Alek Skarga Poems

http://virtualo.pl/ebook/piotr-zaplakal-i228407/

 

>>>

„PIOTR ZAPŁAKAŁ” – 2016

https://allegro.pl/piotr-zaplakal-alek-skarga-i7456151617.html#thumb/1 

 

*Niezastępowalni wiosną niezastąpieni*

Jak przeorana łąka kwieciem niezastąpionym

dusza niezastępowalna w błocie wiosny sumieniem się goi

i snu łanem różnorodnym wielobarwnych zadośćuczynień

wolnym przyszłowiosennym antywojennym

a serce zsiniałe bieleje nie pleśnią cierpienia

z odrzucanych nieodwołalnych słońc

lecz zawilcami afektowanej populacji konieczności w podszycie

na maskach struchlałych braci z elit śródleśnych

odradza się pąs miodunki armijnej

piastunki prawie skończoności walk sezonowych

tak jak mak śmiercią niezastępowalny

czysta krew wytryśnie kiedyś wprost w wiersze

to pewne

>>>

*Moje zmaganie ze słońcem*

Zapragnąłem powstrzymać słońce – skąd ta myśl we mnie się pojawiła nie wiem

zapragnąłem wyruszyć na spotkanie dominującego zniewalającego słońca

wynajętym statkiem kosmicznym, aby zdmuchnąć słońce jak świeczkę, z bliska

ze startem nie było tak źle – podobnie i z samym lotem po trajektoriach zniewoleń jego

naśladowałem laureatów i zdobywców nagród filmowych nadęć, pracowałem ciężko

obsługując urządzenia pokładowe, projektując i planując nawet w wolnym czasie

365-ty buntu dzień myśli w sił solarnych kajdanach

przed oblicze bożyszcza słońca dotarłem tuż przed samą śmiercią ciała

mogłem jeszcze zaobserwować to, co widywało się dotąd podczas wielkich zaćmień

z otwartego luku chlusnąłem jeszcze wiadro wody i nadąłem policzki, aby po chwili,

jak Boreasz wyrzucić z siebie całą ściśniętą próżnię ziemskich zmagań,

te tornada niespełnień gromadzone we wnętrzu każdego człowieka przez lata

słońce spaliło wodę i wiadro, spaliło moje ciało razem ze statkiem kosmicznym,

spaliło owo westchnienie, chuch, dech, oddech ludzki ostatni, spopielając go na wargach,

czego można się było spodziewać przecież, i to czyniąc jedną jedyną najsłabszą protuberancją,

ale myśl pierwotna pozostała i pozostanie nietknięta w nieskończoności ducha,

i tak ona jedyna moja, właśnie tam, nad dominatorem każdym okaże się zwycięzcą

>>>

Jestem skromnym

świętym ptakiem

unoszącym się ponad Polską

od tysiąclecia z górą

a teraz już nawet

hieroglifem odkrytym

na berlińskim murze

powtórzę –

jestem skromnym

świętym ptakiem

polskim znakiem

odwzorowaniem wolności

na berlińskim murze

jak Jaksy brakteat

>>>

Powiedz, że to prawda, że łzy to skarb

nie skarż się, powiedz niełamiącym się głosem,

otrzyj łzy, powiedz

– łzy są okupem odzyskanej wolności

to twoja eksterioryzacja

ja nie stoję nad tobą

jak kat nad dobrą duszą

nie czyham na nie

mróz zamieni je w całe kontynenty

a może nawet w galaktyki i ciała niebieskie

takie jak kiedyś, gdy bawiliśmy się

w wojnę światów, a ty nie chciałaś być

Afryką ani Merkurym tylko Neptunem

a ja gwiazdozbiorem Wielkiego Psa tylko Ameryką

był środek lata

twoja sukienka stała się całkiem mokra

sami na planecie tortury

trzymaliśmy wspólnie patyk wbity w ziemię

jak dźwignię akceleratora

oparci o siebie, przytuleni w Dolinie Śmierci

nie wiedzieliśmy jeszcze czy wystartujemy

szeptałaś – powiedz, że jest jakaś nadzieja

na zestalenie, na zjednoczenie, na wielki mróz

a ona była w tęgiej minie kapitana,

gdy pociągnął dźwignię i ruszyliśmy

płakałaś ciągle w moich ramionach

niech Bóg nas prowadzi na Trytona

tam łzy zamarzną, uleczysz duszę i oczy

dostrzeżesz mnie wyraźniej stojącego obok

nie jestem kosmicznym fatum

chociaż wyglądam jak asteroida

jestem elegią gwiezdnej wolności zaledwie

przeżytych dni, przeczutych sposępnień

przegranych gier w te wojny światów

ty jesteś moim okupem a ja odwiecznym ukojeniem

choć nie mam już dla ciebie łez

tak cudnych jak rosa widzialnych bytów

odpadły jak sople z powiek, gdy patrzyłem

jak odlatywałaś z kapitanem wieczność

odpadły od oczu, od twarzy, od życia,

które zapadło się w moją jaskinię

miłości pangalaktycznej, ponadcielesnej

w całym Uniwersum nie ma już nikt

takich jak twoje diamentowych łez

>>>

Piękny sen nad Modrym Dunajem

smyczkiem posługujemy się jak rybą

zbliżamy się do Park Prater

z zegarkiem za dolara

piękny sen nad Modrym Dunajem

kopią już się nie posługujemy

kręcimy największą karuzelą dziejów

Turek wciska nam kolejne podróbki

na Mexikoplatz

karnawał oszustw trwa

piękny sen nad Modrym Dunajem

do Mohacza odpływamy by ratować Belgrad

ani przechodzonych aut ani śladu Turka

w Strigionium Szczepana strażnika rzeki

Kingi i Jolenty różańce wymieniamy

piękny sen nad Modrym Dunajem

kamienie spławiamy spod katedr

Batavis, Vindobony i Aquincum

z Carnuntum przez Gerulatę

do Seksaginta Prista

potem same toczą się

przez Razgrad do Warny

a tam razem nimi

Król Władysław rzuca się w wir spraw

nie chcąc być na dnie historii

i wstrzymuje jej bieg

przez to Morze Czarne wylewa

i mamy potop turecki zupełnie obcy

piękny sen nad Modrym Dunajem

zanim Kozacy zakołaczą do bram Stambułu

złupią i Warnę

nie zechcą im otworzyć

– to wielki błąd strachu

czajka staje się jaskółką

piękny sen nad Modrym Dunajem

chociaż cesarz zbyt światły

zlikwidował niektóre klasztory

i przywileje imperium

wpływamy na losy marzeń

gdy Janczarzy z kapeli Ivanoviciego

zawodzą po przegranej potyczce

zdobywamy za pierwszym podejściem

i Wiedeń i Stambuł

Morze Czarne jest modre

krew osiadła na kamieniach

dusze kupców i rolników tańczą walca na falach

zwycięstwo lud północy

wydobywa z piersi i pieśni

a my pierwszy raz oglądamy

perfekcyjny bazar owocowy

ryba i smyczek Turków niewolą

>>>

Ten śnieg jak ewokacja

i niegdysiejsze odejście przyjaciela

na bezpieczną odległość

poza zimy poprzednie

bezpieczniej w zaświatach?

bezpieczniej pod całunem?

– czekam w bieli – usłyszałem

– śpiesz się

co szepczesz – wietrze wigilijny?

– co szepczesz?

śpiesz się dziecino narodzona

śpiesz się pasterzu i królu

śpiesz się mój uczniu –

usłyszałem

przyśpieszone bicie serca

mojego własnego serca bez krwi

pod śniegiem

a głos przyjaciela był

wiatrem świszczącym w tarninie

gdy w kominie odezwało się echo

– czekam

strzepnąłem z siebie śnieg

– patynę życia

narodziłem się na nowo

>>>

Czas oderwać się od Trójcy ubogich

modernizm oto wyzwanie światłych

zbrojnych w otwartości imperialne trójzęby

nieznoszące sprzeciwu

czas poderwać się ze stadem brodzącym bez celu

w sejmach studiach uczelniach

polecieć jak szarańcza pocisków granicznych

do kraju pobliskiego

na pierwszy kongres międzynarodówki bogaczy

a potem?

potem rozbić się o okrwawioną skałę trój jedni –

wolność równość braterstwo

w przebraniu sędziego trójpodziału

jak Piłat skazać kogoś porządnego

dla możnych świętego spokoju

trójnóg jego symbolem – rzymski

cyniczny

>>>

Zatarg z komputerem

takie tam

małe poprztykanie

i nawet ani głupich bajek ani dziecięcych gier

mu nie wypomniałem

może niepotrzebnie wypaliłem mu płytę

i sfajczyłem zasilacz

uznał to za zamach

za wyłupienie oczu

ani wpisów ani komentarzy – tak?

dobrze! zwiewam, pa!

Zatarg z komputerem jednakowoż

rozchmurzył moje czoło

rozwiał mi włos

rozszwędał mnie na wstecznym

wpadłem do Baru na Stawach

na jednego studenckiego

gdy wyszedłem bez Hnatowicza i papierosa

postanowiłem, że już nigdy

nikt moich popiołów myśli

po jakimkolwiek blamażu

nie rozsypie byle podmuchem dąsu

nawet niepoetycka maszyna

>>>

 

Gdy słońce Róbta co chceta

wzejdzie znowu w Kostrzynie

Brahmaputra z MO do tłumu tako rzecze –

czas zacząć letnie sporty potakiwania

udawania dyscyplinę rozwijać

i przywdziać perukę ptaka głuptaka

sowę zmienić na dudka

pelikana zamienić na flaminga

gdy ciemne harce jeszcze nie dominują

minut poobiednich sensu

można skorzystać z przebrania

i ukryć się na tle nieba w chmurach wylewnie pustych

czas zacząć chodzić w butach zamszowych

w Rogera z Byrdsów nieco letnich okularach

chociażby przez jedną bezgwiezdną noc

a dla flamingów wystarać się o sadzawkę

dla nich czas tortury już minął bo wszystko przemija

mogą głowy wysunąć spod kuprów

ostatnie ich twórcze jęki zagłuszone zostaną przez

nowej ery tuptające dzieci-ptaki bulgocząco-brodzące

prawie tańczące jak Eurydyki wojny w Wietnamie

nieistniejące

>>>

Spróbuj zanurkować w wazonie

pełnym wody i ściętych kwiatów

albo w kominie pełnym dymu

coś odnaleźć dla siebie lub siebie

coś jak przenicowane zakrztuszenie się

sobą

pomyślałeś o tym – już wiesz

oddech wewnętrzny – tego ci potrzeba

twoim sprzętom też

twoim książkom i zwierzętom

nawet twoim oczom i wargom

przenicowane zakasłanie

na dnie dzbana

albo w kominie pełnym dymu

wykrztuszenie zachłyśnięcia sobą

wchłonięcie onych spazmów w próżni

Jak bibelot prawda o tobie w twoim domu

i ty lekko zgarbiony w fotelu

z unoszącą się pod sufit piersią

i opadającą jak wodospad kwiatów

wystraszony myślami

o ostatnim oddechu w sobie samym

przenicowanie ducha, tak

raczej tego ci potrzeba

>>>

Tęskniąc za niebytem

w chwili załamania koniunktury

dochodzisz do konkluzji –

posłużenie się antymaterią nic nie da

to nic nie zmieni

przeorałeś już niebo swoim duchem i ciałem

ogromna koleina wyżłobiona w hadronach zachwytu

wyrwa w chmurach jak elegia bólu

nic tego już nie zabliźni

niebyt po fakcie bytu

tylko przyciągnie żyjących innych desperatów

depresjami zmienionymi w fajerwerki astralne

atrakcją kosmicznej katastrofy twoich łez

i ta ostatnia kładka krwi zostanie zerwana

pod ciężarem obserwantów najlichszych

przebogatych w doznania

Tęskniąc za ucieczką do gwiazd

w chwili załamania dekoniunktury

nie wypełnisz mojry odwiecznego trwania

w boskich koleinach ludzkiego bytu,

które przystoi właśnie herosom czasów

humanocentrycznym zmianom materii i energii

w kolejnych odsłonach ekspansji

rana na niebie to jednak

nie rana twojego całego życia

tamta nigdy się nie zabliźni jak ta

po pęknięciu serca w uniesieniu

Pulsar twojego cierpienia

zachwyci jak byt odwieczny

a tęsknota za nim

stanie się energetycznym tłem uniwersalnym

światłem z Faros

dla rozpaczliwie szukających drogi powrotu

>>>

To bolesne czekanie nie daje nic

tylko złudzenie celu

widzisz ciemną gwiazdę strachu

tam gdzie nie ma nic

widzisz kasandryczną przepaść czasu

tam gdzie nie ma nic

widzisz epizodyczne śmierci

golemów swojej przeszłości

tam gdzie nie ma nic

podejdź do krawędzi czekania

i skocz w jego gargantuiczną czeluść

przekonaj się wreszcie,

że ty sam jesteś w nim

bez celu i aureoli

i więcej nic

posłuchaj swojej Galatei

– nie czekaj, skocz

>>>

Ten system nie jest jeszcze

stworzony

ależ tak, wymyślony jest oczywiście

to nie są jakieś mrzonki

pochyl się tutaj

spójrz na te notatki i szkice

na tę kilkuwymiarową wielobarwną mapę

ten system jest kompleksowy

całościowy – rzec można

– ostateczny

ty pewnie powiesz

– nic nie jest doskonałe

ale ja ci odpowiem

– mylisz się zebro

system jest wymyślony

i jako taki jest

no, no – oczywiście:

doskonały

popłyń ze mną jego nurtem

to nurt prawdziwej filozofii, która

zawsze wymywa z błota, oczyszcza,

unosi człowieka

to system nieskończonej poezji, który

patrzącego ledwo nigdy nie zawiedzie

stwórzmy go razem wreszcie

teraz

>>>

Gdzie jesteś wolności nasza?

za nocy parowem?

za słońca płotem?

za samolubnym murem?

za grobem, celą, agencją?

za szmatławą gazetą?

za pustym konfesjonałem?

za telewizyjnym obłudnym studiem?

za splugawionym biurem?

za sądem sprzedajnym?

za naukowym plagiatem?

za zmanipulowanym głosowaniem?

za zdradzieckim triumwiratem?

za burzy nadciągającej echem

– grzechem, grzechem, grzechem?

tak kochani, jestem za waszym grzechem!

>>>

Skrzą się gwiazdy

Księżyc puchnie skostniały

mgławice przenikają zero bezwzględne

niepodważalne

pędzą w nieznane milczące miliardy

ukryty w łopianach z lodu i szkła teleskop

mój teleskop oczu, myśli i wyobraźni

wyłapuje ślady nielicznych kosmitów

śmigających skośnym lotem ku Ziemi

świecących jak robaczki świętojańskie

jak aerolity płonące

jak iskry z lokomotywy pędzącej

przez centralną magistralę Mlecznej Drogi

giną w mojej dłoni

pochwyceni tuż nad ziemią

zamilknę i ja

z miliardem wizji w łopianach

z garścią neutronowej dziwnej świetlistej materii

kosmici to rozpoznawalna energia serc

żywych ludzkich serc,

które samotnie przemierzają Wszechświat

czasem wydają się malutcy

jak iskierki, robaczki i kwarki

zamilknę dla nich

>>> 

*Prawie Miltiades*

Znowu zabolało

trener powiedział, że tak musi boleć

potem kolano nie wytrzymało

trener powiedział

– nie nadawałeś się i tak Miltiadesie

zrzucę cię ze skały na oszczepy

to prawie nie będzie bolało

albo bolało zbyt długo

tak jak więzienie nie dożywotnie całkiem

mój trener wspaniałomyślny ufa sile

ufa wysokości

ufa szybkości i odległości

pochodzi w ogóle z Ufy

Achajem został niedawno na przymusowym kontrakcie

no to i jego bardziej zabolało,

że utracił ojczyznę ogromną jak kontynent

jak ja kolano prawie

trener wyrzekł te słowa

– ojczyzna w potrzebie Miltiadesie

to nie słabeuszy czas

i kazał mnie jednak zrzucić

na te oszczepy Uralu hut

złapali mnie usłużni kagebowcy

z Laodycei-Moskwy i Sparty-Samary

i jak olimpijczycy cisnęli mną w dół

pełen talku cnót greckich na sobie – przeżyłem

chlamida hoplity jak lotnia,

jak żołnierski płaszcz uniosła mnie

ponad wszelkie państwowe egzekucje

spuściła z niebios fizycznej siły do ducha Marymontu

zamiast do Maratonu

>>>

 

*Łuski*

Skomponowany z nutek łusek

euforyczny trynitarny wstęp do oratorium

zagadkowe zakończenie wstępu rybie

wybulgocze? wybrzmi? wybrzmi?

wybrzmiało!

