1982

Styczeń 2014
Pon	W	Śr	Czw	Pt	S	N
	1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30	31

Posted: 01/05/2014 in Wiersze

1982

„Piotr zamilkł”

https://ridero.eu/pl/books/bez_tytulu_18/Ridero

*Biały ląd*

Schodzę po zboczu góry miłości

do miasteczka zamarzającego w stalowej

rękawicy stanu wojennego

Nie kocham nawet tak siebie samego

nie uwielbiam nawet tak własnej płci

tak bym mógł złączyć moje nogi z odgłosem

kroków na skrzypiącym ubitym śniegu

parę metrów przede mną

Nie wzniosłem się w hierarchii fałszu i obłudy

na tyle by poznać prawdę w upadku

Nie cierpiałem na tyle by przywiązywać wagę

do koloru rozlanej krwi

cóż mówiłem kiedyś oddaję się torturze

zabijam się by móc inaczej żyć

Żyję teraz na krawędzi samobójstwa

w ten sam sposób

sprowokowałem tylko zło

Teraz co dzień ono mi powtarza:

„żeby Polska mogła przetrwać

wy wszyscy Polacy musicie zginąć”

Na pustych ulicach miasteczka przygnębiający blask śniegu

przerażająca biel wokół

i nic oprócz strachu, który omalże krzyczy:

„nikt z was nie tworzy historii

nie ma tam dla was miejsca,

właśnie ja jestem treścią i celem epoki”

Widzę strach na okolicznych wzgórzach

jak miota wściekle białą kurzawą

a potem jak baraszkuje na powierzchni fal czasu

Miłość i my opadamy w odmęty

w społecznym oceanie totalitaryzmu obumieramy

i wapienne skorupki naszych niezłomnych myśli

lecą, lecą na dno

W głębinach skała rośnie, wznosi się w górę

budowana śmiercią wyrzutków

Biała rafa chce dosięgnąć powierzchni szybko

Biała zima rosyjska szaleje nad kontynentem

Nowy tajemniczy biały ląd powstaje w odmętach

>>>

* Patrzeć wciąż tylko przez grób *

Czasem wydaje się, że już czas,

aby spojrzeć na świat przez innego człowieka

sprawdzić czy prawda jest taka sama

w oczach chłodnych i obcych,

aż chce się sprawdzić, czy każde czyste słowo

całkiem się tam może unicestwić

Jak myślisz, czy są takie chwile jeszcze dziś,

gdy nakładają się na siebie obrazy

powstające w drgającej mózgowej materii tłumu,

kiedy miejsce naszej Ziemi wypada tuż obok Słońca

Czasem wydaje się, że sprawiedliwi oślepli całkiem już

i chce się grzebać tolerancję w kamiennym centrum serca

wierząc w Boga i siebie patrzeć tylko przez grób

>>>

* Mieszkanie *

Moje dzieci przychodzą na świat

w mieszkaniu, w którym zasłonięto wszystkie okna

zamurowano wszystkie drzwi

gdzie tysiące nietykalnych skarabeuszy

w bojowym szyku przetacza tam i z powrotem

metrowej wielkości kulę gnojową

Muszę ciągle przenosić łóżeczka

usuwać je z drogi tych konsekwentnych uparciuchów

wciąż zaskakiwany zmianami marszruty kierunku

Na kuli widnieje niezdarny napis: „Ziemski Glob”

a na gnojowych śladach hasła propagandowe

Czasem, gdy uda nam się ukryć, w którymś z pokojów

mówię do dzieci półgłosem

tłumaczę im znaczenie starogreckich mitów

i słowiańskich legend

nachylam się nad ich twarzyczkami i szeptam

– moje maleństwa, kocham was,

ja urodziłem się w tym mieszkaniu i zastałem tutaj to wszystko

Moja miłość do nich stała się czystsza

odkąd przebiłem sobie w ścianie

malutkie okienko na zewnątrz

w łazience tuż obok lustra

wyjęte cegły dla dzieci schowałem

może pewnego dnia staną się im do czegoś potrzebne

>>>

Jak ja kocham takie noce:

samotny i szczęśliwy

piękne opowiadania Faulknera

cichutkie ballady Dylana w lewe ucho

szklaneczka wody pod ręką

papieros, gdy zegar decyduje się

uderzyć dwa razy na trwogę

wyzwalające myśli o własnym uczuciu

refleksja na temat świadomości poza ciałem

jedyny niepowtarzalny nastrój nocnej lampki

śmiech jako konsekwencja niepohamowanej radości

przychodzącej tylko dla tego

że istnienie dało znać o sobie

kocham myśli o tym, że jestem w ogóle

kocham noce wypełnione takimi myślami

kocham być samotny i szczęśliwy

>>>

Zaparkowany w ciemnej uliczce nieoświetlony samochód

jest godzina druga po północy

na przednich siedzeniach samochodu

siedzi dwu trzydziestoletnich mężczyzn

dwoje starych przyjaciół dawno z sobą nie rozmawiających

wymieniają prawie szeptem zdania

nie patrząc na siebie nawzajem

dwa ogniki papierosowe poruszają się

w czarnej puszce

Tępo patrzą w przednia szybę

dwóch dojrzałych mężczyzn wykończonych przez komunę

intencje w ich zamierzeniach są jak braterstwo

wyczerpanie jak podobieństwo ich sylwetek

rozmowa to dwa krwawe monologi faktów

potworny kac przyniesiony z różnych dróg

jakby w środku udzielał się maszynie

teraźniejszość rzeczywistość dopada ich właśnie tu

i rozdrapuje rany

a przyszłość to zaledwie przednia szyba samochodu

Ze szpary w uchylonej szybie bucha na zewnątrz

papierosowy dym a wdzierają się na jego miejsce wizje

stworzeń bez miłości

Dwie głowy ciężko zwieszone na piersi

wypełnione intymnym bólem

w pytaniu: co dalej?

