Alek Skarga Poems

2000

 

* O modlitwę Jana Kowalskiego*

Modlitwą i pracą

wizje się tłumaczą

na język Padołu

między Indianami na język Manitou

między jałowcami i kolumnami Edypa

na przesiadywanie w beczkach.

modlitwą pospołu

jak mnogie zastępy bogatą

w aniołów

w ludzi

w zadumanego młodego człowieka

który musi umrzeć

zaraz

pożądania się tłumaczą

w społeczeństwie nastawionym

jak tokarka albo dziennikarz

modlitwa dzierżyć może prym

w środkach przekazu nakazów

w wewnętrznej potrzebie Jana

nie musi zwyciężać Kowalski

pędzący autostradami najszybszym samochodem

na polowanie na dziewczyny

gdy modlić się zacznie nie tylko ustami

spuścić racz Panie odrobinę łez

na Padół, ten Padół w czasie deszczu

niekoniecznie powodzi

niekoniecznie wichru

zwykłego dżdżu

odrobinę łez

z powodu sąsiedzkiego krzywopatrzenia

z powodu pomyłki kosmetyczki

odrodzi się prawdziwa modlitwa wówczas

w każdym Janie Kowalskim

ja akurat jestem w to

wierzący

>>>

*Ararat wybranych*

Jestem na mentalnym zesłaniu z poczucia obowiązku

moje serce wygnało mnie z kraju transcendentalnych przodków

ściskam w dłoni przesłanie Jafeta i idę na wygnanie dobrowolnie

razem z Lotem wędruję z Maszkowic po sól do Bochni

Elamici z Moraw wciąż mi zagrażają, tak jak Amalekici z Komi

Lucice ze Szczecina razem z Prusami z Gdańska

domagają się restytucji pogaństwa

a ja mój lud wyprowadzam z Giecza z wyroków jedynego Pana

nie dam się zwieść, nie dam się zatrzymać, zastraszyć Trzygławom

gdy jeźdźcy Apokalipsy Persowie zniknęli za murami Kremla,

odetchnąłem na krótko

w karczmie grzechu uznanego już powstaje

nowy Attyla, nowy Szela historii

na szczęście dawny Attyla oszczędził Rzym, kto oszczędzi mnie i myśl

muszę uciekać z Sodomy, muszę biec na pomoc obrońcom Syjonu

muszę znów skrzyżować miecz z ludami stepu i morza

muszę wyznać wiarę delt i prorockich gór,

złożyć najdroższą ofiarę, zaginionemu bratu kurhan zbudować

serce wygnane chce powrócić na Ararat, górę narodów,

ale nacji wybranych już nie ma, każdy wizją ze snu walczy sam

 

*Wino na Poniatowskim*

Czemu tego nie powiesz… jemu?

jego pies tak łasi się do ławy

lewy tytoń z Bałkanów dał ci

na drogę dzisiaj

a ty kryjesz przed nim konieczność

wycięcia suchych drzew,

które zasadził w młodości

skuteczne korespondencje lotnicze

są pierwowzorem demokracji

kulawa czereśnia spadła z dinozaura

ale na szczęście to nie był

jego dinozaur

jaki chleb, jaki schab, jaki joker?

przeplatane psy przeplatane powroty

no, czemu, czemu, no, czemu

szmaty, butelki i tektura – temu

Polska buduje sobie dom

a niech te żółwie Madagaskaru

wreszcie dojdą do imperium

Ural, jaki Ural?

zimno, jakie zimno?

następna rewolucja Pana Miszki zwali

cokoły i wreszcie skończy nieopłacalną

produkcję suszu i korków z czereśni

szatan pytał się dziś o duszę słabego

nie otrzymał jednoznacznej odpowiedzi

ze strony środowiska trucicieli

zgrzebne banki w paski niebiesko-zielone

kłusownicy eksportujący zasady moralne

i wnyki do puszcz pełnych sitowia

Kierbedź na winie

wino na Poniatowskim

luksusowy temat na wieczór w Bydgoszczy

zapal już tego papierosa

i idź na spotkanie

jego otwarcie kiszek nie jest oczekiwane

przez skrzydlatego

>>>

* Moja dzikość ucieka *

Pocałuj tego pająka

w sieci go odnajdź

to zaczarowany pająk

obdarzy cię złotą rybką

korytem i legitymacją

gdy zmieni się w wodza z wąsami

liny, trakcje, przewody

muska je jaskółka wiatru

uciekając od opola do opola

pospiesznie moja dzikość

nurkuje w lata dziecięce

przerażająco

ty nadchodzisz z gór cienia

chcesz do światła

nie widzisz sieci

nie boisz się pająka

>>>

Kotwice na wichry epoki Mdlący zapach kotwic wydobytych z mułu stulecia na dnie pozostały czaszki bohaterów, po tamtej stronie epoki ich losy morze wyrzuciło kolor nieba, niepotrzebny wrak statku z napisem „MS Zemsta” na burcie i posągiem pogańskiej bogini wojny na pokładzie i zardzewiałego kapitana z wąsem sumiastym kotwice historii na wichry epoki całe w glonach i omułkach stały się symbolem walki o suwerenność każdego człowieka morza wolności

>>>

 

*Marnie się czułem*

Towarzyszyłeś mi w ciemnej kaplicy

pod betonowym baldachimem

postmodernistycznej śmierci

W ciemności przed Twoim Boskim Sercem

wpatrywałem się modlitwą w siebie

w własną marność – cóż za pokuta –

marnie, marnie się czułem

Pokrzepiony prywatnym rozrzewnieniem

podbudowany głazem miłosierdzia

wydobytym z sumienia i wiary

wziąłem na siebie ten przeciążony grzechami kościół

Cały czas czułem na sobie Twój wzrok

tak jak kiedyś znów trzymałeś mnie za rękę

przez czterdzieści lat na Górze Tabor

w tym właśnie kościele

Z tyłu na chórze rozległy się kroki

ktoś otworzył drzwi, zapalił światło

zszedł po schodach na dół

Święty Paweł przeszedł obok mnie

skinął ręką na mnie

powiedziałem – marnie się czuję…

ale powstałem z klęczek

poszedłem za nim do Afuli

>>>

 

* Tak i nie *

Maryja znad brzegu Galilei

czyż mogła Bogu samemu powiedzieć – „nie”?

Chrystus znad brzegu pustyni Judzkiej

czyż mógł szatanowi powiedzieć – „tak”?

Czy ja mogę powiedzieć – „tak” lub ”nie”

proboszczowi w czarnym jaguarze

pozującemu do zdjęć przy molo w Sopocie?

Gdy stanę na klifie jerozolimskiej świątyni

przy Jezusie i Maryi

pomacham mu ręką,

przelatującemu obok nas skrzydle spadochronu

by zniknąć za Jordanem

z wykupionym karnetem na sporty ekstremalne

>>>

* Na falach *

Czuję, że duch kołysze się we mnie

jak mewa na falach

wewnętrzne skłonności

zagłębiają się w moje ja

jak grotołaz w jaskinię polską

duch niespokojny polatuje

i siada na falach

nurkuje w odmętach

nawiedza kopalnie podwodne

bryłę węgla lub soli

albo rybę wydobywa

Mój duch karmi się

dwutysiącletnią rybą

żyje prawdziwie to boskie stworzenie

lotne i drapieżne

udając gołąbka pokoju

pozwala mi cieszyć się

wodnym światem błyszczącym w słońcu

za przyczyną samego Boga

rozkołysanym jak ludzkie – „jestem”

>>>

*Czy zauważę, że jestem w Niebie?*

Wybacz Panie moją nieufność

Ty zawsze ulegasz mi

a ja nie zawsze to zauważam

Ty zawsze wysłuchujesz moje prośby

a ja nie zawsze to zauważam

wczoraj kotka powiła młode

na moim strychu

jeszcze ich nie widziałem

wczoraj zakwitła jabłoń na mojej działce

jeszcze w to nie uwierzyłem

zmieniły się pory roku

zmieniły wieki

nawet tysiąclecia

wpatrzony cały czas w kalendarz

nawet tego nie zauważyłem

moim marzeniem jest tulić miłość

jak młode kocięta

wdychać zapach wonnego kwiecia

obcowania z Tobą

ale czy zauważę to, że jestem

już w Niebie?!

>>>

* Opuszczone groby *

Panie, Twój Grób w Jerozolimie

ponad moim grobem

ponad grobem ludzkości

przenosimy, my ludzie, swoje groby

w nowe miejsca bitew

zapełniamy je w nieskończoność

ciałami nieprzyjaciół i ludzi, których kochamy

Twój Grób, Panie, wciąż ten sam

jedyny, u stóp Golgoty

na Miejscu Czaszki Adama

Twój Grób pusty jak grób Adama

cała Jerozolima jest cmentarzem

królów, narodów, państw i mitów

pod jej murami spoczywają

wszyscy herosi od czasów Ewy

w jej Dolinie Jozafata czekają oni na sąd,

na Twój sąd Panie, który jesteś stąd,

tego, którego wykarmiła Kolebka Jezreel

walczącą o trony ludzkość zrównują groby

zabijających w imię religii jednoczy ziemia,

która przyjmuje ich prochy jak zbędne kadzidło

kiedy nastanie pokój pod tym

wciąż czynnym wulkanem cywilizacji,

wtedy nastąpi pokój na Ziemi

Ty schodząc znów z Góry Oliwnej

wejdziesz przez Złotą Bramę do miasta pokoju

mijając w szpalerach salutujące groby

i nas synów człowieczych

błagających o miłosierdzie

błagających wreszcie o jedność w Tobie

rzucających liście palmowe, ścielących płaszcze,

składających dary i kadzących jak zawsze

>>>

* Czerwony sztandar *

Wyrwany z koszmaru tuż przed świtem

porwałem się na komunę

po jakiejś pile wchodziłem

by zerwać czerwony sztandar

poraniłem kolana, poraniłem ręce

sztandar splamiła moja krew

i jak śnieg wybielał

ale nadal łopotał dla ludzi

bez nadziei

>>>

 

* Słowa wyrwane z kontekstu *

Słowa wyrwane z kontekstu

lecą ponad łąką historii

jak ptaki szybują ponad miastem

osnuwają jak mgła więzienia, pałace i zamki

sadzają szronem na chłodnych marmurach pomników

Słowa wyrwane z kontekstu

wylatują przez okna szpitali

strzelają jak race z trybun stadionów

startują jak rakiety z grobowej ciszy cmentarzy

Słowa wyrwane z kontekstu –

Ratunku! Pomocy!

>>>

* Kocham sąsiada *

Porozumiewam się z moim sąsiadem

wyłącznie za pomocą ulotek wyborczych Krzaklewskiego

ja wieszam je na klatce schodowej

on zdziera i targa to w strzępy

ja je wieszam codziennie on je codziennie zrywa

wybrałem się wczoraj na wieczorny różaniec

przed wyjściem zawiesiłem zdjęcie Mariana

w kościele spotkałem sąsiada

obok mnie klęczał i modlił się w skupieniu,

gdy wracał po nabożeństwie znów potargał

ten spłachetek kolorowego kartonu

i rzucił pod moje drzwi

domyśliłem się, że bardziej niż diabła

nienawidzi Solidarności i Mariana

a ja znów rano zawieszę nową ulotkę

bo kocham sąsiada-katolika, bo chcę go uratować

z okropnej paszczy lewiatana Kwaśniewskiego!

>>>

 

* Hieroglify nienawiści *

Zachód słońca nad koronami drzew

przypomina mi czerwień wzgórz Galilei

lecz tam w oddali nie widać jeziora za lasem,

tylko światła Krakowa

nad lasem, który oglądam z balkonu

nie szybują lotniarze jak nad Górą Tabor,

co najwyżej ledwo dostrzegalne

dusze rozstrzelanych przez Niemców

to one kreślą smugi na niebie jak odrzutowce

białe krechy układają się w krzyże

Galilea podzielona dziś pomiędzy Żydów i Arabów

a moją ziemię najechali przed tygodniem

tym razem Hunowie z koszalińskiego

zadomowili się tu szybko

i spłodzili potomstwo ze Słowinkami,

które wolą żyć niż zostać rozstrzelanymi,

które wolą poniżenie niż skazanie na poniewierkę w Saksonii

przepustkę na sąd ostateczny Słowińców

już rośnie następne pokolenie,

które będzie profanować świątynie

i stawiać gontyny

a na niebie zobaczymy – hieroglify nieufności

>>>

*Ameba nad Zachętą *

Cień ameby nad Zachętą

animatorka mieni się jak witraż antykościelny

przed ołtarzem całopaleń autorytetów

ołtarzem na cześć Lenina

nikczemny cień ameby

wyliniałej, choć podmalowanej

z kredką na wargach

z leśnej głuszy

z Bitwy pod Grunwaldem

w Muzeum Narodowym Kordian

wymachuje halabardą nad głową afiliantki

halabarda frunie do wyspy magnetycznej

wyrwana z ręki

ścina po drodze przypadkowo głowę Lenina

a wolny kat Jaruzelski przemawia w telewizji

znów w dniu 13 grudnia 2000 roku

Polska Akademia Nauk zastanawia się

nad wnioskami o tytuły naukowe dla byłych esbeków

kobiety odmawiają różaniec

pod kinem „Wanda” w Krakowie

przed premierą filmu o wypaczeniach Chrystusa

po Jaruzelskim występuje w telewizji wściekła krowa

z loży P2 i oskarża Wielki Wschód o skażenie paszy

teatralna kłótnia w rodzinie animatorów

ameba niepolska stoi w Sukiennicach

na dwóch nogach i na jednej ręce

wymachuje pawim piórem jak czapką

śmieje się i rzuca oskarżenia

wprost w Kordiana

oskarżenia przyklejają się do jego twarzy

on stara się je zdziera i odrzucać na bok

jednak bardzo kaleczy tym twarz

niespodziewanie Leszczyński klęka

obok Kościuszki na Rynku

coś szepce mu do ucha

animatorka rzuca macewę i meteoryt,

który leci przez historię

i upada do stóp Karola Wojtyły

nie czyniąc mu krzywdy

w Kalwarii Zebrzydowskiej

Szatan kusi papieża

– daremnie

Szatan kusi naród

– nie nada…

>>>

*Bankructwo*

Jasne miecze jak rozchlapywana lawa

lecą na miasto

jak spadające gwiazdy nadlatują grzechy

tego stulecia

w strzechy i drewniane dachy

wbijają się płomienne sople

deszcz nieczystości i śmierci niewinnych dzieci

uderza w domy i stajenki

miasteczko pasterzy pogórskich

dosięgają wyroki spóźnione

dzieci widzą koniec świata

swoich rodziców

dzieci przeżywają sprawiedliwość Opatrzności

uświęcają się płonąc w Pompejach Beskidu

wioskę w skansenie spopiela kara

dziś to nie Swarno Chmielnicki ani Ugedej Teleboga

dziś to nie strzały Amora ani miecz Michała

dziś to lecące z nieba jak deszcz

pozostałości sowieckich sputników

i stacji kosmicznych

bankructwo sowietyzmu w sercach

wywołuje ten kataklizm

>>>

 

2001

* Człowiek godzien Matrixa*

Znamię rewolucjonisty na czole

w oczach błysk pioruna

aura wokół niesamowitości

oto wielki człowiek Stalin

 

Jego imię zna cały świat

o nim dzieci śpiewają pieśni

on zna serce człowieka jak nikt

oto wielki człowiek Stalin

 

Wiele uczynił dla ludzkości

wyzwolił ją z odwiecznych okowów

pozwolił śmiało popatrzeć w przyszłość

małym dzieciom darował radość

 

I choć działalność dla ludzkości prowadził pod pseudonimem

możemy odważnie głosić na dachach, że Stalin:

„To nasz Wielki Odwieczny Brat!”

godzien Nagrody Nobla

godzien statuetki Oskara

godzien statuetki Feliksa

godzien statuetki Matrixa

godzien statuetki Urbana

godzien diamentowej spinki

godzien czerwonej gwiazdy z szarfą

godzien szarfy i fartuszka

godzien młota i sierpa

godzien młotka i kielni

godzien ekierki i cyrkla

godzien Orderu Uśmiechu

godzien Medalu Drogi Mlecznej

godzien wszystkich brzęczących medali

godzien nagrody polityka roku w Europie i Azji

godzien nagrody Gospodarza Roku

godzien nagrody Gościa Wyczekiwanego

godzien nagrody Przedsiębiorcy Miasta i Wsi

godzien nagrody sołtysa roku

godzien nagrody kapłana roku

godzien nagrody strażaka roku gaszącego o zmroku

godzien nagrody samorządowca tysiąclecia

godzien nagrody prezydenta tysiąclecia

godzien nagrody stratega milenium

godzien nagrody największego przywódcy ludzkości

godzien nagrody filozofa wszechczasów w całym świecie

godzien nagrody pisarza wszechczasów Pen Club

godzien miana największego społecznika

godzien miana Kosmonauty Uciskanych Zwierząt

godzien Wielkiej Nagrody Leninowskiej

godzien Nagrody Rewolucji i Postępu

godzien Nagrody Kochających Wszelako

godzien Nagrody Niosącego Światło

i wreszcie

godzien Wielkiej Nagrody Stalina

i w końcu

godzien Wielkiej Nagrody Węgrzyna

>>>

*Moje klaustrofobie*

Moje klaustrofobie w dorzeczu Wisły

okazały się cennym balastem

opadnięcie na dno Narodu

okazało się cennym doświadczeniem

Przybyłem nad tamę, z której zrzucono ciało

Księdza Jerzego

popatrzyłem na błyszczącą wodę rozlaną szeroko,

w której przebywał święty z workiem kamieni przeszłości

moje serce zapałało wiarą i nadzieją

ściśnięte serce nie uroniło krwi

wody mętnej Wisły obmyły moje rany,

które były tymi samymi

tysiącletnimi ranami Narodu

Moje klaustrofobie przy ujściu czasów

okazały się cennym balastem,

który pozwolił mi opaść na dno sumienia

zaryłem w mule grzechu i rozpaczy

i zobaczyłem zmartwychwstałego Chrystusa

w delcie Otchłani

Moje serce zapałało tym samym ogniem Księdza Jerzego

z syczącej wody wydostałem się jak morska torpeda

by poszybować do Warszawy parabolicznym lotem tęsknoty

wyrwany z klatki światowej beznadziei

znalazłem się w milionowym tłumie na Placu Piłsudskiego

naprzeciw krzyża i stuły – kotwicy narodu

Moje klaustrofobie upuszczone na schodach

Saskiej Kępy znowu potoczyły się

w kierunku nadbrzeżnych zarośli nie wytrzymując

presji niebieskiej kopuły nad bohaterskim miastem

wrzuciły w błogosławiony nurt nieśmiertelności

ten sam gejzer znerwicowanej nadziei

>>>

*Wiosna wolna w negliżu*

Lekki kwietniowy deszczyk

skrapiał czarną dermę

mojej dziurawej tureckiej kurtki,

gdy śledziłem tokujące czajki

na łączce pośród wzgórz

rozczochrane wierzby

wypalone przez młodych pogan

zamiatały niebo naprędce,

gdy mijałem je schodząc do ludzkich siedzib

skowronki – obywatele wiejscy – dzwoniły na nieszpory

jeszcze nie w niebie, jeszcze w gałęziach drzew

pierwszy żonkil w ornym polu eksplodujący jak wulkan

zszokował mnie bardziej niż

skromne mlecze i zawilce na środku błotnistej drogi

jasnozielone przykrótkie listki brzozy

nieśmiałe nastolatki

migocąc zalotnie sprawiły, że odwróciłem wzrok

wstydząc się patrzeć na wiosnę w negliżu

złamałem łodygę zeszłorocznego suchego ostu

raniącego dziewiczość wielkanocnego popołudnia

czystolicej pogórzystości

schodząc w oczerety życiodajnej narodowej rzeki

mając przed sobą komin w Połańcu

musiałem ustąpić drogi motocyklistom

z warkotem wdzierającym się na Yamahach

w ostatni wolny lasek, w ostatni swobodny wąwóz

w ostatni niepokalany zawstydzony krajobraz

>>>

*Morwa zaczyna szaleć*

Wiatr wieje

leszczyna rozpędza się

morwa zaczyna szaleć

zmierzwione witki wierzby

układają sie w portrety

z okładek winylowych płyt

moja głowa zmęczona porannym bólem

napina się od tęsknoty

tężeje jak cięciwa łuku refleksyjnego

zatrzymana dla światowej energii

strzały miłosnej

nakierowana w kosmos

w wietrze budzą się rude samochody

terkoczące jak cietrzewie i klekoczące jak bociany

ostatnie z epoki przedpoduszkowej

ryby i pluszcze w chmurach

pierwsi górale przytupują pod sklepami

tam gdzie krzątają się jeszcze

roratni sprzątacze i księża

blady księżyc rozpływa się

nad stropami blokowiska

w chmurze gołębi

puszczyk na kominie piekarni

wydaje ostatni ostrzegawczy pisk

robotnicze myszy uciekają gdzie mąka rośnie

zanim słońce wstanie

wiatr wyczesze skwer z papierków po cukierkach

i pozrywa z drzwi plakaty nienawiści

morwa się znów zazieleni w październiku

a moja głowa powróci od morwy do normy

nad gazetą z artykułami o wschodach słońc

>>>

*Między cierniami*

Nastała światłość świata

widzę lilię między cierniami

w okolicach miasteczka pasterskiego

w drodze na szczyt

pozostawiam smolne szczapy

na swojej ścieżce nadpalonej

jak wątpiące serce

Pan jest w gorejącym krzaku

widzę rozradowaną twarz dziecka

żebrzącego na ulicy miasta,

które buduje pierwszą linię metra

jeśli Pan nie powoła

któż zdoła dojść na szczyt

a to dziecko jest już na szczycie

>>>

2003

*Myślenie tobą*

Myślenie tobą

nacinanie brzozowej kory

płócien Renoira

ale tylko do miejsc niezabliźnionej wilgoci

zwijanie na przekrwionym kciuku

prężącego się żagla

z tkaniny twego biodra nazbyt spierzchłej

farbą

zabłąkany w tobie

w dźwięczne mrowisko

grudek

na odwrocie łydki

zwiany z suchą watą przesilenia

dostrzegalny w listopadach świateł

wzbierający

w sypką łachę

przyśnionego tobie ciała

oboje powtórzeni w sobowtórach naszych ust

– niepowtarzalni

wydobyci z ciepłych kropel snu

– niedocieczeni

przygarnięci w popielatej wnęce

– czasu? siebie? snu?

ogarniający wnękę

czasu-siebie-snu

pejzażu serca

>>>

 

2006

*Feniks*

Z  niebios

doleciał

na  czas

i  zamknął mi usta

płomieniem sparzył  język

wcześniej

westchnąłem ogniem

i zamilkłem

męki spadły na moje

trzewia

i właśnie wtedy

w zupełnej ciszy

Feniks wzbił się

na  skrzydłach duszy

i poszybował we wnętrzu

ciała

jak w kosmicznej przestrzeni

kryształu wszechświata

do celu  

mojego życia

na skale litej

dotarł

na czas zwątpienia

ognisty język spoczął na mnie

w ostatniej chwili

>>>

2008

*Ostrowy serc połączone mostem łaski*

(Wszechczasowe, wszechprzestrzenne pary ostrowów wieczornych)

Dwie odnogi rzeki padające sobie, co pewien czas w objęcia

na pożegnanie na powitanie na pożegnanie

Dwie wielkie stopy Sokratesa smagane wilgotnym wiatrem

pomalowane czerwonym sprayem przez prawnuków Bolesława

Dwie zasuszone gałązki jemioły przywiązane do zielonego przęsła mostu Tumskiego

kołyszące się w takt kroków zakochanych wchodzących na most

Święty Jan Chrzciciel oblewający wodą z muszelki

beanki uczuć niespotykanych

naprzeciw świętej nastoletniej Królowej rozdającej

indeksy, certyfikaty i dyplomy

mężczyznom dzielącym wiek umysłowy przez wiek życia

Ojciec grający na flecie pastuszka

obok swej córki wystukującej rytm na bębenku dawidowym

przycupnięci na ławeczce przy nadbrzeżnej alejce

Narzeczeni kręcący się jak bąk w kajaku na środku rzeki

Siwobrody staruszek z gitarą w ciemnych okularach

grający „Barkę”

Czarnobrody zdezintegrowany aktor bez spadochronu

za to w czarnej pelerynie

przy fontannie Nepomucena uczący się roli na głos

Zakonnice niemymi ustami szepczące rozgrzeszenia

wystraszonym kochankom wieszającym kolejną kłódkę na moście

Transkrypcje Segovii dźwigające na sobie strofy Szekspira

ponad głowami spacerujących katedralnym traktem Bolesławowem

Dwa rzędy nadbrzeżnych latarni

nurkujących za swoim światłem w ciemnobrązowej rzece

Dwaj chłopcy na drugim brzegu rzeki

spotykający się na muzealnej górce

by rzucać gałęzie akacji do aportowania swoim psom

Dwa łabędzie z pokrzykiem tęsknoty

przelatujące szybko nad wyspami

Pięknie uformowany cisowy krzak w biskupim ogrodzie

i dziecięca czapeczka z włóczki kiwająca się na jego gałązkach

w rytm zielono iglastych podrygiwań

Para młoda klęcząca w katedrze

przed świętym Janem Pawłem II udzielającym im ślubu

w kolorowych zonach witraży przepuszczających światło Wschodu

w kierunku kaplic i ołtarzy Zachodu

Polski latarnik i latarnie gazowe

ze swym mistycznym światłem historii kluszczanej

Wieże katedry smagane elektrycznością

pulsujące jak atomowy reaktor

szykującej się do startu w ciemnogranatowe przestworza

Załzawione lekko zmrużone okna Uniwersytetu prawie z iskierkami łez

podglądające stado kaczek przy kolacji żerujących na środku Odry

i szykujących się powoli do chybotliwego snu

na przewalających się szumiących skibach

Rzeczna toń dziewiczego falowania

w której zagłębiają się świetliste słupy miasta

Księżyc pod rękę z gwiazdą wieczorną pojawiający się nagle nad miastem

jak przypomnienie żłóbka, jak wspomnienie Orientu kolebki ludzi i ptaków

sprawiające, że oczy świętych na cokołach zwracają się nagle w jednym kierunku

a ich spojrzenia otulają mężczyznę i kobietę

dotykających w tej czarownej chwili swoich bladych dłoni

Dwa anioły pląsające na ceglanym murze łączącym

taflę wody z ławeczką w biskupim ogrodzie

Dwie gotyckie dusze zachwycone sobą

przelewające się powoli do jednego kielicha wspólnego życia

oraz

cienie poetów i rzemieślników

nawiedzających od tysiąca lat kamienne zaułki

ciągle żywej tumskiej starówki

wyłaniających się z jej duchowego światła

jak na nowo zrodzone nadzieje

>>>

2009

*Ty i ja*

Feniks górnych dróg powietrznych

sfrunął wieczorem w centrum

elektrycznych spraw wirtualnego megamiasta

rozsypał iskry, a płomienie

pognały za jego zamiatającym ogonem

 w oknach domów

i na szklanych taflach wieżowców

zatańczyły pomarańczowe wstążeczki

ruch serc i umysłów zamarł na ulicach

zatrzymały się w locie pojazdy powietrzne

twarze milionów zastygły

tylko ty i ja

szliśmy wciąż przed siebie

z odległych od siebie dzielnic

w kamiennej metropolii zatrzymanego czasu

Feniks w kolejnym nawrocie

przeleciał tuż nad naszymi głowami

gdy wyszliśmy na główną ulicę

zobaczyliśmy wreszcie siebie z oddalenia

z płomieniami we włosach

z rozpalonymi oczami

zaczęliśmy biec do siebie

miasto rozsypało się w popiół

gdy padliśmy sobie w ramiona.

zapachniało akantem i mirrą

>>>

*Transcendentny kwiat*

Transcendentny kwiat

zakwitł w świętojańską noc

pod jasnymi gwiazdami

nagimi symbolami czasu

kwiat rozwinął pierwszy różany płatek

– czerwony – nostalgii i wspomnień

potem wzrósł drugi różany płatek

– żółty – pragnienia i rozdarcia

wreszcie pojawił się trzeci różany płatek

– purpurowy – podróży i namiętności

po chwili uniósł się w górę

płatek pachnącej lilii

– kremowobiały – prawdy i dziewictwa

za nim rozchyliły się nieśmiało dwa jęzorki lilii górskiej

– pomarańczowe, cętkowane – emocji i pieszczoty

a wówczas począł wysuwać czubek noska

płatek lilii pachnącej jak cały Orient

– złoty – poznania i odnalezienia

z dna kwiatu w końcu wychynęło

wiele delikatnych płatków niezapominajek i bławatów

– niebieskich szalenie – jak podróż w górę zmartwychwstałej miłości

by w końcu ukazać się mogły skłębione fale morskie

płatków najrzadszych ziemskich orchidei

– we wszystkich kryształowych kolorach tęczy –

tęsknot, oddania i zjednoczenia

kwiat transcendentny zachwyca

kwiat transcendencji pachnie

kwiat miłości odwiecznej

oddanej ludziom

nieupadłej pomimo grzechu

na zawsze w nim zaklętej jak absolut

wciąż się rozwija

wciąż rodzi nowe kształty, kolory i zapachy

gdy zakochani prawdziwi poza czasem

patrzą sobie w oczy

w kolejną świętojańską noc

>>>

*Bicie serca*

Mój anioł zwiastowania powiedział –

popatrz w te dwa nieba,

to twoje przeznaczenie.

zbliżyłem usta do jej ust

potem pocałowałem delikatnie w szyję

musnąłem językiem mleczne guziczki

by rozkosznie przylgnąć do białego łona

i usłyszałem bicie serca

syna

>>>

* Postsowieckie nieszpory *

Rozchwiane serce

stary zdezelowany rower

rozkołysane serce łkające

jak pęknięty ze spiżu dzwon

cerkiewka na wzgórzu

z dziurawym dachem

po której zmurszałych ścianach

płyną strugi deszczu

serce ikoną świecącą

w niej

ktoś klęczy

ktoś pozostawił rower

pod drewnianym parkanem

to staruszka przyjechała

z zapadłej wioski

w deszczu rozpaczy

w błocie samotności

wezwana na nieszpory

do ruin swego

postsowieckiego życia

>>>

*Ktoś powiedział*

Ktoś powiedział –

wzgórza nieutulonego żalu

mlecznej delikatności, której

nie dotknęło wschodzące słońce obłudy

nie spiekło zachodzące słońce zwątpienia

Ktoś powiedział –

piramidy radości

kryjące szczątki ziemskich ograniczeń

Dotknąłem twych piersi

opuszkami palców, wilgotnym językiem

musnąłem łaskoczącymi rzęsami

bladoróżowe drżące kuleczki życia

wtedy nad doliną utulenia

zapłonęła tęcza naszej jedności

my wpatrzeni, zachwyceni

przesunęliśmy spojrzenia w górę

w zenicie odkryliśmy nasze oczy

oddane sobie na zawsze,

wpatrzone w siebie odwiecznie

Ktoś powiedział –

to zakochani nieśmiertelni

nie żałujmy im szczęścia

>>>

*Lorelei dzowni do mnie co rano*

Lorelei dzowni do mnie co rano

ze swojej skały na Renie

ja odbieram te telefony

coraz to w innych miejscach

a to na Krywaniu Baców i Janosików

a to w Grocie Króla Gór

a to znów na statku Waza

a to w karawanie do Petry

Gdy właśnie byłem na kosmicznej stacji Alfa

dostałem mmsa wstrząsającego

zobaczyłem ją jak szlocha

nad przepaścią pośród burzy

a jej włosy jak warkocze wszystkich komet

wplątane są we wzburzone fale rzeki

zmarłem z przerażenia

Natychmiast zrobiłem słodką fotkę

z wiatrem słonecznym nadlatującym

od strony supernowej królów

i spróbowałem wysłać

mojej nagiej drżącej Lorelei

nie udawało mi się to

traciłem wciąż zasięg

przelatując nad Syberią i Workutą

W sumie to dobrze się stało

jak się okazało po chwili

na mojej fotce była jakaś kometa,

która w powiększeniu jawiła się

ogromną bryłą lodu

a jej warkocz śniegiem białym

na ciemnej stronie komety

widniał wielki czerwony symbol –

skrzyżowany sierp i młot oraz broda starca

Zasnąłem przy próbie skasowania foty

telefon wypadł mi z rąk

a potem z Alfy gdzieś nad Donem

poleciał ku ziemi pomimo braku grawitacji

przestraszony wyciągnąłem moją

kilometrową rękę jak manipulator

nie zdążyłem go złapać

zniknął w atmosferze

odetchnąłem jednak widząc rozbłysk

historyczny krwotok z mózgu cywilizacji

Lecz Lorelei płakała wciąż,

gdyż nie otrzymała odpowiedzi

łzy zmieszały się z wodami powodzi

wir pochwycił cudne kędziory

wezbrany Ren zlitował się nad ukochaną

otoczył ramionami i zaniósł daleko

opadła na dno Oceanu

tam spotkaliśmy się i utulili

w łodzi podwodnej Kapitana Nemo

>>>

*Dzieciństwo ostateczne *

Samolociki na gumkę

nielatające dzieciństwo

odpustowe śmigiełka z blachy

wypuszczane ze skręconego drucika

raniące palce jak żyletki

dzieciństwo krwawiące

rozsypujące się piaskowe babki

nad brzegiem królowej rzek

dzieciństwo upokorzone

zachowanie na przedszkolnej scenie

dzieciństwo nieporadne

wigwamy z koca i strzelanie do ptaków

ognisko rozpalone przy ścianie domu

dzieciństwo zbuntowane

zakochanie w dziewczynce,

która stała się na zawsze aniołem

skaleczonej duszy

dzieciństwo ostateczne

>>>

*Dziewczyny z Karyai*

Dziewczyny z Karyai

powróciły w wizjach retrospekcji

dojrzałego mężczyzny,

który zasnął na plakacie pożądania

leżącym na moście

wciąż pijany miłością nie dowlókł się

do zarośniętego dziki winem

domu samotności duchowej

ułożył się do snu na szczątkach serca

zerwanego z ogłoszeniowego słupa

rzuconego dramatycznym porywem wiatru

na środek dwudziestowiecznego mostu

zdobnego w pylony egipskich i babilońskich świątyń

i posągi boginek płodności

samochody i tramwaje omijały

truchło zakochanego władcy snów

anioły stanęły w locie nad nim na rozkaz

mędrcy z magistratu przyszli wręczyć nakaz

on otworzył nagle oczy i wszystko zniknęło

poza jedną niebieskooką dziewczyną

dotykającą spracowaną dłonią jego policzka

>>>

2010

 

 

*Książę zasnął tam w dole*

We śnie czy w marzeniach?