 

Zagadkowa jak nastawa ołtarzowa

średniowiecznego kościoła po barokowej przebudowie,

który jak zaginiona arka zniknął na dnie jeziora

powstałego dzięki słusznej tamie

nowych czasów jutrznia ciemna

responsorium hymny lamentacje

 

Rybie łuski wypełniły

stele i ławy w prezbiterium

razem z ich nosicielami

zafascynowany podwodnym brzmieniem oratorium

nie zauważyłeś nawet,

gdy rozpoczęła się druga część

i młoda dziewczyna usiadła obok

tak jak ty w samych wodorostach

rozpromieniony uśmiech ci posłała

ukazując śliczne białe zęby

 

Nie zauważyłeś nawet

przegapiłeś rozpoczęcie trzeciej

części oratorium

tylko wstęp utkwił ci w pamięci

i ta dziewczyna łaskawa

średniowieczne postacie świętych zszedłszy z nastawy

podpłynęły jak muzyka do was

i ty i dziewczyna zrozumieliście przesłanie muzyki

 

Podajecie sobie wszyscy ręce

wypełniając prezbiterium domu modlitwy

kręgiem uduchowionych podwodnych zjaw

w przezroczystej toni bazyliki

na samym dnie wieczoru,

który niespodziewanie wybrzmiał jednością

finałem niemego potopu

jak jego fala uniosła wszystko modlitwa bazyliki

by łuski mogły spaść z oczu niektórym

>>>

Gdy przemierzałem rajski ogród

zrozumiałem w zachwyceniu,

że wszystkie jego kwiaty są moje

gdy zawróciłem do wejścia

i szedłem po swoich śladach

rzeczywiście te boskie kwiaty

łasiły się do mnie jak koty

biegły za mną, podskakiwały, nawoływały

jak za przewodnikiem z sezamu piękna

obok mnie i za mną truchtały

wskakiwały mi same na ręce

przytulały do policzków i lgnęły do piersi

W bramie wschodniej

odsunąłem je delikatnie od siebie

ułożyłem do snu jak dziatwę

zasypiające uniosłem do warg

pomyślałem nawet

aby skomponować artystyczną ikebanę

z nich i z drobnych zwierzątek rajskich

na wypadek niezbyt człowieczej śmierci

jednak wyszedł mi tylko przeobfity breughlowski bukiet

pasujący idealnie do drewnianego wazonu serca

uwierzyłem w ich przywiązanie do końca

i oddanie moim salonom mód

wróciłem z raju wprost do przymierzalni smokingów

zbyt wielkich na jeden kwiat

z bukietem w butonierce

>>>

Niekantowskie dyskryminacje podległych rabat

powszechniejsze na ziemi publicznej jak niebo

oto paradygmat z Królewca

wzięty żywcem niezbędny

pytają – co sądzisz o czerwonej drodze kwiatów?

odpowiedz póki nie jest za późno

póki nie zakażą ci w ogóle mówić

o kwiatach

choć wiesz, że są zbyt poprawne i naprawcze

nie tak jak kantowskie zeschłe liście

co natenczas już znaczą niewiele

oczy w nich ukryte o wiele więcej

jak paradygmat dogmatu publiczności

odnogi prywatnej drogi

wędrowiec wie jak się idzie

kwiat wie co ma począć w lecie

droga nie wie

pytają – ale czy ty wiesz co sądzić

o drodze kwiatów?

jeżeli wiesz to powiedz

aby nie było za późno

w miłości i nienawiści do siebie

znów rodzi się kantowska myśl

powstaje nieludzkie pojęcie

zabiegaj o dedyskryminację

podległych szans w zapachach lata,

które ściga cię w każdej alejce

szkicowanej uczuciem

potem nie pozwolą mówić o niebie

potem nie pozwolą mówić o kwiatach

potem zapomnisz o tym kim jesteś

potem nie pozwolą ci pamiętać

chociaż kwiaty z nieba spadać będą zawsze

to może być rzeczywiście dogmatyczną przeszkodą

dla nich zdeterminowanych, którzy mówią –

z deszczu wzięli się ludzie i ze snów

a ty skąd – z samego nieba?

– nie rozśmieszaj ludzi

tą swoją świetlistą pewnością lilii

>>>

Mogę wiele powiedzieć

o tych rękach, które

ściskały mnie za szyję

ledwo uszedłem z życiem

ledwo złapałem oddech

odtrącając te kleszcze stalowe

mogę powiedzieć do kogo te ręce należały

mogę długie opowieści snuć

o tym, jak umierałem w spazmie

o wizjach jakie się pojawiły

w mojej głowie pozbawionej tlenu

żyję jednak

żyję i oddycham

rozmasowuję posiniaczoną szyję i kark

piecze jeszcze

jeszcze policzek drga

jeszcze oczy rozbiegane

szukają punktu podparcia

jak myśl – piedestału

dla człowieka z błota

mogę już myśleć – to najważniejsze

mogę określić cechy istoty,

która chciała mnie pozbawić życia

oddycham wreszcie swobodnie pełną piersią

jakbym był w raju sam

zaraz po zwolnieniu ucisku

po wyszarpaniu swego ledwo tlącego się jestestwa

z rąk bestii

zrozumiałem, że to były ręce

zwyczajne, delikatne, blade

pokryte taką skórą jak moja

z tymi samymi bliznami z dzieciństwa

a jednak

zaciśnięte na mojej krtani i grdyce

były jak szczęki rekina

i były to ręce martwe

to własna wewnętrzna śmierć

dusiła mnie przez chwilę

wyrwałem się jej

i odepchnąłem ją od siebie

dzisiaj mogę wreszcie opowiedzieć o tym

bo język i oczy posłuszne są woli

a wola tkwi we mnie głęboko

– wola przetrwania

Mogę wiele powiedzieć

o tych rękach, które

znałem od urodzenia

lecz nie pouczył mnie nikt

jak złowieszcza siła czai się w nich

nie domyślałem się, nie przewidziałem,

że mogą być użyte przeciw mnie

– jak wszystko co człowiecze

jak moja wolna wola nawet

Strzeżcie się własnych rąk

bacznie je obserwujcie

niespodziewana śmierć w nich czyha jak wąż

gotowy na jadowy atak

spisujcie swoje spostrzeżenia

– rachunki sumienia

>>>

Roztrzęsiony obywatel Juncker

roztrzęsiony sędzia

strzelają do siebie

niecelnie

roztrzęsiony obywatel Trump

roztrzęsiona piosenkarka

strzelają do siebie

niecelnie

roztrzęsiony obywatel Putin

roztrzęsiony dziennikarz

strzelają do siebie

niecelnie

komuż komuż komuż

władzy

roztrzęsionej przysługa?

ludziom świata?

ludziom strachu?

>>>

Lawina boskich dźwięków

runęła na mnie

z wyżyn harmonii samej

jak Karłowicz

uśmiechałem się nawet

widząc symfonii poemat w słońcu

nad sobą jak burzę

w prostocie zasłuchania

zawahałem się przewrotnie

więc osłoniłem głowę i uszy

tak zginąłem w tej lawinie

nie byłem przygotowany

na ciężar górnego nieba

boskość i nieśmiertelność muzyki

wyraża się wyłącznie w dźwiękach

a nie w lękach

to fakt

jak śmierć sama

>>>

Moja nocna zjawo zaspana

w uchylonych drzwiach telewizora

osobowa i kobieca

przytruchtałaś po moich powiekach

w nocnej koszuli z pajęczyn

księżyc – pająk mi cię objawił

w stołowym sadzie elizejskim

bosa stąpająca na palcach

westchnieniem przeniosłaś się

na łąkę posłania ukwieconą satynowymi snami

wyszeptałaś moje imię do księżyca jak modlitwę

i załkał nagle tuż po północy

przebudzony wyciągnąłem rękę

pogłaskałem go delikatnie po ciepłym policzku

on zniknął za chmurą w utuleniu

a na mojej dłoni pozostała

cała jego wzruszenia świetlistość

>>>

Kasta społeczna jest jak narośl na drzewie

obca jemioła lub huba

ubogacająca drzewo aż do

upadku z wysokości

jego miazga przerośnięta korzeniem bestii

kora oblepiona miąższem kosmity

wygląda świetnie przedśmiertnie

Kasta społeczna jest jak muślin

zawsze przyodziewa strojnie

do kompromitacji papieża

lub jak szorstki wór zwisa

kompromitacją z butnego króla

Kasta społeczna jest plastikowym wielorybem

płynącym przez podwórza familoków

strzelającym kolorowymi fajerwerkami

do głodnych dzieci pod ścianami

siedzących na pierzynach

z garnkami na głowach

wieloryb kiedyś bogaty w tran

dziś sztuczny zgniata dzieci niezbyt chybkie

nawet goni je uciekające w paskowych dresach

zdezelowanymi zardzewiałymi bmw

Kasta społeczna mierzy się z katedrą państwa

stając na palcach by dorównać

gangsterom i hochsztaplerom wszelkiej maści

zbudowana tylko z drewna przedmieść

udaje bogato zdobiony wiekopomny zabytek

i zostaje przeniesiona do centrum miasta na dłużej

by ubogacić krajobraz jałowy

Kasta społeczna potrzebna dwojako

by pokazać końcową nędzę ludowładztwa

i wolność zabijającą wszystkich jednakowo

Kasta społeczna rodząca się w każdym mieście

to mafia jak każda inna wcale nie ekskluzywna

wytłumaczenie jej pożytków jest na stronach Kapitału

namacalne lecz pożytki nieosiągalne

i jak jemioła nie przynosi szczęścia nikomu

nawet sobie obsychając u żyrandoli

>>>

*Cud techniki*

Taka klapka i przycisk

bolec i guzik

mini urządzenie z zakówką

ultrakroplomierz automatyczny

procesor z diodą wibrującą

ikonka i enter

peryferyjny dyskretny interfejs

ratowniczy robot z dźwignią

spolegliwy humanoid z tytanu reagujący na bodźce

troll jak prąd z państwowej elektrowni

internetowy robak biegle znęcający się nad

publicznym pochwaleniem dobra

taki zmysłowy manipulator podręczny

społecznego inżyniera

taki cud techniki

umożliwiający publiczne polubienie najpodlejszego zła

radośnie akceptowalne przez większość

razy 100K

>>>

Znakiem mego wyzwolenia jest

pajęczyna dźwiękoszczelna

ja wierzę w pająki,

a jakżeby inaczej,

skoro sam nim jestem

spięty ale szczęśliwy

niezależny już poza siecią

to właśnie ja przędę teraz dziejowe sny

by złowić wszechburzę wolności

o, już chyba szamocze się pochwycona i szaleje jak ćma

posłuchajcie tego jej hałasu –

nie słychać nic? no cóż!

skoro się rzekło – pajęczyna dźwiękoszczelna

no cóż!

to już nie nasłuchujcie

snem żyjcie

>>>

Za stołem ofiarnym nowoczesna kraina żyzna

rozciągnięta jak okiem sięgnąć po horyzont

pasą się tu tłuste byki na pastwiskach

dzikie konie i roboty biegają stadami

łany zbóż , winnice i kominy elektrowni złocą się w słońcu

leniwe rzeki płyną mlekiem, miodem i ambrozją

do delt mega polis drapaczy chmur na mocnej depresji

stół ofiarny ustawiony na wyniesieniu

na odkopanych kamiennych stelach

Nimroda dwudziestego pierwszego wieku

zbudowany przez mędrców

nie dla maluczkich i prostaczków

a dla władców świata

obfitość natarczywych, nie znoszących sprzeciwu myśli

nakrywa go jak obrus

i skrapia jak hysop poznania

absolutu ciała

na rozkaz gromadzą się nad nim chmury białe

stopniowo ciemniejąc kłębią się coraz bardziej

jakby burzyła się krew wykluczonych grzeszników

rozlana w przestworzach intelektu sięgającego po boskość

wysokie trawy falują jak morza

dotknięte wiatrem niezaspokojenia w trwaniu

gromadzą się wokół półludzie i półzwierzęta z arki Ziemia

jak wieść niesie ofiara się dokona

z najśmielszych myśli człowieka

przylatują duchy z twarzami piorunów

sprawdzić co się dzieje na deszczowym padole łez

surmy zwołują, heroldowie głoszą, ofiara się dokona

z najśmielszych myśli człowieka

przy ołtarzu ofiarnym są już burze i zorze

są słońca zaćmienia i księżyca pełnie

są mórz przypływy i wybuchy wulkanów

powoli drga ziemia w dolinach wiarą niezasypanych

schodzą lawiny kamienne z gór wybaczeniem niezrównanych

tsunami doskonałości wylewa i pędzi przez płaskowyż

lawa czasu z rozerwanej ziemi wychodzi mu na przeciw

dotykają ofiarnego stołu bestie harmonii i zrozumienia

strażnicy cywilizacji żywiołu ego

patrzą z napięciem w otwartą księgę zagłady

w ogłoszeniowy plakat dobrobytu

z niego też się dowiemy, że

ofiara z najśmielszych myśli człowieka się dokona

żertwy z owocu żyznej krainy wiedzy

człowieczej wolnej woli bez bojaźni pierwotnej

dla bytu i jednego wiekuistego słowa – pełnia doskonałości

z myśli zwykłego człowieka? nie!

cezara, szacha, cara, króla świata

niekwestionowanego przywódcy i mędrca

najzuchwalszego i już uznanego w pełni za Boga!

gdy wybuchnie i spłonie ta żertwa

tak wolność tu ostatecznie dokona żywota

>>>

Najpierw lekkie obrazy pustyni

i piękne zapachy skał

potem osad warownych oszałamiające miraże

mieszkalne nadzieje dąbrów

drzemki jak słodkie owoce dębu

zapraszający byt Nieba

czarnego kosmosu wątła nić

ty znikąd

ja znikąd

dążyliśmy jak komety z Babilonu i Petry

sprzeczne paradygmaty

jak kozły pustyni

wśród spragnionych owiec

i wielbłądów w oazie

moja laska i czapka pasterska

zwiodły te stada

spotkaliśmy się przy źródle

jak dwa konsensualne paradygmaty,

gdy idee zurbanizowały wodopoje

a bezbłędne pisma z niebios

uporządkowały delty

oto my zaledwie kilkuletni wędrowcy

już zatrwożeni o los narodu

sięgnęliśmy po owoc poznania

w pocałunkach życia

tego co nienazwane

przez aniołów podane

słodkie owoce dębu

dogmat nowych ludzi

w Mamre

zanim atomowe słońce frontów powszednich

globalne wizje wioski zagłady

poznaliśmy za zakrętem hoteli

w Hebronie

>>>

 

*Długi marsz*

Marsz, długi marsz

i wielki skok ku kulturalnej rewolucji

Noc długich noży, niezbyt długich, ale w sam raz

Bostońska herbatka jak masakra

Jutrznia paryska, piracka

Marsz na halę wodzów w kryształową noc

Marsz dziesięciu tysięcy przez obcy świat

Wyprawa tysiąca czerwonych koszul

zewsząd narzekania na samosądy

koń zemdlał a to koń powstał, koń pułapka

człowiek-samo zło, zrób coś przywódco!

a to, a to, a tamto

cóż można zrobić po takim marszu?

są domniemania o wyczerpaniu i przetrwaniu

sowite nagrody u kresu hańby

nocą podróżują demony jak słonie Hannibala

to prawie Baal dla Rzymian

a jego słonie bojowe to tylko smak Indii herbaciany

Ariów kompletnie zapomnianych w sercu Europy

a to właśnie oni pomaszerowali najdalej

oczy się mrużą z niewyspania

kartka papieru odlatuje na swoją pielgrzymkę na Antypody

Ariowie maszerują jak pielgrzymi wciąż

już chińscy po latach upartego ateizmu

jest gdzie pielgrzymować

szlak Samarkandy i Marco Polo, szlaki himalaistów

słonie depczą po moich stopach

słonie przechodzą przez moje zacementowane powieki

śpiewając Marsyliankę i radziecki hymn Rosji

marsz, marsz, marsz

czy przywódcy zawsze muszą gdzieś maszerować?

na łzy, ba na śmiech, na śnieg, na upał

na narty, na dzieci, na jutro, na cegły, na mur

kupczenie strachem, kupowanie dla siebie aut – melodramat ich

słonie wegetują na przełęczach

flamingi i bojowe pingwiny zjeżdżają znudzone na nartach wraz

oto bezludna manipulacja przeludnionego imperium

zdecydowanego zmierzyć się z sobą

w piłkarskim państwie środka

ale zamiast biegać, maszerują, pytają, mlaskają

a co z pociągami, co z lokomotywami atomowymi?

decyzja władzy politycznej jest

rządu, króla – nie ma wodza tu

w tym samym czasie Hannibal i Pyrrus

wsiadają do hyperloopa

i po chwili już pędzą do swoich spraw

ale gdzie te to drogi do Rzymu?

co z nimi zrobiono? jak zabezpieczyć je dziś?

koczkodany stoją na straży praw

i damy-niedamy też

ledwo stoją fakt

chciałoby się te różowe linie wyprowadzone przedłużyć

wyprowadzone z kątów zielonego sześcioboku

zniesławić brakiem plemiennej barwy

lecz oto kropla z centrum greckiej bryły

przesuwająca się jak po pustyni kamienie same

rośnie i zastępuje żal, strach, myśl

ptaki unoszą ruchome kamienie i zrzucają na słonie zemst

hyperloop się zatrzymuje w katolickiej centrali Afganistanu

a Ariowie już spokojni

już bez bojowego nastawienia gromadzą się

na dalszą wędrówkę dusz

– marsz, marsz, marsz

>>>

To nie może być pożar

to może być głód

to nie może być powódź

to może być ból

to nie może być eksplozja wulkanu

to może być śmierć

to nie może być apokalipsa w domu i w kraju

to może być sąsiad z twarzą w płocie

albo żółw w partii

coś powolnego

jak proces dojrzewania

do przemiany

w rodu robaka

>>>

Jasny dzień był na szlaku,

gdy szlak prowadził na szczyt

tam przepiórka zachwyceń uwiła gniazdo

nizinny ptak uwznioślony

zaraz potem nastała noc

we mgle lęku zniknął świat

kruk ratownik na łące

pogubiony człapał od zmierzchu

w wysokiej trawie

a mieliśmy na tej łące

rozłożyć koc miłości,

gdy ty byłaś Anitą Ekberg

a ja Bobem Dylanem

moja Hesperydo

mieliśmy wzlecieć po ablucji uczuć

na niebotyczną grań doznań

szlak zmylił pogonie

naszych słów porannych

żałuję ich dzisiaj

nie mogąc pozbierać kości i myśli

lewitujący tuż nad zapomnianą żwirownią

wyrobiskiem pieszczot

jak nad powierzchnią księżyca

usianą samymi kraterami

nieosiągalnymi dla promieni słońca

bezlitosnymi na opak

ja chimera miłości

bez gniazda na szczycie

ustrzelona w locie

przez jeźdźca na Pegazie

>>>

Zmysł przewodnickich nastawień

natychmiast znikł

karygodne samowolne odnowienie sumień

wszelki mit

natychmiast prysł

zlekceważony odmęt jaźni

a na wierzchu słowo reflektor – ja

natychmiast zgasł

odzew w płucu

oddech czy odma?

