>

Walka o buty

Stoję na Rynku

przyglądam się przebiegającym w gorączce ludziom

Narodowi, którego formą organizacyjną

w ostatnich latach jest manifestujący tłum

Słyszę jak ludzie pyskują i złoszczą się na siebie

jak oskarżają się pełni nienawiści

wyrywają sobie buty w sklepie obuwniczym

i polewają racjonowaną benzyną

Widzę jak ktoś wyszarpuje z kolejki

faceta w zielonym paltocie, ponieważ stał

o jedną noc krócej niż pozostali

Widzę jak ludzie napierając na taflę szyby wystawowej

rozbijają ją i kaleczą się szkłem dotkliwie

Widzę jak wszczynają bójki o byle co

Nikt nie ustępuje w walce o byt swych rodzin

ani o pół kroku depcząc drugiego

Komuniści szepczą z boku:

czy chcesz być dalej z nimi?

czy chcesz stać się wulgarny i rynsztokowy?

czy chcesz wniknąć w ten podły stan?

czy jeszcze wierzysz, że te niedziele ich łączą?

czy chcesz dalej słuchać tego zwierzęcego jazgotu?

Doprowadzony do ostateczności rzucam dopalającego się papierosa

staję na ławce i krzyczę

ludzie opanujcie się, przecież na was patrzą

bogowie Kremla

>>>

* Pomiędzy zrezygnowanych ludzi bez marzeń  *

Ostatnio irytuje mnie prorocza doskonałość

polskiej poezji emigranckiej

nawet jej perspektywiczna czystość

dlatego że nie mogę wyłowić jej z tłumu

jaki zbiera się pomiędzy godziną szóstą i siódmą

we wschodzącym słońcu na wszystkich polskich

przystankach kolejowych i autobusowych

Ani tam jej wnieść nie można

pełnej prawdy i pamięci

pomiędzy zrezygnowanych ludzi bez marzeń

co sami są jak zjawy

Kto jeszcze patrzy na zakrzepłą krew

na miejskim chodniku i czole wiejskiego chłopaka

wracającego z niedzielnej zabawy z sąsiedniej wsi

gdy wiezie ją w poniedziałek do pracy

Inwalida w kolejowym zniszczonym starym mundurze

odkłada kule by móc zarzucić na siebie

równie stary plecak patrzy na moją twarz

Ci wszyscy ludzie w przedziale pociągu

w brudnych płaszczach ortalionowych

typy w zielonych marynarkach

z tłustymi plamami na czerwonych swetrach

bezzębni z czarnymi aktówkami wypchanymi zanadto

mężczyźni październikowej Polski 

mężczyźni godziny szóstej trzydzieści osiem

mężczyźni końca wieku

oni oczekują tylko na czyjś gest

Obłudne kobiety, które nie mogą być kobietami

mając takie socjalistyczne ręce i twarze

poprzez szyby autobusów

wpatrują się w mgłę na polach

Tak, one unikają mojego wzroku

gdy pozdrawiam je wchodząc do autobusu

jakże zostałem sam naprzeciw

tej pracy zhańbionej wyłaniającej się już

na końcu drogi jak betonowa ściana

>>>

 

* Formuła jedności *

Czyżby istniała tylko jedna formuła jednocząca przeciwności

czyżby odwieczna nasza walka zatrzymana była

w jednym punkcie przecięcia

Moje pasaże wyzwalają się z kropel spadających ze słońca

z rytmem zrodzonym w podwórkach odrapanych kamienic

pośród wolności, wiedzy i sławy

pretendują do dzikiej przyjemności

w odkrywaniu jedności nocą

chcąc wyruszyć z tego miejsca muszą

przez banał życia i geniusz śmierci skierować kroki

na końce drzewca krzyża

słowa cierpiąc nie mogą nadążyć za cielesnymi skrajnościami

nad krawędzie przeciwieństw

lecz przecież oddały się ziemi w służbę wolnej woli

i tylko w grobach samotnego milczenia

dokonują nobilitacji nieodgadnionych racji duszy

Z umierającym słowem i biegnącym ciałem

miotamy się w jednym jedynym punkcie

przecięcia się przeciwności

i tylko jeszcze nie wiemy czy w chwilach jedności

jesteśmy naprawdę

gdy tak wówczas chcemy jeszcze gdzieś pójść

za istotą udającą się wtedy z tego punktu

najkrótszą drogą w górę

>>>

* Dusze ziół *

Nazrywałem pachnących ziół

mam ich całe naręcze

nad brzegiem strumyka i w cieniu

malinowego ogrodu

dzikie zapomniane oddawały mi się

z nadzieją na krysztalowy wazon

oceniałem ich poetykę swymi zmysłami

swą nieprzydatność ukrywały do końca

wylęknione odbierały mnie

jako dziwnego przyjaciela

Gdy wnosiłem je w marmurowe salony

zieloną skromnością odezwały się wtedy

własnymi słowami natury

tak irracjonalne a zabrane

z naprawdę istniejącego świata

wiatru słońca i owadów

jakby dziękowały wciąż za stworzenie

jakby miały dusze z kryształu i marmuru

>>>

 

Tysiąc trafnych słów płynących

pomiędzy nadawcą i odbiorcą

służy zapominaniu jednego słowa –

Kocham

Skały toczą się ze szczytów Tatr na dno morza

ludzie na kamieniach wiją gniazda

tworzą kryjówki tam gdzie

nic nie można powstrzymać

przed unicestwieniem

noc pozostaje dla Słońca

Księżyc istnieje dla Słońca

setki małych twarzyczek znajomych

ukazują naturalne grymasy

z kamyków toczących się ze słońca

Potok słów pomiędzy miastami

pomiędzy państwami

pragnienie pragnienie pragnienie

jedynie słowa zatrzymują pędzące kamienie

ludzie muszą się poruszyć

wyjść naprzeciw  siebie

podrygując w cierpieniu inaczej odmiennie

grymasy naturalne cierpienia

płyną ku odbiorcom grozy i strachu

życie z maleńkich twarzyczek znajomych

już z cierpieniem umyka słońcu

liczę je myląc się wciąż

Tysiące kamieni tysiące trafnych słów

tysiące zakochanych znajomych

krztuszę się tkwiącym w gardle kamieniem

to brak słowa –

Kocham

Noc pozostaje dla Słońca

ja czekam

czekam na głos kamienia

telefon milczy

>>> 

                                                               