>>>

* Jak do tego dochodzi *

Kamień metal ciężar

zmęczenie gorycz samotności

skojarzenia myśli sny

milczenie słowa muzyka

rewolucja ideologia schizofrenia

motyle czołgi motyle pokój

ulica ulica tłum wojna

niebo kamień egzystencja

krzyk krzyk śmierć

kamień kamień ciężar

>>>

* Ono *

Rodzi się tam gdziekolwiek się zabłąkasz

przypadkowo gdziekolwiek zgubisz drogę

zanim wymkniesz się z pułapki ono jest już samodzielne

obok ciebie i wraca gdy ty znów jesteś na głównej drodze

jeszcze jedno odmienne towarzyszy ci i nie jest tobą

tam w górach gdy już zrozpaczony tracisz nadzieję

w największą noc gdy chcesz już tylko śnić

nawet gdy chcesz żyć nawet gdy chcesz żyć

ono przy twoim boku wzrasta samodzielne

Nic z tego ono rodzi się i go nie powstrzymasz

wychodzi samo na świat i mówi

nie pozwolę uważać mojego stwórcy za wariata

A ty od tej chwili już w niczym mu nie pomagasz

słońcem nazywa ciebie, Platonem lub papieżem

jest pierwszym hippisem prezydentem

umiera tak jak Hendrix a rodzi się jak Solidarność

wychodzi z faulknerowskich wsi by przewodzić

nowojorskiej Cyganerii jak Dylan

kocha się z księżniczką z gwiazd na najpiękniejszej plaży

po meczach Cracovii pije piwo razem z Boschem

Jako Mallarme topi się w błocie rockowego festiwalu

pisze wiersze na małych kolejowych dworcach Giżycka i Lubania

jak Allen Ginsberg

jest jak polski opozycjonista w San Quentin

Takie ono jest gdy raz się urodzi

boskie dziecko człowieka nie chce umrzeć z tobą

dziecko odmienności

>>>

* Witraż *

Jest to festiwal witraż

ja to ja to moje uczucie

ja widzę tęczę albo tak was kocham

ja tylko ja w moim pragnieniu

to tylko moja wiara

to nic tylko jestem zakochany

oglądam barwny krajobraz

ja to ja to moje poczucie piękna

zgadzam się na moje zwierzę wrażliwości

ja to ono

>>>

* Nasze własne więzienie (po latach) *

Rodacy zbudujmy wreszcie to więzienie

zróbmy nareszcie coś dla polskości

postawmy te mury wysokie do nieba

ceglane betonowe żelazne ściany

o grubości dziesięciu metrów

wytężmy ramiona w wysiłku

w małych okienkach niech o zmierzchu

czernią się kraty ze stali naszych polskich hut

zamieszkajmy w tym więzieniu, wstawmy do niego

prycze sklecone przez polskich stolarzy

rzućmy na nie słomę z polskich pól

zatrzymajmy jeden promyk własnego słońca

niech odbija się we wnętrzu do końca dnia

postawmy u drzwi złego klawisza,

który będzie klął po polsku

zamknijmy się każdy w swej celi

zwalmy się na barłogi

i wyjmy z bólu wyłącznie

w naszym kochanym ojczystym języku

>>>

* Toccata na Stan Wojenny*

Wszystko się kończy wokół

umarłe godziny uwidaczniają się

jako zbiory kresek, linii, figur na grobowcach

starzy ludzie zniecierpliwieni odchodzą w zaświaty

młodzi giną na ulicach

ja nie mogę niczego zacząć, gdyż

jak wynika z artykułów w gazetach mam skrzywiony

obraz świata w głowie

Zbudzony tuż przed wschodem słońca

staję w oknie i czekam,

gdy zaczyna świtać wyłaniają się przede mną

niedalekie wzgórza

po chwili słońce zaczyna się ześlizgiwać

po szklistej powierzchni śniegu rażąc moje oczy

nagle cichną wojskowe słupy telegraficzne

szepczące coś do siebie po ciemku

i oto nad niebie ponad górami

pojawiają się wspaniałe złote organy

na czerwieniejące rankiem ośnieżone pola

spadają potężne szorstkie akordy

moje niebieskie ręce

grają Toccatę walczącej Polsce

>>>

* Całe życie *

Jak to jest że całe życie

przygotowujemy się do roli policjanta

Nasze słowa nigdy nie nawiązują kontaktu z intencjami

nigdy nie wiemy jak wielkie

przypadkiem jest ich znaczenie

Całe życie dążymy do ścisłego określenia innych

do wyznaczenia im granic

Nie dopuszczamy myśli że to wszystko służy celom imperium

podświadome intencje policjanta

Czarne powolne karaluchy wyłażą z naszych ust

całe życie żyjemy dla wolności

prowokując śmierć

>>>

* Zanim prawdziwe życie rozkwitnie*

Twoje obsesje muszą wychylić się

nad przepaścią czterdzieści cztery razy

i spojrzeć w dół właśnie tam

Masz zobaczyć swoją marną śmierć

cofnąć się na powrót na cudowną

zieloną łąkę

Twoje pragnienia mają napełnić się

rozkoszną słodyczą z ust ukochanej

zaraz potem

Twoje koszmarne zwidy potrząsnąć muszą

twoim łożem osiemdziesiąt osiem razy

nim wtuli się twa długowieczność

w ramiona młodej piękności

Masz zobaczyć jak prawdziwe życie

rozkwitnie w tych, co uniknęli śmierci

mając w oczach przepaść

>>>

* Dym i wiatr *

Jak można chcieć odejść pośród kłębów dymu

ze stu papierosów jednego wieczora

skakać z mostu samobójców głową w dół

gdy ma się skrzydła u rąk

Czy można zasnąć na ziemi tak by się już

nie zbudzić gdy zadrży

Kto wierzy w niekończącą się burzę

jest niecierpliwym głupcem

Kiedy ten krąg ognia nie ma dość siły

by spalić siebie w sobie

Każdy wiatr otwiera nowe bramy

oczyszcza ziemię i pozbawia

ją samą celu

Jak można tego nie dostrzegać

że dym rozwiewany jest przez wiatr

w ostateczności

>>>

* Jak wszyscy… *

Miejscy ludożercy chcą mnie pożreć

poczciwi wiejscy ludzie chcą mnie wykończyć

zmuszając do pracy ponad siły

najbliżsi zmuszają do miłości

pijani żołnierze na rogatkach miasta

kpią ze mnie gdy ich mijam

literatura współczesna mnie ośmiesza

lustro rozsypuje się w kawałki

gdy usiłuję się w nim przejrzeć

gdy wygrywam przyjaciele umierają zaraz

na moich rękach

uciekam biegnę co sił

dopadają mnie

rozstrzygnięcia najwyższego sądu

kwitnącej przyrody

cierpię na manię prześladowczą

jak wszyscy

jak wszyscy diabli

>>>

Sam w domu z żyletką w łazience

wsłuchuję się w gitarowe grzmoty Hendrixa,

który nawet tu wdziera się ze swoimi glissandami

i sprzeżeniami

ze swym koncertowym hymnem USA

rozbija ściany mojego ostatniego bunkra

Chrystus właśnie zdążył z niego umknąć

gdy zapadła decyzja o zemście

tracę świadomość osuwam się zemdlony

na płytki obok wanny

lawina gruzów wali się na moje ciało

budowla i ja upadamy na zawsze

odzrzutowce nadlatują

karabiny maszynowe terkoczą

domy partii płoną

zemsta muzyczna

>>>

* W koncentracyjnym obozie racji stanu *

Chodź kochanie, chodź

przytul się gorąco obejmij mnie

jeśli mam stać się dziś więźniem

chcę uczynić to w twoich ramionach

jeśli mam popaść w niewolę

niech będzie nią miłość twoja

Teraz gdy tak nieludzkie restrykcje

spadły na opustoszałe miasta i wioski

drogą wiecznego zesłańca

niech będzie twoje życie

W koncentracyjnym obozie najwyższej racji stanu

zatrzymaj mnie na zawsze przy sobie

Najdziwniejszą wojnę najtęższy mróz

największą powódź największy głód największy strach

naszego życia przetrwajmy

trzymając dłonie w dłoniach

tak dobrych i sprawiedliwych

niech otoczą mnie i zamkną twoje ramiona

czułe i wolne

>>>

* Na pewno *

Dzikie dziecko zrodzone z ojca

odzianego w niedźwiedzią skórę

gdzieś w wykrocie Puszczy Sandomierskiej

gdzieś na bagnach nadnoteckich

którego zrównoważone zachowanie

nawet tam burzyło krew dzikim rodzicom

obłaskawiło najbardziej krwiożercze

zwierzęta i do uległości zmusiło

Gdy ruszyło poprzez ostępy

wszelkie stwory podążyły za nim

z przedziwną mgłą w ślepiach

Pierwsi napotkani ludzie gdy go ujrzeli

zrozumieli że też czekali na niego

Na dworze księcia rada starszych

była zaszczycona jego przybyciem

Na dworze cesarza Potęga zdradziła się

że jest jego siostrą

Nieokrzesane maniery były dowodem

jak się wszystkim zdało czegoś wręcz przeciwnego

Pospólstwo i władcy dojrzeli w nim siebie

wszyscy stojąc pośród zwierząt byli pewni

że przyniósł nadzieję

A on zagrał przed nimi na nosie

piskliwie wrzeszczał że w oczach ma wolność

i pokazał na swoje ślady a potem

skierował wskazujący palec w górę

gaworzył że nic z tego nie rozumie

że jest taki głupi

a to że świat mu zaufał zawdzięcza

po prostu temu że na pewno to ma

a nie że go odkupi

>>>

* Gnostycki pastuszek sekretarzem partii*

Już od lat nie potrafisz

objąć tej ziemi czule

ty gnostycki pastuszek

ty co ją jako mały chłopiec pieściłeś

jak dorosły mężczyzna

zapładniałeś ją szeptami mając pięć lat

na mokrych łąkach:

– ja wiem że każda twa drobniutka roślinka

jest wielkim znakiem

– ja wierzę, że nie masz w sobie nic

co jest małe niegodne

Od lat błąkasz się i rozgłaszasz

że twoje imię dumnie brzmi

to wcale nie to że byłeś tam

gdzie miarą wielkości jest uznać siebie

za praojca w ziarnie duszy

ani tam gdzie wszystko zbiega się do ciebie

poprzez pustkę Wszechświata

twój smutek rozświetlił wierzchołek na którym usiadłeś

najkrótszą drogą jednego ekstatycznego wieczoru

przybyłeś do celu i nie wart jesteś nic

twa ziemia została naga zapłakana

porzucona dla śmierci

A gdy odrodziłeś się w zmysłach

gdy stałeś się z jedności prawdziwą osobą

tracąc miłość

popatrzyłeś na strzęp bezpłodny swego ciała

który upadł w czarną zaoraną czekającą ziemię

Drapiesz od lat jej skórę pazurami

miotasz się wściekły bezsilny

nie mogąc dla niej uczynić nic naprawdę bezcennego

a ona wciąż jeszcze słucha okrzyków:

dumny, dumny!

>>>

* Oto jestem *

Muzyka zrodziła mnie w środku nocy

wyszedłem z fusów po wypitej kawie

zeskoczyłem z brzegu filiżanki na klubowy stolik

a ona była wokół tą duszną atmosferą

pustoszejącego klubu gdy dym papierosowy

opadał na zwolnione miejsca

zadrgała w rogu sali półcieniami ziewnęła przeciągle

tak smutnym gitarowym pasażem

umierająca rockowa ballada dwu łkających gitar

oddawała swoje życie

łza po łzie cichła w wybranej swej katakumbie

porzucając czas porzucając ludzi

Ja usiadłem ogromny już i wyniosły

by rosnąć i dojrzewać wciąż nią

w takiej chwili

Czyż muzyka może istnieć tylko wtedy

czyż nie ma nic wspólnego z człowiekiem

oparty o kamienną płytę tworzyłem

w rozwierających się w nieskończoność

źrenicach oczu przejście deliryczne do rezerwatu dusz

Snując się po podłodze smugami półcieniami

wznosiła się mocniejszymi akcentami do oczu

wypełniała mnie rodziła wciąż jak ludzie uczucia

lecz przecież one nie poruszają się w grobach

przecież nie umierają istnieją tylko w ciałach

Muzyka odnalazła mnie w ciszy

zmieniła się w moje „jestem”

i znikneła

oto jestem więc

>>>

* Przychodzę do ciebie *

Przychodzę do ciebie

zamykam za sobą drzwi twojego mieszkania

Jakże chciałbym powiedzieć

– jestem już wewnątrz

Biorę cię w ramiona

Jakże chciałbym powiedzieć

– przyszedłem tu sam jeden

Tego wieczoru wychodzę na brzeg

ogromnego oceanu

Tej nocy przemierzam go –

ja dumna fregata

w napięciu setek lin

wybrzuszonych wspaniale białych wielkich żagli

frunę jak albatros nad wzburzonym odmętem

wynurzam się jak delfin pośród fal

Jakże chciałbym powiedzieć

– potrafię dotrzeć do celu

Twojego policzka najjaśniejsza bladość

kontrastuje w zetknięciu z szorstkim

brązem mojego ramienia

Jakże chciałbym powiedzieć

– kocham cię …..