pręga krwawa na języku

słowo czy jego brak?

wypchany balon rezonerstwa

a jednak pękł

wciąż niewypowiedziane słowo pręży się i skacze

rozsadza policzki

zmysł przewodnickich nastawień

bąbel powietrza na powierzchni przesłania

pęka jak bańka mydlana

myśl waleczna jeszcze zwichrzyła włos nad czołem

ledwo dociągnął śluzę wolności

ten jedyny kapitan – mózg

coś zniknęło w wołaniu

– ratunku

wydobywa ubogi ludzki haust z dna

siódmy zmysł batyskaf woli

i pokora gardła

>>>

Jadą metalowe konie traktem królewskim

wyskocz nań i zatrzymaj je

a może to niemieckie lub sowieckie czołgi

z przeszłości

bachmaty Bajdara albo ardeny do armat

Karola Gustawa

jadą konie stalowe całe umorusane

błotem, potem, ropą i smarem

zmierzają do stolicy starożytności

stepu nirwany

niecałe w pląsach

niecałe w tangach

niecałe w marszach

niecałe w oberkach

wyskocz z tych szalejów, pokrzyw i ostów

machnij ręką jak autostopowicz

zakrzyknij na powożących

na jeźdźców na taborytów

spróbuj zatrzymać tę kawalkadę

gdy będą tylko góralami nie odpowiedzą

gdy będą tylko flisakami nie odpowiedzą

gdy będą tylko szewcami nie odpowiedzą

wywieszą białe flagi na drzewcach

przytroczonych modlitwami

jeżeli będą straceńcami

wojen królewskich – odpowiedzą

i rozlegnie się gromkie larum krwi

a może lepiej niech kurz opadnie

na ciebie i ostoję

niech cykuta zastygnie archontów

przykucnij w oczeretach

to golemów dzika krew

>>>

Ja zamknąłem tę galaktykę

jak gdyby nigdy nic

zamknąłem ręką ludzką

wyciągniętą przed siebie

tak jak się przekręca gałkę

naciska klamkę

Ja zamknąłem galaktykę

z gwiazdami i motylami wraz

ich srebrzyste podrygiwania

zniknęły nagle nad łąką

jak gdyby ktoś zgasił słońce

wyłączył prąd w całej metropolii

i nastała ciemność wszędzie

Ja na tej łące

wśród firletek i maków pocałowałem cię

w samo południe zmysłów,

które stało się myśli północą

rozbłysnęliśmy i zniknęli jak meteory

nad horyzontem

Ty zdążyłaś wyszeptać

– jedna galaktyka jest jedną chwilą zaledwie

wśród miriad we wszechczasie

otworzę ci kolejną powieki drgnieniem

>>>

Znamienne słowa, dzieje, loty

kiepski żart

będą trojaczki smocze

zewsząd docierają prognozy na letnie uczucia

w zimowe dni

znam jedną ze smoczyc

świata nie widzę poza nią

świata z wysoka

kiepski żart

będą konsekwencje i tajfuny kar

już zbroi się tasiemiec serc i zmienia w smoka

media strachu już słusznie podkręcają wiatr

bo warto wyłowić z burz

nastroje

będzie tornado emocji

będą trojaczki smocze

zewsząd prognozy grozy

albo to ja wiem Zuzanno co z naszym latem?

zewsząd prognozy marne

na uczucia ludzkie w zimowe dni

znamienne są dzieje, słowa

znamienne anielskie odloty

ale powroty smocze

kiepski nieżyciowy żart

na wszelki wypadek Zuzanno

załóż purpurowy płaszcz

>>>

Będziemy się śpieszyć

w te dni

by wyprzedzić noce

nasze dni już jak konie przy saniach

jak czwórka rączych koni

– a my?

– my jak sen świstaka

noce białe jak śnieg

tylko dla nas

pocałuj mnie i w drogę

więc niech będzie ślad

ten Wielki Wóz przesuwający się po Mlecznej Drodze

i noc i dzień i ty i ja w konstelacjach w uciskach

zajedno nam

w mroźny czas

pędzimy coraz szybciej

z wszechbytu miłosnych chwil

bezkresnych

coraz ciemniejszych

– mniej gwiezdnych

ku erydanom kresu południa

rzeki czasu

życia w dwójnasób

>>>

Pierwszy głos w imieniu

drugi głos w miejscu

trzeci głos w czasie

pełen orkiestron mających

wybrzmieć uczuć

przedśmiertnych

symfonia twoich dni

zmyślonych

aria z kurantem

przebrzmiała jednak

jak

bezgłośna erupcja wulkanu

w sercu

jak protuberancja

na odległej gwieździe

życia

>>>

W czerwonej studni twojej sukienki i halki

nurzam się w zieloność

jak skarb wydobywam z niej

wilgotne chabry pocałunków

potem ściskając je w dłoni

wychodzę naprzeciw

twoim oczom

w falbanach i pliskach

w zakładkach westchnień

w udrapowaniach i pończochach natchnień

chcę się rozkochać do dnia

cierpliwie wznoszę chabry

w geście moim jest stworzenie zorzy

w nagłych twoich łzach

oczekiwane rozstanie

otwieram dłoń

prostuję palce

kwiat zmienia się w ból każdego płatka

sukienka pozostała jak mak rozchylony

ja już nie wypłynę na powierzchnię

zniknąłem na dobre

trzmiel w kropli nektaru

w martwej studni

martwy słodki

i nieśmiertelność dla świata zórz

>>>

Jestem zbuntowany

bo się boję

jestem bezczelny

bo się boję

jestem zacietrzewiony

bo się boję

jestem zdenerwowany

bo się boję

jestem nieznośny

bo się boję

jestem złośliwy

bo się boję

jestem dokuczliwy

bo się boję

jestem makiaweliczny

bo się boję

jestem wypaczony

bo się boję

jestem pogmatwany

bo się boję

jestem złudny

bo się boję

jestem bałamutny

bo się boję

jestem pozerski

bo się boję

jestem arogancki

bo się boję

jestem przewrotny

bo się boję

jestem pyszny

bo się boję

jestem skryty

bo się boję

jestem gadatliwy

bo się boję

jestem nielojalny

bo się boję

jestem zwodniczy

bo się boję

jestem nieszczery

bo się boję

jestem demagogiczny

bo się boję

jestem mgławicowy

bo się boję

jestem wyrachowany

bo się boję

jestem wiarołomny

bo się boję

jestem nieautentyczny

bo się boję

jestem kabotyński

bo się boję

jestem nieżyciowy

bo się boję

jestem tchórzliwy

bo się boję

jestem brawurowy

bo się boję

jestem załamany

bo się boję

jestem drażliwy

bo się boję

jestem ogłupiający

bo się boję

jestem głupi

bo się boję

jestem, jaki jestem

– łeee!

Jestem, który jestem

– och!

jestem głupi,

że się boję

>>>

Warto mieć te łzy

na każdą okazję tragiczną

– bliźniego

nie wypłacz ich ze śmiechu

warto mieć te oczy

na wypadek katastrofy

– ludzkości

nie wytrzyj ich lusterkiem

jak napis na czole

– autor

warto mieć ten uśmiech

na wypadek śmierci

– własnej

>>>

Jest ciemny brzeg,

gdy słońce się zniża w chmurach

jak głęboka purpura

i brzeg jasny,

gdy słońce się zniża jak kościsty wiatr,

gdy wprost rozpływa się w zmierzchu,

który jest linią brzegową oceanu nocy

jej statkiem, albatrosem i portem

oba brzegi możesz dostrzec w sobie wraz

bezojczysty, bezludzki, bezgwiezdny

chmurny i wietrzny żeglarzu

>>>

 

Na wylot przejrzał listonosza

Niemiaszka,

co rozpowiadał wszędzie

że nie mieszka na Mieszka

zaznaczył więc laską miejsce

gdzie zamieszkał i mieszka

na wylot przejrzał sędziego innych

upadłego jak śnieżka

czekał czy go ośmieszyć omieszka

omieszkał zapytać o serce w śladach

pomieszkiwań właściwych miejsc

tu w wysokich stanach zasiedzeń

hal, błoń i cnót

przed wydaniem kamieni listonosza

na wskroś przeszło przez serce

przesłanie pianisty proroka bacy

laska utkwiła w skale wysokiej turni

i w bramie pierwszej miejskiej

wytrysnęły nadzieje znów bezdomnego poety

na ułaskawienie rodzinnej sadyby

i podobnych czekających na przylot kamieni

węgielnych ze świata

chętnie polecanych innym

plemiennym bezdomnym

>>>

Ona obok

oko w

zero to nośnik mocy w

żarówka jak oko w

potem z i na

gdybyś w i z

oko z

półpowieka jak w

potem oko zero

żarówka w

w z na w jak i

w zakręciło się nad z

gdybyś zasnęła z

z na w

gdybyś oko z i w

zero snu znowu

żarówka i

półusta w w w

nośnik nocy

dotyk znowu

gdybyś zasnęła

>>>

 

Wewnętrzny skład delikatności w puchowym rejestrze

rozgardiaszu figuruje lecz wypada blado

narażony na zakurzenie zaginięcie zapomnienie

może to i dobrze

potem niespodzianka będzie na plus

jak wtedy, gdy zgasły zmysły

i odnalazł się świecznik wspólnych wieczerz

skład czułości niedostatecznie przewietrzony dobrym słowem

i tak jak gdyby przegdybany nocnym

znieruchomieniem rąk

zmierzchaniem ust

zmysły, gdy zabłysły to kurz zakrył wszystko

a może czas by było

pójść drogą jasną – znaleźć świecę lub lampę

pierwszy skład możliwości umożliwi zakupienie oliwy

drugi skład ponadprodukcyjny oględnie mówiąc dorzuci płomień

dzisiejsze przeoliwienie intencji przecież nic nie wnosi

niczego nie przybywa na boku oprócz zakrzepów i puchlin

czas rzec – mądrości moja odeślij zeschłości i przymnóż świeżości

niech nie pozostajemy nadąsani w kruchcie serca zmienionej w skład

delikatność puchu rozwarstwień i pozostawień,

który jak to kurz profanuje połyski i paramentów kultowe kształty

powstrzymuje cię od gestów, co mogą być

jak lot dymu kadzidła ku majestatowi

a są jak smog i sadza na baldachimach

choć z nogami na ziemi leć jak małomiasteczkowi kochankowie nad

przewracającymi się drewnianymi szopami przy domach z bali

choć w kaloszach leć nawet z białą ziemią na nich

nie dmuchaj na latawce księżycowe, omijaj je skromnie

ziarna mniszka w workach w kącie czekają na siew zbyt długo

ręce ramiona nadgarstki palce zanurzone w puchu – wyrwij je

skład pierzastych podręczników otwartych, zapomnianych

w nieaktualnych rejestrach

ty unieruchomiony a symbole większe i większe jak nadrealny księżyc

lęgną się podmuchy jak robaki i myszy

ty znieruchomiały niezrozumiany a tętno szybsze

pędź leć gdakaj siej mak śnij jej snem nad i pod z nią

nie zmarnuj wszystkiego dla głupich panien

sam rozgardiasz się opłaci kupcom czekającym na nauczyciela

– ciebie w kaloszach skrzydlatych wiatrom nie odda

>>>

 

Zniesiony tylko w połowie

zakaz uczęszczania nad brzegi rzek

z rakietą tenisową lub czymś podobnym

rozbawił tylko arystokratów na kortach aluwialnych

ci, którzy łapali siatką motyle

muszą zmienić kwietną łąkę na lądowisko górskie

na mocy nowego kodeksu spadkowego

stracą kolekcje siatek do wszystkiego

zniesiony zakaz będzie skutkował

częstszym przebywaniem w pradolinach,

gdzie rzeki już nie płyną ku śmierci istot jedynie

ale tylko ku rewolucjom bezkrwawym w mediach

zniewoleniom w terrariach i na kortach plastycznych

męskie osobniki w połowie zanurzą się w trawach

a żeńskie po części w sadach

pradoliny odżyją jak Pola Elizejskie przechodnimi mordercami

uczęszczanie nad stawy kwatermistrzów

w towarzystwie łabędzi

będzie dopuszczalne do jakiegoś czasu przeszłego

a na zajęcia boiskowe przyszkolne tylko potem

nie będzie już można wcale bez więcierzy

łowić żądanych wspomnień na hak

a także snuć się bezwodnie po miejscach odludnych

choć owadzio ulotnie aktywnych

to co się nazywa porządkowaniem sfery przychylnej atmosfery

to się też nazywa ograniczanie niezbyt szczęśliwych zachowań naziemnych

nie po to są rzeki, żeby pradoliny zapełniały się tylko jabłkami kobiet

a bezwodne miejsca zezwierzęconymi mężczyznami

kiedyś do połowy w wodzie lub w kwiatach jak fauny

i z zakazem całkowitego zaludniania plebejskich wzgórz

jak centaury praw zbywalnych przed śmiercią Areopagitów

>>>

 

*Gangrena elit jedynie*

Polska krwawi z ropnej rany

sączy się z niej jad trupi?

a może to tylko niegroźne zakażenie?

może to tylko lekka gangrena, co minie

gangrena elit jedynie

to minie, to przyschnie jak na dobrym psie

choćby po surowicy z trucizn

przeciwciała społeczne i elity komplementarne dla zdrad

to ten sam organizm

z krwi, we krwi, dla krwi

z ran powstanie i z kolan Polska chora

a dżuma niewiary minie jak wszystko, co złe

Polska się zagoi i ostoi w czasu ostoi

jak przeorana łąka wzejdzie w dwójnasób zielono

kwiecistym łanem, przyszło wiosennym dobrem barw

a serca zsiniałe nienawiścią wybieleją w maskach nowych świtów

struchlałych braci odrodzi się pąs

i nikt nie odgadnie śmiertelnych blizn

co będą jak błahy zapomniany dąs

>>>

*W katedrze pioruna i gwiazd*

To uniesienie oczu nad morzem

obok skały jak katedra w Trzęsaczu

było prorocze

gdy ona się oddaliła na chwilę jak mewa

a ja wyobraziłem ją sobie ponownie

całą w spadających z klifu gwiazdach

z jaskółką brzegówką wpadłem

do podziemnej katedry tego wyobrażenia

już na Rozewiu

gdy helikopter przemiany odleciał jak ważka na Hel

w mewy upierzeniu

brzeg morski zsunął się do stóp morza

i uklęknął przed nią jak ja

w perspektywie elektrycznego nieba zadrgał świt

raz na zawsze

a ja pisklę Polan wpadłem do gniazda Pomorzan

na heroiczną chwilę

wypadłem z niego podczas pierwszej próby lotu

raz na zawsze

wprost w jej ramiona

już u stóp Kawczej Góry

nie była już wyobrażeniem lecz katastrofą uczucia

moje zaślubiny z jej morzem

tak aktualne do dziś

w katedrze pioruna i gwiazd

>>>

*Ja tam nie wiem*

Ja tam nie wiem

ja tam nie byłem

ja tam nie rozumiem jak być

ja tam wolę nie wiedzieć jak żyć

ja tam a ty tu jak nie wiem nic

ty wiesz przecież jak to ze mną jest

ty mnie rozumiesz prawda?

ty mnie usprawiedliwisz?

ty jesteś i tam i tu a ja nie wiem gdzie

może nigdzie

ty byłem ja jesteś

mną mnie nam

wiesz co?

nie, wolę żyć sam

>>>

Milczenie

głębokie, zacięte, zranione

milczenie

milczenie

od wielu dni i nocy,

które stanęło przed mną

jak brutalne rozstanie ze snem

jak niechciany brzask

jak surowy blok

kararyjskiej skały

marmurowy obelisk ciszy

pomnik arcydzieło

nieodkryte

ruchem ręki rzeźbiarza

– słowem

milczenie jak śmierć

milczenie jak ból

i właśnie teraz

wyłonił się z niego

jak z wielkiej rany

po wyrwanej miłości

– wiersz

słowo po słowie

stukot młotka i dłuta

słowo po słowie

rytmem z milczenia

wydobyte strofy

dla aniołów świata łez

rozśpiewanych

czuwających

zachwycenie – westchnienie

mojej piety

>>>

 

*Zbroja dążeń*

Każdy, kto był na wzgórzu smutku

kto szedł pod własną górę hołdu

to wie

że jest lepiej jest gorzej

raz tak a raz inaczej, ale jest

kto złożył ofiarę z pierwocin bólu

wyrzekł słowa uczczenia własnego odrodzenia

pokłonił się ciszy w sobie

to wie

że gorzej już nie będzie, choć może

kto potem zjechał ze wzgórza

na tajemniczym koniu bez pęcin

odstawił kopię i tarczę dąsu

zdjął zbroję dążeń za wszelką cenę

pojął, że jest lepiej

raz tak a raz tak, ale inaczej

radośniej

>>>

Jak Bóg przykazał

jesteśmy zacietrzewionymi prorokami

swojego domu myślenia

i skrajnymi przywódcami serc

w salonach awangardy

serc wystawionych na ataki

ekstremalnej nieprzejednanej miłości

Jak Bóg przykazał

wyciągamy ręce do duszy

po cierpliwość

a tam

rozgorączkowanie jaźni

i pycha łypiąca złym okiem

na upokarzającą nieśmiałość delikatności

Jak Bóg przykazał

jesteśmy zacietrzewionymi prorokami,

którzy ganią siebie i świat

epatują zmyślnym miłosierdziem

dla pokonanych

Jak Bóg przykazał?