Książę sam już dziś nie wie

widział ją w kosmicznym świetle Drogi Mlecznej

była jego Różą, lecz białą jak lilia

nie była królewną a nawet księżniczką

jak męczennica spięta i czysta

dzieckiem przystępującym do Pierwszej Komunii Świętej

i Chrztu jednocześnie

była Panną Młodą w bielutkiej sukni do ziemi

lecz Książę nie dostrzegł bucików

nawet jednego pantofelka, ach bosa dziewczynka

przestępująca niecierpliwie z nogi na nogę

Książę wytężał wzrok by lepiej ją dojrzeć

by rozpoznać rysy jej twarzy

lecz delikatny obłok zasłonił mu ją –

co więcej, w oczach dym

nie dawał się spłukać łzami tęsknoty

i Książę stał się niewidomy

– do czasu – zagrzmiał nad nim głos Archanioła

a dziewczynka już żywa,

oto z ławeczki się podniosła, gdzie była przycupnęła

cichutko przeczekała tu w kolejce wiek cały

zarzuciła na plecy różowy plecaczek z misiem

kryjący wiele niebieskich skarbów

spakowany na drogę przez samego anioła,

lekko podbiegła do diamentowych wrót miłości i życia

przymierzając swoje ziemskie ciało

zmieniła się cała w słuch

zerkając w zieloną przepaść za progiem,

gdy Książę zasnął tam w dole

ona usłyszała nareszcie jak Jezus

wymówił głośno jej imię

>>>

 

*Rozstanie róży*

Samotna herbaciana róża

biegnie radosna przez asfaltowe ścieżki

miejskiego parku

skulonego w drzemce styczniowej szadzi

trąca każdą z rozespanych latarni

wychylającą głowę z ciemności

zmieniając kolor ich księżycowy

na złoto-pomarańczowy

za sobą zostawia niecodzienną aurę

nieśmiertelności i kuszącej nadziei

herbaciana róża napełnia park

uniesieniem miłosnym przeżytego rozstania

niosąc na płatkach zapach ukochanego.

z jej rozchylonego serduszka

wylatują świetliki słodkich pocałunków

a w środku zimy na klombach tuż po północy

wyrasta dla nich bursztynowe kwiecie

by mogły podzielić się czułością, która nie przeminie.

złociście rozmarzona

przysiada na ławeczkach wspomnień

i wtedy śnieg przestaje padać na kwiaty

a wprost ze snów zakochanych

przylatują ptaki i pszczoły

natchniona słucha ich powtarzających

jak echo bezdomne

słowa szeptane tylko dla niej

jeszcze sekundę temu

>>>

Wiele serc

Wiele uczuć spłonęło tego lata

w pożarach rzek

wiele serc spopielało

w smogu namiętności

oczy widzącego są jak gwiazdy

gwiazdy patriotów zabitych nieludzko

ręce wyciągnięte z potrzasku

ku światłości

usta nieme otwarte

gdy miecz przeszywa miłość

wielu ludzi zwątpiło tej jesieni w przemijanie

uszy słyszące są jak dęby święte

wsłuchane w modlitwy

szepty pomordowanych

w Smoleńsku

>>>

*Alchemia nieba*

Spojrzałem w niebo

a tam, nade mną

wielka srebrno-zielona pastylka

z dodatkiem arszeniku

jakiś cień przemknął obok mnie

góra zadrgała na horyzoncie

poczęła się wznosić wyżej

na tle wielkiego zmysłowego oka nocy,

to rósł wulkan

zrodzony w noc dziecka

pastylka na niebie pomarańczowiała

gdy zapach światła gorącej lawy

zbliżał się do zmaterializowanego smaku mięty i szafranu

wtedy wielki kreator snów

zakręcił światem

ze snów wypadła dziewczyna

wprost w moje ramiona

już jej pierwszy pocałunek

był odtrutką i antidotum

które uratowało moje dogorywające sczerniałe serce

wulkan eksplodował

lawa zalała księżyc strachu i uprzedzenia

i srebro zmieniło się w złoto

>>>

 

 *Polska*

Trzynastego po południu pada deszcz

leżę na tapczanie zbity aurą jak pies

wymoczony w martwej solance okna

w gwarnym bloku szepty ludzkie

 ujadanie psów polskich

zza ściany dolatują dźwięki marsza żałobnego

spiker w telewizji wypowiada imiona i nazwiska

w różnych odstępach czasu

zegar odpowiada – amen

dziecko gdzieś na parterze kłóci się z matką

zegar dopowiada – amen

lepka krew sączy się na szare płytki

ze szpar w drzwiach lodówki

stopy pieką, w głowie szum wiatru

katyńska mgła spowija blokowisko

deszcz bębni o blaszane parapety

stuka w cembrowiny głów i parasole

kolejne nazwisko i  imię

rozdziera mgłę

na latarni nagle rozśpiewał się kos

Jezus otwiera oczy

na karcie ściennego kalendarza Radia Maryja

ze starej tapety patrzy i nasłuchuje – Kwiecień 2010

kolejne nazwisko i imię wypowiada spiker za ścianą

katyńska mgła wczołgała się już do mieszkania

krew powoli przepływa z kuchni do pokoju

nagle rozjaśnia się aureola wokół głowy Jezusa

jedna ręka cała w strzępach

porusza się by wskazać serce w cierniach

druga powoli unosi się w górę

prostują się palce

złocisty płaszcz wypełnia się czerwienią

a królewska tunika bieleje jak śnieg

Jezus wypowiada słowo – Polska!

>>>

*Nie rozdziobią nas kruki i wrony*

Obudzony dudnieniem głuchym stukaniem

pomyślałem w chwili świadomości –

moje serce bije ciepłą miłością

skowyt mroźnego wiatru nakłonił ucho

ku Męce Ukrzyżowanego w spiekocie

jak wielkopiątkowe drewniane kołatki

echem rozległo się nawoływanie

w katakumbach grzechu w jaskini usprawiedliwienia

w duszy skutej mrozem

otworzywszy oczy zobaczyłem naprzeciw siebie

wielkie czarne ptaki kołyszące się

na balustradzie balkonu za oknem

niezgrabnie jak chochoły narodowe

tracące równowagę w porywach styczniowej zamieci

podszedłem bliżej do balkonowych drzwi

lecz nie wystraszyłem ptaków

wielkich jak sępy lub orły

z tupotem twardych łap

ze zgrzytem szponów po metalowej oblodzonej barierce

buńczuczna horda najeźdźców

przysuwała się do karmika sikorek

carsko-asyryjska sotnia schodziła w dół

okraczając linki suszarki na pranie

by skraść ziarna lichym ptaszkom polskiej demokracji

stojąc tuż za szybą mogłem

z bliska dostrzec tę ohydę

panoszącą się nad polskim żłóbkiem

odwieczne wojska Babilonu, czarne zagony Rosji

nie zatrzymały się za oknem

przeniknąwszy przez szybę obsiadły mnie całego

jak w scenach z horrorów wczepiły się w pidżamę i ciało

szybkim uderzeniem dzioba ptaszysko

rozpłatało moją pierś i wbiło głęboko w serce

zakrzywiony kieł czasu, dziób krwawej historii,

katyńsko-wołyński miecz pogromu

wtedy jak piorun z jądra bólu okrutnego

z jestestwa myśli męczeńskiej

idea uderzyła w mózg

uczucie zmienione w jaźń

i zajaśniał sztandar świadomości i napis –

nie, nie, nie –

nie pognębią, nie zabiją nas

nie rozdziobią nas nigdy… tak jak WRONA

2011

 

*Poematy dla pszczół*

Miłosierdzie i miłość w jej zapachu

prawda i sumienie w jej przeznaczeniu

wijące się zorze dusz jak bukiety

jej kwiaty kwitną

jej łąki zachwycają

owady ze snu letnich łąk

ptaki kolorowych krajobrazów

i płowa zwierzyna wylęknień

jej bladość jak lilii

jej rumieńce jak róż

z błękitu wypadają pokręcone

stwory chmur i przeskakują

most tęczy tam wysoko

nad głową zadartą do góry

droga, pastwisko i atelier artysty

na chmurach siedzą skrybowie cierpliwi

balonami nadlatują jak motyle

baletmistrze realistycznych poematów

by nad kolorową doliną

rozpinać parasol idei

w miłości i miłosierdziu

dla pszczół

strażniczek kruchego życia

w światłości

>>>

*Ucho igielne*

Schodziłem z Góry Oliwnej

trzymając za ręce dwie kobiety

ja wracający z Betanii w zielonej tunice

one w białych powłóczystych sukniach

z Meah Shearim i Ein Karem

ich błękit i ich czerwień były naturalne

żółty pył drogi i szary kurz na grobach

złoto świeciło nad nami sztuczne

Archanioły i ludzie

witali mnie jak nawróconego Heroda

mój smutek dźwigany na kiju kurczył się,

gdy zbliżałem się do Złotej Bramy

osiołek przyprowadzony przez czarnego islamistę

zastąpił mi drogę

dziwny osiołek, który pod derką

był obwiązany pasem szachida

a z boku miał wiązkę siana

puściłem ręce kobiet i wsiadłem na to bydlę

ująłem gałązkę palmy w dłoń

w tę, na której miałem kardynalską rękawiczkę

i skierowałem się do Złotej Bramy

ludzie zgromadzeni wokół murów Jerozolimy

rzucili się do panicznej ucieczki

z Doliny Gehenny na pastwiska Scopus

głosy trąb zagrzmiały metalicznie na Wzgórzu Świątynnym

słyszalne nawet podczas huku eksplozji

gałązka palmy nagle stała się kałasznikowem

Złota Brama zamieniła się

w ucho igielne dwudziestego pierwszego wieku

>>>

*Łut świąt*

Po tańcu śmierci

zapracował elewator miłości

na zakończenie płaczu

zwanego jesienią

onomato wiatrem

peistycznie splinem chorych na pojedynczość

podbiegliśmy pod choinki

wczołgaliśmy się pod żłóbki

zakryliśmy się sianem

zamaskowali bydłem       

skuleni w kątach strachów

w pobudowanych wytrwale piramidach

labiryntach dni minionych

wspomnień umarłych

załzawione tęsknoty wtórują duszom naszym

zawodzą z nami znicze niedoczekań

i gdy rozbłysk kosmiczny znika w piachu

wzbudza ognisty grzyb pustynnych namiętności,

co wznosi się aż do komunikacyjnych satelitów Ziemi

łącza niewidzialne wypełniają się słowami

rozgrzewają się świątecznymi bajkami

a szepty stuleci szepty miliardów

od czasu Adama bez żebra

mieszają ukorzenia, spopielają nadętości

dzwonią bezbronnością

na to nam przyszło

na pierwszy Dzień miłości

tyciej tylutkiej

jak pierwsza cząstka materii Wielkiego Wybuchu

bozon myśli łut słowa ciut światła

łut świąt

ciut przebaczenia i nadziei

supernowa uśmiechu

>>>

* Garść światła*

Garść światła

garść wody górskiej

garść chłodnych iskier

z wnętrza Giewontu

zaczerpniętych w Dolinie Strążyskiej

Garść światła

garść lawy

z islandzkiego wulkanu

z mistycznej kuźni greckiego boga

Europy

tego, który stał się legendą

za życia

zamienił się z prawdą miejscami

był od początku Achajów i Dorów

mitem

Garść światła

garść jasnych włosów

w których igra zalotna miłość

uniesionych w zachwycie

do ust drżących w ciemności

Garść światła

garść spojrzeń przemieniających duszę

przemieniających świat

z zaprzeczenia świata w miłość

młodzieńca, co płonie

mężczyzny, co cierpi

Garść światła

garść gwiazd wirujących

z serca Mlecznej Drogi

wyrwanych

jak krople myśli samego Stwórcy

rozsypane

scalające się

Garść światła

garść dobrych uczynków

wiejskiego pastuszka

klęczącego przy kapliczce

na rozstajach polnych dróg

widzącego Ducha Świętego

w płonącym krzaku głogu

pod postacią

błękitnookiej dziewczyny

garść pocałunków

jak korale

za jej zasmuconą twarz

>>>

 

2012

*Pustynny kwiat*

Zdumiony pustynny kwiat

smutny rajski ptak

nad pustynią przeleciał

samolot z moimi marzeniami

rozsypał tęczę

spektrum umierania w spiekocie serca

kolory opadły na kolce kaktusów

wzbudziły zapachy jednego lata

zakwitły ich kwiaty

kwiaty jednej nocy

wiatr w ciemnościach potoczył kule starożytności

przez zasuszone sny

przez puste koryta rzek bolesnych

zaleczonych rozpaczy i miłości

wiatr muskał kolce kaktusów

rajski ptak z pobliskiego

poligonu dojrzałości

zniknął w puchowej skale

zmieniając się w Feniksa z nicości

nieśmiertelnego ptaka bez imienia

pustynia życia może skrzywdzić wędrowca

pustynia życia może zakwitnąć cierpieniem

pustynia życia i tak    

jest fascynująca i tajemnicza

każdej nocy

pomiędzy stuletnimi kaktusami

przejeżdża kawalkada aniołów w sombrerach

na czarnym niebie

całują się komety

patrzy na to samotny kwiat

nadlatuje nietoperz

zamienia go w kamień

wieczysty owoc

>>>

Oto jestem w raju

na dnie martwego morza

statek przybył za późno

żeby ocalić mój gatunek

oto jestem w polskim raju

na dnie Wisły

zaraz ukażą się moje stopy

nad powierzchnią wody

rzeka wysycha

żaden statek już nie przybędzie

oto jestem w powiatowym raju

na dnie baru

woda wdziera się każdą szczelinę

do mózgu i do kościoła

papierowe łódki pod mostem

woda czarna, skażona

woda z martwych sumień

utracony raj to czy Sodoma?

gromnica wpada do wody

łódki zaczynają płonąć

Pearl Harbor to czy Lepanto?

>>>

Pustka wszechświatów równoległych

pies zaszczekał w jednym z nich

mroźna noc

księżyc

dzban

światło

w dzbanie życie

i jeszcze życie w psie

życie równoległe

wszechwładna trauma narodowa

Polska równoległych grobów

ciemność nad Warszawą i Pułtuskiem

ryby płyną w ciemnym nurcie

kule staczają się po zboczu

myśli pulsują

w elektronicznym mózgu,

który rozbłyska

w jednym ze światów

najbardziej pustym

życie jak pies

pustka równoległych światów

Polska znika tutaj

by pojawić się pośród innych galaktyk

obok martwej gwiazdy Rosji

>>>

Hotele Las Vegas

sfinksy, raje, lwy, czaszki i neon: kaplica

spa, jacuzzi, sklepy, sklepy, sklepy, bary

ruletki

miliony zagubionych ludzi z całego świata

dziesiątki tysięcy jednorękich bandytów

 

Sklecony z kamieni kościółek półlegalny

w wiosce wśród gór nad rzeką Hu

legalne kury, świnie, wódka i tytoń

półlegalna bieda narodu chińskiego

legalna bezpieka

 

Kolorowy targ w kolumbijskiej wiosce

biała fasada kościoła

wokół dym, smród, błoto

bose nogi, narkotyki i broń

 

W Las Vegas, Chinach, Kolumbii

ludzie leżą przy drogach

trędowaci, nieprzytomni, zapomniani

bogaci i biedni w jednej lawie katastrofy

z nędzy natury, z nędzy jadła

z nędzy pragnienia, z nędzy zaspokojenia

wyciągają ręce krwawiące

i dłonie z sinymi palcami

kurczowo zaciśniętymi na różańcach i banknotach

>>>

W tonacji wybuchającej supernowej

(jak ja lubię te tajemnicze zakątki wszechduszy)

rozbrzmiała pokusa

jesiennej miłości

po śmierci wszechświata rządowego

oto kolejne odrodzenie prywatności

na skrzydłach wiatru słonecznego

wśród fal melodii

rzek rozśpiewanych jak Wisła,

które uleciały w sumieniach

rzek jednak podniebnych

płynę lecę faluję

unoszony przez podmuch nowego życia

przemierzam obszary serca

pustki niewyobrażalnej dla słowa

mojej własnej natchnionej

samotności

gdy pada pytanie –

„czemuś mnie opuścił”

a potem wybucha światło

w niedzielny wczesny poranek

a potem kosmiczna eksplozja

wolności dla wszystkich wyznań i szeptów

supernowa era miłości

płynie jak manta ku światłu

>>>

*Pod chórem*

Patrzę na hostię w tabernakulum

patrzę spod powiek posępnych

przywleczony do kościoła jak

strzęp ludzkiej nadziei

przez zdesperowane anioły

białka oczu

spuszczona głowa

lęk

poszarpany przez katolików

znienawidzony przez siebie samego

Patrzę na hostię klęcząc przy filarze

pod chórem

patrzę i widzę księżyc w pełni

na firmamencie gwiazd ponad pustynią

spokojny ciepły jak sen

bajkowy

dziecka

oczekującego Bożego Narodzenia

Otwieram oczy szerzej

otwieram drzwi duszy

otwieram sejfy, piwnice, lochy

otwieram walizki dawno już spakowane

otwieram dzieciństwo i młodość

otwieram radość z prezentów

otwieram korytarze weselne

i pokoje światła

pióra białe spadają z chóru na moją głowę

wstaję

wychodzę

przydeptuję samego siebie

w przedsionku kościoła

lęk odpływa na środek oceanu

jak solna bryła

Atlantyda

>>>

Pęka nić

tama pęka

pęka naręcze kwiatów

na końcu serce

w mglistym lesie

na taflach łąk ściętych mrozem

Szerszeń biedy jak lis

okopany w wosku

dziewczyna nie jest królową

nie ma własnych zastępów

owadzich

nie ma owoców chwil jasnych

nie ma już spożytej wczoraj słodyczy

przez chwilę chociaż widzi anioły pieszczot

fruwające nad łąką

wszyscy jej mówią, że to mgliste opary znad rzeki

że to łabędzie

że to płatki śniegu –

jest zima przecież

a jej serce pęka

a jej sny oplatają ją jak ciernie

widzi je, jako zamróz kwietny na szybie

płacze, bierze aparat i robi zdjęcia

zamarza pęknięte serce

w każdej fotografii

wspomnienia uczucia minione chwile

powstaje niezapomniany witraż

wniebowziętego serca

>>>

Skoro nawet

głowy potracili

skoro

ja ty mama tato

mamy głowy

urodzeni z głowami

w miastach

skoro do wiosek

no niech tam

pędzimy

by wyciszyć serca

głowy w miastach

zostawiając

serca za górami lasami

Skoro nawet droga daleka

nawet pańskie przyłbice

ciastka z kibucu

klimatyzacja w zbożu

skoro już jesteśmy

w wiosce

zwalniamy

zwolnijcie

hej!

wy też

skąd tu czołgi

w Dolnej Polsce

skąd tu tyle czołgów

uważaj!

to nie komar

czołg nie motyl

uważaj muszka!

uważaj na głowę

>>>

 

Pisałem o Ledwożywie

w młodości

potem modliłem się

o przebaczenie jej grzechów

z pisania mogłem umierać

z przebaczeń mogłem żyć

Ledwożyw wskakiwał mi na barki

częściej niż siedem razy

w tygodniu

gdy z psem płoszyłem Indian

plącząc się po samotnej okolicy

krew lała się z samotnego serca

okna otwierały okiennice

by szyby mogły odetchnąć

bym zrzuciwszy Ledwożywa

mógł wreszcie poszybować

pokaleczony, ale przewietrzony

za Indianami, którym nie straszna

męka ani długi marsz

ku świtaniu ludzkości

ku świtaniu męskości

Ledwożyw był inicjatorem

stawania się

z psem z łukiem z lekturą

okna otwarto jednak na cierniowy ogród

wyszedłem tam

wpatrzyłem się pozostałem

z Ledwożywem sam

z bliznami i otwartymi ranami grzechu

by kreślić słowa

oliwną gałązką na piasku

>>>

 

Małe złudzenie

w jesiennych szatach

wpada jak muszka w abażur

samotności

śnij

imam się kowalstwa

na dnie oceanu

wykuwam gwiazdy i jeżowce

małe poirytowane

tuż w grudniu

tuż za mną

już znowu

wyklepuję kopułę

zaspałem w muzeum

tuż przed bitwą

miałem dołączyć miałem polec

miałem zasłużyć

zaspałem w okopie

z głową w piachu i torfie

Małe marznięcie

na jednej nodze

tuż przed Wigilią

gdzieś na polskiej Syberii

a może w Kanadzie

by przetrwać by zachować religię

zabrałem pisma i przepłynąłem

Bajkał i Zatokę Hudsona wraz

Małe serce wstrzemięźliwie kochało

małe serce kryło się po krach

i przyszła nadzieja

złudzenie poirytowane

>>>

 

Nawet wrony

ze mną nie zginą

ani żadna rzecz

która się odnalazła

w Seleucji

po Aleksandrze

słonie nie zginą

w bitwach starożytnych

nawet pamiątki świętych

po przejściu Persów

nie zginą chusty

w Rosji po wtargnięciu Arabów

nawet matrioszki komunistów

ale czy wiara nie zginie

po totumfackich postpapistach

>>>

 

Dostrzegłem w jabłku

zaklęte

kształty pięknego kobiecego ciała

krągłości i słodkości

aseksualnie smakowite

rozpocząłem jak Michał Anioł

wydobywanie z materii

piękna ukrytego w niej od wieków

Używając paznokcia

wymachując kciukiem

formowałem wyobrażenie kobiety

z mozołem

na ławce nad Wisłą

woda przepływała u moich stóp

woda samotna jak ja

szumiała w swojej nazwie

ja zastygałem w swojej

Dłubałem w jabłku cierpliwie,

gdy z rzecznej piany wyszła Afrodyta

odsunęła nogą szczeżuje

rozchyliła tatarak rękami

usiadła mi na kolanach

objęła ramionami i odebrała jabłko

uśmiechnęła się rajsko

i ugryzła raz

po czym podała mi tablet

z jego słynnym logo

przestałem myśleć

czegoś dotknąłem

po czymś przesunąłem palcem

straciłem rozum

zapatrzyłem

wtuliłem się

wziąłem z jej ręki

i ugryzłem jabłko drugi raz

>>>

Pozdrowienia klaustrofobiczne  z obmywanego deszczem auta

śle Jim Morrison z radia na falach oślepianych drzew

jesienna nostalgia wdziera się do środka,

podczas gdy pamięć wyrywa się w dal za znikającym miastem

mrok rozstania powoli, struga za strugą, zalewa serce

łzy na szczęście szybko zbiera wycieraczka-strach

>>>

 

1995

 

 

*Piekło każdy może mieć *

Piekło dzisiaj jest wszędzie, każdy może mieć to w domu,

tylu stara się je tworzyć w licznych fabrykach i pieleszach na bieżąco

nawet piekielne widżety z pulpitów i gadżety z drukarek 3D schodzą szybko

tego towaru nigdy nie zbraknie, podaż tu zawsze przewyższa popyt

a może lepiej nosić nauszniki i nie słuchać wycia wiatru mrożącego krew w żyłach

a może lepiej założyć ciemne okulary i nie obserwować gwiazd wschodów

na antypodach przerażających praw babilońskich i rzymskich,

gdzie wykluwa się jajo bezdusznego kataklizmu,

a pies pod wieczór powraca do tego, co zwymiotował rano

z moczu obcych wychodzą robaki apokalipsy rosyjskiej sztuki wojennej

pies obwąchuje ekskrementy kota europejskiej burleski

nietoperze wylatują z obrazów latynoskich wolnomyślicieli kluczem

ze szczątków ludzkich i nadgniłej żywności wychodzą larwy muzyki stulecia

Piekło każdy może mieć w domu,

ludzie zwykli kultywują śmierć na okrągło, biegają w niej jak chomik w kółku

jak fajne smoki przelatują przez filmy wieków:

libertyni, sataniści, sankiuloci, deathmetalowcy, nihiliści

ajgajonowe psy baskervillów i putinów biegają w podwórzach kampusów krzemowych dolin

światło tkliwości w przestrzeni uczuć jest tylko zjawiskiem nudnym, złudnym

niebanalna ciemność zaś przeciwnie, wciąga

całą wypełniającą ludzkość próżnią piekła zachwycić się można, jak tajemnicą

szkarłatno-purpurowe płaszcze i pióropusze króla Internetu są najmodniejsze dziś

każdy takie chce mieć w swoim własnym domu – swojej twierdzy i rządzić

*Manifest Nieznienawidzonych*

Śródziemnomorskie Wybrzeże Dalmacji słowiańskości i tysiącletnich wojen pełne

klif normandzki Świętej Teresy symbolizujący Norwegię kościołów płonących

bielejące z dala wybrzeże Albionu dumnego ruinami filozoficznych klasztorów

skaliste sumienia prawosławnego Wschodu utopionego w Białym Morzu czerwonego komunizmu

puste plaże Morza Północnego z militaryzmu niemieckiego „Gott mit uns” wywdowiałe nagle

w Ameryce wyspa u ujścia rzeki Hudson z Niosącą Światło Opatrzności wolnego panteizmu

mała aktówka pełna tekstów Izajasza porzucona na brzegu Morza Martwego żywy Manifest Nieznienawidzonych

serca krwawiące skruchą ponad oceanami chrześcijaństwa grzesznego jak Adam i Dawid

1999

*Modlitwa pochylonego*

Przed siebie wciąż, przed siebie

rok za rokiem, ze spuszczonym wzrokiem

krok za krokiem, metr za metrem, mila za milą, za słowem słowo

kilogram, litr, kęs, sekunda, spot, paliwo, emota, post

ciemności nie ogarną spojrzeń i wynurzeń

ciemności nie ogarną percepcji mów

ciemności nie ogarną polubienia ciał

ciemności nie ogarną nieporozumień

ciemności nie ogarną nastroju niezrozumień

ciemności nie ogarną podniet i czuwań

ciemności nie ogarną odsłon i zdrad

ciemności nie ogarną ani ciebie ani mnie

ciemności szaleją nadaremnie

nasze laptopy działają na baterie

nasze iPhony ładują się słońcem

* Serca*

Nie wiem na ile jest to prawdą, że ich serca skonały z głodu

nie można poznać po nich, że mają serca

szkielety suną jak zjawy nocą wśród traw

nie chcę na pewno by mnie dogoniły

wykonuję gesty na rozkaz sumienia, lecz zbyt powolne

ptaki umierają na czarnych gałęziach

po i przed konwulsjami czekam na samoloty,

które mają wykonać dla mnie specyficzny spektakl na niebie

słyszę, że nadlatują, choć jeszcze nie wyłoniły się z za wzgórza

i oto wyłaniają się ponad zielona ścianą lasu na horyzoncie

w chwili przelotu nad doliną obrzucam je marmoladą

dobrze wiem kto w nich siedzi

mógłbym wymienić nazwiska, lecz sumienie każe się na razie wstrzymać

igła wbija się w sumienie moje i brata

igła rozpala wzrok, odlatujące samoloty odbijają się w szklistych oczach

kapie z nich marmolada wieloowocowa

życzę moim wrogom wszystkiego dobrego tak jak każdy normalny anioł

przełykam ślinę, karczuję nożyczkami pelargonie, stojąc w oknie

nie wiem jeszcze nic o ich sercach i już nie chcę się dowiadywać

niech miotają się te ciała, niech słońce wreszcie zaświeci dla mnie

igła wbita w piętę jest kroplomierzem krwi dla serca

>>>

* Oskalpować duszę *

Dziecię moje racz wspomnieć lekcje logiki

tak, tak!

właśnie te z odpustem związane

fajerwerki to prawie ale nie wszystko

logiki niearystotelesowskiej a romantycznej

konie spragnione wody i ludzi takich samych widziałeś

w stepach i śniegach,

ja wiem!

dziś lepszy w garści ubek niźli na dachu kat

oskalpować duszę to jak oskalpować wiatr

skopiować do pamięci samochody, głuszca i serce

dzisiaj się da

pędzące serce, pędzące serce, pędzące serce

na Litwę i Żmudź

przez Krzemieniec

po slowa prawdy

do życia przywrócone cudem

>>>

* Wykukałem grzechy *

Napięcie mięśni twarzy

przyjęcie Komunii

mała jadowita kobra na każdą okazję

nie ustępuje spod balasek

Jebusyci nadarzają się, co i raz

lewa duża, szaty białe, wąsy, dziecko nieślubne

            Marmoladę serwuję na Małym Rynku

            wykukałem swoje grzechy teraz wybiję sobie świętość

            lemiesz tnie ciepły asfalt przewrotności

            traktują mnie poważnie, chyba zgłupieli

            chcą uczynić ze mnie preliminarz dociekań przyszłego posła

            jakie są dziś okoliczności każdy widzi

Gnębią nas choroby mózgu, gnębią spinające pierwsze noclegi

tam nad Popradem chciałbym się widzieć z nią jeszcze raz

na Jaworzynce jeszcze raz wejść w baranią kupę

ręka w rękę z dziewczyną schodzić z gór

watra niestety nie płonie, rzadkie lasy państwowe

a chłopy i juhasi w Warszawie

            Taki rzeźbiarz, co przyznaje się do wojny

            a ja mu nie mam za złe, po prostu mu to wybaczam

            taki malarz, co przyznaje sobie rację może czasem cierpieć

            w ubikacji publicznej, może drapać drzwi lub rysować na nich

            pompa ostygła, wielbłąd wyszedł z bramy

            butla gazowa poleciała przez okno i doleciała do Huty

           napięcie pozostaje

>>>

* Kaptury niewinnie nałożone na głowy *

Zeznałem dziś w sądzie przeciw koledze pijakowi

zeznaję teraz przed świętym obrazem, jest wieczór

kaptury niewinnie nałożone na głowy

co można rozstrzygnąć, to można,

jednak ten dylemat odwieczny, czy wypasać na cudzym

czy też z głodu paść, jest jak orzech

mówią, ekspresjonista to chyba jest

ja na widok łódki przybijającej z jego dziećmi

do mojego brzegu rzuciłem krótko: cukiernik!

ogólne wejrzenia na problem zabijania

przynoszą stwierdzenie następujące:

sroczka jest myślą i pagórek jest zawiścią

okrzyk na pagórku falującym jest tylko powietrzem

kropka nad i to głodująca rodzina w szczęściu

teraz nie pomoże nawet prom kosmiczny

pewnie zgodziłbym się na podróż kosmiczną

za te trzydzieści lat gdybym wiedział, że moi dzisiejsi

pracodawcy nie zabiorą się tym samym kursem

zatoczył się pod mój samochód stojący na parkingu

nadepnął na mojego koguta

o tym tylko zeznaję

schizofreniczne wycieraczki zaczęły nagle pracować

wiatr podrzucił w górę informacje zignorowane

przez biznesmena w todze

porządnieję, gdy ich nie widzę, nie mówię o nich

i nie osądzam

>>>

* Zatocz się i ty *

Obiecywałem sobie, że nie będę wymieniał jego imienia

lecz tysiąc razy wychodziło inaczej

zdradzałem tajemnice publiczne, za które grozi śmierć

i jeszcze ten sąd

dałem się ponieść fali, drgnieniu alfa i o mały włos

nie wylądowałem w barze jak on

zatocz się i ty psie, rzekł do mnie,

pomyślałem wtedy, że ma rację, coraz gorzej ze mną

stoję sztywno jak Pałac Kultury i Nauki

i idiotycznie wyglądam tak na Chmielnej 

>>>

*Pocałunek nadziei*

Zaledwie cień rzęsy wskazuje mi drogę do niej

zaledwie jej spokojny sen

okna zarastają kamieniem

przybywa pajęczyny na drzewach wokół domu

mam jakąś taką nadzieję i wiarę jakąś

mam podczas wieczornej kontemplacji krótkie obfite wizje

drepcze mały człowiek, drepcze do mnie niezdarny człowiek

jasna linia z lewej na prawo, przesunięcie dźwięku z góry w skos w dół

puszcza miłości jak gdyby odwieczna nie jest tą samą, co obecna

lecz ja wierzę w nią stojąc na kopcu młodości i spoglądającą ku śmierci

ja wierzę w kłębiącą się zieleń wolności wśród wieżowców strachu

ona i ono krzyczą radośnie skacząc z wersalki na stokrotki i fiołki

sen unosi radio, sen unosi światło, sen unosi ich oboje

czołgam się w cieniu jej rzęsy do linii drzew i zarośli

pocałunku nadziei

>>>

*Idziemy z ludźmi na nocną zmianę*

Tędy idziemy do ludzi

skądże znowu

na ten wieczór

 pełno niezadowolenia

gawęda na całą noc

skromne a wręcz nędzne szaty

samotne spacery nocą

ludzie niechcący klepią biedę

zesłani na wyspy szczęścia

nie widać nawet kominów

potworne serca za chmurami

zbliżamy się do wiedzy bez świec

zasłony ciężkie haftowane

ukuty spisek na żużlowej drodze

lepkie wspomnienia na wysokości podniebienia

idziemy z ludźmi na nocną zmianę

według dzisiejszego zegara lekko spłyną sekundy

wzbiera powódź tak jak przed każdą rewolucją

wypinamy piersi po hiszpańskie odznaczenia

nikt nie strzela, nikt nie strzela do bociana

słychać odgłos przejeżdżającego autobusu

wypełnionego ludźmi

autobus wpada do rzeki na końcu drogi

zabawny ssak leży w kałuży księżyca

znów zasłabł ten, co obserwował krzywe linie

w poświacie boskiej

człowieka cień na każdej ścianie bloków

miasto tonie w mroku

pogrzeb posuwa się o północy

skrajem cmentarza zdąża do kościoła

za chmurami

>>>

* Wrażliwy mężczyzna *

Jaki z niego wrażliwy mężczyzna

już jako dziecko był taki

był przez krótki okres zakonnikiem

ale cóż, później odszedł od ołtarza

przystał do rewolucjonistów

miał w oczach krzywdę robotników

wcale nie chciał z początku rozlewać krwi

zjadł lody, lody fruwające w kosmosie

zanim ocenił ich smak

wytrysnęły z nich długie gąsienice motyli

popatrzcie nie może przełknąć tego bogactwa

jak się czujesz patrząc na walkę idioty

samotna noc po białym rozdrażnieniu

rzeka płynie ze wschodu, chciałbyś przedrzeć się

wśród trupów do źródła

wiesz że to niemożliwe

nie ostygnie ziemia ani serce

dopóki konwulsja nie rozszarpie tkanki czarnej

jezioro wypluwa wspomnienie, cierpienie, lewiatana

drzewa z lasu zderzyły się w kosmosie

drzewa z morza stuknęły o siebie sękami

wieża w tobie największa na świecie

szkoda, że nie możesz tego ścierpieć

jesz małżę, chociaż w ustach krew, rana

zjadłbyś i jej wrażliwość

by stać się wrażliwym rewolucjonistą

w oczach masz ból

stajesz się powoli zakonnikiem

>>>

*Dźwigaj swoją głowę*

Ciężar sumienia jest wielki

gdy boli cię głowa myślisz, że to ono

stuka gdzieś w zamkniętych strefach zimna

pod skórą i trochę głębiej

zamykasz oczy słyszysz krzyk gęsi

Kurczy się twoje ciało, boleść jest wszechwładna

zamykasz swoją przeszłość we wstydzie

jak jabłko dojrzałe na gałęzi drzewa

twój mózg zaczyna się kołysać

Masz swój ekran w oczach, w szyszynce, w przeskoku iskry

oddala się w kosmos, lecz nie pokazuje ci nic

nic prócz zwariowanych zabaw z dzieciństwa

reszta umyka zbyt szybko by zasłużyć na szacunek

Lament nad rzeką nie nazwaną jeszcze

konie lub koty płynące korytem w roztopionym żeliwie

lament nad rzeką wyłaniającą się z chmur

plakaty zniszczone w nadbrzeżnych szuwarach

śmierć ukryta głęboko we śnie

sen zanurzony w świadomości

świadomość tkwiąca głęboko w mózgu

Mózg, jako temat opowieści sprzed miliardów lat

zegar stymuluje dwie rzeczy: strach i nadzieję

i to przychodzi jedno po drugim

dźwigaj swoją głowę, dźwigaj cierpienie

przepaść dobroci głęboka tak samo jak ból

co ci zależy i tak jesteś straceńcem

skacz nawet w to żeliwo

>>>

* Moje serce wystarczy na opus magnum  *

Moje serce wystarczy jeszcze na wiele, wiele lat

pojemność mojego domu jest prawie nieograniczona

kubatura życia w ogóle nie do zatrucia

jasne wierzby grają country musik na gitarach dobro

słońce dla braci i sióstr świeci, więc wszystko gra

moje serce wystarczy na opus magnum

przyszli wypełnić je cynizmem,

przyszli wypełnić je kłamstwami

zataiłem przed nimi prawdziwe zamiary

znów przyczaiłem się jak za dawnych lat

opłakałem poręcz mostu, rzuciłem listek do rzeki

zebrałem myśli, oni wciąż wracają i wracają

nie uwierzyłem i nie uwierzę

w miny kwaśne na życie całe

tym bardziej teraz, kroplo dżdżu, jakżeś potrzebna

numizmat leży na szybie na łasze wiślanej

to ja zagubiony przez Krzyżowców z Sandomierza

spada mewa z chmur, nie, nie, nie przejdą

szyba pęka

będę jechał, jechał, jechał nowym samochodem

do nowego domu w Zawichoście

zegar stanie, kopa siana spłonie,

za górą wskrzeszę diament

serce rośnie samą tylko pulsacją

wychodzą goście spoceni, nie masz chwili zieleni

a wierzysz

malowanie farbami czasu staje się mniej skomplikowane

wiem, w tej dziurce jest skołowana mysz

drżą ręce, rosną ręce, przemiana następuje

cynizm nie ustępuje, mina kwaśnieje, wokół mina kwaśnieje

za łagodny jestem dla słodkich nagietek dzisiaj

gorzknieję w wymysłach lotnych

bij głupszego, wal go witką wierzbową – woła rozum

towarowy pociąg zajechał pod pałac namiestnika

towarowy pociąg zmieścił się cały w tunelu duszy

skomplikowany poród stanu ducha

serce wyjechało na słoneczną nizinę polską

ciągnąc czterdzieści wagonów szarego rozumu

>>>

* Literki po makiwary *

Jakże stęchłe zeszyty przy lampie

kochasz, że ślimaki i makiwary?