>>>

* Patrz z czego żyjesz *

Gdy go spotykam na klatce schodowej

mówię mu wciąż – patrz z czego żyjesz

człowieku

A on przez drzwi odkrzykuje – gówniarz

– ten rytm ten rytm mną porusza

i tańczy w progu

idzie główną ulicą i strzela z palców

przytupuje nogą

Mieszka obok mnie tuż obok

tak chciałbym się kiedyś dowiedzieć

cóż ważnego u niego się dzieje

jest taki inny niż ja

nie ma żadnych sukcesów

co go utrzymuje przy życiu

Moja dziewczyna bardzo lubi patrzeć

jak on schodzi ze schodów

tak chciałbym się kiedyś dowiedziec

dlaczego jestem zazdrosny o nią

>>>

* I znów *

Wielka manifestacja

zdeterminowani podążamy w dół ulicy

z okrzykami wyrwanymi z pyska błotnej kałuży

lśniącej w słońcu

ogromne smutne ściany zbliżają się w naszym kierunku

uwięzieni w sobie siedzimy na transparencie

którym zmyliśmy właśnie podłogę w kuchni Breżniewa

pretensje Europy

która chce abyśmy byli jeszcze bardziej zdeterminowani

tak jak ci z Katynia

która nie chce uwierzyć że jesteśmy dziećmi

że musimy zacząć od siebie

może właśnie w kuchni pośród niedomytych garów

może w kolejce po buty lub gęsie pierze

gdy deszcz przerywa manifestację

zaczynać właśnie od siebie

ściany zmiąć jak ścierkę, wykręcić ją, zniszczyć

kobiety unieść na rękach na kwietne łąki wolności

zerwać na zawsze z tym zawrotem głowy

zerwać z tym: i znowu i znowu

i znów

pod ściąną

>>>

*Jedno moje skinienie *

W marzeniach uderzyłem ręką w twarz dyktatora

i nagle moje wargi zaczął toczyć rak

napisałem wiersz o własnej duszy

i nagle dziecięce przerażenie zbudziło mnie

w ramionach matki

podczas gdy na zewnątrz niebo spadało

na ziemię kościołów parafialnych

ogromnym czarnym krzyżem

poznałem i pokochałem dziewczynę

i nagle podreptałem w żałobnym kondukcie

za jej trumną

zdobyłem nowych przyjaciół

i nagle począłem dokładać szczap do stosu,

na którym palono ich ciała

mając na ustach słowa:

daj im wieczny spoczynek

rozmawiałem rano z ojcem o polityce

i nagle zacząłem go ośmieszać i poniżać

zawierać przymierze z własna aberracją

umknąłem w ciasną skorupę orzecha

aby być doskonale niewidocznym

aby pozbyć się cywilizacji dnia

i nagle stałem się ziarnem tego jedynego wieczora

kiedyś były tu dzikie zwierzęta

unoszące na grzbietach małe dziewczynki

kiedyś była tu wielka chmura

wpływająca przez otwarte okno

niosąca w sobie cień zła

kiedyś dyktator umierał nędznie

na jedno moje skinienie

dzisiaj w myślach pięść ląduje na szczęce dyktatora

i nagle marzenia umierają

>>>

* Sprzeczność sama w sobie *

Oto znowu jest tutaj ona o imieniu

Sprzeczność Sama w Sobie

nadobna usiadła przede mną

śmieje się i wylewa łzy

co za udany kryzys najdroższa

kocham ten gest palców zmarłego

i już nic więcej

Nareszcie nareszcie nie musi

nikt nic rozumieć

po prostu płyniemy i jest cudownie

a wokół burza szaleje

>>>

* Co za cudowny kryzys *

Zabij mnie jestem szczęśliwy

nikt nie wskóra nic

gdy umieram jestem szczęśliwy

jak to jest możliwe

bohater

W co chcesz mnie zmienić nadobna

niezwyciężona

pozwól mi jeszcze to wypowiedzieć

i rób co chcesz z moim ciałem

męczennik

lecz nie dotkniesz duszy

teraz jestem szczęśliwy

co za cudowny kryzys

niezwyciężony płonę

żertwa

Dziewczyna odeszła po tylu latach zdrady

Ojczyzna skazała mnie jak Sokratesa

Matka mnie opuściła

– nie jestem sam

>>>

* Całość *

W każdym kawałeczku tej brutalnie rozwalonej miłości

czuję całość palącą

rozbity w pył czuję w sobie moc zmartwychwstania

co za radosny kryzys

burbon i ból po rozstaniu

rozlane na zawsze

ściekające kroplami ze stołu

są jak spadające gwiazdy

tulipany uschnięte na szafie bez pocałunku

leżę we krawi na podłodze

z uśmiechem

jak księżyc

>>>

* Władza *

Jestem młodym człowiekiem

urodziłem się i żyję obecnie w dolinie

przepięknego Południa Powstańczego Kraju

posiadłem miłość matki i szacunek ojca

nie jestem w stanie przypomnieć sobie aby

kiedykolwiek czegoś mi brakowało

kocham moją dziewczynę z wzajemnością

realizuję swe najdziksze pragnienia konsekwentnie

ludzie wśród których żyję odnoszą się do mnie przyjaźnie

moje depresje nie niszczą mojego zdrowia

cierpienie nie wyjaławia moich ambicji

w boskich snach rozwijam się wolny

potrafię być wesoły na zawołanie

Gdy tak wszystko podsumowuję i przestaję pisać

o prawdach prywatnych

długopis naprawdę sam pozostawia natychmiast na papierze słowa:

kat, szubienica, wynoś się, czarny, skrawek

materiału, wyłupione oko na brukowanej drodze, wielki

ogromny, słońce, pożera, tam, tam, tak, nie

bez sensu, praca, ojczyzna, kiedy, przyszłość, akcja, racja,

musimy, komin, dym, nigdy, system, Warszawa, siwy, ślepy, łysy,

gazeta, telewizja, koniec, płaczące dziecko, kłopot,

nie twój interes

WŁADZA

>>>

* Katamarany *

Proroczy uśmiech nie schodził nam z ust

gdy straciliśmy szansę tej jednej nocy

Dziś wszystko już proste

jak osłupienie matek na widok

kłębiących się żelaznych wymiotów

ich pobitych dzieci

Dziś wszystko już jest jasne

gdy zbrodnicze żółwie wychyliły głowy ze swych skorup

odwracając je na wszystkie strony

starając się ogarnąć wzrokiem kałuże krwi

My na morzu prześcieradeł i kołder

pędzimy w nieznane swymi katamaranami snów

zarzucając po drodze wędki zrobione z gumek od majtek

których przynęty atakują rekiny somnambulizmu

Prości ludzie wściekają się

prorocy uśmiechają się jak my tej nocy

choć wszędzie wzrastają kwiaty o płatkach z kropel krwi

gdzieniegdzie również orchidee-libido pasożyty społecznych lędźwi

Najdziwniejsze oceany wypełniły zagłębienia na polnych drogach

idziemy przed siebie choć przeczuwamy,

że stalowe ręce już ustawiły na drogach czołgi spotwarzania

Gdy życie rodziło się w ciemnej chacie

żarówki paliły się całą noc nieopodal w pałacu

czołgi ruszyły z kopyta rozchlapujące kałuże

szybko zatrzymałśę w kruchtach i kuchniach

W naszych mózgach zanurzono ręce

szukające w lepkim popiele ostatnich iskier wolności

giganty spite oliwą zagrzmiały: idziemy po was

fabryki, fabryki mamy dla was środki produkcji

praco, praco jesteś wolna

lecz robotnicy zmarli na pierwszej zmianie

Gdy wciąż śmiejemy się ze śmierci

widząc co czas wyprawia w jednej kropli naszej łzy

Gdy wciąż płyniemy pośród stworów już niekryjących

się w głębinach propagandy

wywołujemy ich osłupienie proroczymi uśmiechami

na zmiażdżonych ustach

Zamknięty za drzwiami nienawiści stulił bestialski pysk

koszmar komunizmu

nie zatrzymujemy się

nie rezygnujemy z kwiatów

nie płaczemy

nie przestajemy się uśmiechać

>>>

* Ludowiec *

Kiedyś tańczył w zespole góralskim u siebie we wsi

teraz gdy pije wrzeszczy swe przyśpiewki aż uszy bolą

zaciągając jak przystało na dziecię ludu

Siostry ma w „Stanach” więc chodzi w dżinsach

i szpanerskich koszulach

powiedział, że jak patrzy na mój łachmaniarski wygląd

to robi mu się niedobrze

Jego brat jest Wojewodą – zdolny był od dziecka

a więc układy jego też są ludowe poprzez władzę

Piął się w organizacji tak samo ludowej

ale rozpił się nie w porę

Teraz jako esbek pilnuje w domach studenckich

i hotelach robotniczych by nie odrodziło się

kułactwo i drobnomieszczaństwo w potocznym rozumieniu

Prześladuje mnie za moje niebezpiecznie antyludowe

długie włosy

przeszukuje po kryjomu moje szafki

rozpowiada o mojej rozpuście i pijaństwie

cichociemny szeptany –

ludowiec

na wysuniętej śródmiejskiej placówce –

Antyślimak

>>>

* Tylko nie kobiety *

Wyciągnięty na tapczanie w swym luksusowym apartamencie

nasz współczesny troglodyta

Tak, zmrużył oczy

Tylko nie kobiety, niech to minie

Niech stanie się ten wieczór

Kiedy zdechnie to popołudnie

Wielki sprężony, pewny siebie mężczyzna

On czuje tylko to jedno – zagrożenie światłem

Boi się tylko niepewności – kto umrze pierwszy

Tak pragnie mieć jeszcze czas by wciąż myśleć w ten sam sposób

Nie ma siły na gest, który sprowadziłby chłodny wiatr

odsłaniający, gwiżdżący dowód nieszczelnego mózgu

Palcem u nogi maluje na ścianie uciekającego bizona

czasu

Tak, słucha muzyki, wielkiej muzyki

Kobiety pierwsze gotujcie się na śmierć

On współczesny ma prawo wyboru

alternatywne spacery żałobne pomiędzy sąsiadami

Popołudnie to strach przed tym kogo znów uśmierci

czy aby to nie będzie tym razem on sam

Noc to prawda, to brak wstydu

Wielki mężczyzna wyciągnięty na wielkiej wskazówce zegara

zmieszany o wpół do siódmej wieczór

uwięziony w przeczuciu śmierci wybiera katowski tryb życia

nie dla siebie dla siostry swoich najprymitywniejszych odczuć

Wielki nowoczesny niewolnik absolutu wygody

Tak boi się myśleć by jego popołudniowy wróg

nie wtargnął tu z nowym trupem ukochanej osoby

Tak, przeżyć chce kolejny wieczór znów

Nim stanie się kłamstwem przybliżającym się przez tysiąclecia cywilizacji

Ze złotej otchłani żywy chce wyjść

już

>>>

* Kopia *

Jest coś tajemniczego w mojej krwi

bo przecież mówią o mnie, że jestem plagiatem

zastanawiam się wtedy kim był ten nieznany

który był moim rodzicem

gdy o to pytam ojca mówi, że rzeczywiście

nie ma z tym nic wspólnego

Boję się cokolwiek stworzyć by nie powtórzyć

tego błędu, którym jestem sam

Widocznie jest taka tajemnica, której poznać nie mogę,

która czai się w ciemności

choć czasem objawia się niesamowitym spojrzeniem

z połyskującej powierzchni jakiejś politurowanej szafy lub lamperii

w obłędnym refleksie

Przekazać tę informację jest prosto

ale sumienie jej nie zna bo tak się boi

skąd tu przyszedłem taki głupi

czuję strach we krwi i na opuszkach palców

co to mam na czole? – tajemnica

co to mam między oczami? – tajemnica

w samym centrum jak ołów – tajemnica

skąd to moje – ja?

tak inne a jednak skopiowane z czegoś

z jakiego oryginału powstałem?

w jakim eremie?

