Alek Skarga Poems

1983

 

* Gwiazdy *
Gwiazdy czyhają na ciebie
w wielkiej błotnistej kałuży
może w tym mieście
w jego zaułkach być może wdepniesz
w miazgę rozmokłych gnijących gwiazd
właśnie wtedy, gdy będziesz ze swymi medalami
znajdował się w arce samotności
właśnie wtedy, gdy nie będziesz się niczego spodziewał
natkniesz się na olśnienie przybywające z kałuż
Gwiazdy czyhają na ciebie
na ludzkiej twarzy
może spotkasz je drżące na jednej z rzęs
zaskakiwany zbrodniami rozstań być może
zostaniesz upolowany przez jedną taką gwiazdę
właśnie wtedy, gdy nie będziesz się niczego
spodziewał
zostanie wykonana egzekucja odkładana od lat

 >>>

 

              * Laurowa korona  *

              Cienka gorąca opaska nienawiści

              wokół mojej głowy

              wieniec laurowy nad moim czołem

              jeden listek drugi trzeci czwarty

              wszystkie przybite do mojej głowy

              gwoździami tęsknoty i samotności

              przenikające moją najtwardszą kość

              to przeszłość niszczy mój mózg

              nie mogę korzystać już z teraźniejszości

              świat, który demaskowałem osaczył mnie

              nienawiść miłości miłość nienawiści

              och poprawić opadający na oczy wieniec laurowy

              cierpieć znów jak człowiek bez przeszłości

              z powodu nadchodzących czasów

              nie zapominać o nitkach żalu

              w chwilach obecnych

>>> 

 

*Ale wielki jesteś *

Ale wielki jesteś

chcę płakać

muszę zabijać

wąż trwa we mnie

zegar umiera ranny w oko

nie nie

o cóż chodzi

to tylko wieczór

szyb mebli jakichś małych głośników

paznokci       

ależ nie nie

jestem                                                                                                 

to ktoś z kopertą

w której krwawi list

wiosną odbija mi się

jak wstrętnym bigosem

z dworcowego baru

naszych odrażających rozstań

kwiaty umierają między

moimi zębami

Wielki jesteś

zbyt wielki na tą kieszeń

bo nie nie

nie chcę umierać

bo nie nie

nie chcę domu

z skrzyżowanych bali

chcę tracić

ale nie wszystko

to ma jest moja tragedia

chcę mieć swoje zwierzęta

jeśli nie mogę być planetą

ani ciepłym klimatem

chcę myśleć

o czymś myśleć

a szubienica myśli za mnie

nóż wykonuje gesty

jakby kierował nim facet

z moją fizjonomią

przedmioty zebry żyrafy 

zakazy

zatruwać by Zen

mógł

wyłoniła by się

Biblia

przystrojona w muślin

Kobieta-Biblia z kresów

umysłowego oddalenia

nie nie

nie prawda że jestem całkiem zły

modlę się do szans

myślę że muszę zabijać zakazy

płaczę już przecież

o co chodzi

te kleksy te upomnienia te dziewczyny

te pasy na mgłach włosów

podziemia wielkości

rozumiem, że ucieczka przed śmiercią

nie ma sensu

na dłuższą

metę

nie nie

nie ma sensu się bronić

przed śmiercią

>>>

 

*Przeklęta epoka*

Jak to się mogło stać

że już dziś mówię do siebie – ty

dlaczego na mojej młodej głowie

tyle siwych włosów

jak mogłem dopuścić by ludzie władzy

odebrali mi moje cele

by przywłaszczyli moją nadzieje

Na darmo szukam dziś

żywych wokół siebie

nie widzę życia w figurach

woskowych aniołów strzegących

moich coraz to różnych postaci

jak to się mogło stać?

że przeżyłem cały wiek sam

że nie mam nic

że zachwycam się byle czym

społeczeństwo sukcesu wiekuistego mnie odepchnęło

przyroda wypluła zwierzęta opuściły

dzieci zrezygnowały ze mnie

jak można będąc nastolatkiem

myśleć tyle o śmierci

dlaczego stoję dlaczego patrzę

na te potworności wieku

jak to się stało że przestałem

cenić pieniądze

i nawet nie wiem teraz

ile jeszcze mam wzięcia

a ile do darowania

nie można wędrować ciągle pod prąd

do górskich źródeł

trzeba płynąc rzekami do wielkich

zaludnionych delt

trzeba pokonywać ocean

w poszukiwaniu szczęścia

jak to się stało

że tonę w asfalcie ulicy

podczas gdy inni spacerują zwyczajnie alejkami

przytuleni do siebie

jak mogłem dopuścić do tego

że mimo wszystko nie potrafię

dotrzeć suchą stopą na drugi brzeg

jak mogłem dopuścić do tego wszystkiego

gdy wiem, że dziś pozostało mi tylko

to wyniszczające pisanie o przeklętej epoce

upływającego czasu 

>>> 

             

* Nadwiślański aniele *

Odbierz od niego wszelkie zło

poprowadź jego błyskawice

zaznacz jego potencjały

osłoń jego oczy od oślepiającego słońca

Nie pozwól by sam miotał się spocony

w wiosennym upale pod Pałacem Kultury i Nauki

by wszystko, co należy do niego zostało odrzucone

i wirowało nad Warszawą jak dym i gołębie w czasie powstania

Odbierz od niego cenną białą chusteczkę

i nie pozwól zginąć jego wielorybowi

usiądź z nim w barze „Wanda” u stóp Wawelu

każdym okiem oddzielnie wtedy mu się przyglądaj

gdy siedząc na koniu z brązu w cierniowej koronie na głowie

bierze wielki zamach zza głowy

trzymając w ręku wałek do ciasta

Pozwól pachnąć jego bzom i jaśminom rosnącym na kraterze wojny

bądź nim, gdy lekki wietrzyk wieje przez Wisłę

przynosząc tajemnice Sandomierza i Grudziądza

gdy nad lotniskiem w Balicach krążą mewy jego mewy

Pobłogosław jego łzy i daj pragnienie życia

w krainie czerwono-czarno-sinego zła

>>>            

 

*Jesteś tak daleko*

Ogień zapłonął na horyzoncie moich paznokci

a ty zmarszczyłaś brwi i uniosłaś rękę

ogień zapłonął na końcu świata moich palców

a ty krzyczałaś wciąż – daj mi spokój

ogień zapłonął na krańcach moich rzęs

wołałaś – daj mi spokój

ogień buchał z oczu i ust

a potem gdy ty całowałaś mnie na pożegnanie

twoje usta nie mogły mnie już dosięgnąć

bo byłem zbyt daleko

wyszłaś z tlącą się sukienką

pojawiały się na niej małe płomyki

gdy odwróciłaś głowę już na ulicy

aby popatrzeć w moje okno

w którym zgasło światło

>>>

 

              * Ból oczu *

              Widzę w Muzeum Narodowym niebieską plażę

              na którą pod wieczór wypełzają z wody

              stalowe żółwie na gąsienicach

              kryję się w dziale antycznym

              gdzie spotykam się z Bereniką z lazurowego marmuru

              przekazuję jej pocałunki i ulotki

              ale potem strażniczka wielka jak posąg

              czarna w niszy i tęczowa w świetle witraży

              unosi moje ciało za jedną nogę

              ponad drewniany dziękczynny stół prezydialny

              rozcina wprawnym ruchem moją pierś

              nożem szklistej wrażliwości

              kibitka z moim ociekającym krwią sercem

              jedzie niebieską plażą na spotkanie żółwi

              Berenika zastyga jak Anna z Faras

>>>

 

           Gdy głoduję samotnie w klatce

           przewrażliwione kolory układają się w plamy

           przybywają moje listy w skrzynkach pocztowych ciekawych oczu

           spójrz jeszcze na ten kolor podróży

           pędzi lokomotywa wąwozem wiosennym

           zielone gałęzie drzew smagają wagony

           marzenia zgwałcone przez niepewność i ból

           nie mogą przestać być gałęziami choć na chwilę

           bym mógł dotknąć ich jako

           długich jasnych loków dziewczyny

           urodzić się w szkle lub w glinie by

           z kryształu kształty pozwoliły docenić miłość

           cierpienie pomaga lawinom listów

           kolory nie mogą być na początku podróży

           kolory później wpadają na stację

           zdyszane wysmagane zielenią

>>>

 

*Wchodzić do wnętrza kobiet*

Takim smutnym chłopcom powinno się zakazać

wchodzić do wnętrza kobiet

ich powinno się popchnąć tylko w kierunku

przestrzeni gdzie miecz, tarcza, wódka

Golgota, pies, struna, gwiazda, trumna, rzeka,

kamień, chłodny poranek, rosa, nóż, zamek, szkoła,

piłka, spodnie wuja, mięso, hotel, grad,

potworna walka, wyścig, rumieniec, schody, ból zęba,

ogon, oko, warga, ból żołądka, krew,

pomnik, widowisko, samolot, słoń, obraz,

giermek, sen, ogień, bohater, podniecenie, wstyd,

gałąź drzewa, cios, szybkość króla, czerń,

świat, może kosmos, wszystko, wszystko

kości, wielkość, bełkot bruku

Takim smutnym chłopcom zabrania się

wchodzić do wnętrza kobiet

pijących kawę i plotkujacych o facetach

mających je za nic

>>> 

Czemu dziś ujęto mnie w Planie 3-letnim

tak chciałem się jeszcze zmienić

dlaczego tak uzbroili Polskę

szykuje się wojna czy co

gazety jakoś nie przynoszą

pełnego życiorysu Jaruzelskiego

byłem W Warszawie ostatnio

wszystko się zgadza

w Pałacu Kultury nadal pędzą bimber

siedzę na ulicy – nie –

siedzę na lotnisku – tak –

lotnisko w Kólewie całkiem duże

ulice warszawskie teraz całkiem malutkie

zmniejszają się odkąd

zniknęło z nich życie

Dziś postanowiłem że się zmienię

(to złudzenie które pozostało)

że od jutra przestanę wydobywać węgiel

że skończę z siarką, z rudą i statkami

z przędzą i ze stalą

i zacznę pisać nową Biblię –

a tu masz

ujęto mnie w Planie 3-letnim

i muszę zakładać znów mundur

tak, Polska zbroi się nieprawdopodobnie

nie będę ginął na wojnie

za jakieś tam mętne spaczone czerwone racje

chcę zmieniać świat wojenny

jutro miałem umyć okna w mieszkaniu

a tu masz

kosmici łażą mi między zębami

Sowieci kąpią się w moim martenie

stojącym w kwitnącym sadzie

Chrystus już zmartwychwstał

a ja zamiast umierać z nim

zaklinowałem się we włazie czołgowym

w nowych produktach cywilizacji

będę więc musiał wspinać się na drzewa

raz jeszcze

tak chciałem się zmienić 

umrzeć dla umarłych we mnie

wyjść czysty z tej czerwonej kipieli

osuszyć się w wiatrem w sadzie

planowo zmartwychwstać z ptakami

>>>

 

              * Dwa okna *

              Dwa okna naprzeciw siebie

              jeszcze wtedy gdy one wszystkie za mną biegły

              jeszcze wtedy gdy ubierałem się w biały fartuch

              jeszcze wtedy gdy uzdrawiałem na ulicach

              jeszcze wtedy gdy przemawiałem w parkach

              jeszcze wtedy gdy studiowałem znaczenie cyfry 8

              Dwóch łuczników mierzących z okien do siebie

              jeszcze wtedy gdy mały kotek unosił mnie

              nad puszyste jeziora i morza delikatności

              jeszcze wtedy gdy mogłem patrzeć spokojnie za siebie

              W obu oknach zatrzymywał się księżyc

              wtedy dystans znaczył coś

              wtedy dystans znaczył wszystko

              wtedy ty będąc dziewczynką z tłustymi problemami

              niespodziewanie przewrócona na ziemię

              wyglądałaś wśród traw jak smoczek dla dziecka

              wtedy ty stałaś się moją tarczą

              Stojąc w oknie pisałem palcem w powietrzu

              „nie ruszaj się z miejsca”

              odczytałaś te wyrazy i zrozumiałaś, że

              darem dla Stalina może być dar przekleństw

              i nie podeszłaś do mnie nigdy w kobiecym przebraniu

              nauczyłaś mnie rozpoznawać kotki po kolorach

              nauczyłaś mnie patrzeć

              okna powoli zmieniły się w oczy

>>> 

 

              * Jak łatwo można zwariować *

              W przedziale pociągu on opowiadał o tym,

              jak łatwo można zwariować

              trzymał na kolanach lalkę, którą powoli rozbierał

              czerwone krople potu spływały z jego czoła

              kapały z czubka nosa na gładkie plastykowe ramiona

              wżerając się w tworzywo

              policzki lalki zaczerwieniły się a z jej piersi

              poczęło sączyć się mleko

              twarz lalki stawała się twarzą staruszki by po chwili

              zmienić się w twarz dziecka

              Opowiadał o tym, że jego żona jest w szpitalu dla wariatów

              a jego syn pije i przychodzi do niego w nocy po forsę

              w samych kalesonach i koszuli

              on sam zaliczył wiele pobytów w szpitalach

              z uwagi na chorą wątrobę i nerki

              Młoda dziewczyna siedząca obok doceniając jego Golgotę

              przestała się śmiać

              urzędnik też a żona urzędnika przerwała kasłanie

              Gdy dziewczyna wyjęła z podróżnej torby sprośną

              książkę dla licealistek

              on odłożył lalkę, która była już całkiem naga

              i w tym momencie znowu bardzo stara

              przerywając swoje żale wziął na kolana żołnierza

              i przylgnął do niego

              gdy dotykał żołnierza pociąg dojeżdżał do końca trasy

              dziewczyna nie mogąc wygasić oczu i skupić się nad lekturą

              przysunęła się do niego i ścisnęła go za kolano

              lalka umierała powoli kołysząc się na siedzeniu

              Po chwili wokół pozostali już tylko robotnicy

              w czarnych beretach na łysych głowach

              dziewczyna witała się z matką na peronie         

              banalny wodospad cierpienia żłobił już w moim śnie

              zgłębienie dla jej piersi

>>>    

 

* Ile dni? *

Ile dni trzeba połknąć

dni gorących dni ginących

by przetrawić uczucie

jak intensywną przyprawę

a ja tak ją kochałem

tak kochałem

Ile rozżarzonych podków

trzeba przyłożyć do zmarzniętej skóry

na szczęście

w chwilach ekstazy w chwilach snu

by zrozumieć że szczęście odeszło

Chciałem ją kochać nawet kosztem szaleństwa

ale skąd mam dziś wziąć dla niej czas

gdy czekam na inną

tak samo kochaną

czekanie stało się znowu moim obowiązkiem

w dniach wiary

Ile dni trzeba czekać

żeby ktoś odszedł?