lufy na dół potem koleś kogoś wyprowadza

jego skarpetki, nienawiść ta sama do tych samych

Lukrecja idzie alejką w ogrodzie cyprysowym

podjeżdża kwadryga i wysiada z niej Pogromca Słowian

otwierają się bramy na arenę wypada biznesmen

kwitną kwiaty, ale nie jest ich zbyt wiele

chociaż chcą nie są w stanie stworzyć

niczego, co przypominałoby łąkę

drży ręka Hortensji, drży ręka w sławojce

jakże stęchłe książki na ekranie

kurczy się arena

pozostają na niej mrówki

jak literki po makiwary

>>>

* Figurka z brązu  *

Jesteś Finem kolego

jeszcze nie wiesz, że jesteś Finem

ja pierwszy zawiadamiam o tym twój mózg

ty jeszcze o tym nie wiesz

jawne są chwile poniżeń

tragiczne są chwile odłożonej tortury

Komiak jak Malaj jedzie rykszą, ryba płynie rzeką

kocham ciebie sercem całym

– na makatce

Lelum Polelum – na kromce chleba

kiedyś pajęczyna ratowała życie

topiła się kobieta, nie Finka

kawałek antracytu u podnóża góry

swędzi przegroda w nosie

gęsi znów pod murami a na murach

Finowie

przeciwnicy badają opinię publiczną

ja szukam przyjaciół i brodu

poniechaj zemsty Hamlecie z Danii

jawnogrzesznica rozpuściła włosy

udano się do kościoła

przy księdzu stoi plotkarz, na nim dudy i gęśle

jeżeli nie chcesz być Finem zapłacz nad ludową Brzezinką

w Galicji Austriaków

nasza wieś spokojna kręci powrósła

kwaśne mleko, zapadłe w pamięć bociany i prochy

bocian odwraca się tyłem

kle, kle, coś leci, my lecimy w kurhany

wtedy właśnie Fin czeka na zimę

po niewczasie teatr spłonął

teatr wojny Estów

wyczytano nazwisko, zakrzyknęli zboczeńcy –

kochać, kochać, kochaś

Samojed ma na pieńku z twoim wspomnieniem

burzenie jest czarnym bocianem w Druskiennikach

są nazwiska pełne dreszczu, pełne Junga i Freuda

nos jak rynna, dogorywa szczur na środku ulicy

mówię o tym, słyszę o tym

bardzo dojrzałe ptaki spadają z drzew jak larwy

ojciec dojrzewa do syna, syn dojrzewa do matki

zakołysały się łany traw od horyzontu po horyzont

Ungarzy przekroczyli Karpaty

zemleć ściśnięte słowa, stworzyć nowy język

w zgiełku racja, jabłko, ptaki, ptak

kochają ciebie, ale jako Fina, ja ci to mówię

wychodź, że z tej piwnicy, uważaj na strop, uważaj na głowę

w której masz jakie takie poglądy

źdźbła zbliżają się do siebie jak falanga do jazdy

oni plwają na masy, plwają na ulicach, plwają na uroczyska

nie mszczę się na maluchu, oni są zawsze w mniejszości

ty wysiadasz z auta w korku, biegniesz ulicą do mnie

krzyczysz cały czas uraaa

po chwili uderzasz mnie w twarz, umieram natychmiast

wzrasta kwiat, rośnie, rośnie aż do nieba

łopocą flagi, kury bez piór, krew lepi się do asfaltu

z czerwoną brodą, jako Fin nachylasz się nad moim ciałem

w agonii

nie, nie będziesz deptał tym razem, boisz się

mojej figurki z brązu

>>>

* Zwędzić coś*

Zdałoby się trochę słońca

Janosik siedzi na kominie

cały czarny

sadza wali, wali i wali z komina

zdałoby się trochę światła – tako rzecze

czarny most, pod mostem butelka,

żołnierzyk z jedną nogą, szczury cztery z dwoma

Janosik już nie siedzi w fotelu w podartym szlafroku

na kominie

Janosik już wisi sobie półnagi

na haku

szuwary telewizyjne, telewizor płynie w rzece

kołczan nocy zapchany gwiazdami

pieniądze świecą na niebie

czarne ściany robotniczego miasta jak strzały zatrute

ktoś skulony je margarynę za garażem

czekając na Janosika

statek spacerowy wyprzedza telewizor

ktoś kładzie rękę na szynie

potem głowę

serce nad brzegiem czeka jeszcze na oddech

komin pada razem z ciemnościami imperium

ludzie chodzą, deszcz pada, ludzie wspominają

dobre czasy upodlenia z wędzonką

modlą się do Janosika

Janosik już wisi i wszystko na to wskazuje

że jest martwym symbolem

ktoś wędzi węgorza elektrycznego

w wieczornych szuwarach propagandy

 

* Zwędzić los*
Zdałoby się trochę słońca… nadziei
Janosik siedzi na kominie cały czarny
sadza wali, wali i wali www komina
zdałoby się trochę światła – tako rzecze
czarny most, pod mostem butelka po czymś mocniejszym
żołnierzyk z jedną nogą, szczury cztery z dwoma
Janosik już nie siedzi w fotelu w podartym szlafroku
na kominie
Janosik już wisi sobie półnagi na haku
szuwary telewizyjne, telewizor płynie w rzece ścieku
kołczan nocy zapchany gwiazdami samymi
pieniądze świecą na niebie jak strzały zapalające
czarne ściany stołecznego miasta i cienie jak strzały zatrute
ktoś skulony je margarynę z chlebem za garażem
czekając na Janosika
statek spacerowy Bajka wyprzedza telewizor Rubin
ktoś kładzie rękę na szynie, a potem głowę
serce nad brzegiem czeka jeszcze na oddech
komin partii pada razem z ciemnościami imperium
ludzie chodzą, deszcz pada, ludzie wspominają
dobre czasy upodlenia z wędzonką w portfelach
postmoderniści modlą się do Janosika
Janosik już wisi i wszystko na to wskazuje,
że jest martwym symbolem nadziei gawiedzi
ktoś wędzi węgorza elektrycznego
ze szlamu wyłowionego
w wieczornych szuwarach zielonej propagandy

>>>

* To jeszcze nie kataklizm*

Zamążpójście przeciwnika to jeszcze nie kataklizm

wydziobano katolikowi oczy w urzędzie stanu cywilnego

wyłączono na chwilę rozum w Polsce

trzy kilogramy marchwi wrzucono do urn

Zarzynanie cietrzewi to jeszcze nie kataklizm

prawicowy zakrystian jest ostatnią osobą

kultywującą tradycje narodowe

wyłączono rozum, pozostał uśmiech młodego socjalisty

Jarzębina zwisa jak kiść winogron

lecz nie będzie z niej wina

kalesony zwisają na marszałku

ale nie będzie z niego mężczyzny

Zarzynanie karpi złocistych to jeszcze nie kataklizm

cios w stos kart kredytowych,

zbiegły naprawiacz chce powrócić

Jezus puka do drzwi,

niektórzy katolicy przebrani za Dziadków Mrozów

udają, że niczego nie słyszą, myszkując pod choinkami

chleb wzywa pracę, praca sprawiedliwość,

sprawiedliwość wzywa towarzyszy z niższych pięter

towarzysze z niższych pięter klnąc na kler i Solidarność

idą z torbami na Betlejem

Zarzynanie Polski to jeszcze nie kataklizm

>>>

* Na dnie Morza Białego *

Przemieściłem się w kierunku swoich słabości

na lodowcu wielkim jak kontynent

przepełzłem na Półwysep Kola

zapaliłem papierosa, czarny dym wypełnił płuca

smród rozszedł się wokół

ani przez chwilę nie poczułem ciepła

żarówka zakołysała się nad Syberią

ziemianka zatrzęsła się

Podano kergulenę za lasem, wszyscy tam pobiegli

nogi akurat mnie odmówiły posłuszeństwa

przemieściłem się znów w kierunku nienawiści

popadłem w nią na amen na chwilę

wezbrała we mnie gorzka fala

prawda pobita, zgwałcona stanęła przed mną

Stolica morderców gdzieś na północy, za kołem podbiegunowym

przywołała mnie na plac defilad

kartka upadła na podłogę

góra zawisła nad Atlantykiem

zawyły maszerujące demony Rosji

rozglądam się za strzelbą a jestem już w Murmańsku

rozglądam się za różańcem a jestem już na barce 

rozglądam się za miłosierdziem a jestem już

w krasnym kraju na dnie Morza Białego

>>>

 

*Jest ciemna noc*

Jest ciemna noc

idę ulicą

jest ciemna noc

idę ulicą

jest ciemna noc

wchodzę w duszę świata

idę, idę

wchodzę do lasu

nie mogę opuścić tej ciemności

błagam samego siebie o wytrwałość

zapuszczam się w dżunglę niebezpieczną

nie ma mnie na ekranie

patrzę w tunel wojny

słyszę pomruki lewiatana –

szydzić, domorosły, skrzywiony

tunel Hitlera pod Krosnem

echo – wspomnienie, szpieg, olcha, całować stułę,

idę dalej,

jaśniej

jeszcze nie rozpoznaję konturów strachu

groch pęcznieje pod ziemią, wypuszcza pęd jak ząb

wyjście z tunelu przed świtem

przecież to kanał na Starówce

ścieki nie płyną, suchy kanał

słychać nadjeżdżający tramwaj

wczorajszy strach zatrzymuje się zamiast tramwaju

wysiada teczkarz w peruce i perukasz z teczką

motorniczy to anioł

śmierdzi nieświeża ryba smażona na szynach

idę, idę

wychodzę z kanału nad brzegiem rzeki

szarzeje noc i zmienia się w świt

obcy kraj zmienia się w kraj matki

sowa czeka na mnie na kolumnie

rzucam się do rzeki, w jej chłodny nurt

płynę powoli w ubraniu

płynę ku fabrykom na drugim brzegu

ceglane mury pokryte sadzą są moim celem

dzieci na nabrzeżu z bali

kończy się noc, słabnę zziębnięty, lecz dopływam do celu

ociekający wodą wchodzę w robotniczą dzielnicę

sam skręcam za róg

sam przechodzę przez ulicę praczek

szyny tramwajowe srebrzą się jak mydliny

wchodzę po drewnianych schodach na pierwsze piętro

wchodzę do mieszkania

siadam przed telewizorem czarno-białym

za oknem świt

cichną odgłosy powstania

dolatuje delikatny pogłos silników i stukot gąsienic

nadjeżdżają sowieckie czołgi

>>>

*Cóż można zrobić*

Cóż można zrobić z całkowicie polskim mózgiem?

czy można na przykład z trzynastu miliardów komórek

tworzących w sumie galaretowatą piłkę

uczynić wykałaczkę na tyle twardą

aby mogła się zdecydowanie wsunąć w dziurę w zębie?

Cóż można zrobić z całkowicie polskim sercem?

czy można z wypełnionego krwią ludzkiego strzępu

uczynić bagnet niezłomny tak długi, żeby można nim było

pogrzebać w księżycowym gruncie?

Cóż można zrobić z całkowicie polską duszą?

czy można ją zawrócić z Drogi Mlecznej?

>>>

*Litwor*

Jednym z elementów nadziei jest zielony litwor,

gdyby czajnik nie zagwizdał to by słońce nie wzeszło

i lud by nie zatańczył

Jednym z elementów wyposażenia policjanta jest pogląd,

gdy kiedyś zdrzemnąłem się nad brzegiem jeziora

czarny kaczor usiadł mi na kolanach a witka wierzbowa

potrącona przez wiatr smagnęła mnie w kark

to był powód załamania

wtedy zobaczyłem litwor nad brzegiem

zdjąłem mundur, odpiąłem kaburę i medale

zatańczyłem wśród ludzi-ptaków

brzask zmienił myśli w słońca

>>>

*Za okruchem*

W okruchu bułki, suchym jak tylko może być okruch

leżący podczas upałów na chodniku, dostrzegłem

całą literaturę Europy oraz sny Europejczyków

sam nie wiem jak mi to się udało

Podniosłem okruch z chodnika obróciłem go do światła

ujmując pomiędzy kciuk a palec wskazujący,

ścisnąłem tak, że aż wbił mi się w miękką skórę,

jego struktura wewnętrzna zwróciła się przeciw mnie

jak grań górska wielka była jego mączna trwałość

Okruch przeniknął do mojego ciała i począł w nim

wędrówkę jak dusza we śnie, jak głębinowa ryba

przez światy podwodnych koszmarów

Wewnętrzne arterie przepuszczając go informowały

mnie o jego bytności cichym szeptem bólu

za okruchem posuwały się w głąb mnie betonowe

płyty chodnika, kiosk Ruchu, przejeżdżający tramwaj

niszczące spojrzenia zza szyby zielonego auta,

i wściekła myśl o starciu mnie na prochu, jaka zrodziła się

w umyśle mojego wroga, wroga Europy

>>>

*Łzawe terminy*

Skumulowane ładunki komercyjne

łzawe terminy bez skojarzeń

lewe buty na stopy

rozkołysane mniszki zrywające łabędzie

ledwo żywe rybiki na lampach

tatuaże na dziobach kormoranów

łodzie na poligonach największych

płynące linie na wzgórzach

zgromadzone chmury na placach

stolice zamknięte w kraterach

łzawe tereny skoczni

kamuflaż planów niecodziennych

patrzenie przez szybę wystawową w niedzielę

rzucanie kamieniami w przyszłości

zwisające szyszki dla draki

węże kolorowe w mieszkaniach

stawy na głowach w ramach na kanwach

spadające z rzęs cukierki

łzawe wspomnienia nad wielkimi wodami

głębia bagna czerwonego nieprzejednanego

łzawe terminy wieczornych niewybaczeń

głębia sumienia zapomnianego na jakiś czas

grudniowe dni corocznych terminów

łzawe oczy dzięciołów w czołgach

komnaty błędnych rycerzy w tunikach

łzawe bariery mostów aniołów

ciemnota terminowa partii nieodległej

>>>

* Teoria cnoty *

Kiedy zacznie padać deszcz?

pytasz swojej skalanej cnoty

cnota nie boi się nawet blasku gwiazd

z marzeń droga staje w kwiatach

olśniła miłość wielkie twarze

jakże możesz patrzeć bez wzruszenia

na skapywanie słońca z dźwięków

jakże możesz patrzeć i nie ruszać

do tańca

deszcz bogów azteckich już nie czeka na krew

jest kamieniem, labiryntem

jest początkiem zapomnianym wyuzdania

Kiedy deszcz zmyje dzisiejsze wyuzdanie?

z wierzb wyzierają podziękowania

po powierzchni złota ślizga się wodny pająk

Mamy teorie słońc,

mamy teorie kpin,

mamy teorie nienawiści

nie mamy teorii cnoty

>>>

 

* Ani anioł *

Na pozór wydawać by się mogło,

że w Izraelu należy szukać gór, jaskiń lub kawałków pustyni,

które zmieniły się w komórki nerwowe kosmitów

lub odwrotnie

a jest chyba odwrotnie

Nie wiesz nawet jak wysoko sobie cenię piasek

w głowie a nie ten w głębokiej studni

ja tam nie chowam światła, lecz chronić go

muszę przed wiatrem

ledwo, co wicher przeleci przez głowę

a ja już wystawiam kosmodrom na zewnątrz

 i to nie moja wina, że nikt tego nie dostrzega

Wcale nie grzeszą pychą skorpiony z Libii

wcale nie są zagrożeniem papirusy z Egiptu

kumkanie żab pod tuniką

to nie dowód, że zaraz wyleje Eufrat

Na gwałt wezwano niebieski rydwan,

który zjawił się pośród błyskawic i grzmotów

wsiadł do niego ktoś inny a ja miałem taką na to ochotę

z ziemi podziwiałem jak zmieniał się w ptaka

odszedłem na Północ, gdy odleciał na Zachód

Kolego – powiedzże mojemu Hammurabiemu, że nie

jestem winien temu, iż Lew pozostał na niebie

mam niejasne przeczucia, że nienawiść wcale

nie leży do dziś na dnie morza

przeczołgałem się na Północ, pokochałem inne miejsce

palec skierowany w górę jest teraz moim symbolem

nie szukam suchości w gardle, po przepłynięciu

morza, wysuszeniu papirusu, odkorkowaniu butelki,

zorganizowaniu krótkich szkoleń z zakresu zastosowania pieniędzy

Z żoną leśniczką miłą wybudowałem chatę na polanie

pierwotnie cięciwy zastępowały mi oszczepy

lecz dziś mam taką samą armię Tysiącletnich Sokołów

i gotowych na wszystko aniołów

co chcą polować ze mną bez broni

nienawiść dalej czuwa w środku wioski,

a nie na skraju lasu, gdyż drzewa wymierają latem

zimą odrastają i zielenią się bym mógł dowieść,

że nie jestem już w Izraelu pełnym paradoksów

Opanowałem sztukę rzeźbienia w górach, malowania ścian w jaskiniach,

lepienia garnków w deltach, pisania w pałacach,

śpiewania na pustyniach, kiedyś żyznego półksiężyca

mogę robić to wszystko dziś, czego nauczyłem się czołgając

nie podniosę głosu, oczu i ręki na Boga jak Jakub

nie podniosę nawet komórki mózgowej na Europę

ani jej anioła

ani mój anioł

>>>

* Tłamsić w sobie *

Zdziwienie  mnie ogarnęło skutkiem czego

otworzyłem oczy bardzo ale to bardzo szeroko

kaganiec zsunął mi się na koniec nosa

zmarszczki pokryły nos

żona zasnęła widząc co się ze mną dzieje

nawet sobie nie wyobrażacie jak daleko posunęła się

w namawianiu mnie przez sen do porzucenia rocka

uciekałem w jałowce rytmu by nie słuchać jej wezwań

dobra z niej dziewczyna, dba o moje zdrowie psychiczne

i częściowo fizyczne w kagańcu oświecenia

nie pozostaje obojętna widząc przez sekundy

pentagram w moich oczach

nie wie, że pentagram to odpustowo-jarmarczny

zdziwienie ogarnęło mnie,

już doszło do tego, że o psychodeliczne eksperymenty

pytam się samego siebie

siedzącego gdzieś na ławce w jakimś węgierskim mieście

popatrzeć na dziewczynę i zachwycić się to jeszcze nie

znaczy narkotyzować się lub kaszleć nad ranem opiłkami

w letnich trawach kładąc się z lupą na świerszcze

zrywać z ludźmi na zawsze

po powiększeniu własnego bólu nie ma miejsca na ludzi

po powiększeniu własnej jaźni nie ma miejsca na ludzi

po powiększeniu pochodu pierwszomajowego

nie ma miejsca na własną dróżkę

po powiększeniu własnej niedyspozycji

skorzystałem tylko z kwadratury i obojnactwa samotności

spokojny to przecież rytm i nawet tego mi nie wolno

– restrykcje zdrowotne jałowcach

tłamsić tylko mogę w sobie, co? nikiel, stal? cywilizację?

>>>

*Co tam śluzy*

Co tam śluzy

trzeba spławiać koszule

lepiej jest jeść co prawda

lepiej jest pić co prawda

boli głowa o przodownice na śluzie

cement wysypał się do rzeki

podziękował śluzowy za pieniądze

trzeba spławiać te szmaty do Gdańska

akurat jeziora wyschną, akurat

zanim urodzisz kapelę podrap się w dziąsło

zakładasz szkoły w wannach z korkami

zakładasz akademie w lepszych czasach

twoje kroki słychać na bruku, odchodzisz

ciemne są fatałaszki na dnie jak kreacje zjaw

za bardzo się rozpłakałeś, za bardzo zbladłeś

kierownicze dudnienie załamało się na uszach

ptaki czarne mściły się na chmurach morskich

legwany szare dreptały w twoim śnie wodnym

łzy porwały w swój wir tęsknoty jak dni

łzy zmoczyły śluzy

kaniony niespotykane w tych stronach

otworzyły się tworząc nowe kanały

jakiś człowiek stanął na brzegu

jakaś wróżka popatrzyła  na wyspę

kawalkada kioskarzy poruszała się pod prąd

z gołymi torsami

koszule spłynęły na śluzy

>>>

* Mam tremę *

Mam małą tremę

dziś wieczorem

kolega wyfrunął z gniazda

zanim dopełnił się czas

gladiatorzy pozabijali się

a zwierzęta opadły ich trupy

jest taka skała z której startują

w niebo nadzy ludzie i to bez silników

mam tremę przed tym spotkaniem

dziewczyna poszła po jaja

wtedy pokrzyczał, pokrzyczał

i zatkał majonezem

jedyne wyjście na arenę

dzwony rozkołysały się

na czerwonym niebie

mam cię naciągnąć na serwetkę

i nie wiem jak to zrobić

trochę się denerwuję

trę mały palec kciukiem

ale zrobię to dziś wieczorem

>>>

* Przy judaszu *

Skamieniałem ze strachu przed złością

złość przykucnęła na klatce schodowej pod moimi drzwiami

wprost na wycieraczce

coś buchnęło, coś wisiało w powietrzu i coś zapowiadało się

na zewnątrz

od palców czerwieniałem po oczy

od ogniska domowego po iskry

od sąsiada po myśli

ale, od których?

od twórcy jaskiń zakupię cały nakład strachu

modlę się o miłość jak posąg z kamiennym nosem

przy judaszu

>>>

 * Nie doczekacie*

Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam

nie doczekacie się Oleksandra na koniu

mamuty przejdą z wiosny do jesieni

mamuty przejdą z Syberii na Alaskę

a wy nie doczekacie Oleksandra na karym koniu

kamień idzie z lekka kuśtykając,

przemierza Góry Pieprzowe,

wlecze się środkiem doliny Wisły

kamień zaprogramowany na wydmę się wdrapuje

my go nie zbudzimy, my go nie zbudzimy

jak się zbudzi to nas zje, jak się zbudzi to będzie sensacja

a kiedyż to, a kiedyż zwolniłeś się ostatnio

z basenu żeby podziwiać Oleksandra

jam jamnika sprzedał żeby kupić telewizor

przed wystąpieniem biedaka w Sejmie

skoro dał tak do wiwatu, skoro odpadły mu łupiny

to niech zjeżdża w dół, to niech zjeżdża na nartach

patrząc szeroko jak to tacy jak on

od Kasprowego po Liptowski Mikulasz

zaprawdę powiadam wam, nie było lepszego

od niego wtedy na tej kupie żwiru

a może to było wysypisko, a może

patrzyłem na jego łeb raz łysy, raz nie

gdy mnie mijał bezkonnie

ledwo podniosłem widelec do ust

a już zajrzał mi w kaszę, nie dałem mu jednak

napluć, napluł więc w Kościół dyskretnie

zza duszy wyjrzał żeby pochwalić swoją partię

z  duszy zrezygnował żeby

Nasza Partia mogła powrócić

na kasztance ze śniegu

>>>

*Reset dnia*

Nogi pod stół, siedzenie na fotel

ręce na klawiaturę

brzuch wypnij, pierś wypnij

kawa w gardło

oko wykol, sumienie rozpal

rozum ukorz

nabierz powietrza, wyluzuj się

odsapnij, odsapnij

jadą tramwaje po ścierniskach

to Waszeci problemy, rzecze Twardowski

luzak, biegacz, stonoga

kawa bulgocze w brzuchu

jakieś serpentyny wiją się w głowie

plastry sklejają pękającą czaszkę

pierś faluje

idzie mól po fortepianie, gra miejscowy hitler

już wiesz –

Boże broń nas przed księżycowymi dążeniami do władzy

wewnątrz żyrandola czernieje krążek dziesięciogroszowy

drga ulica wisząca nad miastem

jedzie auto ośmiodrzwiowe z Belfegorem za kierownicą

jakże długa ta ulica, nie dojedzie do końca

powietrze nadyma pęcherzyki płucne wchodząc w szczeliny

odrywają się dachy wież pokryte blachą,

dachy pokryte papą zapadają się na strychy

dachy na niebie błyszczą, kurz opada na głowy

likwidacja poranków,

kiełkują ptaki, głowy z dziobami wychylają się

ze snów

już wiesz –

Boże broń nas przed snami o władzy

resetem dnia

 

*Reset dnia*
Nogi pod stół, siedzenie na fotel, ręce na klawiaturę
brzuch wciąg, pierś wypnij, kawa w gardło
oko wykol, sumienie rozpal, rozum ukorz
nabierz powietrza wolnego, wyluzuj się, odsapnij, odsapnij
jadą tramwaje po ścierniskach miast
to Waszeci problemy, tako rzecze Twardowski
luzak, biegacz, stonoga faktów
kawa bulgocze w brzuchu
jakieś serpentyny wiją się w głowie
plastry sklejają pękającą czaszkę
pierś faluje jak morze flag
idzie mól tanecznym krokiem po fortepianie
gra na bałałajce miejscowy hitler stanu
już wiesz –
Boże broń nas przed księżycowymi dążeniami do władzy
wewnątrz żyrandola czernieje krążek dziesięciogroszowy
drga ulica wisząca jak wstążka nad miastem
jedzie w dole auto ośmiodrzwiowe z Belfegorem za kierownicą
jakżeż długa ta rozpustna ulica, on nie dojedzie do końca
powietrze nadyma pęcherzyki płucne wchodząc w szczeliny
odrywają się dachy wież pokryte blachą,
dachy pokryte papą zapadają się na strychy
dachy cmentarzy na niebie błyszczą
kurz opada na głowy obce, likwidacja poranków poetów
kiełkują ptaki, głowy z dziobami wychylają się z dzikich snów
już wiesz –
Boże broń nas przed snami o władzy nad światem
reset dnia świętujesz

>>>

* Czysty sygnał *

Pomiędzy życiem a śmiercią

zbudowałeś swoją pajęczynę

swoje radary spiąłeś w jedną sieć

pomiędzy życiem a śmiercią

szukasz chwil bez ohydy

szukasz miłości nie pokrytej wymiocinami

żelazne drzewa chwieją się nad twoją rzeką

czekasz na pierwszy sygnał, czysty sygnał

patrzysz na zegary, monitory, wskaźniki

rozżarzone węgle spadają w nurt rzeki

czekasz na dźwięk, czysty dźwięk z serca

nasłuchujesz w ciszy nocy

pęcherzyki trującego gazu pękają na powierzchni rzeki

czekasz na słowo, pierwsze słowo pozbawione podtekstu

ręce poruszają się po pokrętłach urządzeń

wyrzeźbiona w skale twoja twarz przegląda się w rzece

czekasz na szepty dwóch aniołów z Mamre

patrzysz w niebo gwieździste, patrzysz prosto w twarz Boga

Bóg wysyła promień laserowy, który pędzi poprzez kosmos

dostrzegasz go jak wyplątuje się z gromad galaktyk

zanim dobiegnie do ciebie w tobie zrodzi się miłość

 

* Sygnał *
Pomiędzy życiem a śmiercią zbudowałeś swoją pajęczynę
swoje nieskazitelne radary spiąłeś w jedną sieć
tak, pomiędzy życiem a śmiercią szukasz chwil bez ohydy
szukasz miłości nie pokrytej wymiocinami świata
żelazne drzewa chwieją się nad twoją rzeką
czekasz na pierwszy sygnał, czysty sygnał z gwiazd
patrzysz na zegary, monitory, wskaźniki
rozżarzone węgle spadają w nurt rzeki białej i czerwonej
czekasz na dźwięk, czysty dźwięk z serca
nasłuchujesz w ciszy nocy
pęcherzyki trującego gazu pękają na powierzchni rzeki
czekasz na słowo, pierwsze słowo pozbawione podtekstu
ręce poruszają się po pokrętłach zbuntowanych urządzeń
wyrzeźbiona w skale twoja twarz przegląda się w rzece przełomu
czekasz na szepty dwóch aniołów z Mamre
patrzysz w niebo gwieździste, patrzysz prosto w twarz Boga
Bóg tylko tobie wysyła promień laserowy,
który pędzi poprzez kosmos jak jedna prosta myśl
dostrzegasz go jak wyplątuje się z gromad galaktyk
martwisz się czy w swojej nędznej pajęczynie zdołasz go zatrzymać?
zanim dobiegnie do ciebie w tobie i tak zrodzi się miłość

>>>

*Skamieniałości w naszych rodzinach*

Skamieniałości w naszych rodzinach

pozbierane perswazje i sprzeczki

naleciałości w naszych rodzinach

eksponowane dąsy i fajne bójki

drzewiej bywały kosy, drzewiej bywały kłonice

koła młyńskie rozbite na pół

jakiż przodek nazwał się wujem

jakaż przodkini nazwała się stachan

ledwo zagrają surmy już wszyscy lecą do uli

bartnicy?

Szumowiny w naszych rodzinach

na brzegu wiseł łajna krowie

targowice nie żydowskie, targowice nie ukraińskie

jakieś błędne koła nie rozbite w czasie powstania

Korony i jabłka zewnętrzne oznaki władzy

to w naszym domu nic warte bibeloty

zwada przed pielgrzymką

charakteryzuje linie życia

a te zmieniają się często w parabole

strach przed biedą i niewolą

truchła bocianów na kołach od wozu

koła od wozu na szczytach kościółków

bicze strzelają nad głowami

w ciszy modlitwa, w ciszy seriale

gęsi się lęgną w fordach

akapity najważniejsze

w modlitewnikach

jakiś przodek idzie za koniem, jakiś parobek niesie dwojaki

szczęk broni na plebanii, kromka chleba w trawie

bieganie po łąkach strachu, bieganie po podworcach pałacu

dęby rosną rosochate, pnie gniją po kradzieży drzewa

nie ma skrupułów w naszej rodzinie

dziadka wyniesiono do komory

zapomniano przenieść tam krzyż

krzyż upadł w pokrzywy

krzyż na mogile powstańca 

>>>

* Jezus za obrazem *

Sam już nie wiem czy to dzień czy noc

Jezus ukrył się za obrazem

nie widzę krajobrazu w oknie i na obrazie

napisy kredą nabazgrane na chodniku

wydają się czarne jak nigdy

płonie krzyż na ścianie

włącza się nagle kuchenny robot

król jaskiń w mojej duszy wychodzi

na światło dzienne

sam nie wiem czy to starożytność

czy też futuryzm wieków?

modliłem się całe popołudnie

trzymając głowę w dłoniach

głowę owiniętą w koc

patrzyłem na Jezusa w myślach

on stał jak zwykle z raną w sercu

i uśmiechał się

syn wskoczył mi na plecy

przewrócił mnie na ziemię

Jezus odszedł z obrazu na swoją Golgotę

pozostałem sam, pozostałem samotny

zrzuciłem koc z siebie

popatrzyłem na syna

zachwyciłem się nim

czerń minionej gehenny pokryła krew

oczy zaszły mgłą

ból pozostał w jaskiniach

król zaczął zamurowywać wejścia do jaskiń

ktoś tam pozostał klęczący

plecami do wyjścia

>>>

*  Ludzkie serca *

Ludzkie serca nie nadają się do transportu

bez opakowania są zbyt delikatne

Ludzkie serca nie nadają się do pokazywania w TV

ociekające krwią mogą przedstawiać straszny widok

Ludzkie serca nie nadają się do ekshumacji

najczęściej są przestrzelone i szybko się rozkładają

Ludzkie serca nie nadają się do wystrzeliwania w kosmos

eksplodują w stratosferze przedwcześnie

Ludzkie serca nie nadają się do konkursów

zdradzają rezultaty ustawione pod teściowe

Ludzkie serca nie nadają się do nominacji

utyskują na władze podczas uroczystości

Ludzkie serca nie nadają się do koszenia

najpierw pokładają się przed ostrzem a później powstają

Ludzkie serca nie nadają się do transplantacji

chociaż jest w nich życie, lecz nie ma miłości

>>>

* Ona jeszcze jest twoim dzieckiem *

Ona siedzi na starej zdezelowanej kanapie

w krzakach za wodnym młynem Schnepsa

Jezusie, jesteś tak blisko

brudną chustkę zawiązała pod szyją

starą podartą torebkę położyła obok

wyjęła butelkę z winem

Jezusie, ona jeszcze jest twoim dzieckiem

słońce zaszło za częściowo zwalony mur

odsłonięty przez Piotra Kołodzieja

rozglądnęła się wokół szukając miejsca do spania

Jezusie, przyjdź do niej we śnie

nad ranem, gdy będzie zamarzać

>>>

* Czerwone hostie *

Ja sobie wyobrażam to tak:

– tablice postoją, postoją i przewrócą się

– tabernakulum zaświeci, na pewno zaświeci

– tomahawk-pocisk przeleci, przez scenę, przeleci

Mam na  myśli taką sytuację:

– tam w drewnianej szopie księżyc

   blady wschodzi

– tam dziewczyna śniada do moich

   ust się skrada

– tam na worku szarym czekam

   wynędzniały

Wtedy ty odpowiesz tak:

–  jejku, jejku otworzyli sklep

   a w nim hostie sprzedają

–  jejku, jejku hostie nie są białe

–  jejku hostie są czerwone,

och nie, nie to profanacja,

(chociaż) mówili, że

Chrystus był pierwszym komunistą

>>>

* O orły w Polsce *

Moje serce niespokojne

moje serce skacze jak pchła

rwie się do walki

            – o zamek Draculi w Transylwanii

            – z Amazonkami w Kapadocji

            – z samolotami pod Peczengą

            – z Czerwonymi o kościoły

            – ze Światłogrodem pod Wandeą

            – o orły w Polsce

>>>

* Na skórze wołowej *

Zanim poniechacie kota przeszłości popatrzcie w kamerę

ledwo, co zamieniłem przecinek na muchę a już odleciała

zagadnienie zasadnicze prawie jak malowanka

zapadł zmierzch nad cudzysłowem

wtedy ona wyciągnęła miecz i zrobiła – ciach

z pozoru to nie jest takie łatwe jak ulice

o zmierzchu powiedział jej – to już koniec

jakiś taki niecodzienny zwierzak

wynieś to drzewo – szepnął przez sen

akurat Kleopatra musiała wtedy zaatakować

podniósł tego grzyba i zaczął udawać las

no cóż, może i to jest dobre w puszczach, ale wiesz….

zewsząd zleciały się wrony a ja to wytrzymałem

pospolicie nazywa się berberys

długie brody czasem wyglądają jak śnieg

i cóż z tego, że spadał z wieży katedry

przecież modlitwa nie idzie w las

tam na krańcach złudzeń poznali się

miłość takich drobiazgów w niewoli jest zbędna

skrawek podkładki może się zawsze, ale to zawsze przydać

nie rezygnuj, więc jeżeli deszcz spadnie zbudujesz samochód

na pewno dostaniesz wolne nad morzem lub nie na pewno

tak się to waha, tak się to waha, tak się to waha

ciemne ściany wywołują wilka z lasu

przecież wino nie jest dla wszystkich

w poszarpanych ugorach mogą się kryć śmiało Murzyni lub Berberowie

wedle stawu przejeżdża na motocyklu rozerwany pociskiem wczoraj

ja nie wiem czy można tak siedzieć z założonymi rękami

przecież możesz zdjąć nogi ze stołu a nie czynisz tego

krewkie zagadnienia w tłumaczeniach nie wychodzą

znój jest kwiatem przyszłości a nie przecinkiem

można wziąć kaczki, ale można też ogary

stał nad swoim prądem morskim i zastanawiał się nad sobą

wystrzelił raz potem drugi i trzeci, spadł mu powojnik na głowę

zaczęło się od prześmiewców a skończyło na zakale

nurt był bystry porwał spacerowiczów – ja oniemiałem

ze skarpy stoczyły się lata wspomnień i dewocjonalia

lekarze uświęcali środki a dziewczynki skakały

otworzono skarbce i okazało się, że tam jest na tyle

z uwagi na te prognozy nie skoncentrowałem się na ichnich skojarzeniach

będą zawsze takie, nie martw się, zawsze takie

pewnego razu usłyszał spadochrony, choć to takie trudne

oczy świeciły w przekonaniach i w skargach

zwątp mi tylko, zwątp a zobaczysz, co ci zrobię

tułanie to nie takie znowu byle, co, trzeba tułać się dzieci

wejdź, skończ, co zacząłeś i nie mrucz, że cię gonią

zabawne są mrówki zwłaszcza na horyzontach

lapidarnie określić a potem równie lapidarnie skwitować

czemu lub dlaczego lub po coś przyszła lub z czym?