* Przybrała kształt kobiety *

Urodziła się w dzikim spojrzeniu

nabrała kształtów kobiety

zaprosiła mnie do siebie

zamknęła za sobą drzwi

przemówiła kroplą goryczy w winie

otoczyła mnie swoim niecnym życiem

i kazała zostać nagim mężczyzną

Powtarzała wciąż że ma na imię

Czarna Noc

i że kocha słoneczne promienie

ale istnieje dla ciemności

i – daję ci szansę, daję ci szansę

Oliwą namaściła swe ciało kobiety

targnęła się jako prywatna właścicielka

istnienia ludzkiego na rytm mojego serca

niszcząc go

Sama zabiła się w jednej chwili

ciszą na rozkaz przeznaczenia

pozostałem sam za tymi drzwiami

myśląc o jej ostatnim mieszkaniu

wewnątrz na zawsze

z raną krwawą

w sercu szumiącym zorzą zachwytu

z rokiem czasu na jej akceptację

>>>

Tęsknota zatrzymuje się przy oknie

podziwia pięknych mężczyzn

i urocze kobiety

siada obok mnie w kolejowym wagonie

i trąca mnie kolanem

Zamykam oczy lecz jest już za późno

wtedy szepcze mi do ucha

sklecone naprędce historyjki

sprawia że czuję się jakbym

w nie wierzył

spoglądają na mnie błękitne oczy

słyszę kobiecy śpiewny głos

i powracam poprzez czas poprzez przestrzeń

do chwil żeglarskiej wspólnoty

żywiąc nadzieję na jakiś cud

i oto w odbiciu w szybie

widzę jak tuli się do mnie moja jasnowłosa

nasze ciała kołyszą się jednym rytmem

w tym uciekającym pociągu

unoszę ją z sobą

zabieram swoją miłość

wyrywam z rąk tęsknoty

>>>

               * Wokół osi zimna i ciepła *

                    Mrówkojad swym długim wąskim ryjkiem

                    wysysa ze śmietnika mojej psychozy

                    zakamuflowanego tam zagubionego człowieczka

                    insekta systemu

                    Wielką dłonią stalową poruszający robot-kolos

                    grzebie w schronie mojej historii

                    starając się pochwycić małą rozpaloną duszyczkę

                    uciekającą i krzyczącą coś

                    kręcącą się wokół osi zimna i ciepła

                    rzeki dzieciństwa i drzewa dorosłych

                    drewniana oś zwęgla się w pragnieniach

>>>

Chciałbym cię znów widzieć –

Idziesz chodnikiem wzdłuż pustej ulicy

listopadowa wichura łamie gałęzie

bezlistne topolowej alei

i zrzuca ci je pod nogi

umieraja z chrzęstem nadepnięte

Ja podrzynam sobie właśnie gardło

ten wiatr porywa niczyją duszę

w poplamionej krwią starożytnej wazie z chińskiej porcelany

niesie w swej dłoni wielkości

horyzontalnej niecki twojego miasta

porzuca tą dumną kruchość

między frontami nacierających na siebie

wojsk NATO i Układu Warszawskiego

Chciałbym być przy tobie w schronie atomowym

ty zbierałbyś do woreczka foliowego

wszystkie stworzonka jakie wydobywałyby się

z mojej krwawej rany

a ja patrzyłbym w twe oczy i zaczynał życie

ale jest już za późno 

Idziesz wzdłuż cmentarza

osłaniając się przed wiatrem

wcale nie dostrzegasz wysiłków

jakie czynię by otworzyć wszystkie groby dla nas

Ile wyzwalam miłości gdy cię potrzebuję

gdy krwawię

>>>

* Inspiracja *

Ustalam na dzień wcześniej

w jaki sposób będę całował twoje dłonie

Cały wieczór głowię się w jakim stylu

wyrazić mam uczucia tak dobrze ci znane

Byliśmy tak długo razem

i w przyszłości będziemy blisko

zjednoczeni wciąż myślami

nad dachami miasta

zachowujemy się będąc osobno tak

jakby jutro wszystko już miało się skończyć

Gdy spaceruję po pokoju stąpam bardziej niepewnie

niż pierwszy lepszy szaleniec

co jeszcze nie dowodzi żadnej wrażliwości

Gdy rozmawiam z twoim cieniem

głos mi się łamie

i to też nie dowodzi jakichś prawdziwych

życiowych przeżyć

Wszystko przychodzi z jakiegoś „tam”