>>> 

    

* Dezercja *

Mówię do ciebie w sumieniu

– przebacz przebacz przebacz

– dezerteruję

od wczoraj myślę o tym

od dziś nie myślę nic

najpiękniejsze moje dzieci krajobrazu

pozostały w Dwikozach

Cierpienie znaczy dziś w 1983-cim maju

– piskliwy ton dzwonu

znaczy – urny przodków też są moje

nie mówię do ciebie przepraszam

mówię – kocham ją

całuję ją – ona, ona

i wieloryb biały jak ślina

która na jej wodzie pozostała

widzę brzeg Wisły – spichlerze widzę puste

pociąg wspinający się pod górę

w kierunku orlego gniazda

widzę krasnoludki na rzeźbionej

lewą nogą przez głuchoniemego

drewnianej części łóżka w wojskowym skansenie

i to nie prawda i tamto też

tak ja to słyszę

i to nieprawda

on to wie on to wie

mówię, że słyszę – przykro mi

tak mi przykro – czy coś w tym rodzaju

idę – nie prawda – wiszę – gwóźdź

łódź w Sandomierzu

oczy tej słodkiej

czterdziestoletniej blondynki

w pociągu do Warny

pociąg zatrzymał się w polu gdzieś

pomiędzy Bugiem, Odrą i Dunajem

zrzucam mundur

dezerteruję z nią

z obozu

>>> 

             Służba bezpieczeństwa stajen

              wszelka dwuznaczność

              dżem

              poprzez Południe Polski

              odbieram prawdy pólnocy

              nie dziw się

              jem ze słoika

              kluczę w lasach wojny harcerzy

              kluczę w lasach wojny książek           

              biała mucha jest wytrychem

              do polskich drzwi

              mógłbym je dziś otworzyć ale czy warto

              gdy wolność wciąż kryje się przede mną

              trzeźwość kroczy z gradem bomb

              wężykiem, orzełkiem, wężem

              to mnie dopadło w Dwikozach

              nie jestem tak delikatny jak WAM

              nie jestem tak bogaty jak WAT

              nie jestem tak wygadany jak WAP

              nie jestem tak jednoznaczny jak WAR

              w borach wyrastających z klatki piersiowej

              odnalazło się serce wciąż żywe

              Polsko pokazujesz im wszystko co masz

              nawet to tajemnicze „sza”

              to mnie ustawia w pozycji gwizdka

              na sowieckiego psa

              tylko on to słyszy

>>> 

 

* STAĆ*

Kto wie, co stanie się na tej ziemi

gdy braknie manifestu

dziś walczą wszyscy

i głupieją

choćby tak jak wczoraj i ja

Warszawy o mały włos nie pokochałem

gdyż objawił mi się w hotelu Goj-Samarytanin

Fabryki pracują na pół gwizdka

kominy dymią na pół gwizdka

traktory zdobywają połowę wiosny

a „Polityka” się rozpisuje nad upadkiem kultury

w domach i pałacach kultury

ośmiesza ośmiesza roboli

wie wszystko bez manifestu

tylko minister i agent nie wiedzą nic

pod transparentami pod transporterami

chociaż poeci piszą samą prawdę

na murach 

Kto wie, co stanie się na tej ziemi

jutro, gdy braknie manifestu

szatan rozpocznie rzeź w ich imieniu

tylko na to przecież ich

STAĆ

>>> 

 

                    W hałasie myśli staję się optymalny

                    w blasku złudnych słońc

                    służę narodzinom służę pogrzebom

                    w kompletnym przebraniu

                    na całość poszły moje ręce i nogi

                    widzę tyle słońc ile podminowanych lub zatopionych

                    dźwięków z gitary wydobyć możne wbijając wzrok w struny

                    w natężeniu złości staję się optymalny

                    z ziaren piasku nikim

                    zabawa lub bijatyka z paczką papierosów

                    musisz prosić zwariowane postaci ze swych wizji

                    ale na nic to się zdaje

                    nikt nie jest zbyt mały by móc uwierzyć

                    noc staje się o wiele mniejsza gdy nazywasz siebie nikt

                    składają się w jedną całość meteor i rzeka

                    chociaż są po przeciwnych stronach widzę je razem

                    biegam tu i tam zataczam koła

                    wyszydza mnie niewola kracząca z rana

                    przestaje być wszystkim

                    także antymaterialnym śmiechem i łzą

                    niewiedza samotorturuje się

                    niech poczuje samą siebie

                    wtedy pozwoli ciasnym ciemnościom powiększyć się

                    do takich rozmiarów że ja i ty będziemy mogli bez lęku rzec

                    jeszcze jeszcze raz

                    balon głupoty nadął się do maksymalnych rozmiarów

                    zaraz pęknie a wtedy wielkość rozsądku

                    będzie emanować z dna wspaniałej złotej szklanki

                    dla ciebie dla brata

                    hałas słów wymową jedynego słońca

>>>

               * ppppppp *

               Ppppppppppppppppppp

              Ppppppppppppppppppp

              panując nad sobą w nadodrzańskich lasach

              trzymam straż na przesiece

              panując nad sobą w nurtach Wisły

              pilnuję wypchanego siarką smoka

              panując nad sobą wśród traw Połoniny

              opiekuję się porzuconymi dziećmi

              panując nad sobą w wielkich kombinatach

              spisuję sukcesy i osiągnięcia

              panując nad sobą w ośnieżonych lasach Tajgi

              nie cierpię dla samego cierpienia

              panuję nad jego wymową

>>>

                              

*Miniaturowy człowiek *

Ulepiłem z gliny swojego miniaturowego człowieka

tchnąłem w niego swoją duszę bez cienia bez blasku

nie licząc na bunt

Gdy mój stworek zbudził się zaskoczony w moim pokoju

nie mógł długo uwierzyć że żyje naprawdę

że tak się boi

wymyśliłem też nazwę dla niego: „Pointa”

Miecz Damoklesa nad nami – tak odezwał się

gdy on popatrzył w górę na mnie i wejrzeliśmy sobie

głęboko w oczy – Pointa – pomyślalem, fakt

po chwili już myszkował po kątach

szukając swojego miniaturowego komputera

Stworzyłem takie coś by móc wyzwolić się z okowów lęku

które przypadną jemu

życie moje składało się dotąd z przebaczeń

za każdym razem coraz bardziej szokujących

jak paniczne permanentne ucieczki

Jest taki nastrój pełen grozy gdy otwierasz oczy

i jesteś pewien że tym razem to już koniec

każde przebudzenie tak straszne

pośród oddalających się od siebie ciężkich kropel nocy

rozpraszających się w ciemnościach

planet czarnych ognia chłodu cienia blasku spopielenia

gdy budzisz się w ramionach dziewczyny i stwierdzasz

że to neurotyczne Nieznane zamknęło się kopułą

kamienną bazyliki lub stalową czołgu

nad twoją biedną bezbronną głową wypaloną

Zrywasz się chcesz pytać – co jak gdzie dlaczego

chcesz uciekać – wiesz że giniesz ostatecznie

to przebudzenie jest ciągle w tobie jak przegrana

twoja wielka jak oczy które przestały ci służyć

Stworzyłem małego człowieczka tylko po to

by pozbierał części mojej osoby pogubione

lub oddane nicponiom w zastaw

przechlapane pod mostami z motylami świata

Nie liczę na bunt ale chcę by był on przypomnieniem

by był dla mnie kwiatem który pozwoli się zerwać

jeśli zjawi się ta jedyna dziewczyna

pająkiem tkającym szczęście w pulsującym wnętrzu

mojej dokuczliwej wyobraźni

nabrzmiałej ideami

>>> 

                         

Czekam na stworzenie nowego świata

jego matka wzbiera wielkim atomowym bólem

wszyscy ludzie są rozgrzeszeni

moimi przyszłymi i obecnymi klęskami

oto ja w apatii oskarżam siebie

o popieranie śmierci

przez to, że nie wierzę w takie

męsko-damskie porody

Oto wszyscy ludzie oskarżają mnie to,

że nie zbliżam się do śmierci

że jestem biedny i głupi

że nie widzę słońc nad sztucznymi górami

Sześć razy stanąłem w narożniku jak bokser

wypchnięty tam siłą przez ideę

ona ta sama malująca się przed lustrem

stała zawsze naprzeciw

idea dopingowała mnie –

tak: musisz walczyć o swoją wybrankę

ona marzy o tobie – ale ona widzi ciebie

na szczytach 

cóż idea wiecznie żywa

cóż jeżeli umrę to tylko

dla niej

>>> 

 

Wystarczy spojrzeć w telewizor

by dojrzeć samego siebie

ona przeszła dziś taka szara

zdradzona by usiąść przed kamerami

ja dopadłem ją, gdy była u drzwi studia

wyznałem jej miłość

która poraziła ją i obezwładniła mnie

gdy była już na wizji

patrzyła przed siebie jak dama

gdy pojawiła się na ekranie

była taka, jaką chciałem widzieć

miała coś z mojego spojrzenia

przeczytała coś o papieżu

>>>

 

* Moje szczęście, że ciebie tu nie ma *

Jak twoje krople potu

tak są moje łzy

ktoś chciałby je zliczyć

jak słone gwiazdy

nie mówię o tobie nic

bo jestem jednym z wielu

którzy cierpiąc prowadzą ten świat

co prawda nie do zguby

ale nie wiem tak naprawdę gdzie

nie mogę mówić o tobie

bo ciebie nie ma tu

dlatego są łzy jak deszcz

moje szczęście moje piastowskie szczęście

że ciebie tu nie ma i myszy

i osioł i ptak i korona dwupłciowa

ty jak wszystkie ukochane choć niezbyt czeskie

z nóżkami jak łanie z piersiami

jak gołąbki z delikatną skórą opalonych ramion

jak pieczone gołąbki w garści

dojeżdżają co wieczór małymi Fiatami

robiąc rundkę na moim podwórku

tak tak odjeżdżają, gdy mnie

robi się niedobrze i jakoś mdło

by prowadzić świat do zguby

nie mogę przez nie pracować

pozostawiają mnie samego

i nie mogę zbyt długo pisać

bo pocę się, płaczę i palę nad miarę

swych dwudziestu paru lat

a ponadto piję co wpadnie mi w ręce

wodę na początek

chcę powiedzieć tylko jeszcze

że bardzo lubię kozie mleko

i piję je na koniec

dobrze, że ciebie tu nie ma

łzy wygrywają

nie poprowadzę świata do zguby

>>>

Pręgnier pręgier pręgielar PRĘGIERZ

Sakwojaż sekwoja Krakównolepie

Ty i dziesz Ja tylko Ja dę

powtarzam powtarzam sięgam odą

po Radiokomitet w wakacje

Brzegi lasy sięgam po taśmę

Nowa Anglia jest moja Ojczyzną

Polska jest ojczyzną Rosjan

Rosja nie jest moją szansą

mierzę obliczam oblicza

Grecja jest moją kołyską

Japonia korektą Rzymian

„Błogosławieństwa bolszewików” to rodzaj miłości,

której szukam pod kamieniami książek o kosmitach

kolejny szyfr „Ooh” – tytoń chmielak eksplozja szyszek

Nie pytaj mnie historio o to czego nie wiem

ja i nie wiesz ty

przyszłości żono bądź kochanką dzisiaj

kochaj mnie jak przelotny ptak

poruszając skrzydłem

rozbujaj horyzont moich rzęs

słoneczne promienie liceum rozpraszają się

w moim ciemnym gabinecie tęsknoty za zachwytami

wywracam pylony komitetów

rozbijam szpalty dobrochcącej prawdy

wysychajacej w marsjańskim krajobrazie 

jądra zguboołowiu w bezpiecznikach

opijam towarzyszki myszy i wpuszczam w maliny

la la Remp tera ra rwa pter

tu ja rie te te te tjn aat

wyjdź z zegara śpiewaj ze mną

jeśli jesteś chochlikiem nazwę cię Alfred

jeśli jesteś mały jak skrzat nazwę cię Manchester 

jeśli gnomem nazwą ciebie twoje jaskinie jak chcesz

tu zmienisz nazwę na Pink Floyd lub Yes

Karuzela lat współcześnie współczesno współczesnych

karuzela nie obraź się Cenzuro to niechcąco chcąco

dławiąco rozwiązywalnie

cóż doszedłem do drzwi nie boję się najśmielszych głupców

doszedłem do samobójczych wzruszeń Jimiego

i popatrzyłem nareszcie w przyszłości spokojnie

poprzez jego oczy przyszłości

pręgierz przygotowany 

Rosja obnażona

>>>

 

Pot leje się po murach odkrytych spod tynku

krew leje się po półkolach półliniach półpłaszczyznach

bebechy przykrywają półpunkty

 

Wszystkie pingwiny wychodzą nagle z olbrzymiego mózgu

i tworzą krąg

śpiewają jak ludzie na małym podium lub scenie

Prawda to ich piosenka

Sznur Dunajca

to owacje płaskorzeźb

Pingwiny to zamachowcy

lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych

Woda chluszcze wokół nie mogąc wedrzeć się do wewnątrz

 

Podwodne echa coś jak horror terror konfrrontacja

pedały służą do rozpędzania pojazdów

dywany latające kwadrygi sny wzmacniaczy tysiącwatowych

sny o przygotowanych uszach

wyrywać zgrzebne fakty upodlenia

przedstawić je na forum ONZ choćby tak:

„On ją katował miłością ona zadręczała go miłością

zakochali się na śmierć w Świętochłowicach”

 

Wyjdźcie wszyscy przed dom, który płonie

popatrzcie na tę zapałeczkę popatrzcie na tę pochodnię

na dzieło cywilizacji

zapraszam na pieczenie Barana przy okazji zagrzeje się Lew

i Szwajcar, który w ostatniej chwili wyrwał drzwi i uratował je z pożogi

podejdźcie struchlali ludzie do ognia

popatrzcie z zewnątrz na swoje społeczeństwo

Yo – wielka rana to wielka zasłona

nie chcę presji nie chcę ucisku nie chcę pieszczoty

nie chcę być łaskotany nie chcę być dotykany nigdzie

w oczy serce język i nawet w piętę

Niech oczy przyszłości wypalą swym spojrzeniem

ranę w moim sercu

jak niezatarte wrażenie lub piętno 

Ruch zgrzyt cudowne cielsko rakiety w swej erekcji

porusza się jedną setną sekundy zamiera znów

jestem poza mną i pożywiam się rakietą w musztardzie

kolebko indiańskich cnót łowco myśliwy

powiedz do aniołów wśród ludzi to dopiero jest porządek

nie taki jak w waszym półświatku

strażak ratuje wszystko

mój skorpion cofa się ale do wejścia

zresztą do wyjścia wyjść nie wyjdziesz

tylko się nie bój mojego skorpiona drogi czytelniku

spójrz oto cmentarz Lema Buddy Lenina

spektakl Nowaka Prousta Boruty

spadają latawce atomowe i nikt nie wierzy,

że jeszcze można się porozumieć

wszyscy się boją

Manifest płynie przez Atlantyk

Manifest przemierza Syberią

kocham mój stolik wyjmuję rękę spod niego

kładę na jego blacie

patrzę jak drżą mi palce dłoni

pod moim spojrzeniem uspokajają się

mój głód stygnie

moje dzieciństwo się kończy definitywnie

rampy świecą pośród rakiet i krów

prowadzę siebie i małe kotki biegnące za mną

słodki mój dom wieczoru

pracą nazywa moje wzruszenie

Idę idę z ręką podniesioną w górę

szczęśliwy zdobywczy ignorant mały ssak poprzez

GOBI KOŁO ŁODZI

>>> 

 

 * Na niedzielny poranek  *

Komentarz polityczny

nie jest dobry na niedzielny poranek

wstałem właśnie jak w każdą

trupionieczułą sobotę

i szukam w pokoju wsi

i szukam w łazience bojowych lotnisk

i szukam w kuchni karceru

no cóż, niedziela będzie faktem

postanowieniem

sobota już jest żalem i pokutą

Polityka radiowo-telewizyjno-gazetowa

swoje echa przysyła mi już od rana

a ja zbudowany z nich

jak w każdy dzień tygodnia

jestem zbyt świadom tego

że nie mam pracy

że nie mam umiejętności

że brak mi chęci

że sobotnia noc jest upodleniem

tak chciałbym śnić

o poranku bez polityki

o zimie bez polityki

o niedzieli bez polityki

chociaż

>>> 

 

Panie starszy Panie dlaczego odpowiadacie po węgiersku

gdy moje komplementy i zapytania

dają się słyszeć po polsku

dają się słyszeć, dają, dają

czy aby na pewno?

