Alek Skarga Poems

 

 

Poezja nie istnieje poza obrazami

wewnętrzne przeżycia baudelaire`owskich ikon

to świętość a nie realne życie

Piszesz mi w liście, że lubisz, gdy prawo moralne

jest przestrzegane, nie znosisz gwałtów natury

a w lasach brzucha i piersi skaczą delfiny

las a potem dom i warsztat płonie

Głosi mnie wieża

wierzy we mnie szkło

poezja istnieje nawet w stawie i w lesie

tak twierdził emocjonalnie wywyższony Baudelaire

tak twierdził każdy, kto poczuł siłę duszy

Wiadra głów, głowy w jedności oszalałe

twórcze przetworzenia nieumiejętności

niechęci, niemocy, niedbałości –

traktat o bosych legalnych stopach

Trójkąt duszy mieści obrazy

i skojarzenia godziny piątej styczniowej

język giętki jak stalowy pręcik

język giętki potrzebuje mniej słów

Seks i polityka a miłość i religia

nuda i geniusz a twórczość i praca

i i i

Kiedyś poezja prowadziła brudnych staruszków

poprzez śmietniki i poprzez dworce kolejowe

kiedyś za rękę wodziła na pokuszenie stare panny

słowa padają podczas koncertu Hendrixa

słowa padają pod Monte Cassino

słowa padają przed sławą

Gdzieżeś ty bywał czarny baranie poezji

czy bodłeś jej nogi i piersi

czy słyszałeś, że sapała jak wulkan przed erupcją

czy wiesz, że była jak muzyka, którą będą grać

za jakieś sto dziesięć lat

słowa będą się łasiły

i Baudelaire będzie się łasił

zostanie pocieszony tak jak ci

z okrętów pralni młynów czerwonych

ale cały Paryż nie

i wszyscy chłopcy Paryża również nie

tylko dziewczyny Montmartre

>>>

 

Jesteś morze ocean

kalejdoskop został wymyślony przez marynarza

po to by na wielkich lipcowych łąkach oceanu

można  było polować na latające ryby samego siebie

prawie tak samo jak z flintą w epopejach

Jak po sznurku można sypać przez sito

piasek nazw

Będą one lecieć jak ssaki małe z gadzimi cechami

z nieba na ziemię – odwrotnie nie – gdyż

nie podskoczą już nigdy do stratosfery

co zostanie?

co to to nie – zdanie kłamie

Prowadzę ją by mogła trafić do tak zwanej segregatorni

lat moich, obrazów twoich, bóstw naszych

kolan waszych

wyprowadzam  ją by mogła coś zrobić dla świata

by mogła skojarzyć to, że stworzenie rzeczy jest początkiem

że początek jest stworzeniem

Karkołomny spacer – a wszystko zaczęło się w „cz”

w dużym „CZ”

miłość i smutek i litery i ludzie

gody,  a ty mówisz, że to śmiech

idę do okna i wnikam w parapet

gdy skala wartości twardnieje

a twardnieje od dzieciństwa

stosy pleciesz

przewracasz ludzi i figury

stosy pleciesz z wikliny z łozów winorośli

sam spalasz się na nich

amnestia jak po sznurku płynie przez nasz cmentarz

jak gołąb plynie na dachami

tą drogą można zajść daleko po wielce oryginalną forsę

po ogień trzeba iść na swój pogrzeb

to tylko rytm a ty się śmiejesz i tupiesz nogą

a ja chwytam w dłonie strząśnięte przez ciebie gwiazdy

martwię się, współczuję swojej pracy tak przez mnie

traktowanej

i przyjaciołom tak wykorzystywanym do życiowych celów

Mieszkanka luster i najbardziej nieoczekiwanych obrazów

stworzonych przez wielkich erudytów

wyliczanka mnie interesuje, jestem taki spokojny

spokojny jak kopacz i tak sprawny jak koparka

poruszam się na śmietniku naszych czasów

odsłaniając bardziej mniej grzebiąc

Ludzie-gady! Mówię, że jestem obsesją lub obsesjonistą

ale nie tą, o której myślicie

obsesją przemierzania oceanów nieznanych

Treść przedsłowna wypowiedzi mojego oceanu

to rodzenie planktonu

szumy fal

dudnienia kaszalotów

machania mant

to okres od sześć i pół miliona

do czterech milionów lat

przed wielkim Chrystusem

>>> 

 

* Stół pod moimi łokciami *

Krzesło stoi tam

Chicago jest już w tym pokoju

stół pod moimi łokciami

jeszcze nie przewrócony

od góry nogami – trwa

granice jego wymiarów

czarnymi pasmami wyobrażone

nie załamują się na sobie

Chicago jest już w tym pokoju

ściana jest tam

brak jest tutaj tylko

brak jest tutaj wyjścia

Chicago odchodzi ustępuje miejsca ojcom narodu

dzień dobry, żyję teraz miłością i rock`n`rollem

dzień dobry, żyję miłością – przepraszam

nie brak tu okien, drzwi i szufladek

krzesło stoi obok innego krzesła

trzy kroki w lewo wersalka

Chicago odchodzi ustępuje miejsca dzieciom narodu

dzień dobry, ciiiszej

brak jest tutaj wyjścia

półka z książkami wkłuwa się w moje oczy

myśli wyciekają z radia w mojej głowie

ściekają po brodzie na włosy na piersiach

ześlizgują się po sercu na brzuch

lądują na czubku buta

stół jęczy odwraca się, przekręca

pod moimi łokciami

biały orzeł na czerwonym tle wiszący na wieszaku

zmienia się w Plotyna

ten odwraca głowę w drugą stronę

palto i kapelusz zalega na kwietniku

Chicago, paznokcie, jestem żywy

lubię rytm wydobywający się z głośnika

i z żył, puls coraz słabszy, ciśnienie znowu spada

takt za takt, fakt na fakt

drzwi, drzwi, Plotyn odlatuje do Chicago

staram się frunąć za nim

lecz ledwo unoszę się w górę

zwalają się na mnie książki a zaraz potem ściany

miłość ojców i dzieci

Plotyn znika na Zachodzie

z kluczem rodaków

>>>

Oprócz totalnych przeinaczeń całego życia

wręcz jestem

odwróć swój błoniasto-jelitowo-mięśniowy mózg

na lewą stronę

przenicuj i pokaż swoje pośladki w tęczy

odciśnij to na papierze

pozostanie: oprócz-harcerz-gra

narkotyki oprócz religii zamiast miłości

odskocz od mózgu, jeśli potrafisz zająć się egzystencją

esencją lub estetyką wnętrza

ciężkiej jak ołów chmury koloru miedzi

oto chmura po udanym odskoku

tam nad horyzontem twoich rodzinnych upokorzeń

(chodzi oczywiście o zielone wysokie trawy

wokół rodzinnego domu lub skoki Kangura-Napoleona

z Freudem w torbie)

wisi mały brunatny miś pluszowy

kopiesz go w brzuch jak fatamorganę

(oczywiście dzieje się to niedaleko Starowiślnej

lub Monterey)

jest mało prawdopodobne, że ptaki potrafią się jeszcze przecisnąć

pomiędzy chmurami a lasem

gdy im się to jednak uda ujdą stąd na jeden z amerykańskich

uniwersytetów

(chodzi oczywiście o tylne drzwi do Akademii Krakowskiej ponad lasem)

piosenka z metalu w brzuchu dźwięczy

wtedy, gdy rozwiązanie jest realnie możliwe

gdy cierpiący patrzy, gdy cierpiące na umysłowe chłody

(oczywiście musi ich być od 12 do 44 rodzajów)

po zmieszaniu się postanawiają zakupić orkiestrę

wtedy miasta zaczynają się od bram a wsie od samotnych topoli

wtedy prąd mnie trafia i przyskakuję do kontaktu

wkładam wtyczkę

oprócz zmian w moim życiu chciałbym

(oczywiście, że oprócz zmian w moim życiu)

jednakowoż zaświecić

wracasz z kolędą jednak śpiewasz jak deszcz majowy

nigdy nie uwolnię się od ulewy miłości

(oczywiście miłości-ości) w moim mózgu

to nie jest to, o czym myślę wciąż

wręcz jestem

>>> 

            Dlaczego jestem opętany przez czas

            nie mogę wziąć do ręki tak pospolitego

            przedmiotu jak chociażby zegarek na rękę

            by patrząc na niego od razu nie mówić

            że ma sekundnik malutki, cyferblat,

            datownik, że przyczepiona jest do niego

            bransoleta, że błyszczy jak gwiazdka,

            że spada, spada ze mną w otchłań wczoraj,

            że przysypuje mnie pustynia jutra,

            że jestem o miesiąc do przodu, że kochałem

            lotnię Chrystusa, że widziałem rozrzucone kamienie,

            które pozostały po murach Babilonu

            i paleniska pozostałe po mieszkańcach Jerycha

            że parzydełko-lizawka kwitło kiedyś na

            naszym księżycu, że przecież dziecko i dziewczyna

            przechodzić będą tędy,

            że przecież jest trawa w oceanach na dnie,

            że nadchodzi przypływ

            fale uczuć z kosmosu

 >>>

 

* W cieniu czołgów i rakiet *

Żyjemy tutaj w takiej dolinie rzecznej

w cieniu czołgów i rakiet

tajemnice naszych wzgórz i jarów

są godne wielkości Azji i gorąca Afryki

a wciąż jesteśmy zagubieni w centrum Europy

słońce i księżyc patrzą na nas zażenowane

            Jesteśmy tacy mali dla wrogów

            możemy ukryć się w tej dolinie kruhanów i całopaleń

            wierzymy, że w ciepłych łóżkach

            pod świętymi obrazami unikniemy myślenia

            unikniemy zagłady

            tak to zależy od naszej wiary

Wielkie salony niektórych

i ciasne kuchnie niektórych

dopełniają się

a my chcemy zgubić się

w sercu Europy jak w kommórce

przyczajeni w skorupach czołgów

za cielskami haubic i rakiet

            Niech zapomni o nas świat oceanów

            niech zapomni o nas świat lądów

            najciemniej jest pod latarnią morską

            niech zapomni o nas świat pociągów i okrętów

            w pępku świata ukrywamy się jak w dziurze sera

            Księżyc patrzy na Europę

            Kosmos patrzy na Azję

            Mars patrzy na Ural

            Warkocz Bereniki oplata Warszawę

Jesteśmy tacy skromni i wierni

przetrwamy, przetrwamy

życie jakoś przetrwamy, jakoś, jakoś

w cieniu berlińskiego muru

tak smutni w karcerze Rosji

łaknący bogactwa i sławy

tak wolni, tak zbyt wolni,

tak

nieznośnie wolni

dla wolności

>>> 

 

* Nuda *

Nuda – spalona zapałka przyklejona główką do sufitu

otwórz ramiona tancereczko wpuść mnie do tego teatru

chcę się poczuć werystycznie jak Szwajcar w czasie

I Wojny światowej – amerykańsko-hiszpańsko-niemiecko-nienieckiej

myślę o Tatarach jeźdźcach burzy, których nikt do dziś nie uśmiercił

jeziora na Tytanie czekają rybaków 

wystrzępiona skarpeta jest rakietą

Chińczycy wynaleźli nie tylko proch ale i kurz bitewny

droga obok długiego muru i młyna mielącego węgiel

Nuda – zwęglona zapałka przyklejona do sufitu

w sali obrad Sejmu PRL

duży stół z zaznaczonymi bramkami do cymbergaja

w poczekalni małej stacji kolejowej Rządu

kogut – lawina dziadków-żebraków

boski Jupiter w centrum jedności anarchii

swędzący lewy policzek

idę – całuję – pożądam

nie chcę niszczyć swej drogi obok muru

nie chcę batem udzielać lekcji miłości

związanej z egzystencją ludzką

tak jak to robiły i robią wszystkie ideologie Wschodu

znane w historii cywilizacji wędrówki

Nuda – Kolumna Trajana jak spalona zapałka

płyta zdarta trzeszczy, gdy kończy się muzyka

poezja się jąka, drży jej głos, milknie na chwilę

Aleksander Wielki pomimo wszystko bywał często

rozdrażniony i narwany

swędział go kiedyś na pewno lewy policzek

nie oglądał krajobrazowo płytkich kontekstowych programów TVP

wolął Bucefała

tancereczka tańczy chyba na niezbyt wolnych grobach

moich przodków i uśmiecha się do mnie

na szczęście to dekoracje

ja klaszczę w dłonie i śpiewam –

„nie chcę całować twych słodkich ust”

Nuda – pod tym murem

czy na zawsze znudzony

czy na zawsze mur

nie chcę zabijać nawet w myślach

chcę stać tu obok

i drapać swój lewy policzek do krwi

>>> 

 

Nigdy nie widziałem stada Neandertalczyków

w którym każdy stwór byłby ucharakteryzowany

na Chrystusa

z reguły przypominają one Marksa i Engelsa

ziemio rodzinna wspinasz się po swoją mszę

po swoją jutrznię, po co jeszcze

by pozbyć się kretów

a krety zryły już całe Alpy

Czerwonoarmiści układają z kolorowych szkiełek

mozaikową podobiznę Justyniana Wielkiego

już w Stambule

Wołga unosi kości Scytów i Sarmatów

cichnie w swojej delcie porzucając prochy milionów

mój zielony stół konferencyjny stoi w moim mieszkaniu

już przygotowany jest do sprzedaży

całuję się teraz pod wspaniałą głową jelenia

mała małpka zwisa z żyrandola jak młody Picasso

wzbiera moje uczucie jak w czasie przypływu

jak wtedy, gdy zmieniały się ery

zrobiłem spis zwierząt – kiedy przestałem być Neandertalczykiem –

przedstawia się dosyć bogato

wystarczy napomknąć o włóczkowych żółwiach,

sinym tygrysie, płowej myszce, ostach z głową słonia,

gołębiach jak dinozaury czy o syrenkach

czego ja w życiu już nie widziałem

czego nie kosztowałem, czego nie wąchałem

no właśnie,

odkąd zacząłem się uczyć mówić

pluć mogę i słuchać szmerów Stockhausena w jaskiniach Altamiry

będących schronieniem dla lewicowej partyzantki

śnić o tym, że Chrystus w Ustrzykach zaczyna

swą misję

i nie kończy jej w Komańczy

uśmiecham się kolorystycznie do torów kolejowych

zwężających się ku zachodowi

pacyfistycznie buduję katedry

czuwam w snach

czatuję na sny                       

przeliterowuję nazwy zwierząt

dochodzę do nazwy człowieka

>>> 

 

Ile razy jeszcze ktoś odbierze mi moje ciało

jak wiele razy jeszcze będę go musiał szukać

w żniwiarskim mozole

pszeniczne łany urzekają mnie

tam słyszę wspaniałą muzykę

przy samej ziemi pośród brunatnych gród

delikatnie posuwa się bas

wśród panieńskich ździebełek

klaszcze w dłonie syntezator

pośród kłosów szybuje romantyczna wokaliza

żyjącej Urszulki

na dudach gra trzmiel

muszę szukać swojego ciała

w muzyce ziemi

ile państw uklęknie przede mną

gdy ją odnajdę

marzę leżąc w zbożu w spiekocie

czekając na przepiórkę

>>>

 

* Dopasować się do ciężkiej służby *

Skończył AGH i pracuje w kopalni

patrzy z satysfakcją wciąż na sypiący się czarny węgiel

z pochylni do podstawionej węglarki

Po ukończeniu Liceum Pielęgniarskiego pracuje w szpitalu

zamiata schody białym kitlem

przeciska swoją zgrabną figurkę

pomiędzy chorymi dogorywającymi na korytarzach

Gdy skończył chorążówkę pojechał na poligon z żołnierzami

aby dopasować się do oczekiwań ciężkiej służby w polu

Z dyplomem Uniwersytetu Jagiellońskiego, jako prawnik

wszedł w życie pełne akt i pism w prokuraturze, o której marzył

Wyrwał się ze szkoły ze świadectwem podstawówki,

aby ogarnąć męskim spojrzeniem

swoje dziesięciohektarowe gospodarstwo

pozostawione przez ojca pod lasem

i dziewczynę z sąsiedztwa pielącą zagony

na pobliskim polu za miedzą

Zaraz po seminarium i święceniach

podją swoją służbę w robotniczej parafii

z nowym kościołem obok pomnika Lenina

Gdy skończył z Solidarnością

ciągle nie zaspokojony

rzucił się w wir budowania jedności narodu

i swojego autorytetu

ciężko domagając się szacunku

od ludzi i historii

grożąc wszystkim śmiercią

za brak jedności

>>>

*  Kosmos wyjaszczurzył się *

W odległych bagnach kosmosu

w pojedynczych planetariach dusz

kołyszę w dłoniach muzykę

środek jest w świadomości

tuż za drogą umiejętności

Przykucnąłem w trzcinach komet

raczkuję jak niemowlę

krzątam się jak gosposia

przebieram nogami karła białego

Małe kule zaklętych ptaków

toczą się od źródlisk muzyki

tam gdzie wycieka z gór kosmosu 

Platon wymyślił nazwę harmonii świata

ażebym mógł płakać

Bóg wymyślił niewyobrażalnie duże sieci

bym mógł być złowiony w kosmosie

dziewczyna stała się radarem

dla muzyki mojej duszy

kosmos wyjaszczurzył się ze szmerów i plusków

wtóruję muzyce gwiazd

mój głos leci w przestrzeń zielonej zorzy

przemierza dziesięć do kwadratu kilometrów pokoju

ale jeszcze nie parseki jaźni

Święty Piotr z kluczami stoi w planetarium

ja stoję obok niego w samym środku muzyki wyklucia

ja słońce, ja popiół, ja giermek wszechświata,

ja giermek ludzkości  

ja giermek świadomego słuchania 

stwarzania

>>>

 

* Boję się nad urwiskiem stać *

Karkołomny sposób życia

widzę przepaście

słone wody oceanów w nich

nie boję się iść nad nimi

prowadzić karawanę swoich niezdecydowań

i to po linach 

budzący tygrysy

odmawiam litanię

podziwiam lichtarze w bazylikach twarzy

witraże szarych wierszy rzęs

łąki pełne piramid przytuleń

szukam dzieciństwa w każdym pożegnaniu

Tyranosaurus jedzie polem fiatem z batem

głowę wychyla nad opuszczoną szybą

a ja stoję przy szosie oczekując go daremnie

z moją blokadą, pułapką

wyłuszczam idee z kolby kukurydzy

drżącą ręką wygładzam sierść wilka

uczę dzika czynu

skacz kochana w tę przepaść

jeżeli nie chcesz iść jak ja

nie każ mi patrzeć samotnie na mojego tygrysa wiosny

zbliżającego się moją drogą do moich drzwi

po mięso mojego ciała tak pragnącego życia

po moją krew snu tak ożywczą

skacz bracie, skacz z liny na linę

siostro balansuj na trapezie

moje patrzenie wniknie w was

moje kochanie zstąpi w spojrzeniach

na każdą udrękę

mogę wciąż spadać i spadać

ale sam boję się nad urwiskiem stać

więc idę krok za krokiem po tej linie

>>> 

 

* Kotwica samotności *

Słońce korzysta ze strumienia mojej świadomości

z łask spokoju mojego

oooo

o tak

szukałem cię  w twoim mieście

udając przed sobą psa

bezskutecznie

rozglądałem się za twarzami początku

(mówiłem w myślach)

wierzyłem w zadumie, że nie skłamię już nigdy

choćby w obronie swoich gwiazd

gdy cię odnajdę

ulice Krakowa, ty i karnawał

maski na małopolskich twarzach

słońce biegnące poprzez myśli do sedna

w sztolni swojej nieobecności

gdzieś tuż obok byłaś we mnie

w jakimś sklepie skryty za wystawą

patrzyłem na ulicę dzikiej Europy

widziałem Ledy, Afrodyty, Trucicielki

byłaś na tyle dobra by mnie uwięzić

w wystawie na dobrych prę godzin

zmieniając mnie przez chwilę w reklamowy towar

patrzyłem jak moje serce prawie już atrapę,

słońce już prawie moje –

odrzucasz precz

kusisz mnie bardziej niż kotwica samotności

w złocie sławy

bardzo lubię takie miłe stokrotki

w pełnym słońcu

(mówiłem w myślach)

słońce oślepiło mnie i  

wpadłem na kwiaciarkę przewracając ją

i jej stragan

>>>

 

* Pieśniarz wszechczasów *

Złożony chorobą swej jaźni

legł u stóp księżycowej skały

pieśniarz wszechczasów

dumny nadęty jak gombrowiczowski starzec

on wiedzący, że płeć znaczy tyle, co dziecko

on, który poczuł jaźń o temperaturze tysiąc pięćset stopni Celsjusza

on, który zobaczył jaźń, jako masyw górski Hindukusz

cały z miękkiego niebieskiego sodu

ktoś potrącił go złośliwca śpiącego w aspołecznym „ja”

leczącego rany po wędrówkach stu

i przypomniał mu o wezwaniach pustelni

on, który jest kogutkiem w czyjejś ręce

on, który jest słowem Grecji w ustach każdego

och, gdyby był zdrów jak ryba

gniew jego to konwulsje jednego z jego półbogów

umierającego w nim pod Troją

Cóż ja – rzekł – kwiaty mnie nie obchodzą

samochody mnie nie obchodzą

truskawki mnie nie obchodzą

fascynuje mnie jaźń

niespotykana gorączka o temperaturze tysiąc pięćset stopni Celsjusza

wędrówka w takich warunkach to dopiero coś

patrzenie w swoją twarz bez mrugnięcia okiem to dopiero coś

gdzieś na księżycu Ziemi

gdzieś na księżycu kota

gdzieś na księżycu orzecha

Och, gdyby jaźń była jak orzech tak zdrowa i czysta

gdyby nie potrzebowała pustynnych płomieni

aby się oczyścić

a jaźń jest zwykłym mózgiem i tak boi się luster

bo jest tak niedoskonała

i nigdy nie będzie

nawet gdy minie gorączka

>>>

 