niezgrabne niezdarne dziecięce

Jakże ciężka jest nasza miłość

znając wszystko na pamięć szukam

na dzień przed spotkaniem z tobą

jakiejś inspiracji

ty dobrze wiesz co i tak się stanie

ja ustalam już teraz schemat dla improwizacji

by móc tworzyć wewnątrz miłości

tonącej w doskonałości pod ciężarem absolutnych pojęć

chcę ją uratować zatrzymać na powierzchni

>>>

* Podła gra  *

O tak, zabiłeś już mnie

choć nadal walczę targając

tę niewidzialną zasłonę

zamotałem się w niej całkowicie

A wy, gdzie jesteście moi wrogowie

że miecz mój nie spływa krwią

i w słowach wszystko ucichło

Nawet ty mój synu

kryjesz się przede mną

gdzieś kiedyś przypadkiem urodziłem ciebie

zacząłem to wszystko

Dlaczego już nie szumi cicho wysoka trawa

dlaczego już nie śpiewa tu ptak

a rzeka nie niesie ryb

wszystko przecież zapisali w raportach

i nagrali odgłosy na licencjonowany

jak wszystko magnetofon

Białe kartki wypełniły teczki dyplomato

otrzymałeś swoje oklaski przywódco

            To twarde posłanie wyprostowało mój grzbiet

            Ta łaska, którą mi wyświadczono uwolniła mnie

            Ten śmiech, na który się naraziłem rzucił podejrzenie

            Ten chłód kazał mi zacisnąć pięści

            Ta niezałatwiona sprawa dała nowy punkt widzenia

            I chyba tylko z tej walki pozostał mi wrzód żołądka

            i nerwica nadziei

Chciałem walki wypełniony wizjami zwycięstw

a gdy nadeszła nie mogłem zrozumieć

że na prawdę muszę się bić tak morderczo

Kiedyś dziko wykrzykiwałem słowa zaczepki

teraz muszę zacisnąć zęby by nie wołać o pomoc

Zdrajcy niosą mi pomoc, bo nie widzą wciąż

po której stronie barykady jestem

przez ten dziwny sposób walki

schmurzyłem tylko twarz

bez zmarszczki na czole by nie zrobić dobrej miny

do ich podłej gry

>>>

               * Kamienna rakieta*

                    Porównuję swieżoupieczony podłużny bochenek chleba

                    o lśniącej wybrzuszonej popękanej skórce

                    do połówek mózgu

                    omalże widzę go pod zamkniętymi powiekami

                    Pofałdowana setkami cienistych bruzd powierzchnia

                    uwypukla się bardziej a cały chleb pęcznieje

                    jakby wypiętrzał się na nim jakiś górotwór

                    tworzy się z czasem podłużna grań

                    która wznosząc się wciąż zmienia w wulkaniczny stożek

                    cały gotuje się do erupcji a ja nie mogę jej powstrzymać

                    gdyż jest taki odległy gdy go obserwuję

                    nabrzmiałość drga w ostatnim momencie niezmienności

                    Wtem nagle pęka powierzchnia bezszelestnie

                    a z postrzępionego krateru mózgowego

                    powoli wyłania się jakimś odwiecznym ruchem

                    ogromny szary blok skalny

                    szorstki kamień wyciosany w potężny zaostrzony na końcu pal

                    Wszystko przypomina startującą rakietę

                    poruszającą się w zwolnionym tempie

                    a dzieje się to w ciszy śpiących myśli

                    wielkość sama wysuwa się nieprzerwanie w nieskończoność

                    W ogromnym ciężarowym samochodzie zatrzymanym na rogatkach

                     wyjeżdżam z twego miasta

                    z każdym kilometrem oddalam się do ciebie

                    z każdą sekundą odrywani jesteśmy co raz bardziej od siebie

                    słyszę szept silnika usypiającego mnie rytmem klekoczącego jękliwie

                    z pod maski w szoferce dobiegają chrapliwe odgłosy układające się w skargę

                    głos z zaświatów przeznaczony tylko dla mnie

                    specyficzny pogłos rozpaczy przeznaczony tylko dla mnie

                    Moment wymijania przydrożnego drzewa

                    przerywa na ułamek sekundy narastający krzyk

                    a każdy nowy pień rozpoczyna nową głoskę

                    od cichego szmeru nasilającą się do wrzasku nie do wytrzymania

                    W wyobraźni startuje cicha kamienna rakieta

                    w uszach kumuluje się pozaziemski krzyk

                    sekundnik zegarka rysuje kręgi

                    przenoszące się na piekące serce

>>>

* Zwierciadło *

Znów dziś wieczór nie udało mi się opanować

części moich myśli zmusić ich do posłuszeństwa

wyszły z mego domu tak jak wychodzi się na ulicę

z mieszkania tak jak wychodzi się na przechadzkę z psem

Pozwolił mi tylko na to bym podążał za nimi

kilka kroków z tyłu jak tajniak lub anioł stróż

Zeszły po schodach na dół skręciły z bramy w prawo

chodnikiem wzdłuż ulicy aż do skrzyżowania na rogu ulicy

Zachowywały się jak normalny materialny przechodzień

odczekały kilkadziesiąt sekund na zielone światło

potem w tramwaju też nie korzystały ze swego uprzywilejowania

narażając się na ścisk

ustępowały z drogi grupie dziewczyn idących przez park

asfaltową dróżką

Wyraźnie dokądś zmierzając bawiły się tym

że mogą tak z bliska patrzeć ludziom w twarze

same będąc niewidzialnymi

Nie korzystając z żadnych skrótów

jakby chcąc zaprzeczyć swojej naturze

siliły się na zaznaczenie każdego kroku

na głównej ulicy i potem w zaułkach

w przedziwnym marszu przez miasto pamięci

Dopiero przed twoim domem odrzuciły cielesne właściwości

przeniknęły przez drzwi uniosły się pod sufit w półmroku

twego pokoju

prawie zaspokojone w dążeniu patrzyły wypełniały się

obrazem twego ciała

Zastały cię leżącą na tapczanie półnagą wtedy, gdy

przesuwałaś rękami wzdłuż bladego ciała

w stłumionym poblasku nocnej lampki

gesty opisywały jakieś tajemnicze misterium

Myśli moje niewidoczne przybliżyły się do twoich powiek

nie mogąc się oprzeć przedziwnej mocy

nie mogąc dłużej utrzymać się o własnych siłach na zewnątrz

weszły przez ciemną bramę do twojej świadomości

znalazły się przed ogromnym lustrem

zatrzymały się wreszcie zaspokojone w swym oczekiwaniu

uwierzyły naiwnie, że to, co zobaczyły przed sobą