Panie deszcz Panie wiatr robić to dobrze poetycko

tak to jest prawdziwa miłość

a ja nawet nie wiem jaką formę obecnie prezentuję

w waszych konkurancjach

Wiem tylko że rozkręcam się pod sam koniec akcji

co poczytwane jest za przejaw niesubordynacji

gwiazda spadła pikując w dół

ja śnię bo śpię ja śnię bo nie pracuję jak teleskop

to się udziela

Panie starszy obserwuj pan za mnie

ja zapadam po polsku w sen

równie niezrozumialy 

>>>

Twoje usta są tylko dla dorosłych

twój anioł się nudzi od lat

przesiadujesz wciąż na ławce obok jakiejś żeńskiej zawodówki

zamykasz oczy a w głowie twojej

mały kulawy psiak zdycha pod płotem

nurkujesz w puch znikasz tam nagi

i nie byłby sobą gdybyś tuż przed DTV

nie wystawił na świat wskazującego palca

ponad powierzchnią tej miękkości

tej ułudy bezpieczeństwa

>>>           

 

Mewy znajdują sobie miejsce w twoich oczach

tam wiją gniazda i szybko wydają potomstwo na świat

gdyż jesteś taki niecierpliwy

Oracz całe twoje plecy zjeździł już swoim Ursusem

a ty upierasz się że twój mózg jest świeżo uprawionym ugorem

oracz upiera się że z tym to on nie ma nic wspólnego

seans telepatyczny to w stylu Mickiewicza

seans filmowy to w stylu Ziemowita Siemomysła Mieszka Lestka

Piasta i całej Ameryki z jej indiańskim jazzem

zależy od rodzaju podniety

Bocian jako uogólnienie jest symbolem

nie możesz jednego słowa powiedzieć o sobie

jako o świecie by nie podpierać się przedmiotami z duszy

lub przedmiotami z natury

zbieram okruchy niedojedzonego chleba

jestem tym którego wiecznie swędzi skóra w różnych miejscach

nawet od wewnątrz

jako nędzarz i włóczęga napawam ludzi strachem

nosząc pełne chlebaki odpadków

przyuczony byłem do zawodu piekarza ale mój chleb

ze sproszkowanej stali był ponoć niejadalny

w każdym razie nie był kupowany

sól sypałem wprost do oczu kupujących – może dlatego

Twoje myśli pociągowo-helikopterowe trącą starożytną doskonałością

życie w ogniu ma sens jak coś co daje się poznać

przez ból i skutki

Filozofia i tak w końcu jest kotem

który bez pracy staje się pupilem

dzięki małym mechanicznym lizusom z których się składa

kot jest trudny do zabicia przez dziecko

taki to podły wolny okruch

ale jak kot może porwać gołębia pokoju

tak mewa wojny może porwać kota

 >>>

 

* Obezwładnia ogrom uczuć *

Obezwładnia ogrom uczuć

i pracy nad ich przemianą

dziewczyna to nie orzeł

grzyb jak stek

sen to wielki pochód

chodźcie za mną

już nie długo spadną okowy

gdyż wszyscy razem to wolność

i kobieta i dziewczyna i uczennica

samopoznanie przez samomocowanie z telewizją

trzeba kochać pod osłoną nocy

głosy z horyzontu głosy ze ścian

tablica i pociąg

niezrzęte zboża lub kopy kłosów

w niewoli śmierci kosmosu

wieczny spoczynek wojny

ona cię kocha

tu szkoli się na Cerbera

wątpi w świat wątpi w samomocowanie

boli wielkość kagańca

a nie jego ucisk

świat w Noc Świętojańską jest filmem

o korupcjach polityków

czynach lubieżnych sędziów

piersi chudych wiedźm

nóżki dziewczynek

chudziuteńkich jak przebiśniegi 

słodycz gorąca

pal który kojarzy się z wężem

ogień trzeba nieść czasem przez krainę lodu

patrzeć na małe życie

wielkich miast z wysokiego marginesu

wypalonych oczyszczonych

trząść się nocą słuchać nocą

i któż z państwa zaprzeczy

że świat przeżyje bez religii miłości

w katakumbach uczuć

i cóż – jest w każdym to cmentarzysko całopalne starszyzny Wolinian

to fascynuje jak Noc Kupały

korona Kazimierza Wielkiego odnaleziona w Palmirach

rodzina która walczy z komunizmem w Wietnamie

potwory choćby takich codziennych dziennych dzienników

nieobecnych fabryk kombinatów azotowych stalowni stoczni

znów pogańskich

zbliżają się wybory a tu krzyż zobowiązałeś się nieść

wejdź chodź bądź

mój czysty świetlisty bursztynie

wybieraj w ciemno

jak tu wszedłeś

kto tu wszedł –

bezgrzeszny do K.C.

ten zobaczy czasu

– koniec

>>> 

 

* Stan ducha Polski  *

Mam obowiązek opowiadania w prostych słowach

o swym życiu w ucieczce

jestem zmuszony zrozumiale wyrazić stan ducha Polski

kluczącej w miejskich labiryntach i lasach pogardy

Och jakże ja płonę a ona jest taka zimna

muszę mówić o troskach i kłopotach codzienności

idealizm za mnie nie chce tego robić

policja jest na moim tropie

płoną mi skronie co może mnie zdradzić

płoną mi włosy chowam się za komin na dachu

uciekam ulicami polskich miast

krzyczę na cały głos – wolność

uciekam z niewoli myślenia o codzienności

biegnę drogą wielkiej przemowy

Oni są już na moim tropie 

tak często się boję

wtedy nie mogę wypowiedzieć jednego słowa

wtedy w takich sekundach ciszy

wielka trwoga ulega idealizmowi

asfaltowych nawierzchni

zostawiam wytpione ślady

zastygające na wieki

układające na ulicach słowo:

wolność

>>> 

 

* Na Podlasiu  *

Na Podlasiu bieda i przepiękny poranny krajobraz

nad polskim morzem po wielkich burzach ruiny kościołów

poeci myszkujący wśród wydm

szukający na plażach legend współczesności zamkniętych w muszlach

na Świętym Krzyżu sama rozkosz dla oczu

aż do Kielc widać historię i gołoborza socjalizmu – oby tak dalej

w Warszawie same skażenia i nastrój rodzącej się kultury

małych bezsensownych elementów w brzuchu i przestrzeni

nad „Soliną” romantyczni drwale walczący ze sobą

w stylu kung-fu pod budką z piwem

na Żuławach śniadanie plus deser ciekawostek atmosferycznych

na Rynku w Krakowie coraz mniej wolności za to

w słońcu przybywa prawdziwego piękna

w zielonogórskim kombatanci świadczący o krzywdzie

jaka dzieje się starym i biednym Kościuszkowcom

ale także o tym że Polska była tu i będzie biedna

w Częstochowie raport służący profilaktyce

zabezpieczający przed niepokojącymi myślami

o emigracji do Związku Sowieckiego

ten raport świadczy o tym że wszędzie tam czyha

wspaniałość której nie widać

której nikt nie dostrzega

która nie może być duchowa

to pewnie jej nie ma

 >>>

 

* O szybkostrzelna *

O szybkostrzelna Pani w czerni

czyżbyś była tą wyśnioną za dnia

zręby cywilizacji to są ramy

w których mogę cię widzieć i poznać

wstępujesz w moje serce od kilku dni

zbliżasz się do moich ramion

i cała w czerni stajesz się coraz jaśniejsza

a wokół linie i krawędzie ciemnieją

prowadzą twoją miłość coraz bliżej bliżej

same znikając

widziałem cię kilka razy

o wszechpędząca Greczynko

tak blisko jest nasz wspólny kołczan

dobra śliczna narkotyczna mityczna

boję się gdyż za chwilę dowiesz się

jak wielki będzie ten nasz lot

o najcudniejsza zaraz zobaczysz

jakim jestem cierpiącym celem

od wielu wielu godzin zbliżasz się

po uwlonieniu cięciwy

zechciej tylko rodzić się gdy ja będę umierał

a to tysiąc razy na sekundę

bądź w swej czerni

przytul się wreszcie do mojego serca

o strzało drżąca w sercu

spadająca z zenitu

>>> 

 

 *Kończy się miasto *

Godzina strachu po której kończy się miasto

z równoległymi ulicami widzianymi z okien

z parkami prostych zielonych drzew

ze sznurem zorganizowanych w wielkomiejskim ruchu

samochodów

Kończy się schemat a zaczyna życie

gdy nagle nie musisz mówić

nie musisz ruszać rękami

ani zastanawiać się

możesz tylko wówczas leżąc nieprzytomny

patrzeć w niebo mając mocno zaciśnięte powieki

gdy miasto czeka na pociski atomowe

gdy wieś czeka na stalowe gąsienice czołgów

sen to jest prawdziwe czuwanie

Gdy kończy się ta godzina strachu

noc staje się niskim planetarium

przyszłości i szczęścia

seansem co dwie godziny

za pięć złotych

>>>

 

 * Cienka nić cierpienia *

Tak trudno jest zrozumieć

że ta cienka nić cierpienia jest koniecznością

chociaż się rwie

jak zwykłe życie

twoje słowa są o wiele mniej potrzebne

by zrozumieć dziś bardziej jutro

nie zmieściłem się w jej kryształowej formie

pojęcia ukochany

nie mogła być ideałem na który patrzy się

w pozycji wertykalnej

Starsza mężatka choćby zdziwiona

gotowa dać mi cały swój raj

choćby w kinie

biorę jej dłonie w swoje i kładę sobie na kolanie

wtedy panika ogarnia tłum mężów

na myśl o tym teraz dostaję epilepsji śmiechu

jak wywiodłem ich w pole

Jedna kobieta oddała wszystko

i odeszła nie zaspokoiwszy mojej cierpliwości

taka wspaniała w swej wierności

inna kobieta stanęła na placu boju

by sprawdzić że czuję się jak embrion

że tysiące razy w myślach wślizguję się

do jej matczynego łona

by tam skulić się jak płód królika i zasnąć

czekając na prawdę o miłości

tak bojąc się krematorium moich myśli o jej ciele

tak pragnąc samej siebie w ogniu

odwzajemniała pożądanie doprowadzając do zgodnego

– to nie ma sensu w tej chwili, poczekajmy

patrzyła na mnie zdradzając swe życie przyzywając

odchodzącego

taka zbędna jak mój wstyd

Paliwo bólu jest potrzebne by bomby mogły powstać

by miłości imperium mogło

obronić się przed modami zła

bez cierpienia

>>> 

* Koń przeskoczył Wołgę  *

Nie wypuszczę cię tak jak Liv Ulman

będziesz moim pawianem kukurydzo

ty pijaku – bijatyki urządzasz w wagonach

bezpieczeństwo Państwa narażasz

nie będę tolerował twojego lekceważenia

miesiąca filmu radzieckiego

jestem wiatrem wiejącym od huty Warszawa

koń ma rogi które wyprostowały mu się

naprawdę

mrużył wtedy oczy i kupował bilet do kina

na film Bergmana

cieszył się gdy czytał w gazecie

że świat czeka na jego pokłosie

listonosz zanotował: bije dzwon, mąż bije żonę

pantoflarz bije pianę, zomo bije szyby w kinach

a wojsko się buduje na trybunach

Papież jest autentycznym facetem –

powiedzieli tak w „Monitorze Rządowym”

– ale był przecież aktorem

świat zaznacza swą obecność piosenkami

nie w ciszy nie w ciemnościach

ja lubię kolory i młode zespoły punkowe

dlatego nie rozumiem dlaczego mogę się

porozumieć w sprawach światowych

tylko z podstarzałymi generałami

nie to nie był samiec

nie to nie była muza

nie to nie był aktor

pozostały pytania z pierwszych rzędów

i to dlaczego nie daje ci to spokoju?