* Z tysięcy moich ran *

Przez wszystkie zasoby rzeki

tuż przy dnie, chciałbym się przedrzeć

choćby kalecząc ręce i twarz

w twoim uścisku jestem jak w rzece

muliste koryto zbezczeszczone przez ludzi

koryto prawdy, koryto dzieciństwa

chcę je poznać czołgając się w tym płytkim brudzie

pośród starych garnków, wszelkiego zardzewiałego żelastwa

czarnych zgniłych szmat

w bystrzu zmieniającym się w węgiel

chcę zasnąć w kloace obok wypróżniających się kanałów miasta

chcę najdrobniejsze kawałeczki rozbitych butelek

wziąć na oblepione szlamem ciało, niegodziwe, żebrzące

chyba bym przegryzł tą rzekę gdybym

kąsał jej sprofanowane dno

czołgając się w tobie pod mostami

poszukałbym oczami zdychających ryb

pośród fajansowych nadtłuczonych talerzy

marzyłbym o pocałunkach i obrączkach

chcę dotykać butwiejących kłączy

wiklinowych witek zanurzonych w wodzie

trącać nosem płynące worki foliowe

omijać kamienie i gruz wysypywany pod mostami

przepływać nad kupkami popiołu z kotłowni

wydaje mi się, że inną drogą do ciebie dotrzeć nie mogę

a jest to przecież moim marzeniem

jestem na to zdecydowany i ostatecznie przygotowany

z zapasem cierpliwości

mogę dotykać każdej blizny na twym ciele

mogę je rozdrapywać, jeśli chcesz

mogę cierpieć przez ciebie

tak samo jak przez prawdę

jutro z rana zanurzę się w chłodnej wodzie

mojej ukochanej

jutro wskoczę w jej hańbę

wypiję cały brud i strawię go

moje sponiewierane dzieciństwo

torturowaną młodość

i ubiczowana dojrzałość

twoja bezczeszczona miłość

wszystko wypłynie kiedyś czystą krwią

z tysięcy moich ran

które nie boją się żadnego brudu

>>>

Okrągłe czerwcowe światełko w ciemności czarnego plastyku

słońce księżyców Marsa

baranek wniebowstąpienia patrzy takim okiem na burzę

na ołtarzu ofiara ludzi szepczących cicho modlitwy

pulsuje muzyką jądro moich i twoich czerwonych malusieńkich wypowiedzi

kim jesteś? co to? jak?

schodzić, wchodzić, tworzyć, nie umierać, czcić

słońce księżyca Ziemi

Są takie myśli przed egzaminem

gdy egzaminatorem jest katastrofa kosmiczna

kraksa na drodze, dziewczyna głupia,

głupi profesor, głupi kolega,

własne głupie zachowanie,

że sprawdza się sytuacja psychopaty-lenia

wtedy chciałbym nabrać łyżką z czerwonego źródełka

wszystkie skoki płetwonurków do zamarzniętych studni

(w czasie jednej z konferencji ZIO w Sarajewie)

wtedy chciałbym nabrać łyżką z czerwonego źródełka

wszystkie pocałunki podarowane mi przez ukochaną

gdzieś między dziesiątą a dziewiątą  (jak szept)

wtedy chciałbym zaczerpnąć chochlą z czerwonego źródełka

znaki wysyłane do moich zmysłów

wtedy chciałbym włożyć do niego małą łyżeczkę do lodów

i przechylając się to w jedną to w drugą stronę w przewężeniu

na jej koniuszku wyjąć delikatnie kropelkę samego siebie

w kwiatach

Czerwone iskry z czerni nie rezygnując ze strawy

małą mgiełką na krawędziach szansy tworzą dla

dla mojego zmartwychwstania

tam gdzieś poza tym wrażeniem biega mały piesek

gdzieś tam dziewczynka z sąsiedztwa owija kocem

mnie i siebie w malinowym lipcowym ogrodzie

Czerwieni się moja muzyka kapiąca z rzęs z oczu i nosa

gdzieś knut spada na plecy Murzyna i Marsjanina

coś wzbudza energię prychającą iskierkami błagającymi o wolność

gdzieś poza tą otchłanią Ziemi

w konfesjonale ksiądz odmawia księżycowy brewiarz

przy jednej z czerwonych iskierek

oko kozła błyska gniewnie czerwienią

delfiny upominają się o człowieczeństwo

w wąskich przejściach z czerni w sen

z krawędzi w niebo skaczą żwawo

pragnienie opisania systemem cyfr ukochanej twarzy

powołania narzucające się komputerowym programom

wywołujące elektryczny szok

oko – zdziwienie w nim

czerwień krwi rozlanej w 1917 roku i w Palestynie

wychlapującej się na moje dowody miłości

które po setkach lat katorgi przedstawiłem sobie

myśląc o jej spojrzeniach

Ona mała czerwona nad brzegiem mojej czarnej rzeki snu

gniazda uśmiechu

dla drżeń śmierci i narodzin

idę pośród punkcików zwanych „tędy już przeszło stado słoni

– tu nie wyrośnie nic „

idę pośród takich supłów

Czerwone zalewy a na nich karnawały na żaglówkach

dzięki labiryntowym łamom brzasku powracają

budzenie się w obliczu wielkiego postu

myślę, że świetlne czerwone loty jednego słowa –

nie – skończyły się kiedyś katastrofą

sproszkowane podzespoły-idee

po zderzeniu z litą skałą ludzkiego czoła

mogą teraz odszukać się nawzajem pod knajpami

Czasem świeci jedno słońce wszystkich planet

czasem Bóg na niebie wysoko daje się poznać

uśmiechem i śpiewem

czasem widzę ludzi, których różowe ciała

mnożą się od trzynastu miliardów lat

powstających wciąż

wyzwalających się wciąż

upadających wciąż

Małe loty małych ludzi ebonitowej czerni

w polimerach, w aminokwasach kąpiące się

założenia, koncepcje udane-potrzebne-konieczne

muzyka-X, muzyczka-Y, usta-XY

okrągłość mrugająca zawadiacko ogniem

dogasających ognisk Neandertalczyków budzi sny kotów szablozębnych

nie wypuszcza mojego serca ze swej mocnej pułapki

podniebnej plastykowej jaskini

>>> 

* Co istota ludzka może *

Istota ludzka może i potrafi

nie bać się niczego i nikogo

udowodnione to zostało już nie raz

Istota ludzka może zapanować na

wpływami kosmosu

może wszystkie znaki zodiaku

wpisać w swoje życie

Istota ludzka może też usiąść

na kamieniu przy drodze i czekać bez końca

a jeżeli ktoś będzie chciał ją przepędzić

jest w stanie w każdej chwili

popełnić samobójstwo

Istota ludzka może podzielić wszystkie ryby

może je też liczyć w nieskończoności oceanów

może to robić całą gwieździstą noc

z otwartymi ustami

Istota ludzka może kochać w przedziwny sposób

obrażona może posłużyć się gazem wobec innych

może przeistoczyć się łagodne zwierzę

lub w bezwzględnego drapieżnika

Istota ludzka może chcieć coś ponad wszystko

może za to dać się zniszczyć

gdy zacznie jej coś chodzić po głowie

może stać się godnym litości dzieciakiem

Istota ludzka nie zawaha się wypić truciznę życia

jeżeli tylko jej serce będzie na to przygotowane

w deszczu słowach może utonąć na zawsze

może też do końca walczyć o swój byt

może szukać w sobie wszechświata lub małży

Istota ludzka rzadko jest w stanie

poniżyć siebie przed samą sobą

dlatego nie pozostaje wolna niebie

>>> 

        

* Centralny Komitet Krawczych *

Odpowiedzialność za milczenie

drut wszelkich rzek jak nić zszywa moje usta

drut jak nitka z igłą jak Centralny Komitet Krawczych

wychodzi na to, że opoką moją jest tępy ból stuletni

głowy mojej służbowej pokornej społecznej – do czasu

– jest na pewno jakimś Centralnym Ośrodkiem Spalania

wiecznodziennych całościowonocnych ciężkich spraw

gdy wyszywam na końcu martwiejącego języka

odpowiedzialność za ludzi jest ośmieszana nazbyt szybko

abym mógł zlikwidować zielony mur z kaktusów

zawstydzenia i nieprzyzwyczajenia do śmierci

i to w sytuacji, gdy kret pod paznokciem drąży korytarze

nie mogę użyć czystych jak hostia dziewcząt

słowami jednej z nich usuwam tylko resztki jedzenia

spomiędzy zębów

osaczony w obozie otoczonym kolczastym drutem

z pobliskiego rozkładającego się GS-u

odpowiedzialność rodzę za milczenie

na dzikim wschodzie

>>>

 

* Cień i uśmiech *

W pudełku wyizolowanego pokoju

cel z lewego górnego kąta

do prawego dolnego kąta

przeciąga cienką nić

prawda po niej schodzi z sufitu

w za dużych butach rzucając cień na ściany

prawda spuszcza się ze sławy w

wyprzedaż ziemi w mojej głowie

Jak pająk zbliża się, cofa się, znów się zbliża

robak jaźni powoli dociera do złotego środka

duszy

            Tak, to ja płaczę w autobusie podmiejskim

            wiozącym chłoporobotników do fabryki

            wybudowanej pod samym ratuszem

            Tak, to ja słyszę ich przekleństwa słoneczne

            patrzę na ich najmodniejsze oliwkowe ubrania

            przez szybę hartownego żalu podziwiam pracę

            niezwyciężoną pośród wzgórz

            chciałbym by konstrukcje poddaństwa runęły

            jak najszybciej

Tam w dolinie z rozwalającej się, krytej strzechą chaty

wychodzi chłop trzymający w ręce koguta bez głowy

z uciętego karku bluzga krew na wszystkie strony

chłop idzie w kierunku swojej nowej piętrowej kamienicy

której elewację był właśnie wyłożył kolorowymi szkiełkami

chłop po chwili znika za dębowymi drzwiami wejściowymi

            Tak, to ja obserwuję nocą okolicę mojej szkoły

            tylko po to by móc się upewnić, że moje serce

            zostało właśnie tam nacięte żyletką zakłamania

            rana goi się już tyle lat, czy zasklepi się na emigracji

            sam jestem sobie winien, rozchylałem tą ranę

            uciskając palcami okolicę rany próbowałem wydobyć

            z serca złoty dukat, wydobyłem tylko egoizm

W pudełku pokoju marzenie zwycięża

prawda przynosi zawstydzony uśmiech małej dziewczynki

chowającej głowę w fałdy sukni swojej mamy

ja z pająka zmieniam się małego chłopca

który bierze dziewczynkę za rękę

i biegnie przez szkolne korytarze

>>>

* W lokalu wyborczym*

Lokal wyborczy nr 14

spis wyborców zawiera 1784 nazwiska

i tyleż samo nieobecnych dusz

jestem sam w lokalu wyborczym

nikt już tu chyba więcej nie przyjdzie

Lokal wyborczy nr 14

jeszcze wiszą na ścianach

portrety Gomółki i Cyrankiewicza

do zmiany ustroju chyba już nikt

tu nie przyjdzie

palę klubowego i piję sok pomidorowy

pozostawiony przez członków komisji wyborczej,

którzy wyjechali do Ameryki

wydaje mi się, że ktoś czai się

pod oknem na zewnątrz

mam ochotę to sprawdzić, lecz

jestem zbyt leniwy,

zapewne pijany strażak ochotniczy lub ormowiec

wymyślam za to nazwy zespołów rockowych

które powstaną po rewolucji:

Toczek I, Słodkie wsparcie,

Pod mostem Gierka, Gavroche,

Klosz, Utartym tropem, Rozszczepienie

Utarte trupy, Wymysł nożem,

Radość i Gwałt, Plenipotent, Demolud,

Carmina Burana                   

Ostatnia Gomułka

>>>

 

*Rodzina domaga się syntezy *

Ściany i rodzina domagają się ode mnie syntezy

lub zwrotu pieniędzy wyłożonych na moje

hulaszcze studia nad sobą

gitara wisząc nade mną ścianie na gwoździu

czeka na konkluzję

drzwi szafy skrzypią czekaniem

dziewczyna najsłodziej się uśmiecha

do moich pozornych odpowiedzi

trepanuję bary i swój nos

szukam prawdy lub kataru

a te mosty, które zacząłem budować

mają przęsła zdziwień

złożone na łodziach zwątpienia

rozsypane zapałki mam zmieniać

w zielony las

moje spojrzenia rozpuszczają jak kwas

czyjąś opaskę na oczach

pal, wokół którego wydeptano ścieżkę

jak kredowe koło

nie mam w zasięgu zmysłów

żadnej innej syntezy

poza pustelnią

>>> 

W niewielu wymiarach

także

nagi miecz spadł na ucho Malchusa

Chrystus je podniósł

dżdżownica wyszła z mózgu

a zaraz za nią ze spulchnionego tufu myślowego

wygrzebał się ze strupem ziemi Kret kłamstwa

jak Pan Kret wstydu

w niewielu wymiarach

też

wielbłądy piły alkohol

przechodzily potem przez dziurki 

w perforowanej taśmie komputerowej

czy to ważne w jakiej

dziurki jakiej taśmy, jakiej

może z cyfronetu, może

A ja mam……………la la la

słyszałem

patrzysz w nią co to znaczy

ziemniak kwitnie w sercu

śnisz o wulkanie teologicznym

o filozofie Chrystusie 

krawiec szyje ci spodnie czeka zapłaty – to pewny fakt

a ty rzymski namiestnik musisz jeszcze odebrać to wszystko

co cesarskie od żywych w swojej prowincji

w niewielu przypadkach

w niewielu przypadkach ogień

w niewielu przypadkach ogień także jest kokluszem

jak w innych zwykłą grypą, kulką u nogi, kantem,

końcem Atlantydy, platonem

w wielu przypadkach powiedzą: „Bóg wie jeszcze w ilu ..”

chłopiec z ciżby podniósł miecz Piotra

Chrystus przytknął ucho do mojej krwawej rany

i wtedy usłyszałem jego głos

w niewielu wymiarach wyrecytowałem wiersz

pochwalny

Chrystus skrzywił się z niesmakiem

jakby mój głos był skosztowanym owocem

filmu na perforowanej taśmie

w tej jedynej dobrej przestrzeni

od tysiącleci Ona-naga i ja

wychodzilśmy z wymiarów wielu

błąkając się głusi

bezpowrotnie

>>>

W tylu świerszczach obracają się mechaniczne koła lęków

i wtedy wypluwają muzykę miłości letniej jak dziś

kołysze się gałąź wierzby nad mostem niejednej wojny

tak jak polska wierzba stara polskie wojny odwieczne

tu w oczach świerszcza, który na gałęzi wierzby wypatruje

samochodów brzęczących za wzgórzem

lęk – kwadratowe luminescencyjne miliony gwiazd

w jego systemie nerwowym lęk komety płacz komety

także tej pochylającej się nad Betlejem

stoję pod tym mostem to moje ulubione miejsce

gdy zapada zmrok

stoję w jednym kaloszu drugą nogę włożyłem do starej

puszki po amerykańskiej oliwie

słyszę jak skrzypce świerszcza sierpniują staccato

o tym, że zbliża się samochód

pod mostem ciemno czarna mgła dzieciństwa

kulawe wspomnienia wypluwają tamtą wojnę

a beton nie chroni a beton czeka na czołgi

świerszcz powstał z martwych dziś w nowiu

tym bardziej boję się im bardziej chcę żyć

przecież tak wiele jest krajów

tak wiele rozkwitłych w słońcu dusz

tak wiele rzek nie skalanych

dziś

lecz nie tu

rzeka wciąż gdzieś z gór przynosi chrapiącą ciężko przemoc

nieodkupioną jeszcze niezapomnianą

mechaniczny świerszcz wysyła promyk światła

niedokończony byt mój

byt mechanizmów

istnienie warunków

bytu

wiatr echem wdziera się do mojego schronu

psycholog wiatr dotyka mnie spokojnie głucho jednoznacznie

tak jakoś jakoś tak uzdrawiająco

tam czekanie na deszcz

tu wykluwanie się w gorącym przyszłowojennym podmuchu

inkubatorze

spokoju

>>>

Picie może być odzewem na robotnicze zapalenie płuc

lub umysłowe gnicie robotnika ciągnącego

po dwie zmiany na dzień, żeby zarobić na kartki na cukier

Posiadam, jestem właścicielem – jeszcze mnie nie interesuje

chociaż szanuję wszystko co amerykańskie i pozwalam

się nawet szukać Ameryce w Europie

zamiast posiadam, mam – wolę to, tamto, owo

            Weź trzy błony i rozłóż na łące

            kacze pierze rozdmuchaj, niech widzą niebo

            weź kratę, która w oknie jest zamiast firanki

            załóż sobie na kark i wyjdź na świat

            gdy ściemni się płacz

            myśl o tym co sprawia przyjemność wspomnieniom

            odloty znane były już w Kredzie

            bliskie dzieci w bliskich planetach Syriusza

Moje wymiary i położenie geograficzne

jest  tak trudne do ustalenia

moje usta z czasem zbliżają się do stuły

Kara wskazuje palcem na mnie

dawaj – właśnie krzyknęła –

ale ja nic nie mam!

chociaż jestem robotnikiem niepijącym

>>> 

 

* Rzeka wysycha w styczniu *

Pozwól mi na nowo cierpieć

bez lampy zmysłów tworzyć jak kiedyś

w kroplach szamponu we włosach

w szumie drzew rosnących na wybrzeżach

w kropli wody wielkiej jak morze

Zwierzęta – patrz – gromadzą się wokół nocnej lampki

kamienie krążą wokół słońca

jesteś we mnie jak dzikie zwierzę

nie drapieżne jednak sercożerne, myślołapczywie wysysające

            Pozwól mi wygłaszać przemowy politycznie namiętne

            wykrzyczeć je przed dziećmi złota

            zamiast głosu ludzkiego wydobywam z siebie gdakanie

            czuję, że mam dziób w kagańcu, dziób świecący jak neon

            czuję, że drepczę, że gdaczę w jakiejś celi

            nie wyrzucaj mnie ze swego miasta – imperium

Jest gdzieś moja Itaka i moja Penelopa,

która kocha i czeka na mnie

dzieli mnie od niej tylko rzeka

choć wielka jak Amazonka

to jednak tylko rzeka, a nie morze

rzeka wysycha w styczniu

wtedy obejmuję moją dziewczynę

pośród zgiełku nowiutkich żyletek

w autobusie z płomieni

tuż po zmianie czasu, po grudzie,

po wystąpieniu słowno-muzycznym

drzew podobnych do fontann

tuż po zmianie systemu

po zakończeniu gry w kości

kości zatrzymały się na blacie twarzy

na krawędzi znieruchomiały w bólu

wskazały przychylność bogów

>>> 

 

*W tranzystorach wrą soki *

W tranzystorach wrą soki

wrą soki we mnie

idę ulicą, która jest ostatnio

stałym miejscem ucieczek i pogoni

policyjne radiostacje drążą eter nad miastem

robactwo drąży moją skórę jak spekulanci rynek

Stalowy drut w dużych zwojach

leży na trotuarach po obu stronach ulic

jak jelita słonia imperium

czerwienią pulsują jakieś lampki na drzewach

wszyte w moje żyły mierniki

wychylają swoje wskazówki w prawo do oporu

Moja rodzina gnieździ się w mojej szyszynce

z wieczornego wiaduktu patrzę na ich modlitwę

z porzuconych gazet wypływa krew i rozlewa się wokół

anioł schowany w moim plecaku ssie kciuk

Autobusy i tramwaje hamują przede mną

po chwili znów ruszają by zniknąć w furtach klasztorów

w brązowych błyszczących garniturach

ryby wyruszają w miasto na łowy

dzieci wypadają z okien, w locie, w malutkie rączki

chwytają doniczki z polskimi pelargoniami

W kalkulatorach wrą cyfry

wrą myśli we mnie

na powierzchni porcelanowych serwisów

w starannie zaplanowanej grafice użytkowej

cyfry odnajdują swe dusze

Biorę dużą miotłę w dłonie

zamiatam ulice, chodniki, place

zagarniam kawały pokruszonych płyt chodnikowych,

zomowców, ulicznice, rozszalałe dzieci,

zwoje drutów, kloszardów, butelki po benzynie

zagarniam to wszystko by upchać

w swoim programie politycznym

>>> 

 

*Wisła wypełniona krwią*

Lawenda jest mi miła

jak Zamek Wawelski

studnia czasu

jak cisza ogrodów na Skałce

studnia duszy

mur przy kościele Świętej Katarzyny

pawie na Placu Wolnica

grupa upośledzonych umysłowo dzieci

godnych pożałowania

na tle góry Synaj

ławeczka nad brzegiem jest mi miła

jak bagietka i serek topiony w piwie

Wisła wypełniona krwią

jak puls czasu

brudny Dajwór

puls w skroniach

grupa upośledzonych umysłowo generałów

na tle Kopca Kościuszki

>>> 

 