to ogromne kryształowe lustro

>>>

* Inne życie *

Gdy zostaję sam nienawidzę alienacji

a gdy wchodzę w tłum moje oczy krzyczą

Och! dlaczego oni chcą mnie zniszczyć

odczepcie się ode mnie nie nastajcie na mnie

dlaczego znowu dążycie do mojego zniewolenia

Gdy ciebie tu nie ma

jakże pragnę być z tobą już na zawsze

rozgrzewa mnie płomienne uczucie

a znów, gdy wchodzę do twojego pokoju

zaczynamy natychmiast walczyć ze sobą

jak prawdziwi wrogowie

czy powodują to twe aktorskie gesty

czy moja nieufność – nie wiem

dokładnie tak samo jest z socjalistycznym społeczeństwem

Chyba wszystko to jest normalne jak dzień powszedni

bo jeśli byłoby to tylko formą przetrwania

to musiałbym mieć jakieś inne życie za sobą

lub być jakąś obiektywną prawidłowością

poza ludzkim poznaniem

w oczekiwaniu na odkrycie twórcze

dla przyszłego innego życia

czybym miał duszę własną

w duszy ludzkości

>>>

Teraz już nie mam pewności

jak dalej prowadzić ten dialog

i jak się do ciebie zwracać

Tyle lat zajęło mi odnalezienie

jawnego kontaktu

co kosztowało mnie utratę realnego

rodzinnego krajobrazu sprzed swoich oczu

Tak długo cierpiałem nim zaświeciła mi

gwiazdka prawdy w naszym wspólnym

psychologicznym tunelu

W końcu przestałaś panować nad każdym

moim publicznym gestem

nad każdym moim intymnym słowem

Mogłem już długie godziny rozmawiać

z samym sobą na zasadach

świadomego  poszanowania godności własnej

aż tu nagle zmieniłaś twarz tak, że

nie zdążyłem tego zauważyć i w swym

przydługim monologu wyzwalałem

martwe słowa dla nieistniejącego partnera

Było tak, że oparłem duszę na węgielnym kamieniu

gdy stał się jedną bryłą z okruchów, które

ty odłupywałaś cały czas z idei

zawierzyłem ci, bo czułem się niedoskonały

pomyślałem, że moje gwiazdy należą do twojej nocy

dziś umknęłaś w nią zdradziecko tak głęboko

że nie dajesz się rozpoznać

Zawsze mówiłem jesteśmy razem

ja jak jednostka i ty jak mój instynkt samozachowawczy

jako jeden z pierwszych porozumiałem się przecież

z atawistyczną podświadomością

wówczas nie było już miejsca dla niepewności

I cóż przed chwilą stanąłem znów wobec

niewyobrażalnego rozdwojenia jaźni

nic nie pojmuję z głosów wewnętrznych

pełen tęsknoty pełen pragnienia chcę coś

tłumaczyć samemu sobie używając fałszu

jako argumentu

wmawiając dzikiej miłości, że jest wytworem

mojej wysokiej kultury etycznej

Dziką bestię bez kształtu odrysowuję w świadomości

jako embriony moich dzieci, które

dążą w tysiącach kształtów na świat

Jak można zmienić coś niezmiennego

jak można patrzeć na to samemu nie dążąc do zmian

Gdy leżę u twego boku teraz naprawdę czuję

jak zdradziecko podeszłaś mnie

i zapanowałaś w granicach, które wyznaczyłem

tylko dla siebie

Dzieci mnożą swe ciała w miliony

już słyszę ich głosy

cichy szmer zlewających się odległych

lecz zbliżających się głosów

narastający hałas wydobywający się z piersi

śpiącej obok mnie kobiety

żywe poematy

>>>

Wzywam cię jasna gwiazdo

przyjdź do mnie w majestacie pełni

nie wystarcza mi już ta szklana kula

którą wydobyłem w młodości

ze swojego wnętrza i trzymam przed sobą na dłoni

i dziś ten sam strumień dźwięku, ciepła, pogoni

moja perła nocy

nie chcę by była bękartem dojrzałości

W moich wnętrznościach pielęgnuję

zarodek złotego jabłka

drażniący moje ambicje

pulsujący jak gwiazda na niebie

w wątrobie i trzustce

rozświetlający moje jelita

czasem serce

Szkło stopione rozlało się w nocy

złoto czeka na wybuch

srebro sypie się jak śnieg

krzyczę w ciemności w boską ciszę

wzbieram w bólach

nie chcę utracić ciała w momencie

eksplozji

chcę doświadczyć dźwięku, ciepła, pogoni

jako starzec

na firmamencie

>>>

* Dojrzałość  2*

Wzywam cię jasna gwiazdo

przybądź do mnie w majestacie pełni

nie wystarcza mi już ta szklana kula

którą wydobyłem w młodości ze swego wnętrza

i dziś trzymam przed sobą na dłoni

Tym strumieniem dźwięku, ciepła i światła

który rodzisz co noc karmię w małych cząstkach

moją  białą perłę i boję się tak

by nie była bękartem mojej dojrzałości

więc  pielęgnuję ją po ojcowsku

w swych wnętrznościach w zwojach mózgu i genitaliach

niech wciąż drażni moją ambicję

niech dojrzewa w tym świetle wielka jasna gwiazdo

To mój skarb prawdziwy schowany we mnie głęboko

czeka by zrodzić się w tobie

Ja na razie wzbieram w bólach

pośród blednącej młodości szklanej nocy

krzycząc w ciemności ponad promieniami

w boską twoją ciszę

>>>

      * Lustro  *

              Ten mój przyjaciel to jakiś świr – stwierdziłem

              Opowiada mi już trzecią noc z rzędu o tym jakoby

              miał być wielkim muzykiem ale jakieś lustro odebrało

              mu szansę przebicia się

              Czasem mówi, że jego gospodarstwo to miejsce nad

              Wisłą gdzie obecnie znajduje się Kraków ale przed

              dwoma tysiącami lat

              Zapewnia mnie, że może przywrócić temu miejscu

              dawną prehistoryczną świetność gdyż doskonale pamięta te czasy

              Czasem recytuje wiersze Mickiewicza osobliwie je przekręcając

              twierdzi, że może to robić leżąc w poprzek ulicy,

              gdyż czuje się tu najlepiej gdzie odpoczywał kiedyś

              obok swojego wierzchowca jako Sarmata

              Pomyślałem, że to zupełny wariat gdy powiedział,

              że teraz go nikt nie docenia a przecież on pierwszy

              zamyślał budowę tu państwa i pierwszy chciał tu popełnić samobójstwo

              Zastanowiło mnie co on rozumie pod pojęciem lustra

              gdy tak w kółko powtarza to słowo

              Zechciałem się dowiedzieć dlaczego lustro jest dla

              niego takie ważne jeżeli chodzi o zmarnowane szanse

              Gdy na moje ciche pytania nie odpowiadał dalej snując

              swój monolog uznałem, że to schizofrenik

              poddany bez reszty historycznej energii duszy

              Wówczas lustrzany wirus zaczął pustoszyć moją świadomość

              Co z tym lustrem? co z tym lustrem?