koń przeskoczył razem z jeźdźcem

Wołgę i Don ruszył na zachód

a za nim na taczance naga Liv

jak Breżniew przykazał

>>>

Mały dwuletni szkrab

przychodzi do mnie co dzień

z prośbą by założyć mu słuchawki na uszy

i dać chwilę psychodelicznej muzyki

Gdy idę mu na rękę

jest wyraźnie ukontentowany

rytmicznie porusza małym kolanem

uśmiecha się i słucha

ma kłopoty z mówieniem

ale wydaje mi się że chyba rozumie

tę muzykę i tamte czasy

Dziś siedzę sam z bólem głowy

po nocy pełnej koszmarów

psychodelii socjalizmu powszedniego

czekam na to dziecko

kiedyż wreszcie bez pukania

uchyli drzwi mojego pokoju

i pojawi się znów w progu

jak zwiastun elektrycznej wolności

>>>

Papież na tle Domu Partii w Warszawie

otoczony Tygrysami wyglądał wspaniale

zachwycił mnie gdy wjeżdżał

razem z nami w Nowy Świat

Papież wystartował z Balic samolotem

i oddalił się ponad górami do Rzymu

setki komandosów deptały

ten sam pas startowy wcześniej i później

bezskutecznie szukając odpowiedzi

na pozostawione przez niego pytania

tyle razy zachwycali generałów

wkraczając w dwóch rzędach

na ciemne rampy spuszczone

z tyłu samolotów

gdy znikali w otchłani wojny

pod ogonami samolotów desantowych

i nie znaleźli odpowiedzi na pytania

pozostawione przez jednego zgarbionego staruszka w bieli

Czy teraz tak jak kiedyś

chcemy zachować pokój

gdy rosyjskie i niemieckie łapy

szukają naszych rąk by pogratulować

poddaństwa

gdy Partia szuka naszych rąk

do odrąbywania

gdy Bezpieka wciąż otwiera

nowe rany w umyśle społeczeństwa

gdy u nas coraz mniej ludzi

mających nadzieję

Szaleńcy szaleńcy wołał Papież

nie wolno w zachwycie nad materią

wywoływać wietrznych gonitw grożących

śmiercią narodom

nie wolno prowokować wiatru

w oczach w sercach

które staczaja się w rozpacz

jeżeli nie potraficie odnaleźc odpowiedzi

którą on niesie

 >>>

 

* Natchniony *

Gdy byłem natchniony

napisałem do ciebie list

śmiałaś się z niego długo

jeszcze teraz słyszę twoje spazmy radości

gdy byłem natchniony

oryginalne piękno odkryłem w miłości

i opisałem ci dokładnie

cień za twym lewym uchem

który pokochałem i który pożądam

pamiętam jeszcze twoje krótkie słowa

i dziwne spojrzenie

uwierz byłem natchniony

musiałem o tym napisać do ciebie

i cóż z tego że miałaś inne wyobrażenie

o mnie i moim uczuciu

teraz gdy już tyle godzin jestem sam

gdy wracam do domu w apatii

gwiazdy sypią się na moją głowę

na wielkim nocnym niebie

znacząc ogniste smugi od horyzontu po horyzont

wszystko co żywe wstawia się za mną

wszystko co natchnione

a ty tak kochałaś mnie

lecz ja napisałem ten list

w którym prosiłem ciebie o to byś choć przez minutę

stała naga na ruchliwym skrzyżowaniu

trzymając w ręku małą gąskę

lub oddała mi jeden swój sen wzamian za jabłko

Byłem natchniony gdy żądałem słońca wody i wielkiej ryby

w której mógłbym się skryć

a ty tak bardzo przestraszyłaś się mnie

taki wstręt wywołał w tobie mężczyzna

któremu drżą ręce z natchnienia

Śmiałaś się ze mnie związanego powrozem

jak jagnię gotowe na rytualną śmierć

Oczekiwałaś krwi a nie obrazu

ty boisz się ryzyka nieskończoności

a jestem tylko krzyżem łotra

dziś gdy natchnienie rozwiało sie jak mgła

a gwiazdy wszystkie już spadły

podobałbym ci się znów

taki głupi i spokojny

 >>>

 

*Po latach odkrywamy siebie na obrazach *

I tak w ciągu wielu lat

nasze noce zmieniają się w dni

komentarze przestają dokumentować cokolwiek

kolaż z serca i faktów trwa wiecznie

i tak w ciągu wielu lat

nasze domy maleją

wyrastamy z nich

chodzimy wśród nich jak wśród zapałczanych pudełek

ale za to patrzymy jaśniej pewniej

zimniejsi starsi o historyczne lata

których nie poczuliśmy dziecięco

i dlatego dziś nie rozumiemy

tak w ciągu wielu lat

tworzymy swoje kolaże

po latach odkrywamy siebie na obrazach

przyrody wojny miast rządów

odklejających się powoli

od prawdy

 >>>

 

Tam pod gwiazdami żyją prawdziwi ludzie

udaj się tam a znajdziesz przyjaciół

tam wysoko gdzie mgła naszej drogi

są prawdziwe uśmiechy i prawdziwa radość

zabierz swoje usta i usta wybranki i zanieść je tam na zawsze

Tam gdzie te wielkie złote kule i srebrne okruchy

szczęście poznania koi smutek podróżujących wolnych Arlekinów

stań się Arlekinem

Pomiędzy tym wszystkim co złudne żyjesz wierząc

że gdzieś w otchłaniach stoisz zagubiony

lękający się lecz niezłomny

a może dumnie wypełniasz narzucone przez noc obowiązki

odwrócony tyłem do światła

Czy stać cię na to by wziąć rozwód z ciemnością

rozbić to perfidne lustro odbijające ziemię w deszczu

oderwać oczy od wysokiego mniemania o sobie

i zacząć iść pod górę samotności

gdzie mgła naszej drogi stromej

w której zagubi się smutek

>>> 

 

* Miłość poza nawiasem *

To tylko miłość

znak

to miasto nad jakąś rzeką

to pochylony nad stołem człowiek

słońce czerwone do połowy

skryte za lesistym wzgórzem

zachodzące nad lotniskiem i portem

znak

to tylko znak

miłość poza nawiasem życia

miłość jak zwiastun nowego życia

możesz tylko patrzeć obserwować oceniać

ekscesy światła słonecznego

gdy zamykasz oczy wiesz tylko jedno

gdy naprawdę kochasz

w twojej duszy nie ma nic innego

wtedy wiesz – to tylko miłość i ona

symbol słońca

cały ty wówczas jesteś znakiem

tylko patrzysz klasyfikujesz sytuacje

szufladkujesz ludzi ogrody dworce kolejowe

to tylko miłość i ona

akadyjska alfa i grecka omega

to żebrak w przejściu podziemnym

to rozpacz w domu samobójcy

to rozpruty spadochron

to pierwszy wystrzał na Westerplatte

widzisz tak dużo rzeczy ukrzyżowanych

i czujesz że cały jesteś wielkim zwiastowaniem

a to tylko ona i miłość

z którą nie wiesz co począć

którą zwrócono ci przed chwilą

lub już w dzieciństwie

ziarenka piasku drażnią cię jak małżę

zaszczepione w twej głowie 

pył złoty gryzie w oczy

patrzysz na świat rewolucyjny obcy

i porzucony nad Wisłą trzymasz w dłoniach

coś co będzie jak symbol jak znak

cokolwiek by to było

a na razie jest palącą jak samotność miłością

to tylko miłość i ona

oni kłamią mówiąc to zaślepienie

i uwielbianie samego siebie

a ty wiesz to ona i miłość

to zapomnienie o cierpieniu i śmierci

to znak nieznośnego

ale jednak życia

>>> 

 

 * Małpy w oknach pałacu *

Człowiek przed białą bramą oczekiwania

krew w jego żyłach

koń koloru fioletowego na zielonym królewskim tronie

małpy w oknach pałacu

korony na ich głowach

błyskawice zmienione w słowa wiszą na niebie

dziecko śpi na tapczanie

w jego śnie żywe istoty ludzkie

człowiek przed białą bramą z pękiem kluczy

klucze są zardzewiałe

oceany kołyszą się

na falach kwiaty czerwone

cała powierzchnia pokryta czerwonym kwieciem

czerwone płatki miotane przez wiatr

spadają bezustannie

aluminiowe wieżowce i dzwonnice cerkwi

za kratownicą ogrodzenia

łańcuch zardzewiały oplata bramę

człowiek patrzy na małpy w oknach

bezradny

>>>

 

*Srebrna mgła wieczornych ognisk domowych *

Pani Bogumiła Wander – spik. TV

W-wa Woronicza 17

Aniele Złotowłosy Cudowna Bogumiło

Wróciłem ze świata jak święty turecki

Teraz nawet Papieżowi nie mógłbym dać w łapę

chyba że chciałby zalegalizować nasz związek

jeśli na tyle jesteś wolna

Sąsiedzi wożą jakieś fotele dentystyczne (-)

dorabiają się kosztem sierot i pogrzebów jak hieny

Hitlerowcy mieli więcej w sobie „Gott Mitt Uns”

Zaczynam wstydzić się rodaków. Czekałem 10 lat Na co???

Żałoby tylko przybyło. Stoisko Palestyny w Poznaniu skromne.

Japończyków nie zdążyłem odwiedzić.

Na Targach była sznsa

Pewnie moja a ja drepczę wciąż SAM

Z Targów wysłałem ze 6 kartek

Nowe koce muszę kupić.

Względem czasów mej młodości – koni mamy 3 razy mniej

Tragedia! O Polskim morzu mówią same bałwany na brzegu.

Z podsłuchów idą sprawy sprzed 20 lat.

U Was zawsze aktualnie!

Namyśl się – po sezonie nie będę czekać.

            Pozdrawiam

            Jerzy Tytus Bezimienny

            W-wa 109 Baleya 14/75

– Podniosłem ten list z ulicy

i schowalem do kieszeni

 >>>

 

*Robot zagubiony w rajskim ogrodzie*

Dziś doczekałem się chwili

gdy uniosłaś lekko sukienkę

klęcząc mogłem zbliżyć usta do dwu

twoich słodkich kolan

Poczułem się nagle taki samotny 

jakiś obcy we własnym domu

złapany we własne sidła

jakby wykpiono sens moich wojen

w jednej chwili olśnienia

spalono wszystkie kopie moich filmów

w jednej chwili nakłucia serca

Samotność dopiekła mi gdy objąłem

twoje kolana najdelikatniej jak mogłem

obudziłem się nagle wylękniony

w zupełnie obcym świecie

Pomyślałem że przed tym twoim gestem

przed katastroficzną wizją

wznoszącej się w górę sunącej

po jedwabnych pończochach sukienki

może uratować mnie już na w pół martwego

pożarcie wszystkiego jaśminu wiosny

zburzenie wszystkich galerii świata

zrzucenie napalmu do rzeki pełnej krokodyli

spalenie gwałcicieli nieletnich dziewczynek

sfotografowanie kwitnącego sadu pod śniegiem

Dotknąłem opuszkami palców twoich kolan

objąłem je i przytuliłem do swoich policzków

byłem wciąż samotny jak pies

zagubiony w rajskim ogrodzie

automatycznie sterowany robot

zaprogramowany przez ciebie

>>> 

 

Na darmo mówią matki opuszczonych

na darmo mówią dzieci bez twarzy

tajemnice w wielkich bunkrach odwagi czają się

jesień jednego jedynego popołudnia

na darmo krzyczy za oknem

nie słychać tu by śmiał się klown

nie słychać by płakał pierrot

nie słychać tu nic

pokonany przez siebie samego obywatel

tajemniczego systemu trwanie

już nie odpowie nikomu

>>> 

 

                    * Gorycz *

                    Trącała co chwilę w ramię swego męża

                    patrząc na moją twarz

                    mój duch miotał się

                    jeszcze w polemice z ciałem

                    które stygło już w kilka godzin po śmierci

                    oczy otwarte nie dla ciała rejestrowały

                    już gdzieś w niebie gesty wszystkich kobiet

                    a nie tylko tej jednej stojącej w błocie

                    teraz pokazały się wszystkie na wieść

                    o moim fantastycznym finale

                    zamężne kobiety trzymały pod rękę swych mężów

                    a nastolatki obejmowały swoich chłopców

                    każda z nich szeptała coś do ucha partnerowi

                    cisza wokół mojej nieobecności wydała się pełna dźwięków

                    cisza będąca prowokacją

                    zawsze marzyłem o tym aby nie były to słowa

                    aby treść rozbłysła w płomieniach świec

                    gdy chłód spiął mnie tak bardzo

                    przestałem być wolny

                    począłem rozpaczliwie szukać piękna na twarzach kobiet

                    niestety nie znajdowałem go jak dawniej

                    pierwsza dama poczęła szarpać niecierpliwie

                    za rękaw stojącego obok mężczyznę

                    on i inni wokół chcieli jeszcze zostać tutaj

                    by patrzeć na moje ciało

                    kobiety nie pozwalały im

                    coś tłumaczyły coś perswadowały

                    podniecone starały się odciągnąć ich gdzieś na stronę

                    moja nieświadomość dominująca już nad wszystkim

                    stała się potężnym podżegaczem

                    mój duch z goryczą wdarł się do Nirwany

                    pozostała nieopisana tęsknota

                    za życiem na ziemi

>>> 

 

                    * Kiedy pada deszcz *

                    Kiedy pada deszcz wyję jak pies

                    dziś będzie padać

                    burza łamie już las swoją filmową wichurą

                    myśli wymiotła w górę

                    zdania splotła z boskimi galaktykami

                    zmieszała z szakalami

                    łuk tęczy zaświecił diamentowym buntem

                    rewolucję wody rozbił na frakcje łez

                    nitki ciemności splotły powróz światła

                    u wrót harcerskiej krainy zaczęła się

                    rozmowa o ryzyku

                    tyle jest światów ile w ciele mieścisz dusz

                    tyle masz kłopotów ile sam wywołujesz burz

                    ile ich stworzysz z gradu i śliny

                    kiedy zaczyna siąpić zbieram się do kupy

                    i wydaję przeciągły ryk

                    ryk lwa z gardeł pojęć absolutnych

                    echo odpowiada w jelitach

                    Sophia ostatnio nosi okulary

                    trochę przytyła, można powiedzieć, że rozrosła się w biodrach

                    gdy deszcz na nią pada skacze przecież żwawo

                    przez kałuże w swym czarnym skórzanym płaszczu

                    z postawionym kołnierzem

                    skacze przez kałuże krwi

                    drzwi jej domu nadal stoją dla wszystkich otworem

>>>

 

              * Sen symbol wieczności *

              Rozłożył ponakładane na siebie nagrobne płyty

              jak talię kart

              spojrzał na wypisane na nich nazwiska władców

              odkryte wnętrza grobów pokazały brunatną plazmę śmierci i

              kołyszące się w kamiennym pojemniku zżarte żuchwy

              na moment rozwarły się szczęki ukazując sen

              by po chwili zatrzasnąć się w czasie

              Na jednym z mózgowych płatów wyrósł kaktus

              ktoś powiedział, że i na pustyni można się kochać

              przywoływano więc piaskowe burze

              Ile takich pojęć jak dusza i sen jest dostępnych

              materialistom

              Granicą jest czarna listwa

              granicą są niuanse pastelowej czerni

              granicą jest czarna papuga

              granicą jest cyferblat zegarka świecący jak zmierzch

              granicą jest muza w pelerynie z kruczych piór

              granicą jest dziecko z pióropuszem na czarnym szyszaku

              Potoki samochodów sunących jak poduszkowce, które

              obserwujesz z góry

              nazywasz topielą cywilizacji

              Być ciągle sam – to twój dom fantastyczny

              mieszczący nie tylko twoją rodzinę ale i twoje

              ja

              Spuścił nogi z tapczanu

              i zaczął układać pasjanse z nagrobnych płyt

              w sobotę dziesiątego września 1983 roku

              z kart dały się słyszeć głosy:

              ja walet chcę być taki jak dziesiątka pik

              lub taki jak dwójka kier

              ja dama w tych stalaktytowych czasach widziałam

              jak król karmazynu opychał się kałem i pił mocz

              ja As twierdzę, że życie w dzisiejszych czasach

              jest równie ohydne jak śmierć

              ja król w tych zdradzieckich czasach widziałem

              rzeczy tak nieczyste jak zrodzony płód i jego matka

              Wojska zbirów i wojska łotrów stanęły naprzeciw siebie

              po obu stronach czarnej listwy

              przyprowadzili je  głupcy z notorycznymi wizjami

              błogostanu

              pomiędzy kolcami cierni jednych i kolcami kaktusów

              drugich

              dzieci zażądały wyliczanek prawdy

              Z pękniętego neutronu wydostały się zwierzątka

              z dawnych czasów wydostały się słowa

              z martwych głów wydostał się sen

              z niezasklepionych ran wieku wydostała się krew

              i rozlała się topiąc w czerwonym błocku czekających

              żołnierzy

              Politycy i generałowie przysięgający wierność kamiennym

              grobom dziś spojrzeli na nie poprzez sen

              i obwieścili, że to oni stali z tyłu,

              gdy Mieszko ślubował, Jan Kazimierz przysięgał,

              że to oni podtrzymywali ręce Prymasa

              w Komańczy  

              Złożył karty i rzekł:

              naród to nie tylko jeden mały wybaczalny grzech

              państwo to nie tylko spojrzenie Boga na groby

              sen to ukochany symbol lecz należy raz na zawsze

              oddzielić go od wieczności

>>> 

 

              * Pytania dudnią w studni  *

              Co widzę?