krwi – zawołał, stanął tylko po to, aby wyskoczyła w życiu pauza

kichnąć można czasem politycznie, ale nie można wysikać się nie politycznie

zrujnowana żaba weszła pod siodło, gdy koń zluzował

przyprawy popłynęły północnymi jeziorami – wyrzucone

zgaś światło – przerażony morderca rzekł – moje ordery widać

skurczykoń z niego a jaki nieśmiały a jaki zabawny

tak rączkami klaskała, biadoliła, parskała i odleciała

po nocy zszedł przewodnik do groty i zasnął

kule odważyły się przelecieć nad grobowcem milionów

zapaśnik kucnął i udał starożytnego satrapę w mieście baranów

nie chichraj się, cóż ci z tego przyjdzie, że się chichrasz

lewy kanał potrzebny barkom, prawy kanał wolności

machasz ręką płonącą jak za dawnych lat i cieszysz się

zabawa przechodzi w kadzenie a dni pokładają się z miesiącami

kino za ciasne pod ratuszami zamiast katowni

a jakże, mogę sobie spadać to sobie spadam

zapuść wąsy, zapuść je do rzeki, niech zwisną nad samym dnem

krupnik lizali pod zamkniętymi drzwiami i otworzono im

ja będę spławiał, mówiłem to już wielokrotnie

bicie się o klienta lub przeciwnika ma głęboki sens

ławy zajęte przez ławników i radnych

cmokanie na planie demokracji jest smutne jak pokrzywy

odwołaj się do narodu i do tych, co są samą rewolucją

zaszczuty człowiek – nie, przecież, że może być zaszczuty jeszcze bardziej

przylaszczki są przed sądem, akurat tu, lecz nic to zmienia

pikuje orzeł tak jak gdyby nie rozumiał prawdy o grawitacji

sum podpływa do źródła rzeki zatyka płetwą dziurkę

po coś te wołki pasała gęsiareczko, przecież to nie dla ciebie one

słońce już zaszło, słońce zagasło a gdy ja chciałem to mnie nie słuchało

plwaj na skorupę, podaj ręce biedakowi, pożegnaj odchodzącego przez ucho igielne

stymulowanie kobiet do polityki jest tak samo nudne jak oprawianie mężczyzn

pech chce, że ja też jestem kanarkiem jak wół w Odrzykoniu

lepiszcze mi wpadło do głowy i zrobiło swoje

kochajcie to, co złowicie nawet w centralnej Polsce

jest takie siedlisko dobra i zła gdzie kończy się nietolerancja

rzekłaś – stój że, kwiaciarzu, stój, bądź moim sumieniem – no i jestem

zapadła noc, psy się uśpiły, gwiazdy straciły cnoty, semafor się zaciął

w twoim śnie jest bardzo ale to bardzo dużo krawędzi

ławice gier prostych niewątpliwie przeszły obok nałogu

zapuszczaj więcierze kobieciarzu, tyle już masz doświadczeń i żeber

szkło jest podatne na choroby, nie każdy o tym wie

poczekajcie do czerwca, to nie przelewki, poczekajcie tylko

jakieś zestawy marzeń, szewc podał odnowione zestawy marzeń

na skórze spisane wołowej oprawionej przez Benedykta

>>>

* Wierzba wysokogórska*

Sczezła wreszcie wierzba pochylona nad rzeką gór

wiecznie trwać przecież nie mogła

mam ja dziś swój mały intymny półświatek w wazonach bazi

ta wierzba tam rosła  nic nie robiąc sobie z kolei

z fotoamatorów gapiących się przez obiektywy na przełomy

a ja mam jeszcze w oczach ten jej ślad, ślad zrobiony korzeniem

pobiegłszy w usłużne kosodrzewiny, skrywszy się

pociągnąłem łyk wina z butelki, fe, co to za smak?

nie taki znów mały cmokałem z zadowolenia patrząc

na zachód słońca, który mnie dotyczył

a nawet krewni przez chwilę huśtali się

na giętkich gałęziach wierzby, mam tą świadomość,

że mogli wtedy spaść w szybkie efekty krynic

i byliby wtedy oniemiali z zachwytu widząc mnie

spokojnego na brzegu, niemyślącego być może

ale i niepalącego

wyskoczyłem z krzesełka i jak baletnica pobiegłem

świnić, kozić, percić, no, ale cóż tym razem mi się nie udało

gdyż stwierdziłem, że wierzba się wykopyrtnęła, to mnie zatkało

więc ponownie napiłem się wina, tfu, co za breja?

rozdarłszy koszulę popędziłem z wiatrem, zobaczyłem

ściany jak w Iranie lub Libanie, może Gruzji, zobaczyłem lasy takież

moje serce ciosało, moje serce obracało, ledwo koń wyskoczył

na skalną grań a ja byłem tam już z muzyką

gdy wierzba sczezła i doczekałem się rachunku sumienia

na wysokościach, popatrzyłem jakby mnich

na doliny różańcami czekające, klęczniki marzeń facetów

niedopitych aczkolwiek bardzo już zdecydowanych na świętość

i do tego jeszcze wyniesionych nad rzeki gór

do piękna bazi

>>>

* Dziewosłąb kosmicznego zła *

Kowaliow onegdaj dziewosłębił

bohaterski osaczony wracał na Ziemię z orbity

by dziewosłębić jak Archanioł

napisał książkę o ucieczkach z gułagów w chmury

wtedy go nazwali Gagarinem tysiąclecia

nie doczekał rocznicy bo go sprzątnęło KGB

pod biały dywan

leciwa Lenina leniwa rzeka wylała na pustyni

krakaniem wezwał ludzi ptak srebrny

przyszli i nadziwić się nie mogli

jak bardzo się rozlała po pustyni

przyszli z pustymi rękami, raziło ich słońce

śmierć morza zeswatana ze śmiercią pustyni

zatroskany mamut tonący w smole wieków

i oto ktoś zaszczuty przez szakale przyrody

to biedny Beria kawaler czarnych wołg i zamurowań

odmawia wszystkiego, czyżby był ochrzczony

cmoka szyszka jak Chruszczow, czy coś takiego

w lesie jodłowym słychać cmokanie

niedźwiedzie drapią korę drzew żeby

dowiedzieć się skąd ten odgłos pochodzi

spada satelita zepsuty jakby bezużyteczny

jak ślina spada w dół wprost pod nogi Berii

to dziewosłąb kosmicznego zła

konnica-wszawica cwałuje w kierunku jeziora Bajkał

szkielety wychodzą ze statków kosmicznych

szkielety wychodzą z ukrytych w tajdze miast

taki jest tego skutek 

>>>

*Za mną riebiata *

Za mną riebiata

krzewinka jest krwią

zgadzam się na klęczniki

gdzie ten Kierbedź na chrzczonym winie

Za mną riebiata

zgładziłem znanego aktora

we mnie sen, we mnie katusze

kosztowałem masztów i  porodów

Za mną riebiata

mydło z generacji i mydło z cywilizacji

zaczadział szef bezpieki

kochany stary czarny lud

Za mną riebiata

noże poszły w kierunku sadowego okręgu

na przedmieściach rozgrzebanych śmietnisk

kursuje ostatni autobus

lepszy każdy zgred od zrzucającego gwiazdy

Za mną riebiata

spada ryba, plecy dotykają, lekko

zapada się potańcówka

stoik na wzgórzu, na skraju lasu

szkło przed oczami pastucha

Za mną riebiata

klął szczeniak i podupadał na zdrowiu

skradzione mniemania, skradzione kręciołki

zaproście mnie do pocałunku

skrzywiony towarzysz dębu

Za mną riebiata

skoro nie ma samochodu pójdziemy pieszo

do Wojwodiny a może i dalej

popatrzcie ludzie leci Nikifor

struchlałe rzeźby w dłoniach

kwiatki na poligonach

czekałem na majątek otrzymałem psa

zaszczekał ten pies wściekły nie tak bardzo

ale za to głupi

na widok wschodu słońca

słońce będzie zawsze jak krew

riebiata

>>>

* Misie *

Zerwałem kaptur misiowi

skamlał o coś, ale nie miałem litości

sikał potem zły pod sosną

latoś dziewięć panien robiło to samo

w tym lesie

nie wiedziały jak a jednak sikały

pod lasem wchodziły w gęstwinę wilczą

na chwilkę

zapadał zmrok nad czubami drzew

gdy dzika świnia wydała okrzyk –

rozwiążcie chlew dajcie szansę wszystkim świniom

ja odżegnałem się

Kaptur rzuciłem na łóżko zapierzynione

i sam na niego, hop

wziąłem po chwili Biblię w dłoń

odetchnąłem po południu

by zebrać się skoro, zebrać się wraz

odkryć to, co pod poszyciem

zacząć od jaj

pogładzić misie w miastach

i wszystko bezkapturowe

>>>

* Rządzą *

Na ulicy jest nijako

rządzą bile

na ulicy jest bezpłciowo

kierują bile

na ulicy jest wulgarnie

zapraszają bile

na ulicy jest jeszcze pusto

nie ma chętnych ludzi

pod grzybkiem

z kijami

>>>

* Zapada zmierzch *

Zapada zmierzch, sombrero rzuca ostatni cień

moja żona łuska ryż na balkonie

moja gitara brzdąka sama za murem

Zapada zmierzch, koń niecierpliwie zamiata ogonem

on chce do stajni a ja nie

moje zakurzone spodnie, moje zakurzone obcasy

moja piosenka nuci się bez papierosa

Zapada zmierzch, ulicą wracają zmęczeni ludzie

wracają z pierwszomajowego pochodu jaki odbył się

jeszcze w tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym czwartym

to zmierzch bogów tych ludzi

jak wesoła piosenka na dobranoc

 

* Zapada zmierzch w 1984tym*
Zapada zmierzch, sombrero rzuca ostatni cień
moja żona łuska ryż na balkonie
moja gitara brzdąka sama za murami naszego getta
Zapada zmierzch, koń niecierpliwie zamiata ogonem
on chce do stajni a ja nie
moje zakurzone spodnie, moje zakurzone obcasy
moja piosenka nuci się sama, bez papierosa
ja gringo socjalizmu zwieszam głowę siedząc oparty o ścianę
Zapada zmierzch, ulicą do domów wracają zmęczeni ludzie
wracają z pierwszomajowego pochodu jaki odbył się
w tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym czwartym
oto nadciąga zmierzch brodatych bogów tych poirytowanych ludzi
a wesoła piosenka na dobranoc przeskakuje mury

>>>

* To zasługa rewolucji *

Martwa cisza to zasługa rewolucji

rewolucja to zasługa pychy

lepiej polecieć gdzie pieprz rośnie

i przywieźć stamtąd korzenie ziemniaka

niż kawki grzebać w ziemi

Dzwoniąca cisza to zasługa Kościoła

który stawiał zbyt długo opór

ledwo z karczm wyrzucono Żydów

a już wszystkie dzieci poczęły

wypluwać gumy z ust by mówić

Patronująca cisza w oczach jest kosmodromem

dominacja ekstazy nad Niemnem i Prutem

poleciały bociany w radioaktywne chmury

musimy sobie pomagać

my przeciwnicy rewolucji

skończ gumę, przestań rozstrzeliwać

tańcz, w rytmie techno

przemów

>>>

* Prześcieradło grzechu*

Rozścieliłem prześcieradło grzechu

na placu gdzie mrok dopadał miasto

na kamiennych płytach przyszłości

ułożyłem puste butelki i zwaliłem tobół ciała

dzień spoczął w parku

lewackie historie wypalone na murach

wniknęły w moje modlitwy, warczałem

spleciony z myślami, które traciły pamięć

leciałem w otchłanie równe nienawiści

miliona ludzi

bogate kwiaciarki wylały na mnie wiadra pomyj

śnieg spadł zamiast kwiatów zaraz po tym

kamień wznosił się w niebiosa

czas zaiskrzył w zębach kwiaciarek

sto lat, sto lat – rozległo się nad placem

to śpiewały nocne gołębie wyruszające

na żer jak sowy

>>>

* Nie wiedziałem *

Że boisz się ciszy

że grzebiesz w ciszy świętość

            nie wiedziałem

Tam na grani sadzi góral rojniki zamiast rosiczki

że wyrwiesz go ze snu

            nie spodziewałem się

Mentalne meteory pokazały się nad miastem

że zgłosisz policji swoje wizje

            nie myślałem

Zgarnąłeś dźwięki i odpryski szumów

że wchłoniesz przez skórę ocean

            nie oczekiwałem

Zaznacz tęczę choćby skamleniem na dachu

zapoznaj się z cierpieniem w piwnicy sumienia

że jesteś tak ludzki w upadku

            nie wykluczałem

>>>

* Ależ skąd *

Ależ  skąd

to trwa już wiele lat

Skądże znowu

to trwa już wiele lat

zaokrąglenie nie jest mile widziane

ja tam wolę wyrzucać samemu sobie

goryczka na płucach

rzeka w lecie

jakże smutne są pasty

w popołudnie poobiednie poniedzielne

skądś wytrzasnąłem drzwi

i za nimi zawyłem jak Bono

lewy znienacka wyskoczył but

skamieniała zbrodnia się rozeźliła

spadła, potłukła się w wykroczenia

skubnąć targnąć zapłakać

rozpaczliwa jest przecież sytuacja

białych chłopów wśród ugorów umysłu

palił znów te lejce?

Ależ skąd

>>>

* Krawat poborcy*

Mam dziewięć słabości na moście

lekkie obrazy ciskam do rzeki

zaczerwienione nadhoryzoncza błagają o litość

lapidarnie odrzucone ścieki terkoczą przy brzegach

dzień na wyścigach, pluję w nurt

Mam ogromną ochotę odgryźć krawat poborcy

wkładam swoją sztuczną szczękę

może to się wydarzy właśnie dziś

muszę być gotowy na wszystko

Lew, lewa, wiatr piosenkę śpiewa

jakiś Nemeczek tonie w malignie

patrzę z mostu na dzieci takie jak on

złudzenie czerwieni bawi mnie trochę

Dawniej zostawało się krową, gdy chciało się pić

karmiąca matka wyciągała pierś w pociągu,

który spadał na dno w miejscu gdzie zerwał się most

Skręciłem ze słabości wiarę i czekam

na pierwszą mieliznę, wiem jak wybrnąć bez pagaja

złamię wszystko i ster i miecz i maszt

No, wyłazi, wyłazi takie mokre stworzenie

a to uczony z Kambodży Sorbony

francuskie ciasteczka są tak niebezpieczne

decyzje profesorów wybielają nawet czaszki

mam nadzieję, że sczerwienieje do reszty ten kolos

między łyżki włożyłem swój włos

Mała nie fikaj nóżkami – wspominam jej nóżki

tak, tak – na poręczy mostu machała czym mogła

o włos od upadku, o mój włos

Papieru i wody – wołają kandydaci w krawatach

oj, uciekli mi kiedyś, oj, uciekli

dziś przechodząc główną ulicą zachowywali się

jak gdyby wracali z kościoła a przecież po pochodzie

szli topić boga Bęcwała, czyli swoje smutki w wódzie

i trafili na mnie na tym moście stojącego

i jeszcze z nią na poręczy

Zgasiłem to, co zapaliłem, nadąłem się,

zmądrzałem, utopiłem jednego z nich

i za nim w te pędy skoczył drugi

pod siebie powietrze, pod siebie woda, pod siebie słabości

chciałem powiedzieć naszej o determinacji pod kościołami

ugrzęzło mi w gardle prawie to, co zawsze

mam mała niańkę będą z nią spał – powiedział skaczący

ścieki zaterkotały na koniec

bo to był poborca

>>>

* Odpowiesz za to *

Odpowiesz za to kochasiu

odpowiesz za rzekę zatrutą

odpowiesz za nie nauczony pacierz

odpowiesz za komputerowe wirusy

napisane przez twoje dzieci

wirusy niszczące zdrowe systemy,

gdy na ekranie monitora wyświetlany jest komunikat:

„Glemp …, – podziękuj Kościołowi – zawsze po dwudziestej drugiej”

Jakże wiele śmierci na wyciągniętych rękach przywódców

komuniści ich nie prześcigną

zasłużą na karę kryjący

morderców twardych dysków i zapisanych słów

niepowtarzalnych jak ziarenko dmuchawca

i piórko sójki

>>>

*Mądry biada *

Mamią grudzień lisy rude

będzie ostry mróz i tak

będą białe Gdynie białe Podlasia i Lubusz

mogą skarcić za to ich opiekunowie

Mądry styczniowy kieł

zacznie rosnąć tak późno

a gąski już wygonione aż na szczyty Tatr

Biedne te kułaki, co wiosny nie doczekają

za mną stał i Beria i Jagoda i Sołdek

ale zerwał cumę

Mądry Jaś po szkodzie

dziewczę winne zapłacze

kiedy pierwsze łozy się zwiną?

w tataraku zaświszcze czerwony pies

jak niebieski bies

Będą biadać nad armią

trzosem pobrzękiwać

nie dajcie  się zwieść Dziadkom Mrozom

to nie Mikołaje, to działacze

lecą odłamki po wybuchu Sojuza

lecą aż na Kaukaz

biedne dzieci w chustach ronią

krwawe łzy

a nieposiani wciąż łysieją na Kremlu i w Warszawie

Mądry biada – biada duszom zabitym na głucho

biada, biada sercom otwartym dla kasy tylko

śniady Premier, śniady Prezydent, śniady Minister

a śnieg biały, biały, biały

w tataraku polski Tatar z polskim Żydem układają się

pewnie pójdą na Ukrainę

pewnie pójdą na Bizancjum

odbierać swoją wolność

wolność bez rodzinnego kraju

wolność wieków

ani się spodziejesz bracie

a już cię osaczą nowi łysi siewcy

z czarnymi teczkami

nowi sędziowie pokoju

milczący jak zamarznięte żaby

łódź tonie w bladym świcie

marmolada nie smakuje jak w sześćdziesiątym szóstym

marmoladę wyjada smok wawelski z rzeki

Mądrzy w bębny bębnią, dyniami dudnią

a zieleń zamiera powoli wszędzie

mają nadzieję, że zamrze ta stara,

że zamarzną pałki tataraku

lód skuje wszystkie psy

a pod lodem usną płazy i larwy

>>>

*Iść na ludzi *

Stamtąd zdjął rękę

bądź jego krawcem

zawierucha jakaś czy coś

ledwo odpuściłem bałwanowi

a już on przyszedł

mam białe rękawiczki

przebacz mi

Ledwo zapytałem żołnierza o jego skarby

a już krew wypuścił z ust na wiatr

mam małą drewnianą zagadkę dla pułkowników

codziennie piję z kranu atrament

boję się o towarzyszy

nie zawsze plucie pomaga

czasem tylko marchewka duszona

a czasem znów topienie lwów

popatrz na te gwiazdy w sedesie

jakże blade te róże na dnie

kupić telewizor jest łatwo

a wcale nie łatwo kupczyć telewizją

popleć sobie na drzewach

poczym skróć strzałę

mam małą blaszaną odznakę na szycie

to ty możesz być studnią

to ty możesz być żabą

wierzę w ciebie słoneczko

kawał drogi do miasta

kawał zza węgła

wyrzucone nadzieje na murach

mury łamią się w sobie

odsłaniają trzy krzyże

zapalona zapałka łka ciepłem na wietrze

skupione króliki skowyczą w hałasie

miasto podsuwa się podsuwa się

matko ranna na szybie popatrz mi w oczy

chlebie suchy podsuń się

zakochana trawa nad brzegami rzek

a w niej mgły i moszcz

z księżyca ten rower wyjeżdża – spójrz

on siedzi na siodełku

jakiś taki listonosz

zapytałem pracownika o godzinę

asfalt – odpowiedział

zapytałem nurtu o szansę

szyj – odpowiedział

 zawsze krawcy będą czerwoni i nalani

a nie zawsze czekać będzie paląc

drżą szyby jak sierść

drżą białe nasturcje w klasach

kości spadają ze szaf

miałki stróż nie wytrzymuje poranków

płacz słychać i argumenty

brakuje szybkich spychaczy za górką

maszty wyliniałe głuche

ucho szklane dość stare

a tu klną za oknami

a t u dziewczyny wchodzą do toreb

sklepy pustoszeją

ja jadę w góry na szmaty

plącz, nie plącz, spajaj

w rzeźbach siedź do rana

zawsze coś wynajdzie taki skurczymotyl

biada na letnie dnie

biada na letnie pola

ziemia służy wykałaczkom i co z tego

miała ci ona biedę, miała?

zapomniała już i o biedzie i o partyzantce

mech porósł grzyby wysuszone

w wojskowych lasach

zięba przeleciała nad stadionem

oszczep przebił jej serce

młot zaczepił o jej ogon

popatrzcie na faszyzm i komunizm

czy widzicie to, co ja?

na drogach się plączę

włóczkę ciągnę i już

mam małą trąbę i małe zauszniki

miejskie rzeki to nie rzeki podmiejskie

ja widzę tu dużą różnicę

kawa nawet stygnie w dzbanie

a on peroruje jak w Akademii

brak mi ciebie, bo śpisz obok

brak mi ciebie, bo miłość na dzieli

statua na wzgórzu obwieszona medalami

garbarze oceanów w muzeach

szukają starych statków

mysz trzyma w łapkach petardę

wrzuca ją do worka z kotem

skręć w gazecie herbatę

popal na żaglówce i idź na ludzi

promenadą na stalowych linach

zakup gorzałkę, oderwij się

uczcij wieczorne spotkanie

idź na odlew

przebacz – pocałuj ją we śnie na odlew

>>>

* Skończ w domu wszechświata *

Skończ z tym od zaraz, skończ z tym raz

pewno, że mogłem skoczyć do  rzeźni żywiołów

zmasakrować świętego, bo plecie

nie skończę jednak z tym gdyż królowie

giną wciąż jak Tiamat

beze mnie nie cierpisz już tak

jak dawniej i nie pleciesz już tak

jak kiedyś

po co te zesłania na skrawki pościeli

to nie jest bajka taka melodia śniegu

bądź, co bądź

zepsułeś wiadro i nie masz dostępu do serwisu

zrozum to nie nalejesz, gdy jesteś zbyt wolny

małe łapiduchy to są woły skarabeusze

 długie włosy dziewczynki na poczekaniu

się przenoszą przez ulicę zanim zdążę westchnąć

i to ja, jako następca tronu nie mogę nadążyć

skończ ladaco te bóle

skończ wreszcie zaokrąglenia

zmacać kostuchem czasy i uśmiechać się

jeszcze przy tym

na rynku z anarchistami wieść spór jak Anszar

to nie jest proste gdyż pomidorów

tyle wokół na wózkach

gadzina ten czas popatrz na muzeum śmierci

na czaszkach szmatki zwisają jak na dziewczęciu

beze mnie nawiązujesz do spowiedzi i snopowiązałek

społecznych

pójdź uczyć i obić cię każę

westchnij sobie jeszcze i idź

skończ z pracą u podstaw zacznij wystane życie

niech wiatr budzi się w snach

niech kołysze się popiół

u warg pod zadumanymi oczami

korepetycje bażanta są w kolorach

oświecenia

świątynie mądrości stanęły na czaszkach oddzielonych

ty spociłeś się przy gilotynie

skończ z przedawnianiem zbrodni w mitach

zjedz Woltera jak Ea

skończ w domu wszechświata

>>>

* Łagodnie to rób *

Łagodnie to rób

nie czerp z byle czego

łagodnie stawiaj banki tęczy

patrz jak ładnie wokół

gdy kocha cię świat

podtrzymuj szlachectwo nocy

nawet gdy szaleje dzień

prawie zasypiaj na

boisku piłkarskim w Krakowie

ładne oczy zmruż

pęknij ze śmiechu wewnątrz

tocz się gdy ziemia ucieka spod stóp

za jakimś dziewczęciem poznanym

zanim zaczniesz tęsknić za cierpieniem

pochyl się nisko

ziemię wręcz całuj przy ulicznym zdroju

wyzwisk nie podnoś z rynku

zaczniesz otwierać kabarety w Berlinie

zanim się spostrzeżesz

olśnić się daj snom

konopnym żytnim gryczanym

pieska pogłaszcz i Kościuszkę

zawadź parasolem o kasztanowca na Plantach

kołysz się w takt wypadających zębów

nietracący nadziei jak baobab

spokojny na wieki

chroniący bez schronienia

pod czapką i pod dachem

w cieple namaszczasz paleniska duszy

plamisz ogień tkaniną rosołu

zdobywasz fragmenty narządów

przy pomocy programu

pogrzebaczem zdzierasz pajęczyny

dłonie bieleją od tynku

sen zamienia się w kota gitary

zadowolenie po wielkim cierpieniu

zakatarzenie po jakimś zamążpójściu cieni

cierpieć bo jakoś niewinnie jest

z winem w lesie

cierpieć łagodnie bo jakoś

schludnie po ciemku nad miastem

docierasz do krańca spokoju

zawracasz aby wyczyścić zęby

zanim zrozumiesz

to nic

>>>

* Pidżama Dalajlamy *

Zagadnąłem kapustę i jakieś zwierzę

co wy na to towarzyszko materio

co myślicie o pidżamie Dalajlamy

o jego rączkach i w ogóle

jaki piękny człek i jak się uśmiecha

choć ja mu współczuję

Co wy powiecie o takim na przykład Pol Pocie

– towarzysze?

o panu doktorze – zachwycająco

elokwentnym w śmierci Wschodu

o ofiarach w Stonehenge

coś mi wyrosło pokoju

i powiem wam, że nie wiem co to jest

jakaś wierzba czy coś?

wy materio towarzyszycie ideologii

od lat, więc może wy udzielicie mi wyjaśnień

spudłowałem za pierwszym razem,

gdy strzeliłem do szeryfa w zoo

kapryśnie zakasłałem zanim opadły płatki

kędy ziemia czarna, kędy Himalaje

zagęgałem na samą myśl o pacyfizmie Lamy

napisałem na plecach stworzenia

stój – nie podnoś ręki na całusy

zamęt w kieszeniach i w bieliźniarce kaplic

klękaj na wybiegu dla tygrysa

udaj Dalajlamę i gryź trawę przed bestią

skamlanie to nie wybawienie

kapłanki to takie małpy zamyślone

zadość uczynienie Sorbonie

zadośćuczynienie za grzechy młodość

tak dozwalane, dozwalane przez władze

preferowana kapusta i pouczenia w sprawie nacjonalizmu

kapryśnie wyartykułowane zadufanie

cham – oczy do nieba

kości w piach

korzenie do nieba – głowy w piach

nie ma wybawienia, gdy nie ma nawozu

nie ma wysokich grani na wczasach

po co komu byk po łacinie

po co komu biblioteka

kolumna przed wojną ruina po

zanieś wiatr na szczyty bo zdechnie jak lama

tu w dolinie sam nie wychynie na grań

babuleńka i pieniądz

po równo

po równi

>>>

* Obłoki nad jeziorem *

Zamówiłem dla ciebie obłoki nad jeziorem

i szuwarów niezwykły czar

oraz jaką taką łódkę płynącą z silnikiem w strefie ciszy

Ja nie wiem czy można przejść mostem odległym

w chmurach bądź co bądź dwudziestoletnich

z wódką bez zakąski w niebieskim worku po śpiworze na głowie

Zamówiłem ciast gromkie brawa w kokpicie

tonięcie obok glonów i burt nieopodal strachu

odległości w przeszłym kraju spocone były jak wydra

lecz kawałek ich nie należał do spoiwa ciemności

zakręcone uczucie na temat urodzin było widoczne

Kniaź z ciebie kolego – powiedział karateka walący w wargi

nie wieszaj się przedwcześnie

dziewczyny nie są odwieczne

kaczka krzyżówka wciąż dynda na moście

niebo schodzi w głębinę jaźni

a ty czuwasz trzeźwy

Zamknąłeś spacer po brzegu w slajdzie

podczas gdy on

poszedł zaspokoić pierwszą potrzebę

zamknąłeś krętactwa przed sobą i dobrze

kowalstwa na jeziorach nie było co prawda

aż tak możliwe jak obmawianie dzisiaj

lecz przecież było folusznictwo

wichry z piorunami waliły jak trzeba

w zapamiętanie twoje

i to było walenie godne kowala czasu

Zamówiłem nazwę w pamięci i przyszła na czas

puka knykciem w pagaj

stukanie przenosi się do ust

– zęby dzwonią, język dudni

– wstawaj już (ze złud)

– w kokpicie

>>>

 

* Kawalkada przeszła bokiem *

Precyzyjnie zaplanowałem ten tętent

kawalkada przeszła jednak bokiem

złudzenie tylko pozostało, że bohaterowie odjeżdżają

Usiłowałem przewidzieć jak rozłoży się

bieda po tej wojnie, wojna nie nadchodziła

a potem nadeszła niespodziewanie i wybiła wszystkie konie

Zaparkowano czołgi w ujeżdżalniach koni

zatęchłych tak bardzo, zagrzybionych jak nic

gdzie mordowano sekciarzy i chrześcijan

narodowcy wynieśli się w ostatniej chwili

Pikujące samoloty nie potrzebowały nocy

waliły w serca z karabinów i zrzucały bomby atomowe

na klomby kwitnących kwiatów

To też i ja powstałem w końcu z klęczek

powiedziałem sobie – nie dam się

i dopadłem konia, wskoczyłem mu na grzbiet,

uniosłem łyżkę nad głową i popędziłem za swoimi planami

gdzie indziej, tam gdzie jest inaczej

a to przede wszystkim bezgranicznie

do niepalących i celnych w planach swoich

kamieniarzy zbawienia

>>>

* Wtedy płakał Jaruzelski  *

Konfederaci poranni otworzyli beczkę prochu

kapuśniak leciał z góry gdy wyruszali do boju

zapatrzeni w siebie zapatrzeni w zwycięstwa czar

Wodzowie Wolinian skrytykowani na zawsze przez życie

byli więksi od niejednego muzeum

Oszołomy z wielu sotni kucali w bunkrach

lecz nie zrobili niczego tak jak trzeba

Białe szyki zomowców łamały się by się odradzać

na tle czarnych fabryk – wtedy płakał Jaruzelski z zachwytu

Bojówki socjalistów pacyfikowały ulice miasta

dobijały leżące na nich robotnicze dzieci z ONR-ów i NOP-ów

lecz bez zastanowienia i Boga w sercu

>>>

* Pobiegłem co sił w nogach*

Pobiegłem co sił w nogach do Matki Boskiej

to już nie ten czas by czekać aż krew spłynie z kota

na próg domu

moje chmury z miedzi nie spalają kościołów

nie bawię się w Czterech Pancernych i psa

dopadłem ogrodu nad rzeką gdzie zdarzył się cud

nadinterpretowałem swoje przybycie tam

upadłem na kolana w pokrzywy

Na Wiśle pogłębiłem koryto

opatrznie zrozumiałem dobre intencje Cyganów

kapliczki stoją dla mnie otworem

dojrzawszy do strojenia w kwiaty

upadłem na kolana w zboże zielone

Jawnogrzesznica przebaczyła mi już a ja się jeszcze dąsam

sumienia przeżarte zhańbione nie dają mi spokoju

jestem ponad to i idę ulicą z podniesioną głową

ludzie uciekają lub milcząc odwracają głowy

upadam na kolana przed nadjeżdżającymi autami

Pobiegłem co sił w nogach po rozum do głowy

dopędziłem go po jednej z majówek

wsiadłem do tramwaju rozgrzanego pachnącego

nie zaniedbałem niczego nawet zemsty

węża miałem przecież ze sobą – mój wąż jest jak pies

upadłem na kolana rzuciłem go przed siebie

ktoś delikatną stopą przydepnął mu głowę

>>>

* Wciąż wysysają krew *

Zamknąłem siebie w karcerze –

a co siebie ukarać już nie można

ja tam sam dobrze wiem za co

któregoś popołudnia zdrzemnąłem

się po prostu niepotrzebnie

zimno mi było w tym karcerze jak nie wiem

ale anioł mi towarzyszył

dotąd dopóki napaskudziłem władzy

potem jakoś odpiłował się ode mnie

zerwałem kawał skarpy nadbrzeżnej

co omal nie doprowadziło

do osunięcia się razem z ziemią

niedużego pensjonatu dla katów podziemia

za to właśnie się ukarałem

zamknąłem się w karcerze czyli przed telewizorem

musiałem to zrobić, gdyż i tak

uczyniłby to albo Milczanowski albo Jaskiernia

jak Kiszczak zamykał kiedyś skrzydła

komary teraźniejszości wciąż wysysają krew

cóż to dla mnie takie komary

przy tym moim zimnie

>>>

* Obawiam się że nie zdążycie na czas*

Obawiam się że nie zdążycie na czas

węgorze popatrzcie na terrorystów

jak śpieszą się i mimo to przegrywają

absolutnie nie będę już obiegał lasów

koło Tolkmicka

wyszło mi to bokiem

to obieganie

głowa mnie boli do dziś po piwie, jakie wypiliśmy

i obawiam się, że nie zdążycie na czas jak my

by zapobiec tragedii

rozdwojona jaźń komunistów legnie pod gruzami myśli

i nie obroni jej ani telewizja

ani młynarz ani szewc, co bez butów chodził całe życie

absolutnie nie podam już łapy niedźwiedziowi

i nawet wtedy, gdy ziewa

to nie ma sensu już teraz

po niewczasie

>>>

* Krzyż trzeba ponieść *

Mam tę świadomość, że krzyż trzeba ponieść aż

na koniec świata by przeżyć

mam to zakodowane, że krzyż trzeba ponieść aż

na koniec świata i dać się na nim ukrzyżować by przeżyć

mam przed oczami to, iż krzyż trzeba ponieść aż

na koniec świata i dać się na nim ukrzyżować przez

jakiegoś gbura by przeżyć

mam to przekonanie, że krzyż trzeba ponieść aż

na koniec świata i dać się na nim ukrzyżować przez

jakiegoś gbura krzywo patrzącego na człowieka 

zbyt niezależnego w swym cierpieniu by przeżyć

no oczywiście, jeżeli będzie koniecznie trzeba

no oczywiście przez całe życie, czyli plus minus sto lat

taka konieczność wcale nie musi wystąpić

przecież wszyscy mogą kochać wszystkich, ot tak bez przyczyny

jednakowoż wice wersa umoralniająco krzyżować noszących

 

* Mam przeczucie *
Mam tę świadomość, że krzyż trzeba ponieść aż
na koniec świata – by przeżyć
mam to zakodowane, że krzyż trzeba ponieść aż
na koniec świata i dać się na nim ukrzyżować – by przeżyć
mam przed oczami to, że krzyż trzeba ponieść aż
na koniec świata i dać się na nim ukrzyżować przez
jakiegoś gbura – by przeżyć
mam to przekonanie, że krzyż trzeba ponieść aż
na koniec świata i dać się na nim ukrzyżować przez
jakiegoś gbura krzywo patrzącego na człowieka
zbyt niezależnego w swym cierpieniu i szukaniu prawd
– by przeżyć ten świat
no, oczywiście, jeżeli będzie koniecznie trzeba to zrobić
dla jakiegoś w końcu porządku tutaj
no, oczywiście przez całe życie jednostki osobo ludzkiej,
czyli plus minus jakieś sto lat
taka konieczność jednak wcale nie musi wystąpić
przecież wszyscy mogą kochać wszystkich, ot tak
bez przyczyny i tolerować ich ekstrawagancje w końcu
jednakowoż vice versa mogą dyscyplinująco krzyżować noszących zbyt irytująco te oznaki desperackiego buntu
– i takie mam przeczucie dzisiaj

>>>

* Kocham to, czego nie widać  *

Namiętnie kocham to, czego nie widać

i przyznaję się ze wstydem, że ja kocham to

jeżeli poznałbym siebie do końca

co czasem udaje mi się, lecz nie na długo

i nie w taki sposób abym nie naigrawał

się do woli z woli, to pewno kochałbym tylko

siebie najbardziej, gdyż obcuję z sobą

już tyle lat i widzę siebie najczęściej

cokolwiek bym nie kochał to zaraz znika

mi z oczu i pojawia się w to miejsce

coś, co jest materialne jak rozkoszy chwila

i nie o to chodzi, że uczucie słabnie

tylko raczej przedmiot miłości

rozpływa się w mroku wyobrażeń o nim

mętnie jest w głowie czasem i to od źródła samego zazwyczaj,

gdyż nie wytrzymujemy zbyt długo w strumieniach górskich

zaraz spływamy w doliny

i taplamy się w tym wszystkim, co gromadzi depresja,

czyli w nieczystościach własnych delt

one przesłaniają nam obiekty i powierzony nam czas

obyście, to co kochacie widzieli do końca

 

* Kocham to, czego nie widać *
Namiętnie kocham to, czego nie widać
i przyznaję się ze wstydem, że ja kocham to
jeżeli poznałbym siebie do końca
co czasem udaje mi się, lecz nie na długo
i nie w taki sposób abym nie naigrawał
się do woli z woli, to pewno kochałbym tylko
siebie najbardziej, gdyż obcuję z sobą
już tyle lat i widzę siebie najczęściej
cokolwiek bym nie kochał to zaraz znika
mi z oczu i pojawia się w to miejsce
coś, co jest materialne jak rozkoszy chwila
i nie o to chodzi, że uczucie słabnie
tylko raczej przedmiot miłości
rozpływa się w mroku wyobrażeń o nim
mętnie jest w głowie czasem i to od źródła samego zazwyczaj,
gdyż nie wytrzymujemy zbyt długo w strumieniach górskich
zaraz spływamy w doliny
i taplamy się w tym wszystkim, co gromadzi depresja,
czyli w nieczystościach własnych delt
one przesłaniają nam obiekty i powierzony nam czas
obyście, to co kochacie widzieli do końca

>>>

* Gaduła  *

Gaduła z niego ledwo dał spinkę już zasnął w Panu

przestał mówić, mleć jęzorem i odszedł w zaświaty snów

popierajcie kuchnie francuskie, oj popierajcie

może każą w zaświatach zjadać swoje znaki zodiaku

mignął w luminoforze jego głowa jak kapusta zielona

coraz mniej słyszalny udał się po motywację życia

czyli śmierć

korzystajcie z jego doświadczeń póki echa brzmią

póki góry odpowiadają jego głosem za chwilę

wszystko ucichnie i zaśniecie razem z jego światem

który przeminął

>>>

* Zesłałeś Ducha Świętego*

O Panie! Zesłałeś nam Syna

popatrzyliśmy z niedowierzaniem

– powiedzieliśmy – nie znamy języka, w którym do nas przemawia

Ty nauczyłeś go nas a my powiedzieliśmy

– musimy najpierw to, co zostało powiedziane zapisać w książkach

książki napisano a my powiedzieliśmy

– to jeszcze trzeba w życiu sprawdzić

Poświęciłeś Syna dla nas  a my powiedzieliśmy

– no dobrze, a co z Duchem Świętym?