              Co to znaczy, że lustro może odebrać szansę samorealizacji?

              Od kilku chwil widzę już tylko własną twarz

              i w towarzystwie tego wariata zaczynam bać się o samego siebie

              Słuchając nocą chorych narzekań na współczesność Polski

              odbijam od siebie jak najdalej w prehistorię

              by patrzeć w lustro

>>>

 

              On wszedł pierwszy do przedziału

              niosąc ogromne bagaże

              po chwili pojawiła się ona w zimowym kożuchu

              dostojnie dźwigając swoje brzemię

              w czasie podróży siedzieliśmy naprzeciw siebie

              senni rozmarzeni zerkający na siebie

              oni dwudziestoletni rodziciele tak bliscy sobie

              trochę zawstydzeni w mojej obecności

              ja stuletni zmieszany z czerwonymi policzkami

              brzemienny wolnością

                 Z każdą mijaną stacją ogarniało mnie coraz bardziej

                 przedziwne rozgrzewające błogie uczucie

                 jak delikatne muśnięcie ciepłego wiatru

                 o skórę na szyi

                 jak dolatujący z dala zapach rozkwitającego sadu

                 jak krzyk żurawi powracających kluczem zza morza

                 uczucie zajmowało moje serce w miarę podróży

                 wypływało jak mi się zdaje z jej wielkiego brzucha

                 wyciągała po mnie ręce miłość

                 jakiej nigdy nie zaznałem

                 płód wysyłał do mnie strumienie energii

                 uosabiającej przymierze na wieki

              Ciepło rodzinne otaczało mnie

              pomiędzy miejscami, na których siedzieli a mną

              zawisły w powietrzu słowa

              nacjonalizm, chrześcijaństwo, człowieczeństwo

              gdy oni trwali w moim spojrzeniu jak Jerozolima

              od tysiącleci

              nagle w kącikach oczu pojawił się ptak-posłaniec

              lub przybywający ze wzgórz jeździec

              a z wnętrza jej brzucha dał się słyszeć głos:

              strząśnij z włosów motyle snu i jawy

              otwórz wreszcie oczy na otaczający cię świat

              daj się zepchnąć przez macierzyństwo na krawędzie istnienia

              pozwól niech miłość odciśnie wreszcie swą pieczęć

              niech narodzi się to co ma się narodzić

                 Stworzone przez dzieci dziecko

                 ukazało mi kontekst przyszłości

                 o tak! czułem go razem z jego dopełnieniem

                 było symbolem doskonałości, której jeszcze nie pojmowałem

                 dotykało dna mojej nadziei

                wyzwolenia dla narodu i człowieka

 >>>

 