>>>

Kiedyś znowu

to nastąpi, gdy głowę oderwą

a piersi będą najwyżej

to nieodwołalnie nastąpi tak

jak teraz?

ta głowa będzie symbolem

te piersi dziełem sztuki

to nastąpi chyba w ten weekend

w tą sobotę

w najbliższy poranek przespany

tornado z okolic Australii wychynie z komody

jego macki jak ramiona odmrożonej ośmiornicy

zakręcą tobą

i głowę urwą zbyt kolorowej ofierze

podwodnych miłości

pozbawionej naturalnego środowiska rafy

kiedy?

– kiedyś

– już niedługo

– po piątkowej nocy

antypodą będzie twoja myśl

a tors zaświeci w sierpniu

jak piersi syreny w ciąży

>>>

Idź śmiało przed siebie

żurawiu ibisie flamingu

idź do końca korytarza

mijaj ściany humanarium

pokryte zapisami nutowymi

porannych pieśni kultowych

idź jaskółko bocianie orle

idź w kierunku ściany

na końcu korytarza

zamykającej humanarium

ściany bez inskrypcji

czystej jak złoto

idź ptasi rodzie, idź

drepcz na szponiastych łapkach szeleszcząc pazurkami

klap tymi małymi płetwami

na majolikowej posadzce pełnej ornamentów

kwiatowych pyłkowych owadzich

idź powoli zanim nauczysz się latać

w klepsydrze symboli

nieodwracalnej woliery ery

przemijającej matematycznymi wzorami

pelikanie pochylony nad własną piersią

zatrzymaj się skręcony w wiolinowy klucz

zaśpiewaj przybyszom z Gondwany

pierwszy

>>>

Zawsze ilekroć skrzat się kryguje

a świerszcz świerszczy

przychodzi leśny olbrzym

i dmie w piszczałkę nieokiełznania

potem skręcony skrzat dopasowuje

słowa do jego ciężkiej melodii

równie zakręconej jak wierzbowe łyko

na piszczałki

i śpiewa skatem a potem jodłuje

takie łyka są wszędzie w Polsce dostępne

zawsze ilekroć skrzat się kryguje

a świerszcz świerszczy

jakiś ostatni ptak przelatuje gwiżdżąc

jak rozgwiżdżona nocna lokomotywa

takie lokomotywy są wszędzie w Polsce dostępne

potem jest parowozownia i lament w niej olbrzyma,

co rozlewa się wszędzie jak tłusta oliwa

prawda tutaj nigdy nie wypływa

janczarzy allaha i rycerze trójcy

jak mamelucy mamony i dziennikarze histerii

podwieszeni na dronach i balonach

krzyczą coś nad dachami

takie balony są wszędzie w Polsce dostępne

każdy podnoszący rwetes

ma w pobliżu swój minaret lub kopułę w wolframie

gładką ścianę po której skręcone zawołanie muezina

pnie się jak wisteria, co nigdy nie zakwita

zawsze ilekroć skrzat się kryguje

a świerszcz świerszczy

przychodzi leśny olbrzym i wzywa do rzezi

potem wpływa lotniskowiec śmierci

i zamiast muezina słychać płacz marynarzy

na bukszprycie siadają ptaki głuptaki

takie bukszpryty są wszędzie w Polsce dostępne

zanieczyszczają go od dziobu

widząc ten horror

skrzat już się nie kryguje

tylko schodzi z kapitańskiego mostka

i nie patyczkuje się po wielokroć

..a nie…

on tylko zaczyna tańczyć tango z mopem

starając się zachwycić olbrzyma

palącego na rufie jakieś tajne listy z kory i łyka,

który z fagotem w ręce

jak prosta rura nadająca tor

dmie w niego próbując rozbawić skrzata

do krwi leśnej

taka krew jest wszędzie w Polsce dostępna

>>>

Tego już za wiele

od tylu lat ciebie nie ma

co ty sobie wyobrażasz?

a ja czekam tutaj roztrzęsiony

tego już za wiele

od tylu lat, dni i chwil

nie mogę skupić się na niczym

tylko te myśli o tobie jak obsesja

gdzie ty się podziewasz?

tego już za wiele

czekam żeby minęła ta czkawka

czkawka kukułki

czkawka rozdygotanych pragnień na języku

od lat, od wczoraj, od rana

czekam od plejstocenu

od tamtego, znamiennego spotkania twarzą w twarz

od predestynowania

tego już za wiele

za wiele, za wiele bezdźwięcznych drgnień powieki

nie zmienisz mojego przeznaczenia

nieobecnością pieśni z wnętrza

bo czekam i pragnę wyłącznie

z własnej wolnej woli

a może mnie predestynowanego

porzuciłaś rzeczywiście

– spiekoto serca

>>>

Porfirowe gzymsy zrujnowanych kamienic

oświetla pełzające światło zachodzącego słońca

strąca lustrzane wizerunki z okien

i kurz z brudnych firanek

potrąca anteny, przeciwśnieżne i przeciwptasie grzebienie

na skostniałych bezludnych okapach

nagrzane gołębie w letargu przycupnięte

i choć widzisz stan tych kamienic

sam nic nie możesz zrobić

jest już prawie wieczór

dzień nie chce się skończyć

a cienie się wydłużają w nieskończoność

kamienice są jak wulkaniczne skały na greckich wyspach

a zardzewiała blacha na nich jak jeziora zastygłego laku

bezosobowy, przeciągły krzyk nad miastem, słońce i gołębie

tylko twoim zmysłom dostępne

to grecka idea proporcji i równowagi

sam nic nie możesz zrobić

dla swojej ulicy

jak z fotografii rodzinnej ukrytej pod dachami Paryża,

który dźwięczy w głowie smutkiem zapomnianych kapliczek

wmontowanych w fasady domów

sam nie możesz wskrzesić

ani miłości przodków ani młodości miasta

pomódl się tylko za gołębie

zasypiające jeszcze za dnia

jak ty zastygający w porfirową bryłę

własnego sarkofagu

>>>

Zamiast masakrować baudelaire`owskimi myślami

twoje nagie zwielokrotnione ciało

zamiast się pastwić sensacyjnie

nad jego ekstatycznym nieokiełznaniem

w neurotycznym wyuzdaniu

zamiast obsypywać piersi i brzuch larwami grobów

i krwawymi ranami chorych pożądań

pocałuję cię po prostu niespodziewanie

delikatnym dziewiętnastowiecznym

pocałunkiem dostojewskiego idioty

o ileż to bardziej miłosne

o ileż bardziej namiętne

i prawdziwsze i boleśniejsze

>>>

Półćwiartek donosiciela brat

półbrat konia trojańskiego

zmiennik długu

lennik taborowych,

gdy nazwy niecności wyczerpał spał,

gdy wyczerpany spał napadły go nimfy

jest już Wernyhorą

półśrodków półrogów półsznurów

już nie śpi – drzemie

bladoniebieski na tle zorzy w lesie

lesie nordyckim w ujęciu kul

była nostalgia nad kręgiem polarnym

wywołała w nim niedokończenia wietrzne buntu

potem niecałe cząsteczki uderzyły

w dzwon sądu ostatecznego

pełna zmysłów czara atomowych grzybów

kolejnych zrezygnowanych wykwitów

ustawiona na scenie

tasiemiec już nie gastryczny rzucił się na nie

uzbrojony

jak kolej żelazna w rdze

sumienia nad tundrą to seledynowe horyzontalne

ślady półlegalnych wędrówek gęsi Boscha

wokół niego

grzech otworzył oczy

proroczy niecały

>>>

Skoro świt jestem cały we mgle

ze wszystkim co posiadam

i nie jest mi źle

a wiele posiadam

tylko mgły jeszcze nie

widzę czubek nosa

i jest okej

drzewa to cienie

ludzie to zjawy

czas to szadź

nie jest mi źle z tym okiem

na czubku nosa

lecz tęsknię i lekko potrącam

smyczkiem kolejnej przerażającej żądzy

pragnienie mgły

jest wszechogarniające gdy drży

chciałbym ją mieć dla siebie w sobie

chciałbym zakryć nią drugą twarz

usłużne gesty zapraszają jej kolor kosmiczny

skinienia kształty a oddechy byt

przez oko i nos wchłaniam ją

jak własną niemoc

jak szczęście

będę trwał w nim do rana

aż słońce jak wiatr rozerwie mi serce

ręce zatrzymają się jak skrzydła

umierającego wiatraka

w czystej postaci będę wszystkim

co niewidzialne i ulotne

>>>

Nowa piramida

powstała w mojej głowie

pomyślałem sobie

przetrwa tysiąclecia taka wspaniała

pomyślałem sobie

piramida historii prawdziwego człowieka

zanim dotarło do mnie

– ojej! jeszcze nie teraz!

>>>

Uosobienie archaicznego smutku

z oczami jak zapalone właśnie uliczne latarnie

jak znicze wciąż płonące pod pomnikiem

siedzisz samotnie

zawsze na tej samej ławce

w milczeniu absolutnym

patrzysz poza ten świat

na plantach

w metrze

w muzeum

w parku

w ogrodzie

w kościele pod chórem

– do pełni szczęścia

czegóż ci dziecino potrzeba,

czegóż?

– czegóż?

– śmierci!

>>>

*Za co winić zwierzęta?

Za co winić zwierzęta?

za co je winić?

gdy wciąż trzymają straż

i moszczą legowiska w nas

lub pogodę, która jest dziełem przypadku?

gdy winnym jest kusiciel

ale nie mów, że kusi cię wiatr

że wzywa cię morze

że pragniesz słońca ponad wszystko

że musisz przetrwać za wszelką cenę

za co winić zwierzęta?

za co je winić?

gdy tak głęboko ukryte w nas

milczą do czasu

cierpią do czasu

a potem odpowiadają na zew

tak samo jak ja i ty

zew krwi

za co winić zwierzęta symbole?

za co je winić?

gdy zamknięte w ikonach

bredzą w naszych głowach o instynktach

po cóż się trudzić nad teoriami i wynalazkami

nad spisywaniem frustracji, przeżyć, fantasmagorii

jeżeli i tak wychynie z nich

stado, wataha i rój

wyruszające na żer

po jakikolwiek łup

za co winić zwierzęta?

za co je winić?

jeżeli już

to za zbytnie przywiązanie do człowieka

tego polującego na innych ludzi

w obławie z nagonką

>>>

 

*Zabalsamowany w przyszłości*

Kieszeń piramidalnych zaświatów

a w niej sąd oczywisty jak śmierć

chcesz by był przychylniejszy w te dni

składasz daninę ze swoich najlepszych chwil

ty szelmo pomyliłeś instancje Szeolu

za życia osądziłeś sam siebie

i cień twój pełza na brzuchu jak wąż

zakryty przez kurz

a sąd prawdziwy

nic nie może zrobić dla ciebie wciąż

bo jesteś jeszcze żywy

choć nad wyraz zabalsamowany

w przyszłości, którą przecież oddychać nie możesz

płuc pozbawiony

>>>

*Kasztanowiec*

Kameralne przechyły kasztanowca na fregacie

piersi na pokładzie

nogi na pokładzie

słońce w ogrodzie botanicznym

przekracza zwrotnik zieloności

wypływa na szlak białej piany

i rozpływa się w delikatności

kasztanowiec jest majem i masztem

twoje ciało żaglami

płyńmy ku brzegowi południa

na moim pożądania statku

przekroczmy teraz równik bezkresu wiosny

delikatnie zagrajmy na gałązkach i kwiatach

hymn porywu

jak wiatr krwi na szotach i wantach

wszak ja jestem żaglowcem botanicznym

sam zew morza

tobą

>>>

 

*Zeszłoroczny motyl*

Nie jestem

nie byłem

cóż jeszcze wiosenny kwiecie

chcesz wiedzieć?

nie będę

twoim deszczem

zaowocuj beze mnie

jestem i będę za to

twoim pochlebcą

z daleka i z bliska

drżącym przez ciebie na ciele

całym od stuleci

tak piękny dla mnie

w tę jedyną noc

zaowocuj nie dla mnie

dla mnie zeszłorocznego motyla

spragnionego słońca właśnie

zziębniętego dzisiaj

spragnionego bardziej

słońca właśnie

niż nektaru

i gładkości twojego kielicha

>>>

*Skala*

Łagodny ból

ból srogi

ból nie do wytrzymania

subiektywna skala

wyznaczona nie wrażliwością nań

a oddaniem siebie

>>>

*Miejsce na żarty*

Jest w życiu miejsce dla niewybrednych żartów

z diabła

i tylko tyle

z samego siebie już nie

dopóki żyjesz

jest w życiu miejsce na żarty

z życia

ze śmierci już nie

dopóki żyjesz

i tylko tyle

>>>

 

*Święta wśród świętych*

Z dawnych Polski powstańczych

tyś rycerzem w garniturze

sekwojo wierzbo moja samotna

łozami unieś mnie ponad śródpolne ostoje klonów

kryjówki jeszcze nie klonowe lasy

ale ja ich syrop historii spiję jak wino owocowe

rytuał uczynię ze spijania

sprawię, że pogardzisz zbroją moją

ale mną małopolskim rycerzem już nie

wyjdziesz mi na spotkanie przez bramę rojną

z dawnych Polski w mnogich działaniach zbrojnych

tyś kołodziejem w garniturze

klecisz wozy kolorowe taborowe sejmowe

na wyspach rzecznych niecisz pieśń żółwia błotnego

potem guano z jaskiń ojcowskich wywozisz na pole zamiast obornika

z podgrodzia do miasta wjeżdżasz przez bramę gnojną

jakże ważną dzisiaj dla parlamentaryzmu

z dawnych Polski szlacheckich

tyś sarmacką dziewoją w strojnej narodowej sukni

z lubością niesiesz piękny dzban na głowie

stąpasz po schodach do sadzawki owczej

jak by była Siloe albo, o czym z premedytacją zapomniano – Mamila

wchodzisz przez bramę wodną wciąż czynną

czasem tatrzańskie świerki przelatują ci nad halną głową

dobre drzewce na oszczepy Saula

na maszty i piki Naczelnika Państwa sosny krasne są nad Wieprzem

z dawnych Polski ludowych

tyś forysiem w surducie i cylindrze z aluminiowej folii

z odrzutowym motocyklem w niklowej wozowni

pomostem dla powrotu z odysei kosmicznej z chrześcijańską branką

na jej planetę Gliese 581 c

znanego w polskiej kniei klonów pod nazwą

Powrót Tobiasza z Gwiazd

z dawnych Polski niebieskich tyś słupem soli

wchodzisz do Wieliczki przez bramę solną

i zostajesz na zawsze świętą Kunegundą wśród świętych

a nie Abrahama szwagierką głupawą

>>>

*Serwuj serce*

Przed obcym

domykaj dom

chroń chatę

spowijaj sadybę

skrywaj seraj

asekuruj azyl

okrywaj okrainę

a przede wszystkim

serwuj serce

>>>

 

Na nic zapasy kwiatów

w sercu

na nic

zasuszone w książkach gesty ukochanych

przez wiatr zerwany kaptur

włosy rozwiane jak wierzbowe witki

płatki kwiatów śliw i czereśni

zaniesione na skraj horyzontu

horyzont nietknięty uczuciem

nie odgadniesz do końca

kwietnych zamiarów w sercu

całopalnych podrygiwań młodych owoców

na letnich gałązkach,

gdy noc przykryje ogród

twój pierwszy ogród

horyzont nadal świeci

patrzysz nań z miejsca horrendalnego,

hermetycznego, homoidalnie roślinnego

jest na skraju łąki życia i miłości

własnej jak serce

jeszcze niezmienione w słup soli

a jednak

oczekujesz pochwał zza horyzontu

z cudownej, nieziemskiej krainy snu

bo ten horyzont przed tobą niedojrzały

a za horyzontem, za unicestwieniem raju,

widzisz to,

co jest początkiem bólu

>>>

W niedzielnym kazaniu

co mam ci rzec?

krwawa ukochana Polsko

ty krwawa ja co dnia krwawiący dla ciebie

czy na pewno?

stoję na ambonie leśnej

przed ścianą nowego lasu ustawionej

jest świt myśliwego

poranek hosanna buntownika zabójcy

wiatr porusza na łące tymotką

przepiórka się odzywa pierwsza

ja milczę, czuwam

krwawię w absolutnej ciszy

z prawdziwym atawizmem skrywanym w duszy

układam w głowie kazanie pierwszomajowe

leśny skrzat odrywa się od szarej ściany drzew

wybiega wprost na mnie

jest lekko czerwony, przekupiony, załgany

dobiega na odległość rzutu siekierą

rzuca nią we mnie

z łowczego wrogów staję się celem

skrzat jak zombie

dziwnie porusza się półprzytomnie

jest krwawym Szelą?

tym opłaconym przez obcych zdradzieckim sabotażystą

Europejczykiem jak oni

ale cóż, ja także, czyż nie?

topór ląduje celnie na moim ryngrafie

z nim tkwiącym w piersi

ranny wypadam z ambony

krwawię na całego

patriotycznym niedzielnym świtem

powstanę zanim błyśnie jutrzenka swobody

ot całe kazanie myśliwego!

>>>

 

*Gdzie jest Europa?*

Suza nie jest Europą

dlaczego?

Kartagina nie jest Europą

dlaczego?

Aleksandria nie jest Europą

dlaczego?

Wandea, Dachau, Srebrenica

to jest serce Europy

dlaczego?