Zesłałeś Ducha Świętego, a my stwierdziliśmy

– jeszcze tylko musimy zobaczyć Ojca

>>>

* W kurhan chan *

Zapłacze ojciec, zapłacze matka

zapłacze cała makatka

nad sto-łem w kuch-ni

Zapłacze w nas sędzia zapłacze stepu człł-ek

zapłacze cała rodziii-na

Zapłacze bębniarz, zapłacze sprawca

zapłacze koło komina

Zapłacze Wojciech, zapłacze Ziutek

zapłacze cała Milicc-ja

zapłacze w zbożu też szara myszka

a ja pochowam ofiarę

czy ja zapłaczę dziś jeszcze nie wiem?

na razie nie mam ocho-ty

jeszcze nie jestem całkiem sfrustrowany

jeszcze w coś wierzę i ufam

niech się zapłaczą na dzień dzisiejszy

niech się zapłaczą w obłudzie

ja tam nie kwękam nie rwę paznokci

nie posypuję popiołem swojego ego

a ja go pochowam, a ja ich pochowam

ja się nie boję chowania

niech się dopełni, co ma dopełnić

niech idzie w kurhan chan

niewoli

>>>

*Gdzie nie ma wolności *

Co było a nie jest do pokazania

to oni mali

za każdym razem zrywam czereśnie

to oni niedbający

płótno jest szare

to oni zakatarzeni

moc tego żelazka jest nieznaczna

to oni zapluci

zewsząd zbliżają się pajączki lata

to oni biedni

dlaczego kosmate stworzenia są ludźmi

to oni wybebeszeni

zapłacone, można wychodzić powoli

to oni krótsi

drgające grdyki w kotłach

to oni odrażający

co mieli a oddali mają nadal

 to oni zepsuci

kucają przy stosiku pieniędzy

to oni zaprani i zapaprani

lukratywne posadki atakują

to oni mącący wodę

są wszędzie gdzie nie ma wolności

mali kucający z przyzwolenia

>>> 

* Osły wydeptały zboża*

Ba,

ruch to dopiero

był za wsią

nakłoniłem więc sąsiadkę przyjaźń

do skorzystania ze mnie

zapomniałem o ustach szlachetnych

Ba,

za każdym razem zapominałem

bo tędy przeszły osły

patrzę jak wygląda dziś

ten kraj

a jak serca sprzymierzonych z rzeką

Ba,

zagadnij więc sąsiadkę prawość

nakłoń do wyjazdu nad Bosfor

tam ją dopadnij

Ba,

wiele można zdziałać myśląc o jednym

ale nie tu gdzie osły

wydeptały nie tylko zboża

i wsie wydeptały sumienia

za płotem

>>>

* Nie można mieć Morza lecz można mieć miłość *

Demonstracyjnie wyszedłem ku miłości

pochwaliłem się nie byle czym

samym Chrystusem i jak sprytnie zauważył

Święty Augustyn nie można mieć Morza

lecz można mieć miłość

Pokazówkę urządziłem nie na darmo

z procesją wyszedłem na wywieszone transparenty

członków rady parafialnej składającej się

z dawnych dygnitarzy partyjnych

to mnie gdzieś zadzwoniło nie im

Zatańczyłem, zapłakałem, skorzystałem

z kilku upokorzeń i ozdobiłem się

medalami

pokój poczyniłem w domu, zjednoczyłem się

z dziewczyną

w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego poszedłem

stworzyć podwaliny Nowej Ojczyzny

maszerowałem długo i kłaniałem się ludziom

dotarłem do balasek i wmurowałem

co potrzeba

swoją historię, swoje uczucia minione,

swoje zaskarbione tęsknoty, swoje upragnienia,

swoje dostojeństwa ministranckie,

swoje złudzenia ministerialne,

narodowe – wmurowałem nowe: OK (okay)

zamiast: SB (stara bieda)

>>>

* A jednak kochać – woła on  *

Rozkochany w zbożu rozkochany w pniakach

ciąży kolektywnie ku zapowietrzonej Ukrainie

mam z czego się naigrawać ale nie będę

on i ja to wychowankowie pokrzyw i krasne mamy lica

z dziewięciu nas było z Albatrosa i zewsząd wiało chłodem

szkielet konia poczwórny gonił przez step

a fale historii uciekały spod kopyt

w oczach miałem słońca blask dopóki mnie nie dopadł

potem siedziałem zgaszony na jakiejś grzędzie w Austrii

rozmiłowany w zbliżających się wyborach marchwi

czegóż mógł oczekiwać od swojego spowiednika

zapłacił za grzechy więc wyszedł z klasztoru i tyle go widzieli

Zarąbali mu szkapę, dopuścili do rozeschnięcia się łajby

zalali mu wóz strażacki jakąś pianą bez sensu

nie mogąc wypełnić rozkazu przeoryszy postanowił

kochać bez ograniczeń a ja mu na to tak:

ciężki z ciebie ciemięzca i nie wiesz nawet co to Biskupin

będziesz czkał i czkał i nie doczekasz się w Gileadzie na ser

a dzwony biją w małej katedrze a drakkary płoną

w Szwajcarii spadły skały na swoje odbicie w wodzie

i wiecie co się stało potem

wieszcz spłonął w purpurowej dyskotece

i nie napisał o tym jak wyrywali mu żebra, skrzydła

i paznokcie w Kazachstanie w dowolny sposób

poskromiłem szczękanie broni i strzykanie nogi lewej

zasłoniłem bagnety wiernych muzyków i zrobiłem

to w miarę poprawnie

gdy dzisiaj wspominam o strachu to mówię sobie

gładził on gładzę ja sumienia czekaniem nie czkaniem

na niewiele się to zdaje ale przynajmniej

ryby biorą w rzekach wspomnień przedszwajcarskich

kopyto podkute to i większa pewność siebie

kochać jak to łatwo powiedzieć, nie operuję datami

terminy nie obiecują a jednak kochać – woła on – dzwon

jakbyś mógł podać mi to, jakbyś mógł podać mi twarz

ręcznikiem wytarłbym ci ją na zawołanie

i książkę bym wydał z kawałkiem tego ręcznika

pędźcie dzieci pędźcie na łeb i na szyję na Ukrainę

i co opowiadali to opowiadali o Zachodzie

i porobiło się nagle w miłości, w portykach stepu

kap, kap, toczy się w snach, toczy się łza, łza starca

nad brzegiem samotności

gdy nie ma wolności w wierze

>>> 

* Komin fabryki  *

Komin fabryki majaczył betonowy

wystawał ponad zabudowania rolnika

a rolnik jeszcze bardzo młody

rozmawiał z obcą kobietą o Nowym Jorku

a wyglądał z daleka jakby

zjadał komin który ich dzielił

pod wielką jabłonią zagnieździł się

chrząszcz typowo polski

po remontach stu utrzymujących go

przy życiu

W skrajnym przypadku młody rolnik

nie wstępuje do partii chłopskiej i wypluwa komin

popatrzcie jak wypluwa komin

nie znajduje niczego nowego

poza ciągotami do nowojorskiego biznesu

nowego lecz korzystnego bez szpanerstwa

komu uda się zwalić komin polityki nie warty nic

by nie wystawał ponad te czasy 

>>>

* Leć biała gołąbko *

Zagrzać miejsca Jebusytom lub Waregom

zapełnić dziuple koczkodanami lub węglem

on to wiedział, ale nie ty

jakże ona miała wszystko załagodzić

jakże biała ptaszka miała to uczynić

przecież poleciała za Jasiem do Śląska

a Jasio Bóg wie gdzie?

teściowa nic nie wie na ten temat

a jej pies warczy na mnie

biała gołąbka i rasowy pies

ze wzgórz porośniętych winoroślami

przepięknie rozpiętymi na stalowych drutach

kręciłem film niezłą ręczną kamerą

gdy zapadł zmrok zastanowiłem się nad grzechem

odpuściłem moim winowajcom

i schowałem kamerę a życie potoczyło się dalej

jak butelki po rieslingu

o krok dalej potoczyło się życie

błona bębenkowa w uszach muezina pękła

pod wpływem śpiewu, jaki rozległ się z minaretu

i to był jego własny śpiew

o dziwo minaret nie poszedł w bagna

stał ciągle na niewinnym wzgórzu

skąd rozciągał się niezły widok

i skąd zawsze rozpoczynano bitwy

ostatnio nawet pobudowano tu stację telewizyjną

bocianów pełno i pocałunków doczekanych też

lecz sporo mniej niż bocianów

gdy rozdano karty dobra wróżka męskim głosem rzekła

spójrzcie to śmierć a to życie

a to dodatkowy As to jest As Ali

ale baba nie dokończyła i odleciała na miotle

i co się okazało nie była to dobra wróżka

tylko samiec Beria w przebraniu

a Ali był z minaretu

seler wystawał z kieszeni jednego kuternogi

drugiemu kuternodze dano szansę

przeproszenia za to, co uczynił bliźnim

pierwszy kuternoga a było, za co przepraszać

kuternoga odkręcił zapasową rękę

i tą, która mu pozostała wyjął seler

i zaczął gryźć powoli jego biały miąższ

szansa na szantę przeprosin zniknęła

jeden taki nie duży zapalony myśliwy

pochwalił się wyczynem nie lada

upolowawszy swojego przeciwnika

i zawiesiwszy na ścianie trofeum, powiedział –

toż to był wróg ludu pracującego miast i wsi

i cóż się znowu okazało – ten zastrzelony niby

przeciwnik nie był wcale martwy tylko udawał

będąc postrzelonym i w jednej chwili zszedł ze ściany

opluł tego nie dużego burmistrza jak się okazało

a potem przeprosił i powiedział – leć biała gołąbko

>>>

* Rumpelstiltskin i Syberia  *

Pomyśl, co z wyrokiem, pomyśl co ze mną

Karmazynowym Piratem miałem być

została mi tylko nienawiść, ale zmienię się

z szablą miałem pobiec na szaniec

zryłem tylko kartoflisko jak dzika świnia

Pomyśl, ile czasu zajęło ci dźwiganie zegara

a we wskazówki piorun trafił i tak po drodze

jakieś wąwozy sprawiły że zgubiłeś je

lub zamieniłeś na pomarszczony krajobraz

Zapytałem tylko, co z wyrokiem dzieży

tak jak piec dymiący, grzejący, samotny

Rumpelstiltskin zbudził mnie ze snu

ale tylko jeden raz i wiedziałem co mu powiedzieć

pomyślałem i szybko odpowiedziałem

w zamian czekoladkę czy coś dostałem

Zapchana droga zepchnęła moją ciężarówkę

a ja podążałem na wojnę i nawet miałem pamiętnik

chciałem bandaży i pielęgniarek a oberwałem

tylko jeden guzik od rozporka zapinanego pod KC

Zamyślony w śladzie czołgu dopijałem kompot

a Pan Propper strzelił z palców i pękła z trzaskiem

mucha siedząca na moich szarawarach

Jakiż ciężki był los upadłej kobiety myjącej się

w rzekach nieznanych wcale nie małych, kamienistych i rwących

jakiż ciężki był los plastykowych lalek

pogubionych leżących przy żelaznych traktach

wiodących na Syberię do Magadanu

>>>

* 2000 rok  *

Lecą małe pomarańcze

jakiż cel tego lotu

lecą kabarety

jakiż piorun to przerwie

maleńkie zęby na trawie

kiedyż to ciasto zapiecze

ulica omdlała na wietrze

biegną zalani towarzysze

niedola ich matką

mądrość obca ich rozdartym sosnom

rządzić tego im trzeba

kule nosi jeździec chmurny

kule lecą poprzez świat

towarzysze lepią pomarańcze

z czegoś pomarańczowego

na jajach usiadł ptak

wspiął się na gniazdo niegodny

zegarek zgubił mniej niegodny

nad jeziorem zgubił tenże zegarek

a oni się kochali wtedy na łodzi

wulkan o mało co nie wybuchł

w jednym z ich miast

z pozoru były ich

tak jak i wulkan

nic z tego mały –

powiedział bez do mlecza

twoja koncha pełna mleka

zniknie przed czasem

rodziny pełne łez, a jak

rodziny pełne miłości, marzą się

zbliża się to co nieosiągalne

jeszcze wydawało się sto lat temu

zbliża się dwutysięczny rok

jak lot elektrycznej pomarańczy

>>>

* Piratów tragedia *

Zazgrzytały łańcuchy pirackie

zerwał się statek z cum

kotwica odpadła z pluskiem

łysy kapitan krzyknął

straciłem oko – ruszamy

różowa papuga zazgrzytała –

Naród z Partią – Partia z Narodem

i pofrunęła na ląd

bezdenny kapitan wzruszony odpływem

zapalił wrogą łódź

statek wyszedł na redę

ci, którzy nie zdążyli na pokład

rzucili się wpław, ale nie wszyscy

niektórzy odpuścili tą sytuację

i poszli od razu zgłosić się na policję

po falach potoczył się zgrzyt

piana porwana w powietrze

zmieszała się z dźwiękiem

i osiadła na wąsach kapitana

umysłowy kuternoga

przemówił ładnie do załogi

– jak nabiorą w usta wody na nasz widok

to łupy już prawie nasze,

tylko wy nie zróbcie tak jak ostatnio

– zwalniając spinakery, gdy wstała tęcza

na pełnym morzu flaga poszła w górę

piękna czerwona trzepotała na wietrze

sierp zgrzytał o młot

a w bocianim gnieździe

zieloni majtkowie rżnęli w karty

aż puch sypał się w dół

po przebyciu oceanu wielkiego jak wanna

piraci napadli na rybacką osadę chodowców konopii

chłopi rzucili kosy i sieci by

przyjrzeć się atakującym

baby odwracające flądry popatrzyły

pod słońce

zgrzytnęły kurki w pistoletach

łodzie dobiły do brzegu

bose stopy zetknęły się z mokrym piaskiem

wtem na dźwięk dzwonu

eksplodowały płynne ładunki jądrowe

zakopane na plaży

Partia bez Narodu poszybowała w niebo

na zawsze

po chwili tylko zgrzytanie zębów

łysego kapitana rozmodlonego

nie wiedzieć czemu na topie

przypominało o niedawnej

piratów tragedii

>>>

*Zakrwawiony świat Plastusia*

Zakrwawiony świat Plastusia

Plastusia trzeba wychować bez

krajobrazów śmierci

nie można zapomnieć o tym

że na froncie jest Plastuś

chciał być uczciwy niech wie

że atrament to coś, co plami

gadulstwo małych obywateli

czai się jak wąż na ulicy

będzie głupota szaleć

ludzie szykują się

do wyjazdu do Warszawy

kocha Plastuś wroga

kochać Plastusia tylko dlatego

że uczciwy, ale jeszcze

nie przecierpiał swojego

proboszczowie idą na współpracę

aby przeżyć i giną pomimo to

lewicowość małych obywateli

zamknięte karły jak zwykle

w księgach zdrad pełno

co w niektórych dużo autentyzmu

nie można nienawidzić Plastusia

Plastuś nie nienawidzi

zagadnął lisa rudy złoczyńca

wrzucił granat do kościoła

były komunista jest proboszczem

a były proboszcz komunistą

nawet, jeżeli bzy nie przystąpią do programu

to i tak nie uwierzę w ludzi zadających ból

ale po co cierpieć nadaremno

ku prawdzie trzeba iść

nawet jeśli liść zakrywa udo Plastusia

koniecznie Plastuś musi zjeść swoje akta

przecież feudalne rewolucje się ciągną i ciągną

mamuty się zdarzają w smolnych trzęsawiskach

a co dopiero pasożyty w strukturach żywych 

>>>

*Nieopodal Pireusu*

Zakopano końce jak grule

nieopodal Pireusu

zamknięte zjeżdżalnie zardzewiały

byle jakie drzewce wbito w szczyt

zagadnięty Achaj wyjął fajkę z ust

i rzekł – to ona mi tak dopiekła

że uciekłem na tę wyspę

język tu niczego sobie i trawa

prawie zielona

kupczyć można byle czym

bo zjeżdżają Persowie co dzień

lato prawie każde wydaje się większe

miękkie części pilota są widoczne

na falach i szczytach

zakończenie stalowej sieci

zwisające z portyku dynda jak trzeba

dzieci wybiegają doić owce

na podwórzach akademii

z piórkami czekają najeźdźcy

z duszami na ramieniu tubylcy

węszą za złotą kaczką

otworzyli wreszcie hamburgerodajnie

oszczepami

otworzyli wrota portów bezcłowych

ser i kolumny weszły w piąty wymiar

rzekł pasterz broniący ojczyzny

– pieniądze mogą wiele zdziałać

dla urzeczywistniania idei

>>>

*Włączyłem baterie czuwania*

Gdzieś w przestworzach

zacząłem myśleć za dnia

włączyłem baterie czuwania

jak jakiś statek kosmiczny półautomatyczny

jak wół roboczy bliskiego zasięgu

wysłany dla bladych jaj wylęgu

zdumiały się moje oczy

na widok cierpienia

tam daleko od Ziemi

wyszły z orbit nie całe

gdy wchodziłem w strefę cieni

Gdzieś w przestworzach

natknąłem się  na własne przeistoczenie

nigdy bym się nie spodziewał

że może tam być

nie wierzyłem że może mi się to przytrafić

byłem przecież osłem

jak zwał tak zwał

Nadąłem się jak baca

z czułkami jak jakiś odludek

zakląłem, zrzuciłem co miałem zrzucić

cofnąłem maszynę

dmuchnąłem świeżymi spalinami

na blade jaja

Przecież przestrzeń jest taka przestronna

a mnie akurat udało się

natrafić na cenne znalezisko

tak potrzebne jakże prywatne

o wydźwięku totemu lub idei

ale ideologia zaspała nie wyczuła tego

czegoś mi było brak a jednak

ona we mnie nie wyczuła

co się święci

W przestworzach zabrakło

miernika i zwykłego odczucia piękna

przerażony pchnąłem maszynę ku Ziemi

zerkałem jeszcze za siebie

na cudowne blade jaja pozostawione

na planetoidach dla wylęgu

może beze mnie nie zginą

a ja cóż muszę wracać

w końcu stałem się odważny

to oczywiste, że i konsekwentny

to normalne, że i prostszy

nastawiony na powroty choćby takie jak ten

zawróciłem, gnam jak szalony

jestem zdumiony przeistoczeniem

walę na oślep dłońmi po przyrządach

nic mnie nie obchodzi oprócz radości

zwycięstwa

wszystko na szalę zwycięstwa

miłość tam czeka obok hańby

wiem co wybrać wiem co zwyciężą

jaja inteligencji i tak się wylęgną

ludzkość i tak zbuduje te domy

nie ma mowy o strachu, gdy chodzi

o przyszłość

>>>

*Przybysze*

Zamieszanie powstało wskutek

niezrozumienia opcji górnolotnych

w kwaśnym mleku pływały bowiem

lodowe bryły a w kakale odbijały się

szczyty gór

to nie prawda jakobym był wędrowcem

od dziewięciu miesięcy

kolegę stworzyłem sobie sam

i za dryfowanie wiedźm odpowiadamy razem

kolejne miesiące wspinaczki

stały się gehenną zabezpieczeń dzwonnic

zawsze mówiłem – oni powiadają,

że prawda to, na co dzień zbędna rzecz

wystarczy plwać na skorupę

ale ja się pytam kolejny raz –

czy to zmieni jaja w coś innego?

bociany odlecą ze swoimi rocznymi dziećmi

a ja będę czekał znowu w Sudanie

nie mogę streszczać cudzych błędów

swoich wystrzegam się, lecz dopiero

od niedawna

odkąd pokochałem ranę mam w ciele

głęboką na cztery rosyjskie czarne wiorsty

spójrz – oni są przez coraz mniejsze „O”

a prawda i tak jest nie na pasach

co prawda ja nigdy nie byłem na pasach

a chcę być na terenach wypalonych

przez dobrych komunistów

jakaż panie kompromitacja te składy rady

jakież panie zgorszenie ci niewierzący u władzy

toż to bocianięta nie ludzie

a jak podkręcają wąsy jak cesarz Franciszek

albo jak Piłsudski a niektórzy znów jak Wałęsa

a przecież to przybysze

ziemniaki zawrzały w kotłach

po przestygnięciu wypłynęły

na powierzchnię oliwy

po dopadnięciu do nich mlaskali

dłuższą chwilę

dzięcioły stukały

przywożono komputery

do chat gdzie wymieniano je na kolorowe szkiełka

właściciele chat poszli po rozum i po powrocie

przestali zakładać komitety gminne partii

skończyli z tym i wypromowali wieszcza

Panoramixa, który dał im eliksir z jemioły

padły wszystkie koty od jego zapachu

padły wszystkie w całym państwie

no i bardzo dobrze

one też nie widomo skąd są

gdy nadejdzie noc można je pomylić z wszystkim

>>>

* Tablice na Wschodzie*

Zamknięcie tego typu

nie było przewidziane dla

ludwisarzy

o, dziwo

kędy lał się żar

Czeremosz błyskał z dala

a ja jak zwykle

biedny ogorzały antykosmita

nie widząc gniazda

szedłem krainą skrajem

zamknięcie jakoś nie pasowało

do formy zwiniętej

w skrzydło Belfegora

manny nie było na grani

nie było po co tam iść

ledwo spadły pierwsze

dzwony jak deszcz

zerwał się kaptur z oczu

zobaczyłem roztrzaskane tablice na Wschodzie

popatrz matko tam

mordują Ukraińców czy naszych?

nie waż się im przeszkadzać

to dusz wyłuskiwanie jeno

mieszkaj w nędznej chacie

póki ci pozwolą

bo jak braknie im łań

na tych pustyniach przyjdą po twoje

wszystko

lecz potem spłoną na szczytach zbrodni

zamknięcia przechodzące

w zakończenia blednące

są całkiem podobne do gwiazd

a ty wymawiasz gniazd

jeszcze straż i wielkie głupie narody

co nie usiądą aż zapomną

międlisz w ustach – ledwo ledwo

pal się nie naostrza sam

przeszły głodne dropie i perlice

zawaliły się mosty po powodziach

tętent usłyszano nawet w kuczkach

czterech jeźdźców

biada biada usłyszano na strzechach

dyrygujących w rządach nienawiści

kły zwisają od uszu by wyseplenić

pouczenia

makabryczne odkrycie hańby

całego narodu, który dał się stłamsić

widłom i siekierom

przeżywają stłamszone narody

w górskiej dolinie cię opije

potem zedrze skórę

nabije na czubek gwiazdy wieczornej

zamknięcia tuż przed

i tuż obok

zamknięcia ciał po wyjściu dusz

a nawet nie drasnął go kot jak ktoś

zaczekasz – to i tak nic

to nie da tobie

nie zaczekasz to i tak

państwa ci nie da

lisie kity odróżniają

Samojedów od skinów

powiesz – kocham Żydów nieeksmitujących

chciałbym widzieć ich sławę

na Synaju po powrocie z niewoli

gdy wydadzą swoich morderców

wskazując ich palcem z Ukrainy

w Megiddo

>>>

* Kawałek zagrody*

Kawałek zagrody czy to kawałek niepogody?

jadę bardzo szybko z przeciętą oponą

jakaż zemsta na usta się ciśnie?

w rękach nie pozostaje nic –

czekaj na mnie na Ibizie

smród jak tęgi rosyjski mróz

wielu się uratowało z pogoni

wielu nie dojechało

ja dojechałem

jednego drzewa mi trzeba

powietrza słodkiego po burzy

kawałkuję serca i odklejam sumienia

jej oczy zaplątują się, choć jest

już po ślubie

mewa stanęła w pracy na wentylatorze

są to jej piersi

czy ja wiem, co się święci?

kandydat nie zrozumiał, że mówię do niego

ale zapłon zdecydował o tym

że odjedziemy na czas pożogi

tam miota się złotowłosa bez przyszłości –

za plecami miota się złotowłosa

bez przyszłości

dlaczego ja patrzę na to?

nie wiem

nie kocham jej

nie kocham nawet szybkości

jej piersi w kąpieli

skojarzenie uczucia z piaskami

i w tym samym momencie

z Tatrami

jedź – powiedziała – tam gdzie nie ma wyrzutów

i spotkaj się ze mną

nie powiedziałem – trawa już porosła

ścieżki do twoich panowań i pęknięć bosych

nie piję – podczas gdy ptaki zniżają się

w okolicach grani siadają jak czarne cienie

dziecko na rękach jak na noszach

ma bieliznę w zębach

skalny uśpiony nie okrywa biednych deszczowych

zetrę na proch myśliwych polujących

na ranne zwierzęta

o czym tak naprawdę myślała Caryca Zydeco?

gdy ten z harmonijką z Missisipi dukał poezję

dokończono na winie usmażone jedzenie

zawołać kelnera pędzącego – rzeczono –

doprosić będących na szlaku –

kłaniać się kłaniać

zaśnij – zaszemrał górski strumień

wielkie jelita ciągnęły się od Krymu do Rzymu

więc podniosłem je a nóż są święte

nocą stanęła jak wybawicielka

po tym jak zastukałem w ścianę

otworzył się znowu na rany

zmartwiony człowiek

odważył się przemówić do ludzi

po raz trzeci

w opłakanej skale

>>>

* Zawiodła mnie mięta*

Zawiodła mnie mięta

spuściłem oczy na ziemię

w zdewastowanych chruśniakach

chruściele westchnęły cicho

i powiedziały wreszcie, że

faktycznie są też zdewastowane przez wiatr

mały piaskowy skrzypłocz poddał

ton takim jakimś spróchniałym

dentystom i zaczęło się

blaga goniła blagę w tej niby kaplicy jesieni

zeschłe liście służyły za ławki

koklusz był spowiedzią

metodycznie odsuwany w zarzecze

zdenerwowany tym okropnie

walnąłem wreszcie pięścią w lustro wody

kogoś macie, przyznajcie się

czy to pasterz, czy to chłopski

przewodnik czy to może baca

ja to wyniucham wcześniej czy później

jak już miętę nie raz

i nic nie osłoni tej tajemnicy

kopać dżdżownice w taki deszcz

wykopać metro i foremkę do pisaku

to zbyt mało żeby posłyszeć niesłyszalne

na co dzień klaps, klaps

to idzie letnio obuty reżyser z Nowej Huty

międli lebiodę i chłepce z manierki

targać mu brodę – rzekłem – targać mu

zdecydował się na przekroczenia stanów

przestano wtedy spychać gniazda

wyeksponowano na perci

wyeksponowano na gruszy

jechać – padł rozkaz nawet i pod górę

zachwycony rynkiem zabytkowym

podciąłem konie i zapuściłem silniki wraz

zaczesany stróż zdenerwował mnie

koniecznie chciał obejrzeć jasełka ziół

i nie straszne mu były jutowe worki suszu

co przykryły oczy

zapatrzył się na śmierć

poczekaj kochanie kolego

poczekaj na maj i rożki do pierogów

w łopianach jak drzewa

w szalejach jak telefoniczne słupy

miała być mięta a nie całująca

nachalnie dziewczyna

miała być rodzina a przez chwilę

była odlatująca łyska

rodzina jednak zwyciężyła

i wystartowała jak chruściel

sponiewierany, potargany, ale prawdziwy 

>>>

* Wyspy Dziewicze*

Zdecydowanie zaszczepiono lekkim sokołom twardość

pozbyto się helikopterów w sercach jest pusto

męczenie kapusty stało się niekoniecznie okrutne

ponieważ dzieci ubyło i dzieci nie wystarcza

gdzieś koniunkcja dąży do alternatywy i poci się

żeby zobaczyć to wszystko trzeba wielu lat bezustannego

patrzenia w okna jesienne a nie tylko także białe wiosenne

Tyniec popłynął rzeką w dziesiątym wieku jakimś promem

zebry spłoszone w Krakowie zapłakały po cegieełach

rzuconych niedbale przez kochanieńkich milusińskich

Długi Targ zrobił się jak kiszka i kawa smakuje lepiej

dziecięce poglądy w takim miejscu służą wytryskom Neptuna

popatrz jak kołują nad miastem Kant i Siemens drewniany

a Memling memłał – miałem te notatki przed katedrą

pięknie grają w Kamieniu na chórze piszą w prezbiteriach gaszą w ścianach

nawet baca nie może na Montrmartre zaśpiewać „Bo jo cie kochom”

taki tu rozgardiasz hałas memento mori i szelest w Okręcie Pralni

że trzeba przepłynąć Bałtyk wolności

Sokoły defilują wręcz lub homoseksualnie paradują nad górami

w Nowym Jorku prawie tak samo jak gdzie indziej

pomarańczowi przenoszą się na okręty wypływają w najkrótszą

drogę do Polski poprzez Gdynię – Wejherowo – Lublin i Stanisławów

marne te czaszki powiedział ukochany nie warto ich szukać

produkować nowe zewnętrznie podobne do tamtych bardziej brudnych

zachciało się rodakowi zachciało się rodaczce zachciało synowi takiemu

lepią żołnierzy wysyłają sprośne kartki lepią kolorowe bałwany

ciemnieją pamięci umierają na szosach nie tylko cykliści padają pszczoły

wybuchła zima cudowna i radosna mafie zakochane w miastach i ministrach

jeżeli zdecydujesz się zastawić miłość i życie choroby będą omijać cię

do czasu a kapusty nie będziesz musiał nosić w beczkach tylko w butach

ukryta nienawiść paskudzi miejsca w parkach krytyka nie twórcza

staje się obmową wyzwiska tworzą aureolę dorosłych trawa więdnie

praptaki kołują nad polskimi górami spadają jaja jakieś na sklepy

bieda-szyby nie są powszechne na przemyskich wsiach

nazwiska polityków zdobią ściany kościołów jak symbole szatana

atakującego Chrystusa ze wszystkich stron przerażonego Lucypera

skręt skręt jeszcze raz skręt kierownica urwana skręt nie wyszedł

dzieci płaczą na reklamówkach dzieci płaczą w reklamówkach

krokodyle czekają pod statkami sępy czekają na grani Pałacu Kultury

kochać tendencyjne programy kochać tendencyjne czasopisma kochać tendencyjnych ludzi

ależ to skomplikowane gdy drżą ręce z przepicia przepalenia i głodu

Wyspy Dziewicze wzywają trzeba kupić nowe buty

Miles Davis gra po cykucie właśnie w Komańczy sennej w łunach

zapadła w pamięć grzybówka pozwala umierać godnie trzy tygodnie

lukratywne miejsca w siatce społeczeństwa przed telewizorami

sprawiły że wielu wybitnych przedstawicieli i członków zdarło sumienia

kora była kiedyś sumieniem drzewa jak ubranie lasu jak trwanie

niewinne decyzje przyrody daleko mają do okrucieństwa

zdecydowanie nie można zjadać komarów tak jak hamburgery

to nie to samo w pępku świata może tak ale nie tu w Polsce

trawestacje Toski w wykonaniu Hendrixa nad Wisłokiem w Babim Dole

po cegieełach

>>>

* Penicylianie*

Skonsolidowałem moją teczkę zabrałem dwa pióra po prostu

ona dzielna kobieta wyszła właśnie ze szpitala a ja

zapadłem na uszy wyjechałem przez kiszkę z miasta

nie śniłem wtedy tak często zgadywałem co jest z tym pasztetem

zanim dopytała się o jakieś jestestwa już miałem własną Summę

nadzwyczaj korzystne jaja wysublimował wczoraj czarnoksiężnik

nie wiem jak mu było na imię i nie dowiem się pewnie

ponieważ został nad ranem zabity jakąś deską przez nasłanych

od króla zbirów ale to już tradycja tego dworu gdakanie

i zabijanie nawet nad ranem co się nie mieści w głowie

tu nawet masłem się myją i uprawiają bezpieczny folk

w samo południe Asyria mi w głowie przestawiła głowy ścięte

w głowach sprawiają że ludzie się obijają długo się obijają

skonsolidowałem piechotę i klawiaturę mam ich teraz dwieście

w każdej kieszeni bez obrazy snują się jak dym

nad jeziorem byłem teraz myślę jak to dobrze że nie jestem

dymem snującym się po tafli jeziora po pożarze dyskoteki

martwić się w takiej chwili nie wchodzi w rachubę

modlić się w takiej chwili to jest na miejscu modlić się trzeba

byli już Szwedzi byli już Rosjanie byli już Tatarzy

teraz przyszli Penicylianie i napaskudzili odgryźli łeb koniowi

i rzucili go w stronę Polaków nie jedzących koniny nie doleciał

zaznaczam nie doleciał mam starte kości i dokumenty nawet

zewnętrzna powłoka statku z pierza była jakiś czas

przerobili oj przerobili dali drzewa hebanowego i trochę cieciorki

gustował pancerny w zbożu ale pan Jemiołuszka powiedział

kiedyś w telewizji że tak jest nie zdrowo i przestał teraz

myje gary w Londynie i dojeżdża tam Syrenką gdyż Premier

nie kupił mu Poloneza jak obiecał a zamiast tego puścił bączka dzieciom

jak to Premier zepsuli moje przesłania w mieścinie w wysypisku

jednak nie mszczę się już od dawna już od jakichś trzydziestu godzin

powiedziałem sobie koniec z tym przysiądę fałdów usiądę na stolcu

skonsoliduję zasiądę nareszcie no i stało się macie powiedziałem ja powiedziałem

macie rodzino nie tłumaczyłem sobie po północy tykania

i plumkania lecz prosto z mostu walnąłem zebrać się w kupę i w kułak

i ruszyć ławą na pastuchów i łańcuchy pogubiwszy ruszyli

no i wyszło z tego ni mniej ni więcej tylko jak się już sami

domyślacie korridzisko biurokratyczne

>>>

* Popielate słowa – kolorowy taniec*

Popielate słowa mi mów

popielate serce mi daj Cyganko moja

w kręgu ogniska tańcz

ja będę upijał się tańcem

zwęglone sny w ucho mi kładź

uderz w kule nad ranem

po pewnej niedzieli zastygnie koguta czar

my nie przestaniemy tańczyć

zza płotu wyjadą wozy

kolorowe przeważnie zielone

skończy się świat nad Wisłą

tabory zgotują się do drogi w Puławach

już koła zdejmują z drzew

dzieci zaganiają do bud

Popielate słowa mi mów Cyganko

oczy moje zabaw grą

pęcznieją wikliny i gniazda spadają

Sandomierz czerwony Sandomierz

ochrzcił was Cyganów dziś

ruszajcie z Bogiem niech prowadzi was świt

Polska płynie do morza

jak tabor kolorowa w tańcu  

>>>

*Wolność w koszu nad Rawą*

Sam stóg paproch kurdesz idą przez plac

dwa gołębie piją wodę z kałuż

jak w Kuropatach ciemno jak nie wiem

to ludzie to ludzie to nie gołębie kopalniane

gołąb oddał obrączkę i pożegnał się

fedrunek i malowanie jakaś cepeliowska

koronka ze Śląska mandatowa strefa

ubodzy duchem zniemczeni zapadają

na grypę pod krzyżami jest ich trzech

ludziom dobrej woli można pogratulować

cenny złom i fujarka skrępowanego

w błocie krwi dosyć poniemieckiej

porosyjskiej popolskiej

Katowice zimne jak neon betonowy

znak cnoty nad wielkim centrum

Chrystus w dymie oddalił się do Giszowca

nie widać go teraz na jasnym niebie

nad hutami pancerzownice huczą

Zurik gazeciarz zdrzemnął się na chodniku

ślusarz go zbudził obu chodziło o polskość na przodku

padły pierwsze strzały to koła strzeliły

autobus się przechylił i palić się począł

potem wyskoczył górnik i zaczął walić oskardem

potem wyskoczył azylant począł przepraszać

potem wyskoczył Jaworowski z gołębiem nowiny

potem wyskoczyła Glewczyńska i poczęła

wolność w koszu nad Rawą

>>>

*Jeżeli nie ja? *

Jeżeli nie My to kto

jeżeli nie kwiecistość mowy to co

papugi decydują na ten czas to i co

skrewi – tak powiedział Miller Niemiec

skrewi – tak powiedział Janosik Słowak

skrewi – tak powiedział Pawlak Polak

skrewi rząd

nawet wet wet

gdyby to i co

za

podzielmy się tym co mamy

podrywaniem bez przerwy i bez końca

Jeśli nie Oni to któż

skorzysta z miejsca przygotowanego

w nicości i wieczności lecz czy wyjdą

z Otchłani Oni tak jak My

niezawodni

Posilcie się wy stróże porządku

czas będzie wyruszać na przejażdżkę

może po ucieczce zginiecie na czczo

a może po zatrzymaniu będzie

wam burczeć w głowach

Zaprzestano rozdawania krajów pod zastaw

Oni chcą mieszkać obok nas

My nie chcemy mieszkać z nimi

Oni wracają pod swoje grusze

strach jest zrozumiały

to szalony naród

Jeśli Kościerzyna zbliży się

do Kobierzyna a Kobiór do Łomży

to wtedy można będzie liczyć na

spłynięcie po sobie odstających uszu

Jeśli nie My to Oni zbudują

redutę taką jak zbudował we Lwowie

Ordon ale bez niepotrzebnego śpiewania

po nocy i bez niepotrzebnego sądzenia

katów winnych krwi rewolucyjnej

w kompletnej piramidalnej ciszy

Wandeę pod Kolbuszową

gdzie sam Maczek został wujkiem

zdecydowanie odtrącając swoją pozycję

pokurcze i mdłe muchomory

w rządach

ja im dam przykład solenny

ja im dam kawałek stali do obrony

Jeśli nie Ja to kto

jeśli nie ja to kto policzy kości

jeśli nie ja to kto policzy im kości

tym co skrewijają

>>>

* Ojcze! Ocal*

Marzyłem, Pragnąłem

serce spłynęło krwią

Ojcze! Ocal chociaż moje grymasy

Wierzyłem, Kochałem

serce sczerniało w bólu

Ojcze! Ocal chociaż moje gesty

Dążyłem, Walczyłem

serce jak szron mieniło się w słońcu bielą

Ojcze! Ocal chociaż moje milczenie

serdeczne

 