* Dzikość serca *

Większość ludzi ma miękkie plastyczne serca

nawet obcym łapom w rękawiczkach pozorów

pozwalają do woli ja ugniatać formować

Zdarza się, że uczyni to zbrodniarz

a i tak sprawi im to zawsze przyjemność

byle w bezpiecznej odległości od granic wyobraźni

Serca kobiet prawie nigdy nie wytrzymują

tych natarczywych nacisków

wolą same wybierac swoich morderców

I ja mam takie serce ustępujące przed siłą

lecz jest jakby z innego materiału

jest jak mały foliowy woreczek

wypełniony dziwnym charyzmatycznym płynem

wabiącym najsilniejszych poskromicieli dobra

lecz nikt nie jest w stanie trwale zmienić jego kształtu

gdy odstąpi ze swoją obecnością w chwili

umysłowej trzeźwości

Jest to coś superwrażliwego

ciągle kołyszące się samo i to wywołuje zawsze

przykre uczucia

Gdy dotyka mojego czoła swoją ciepłą ręką

siwa moja babka sadzając mnie na kolanach

ja wtedy cierpię z braku pogardy 

Pierwsza dziewczyna przychodzi do mojego snu

i jest mi bardzo ciężko

Znajomy chłopak zwierza mi się jak pragnie

zdobyć moją przyjaźń

cierpienie pojawia się znowu

Ktoś w obecności moich rodziców wychwala

moje zalety i to sprawia mi ból

Ukochana poprawia swą ręką włosy

nad moim czołem

odczuwam wtedy krwawą ranę w sercu

A znów przeciwnie, zdradzony przez najbliższą osobę

wykpiwany przez tych, z którymi żyję

kochający bez wzajemności

nie mogę rozkołysać serca nawet do przykrości

te uczucia przyjemne wyzwalające w przyszłość

choć fałszywe tak często

gdy łamią odkształcają serca

porzucają ludzi dla cierpienia wśród konkretnych chwil

pozostawiają większość w nienawistnej obojętności

Moje serce powraca do poprzedniego kształtu naiwności

jakby spoiną cierpienia podzielił się ze mną

Odkupiciel Ziemi

Łudzę się, że jest przez to niezmienne

w konsekwencji odwieczne niezniszczalne

dziecięcym gestem dziecięcym spojrzeniem

podstawiam je pod uderzenia parowego młota

testuję jego parametry wytrzymalości na zło

wychowany w atomowej łodzi podwodnej systemu

 >>>

* Dom dla rozbitków *

Otworzyłem swój dom dla rozbitków

przychodzą i wypłakują swoje żale

w mych ramionach samotności

daję im lekarstwo spokoju i zapomnienia

pełen dziękczynienia staję się bezdomny

po każdej wylewnej spowiedzi

w moim domu coraz mniej miejsca

 dla mnie

>>>

Głos z nieba z chmury gorącego płaczu

nad snem wewnątrz pamięci

przygotujcie się na krótkie życie

wodzowie wymarłych narodów

             pełni wielkich ambicji

Człowiek który potrafi zabijać siebie samego

kosztuje drogo swoich słabych wrogów

ty jeden jesteś darmowy chociaż giniesz

            będąc dla siebie przyzwyczajeniem

Mieszkasz na moim Olimpie

podcinasz sobie żyły

wtedy widać na ziemi że zachodzi słońce

opowiadasz niebiańskie dowcipy

i sam śmiejesz się pierwszy

            głos burzy słyszą o brzasku

Odkrywam prawidła gry którą przyniosłaś

mając pierwszy kontakt

moja piękna słodkousta kochanko

ze skał czarnych z nieoświetlonych wież

rzucasz mi się w ramiona

Porzucę to wszystko dla jednego meczu

wyruszę już dzisiaj by nie umrzeć

nie zatrzymasz mnie  wrogu

zataczając się wyjdę z miasta przez żelazny most

Zrozumiecie śmierć i miłość

porzucicie wewnętrzne mieszkania

by wymknąć się w ryzykownej ucieczce

dla pojęcia szerokiej przestrzeni

Rozbity o skałę błękitną

kusisz świecąc zapomniany

lecz  czasem zadrga ta struna szara

lecz czasem szeroko otwierasz oczy

gdy uśmiechasz się gdzieś na swoich krańcach

w politycznym skłębionym powietrzu

ludzie walczą śmiesznym tasakiem do mięsa

lub zamurowując sny w płonącej drukarni

tłukąc w końce palców tłuczkiem z kuchennej szuflady

o chmuro, chmuro płaczu

wiatr zapomniał o twoim cieple

lecz dotknięta przez niego wielkim bożym palcem

rodzisz samotna nad światem

Podaruj mi  sąsiedzie synu królów

tą rzecz którą płodzi zazdrość

tak chciałbym zrozumieć swoje działanie

tak pragnąłbym popatrzeć na siebie

by kochać po cichu choć część swoich myśli

Z obu szczytów spoglądamy na siebie

niech wspinają się nagie okaleczone kobiety

niech będą ich tysiące

nie przyklęknę na jednym kolanie

choćbyś stworzył pieśń zmartwychwstania

złotowłose kobiety pełne bólu tam w dole

na zimnych płaskich kamieniach

tak blisko boskich stóp

Szary stukot butów żołnierzy

wychodzących pojedynczo ze swoich kryjówek

to nie prawda przyszedł do mnie tylko

szalony człowiek to go nie usprawiedliwia

to mu niczego nie wyjaśnia

ale ja z Biblią w ręce głaszczę ją wyszczerbioną brzytwą

Ja z prawem w ręce słucham

głosu z nieba

z chmury gorącego płaczu

brodzę po płytkiej zatoce

ziemskich uczuc

>>>

Powróciłem przed chwilą ze złego kraju

o który walczyłem sam

ich pomieszane myśli były mi na rękę

lecz nie mogę stłumić rozżalonego serca

Anioł Stróż rzekł mi – radź sobie sam

– więc nigdy nie próbowałem siebie zmienić

Gdy przeklinany i wielbiony uciekałem

przez dzikie pustynie wymarłych miast

ona stanęła tuż obok i wsunęła

w moją swoją ciepłą dłoń

i jej cień połączył  się z moim na zawsze

abym stracić mógł siebie za marny grosz

wywalczyłem niebezpieczne granice marzeń

I ty nie przekonuj mnie że zło jest przypadkowe

mój ojciec nie odróżnia odcieni nienawiści

ciągle przekonywany przez aniołów w czarnych zbrojach

Powróciłem z samego dołu

by spojrzeć na to zdjęcie oprawione w złote ramy

przed tym strzępem codziennej gazety

klęczy co wieczór czterech synów partii

lecz jej nie udało mi się jeszcze do tego namówić

ona nie chce uwierzyć

że anioł i diabeł padli już sobie w ramiona

droga w lewo i w prawo

skrzyżowanie obcych ludzi

jakiś młody musi zapłacić surowy mandat

za to że nie przewidział że to wszystko to ruch okrężny

mój spowiednik wysłuchał mnie do końca

zatrzasnął z wściekłością drzwi konfesjonału

gdy łzy spływały powoli po moim policzku

wysunąłem się nareszcie z tego cienia

łamiąc ostatnie zakazy łamiąc serca

>>>

W samym środku malutkiego pokoiku

wirują w powietrzu niewidoczne kręgi

w smugach papierosowego dymu

magnetyczne hula-hop emocji tworzą

i nadają im dowolny spiralny ruch

niewypowiedziane słowa

ich sens niedosłyszany niezrozumiany