>>>

* Kopia *

Zastanawiam się gdy mówią, jesteś niezłą kopią

już chyba nie odsłonię się więcej

i nie stworzę niczego nowego żeby się nie zdradzić

nie przyłożę do niczego ręki

bo moje pytania mogą wytrącić z równowagi linoskoczka

wyrwać fundament spod wieży Babel

w ogromnej dziurze w ziemi jaka by powstała

czy pokazałoby się miejsce z którego wyszedłem jako człowiek

Przekazać tę informację jest prosto

ale sumienie jej nie zna bo tak się boi

tajemnica wypełniająca moje żyły zmieszana jest z krwią

chociaż krew jest moją prywatną własnością

tajemnica jest mi nie dostępna

chociaż rany i krwawienie może być moim udziałem

tajemnica moim udziałem nie będzie

chociaż krew jest moim dzieckiem

tajemnica jest inną osobą w moim ciele

Zakażenie może dokonać się przeze mnie

coś zmieni się we krwi gdy upiję się winem

Zbawienie może dokonać się przez mnie

coś zmieni się we krwi gdy przyjmę Eucharystię

>>>

Tak często czuję się jak niezła kopia

tak często wydaje mi się, że moje ciało

jest plagiatem czegoś lepszego

jest coś tajemniczego w mojej krwi

zastanawiam się nad tym często

nie pomagają podręczniki historii

nawet Genesis

pytam ojca, pytam matkę

twierdzą, że nie wiedzą o co chodzi

boję się cokolwiek robić, cokolwiek tworzyć

nie chcę powtarzać drugi raz błędu,

którym jestem sam

tajemnica, której nie mogę poznać

czyha przyczajona we krwi

czasem objawia się niesamowitym spojrzeniem

z połyskującej powierzchni lamperii

na korytarzu jakiegoś szpitala

w obłędnym refleksie

sumienie nie chce przekazać tej informacji

chyba jej nie zna

wzbudza to strach, rodzi pytania

skąd tu przyszedłem taki głupi

strach nie tylko we krwi ale i na opuszkach palców

na środku czoła jak ołów

jak samotne wyspy na wielkim oceanie

we śnie ktoś mówi do mnie: jesteś niezłą kopią

nigdy się już więcej nie odsłonię

nie stworzę już nigdy niczego nowego

już nigdy siebie nie zdradzę dla kreacji

nie chcę by kolejne moje wątpliwości

wytrąciły z równowagi linoskoczka nadziei

lub wyrwały fundament spod wieży Babel

krew nie jest moją prywatną własnością

a jedynie rana i krwawienie

krew jest moim ojcem i dzieckiem

lecz zakażenie może być moje

pozostało mi krwawienie lub eucharystia

>>>

* Mój pierwszy krok na Ziemi *

Mój pierwszy krok na Ziemi: chcę do przodu jak inni

Mój drugi krok na Ziemi: nie mogę postawić jednego kroku

Mój trzeci krok na Ziemi: cóż mi w tym przeszkadza

co ja mogę z tym zrobić

Mój czwarty krok na Ziemi: zrobię to mimo niebezpieczeństwa

choćbym miał umrzeć

Mój piąty krok na Ziemi: poruszam się swobodnie jak wszyscy

i dobrze o tym wiem

Mój szósty krok na Ziemi: muszę zniszczyć ostatnie przeszkody

roztrącić ludzi, przyspieszyć i wyjść na szeroką przestrzeń umiejętności

zapanować nad przestrzenią i jej zawartością

Mój siódmy krok na Ziemi: cóż to za mur który wyrósł przede mną samotnie

jestem daleko z przodu, biegnę na czele

za mną nie widać nikogo

Mój ósmy krok na Ziemi: chcę do przodu

nie mogę sam przesadzić muru

muszę się zatrzymać, wyjąć ręce z kieszeni

wyciągnąć przed siebie, wyciągnąć do ludzi

>>>

* Zmiany *

Rozgrzebałem nasze stare dobre palenisko

natknąłem się na jeszcze jeden mały ogarek

kilka godzin dmuchałem na niego

chcąc wzbudzić choćby słaby płomyczek

Gdy już brakowało mi zupełnie tchu w piersiach

usłyszałem dzwonek u drzwi

wykończony otworzyłem je i zobaczyłem ciebie

stałaś na schodach z jakimś facetem

powiedziałaś – dajmy sobie już z tym spokój,

tego dłużej już nie ma sensu ciągnąć

Toczę się teraz ulicami zwariowanego miasta

jak czarny pies wlokę się bez celu

wdeptując chodnikowe płyty ze wściekłością w ziemię

w cieniu ceglanych murów fabryk i cmentarzy

Dźwigam superkosmicznego papierosa

i bezsensowną tarczę ołowianą

na której fioletowym lakierem do paznokci

ktoś nabazgrał: „Nie”

Jakiś różowowłosy gnojek zaczepia mnie – śmieciu jak jest

spluwam pomiędzy buty gdzieś tam w przepaść

i warczę – zmiany, zmiany, zmiany

– chodź z nami kwiatku gnijącego miasta

po chwili zaczynam się usmiechać

ogniki przed nosem również

>>>

Nie liczę już ani na siebie ani siebie

jestem wyklęty z scojalistycznego raju

mógłbym powiedzieć coś co byłoby echem

lecz jestem poetą walczącym i tak czy owak

wylezie grzechem

jaki jest sens ich dominacji jaki cel

miny, gesty, ubrania i inne ozdobniki

a także łgarstwa nie przydają się już

nie wierzę w nic nawet w siebie ot co

czy to możliwe że w moim domu słychać mój głos

nawet wtedy gdy mnie w nim nie ma

może wymioty mogą się na coś przydać

cóż za wolność wyboru siebie

ale tylko, gdy leżę na wznak cały dzień

od razów zbyt jednoznaczny

prawie tak silny jak wszyscy pobici,

gdy rozmawiam z czarnym robaczkiem

o niezwykle twardej chitynowej osłonce skrzydeł

staram się namówić go by przestał łazić

po nagim ciele mojej wielkiej sąsiadki

wtedy gdy patrzę na nie marząc o jednym dotknięciu

mógłbym zsumować wszystkie moje miłości

jednak nie chciałbym być wyklęty

z raju prawdziwego

razem z sąsiadką

>>>

* Banał i grzech *

Usiłowano rozpiąć linę na doliną życia

i tak zbudować most-drogę na skróty

usiłowano ustawić na niej ludzi

owszem zamontowano i tablice ostrzegawcze

– ostrzegające, że z jednej strony grozi banał

a z drugiej czyha grzech

że po prawej przepaść i nie ma przyszłości

a po lewej rozpadlina i nie było nic

Usiłowano przekonać i mnie

że muszę tak balansować na cienkiej nitce

jak podniebny pająk czyhający na ptaki samobójstwa

że muszę tak trudzić się tak się bać

tak nie zaznawać chwili spokoju

bo to jedyne wyjście

Ja rzekłem – cóż to czyż bym nie był Bogiem

do licha, wyszedłem właśnie własną drogą z Rajskiego Ogrodu

i pójdę którędy będę chciał, proszę mnie nie popychać

Po kilku krokach runąłem na łeb na szyję

prosto w dolinę życia

>>>

* Wiosną *

Przywiozłem cię z wakacji

przyniosłem do domu jak chusteczkę do nosa

w kieszeni

Jesienią okrywałaś mi nogi kocem

przy kominku

a ja pisałem wiersze iskierkami elektrycznymi

na powierzchni twojej skóry

Zimą gdy byłem już tak leniwy

że nie otwierałem oczu

ty oprowadzałaś mnie za rękę po mieście

Potem gdy już odechciało mi się otwierać ust

dla pokarmu czy dla słów

wyłudziłem obietnicę że mnie nie opuścisz już

Wiosną gdy w mej spoconej dłoni

nadal ściskałem cię nerwowo

a dzień w końcu zrównał się z nocą

nie doczekawszy się na moją łzę

powiedziałaś tak cichutko i delikatnie

„Nie”

i noc zrównała się z dniem

>>>

* One zawsze w rozpaczy *

One na zawsze w rozpaczy

w podniebnej banieczce szklanej

naigrawają się z wysokości nieba

z wysokości lotu ptaka

tuląc do piersi malutkie brylanciki

pulsujące światłem

i śmieją się, śmieją z pierwszego

nagiego mężczyzny

który wygraża pięścią ich niebu

stojąc na czele dziecięcego pochodu

>>>

* Już wiosna *

Siny tygrys z północy znowu rozdarł

krwawą zasłonę czasu

wtedy wtargnęły tu dobrze znane

marcowe idy

w nich poganie z biczami i sztyletami

bierzcie mnie – rzekłem – jestem pełny

przelejcie moją krew siną zatrutą strachem

z dojrzałą ciemnością tak wielką jak dzień

(Cezar poczuł ukłucie pod sercem w kuluarach senatu republikańskiego Rzymu

– na wiosnę

Chrystusowi na krzyżu pękło serce w Jerozolimie mieście pokoju

– na wiosnę)