>>>

 

Żal za dziedziną utraconą

żal za samym sobą na dziedzinie utraconym

wielu, w tym i ty z sentymentem

patrzy z wysoka na swoją dziedzinę zdeptaną

i marzy o patriotycznym niebie

dla twardzieli o twarzach kamiennych

rozstrzeliwanych przez wrogów nacji

ale nie jest tak, że delikatność przypadkowości

i łzy dziatwy wylewane za ojcem wiekowym

odchodzącym ja zwykłe słońce

w swojej porze – są nietrafne

w okolicznościach sprzyjających powiewom sztandarów

uwznioślają słusznością trwania

żal za utraconą czcią dziedziny

żal za samym sobą utraconym w cnocie

powinien cię nastrajać bardziej nostalgicznie

jesteś przypadkowym spadkobiercą – nie łódź się

nie ty stworzyłeś to wydeptane poletko

lecz geologia archaiku i jego duchów

porzuć marzenie o tronie dla przodka

genealogię pozostaw mięczakom

zajmij się ratowaniem prostytutek i narkomanów

zalegających jak zakurzone książki

na półkach w zapomnianych bibliotekach ulic

w żadnym mieście nie masz nic

w mieście nie masz dziedziny

przenieś się na przodków poletko lub lepiej

do bibliotek

tam się przenieś – sługo przeszłości

władco bogactw nieużytych nigdy dla innych

władco spojrzeń nielitościwych

bezładnie krwawiących na szafotach pogardy

dla wydziedziczonych przez los

odnalezienie czegoś na poletku Pana Boga

nie równa się z władaniem historią

nacja nielitościwych przeminie

bój się skargi anioła czystości

wniesionej przeciw tobie

jeszcze spoczywającego w dziedzinie przodków

bez zmartwychwstania

jeszcze kołującego nad dziedziną

bez wniebowstąpienia

>>>

 

*Uczucie nieuświadamiane do końca*

W czymś na kształt serca

przechowujesz kruche uczucie

nieuświadamiane do końca

tak jak wiedza o sercu

znikoma jest twoja wiedza

o uczuciu

masz samowiedzę psychoanalityka skażonego

ciągłym wpatrywaniem się w ludzi

wypytywaniem obcych tobie i chorych

ideowo jesteś estetą i nie wiesz

co to idea upadku

w twoim świecie brak ascezy

dlatego, że nie znasz

znaczenia wszystkich słów

nie przeczytałeś Biblii do końca

zatrzymałeś się na Księdze Koheleta

twoje serce jest tylko amforą

na piękne polne kwiaty

brak w nim stabilnej pulsującej dobrą nowiną

świetlistej jaźni

człowieka

drugiego

pragnienia dotykania

podtrzymywania

wynoszenia

wspomagania

człowieka

w łachmanach i ranach

światła

oczu jego

jest tylko kruche uczucie

nieuświadamiane do końca

jak możesz wpatrywać się w ludzi?

jak śmiesz zadawać im pytania?

zrozum – to łaska!

>>>

*Ciężki zawód*

Ciężko jest patrzeć

na kłamcę zadufanego w sobie

ciężko jest słuchać

jego pochlebców

znojnie trzeba dźwigać

jego pochlebstwa

nawet niespodzianki kłamcy

nie będą nigdy zaskoczeniem

wokół kłamcy przedstawiciele

wszystkich służb, branż i zawodów

a jak za kłamcą staną autorytety i media

ciężko będzie wtedy

sprzeniewierzać się państwu, ale trzeba

a gdy za kłamcą stanie naród?

pozostanie ci tylko

pustynia, jaskinia, erem, słup?

gdy kłamca zabierze ci rodzinę

powiesz – to nie moi krewni

gdy kłamca zabierze ci przyjaciół

powiesz – nigdy nimi naprawdę nie byli

gdy kłamca powie o tobie

– to fajny, ogólnie lubiany gość,

zobaczcie jakimi kolesiami się otaczał,

no super gostki, naprawdę ekstra

powiesz – byłem i jestem odludkiem

gdy kłamca weźmie z tobą ślub

lub da ci rozgrzeszenie

wtedy przeżyjesz prawdziwy

i najcięższy zawód

>>>

 

Jak biegnie czas tak biegniesz i ty

w lakierowanych półbutach szaleństwa

na nic modlitwa

na nic taniec

na nic śpiew

nie prześcigniesz swych łez

czcisz ofiary wojny, której dawno już nie ma

chwalisz Boga, który ciągle jest

jego czas i jego wielkie buty na niebie

widzisz z daleka i wiesz

jak buty są ważne

sam boży szaleniec wiesz

jak ważnym jest biec

twój bieg przez minowe pole

wyobraźni i własnych oczekiwań

spowalnia dziejowy wiatr

unieruchamia pobratymców sieć

jedynie śnieg inteligencji

pobudza do biegu ciało

jedynie spadające głownie przemyśleń

pobudzają ciało do gestów

jest zima potem lato

wskazówki obracają się jak koła parowozów

ty w biało czarnym dresie

z paskami na udach

z oberwaną kieszenią na pośladku

i wciąż w niebieskich butach jak Bóg

przemierzasz bitewne pola

podążające za tobą chmury to osiągnięcia cywilizacji,

na które jest przyzwolenie

lecz już nie dotkniesz ich łez

gdzie twój smutek – już za plecami

a gdzie radość – już za plecami

gdzie twoja miłość – już za plecami

gdzie twój gniew – już za plecami

gdzie twoja śmierć figlarna kolorowa

– wciąż przed oczami

w eksplozjach

>>>

 

*Żonglerka*

Oko to okop

okop to wojna

przedpole to ojczyzna

zając to zjawa

zjawa to strach

chłód to modlitwa

modlitwa to wiara

księżyc to grzech

grzech to rzeź

kartacz to śmierć

śmierć to wolność

wolność to pamięć

pierrot to łzy

łzy to mirra

feniks to życie

życie to wieczność

(człowiek także)

ogień to słońce

słońce to Ziemia

Ziemia to piłka

piłka to kula

kule to symbole

żonglerka nimi to

życie albo śmierć

los to oko

(oko to Opatrzność)

>>>

*Zawistne słońce*

Zawistne słońce chce być jak ty,

gdy mówisz do siebie

słońce świeci przerażająco

scharakteryzuj jego zazdrość i określ

całonocne owe zachowanie

rano powie – to potwarz

Zaiste słońce bywa jak ty

robisz zwykłe krzesło jak cieśla

i kantar jak rymarz

skaleczone słońce krwawi na twój temat

patrz i mów – o czym krwawi słońce?

ty to dobrze wiesz!

Zastane słońce było jak ty,

któryś w przeszłości potrącił klepsydrę

zbiłeś ją i co teraz?

czy jesteś tak jak słońce?

czy może zupełnie inny?

wejdź w jego położenie

przestań się spalać – czy będziesz istniał?

Zawczesne słońce to przecież ty

całej swej krasie

wyjedź z domu i poruszaj się od rana

po tej samej drodze do obiadu

a po południu utnij drzemkę

należną sługom nagim

wróć do domu wieczorem

umyj nogi swoje

Zwierzęce instynkty wyglądają jak ty

– symbolicznie

słońce ze strachu łagodnieje, połyskuje

umyka byś mógł zapanować nad dniem

a ty biegniesz za nim

strzelasz na oślep

wiarygodnymi uczuciami spojrzeń

blasku przydajesz słońcu

patrząc na nie

Zawistne słońce nie wytrzymuje spojrzeń,

odwraca wzrok

cierpi zawstydzone twoim snem

dobrze wie, że nigdy

nie dorówna człowiekowi,

który bezinteresownie pisze wiersze

>>>

Kandydat na zwierzę wreszcie

jest dzisiaj obecny w sądzie

kruk trzyma ser w dziobie to barrister

zaraz coś powie nieistotnego

kandydata na prawdziwe zwierzę płowe

właśnie wprowadzono na sądową salę

rozpraw z takimi jak on

jeszcze miota się i krzyczy chcąc przekrzyczeć

jazgot opinii publicznej

barierki, obroża i rośli mężczyźni powstrzymują go

lis młotkiem prosi o ciszę

młotek uderza w sędziego pokoju

wypuszczają stada dziennikarzy i fotoreporterów

są flesze i notatki jak stalowe celne motyle

po chwili jest po wszystkim

odczytują oskarżenie, mowę obrończą i wyrok

wślizgują się na salę politycy i prestidigitatorzy

kandydat zdycha zaraz na ich widok

ale wtedy jest już

historycznym zwierzęciem pełnokrwistym

czyni to jednak na dany z ambony znak

kruk przemawia wciąż do lisa pałaszującego ser

wylizującego resztki z podłogi

truchło pełnokrwistego zwierzęcia

wynoszą owinięte w gazetę sądową

na ostateczną konferencję prasową

nie ma sędziego pokoju

nie ma apelacji od wyroku

nie ma żalu i zwierzęcia

nikt nie chce być już zwierzyną płową

jest tylko syty żmurek

i naśladujący głosy barrister

Chwal Ćwik

>>>

*Jedyny ślad*

Znaleziono jakąś belkę z rozbitej tratwy

na rafie? na plaży? na skale?

– nie!

tym razem – w sercu!

w przestrzeni wiary w miłość

drzazgi z niej unoszą się na falach

a rozbitek żyje? gdzie jego ciało?

odnaleziono ślad po nim? jest jakiś znak?

– jedynym śladem jest 

ocean

łez

>>>

Kwiat trójbarwny dla wątpiącego prałata łąk

w głowie mającego wolność rabaty jak kajdany

kwiat dwubarwny dla mściciela klakiera

wcześniej strzelającego z gumki w łysinę aktora

recytującego deklarację wolności fioletowego płomienia

kwiat jednobarwny dla zegarmistrza

precyzyjnego nastawiacza zegarów tykających

na domniemanej planecie Proximy Centauri

przypominających o istnieniu jakiejś opętanej cywilizacji

stworzeniom odległym od wolności o parsek z hakiem

kwiat przezroczysty jak ty dla kata

wykonującego wyrok śmierci na skazanej wolności

kwiat jak ty w butonierce kata zajmującego miejsce

na mównicy w czasie Zgromadzenia Ogólnego ONZ

tuż przed egzekucją

>>>

*Marzenie wymaga ofiar*

Rozkwita nad chińską rzeką

marzyciel bławat

potem skacze w nurt

Huang He

ale nie tonie

pływa jak Sun Zi

po powierzchni

wojna wymaga ofiar

ale nie wśród strategów

bławat zabarwia skisłą rzekę

na czerwono

tak się prowadzi wojny z realistami

w jedwabiach z pałeczkami

jak krew marzycielska czerwień

zabarwia stopniowo cały kraj

wódz, naród, przestrzeń, czas

wykorzystane zgodnie ze sztuką

marzenie wymaga ofiar

ale nie wśród marzycieli

>>>

 

*Zawrócić póki czas istnieje*

Zawrócić z drogi póki czas

potem opowiedzieć rodzinie o jakiejś przeszkodzie

zmienić oponę i rodzinę

potem nachalnie domagać się odszkodowania od księży

tak czynić może ktoś, kto zakłada od razu,

że na drogach będą przeszkody

tak liczne jak zezowate znaki, drogi i pojazdy

zmierzch na nich, deszcz na nie, światło na nie

zawracanie, zawracanie

może to uczynić ktoś, kto samowolnie oddala się

od zapowiedzi podróży do końca

a potem obwinia kominiarzy krzycząc

– dym się snuł wszędzie nie mogłem dostrzec celu

Zawrócić z drogi póki czas istnieje

potem stać się wierzbą przydrożną, za płotem, za łąką

z siatką pobiec przez łąkę wyłapując

samych ludzi obcych jak sąsiedzi – trzmiele

Zawrócić z drogi póki czas istniej niezmienny

potem ujadać jak szczeniak niegroźnie

– na swoich bliskich, chcąc zmusić ich pierwszych do odejścia

albo natarczywie nastawać na koronczarki

przed festiwalem koronek, co jest jak zakazana korrida dla byków

Zawrócić z drogi póki czas istnieje niezmienny

a przestrzeń bez transcendentnego celu

>>>

Miałem sen dziwny sen

zobaczyłem w nim Thora rozłamu

przemawiającego na tle

schodów do Białego Domu

w jednym ręku trzymał szewski młotek

a w drugim kulisty piorun

przed rzędem mikrofonów

wycedził przez zęby –

w miarę rozwoju wolności

będzie przybywać ofiar dzieci

w miarę rozwoju równości

będzie przybywać ofiar dzieci

w miarę rozwoju braterstwa

będzie przybywać ofiar dzieci

w miarę rozwoju naszej demokracji

będzie przybywać ofiar dzieci

w miarę rozwoju naszej tolerancji

będzie przybywać ofiar dzieci

w miarę rozwoju naszego otwartego społeczeństwa

będzie przybywać ofiar dzieci

wtedy mrok okrył Ziemię

i pojawiły się dusze małych dzieci

wirujące jak robaczki świętojańskie

obsiadły Thora i przemieniły w świetlny obraz

Statui Wolności Opromieniającej Świat

w postać kobiety w powłóczystej szacie

lecz z twarzą wąsatego mężczyzny

orędzie zgasło nagle jak spalony neon

ale głos Thora wciąż słychać było na jawie

molk molk molk molk

ou la Mort

>>>

*Podróże w miejsca nieznane*

Dla duszy najlepsze są podróże

w miejsca nieznane

– dowodzi tego franciszkanin Benedykt Polak

dla duszy najlepsze są podróże

w ciemność za widnokręgiem

– dowodzą tego wyprawy

Eryka Rudego, Erikssona i Heyerdahla

Vasco da Gamy, Magellana

no i oczywiście tercjarza Kolumba

gdy Benedykt Polak powrócił z serca

dzikiej skośnookiej, przerażającej Azji

stał się złotoustym, pierwszym orientalistą

gdy katalońska Santa Maria przybiła do brzegu

i Krzysztof wdrapał się na pierwszą kolumnę

wskazując kierunek do Europy

stał się nagle tym,

kim nie przypuszczał, że zostanie

i nie marzył, że będzie

bogatym Bogiem Ameryki w Indiach

pomodlił się na złotym piasku

i nieznane okiełznane

zostało zabrane

jak złoto

na statek duszy

– tak bogactwa światów zdobywa się

wędrując pod prąd

przeciw myślom własnym

by dopełnić samoświadomość

by skompletować duszę

podróż na Marsa jest dziś pilną potrzebą

dla łaknącej ładu ludzkiej natury

niezbędne jest kolejne przekroczenie myśli

rzek nieznanych

złotodajnych

ratunek cywilizacji

nowa Santa Maria

>>>

 

W roli przywódcy obsadzono ćpuna

potem było lepiej niektórym

naród odetchnął piersią niepełną

zaniemówiły skały, ptaki i drzewa

zerwał się wiatr historii lecz na próżno

szybko uśmiercono go mgłą

potem ludzie mieli dość ekscentryka

las podszedł pod mury stolicy

spalono kukłę śmierci

dym rozweselił gawiedź

wskazówki zegarów wybiły zęby Quasimodo katedry

i zaczęło się ich odliczanie

przed jego odwołaniem

marsz przeszedł pod mostami

specyficzny sprośny

oszalałych koni homo

nie zauważył ich nikt prócz kalekiego Quasimodo katedry

ani wiatru ani słów ani jednorożców wodzów przejściowych

nie pożałował niczego nikt

gdy zebrało się na płacz

pierwszemu powstańczemu dziecku

na krótką chwilę zatrzymała się centralna rzeka

a potem zniknęła w lejkowatym ujściu

niewzruszona zdegustowana

koniec końców ćpun do końca na stolcu

wypalił się i sczerniał prawie bez słowa

jako symbol tolerancji zwiądł jak liść

z popiołu powstały w popiół się obrócił

nie zostawił nawet coś niektórym

dla pokoleń nie załatwił nic

wtedy dostrzeżono pod mostem

zakrwawione rycerskie dziecko na koniu hetero

rzeka znów się zatrzymała

na dłużej tym razem

gdy ruszyła ponownie

w dolnych jej rozgałęzionych biegach czekano niecierpliwie

na papierowe stateczki

puszczane z mądrych uniwersalnych mostów

wciąż żywi kapłani partii umarłych

wybiegli z kościołów partii idei nowszych

wprost na bulwar biegnący do zamku

a za nimi ich sprzymierzeńcy

z gołąbkami pokoju

ściśniętymi w garściach jak gałgany

krzycząc – nigdy więcej, nigdy więcej

nigdy więcej łez i wolności

na komendę wyrzucili je w górę

one zduszone spadały martwe

pac, pac, pac

u stóp bardzo wykrwawionego dziecka

przebitego gazetą powszechną

>>>

Składnie skomponowany klomb językowy

ze słów męskich nie naprzemianległych

ziarnistych, kiełkujących w cieple

pofrunął w kosmos wyznań po uderzeniu miejscowym

komanda wyemancypowanych Syren

infudybułowane chronosynklastycznie

z impetem wyrwane słowa sterowane przypadkiem

zakwitły holograficznie w przestrzeni

gdzieś w schyłkowym Orionie letnim

ten bezglebny kobierzec słów

lewitował chwilę jak Zaratan wodny

nad oceanem grud, brył i skib galaktycznych

Syreny zamiotły ogonem rybim

chmury, dymy i mgławice po czym

rozsypały iskry gwiezdne dla poległych kwiatów

odpłynęły na Marsa z mężczyznami

zmutowanymi tak by przeżyć bez słów

składnie skomponowany klomb

został koniec końców odtworzony

i też przeniesiony kaprysem na Marsa

kamienne zbocza wzgórz i łożyska ichnich rzek

wykarmiły kwiaty formalne dla odmienionych mężczyzn

księżycowe kwiaty wypolerowane fikcją

nadały się na bukiety prezentów żennych

mutanci wąchali, mutanci sapali przy tym

i tak powstały lejkowate wiersze planetarne dla wybranek

zupełnie zapachowe, zupełnie nieodgadnione

zupełnie bardzo przyjemne w odbiorze

odkryte kobiety odrzuciły uciążliwe płetwy ogonowe

i powrócił na Ziemię z oślimi głowami

bez mężczyzn i wierszy – uwolnione

>>>

 