ciemność i przestrzeń sobą wzajem wypełnione

przyjęły nieziemską jakąś formę

mogą je zamknąć strony świata

lecz ich istnienia w takiej chwili

nie ograniczy szczyt nieba ani dno piekła

Dziewczyna z łóżka, w którym leży

wyciąga daleko rękę na środek pokoju

z wnętrza jednego z wirujących kręgów

nie zważając na pieszczoty tej energii

wyrywa malusieńkie ziarenko

obraca je w palcach wyczuwając

nieziemską jego kruchość

ugniata je jakby chcąc zmiażdżyć

czy przekonać się o jego wewnętrznej sile

delikatnym ruchem podaje je do moich ust

kładzie je na moim drżącym języku

gdy znika we mnie jego kształt

pozostaje tylko łagodnie pulsujące ciepło

poznaję, że jest to ziarenko miłości

>>>

Gdy przyszłaś wreszcie zawołałem cię do okna

stanąłem za tobą objąłem cię gorąco

i opowiedziałem ci wszystko co czułem

gdy patrzyłem na ciebie jak

dążyłaś w deszczu do mnie

>>>

                        * Sen jest mój  *

                        Sen przychodzi

                        jak kobieta odwraca się w łóżku twarzą do mnie

                        dotyka policzka

                        sen przychodzi

                        z wierzbowych polnych dróg

                        z ceglanego labiryntu starych fabryk

                        z zagrody i z nocnej zmiany

                        pozwala się poznać

                        w chwili ostatniej przed śmiercią zmysłów

                        przegradza strumień światła

                        spadający na ciało z rozdartych chmur

                        strumień światła towarzyszący pośród rzeczy

                        i ludzi tworzących sprzęty osobistego użycia

                        strumień eksponującego i osłaniającego światła

                        tworzący warunki dla ekspansji cierpienia

                        Sen wychyla się z tła

                        jeśli jest ludzki jakże by zapanował

                        nad ludzką indywidualnością każdej myśli

                        a może jest boski jak śmierć

                        na pewno na pewno

                        jest mój i twój

                        właśnie teraz nareszcie

                        widzę świat

>>>

* Okruchy *

Na drodze po wielkie szczęście

schylamy się po najmniejsze jego okruchy

i długo się nimi cieszymy

wiążąc z nimi nadzieję

jak z czymś pełnym skończonym doskonałym

Nawet, gdy nigdy niczego nie udają

przypisujemy im nieznane atrybuty

gdy popadamy w depresję to tylko

wtedy, gdy jeden okruch najmniejszy cierpienia

złudnie zgrywa się przed nami

na bryłę całego świata

Depczemy z głupiej niewiary wielkie

ludzkie szczęście tylko dlatego,

że czerń potrafi szokować włączając mechanizm lęku

by ten wprawił nas w ruch

krople śmiertelnego paliwa napędzają 

Nie wiem, może sama tęsknota za szczęściem

boli nas ze względu na śmierć

Z okruchów szczęścia zbudowana jest droga

wystarczy patrzeć przed siebie

wystarczy ogarnąć ją wzrokiem

podnieść głowę i popatrzeć dokąd prowadzi

Okruchy otaczają nas i budują nasze ciała

okruchy budują nasze dusze

podnosząc głowę wysoko ogarniamy całość

do tego prowokuje nas pokawałkowane cierpienie

czyż inaczej nie można poznać

i włączyć w siebie pełni szczęścia

>>      

Tak wypełniła się nami miłość

ledwo pomieściła nasze szalejące ciała

speszona w swej małości

zyskiwała piękna dla swych ograniczeń

Dążyłem tu niosąc samego siebie

zmuszając nieposłuszną część jaźń

do pozostania do końca drogi

Obiecywałem jej tu spotkanie z tobą

zastałem ciebie na wszystko gotową

jak składałaś z kolorowych kawałeczków

swą malusieńką blednącą duszę

Zbuntowaną cząstkę ukarałem na swój sposób

oddałem ją tobie a ty wsunęłaś ją

w siebie na miejsce martwego marzenia

Tak stało się każde z nas obce samemu sobie

a staliśmy się sobie wzajem wspólnotą

w podobieństwie

Jednocześnie zapukaliśmy do drzwi miłości

a tam za progiem wrastając w siebie

wrośliśmy w wielkość łamiąc wszelkie ograniczenia

miłości i piękna rozsadzając szaleństwem noc

rozsadzając przestrzeń miłości

gestami kochanków

>>>

Nie chcę już więcej ranić

odgrywając śmierć starego klowna

Nie chcę już nikogo poniżać

wymykającym się ześlizgującym

z twarzy spojrzeniem

nigdy już znienacka nie napadać

bezbronnych uderzając nagim

w słowach snem

Nigdy więcej już pastwić się nad rodziną

tą opinią – coś w nim jest

Zbyt wiele śmierci z boskiego milczenia

z hołubienia miłości niczyjej

z hełpienia się zatopionym idealizmem  

Chcę się już poddać broń złożyć zdradziecką

odrzucic łuk i oszczep namiętności

nie chcę już panować nad nikim 

w czasie popołudniowych pogawędek

pod ratuszem

w czasie jazzowych wieczorów

w czasie ośmioprzystankowej jazdy tramwajem

chcę od dziś służyć wszystkim

znikając w ich kieszeniach, zeszytach i plecakach

 >>>

* Czerwone światło megalomanii *

Zawisa nade mną wielkie czerwone światło

mojej megalomanii

nie mogę przestać na nie patrzeć

nie jestem w stanie nigdzie się

przed nim ukryć

sekundy ciemności sprawiają mi ból

wtedy czuję jak oblewa mnie z zewnątrz

fala poczucia niższości

mój dom trzęsie się w posadach

chciałbym odwrócić jego blask na drogę

lecz przecież nie mogę pobiec za nim

gdy oddala się tam

widzę złamanego żołnierza

na rogu pustej ulicy

Oślepiany oślepiany nic nie znaczącym blaskiem

czy widzę go?

nie ja go sobie wyobrażam

wtedy spadam w ciemność poniżenia

żołnierz już oddaje honory samemu sobie

żołnierz czeka złamany na rogu

żołnierz bohater obu wojen

żołnierzyk ołowiany w budce „Ruchu”

na rogu ulicy

światło pulsuje nade mną

czerwień śmierci duma

biel życia megalomania

>>>

*Jestem zabawką *

Jestem przedmiotem zarządzania przez komunistyczne reżim

jestem rzeczą używaną przez własną wolność

jestem przedmiotem troski mojej rodziny

jestem zabawką w ręku dziewczyn

jestem znakiem podkreślającym boskość mojego Boga

jestem z małego okruchu męskiego nasienia i jestem dla niego

jestem materialnym dowodem istnienia czasu i przestrzeni

jestem elektryczną iskrą myśli i celem spadających gwiazd

Przyciskam usta do swego odbicia w lustrze, przyciskam

aż do bólu

Jestem jeszcze?