*Potrzebny balsam na rany*

Wyjeżdżam z Krakowa bo nie chcę być

taki jak bocian co w różnych gniazdach

czyta ten sam numer „Przekroju”

co wieczór innej partnerce

Wracam lekko ranny

zbudzony przed świtem

zmuszam się do wysiłku

gdyż chcę się jak najszybciej znaleźć

w cichym wirydarzu prowincji

pierwiastek majowy w ciemnych okularach

wypróżnił się na gazetę jak codzień

ogniska miłości to obsesje Muzycznego Piekła

tysiące, tysiące piszczałek w organach pod sklepieniem

w cyrku w przystępny, obrazowy sposób

spopularyzowano trudną teorię bezwzględności

Wracam do świętych miejsc, do źródeł zapachów

do samotni pod powierzchnią morza głupoty

tu glony będą nam służyły i słońce

z morza wyszliśmy – do morza powracamy

powiedziano przecież w Pucku

różane olejki z Jasnej Góry pomogły matce

piwo wawelskie pomogło ojcu

mnie potrzebny jest balsam na rany

z cysterskiego klasztoru w Szczyrzycu

tam popłynę łodzią podwodną

>>>

Zjeżdżam z rurek spirali

wspinam się potem w spirali

ja komunistyczne echo przyszłości

ja widłak w zamyśle ślimak w wykończeniu

            Wielkim torem poruszam się w dół trzynastego

            patrzę w metanowy ocean i szukam

            błysku okularów na nosie

            szukam chwiejącej się postaci-refleksu

Przyszedłem, popatrzyłem, wyceniłem tą kulę ziemską

śpiewałem „dajcie szansę Chrystusowi”

widziałem co działo się w dniach

które stanowią dziś dziś bardzo ważne daty

            Teraz patrzę na to co wyprawia cyklotron

            i wylęgam się w wolnych chwilach

            wylęgam się z kukułczego jaja

            z atomowego zegara

            w piątek trzynastego marca w pełni

Siedzę i patrzę w spiralę jawiącą się w boleści

w osłupienie świata cieknące po ścianie

klęczący anioł na stopniach konfesjonału

anioł narysowany kredą na murze

anioł zwieszający głowę nad kuflem piwa

drżącymi rękami anioła próbuję powstrzymać

drżenie innych zwykłych ludzkich rąk

>>>

 

* W leninówkach czai się ścierwnik*

W kapeluszach czai się wąż

w zawojach czai się myszka

w leninówkach czai się ścierwnik

w biretach czai się sowa

w cylindrach czai się kaszalot

w myckach czai się agama

w beretach czai się pancernik

w hełmach czai się gwiazdonos

w pilotkach czai się orłosęp

w głowach czai się bakteria

>>>

Poziom odczuwania zaznaczony jest paznokciem

na gnijącej belce wkopanej w ziemię, urągającej Bogu

kryzysów i depresji łąka na której dziewczyna

obejmuje moje ciało

co z językami splątanymi w ustach Babilończyków

co z pismem Inków, kalendarzem Majów

co z siarką szewczyka i fajerwerkami Niniwy równie tarnobrzeskimi

pięścią jak wulkan, który zniszczył Atlantydę

benzyną i gliceryną stewartów

to wszystko też zaczyna się tym razem

jaśniejszą częścią paznokcia na palcu

wydrzeć, połamać koronę, pokruszyć złoto

idę przez Europę trzydzieścikilometrówcodzień,

przesuwam się, przewracam nocniki, powalam radary

wyjdź tancerko hiszpańska i na filmie video

zmień się w moje łoże odpoczynku

oczy i stereotypy i stereoponiżenia

znad biurka duży szczur wystawia głowę

by szczeknąć jak pies, warknąć jak dziki zwierz

na kobietę nad Ziemią

w kuli ciała moja jaźń jest Golgotą każdego ziarenka piasku

zestawieniem Palestyny z wątrobą

zestawieniem pocisku z ręką

zestawieniem łuski z drugą ręką

a spłonka

a dusza

wyjdź smoku zza chmur

pedałuj żebraku jeśli to twój rowerowy rydwan słońca

pedałuj dzielnie narkomanie alkoholiku generale

jeżeli nie możesz w słońcu stań

śnie zamieci

„Ja marzę” – tak napisałem gwoździem na świeżo pomalowanej

karoserii auta ślicznej dziewczyny

która zaparkowało go pod moim kasztanem zasapania

już deszcze w mojej poczekalni

już chmury w moim zoogrodzie

wymazuję gumką tekst o marzeniach

potem trę to miejsce papierem ściernym

ludzie, ja nareszcie, ja nareszcie  jestem………..

poczucie honoru

ja marz nę

żar

wynioska, wysiodle, wygłęby, wygrody

woda oceanem diabła podchodzi do pierwszych szczelin

w bunkrze otchłani samobójstwa

wejść, ktoś puka

o tak, proszę panią, ja myślę, że zmarnuję pani ręce,

że podrę pani pończochy, że złamię serce suche

i zamieniony w królika wskoczę do pani auta

ja myślę

że 

dzień to biała część paznokcie, noc-depresja

to gwiazdy i odległości

czuję w pobliżu wilki wyjące za telewizorem

czuję w pobliżu Syreny wyjące w  śródmieściach

czuję w pobliżu banialuki wyjęte z brzucha gada

czuję swąd piekła z pałacu

gotuję się do bitwy ze swymi zmysłami

podnoszę poprzeczkę rozmnażania i komputerowej cywilizacji

szarych armii

pożywiam się jajami i koperkiem

układam sonety w piwnicy przy regałach z przetworami

dzisiejszej bzdury

kręca korbką powielacza spirytusowego

z którego wylatują baranki

czymś nadziane

czymś ekstra

czyms ponadczasowym

>>>

 

*Arystotelesowska żyletka *

Tnąc cienką kopertę złych nastrojów

ostrzem arystotelesowskiej żyletki słownej

plącząc się w obcym lesie za grzybami spokoju

wylewając siódme poty w wykopie ziemnym perswazji

śmigając łopatą w górę i w dół

zawsze czuję jak bulgocze mi w uszach tęsknota

tęsknota niezrównoważona niezrównana

jakby tonęła we mnie a ja w niej

Patrzę w otchłań jednej mojej myśli

nie widać dna

słucham atomu jednej mojej myśli

czekam na odpowiedź jak echa wybuchu

niecierpliwię się

kiedyż ona wreszcie nadejdzie

a oto i ona – niebo – ziemia – głowa – gardło -ślina

i już:

do siebie, do was, Pułtusk, sosna

do siebie, do was, łopata, papier

rozkazy dla siebie, rozkazy dla was, smok, autostrada

wieże, wieże Babilonu, przednówek Kubania

Ogrody Semiramidy, Idy marcowe

Atak Marsjan, Małpi gaj – nie dla mnie

            Mickiewicz nauczył mnie Goethego

            Faulkner nauczył mnie Dostojewskiego

            Dostojewski nauczył mnie Chrystusa

            Chrystus nauczył mnie cierpliwego czekania

            Chrystus nauczył mnie czekania na list

            z nieba

>>>

 

*Można opisać noc i kosa*

Można opisać noc i kosa

iluż to czyniło ludzi

już w starożytności

można opisać ciche lasy

należące do wzgórz

iluż to czyniło ludzi

krążących snami nad ziemią

można opisać piaszczyste wydmy

składane w hołdzie dla nowiu

iluż to czyniło ludzi

cierpiących w samotności

można opisać połacie pól

ciągnące się po horyzont

iluż to czyniło ludzi

opuszczonych, zdradzonych,

czekających o świcie na

ostateczny cios

można opisać księżyc

lecący nad drzewami

iluż to czyniło ludzi

rozpaczających z powodu

odrzuconej ofiary

można opisać nietoperze

szybujące cicho w sadach

iluż to czyniło ludzi

niedostrzegających niczego

w czarnej puszce przyszłości

oprócz myśli

oprócz słów

>>>

 

Czy ja ją kocham?

zastanawiam się nad tym patrząc na nią o świcie

zastanawiam się nad tym przy pożegnaniu

ostatnio nie mogę skupić myśli

ostatnio jestem bardzo drażliwy

przesuwam swoje zainteresowanie

z centrum na jego przeciwieństwo

przesuwam swoje zainteresowanie

jeszcze dalej

przyjemność sprawia mi puszczanie wodzy fantazji

przyjemność sprawia mi wsłuchiwanie się

w szmer rzeki wolnych elektronów myślowych

Czy ja ją kocham?

zastanawiam się, czy miłość jest rzeczą czy ideą,

w którą wierzę

zastanawiam się, czy rzeczywiście poszukiwanie miłości

jest tym co utrzymuje mnie przy życiu

ostatnio nasuwają mi się różne myśli,

które tylko z pozoru nie mają ze sobą związku

ostatnio przestałem wierzyć w permanentne zagrożenie

przyjemność sprawia mi rozczulanie się nad sobą

przyjemność sprawia mi bycie bardziej miękkim,

bardziej anarchicznym, mniej przestraszonym

Czy ja ją kocham?

zastanawiam się co znaczy w mojej głowie

kalejdoskop pojęć takich jak –

sumienie, dzwonek, lawina, dążenie, integracja

zastanawiam się nad potrzebą wybudowania tamy

dla zmysłów

ostatnio zdjęto mi kaftan bezpieczeństwa

ostatnio pozwolono mi podejść do okna

przyjemność sprawia mi oglądanie w wyobraźni

nowej Arki Noego

przyjemność sprawia mi zastanawianie się nad tym

czy miłość jest moim Araratem

>>> 

 * Co mówisz?*

Co mówisz duszo hucząca jak dzwon?

nie mogę nic zrozumieć z tego

co chcesz mi przekazać

kołyszesz się ciężko wytrącona z równowagi

po zderzeniu z rzeczywistością

modulowane infradźwięki wydobyłaś z siebie

one omal nie zmiotły mojego intelektu

                        Czym odpowiadasz na moje nocne dysputy

                        na rozumowe ciągi, na wyjaśnienia i usprawiedliwienia?

            Co mówisz ciało piszczące jak mysz

            chyba wiem co się wydarzyło

            społeczeństwo chciało cię pożreć

            jego dantejskie piekło stało się możliwe

            jak w szyszce las

            gdacz, jęcz, trąb, onomatopejo wyjścia z Egiptu

                        Czym odpowiadasz na moje pożądanie,

                        na nieodpartą chęć przejscia tego Morza

                        i przemierzenia tej Pustyni?

>>>

 

*Dzwonią dzwony na trwogę ludowej władzy*

Zebranie patriotów, zebranie ludowej władzy

choć w tak wąskim gronie a jednak całkiem jawne

choć w pudełku zapałek i za plecami społeczeństwa

jest rok 1984, jest wiosna, jest środa, jest politycznie

dzwony już nie dzwonią na trwogę Kościoła

w każdym bim-bam: złości, zbrodnie, urazy

jakiś ministrant właśnie radio strącił z drzewa

szlachetni ludzie próbują się organizować, łączyć się

w obronie swoich sumień podczas wędkowania

chociaż jest ich miliony robią to pod osłoną nocy

promienie słońca odbijają się w ludwisarskim łuku

padają  na zaplecza domów partii

ktoś zaciąga w oknach story

smutek ogarnia obradujących towarzyszy

żal im straconych złudzeń, zmarnowanego życia

jest wieczór, zmierzch nad posterunkiem milicji

dzwony dzwonią na trwogę ludowej władzy

księża patrioci też zrozumieli, że utracili swój kraj

otwierają się drzwi ponad miastem, drzwi powietrzne

wychodzą przez nie anioły

z każdą chwilą jest ich więcej

szlachetni ludzie wywieszają narodowe flagi

przed katakumbami

stres-gong, stres-gong

uspokajam się widząc zmieszanie towarzyszy

czekam na Amerykę

na szansę w wierszach, w taśmach

ale radio nie działa

kiedy nadejdzie lato?

>>>

 

* Enosz kazał mi uspokoić dzwony*

Enosz kazał mi uspokoić dzwony

nie było wyjścia

musiałem zburzyć dzwonnicę

            Na jednej z prywatek powiedziałem donośnym głosem –

            wnętrze Księżyca Amerykanie zbadali w ten sposób

            że falę sejsmiczną niosącą informacje

            przez wewnętrzne pokłady piękna księżycowego

            wywołali zrzucając z orbity całe człony statków Apollo

            a gdy przeszła na drugą stronę przechwycili ją

            do gitar ukrytych w ciemnościach kosmosu

Trzecim synem Adama i Ewy był Set

to on rozkołysał dzwony pierwszy

            Przestałem się kołysać w przód i w tył

            przerwałem monolog, odsunąłem się na stronę

Enosz kazał mi uspokoić dzwony

zerwałem sznury, zrzuciłem dzwony

serca uderzyły głucho o ziemię

            Usłyszałem z ust obecnych na sali

            to Oleandry, to Oleandry były pierwsze

Dziś jest ciepły wieczór

siedzę w ciszy na balkonie  przy okrągłym stoliku

popijam wodę z butelki po wódce angielskiej gorzkiej

patrzę na sad i na moje miejsce w nim

myślę o tym jak niewiele komuniści zrobili

dla poprawy życia materialnego ludzi żyjących w Polsce

no cóż, w końcu czynili to za moje i moich wnuków pieniądze

no cóż, a tak się starali

            Lituję się nad zniszczonym krajobrazem

            w którym nie dostrzegam moich dziecięcych ołtarzyków

            gdzieś ze stratosfery dobiegają szpiegowskie szmery

            robaków toczących gnijące już ciało Lenina

            odraza budzi się we mnie, odraza do rzeczywistości

Zastanawiam się nad tym, czy takiemu jak ja

pozwolą pożyć dłużej w tym społeczeństwie

dłużej niż robakom Lenina

            Echa dzwonów rozbrzmiewają jeszcze spoza chmur

            gwałtownie zaczyna rosnąć mi broda

            wyglądam już prawie jak Enosz

            serce spada z balkonu z łoskotem uderza o ziemię

            moja dzwonnica się chwieje

>>> 

 

*Dzikie czereśnie dojrzewają na skraju*

Na ile jestem wymysłem siebie samego

a ile moich myśli zbudowali obcy ludzie

            zamknięty w pniach topól rosnących wśród wzgórz

            mieszkam jak więzień w ciemnych basztach

Odgaduję zagadki świata ciszy

zastanawiam się nad przyszłością studenta

zabawiającego się jeszcze na staromiejskim rynku

wielką pomalowaną na czerwono oponą ciężarówki

            dzikie czereśnie wyzierają z zieleni stęsknione

            dojrzewające obok starych strzech

            dziewczyny zaplątane w państwowe barwy

            występują w tragikomediach mojej męskości

Jestem i mogę być w stałym okropnym bólu

miecz starczych złudzeń rozcina moje dzieciństwo

Nadal wymyślam siebie w sytuacjach stworzonych przez pijane tłumy

zatrwożony własnym poddaniem

tak można się zgodzić i na myśli samego diabła

            diabeł może zerwać czereśnie pamięci

            diabeł może zastąpić cię w grze w piłkę

            diabeł może równie źle kroczyć na szczudłach

            poprzez Beskidy i Bieszczady lub jakikolwiek

            wyimaginowany krajobraz Polski

Dzikie czereśnie dojrzewają na skraju

mojej wyimaginowanej wioski

obserwuję je obwarowany w swojej miejskiej duszy

topoli barbakanu

>>> 

 

Och towarzyszy mój miły mój miły

ratuj nasze Pogotowie Ratunkowe

mój aniele

gdzie są arterie wytęsknione

otwarte dla mnie gdzie

patrzę w niebo widzę na nim tak jak dawniej

rozwiany piękny na tle błękitu czerwony sztandar

jak łuna wspaniały

to nie moja bandera

moja bandera złożona we czworo

z odbiciem mojej oplutej twarzy

a zwłaszcza rozbitego nosa

spoczywa w kieszeni spodni

zaraz przepiorę ją w potoku w bardzo chłodnej wodzie

wypływającej z cmentarnego źródełka

z komunalnego ujęcia

ze wszystkiego potrafią zrobić śmietnik

oni

z mojego strachu nawet       

z cynobru z bławatków z finału

z gurgula z człownika z blu

z rotmistrza z pałacu-pałacam

z kitajc z kjokushin z alleemanachu

to ja robię z ich śmietnika rozrywkę dla mas

ten mój sąsiad pomylony kładzie się znów

na asfaltowej szosie w biały dzień

on też ma wrażenie że myśli pozwalają na to

że chłodna woda potoków obmywa jego i ziemię

że dotyka plecami dna

jest dobrze on nie jest głodny

dobrze ubrany czysty niedyskryminowany

nieprześladowany

ze wszystkiego zrobią śmietnik

nawet z Planów

z których słyną ich Wody

>>> 

Potok ograniczeń płynie z Komitetu

Oni nazywają naszymi słowami swoje racje

dla mnie zawsze będą Oni

choćby uznali mnie za bezwartościowego zboczeńca

dopóki będą te ograniczenia

mój patos mój święty Ibis mój styl

mój w lustrze On powie zawsze: Oni

rzeka jest w moim przypadku zawsze

nie Oką leniwą a rwącym kamienistym potokiem

do którego zbliżam się od zachodniego brzegu

mój tapczan to wyspa na Wiśle

i jednocześnie prom

co z puszką Pandory?

teraz zapewne ZPOW w Zawierciu

produkuje takie puszki

pod nazwą „Puszki z przecierem pomidorowym”

och, ten Komitet, ech, ta Partia

przecież w miastach daje znać o sobie

tylko przy świątecznych okazjach

w domach prywatnych panuje

półpubliczny JMJarre i Pink Floyd

młodzież chodzi na dyskoteki metalowe

dziewczyny uwielbiają Franka Kimono

chłopcy noszą znaczki w klapach i oporniki

schody do Komitetu istnieją tylko po to

by mój język mógł się jak dywan ułożyć na nich

rozwinąć i przylgnąć

maliny białe kwitnące a w nich pszczoły

maliny dojrzewające zielono-czerwone

wiśnie wysokie kwaśno-słodkie purpurowo-zielone

czereśnie czerwcowe na Czerniakowie

gdy mój język odetną pójdzie na ozorki

z sałatą i ziemniakami w milicyjnym kasynie

mój język moja noc moje sprawy

niech się udławią czerwono-zielone szuje szczujące

niech się udławią wielki krowim językiem

w psyku szczekającego psa

ci wszyscy którzy nie rozumieją gestu Abrahama

którzy nie wznieśli nigdy ręki z kamiennym nożem

nad szyją swego syna tylko z miłości

i nie zatrzymali jej tylko z miłości

po tych schodach wspinam się na przybraną

bożonarodzeniową choinkę

po jakich schodach – to mimikra

mówi Metuszalech moje mikro i makro

co za choinka – to tylko czerwona tablica

z napisem Komitet

takie tam, tam

>>> 

 

* Polski Narcyz socjalizmu *

Zaglądam do studni

tam w dole tafla lodowa

jak świecący ekran telewizora

oko dinozaura w otchłani wieków

zamarznięta w studni woda wiruje, zapada się

do wnętrza Ziemi

patrząc jak razem z moim mózgiem 

studnia kurczy się, blask jej blednie w ciemnościach

nagle słyszę gdzieś z wnętrza echo Pierwszego Wybuchu

            Przechylam się przez poręcz drewnianej kładki

            nad potokiem gdzieś w krzakach za miastem

            tam w dole woda cicho przesuwa się nad mulistym dnem

            z moją dziewczyną stoję tu ramię przy ramieniu

            wzbudza się nowe echo historii

            krew zaczyna mieszać się z wodą

            znikają nasze odbicia kołyszące się łagodnie

            krew Abla przesłania naszą bliskość

Patrzę na wzburzony ocean z pokładu statku

cały świat miesza się z pianą i wiatrem

ptaki spadając dziurawią miotające się wzgórza

masy wód nikną w zamieci razem z naszą miłością

wzywamy pomocy jak ludzie wszystkich umarłych pokoleń

nad światem rozbrzmiewa dziejowy dzwon

            Szukam karabinów w nastrojach

            karabiny rzeczywiście znajdują się w nastrojach

            chwytam jeden w garść, strzelam na oślep

            nie widzę kierunku, nie widzę celu

            wszystko zmniejsza się przestrzelone

            jakby schodziło z niego powietrze

            tak dzieje się z moją dziewczyną i moją wodą

            nawet ocean w kropli tęczy zmniejsza się

Ocean to zbliża się z dołu to nadlatuje z góry

ja patrzę w otchłań dzwonów

jej łódka podpływa pod tonący transatlantyk

na mostku kapitańskim stoję ja – Narcyz

zadufany, socjalistyczny

–  w sobie             

>>>

Bryła gotyckiego kościoła

jak rakieta

wyrywając swe fundamenty

startuje z ziemi w kosmos

pozostały po fundamentach wielki krater

zieje ogniem, pokazuje się oko piekieł

cmentarne kości układają się w krzyż

tłum wokół cmentarza

tłum wokół mogiły

tłum wokół krzyża

mrowisko ludzkie za ogrodzeniowym murem

ludzkie piłeczki ping-pongowe kolejno odbijają się od trawy

by poszybować za kościołem w niebo

o tu jeden, tam drugi, o już trzeci, czwarty, piąty

stu, wszyscy, wszyscy, o tak, w górę, w górę

w chmury, patrzcie, patrzcie

w trawie pozostają kłótnie, zmarszczone brwi

pod płotem obok kasztana

zawisają nad miejscem gdzie były oczy

ciężkie mury kościoła rozerwały powłokę burz

rozerwały pojęcia grządek i podkopów

w dzienniku telewizyjnym nie będzie relacji

z tego cudownego wydarzenia

ani namiastki tego w pracy urzędowej

ani śladu tego w tępej nocnej schadzce

ani w porannej prasie

ani w przewodzie sądowym

ani w schizofrenicznej wypowiedzi przywódcy mówiącego

o upale nie do wytrzymania

po jakimś czasie spadają z nieba krople dżdżu,

który może od wszystkiego wybawić

otwieram usta

swoją maskę kieruję w niebo

deszcz spada na mnie

cierpiącego na niewłaściwe miejsce na ziemi

przynosi ulgę, przynosi ukojenie, przynosi myśl

że świat nie został zniszczony w snach

że kataklizmy wojen nie zmieniły go fałszywymi wizjami

choć odlecieli ci, którzy poznali się na chorobie mózgu

grożącej znieruchomieniem nieuchronnie na ziemi

ci co pozostali odsunęli się od obłudy

podali sobie ręce

nad kraterem zagłady

>>> 

 