Wszystko co przetrwało dotąd musi spłonąć

w nowym życiu

Torturujcie mnie pachołka grzechu

niech poznają że jestem pozaziemskim królem

No krzyczcie to swoje w imieniu i dla..

niech usłyszy nawet moja dziewczyna

niech uderzy pierwsza zdradzając mnie

w mansardach hochsztaplerskich grajków

niech pędzi mnie skutego przez ulice miasta

które eksponuje swe lochy i podziemia

a gotyckie fasady chowa do kloacznego kanału

niech zdziera za mnie strzępy szat żebym

znów był dla niej sobą

śmieszny bez niedomówień

Ogromny kot zupełnie granatowy z dalekiej północy

gdzieś zza wzgórz, z zajączka umykającego trawie

przemienił się w żbika i dopiero wtedy

przybrał postać tygrysa sawanny by wreszcie dotrzeć

na moje podwórze

Złowieszczy jak krzyk dzikich gęsi nad Gotlandią

lecących kluczem na północ

zmieniających się w bombowce nad głową

powoli zbliżał się jak odwieczne zagrożenie

jak wiosna dla ludzi z Pieczengi

Zamknąłem drzwi na klucz gdy kot szedł wprost do mnie

gdy chciałem już o tym opowiedzieć

dostrzegłem że wcale tego nie uczyniłem

a klucz w zamku jest złamany

drzwi uchyliły się i stanął w nich

nieprawdopodobnie siny jak burzowe niebo

tygrys z moją twarzą

poranek splątał się z nocą wypełniony grozą

Na czole jeszcze dostrzegłem wyraźnie widoczne

wypalone litery

„Twoje idy marcowe”

>>>

Humbaki

Społeczeństwo jest waszym oceanem

piosenki karzą się wam zatrzymać w pół drogi

wtedy pytacie samych siebie czy to już dno

Ja patrzę na to skostniałe życie

ze swej skorupy małża

przez tysiącmetrowy słup słonej wody

i gdy słyszę wasze łabędzie śpiewy

wydaje mi się że istotą jego jest

wierzganie nogami i wrzaski w przedśmiertnym strachu

Może to wszystko wizje zatrzymanego

w ewolucyjnym rozwoju skorupiaka

a może biegacie sobie tylko boso po fali

reszta to widmowe złudne błękitno-zielone pobłyski

Naprawdę większość ludzi jest wysoko w górze

tuż pod powierzchnią księżyca, tak sądzę

gdy słyszę takie hasła o wolności bez skorup

słońce przechodzi z rąk do rąk

śpiew dociera na dno

coraz mniej jest jednak słyszalny

zdrada jest społeczeństwem

więc do ogarnięcia tylko przez przerośnięte humbaki

Ja panuję na piaszczystym dnie

Nie ma dla was władzy nad pieśnią planktonu

ona też przechodzi z rąk do rąk

ze skorupy do skorupy

wasze infradźwięki rozchodzą się setki kilometrów

ale to wszystko to tylko zdrada

>>>

* Sensacja *

Dzisiaj to już tylko nudzisz się okropnie

a wtedy z nieba za oknem na wielkim spadochronie

samobójstwa nieusprawiedliwienie spływa na ziemię

żadnych sensacji już od dawna nie ma w twoim domu

takich które wytrąciłyby z równowagi

posąg spiżowy twego ciała raz jeszcze

takich co zrzuciłyby na ziemię

nienawiści twej obelisk drugi raz

Gdyby chociaż dzieci jakieś plątały się

gdzieś u twoich nóg

mógłbyś pracując posłusznie nad swym ateizmem

jako przedstawiciel mas na pierwszomajowych manifestacjach

upiornymi gesty przywoływać litość

Gdyby istniał choć jeden dowód

że ktoś ci zaufał nie musiałbyś

żywić kpiny z brzegu lustra

kpiny co wychyla ryjkowaty pyszczek z małej szparki w szkle

gdy chcesz być z sobą sam na sam

gdy plany, okoliczności, warunki

i zadania na wysokości

wypluły cały system misternie splątanych słów

wypluły i ciebie

za tobą poleciały zasługi

Nie chcesz zbliżyć się nawet do lustra

nie możesz robić nic więc nudzisz się

jedną małą sensację chowasz na pierwsze strony gazet

chociaż raz coś dotyczyć będzie samego

prawdziwego ciebie

chociaż nieusprawiedliwionego

>>>

Jeśli zdezerterujesz z tego wygnania dojrzałości

i wrócisz w idiotyzm zakłamanego dzieciństwa

Jeśli już uwierzysz że wyszedłeś zza krat

i znajdujesz się na wolności

a przybłąkasz się tu po tej próbie socjalmedycznej

nie będąc już ani mężczyzną ani ptakiem

ani wołem ani zajączkiem z metką u szyi

a przyjdziesz znów udawać na naszą łąkę

Jeśli zaczniesz wtedy przemawiać do kwiatów jak kiedyś

być może wówczas ogromna jak całe niebo

stalowa krata runie ci na głowę

na ciebie tajnego agenta dojrzałości

Nie szuka się na zewnątrz tego co wewnątrz

zdradą jest

nie wolno się łasić do nieistniejących rzeczy i słów

nie utrzyma się nic bez kontaktu z Bogiem

nad strumieniem prawdy

ani jajko ani płód

Kto wypluł samego siebie otrzyma

reinkarnacyjną, zanikającą i powracającą w ciele

torturę rozkazu psa

[„Na zewnątrz zostać mają psy i czarownicy, bezwstydni,

mężobójcy, bałwochwalcy i kłamcy” ]

>>>

* W tej części głowy *

Nie ma wojen w tej części głowy

ale nie ma i inspiracji

tutejszy ból to ból psa-gwiazdy

Nie ma pragnień w tej części serca

ale nie ma i przyjemności

tylko psy wyją do księżyca

Nie ma wiary w tej części duszy

ale nie ma i spełnienia

tylko tutejszy budda wciąż poświęca się dla kogoś

pielęgnuje kogoś

buduje szpitale psychiatryczne

uczy jak wytrzeć usta po sutym obiedzie

Nie ma krwi w tej części ciała

ale nie ma i życia

najmądrzejsza księga strzeżona przez psy

jest albumem ze zdjęciami

przedstawiającymi wstrząsające wypadki drogowe

na ulicach miłości

>>>

* Wobec starożytności *

Pędzisz słoneczną autostradą

gromadzisz w banku pieniądze

owładnięty ideą chcesz umierać za nią

kochasz pijesz z żalu jesz kupujesz kradniesz

kłócisz się ze swym sumieniem

rodzisz dzieci i zabijasz sąsiadów

Jeszcze długo wozić się będziesz kosmiczną rakietą

choćby w lunaparku

nim poznasz jakim wobec starożytności

jesteś troglodytą

Achajscy pasterze jak półbogi trzymają na barkach

fundament twej współczesnej piramidy

Fenicjanie wciąż wyszukują dla niej nowy budulec

Krew w żyłach takich stworzeń jak ty

pulsuje dzięki tajemnym misteriom

odgrywanym na nowo od tysięcy lat

przez nagich Afrykanów w dżungli

Pakując w usta wielkie jak jaskinia

coraz to innych ludzi prostych i naiwnych

wstrzymujesz znów po wiekach Dunaj

i powtarzasz gesty wielkiego Attyli

Gdy jesteś demokratą to w państwie krasnali

słowa przed katem ostatnie czy rozgrzeszenia

największego kapłana w twoich ustach

nie są wzniosłe a oklepane i szare

Symbole, symbole z mroków historii to wszystko

czym posługujesz się w tej atomowo-kosmicznej

dwudziestowiecznej jaskini

>>>

* Kocham cię *

Gdy dopadłem go zamelinowanego

w szarej komórce samouwielbienia

począłem go smagać batem do krwi

aż dostawał nerwowych drgawek

w twoich ramionach

wtedy ty litowałaś się tuląc go

w największy chłód

Wciąż zwiewał gdzieś i ukryty przyzywał

godzinami deszcz

tak często wabił ciebie i mnie w miejsca

gdzie wokół wzbierała powódź

Grał przed tobą jak błazen z dell`arte

gdy klaskałaś mnie trafiał szlag

Jeśli mówiłem kocham cię

jego chichot brzmiał wewnątrz tych słów

Raz nad jeziorem kazałaś mi powtórzyć

to dziesięć razy

za ostatnim razem zrozumiałem że

śmieję się w głos i pragnę tylko jednego

wielkiego chłodnego deszczu

w którego strugach mógłbym cię kochać kochać

kochać cię na jego oczach

>>>

*Papierowa Ziemia *

Piramidalne budowle z papierowych kostek pokryły całą ziemię

w ich cieniu małe potworki kierują ruchem pełzającego tłumu

nikt nie zna ich imion ani celu działania

wszyscy reagują na ich gesty bez sprzeciwu

te karły pilnują żeby kiedy trzeba płakano ze szczęścia

sam cień robi to na ich rozkaz

Wieże wzrastają wciąż nowe w dolinach

i na zboczach gór prowokującą kruchością

grożą jak palcem wielkiemu słońcu

te których ambicją jest pomieścić prawdę

ustawiają się obok tych na których lśni neon fałsz

czasem jakiś młodzian który zmyli pogonie

wdrapuje się na szczyt i woła:

nienawidzę was wszystkich

lecz po chwili dopadają go rachityczne ich psy

Obrazoburcza nieśmiałość rozkrzewia się jednak wszędzie

jak bluszcz czepiający się ścian

tajniacy rozrzucają ulotki nawołujące do buntu

karły przymykają na to oczy na ulicach

kryminaliści opanowali centralny system przekazu

i wzywają do wspólnego działania

pomiędzy budowlami tułają się pewne siebie

zakochane w śmieciach roboty

gdy wszystko zasypia śpiewają o kataklizmach

i wojnach cudownie wszystko niszczących

czasem przez sen usłyszeć także można

strzępy słów przenikających przez papier

domowe karły głaszczą wtedy ludzi po głowach

aby nie zbudzili się na ich dźwięk

aby rozmiękczyć pieszczotą twardniejące wizje

zdmuchują z powiek stalowe opiłki kłopotów i burz

Papierowe budowle niezniszczalne nie poddają się

huraganom i trzęsieniom ziemi

chociaż rozkołysują się aby dać powód do ogólnej

zabawy i ludycznego podniecenia

Kostki papieru kryją w sobie elektroniczne oczy kamer

odbiorniki, przekaźniki i dozowniki

do mieszkań w zależności od potrzeb podawana jest

bezpośrednio natura, kultura i cywilizacja

Najwyższe Kolegium rozstrzyga z najwyższą odpowiedzialnością

w którym momencie należy ludzi doładować cnotą

Najwyższe Kolegium to najmniejszy karzeł

o dwu jaźniach wysublimowanych z ognistego cierpienia

przekazano mu władzę z wdzięczności

że odkrył istnienie ognia

>>>

– prawzór-początek-przyczyna-zasada-pierwiastek

-pierwotny-praelement-prasubstancja-prehistoria

– siedemnastego maja tysiąc dziewięćset

osiemdziesiątego drugiego roku po Chrystusie

godzina dwudziesta trzecia zero sześć

– koniec świata

>>>

* My Polacy *

Budujemy silosy dla rakiet z głowicami atomowymi

w głębokiej Syberii – my Polacy

Konstruujemy najnowsze bombowce dla US.Army

– my Polacy

pomagamy trędowatym na Madagaskarze – my Polacy

wysyłamy swoich ludzi dookoła świata

z misjami pokoju i miłości – my Polacy

Na pewno mówią wam coś nazwiska Dzierżyński Jagoda

Brzeziński

Mamy obecnie u siebie Sowiecką Republikę

na kroplówce kapitalistycznych kredytów

Na największym skrzyżowaniu trzymamy w dłoni zabawkę

swym dziecięcym zakłopotaniem usiłujemy zwrócić

na siebie uwagę potęg

My Polacy omalże wierzymy że trzymamy w dłoniach

potęgi tego świata

a to tylko pył na wietrze

>>>

*Zbyt wiele by nie upaść*

Cztery płyty z nigdy nienagraną muzyką

Hendrixa i Stockhausena

najnowszy model Syrenki

Golgota gdzieś na Champs Elysees

dwanaście kufli Okocimia na płycie grobowca

dwadzieścia lat stanu wojennego

problemy seksualne Karakalli

podręcznik do nauki narzecza suahili

stanowisko Cerbera u wejścia do mieszkania Raquel Welch

cztery paczki „Popularnych ” i dwa wina jabłkowe marki „Poświst”

jedna łódź podwodna na Wiśle pod Tyńcem

twój koncert w Rzymie

jakiś ból głowy w kawiarence na Nowym Świecie

wszystkie twoje ozdoby

i jeszcze do tego coś ogromnego tylko tyle że niewidocznego

jak wycie syren nad miastem

lub łomot do drzwi

To wszystko było niezłe ale zbyt wiele by nie upaść

zbyt wiele jak na jedną sobotnią noc

trzynastego grudnia

>>>

*Muzyka Młodej Generacji 1980 *

Taki rozdęty balon jak Polska Rzeczpospolita Ludowa

takie w nim zatrute powietrze jak sarin

taki wentyl jak Lubań i Jarocin

taki syk jak k. m. wolność

taki balast jak młodość

co, nie? ty

taki idiotyczny wrogi kasowniku

>>>

*Dwie rdzawe plamki *

Zaintrygowały cię dwie rdzawe plamki

na liściu dzikiej róży

długo obracałaś liść w palcach

wtedy gdy dopadały go

ostatnie przedwieczorne słoneczne promienie

patrząc na twoje włosy tak bałem się ich dotknąć

gdy stałem za tobą moje oczy

zaplątały się w twe jasne kędziory

i gdy nagle odwróciłaś się zobaczyłaś moją twarz

bez oczu

przyglądałaś mi się dziwnie przez chwilę

potem rzuciłaś listek na ziemię i powiedziałaś

„no to cześć”

>>>

*Ludzka mowa*

Czy trzeba zamieszkać w ziarnach słonecznika

tego małego słońca na działkach

Czy trzeba wzlatywać w słońce prawdziwe

lotem Ikara

A może wystarczy porzucić dom i rodzinę

ruszyć bez pieniędzy w drogę

lub śnić po wypiciu flaszki wódki

Koniecznie musimy zniknąć ze świata informacji

bełkotać co tylko ślina przyniesie na język

robiąc uniki przed gazetowymi kolumnami

Teraz po tylu latach trzeba przemierzyć pustynie

i lodowe pola, oceany i wspiąć się na szczyty gór

mamrotać byle co pod nosem

byle tylko nie zamilknąć nawet na chwilę

bo propaganda nas zagłuszy

Może w tej ziemskiej swawoli ludzkich ust

powróci do nas realność w pojęciach absolutnych

Z rzeczy choćby takiej jak doświadczona

rozgadana dusza może wyłoni się przypadkiem

może chociaż tuż przed naszą śmiercią

rozlegnie się nareszcie pełna sensu ludzka mowa

u wezgłowia

a może dopiero obiektywna prawda

zapłonie przy katafalku

jak świeca

>>>

* Młode lwy nowej wiary *

My młode lwy nowej wiary

tak agresywnie poczynaliśmy sobie

od pierwszego odbitego w naszych oczach

rozbłysku narodzin nowej galaktycznej łuny

tak galaktyki trząść się przecież miały z radości

gdy stara zdeprawowana akuszerka Ziemia

podniosła nas w świetle

Spłodzeni w koncentracyjnym obozie

jako płody karmieni trucizną sumień

warczeliśmy i targaliśmy inicjacyjne precjoza

od razu natychmiast chcąc charyzmę

każdego kła ostrego zbudzić tego ranka

To było objawienie z samego jądra

nazwano ten dzień dniem w którym powiał wiatr

Odtąd wszystko miało być precedensem ewenementem

W pijanych ślepiach nakaz zjednoczenia

zadrgał jak cielsko rakiety przy starcie w górę

Już po południu po kilku godzinach życia

usłyszano nasze głosy przed którymi

zadrżały łańcuchy górskie

Początkowo wyśmiano to wszystko

patrzono na nas jak na lwy w akwariach

więc posypały się repliki

natarły skonfederowane stany pontyfików centralnych

i skamieniałych postaci dewotek generalnych

przeciw nam powstała międzynarodowa unia państw

w stałym upaństwowieniu

Azja wyzywała nas od gwiezdnego bezpotencjalnego

marginesu

Afryka już wyrokowała o zdradzie

Sowieccy agenci szukali celu tej afery

w kazamatach u siebie w maszynkach do mięsa

a gwiazdy nas podjudzały gdy natężaliśmy siły

chcąc zmienić się z kwiatków łakowych w lwie paszcze

Kłócąc się, przekrzykując w rock`n`rollowych piosenkach

o pierwotność naszej rewolucji tańcem kreśliliśmy program

którego strażnikami zrobił nas czas

nieznany powiew jak tchnienie profesora Konstelacji

który krzątał się koło ziemskiego klosza

Rozdane kwiaty z ręki zdziwionych wyrwały się

i utworzyły kolorową przecudną chmurę nad światem

Odtąd wszystko co się stało było po raz pierwszy

świat chcąc nie chcąc uległ erozji młodości

rzuciliśmy się z podejrzliwością lwią

na każdy okruch historii by odczarować wszelkie zło tam ukryte

deptaliśmy minione chwile a nienawiść do dobra

pękała w nich jak rybie pęcherze i flaczały bez sensu

Lecz nie poddał się po raz pierwszy starożytny Akropol

po rozdrapaniu wnętrza ludowych pieśni achajskich

na jednym z festiwali miłości

odkryto młode lwy i Samsona na nich siedzącego

Zmiany prowokowane już od wielu lat

spadły od tamtej chwili na wiarę naszą i czas

lustrzanych lwów wielbłądzimi atrybutami kontynuacji

>>>

*Porzucić pracę*

Porzucić pracę –

czyż to ona kłamie?

wykorzystać sen do budowy

jeszcze jednej wieży Babel

tylko dlatego, że takie legendy przedostają się na karty

świętych ksiąg – czyż go nie szkoda?

bywa też praca – królewski grobowiec

bywa praca – preparowanie zwlok

bywa tłumieniem zamieszek w pocie czoła

i nawet odławianiem żywych polskich zajęcy

ze względy na korzystny układ handlowy z Francją

a jak i tobie przyjdzie pracować bez prawdy?