Parki krajobrazowe germańszczyzny

wbiły się w zielone płuca Polski

biedronki pierwsze o tym opowiedziały żabkom

i tak się narodziła plotka o zranieniach nacjalnych

płotka żyje własnym życiem,

jak gospodarka oddzielona od polityki

roślinność i zwierzęcość germańska nie dominująca jeszcze

na wielu nizinnych stanowiskach nasłonecznionych

zakrawała wciąż na polańskość

jednakowoż, no właśnie…

ten nietypowy płazologiczny symbol

nie znalazł uznania

na najstarszych skałkach

i gołoborzach podwyższeń krakowskiego syluru

a w końcu europejskiego permu i karbonu

na wydmach, ostańcach i wapiennych prządkach

uformowanych z fitosfery bezperłowej

sięgających głębin epok aż po

czysto polskie kości i marmury

triasu i jury

no i co tu zrobić z nieakceptowalną germańszczyzną

wżynającą się w węglowe krajobrazy polodowcowe

ani wielogłowe ptaki cudaki ani dwunogie lwy

nie pasują

no właśnie, nie pasują

od gór zaczyna się równanie tendencji

ludyczno-ościennych

czasem trzeba zapomnieć o kierunkach równania

bo w krajobrazie można natknąć się na obcych

nie tylko uralskich jeźdźców pyłkowych

i zarodków wypisz wymaluj z Gobi

ale nawet

tych podejrzewanych o obcość stopnia drugiego

chińskich i marsjańskich

to kopalnie i wodotryski dziwactw

wiszące rośliny i ludzie wciskający się z brudem stuleci

w przeczysty krajobraz polodowcowy

krystalicznych wód dennych i moren

cóż to jest mieć w płucach oścień germański

wobec powracającej ciupagi kangura

jak plotka głosi nie tykającej –

jednakowoż, no właśnie…

samej tkanki narodu

>>>

*Bohaterowie ojczyzny nieśmiertelnej*
Bohaterowie nie poddają się nigdy
do śmierci lgną jak do piersi karmiących ojczyzny
ich oczy ich brwi ich usta wyraziste łapczywie
skłaniają patrzących na ich twarze bitewne do zamyślenia
do skupieniu uwagi na nieuchronnej śmierci wszystkiego
nędznicy sądzą, że napięcie mięśni przeminie
że nie będą musieli wyjawić swojego zakłopotania zdradą
a prawo pięści i wojen, prawo ścinania głów
pozostanie zarezerwowane tylko dla nich na zawsze
bohaterowie muszą zginąć za ojczyznę ideę
to z kolei ich niezbywalne prawo
ich cienie już dawno przekroczyły Berezynę
a oni uwikłani wciąż w ostatnich potyczkach
nie tracąc honoru i splendoru kwiatu armii
pozostawiając malkontentów na pastwę nicości
stawiają ostatni most palą ostatni most
jest czas bohaterów, czas śmierci za ojczyznę
i czas ludzkich psów rozszarpujących ich ciała jak żertwy
ujadających na maruderów chorągwi w odwrocie
działa toczą się wolno za trzonem armii, za nimi tabory
lecz są na jej potrzeby jak krew
jak korpus generalski zdziesiątkowany ale ocalony
z dział wystrzelą do psów i ludzkich nietoperzy ogłuchłych
bohaterowie w mundurach uszytych rękami ojczyzny
ocalali w słowach bez ciał bez ust
w najlepszych pomnikach zbawieni
utuleni w urnach przy piersi swoich prawnuczek
zasłuchanych w legendy ułożone przez wnuków
bohaterowie ojczyzny nieśmiertelnej

>>>

Skamander Troj na sali rozpraw

to jaszczur człekokształtny

wrażliwy jak członek Specnaz

na stratę towarzysza

na rozbicie butelki z wódką

przez anioła stróża armii

ale nie na łzy homeryckiego króla

strzelec mierzył do anioła

– celnie

widziano to z monasteru w Mostarze

strzelec siedział na rubinowej

gwieździe Kremla

– jak zwykle

strzelcem był wyborowy wywiadowca enerdowski

tak więc jest już jasne

Skamander Troj to nie prowokator

– to prawie pewne

pozostało do rozstrzygnięcia niewiele

do oceny też

kolor włosów, kolor skóry tego prowokatora

Skamander Troj to skorpion człekokształtny

mówiący dialektem nieznanym

z genem er jeden lub er jeden a jeden

z grupą krwi zero er ha

i mlekiem pod nosem

– bez pochodzenia

sędzia wstaje, zamiata ogonem do taktu

poprawia czapeczkę na rogach

tupta dwa razy i krzyczy – hikory-dikory-dock,

przyznaj się Troj

a on – nie przyznaję się i bęc,

anioł zmarł od uderzenia

gorąca, spazmu, wiersza, pocisku

i nic tu nie pomoże

doszukiwanie się winy w małych świnkach

– jak ja

Belzebubie, wężu morski, rozprawiaczu

– zaakceptuj to

Skamander Troj wrażliwy człekokształtny gad

uwolniony zostaje od Specnaz

>>>

 

Stonowane płatki zimowej przylaszczki

dominują w każdym aspekcie zapustnej pogody

przed zmianą i po zmianie zapachowych epok

karnacja jej jest nadal ciepła i przyjazna

jasna i nostalgiczna jak zeszłoroczny śnieg

nawet mastodont powracający

z drzewnego centrum handlowego

nie zdołał jej wdeptać w błoto

ona i błoto potrafi zmienić w basen artystyczny

uległością wobec czasu, ludzi i zwierząt

och, gdyby odleciała na zimę do zmiennych krajów

mniej polskich a bardziej plejstoceńskich jak dębik i ważka

nie nasłuchałaby się nienawistnych gardłowych waśni

wcześniaków wieśniaków z poronionymi grodzkimi

och, gdyby nie naoglądała się

przemarszów aborcjonistów i transseksualistów

byłaby bardziej inna w stałości uników

a tak mastodont przeszedł po jej runie

kierując się ku zawilcom agonii

zdesperowany ciepłem, zrozpaczony wyginięciem

wyrwał jej serce i wątrobę na ofiarę ubóstwianym mrozom

ale ona wiecznie zwinna, niezniszczalna, teorii hybryda

powstała z galicyjskiej gleby

w jego śladach okrutnie śnieżnych

oto on zaginął a ona żyje wiek kolejny

wciąż raduje oczy powracających

z żalów gorzkich i krzyżowych dróg

rycerzy przełomu w kolorowych chustach z pledami w pasy

brnących skrajem lasu i parkiem na wprost

ze średniowiecznym śpiewem dziękczynnym

od turni gotyckich po krużganki barokowych jezior

zachwyca i godzi wieśniaków z grodzkimi

i za pan brat już z sobą

stają przed bramami interglacjału

>>>

 

Baudelaireowskie ikony

przebrzmiałych dawno pieśni galijskich

nie będą mimo wszystko

z zaśpiewami dygać w podrygach

w okolicach Brandenburga a tym bardziej Brennej

mniej brązowej acz strojnej

Wiseł Szambor uwiódł je wszystkie

i zniewolił już dawno

taka jest rzeczywistość postpeerolowska

brutalna dla ludzi z nikąd

oczywista dla ludzi słowa z dorzeczy

w drugim rzędzie dla zwierząt z Marsa

czarne sotnie i niedamy straconych Wschodów

ze złudzeń imperialnych końców wieków

po okresowym brylowaniu uznano za zaginione

w stronach czasu wielonacyjnego

i to też jest oczywiste

ale narody z pieśni nadal chowane w dzielności

będą wynajdywać witraże i ikony

w muzeach zamierzchłych świątyń

by przenosić je do swoich kościołów

zostaną też tymczasowo wmontowane

w srebrne ekrany pieśniokletów udających

establishment moskiewski ale na zawsze zdradzony

choć Zaporoże im okaże złość i stronniczość

niebaudelaireowskie ikony w śmierci celtyckiej

zgasną w południe jak wiek Gotów tamże

jedynie gęsi będą gęgać w Rzymie, Krymie i Brukseli

zwycięskie po wielu wiekach okupacji genu

gęsi zostaną przemianowane na lisy szczwane

jest dla nich dziewięćsił, pięciornik i blekot

rosnący pojedynczo w opisach przyrody

niezmiennej w poematach okrutnych

chwilowej awangardy grzesznej

>>>

Wieje wiatr, porusza liście czarnego bzu

liście i gałązki

gałązki i kiście

nad krzakiem bzu ktoś zawiesił na gałęzi sosny

choinkową bombkę

jest już sierpień

wieje wiatr, złudny wiatr

czarny bez i jego owoce czarne

z baldachów kiście

będzie pokarmem dla ptaków i ludzi

kolorowa bombka choinkowa

czeka na odpowiedź

po co? dlaczego? dla kogo?

przyleciał ptak

usiadł na sośnie i przygląda się

choinkowej bombce

ogromny ptak nie ma piór

ale ma ledwo widoczne między pazurami

błony jasnoczerwone

gdy zaciska szpony na gałęzi

błony napinają się jak spinakery

ptak zjada bombkę

przełyka i odlatuje na dach pobliskiej remizy

ptak to poeta polski i reżyser

czczony kontestator z lat sześćdziesiątych

przypadkowo były członek partii komunistycznej

chociaż lektor marksista to wolnościowiec wątpiący

bombka jest dla niego strażacką nagrodą Nobla

ręcznie malowaną od dawna należną

czarny bez usycha

suchy krzak przestaje się poruszać

wciąż jest sierpień

wiatr przestaje wiać

>>>

Koło kamienne zawieszono centralnie na ołtarzu polowym nomadów

kwadrat biały w otoczeniu szarych muszli usznych

umieszczono na obrazie w galerii nieśmiertelników inteligencji

trójkąt wycięto na drewnianych drzwiach wygódki stojącej na muzycznej łące

prostokąt namalowano patykiem umoczonym w czerwonej mazi

na czole przywódcy oświeconego ludu

trapez zakopano częściowo w pisaku na plaży przy molo

razem z naturystami zwolennikami wolnej miłości

siedmiokąt rozłożono z elementów broni na granitowych płytach

ogromnego placu defilad

ośmiobok z rubinu wycięty nanizano na czubek rakiety kosmicznej

startującej z kosmodromu Wszechmocnyj

a odwrócony pentagram pitagorejski z masy perłowej

przyklejono na zwierzęco skórzanej kurtce

odziano w nią zbuntowanego człowieka

i niesie go na plecach jak garb sprzeciwu

nawet o tym nie wiedząc, że jego kurtka zmienia kolory nocą

chociaż ostrzega przed przejściem w inny wymiar on nie reaguje

jego plecy stają się celem wszystkich Brutusów świata

celem wielkim jak Pacyfik dla ślepych rakiet Kim Dzong Una

a gdy pentakl rozjarzy się odbitym światłem na szczycie wieży

niejeden zdecyduje się na skok w otchłań

język i dolną wargę delikatności i czułości

umieszczono w kwiatach orchidei

rosnących w nieprzebytych dżunglach i tropikalnych lasach

symbol mowy miłości łączącej wszystkich ludzi

ponoć dotychczas używanych do ozdabiania głów

jedynie przez plemię zbieraczy z Doliny Javari

najszczęśliwszych formy estetów

>>>

Dla jednej modlitwy warto

nawet wysiąść z pociągu

i to w jego pełnym biegu

na łeb na szyję stoczyć się z nasypu

na suchy brzeg, za rzeką w cieniu drzew

przedostać się tam bez zmoczeń i otarć

by skrywany zachwyt wyszeptać

dla jednego zamyślenia o cudzie bytu

warto zejść ze statku na ląd

statku płynącego ku wodospadom

warto wyskoczyć z rzeki wzbierającej

wśród wałów jak w zatoce przypływ

pogrozić nurtowi szalejącemu

wśród faszyn, wiklin i rybitw

dla jednego słowa miłości warto

wypaść z samolotu nad Alpami

lub z balonu w stratosferze

albo zsiąść z gęsi Selmy

gęsi nad Gotlandią lecącej

i opaść jak ziarno dmuchawca

wśród dzieci gdziekolwiek

dla jednej skargi żałosnej i prośby

o wsparcie niebeatyfikowanego

męczennika półprywatnego

znanego jeszcze jedynie

najbliższej rodzinie bajecznej

warto opuścić w konflikcie z jej władzami

każdą organizację półtajną

a potem z westchnieniem i gniewem

skoczyć z grani banku na bandżi

głową w dół z błaganiem na ustach

lecąc mieć ufność w to,

co łączy się z realnością ekspansji

łez, łkań, antyfon dla prawdy

mieć wiarę zasypiającego dziecka

w dobranocki i ich puenty

to dopiero otwiera możliwości

odbycia cudownych podróży

na drugą stronę człowieczeństwa

to tylko zapewnia przeżycie wśród

wycyzelowanych materialnie burz

na tym świecie pędzących donikąd snów

w bystrym nurcie strachu i niepewnych

nieprzekraczających siebie dni

choć do końca niebędących

złem

>>>

Zieleń stukot ból przeniesiono z Warszawy

miał być wysłuchany szum wiatru historii

wiatr szybko się stawił przed komisją ministerialną

pociąg i zebra byli w tyrtejskiej komisji

polityk się spóźnił bo niecenzuralny ból go spowolnił

krab w potrawie zaśpiewał prowincjonalnym elitom

spodobał się samemu kelnerowi z Floriańskiej

zanim został zaserwowany

komisja w końcu wezwała na świadków

niebyły tramwaj na Grodzkiej

niebyły autobus na Olszy

niebyły spadochron na Błoniach

niebyłego platona na Kazimierzu

niebyłą łódź podwodną na Bagrach

zieleń czerwień ból przeniesiono z Warszawy

Arabowie palestyńscy już opuścili pastwisko

pielgrzymi radzieccy odeszli na Księżyc

stukot podkutych butów z Księżyca

doleciał do Rotundy od ostatnich nosicieli

komisja na koniec wysłuchała jeszcze

pomnik płonący katyńskiego pierwiosnka

koncert Beatlesów z supportem SBB w Czyżynach

stęchły małomówny spiż Lenina w Hucie

milicjantów wybuchy śmiechu w Białym Domku

i zaleciła powszednią śmierć jak kromkę chleba

prowokując Murzynów stanu wojennego

jeszcze przelewa się tłum w hali Wisły czekający na błoto

za błotem stoi piramida gdzieś na Suchych Stawach

Mariesjew już odczołgał się na tę stronę

komin elektrowni wypiętrzył dyktatury ciąg dalszy

aksamitnej jak kwiaty na klombie Litawora

zieleń korab szum przeniesiono z Warszawy pod kopiec Wandy

to poszum ratunkowych karetek wodnych i falang

jeszcze księżą patrioci ochoczo ogłupiają siebie

prezesi i sekretarze trzymają sznury dzwonów

księżą prawdziwi wypluwają wybite zęby

by zrozumieć błąd naprawczy sunie ryba Sienną a wilk za nią

wilk wypchany siarką

błędne bramy, elfy i orfickie nenufary w nich

na rondach rozstajnych rzeka odpływa do Warszawy

tłum rzednie muzyczny w hali Wisły

czapla siwa obchodzi Plac na Groblach

nabiła piłkę na dziób, dziwi się, zadziera głowę

odrzuca piłkę jak granat w kierunku Wawelu

frunie na przęsło mostu i klekocze jak bocian z Afryki

komisja rozstrzyga koniec końców

to nie jest czapla ani bocian to pies naśladowca

ciągle ten sam pies partii naśladowczy

wykarmicielski i założycielski

>>>

 