* Ślady krwi na ziarnach piasku *

Trójkąt – gracja – widnieje – Bermudy

mały książę snu – morze Argentyny

jazzowe hotele Nowego Jorku – roztańczeni

goście z gór

            Wąż sunie po kamiennych płytach czekania

            w największej sali statku kosmicznego „Rzym”

            jej posadzka wyłożona marmurem z Carrary

Czworobok – Zappa – kusy beret

ocean Fiji – mur – plaża Falesy

            Żółwie kupują w samie boczek i beret

            wiatr wieje tylko po to by przez nos

            wrażliwca-myśliwca dotrzeć z drżeniem szyb

            do komory celnej w jego głowie

Graniastosłup – statek kosmiczny „Intro”

wieża w Pizie – dłubanie w zębach – łoże miłości

wywnętrzenie – ona – zezwierzęcenie – oni

            Z kąta w kąt, z beli w belę

            kołysać się od podstaw, jeść, gryźć, kopać

            kropką nad „i” posługiwać się jak młotem

Linia – lizak o smaku porzeczkowym – drzewko oliwne

kadzidło – ocean łąk – kobieta która mówi

            Luminarzem to ty nie jesteś Adalbercie

            mnie nie oszukają przenicowani Warszawiacy

            dziewczyna szepcze mi do ucha –

            zepchnij mnie w ocean chcę tonąć

            z tobą bez słów

>>>

 

* Panie, odpuść mi *

Chciałbym wziąć swój mózg w dłonie

chciałbym móc rozciągać go jak gumę

wstydliwą tą lepkość przerobić w planetę

urobić, wykołysać kolebkę

Moje ręce zbliżają się do siebie

nie mogę ich opanować

jak dwa węże, jak krokodyle rzucające się na siebie

takie są moje ręce

moje ręce z rozstawionymi szeroko palcami

Chciałbym zmienić swój mózg w gumę do żucia

przeżuć tę plazmę myślenia

o wszystkim i o niczym

odzyskać smak życia w nim zagubiony

Wydaje mi się, że moje ręce pożerają się,

palce wchodzą pomiędzy palce

stają się gorące jak ogień

staram się pomimo wszystko jakoś je zatrzymać

ogromnym wysiłkiem udaje mi się

złożyć je tak jak do modlitwy

Panie, odpuść mi

za mój mózg i ręce

>>>

         

* Emigracja 84 *

(nasłuchujcie radia)   

Biegnę przez wulkaniczną pustynię

przemierzam skalny krajobraz

w chwilach słabości widzę oazy zielone

leżąc wyczerpany oglądam slajdy

wyświetlane przez wiatr na ścianie

poobiedniej gigantycznej rezygnacji

Jaskółka jak nóż czasu pokazała się na niebie

słyszę jak ktoś ciągle wystukuje młotkiem rytm ucieczki

ktoś woła – panowie biegnijcie tam gdzie rośnie storczyk

w ucieczce przed grzechem traficie pod dziką czereśnię chłopców

w ucieczce przed grzechem odnajdziecie duszę mężczyzn

Pielęgnuję dla świata swoją siwą brodę zmysłów

kołyszę się w kołysce przeznaczenia

tętent to nie bicie serca

to nerwy galopują jak konie we mnie

serce wytrzymuje samotność, słyszy przecież te echa

kłamią, biją, grabią, mordują, palą

Złota kaczka w zaczarowanym stawie

oto czym jest wolność

wolność jest czuwaniem w starych zegarach

ktoś woła – panowie, pułapki, pułapki ze wszystkich stron

w drzewach, w ubraniach, w gestach

w ucieczce przed cynizmem odnajdziecie siebie

w ucieczce przed wszystkim co martwe odnajdziecie przyszłość

Szukam całości w ucieczce przed wszystkim podzielone

historia mojego domu jest stałą ucieczką przed światem wydm

w ucieczce przed niewolą trafiam do więzienia

widzę jak kłamią oraz upokarzają, gwałcą, torturują

tych co zatrzymali się na chwilę

w zielonych oazach

>>>

 

* Historia kiełbasy *

Historia PRL to historia kiełbasy

och, pomyślcie tylko –

czterdzieśi lat problemów kiełbasianych

czterdziestoletnia kiełbasa

westchnijcie –

czterdzieści kiełbas na głowę obywatela

czterdziestometrowa kiełbasa

wspomnijcie –

czterdzieści zjazdów partii poświęconych kiełbasie

czterdziestolecie kiełbasy

och, żachnijcie się –

czterdzieści referatów na godzinę w temacie kiełbasy

czterdzieści kartek na kiełbasę na jedno życie

Historia Państwa Rozpaczliwie Lewitującego

w świńskich jelitach

a imię jego – 40 i tyle!

>>>

 

*Niezależnej myśli społecznej sformułować niepodobna*

Jak mówiono w tak totalitarnym systemie

(rządzonym podobno przez awangardę polityczno-społeczną

– jakże postępowo wykuwaną w kace kuźnicach)

niezależnej myśli społecznej sformułować niepodobna

– a jednak cuda się zdarzają

mimo tego, że jest to niezwykle trudne,

gdyż ludzki umysł staje się tu jedną wielką kiełbasą

lub zwykłymi flaczkami 

udało się uruchomić dzięki podświadomości

procesy prowadzące do stworzenia

ideowych podwalin pod komunistyczne społeczeństwo

nie marksistowsko-leninowskie i nie francusko-rewolucyjne

międzymózgowie tłumu, nieświadomość społeczna, dziewiczość

każdego człowieka, niedopowiedzenie dziennikarskie –

to stało się murem, przez który nie przedarł się

żaden agent ani prowokator

za tym murem spisano Biblię Wolności

zebrani za tym murem westchnęli ciężko

i rzekli – „My – wspólnota”

(podobno wtedy awangarda stała się ariergardą

ale bez duchowości pierwotnej lub jakiejkolwiek

nie uznano jej za gildię kowali)

>>>

 

*Polscy Chłopi mówią*

Polscy Chłopi dobrze wiedzą,

że nowa 5-latka chleba dopiero nadejdzie

i póki co nie utożsamiają się ani z rządem wysoko

ani z podziemiem

Polscy Chłopi mówią

pójdziemy do wyborów albo i nie

dzięki Bogu myślimy jeszcze

nie damy się wrobić

obronimy Boga i sprawiedliwość komunistyczną

i wejdziemy do rządu na lata

Polscy Chłopi z Chłopskiej Drogi

nie są od rzucania ziarna w podziemie

od tego są rolnicy

>>> 

 

* Mój rydwan *

Jeżeli powiedziałbym, że sto koni

ciągnie mój rydwan po niebie

to i tak nie zabrzmiałoby to kosmicznie

lecz najprawdopodobniej romantycznie

            Poszedłem za nią w cień nad rzekę Hosanna

            i utonąłem w małym źródle

            z którego wypływał ocean jej pragnień

Jeżeli powiedziałbym, że sto koni

uświetnia mój zaprzęg na niebie

to i tak moja prawda nie zyska

ani jednej gwiazdy

            Mdleję dziś ze zmęczenia

            kołysany na falach w łódce nerwów

            po miłosnych uniesieniach

Jeżeli powiedziałbym, że wierzyłem w nią

to i tak byłoby to oczywiste

przecież sny to stukonne zaprzęgi

one przybywają w majestacie weselnego orszaku

w obiecanej torebce, w obiecanych kolczykach,

w obiecanym szacunku

            Oglądam tysiącminutowy film fabularny

            o miłości rodzinnej

            to opisano już w Księdze Rodzaju

            jest coś o tym w Księdze Wyjścia

Przechodniu powiedz jej, że zrobię dla niej wszystko

niech nikt jej już nie szuka bo ja ją odnalazłem

wiara to nie hipoteza

wiara to praca i podróż po gwieździstym niebie

wiara to wnikanie w noc swoimi gwiazdami i kometami

            Wielki czas

            czas kwadratowy

            czas barwny

            czas szybki

Kolczyki śnią mi się teraz po nocach

widzę je we śnie wpięte w mój policzek

torebki damskie śnią mi się po nocach

widzę je we śnie w wewnętrznej kieszeni

mojej marynarki

            Przebudzony nad ranem widzę płonące skrzydła Nike

            symbole odpowiedzialności

Jeżeli powiedziałbym, że sto koni

ciągnie mój rydwan po niebie

to powiedziałbym prawdę, kosmos odpowiedział mi –

szukajcie Izraelici, szukajcie Rzymianie

szukajcie Rosjanie, szukajcie Amerykanie

znajdujcie Polacy

>>> 

* Na kredyt samego siebie  *

W biurowcu szczęśliwym moich rozsądków

nastawiony na szmery lata i mijających wakacji

siedzę w piwnicy

i myślę o tym, że tam pode mną jest piekło

tam nade mną są gorące ulice, rozpalony asfalt

jak gnom przykucnięty w ziemiance na

zydlu lat sześćdziesiątych

rozmyślam o tym jaki jestem jeszcze dziecinny

że ulegam wspomnieniom

taki artysta a taki naiwny

taki ambitny a taki żeglarz-rozbitek

taki gitarzysta a taki urzędnik

Boże, jak dobrze

mieć taką koncepcję życia

na kredyt samego siebie

pod zastaw zdrowego rozsądku

JAK ROBAK POKUTNY

JAK MINISTER PISKORZY

>>>

* Kiedy jazz..*

Kiedy jazz będzie tak popularny jak rock

a rock tak dobry jak jazz

kiedy grona słodyczy będą w porannej rosie brzmieć

jak misterne struktury pajęczyn

wiosna mija wstępujemy powoli w lato

muzyka schodzi do duszy głębin

jak murzyn pod pokład galery przewożącej niewolników

słucham i gram tę muzykę która odpowiada na pytania

moich liści, ech, przodków gadających

trąbką, gitarą, smyczkiem lub sekcją smyczków

swoim brzmieniem pieni się w kuflu jak piwo

rozgrzewa jak wino, odurza jak wódka

gdy dzieci dorastają a bociany szykują sie do odlatu

chciałem cieplejszych dni –

pot odpowiada sycząco parując na mojej skórze

fletnie Pana na halach

odgrywają symfonie Beethovena styczniowego

a fujarki wspominają Vivaldiego 

kołyszę swoje niemowlę

wyglądam powrotu kobiety

przed jaskinią stoję wpatrując się w fatamorganę

z której dobiega hymn miliona lat

przemieniony jazzem i rockiem

>>>

 

Fascynacja

Chłodny poranek

komórka ciemna na ścieżce od oczu do mózgu

rzeka, chłodna woda

głowa zadarta w górę

niebo błękitne bez chmur

niebo z milionami gwiazd

ukrytymi

wielkimi jak wstające słońce

stuk

wrona

wrzos

wrzask

i ty

i ona

ziemia zielona

z daleka widziana

mokro

fascynacja

denuncjacja

atimia

aprobata

granice przesuwam

przesuwam terytorium

ludzie i oczy pomagają w tym

środowisko fascynuje

szukam łaski w mózgu

wybieram się w drogę

z oczu do serca natury

>>>

Społeczna schizofrenia

tak niezauważalna zmiana

w rzeczywistości przeżywanej w głowie

państwo staje w centrum

komunizm staje w centrum

władza staje w centrum

i stałe zagrożenie musi być

i nienawiść do tego co wokół musi być

i wszystko odnosi się do tego wielkiego

impulsu postępu

i wszystko odnosi się do tej mobilizacji w imię postępu

tylko szczęścia jakoś nie widać

w najbliższej okolicy

i na horyzoncie

tylko zbyt dużo łez

w zwykłych ludziach

panie doktorze Marks

>>>

 

Tyle lat bez koncepcji przeżyłem

żyjąc dowcipem dla ulotnych panienek

ciężko stąpając posuwałem się wzdłuż uniwersyteckich korytarzy

w długich swetrach wyciągniętych na łokciach

ja onomatopeja Południa

żyłem z dala od ukochanej Litwy

Itaki i Ziemi Obiecanej

jeszcze do dziś zostało mi to zapatrzenie w dal

i brak koncepcji socjalnej w głowie jak pole pokrzyw

przeżyłem tyle lat, nie martwiąc się, nie cierpiąc

z braku wieloletniego planu

cieląc się, ucieleśniając i ciałkując

w piaskownicy odkryto moją telewizyjną fizjonomię

pod Domem Ludowym zarażono mnie

wszystkim co ludowe

teraz spójrzcie, nie zależy mi na niczym legalnym

wcale nie chcę się przypodobać nikomu

jestem nieuważnie niegrzeczny i złośliwy

dla szytwnych ludzi i gmachów modernistycznych

co mają piętra jak klocki Ludwika van der Rohe

jestem przeczytany, wyoglądany, przyprawiony

zjeżdżam językiem angielskim na dół

wchodzę do piwnicy

starej wiejskiej piwnicy usypanej ziemi pod gruszą

biorę kubek i nalewam domowej chłodnej maślanki

piję chłodnieję tylko

wychładzam swoje dolne kondygnacje 

 ale głowa ciągle ciepła

bez koncepcji poza jedną ostatnią –

życie jak gromnica w rękach Gaudiego

na procesji w Boże Ciało

topiąc przemienia się w wieże Sagrada Familia

prowincjonalnie futurystyczne

>>>

Uderzyłem ją słowem

jak Judasz politycznych improwizacji

zaciemniając i tak zaciemnione słońce

zdradziłem ją słowem

była damą a mówiłem do niej – skrzacie, kurczaku

moja wyobraźnia zawyła

siny tygrys dał znać o sobie przeciągłym rykiem

gdzieś  z mojego szpiku kostnego

z pnia zmurszałego

z westchnieniem jak trupi oddech mumii

kluczyłem w karbońskim lesie książek przyrodniczych

i nie wierząc logice Grecji

poszedłem po rozum do głowy

do chrustu Abrahama i studni Jeremiasza

wstyd mi dziś

patrzę jak rosną mi kły i wzbiera we mnie gniew

prymitywny wąż morski

pretensje ze snów skaczą w poszumie komputera

targam bandaże, drapię świeżą ranę

jak mogłem to powiedzieć: „jesteś motylem a ja czołgiem”

„jesteś mgłą a ja toporem”

poznała moją wartość dorosłego inteligenta

użyłem słów jak Morze Czerwone bez żadnych przejść

i Arraratu,

podczas gdy Noe jeszcze nie rozpoczął pracy

jak mogłem powiedzieć –

„jesteś tylko moim żebrem – nie przesadzaj”

>>>

Przejdźmy do sąsiedniego pokoju – ukryjmy się tam

oparci o płot przemilczymy naszą miłość

w oczekiwaniu na świt nad brzegiem

za drogą sąsiedniego mieszkania

dziad żebrze

syntezatorowa Jasna Góra komunistów

nienawiść nie może wchodzić w grę

może obstawiać ruletkę mojego pisania

(jak by powiedział tuman mieszkający w pobliżu

– mgła, że oko wybij)

przynajmniej stolnica na stole

a na niej ciasto na obwarzanki dla pątników

a tam pod murami zaszybia

już rozciąga się pejzaż i panorama w nim

piętnastowiecznego Krakowa z zarazą

boje się, delikatnie niosę jej kwiaty

żeby mogła poznać mnie od strony potwora

na przykład króla jegomości, co ćwiartuje krytykantów

a w tle szemrze saksofon, dudni bas

na wieży w duszy Jasnej Góry coś gra

syntezatorowe spowiedzi komunistów

są jak improwizacja tęsknoty za absolutem

(przy niej kwitną serca niezaschnięte całkiem)

szukałem tych jasnych promieni

byłe tylko raz być w życiu szczęśliwm

jak wczoraj, gdy trzymałem w swojej jej delikatną dłoń

i aleją schodziłem wśród drzew ku centrum miasta

ból

przed

czołgiem pędzony

rozwinął sztandar wiary

Przejdźmy do tej sali bez dwocjonaliów

spójrzmy na obraz

w oczekiwaniu na świt ozdrowieńców

jaka cisza, milknie gra komunistów

dziad nie żebrze

mucha nie siada

owce się pasą

a ja widzę

że mój sens jest zbyt wielki w moich słowach

zbyt wielki by przemilczeć miłość

dlatego zaczynam wątpić

w nienawiść

>>>

*Manhattan Transbud*

W Biuletnie Biura Politycznego napisali,

że w Polsce nie ma poważnych problemów społecznych

nie ma krwistych byczych postaci

ani włóczęgów ani prostytutek

ani mafii ani wywrotowców

regiony nie mają partykularnych interesów –

choć piosenki lubią takie właśnie tematy

można odszukać, co prawda jakąś kobietę

która w roli robotnicy od pierwszej do trzeciej po południu

sortuje gorącą cegłę przy palenisku pieca w prawdziwym piekle

ale przecież wszystkim wiadomo,

że po pracy przeżywa chwile szczęścia pasąc krowy

na swoich trzech ha dziesięć kilometrów od fabryki

i kogo coś takiego wzruszy

to już lata osiemdziesiąte i nawet Pstrowski

nie ma szans – wszystko jest takie normalne i codzienne

żadnej indywidualności w kolejkach

żadnej poezji zbuntowanej w tramwajach

tylko ciągłe przewozy Transbudu na drogach

i Osinobusy pełne manekinów godziny piątej trzydzieści

można odkryć, co prawda

jakiegoś kierowcę, sklepową, grabarza, prywaciarza

lecz wzięcie ich pod lupę grozi ich unicestwieniem

życie społeczne jest jak mgła

a ludzie jak opar

>>>

Słońce rozpadło się jak pestka

słońce moich wzlotów

zmiażdżone powieką

zniknęło gdzieś za czerwonym blokiem

dojrzałem jeszcze czarne ptaki

wylatujące tam z gniazd

kierujące się ku mojej duszy

odhaczenie porażek i pogrzebów

krople łez jak chleb powszedni

stały się moim udziałem

jak dłonie cierpnące chłodne

serce stwardniało jak Ziemia

ponieważ leżałem

na balkonie bez ruchu

przez trzydzieści lat

>>>

 

* Parkan *

Prowadzę śmiertelną walkę podjazdowo-propagandową

nad moją głową przelatują pociski

z atomowymi głowicami

jadowitych fal elektromagnetycznych

i konwencjonalne granaty gazet

za moimi plecami anioł tłucze diabła

jakąś deską z parkanu

a ja stoję pod tym parkanem

i sikam na stary napis wymalowany na deskach:

„Czynem uczcimy VIII Zjazd Naszej Partii”

co to znaczy Czynem?

co to znaczy uczcimy?

co to znaczy VIII?

co to znaczy Zjazd?

co to znaczy Naszej?

co to znaczy Parkan?

>>>

Asceza

Przy…..j…………..dź

nie dziś…………. 