>>>

* I … *

I przenikam ją swoim ciepłym wejrzeniem

więc dalej w nieznane wierząc w słodkie przypadki

staję nad brzegiem mazurskiego kanału

i podnoszę metalowy guzik który dostrzegłem

opowiadam dla siebie nową historyjkę o sobie

i nowym talizmanie

Przepływam wpław morze przestudiowanej wolności

wyskakuję na brzeg we wrześniowy dzień

i byłbym zapomniał że jest już jesień

pośród tylu nowych spraw

Nie zdaję sprawozdania samemu sobie

przez ciebie tylko

moja jutrzejsza zgubo

Doszedłem do celu i idę dalej

przemarznięty na kość niosę ci

w tylnej kieszeni spodni wymięty kolejowy bilet

z lipcową datą

którego nie wykupiłem nawet bo nie miałem za co

Zamykam drzwi za sobą i cóż

widzę cię jak pochylasz się nad stołem 

odwracasz się nagle i patrzysz w moje oczy

ech, bracie nie poznajesz mnie

I znów odwracasz się

by studiować wolność w zaświatach

>>>

* STAN WOJENNY *

Po prostu nie wiem jaką mam wybrać formę protestu

na jaką zdecydować się desperację

/nieświadomy, młodzieńczy/

czy to ma być strajk czynny, okupacyjny a może głodówka

/coś bardzo skrajnie ekstremistycznego/

Jak tu w moich warunkach, przy moich możliwościach wywrzeć presję

na antyludową władzę

zwłaszcza że jeszcze po całym pierwszym dniu rozbawienia wojennego

nie potrafię pomyśleć poważnie

/zaskoczony, nieprzygotowany/

            Jest 13 grudzień 19981 roku a ja leżąc w swym barłogu cały dzień

            słucham błazeńskich wygłupów garstki morderców

            i czuję się autentycznie rozbawiony wyciem syren milicyjnych

            Ale to przecież nie chodzi o Kasandrę która wędrowała

            tej nocy po moim tapczanie przyprawiając mnie

            o poważny zawrót głowy

            Gdy oni tak serio z klocków lego

            w tym samym czasie budowali wieżyczki strachu

            lecz tu chodzi o zemstę, prawdziwą zemstę na dzieciach nocy

Przyszedł mi do głowy jeden pomysł

– wywiesiłem godło państwowe w swoim pokoju

włączyłem przemówienie Jaruzelskiego w radio i telewizji

podkręciłem głos na cały regulator

a adapter wrzuciłem płytę Beatlesów z „Białego Albumu”

i to też dałem „na full”

zakutałem głowę w kołdrę by samemu wytrzymać

jakoś tę konfrontację

kounizm jest dzisiaj a głowę trzeba mieć na dłużej

Zemsta za łzy mojej matki słuchającej zakłócanej BBC

mówiącej o demonstracjach przed polskimi ambasadami na zachodzie

wierzącej tylko w Boga i Solidarność

Zemsta za słowa ojca które musiał wypowiedzieć –

– to ich ostateczny koniec

Rewolucja zjada rewolucję

szatan połyka szatana

>>> 

* Wolność i ZOMO *

Przełamali nas wozami pancernymi

a teraz znęcają się nade mną na posterunku ZOMO

chcę oszczędzić im tych wszystkich wysiłków lekarskich

nad moim mózgiem

Zwracam się do najważniejszego posłusznika reżimu:

 – coś wam towarzyszu wytłumaczę

– jeszcze raz uderz mnie proszę, człowieku,

– no, proszę, uderz jeszcze raz,

– no symbolicznie albo tak jak przedtem

pośpieszam go udawaną agresją

dostaję pięścią w same usta i ląduję znów na podłodze

gdy przychodzę do siebie podnoszę się

przełykam łzy słabości z krwią

i starając się uśmiechać

podchodzę do niego i podaję mu rozluźnioną rękę

Wiem /wiesz/ już  teraz co to ciało i dusza

wiem /wiesz/ już teraz co to wolna wola

wiem /wiesz już co to wolność

– wytłumaczyłem ci?

 jak nie, to wal jeszcze raz…

>>>

 

* Tortura nie ma końca *

Sabatyczne noce

dni niekończącej się tortury

miłość nie ma szans

gdy tak wiele krwawych łez

Przyszliśmy nad te rzeki

przewrażliwieni znerwicowani

otworzyliśmy serca na świat

zakochani od tysiącleci

niepoprawni dla świata przez wieki

czyż naprawdę to nie nasze miejsce

czyż to nie nasz czas

Wampiry z naszych snów

nigdy nie miały ludzkich twarzy

białe orły sfruwały w chwili śmierci

do naszego łoża

a potem budziliśmy się żywi wciąż

unoszeni ku słońcu na ich skrzydłach

Chciano osaczyć nas w naiwności

a nas przecież nigdy tam nie było

staliśmy szlachetni tuż obok

patrząc w przyszłość jak w betlejemska gwizdę

Dziś znów krew płynie w naszych rzekach

do mórz przelewa z cieśnin górskich

nasza krew utoczona z miłości

Tortura nie kończy się w dzień i w nocy

sabat trwa nawet w dzień

nawet w niedziele wamipry latają w sztolniach i stoczniach

nasza miłość nie może zagrzać tu miejsca

ojcowie są daleko

w sabatycznych nocach

matki i dzieci jeszcze dalej w sabatycznych porankach

choć tortura nie ma końca

miłości sen trwa 

 w ciągle żywych 

>>>

Słońce z błękitnego nieba grudniowego

rozgrzewa skórę na moim czole i tłuste włosy

w roku kontestacji

siedzę już drugi tydzień sam w mieszkaniu

nic nie robiąc całymi dniami

tylko rzadko wychodząc na dwór

słuchając w kółko

folkowego zawodzenia Boba Dylana

w roku szczęścia

głównie przepisuję dialogi Platona

i krzyczę czasem do ludzi przez otwarte okno,

gdy przechodzą obok ze swoimi transparentami

ciskamy w nich z góry najprostsze słowa

które wywołują aplauz

bardziej wyrafinowanych środków wyrazu

używam wtedy, gdy klnę na komunę

w roku rewolucji

>>>

Spokojny i łagodny

spotykają się jak Wisła z Cracovią

przy bufecie Błoni

w bursztynowym napoju psy gończe

rak uderza w twarz

w ustach zawirowanie

ból promieniuje, wypromieniowuje

w chmurach urywa się promień

uciekinier z ziemi

tak, student

już nie ożyje

drugi wśród oleandrów rozkłada koc

w ciszy kładzie się na plecach

patrzy

oddycha głęboko

zasypia na wznak

śni mu się rzeka

nie, jeszcze nie śpi

to jawa

uf

z baru „Pod płachtą” widzi Wawel

jeszcze widzi

psy myślą, że jest martwy

leży spokojny, gdy wpadają do „Rotundy”

zagryzają dyskdżokeja