              Co czuję?

              O czym myślę?

              O czym jeszcze nie wiem?

              Jak chciałbym żyć?

              Co słyszę?

              Co kocham?

              Czy tylko oni?

              Jak długo jeszcze?

              Co mógłbym stworzyć?

              Co chcę osiągnąć?

              Czym jest moja praca?

              Czego jeszcze nie znam?

              Czego się boję?

              Czy boję się siebie?

              Co we mnie jest człowiekiem?

              Czy tylko liczą się pot, łzy i krew?

              Czy może praca i ogień?

              Czy chciałbym uzyskać jakąkolwiek odpowiedź?

              Miotają moim papierowym stateczkiem

              rozkołysane oceany pytań

              Jestem, gdy nazywam głuche dudnienie serca

              w głębokiej studni mojego bólu

              ślinię koniec papierosowego filtra

              mamroczę coś pod nosem

              jestem w studni jaźni  

>>>             

 

              * Reaktory *

              Energia lingwistycznych reaktorów

              daje znać o sobie w czasie prywatnych wojen

              niebezpieczna i dokuczliwa torturuje, lecz nie zabija

              promieniowanie sensu odczuwasz jako ból bezpłodności

              i ból rodzenia

              energia listu wyrywa z procesu wielkich zmian

              może zepchnąć w kocioł bitwy białego z czarnym

              światło pada na mózgowe płaszczyzny kanonów i norm

              na kosmiczne równiny wiary i fantazji

              w buntowniczej komórce mózgu zmienia się w pierwszy

              wystrzał rewolucji

              Energia lingwistycznych reaktorów wywołuje wielkie

              zderzenie czasów

              jądra komórek emanują pragnieniami także wtedy

              gdy stoisz na poręczy mostu kołysząc się

              echo cenzury w końcu odpowie:

              „zgadzam, zgadzam się, już zgadzam się”

              Gdy już zastygnie wszystko w ciemności

              gdy przestrzeń oklapnie bezsilna

              gdy powietrze oblepi twoje apatyczne nieruchome ciało

              minie laserowa tortura

              i rozwiążą się języki

>>>

                                   

              * Sinawe mgły *

              Sinawe mgły jak haust zimnej

              wystudzonej herbaty nad ranem

              wiszą nad moim sadem

              zagrażają prostocie moich nienasyconych

              pustynniejących łąk na kuchennym stole

              okrążają mój dom i moją polisę ubezpieczeniową

              kawały miedzi które wypluły debiutanckie chmury

              kierujące się na zachód

              zaczerwieniły grunt wokół mego pałacu  

              okrzyki pawianów lub

              pozłacane kolczaste wokalizy z okładek płyt

              złotowłosy sen roztopił się w gorycz duszy

              mgły wdzierają się we wszystkie wrześniowe niedziele

              nakłaniają mnie do picia wina przed obiadem

              nakłaniają do marzeń

              modry proszek wdmuchiwany jest

              przez niewidoczne pory w szkle szyby

              słońce świeci przez zakurzoną szybę

              tłuste refleksy przeszkadzają mi w percepcji kosmosu

              srebrzysta rosa znika ze ściany

              w głowie powstają gotowe przepisy

              na omlety z elektronów

              słońce świeci na moją głowę

              boli serce przyprawione ziołami 

              ktoś taki jak ja tylko siedmioletni

              tańczy wokół tapczanu z garścią stokrotek

              coś jeszcze widzę coś jeszcze słyszę

              w tej mojej boleści

              wrażliwy na schyłkowe kolory lata

              powoli wyłaniające się z mgły

>>>

  

              * Ani jednej ciszy więcej *

              Ani jednej ciszy więcej

              wszystko jest obce w niej

              aż do samego punktu zwrotnego

              (tam jesteś ufryzowany jak przystało na lata kryzysu

              z uśmiechem który może znaczyć tylko „aha”)

              wrogowie podają ci budulec ciszy

              wtedy gdy wyciągasz rękę po chleb

              oni wiedzą że to tworzywo

              jakkolwiek byś pozostawił w nieładzie

              odtworzy zawsze całą historię grzechu

              pobawisz się jej miniaturową makietą

              potem odłożysz ją i powiesz

              ani jednej ciszy więcej

              Serce nie ma początku i znaczy tyle co złoto

              w jakikolwiek sposób zachowując się

              starasz się go szukać gdziekolwiek

              mózg kończy się tak jak kula

              lecz tylko wtedy gdy spotyka

              przestrzeń zupełnie niezamkniętą

              lub drugą kulę którą zapragnie pożreć

              Namawiasz wrogów aby cię nie opuszczali

              tak bardzo chcesz wypoczywać w walce

              co z reguły polega na wystawaniu godzinami w oknie

              lub celowaniu łzami spadającymi ci z brody

              w muszlę Venus

              Twoje światy to kule milczące

              dla nich otwierasz się i stajesz pozaziemski

              ulegając wrogom chcesz dotrzeć do prawdy

              AHA

>>>

              Coś wepchnęło mnie w gęstwiny bezgranicznych lasów

              strąciło w niebościenny kanion archeologicznych zmian

              zamknęło mnie w ogrodzie wysypiska śmieci

              sprawiło że utknąłem w krajobrazie sawanny

              zmienionym w skutek uderzenia jądrowego

              coś pozostawiło mnie pośrodku

              niekończącego się łanu pegeerowskiej kukurydzy

              nie mam sił by wydostać się z kamiennego nurtu

              rwącej rzeki

              słucham czy to coś mnie przypadkiem nie przywołuje

              chociaż nie wczuwam się w sytuację

              poruszających się samoistnie przedmiotów

              jestem jeszcze w takim miejscu z którego powrót ma sens

              (ziemia jest wciąż ciepła nie stygnąca w podmuchach wiatru)

              nic nie wabi mnie w krzyk

              nic nie wabi mnie w jęk

              centrum słów-dusz tak odległe

              że nie sposób zabrać tam nic oprócz twojego ciała

              ktoś jest ze mną w tej gęstwinie

>>>

              * Miłość *

              Jestem zakochany

              w spokojnym morzu

              godzinami wpatruję się

              w twoje odbicie

              unoszące się na fali

              łagodnie splecione ze sobą promienie słońca

              kołyszą się na powierzchni wody

              ciała powoli dryfują ku sobie

>>> 

             

              * Zdrowiej *

              Porzucam jej karminowe usta

              dla brzęczenia muchy w żyrandolu

              ich smak dla przekrojonej na pół

              bułki w którą włożono talarek cebuli

              czy to dziwne? ależ nie!

              bułka jest okrągła a połówki są dwie

              słowo daję

              Pani spikerka przyjechała dziś do mnie z telewizji

              aby powiedzieć mi jak bardzo się mnie boi

              gdy patrzę na ekran to ona przed kamerą

              ledwo panuje nad sobą ze strachu

              więc ja się pytam

              a co mają powiedzieć małe dzieci

              wychowywane przez komunistów w duchu pokoju

              postanowiłem że będę mężczyzną

              i oddałem pierścionek zaręczynowy koledze z klasy

              tak powinien postąpić każdy prawdziwy mężczyzna

              lecz mimo to stać mnie wciąż

              na wszelkie rodzaje delikatności

              po raz drugi zafascynowany życiem muchy

              postanowiłem że porzucę pracę

              i będę odtąd obserwował tylko żyrandole

              usta widzę zaklęte w ścianie mojego pokoju

              a w innej wizji tłustą wielką piersiastą

              matkę Ziemię gotową do miłości z ojcem Kosmosem

              Pan Sen obruszył się na widok

              klasycznego przedawkowania napoleońskiego dzieciństwa

              i freudwskich zabaw w lekarza             

              nie wiem jeszcze co oznacza

              kogut z czerwonym grzebieniem

              w dniu 21 września 1983 roku po godzinie 23.00

              w garnizonie Kraków

              w jednostce wojsk desantowych

              w przykoszarowym internacie

              w głowie żołnierza

              i cały wagon-węglarka z dziewczętami

              załadowanymi jak jakaś drobnica

              stojący na bocznicy w Oświęcimiu

              kolejny pociąg pełen dziewcząt

              pociąg dłuższy niż tory przez całą Syberię

              pruje jak TJV po dnie oceanu

              podąża z Nowego Jorku w kierunku Europy

              w oknach twarze, obnażone ramiona

              Obrazki do malowania! Obrazki do malowania!

              jak kolega wymaluje zgodnie z wzorem

              to czeka go nagroda w Krakowie

              No a teraz napijmy się wszyscy piwa

              Zdrowie! Zdrowie! Zdrowie!

              na Woronicza              

              zdrowiej

              tylko w oceanie

>>>

              * Rachunek krajobrazu *

              Początek

              kochamy swoją ojczyznę

              jesteśmy balonami wypełnionymi stygnącym powietrzem

              nie mamy ust tylko jaskinie

              przygotowujemy się do powstania matematyków

              chłopiec patrzy na dziewczynę

              ona go oczekuje i bardzo pragnie

              chłopiec to elektryczny dźwięk

              pędzący do jonosfery spełnień

              dziewczyna to smak pierwszej łyżeczki

              lodów migdałowych spożywanych w niedzielne popołudnie

              kiedy będą mogli się połączyć?

              Środek

              połączyć ich może zagrożenie kosmiczne

              już nie długo

              robi się przecież teraz bardzo niebezpiecznie

              chcemy odkryć jakąś prostą regułę

              łagodna senność

              codzienna praca

              permanentny bunt sumienia

              porządek rzeczy

              nadzieja zmieniająca świat

              piękny kary koń cwałujący przez pustą główną ulicę

              wielkiej metropolii

              unoszący na grzbiecie parę młodych ludzi

              przytulonych do siebie

              Drugi środek

              co jest dla nas ważniejsze?

              ten dzisiejszy dzień siedzący pod ratuszem na

              kamiennej ławie

              czy dzień jutrzejszy spadających z nieba

              płonących dziko rżących koni

              umiemy zadawać pytania

              umiemy szybko odnajdywać drogę do domu swych rodziców

              chociaż nie ma tam żadnych bezpiecznych kątów

              i odpowiedzi

              tam tylko przed telewizorem obok talerza z zupą

              leży rozżarzony czerwony gwóźdź

              brakuje do kompletu nagiej drewnianej kobiety

              mogącej przygnieść ciężarem świata każdego mężczyznę

              choćby nawet uświadamiał sobie że jest

              to walec drogowy

              że jest to realna sytuacja a nie żaden symbol

              Koniec

              rzeką dla której dzień dzisiejszy jest korytem

              bywa filozofia lub religia

              często mówimy przecież to tylko moje serce

              często nasze koryta wypełniają niekonsekwencje

              aż do śmierci

              w naszych rzekach pływają wzdęte trupy

              znanych łagodnych kosmicznych koni

              Drugi koniec

>>>

              On wszedł pierwszy do przedziału

              niosąc ogromne bagaże

              po chwili pojawiła się ona w zimowym kożuchu

              dostojnie dźwigając swoje brzemię

              w czasie podróży siedzieliśmy naprzeciw siebie

              senni rozmarzeni zerkający na siebie

              oni dwudziestoletni rodziciele tak bliscy sobie

              trochę zawstydzeni w mojej obecności

              ja stuletni zmieszany z czerwonymi policzkami

              z brzemieniem czasów

              Z każdą mijaną stacją ogarniało mnie coraz bardziej

              przedziwne rozgrzewające błogie uczucie

              jak delikatne muśnięcie ciepłego wiatru

              o skórę na szyi

              jak dolatujący z dala zapach rozkwitającego sadu

              uczucie zajmowało moje serce w miarę podróży

              wypływało jak mi się zdaje z jej wielkiego brzucha

              wyciągała po mnie ręce miłość

              jakiej nigdy nie zaznałem

              płód wysyłał do mnie strumienie energii

              uosabiającej przymierze na wieki niedawno zawarte

              Ciepło rodzinne otaczało mnie

              pomiędzy miejscami na których siedzieli a mną

              zawisły w powietrzu słowa

              nacjonalizm, chrześcijaństwo, szacunek

              gdy oni trwali w moim spojrzeniu jak Jerozolima

              nagle w kącikach oczu pojawił się ptak-posłaniec

              lub przybywający ze wzgórz jeździec

              a z wnętrza jej brzucha dał się słyszeć głos:

              strząśnij z włosów motyle snu i jawy

              otwórz wreszcie oczy na otaczający cię świat

              daj się zepchnąć przez macierzyństwo na krawędzie istnienia

              pozwól niech miłość odciśnie wreszcie swą pieczęć

              Stworzone przez dzieci dziecko

              ukazało mi kontekst przyszłości

              o tak! czułem go razem z jego dopełnieniem

              było symbolem doskonałości której jeszcze nie pojmowałem

              dotykało dna mojej nadziei

>>> 

 