>>>

To co w wyobraźni demaskujesz

jest twoim bogactwem

słuchaj tego echa

słuchaj, nie bój się nawet

zdrożnych myśli jakie ci przychodzą do głowy

za mezonem

pi

przez banał życia

podążasz nad krawędź piekieł

posługując się pszenicą i żytem

latem posrebrzonym

nie wychylaj się poza nią

przełknij ślinę strachu

posługując się tęsknymi rozstaniami

i narodowymi nostalgiami

posługując się metalem błyszczącym

skręconym w symboliczne rogi i trąbki

wracasz w ramiona nieba

to co w wyobraźni demaskujesz

jest twoim bogactwem

nie bój się tego

ratowało to twego dziada

uratuje i ciebie

knebel dziada był właśnie zwątpieniem

słowa ze snów nie znają granic

ujrzyj siebie w wyobraźni bez granic

słuchaj siebie w wyobraźni bez granic

poddaj się, słuchaj wyobraźni

bez granic

>>>

Totalitaryzm kłami

łamie mój autorytet

a mnie bawi ten manieryzm

totalnie

>>>

Życie Petrarki, gdzież jego sens

– w uśmiechach dojrzałych kobiet –

gdzież jest jego kamienne jajo

niezadowolenia z siebie

mnie rannemu Ikarowi mówią czasem

małe czerwone krasnale – odkąd ostrzygłeś się

wyglądasz wreszcie jak porządny człowiek

Petrarka a nie Boccaccio

bardzo krótkie fale jonizującego promieniowania

mocne ciosy chłodnych protonów słonecznego wiatru

jedna z form życia kosmosu – dla mnie

co wpływa na kierunek ludzi

płynących ku kobiecym szalupom ratunkowym

sensu

a te toną na pełnym morzu

>>>

O kolego – nie zadawać pytań

masz prawo ..

o Chopina, o Targowicę, o Katyń

dobrze radzę skorzystać…

pstajk i psisk… 

harfa się przewróciła

fortepian przełamał się na dwoje

i zasłona rozdarła się w gabinecie Pierwszego Sekretarza

a za nią stał czerwonogwardzista

a za nim prawda

a za nią otwarte okno

i wypadła na warszawski bruk

wyjmij stamtąd ręce i oczy

nie dotykaj, nie patrz, nie wolno

lepiej nie widzieć…

jak bawiono się w łamanie czaszek, rąk i nóg

w lasach

w grobach

w gabinetach

w sumieniach

jak rano po chłodnej mannie z Kremla

stąpał kat Katynia

przejęty trelem ptaka

a to dusze grały

na fletni Pana

a to anioły w podartych szynelach

płakały wśród sosen zapomnienia

>>>

* Kamienna ręka *

Kamienna moja ręka leży

przy dębowym pojemniku tułowia

oczy płoną białym tynkiem

rozjaśniając się momentami

jak po dolaniu oliwy do ognia

liczę chwile które drętwieją

martwieją w pozycji horyzontalnej

czekam na płaskowyżu anielskich bławatnych śpiewów

na jałmużnę, na spuściznę zachodzących słońc

paznokcie bez szans wbite w kamień

wtapiają się w idealizm przodków

nienazwane rzeczy jak muchy natrętne

siadają na moim gipsowym nosie

nosie trupo białym

wchodzą do moich ust

przedśmiertnym grymasem uchylonych jak sezam

oto moje ciało w lustrze czasów „nie do wytrzymania”

ręka nerwicą popołudniową powalona

jest snopem pszenicy zżętym w białym sierpniu

i rzuconym w nurt czerwieniejącej Wisły

w zmarnowanym marcu gnijących niemożności

zachwyt z rynny się wychyla

zaglądając do mojego okna jak jakiś gnom

nigdy o tym nie mówiono, nie uczono, nie pisano

oto zachwyt umierającego przeżywającego swoje ostatnie trzy noce

w oczekiwaniu zmartwychwstania

jestem w ideologią zatrutej grocie, leżę tu jeszcze niedobity

gdzieś na Południu Polski świadomy wyżyn, rzek, szos i starożytności

wielkiej pewności podnóżek, sługa pełni

nie przydatny do pasienia kóz

obserwujący odwróconą piramidę świadomości

i przepaście w których hula wiatr

trup żołnierza z którego oczu wyrastają magnolie

po uderzeniu meteorytu

czy aby tylko zwykły nieprzydatny świadek

walki dobra ze złem?

>>>

 

* Prawie radosny ból *

Jeśli musisz w moje oczy wlewać ból

stań na wzgórzach

i z polska chluśnij żelazem i ogniem

na mój dom

losie gnoma świadomości

chcę widzieć prawdziwe cierpienie

nie chcę w Arce jak w kołysce

pływać w stepach Ukrainy jak Mickiewicz

w obcym Akermanie

pływać w Oceanie Atlantyckim jak śledź

jak nasi współcześni Vikingowie

gdy modlitwy mojej nie możesz już przyjąć

modlitw jak tortura Świętokrzyskich Gór

najstarszych rumowisk

Huty i Wawelu

otwórz chociaż drogę do swoich wiecznych snów

losie piaskowej burzy

otwórz chociaż wolną drogę dla moich dżdżownic słów

poleć mnie wiatrom nad polską niziną

jeśli musisz mnie wychłostać

za wzniesioną pięść

niech przynajmniej widzę z dala wszystko

co ukochałem

skarpę Grudziądza i Sandomierza

Jeziora i Bieszczady

Kawczą Górę i Szrenicę

Warszawę i Kraków

porzuć mnie gdy będę sputnikiem Ziemi

zapomnij mnie gdy będę księżycem Ziemi

losie Europy spalonej zniszczonej

po trzęsieniu mózgu i erupcji prawdy

jakże wolny jest przymus wewnętrzny

jak wolny jest wybór narzędzi tortury

gdy musisz wybierać prawie radosny ból

>>>

* BLUES  *

I : forma moich projekcji – śnieg

            to normalne, biel to synteza

II : przykrywasz się starożytnością jak kołdrą

            (biel – biel – biel)

            (kołdra – wapień – Akropol – starość – pamięć – całość)

            dalej dalej głębiej

I : forma moich skojarzeń – deszcz

            kotwica czekania

            jakże to zrozumiałe szarość to smutek

            (szarość – grzech – szarość – plucha

            łzy – samotność – dom – łzy – pustka – myślenie – łzy – asceza)

II : nicujesz swoje sumienie – ucieczka

            dalej bliżej

           treść jest samobójcza

           cierpliwość chociaż bez walki

           (powstrzymanie – życie)

>>>

 

Będziesz cicho czy nie

będziesz cicho

nie, o nie

prokokwanie jest jak prowokowanie

chcę lecieć z nią na Księżyc po wiadro

świeżej muzyki

ona jest gołębiem a czasem wierszem

a czasem karniszem albo marzanną

iść trzeba i karty mieć

nie dla wróżb

karty trzeba mieć zapisane

przynajmniej częściowo

muzyką, pyłem księżycowym

nawet ciszą –

proroczym milczeniem

* 

Patrz Księżyc!

– co ty, ja go słyszę

od 1450-ciu lat lunatykuje

a ty dopiero teraz zauważyłeś,

że jest i błyszczy jak jezioro

on ze swoim Narcyzem

ze swoim Pegazem

ze swoim Armstrongiem

wędruje w partyturach purytan

a ty Metuszalech

ciągle śpisz

pod Troją i Jeryhem

* 

Mgły nad ranem nad czarną zatrutą rzeką

pełne zapachu rewolucji

ściana pełna słodkości

szczaw śpiewa własną piosenkę do tekstów

Jana z Czarnolasu

szczaw przeżywa śmierć co rano

weź ty tę harfę i napraw ją

krzewy umierają i drzewa

weź tę harfę i unieś nad pustynię

wszystko zwęgliło się od pioruna

rano manną naprawisz

uspokojenie dzwonów w trawach

niebezpiecznie z harfą

niebezpiecznie bez harfy

wybierz gorące kasztany z ognia

podaj Ewie

drżą kosy

na niebie

błyski o świcie

kołyszą się zwęglone kłosy

roboty wyruszają na żniwa

co to jest to co masz

co grzebiąc w ziemi

chcesz ocalić od pioruna

od rewolucji robotów

>>>

Towarzyszko moja stoisz w kwiatach otaczających mój dom

tak jak Ogień Pański wierzchołek Synaju

widzę cię nawet, gdy nie patrzę przez okno

widzę cię oczami duszy oczami wyobraźni

wszystkim tym co dał nam Pan

abyśmy mogli przy jego stole zgarbieni,

przychyleni ku ziemi, nurzający ręce w skibach oraczy

rozpoznawać, odróżniać, wybierać

przyjaciółko moja nie mów nic

czekaj pośród łanu astrów na cud

pozwól zmienić powiewem zimy kolorowe płatki

zblednąć czerwieni

przyjmij wyzwoloną moją lodową górę

powstałą po wybuchu serca

widzę łunę ognia, który zwija się w pokurcze płomyków

gamę ciągle nadwrażliwej czerwieni

pośród kwiatów widzę cię wybranko mojego

zapatrzonego niezdecydowania

konsumuję dźwięki twego czekania,

gdy moja wyobraźnia tka wiarę

jak kaskadę koronek

to zbliża się krokami nowych czasów

to już nadchodzi na nogach proroków

to poprzez istotę tego co nieuchronne

nie eksperymentalnie z tła powoli

powoli jak cel-śmierć

życie w tobie

chcę ciebie zawsze widzieć w kwiatach

ogień niech oczyści moją ranę w sumieniu

i stężeje w symbolu

niechęć chęć

chodź

już

>>>

Stwierdzono, że jestem katem lecz przecież

nie skracam tylko wydłużam swymi cięciami

po porodzie moich przerażających haseł

wrzasków przybywa

i cóż z tego że i łez

idziemy przecież w przód, w górę, w siebie, w ból

trzymam w jednej ręce książkę pod tytułem:

„Jak zasiedlić Arktykę – Plan społeczno-gospodarczy”

a w drugiej: „Co wiemy o kosmitach” rok wydania 1878

trzecia ręka grzebie w kieszeni a czwarta

wymachuje wierzbowym warkoczem ponad wierzchołkami olch

moja dziewczyna z litością pokiwała głową

nad chwilą dla moich południowych wilkołaków

szkoda, że nie może widzieć mnie o północy

gdy odmawiam „Anioł Pański” gdy szepczę

„wieczne odpoczywanie racz im dać Panie”

a potem siadam i opisuję to co wydarzyło się w pracy

pomiędzy godziną ósmą rano a piętnastą

co rozbłysło epilepsją świadomości i iskierką gniewu

popędem Triasu dla Cybernetycznego Solferza Nowochrystusowego

w czwartej dziesiątce sekundy tuż po czasie najwyższym…

kołyski czekają na Hydry

ja czekam na kołyskę obarczony wrzodową inteligencją

opróżniam butelki łez i to mnie pobudza do działania

przechadzam się po biurkach urzędników

po straganach badylarzy

zdzieram im skórę z twarzy używając ostrza siekiery

kilkoma cięciami dokonuję przeobrażeń społecznych

w tłumie ludzików nieposiadających własnego zadania

płacz rozlega się dokoła, moje serce twardnieje

ofiarowuję im wolność nowego typu „wsteczna”

maski suszę w słońcu by móc je złożyć w przechowalni

buduję dalej komunizm dla muzeum

>>>

* Popijając herbatkę *

O czym rozmawiasz popijając herbatkę

z kimkolwiek przy swoim stoliku

z wygiętą szyją, przechylając głowę kokieteryjnie

paląc papierosa, głosem lecąc jak ćma do ognia

patrząc w biały kwadrat magnetycznej jedni

zjeżdża z gór w doliny wóz nieznajomości

zjeżdża wóz ciekawości

do bufetu

gasisz papierosa jest bardzo późno

śnisz prosząc o jeszcze jednego

rozmawiasz klaszcząc językiem

bijąc nim brawo

cóż za klaka, język tłucze o podniebienie

klaka, klaka dla kogokolwiek

z kimkolwiek przy swoim stoliku

twoje życie, czy je zdradzasz, czy o nim opowiadasz

idąc, płynąc poprzez białą serwetę

ślizgając się po pływającej w oceanie krze lodowej

rajski ptak siada na twoim ramieniu

i zamarza

papuga przylatuje by spocząć na poręczy twego krzesła

i milknie

o czym rozmawiasz z kimkolwiek

gdy ptaki zmienione w sople spadają

z głuchym łoskotem na politurowaną wiśniową podłogę

herbata mętnieje

woda powrócić chce do zepsutych swych źródeł

ty wciąż mówisz

ja patrzę z daleka

z plantacji świętego Tomasza

>>>

 

* Nie uznajesz kompromisu *

Tak często mówisz – moje dzieci, spójrzcie na moje dzieci

dom twój jak stary dąb stoi wrośnięty korzeniami

we wnętrza huraganów

co dzień wozisz samochodem do pracy swoją Marię i Martę

tak by były zawsze przy tobie, by w przerwie śniadaniowej

miał kto podać ci chleb a potem,

gdy zza biurka wygłaszasz przemowy

by miał kto słuchać i kiwać głową

jakie są twoje szanse fotonowy aniele

rozpędzony szarością granic

wierzysz w krótkie chwile szczęścia,

gdy nie ma burzy wrzeszczącej jesienią

gdzieś w głębi fundamentów

społeczeństwo obce ściska cię w ręce

próbując zetrzeć twoje życie na pył

twoim ciałem zmiata kurz z pancernych kas

władza wrzuca cię do pralki wojen

i wtedy cierpisz tak bardzo

zanim jeszcze krew poleje się z ran

dzieci twoje błądzą na cmentarzach

szukając grobów każdego pokolenia

nie uznajesz kompromisu

budując czasem ołtarze głupoty

stajesz w pozycji Boga

i dziwisz się swej samotności

a dzieci zwieszają głowy i płaczą

>>>

 

* Jesienna modlitwa *

Modlitwa, jesienna modlitwa

tuż po zawieszeniu letnich kursów ciem

w przededniu dni kroczących rozstajem

ku grobom listopadowych zamyśleń

modlitwa z liśćmi we włosach

w przedlisiu rudej kity umykającej jak dziewczyna miłości

tam w dolinie sprzed oczu łowców

modlitwa czarnych wypalonych ściernisk

słychać dudnienie kartofli wpadających

do blaszanych wiader

trzaski grud ziemi w ogniskach

wpadających w licealne wiersze klasyków

jaką masz postać

jakąkolwiek masz postać

królu zimy, wietrze północy

przebacz teraz w jesieni

smutny mnichu z kredową brodą wysuwającą się

z wielkiego kaptura mistyki

mgło kosmiczna, plazmo inteligencji

poblasku seriali telewizyjnych nakręconych

z myślą o futurystach, dzieciach, komunistach

i samobójcach

wojowniku rękodzieła pobitewnego

pożerająca, krocząca budowlo

architekuro pochodu

łuków, kolumn, szyków

marszu podcieni drapieżnych

przez miasto

jaką masz postać miłości spóźniona

weselny gościu marzących narzeczonych

wystrojony w babie lato

spocony, leżący jesienią w rodzinnym domu

góro pracy

wchłaniająca skargi ptaków

w drodze

>>>

*Quo Vadis*

Przy  drodze

– ktoś jak pouczenie stoi przy drodze

– totalne

– dla dzieci na stoku

– piękno wiąże się w snopy rękami innego piękna

– kartka umyka w lewo

– w telewizji wciąż ZSMP i wojsko

a po wieczornym dzienniku kontrwywiad i milicja

pokazuje wrogą działalność emigranckich grup

– to politykierstwo rodaków za granicą przynoszące wstyd

ojczyźnie kontrwywiadu

– PRON się pyta, po co kaleczyć młodzież małymi broszurami

jak w kalendarzu kartki tak w zegarze bicie

w kuchni wodołazy, wodowywiad, wodosąd

wykranić się, zakranić się, zakręcić

pytania, zakręcić pytania przed wyjściem

hic – chłopiec z czerwonym sztandarem

schowany za białą brzozą zastępującą sumienie

manifest zastępujący sumienie

manifest zastępujący dzieciństwo

uniwersytety demoralizująco kształcą inteligentów

wypaczają coś w ich głowach

i pozostawiają na lodzie z rozbitą tożsamością

miast, dzielnic, miasteczek, ulic, wsi, przysiółków, osad,

absolwentom pozostają brudne przedmieścia

wylotowe drogi z miast

choć stoją oni pośród ludu wsłuchanego w dźwięki harmonii

trawią swoje bezrobocie niemo

gwiazdy spadające na firmamencie telewizji

znacząc wizytami ciszę wpadają do nocników

sekretarzy partii komunistycznej

koty i psy – ich zabawy i gry

są komentarzem – uciekającego spod palców tekstu

kalendarz rozkłada się, gnije, spada ze ściany

w przedpokoju

to państwo jest warte ogarek oddany diabłu

społeczeństwo takie jest warte świeczki

co na jedno wychodzi

hop – rury pękają od ciśnienia wody

– dzban pomalowany w czołgi i karabiny

– skarpa, po której się toczy

– dzban z pouczeniem

i muzyka i kwestia –

Dokąd idziesz Panie?

sam z gitarą elektryczną w ręce

grając w drodze punkrockowe kawałki

nucąc pod nosem „No future”

nie chcesz patrzeć w tę stronę

nic nie odpowiadasz

– dzieciom na stoku

>>>

Poturlałem się w solówkach jazzmanów

umaczany w kleju do papieru

w granatowym tuszu utytłany

przeczuwając co potem

żegnając się na drogę:

„W imię Ojca i Syna..”

zjednoczenie ojca z synem śni mi się

granatową łuną (sennik Sarmatów)

plączę się po, plączę się po prostu

tu wyrąb lasu, tu wyrąb książek

gdzie mnie niesie słoń tajfun i jego trąba

tam gdzie w najcięższych więzieniach urządza się

kawiarnie

tam gdzie katowano ludzi dziś organizuje się festyny

poturlam się tam w kajdanach z trąbką

jak Murzyn świata

przecież chodzić już nie mogę

na słoniu pędzić nie mogę

nie jestem maharadżą jeszcze nie

wpatrzony w ziemię przeszedłem przez dzieciństwo

zakochany w dżdżownicach i upadkach

na idealnie ubitą ziemię

na ziemię bardzo obfitą

na ścieżkach przetańczyłem je z jaszczurkami

przemodliłem je przed polnymi ołtarzykami

siedząc nad brzegiem rzeki z upodobaniem

rzucałem scyzorykiem wbijając go raz po raz

w chłodną wodę

na dojrzałych łąkach położyłem się w nowiu

oczekując kobiet pełzających w ziołach jak ja

słuchając dzwonów nadziei

skradałem się pod mury komitetów, sądów i urzędów

zjadałem ze smakiem flaczki i cynaderki szkoły analfabetów

głupich nauczycieli i złych woźnych

poturlam się jeszcze w imię Ojca i Syna,

poturlam się jeszcze raz

poprzez Morze Śródziemne po falach

w kierunku Argos, Itaki, Kartaginy, Smyrny

myśląc muzycznie w eposach ślepców

schowany w wydrążonym pniu myśli

w pniu drzewa zrąbanego w lasach neolitu

nieistniejących dzisiaj

jak dzieciństwo

>>>

* Mój sklep *

Otwieram sklep z ładunkami emocjonalnymi

i ze sprzętem do polowania na obsesje

– możesz wybrać z komputera swoje szczęście

– możesz ułożyć program dla komputera pn.”Szczęście”

– z Zachodu przysyłają czerwone i zielone lampki

i wszystko inne co wynika ze sprzedaży wiązanej

– możesz to mieć

Otwieram nowy dział w swoim sklepie

„Chiny przeciwko żółtaczce” z nowym towarem:

            „Płynięcie łodzią poprzez jezioro, rezerwat”

– cena niewyszukana – niewysoka

            „Pałacyk z ogrodem, z wodospadem, z neonem – luz”

– cena wyszukana – wysoka

            „Żona prześliczna, szlachetna, mądra, wierna”

– cena wyszukana – niewysoka

            „Kariera, popularność, awans – od sklepikarza do pisarza”

– cena niewyszukana – wysoka

           „Przekazywanie swoich myśli innym ludziom jak rozpalanie akceleratora

            lub silnika pojazdu atomowego – człowiek – ciało”

– cena niewysoka – niewyszukana

            „Świętość, filozoficzna otwartość jaźni i sumienia z pełnią dobra”

– cena nie istnieje – niewyobrażalnie wysoka – ciągle szukana

Otwieram kolejny dział z robotami naładowanymi emocjonalnie

„Roboty przeciwko komputerom”…

*

Skłaniam się ku pragmatyzmowi ubóstwa

skupuję wolność, wypełniam magazyny swojego sklepu

wysuszoną, pulchną, zgniłą, marmurową, piaskownicową,

ojczyźnianą, waleczną, toczoną wolnością wolność

o tak, wolność zbieram ot, tak dla ubóstwa

wypełniam nią bity w komputerze

podłączam mój sklep do komputerów

drogę do południka

głowę do wieczernika

szablę do dziennika

resztę do nocnika

>>>

* Mur *

Przed wielkim murem stoimy

instynktem badamy jego trwałość

miękką słodką niebieską żadną

widzimy łąki pastwiska

cierpimy bo wiemy – jaki jest to wielki solidny mur

rozumiemy, że jest to większy, zbyt wielki

większy od, największy z murów

przecież wiemy wierzymy szukamy furtki i kołatki

najpierw słów a potem głów

piejemy, gęgamy, kwaczemy

konając przy ogniskach u jego ceglanych stóp

Gdzieś tam w mrokach przeszłości ludzie walczyli z nędzą

w kurnych chatach brudni nie myśleli o wędrówce za marzeniem

lecz czuli, że bieda to taki stan głodni-wolni

jak dzieci pól i lasów karmieni i ubierani przez lilie Salomona

zbratani z obojętnością z gniazdami z pisklętami

Wołamy dziś pijani pragnieniem wyjścia

przy ogniu niemożności

może jeszcze nie dziś ale

może jeszcze tylko jedna noc

lebioda pokrzywy oset i nasze cierpienie

wzrastają tu jak lilie

Arka w naszych wizjach płynie przez step

przeznaczenie wymiotuje wychylając się za burtę

mu zostajemy upadamy na dno

podnosimy się znów podchodzimy do muru

przeklinając w głos złorzecząc mu

„Szatan samobójstwo przepaść schizofrenia ciemność”

uderzając z siłą aż sypie się gruz

wołajmy lepiej w ciszy naszych dusz: „Mam duszę”

dziękujmy za to zagrożenie

oto mur naszej siły i prawdy sprawdza nas ogniem

nasza opozycja

miłości hołd winni jesteśmy

i życie liliom Salomona 

>>>

 