W zacisznym miejscu pięknego ogrodu,

o którym marzą skazani na dożywotnie więzienie

odnajduję zagubioną fotografię

w zacisznym miejscu ogrodu,

gdzie rosną stokrotki a strumyk płynie z wolna

podnoszę ją z ziemi

jest trochę pożółkła ale jeszcze wyraźna

jakby ktoś ją właśnie wyjął z albumu

w zacisznym miejscu uroczego ogrodu,

gdzie promienie słońca igrając w liściach leszczyny i grabu

cieniem smużą mech i klomb

łaskoczą nosek liska śpiącego pod świerkiem

podnoszę do twarzy zagubioną fotografię

w zacisznym zakątku ogrodu,

o którym marzy smutna Ewa Święta

odnalezioną fotografię przybliżam do ust

cisza zmienia się w atomowy holocaust roślin

eksplozje drzew w płomieniach

ognista kula nad światem

popiół, popiół, lawa, rozpalone kamienie

spadają na ziemię po uderzeniu meteorytu

i wybuchu wulkanu

na języku czuję krew i żagiew

moje ciało kurczy się by zniknąć w ustach,

które zamykają się dla świata i słów

niematerialnych jak kolory tęczy

ogród rajski przestaje istnieć

ja przestaję istnieć w plazmie czasu

morze ognia zmienia się w termojądrową kulę

świat cofa się do pierwszego wybuchu

wybuch cofa się do pierwszego słowa

słowo zmienia się w uczucie

uczucie w wizerunek Ewy Świętej

słychać pstryk aparatu Boga

>>>

Przesiedziałem w domu przy komputerze całą deszczową sobotę

w moim małym pokoiku na piętrze

zerkając tylko za okno czasem, gdy na sośnie

szczebiotały sikorki wystraszone przez polującego jastrzębia

pasującego do lutowego nieba jak ja

w pidżamie i kapciach o szesnastej dwadzieścia

do postępowego wolnościowego świata

przesłuchałem siedem pierwszych płyt Pink Floyd

zjadłem pół fiolki etopiryny popijając mlekiem

nasłuchałem się i naoglądałem video serwisów

z Hong Kongu, Monachium, Mali

i Bóg jedyny wie skąd jeszcze

dobrze, że jestem w miarę daleko od Nowego Targu,

gdzie ktoś komuś wbił w głowę nóż

i od Warszawy gdzie bibliotekarz odciął głowę biednej dziewczynie

dobre i to w sobotni, błotny wieczór bez gwiazd

lecz mimo moich luzackich póz i myśli rzadkich jak samorodki

mimo całej mojej eskapicznej postawy pasibrzucha

jakiś senator amerykański zaniepokojony jest moją sytuacją

jakiś rosyjski nowogensek niepokoi się stanem moich poglądów

jakiś chiński przywódca partyjny wyraża troskę o zawartość mojego portfela

jakiegoś kolumbijskiego mafiozo niepokoi stan mojego uczestnictwa w rynku

jakiegoś szwedzkiego pastora niepokoi moje faszystowskie nastawienie do obcych

i jak tu wyjść w niedzielę z domu, gdy w środku zimy

dżdżu krople padają i tłuką w me okno

a nad dachem latają jastrzębie wydając jęk szklany

pójdę do kościoła pomimo wszystko

tylko tam nikt ciągle nie niepokoi się o mnie

widocznie mnie zna dobrze, oj dobrze…

>>>

Możliwe są nawet takie

podpowierzchniowe ruchy podłoża myśli

z tufu wynoszące cudowne rzeźby bogiń

w alabastrze lub słoniowej kości

i maski filozofów z majoliki

na szelfowe stoły skostniałe

możliwe, że nawet w ich trakcie

podniesione zostaną łodzie z brązu dla wojowników

pełne prawdziwych korali i eposów

dla Sabinek i Helen

aby się to stało potrzebne jest

podwodne trzęsienie samego dna ludzkości

kto to zaplanuje jak nie ty, który mówisz

– ta sama droga prowadzi pod górę i w dół

kto to skoordynuje jak nie twoje

pławikoniki w oceanariach zachwytów

a na koniec twoje w muzeach wraki wykonają to

już dzisiaj pomruki wulkanu

są słyszalne w rybackich wioskach wokół Ćennaj

ale to nie wulkan przecież

już wczoraj słyszano szum fal tsunami

w okolicach luksusowych nadwodnych hoteli Bali

ale to nie tsunami przecież

jeszcze usłyszą krzyk tłumu biegnącego

w górę Manhattanu w przerażeniu

uciekającego przed ogromną falą

ale to nie fala przecież

i to będzie akcent ostatni

twoje siły legendarne idealnie pasujące

do Atlantyd, Wenecji i Wolinów

zjednoczą się, gdy Księżyc zajdzie za Ziemię na zawsze

będzie noc w tufie jakby cała

będzie sen milionów w rtęci spadającej na liparyjski pumeks

koniec spokojnych dni rzeźbiarzy w locjach

przyjdzie niespodziewanie jak Afrodyta wśród Charyt

sam zaskoczy ciebie tak jak wszystkich

mitologia Greków to nic wobec takich wydarzeń

trzęsienie ziemi i wstrząśnienie mocy na niebie walut

wszechobecna sól, siarka i bitum to nic wobec tego

jednocześnie eksplodują szczyty gór i dna oceanów

pławikoniki dorosłe zaprzężone do rydwanu półboga filozofii

ruszą z miejsca galopem logicznym

i wtedy na falach rymów wynurzysz się ty

ze społecznego niebytu

by pokorą ust uspokoić rozedrgany świat

rozedrgany samym sobą i zawołasz – powstańcie

nieśmiertelni śmiertelni i śmiertelni nieśmiertelni

wy żyjący śmiercią tamtych, i wy umierający życiem tych

a ziemia powtórzy te słowa wypowiedziane

po raz kolejny przez złotoustego człowieka

na rozpoczęcie wieków złotych

>>>

Ileż tych tematów na dnie

oceanu, co jako morze

wlewa się do zatoki

wątek staje się deltą

fraza jawi się dorzeczem

z wielkiej rzeki opowieści

pozostanie potok leśny

i wysięki w zboczu góry

z epopei Pangei i Tetydy

dotrzemy do tytułu – człowiek

gdy wnikniemy myślą

w całą przeszłość bezwzględną

na dnie zawsze będzie kotwica

sumień, zjawisk, zwiastowań

bitew, czaszek i wyobrażeń

temat główny Mariański Rów

temat twój batyskaf i cel

a źródło – kolebka myślenia

zazdrość hydry i miłość koralowca

grzech Kaina i grymas Heraklesa

twoje życie pozostaje na dnie

po opuszczeniu góry słów

>>>

 

Pokazanie zasobów oceanów i mórz na jednej fotografii

potem ciał setek wielorybów zdychających na plaży

jednej z plaż opisywanych w literaturze

i zobrazowanych w nagradzanych filmach

pokazanie nagości zwykłych ludzi

potem porównanie ich z nagością królów

i przywódców państw

w otoczeniu skalnych ostańców wystawionych na deszcz

pokazanie jeżowców i rozgwiazd

rozkładających się w tępym słońcu na piaszczystym atolu

oraz ledwo żywych krabów

potem uzmysłowienie sobie tonacji

wysłuchanych ich niemych pieśni

zrozumienie harmonii odgłosów delfinów

i prawdziwych łabędzich śpiewów

pokazanie plenarnego zgromadzenia ONZ podczas uchwalania

powszechnego nakazu aborcji wszystkich ludzkich płodów

na koniec czołówka filmu

hollywoodzkiego z fanfarami filmowej wytwórni

odsłona zwiastuna kasowej produkcji komercyjnej

z akcją w supernowoczesnych klinikach aborcyjnych

i chirurgii estetycznej dla nieśmiertelnych dorosłych

dzięki oku kamery oto patrzymy na sceny niebywałe

widzimy panoramę piekieł prawdziwych

duchowych i przedpiekle dantejskie dla elit

patrzymy na istoty przerażone

nie tylko w narracji filmowej ale i na widowni

nagły najazd kamery na te twarze

a potem przebitka na erem na syryjskiej pustyni

w eremie orchidea mówiąca ludzkim głosem

do przybysza z innej cywilizacji

wyglądającego jak pokraczny nietoperz

Tacca Nivea – witaj bracie życia i miłości, witaj obcy!

i wreszcie pokazanie z kosmosu raju bez ludzi

– a jednak Ziemi

>>>

Zacałuj ślady,

gdy koń wyskoczy jak jeleń

na pagórek,

co czekał na jej proroctwa,

aż się doczekał

ona wierzchem

odjechała na wzgórza w słońce

zacałuj te ślady

komu pozostał żal po słońcach?

komu przyjedzie całować ślady?

proroctwo mówi:

tobie

a jak wzbierze chmura na zachodzie

zaczniesz całować ślady aniołów nie ludzi

w jeziorze kości słony smak wody

znajdziesz na wyciągnięcie ręki

błogosławieństwo dla zemdlonych

tyle przemierzy pustyń i głodowań

gdy będziesz pościć w suszy

gdy morze ognia zrówna się z nią

wytrwasz

braterska będzie pomoc skorpionów

słońce zniżone opatrzy rany

twoje i twojego Samarytanina

ona zostawi te ślady nieodciśnięte w ziemi,

gdyż odjedzie po skałach

ślady całować będziesz w pismach

i włosach pełnych zapachu

ogrodów wyrosłych w Jerozolimie Europy

nie babilońskiej Semiramidy

a słonecznej Julii

>>>

Jestestwo hrabiego to

jego harem i chłodem

wyzłocone ramy luster w alkowie

jestem na balkonie – woła hrabia do małżonki

zdradzam twoje sekrety – usłużna

gdzie nasz powóz i stangret – baszo

gdzie moje surduty – nadobna

ale jestestwo w ruinach pałacu zmienne

jak tego nabitego na pal

hrabia też już ścięty a ten na palu

to jego morderca z ludu

zajechała kareta

zamiast powozu

wyskoczył foryś z podnóżkiem

pluton ukryty wśród honorowej kompanii

oddał salwę do królowej

zamiast do hrabiny

fontanny krwi wytrysnęły przed pałacem

wbiegli chłopi z cepami i widłami

na to wszedł reżyser

po resztkach schodów

z wytatuowanym na ciele orbiterem

pojazdu ucieczki

dal znak drugi

i zdradziecki książę w sukmanie wydał rozkaz

wszystkie nadobnisie alkowy

zapiszczały i w te pędy

podbiegły do królowej umierającej w błocie

hrabia nagle ożył, wstał i patrzył na reżysera

z zimną krwią

na zmienne zaniedbane jestestwo

i na koniec poddaństwa koczkodanów

w kinie demokratycznego niepokoju

z niedowierzaniem

>>>

W komorze pamięci czekasz

na powołanie na nowo do życia

nasłuchujesz w tym ciemnym pokoju

byle szeptu, byle szmeru

choćby skrzypnięcia drzwi

a tu ani odgłosu kroków

ni szelestu warg

nawet świstu spadającego meteorytu

nic

dla dzisiaj umierasz powoli

w komorze pamięci

skazany przez byt wczorajszy na nicość

czy Bóg ma cię powołać?

czy człowiek?

oby Bóg

a najlepiej Bóg-Człowiek!

czekasz w ciszy ducha

nad stosem odrażających monet

bezszelestnie przesypujących się dni

jak Mateusz zdrajca nacjonalistów

meteoryt ludzkości

>>>

 

Kara – stwierdzenie wasalne

słowo do przetłumaczenia

jesteś jak biały ptak

jesteś jak biały kieł

jesteś jak wyżej

wymienione słowo

zanim zostanie to stwierdzone

kara – stwierdzenie sędziowskie

w Bieczu, Sandomierzu, Nurze

słowo do przetłumaczenia na wyrok

gdzie mieszka tłumacz?

twój i ich

twój ze świetlnym mieczem

ich z drewnianym

tłumacz – sędzia słowołamacz zamierzchły

odpowiedzialny za porządkowanie feudalne

w czasach równoległych i prostopadłych

kara – dziś to brzmi dumnie

dla krasnali z systemów malarskich

lub transportowo-komunikacyjnych

co wychodzi na jedno w tłumie

nie tyle łaziebnych co służebnych

pod warunkiem, że w łaźniach są teatry

lub odbywają się noce poetyckich ablucji

kara – jest uniknioną postacią nie

do przetłumacze – nia

więc stwórz słowo przeciwwłasne

dla sędziów apelujących stadnie

o naruszenia dowodów i tez

w katowniach głów

jest w wielu miejscach czyste

schronienie dla wybielających pisarzy

Mokotów w pierwszym rzędzie

Rakowiecka 37 w drugim

lub tajna Dzierżążnia Lukoil w końcu

nawet stare konie się rozpisywały

w Czersku i Esbecku

o zagonach równobiegłych

wyrokom ludzkim podległych

są takie zmysły, które nie potrafią

udźwignąć kolorów prostych

to jest pożywka dla galopady uczuć,

gdy myśli w klatkach zawieszonych na drzewach

umierają z głodu

ukarane za sprzeciw wobec maści i koni

za stadne słowa łamanie

koniec kłusowania i kaźni

a człowiek w celi osądów sądzi, że

kara ta to nie mus ani fatum

twoje i ich

>>>

W twoich płomieniach serca dwa

sobą ukoronowane

w sercu jednym trwa miłość

w sercu drugim – alert, wezwania

– gwałtu, rety

płoną czoła, płoną lica, płoną wargi

krwawiące boleśnie

jesteś ciałem straceńca

miłości nieznośna

twoje ciało jest uczuciem

znikającym w płomieniach

a może to nie płomienie

a może to nie serca w płomieniach

– cicho, cichutko

niech miłość zakończy istnienie

wtedy się dowiesz

niech oświetli koronę bardziej

może dostrzeżesz jak krew

zmienia się w złoto

a ból przetapia w jakikolwiek

błyszczący kamień

królewskie potwierdzenie

alchemii miłości

>>>

Oni domagają się ekspansji twojego świata w świecie współczesnym

oni chcą twojego spojrzenia z orbity stacjonarnej

oni myślą o tobie z przejęciem godnym rewolucji

oni witają ciebie jak wschodzące słońce ośmiu planet

oni smakują twoje chmury jak cukrową watę

oni entuzjazmem wyprzedzają twoje osiągnięcia i sukcesy

oni zgrabnie przeskakują już przez twoje płoty, które ustawisz w przyszłości

oni wyprowadzają z bloku na spacer twoje wszystkie psy

oni wicher od gór zmieniają w twoje zatrzymania pod triumfalnym łukiem

oni badają zasięg twoich rakiet w silosach i stojących na kosmodromach

oni są we wszystkich twoich kamerach i mikrofonach jeszcze nie rozstawionych

oni żądają twojego śpiewu kosa o każdej porze

oni użynają sierpem przy samej ziemi twoje malwy i słoneczniki jeszcze nie rozkwitnięte

oni produkują na dwie zmiany przestrzeń dla twoich więzień

oni w przerwach na posiłek wytwarzają powietrze dla twoich presji

oni nie baczą na twoje wulkany gotowe do erupcji na płaskowyżach

oni spokojnie sączą saksofonowe solówki twoich muzycznych win dojrzewających

dziesięciolecia

oni spijają haustami twoje trucizny bez mrugnięcia powiek i tików uszu

oni znajdują cię w barze za popielniczką jak serwetkę niezapisaną na stoliku samotnika

oni wstawiają cię jak ser do pułapki na myszy i gryzonie nie znoszące sera

oni świecą na twoją powłokę na orbicie, gdy jesteś po ciemnej stronie planety

oni lądują w bezkresnych pampasach na twoich spadochronach uczepieni za szelki

spekulantów

oni kapsułą ratowniczą uspokajają twoją pamięć rozbitka narzucając się z ocaleniem

oni bronią ciebie przed twoim katem a nie sędzią

oni zbliżają się powoli do ostatecznego rozwiązania twojej kwestii we współczesnym świecie

oni, którzy nigdy nie zaznali ani twojego świata ani ciebie w wieczności

>>>

Będzie dziesięciolecie smart

jeżeli dom twój w sieci

otoczysz chmurą tagów cool

jeśli dasz łapówkę durniowi za hejt

potem on cię polubi za wpis

małe jest piękne jak pixel

małe jest jak fullhade

w klitce bloku małe jest mega

pędź, dźgaj, pokazuj, linkuj

w wielopoziomowym labiryncie życia wirtual

przecież jesteś na niby jak

ból i śmierć, którą zadajesz gostkom

enter, spacja, klik, enter

megadeath zacisza rodzinnego

następny wiek real

>>>

Krakowski smok z czasów Bieruta

późnego Gomułki i wczesnego Gierka

poleguje zadowolony z siebie

przy ognisku

pysku-Magnitogorsku

a ty spędzasz dym z kominów

jak Beria

– do wyczerpania nowoczynowników

Krak miał kurny zamek

ty masz kurny magistrat,

co jak smok zżył się z grodem

dlaczego go nie spędzisz?

jak Skuba w ciżemkach

by smok nie ciemiężył zaczadzonych

– do wyczerpania dziewic

dym sam nie zmieni się w gołębie

>>>

W tabernakulach

w kobietach

w skarbcach kultury

zamknięty dobry los

sezamie otwórz się

dla niekończącej się opowieści

piękna i szczęścia

– rzeknij, wypowiedz hasło,

zaklęcie życia

otwórz autostradę słońca

przetnij szarfę

daj znak orkiestrze

naciśnij klamkę drzwi

guzik, enter, tajny przycisk

sięgnij ustami po skarb

nawet bez słów

– człowieku naszego wieku!