*Lato 83 jest bardzo gorące*

Lato 83

jest bardzo gorące

krew schnie na ulicach

bardzo szybko

wyłowione z jezior i rzek zwłoki

jeszcze szybciej

fakty to kwas

wariatów widzi się stale na ulicach

lub jako petentów w urzędach

cały kraj porośnięty jest chyba

zielonym zbożem

nawet jeziora i turnie

dziewczyny wybierają żigolaków

ze Służby Bezpieczeństwa

zamiast studentów

prawdziwi mężczyźni dużo piją

i wybierają jedną kelnerkę

chłopcy służą wszyscy w wojsku

z orzełkami na czapkach

panom z elit nkwd

nie zapominając o tym

że gorętszy od lipca jest rock

i śpiewają – nie chcemy dziś od was uznania

Rząd Polski jest jednym

z bardziej niezależnych rządów świata

 ot co się okazało

jest niezależny nawet od narodu, terytorium

i siebie samego

Na pewno zakwitnie nacjonalizm

gdyż jest pod dostatkiem socjalistycznego gnoju

zakwitnie choćby z braku zwykłych kwiatów

które nie są już w modzie

nikt nie wkłada ich do luf karabinów

jak zwykle

nerwica i depresja wraca do łask

co pogłębia wrażliwość i drażliwość

kloaką cuchnie w każdym

większym ludzkim skupisku

na dworcach i w sądach

przechodnie wielkich miast

noszą wciąż plecaki na plecach

to oczywiste

ale czy w nich ukrywają

młyńskie kamienie czy butelki z kwasem

czy tylko banalne ulotki

tego nie wie nawet Radio Moskwa

Ogólne odczucie gdy patrzy się

na własny kraj z wysokich pięter Pałacu Kultury

jest takie że będzie tu dobrze

to nieuniknione

będzie tylko lepiej

to nieuniknione

Jeśli ludzie wytrzymają

i przestaną się ćwiartować

jeśli alchemia z metafizyką

lub inaczej: logika z somnambulizmem

lub inaczej: teologia z filozofią

znajdą poczesne miejsce

w życiu społecznym

jeśli ludzie nie odwrócą się

od odnalezionych po latach ksiąg swojej duszy

jeśli ogień wyzwoli się z żył wielu

pojawi się szansa

na Wielkiego Polskiego Aladyna

ten lipcowy upał

jest dobrym materiałem 

na dym poprzedzający

co przesłoni cudowną lampę

>>>

 

* Tło – wrzask – obowiązek  * (Prawda)

Prawda to jest przeżywanie swojego życia

nie kłamać to znaczy pod przymusem życia działać

nieskończenie dla nieskończoności

Trójkąty wielokolorowe zastąpiły twarz człowieka

a są tacy co dla sztuki kastrują małych chłopców

kokainą wywołuje się wizje nowych systemów filozoficznych

noc jest prawdziwa gdyż stworzyłeś ją ty człowieku

dzień jest podarkiem Platona

i on jest początkiem prawdy

Nie kłamać przez całe życie to pracować przy

burzeniu nocy i budowaniu dnia

jeszcze jedno przeżywanie cierpienia

na nowo na inny sposób

Twoje splątane życia człowieku gdy kłamiesz

rozchodzą się jak drogi na wielkim skrzyżowaniu

gdy pielęgnujesz ja opiekujesz się ja podtrzymujesz ja

– kłamiesz

Wrzask zastępuje światło duszy

krzyczysz dziecino krzyczysz

czy będziesz mogła żyć

otrzymałaś w dniu urodzin zaświadczenie

że możesz kochać

no i co –

gęsie pióro

na czapkach

skóra tygrysa na ścianie

plastyk z dinozaura

wszystko co jest tłem to przymus

Pracować każdej nocy i patrzeć krytycznie

na siebie w dzień

ratować łzy to znaczy kochać prawdę

to obowiązek

Och Odysie och……

>>>

            

* Prawda pogrąża *

Słowa grzęzną w gardle gdy masz powiedzieć cokolwiek

coś co nie byłoby obliczone od początku na kłamstwo

uproszczenie przemowy zredukowanie samotności do gestu

wyzwala

prawda pogrąża w cierpieniu

chcesz mówić i milczysz ze strachu przed bólem

podczas gdy ja całymi nocami łażę po ulicach i nasłuchuję

wpatruję się w białą zgniłą ciszę pod latarniami

podpatruję czarne niedźwiedzie milczenia pod mostami

wylękniony dzięki wizjom

z chodnikowych płyt niezmiennych

krwawiący przyszłością kultury

czekam na twój szept prawdy

ty nie możesz nawet zakwilić jak ptak

by wyrazić swój ból istnienia

ból który nie byłby puszką cielesnej kwesty

lecz symbolem chociaż jednej zmiany na lepsze

wielkie twoje milczenie – niemoc i samotność

jak ratusz na rynku miasta

pośród kłamliwych ludzi i społeczeństw

słucham cię wiem że jesteś w tym mieście

i jak ja myślisz o prawdzie

ciemność naszej niewybawionej duszy

twoje ja zabija ciebie twoje ja trzyma łapy

na własnym gardle zaciska je jak szpony

twoje nieszczęście że szukasz w historii  i wizjach

twoje zbawienie że nie znajdujesz w tej chwili

objawienia

wystarczy że wiesz że te słowa

więzną ci w gardle z uwagi na wielkość

tak to są właśnie te słowa

z bragi albe able ble no

tak wiem kochany wiem

nie da się ich wypowiedzieć

jeszcze dziś

>>>

 

* Jak tu o niej nie mówić *

Jak tu o niej nie mówić

gdy jest taka piękna

każda twoja rana krzyczy wróć

drzewo domaga się oświetlenia

by wszyscy mądrzy ludzie mogli dojrzeć

mózg tak wielki jak stół

na którym w stoją puchary

a w nich aminokwasy

pijani miłością nie potrzebują już uczty życia

wystarcza im samo piękno chemicznych powiązań

ona ma szminką umalowane usta

i siedzi na schodach oparta o twoje kolana

trochę obca trochę  kochająca

dusze zataczają się wracając do domów

każda do swojego

oczy zamykają się po kolei na siebie

sen nie śni się gdyż jest przeżywany

jakby był od początku świata

ten sam

aż tu twój jest inny jakżesz inny

jej piękno przelewa się i miesza z twoim pragnieniem

pragnienie jak obcięta ręka

potworna rana okropny krwotok

czarna chmura z otwartych okien dzieciństwa

nie pozwala ci tej wybranej dla miłości poświęcić się

czarna chmura która jest twoją duszą wielki człowieku

można odwrócić się od stojącej przed tobą ślicznej kobiety

można odwrócić się plecami do pięknej kobiety wyciagającej rękę

można odwrócić się twarzą do ściany wobec jej spojrzeń

by nie znaleźć się w lochach uroczej kobiecej twarzy

można zamknąć oczy by nie popaść w niewolę

delikatnych brązowych ramion złotowłosej kobiety

można odwrócić się choćby w kościele choćby na cmentarzu

można odwrócić się choćby w czasie ulicznych zamieszek

choćby w czasie własnego ślubu plecami do tego piękna

które spływa z lica z bioder z nóg cielesnego anioła

rozkoszy jakim jest kochana modna kobieta

jak tu o niej nie mówić gdy jest taka piękna

lecz nie patrzeć

>>>

              * W świętym gaju  *

              Jak tu o niej nie mówić gdy jest taka piękna

              nawet drzewa domagają się oświetlenia

              wszyscy mądrzy ludzie chcą oglądać kobiety i drzewa

              na wielkim stole mózgu stoją puchary

              w których kołyszą się aminokwasy duszy i hormony

              pijanym miłością wystarcza piękno chemicznych powiązań

              sen jest przeżywany od początku świata

              tak jak czarna chmura otwartych okien dzieciństwa

              ona ma umalowane usta

              siedzi na schodach oparta o moje kolana

              czy można odwrócić się plecami do ślicznej kobiety

              czy można odwrócić się do ściany złowrogich spojrzeń

              czy można nie być w niewoli uroczej kobiety

              czy można zamknąć oczy, objąć głowę rękami

              w kościele lub w czasie ulicznych zamieszek

              czy można uchronić się od jasyru delikatnych brązowych ramion

              czy można popatrzeć ponad pięknem bogini w świętym gaju

              prosto w chmury?

              Można!

              Trzeba!

>>> 

* Praca i ogień  *2

To co widzę i to co czuję

o tym o czym myślę

czego jeszcze nie wiem

jak chciałbym żyć

dlaczego miotają moim papierowym stateczkiem

wzburzone oceany pytań

to co słyszę i to co kocham

gdy przywołuję jak to nazywam

jestem

i tylko głuche dudnienie serca

w głębokiej studni mojego bólu

jest warte odpowiedzi

jak długo jeszcze nie będę potrafił

dlaczego do tej pory nie mogę

na co czekam śliniąc koniec

papierosowego filtra

mamrocząc pod nosem jakim jestem leniem

to co mógłbym stworzyć

i to co chcę osiągnąć

o tym czym jest moja praca

czego jeszcze nie znam

boję się samego siebie

to co jest człowiekiem

krew pot i łzy

pot pot pot

chciałbym uzyskać odpowiedź

praca i ogień

ogień ogień ogień

serca

to za mało

by przebyć ocean

>>> 

Przedstawiciel zakłamanej kasty 

pingwin

słońce przygrzewa w deszczu

szczur

snop światła snop żyta

jest taki dzień „dzień ja”

wyraziciel ziomkowskich zecerskich snów

na usta z przyzwyczajenia ciśnie się modlitwa

teoretycznie kawalerowie nie mają nic wspólnego

ze światłem

bąbel pod ochroną

amen w pacierzu i kot w butach

płaszczyzny tu na tej kartce są Galvaniego

płaszczyzny tu na tej wyspie Robinsona

nie są równoległe i nie pokrywają się

lecz w szmince na wargach przenikają się

hiena

księżyc świeci nad sadem

który wyrasta ze sklepowej lady

łabędź to oczywiste

przedstawiciel nieba i ziemi

wyznawca idei sumienia

coś na ząb

nieskończone śniadanie nieskończone wstawanie

nieskończona miłość

nieskończoność

zastanawianie się na wyrost nad tym

co dyktuje mały ptaszek polny

wewnątrz czuje się powiew ciepłego wiatru

gołąb

nie pij tyle alkoholu – przestrzega wywieszka

to wina wódki

słoń

przeboje lat osiemdziesiątych

pociąg pnie się pod górę

z Lubartowa do Lublina

jesteśmy we własnym przytulnym domu

minionych dni

dinozaur

projekcja filmu

DINO

ZAUROCZONY

>>> 

 

* Tak powiedzmy ….*

Wysnuć cienką nić z nieznośnego czekania

niteczkę złotą jak letni pejzaż

i trzymać ją w dwu palcach

tak powiedzmy między kciukiem a wskazującym

nalać do czarnego spodeczka z fajansu

białego czystego mleka

postawić go na środku kuchni

stanąć nad nim na niebieskich płytkach PCV

Usiąść na tylnim siedzeniu w autobusie

i jadąc tak wieczorną porą

obserwować pasażerów wzbudzając w sobie

uczucia tolerancji nadziei a może miłości

zapalić zapałkę lub powiedzmy małe ognisko

na wysokim wzgórzu

włożyć dłonie w ciepłą smugę błogosławionego

sino-białego dymu

patrząc na wschodzące słońce trzeźwieć powolutku

z antyspołecznego snu

razem ze słońcem wznosić się w górę

w swym ludzkim nareszcie umyśle

Cienką złotą niteczkę owinąć wokół małego palca u dłoni

by przylegała jak wąż spokoju do rozpalonego ciała

nieść dwa wiadra najczystszej wody świata

zaczerpnięte z tajemniczego leśnego strumienia

powiedzmy o godzinie 24.03 przez ulicę Floriańską

szminką do ust na masce samochodu

opisać swoje krótkie bolesne istnienie

dwukrotnie podkreślić słowa:

NIGDY NIE POPEŁNIĘ SAMOBÓJSTWA

>>> 

 

*Dzieci pozostają dziećmi *

Dzieci są formą, w której prawda to czas

            dzieci są zagrożeniem, jeśli zaczynają patrzeć

dzieci pozostają dziećmi nawet wtedy

            kosmos przysyła dorosłych i klęski pojawiają się

gdy niegrzeczni starcy zaczynają mówić

>>> 

* Wyroki Państwa tłamszą poezję *

Wielkie sprawy wielkiego społeczeństwa

przygniotły mój uśmiech zmiażdżyły łzy

przemyślenia polityków są atomowym grzybem

mojego czuwania

decyzje Państwa inspirują poezję

wyroki Państwa tłamszą poezję

dzieci są formą w której prawda to czas

dzieci są zagrożeniem jeśli zaczynają patrzeć

dzieci pozostają dziećmi

nieogarniony kosmos przynętą dorosłych

klęski pojawiają się gdy niegrzeczni starcy

zaczynają mówić

>>> 

 

* Muzyka tak długo gra *

Tak długo gra muzyka

stratosfera przybliża się cały czas

burze zawieszone w powietrzu

zbliżają się z każdym taktem

tak długo to trwa

kotłują się piekła we wszystkich ognikach

oświetlają swym bytem rajskie ogrody

muzyka krztusi się w swej kontynuacji

niebo odcina drogę ewakuacji

dotyka prawie powierzchni Ziemi

lecz jeszcze słychać dźwięki

one się wręcz nasilają i nie chcą zniknąć

sprasowane zgwałcone

muzyka przechodzi w absolut

wtopiony w powierzchnię Ziemi

burze w głebinach które 

zniszczyły Atlantydę

to było solo na kotłach i bębnach

w wykonaniu komety

zwiastuna  

 >>>                    

                  

                    * Zakażenie *

                    Zakażenie postępuje od granic państwa

                    w głąb terytorium

                    przenoszone jest przez złośliwe muchy

                    tak krwiożercze chyba wysłane z zabobonu

                    Polak uderzony dziś milicyjną pałą

                    oczywiście gdy wcześniej usiądzie mu taka mucha na ramieniu

                    będzie gonił zomowca choćby parę lat

                    dotąd aż dopadnie go wyrwie mu pałkę

                    i natychmiast ją połknie

                    wtedy dopiero zaspokojony zadowolony

                    rozpocznie powrót przez zakażone czasy

                    Puszczają złącza, nie wytrzymują klamry

                    od erozji dziwnej choroby

                    wyzwalają się moce które przybierają półrealne postaci

                    to bardzo komplikuje percepcję

                    zjawiska zmieniają się w coś bardziej dumnego

                    wszystko brzmi tak bardzo wyniośle

                    niczego już nie można opanować starą metodą wielkiej sieci

                    ludzie bogacą się w sekundzie swej pracy jak Rothschild

                    a potem oddają wszystko co posiadają

                    agentowi w przebraniu żebraka

                    ludzie opędzają się leniwie od natrętnych much

                    nie zdają sobie sprawy

                    z prawdziwego zagrożenia

                    duszożerców

>>> 

        