We krwi cały powstał z klęczek

z raną krwawą w nagiej piersi

w rozpiętej ubłoconej sukmanie

rozpłatany jakby na dwie połowy

runął na mnie pijany

objął mnie

zalał czerwienią

zatopił w szkarłatnym śnie

zobaczyłem w jego rękach widły i siekierę

krzyczał, to ja sprawuję tutaj władzę

od stuleci

och Boże, cóż się stało –

on pokonał mnie

zabił mnie – pana młodego

wciągając pod powierzchnię strachu

na jedną sekundę

nowy

Szela z Wiednia

Szela z Kremla

>>>

Ukołysać jej ciało chcę w kołysce ciemności

która giermkiem mnie zabrała a rycerzem

wydała ze swych pieleszy starych łusek

tam gdzie z tygrysem walczyłem

chciałbym jej pokazać moją dziką twarz

nad chmurami które zdjąłem i przeżułem

chciałbym jej pokazać świt

>>>

Najlepiej opisać może twoją rzeczywistość

język nieoczekiwanych chwil zatrzymania

barwnych lecz mrocznych chwil pomieszania

chwil czekania i planowania prawie klęsk

w tej łodzi, którą gotujesz co wieczór

na całodzienną morską wyprawę

brak wioseł i żagla, elementarnego wyposażenia

jest natomiast spora dziura gdzieś w kokpicie

są natomiast warunki kokainowych krzewów

jak i malowanych gryką pól 

jak locja na kapitańskim mostku

w szybkim aucie przesuwasz się po ziemi

wobec nocy jak ślimak

wobec powiek na źrenicach jak Don Kichot

wobec dnia jak człog niezatapialny

filiżanki porcelanowe tłuką się w zetknięciu

z potrzebą napoju dla pragnienia na morzu

słonie na szczudłach

przenoszą stosy szklanek na swoich grzbietach

przeprawiają się przez brody rzek

i przemierzają ścieżki polne odświętne

dzień jutrzejszy wwierca się snem w tapczan

ty łapiesz ćmy bluesa rzucasz nimi o ścianę z całych sił

potem modlisz się o przebaczenie

tymi słowami: „no wiesz  – cały Ty „

mówisz wiele, wahasz się

zaglądasz do swego lochu w samego siebie

toczysz się w próbie sprowokowania sensu brzegów i wysp

toczysz się po rumowisku skalnym języka – od szczytu góry

która milczy swoja wielkością

która zastanawia się i waha

daje do zrozumienia i milczy

jako jedyny świadek twojej rzeczywistości

milczy

na krańcu świata

do ostatniej chwili przed erupcją

>>>

„Choćby Herkules dał się i posiekać

jak świat światem kot miauczeć będzie

a pies będzie szczekać „

a jeśli kot dałby się posiekać przez mysz na pustyni

a Lorka przekonałby Szekspira że warto

posiąść Lady Godivę razem ze służbą Kaliguli

to być może i ja uwierzyłbym że jestem myszą lub kobietą

(uwierzyłbym w siebie bogobojnie)

świat zmienia się, o tak,

dach nie przepuszcza już aniołów i blasku księżyca

wielokondygnacyjne wieżowce pokryte są ciężkim

kapeluszem  z żelbetonu

wyjdź przez komin

Refren – na Łysej Górze, na Łysej Górze, na

La boga, la boga, la – śpiewa Mazowsze (Kurpie i Podlasie już nie)

czołgi na tarczach

tarcze jako żałobne mary

zegar bije – ten stary zegar

to świetne – pośród cywilizacji – nacji – inkarnacji kuranty

struś i królik jest w człowieku

Amerykanie końca XX wieku pchający ten wózek ze śmieciami

poprzez ulice piekieł wciąż wierzą w stepowe wilki postępu

a Polacy w ptaki jak Ikar

Dostojewski wierzył w obłąkanie i Chrystusa Rosji

czy Chrystus nie jest dziś obłąkaniem dla wielu obawiający się go

tak go kocham lecz brak mi zmysłów zdrowych jak rydz

dobrze nie wiem co zrobiły ze mnie te miliony lat rewolucji

nie wiem kim jestem i co znaczą te łzy

spoglądam w niebo stojąc na głowie

ptak trzyma rybę w dziobie

Strzelec z Barana mierzy w Lwa

zegarek zmienia nasz czas

my zmieniamy zegarek

(czy tylko zegarek)

nocą śpiewają dzieci cienia Rolling Stones

księżyc nad ich drogą

słucham tego śpiewu winorośli

na drogach śmierć państwa

dzikie watahy zomowców mordują spokojnych obywateli

pogańscy bogowie wykańczają komunistyczne państwo

słońce zmienia wspólny czas my zmieniamy słońce

(czy tylko słońce)

świadomość poobiednia kołysze rybę w kołysce

duchy w noc zaduszną odprawiają czarne msze

w pustych domach partii

duchy przez duże i małe „du”

przecinam siatkę ogrodzenia cmentarza nożycami do drutu

zdejmuję z bramy tabliczkę „Nie przechodzić”

przechodzę na drugą stronę medalu do krasnali mitu

a tu sklep mięsny trzyma w dziobie kartkę na mięso

sklep – towarzysz

prawo pijane zmienia się w pomnik zasługując na brąz w szalecie

pomnik pijaka

Bliźnięta postanawiają spenetrować mózgi czytających horoskopy

rozłączają się, oddzielają od siebie

wsiadają do oddalonych zabawek dziecięcych

wyruszają w przeszłość

totalitarny system maszyn piszących, totalitarny ich język,

totalitarna organizacja ich publikacji, totalitarny wpływ na społeczeństwo,

totalitarna ich konstrukcja, totalitarny system pomiaru czasu

czas miele się w żarnach zegarów

sypie się mąka – to Kopernik na świeże bułeczki

świeże bułeczki to my

patrzę na zarośnięte już jesienią moje ścieżki lata

– dziwię się – ileż kosztuje świadomość przemijania

tu w jutrzejszej Ziemi gwiazd

>>>

Zielony groszek pada z nieba powoli jak płatki białego śniegu

jak malutkie szklanki

zielony groszek konserwowy leniwie zsuwa się z pułapu chmur

jak zamarznięte zimorodki dwutygodniowe

cichy baranek skulony z zimna śpi złożywszy łebek pod świerkiem

kusi święta noc, przypomina baty i razy, blizny na napiętnowanych plecach

spadają gwiazdy świszcząc jak race ogniste

nad głowami biednych maszerujących niemieckich jeńców wojennych

powracających z okrutnej Rosji

na rozbitych małopolskich drogach pełno Niemców

bosych, wynędzniałych, umierających z zabandażowanymi głowami

maliny czerwone kwitną w plastykowych miskach

ustawione w oknach zastępują choinki tęskniąc za owadami

leszczyna w śniegu kryje dźwięki dzwonów

zasłania serca dzwonów brązowymi prostymi gałęziami

(tworzy się symbol serca w gąszczu)

stoję z moja miłością nad dachu domu przy kominie

w otwarte usta staram się chwytać zielony groszek

kuszony dniem i nocą szukam kołatki po omacku

kołatki do pamięci bez nienawiści

snem żywię człowieka w sobie na Święta

>>>

Prorocy we własnym kraju

idący naprzeciw nas ………. milczą

tak ciężko jest śpiewać pod dachem polskiego nieba

zagrożone są rzeki, lasy, ludzie, rośliny, góry, pieśni

formalność, potencjalność strzeże marnej naszej egzystencji

powiedz tak  ja powiem tak powiedz nie ja powiem tak

niech sklei się dialog

przed nami klęczący rozmodleni błagający

i my chcemy przeżyć

i my chcemy żyć

trucizna ta nie płynie z kombinatów, stoczni, hut

ale z sal obrad, z posiedzeń, z piekielnych piór

lecz i pióra białe ze skrzydeł anielskich spadają na polską ziemię

rzeki wyszydzają lasy

kurczą się ludzie

zaskorupiają się myśli

rośliny karłowacieją

góry ulegają erozji

telewizor przed nami i łysy rzecznik Rządu

nasz żłób, nasze dusze złożone na tacy w kościele jak łzy

i my chcemy przeżyć

i my chcemy żyć

i umieramy

odmawiamy sobie życia, aby móc egzystować ledwo

my zaczyn chlebowy

wieś uparcie zbiera plony, które wciąż wydaje ziemia

klnąc w czasie żniw i przed Bożym Narodzeniem

przybywa proroków polityków żołnierzy milicjantów

przybywa internowanych księży i poetów

mamy znów odrodzenie pokolenia wojen

a przecież już jesteśmy wnukami

i trwamy tu znów w kraju

który odbiera życie 

>>>

Brak nam miłości

zamieniliśmy ją w ciszę

poobiednich wersalek i gazet w M-3

miłość wybija kilka razy godzinę wieczorną

na próżno

pieśń zegara nam przynosi

a my wciąż sami

patrzymy z balkonu tam gdzie

przedmieść szarość

przychodzi ktoś by podlać kwiaty w pokoju

wychodzi ktoś kto pożyczył od nas kilka uniesień

pozostaje ktoś kto czeka na próżno

na nasze dobre słowo

miłość tkwi w jednym kącie mieszkania

jak wyłączony telewizor

sprzęty są jak drzewa w lesie

publikatory te dziury w murze emigracji

są jak plemię leśnych ludzi milczących

pustka emocjonalna polskiego mieszkania

jak dziewiczy ostęp w rozedrganej Europie

miłość to może ten gołąb na parapecie

może tamten kredens ze swym brzękiem szkła

może firanka szamocząca się w otwartym oknie

daremnie walcząca z ingerencją interwentów

myśli wsiąkły w zasłony

przeniknęły do żarówek, wypełniły szkło

miłość czeka za drzwiami

cierpliwie naciska dzwonek przy drzwiach

a my?

my patrzymy na nią nawet od czasu do czasu

przez wizjer

przez judasza

>>>

Cel Pal – Och! Nie

ognia – las płonie

schemat ukryty jeszcze w rytmie

free rock taraban

wejście przez drzwi

brak kogoś kto przemówiłby

brak ja (jasności)

to bardzo dobre – przecież jest ciemna noc

noc oczekiwania całego pokolenia

musi tak być jakiś czas

 

uderzając w ton wojny spowodowano podświadome

szepty snów polinezyjskich

szepty o następującym zapisie: „materia

…”

dając ujście powietrzu zgromadzonemu pod ciśnieniem

w sercu bojowym

wyruszyli w pole mężczyźni w rynsztunku

w trzecim dniu wojny – głoski – śniadanka śmierci

 

spadają elektryczne sylaby z kurtyny

z hasła – z zasłony – z napisu – na coś

słodkiego co podnoszą słuchacze do ust

schylając się po to

w schronie telewizyjnego spektaklu

widać scenę ognia

 

teatralną scenę pokalano w telewizji pustką studia

więcej światła krzyknął reżyser

i objawił się luminarz

aktywny akt męski z krwawą pępowiną

oto humorystyczny generał dla mas

– wita telesłuchaczowidzów

patrzy las – płoną zwierzęta

pędzą szalone słonie symfonicznych kaskad

Bizancjum drży po Ural

Attyla śmieje się zakolem Cisy

Pal

Motorhead

na scenie

>>>

* Pozostała faktografia – fakt ! *

Cóż mi pozostało po wojnach

oprócz wielkiej jak morze kaligrafii –

FAKTOGRAFII – fakt

cóż mi pozostało po was

panowie : Hitler, Stalin, Pol Pot

kto zacz jeszcze

GARŚĆ faktów jak ludzkie prochy

rozważam pewien plan w komórce

rozważam w jednej z moich komórek

gdzieś przycupnięty w komórce głowy

MYŚLĘ – fakt

otwarty poprzez oczy i uszy i poprzez

DOMYSŁY

całość jak wielki bochenek chleba

jak księżyc w nowiu

płynie przez zabełtany sen

wygasają historyczne obrazy z TV

cichną hałaśliwe gazety

(czasem słyszę głosy

wszystkich ofiar, których dotyczą artykuły

– fotografie zmieniają się dla mnie

w małe bitwy i katastrofy

NAPRAWDĘ)

resztę wyrywają z mojej egzystencji

Rosjanie, Mongołowie i Sasi

wrażliwość jak most jak szyny

jest przetapiana w hutach mojego biura

miłość jak inicjatywa jak działanie

jest rozwalcowywana w stalowniach

presji Komitetu na blachę do puszek

jego kapłani niewiele mi tłumaczą boją się

a ja i tak modlę się swoją ośmiogodzinną

tracącą sens z każdą godziną naiwną pracą

nie ma ścian nie ma filiżanek francuskich

ani Statku-Pralni nie ma

ani włóczęgów niemieckich

nie ma postępu amerykańskiego

nie ma koszul ciepłych chińskich

wszystko zabierają faktografowie i historycy

pozostaje mi

pozostaje mi jeszcze Konferencja Selenologów

dwie łopatki emocja chyba daktyloskopia

jeden miedzoschron ciszy wiecznej

kontakt trzy piąte kciuka realności

cóż mi pozostanie po was

panowie:  Marks Engels Lenin

FAKT jak czaszka w pełni

>>>

* Doprawdy ..*

Żeby być najbliżej prawdy

trzeba rozpocząć drogę przez jakiś wiersz

wyrzucać sobie swoją próżność

trzeba myśleć o swojej odmienności

droga w ….. pełni pokorę

(dobrze wiesz, że takiej drogi nie ma

w otaczającym świecie – ani w – ani przez –

jest tylko – doprawdy)

doprawdy w słowie

żeby udowodnić, że posiadasz społeczną miłość

musisz w wierszu z egipskiej piramidy

zejść i w rymach wspinać się

przez leśne głusze jastrzębich i kawczych gór

przez wyżyny do sklepów mięsnych

Tarnowa Kościanu Krzyża

a stamtąd kolejką dostać się na Giewont – Plenum KC

tu zając przycupnięty w krzakach

porannego golenia

tam symbol na hak nadziany w progu Tatr

tu boża krówka wchodzi przez nos do starego teatru

tam hasło budzi brzask na Świętym Krzyżu

aby doprawdy móc zakończyć cierpienie

trzeba wiersz rozpocząć

gdy mówić nie wolno – trzeba

z zającem pod miedzą trząść się jak osika sercem

prawda do drogi ma daleko w pola blisko

lecz słowo przez bagna ognikami Elfów się przetoczy

i spadnie do stóp twoich

ale musisz być już wtedy

sam na sam z prawdą

bo jeśli nie to doprawdy tylko…

w pełni pokorę

>>>

* Krzyczeć z konia (ofiara)*

W morzu myśli pławisz konia,

który wyruszyć ma gdzieś tam

gdzieś gdzie step Attyli rozległy jak Azja

i spustoszona Europa

unosząc refleksyjny łuk twych nastrojów

pławisz też dłuższą chwilę swoje nagie ja

w łożach trzystu żon

jak dobrze w tej chłodnej wodzie

móc patrzeć na nienawistny brzeg

czuć chłód miliardów kosmicznych kropel

strzał tkwiących w żywym ciele

przekraczając Dunaj jak Morze Czerwone

prze nocnej lampce

jak trzeba cierpieć nie mogąc zrozumieć

że mózg wśród kontynentów

sklepów poligonów gazet książek

kołysze się w beznadziejnej zupie bezsensownych znaków

niezrozumiały ocean znaków

nie będących pismem

oczyszczając się w tępym obserwowaniu niemocy

w środku ścian lub twarzy ludzkich

czujesz swoje człowieczeństwo jak bezsilność

wobec cywilizacji łupiestwa, która cię przerasta

wszedł człowiek w nurt rzeki zawarl przymierze

wszedł człowiek w nurt rzeki ochrzcił się

stanął człowiek nad wielką wodą powiedział

ten żywioł to mój żywioł

moja wolność to zabijanie i grabież

potem zgwałcono odmęty i wiry rzeki

aby na dnie pochować człowieka i konia

złożyć na ofiarę wiatrowi przerażenia

dziś wody naszej schizofrenii

pieszczą nasze ciała

uspokajają zapomnieniem ognia

a brzeg czeka jak nauka mówienia

przez którą trzeba przejść by żyć

och!

już nie długo będziemy z konia

prowadzić pertraktacje

pokonując jakiś bród wielkiej rzeki zwątpienia

krzyczeć – naprzód

kto żyw – naprzód

kto po żywność – naprzód

kto po słowa – odwrót w stepy

wio…

>>>

Ona jest jak biały gołąbek pokoju

krzykiem swego lotu

białą powierzchnię swej intuicji

zwiastuje walkę z przestworzem lęku

masz ją

masz czelność przy niej być

słodko patrzysz w te kąciki zaufania

na skraju rzęs chłoniesz jej domysły

gdy płacze biegniesz co sił

gdy nachyla się nad tobą próbujesz ustać w miejscu

idąc przez wypalone czarne lasy razem z nią

drżysz trzymając jej dłoń poprzez swe wiersze

nie nie bądź wciąż ptakiem migrującym

bądź ptakiem pokoju

nie odlatuj stąd

węgiel czarny niech ulegnie intuicji prawdziwej kobiety

mój ptaku zimy

wyjdźmy z popiołów całopaleń z czasów dzieci – śmieci

tak prawdziwe jest dziś

razem z tobą

symbole są blisko

wiedza nie podpala już dziś

wiedza nie istnieje jak brud

niebo otwiera się 

przecież czyste jak ona

czekające na twój lot od dawna

w myślach brak było myśli

w pieśni brak było melodii

w sercach miłości za grosz

niebo czekało wciąż

za jeden grosz zaledwie

biały gołąbku budzisz moją wiarę

szybując przez noc

unosisz lęk by go przrzucić

przez świt

>>>

 

*Samotność *

W małym oknie sama na trzecim piętrze

widać jak przy stoliku nachylona

w brązowym sweterku pisze na maszynie

uderzając palcami w klawisze

nie odrywa oczu od tekstu

spięta pracowita – tuż przed przerwą śniadaniową

            Siedzi w swoim fiacie

            wyciągnięty wygodnie tuż za kierownicą

            opiera głowę na wezgłowiu fotela

            tępo szacuje tylne światła stopowe

            małomiasteczkowy taksówkarz

            w długiej kolejce samochodów po paliwo

            tylko on w jedynej taksówce

Z przedostatniej ławki w klasie patrzy

swymi błyszczącymi oczami siedmiolatki

z przedziałkiem na środku głowy

z włosami równo spływającymi

na lewą i prawą dziecięcą skroń

słucha dziewicza – patrzy niewinna

zaczyna myśleć – zaczyna się rumienić

tylko ona w jedynej ławce szkolnej

           Zbliża się wciśnięty w ciasny szereg

           razem z barykadą zomowców pojawiającą się

           u wylotu ulicy

           zza plastykowych zasłon patrzy na wrogi tłum

           słyszy oddechy i wycia syren

           czuje pot płynący po plecach

            w sercu wirują okrzyki tłumu

            w żołądku trawi kamienie zagubienia

            posuwa się krok za krokiem stąpając

            po kawałkach płyt chodnikowych leżących na asfalcie

            tylko on jeden obcy w tym szeregu

           w sercu zamieszek

Siedzi w środku autobusu

obok starego robotnika

wioząc swoje pragnienie emerytalne

swoje poranne senne socjalistyczne zwidy

okruchy audycji radiowej i modlitwy

chroniąc swoje kartki i resztki pensji

o pół do siódmej pędzi z przedmieścia

w kierunku szarego jak on miasta fabrycznego

tylko on w jedynym pracowniczym autobusie

>>>

myślenie rozpędza nas

w nurcie podmorskiego prądu

ocean myśli pieści kajdanami

chemii pierwszego wybuchu

elementarnych cząstek czasu

ocean myśli chce nas zawrócić z drogi

myśli są jak fale potopu

Arka jest w nas

opanowanie

wiara

ufność

>>>

1985

Ryzyko

Kiedyś podążano przez piekieł kręgi

w poszukiwaniu swojego ja

samodzielnie decydowano się na ryzyko

drzemiące w skałach Kaukazu

samodzielnie klękano w ogrojcach

kamienowano niepokornych by mogli uwierzyć

w ducha wspólnoty

dobrowolnie pisano wiersze

dziś wszyscy ludzie ustawili się w jednym rzędzie

lub rzec by można lepiej – w kolejce symbolu

mężczyźni sikają a kobiety plują przed siebie

niechby nawet i symbolicznie

niechby nawet i ten stalowy drut

na który zaczęto ich nawlekać jak suszone grzyby

nazwany został „kwintesencja sprzeczności systemu”

niechby nawet cierpieli bardziej

nanizani ludzie nie są ani perłami ani śledziami

między innymi są pożałowania godnymi

jajami przegranych dinozaurów

dziwolągami-gigantami nadchodzących czasów

niepasującymi do ery nieba

nawlekani, cierpiący, wypalani punktowym mozołem

(tęsknota do kręgów duszy)

poddani muszą zginąć razem z chorobą, która ich łączy

poddani muszą uschnąć dla szukania

poddani muszą się skończyć dla kiedyś

ponieść samodzielne ryzyko dla kiedyś

w każdym ogrojcu

>>>

Pasierb kat

Cierpliwości jak kot

spokoju jak kat

potrzebujemy sami

czegoś nowego

czegoś jak sen

niech ten kat –

pobożne nasze życzenia

wejdzie na wierzbę rosnącą

nad zwykłą polską rzeką

i schowa się w dziupli jak sowa

kwiat niech jak słonecznik będzie symbolem

we śnie kwitnący, czekający, służący

ten nasz pasierb – kat

zbliżając się w siarkowych mgłach

udając mistrza

podaje nam piorun

jesteśmy już tuż, tuż

jak skazaniec schodów, progów

chcemy wiedzy

o Marsie!