>>>

Sinawe mgły jak haust zimnej

wystudzonej herbaty nad ranem

wiszą nad moim sadem

zagrażają prostocie moich nienasyconych

pustynnych łąk

okrążają mój dom i moją polisę ubezpieczeniową

Kawały miedzi które wypluły debiutanckie chmury

kierujące się na zachód

zaczerwieniły grunt wokół mego pałacu z badyli

okrzyki pawianów lub pozłacane kolczaste wokalizy z

okładek płyt

złotowłosy sen roztopił się jak gorycz w duszy

mgły wdzierają się we wszystkie wrześniowe niedziele

nakłaniają mnie do picia wina przed obiadem

nakłaniają do marzeń

modry proszek wdmuchiwany jest

przez niewidoczne pory w szkle szyby

słońce świeci na stół pokryty okruchami

dla ptaków, które zbierają się do odlotu

tłuste refleksy przeszkadzają mi w percepcji kosmosu

srebrzysta rosa znika ze ściany

w głowie powstają gotowe przepisy

na omlety z elektronów i babiego lata

słońce świeci na moją głowę odlatujących myśli

boli serce samotniejące z godziny na godzinę

ktoś taki jak ja tylko siedmioletni

tańczy wokół tapczanu

coś jeszcze widzę coś jeszcze słyszę

w tej mojej boleści

wrażliwy na kolory lata

spadające w przepaść zimy

>>>

Krzyż wyzwoli łzy zwycięstwa

Burza z żył zakrwawi nasze ulice

Odetniemy się od kolczastych ogrodzeń

Zamieszki przyniosą nam wolność w ogrodach

Szczęście zdobyte na ulicach zniesiemy do dziecięcych pisakownic

Zrodziłaś moje fobie gdy zaplątany

w srebrzyste żytnie włosy twoich pól

patrzyłem w pociągu na pochylone wąsate kłosy

zrodziłaś mój smutek może właśnie wtedy

gdy moczyłem bose nogi nie większe od tych rybek

zwariowanych które tańczyły wokół nich

w tym leśnym strumieniu co zmienił się w rzekę

Dzikość udzielała mi się jednak naprawdę

tylko wobec pierwszomajowych transparentów

w słońcu niesionych przez moich bliskich

poniżony ostatecznie państwowymi wspaniałościami

uciekałem, uciekałem, kryłem się wciąż

w chłodny deszcz wyzwolonych mgieł wielkiego nieba

Każdy odrapany mur, każda pobazgrana kredą ściana

w slumsach miast była mi żalem

Nie mogłem ani na krok ruszyć się

od jakiejś przełomowej chwili

z wynajętych łóżek w wynajętych dzielnicach

Ona nastała gdy w radio odezwały się głosy natury

uprzedzając mnie że na ten rok

nie ujęto mnie nawet w planie przyrody

Obsesje potężnej niewiedzy o faktach

gdy drugim głosem mówiłaś o przetrwaniu

wkradły się do mojej matury liczb

Z nerwic mosty pozwoliłaś mi tylko budować

wysoko, wysoko łączące łzawe dziecięce sny

z ognistymi politycznymi orgiami pijanego młodzieńca

Jednak to nie politycy o łbach konwertorowych

ale mgła w twoich parkach i na porannych zimnych łąkach

podziurawiona zdradę poezji

wykarmiła w moim sumieniu zrakowaciałe guzy

niekontrolowanych odruchów nieokrzesanego buntu

w dzikich parkach rozwścieczonych miast

>>>

* Przepobrednie *

Krzyż wyzwoli łzy zwycięstwa w naszych oczach

Burze w żyłach przez błyskawice plamami czerwieni

ukwiecą czarny asfalt

Kubizm rewolucji zmieni się w szczęście

Rzeka na Marszałkowskiej odetnie część ludzi

i podzieli to wszystko na podziemia i podniebienia

Ziarna fasoli przebiją się swymi wiosennymi kiełkami

przez pancerza czołgów

Larwy cywilizacji będą krzyczeć

– zamieszki, zamieszki, czym się to skończy

Dzieci wyruszą w drogę nikt nie będzie w domu myślał o sobie

Twoja śmierć będzie się przybliżać we śnie

ale obudzisz się już demokratą

i w kapliczkach przechowasz program

Wszyscy, wszyscy zdepczą w jednej chwili psy i płazy

Więcej krwi będzie w nas gdy na ulicach wiwatować będziemy

Przez śmiech anarchii zaciśniemy zęby z wysiłku

wyćwiczeni w spekulacji zamienimy na kredyt popisowej wolności

podstarzałe weksle dla świata kupców

>>>

*O świcie nad Rudawą *

Tylko pierwsze zbudzone psy

oszronione szklarnie badylarzy

i ja po całonocnej studenckiej imprezie

przy wałach nad Rudawą spotykamy się o świcie

psy na działkach na widok wschodzącego słońca

jak na złodzieja ostrzegawczo szczekają

lodowe płyty szklarń wychodzą na spotkanie dnia

otwierają przed nim swój interes połyskująco-skrzący

Na jakiejś ławeczce na kość przemarznięty

siedzę i patrzę na mostek na rzece

samotny jak ja

nie mogę patrzeć na słońce jak skalpel o tej porze

lecz w końcu jego ciepło bierze mnie w ramiona

tuli przez chwilę a potem jak do fotografii

ustawia mnie na planie w atelier nad Rudawą

droczy się ze mną korygując moje przedśmiertne grymasy

i zmusza mnie wreszcie do podniesienia głowy ponad horyzont

wkomponowawszy mnie w tło sprawia że pragnę

trwać tak przez dłuższą chwilę

pomiędzy sprawami psów i badylarzy

spinając je ciszą i cierpieniem

uśmiechając się do tego zdjęcia jak Gioconda

>>>

* Bliźniak *

Usiadłem obok na trawie

by móc obserwować jakich wysiłków

dokonuje słońce popołudniowe

które chce przez nos wleźć

pod brudny beret tego kloszarda

Nareszcie go odnalazłem

był tak podobny do mnie

jak bliźniak

staruszek-śmieciarz z Kazimierza

w takim samym jak ja nastroju:

– no, dalej już ani kroku

Na ławeczce nad wspaniale wybetonowaną Wisłą

zgięty w pół drzemał oparty nosem o słońce

jakby czekając nie na mnie a na grabarza

załamał brudne czarne palce splatając je

na starej żyłkowej siatce na zakupy

w której czaiły się dziko skarby dzisiejszego dnia

zawinięte we wczorajszą „Krakowską”

To był pomnik prawdy i niesprawiedliwości

o piekielnie wstrząsającej wymowie

Moje zmęczenie które miało dopiero 150 lat

było niczym wobec jego duszy zwęglonej w beznadziei

otulonej w potargany długi płaszcz

przygwożdżonej do ławki ciężarem zdobyczy

wyłudzonej od koszy na śmieci

Słońce go pożerało w jego własnym śnie

walczyłem o jego ciało przez chwilę

myśląc że to moje własne

gdy rozsadziło ogniem głowę

poznałem bizantyjskiego cesarza

który wyjął z siatki świętości aureolę

i ozdobił nią swoją głowę

pojąłem, że ten bilans szans i rezygnacji

który ja w swym zawiniątku przyniosłem

nad rzeki brzeg jest co najmniej brylantem Liz Taylor

a nie młyńskim kamieniem

>>>

*Znane wszystkim ekscesy *

Było to w jakieś małej polskiej mieścinie

tej wiosny na targowym placu

doszło tam do znanych wszystkim ekscesów

pamiętam jak przed samą rozróbą

stanęły na przeciw siebie banda wyrostków

którą przyprowadził tu dwudziestoparoletni odziany

w skórzany skafander chłopak o imieniu Jezus

i porządkowa grupa zomowców

oderwanych od imieninowej libacji

którą dowodził porucznik Dzierżyński

Chłopcy w imieniu wszystkich demonstrowali

przeciw karabinom, wojskom i wojnom

ale Rząd kazał ich rozpędzić gdyż

realizował właśnie program pokojowego współistnienia,

poszanowania wzajemnej suwerenności i ograniczania zbrojeń

rzeczywiście jak mógł w tej sytuacji nie wyjść z nerwów

Burda ta tak słynna dziś w świecie

nawet przez przypadek zakończyłaby się bez ofiar

lecz weselny orszak, który dążył do kościoła

przeciął drogę dążącemu na pobliski cmentarz

pogrzebowemu konduktowi właśnie w miejscu

szykującej się konfrontacji

gdy żałobnicy wpadli w tłum weselników

powstał ogromny galimatias, konie się spłoszyły

ludzie wpadli w panikę, trumna wypadła z karawanu

i eksplodowała jak prowokacyjna petarda z gazem łzawiącym

rzeczywiscie każdy rząd mógłby się poirytować

>>>

* Polska II *

Polskę poznaję wyłącznie w pociągu

toczącym się z Przemyśla do Szczecina

gdy jadę i patrzę w okno lub na ludzi

którzy zmieniają się w przedziale

Jak wspaniale inna jest prowincja

w Dębicy a jak inna w Krzyżu

jak wspaniale inne są jej dewocjonalia

Co innego słyszy się na peronach dworcowych

w Krakowie a co innego w Poznaniu

Inny gatunek Słowian rozgadanych niedozasmucenia

przepycha się w przejściach wagonów

usadawiając się na swych trasach odwiecznego

niecierpliwego poszukiwania

wpychając na półki gdzie się da swe prywatne

miasteczka, wsie i zagrody

po to tylko aby mieć czego pilnować

zerkając co chwilę do góry

Oto handlarze powracający ze Lwowa

częstują wszystkich papierosami,

imigranci z Ziem Zachodnich wracając z wesela

spod Lubaczowa dopijają wódkę

puszczają kieliszek wokół,

kobiety z tobołkami i pudełkami podtrzymujące

sojusz robotniczo-chłopski

w okolicach Stargardu Szczecińskiego częstują

wszystkich jabłkami,

dziewczęta powracające z pielgrzymki

zachwycone swoimi zakupami demonstrują

plastykowe figurki Matki Boskiej,

młodzież krakowskich uczelni politykuje

w dyskusjach z dyrektorskimi zaoczniakami wsiadającymi w Tarnowie

Polska wiruje w tym rozgardiaszu

zmieniającymi się co parę godzin gwarowymi monologami

tańczy w korytarzach szalona lecz prawdziwa

Oto noc i dzień na demokratycznych polskich sercach

oto prowincje jak wielkie kromki chleba

rozłożone na współczesnym stole

a przecież przy nim zbierają się jeszcze

monstra niewiadomego pochodzenia

rozkładają na nim sztabową mapę strojąc miny

wbijają jakieś znaczki, chorągiewki

bazgrzą kolorowymi ołówkami dziwne krechy

ich idiotyzm pozbawił mnie oczu

gdy wychyliłem głowę z pociągu gdzieś nad samym

morzem i spojrzałem w górę

moje źrenice przeniknęły dwa ogniste pręty

>>>

*Powariowałaś zupełnie *

Leże już w trumnie jasny i dumny

pierwszy raz opanowany, niesmagany ogniem

obok między świecami klęczą wszyscy psychiatrzy świata

opłakują mnie szydząc na swój sposób

wtedy ty wracasz z drugiego końca świata

i już od progu wołasz:

„dajcie spokój, to jego nowa zgrywa”

przeganiasz wszystkich z mojego pokoju

na podłodze pozostają kolorowe łzy

przewracasz trumnę i wywalasz mnie na podłogę

szarpiesz klapy mojego czarnego garnituru

kupionego po miesiącu odmawiania sobie tego i owego

rugasz mnie:

„kiedy wreszcie skończysz z tymi komediami,

zobacz jak przestraszyłeś matkę”

po czterech dniach skupienia otwieram wreszcie oczy

zdemaskowany w dzielnicy rozpadającego się socjalizmu

w prosektorium idei

widzę, że zachowujesz się tak

jakbyś powariowała zupełnie

jakby socjalizm zaraz miał się skończyć

>>>

* Stworzenia które mówią *

Cenzorzy, prowokatorzy, agenci, TVP

bezpieka, facet o nazwisku Uberman,

czarne długie płaszcze skórzane, terroryści

masoni, komuniści, Żydzi, nacjonaliści

tajne rady, tajne stowarzyszenia, tajne sprzysiężenia

skrytobójstwo, zawodowi rewolucjoniści,

tajne kartoteki, facet o nazwisku Berman,

władza, policja, ochrona, centrum, presja

wywiady, granice, siły nacisku, wpływy w prasie,

szkolenia, denuncjacje, pranie mózgu, obozy,

ewolucja zniewolonego sumienia, zakłamanie,

gułagi, antyterrorystyczne grupy, kombinacje,

spekulacje, facet o nazwisku Moczar,

nasi ludzie, towarzysze, podstawieni ludzie,

wtyczki, fałszywe dokumenty, fałszywe pieniądze,

monopole, stronnictwa, partie, ugrupowania,

przesłuchania, facet o nazwisku Humer,

szantaż, klakierzy, zmowy międzynarodowe,

wojny, akcje policyjne, trujące informacje,

łamistrajki, wtyki, doradcy, informatorzy

kontrwywiad, facet o nazwisku…

oraz ja i wszystkie inne stworzenia które mówią

Och nareszcie się lepiej poczułem

jestem teraz trochę spokojniejszy, nie taki spięty

Och, nareszcie się tego pozbyłem

Och, nareszcie wyrzuciłem to z siebie

>>>

* Głodni i zziębnięci *

Dlaczego głodni i zziębnięci nigdy nie mają

samobójczych myśli

jaka jest ich rozpacz

że już o sobie nie myślą

Rządzące kasty prześcigają się w metodach

porządkowania setek poddanych

głód jest naukowy a chłód laboratoryjny

tylko rozpacz utrzyma świat w posłuszeństwie

takie wnioski uszlachetniają ich każdy dzień

I oto już miliony zdziczałych ludzi

za błyszczący w papierku cukierek

zrobi dla nich wszystko,

rozprawi się natychmiast ze złem,

które mogłoby ich zbawić

w środku anarchii odda krew za: „my tworzymy życie”

Tak profesorowie z Rady Centrum

ze swych samolotów oglądają cały świat

poznają w ciągu życia wszystko aby na starość rzec –

my nie jesteśmy zrozpaczeni dzięki wam rządzący

Ten ból i głód wasz jest zupełnie inny

a nasze samobójcze myśli to tylko kolejne dni

od świtu do nocy na krześle przy stole

w cieple, syci ale w ślepej kuchni

Gdy zrodzi się w tobie chyba tylko z nudów

prawdziwe pragnienie i rozpacz nad dobrem i złem

ta rozpacz zaczyna myśleć nie wytrzymuje siebie samej

gdy pozwolą ci zaspokoić głód wtedy słowa

podsuwają zbrodnię – Ja, Ty, My

albo „nie mam na tyle sił”

Więc już w szkołach ucz się jak przerzucać

sprawnie żywnościowe zapasy z jednego zakątka

świata w drugi i jak komponować różnorodne jadłospisy

jak umiejętnie gospodarować paliwem

dla domowych ognisk

>>>

* Patrząc w oczy wariata *

Spróbujcie patrząc w oczy wariata

kłamać, łgać jak zwykle

spróbujcie go prowokować

poufałymi pochlebstwami

spróbujcie go straszyć grając

na strunach jego przekonań

pierwszy raz zmieszacie się widząc

jak nie ufa samemu sobie

o potem to na pewno wpadniecie w panikę

patrząc z góry na tą jego tańczącą

naiwność stracicie równowagę ducha

gdy zacznie ona was okrążać

i co chwilę będziecie tracić ją z oczu

będą łzy płynąć mu po policzkach

a patrzył będzie na was z taką nienawiścią

to może się wam zdarzyć przy wejściu

do jednej z tych nielicznych malusieńkich

salek kinowych w których dziewięćdziesiąt procent widzów

to komunistyczne mieszczaństwo prosto ze wsi

przybyłe nie wiadomo skąd

a reszta to on

nastoletni świr i jego potwornie zakłopotane

oraz eterycznie wibracyjne nerwice

może będzie to w Szczyrku albo w Krynicy Morskiej

spróbujcie z nim obcować w czasie trwania

seansu chwilą milczenia w ciemnościach

ten jego satelita będzie krążył wciąż

gdzieś ponad miasteczkiem, krajem, światem

potem już tylko nad ruinami waszej pewności

jak obsesja zatruje wam od tej chwili

wasze rozedgrane jak film na ekranie

rozświrowane wakacje

>>>

* Pierwszy śnieg *

Gdy miałem pięć lat

dorosłe panny zaczepiały mnie na ulicy

mówiąc: jaki ładny nieśmiały chłopczyk

Pani przedszkolanka kokietowała mnie

swymi oświadczynami gdy byłem w średniakach

Jakaś matrona poklepywała mnie

po spuchniętym jak bania od bolącego zęba policzku

mówiąc: oj ty mój grubasku

Jakieś dziewczyny pieściły mnie jak lalkę

gdy zostawiano nas samych

A ty ciągle byłaś niedostępna i taka chłodna

a ja byłem wciąż na sprzedaż

czasem pod wieczór gdy siedziałem sam

na schodach pod twoim biurem

jako ofiara twego zapomnienia

przychodził do mnie z kotłowni brodaty Sokrates

prześmiewca i pocieszyciel

pytał mnie pytał wciąż wzbudzając strach

gołębie siadały wokół nas na stopniach

a on karmił je

szarpał kromkę chleba i w dwu palcach gniótł miękkie kulki

a potem rzucał je pod nogi

kpił ze mnie mówiąc: ach ty moja dziewczynko

nie bądź taka wściekła na ten świat

W domu ubierałem się w twoją halkę

i czekałem w oknie na pierwszy śnieg

a za oknem zaczęły się pojawiać

odpowiedzi młodzieńca

jak latarnie rozświetlające zimowy wieczór

>>>

* Odpowiedź *

Porzuciłeś fenickich żeglarzy

i interes na lądzie rozkręciłeś

w Pasadenie

zawsze chciałeś mieć dużo czasu

by odczytać intencje

tych którzy to wszystko zaczęli

handlowałeś więc nie na Morzu Egejskim

złotym runem a przy ruchliwej autostradzie

w Kalifornii oferowałeś relikwie popstars

gdy zdobyłeś pierwszy milion

wykupiłeś na aukcjach pożółkłe zwoje

pergaminów i o chlebie i wodzie

studiowałeś ich zawartość

tobie jednemu udało się uzyskać odpowiedź:

„Trzeba opuścić tą Ziemię”

>>>

* A – 2008X – Podwójna *

(Alek Skarga)

Ściana z lewej całkiem trzeźwa

Och pijana z prawej – to nic

Ona i ja – kocham Gracje

Bzdury, miłość, mnie

Courage

Nothing

Żal (Blue)

Jestem, gram, wynikam z siebie

Dajcie mi to, to do mnie należy, błagam

Psy (gwiazd) są tuż tuż

nigdy, ( I ) Ja

nigdy, Jestem

A to tu, tutaj i zawsze

Trzymam ciebie mocno w garści, A siebie

Zwycięstwo to przewleczony na lewą stronę stary mój dom

Nie pozwalam

Nie mówić Ci, do Ciebie, od Tobie, od chodzę

On mnie trzyma

z tyłu

kłam zadaję

moim schodom

Nic, Nic, Nic nie czuję

Apokali Psa A Ale Ale ki

Schudnę, Szczekam, gd (gol) słowa, słowa

pępek konstelacji

widzę

Nie

Wal..

Opę…

Dlaczego

Pozwól mi mówić

z gwiazdozbioru Psa

>>>

* W poniedziałek przed południem *

Gdy podnosisz zbolałą glowę

w poniedziałek przed południem

spojrzenie twe pada na resztki kolacji na stole

nie może utrzymać się na nich

z pewnym oporem zwala się

do magazynu odzieżowego

reklamujacego się wszędzie na podłodze

pochrapuje jakaś nieznajoma

jej senna tortura to prawdopodobnie

twoje wnętrzności

jej włosy pachną burzą z piorunami

Anioł Stróż męczy się chcąc się wydostać

spod stosu rozbitego szkła

drzwi szafy zamykają się i otwierają

szafa dusi się tak samo jak ty

serce przenosi się w inne miejsce

w wielki zaciek na suficie

ty podciągasz się na łóżku opierasz łeb o ścianę

bierzesz czystą kartkę papieru i długopis

kaleczysz się kawałkiem szkła w ramię

dotykasz raną twarzy dziewczyny

i gdy krew wypływa na jej policzek

drugą ręką zaczynasz pisać:

Jest niedzielny wczesny pogodny poranek

wstaję tuż przed świtem, budzę żonę i córeczkę

wyjeżdżamy samochodem za miasto na ukwieconą łąkę

obejmuję, przytulam je do obie do swojej piersi

trwamy tak wpatrzeni we wschód słońca ponad miastem

>>>

*Archetyp chwili *

Przyjaciel, autorytet, zdrada

dlaczego te są słowa są archetypem

tej oto mojej chwili

O… już jej nie ma

więc sens słów jest już tak odległy

cieleśnie nie zachował się do „potem”

trzeba zakopać dołek po nich

jak zwykle razem z archeologiem

Platonem

>>>