              * Małpko zabierz mój mózg *

              Wiszę na drzewie pełnym zakazanych owoców

              cierpię na nadmiar dyscypliny

              zdejmij mnie małpko

              mknę na grocie strzały Sum Sumerrrrum

              wiszę na krakowskim wieszaku-haku jak palto

              opadnięty prze sforę cebulosercych łajdaków

              jestem wystawiony na sprzedaż do Wawelu

              wywalam język i pedałuję siedząc na dziecinnym rowerku

              ja stary koń w przebraniu nocnego stróża

              toczę przed sobą beczkę świata wypełnioną prochem

              zjadam egzystencjalne poglądy razem z komunistami

              zjednoczone po chichu nasze społeczeństwo jest

              matalowosrebrnozłote

              niekochającopiękne

              dziecinnonietwórcze

              spokojnouczuciowogwałtowne

              pokojowoniebogate

              dobroprzyszłozintegrowane

              jest już jak społeczeństwo świata

              pomóż mi małpko zabierz mnie stąd

              pomóż mi mały atomie

              nie chcę już dłużej podskakiwać na linie

              w namiocie klownów

              chcę wyjść z tej psiej budy

              małpko zabierz mój mózg

              bym mógł wreszcie odetchnąć swobodnie

              a nie myśleć jak i kiedy

>>> 

 

              * Ośmiornica *

              Wróć, wróć ośmiornico

              nie bój się mojej prywatności                                    

              tylko gdy połykam i wypluwam swoje zmysły

              jestem sobą naprawdę

              gdy oplatałaś mackami moje ciało

              tylko wtedy

              zapalała się o północy mała lampka morska

              błagam cię jak umiem najbardziej egoistycznie

              zrób ze mnie człowieka

              na zawsze oplecionego milionami twoich ramion

              moja racja bytu kicha drażniona kurzem granic

              odkąd zniknęłaś w głębinie miasta

              bez ciebie nie mogę nawet poznawać swojego więzienia

              nie zdążyłem poznać tego co czuje człowiek w pełni zniewolony

              twój uścisk trwał zbyt krótko

              by przykurcz zmysłów ustąpił miejsca

              paraliżowi myśli

>>>

                    * Głodny zwycięża *

                    Całą kulę ziemską poznałem w jednej chwili

                    gdyż odnalazłem ją w sobie budząc się rano

                    całą miłość poznałem w jednej chwili

                    gdyż stanęła przede mną dziś wieczorem moja

                    zapomniana dziewczyna z czytelni biblioteki

                    teraz już oczekuję od życia wszystkiego

                    Wielki Wóz na niebie pyta co robi tu ten eter wokół

                    odpowiadam że to tylko moja spokojna improwizacja blasku

                    ale co robi Budda w kościele?

                    Ziemia jest wielka patrz!

                    na jedno państwo przypada kilkaset kwadratowych konfliktów

                    piękna okrwawiona para Afganistan i Grenada

                    Wielki Wóz na niebie pyta czy to symbol bogactwa

                    i co to za szydło wychodzi z ucha

                    odpowiadam że to mój nos jest buntem

                    a zapach dopełnieniem świadomości

                    głodny wiedzy zwycięża

                    głodny miłości zwycięża

                    nie jestem sam jeden bez świata który poznaję

                    obok mnie moja dziewczyna

                    pochylona nad książką

>>>             

 

              * Twoja gazeta myślenia o Bogu *

              Słowo idea niejednego przeraża

              lecz przecież wydrukowane w gazecie

              przypomina jedynie o koślawym ciele człowieka

              i mszynach którymi się posługuje

              Miłość dla niejednego to bazylika

              składając ofiary z dzieci na złotych ołtarzach

              dziwią się że niektórzy wolą sami się przykuwać 

              łańcuchem do pompy na rynku,

              oblewać benzyną i podpalać w tłumie miasta

              Dziś nie wystarczy krytykować

              Siwaka i Jaruzelskiego na imieninach

              trzeba być barankiem we krwi na stosie

              Słowo idea przeraża i ciebie      

              wpatrzony w ścianę przed sobą przemierzasz myślą swe życie

              wspominasz ważne daty i rocznice

              zastanawiasz się w którym momencie Bóg cię opuścił

              chociaż twoje ciało toczy w skrytości larwa miłości

              idea jest tylko drukiem w twojej gazecie

              myślenia o Bogu

              pamiętaj, rzeczywistość nigdy nie upomina się

              o zwyrodnialców co odrzucili idee

>>> 

 

              *Wyję dziko *

              Wilczyca Rzymian wyje dziko

              tam gdzie kończy się sad

              wszystko co symbolizuje mój wstyd

              odjeżdża z mojego podwórka na czeskim motocyklu

              jadowita jaszczurka dwudziestowiecznej Arizony

              włazi na moje schody

              Księżyc mówi do mnie:

              ty nie możesz wiedzieć jak walczyć z samym sobą

              Nefretete zmienia się w oślizgłą rybę

              w mulistej karpackiej rzece 

              pływa w moim mózgu jeszcze jak jeszcze jak

              pluska się, majta ogonem, wyskakuje do góry

              płeć wielkości Kurhanu Mamaja

              przypomina o umierających narodach

              bicie zegara to kontakt na który liczysz

              chce mi się wciąż płakać i użalać nad sobą

              widząc że nie mogę nic zrobić dla ludzi

              wyję dziko jak wadera

              co wykarmiła założycieli imperium

              a teraz zdycha samotnie

>>>

  

               * Teczka, beret, rower *

              Codziennie rano o w pół do siódmej

              zjawia się przede mną

              teczka, beret i jego rower

              od kilku lat męczy się ten facet

              nad swoją rzeźbą dnia

              słucham skrzypiących stawów

              patrzę na niego stojącego jak zwykle w kolejce

              o szóstej po świeże bułki

              obolały cały od myślenia

              wiszę w mglistej atmosferze września

              ten robotniczy miesiąc nadchodzącej kolejnej

              robotniczej tragedii

              wygania mnie, co rano na ulicę

              bym mógł tłum, w którym brodzę

              dziwny jak kometa niesprawiedliwości

              obserwować i wtapiać się razem z nim

              w ustępstwa i rezygnacje na pozór

              wyczekiwać wybiegającej mi na przeciw

              pochwały rozkazu

              jego chleb i mleko i kolejka za nim w sklepie

              eksperyment z wolnością

              rzeźbię korzeniami w chlebie

              tak jak on

              wydrążyłem otwór w dopiero co zakupionym chlebie

              wlewam do niego mleko z butelki

              a potem wrzucam tam zmęczonego socjalistycznego robotnika

              odchodzę z jego rowerem i w jego berecie

>>> 

Mój krzyż przybrał rozmiary gigantyczne

dziś rano pojawił się powód

by to stwierdzić

prawie tak ogromny jest

jak czerń mego ciała

i ani jedno ani drugie

nie otwiera się dla symboli nieba

dusza popłynęła wielką rzeką

gdy patrzyłem dziś rano

jak na Wiśle pod Toruniem

stu wędkarzy zmagało się z marzeniami

pojawił się powód by to stwierdzić

zatapia moje ja

porywa nad wodospady

do morza wolności

jeszcze daleko

a wędkarze wyławiają mój krzyż

>>>

 

*Odnaleźć gruszę polną *

Realność – anioł pod górę nie ma m już dostępu do duszy

tak jak moje oczy

jestem porozrywany na kawałki

składam się jak moje przesłania z setek słów

jak życie z miłości jak wiara z wyznań

Prędkość – praca pod górę by spaść

kobieta przesłoniła mi moją drogę do pracy

do PRACY

wyjść wyjść i odnaleźć gruszę polną w sobie
wiejskość czystość wody prostotę serca
prawdę

>>>     

 

*Obecnie w Polsce jest źle *

Życie społeczne potrzebuje proroków

domagają się ich większe zbiorowiska ludzi

które są zalążkiem i siedliskiem kultury

życie społeczne jest formą kultury

pojedynczy człowiek jest często odrażający

biedota jest wzruszająca w swej jedności

liderzy życia publicznego wciąż uszczęśliwiają masy

bezskutecznie

masy domagają się historii opisowej socjologii

gardząc psychologią

aby pokazać że obecnie w Polsce jest źle

że utrwalono tu nieludzki system

trzeba jednak postawić na poetów

konkretny facet ze slumsów powiedzmy Krakowa

jest bardziej zadowolony niż

pijany swym talentem wieszcz

i zawsze potwierdzi że socjalizm jest słuszną drogą

ale tu chodzi o niebezpieczeństwa

prorocy rodzą się jako indywidualni szarzy ludzie ulicy

ludzie z zagubionej wśród gór wsi

nazywają się zwyczajnie Marian Borusewicz (Boniewicz Bonusiak Boniecki )

i Julian Łunaczarski (Łuńczak)

życie życie ycie ich psuje

wszelkie nawiasy i marginesy są przyszłością

brak jest teraźniejszości

i szczęścia w tym systemie

wszystkim jest źle

>>>

 

* W kącie idei  *

Przygląda mi się stojąc oparta o ścianę

w kącie idei ona ona młoda

kelnerka piwoszy

ramiączka jej biustonosza zaznaczają się

pod białą bluzką

czarna spódniczka opina pośladki

moje piwo i mój stolik nie mogą

już nawiązać dialogu w jej obecności

a ja sklecić odpowiedzi na jej zapytanie

o sens mojego życia

nie potrafię już ratować się z topieli

własnych emocji jak Lorca i Dostojewski

jak sam jeszcze nie tak dawno

drugie piwo to skok

we własne zamyślenie i w grzeczność kelnerki

zbliża się poznaje, że ją podziwiam jak każdy

że boję się jej jak każdy

na tej sali

och gdybyż stała się nagle małą dziewczynką

lub podstarzałą blondynką napierającą

swoim kolanem na moje udo

na widowni Teatru Starego

trzeci papieros to skok

we własną samotność i w przemęczenie kelnerki

prze północą pozostajemy na tej scenie

już tylko sami ja i ona

w kącie idei

mężczyzny i kobiety

>>> 

                    Wizje ze świata marzeń są obce przedmiotom

                    punkt świetlny wędrujący wzdłuż horyzontu

                    czarna kropka na białym brystolu równiny

                    codzienność ludzkiego mózgu

                    drzewo które jest w tobie i żyje odwiecznie

                    lecz nie jest tobą

                    grzyb który tworzysz w sobie naprawdę istnieje

                    lecz nie ma związku ze snem

                    ból stwarza urojenia i wygłasza przemowy

                    buduje państwa takie jak Rzym lub ZSRR

                    jest przyczyną mającą ścisły związek ze skutkiem

                    ciało człowieka mieni się odcieniami czerwieni

                    jak płynny metal w nienasyconym wnętrzu Tantala

                    co jakiś czas pragnienie plami ziemię krwią

                    uczysz się mówić ciało od pierwszych swoich dni

                    lepiej byłoby się uczyć mówić –

                    nędza łagodny ty i ja

                    a wizje i sny pozostawić nocy

                    noc w której siedzi na tronie nienazwane

                    jest tak niebezpieczna

                    nie bądź więc ani drzewem

                    które w pragnieniach jest jak wiosna i dziecię

                    i nic poza to

                    nie bądź jak grzyb który może znaczyć tylko śmierć

                    wierzysz że marzenia Boga i twoje sny to jedno

                    kamienne węgło

                    przecież to tylko kosmos i świadomość

                    wizje ze świata marzeń są obce

>>>                       

 

              *Tracisz zapasy *

              Dostrzegasz w kosmosie tysiące pustych miejsc

              tysiące gwiazd cię oślepia

              wiesz, że nie możesz już prawie mówić

              to czas w marcu i kwietniu

              dusi twoją krtań swoimi łapskami

              i nie możesz nie możesz

              kamień czerwca

              unieruchamia twe serce twoje dłonie twoje usta

              słowa umierają

              z powodu października

              tysiące pustych miejsc

              czeka w kosmosie

              a ty tracisz wszystkie zapasy światła

              w listopadzie

              wchłaniasz światło, które spada z gwiazd

              ubożejesz jak ziemia w grudniu

              kuląc się z zimna ciemniejesz

              zamiast pulsować kolorami jak choinka

              wierzysz, że w chłodzie serca

              hartuje się kometa,

              na którą oczekują

              mędrcy i pasterze

>>>                             

                    Wielkie gwiazdy w pyskach współczesnych jaszczurów

                    uru Uruk glunth jaam gburr brreezn

                    wyjdę do nich i nauczę je kochać

                    niech i one cierpią

                    nauczę wierzyć i płakać

                    kajać ać nie kłamać

                    kielich mszy dla nielichych milicjantów

                    jaszczur szepnie

                    poruszaj mną, o tak! jeszcze jeszcze

                    może już dość?

                    nie! jeszcze, jeszcze

                    widmo karminowe blednie

                    jezioro paproci zlodowaciałych

                    snuvet tw

                    kobietę kuszącą mnie

                    poznałem z jednym jaszczurem

                    światło odbite od wielkiego kła

                    kłamstwa jaszczura

                    nie poraziło jej

                    światło odbite od kła

                    wielkiego ciężkiego słonia prawdy 

                    poraziło moje oczy

                    moje i mojej dziewczyny

                    stojącej obok mnie nad Morzem Martwym

                    leżę teraz na czymś miękkim jak mech

                    jak dywan docenta

                    jak torfowiska komitetów

                    jak brzuchy członkiń związku

                    gad usiłuje wskoczyć do mojego mózgu przez usta

                    zaciskam szczęki nadludzkim wysiłkiem

                    mocniej och mocniej,

                    rozwiera je łapą

                    przychodzi po swoje

                    połknięte kiedyś gadzie jaja

                    teraz zaczynają puchnąć w przełyku

                    już nie mogę dłużej się bronić

                    jaja podchodzą mi do gardła

                    oczy czerwienieją

                    stoję w jego gnieździe

                    wkopany w ziemię do wysokości kolan

                    woda zalewa dzieci

                    Gintro przychodzi w glisandzie wieku

                    sól wyżera oczy

                    dziewczyna chyta moje rece

                    wyrywa mnie 

                    z gadziego uścisku

>>> 

 