*Ojcze! Ocal!*
Marzyłem, Pragnąłem
serce spłynęło krwią czerwoną
Ojcze! Ocal chociaż moje ludzkie grymasy
Dążyłem, Walczyłem
serce sczerniało w bólu
Ojcze! Ocal chociaż moje prorocze gesty
Ufałem, Kochałem
serce jak szron mieniło się w słońcu bielą
Ojcze! Ocal chociaż moje milczenie
serdeczne powszednie

>>>

*Poniewczas*

Zasnąć poniewczasie

jak prawdziwy Polak

wpaść w przeciętność Zamojszczyzny

z wyjątkowego Szczebrzeszyna

do przyjęcia sloganu w wystąpieniach

wystarczy popatrzeć na Kerouac`a

zdmuchnąć powodzią statek

zapragnąć deseru znowu po herbacie

w górach na szczytach liczyć lawiny

jak kiść ścisnąć prawicę Mikołajowi

jak prawdziwy Polak

nie wytrzymać i puścić się w te pędy

w zepchnięty z Lidy Mohylew

powiedział spiker piłeczek –

zaczęte drzewa mają się ku sobie

pewnikiem jedzie Zazu z Zawichostu

śpiewa w kinie w kabinie –

muszę odejść sam

bo żadna praczka nie wyszła za filozofa

a mamałyga Hucułów zadzwoniła

nie, to łyżka, kumo, to łyżka – rzekła Bojka

kurhan począł się pocić

prawdziwi Polacy zbezcześcili jego otoczenie

odpadkami po bitwach

wybuchł jednak wulkan emocji

w środku Europy jak w szkole

Zenon stał nad brzegiem stawu

poruszał spokojnie patykiem w wodzie

gdzie lśniły rybie ogony

z dębów podrywały się żołędzie

jak ostatnie Su siedem

to bezczelność, na Boga – wołał

bezkościelny syn Partii

Niewielkiej Niewielkiej Nieczasowej

bez matury z filozofii stoickiej

>>>

* Zemleć czas *

Znowu mielenie ziaren czasu

znowu ciasnota zegarów

poprzednio stłukłem białego gawrona z porcelany

w młynie

poprzednio wniosłem do ogrodu strach

jak kamienie

znowu dało znać o sobie mielenie

jakiż powód ku temu by w śniegu się nurzać

grawitacja w śniegu lewitacja po obiedzie

Skądże znowu moja panno nie ja tym kieruję

przecież nie stałbym na beczce

choć w niej właśnie zamieszkuję

Ledwo zamknął się w tym więzieniu

ledwo zdjął kalosze a już go napadł zbój okrutny

pożeracz prochu i sekund

z lewej strony sceny aż poleciało pierze

dla równowagi

Nie poruszysz się w Paryżu

nie poruszysz w Twerze

czas pomiędzy nie istnieje starty wojną

jakiś olbrzym trzyma wiśnię

zęby do ciebie szczerzy

zęby jak stępy

do miażdżenia godzin

Pościła ta tłuszcza pościła aż

wreszcie wkurzona się obnażyła

i sięgnęła po władzę jak gdyby nigdy nic

Zapada w pamięci ciasnota zegarów

pamięć pamięci nie równa trzeba

kochać nam na kresach trzeba

i w centrum obejmować Południowców

Zmielone organy nie wystarczają

na wieczór i trzeba lecieć po jeszcze

a ja mam tam intymny

podworzec co czeka na stangreta

nie leć, więc na oślep i na piechotę

popatrz w lewo popatrz w prawo

zgotuj to przymierze ja ci odpowiem

gdy zapieje kur a ja miotłę złożę

i słońce zaglądnie do gumna

gdzie nie ma już czasu

>>>

* Zapłać i idź*

Zapłać i idź

zapłać i jedź na wakacje

rzekła i jaka szkoda, że pękła

zmniejszyła się potem, o jej

zewnętrznie nie do określenia

pogardzała małymi uszami

zakatarz się nawet, jeżeli

taka potrzeba wystąpi

manna pada na falę rzeki

cebula kwitnie i pachnie

zakaź i idź

zakaź i idź na wybory

wrzuć do urny prerogatywę

gminną i ludową

przeoraną łapówką jak lemieszem

>>>

* Nosy*

Zepsute kości w nosie

karmienie deszczu miasteczkami

pospołu z drewnianą nogą

małe miasteczka kostnieją

popularne zamiecie są jak poryw

kwiaty wąchane jak chmury

pełen kosz baranów

struktury węgla w bryndzy

na łąkach leżą skoroszyty

zamknięte dziewice na szczytach

poruszony statek powietrzny

ledwo idące zegary z ptakami

zaproszono kiedyś ten wiatr

oto i on nad połoninami jak echo

bednarz spokojnie studzi wodę

skorzystała na tym wiewiórka

podeszła pod zagrodę mistrza

popasał popasał odszedł pod studnię

spodziewany dywan rozsnuł się jak mgła

ponad małymi górami nad morzem

spodziewany koklusz dziecka małopolskiego

zapadły bierwiona na capstrzyk

popędzić skamielinę stąd

zewsząd bociany na wieżach

wystające władze szurają słomą

wysoki profesor doi małą owcę

helwecki deser w zepsutej kaszubskiej wsi

koniec studni jest świtem bladym

zakochany drewniany ślusarz

skostniałe dewocjonalia państwowości

zamruczały telefony postsomnambulistów

 nie byle jaki dochód na kolebkę tyrana

zepsute kości w uszach łysego

krzyż stoi na szczycie

krzyż stoi na szczycie

krzyż przymocowany jest na szczycie

krzyż wznosi się ze szczytu

zadarli nosy obolałe

>>>

* Na grzbiecie*

Maltretowanie misia na grzbiecie

pocieszenie towarzystw miejskich

blaga na całego w części północnej

niegdysiejsze nadzieje drapichrustów

gołoborza ich mózgów

melodramat za duże pieniądze

otumanienie sporej grupy

pewnie, że obywateli a nie zwykłych ludzi

skuteczne stworzenia czasu

potem zstąpił anioł ciszy krwawej

trzeba się wynosić stąd, ale gdzie

koledzy zastępują zwykłych ludzi

drzewa wiją gniazda w ptakach

oto twierdzenie na obraz i posłuszeństwo

pośrednie definicje kanibali

łodzie płynące na skróty

zebry w kolorze czerwonej Sahary

sekty na polanach za górami

myszy i obywatele buszujący w kukurydzy

kopcowanie zboża na dnie rzeki

przed zaporami przed elektrowniami

przewrotne ludziki idą od wsi do wsi

robią dokładnie to, co im kazano

zakopcowani stworzyciele cywilizacji

czernieją czaszki w ziemiankach

pelikany twardnieją na widok uniesień

dzieci wszystkich stanów

nad ranem pada deszcz przepiórek

niosą baldachim przed monstrancją

poprawne decyzje wygoniły żubry

buki pikują wprost na helikoptery

zapachniało sosem miedzianym

na krańcach zdrowia zakwitł grzyb

w popłochu uciekają politycy

gonią ich żółwie z mieczami w pochwach

śpiew dokoła pnia, na którym

ukazuje się rzecznik prasowy

białe chusty dojarek białe ręce naganiaczy

chwalą kandydata chwalą pierwszego

zbója w tych górach mówią, że

oddany sprawie pomaga biednym

łupić topić bić skamleć skórować

pomaga biednym wymachiwać członkami

odciętymi

>>>

* Dziękuję ci malkontencie za twoją krew*

Zapadają czasy zapada krew

w potulnym człowieku drzemie mecz

spadły już kogutki dzieci wyczołgują się

z bogatych miast dążą ku wsiom

Zrywa się garść ptaków ciemne góry płyną

niebem w kierunku wsi

małe baranki przenoszą się razem

z dokumentami osobistymi i flaczkami

kucają pod biernymi mostami przez chwilkę

poczęty wieczór reklamowany w prasie

przedwojennej zmięty jak gazeta

więźniowie szykują się do snu

Modre drzewa nachylają się nad grzybami

serca serca serca czekają na malowanie

kurczy się każde działanie w zamian

orkiestry wychodzą na łów ku centrom

miast ziejących kraterami i braterstwem

poprzednie zioła zamykają pałanie i duszności

zagadkowe miny prezenterów przeradzają się

w perłowe uśmiechy ciągłych kandydatów

mający rację jedzą jedzą w otwartych oknach

dziękuję ci malkontencie za twoją krew

woda tryska z dziur w rurach kochają myszy

startuje latarnia startuje pogoda spada

pokraczny niewybredny śnieg jak

indiański taniec nie na tę okazję

>>>

*Zawróciłem spod Golubaca*

Zdecydowany na likwidację Golubia-Dobrzynia

zawracam spod Golubaca

rzekę wyzwoliwszy przerwaną tamą

pokochałem folklor zniszczenia

zostałem na dłużej pod dnem

obserwując szalejące żywioły

pchnąłem we śnie Turka

Komendant wezwał mnie celem

uskutecznienia spowiedzi i to tej

bez bólu głowy po i przed

natychmiast wyznałem jak dziecko

swoje przesłania zapomnienia podniety

Oko zmrużyło się zadzwonił dzwon

poszły spać brednie zbudziły się we mnie

zadośćuczynienia krople i bekasy

Nie zdążyłem wrócić przez Pusztę

zamknięto Uniwersytet Gołębiowski

Popatrzcie jak oszukują spokojnych ludzi

popatrzcie na ich sterane bronią ręce

krew wypływa spod murów

obserwuję smoląc szczapy jak Gedeon Jerrubal

wkracza w granice Polski ze swoim swojskim wojskiem

Perpignan do dyspozycji Zawiszy Czarnego

było jak zwykle w tych latach

wyprawiłem się zamiast niego na ichnich Szkotów

jedno pchnięcie spadł z konia Szkot Turek

Żyd i Czech i Europa zadrżała konie zarżały

rapujące konie odjechały ku granicom

Zewsząd nadzieja matka zewsząd dobre chęci

malkontent zdrajca żyjący w Kijowie

malkontent zdrajca żyjący w Chorzowie

malkontent zdrajca żyjący w Spychowie

przeprany wrócił z zagranicy i usiadł na zydlu

sowa spod okapu przeniosła się pod wielką krokiew

kręcąc głową słuchała i notowała w swym

asfaltowym notatniku wojny

Psiakrew! Zaklął wierny druh, miałem sen

w czasie bitwy, gruchałem z jakąś snajperką

pokalane jej nogi widziałem przed śmiercią

gdy kula trafiła wyjąłem miecz rozciąłem

otwór wlotowy i wydłubałem pocisk

odrzuciłem go

w kierunku Garbowa i Goleniowa jednocześnie

i tam eksplodował raz jeszcze

zaszyłem ranę jak Rambo wsiadłem na motocykl

i pojechałem za psem biegnącym obok konia

Psiakrew, zaklął wierny druh i umarł

w sali rycerskiej, pochowano go

na środku piwnicznej izby w Opatowie w centrum

w jakiejś starej kamienicy nogami

w kierunku Wisły Malinki i Dunaju jednocześnie 

>>>

* Na terenie przylegającym do więzienia*

Pełnił zaszczytną służbę na terenie przylegającym

do więzienia

stary dąb chronił go przed deszczem

piękny rozłożysty stary dąb nad strumieniem

wystrzelał wszystkie naboje i usiadł

otarł czoło podczas spożywania drugiego śniadania

również w trakcie spożywania kichnął

zakrakał kruk na czubku drzewa

zza góry wyleciały trzy helikoptery

i przeleciały mu nad głową gdyż leciały

bardzo nisko jak w Wietnamie

nie przerwał jedzenia gdyż był

bardzo ale to bardzo głodny

a poza tym był po przepiciu i pragnął wciąż

Niewiele brakowało i porzuciłby tę służbę

w młodości zaczętą

poproszono go do zdjęcia i stanął za

szczotką do zamiatania podłogi

nie wyszedł na tym zdjęciu oj nie wyszedł

miał niezachwiane poczucie płci

i nie oddał się nikomu ani w więzieniu

ani przed

jego oczy wyrażały ból egzystencji o poranku

a wąsy umoczone sztywniały na wietrze

Powiedział po jutrze wyjdę z tego miejsca

ale wtedy to już nie tylko tu nie wrócę

ale nawet więcej będę wędrował po Wielkim Świecie

do końca życia wypełniając się świeżą wodą

po horyzont

>>>

* Krucjaty skończone *

Skończone absolutnie krucjaty

najpierw decyzje potem oskubanie

zabawa dla wszystkich wszyscy dla zabawy

Budionny pożarł dinozaura to takie modne

skąd zepsute gady wtargnęły na posady?

okrutnie zdeprecjonowane ludzkie zachowania

kochaj albo czuj to samo na wszelki wypadek

żeby mojego kolegę mysz kopała

zastanów się nad pamięcią tego tam

koniecznie zaniepokoić konduktorkę na zakręcie

jeden dodać jeden to dwóch lekarzy

jeden choruje drugi nie, ale perspektywa kolego

pokażcie, na czym jedziecie pokażcie coś

zerwane sztandary poszły w las

odłożyć kopie miecze wysmarować zakopać konie

Brzetysław krąży w okolicznych lasach

kiedyś Japończycy wyjdą z beczek pójdą w obce kraje

proste słuszne krewkie i na domiar tego absolutne

jak Jowisz jaśnieje pomarańczowa mgła

ponad Etiopią ukazał się deszczowy samolot smoka

Bajdar zapadł się w las kędy zwijała

się skóra czarna jakiegoś podolskiego węża

powiedzieć na wskroś to jeszcze nic

o kogóż walczyć, gdy naród tak wspaniały?

nocą kazirodczą przewidywać wykorzystanie robotników

wieszać wilki na skałach pędzić terapeutycznie

po wielkie kamienie do stacji benzynowych

powiększenie jakiegoś domu powiększenie pieśni

tam skrył się Batu jakże smutny

Pol-sport

Pol-sat

Pol-ka

Pol-ak

po krucjacie 

>>>

*Pocierpieć chciałem*

Żaluzje i story zasunąłem

pocierpieć chciałem

w samotności brakło smutku

ich szyderstwa zastąpiły pamięć i prawdę

Pomalowałem szyby na czarno

pocierpieć chciałem

w samotności brakło skruchy

całowanie ścian i portretów przodków zastąpiło jasną przeszłość

Zabarykadowałem drzwi regałami z książkami

pocierpieć chciałem

w samotności brakło nawet łez

leżenie krzyżem w kuchni zastąpiło ich poniżenia

Wyłączyłem prąd, zakręciłem wodę i gaz

pocierpieć chciałem

w samotności brakło prawdziwego eremu

nagłe mistyczne olśnienie zastąpiło drapanie podłogi

ktoś zapukał do drzwi

zawyłem z bólu

 

*W samotności*
Żaluzje i story zasunąłem
pocierpieć chciałem
w samotności brakło smutku
ich szyderstwa zastąpiły pamięć i prawdę
Pomalowałem szyby na czarno
pocierpieć chciałem
w samotności brakło skruchy
całowanie ścian i portretów przodków zastąpiło jasną przeszłość
Zabarykadowałem drzwi regałami z książkami
pocierpieć chciałem
w samotności zbrakło nawet łez
leżenie krzyżem w kuchni zastąpiło poniżenia
Wyłączyłem prąd, zakręciłem wodę i gaz
pocierpieć chciałem
w samotności brakło prawdziwego eremu
nagłe mistyczne olśnienie zastąpiło drapanie podłogi
ktoś zapukał do drzwi
zawyłem z bólu%MCEPASTEBIN%

>>>

* Poskromiłem czarne łabędzie nocy*

Poskromiłem czarne łabędzie nocy

dotarłem na nich wszędzie

popłakałem się na obcej plaży

stworzony obraz człowieka wymknął się spod kontroli

będzie mała kolektywna korekta na słońcach

świat zamknął się w czerni

łabędzie zatrzepotały wielkimi skrzydłami

po pachy zapadłem się w piach

kogóż można tu odnaleźć samemu będąc

zagubionym tonącym w oczywistej słabości

Perłowe mechanizmy wodne wydostały się

na powierzchnię morza całe w wodorostach

pędźcie kochani ja pogonię za wami

zęby szczękają z zimna jak małża

pewnie lunie tropikalny deszcz

sputnik odkrył serce burzy

chmury wybiegają na demonstrację

czerń nade mną pióra rozrzuca wiatr

klaustrofobiczne wspomnienia z przebytych piekieł

nade mną miotają się pękając

pragnę odmienić stracone chwile

pragnę odmienić biegnące chwile

peryskop wystaje z dzioba ptaka

markuję powrót nikt na nim się nie poznaje

grzęznę dopingują mnie ptaki ptaki

popatrz na jej sen nie oddalaj się

śmierć na plażach Falesy to nie twoja sprawa

to sprawa żółwi to sprawa stalowych żółwi

to sprawka żółwi z Warszawy żółwi telewizyjnych

udających pacyficzne

>>>

* Gniazdo ze styropianu*

Ze styropianu gniazdo spoczęło na dachu

dobiegliśmy do tej chaty w samo południe

my do bocianów urnami innej nacji

a bociany do nas swoimi odchodami

jakże długo trwała ta wymiana ciosów

odchody spaliły jedną stronę domu

krzew bzu i starą syrenkę a my

nie wcelowaliśmy ani razu

potem odeszliśmy do lasu po grzyby

myśląc, że może jakimś zasuszonym

mleczajem uda się dosięgnąć te ptaki

zanim osiągnęliśmy pierwszy zagajnik

z wioski nie pozostało już nic

ogłuszający klekot poćwiartował zabudowania

ptasie kupki wypaliły wszystko, co zielone

na ziemi i w powietrzu

łopot skrzydeł wzbudził huragan

który zmiótł tą polską wioskę

pozostały tylko w okolicy żydowskie cmentarze

klekoczące niegdysiejszą rozpaczą

>>>

* Skuteczny dzwon katedry nadmorskiej*

Jak to było z tym morzem?

jak było z wybrzeżem?

grzecznie

w otchłaniach świadomości

wertując czasopisma na plaży

z pozoru rozkoszne dzieci zabawiały się

jak truskawką małym palcem

rozebrane glony wypłynęły na brzeg

ona jedna z blizną w kąciku ust paliła trawkę

siedząc przed Grand Hotelem

jakimż to zamiarem było połyskiwanie

w słońcu na molo

białą koszulą swetrem rozwianą blond czupryną

czemuż to wyszywany dżins wstydliwie

okrywał muszle krabów

ze schodów na górze wyfrunęły kawki

mam wciąż nadzieję – rzekł latarnik

radary obracały się jak gdyby nigdy nic

wzdłuż siatki ogrodzeniowej

pod ciągłą obserwacją żołnierzy,

którzy wysiedli z autobusu podjeżdżającego

właśnie pod bramę jednostki jak jakiś

attache Ukrainy

bębniąc na puszce po oliwie

tykając wzdętego konia na zwodzonym moście

patrzysz na ostatnią parę na piasku

kochającą się oddalającą się ku wydmom

sen w pianie cały dociera do kocy

spadają staniki żubry podnoszą łby

mówisz – idź dziewczę tędy prowadź elektrowozy

przez mosty i wiadukty do brzegu stromego

założono kaftan na blade ramiona

zaprowadzę cię Syreno na kamień posadzę

przyprowadzę ci Syreno rycerzy stołów okrągłych

zaśpiewaj stołeczny kwiecie wysłany za rybą

powiedzieć o bałwanach to jeszcze nic

popatrzeć na majorową opalającą się jak glony

to móc przebiec jedną noc jak kostucha

pelikan na przystanku tak zdewastowanym

obok przeszłości obok przyszłości

padają na wodę już trupy lub jeszcze żywi ginący

z barek desantowych

lapidarnie przebiegli marynarze w słowach

do mety przy latarni przybiegł Polak Biedny Pierwszy

skuteczny dzwon katedry nadmorskiej

niesie wezwanie pogan i echo morszczynu

popraw lata bukłaki i sieci nad wpadającą rzeką

komunikacja zorganizowana w dworce i przystanki

rybami smażonymi powiewa w kurortach

jedzą lizaki patrzą na chińskie smoki

łodzi podwodnych na lekarstwo

desant wysiada z zaświatów

by uspokoić sumienie wodorosty pływają jak ryby

docierają do czekających sieci

pęcznieją piosenki dziewczynek

po powrocie gryzą komary

to potępienie jaźni

tam na dnie lochu spotykamy Neptuna

ani słowiańskiego ani germańskiego

ani nordyckiego ani fińskiego

tylko aliancko uniwersalnego

>>>

* W hełmie z butlami i detektorami*

Początkowo polatywałem na podwórzu

ona patrzyła z okna

czerwone maki padały do jej stóp

krew tryskała na nie

jechać kazałem wszystkim czołgom

wozy strażackie ruszyły same

statki kosmiczne zamieniały się w placki

petardy wybuchały jak Elvis

blues towarzyszył mi pod jej oknem

jeżeli kochałem cokolwiek to ptaki

zaśmierdziało za bramą pokazał się diabeł

popędziłem za nim w zboże

kora odpadała od drzew

wierzby płonęły gdzie stąpał

ziemia wybrzuszała się gdzie tchnął

poszedłem w skafandrze do bitwy

w hełmie z butlami i detektorami

wspinałem się na konie i przyczepy

zegary spadały jak gwiazdy

blues towarzyszył im, gdy kaleczyły mi uszy

Ziemia jak miednica dzwoniła

uderzana patykiem jak kością

a kościoły frunęły w powietrze i spadały

muzyka ludowa siadała na piórach

kręciły się siły państwowe

zamiatały sobą towarzyszki z obozów

po każdym skurczu demonstracyjnie

upijały się nauczycielki i biły uczniów szpicrutami

szkoły przemienione w centra

światowych namiętności rosły w oczach

obradowano dzielnie tygodniami

obradowano dzielnie nad kokosami i nacią

małe rzeki w Afryce były na widoku

malowano krzywe historie wieczności

zebry wracały do Kapadocji z Cylicji

lwy ryczały z bólu zębów

wychodzili z Hadesu i wchodzili w Styks

śnieg padał na kwitnące sady jabłoniowe

mrówki wytaczały przeciw termitom

propagandowe działa prasy

małym sercem miotałem się na greckim targu

widziałem ją w koszach pomarańcz

ona wychylała się z każdej oliwki

śpiew muezina jak ryk rakiety-lwa

pacierz już na Księżycu

tak nie długo już polecimy

by spotkać ją

polecimy całą rodziną

>>>

* Drżę dziś jak Ezra*

Drżę dziś z powodów przynależnych poetom

drżę dziś jak Ezra w szpitalu dla wariatów

mając rację nie więdnę jeszcze pokryty śniegiem

ludzie poczęstujcie się świeżymi bułeczkami

wędzonymi na wietrze historii w sposób tradycyjny

jakbym widział  nietoperza mam w tym udział – rzekł

na bagnach nie tonęli Polanie, lecz stali na palach

kapelan pali bożka kapelan umiera na przedpolach

wschodnie soprany nad brzegami rzek

zimne kry z dziećmi zimne sanktuaria opustoszałe

czekam na Cyganów, którzy mają dziś

przypędzić konie z nad Cisy

Drżę przywalony ping-pongami po same uszy

tonę w ping-pongach jak w jajkach

nad nimbem księżyca dostrzegam duszone selery

nać zwisa nieodcięta zasłania jakiś ocean

cisza w tej zgrozie ludzie idą do szkół i przedszkoli

coś ich niesie jakieś licho

a może to sam Duch Święty w sprytnym przebraniu

wyrażenia są jak sowy polatują nad urnami

cmentarze świecą oświetlają twarze polityków

naród bez nadziei lud bez nadziei dźwiga

na barkach swoich ciemięzców

Drżę na ich widok 

>>>

* Koczował w urwisku*

Pomyślny – tak go nazwano, gdy koczował w urwisku

zdychaj – słyszał jakiś głos na kirkucie

zaczepiony na moście kopnął konia z zamachem

poleciały kwiaty w bukietach wprost do rzeki

zapanowało zamieszanie na przyczółkach

posypały się stare kamienie i zatrzymano autobus

wysiadł z niego zdesperowany mnich i splunął

w twarz komendantowi, który nie chciał zasłonić

tablicy ku czci funkcjonariuszy strzelających

do Semitów w sposób specyficzny i narodowy

Zewsząd nadchodzili ludzie i nieśli płyty kamienne

nowego typu

zamaskowani ludzie Wschodu

Pomyślny niezadowolony z przezwiska

zdeptał żmiję niechcąco i podkasał nogawki

był gotów znowu zaskoczyć

>>>

* Lepszy w garści ssak*

Lepszy w garści ssak niż wróbel

lepszy najmita w domu niż Aborygen na wygnaniu

męskie piersi opalone są porywające

na katamaranach płynących do Australii

zwisają transportowane ryby latające

wczepione w wanty jak w makaron

lepsze czterdziestki niż trzydziestki

po co tam aż zawędrował Dżingis Chan

mur przeszedł jakby go nie było

potem się wycofał przez jego pozostałości

dziecko służyło w zastępach

posłużono się dzieckiem zanim urosło

więźniowie narzucali głazów w parkach

pogonione wiewiórki założyły sprzysiężenie

lepszy orzech zgnieciony niż żaden

tymczasem mleko wylało się z Chin

surowe mięso wystawało z ust Aborygena

i to go zgubiło

wyrwali mu je wraz z językiem

przyszli więźniowie i założyli obozy

pomodlili się do Dżingis Chana Onego

padł rajski ptak i zsunął się z dachu

wprost w dłonie bohatera narodowego

a ten zawołał – spójrzcie jak śpiewnie ryczy ocean

jak ryby powiewają na wantach

>>>

* Idealny człowiek świata*

Stworzyłeś coś, co nie miało ulec zniszczeniu

stworzyłeś idealnego człowieka idealne państwo

a przepadło jak mara

Powiedziałeś – odwiedzę cię w więzieniu

samotność pozwoli ci dojrzeć nieznane

a umarłem nim ty się zjawiłeś

Skorzystałeś z jedynej nadarzającej się okazji

podniosłeś sztandar wysoko

a niespodziewany atak mrozu usztywnił płótno

i nie załopotał nad głowami

Miałeś podziwiać mnie i moje dzieła

ja miałem pracować dla wszystkich wyzwoleńców

a ostał ci się jedno krzyż

na szczęście niezniszczalny

*Jaworowi ludzie*

Hej tam pod jaworem

jaworowi ludzie czerwone ich nosy

wskazują na samobójców z Bieszczad

uciekali przed życiem uciekają do dziś

prostowali na beczkach wszystko

nawet dewocjonalia z Jasnej Góry

wyprostowali krzyż na beczce

oto Polska niezwyciężona przez obcych

zgnieciona przez odmrożeńców nowobogackich

zakasłali pod jaworem z głodu

zarzucili wory na plecy

w słońcu jak skansenie

zadzwoniły pogięte mosiężne krzyże

połamane orły cynowe

>>>

* Sprostowanie*

Sprostowanie, czas na sprostowanie

sukces przychodzi po niewczasie,

gdy już wszyscy wyleczyli kaca

mam mambę na takie sukcesy

stolica jadu zamieniła się w klub

herbaciany nowalijkowy, ale cóż

dobre i to na długie zimowe wieczory

patrzcie jak w muszlach kwitną różę

nawet nie wiedzą o tym i nie wiedzą

kto, w co gra na olimpijskim stolcu

pewien zadufany w sobie skamlacz

obudziły duchy wysłał na tamten świat

tych, co nie potrzeba

kazał się chwalić

a nienawidziła go większość

poczuć wolność i swobodę nie będąc w górach

kazać sobie podać całą krowę w oliwkach

będąc w bardzo wysokich górach

gdy rzeki płyną, płyną i stają

zamiast kruchych chrustów zeszklić smalec

trociny się mogą wysypać po wybuchu

całkiem realne zagrożenia stolicy

lecz nie całego kraju, gdyż będą wyrywać powoli

złorzeczą strumienie a armia nie przekracza

a armia nie rzuca kości

armia podjudza

>>>

* Dewocjonalia kremlowskie*

W zapadłej mieścinie czas dłuży się gąsiorom

ich pułap sczerniał od sadzy

dewocjonalia kremlowskie spaliło słońce

nie ma co pokazać wieśniakom ze Słowacji

odwiedzającym kurnik o wczesnej porze

Truchleją na połoninach konie

lekko oswojone trochę wolne z natury

dosiedli ich wieśniacy z Polski Południowej

Membrana nieba drgnęła wypadły śmigłowce

po niebie jak meteory przemknęły

nieostrzelane oddaliły się w kierunku

krakowskiego Dien Bien Fu

Stolnica wypadła z rak leśniczce

pierogi potoczyły się pomiędzy kury

i pijanych drwali leżących pod progiem

ktoś w kapturze na głowie zapalił papierosa

pod stogiem siana puścił dymka

Zahuczało zapachniało karbidem

żona sekretarza partii pokazała rogi

telewizor rozpadł się na dwoje

zakrzyknęły zwierzęta lasów i pól

lasy wydały westchnienie i zwiędły

sekretarz partii wyszedł z wybuchu

z uniesionymi rękami pokazując rogi

>>>

* W drewutni na księżycu *

Znajdziesz wszystko co zostało zgubione

ciemny las i suche wierzby przy drodze

twoje korzenie już nie zatrzymają cię

na skraju wioski lub miasta

Biały dym snuje się pośród bezgłowych

mały kotek rozmawia z osłem

dopiero będą robić zakupy w geocentrycznych

sklepach na dnie piramid

dopiero w przyszłości

Znajdziesz złoto w koniunkcji zebry i kotła

zadrzyj głowę popatrz przez spódnicę

męczona samica jest obrazem Ziemi

skąd wiesz i skąd przychodzisz

skąd go znasz

to nic, że wierzby uschły możesz spalić wszystko

możesz iść nad skraj gazety wielkiej jak kosmos

znów tętni życie w sercu ptaka i sen

pojawia się znowu

blade kominy i kaniony w głowach

sam zapalisz znicze na wulkanach

sam powiesz zjedzmy parlamentarny ser

Zewsząd biały dym dziecię choruje w tym

poważne gazety stają się słupami Heraklesa

potem zgasły świecące nogi weszły w ciżemki

postawiły spody na schodkach, gdy dym biały

snuł się po kamiennych płytach

drzewa poszły i tyle ich widziano

drzewa poszły w górę

zadarte głowy zadarte sumienia

nie korzystaj ze słabości poćwicz

idź długo idź

zasmarkany na drogach nie zatrzyma cię

powiesz – gwałtu rety, co się dzieje

drzewa się przewrócą pioruny pójdą w hel

ale zawsze łzy prowadzą i wiesz, że

po mgle następuje bitwa czołgów na płaskowyżach

lub pod wzgórzami tam się to wszystko skończy

i będzie jakiś czas spokój

w drewutni na księżycu

za słupami

>>>

 

1996

*Napić się cieni w klasycznej Grecji*

Czy mamy dzielić się codziennym chlebem

z poszarzałymi stworzeniami kłamstw?

czyż nie lepiej napić się prawdziwych cieni

w klasycznej Grecji?

pobitej Grecji

polec w Termopilach

uczyć się trzeba jak ginąć w walce

na redutach Warszawy i szańcach Lwowa

cóż, czy sczezniemy na kopalnianych hałdach?

zmiażdżeni przez czołgi w bramach stoczni i hut

czy padniemy jak rybitwy na wiślanej łasze w Sandomierzu?

zatrute słowem Podstolego

czyż nie lepiej

z Lacedemończykiem Nowosielskim na Ochocie?