chcemy pewności jak słońce

odtrącamy krwawą dłoń

w ostatniej chwili

czekamy

>>>

* Epitafium*

Pogrzebano „Solidarność”

konsylium radzieckie stwierdziło trochę wcześniej

śmiertelną nerwicę prawdy w oczach

a także dziecięce rozognienie niewinności

na tym etapie nieuleczalne

odłączono aparaturę w Legionowie

wypisano tysiącstronicowe dokumenty

w domku na kurzej stopce

nad grobem stanęli schizofreniczni lekarze

schizofreniczni dziennikarze

schizofreniczni sekretarze

schizofreniczni naukowcy

schizofreniczni aktorzy

schizofreniczni duchowni

płakali, pęczniejąc w swoich kokonach powagi

w ostatnim przemówieniu Naczelny Spawacz

rozgoryczony przypomniał o niemożności

przewodniczenia przez Głównego Elektryka

mówił: nie grzebiemy dziś miłości, nie grzebiemy siebie

po czym stanął na głowie i wywiesił język

i zrobił pstryk…

w ciemnościach zaczęto poszukiwać

schizofrenicznego rzeźbiarza

>>>

Nie jest to sytuacja politycznie zbyt jasna, Mister

nie jest to sytuacja politycznie zbyt jasna, Towariszcz

po skrzypiącym śniegu kroczę

do niej

a ona pośród robotników rozmawia z Barcikowskim

sople wiszą u strzech

marksiści okopują się za stodołą

umacniają w klasowej nienawiści do wszystkiego, co ludzkie

z wyjątkiem krzywdy pojmowanej jak UFO

wiem, że mam obowiązek zdjąć krawat akceptacji

z kijem i torbą wyruszyć mi trzeba przez świat

wiem o tym wszystkim doskonale

od niej

lecz jest jeszcze zbyt zimno

ksiądz Jerzy jeszcze oddycha

drogowcy nie dają jeszcze za wygraną w Wieliczce

i potrzebuję storczyka takiego jak młodość

wzrastającego na lodzie

miłość wzbudzonej w tajnych szklarniach

nie jest niemożliwe nie mieć oddechu, Mister

nie jest niemożliwe nie mieć powietrza, Towariszcz

w klatce nasz wszechświat, Mister

w kloace nasze piękno, Towariszcz

po skrzypiącym śniegu kroczę

do niej

>>>

Wielki półmisek z galaretą moich nerwów

dwudziestowiecznych zastygłych pożogą

na stole w mojej klatce piersiowej

myśli moje jak ręce dziewczyny powoli zanurzają się

w chłodnej trzęsącej się masie

moje myśli społeczne formują się za dnia na ulicy

powstają z cudownie ludzkiej paniki

trzymam je w garści jak kule armatnie

po chwili ciskam je w niebo, aby w przestworzach

mogły udawać balony, śnieżki wirujące

idę ujarzmiony ulicą wysyłając myśli na księżyc

idę na uginających się ze strachu nogach

ja – Gavroche

ja – Pułkownik Rzeczywistości

idę załamany w kierunku bazyliki i młynów na wzgórzu

przenieść myśli ponad bagnem rzeczywistości

zmielić w rewii

zmienić w smaczny kąsek

>>>

Mały polski towarzysz

zapatrzony w wystawę świata

milczy o wielkich rzeczach

w ciemnych oczach pałających

kryje historie pełne łez

pytam go stojąc obok niego –

kogo kochasz, kogo nienawidzisz?

nie podnosząc głowy szepcze –

 opar wydobyty z własnych ust –

–  mur:

– mur wystaw zastępujących

                        palące życie

– mur mozołu zastępującego

                        brzemienną pracę

– mur pytań zastępujących

                        cichy szept odpowiedzi

– mur deprawacji zastępującej

                       dzieci i zwierzęta

pocieszam rodaka papierosem

odchodzę z jego miejsca przeklętego

kieruję się

ku centrum Narodu

>>>

Czego nie wie o mnie I sekretarz –

pewien jestem, że zna moje myśli prawie wszystkie

przypuszczam, że domyśla się treści moich snów,

co jak świeży deszcz zraszają mój polski dzień

widzi też zapewne, jak co dzień usiłuję z wielkim trudem

budować swoją tożsamość

może go to bawi

zażenowany jest, gdy widzi moją miłość

odczuwa przecież tak samo jak ja

swoje detektory i czujniki nastawił na moją charyzmę

pęcznieje gruba kartoteka informacji na każdy dzień

puchnie teczka opracowań

analiz dotyczących problemów z chodzeniem i mówieniem

moje dzieciństwo ma stale na ekranie

spenetrował moją przeszłość

przenicowano dla niego moje dotychczasowe życie

domyślam się, że czuje niepokój oceniając mnie

domyślam się, że dobrze wie,

iż za wszelką cenę chcę prawdziwie żyć

zna moją tęsknotę i chęć walki

każda godzina to nowa linijka tekstu do karty osobowej

przybywa jasnych argumentów w szafach i archiwach

moje zachowanie z każdą chwilą potwierdza prognozy

już za chwilę wyślą po mnie milicję

i przyprowadzą przed oblicze sekret-racji

jego jednoznaczne apele przekazywane co dnia

docierały, lecz spotykała je tylko ignorancja

jego agitacje w słowach rodziców, księży, wychowańców

docierały, lecz spotykała je tylko ignorancja

zachowanie I sekretarza wobec mnie wskazuje na to,

iż bardzo wiele o mnie wie

zachowanie I sekretarza wobec mnie wskazuje na to,

iż więcej o mnie wie niż ja sam

stałe poirytowanie I sekretarza wskazuje na to,

iż domyśla się najgorszego z mojej strony

bo jest prawie pewien, że coś ukrywam

– coś, co jest nie do zniesienia

>>>

Dziewczyna w czapie z lisiego futra

siedząc w kiosku zasypanym śniegiem

oferuje mi o świcie warszawską strychninę

zaglądam jej w oczy każdego dnia

kupuję jej wstawanie zimowe o piątej rano

i dojazd do pracy w prowincjonalnej zamieci

co jest jak cyklon B

– w ramach sprzedaży wiązanej

jak obozowanie i koncentracja

jak socjalizm i demokracja

jak proletariat i dyktatura

oto ile trzeba wycierpieć by zdążyć na czas do krematorium

i z tym cóż robimy, zastanówmy się dziś nad tym

cóż myślimy, gdy podlewamy pelargonie na oknie

duszony oczekiwaniem każę sobie wynagradzać

sprowokowane napady gniewu

duszony spojrzeniami z małych wiejskich kaplic

każę się całować mocno w usta

wyszukuję tezy ze szkolnego wypracowania

wielkie orędzie o nadziei wyniesionej z Brzezinki

przynoszę schowane pod koszulą

za pazuchą w ciepłym miejscu

zwykłe – „Ojcze Nasz odpuść”

lecz gdy mija godzina ósma

to jest już dźwięczne – „Ojcze okaż sprawiedliwość”

ręce moich towarzyszy głaszczą mój język,

język długi jak most w San Francisco

uciskają go by zgnieść po chwili

muszę wykrztusić wtedy ślinę z żółcią

komentator musi być uważny

nie może dać się oszwabić propagandzie

musi się mieć na baczności by nie oszaleć

w obecnym systemie sterowanej informacji

towarzysze rozkładają szpalty moich półsennych oświadczeń

otwierają język w oczach, zamykają oczy w ustach

a ja tylko śpiewam, ryczę, wiwatuję i opłakuję

stojąc lub biegając rano po biurkach

a ja wołam, dajcie kawy Molochowi

Brzezinka, Brzezinka to nie cała Polska

jest jeszcze Jaworzno

nie kupuję słów od dziewczyny ani jej snów

sny wymyślam zawsze sam

wystarczy, że spytają mnie o ósmej – co o tym sądzisz

wystarczy, że popatrzą na mnie z bliska

zawsze sam wypowiadam polityczne słowa:

nie, nie, nie

 nie

– ja je wyśpiewuję głębokim purpurowym barytonem:

No, No, No

>>>

* Ty i ty i ty *

Ściany świata walą się nam na głowy

kryjcie się bracia, siostry, synowie, córki

kameleony jak dinozaury

wychodzą z kryjówek na drzewach

drzewa walą się nam na głowy

sparaliżowani zalegamy na podłogach poczekalni

w autobusach, tramwajach

na trawie pod drzewami świata

drzwi otwierają sie na autostradach

nie pojawiamy się w nich pomimo wszystko

samochody pędzą wyłaniając się zza wzgórza

w samochodach również my ołowiani

kufer otwiera się pośrodku zielonej plantacji

z otwartego kufra zwisa damska pończocha

wydaje się nam, że to wąż wypełza z kufra

boimy się pończochy, damskiej pończochy

dlaczego nie wchodzicie do mojego mieszkania

dlaczego stoicie w bramie nieprzytuleni do siebie

dlaczego nie szepczecie do siebie – My

dlaczego pod okapem opieracie się o chłodne ściany

dzieląc sie samotnością jak deszczem

samotny ty i ty i ty

to nic, że ściany lecą nam na głowy

zacznijcie wreszcie mówić – My

głaszczemy korę drzew

brudzimy ręce smołą

wbijamy drzazgi i kolce w żywe ciało

drzewa są nie do zniesienia

krzyczą – ty, ty, ty

dla mnie obecność – ja – jest nie do zniesienia

przyczyna stanu samopoczucia w utraconym Raju

jesteśmy w wątrobach, w sercach, w pociskach dum-dum

chorych spojrzeń zmierzch sonduje nasze mózgi

łoskot spadających cegieł odbija się od wschodzącego księżyca

poddajemy się eksperymentowi końca cywilizacji

leżymy tu i tam skończeni – ty i ty, i ty

przeznaczeni dla zamian pod gruzami

zjednoczy nas dopiero

całowanie śladów ludzkich stóp

>>> 

Dziś kazałaś mi usiąść

położyłaś dłonie na moich ramionach

zerwałem się nerwowo trzepocząc

swoimi skrzydłami i gestykulując rękami

pobiegłem w świeże, młode żyto

przykucnąłem tam, przyczaiłem się

dygotałem w chłodnej neurozie jak przepiórka

patrzyłem jak dziki zwierz przez źdźbła traw

kurczyłem się, a wielkie niebo rozrastało się jeszcze bardziej

pęczniało, wypełniając się wiatrem

niewypowiedzianych słów

przytknęłaś palec wskazujący do ust

zacząłem kopać rękami jamę jak lis

drapałem paznokciami mokrą glebę tuż pod sobą

pogłaskałaś mnie po policzku

targając się na powrozie wgryzałem się jak kret

w wielką plastykową rurę-tubę w ziemi

w róż moich symboli tam gdzieś

w tajemnicy

w głębiach mojego uchodźctwa

zakopanych na zawsze

wyznań

>>>

Na stos historii

Kazałeś cieszyć się, więc zanurzyłem głowę w rzece

kazałeś iść, więc potoczyłem swoje życie drogą przez pustynię

spotkałem się z Mojżeszem na górze samotności

niemy, ogłuszony na polach w Egipcie

pokazałeś palcem na ogień, więc zawstydziłem się

udałem się ponownie w niewolę

spotkałem kobietę pośród wzgórz obiecanych

w trakcie posiłku

z okruchem sera na moim policzku

miłosne cierpienie rzuciło mnie na świeżo zaoraną ziemię

ona wzięła mnie za rękę i pomogła mi wstać

podszedłem za nią na stos historii

w płonący la, który zajął się

od gorejącego krzewu

>>>

Oni trzymają nici

my rzeźbimy lalki

dlaczego może oceniać ciebie ktoś

jako twórcę

a ty nie możesz sięgnąć po odrobinę autoironii

tak by nie otrzeć się o szpital wariatów

oni mają stalowe nerwy

i wiarę mocną jak konopny sznur

a raczej pewność, że są sędziami

dlaczego mogą cię oceniać tak łatwo

a ty nie możesz, choć raz zamienić ich w swoje lalki

tak by nadal pozostali ludźmi

sterowanymi wolnością

 >>> 

Jeszcze boli serce, choć rana zrosła się już

przed tysiącem lat

czasem rana otwiera się i serce krwawi

jeszcze drży liść na drzewie a przecież

od milionów lat wie gdzie jego miejsce jesienią

karty idą w tas

Rzymianie zabawili się światem

na dwa tysiące lat przed Hitlerem i Stalinem

rozwiązywali kwestię żydowską

ukrzyżowali Chrystusa

zdobyli Jerozolimę i Masadę

chcieli zdecydowanie zakończyć z sprawę

z narodem wybranym

na nic wszystko

Niemcy z Bogiem przeciw Bogu

Rosjanie z Bogiem przeciw Bogu

rozwiązywali kwestię polską

czaszki i kości potoczyły się

a my wciąż czujemy rozrywającą ciało

pulsację

po tysiącach lat nie chcemy umierać

na skinienie ręki Rzymianina-Rosjanina

bo wiemy gdzie nasze miejsce

jak Żydzi

>>> 

Deszcz to jednoznaczne słowo

słowo to pada na glebę stęsknioną

grzechem lub marzeniem

słowo pada na kartkę papieru

wyzwala dźwięki, echa, szmery

ciszę po homilii

chcę iść rzekł sługa boży

czy widzisz te chmury na szczycie

rzekł bocian czarno-biały

i ja jeszcze do tego mam klucz

i mnie jeszcze do tego nic nie obchodzi cel

i mnie nikt nie jest w stanie zatrzymać

wyobraź sobie spiralę DNA w kształcie

plątaniny autostrad w wielopoziomowym skrzyżowaniu

na takich arteriach ludzie prowadzą swoje auta

ciągle kluczą szukając wyjazdu

będąc na drodze mającej przecież kres i cel

płacz rosą klonie przydrożny

płacz sokiem drogocennym

płacz słowem szukania

musisz tu stać co dzień

kamienie ranią nogi

tak wiele blizn mają umierający

docierający do celu

>>> 

W trakcie żałoby radio leje łzy

spływają do pamięci tak jak

trzy lata temu

z półki na półkę i niżej

nadstawiam kubek garstki

żałoba – mokra plama

otwieram sklep z trumnami

na przekór radiu

podejmuję kurację oczyszczającą

z cywilizacji

będę żył długo

>>>  

Tam za rzeką

Ogień nad rzeką płonie

noc kurczy się wciśnięta gwałtem

pomiędzy dwa strome brzegi

Słowianie drzemią przy ognisku

blask ognia miesza się we śnie z duchem lasu

tchnieniem narodu i wiarą

oczy chłopców zamknięte

korony cierniowe na głowach

długie czerwone opończe

czarne koty w nogach

las za plecami

rzeka szemrze odbitymi płomieniami

ciszę przerywa syk pękających ogarków

rozsypujących iskry w rozbłyskach ogniska

tam za rzeką jest lotnisko wojskowe

tam za rzeką jest betonowy plac

tam za rzeką grzeją się silniki samolotów odrzutowych

rzeka krwawi przestaje się mieścić

pomiędzy stromymi brzegami

Słowianie tańczą wokół posągu Trzygława

wyśpiewując wojenne kłamstwa

nad Niemnem

>>>

Wielkie puste głodne życie

senny trzmiel kołysze się nad żaglówką

przywiązany nitką do topu

krowa wiosłuje, macha pagajem

zupełna flauta

jajo? cóż to jest?

Ledo! cóż to jest jajo?

nie przerywaj, jem

stokrotka rosła polna

lecz szablą ściąłem ją

mój koń polubił ją

za czapkę wetknąłem ją

przecież zniszczyłby ją czołg i tak

dlaczego więc ci żal

przecież czołgi też pachną

i to jeszcze jak

dają się lubić tym, co je lubią

Kołyszę się przywiązany za jedną nogę

do masztu zamiast bandery

jestem własnym autografem

koło obraca się

dziecko liczy obroty

lecz nie wie, czy koło obraca się w prawo czy w lewo

lecz nie wie, czy koło obraca się we właściwym kierunku

lewiatan zbliża się od tyłu do dziecka

on nie ziewa on chce je zjeść

o tak, zaraz, zaraz je zje

życie puste

>>>

Oczy twoje w mgłach nad zatoką

oczy twoje jak cała laguna wieczorem

oczy twoje jak beczki wyrzucone na brzeg

jeszcze we wspomnieniach jak w omułkach całe

twoich oczekiwań brak

pośród drzew w takt marsza w strojach krasnali

drepczą oczy twoje, aach

patrząc z samolotu na twoją twarz

wielką jak wyspa widzę społeczeństwo

odwzorowane w niej

okradam cię z duszy i z cierpienia

społeczeństwo okradane jest z mięsa, kości, tłuszczu

wielkość w zatoce, koty i szproty na kutrach

zemdlony nad brzegiem, skapcaniały,

sporadycznie podrygujący

chwytam twoje oczy, sumy, szumny

a zwłaszcza knuty, kocham cię, czy też nie

dotykam powiewu znad morza

głaszczę chłód wiszący nad molo

otwórz chociaż swoje oczy

niech zobaczę swoją miłość

lub śmierć rybią

>>>

 

Usnąłem dziś na straży

okulista nie przyjął mnie

sierotę błądzącego w mieście jak w lesie

przygarnął jak wypożyczyłem z Muzeum Wojska

czołg na jedną godzinę

kosmopolitą nazwał mnie lodziarz

gdy podpaliłem czołg

co stopiło lody

wikliny skryły mnie nieśmiałego

na rzeką polskich serc

urwało mi lewą rękę

w czasie obróbki skrawaniem

kilka dziewczyn całowało ocalałą

lecz nic to nie pomogło

ani ta się nie wydłużyła

ani tamta nie odrosła

wierzcie lub nie jak tam chcecie

ale kochałem swoją pracę

swoją pracę mówcy do wynajęcia

na meczach policji z opozycją

mówcy więziennego trochę zakamuflowanego

spikera i lektora w jednym

jednak jedynym nieodkrytym

Piotrogród to nie Leningrad

Stalingrad to nie Wołgograd

Moskwa to nie Ruś

chrapanie psa to nie chrapanie człowieka

zobaczyłem się z nim we śnie

nie boję się już SB

boję się wiecznie żywego Stalina

na straży w każdym z nas

>>>

Ułaskaw mnie

Będę malował twój portret w myślach

myślę, że dam radę wykonać jeden w ciągu godziny

sekundy na opuszkach palców

zostawią czułe ślady

a smutek przeniesie je do mego wnętrza

do uwitego tam gniazdka miłości

portret pojawi się w bezczasie

jajko twej bluzki

owal Madonny

horyzont fabryczny

balony jak kwiaty na niebie

w tle zastygniętego piękna

gdy stworzę tysiąc złotych portretów

ożywię ten jeden

i będę cię błagał o łaskę

ułaskaw mnie

skazanego za śmiałość

>>>

W tej dziedzinie nie jestem świadomy

lecz pokornie słuchający – to wystarczy

udostępniam swój warsztat i swoje narzędzia

a jest tego dużo i wysokiej klasy

( i tak na przykład fioletowe skrzydła motyla z aluminiowym sercem

na koniuszku języka żmii lecącej w statku kosmicznym króla Snuvet L.,

który to król jest komornikiem w wolnych chwilach wchodzącym w nasze układy gwiezdne,

kochającym dobrze zjeść i żmije, z którymi kłóci się często gubiąc się i myląc –

szkoda trochę tego motyla, lecz to codzienne śniadanie samiczej Z ..)

taka aparatura może zawieść, bo jest skonstruowana

jak wszystko, co jest skonstruowane

miłość tworzę od wielu lat, lecz nawet dziś

po tylu latach kombinacji i przechwalań mistycznych,

rokowań metafizycznych

czaję się jak bym

wcale miłości nie znał – czy to możliwe

miłości, która nigdy nie zawodzi

tworzę – słucham

tylko dlatego brak tu sprzeczności

gdyż Oni są obok

Ona + Trójca to moja Czwórca

cóż z tą żmiją – pyta nadmuchiwane jabłko

przecież to był wąż

zwykły wąż świadomości

co się żywi kurzem z drogi

>>>

Ty, co chciałeś wiedzieć jak długa będzie chwila finezji

w twoim regulowanym życiu

ty, co zawsze chciałeś to powiedzieć

tak, by śmiały się wszystkie kobiety świata

oto świat w którym płacz nabrzmiewa

dzieci szepczą na ucho coś Bogu

ten, co z dachu wieżowca powie – porzućcie

córki, matki, siostry, żony i kochanki

oddajcie się prawdziwej miłości

ten, którego piwnicę głowy zalegają

kruche, zeszłoroczne liście

ten, który zstępuje po sczerniałych schodach

dźwigając dwa wiadra deszczówki

ten, co chciał to powiedzieć

ten, co zaniósł wodę do oazy poprzez katakumby

oto, słowo maszeruje poprzez pustynię

ty, co zawsze chciałeś je wypowiedzieć

>>>

Oczyszczalnia ścieków tu na prowincji

jest niestety nieczynna

malinowy chruśniak, w którym wiją się czarne

przewody jak liszki i kiszki

jest za każdą stodołą to fakt

wydłubano oczy zegarom

spuszczono psy sumienia – powoli

kał oddawany jest w stolicy

ja myślę zbyt nerwowo

czasem o równinie, czasem o wyżynie

czasem o prawdziwych górach

mam mniemania nieczyste

Jak połączyć duchy telewizyjne z duchami leśnymi

– oto jest pytanie

jak je połączyć gdy las podchodzi pod drzwi domów

i prosi o to a serial się ku temu nie skłania

Wypisz wymaluj – władza

jakie słodkie imię

wędrówki ptaków tu na południu są szczególnie widoczne

nad horyzontem zawsze ołów – najazd kamery – akcja

odrzutowce – ujęcie – ptaki, ptaki, ptaki

ptaki są w przewadze

Biały kożuch na mleku i na sercu

ale to państwo na rzece przez chwilę nie tonie

a fe – to fekalia

ale to państwo na ciele błyszczy zrazu

a fe – to świerzb

Noce i dnie walczą ze sobą

prawie nie łączą się, nie dotykają

powoli, powoli, trucizna musi wypłynąć

z tej rany w boku krwawiącym otwartym

inwestycja opatrunkowa obliczona na stulecia

ludzie Wałęsy siedzą

samoloty lecą, lecą, lecą

lecą do lepszych krajów

gdzie funkcjonują jakieś oczyszczalnie

ran

>>>

Przywiązanie do rzeczy niemających żadnej wartości

czasem wydaje się, że wszystko, co robimy

jest takie małe i nieistotne

to znów powstaje mniemanie, że nasze myśli

są tak ulotne,

prawie nieistniejące

jak kolory kwiatów

>>>

 