              * Dzwony cmentarnych kaplic *

              Biją dzwony cmentarnych kaplic

              rewolucyjne pieśni faszyzmu

              mając pewność że nie ma mądrych dzisiaj

              przeglądam kartka po kartce

              książkę pod tytułem:

              „Historia wysp Tuwemnie”

              cierpiałem dziś gdy zobaczyłem ją z obcymi ludźmi

              piłem potem długo wino przy świecach jak Baudelaire

              w swoich prywatnych okopach

              nie ma łodzi podwodnych w znaku Wodnika

              ustaliłem to wracając przez noc dobre sześć godzin

              ona stanęła w końcu korytarza w cieniu

              jej postać przesłoniła tajemnica rewolucji

              odgrodziła ją ode nie

              komunizm szepnął mi w ucho

              „odgrodziła ją od czasu”

              przywoływałem ją do siebie

              moja ręka kreśliła okręgi przed moim nosem

              a ona ani drgnęła

              zmieniła tylko mimikę twarzy

              ukazała mi zamiast twarzy

              sflaczały balonik pierwszomajowy

              korytarz zmienił się w szpaler wiwatujących ludzi

              a ona w byka trzymającego w pysku

              ryczące radio tranzystorowe

              z ktorego dobiegały dxwieki marsza na Placu Czerwonym 

              cóż to jest wypadek nadzwyczajny

              cóż to jest śmierć pewnego dziecka w gazecie

              narodziny gwiazdy w książce o powietrzu do dętek

              pasmo ekscesów głupich niewierzących ascetów

              wiry w plazmie mózgowej

              wiruje ąc i ką

              smutek ogrania muzykę i malarstwo

              wampir sekunda

              potulny leniwy kocur-życie

              biją dzwony na szczęście

              samobójczyni w kawiarni przy stoliku

              w popielcznice mnożą się embriony komunistów

              rozprawiają o śmierci

              pod paznokciami mnożą się sny

              do rozdrapywania ran

              dzwony dzwonią gniewnie

              biją na trybunie

>>> 

 

              Moje drzewo zakwitnie tej wiosny

              gdyż stworzyłem je magnolią

              już widzę ten kremowy kolor

              miękki pień kielichy kwiatów

              bezlistna prawie świąteczna

              choinka cudowności

              tylko zamiast tchnień anioła

              pojawiają się na niej nagle ciężkie dojrzałe owoce

              w masywnym żeliwnym pancerzu – granaty obronne

              jak zdrada

                  Ptak usiadł na parapecie

                  szary, nędzny, głodny

                  na pewno zaraz odleci gdyż jego jajo już się kończy

                  horyzont zato zaraz zakwitnie

                  gdyż upadła bomba atomowa

                  myślę o zdradzie

                  jestem bardzo senny

                  zastanawiam się nad tym

                 czy kot może eksplodować mlekiem

              Miedziane burze i klucze ptaków

              debiut mój moje pierwsze blizny

              kolumny czołgów na ulicach

              pocałunki obcych generałów 

              wszystko powraca i wstępuje w nadprzestrzeń

              w kącikach oczu

              napełniony szacunkiem pleśni

              buduję z betonu i stali obronną magnolię

              ona ochroni mnie

              przed niespodziewaną eksplozją wiosny

              która wchodzi w układy z wrogiem 

>>> 

             

*Eurokomizm *

Dowód poddania się morzu

dowód niewoli i wiary

chłód każdego poranka wyzwala zgęstniałe

tendencje cywilizacyjne

grozi grypą ten brak wiary w siebie

ta miłość niespełniona do wspólnoty

w ciekłym powietrzu przemyśleń

w styczniowym porcie przeładunkowym

niekonsekwencji i rezygnacji

wychłodzony na jakiejś małej stacji marzeń

podnoszę po raz kolejny zarzuty wobec systemu

pulsują mi skronie             

gdy mówię o Eurokomunizmie

śnieżna kula w moich nerwach

tocząc się rośnie

pociąg wjeżdża na peron

patrzę kończąc oczekiwanie

kończy się peron

kończy się suchy ląd

pociąg z samymi tylko matrioszkami Lenina

zawisa na klifie Kawczej Góry

>>> 

 

Jego głowa odcięta

włożona w ramy

wsunęła się w perspektywę moich oczu

on walczył i ja walczę

jego głowa przyszła w paczce z Francji

i ja i ja

dnieje porywam się na siebie samego

z kulturą powiadomień o zaginięciu

z kulturą jęków katowanych kobiet

z kulturą realcji o zatrzymaniu poszukiwanych

genealogia siepaczy przejeżdża w samochodzie

jest tych samochodów tyle co klas

dla dzieci na przeciw mnie

i nikt nie chce pójść za mną

i nikt nie chce towarzyszyć mi

drepcząc przy moim prawym ramieniu

Wodorosty nad Kanałem La Manche

wodorosty nad Kanałem Elbląskim

tak samo schną w słońcu umierajac

mógłbym powiedzieć –

co mnie to wszystko obchodzi

dzisiaj widziałem się z moją dziewczyną

i to mi wystarczy

usta na przeciw poruszyły się

wypowiadając słowo: ODDAJ

GŁOWĘ

>>> 

 

*By uśmiechy ich znaczyły coś *

Chciałbym je obie zniewolić poezją

by uśmiechy ich znaczyły coś

drwiące z moich trzewi

patrzące na mnie w szoku komety

chciałbym wolnością zniewolić je wszystkie

które mogą mieć wolne dzieci

bym nie musiał przemykać się skrycie

w ciemnych uliczkach moich anielskich myśli

bym zobaczyć mógł drogę moją

prowadzącą w ostępy bezkresów bez kajdan

One patrzą z okien pałaców zwątpienia

lub podglądają przez szpary w uchylonych drzwiach

jak zmieniony w panterę

cicho zbiegam po sekund schodach

wyruszając na żer wciąż nienasycony

Moje zegary – jakże chciałbym nakręcić je

tchnąć w nie stalowe silne dusze

by zamknęły w skargach winach krzywdach

moje czekanie na cud

Poruszyć chcę ten leniwy głaz epopei

niech spowoduje sam lawinę

pędząc w romantyczną dolinę

niech góry wszystkich planet

wypełnią doliny Ziemi

wiara i praca pośród boskich zamiarów

wtedy znajdzie swój czysty wymiar

Och, kiedyż wreszcie zabraknie potrzeb cierpienia

ale czy wtedy będzie mogła ludzkość

nadal rzucać Bogu w twarz to bluźnierstwo:

„Jestem ja człowiek jestem sam w słowie Twoim”

Bóg to nie gensek

kocha wariatów zagubionych w poezji

>>>

 

 *Przyjaciel oto *

Oto mój przyjaciel

tylko on zawsze śpieszy mi z pomocą

gdy chmury ognia nad głową

znaczą mój kolejny kryzys

Mój przyjaciel często mnie odwiedza

podarował mi odtrutkę na samotność

– swoją dziewczynę

to się nazywa przyjaciel

Oto moja obecna przyjaciółka

czekam tylko na nią, mam tylko ją

robię dla niej prawie wszystko

gdy jestem pełen katastrof

mogę pójść do niej i wtulić się

w jej ramiona i płakać do woli

Oto moi przyjaciele

wiele wiele rozmawiają między sobą o mnie

o dziwactwach moich i osiągnięciach

ignorują moje szaleństwa

obmyślają razem jak mi pomóc

w tą jedną niedzielę zrozumiałem prostą prawdę

oni żyją za mnie

– mam przyjaciela i przyjaciółkę

a nie mam siebie

prawda kopnęła mnie w tyłek

jakże ja ich niecierpię

jakze ja ich cierpi

>>> 

Tryliony nazw komór gazowych w moim sercu

wypisuję na czarnej tablicy

obcy piraci z kosmosu wyznaczają je

gdy znużony zapadam w sen

Gracje tańczą jak pląsawice wodorostów

w moich gęstych brwiach

łzo moja krwawa łzo wariata

tańczysz z nimi w oczach

mały chłopiec urodził się podczas

ostatniego w dziejach ataku atomowego

z ciała mężczyzny, który biegł do kościoła płacząc

biegł po spowiedzi ratunek

serce jego zawisło nad życiem

jak sopel Damoklesa

którego kryształki koronki śnieżynki

były nazwami

sytuacja była gaworzeniem noworodka

Wielki Wóz niskiego obszarpańca – wozaka

dowoził nadzieję

ukryty w przydrożnej truciźnie spojrzeń

chłopiec patrzył na to jak wóz przejeżdża

w zachodu na wschód z południa na wschód

nagle wtoczył się do jego serca

wielkiego jak przerażenie wobec końca świata

wóz znalazł się w sercu chłopca

Komory gazowe serca

koniec ludzkiej cywilizacji

żłobki i cele więzień w jednym sercu

ktoś to wszystko chce wymazać z mojej pamięci

ktoś obcy wrogi w moim śnie

z piracką flagą wśród narodów

>>> 

 

*Boję się myśli *

Otwieram się coraz bardziej na Boga sztuki

bo boję się coraz bardziej swoich myśli

coraz bardziej kocham nieznane

oj co to będzie gdy

przestanę się bać swojego życia

a zacznę bać się ich

boje się głupoty niewiedzy

niepewności niedoinformowania niedopowiedzenia

niezrozumienia władz

nie nie nieskory jestem

do płaczu nad nimi

jeszcze nie

ciało nie jest ideą

to ona mnie boli

ciała już nie czuję

postanawiam na całe życie moje –

nie boję się nie boję

nie czcić strachu

w ciele

i materialnego cielca władz

>>>

*Dywany *

Dlaczego ja dywan porównuję do

schodów duszy

a poeci szaleni do wiosennej łąki

czyżbym był aż tak szczodry

wędruję przez noc ulicami Krakowa

moje serce jest refleksem księżycowym

na szynie tramwajowej

wsiadam do ósemki razem zagubioną dziewczyną

Dlaczego dywan teraz kojarzy mi się

z kiecką tej kasztanowowłosej

mój wyścigowy samochód to krasnal

mój kot biega wokół tramwaju

jak uczucie wyrzucone na dwór

nie mogąc znaleźć sobie miejsca

Dlaczego mieszkam w dywanie

jem dywany

modlę się na dywanie

JA

chciałbym być kimś innym

wiedzieć dlaczego tacy jak ja

wyścigowe krasnale żelaznych mostów

koty przodowników pracy

muszą się ciągle zastanawiać

nad muśnięciem włosów pachnących

w tramwaju na Stradomiu

leżąc już z twarzą w dywanie

obok pętli tramwajowej

w Łagiewnikach

>>>

 

Biała linia

sen, o który tak łatwo

gdy czarny kruk usiada na gałęzi drzewa za domem

to pożądanie łódź płynąca pod mostami sztandarów zwiastowań

rewolucyjne zrywy pieśni powstańcze

podziały i różnice, dzięki którym nie kończy się świat

zdania zawierające przesłania dzieci zamknięte w słowach czerwonych

zaczynają się po katastrofie wodospadów

twoja ręka dotykająca ściany naszych wspólnych czarnych zatrzymań czasu

ręka wchłaniająca chłód naszych powitań

ty wielka nadąsana wierząca,

że kompleksy są niemożliwie nieprzezwyciężalne

wielkie Nic i Ja

biegnący po pijane obrazoburcze pożegnania

kotlina, w której nie stopił się jeszcze mózg ukryty pośród

wielkich czarnych gór wulkanicznych

pójść odważyć się zerwać kolorowe przesłony

okaleczoną ręką spracowaną ręką ciężką jak ołów

to przywołania wszelkich białych linii

ta biała linia biała linia

przejdźmy po niej

wejdźmy do Liceum by odnaleźć martwe przedmioty

wejdźmy do tego krematorium

zjedzmy sałatkę w przyinternackiej stołówce

sałatkę z ocen wyśmianych

przez kontury i czerń chałatów i garniturów

muchy i muzyka pustynie Abrahama

wielka kra spadająca na wiernych

manna unoszona tumanem szarańczy

nad Ocean Atlantycki

ulice Nowego Jorku chociaż płyną są pełne chłodu

ulice Krakowa tak białe są arteriami, przez które

z podziemi wtłaczana jest surówka dla radzieckiego odbiorcy

patrzę na ciebie stojąc na łodzi

widzę łódź twojej twarzy

patrzysz z niej na mnie taka blada

byliśmy razem słowo stało się ciałem

ciało stało się piękne

łodzie popłynęły dół rzeki

jesteś moją białą nitką pod powiekami, gdy otwieram

oczy widzę jak siedzisz tu przede mną szukająca delty

pełna nienawiści

wroga mi ty, która zmieniłaś krę na łódź

ale nie zdążyłaś przesiąść się na statek

przed wypłynięciem na ocean

usprawiedliwiam twoją prehistorię

usprawiedliwiam twoją histerię

pożeram w locie owady odrąbuję słoniom trąby

potem układam bitumiczne dywany oplatam Ziemię

wężowym swym zadufaniem

usiłuję ją dusić jak ciebie apaszką serca

jak dwuletni syneczek swego wielkiego ojca

dokazuję irytująco

podziały wzdłuż białej linii sprawiają,

że nie ma we mnie wesołości ani prawdziwej radości

jestem poważnym chloroformowym kotem

coraz częściej opowiadam

śpiewając na baczność hymn,

że jestem królem obu biegunów

brodzę czasami nawet bluźnię

nie nie żartuję

mały biały punkcik kiedyś

wielka biała linia dziś

a jutro być może światło zdrady

albo oślepiający blask śmierci za prawdę

listwa w okiennicy białego okna

otwartego na czerń nocy

>>>

*Brzydkie kaczątka twojej wyobraźni *

Komu przydadzą się brzydkie kaczątka twojej wyobraźni

przydadzą się mojej wyobraźni

łodzie wieczornego nieba

nierymowane klozety niepubliczne i publiczne

ten diabeł chodzi jeszcze po ulicach naszych miast

to piekło rozsiadło się przy okrągłych stołach

sztuka jest niepotrzebnym elementem komunistycznej pełni

myli się wrzód w głowach najniebezpieczniejszych

ludzi radzieckich w moim kraju

piana wzburzonych wód

kruchy lód ściętych mrozem rzek

w takie noce nie przydadzą się nawet nauszniki domów

trzeba pamiętać i patrzeć przez okno nocy

myśleć z dobowymi przerwami na spojrzenia

pośród sflaczałych robotników Atlasów

ratunek w tych pauzach sinieje własną

emocjonalno-intelekualną opozycją

komu potrzebne są diagramy indywidualnych zdarzeń

komu słonie muszą podawać kawę do łóżka

by uwierzył w ich istnienie

>>>