 

*Napić się cieni w klasycznej Grecji*
Czy mamy dzielić się codziennym chlebem
z poszarzałymi stworzeniami kłamstw?
czyż nie lepiej napić się prawdziwych cieni
w klasycznej Grecji?
nawet pobitej Grecji
polec w Termopilach jak zwycięzcy ducha
nauczyć się trzeba jak ginąć w walce
na redutach Warszawy i szańcach Gdańska
cóż, czy po prostu sczezniemy wszyscy na kopalnianych hałdach?
albo zmiażdżeni przez czołgi znikniemy w bramach stoczni i hut?
czy padniemy jak rybitwy na wiślanej łasze w Sandomierzu?
zatrute słowem Podstolego i Podsędka
jednak lepiej
z Lacedemończykiem Nowosielskim na Ochocie lec
w walce

>>>

* Pominąć schody *

Pominął schody

w kwestii niewygody

jaśmin za załomem przepadł

na wylot ścierwo tchnęło

w akademiku jak w jamie

trolejbus za załomem

spadał samobójca

                        Ledwo żywy wyszedł z opresji

                        prędzej go obniosły

                        przekupki na mostach

                        prędzej go wykształcił prezydent

                       z memorandum nad wodą

Pokrewieństwo z diabłem

jest na językach

nie był w Palestynie

nie zgubił paszportu

nie najadł się do syta

                        Po czym zapachniały pomarańcze

                        temu na miseczkę

                        a temu łyżeczkę dziegciu

                        załopotały wielkie liście

                        wyrastające z ziemi zafajdanej

Zetknął się z jaśminem w końcu

buszmeni przyszli do tego wielkiego domu

krzyczeli grozili rzucali dzidami

serce się rozwarło za kolejnymi drzwiami

których nie było i zdecydowanie

niepamiętliwy łkał w kotłowni

kurczące się węgle wychodziły mu na płótno

jednak się wykaraskał

choć pominął schody

>>>

* Domagam się powrotu zewnętrznych oznak burzy *

Zwróć mi moje plany moje zamieszki

zapalczywością znaczone domysły i wybiegi

popatrzyłem na bitą blondynkę

zdecydowałem się w sekundzie zostać premierem

i poświęcić się dla blondynek społeczeństwa

demolujące spojrzenia demolujące ruchy

goście w kaskach z tarczami pod wpływem narkotyku

ona jak na paradzie prowadzi siebie prowadzi swoje nogi

stocznia staje Kędzierzyn Koźle wyłania się

obcy przekazują sobie kluczyki od polskich drzwi

ja szemrzę uderzając o brzeg smutku

przepaście zamieniają się w klify

błędne ptaki kołują nad demonstracją

telewizja nakręca wszystko ze strychu

tam gdzie serce toczy pianę – mówię

– chcę mieć na powrót ucieczki z flagami

jakie lapidarne uśmiechy pomieszają się

z byle jakimi bliznami na policzkach blondynek

Zwróć mi moje cierpienie na dojściu do wejścia

bez pieniędzy bez oscypek bez myślenia o niemożnościach

powróciły w furtce skojarzenia ze statuami

powiększył się sezonowy upływ krwi w dziąsłach

zaprzepaszczone modlitwy stały się wyzwoleniem dziś

to dziś skakało na widok okutych zomowców

dziś domaga się poszanowania wolności miłości zeznań

bałagan w kolanach pewność krążenia

jakieś biurko przed stocznią na plaży jakieś pudła

domagam się powrotu zewnętrznych oznak burzy

na zamkniętych koncertach przed halami

na zdjęciach beznagich beznowych na bezgałęziach

zabrano odtwarzane portrety telewizyjne

skurczyły się komórki gwiezdne muzyczne patriarchalne

po co więc zaczynano – żeby nie kończyć?

i to, kto? MY – spowiednicy blondynek

samych wolności

>>>

* Śmierć złudzeń *

Żeby krwawy sen zamienić w krwawienie

nie wystarczy potrzeć różą skroń

Żeby zdecydować o śmierci złudzeń

nie wystarczy pomacać bałwana

Kurczą się moje pola hasania i płakania

modlitwa je zastępuje i ukojenie

jak mam cierpieć teraz, gdy wolno mi

tylko cichnąć cichnąć lub błogosławić ludziom

Mam małą drewnianą kołyskę

układam w niej instrumenty muzyczne

raczej staroświeckie i raczej ludowe

gdy krew wciąż wylewa się z kołyski

do kurnej chaty gdzie stoi kołyska

wpuszczam kury by przyglądały się

temu, co nazywa się pieczeniem chleba

po polsku dla maluczkich dla pokoleń

Żeby tak raz zdecydować o śmierci złudzeń

i bogacić się bogacić w nieskończoność

nieskończenie kochać wszystkich

i zapominać o bożym świecie

na planecie bez krwi

żal jednak umierać bez cierpienia

>>>

* Mydlenie jaskini podczas zamieci *

Jutro nadejdzie jutro

potem spory kawał kosmosu uczyni zadość kamieniom

pomodlić się można wtedy do toporów

czyżbyś słuchał mnie?

omdlewa księżniczka pomorska

jak miałem na celu zniszczenie to stałeś przed tarczą

jutrzejsze młyny w tobie drzemią

koryta porastają mchem

mogłeś zabić a jednak nie zrobiłeś tego

potem ona rzekła – z kolei ty

meandry rzek

pod prąd zimorodki

nawet krzyżodzioby nie śpiewają

przed bitwami z komisjami kosmitów

potężne grejpfruty i słodki uśmiech ze śmietaną

szałowe gofry na dworze wiatru obok turzycy

i jakież te kobyły były sprytne na grani!

rzucając do kosza trafiały zawsze dwa razy

polepszony barszcz bez czapki w telewizji

denne zapytania na wizji

on wiedział, że marnotrawi

mydlenie jaskini podczas zamieci

mewy tam nie zamieszkają

wywiad przeprowadzony z kustoszem państwa

małpa na łańcuchu na monitorze

śpiące drewniane lalki w Dwerniczku

czyżbyś wysłuchał mnie?

>>>

* Koniec epoki karłów *

Skoligacony z kołtuństwem

patrzący nań mam od wczoraj torsje

zapadam się w gniew chwytam się

żeber wystających z brzegu rzeki krwi

wichry porywają wszy do miast

karaczany polują na koczkodany

ktoś zapomniał o metodach

jakiś bohater miał dość na dziś

wystawiam bociany na strzał

pradawne zamiary dziewic

tonę w zawiści chwytam się

warkoczy rosnących na brzegu stawu łez

popadam w osłupienie osuwam się w gnuśność

skrzykniętych na pokaz rac ludzkich

zerwij totemy – woła Pradawny

ja skomląc pukam do drzwi Baranka

ich wejrzenia nie przerażają mnie

na mnie nie pada cień

na mnie padają ich spojrzenia pełne oczekiwania

zdecyduj sam jak prowadzić dalej

lute spory na korzyść kamienicy

pełnej wzbierających ciał zamiast

pęczniejących mózgów kamienicy

wezwanej do nieba wyrywającej

swoje fundamenty z ziemi i udającej się tam

biorę odwet na kołtunach

przewiduję zamianę szaleństw na świętość

i koniec epoki domniemanych karłów

nie rozstrzelamy kołtunów

nigdy takiej mody nie było i nie zanosi się

na to, lecz coś z nimi zrobić będzie trzeba

i z ich partiami przy władzy

jak zmienić ich w gigantów tablic

depczących karaczany?

>>>

* Powiedzieć kocham to zbyt mało *

Powiedzieć kocham to zbyt mało

najważniejsze jest sklepienie nieba nad morzem

lekkie nuty płynące jak życzenia po falach

poprzez popołudnia ciekawości

powiedzieć pocałuj mnie

to jeszcze tak niewiele

zewsząd znudzone damy w samych kapeluszach

krajobrazy w doniczkach przedokiennych –

popatrz na tę łanię jak czuwa

zrównałeś z ziemią księżyce pobożności

potrzask uczucia okazał się

całkiem przytulny dla chcącego

marzenie ziściło się jak kolory

na rynkach i forach

jak kolory na wzgórzach

jak wzniesienia na tęczach

jak palec w oku cyklonu

popatrzeć na pewność małych zwierząt

goniących się na wzajem

po pustyni

pod brzegiem rzeki powiatowej

lub wielkomiejskiego nilu

mędrcy kochają popołudniami

czekają na drabiniaste bankowozy pieniędzy

i drzemią spokojnie

popołudnia przechodzące w wieczory

jak słowa w sen

to miłości

>>>

 

*Wyjąć strzały z sumień *

Zapadły się genetyczne sumienia

ludu mój ludu po cóż ci te strzały?

jakieś drzewce i tarcze wbite w ziemię

czaję się jak druh na dębie wśród gąszcza

będę napadał mimikrą

upodabniam się do otoczenia

wymierzyłem kolejny raz wyszczerzyłem zęby

okiść na jeziorach dumnych

leci ten mój prom na księżyc pływający w wodzie

ślizga się jego odbicie startowe

gorące palce u nóg i serce wielkie

w marnym, ale to marnym ciele

ciemność dostępna dla sumień

po pewnym czasie na jeziorach łysi

i niewykształceni w śnieżkach ślubować poczęli

meble się przesuwały same w pokoju

gdy orędowali –

zęby w ścianę zęby w ścianę

zapaść gęgniętych perkozów na takich

wyspach jak to molo wypadło przed

stromizną pojezierza

siedziałem w gnieździe poety

zapadły się historyczne tezy w chłopach

ale jeżeli będziecie przezywać chłopów

to ja wyjdę z tego miejsca,  czyli z Sejmu

wprost na Wiejską

pogoniłem kota na wschód odbił się

od częstokołu uderzył o bramę zębem

poczwarki wychyliły się

z organizacji wiecznie żywych

plwają na nie zebry

plwają na słusznych

obydwożerca jeździ autem a nie czołgiem

– powiedzmy sobie to –

powiedzmy wreszcie sobie to –

czas wyjąć strzały z sumień

>>>

* Na moście w Awinion*

Ostatnia wybiła godzina

na moście w Awinion

ostatni przejechał pociąg baletowy

z Biskupina do Budziszyna

wedle stawu posypały się razy

przeszedł wykopany majster

po pewnym czasie spopielone szczątki

przemówiły, bracie, oj przemówiły

ostatnią wole wyraziły

na zebry weszły wbrew kwiatom

oprócz koneserów ciężkich przestworzy

zmuszony jestem zapraszać

niewybredne sprzątaczki lewych patronów

spójrzcie chociaż na ciemięzców

oni biegają po klatkach zachwalają rady

odezwij się do takiego, to ci zapłaci

i wykona przysługę

ostatnie szelki nad oceanem trzasły z bicza

 wtedy, gdy był to moment

najbardziej nieodpowiedni

zgromadzenia guru podeszły do sprawy

nader siermiężnie i siarczyście

podejdźcie no tylko – wykrakali Polacy

– podejdźże no tylko – wykrakali  Polacy

z nami jest Niemiec, z nami brat Wandal

wielkie smutki i oczywiście nie nadworne sumienia

z nami zanim znikąd krew

ostatni Moskwianin tarmosi Europę za poły

wy mię wy mnie poznacie towarzysze

Kujbyszew nie zawierał w sobie

nic a nic wulgarności

zaprzepaścił grzebień

nie mało strąceń za to

ostatni raz podaję ci raphaholin

komuś trzeba skraść komżę

zakończyć razem z gawronami

jestem dudek jak trzeba

umiem się stroszyć w trawach i czekać

jak Basajew jak Yehudi jak Pendżab

jak wszyscy na moście z Pięcioksięgiem

>>>

* Among *

Ameba

Armstrong

Among

                        ludwisarz klawikord

Antoine

Amerigo

Apostrophe

                        piszczałka strzelista

Andegawenki

Asztarot

Amur

                        szczęk łańcuszków i zameczków

Anno

Aprecjacja

Aszu

                        ciągle dzwonią brodaci naciągacze

>>>

* Moje Ja *

Wdał się w pyskówkę

jak długa jest rola pewnego tułacza

a tego mi nie żal, co nie czuwa

zmień teraz serce

po którym spotkaniu wystąpisz

nawet nie wiesz jeszcze

jak wielkie są oczekiwania Teresy

wypaplała, co wie i nie wie zarówno

sowicie nagrodzony i popularny

z którym porównasz się

z którym wygrasz tę bitwę

moje jawne kontakty są skończone

dumne tłuste ryby we wnętrzu ucha

pokaż mi drogę

a nie mówiłem

a nie mówiłem, że z tego nic nie będzie

po twym mleku można się spodziewać

już dokładnie wszystkiego

spójrz na dziewczę i piorun

skończył podstawówkę i pod wieczór

zerwał z niej odzienie

powiedzmy o wierzbach

jak na złość jej wierzbach

podjechać czy nie podjechać

ludowe skamlenie w Zawichoście

tam dają ludzie prawdziwi

moje skamlenie się nie liczy

według Wisły kolejarze rządzą

czerwonuch płynie do nurtu głównego

piasek przestano wydobywać

czerwonak stoi na czatach

jesiotry wykończone turlaniem stanęły okoniem

czarownym

po kolejnym krachu ocknięta

tam slipy leżą po niewczasie

zaiste spadł z drabiny

ocknął się i rzekł –

a moje ja to już się nie liczy

>>>

* W mezozoiku *

Spróchniałe rzeźby dewocjonalia małe

zaprzestałem ich nazywać

są i bliscy i pukają do drzwi nieba

w zielonych płaszczach i kapeluszach na

łaciatych głowach nieobraźliwych

przede mną drżą w świetle ołtarze zaprzestania

naprzeciw zgubne ich czupryny i zegarki

mam świadomość, że nie żartują

gazety weszły tylnym wejściem

czuwam nad ich uczłowieczeniem ostatecznym

wierzby zaskrzypiały w dewonie

poświeciło poskrzypiało puściło

kartki papieru na podłodze

deski zostawiają ślady

zmożona chorobą sieć

zmrożona śniegiem Ulena Rosjanka

potwarze na zebraniach gdaczących

zaokrąglone twierdzenia biednych robotników

wezwany karnista struchlał na wiecu

po pewnym czasie zatrzymała się kolumna

za załomem zaczęli się myć i pienić

on wytonował wypowiedzi a ona

go zaczęła naśladować

poprawnie skrzeczące łapserdaki

na plaży w lutym na plaży bez psa

jak odludnie jakby organy przestały grać

jakby harfy zatonęły przed klifem

w mezozoiku

>>>

* Z peronu na Marsie *

Z peronu na Marsie wyruszył pociąg

to nie była stacja to był peron

po pewnym czasie zastopowany

przez wieszających kiełbasy – stanął

W tunelu śmierci  zakłamani politycy

zaczęli budować drezynę na prąd

wyszedł z tego wieloryb stalowy

na kołach żelaznych i dało się nim jechać

ruszał płetwami jak anioł

Śmiało podnieśli szlabany

ludzie zapłakali nad rzeką, gdy

wjechało to to na przedmieścia ich wodnej wioski

Z oazy na Marsie wyruszyła karawana

sen morzył po drodze dźwigających

łzy nie dawały spokoju jak purpura

otaczająca chytrze krajobraz

dostrzegli spadające ze skał nagie dzieci

Pod górą zaczęto wyrąb przedświąteczny

kobiety zerwały się do życzeń

mężczyźni nie byli tacy zadufani

o potem to ich już wcale nie było

Uderzyła na alarm Wenus

dosłyszały to inne planety

pogalopowały telegramy i kondolencje

Pierwotna śmiałość dzieci w tunelach

zmieniła się w zakłopotanie nastolatki

tunel świecił pustką, gdy świece gasły

Pokaleczone warkocze skręconych rakiet

spocone karki stojących w oczekiwaniu

na wędrowców

banalne chwile skupione w kulach

pożądanie Słońca na szczytach wulkanów

omdlewające dziewczęta w ramionach chłopców

wielbłądy w ramionach kobiet z Marsa

>>>

* Planeta do budowania kościołów *

Zerwałem mosty na Sanie

panie przeszły wcześniej zostałem sam

pod drugiej stronie ja łowca łopianów

Dziękowałem za deszcz dziękowałem za pamięć

podszedłem do brzegu by się zachwycić kobietami

Nie dane mi było poprawić się w siodle

siodło odpięło się odpadło

zostałem bez konia, który pierzchł

Szkielet spadł z konia jeszcze w stepie

na kurhanach płakałem i patrzyłem

na dziurawiec smętny w rowie

Po kolejnym wyroku Kozaków

poszedłem z procesją pod sztandary

Sobieskiego po to by się napatrzeć

po to by się nie spalić ze wstydu do cna

Mała moja z włoska się wołała

pieliła sałatę i karczochy zanim przyszedł Attyla

i zabrał do haremu trzystu

Podpaliłem Grody Czerwieńskie zanim

zniknęły w bagnie jak Biskupin

zaopatrzyłem mumie Słowian jak jakiś profesor

pograłem im na gitarze zaraz po tym jak

spadł śnieg i zamarzły pierwsze kawki

zanim jeszcze zanim zamieniono ich w mumie

Nasz niesforny brat Abimelek poszedł

obrażony nad rzekę Moskwę i odgrażał się

ja stałem i patrzyłem jak odchodzi

z zielonych moich wzgórz wytęsknionych

grałem na gitarze bogaty patrzyłem na samolot

ostatni polski samolot jak Broniewski

na Broniuszyca pod Grunwaldem przed bitwą

Za mną drgające kogucie grzebienie

pode mną łamie się powierzchnia jeziora

po którym zacząłem iść

włóczędzy wołają mnie nad Bajkał

kobiety częstują ogniem na odległość

poczekajcie jeszcze muszę pokochać dzikusów

nie pozwala mi sumienie zwiedzać

planety bez miłości wrogów

z dziesięciu przykazań któreś obróciło się

przeciw mnie i jestem biedny tak samo

jak Chińczyk obecnej doby

nierobotniczy, ale jakże wschodni

choćby księżyc był jak kobieta

mnie planeta się marzy do budowania kościołów

stamtąd wyruszyć można bez płaczu

w zaświaty

* Tam tamy słów *

Żeby mówić skromnie nie tylko się trzeba urodzić

ale także trzeba umieć się uśmiercać w sekundach

ponadto, co wystaje z trawy nigdy nie dostrzeżesz

zbędnych myszy mających ślinotok

Jak każde dziecko skorzystasz z lotów jastrzębi

a po niewczasie skumulujesz zawartości chmur

i powiesz: oni nie są małostkowi oni nie mówią nic

Jednakże krew w żyłach rytmem daje znaki

całując usta gorzkie nachylając się nad grzybami

czujesz tam tamy słów i ucieczki uczuć jak krowy

Po co wędrują cienie do gór srebrzystych

 po co może ty to wiesz może, lecz czy powiesz?

Pewien mleczny starzec tarmosił kolana gładkie

nie nie mówił oczywiście nic robił to w milczeniu

i zasłużył na miano strajkującego prezydenta

Fajnie to powiedział jeden zjadacz kapuśniaków

w jakimś sklepie z wannami i masłami w kącie

ucz się dziecino ucz skromnie pracuj na jutro

po jakimś czasie jastrzębie się zatrzymają na niebie

może usiądą na brzegu wanny może na parapecie

Grzebalne wiatraki na wzgórzu majaczą w oczach

ostatnie podrygi wiatru przemiana kontynentu

po każdym lecie w lesie po każdym lesie w świetle

Nie kop w dekadenckich miastach szukając rur

nie wgryzaj się w ziemię przed księgarniami

naprzeciw restauracji najlepszej w kraju

zamiast  poematów i ciszy ślina ślina ślimak

w skorupie

* Zaanektuj pierworodne skamlenie *

Zaanektuj pierworodne skomlenie i miłosierdzie

z Kitajcem przysiądź się do stolika nad brzegiem rzeki Amur

oj, brzegiem – jak Grudziądz cały

mewy skośnookie będą siadać ci na wytatuowanym ramieniu

brawo decydent, brawo – tak zawołają

dziecko tonie w bieliźnie – otrzaskany w pianach

tym razem zaniemógł z miłości – uratował dziecko

ponownie można istnieć, ponownie można zjeżdżać

przerzucając się z tematu na temat

po jakimś czasie wsiąkną wrogowie w woalki

jakiś król napoczął tort w kręgu betonowym

przykucnął jak błazen nad szeroką rzeką

oj, szeroką – jak lotnisko w Królewie

poprawione zeszyty poprawione przemówienie

to jego twórczość to jego nie odejście w cień

tylu było patriotów, tylu było utyskiwaczy

na litość Hitlera, na litość Tantala

powąchać różę skorzystać z zamieci trafić w ten czas

rzeka jeszcze płynie mróz krzepi ją

oj, mróz – jak skomlenie węglarek

>>>

* W Niedzicy *

Kaptur zerwałem

stanąłem w Niedzicy

pomarszczyłem flagę na pewno

W kiosku pod zamkiem grali w zechcyka

kusił do kamaza gliniarz

Berło ci dam – rzekł diabeł

wejdź ze mną tylko na górę

ja zeskoczyłem z tamy

wprost w słowacką dziurę

Zaczepiony na brzegach tęczy

rozwiodłem się ze Słowaczką

nie ze swej woli, gdzieżby tam

z woli samego Otręby

Pobladła matka

dziad puścił laskę

ciupaga pod ladę się schowała

dyszel wybił dwa prawe zęby

woda zalała odcinek

Pomarszczyć da się da i nic więcej

pokątnie sprzedawać włóczkę

bladzi tartacznicy spijają denaturat

pokurcze dymią

mielerze

orły zawzięły się na eskulapy

pofrunęły za miedzę

biedne skręcone latarnie Bojków

wiszą ponad tym lasem

Mam małą składaną kózkę

i granatów coś ze trzydzieści

powiem jej – tak przyszedłem k-tobie

moja dziewico z Zawratu

k- tobie moja Niedzico sucha

Jak amen

tak skończę

>>>

* Martwe oczy Buddy *

O Panie!

Miłosierdzia wzywam

potem skaczę w otmęt skalny

jak desperat czarnych róż

Boga wzywam z ekstazy

pewien nastrój może zabić

konieczność zbratanych róż

jak eskulap na rozgrzanym kamieniu

potęgom urągam zasilony spokojem łez

spokojem cudów

mam w kącikach oczu świątynie

odeszła kolumna i popiersie cesarza

jestem jak studnia rozpaczy

bez dna wypełniona Jezusem

niechaj Cyklady i fiordy wespół

niechaj cedry Libanu

tylko raz popatrzę w oczy Buddy martwe

potem Bóg mój spotka mnie

umorusanego pijącego wodę

na zakręcie historii

zabierze leżącego

wprost z łąkowego ruczaju

meandry mórz śródziemnych

poczynam sobie żwawo

bo wiem, że jestem nieśmiertelny

a po tym jak skupiłem swoje myśli

ufam westchnieniom

białe karty żółte place boju

wzywam siebie do powrotu z idei

pomiędzy stworzenia

Miłosierdzia, Miłosierdzia

dla stworzeń nieidealnych

>>>

* Od głowy zaczyna się wszystko*

Od głowy  zaczyna się wszystko

serce przebite na wskroś

od głowy ryby i człowieka

dynamit w sercu skrzata

stojący na wzgórzu rzuca hasła

lecą ponad bagnami

zaprzedany nie cierpi a jęczy

zaprzedany pulsuje życiem perwersji

Od uszu zaczyna się koszmar

na cienkich linach stanąć

zakołysać się zdecydowanie

na wszystko opaść na wszystko

pewnego razu omdlałe koty

nie zdążą przed zmierzchem

gdzie nie zdążą?

od głowy można wymagać

że przestanie ręka

katować człowieka

od uszu nie

>>>

* Działa jak utleniacz na korę mózgową *

Otwarte są przestrzenie śmierci

dla wszystkich otwarte, tak jak

przestrzenie życia wiecznego

można rozbłysnąć gwiazdą w sercu

kosmosu lub w sercu dżungli

miałem słuszne poglądy nawet

dzieci je tolerowały, ale to były

dzieci kosmiczne

miałem czarne westchnienia

mogłem je zanieść do Harlemu

ale gdzie go znaleźć w Szopienicach?

po tym trzęsieniu ziemi, gdy spadł meteor

i ukazała się kometa

podszedłem do ciotki by opowiedzieć jej o symbolach

czasu i archetypach czasów

zrezygnowałem jednak z tego

i wypowiedziałem tylko jedno słowo – przestrzeń

ale i tak wyśmiała mnie różańcem

twierdzenie jeźdźców przekraczających rzekę,

że Dziki Zachód jest dla wszystkich

wydawało się przesadzone na wskroś

jednak po namyśle uznano je za słuszne

kogoś można się wystrzegać zawsze

Boga nie można się wystrzegać dłużej

po prostu pewien rodzaj czasu

pewien rodzaj przestrzeni

działa jak utleniacz na korę mózgową

jeżeli nie wpuści się kosmosu przez

dziurki w nosie do chińskiej dzielnicy

to sam Konfucjusz nie będzie w stanie

bez pomocy Jezusa powstrzymać rdzewienia

luf myślenia

i zamilkną na tej wojnie światów

>>> 

* Sagittarius *

Sagittarius czuwa, nie śpi

nie można go zaskoczyć

choć czołgi można wytoczyć

zza wzgórza, gdzie stoją szklarnie

padajcie cietrzewie Puszty

kulejcie byki Baszanu

popiskujcie ranne łosie Karelii

zasypiajcie niedźwiedzie Uralu

niech zadrży grot srebrny

Sagitarius zza siedmiu mórz

przybył do nas statkiem-arką

zmęczony zasnął jednym okiem

jak to możliwe?

podtykają mu pod nos

wodę mineralną z solami świata

dziecko tarmosi go za ogon

lecz jego ręce opadły wzdłuż ciała

cięciwa nie dzwoni

czarny pień przy nabrzeżu

rozbija falą niesioną meduzę

a piasek na plaży rozciera jej resztki

Sagittarius pomału zaczyna domyślać się

początku i końca swoich snów

 

 

>>>

* Wyniosłe dzieło *

Wyniosłe metasekwoje to więcej niż dzieło

wyniosłe kobiety to pozy i pozowanie

stojąca z pięścią licząca na kochanie

nie jest arcydziełem, lecz jarmarkiem próżności

potężne nieba potężne tęcze potężne błyskawice

niewyniosłe potężne kobiety

deszcz do potopu podobny zaskakujący na piramidzie

stwórzcie coś na kształt ucieczki

klatki większej niż historia lub serce

sosny na maszty szyszki na granaty

to mi dajcie, gdy zdrzemnę się przy wiśni

pomiędzy olbrzymami z bajek

wyniosłe wieżowce nie będą mi nigdy dziełem

dinozaury spalone w kaprysie kosmosu

i ja w ucieczce odwiecznej z talentem i gniewem

na purpurowym tle – to jest arcydzieło

ostał się zgnilizny czad

ostał się po czasach niedawnych

ostał się pień i węgiel z sekwoi

a w nim otwarte szyszki

to miliardów milczących nadzieja

arcydzieło zasypia za drzwiami dziecięcego pokoju

lulajże mały piorunie, kometo, zesłańcu, metasekwojo

lulaj!

>>>

* W kręgach niebieskich *

Zamknięci w kręgach niebieskich

pamiętamy o władcach tego świata

żmudnie przewracamy skiby czasu

do znudzenia do znudzenia

dewocjonalia dzielnic i wsi zapomnianych

kołyszą się ponad głowami lasami

zaprzedajemy historię wynaturzamy wspomnienia

luksusowe nastroje niosą nas jak latawce

po jakimś czasie wracamy w snach

tam gdzie rozbita budka telefoniczna

a w niej dzika gryka i lebioda

pewni swego dusimy indyki klęsk narodowych

rozwijamy sztandar śpiewamy

od twardych skał przyjmujemy pouczenia

od skał wulkanicznych uczymy się modlitw

żeby ciąć równo podglądamy nauczycieli w domach

wystajemy na dachach oparci o anteny

zdmuchnięci w końcu przez byle zamieć

łapiemy się parasoli lub dojrzałych dmuchawców

po co żyjemy dobrze wiemy

po co żyjemy zapominamy

zbyt pewni siebie niebianie

>>>

* W rozbitej szybie *

Smutny dzień w końcu lata

ukraiński barszcz płynie po schodach

krewki uchodźca skacze do oczu

jakiś cygan rozbiera się w oknie

smutny dzień w rozbitej szybie

niemieckie sztandary zwisają podarte

litewskie strzały wciąż lecą ze Średniowiecza

po takich samych letnich burzach

nadchodzi taki sam zwiastun pokoju

smutniejsze od Dziewiczych Wysp

po sezonie kurorty Syberii

tam bezrobotni łudzą się nadzieją

betonują nogi cmokają i gotują się

w międzyczasie Abraham ponownie

wyrusza z Ur i idzie tym razem na Wschód

na wycieraczkę kapią krople barszczu

tętent konnicy czasu słychać wciąż

rosa na brwiach jest jak pot

rosa butelkowana w cieniach i lasach

sponiewierane obrzmiałe ręce

klaszczące za naród

tłuczone jak mięso na kotlety

zsiniały całe

pancerniki cumują spokojnie w Azji

omułki pacyfistów zbliżają się do ich kadłubów

smutny dzień w końcu lata

jest jak pocałunek zasypiającego konia

w policzek śpiącej królewny

modre natchnienia ulatują

barszcz wzbiera

>>>

* Poczęła skruchę *

W zaokrągleniu powierzchni poczęła skruchę

w zepchniętych z drogi wrakach zakotwiczyła

małe dinozaury na wymarciu cmokały w łopianach

nie wymarły jeszcze długo jak się spodziewano

miliardy złotych i srebrnych dusz wypełniło się

jak mgłą zarzewiem okropności niedzisiejszych

mądre ranne rosy zrodziły bielmo dla oczu

skoro świt wstałe zdmuchnięte jak świeczka

po upadku planety na planetę

poczęła skruchę bezwstydną na długie wieczory

znienawidzono ją w kręgach organizacji

zdrzemnęła się podczas obrad w kirkucie

i wykluczono ją definitywnie pozbawiając

pokuty, legitymacji i środków pikadora

słuchajcie jej jak zawodzi niewidoczna

po co tak zawodzi, dlaczego tak zawodzi?

powodzie wywoła i zaczną śpiewać o tym pieśni

protestujący od zawsze, protestujący w każdym pokoleniu

zemsta w łazienkach czeka jak sztuczny kwiat

pewne ręce niewidzialnych osób wyłaniają się

pośród liści jak realny celuloid marzenia

porwij ją na księżyce zasłuchania z wanny

porwij ją podczas zaćmienia porannego

zwycięży i tak w każdej sytuacji rozetnie

każdą mgłę będącą wyrzutem

>>>

* W miejscu dawnej katowni *

Pocisk i Jaźwiec

Biodrowicz i Rawicz

nazwiska wydrapane na tynku

ratusz mieści kawiarenkę

w miejscu dawnej katowni

jak tu miło dziś

spotkać można kumoszka jak chmurkę

wesołego jak wicherek wesołego jak zbirek

i Sklęczan i Drwęczan

i Hanus i Zacios

nazwiska wydrapane na tynku

Pod papugami jest długi cętkowany

oburącz przyciśnięty

i rozparty o bar konfederat kujbyszewski

ten ma nie daleko do klasztoru

ma nie daleko do broni

ma nie daleko do grobu pod krzyż

i Specjalnościowy i Faktowicz

i Mazan i Lubicz

nazwiska wydrapane na tynku

kaczan na frontonie, a kysz

stara frajda stara jak szkapa

ona nie nasza gdyż

biegnie po falach

a kysz takie kawiarenki

>>>

 

* Międlenie na słońcu *

Zaprzestanie międlenia na słońcu

to jest pewien proces

tego się nie robi, ot tak

międlenie różni się też od zaprzestania

Tejkowski, Tejkowski, Tejkowski

Żydzi to Syjoniści, Żydzi to Syjoniści

to zbyt logiczne chyba

więc

międlenie przenosi się na tereny

lenne

>>>

* Miki do Herszta Piratów*

Abrarakurciks zagadnął Wercyngetoryksa

– powiedzże mi bracie, jak to zrobiłeś,

jak wyprowadziłeś w pole Juliusza Cezara

Wercyngetoryks mu na to – brachu,

sam wyszedł, samiuteńki – po latach

Miki skorzystał z okazji i podszedł

do Herszta Piratów – nie uderzał go tylko

spytał delikatnie – jak ci się wiedzie

herszt piratów mu na to – brachu,

wiedz, że piracenie nie jest łatwe – i zniknął

>>>

* Odejść bez ciebie *

Zrozumiałem, że nie mogę odejść bez ciebie

zrozumiałem, że mogę zrobić tylko to

na co ty mi pozwolisz, że mogę mówić

tylko to, o czym ty pomyślisz

zawiodłem się na samym sobie, taka

plażowa słabosilna wola

Powiedzże kokietko, co myślisz o mnie?

wstaję w nocy podchodzę do okna

wypatruję ciebie tam gdzie osiedle

przechodzi w buraczane pola

gdy tak stoję w pidżamie jak Zappa,

co myślisz o mnie?

Wietrzę podstęp, kupiłem konia

pogalopowałem tam gdzie kazało mi przeznaczenie

skąd dolatywał twój zapach

skurczyłem się jak tylko mogłem najbardziej

pokurcz z ciebie – powiedziałaś

ten twój głos dolatujący z fabryki

te twoje okrzyki dolatujące z zagajnika

chciałbym poszukać tego ptaka

chciałbym się ruszyć wreszcie

i nie mogę, bez ciebie nie mogę

ruszyć z mojego miejsca przed oknem

z którego widzę wszystko nawet nocą

>>>

* Pomniki *

Rzeźba kaktusa, kaktus jest sumieniem

heloderma zasypia w jego cieniu

ja nie mógłbym zasnąć jak ona

chociaż jestem w samych plamach

skamieniałe wypowiedzi historyków

zamienione w marmur postaci

Neron najpiękniejszy tam ze wszystkich

niezapomniany podpalacz i żona Justyniana W.

wielki kamieniołom nie zawsze jest świątynią

wielkie samochody wywożą pokruszony materiał

na drugie wcielenie Breżniewa i Jaruzelskiego

a szczury są większe w lochach Ławry Peczerskiej

już ostrzą zęby na ikony

podźwięk nad wielką wodą sunącą do nikąd

nikt wpław nie przeprawia się dziś

koniki kosmate nie niosą strzałobrewych

czekam przy brodzie na lewiatana żywego wciąż

albo go zatrzymam, albo zginę

zamieniony w słup soli kamiennej

nie oglądając się na innych

toć, męczennicy nigdy nie umierają

kardynałowie czekają zawsze na śmierć

toć, święci nie mają pomników

tylko ludzie

>>>

* Tu nie poili *

Zewsząd przybywszy napoili konie

poniechaj złota, to nic, Bonanza może poczekać

zapłać, co masz zapłacić i spadaj w kanion

jest taki stolik we Frampolu, stoi w barze

samotnych pijaków, na zapleczu oblegany grill

ty tam siedzisz, wielki Grizzly ze swoją rodziną

złotodajne dziecko nie sięga głową blatu

twoja pamięć w sosie na talerzu

rosyjskie wspomnienia, oj wspomnienia

Zewsząd przybywszy, zerwali pagony

rzucili je do stóp, nie, nie moich

do stóp kelnerki, kierowniczki urzędu strachu

jest taki odpust we Frampolu, nieopodal

cmentarza, na dojściu do kościoła

ciągle słychać tam – jedźmy, nikt nie woła,

pójdźmy do klasztoru w Leżajsku

zapytajmy brata furtiana o punkt zwrotny

w dziejach

dobrze trafiliście złotoszukacze – powie

Odzyskawszy wiarygodność sięgnęli

po narzędzia zniewolenia, i jeszcze

ten kompot na stole i słowa – tu nie ma

i nie było ich koni, tu nie poili,

zdawało ci się

>>>

* Otworzył Anioł *

Zapukałem do drzwi

otworzył anioł –

czyżby to już się wydarzyło – pomyślałem

nie przypominam sobie

tych dziesięciu kroków

zapukałem do drzwi nieba,

otworzył mi Archanioł Gabriel

popatrzyłem na jego ognisty miecz

na którym wsparty stał jak Michał

zdjęty strachem pomyślałem –

chyba jednak coś się stało

zapukałem do drzwi nieba –

ktoś stamtąd zakrzyknął – czego?

zemdlałem z wrażenia

cucony energicznie przez

zawrócone z drogi diablice

otworzyłem oczy –

stał nade mną Jezus

taki czuły, uśmiechał się

podał mi rękę i rzekł

– popatrz nawet stracone anioły

odzyskałem dzięki tobie –

i ciebie dzięki nim

>>>

* Co z wyrokiem?*

Trefniś zaszedł dziś na rynek

przechadzał się pomiędzy kupcami

pobrzękiwał trzosem

król go dostrzegł w tłumie

kiedy był przechodził i domyślił się

po co on tu jest

kazał go przywołać i podarował mu krowę

co mu przykuło uwagę

Samica krewetki wyszła na łów

stąpała nowymi nogami ciężko

szukała błota i chłodu

lecz gdy nie znalazła wyschnięta wywiesiła jęzor

stułbia się tym zachwyciła

to jej przykuło uwagę

Kolejarz zwrócił mundur

po naprawieniu awarii sieciowej

rozpłakał się, wbił sobie żelazny pręt w brzuch

krew wypłynęła szybko i była widoczna

na białej koszuli

to przykuło uwagę wszystkich strażaków,

którzy ochotniczo byli w podobnych mundurach

Sekwencją filmu była budowa huty

w jakiejś wsi zatrzymał się autobus

pasażerowie wysiedli  z niego pokazali rękami – tam

i już po chwili poszli podziwiać piece do wytapiania żeliwa

okazało się, że tę zagadkową budowlę

przystosowano ostatnio na wylęgarnię bocianów

bo to przykuwało uwagę bardziej

Pochwalono rzucającego oczami

i ten zaśmiał się rubasznie

na okna wyszedł mróz a na kominy Murzynek Bambo

słońce stanęło w tej samej chwili, gdy spóźniły się zegary

ciało jamiste pokazało się na księżycu w kraterze

a pijawka zaczęła ssać poziomkę

i tylko to przykuwało wtedy uwagę

Turbulencja boczna spowodowała  opadanie balonu

nietaktowne na kwiaty w zimie

upadku nie złagodził agent ze łzami w oczach

cieć chciał mieć stanowisko, pieniądze i rację

więc donosił na baloniarzy

wszystko przykuwało jego uwagę

a co z wyrokiem formy?

co z wyrokiem, który zapadł tak dawno?

co z karą nieodbytą ani w niedzielę

ani w poniedziałek?

a co z cieciem, na którego nikt już nie zwraca uwagi?