>>>

Wielki człowiek

tylko dlatego,

że samotny wśród ludzi na kolanach

tylko dlatego,

że zapatrzony w kosmodrom idei

ogromny jak kontynent

tylko dlatego,

że zasmucony wśród zwykłych potrzeb i pragnień

tylko dlatego,

że ogołocony z dóbr w królestwie Salomona

tylko dlatego,

że widzący słońce w przedbitewnej nocy

tylko dlatego,

że widzący zwycięstwo w marnej procy

wielki tylko dlatego

>>>

Na korzystnej płaszczyźnie

posadowiony obiekt lub przedmiot

nie jest jeszcze tak dookreślony

jak płaszczyzna

będąca podparciem i środowiskiem tegoż

nieco złudnego w percepcji

jest to nagabująca schizma rozhisteryzowana

poglądu na podstawę

dlatego obiekt lub przedmiot

jest tak niejasny jak ściemnianie

wywołane sztucznie

aby wbić się myślą w przedmiot

lub obiekt na płaszczyźnie bardziej oczywistej

trzeba odwrócić wzrok

od podwodnej kanapki

jak to bywało w czasach,

gdy istniały jeszcze wszystkie

baszty strzegące Sandomierza,

gdy Wisła nie zalewała szklanych hut

a szklane domy jak morelowe sady

otaczały go zewsząd jak Tatarzy

na płaszczyźnie widokowej jest położony

obiekt, który zsuwa się w byt podświadomy

to dzieciństwo z lodem w ręce

u wejścia do Wąwozu Królowej Jadwigi

to strach zapamiętany w ramach dębowych

wykonanych z czarnego pnia

odnalezionego na łasze rzecznej

jak jesiotr ostatni

obiekt lub przedmiot

na płaszczyźnie subświadomości nadwodnej

jest migotliwy i jawi się

jak źrenica okrywana powieką

co raz drażniona widokiem Gór Pieprzowych

źrenica oka łzawiącego

przemywana wodami płodowymi

rzeki narodowej płaczliwej

w mieście przedpiastowskim

baszta bramna jest wystawiona na Wschód

ostatnia to baszta pańskiego miasta

Maryja godzinkowa obrończyni

dzieciństwa w podziemiach i wąwozach

Maryja brama i gwiazda katedralna

na płaszczyźnie niezniszczonej

przez wiedźmy szwedzkie i bolszewickie smoki

z bajek dla najmłodszych topielców

płaszczyzna opoką myśli człowieka

trwającego z lodem w jednej

i brzoskwinią w drugiej ręce

ciskającego kasztany i pomidory

w przelatujące miotły, strzały i płomienie

obiekty wyniosłego kulturowo anturażu

stubarwnej platformy graficznej

Sandomierza

>>>

 

Po kryjomu zbliżył się do infostrady

pierwszy raz wjechał na nią

nieczłowieczym urządzeniem mobilnym

pod osłoną nocy

potem popędził przez bary, brzaski i poranki,

kawiarenki, popołudnia i wieczory

estakady, tunele, wiadukty, mosty wiszące

nic go nie interesowało wokół

lecz nawet infostrada ma kres

zawiodła go ona do reaktora elektrowni

spalił się żywcem

zwęglony już wołał jeszcze

– nie ujawniajcie mnie

moje pozostałości oprawcie w krzem

idę już na piechotę

za osłem i wołem – symbolem

zapiszcie to w repertorium

nie jestem już infoczłowiekiem

tylko mobilną osobą bez twarzy

i też po kryjomu dojdę do

sanktuarium stabilnej gleby

>>>

Twój sen jest kręgosłupem

nie twojego ciała

ale twojego śniadania

bezbłędny w ustach język

bezbłędny w przyrodzie nawyk

twój sen jest masztem

nie dla twojej flagi

ale twojego obiadu

bądź na trawie za domem

na kocyku, który rozłożyłem dla ciebie

miej kosz z jedzeniem

biwakowym we wszystkich

kolorach tęczy

bądź jak róża kwitnąca tam

i naleśnik z kolcami tu

twój sen jest przedsiębiorcą

nie dla twoich nisz rynkowych

ale twojej kolacji

są takie tiki nerwowe na giełdzie

są podrygi w spółkach

gdzie kniej mniej jej (miej je ty)

bądź rarytasem na stole

postoperacyjnym poobiednim

jeżeli twoja kopalnia

jest ukryta jak wymarłe miasto

przed turystami

bądź dobrym duszkiem

sepleniącym zaklęcia

tak na niby w promocjach wydobyć

bądź przebierz się za przewodnika

jest już jesień jasno przewódź

ku wyjściu z matni-sztolni ciała pędź jak krew

s s s s

tojestessnu

ssystemu

>>>

Jest taka kość z kości

w twoim ciele

jest takie bolące miejsce

gdzie ta kość tkwi złamana

jest to kość jak słowo – moja

kość twoja własna pogruchotana

odłamany kawałek kości

jak poczucie wyższości

i ból zazdrości palący

kość jak słowo – moja

lub jak spojrzenie

a nawet bardziej niż spojrzenie

kość jak błysk w oku

twoja własna zadra pycha

i nigdy nie będzie czyjaś

twoja kość niezgody

co przebija skroń

kruszy grdykę

kaleczy prawdziwe serce

uczucia o nią walczą

i warczą nad nią

jak wilki wygłodniałe

>>>

Najlepszy czas na zimę

to wczesna wiosna

ale niestety

wtedy nadchodzi jakieś lato

i znienacka

powódź ptaków brodzących

i jest już za późno wśród lilii

na to by zwiędnąć, skostnieć i umrzeć

leśna jesień jest też dobra na zimę

lecz wtedy przychodzi wiosna

z całym sztafażem cebulek

i powodzi przypraw niedźwiedzich

i jest już za późno wśród nich

na to by zwiędnąć, skostnieć i umrzeć

potem ty się rodzisz tęczą za oknem

i jest złota polska jesień na przednówku

moja wiara w zimę się załamuje

w każdej porze

więc łapię okazję i rozkwitam

nawet latem dobrym czasem

wiechciem paproci na serca szybie

w powodzi piasku jak róża na Gobi

jest ciągle za późno

na to by zwiędnąć, skostnieć i umrzeć

>>>

Kolejne dni

kolejne szczudła i przesiewy

kolejne adaptacje memuarów

ty kręcisz się po planie

ja dyryguję ekipą za kamerą

ktoś przechodzi przez obraz

o kulach jak na szczudłach

to sztych Goi –

Okropności wojny

walka o mosty, domy i kościoły

ty stoisz na środku kościoła

ja wpadam do niego z karabinem

wtedy flesz, wtedy rozbłysk

ja strzelam jak statysta

ty grasz bohaterską męczennicę jak gwiazda

kolejny dzień zdjęciowy

przechodzi o kulach jak na szczudłach

przez sztych Goi –

Dziedziniec szaleńców

przesiewamy wodę

i całe fontanny wspomnień poległych

przez sito z palców trojga rąk

a ból głowy scenarzysty?

tak to ból głowy całej ekipy

jak zakończyć scenę w kościele?

śmiercią czy narodzinami?

moje szczudła to bagnety profesjonalizmu

przebijam nimi twoje serce

przesiewam twoje życie

rodzisz się w miejscu gwiazdy dla wieczności

ja z ekipą z Domu głuchego

przechodzę przez obraz

który namalowałem sam –

Gdy rozum śpi budzą się

kaprysy imperatorów i tyranów

>>>

Kolejny szkic

kontury bałwana jak z gipsu

sam wygrawerowałem płytę

moje rycie cierpliwe, konsekwentne

zakończyło się pięknym sukcesem

można powiedzieć pięknym

– gdyż obraz jest niepowtarzalny

pewno zapytacie dlaczego?

– gdyż jest to precyzyjna grafika pruderyjna

(nieużytkowa częściowo lub kompletnie)

akwatinta, ossa sepia

mezzotinta, sucha igła

ale ten bałwan

patrzy tak dziwnie łzawo

raz tak a raz inaczej

szkic wyryty pod kątem

uwidacznia półświatek (podwórka)

i półcienie (podcieni)

na wprost kontury gwałcą

biel nieskazitelnej płyty

kolejne rowki dają złudzenie

jakby bałwan żył sztuką samą

w swoim wizerunku kryje tajemniczy,

zmienny uśmiech

– a może jeszcze jeden

– a może kolejny ruch ręką

i jest kolejna mina

za bałwanem stoi świat czerni

nieokiełznanej

ryję więc dalej

będę gładził i dźgał płytę

aż wargi z marchwi

przestaną się wyginać i nadymać

sztych się skomplikował

rykoszet światła poranił mi rękę

biel umknęła (inkarnowana)

świat to nie tylko jeden bałwan

tło, sztafaż, krajobraz

bałwaniarski cokolwiek

aczkolwiek zmęczył mnie obiekt

to efekt jest piękny

efekt z lekka florencki

nad ciężko wzbierającą Arno

na moście bałwan topnieje

a tłum się przerzedza

ja przy płycie

ja przy korycie

ja przy nurcie

ja przy ruinach

sztuki współczesnej (jeszcze na sztalugach)

szkic jak rzeka zatrzymał się

bym mógł go dokończyć

niestety tego uśmiechu

żaden bałwan nie wytrzymał

spłynęły do liberalnych galerii

(a są ich teraz setki tysięcy

powielonych)

>>>

Jestem sam

w tym nieszczęściu

zwanym losem

jestem z tobą

w tym szczęściu

zwanym tunelem życia

jestem z wami

idącymi ku światłu

podnieście lampę

podajcie mi lirę

otwórzcie usta

jesteśmy u celu

>>>

Zgiełk w chmurze

gdybyś tylko dziewczyno

poczekała z łzami

gdybyś tylko w chmurze

nie zapłakała

natychmiast

i zgiełk by ucichł

żywota naszego

i chmura by się rozwiała

dziewczyno

moja błyskawico

>>>

Jeżeli przepaść pojawi się przed tobą

znienacka

jeżeli Czarna dziura

zastąpi ci Drogę mleczną

bądź gotowy na wielki skok

masz za sobą nie tylko

siłę pokoleń w łydkach i goleniach

od Rifata do Piasta

ale i zasoby idei

wyzwolonych aktem stworzenia ducha

w zapadlisku życia

górska morska kosmiczna

przepaść otchłań głębia

jest tym czym

suchy las dla iskry

czym ziemia bez człowieka

dla jednej jego myśli

jeżeli przepaść pojawi się w twoim życiu

pomyśl

i skacz

>>>

Duch Polski

to nie to samo

co Anioł Polski

Anioł milczący

Duch krzyczący

Anioł ma spuszczoną głowę

Duch dźwiga głowy wszystkie

Aniele módl się

Duchu wzlatuj stale – ponad te głowy

Polska trwa wciąż dzięki wam w chrzcie

w Wiślicy i w Gnieźnie

do Paryża, Ameryki, Anglii, Kamczatki

uchodziła kiedyś na oślicy

by powrócić za każdym razem we łzach

Polska przyniesiona na gnieźnieńskie pojezierze

w kruchych glinianych garnkach

do gieckiego opola

z Podola przez Lędzian i Polan

jak ziarna soczewicy, orkiszu i prosa

z zaświatów nadwiślańskich nizin

Polska przez Anioła zasiana na lednickich polach

jest Duchem i plonem

plonem milczącym jak ojciec siewca

dlatego wiecznie żywym

wznoszącym się z lądu ku słońcu

jak słowo

szczebrzeszyńskie szczerze

szemrzące szczodrością

niczym nie ograniczone

od Morzyczyna do Srebrzyszcza

trwa milcząca i krzycząca

choć z nazwy ziemska

Polska niebieska

>>>

 

Polski styczeń powstańczy –

desperacki augustowsko-podlaski i świętokrzysko-lubelski

Polski luty powstańczy –

procesyjny zdradziecko-rabacyjny i krakowsko-galicyjski

Polski marzec powstańczy –

spacyfikowany insurekcyjno-kościuszkowski i warszawsko-studencki

Polski kwiecień powstańczy –

rozstrzelany skrytobójczo katyńsko-smoleński

Polski maj powstańczy –

konstytucyjny zamkowo-katedralny i zaprzańsko-targowicki

Polski czerwiec powstańczy –

robotniczy chlebowy poznańsko-radomski

Polski lipiec powstańczy –

rycerski kolejowy grunwaldzko-malborski i lubelsko-świdnicki

Polski sierpień powstańczy –

antybolszewicki solidarnościowy warszawsko-radzymiński i jasnogórsko-gdański

Polski wrzesień powstańczy –

heroiczny obronno-ojczyźniany oksywsko-wizniański

Polski październik powstańczy –

odwilżowo rehabilitacyjny rakowiecko-rawicki

Polski listopad powstańczy –

zuchwały podchorążacki wawersko-grochowski

Polski grudzień powstańczy –

bieda-stoczniowy internowany trójmiejsko-szczeciński i katowicko-jastrzębski

Polski rok powstańczy nieujarzmiony

poza czasem

>>>

Skończyło się koślawe,

niegramatyczne mataczenie

przed kamerą wprost na ulicy

na tle wejścia do kościoła

nawijanie słów na motki

potem bajkowe kołowrotki

poruszane drewienkiem jakimś

pedałem stopką, w końcu mięśniami,

gdy zeschły liść zakosami spadał na matrioszkę

ustawioną tuż przy kołowrotku

matrioszkę z wizerunkiem nowogenseka

Potem czas inwigilacji siermiężnej minął

mataczenie rozprzędło się na chwilę

ideologiczny kompozytor zmienił

zeszyt nutowy – to znaczy jego format

gładko przeszedł nocą z A4 na A3

Melodia jednak zbankrutowała

liść utkwił pomiędzy klawiszami

i kołowrotek się zatrzymał

tak jak palce na czarnych i białych dźwiękach

stos atomowy wyemitował

dźwięk ostateczny czarno-pomarańczowy

omotany opadem radioaktywnym

w cielesnej postaci scherza –

to znaczy zebrą powziętą z ulicy

kompozytor zaniechał punktowania liści

Ale zebra się podniosła

po poziomym wykorzystaniu

uratowano przestrzeń pomiędzy ciszą

a wezbraniem onirycznego śpiewu łona

dla księżycowego płodu

zamiast śpiewu motka na kołowrotku

w wieży wciąż uwięzionej księżniczki

>>>

Oto przygotowane wnętrze Zachęty

oto nigdy wcześniej nieprezentowany pokaz

ekstremalnej sztuki postkomputerowej

rzeźby, prezentacji, inscenizacji, instalacji – dewiacji

Nowa Zachęta jest jedną wielopiętrową salą

uosabiającą jedną komórkę mózgową

eksponowany jest w niej

ekspert ekskluzywny

ekshibicjonistycznie

ekshumowany z późnego Peerelu

to znaczy odkopany na stanowisku postsowieckim

numer trzy w Mminnisterstwie Jjednej Ssztuki

z uwagi na jedną główną myśl wtórną,

którą się żywi ten dziełożerca

on sam jest tu dziełem na wpół żywym

Oto każdy jest

zachęcany do oglądania

wnętrza

nie dzieła

wnętrza

nie twórcy

wnętrza

nie siebie

wnętrza Zachęty

wymalowanej naiwną myszą

od piwnic po strychy

w rozchwiane dziewiątki nazistów

myśl wzniosła zostaje w końcu ujawniona

i publicznie unicestwiona

rozinstalowana na pojedyncze

iluzje, inercje i impotencje

postludzkie

>>>

 

W śnieżnej burzy

i serce i oczy są takie same

jak w burzy piaskowej

wrzuć tynfa do automatu aury

to się przekonasz

odsłoń serce otwórz oczy

i wrzuć

automat kompilacji marsjańskich snów

dla śnieżnych i pustynnych sów

wyświetli ci holograficzny obraz burzy

nie buntuj się, nie denerwuj

nie kołysz biodrami

nie przestępuj z nogi na nogę

nie mamrocz zaklęć

– tylko patrz

powoli pojawia się dźwięk i efekt

surroundingu trzęsienia i drżenia

bibeloty, szklanki, firanki,

kolana, zęby, głowa

trzęsą się i dzwonią na trwogę

rozjaśnia się mały punkcik

w twoim pokoju

w górnym jego rogu pod sufitem

z niego wyłania się

pył jasny, tuman jasny, obłok jasny

większy i większy, spiralny

wydłużony, zakurzony, zamgławiony

ciągły w przestrzeni snu

obraz burzy

bezlotne twoje oczekiwania

nie zdają się na nic

wokół ciebie krążą ziarenka i płatki,

w które zmienił się twój realny świat

wszystko huczy i trzęsie się

jak krzesło na którym siedzisz

twój wszechświat równoległy

wyłonił się z jednego punktu

i jest cyklonem

w jego oku twoje oko

w jego sercu twoje serce

to tylko przedstawienie

i to nawet jego próba generalna

panie marszałku uczuć podwójnych

zmobilizowanych obrazów

z czym pan rusza na wojnę głów?

w takiej zamieci

i w każdej innej burzy

serce i oczy są takie same – patrz

wiry myśli niestety już nie

fałszywe i złudne ich formy

same są burzą dla duszy,

która jak się pojawiła tak zniknie

w jednym punkcie chaosu

razem z drugim tobą

>>>

Gęsty sos się zagrzewa

Ameryka uderza w rondel

bo rondel jest już nad oceanem

grzyb zagęszcza sos

to wulkan na Hawajach

sałata z marchwi i alg

wprost z Honsiu

Rosja wdziera się do kuchni

Wietnam i Mongolia za nią

teraz już wszystko straci smak

w sosie duszą się kapary z Indii

jest siódma rano prawie koniec grudnia

piwowar nuci pieśń

brzdąka na siatce do kawałkowania jaj

hejnał gra Grek Antymos z wyspy Kos

przeleciało te parę nut

te parę godzin jak strzała

mały grajek nagle wyłącza piecyk

jest już południe na Ukrainie

czas zjeść to co na kuchni

poranny omlet nie ostał się

na bekonie

Wiking ma rybę

na szczęście

jest piąta po południu prawie koniec grudnia

dzielimy ją na trzydzieści parę milionów części

i wysyłamy do Krakowa do saskiej centrali

tam ją scalają i do Warszawy odsyłają Wisłą

rondel teraz zadzwonił

rozgrzany zupełnie

po ataku z antypodów

jest słynny sos i już styczeń

smakuje jak Antysos z Lesbos

>>>

Patrzcie jak komisarz biegnie

w swojej sukni i fartuszku

komisarz biegnąc gwiżdże

patrzcie jak dobiega do studni

to czarodziejska studnia życzeń Unii

co wrzuca, jak myślicie?

komisarz wrzuca gwiazdę z rubinów

nie krzyczcie – wrzuć więcej

komisarz nie wrzuci pieniędzy

komisarz odwraca się w kierunku

tłumu gapiów

ma czarny charakterystyczny wąsik

och! – wyrywa się z piersi gawiedzi

a potem – śmiech

– spokojnie!

to Zappa

nie Hitler

>>>

Jesienny zamszowy dźwięk

na zimowych srebrnych butach

podkutych metalowymi serduszkami

kroczących Alejami i Kruczą

potem Krupniczą z zadyszką

toż to rock`n`roll?

Malczewski zamknął oczy

namalował obraz

zupełnie podobny do dzieł Miro

gdy artysta otworzył oczy

przyglądnął się lepiej dziełu

i zamalował płótno białą farbą fałatowską

chłód wyszedł z niego hałaśliwy

dźwięk skostniał na cholewkach

wtedy kolor zszarzał

malarz zamarzł z pędzlem w dłoni

wyciągniętym ku sztaludze

za drzwiami zatupał torreador

i otworzyły się na oścież

w zamieci stanęła w progu

śmierć bosa i zagrała

riff w całym świecie znany

ale na czym?!

toż to rock`n`roll

czy zadyszka jesieni

as pik czy joker?

>>>

https://allegro.pl/piotr-zaplakal-alek-skarga-i7456151617.html#thumb/1