Już nie ma prawdziwych twórców czystej krwi

w radio półszlachetne koziorożce żują trawę

słyszę ich odgłosy

w telewizji żrą skorpiony pozbawione kolców jadowych

i skarabeusze gleby nienawożonej

widzę jak z paszczęk wypadają im resztki pożywienia,

które daje się zwykle wierzchowcom czystej krwi

Płacz kochanie, gdy zrozumiesz,

że przynależysz do tego społeczeństwa

nibyludzi w nibykraju

wiatr nie przynosi odgłosów z serca pustyni

rzeki nie wypływają z serc

może mi się tylko tak wydaje, ale chyba

już nie umiem mówić, już nie umiem słuchać

kaszlę sam, cmokam sam, trwam pośród elektromagnetycznych fal

nibykomet, nibypiorunów, nibyzórz

już nie ma kto przykryć ludzi we śnie

ciężką pokrywą silosu atomowego

nie ma ludzi chorych w ognuiu, zdrowych w chrześcielnicach

nie ma czystej krwi pobratymców

nie ma co kochać

nie ma do kogo mówić

>>>

Tracę pośród was

dlatego uciekam w samotność

moje myśli jak strusie

biegają po pustyni

chowają głowy w piasek

może szukają piekła wewnątrz ziemi

jak z dziecięcej bajki

tracę wszystko myśląc o serze

i pustce w jego dziurach

idę tam gdzie serce szuka spokoju

na drzewach baobabów

tu powieszeni schizofrenicy sinieją od paru lat,

och,

bydlę we mnie przeżuwa przekaz światowej ligi

a czasem zwierzę we mnie mówi – hej!

graniaste bryły w nosie nie przesypują się w stosach

częściej niż raz na wiek

kule przesypują się z oka do oka jak w klepsydrze

częściej niż raz na dziesięć lat

gdy kruchość daje się złapać halucynacją

niewiele już mi pozostało siebie

tracę wśród was

zamykam się w łazience by kpić

z pustej wanny

ktora może przelać wodę lub krew

>>>

Zapalnik nienawiści

To takie proste kochać swoje glisty

jak swoją głowę

nienawiść utrzymywać tak, aby mielizna

nie została udokumentowana szeptem

na koniu-szkielecie nie wyprzedza mnie nikt

coś nie uosabia się

i sam nie jestem szkieletem

nie mam kosy i nawet kiru

lecz boję się całą noc

nikt uosabia się

czy mógłbym mieć prywatne więzienie i prywatnych więźniów

tak, wtedy dumnym krokiem wchodziłbym przez bramę

niosąc w wiklinowym koszu różne przysmaki

w odwiedziny przybywałbym jak wilk

w przebraniu Czerwonego Kapturka

teraz jest niedzielny wieczór i trzymam głowę w dłoniach

upokorzony

postanawiam się zmienić to znaczy zmienić towarzystwo

charakter pisma, sposób pracy, akcent, wygląd zewnętrzny,

słownictwo

głowa zechce pękać na pół

nienawiść jest w nią wetkniętym zapalnikiem

wyleci razem z trującymi gazami

reszta pozostanie

>>>

Tru tu tu

Upadnie wszystko

i nie zostanie nawet możliwość wyboru

nie wybierzesz ani łąki ani siebie

zostaniesz sam w Polsce

nie będzie czasu na sąd

tru tu tu tu tu

Mógłbym cytować fragmenty gazet codziennych

wykopać grób, przespać się w jego gliniastym brzuchu

lub nie robić nic a nic

przecież deszcz pada

gdzie a gdzie

ludzie walcie

tru tu tu tu tu

Wszystko spadnie na Hiroszimę

serce, znieczulenie, świadomość

płaszczyzna w bieli u stóp Hebronu

nie mam żadnej wiary

wszystko jest relatywne

sokoli lot w dół, trach

tru tu tu tu tu 

Kwiaty we włosach

dziewczyny i za uchem chłopca

talerze, talerze latające

maja nas uratować

czekanie przed murem na cud

gdy już nie można używać słów

czekanie jest jednak wyborem

tru tu tu tu tu

Gdy upadnie wszystko

czy upadnie mur

wal w niego czołem, potylicą

ot i wszystko – upadnie

tru tu tu tu tu

>>> 

Góra dobra

Jeszcze się boję się tej góry dobra

która jak Synaj piętrzy się we mnie

boję się wysiłku dla dobra

bo wiem, że takich szczytów jest milion

że na każdy z nich by się wspiąć

muszę zgiąć kark

człowieczy dźwigam kamień

i jak Mojżesz spychany jestem w dół

za którymś razem poznam Boga

w ogniu płonących samochodów

czerwono kwitnących kaktusów

w słowach wykutych w kamieniu

Moje góry, moja moralność, moje zjednoczenie

muszę pokonać wreszcie ten strach

zostawić wszystko i terror w mieście

i horror w domu i zbrodnie w telewizji

każdy wiersz jest moją górą

każdy dzień jest dla mnie górą

każdy człowiek jest dla mnie górą

każdy wiersz jest moją górą,

choć niezbyt wiele z niej widać

tak jak w Tybecie tylko szczyty i szczyty

szczyty ponad chmurami

ciężko jest na to patrzeć na jawie i w snach

łzy płyną po policzkach

łzy strachu czy radości

w sumieniu twarzą w twarz z samym sobą

w krajobrazie kilometry kamiennej pustyni

i piętrząca się inercja w ciele

a tu trzeba schodzić w dół

>>>

W pamfletach na oczach myszkuję po wielkim domu

Ojcze! – wznoszę modły

w krwią nabiegłych zdaniach stoję, jako cel Kupidyna

doszukuję się, wyszukuję, oszukuję się

wiosło marzy mi się, kolasa i bocian

hen po kuchni biegam zrywam niezapominajki

gitara czeka i kartka czeka

wyczołguję się spod wersalki

chcę braw czystych narodowych

i barszczyku po północy

podróżować w solówkach i dzielnicach

kołysz się ziemio obiecana myśli

palce w kształcie chmury nade mną

jakby krzyczały – stój!

staję na baczność, czuwam

w szortach na głowie

w okularach na uszach

cisza wyłuskuje mnie z Ziemi

gdy wyschnę, wypalę się

wydam owoc stukrotny

wąski język jeziora, wąskie pasemko śliny

otwieram wydawnictwo, otwieram oczy

patrzę w lustro, widzę politykę w tle

i oczy moje widzące, oczy patrzące

z oczu kpię jak z Kupidyna

nierozważnie, oj, nie rozważnie

pamflety zmieniają optykę

>>>

 

Nasze okręty płyną wokół wysp starożytności

balansujemy na linie

kot zmiażdżony przez ciężarówkę

przykleił się do asfaltu

tęcza wzeszła, rozbłysła

koń we śnie cichutko przychodzi

wśród rannych mgieł na łące

odwędkuj moją rybę

kolumna oddycha choć tkwi w torfowej łące

wokół niej kwitną białe kwiaty

idziemy po gzymsie przy ścianie wieżowca

księżyc odbija się w rzece

ręce wyciągają się same po ręce ukochanej

lina drży

fale morza uderzają o brzegu

filozof patykiem kreśli znaki

na mokrym piasku

boimy się zagłady

w naszych włosach na głowie

lęgnie się robactwo

myśli pozostają czyste

sny przenoszą przeszłość i przyszłość

dopadają nas na linie

serce ściska się z bólu

księżyc gaśnie

lina rozkołysuje się

spadamy w starożytny odmęt

w pieniste oceany logiki

w szaleństwo mądrości

czyż taki jest koniec ryzyka

koniec głupoty

wypełniają się czasy przedwcześnie

przybliża się ostateczny koniec marksizmu

>>>

Skamieniałem

Wszedłem do jej domu, przestąpiłem próg

tuląc się do mnie powiedziała za drzwiami:

– jaki ty jesteś opanowany, jaki męski

zjadłem kromkę chleba

popatrzyłem w lustro stojące naprzeciw mnie siedzącego w fotelu

i zobaczyłem rozkołysany dzwon

wydało się przez chwilę,

że pelargonie na parapetach wzrastają, rozkwitają się pełniej

wypełniają się kwieciem okna

czerwienią i zapachem przesłaniając świat

ona gładząc moje włosy niespotykanie długimi palcami powtarzała:

– jaki ty jesteś opanowany, jaki spokojny, jaki odmieniony

kredens kuśtykając podszedł do wersalki

stanął nad nami, zadzwonił szybami

z sufitu zaczęły wyrastać źdźbła traw

by uschnąć po chwili

pelargonie zaraz zmieniły się w plastyk

gładząc muślinową sukienkę słyszałem jej szept:

– jaki ty jesteś opanowany, nie poznaję cię

drzwi do pokoju otwierając się i zamykając

skrzypiały – proszę, proszę, no, no

przerwałem miłosną grę, wstałem z wersalki

wziąłem ze stołu sweter i założyłem go

na środku pokoju dostrzegłem na całym ciele zielony mech

po sekundzie skamieniałem –

nie poznałem się

>>>

Ucieczka od światła

Wielkie nieznane światło

panowało pośród ciemności tego świata

choć przesłaniały je wojny

zepsute społeczeństwa, grzech

nieprawdopodobnie jasny Mojżesz niósł je

mozolnie aż Chrystus postawił na najwyższej górze

marksizm rozwiesił zasłonę i wskazał

ścieżkę w doliny zatracenia do lochów

ludzkiej psychiki – w ciemność

i wtedy wielki tłum w Woodstock dostrzegł je

wszystko wydało się znów piękne, zwycięskie, świetliste

samo w sobie

ale nie było

>>>

W ustach termometr

Krętą podgórską rzeką płynę

nad wodą trzymając coś w rodzaju Biblii

poziom międzygalaktycznej świadomości w niej

mijam małe czarne raczki sunące w mule przy brzegu

konia bądź lwa trzymam za uzdę

w tej chwili rozumiem to jednoznacznie

chwila wyznacza sens

mój gniew podgrzewa wodę

jestem jak bryła lodu w piecu martenowskim

jak ruch w rozbitym atomie wodoru

ludzie stoją na brzegu rzeki

wysoko wśród drzew trzymają kosy w rękach

wspierają się na grabiach

mężczyźni w slipach kobiety w bikini

bystry prąd rzeki potrząsa mną wśród wirów

wśród zwalonych do wody drzew

w ustach mam termometr niewyskalowany

nie mogę zamknąć tej dostojnej księgi

nie wolno mi stracić wierzchowca

nie mogę zmierzyć temperatury

>>>

Wieczór skonał, czarna noc

na rozgrzanym balkonie postawiłem

kryształową szklankę

po chwili wypełniłem ją pieniącym się piwem

natychmiast stała się celem

spadających sierpniowych gwiazd

gdzieś w pobliżu unosiły się w powietrzu

ponad drzewami synkopowe melodie wibrafonu

ludzkie szczęście dyszało w trawach i liściach drzew

idea falująca światła dotarła do mózgu z księżyca

tuż za nią przebiegła rozłożysta z reflektorów samochodowych

oczy zetknęły się z drżącą Mleczną Drogą

moje ciało mężczyzny bez mojej zgody

wezwało wieczorną gwiazdę miłości

po chwili oplotły je pędy winnej latorośli

jak w matczynej kołysce Wenus utuliła mój smutek

samotność wskazywała gestem rozpaczy i gestem rozkoszy

miejsce dziecka

życie z oddali przestało palić ogniem codzienności

gdy na moją głową rozbłysła i zgasła kolejna gwiazda

zrodziła się we mnie apokaliptyczna myśl

wibrafon zamilkł w ciemnościach, kryształowa szklanka

pękła z brzękiem i spadła z balkonu

wiatr szarpnął wściekle wrastającą już we mnie

winną latoroślą

postanowiłem wysłać swoje sny na ulicę planety

>>>

 

Wcale nie muszę słyszeć słowa „ciemność”

by zrozumieć, że jest noc

nie muszę słyszeć słowa „łzy”

by doznać na ich widok rozdwojenia jaźni

dziś po pracy zapaliłem papierosa

w wyobraźni za każdych haustem dymu

odkrywałem łan żyta pożerany przez ognisty wiatr

oryks jej czułego dzieciecego dotyku

wszedł na odległe wzgórze mojej tęsknoty

zawsze tam na horyzoncie pojawia się coś,

gdy niecierpliwość każe mi wstać i udać się w chłodne miejsca

czasem bywają tam organy i chóry Boga

a czasem tylko biała chata przodków Galów

czasem moja miłość martwolica w białej sukni wśród zieleni

najpierw płomień potem ona potem łzy

tak staram się pochwycić wyrzut sumienia

zrozumieć, że ona to ja już na zawsze

i wcale nie muszę jej widzieć

>>> 

 

* W ustach  *

Mały ptak bez gniazda

osiodłany z uzdą

cały w twoich ustach

lot stu komarów

w kierunku wielkich piersi

przyjeżdżasz nocą tuż przed brzaskiem

samochodzikiem zapachu

budzisz mnie

parzysz mi kawę

wyjmujesz ze swoich ust

stawiasz mnie delikatnie obok siebie

wejdę w ścianę zmysłów

jeśli będę zbyt długo sam

powiedział księżyc

i w tym momencie oświetlił schody

za moimi plecami

ja dotknąłem rękami gładkiej ściany

deszcz zastukał dużym palcem

w przednią jedynkę księżyca

w pobliżu śliny czułości

dam ci czas przejścia i otoczę światłem

jesteś mi potrzebna po tej stronie

żywot we śnie twój i mój

podniosła muzyka i rącze konie

mała iskra we włosach twoich

odłupana z księżyca

percepcja księżyca i miłości

bez gniazda w czasie

 >>>

             

Zakamuflowany ślimak papieru

posuwa się po krawędzi drzazgi

wielkiej jak dolina wbita w górę

spolszczony krasnal łez świata

toczy ślinę przemówienia

umiera dla swojej organizacji w słowach

zagubiona koza nad brzegiem Wisły

w krzakach pobrzękuje łańcuchem

zamiast baranka

w korycie rzeki płynie denaturat

zamiast wina

mały cień symbolu na co dzień

w tajemnicach słów

zamiast słów

małe drzwi do małych głów

otwiera ślimak rożkiem

wsuwa jakąś myśl do przemówienia

zbyt powoli

>>>

 

Dziś usiadłem przy stole

o godzinie 12.00

dziś wsunąłem się z krzesłem pod blat stołu

o godzinie 12.08

dziś spisałem dzieje sumienia sympatycznym atramentem

dziś odłożyłem papier na wschód od swojej lewej ręki

o godzinie 14.48

dziś została utajniona moja dusza

czarną kropką

dziś wstałem od stołu

o godzinie 15.00 

>>> 

 

Nie próbuj wcisnąć tu seksu

nie próbuj podrzucić miłości

w kręgu świec

towarzysz, obrazoburcze ołtarze, dreszcze

tiara podobna do biskupiej lecz nie biskupia

ściana urwiska

drzewo nad brzegiem fałszu

zwierzę nie może zostać zaakceptowane

mówisz lecz nie wolno ci krzyczeć

połysk metalu, zapach oliwy

kant krawędzi, rozbłysk swiatła

wielkie marmurowe panteony, biblioteki

schody Akropolu, po których schodzi wieśniaczka i czarny ląd

to już niebezpieczeństwo

tylko doświadczenie, tylko wprawa

precz z palcami, precz z oczami

precz z sercem, precz z wnętrzem

podniebny lot samolot Ikar dmuchawiec

ustawmy się w dwuszeregu, ustawmy się w kolejce

krzyczmy, brońmy się

nie myślmy milcząc tylko

czas niesie niebezpieczeństwo życia

z niemyślącymi towarzyszami idei

>>>

 

Poranek filmowy po mszy

W poranku filmowym zaraz po mszy

niedziela uświęciła symbol ciekawości

takiej ludowej ciekawości trzeba dziś ze świecą szukać

ja znajdowałem ją siadając na kolanach ojca

z zabawką z odpustu spod murów kościoła

potem dęby, liście, jesień i kilka suchych desek

z desek mógłbym wykonać nowoczesny samochód

to znaczy jego karoserię jak Schulz

mógłbym lecz tego nie uczynię bo żyję

a deski są z żydowskich bud,

których już nie ma

choć seans trwa

>>>

 

Tramwaj odjechał

Samotny człowiek obok dzisiejszego dnia

to ja sam ze swoim losem skołatanym – na przystanku

nadjechał tramwaj gorący w sierpniowe południe

wygląd motorniczego był nie do zniesienia

pomyślałem, że przywiózł mi zagrożenie – nie wsiadłem

pomyślałem, że pasażerowie będą naigrawać się

z mojego cierpienia – nie wsiadłem

pomyślałem, że w rozsuniętych drzwiach

zostanie zdemaskowana moja samotność – nie wsiadłem

tramwaj odjechał a ja stałem na przystanku do wieczora

odetchnąłem dopiero wtedy, gdy gwiazdy zapaliły się na niebie

popatrzyłem w górę i uśmiechnąłem się

nadjechał księżyc – wsiadłem

>>> 

Błyszczący księżyc to nałogowy alkoholik

co wieczór widzę jak upija się śniegiem

potem zmienia się w czarną pustynię

milknie, zasypia, pozostawia mnie rannego

bez żadnej pomocy na bezludnej Ziemi

nie ma sumienia

wtedy, gdy krew płynie w bruzdach po moim ciele

gdy ona wkłada sobie w usta

poszczególne części mojego ciała

gdy wspominam żurawie wtapiające się w miedź

puszek unosi się w gorącym powietrzu

gdy wspominam jak kiedyś kochałem ją

przy księżycu

jestem teraz jak piasek pustyni

jestem teraz jak śnieg

roztapiam się w fatamorganie

która jest pokarmem dla innych

>>>

Moje oczy oddzieliły się od reszty ciała

w winie w miłości w modlitwie

teraz są indywidualnym

momentem politycznej

sytuacji serca

pępowina została przerwana

moje oczy szybują poprzez przestworza

moje oczy patrzą na Molocha

moje oczy patrzą na składany mu hołd

uciekały wiele razy

przez te ostatnie lata rozkoszy i klęski

lecz zawsze wracały tu

dziś dumnie indywidualne

wyłupione w my

politowania godne ciało bez nich

jest jak padły dinozaur

jak góra zjełczałego masła

ciało ze ślepym sercem

głowa oczekująca

już po

z kraterami pamięci

zastygłymi

>>>

 

Kamień dla wszystkich ludzi

biały kruk czarnego lęku –

mówisz do mnie

z wielkich sopli u mojego serca

spadają małe krople

zasypujesz mnie ciepłem

w białej nocnej koszuli

ból jak u wszystkich ludzi

na schodach moich włosów

ociosany kamień dla wszystkich ludzi

żelazo walczących

brzoza umierających na północy

cedr wielbiących na południu

pieniądze tęskniących

mech dla oczekujących śpiących

kamienny ołtarz na wzgórzu

misterium dla wszystkich ludzi

więc i mnie

>>>

 

Byt narodowy wchodzi w moje myśli

z nocą jak plama

zastanawiam się ilu ich trzeba

– tych sprawiedliwych

a za sprawiedliwych podają się dziś miliony

silnych, prawdziwych, którzy przetrwają

– dwóch

Semici bawili się cyframi

rzucali nimi o ścianę na ucztach

ponoć po Mickiewiczu mamy mieć to wszyscy

czy wielu przeżyje swoją sprawiedliwość

i to w dzisiejszych czasach

chociaż cyfra stoi jak latarnia morska

na skalnej wyspie oświetlając przesmyk

nie wiadomo czy będzie miał kto

wpłynąć na właściwy szlak

dobrze, że ktoś jeszcze rysuje na murach

te cyfry te kotwice

pojawia się iskra nadziei

choć historia i pamięć tak nie wiele dziś znaczą

mniej niż wtedy w Lascaux

czy wystarczy rodzić dzieci

czy wystarczy nauczyć ich cyfr

smutek koszar

smutek obozu

smutek piwnic

nie Paryż

nie Warszawa

nie Nowy Jork

nie Moskwa

nie dyscypliny cień

byt plemion zaczyna się w duszy

czy myśl za parę lat

zaznaczy nowy byt we mnie

nie liczyć ciągle

jedno wiedzieć

w jedno wierzyć

jedno my jeden świat

to krzepi

>>>