>>>

* Stowarzyszenie Niedoszłych Kangurów *

Stowarzyszenie Niedoszłych Kangurów

jest dziś rozwiązywane w sądzie

przyjdź popatrzeć na piękną rozprawę

stary mniszek lekarski został zasypany śniegiem

kawałek tortu pofrunął ponad doliną

otworzyłem usta chcąc go złapać na ząb

ledwo uszedłem z życiem

przed rogiem zwisającym celowo z chmur

nos mi na kwintę się przekręcił

skoczyłem więc po obiad to znaczy po kotlet

do baru SNK

>>>

Wykopano w jamach szkielety robotników

na czaszkach chwiały się kaski

sosny w dolinie chwiały się, oj chwiały

zawadiackie chmury jakieś takie czeskie

lont sprzedano dzikusom zapałki sami dorobili

a ponieważ nie znali słowa nieśmiałość

osmalili sobie wewnętrzne strony dłoni

krew się kąpała w osoczu, gdy nadchodził czas jej i jego

za szafą się ziściły plany podboju lądu

za szafą zszarzały oczekiwane realizacje planów

tak źle jeszcze nie było w torbach

zewnętrzne zebrania skusiły tancerki

mniej było nagości więcej wirowania

mniej było inteligenckich dąsów

za to więcej trwogi w losie jak księżyc

bieda się rzuciła na wędce

oczy otwarły się szeroko na biedę

i dostrzegły miłość w małości

>>>

* Materializm nie wytrzymał kolejnej próby *

Wyrzuciło tę skargę na brzeg

wyrzuciło miotłę

bracia syjamscy oderwali się od ziemi i opuściwszy ją na zawsze

udali się na poszukiwanie wolności

każdy w swoją stronę

Materializm nie wytrzymał próby kolejnej

będąc człowiekiem bojaźliwym oddał się na służbę

nie skorzystał z prawa łaski

Zakręcono statkiem powietrznym

zakręcono ludźmi znajdującymi się w nim przypadkowo

łatwy proces rozmnażania przestał być łatwym niespodziewanie

zniknęły prawie ruchy wskazówek z cyferblatów

rozszalałych w dwójnasób

Totemy kambodżańskie przestały być kamieniem

w kierunku zachodnim przerzucono je ponad Tybetem

totemy zaryte w stepach nad Donem

jawiły się monstrualnym meteorytem

jawiły także się wyrostkiem robaczkowym Azji

Ośmiornice oceanów zmalały również

jednak zostały tak podzielone

że przypadło ich milion na jeden litr słonej wody

to spowodowało ich ekspansję od portów

w kierunku wulkanicznych, ale młodych i starych gór

Zaprzestano produkować plwocinę

zakasłano na cześć wiatru

potrząsano buzdyganami tatarskimi

rzucano oszczepami bambusowymi

targano kołtuny ludzkie

Zdrój leśny uciekł do miasta

nienawiść zduszona przez ośmiornice

nie stała się pożałowania godna

pewni mnisi donosili zwycięstwa do głównego placu

pozytywne kule zanurzyły się w wodzie

i nie wyparły jej –

to były idee

* Teraz nawet konwalia płacze*

Teraz nawet konwalia płacze

            materiał ludzki zrobiony ze słowa

                        widziano młynarza w kuźni

                                   widziano wóz przed koniem

Teraz nawet mysz płacze

            mimetyzm człowieka potrzebny jest wiekom

                        w porcie stoi okręt

                                   w przystani stoi żaglówka

Teraz nawet strzecha roni łzy

            gniazda ludzkie pełne są odchodów

                        rozcięto kaszalota na pół

                                   rozcięto młynarzowi łuk brwiowy

Teraz nawet zima płacze

            puch ludzki nie może wciąż opaść na ziemię

                        radzieckie młyny zmieliły mózgi

                                   Boga utożsamia lud z kaszalotem

Teraz nawet tęcza płacze

            duch ludzki wciąż jest jajem

                        na stu młynarzy tylko jeden miele

                                   na stu młynarzy tylko jeden nie donosił

kowalowi

Teraz nawet dziecko płacze

            rodziciele zapominają o czasie, przyczynie i słowie

                        po stu latach spędzonych w kaszalocie

                                   młynarz jeszcze nie dojrzał do prawdy

w wątpiach zanurzony

>>>

* Tędy przeszedł wiatr *

Tędy przeszedł wiatr

nadęty jak upiór z piramidy

korytarz dla niego ma specjalne zakręty

nietoperz dla niego z najgłębszych jaskiń

laweta służąca wiatrowi zepsuła się niespodziewanie

legenda śmierci i pogardy poległa na dnie

czarna konnica przecwałowała podziemną katedrą

korzystna pogoda zmarnowana trwale

jeżeli deszcz podjął temat symfonii

jeżeli sen podjął temat symfonii

jeżeli ciemność udowodniła, co udowodniła

to czas na wyznania żyjących skrzypków

majaki wiszące, kościoły olbrzymie, wieczystość

ciepło poszło za cieniem wiatru

serca kolejne nie wytrzymały cięć inteligencji

>>>

* Smętek*

Zamieszczono kolejarskie rymy w czasopiśmie dla kobiet

przeczytały je emerytki

z dwóch ich jedna zasłabła, z dwóch ich jedna pokochała

sumienie odezwało się w jednej

Smętek czający się w szuwarach rymów

wyskoczył nagle przed drugą, co ją przeraziło

Zamieszczono kuchenne reprodukcje w kalendarzu dla premierów

jeden kwadratowy poeta amerykański syczał,

grał na czymś i pojadał ser

weszły wysokie-śliskie eremitki i podjęły temat

wślizgnęły się obrotne i skutecznie omówiły problem płci

Zamieszczono drewniane grafiki w czasopiśmie dla wchodzących

kolejarze całowali na śmietnikach bardzo odważnie

nieprzespanie stali za szkołą

zirytowali i zestarzeli się czołgając

jeden zdenerwowany, jedna pałająca

* Tewje *

Tewje wyszedł z portretu dziadka

– za mną batiary

zadzwoniły witebskie moździerze

śmiech mierniczego padający na deszcz

Tewje wysiadł na bocznicy

– nie widziano zdenerwowanego psa

w starym edytorze tekstów jakieś „Q”

za prymulą utworzony doniebny połysk

przez drabinę widać anioły

precz uprzykrzone muszki

Tewje zjechał na zawsze w nowy świat

– akurat tyczka utrzymała wiatr w powietrzu

kroczy w oficerkach bekas

załomy snu w takich wiekach

z łańcucha, kotwicy i kul armatnich

powstał TEWJE

zanim wszedł w portret dziadka 

>>>

 

* Gorycz po latach *

Skądś muszę to wziąść, ale skąd

jakieś suknie księżycowe, jakieś zestawy planet

skądś muszę to wziąść, ale skąd

ledwo odpadłem w niebiesiech od siebie

już każą mi na powrót przyodziać się w jaźń

i to nie byle jaką, moją własną jaźń

Skądś przyjdzie to, co jest przeznaczeniem orła

wtedy wystrzelą korzenie zerwane

kościoły polecą za grobami

Kiedykolwiek zetkniesz się z cokołami

jeśli kiedykolwiek zetkniesz się z mauzoleami

pamiętaj o niewdzięczności, lecz nie chowaj urazy

Jeszcze zielone anioły nie sfrunęły w to miejsce przegrane

jeszcze skrzydła nie dotknęły ziemi

jeszcze wiatr nie osuszył śliny na wargach

polowanie rozpoczęło się znów, polowanie na ziemi

Muszę wziąść jakieś rzeczy by wypełnić tę pustkę

muszę mgłami dopełnić magazyn czasu

nie wiem gdzie niejasności kryją się takie

nie wiem jak porwać się na komety

pasujące do pełni

Zmurszałe tchnienia człowieka idącego po szczytach

nie na wiele zdają się dziś

dziś potrzeba goryczy spływającej ze snów

snów wysyłanych w galaktyki, co noc

goryczy powracającej po miliardach lat

tak spokojnej jak miłość

by wziąć udział w misterium trylogii istnienia

>>>

* Oś waszego mózgu *

Nie wierzcie tęsknocie, nie wierzcie lebiodzie

            obie rosną bez sensu na rozstajach dróg

Nie wierzcie politykom, nie wierzcie obskurantom

            oni dmą w rogi na wiatr na rozstajach dróg

Nie wierzcie mężczyznom, nie wierzcie kobietom

            oni i one czyhają na waszą cześć

Nie wierzcie zasługom, nie wierzcie i biedzie

            jedno płynie rzeką, drugie pije wodę

Nie wierzcie księżycom, nie wierzcie łunom

           „ to tym jeno jest, co jesień zamruga na ścianach”

Nie wierzcie konnicy, nie wierzcie sztandarom

            duma rozpiera wtedy, gdy rozumu brak

Nie wierzcie rewolucjom, nie wierzcie kaktusom

            z zawziętości na świat tak blisko do kłucia

Nie wierzcie pauzom, nie wierzcie falowaniu

            stan waszego serca temu nie odpowiada

Nie wierzcie ludzkości, nie wierzcie narodom

            oś waszego mózgu wiarą w Boga jest

On tylko czeka z jakimś sensem na rozstajach dróg

>>>

* Szeptała, szeptała *

W świetle osiedlowych latarni

zaznaczyła się sylwetka z dziecięcych marzeń

odnalezionych w małym pokoiku

nie rozbłysły fajerwerki na niebie

nie zagrały fanfary

ona przyszła wprost z ogrodu socjalizmu

strzeżonego przez chłopskich synów

zrzuciła ubranie na podłogę

jej nogi w tę noc, cudowne nogi

zaznaczyły moją bezsenność

skromny pacierz opuścił ją

i wszedł we mnie

sunęły te nogi jak dwa węże

po białej pościeli, sunęły nogi cicho

by dotknąć nieśmiertelności mojego oczekiwania

by zagłuszyć wycie fabrycznych syren

z demonami, ze śmiercią wtuliła się w moje ramiona

krojąc każdym ruchem półmrok

wyzwoliła się ze wszystkich wspomnień

oddała mi całą przeszłość, szeptała, szeptała

słowa jej zrywały się jak nocne ptaki

szybowały w pokoju, szybowały nad miastem

uleciały do nieba, aby dziś właśnie powrócić

>>>

* Nie sarkać, gdy przeszłość jeszcze przed nami *

Kultywowanie sarkastycznych obruszeń

nie prowadzi do niczego

ten spacer nad morzem nie może być sarkastyczny

może też nie być fali na wybrzeżu

podczas wymiany poglądów

mewy  narzekają, śledzie  narzekają

na pustej plaży każdy może być samotny,

ja zawsze jestem samotny na plaży

niebezpieczne są  puste domki kampingowe

i sale kasyn z kłócącymi się żołnierzami

zawijające do kanału kutry z makrelą

normalni rybacy z okolicznych wsi klną na Rząd

To wystarczy, nie trzeba być nie w pełni aniołem

czuć się jak pies przechodzący przez ruchliwą ulicę

a można też sarkać na pogodę i na siebie

podczas pielgrzymki do Lichenia

Suchy piasek w październiku, ciesz się

suchy piasek w maju, ciesz się

jaskinia sucha, ciesz się

nieba zachmurzone, ciesz się

śmierć uśpiona w bagnach, ciesz się

tatarak, świecące bagno, mokradła, dojście do morza

Nie wolno sarkać, gdy przeszłość jeszcze przed nami

łapać złamane latawce, łamać motyle latające

sojusz starych koni, krokiew za molem, w koszu na plaży keczup

– niech to wszystko leci ponad falami

Miłość wbita w piasek, chusta zmoczona ciśnięta w kosz

czule głaskać psa, muszlę, czule głaskać helikopter na  niebie

cierpienie w nocy obok radaru nie może być przyczyną

narzekania na ustrój człowieczy i nastrój nieboski

przecież można zdeprawować nie tylko dziewczynę

ręce mogą zaplątać się w liny

nie plwaj, nie wyrzucaj sobie, nie krztuś się otulony gazem

zapal jeszcze ognisko nad morzem

zapal stos gazet na betonowym nabrzeżu

pomyśl o wielorybach samotnych bez ciebie

>>>

* Kadłuby funkcjonariuszy zawisły na basztach*

Rynek przebiegł przed traktorem

osły zaryczały na widok mułów

ciupaga została wbita w pień drzewa

piorun przeleciał obok

wielka ciężarówka skręciła w polną drogę

Jaś zachichotał w Oświęcimiu

kapelusze pospadały z głów

zamęt stał się naturą pewnej partii

pewna partia ludzi wynaturzyła się

kura wypadła na Rynek, krwiożercza kura

zaszumiały wierzby płaczące

pod pomnikiem żołnierzy radzieckich

ludzkie kości wysunęły się spod łopat

z odkopanej rury zamiast wody trysnęła krew

Jaś zachichotał na dziedzińcu pewnego zamku

odbudowanego z popiołów zdrad

głowy jego rezydentów obsypał srebrny pył

lampiony zakołysały się

księżyc zakołysał się, sczerniał rozstrzelany przed laty

jakiś facet o nazwisku Sobiesław Klepacz

sikał na skałę z urwiska za miastem

wielkie rzeki podmyły swoje miejskie skarpy

wielkie rzeki wylały i przeniosły brudy na ludzi

muły rozpierzchły się po starówkach

kadłuby byłych funkcjonariuszy bezpieki

zawisły na blankach i basztach

do wyschnięcia

ich żylaste kończyny na kablach do prania

>>>

* Wiśni kiść *

Deszcz objaśnia stany ducha

niech nad moim gniewem zawiśnie

posmutniałaś, wiesz, że się gniewam

nie poradzę na to nic,

że wciąż widzę spadające z nieba

owoce kaktusów

niech nad twoim smutkiem zawisną

ukorz się, teraz, właśnie teraz

wciąż widzę spadające z nieba króliki

niech nad twoim smutkiem zawisną

powiedziałaś – dziś jest twoja szansa

rzucaj piłką do kosza obfitości

albo napisz przemówienie

na przyszłą sesję parlamentu

lecą znów, lecą z nieba topory

niech nad twoim smutkiem zawisną

łzy pokazały się w oczach,

czyż nie, nadchodzi wieczór

kabała czeka na Żydów w Rymanowie

niech nad twoim smutkiem zawiśnie

pokaźnych rozmiarów cień

pokazał się na suficie nad tobą

niech nad twoim smutkiem zawiśnie

tak ciemno już jest na dworze

chociaż wieczór długi

masz mi za złe, że wciąż żyję

niech nad twoim smutkiem

zajdzie słońce

a ja spadnę ci w wyciągnięte ręce

jak wiśni kiść

>>> 

* Wykopana kość *

Spokrewniony z lisem

zapas na całe życie

móc, mieć, potem brodzić

zabrano spocone dłonie z książki

spokrewniony z obsługującą

temu krzynkę, temu na koniuszek

od tamtego czasu fundują lewatywy

spokrewniony z licytującym

ale to nie jest nisza czapkującego

za tego jeden, za tego dwa

spokrewniony z rolą i solą

długa podróż do Krakowa

pokierować wspomnieniami

zapadła w śpiączkę, wyrosły chaszcze

spokrewniony z rytmem Milesa

cienko kogutom, zabraknie ukłonów

dłonie czepiające się skał

spokrewniony z kopaczem

mieć na całe życie

gadulstwo ukarane przez psa

wykopana kość

wykopana kość

wykopane pudełko i coś

>>>

* Nad oceanem krwawi lewiatan *

Kupujcie w jedwabiach

na południowej półkuli

tam zamontowano malujących w cudzysłowach

wypiętrzone jak markety

miętą pachnące w środku miasta

dźwigające się pięści

decydujcie na rogatkach

tam wyciągają ręce

nieplujący, nienękający

wszy na południowej półkuli

oprócz twoich łez

możesz stracić tak niewiele

tiul trenu powiewa na schodach

patrzy ze stacji kosmicznej

otwiera się dłoń jak nieboskłon

nad oceanem krwawi lewiatan

to łódź żaglowa uniesiona

ponad zmysły Neptuna

>>>

* Niewyspany biały legionista *

Skory do gniewu i nie taki łaskawy

memorandum wysłał na księżyc

już w piątej klasie

opublikował wspomnienia swoje

napisał w nich o rogatym dinozaurze,

który jest jego przyjacielem oraz

o filatelistyce i alpinizmie po lekcjach

nadąsany na widok i nadąsany z daleka

widział pochody napawające odrazą

szarych ludzi pędzonych na śmierć w odświętnych strojach

przed wstrętnymi trybunami ludowymi

szukający kamieni, duszący gwiazdy

pędzący za bażantami młodości, prawie wychowany

pieniący się przy byle okazji

spiął dwa pasiaki oświęcimskie

i podarował grającemu w kości cyganowi

zerkał, zerkał w trakcie na nią

na niewymowne spędzanie czasu i przyjaciół

mogli być oboje roznosicielami ulotek

tylko jego prywatnymi

roznosicielami tylko jego ulotek

a zostali podpalaczami, koksowymi, wajhowymi

walczącymi z aniołem, napinającymi mięśnie

brykał, brykał na bulwarze Waszyngtona

targał szmaty zwane szturmówkami

i wrzucał do Warty

szturmował bezowocnie życie psa

przeżył, o dziwo, atak czołgów

na jego harcerski obóz

dziś spisuje w memorandum żądania

niewyspanego białego legionisty

coraz łaskawszy

>>>

* Spichlerz *

Zawalony spichlerz

takiż sam meliniarz Paproch

i ta Luba, co podeszła pod drabinę

weszła na nią

zaśpiewał ten gość z Ljubljany

zaśpiewał zauroczony

zamroczony wspiął się za nią

spichlerz przewrócili

gołębnik przewrócili

gołębie uleciały

nie bacząc na widoki z dachu

i na wieżę kościelną

 >>>

* Po morze *

Spojrzałem na pole

siedemset lat zleciało

poleciwszy Wedy poleciawszy na Pomorze Zachodnie

spojrzałem jeszcze raz dokładniej

przemądrzałe panie na czubku palca

wyspie

robota giganta

jednakowoż męskiej części doliny

spodobało się przejście

przez Morze Czerwone

i zalała się aż po piach

zawrócili świnie z drogi

poszli jeszcze raz po panie

zaczytane zapatrzone zapomniane

>>>

* Tioma i ja *

Spotkałem swego anioła w dzieciństwie

Tioma się zwał, gdyż Breżniew go wymyślił

powiedział mi, że kołchozy to raj

ja zapytałem – co to kołchozy?

nie umiał mi bliżej tego wyjaśnić, więc skrewił

to nie był anioł, na pewno nie, choć tańczył,

ale tak jakoś pokracznie w półprzysiadzie

Spotkałem żurawia frunącego tuż nad moją głową

ciągle za mną jak cień, ciągle obok mnie jak pies

złapałem go za nogi i ściągnąłem na ziemię

stój skurczybyku, krzyknąłem, szpiegu jeden

ja do ciepłego kraju tylko na wakacje

Spotkałem jakieś monstrum w lustrze górskiego potoku

natknąłem się tam na niego zamiast własnej twarzy

skoczyłem w nurt rzeczki ciężkimi butami

jak motyl zamachałem skrzydłami

mój prawdziwy anioł złapał mnie za kołnierz

moje nogi przebierały pod powierzchnią bystrza

jak po klawiaturze fortepianu

zagrałem hymn radziecki z przyzwyczajenia

>>>

* Naprzeciw witryny z bielizną*

Wiem, że muszę zdecydowanie wyjść naprzeciw

tej samotnej ulicy w Krakowie

wiem, że stanę na pewno naprzeciw witryny z bielizną

powiem do siebie – to ja w stanikach

mógłbym nie przestawać modlić się idąc

ale przystaję by pomodlić się na prawdę głębiej

wierzba za Kościołem Mariackim szumi a ja nasłuchuję

małżowina uszna rozrasta mi się nieprawdopodobnie

kości rzucono na bruk, kości wołów

perły rzucono na bruk, potoczyły się jak muszle

wprost pod nogi ojców założycieli komunizmu

jak każda pielgrzymka, tak i ta przez Planty

wiedzie do Sanktuarium pod figurę Maryi przy Collegium Novum

szkoda, że to czasy stanu wojennego

szkoda, że to czasy wrogów Papieży

pijani zomowcy, pijani profesorowie, pijani dorożkarze

kandydują

święci piją piwo, zwołują się pod wieczór na Brackiej

wyruszają pod Hutę a potem na racławickie pola

wiem, że potoczę się z wału wiślanego

 jak pusta beczka po kleju

 i wpadnę w wodę jak nic

wiem, że popłynę do Gdańska po zwycięstwo

rusałka patrzy na mnie z toni

rusałka w samym biustonoszu

jak ja

>>>

* Schody do nieba *

Ze spokojem serca patrzę na łanie

przechadzające się wśród regli

czyżbym odczytał coś na ich bokach

Widzę też kózki skaczące po skałach pustyni

– po skałach pustyni Moabu

spadną, nie spadną

a ja nic sobie z tego nie robię

a one ani tyle

Zęby wyczyszczone

czas przegryźć czystym kłem

pępowinę

jaskinia ciemna to nie dla mnie

jaki ze mnie Dawid?

czas na świat Chrzcicieli

Moje drewniane myśli

pomieszczą larwy, ale nie pomieszczą gniewu

według słońca oceniam cienie

Te schody prowadzące do nieba

jedni schodzą drudzy wchodzą

ja wchodzę z trąbą jerychońską

Na stromej dróżce pnącej się ku szczytowi

kolumna wojskowych ciężarówek mozoli się jak karawana

na ich bokach widzę czerwone krzyże

Na odległym zboczu góry

dostrzegam grupkę dzieciaków arabskich

z izraelską panią przedszkolanką

na szczycie stoi krzyż

 

* Schody do nieba *
Ze spokojem serca, ale z zainteresowaniem patrzę na łanie
przechadzające się ostrożnie wśród regli pod Giewontem
czyżbym odczytał coś na ich bokach, jakieś symbole?
Widzę też kózki skaczące po skałach pustyni
– po stromych uskokach pustyni Moabu konkretnie
spadną, nie spadną, spadną, nie spadną
ja nic sobie z tego nie robię a one ani tyle.
Zęby wyczyszczone
– czas przegryźć czystym kłem Orientu pępowinę
jaskinia ciemna – to nie dla mnie, jaki ze mnie Dawid?
czas na świat Chrzcicieli stojących w rzekach Europy.
Moje drewniane myśli pomieszczą larwy korników,
ale nie pomieszczą gniewu millenium
według słońca oceniam cienie ludzkich sumień.
Te schody nad górami widzę prowadzące do nieba wprost
jedni schodzą drudzy wchodzą w ciszy
ja wchodzę z fasonem z trąbą jerychońską
na stromej dróżce pnącej się ku szczytowi
kolumna wojskowych ciężarówek mozoli się jak karawana
na ich bokach widzę czerwone krzyże, uff!
Na odległym zboczu góry Skopus
dostrzegam grupkę dzieciaków palestyńskich
z izraelską panią przedszkolanką
prowadzącą za rękę pierwszą ich parę
na szczycie stoi krzyż złoty

>>>

* Na palu Napoleon *

Podjęto tę rękawicę

jak zniewagę

purpurą strojne lica

oburącz przysunął go do ust

to był pal

miękki jak aksamit

z ogniska na wzgórzu

wyskoczyła żaba wskoczyła dzikusowi

to należy stwierdzić

to domaga się stwierdzenia

jak gdyby samo

Podjęto rękawicę i wsunięto z tyłu za kubrak

ręka tam została

wino polało się po stole

nie miał kto utrzymać kielicha

Zagrzmiały armaty

jako dziecię powiedziałem –

mogę wspominać zarzewia wojen światowych

mogę się wstydzić za nie

mogę przetaczać armaty przez Europę

lecz tak naprawdę nie chcę gnić

moje myśli okrążają hrabiego de Sade

i po chwili wykrzykują – Aaa! Fe!

Taboret zbombardowany jak kościół

gołębie Montmartru się podniosły co nieco

ponad stoki

miednica zabrzęczała na schodach

rozstrzelani z armat potoczyli się na dół

Podjęto z ziemi rękawicę nadziei

odjęto pokutę lecz czy to dobrze

ustawiono naostrzony pal

Europa spiekła raka

ja razem z nią wciąż żywy

patrzę na wbity pal

na kurhan w deszczu

na palu Napoleon

a pod nim de Sade

>>>

* Tam droga, gdzie droga *

W którą pójdziesz stronę mój smoku

nie wiesz gdzie udać się na rozstajach dróg

pewnie myślisz, że jesteś zbyt głupi

by zanurzyć się w pracy dla innych

pewnie nucisz dla innych piosenkę

służącą do marszrut przez świat

W jakich będziesz jeszcze opałach aligatorze

tobie pieśń śpiewają bosonodzy

nie podobasz się tęsknotom

gdyż podrywasz, co raz, co raz się

co raz się podrywasz na próżno

pucołowaty zbyt jesteś na żniwo

Po twoich drogach czołgają się beznodzy

zostawiasz ich za sobą w trawie

gdzie spojrzysz tam droga gdzie droga

gdzie droga tam księżyc tam księżyc w kałużach

zabójca smoków

>>>

* Zapada noc *

Powoli zapada noc

gasną reflektory na scenie

a zapalają ponad miastem

ludzie padają tak jak stoją na ulicach

sekty podpalają zabudowania

stojący z baldachimem przebierańcy

wygrażają Jezusowi

zapada noc koty karmione są kulkami mleka

na asfaltach rozgrzanych

nie wracające do domów

koty wyzwolone drapiące łopiany

koty szarpiące szaleje na dzikich skwerach

do pierwszej cykuty

powoli rozlewa się nowa trucizna

powoli umiera Sokrates

jak socjalizm

 

* Koty drapią łopiany *
Powoli zapada noc
gasną reflektory na scenie polskiej
a zapalają się jedynie ponad stołecznym miastem
ludzie padają na kolana tak jak stoją na ulicach
sekty byłych ormowców podpalają jeszcze zabudowania przedmieść
stojący z baldachimem majowi przebierańcy
wygrażają jeszcze Jezusowi nie doczekawszy się wyreżyserowanej procesji
powoli zapada noc
koty bezpańskie karmione kulkami mleka na asfaltach rozgrzanych
nie wracają do domów sloganów i utartych haseł
koty już wyzwolone drapią łopiany
koty szarpią szaleje na dzikich skwerach
ranią do pierwszej cykuty wszelkie kudłate zielsko
rozlewa się wokół nowa trucizna sądów nieoklepanych
umiera w teatrze telewizji nominowany do Oskara Sokrates
wreszcie zapada przezroczysta noc
dzień jak postkomunizm gaśnie

>>>

* Wrosnąć ze smutku *

Zasmucasz kolejny raz, zasmucasz małe dziecko

matka płacze po kryjomu

żona po kryjomu wyciera łzy

twoje gepardy zasypiają na drzewach głodne

ślina z pyska im cieknie jak wodospad

podszedłeś pod skałę tam była jaskinia

wszedłeś by popatrzeć w oczy nietoperzom

naraziłeś swoje życie zbytnio

dlatego zapłakali najbliżsi właśnie dlatego

jeden gepard spadł z drzewa we śnie

zbudzony nagle pognał co sił przed siebie po sawannie

a to dlatego, że upadł na jeżozwierza

nietoperze z wielkim krzykiem wyfrunęły

z jaskini i poleciały na księżyc jak wampiry

w to nikt by nie uwierzył lecz zrobiłeś zdjęcia

zostałeś bohaterem i nic ci się nie stało

tych parę uczuć tych parę chwil

cóż małe dziecko powoli dorośnie

wyrośnie ze smutku

oj, ty chyba nie!

gepard goni, wciąż gooni…

>>>

* Przodkowie *

Począłem martwić się z byle powodu

ty wiesz o tym i ja

a stało się to w młodości

stwierdziłem, że pośród moich przodków

zbyt mało jest carów ze Wschodu

i jak Kain zamartwiałem się dymem

Deszcze przyniosły potop to oczywiste

jednak moją arkę zdążyli spalić carowie

cóż miałem tym razem rację

a ty mówiłaś – nie zamartwiaj się

Gawędziłem z braćmi o poczęciu

rewolucję chciałem zacząć

potrzebna była ściślejsza niewola

potrzebne były pułapki na cywilizatorów

dostarczono wszystko pobito wszystkich

i tak można było zacząć tę pszczelą pracę

Nad oceanem barszczu w lodówce

zaczaił się pająk sfrustrowany

jak tam się dostał?

to było nieprawdopodobne

nie był chłopem przecież

nie był plebanem ani panem

nie był zdecydowany na żaden biznes

okazało się, że lodówka jest wyłączona,

że siedzi tam z indiańskim wodzem

z zaklinaczem deszczu z Zachodu

Popłakałem sobie w kącie

zjadłem tubkę pasty do zębów za kotarą

wyszedłem znienacka by nagrać na magnetofon

głos usłyszany w ciemnościach

to był głos trąbki w mojej głowie tylko

Spokojnie począłem wycofywać się

nawet spuszczone psy nie przeszkodziły mi

w podwórkowej akcji

małe pijawki podrosły i przegrodziły

mi drogę do krainy przodków

poczuwszy odwieczny zew krwi

narysowałem drzewo palcem na piasku

drzewo Jessego

>>>

*Nie Politbiuru*

Pośrodku politurowanego mebla wbito gwóźdź

pośrodku ściany śmiechu wmurowano stołową nogę

krasnal przysiadł na suficie

w fotelu przyklejonym do sufitu

ciułam komiksy?

ale to nie ważne

po cóż miałbym tak czekać

i nic nie robić, choćby nad rzeką

rzeką wielką jak Cisa?

patrzę na mieszkanie swoje nie swoje

siedzę jak krasnal na Kremlu

boję się nie boję

ufam NIE POLITBIURU

>>>

* Duch z Ur *

Spada jak szalony z podniebnej przełęczy

ja mam na to patrzeć

ja widzę oczami sumienia Trójcę Przenajświętszą

spada z najwyższej góry

oczy ma jak gwiazdy i księżyce w pełni

nie podobny do mnie

ja mam na niego patrzeć

ja widzę oczami sumienia Trójcę Przenajświętszą

spada z najwyższej kopuły w mieście

rzuca się pod tramwaje

ogon ma jak kometa

zamiata nim ulice Krakowa

ja mam na to patrzeć

przykro mi demonie z Ur

nie widzę nic oprócz wiatru

nie widzę nic oprócz halnego

nie widzę nic oprócz zamieci

a oczami sumienia widzę jedynie Trójcę Przenajświętszą

nie czuję się winny cywilizacji

ani ogłupieniu narodów

>>>

* Żołnierz polski *

Żołnierz polski jest tym, co zbędne

w mniemaniu o sobie

żołnierz gruchający wśród jastrzębi

na obrzeżach Ukrainy

mądre niechciane sieroty

postanawiają skruszyć jego serce

a ty wzleć biała sroko nad poziomy niecnoty

przeleć porohy powróć z witką

w dziobie, na który nałożono uzdę

wysmagaj generałów

z piętra na piętro w dół

z balkonu na balkon w dół

spada sombrero mongolskie

łapaj, chwytaj konie i jaki na lasso

pod Zawoją nie ma już wojska słowackiego

pod Zawichostem Batu

w Bytomiu Barbarossy

a pod Ujściem Karola

każdy żołnierz wystawia się dziś

na czacie pod Szczebrzeszynem

czekając na samego Chmielnickiego

na próżno

nadchodzą tylko jacyś ludzie z Gaci

mniemam o sobie patrząc z dachu

wydaje mi się, że jestem Wielki Olek

z k na końcu każdego słowa

karabin mam na plecach przywiązany sznurkiem

trzymam straż krótko

gryzę ziarna  kminku

gdyż ryżu nie dowieźli z marketu

po jakimś czasie zamojskie zabytki

przemieniły się w kopy siana na rzadkich ścierniskach

orzełek przekrzywił się na furażerce

a ja poczułem się zbędny

i zacząłem strzelać do tych kop

jak do srok udających gołębie

>>>

* Góra objawień *

Po dziś dzień ją pamiętam

była Złota i Błękitna

była dumna pośród kwitnących lip

wyciągała do mnie ręce

dziś to widzę dziś rozumiem

            Po dziś dzień majowe słońce

            jakby dla mnie stworzone woła mnie

            w każdy wieczór, o jak woła mnie!

            jakbym żył we śnie

            moje narodziny to modlitwa

Nieustannie dzwonią dzwony

nieustannie drży dzwonnica

zapach kadzidła umyka

w szuwary nad rzekę

niosę do domu pieśń

starą pieśń z rzymskich czasów

            Nieustannie kwitnie dziki bez

            nieustannie kręci w nosie zapach czeremchy

            iluż ludzi biednych wędruje

            na iluż drogach tego świata

            szuka swojej góry objawienia

            ja biedny dotarłem do jej stóp

           i czekam

>>> 

* Zamieć *

Spodziewałem się nawrotu zimy

w środku lata

spodziewałem się, że zmienisz się

wreszcie jak ja

niebawem spadł śnieg, piękny lipcowy

śnieg padł na szczyty gór i na oceany zbóż

mały chłopiec zanurzył się w łan

strzepywał płatki śniegu z kłosów

tak spełnił się sen

tak rozpoczęło się najkrwawsze lato w historii Wschodu

Nie ważny rok i dzień, ważny fakt

tuż po rozlaniu krwi rewolucyjnej

nadleciały anioły by posprzątać ziemię

mogłem tego oczekiwać, zerwałem się

jak wiatr, runąłem sam na twoje łzy,

z górskich kotlin jak cięciw wypuściłem się

oszroniony

Zanim anioły dokończyły dzieła

w moich zeszytach pełno było pieśni

takich pieśni, których tylko rewolucje

mogą wyzwolić w sercach

zamarznięte ziarna, zamarznięte krople krwi

zamarznięty na ustach śpiew jak ból

to wszystko znalazło się w koszach

to wszystko pozostało tylko dla mnie

na zawsze i nie wróci więcej już

ani zimą ani latem

>>>

* W stronę wieloryba *

Skończyć z pewnym rodzajem zła

o tak, jakże łatwo zawołać – Moby Dick!

skończyć z pewnym rodzajem zła

rzucić harpunem, ot, tak

w coś monstrualnie niepowtarzalnego

stoję na rufie statku wielorybniczego

słucham słowiańskich syren

nawołujących do zasadniczego zwrotu

w życiu dotychczasowym,

życiu nieuporządkowanym jak ocean

pełen przypływów i odpływów

głębin i niespodziewanych raf

Skończyć z jakimś rodzajem zła

wykonać solo na złotej trąbce

solo Dizzy`ego, solo Milesa

dokończyć je już na gitarze

po czym cisnąć oba instrumenty

w stronę wieloryba

białego, uśmiechniętego

>>>

* Gwóźdź w dziąśle *

Zaparło mi dech

zaparło mi dech w piersiach

pojadę samochodem

pojadę samochodem po naukę

wszedłszy do zegara

wszedłszy do zegara po wskazówki

po jakimś czasie zadzwoniła

po jakimś czasie zadzwoniła do mnie

ale żeby miotać się

ale żeby miotać się jak pijak

gra na kongach

gra na kongach łokciem knykciami nigdy palcami

oto ja powstaję

oto ja powstaję na horyzoncie

potem kucam w kącie

potem kucam w kącie za firanką

ona powiedziała

ona powiedziała to zamiast niego

podświadomość go powstrzymywała

podświadomość go powstrzymywała przed zerwaniem

zakotwiczyło moje jedyne

zakotwiczyło moje jedyne dziewczę

huta toczy, walcuje, kłuje, roztapia

huta to wszystko przetapia w nas

i kotwice

kot dmucha na zimne

kto dmucha na zimne jak kot syberyjski

galimatias amerykański

galimatias amerykański jest jedzony jak gulasz

jedzenie smakowało i poszli

jedzenie smakowało i poszli po łyżkę z drewna

gwóźdź w dziąśle

gwóźdź w dziąśle to jak niespodzianka

zaparło mi dech

zaparło mi, przeto dech

sztachety służą w Polsce

do gry na kongach

do jedzenia

do rozmowy

gwoździe między zębami ranią

>>>

* Podwoje butiku *

Zdumiałem się na widok twojego lasu

powiedziałaś – zaufaj mi

wszedłem, więc weń

drwa leciały, wióry leciały

gniazda rozbijały się o ziemię

rozszarpane wcześniej przez świerkowe gałęzie

w lodówce siedział niedźwiedź

cały struchlały ciemnościach

czekał na mnie

zdumiałem się na widok twoich mchów

po rannej rosie poszedłem śmiało

przez pajęczyny traw wszedłem na te poduchy

zatonąłbym w tych mchach

gdyby nie buldożer dziki jak ryś

on wyciągną mnie stalową liną

gdy byłem już blisko dna

otworzyłaś swoje podwoje

to były podwoje butiku

zaproponowałaś mi układ a potem umowę

zawarłem i podpisałem

obiecałem dostawy drewnianych garniturów

poszedłem na śniadanie by zapomnieć

oparty o ratusz jedną ręką

wspominałem góry i lasy

wszystkie, które poznałem

twoje orły kołujące nad historią

moje przemoczone buty

moje kapelusze pełne kleszczy

moja siekiera uśpiona

były jak krata i zwodzony most

>>>

* Jak druciarz *

Nie idę drogami Beskidu jak druciarz

smutny koniec druciarstwa nastąpił

jest to po prostu nie możliwe

Nie idę polną drogą beskidzką jak Świadek Jehowy

zdobywający zapadłą wioskę polską

dla religii wielkiego amerykańskiego biznesu

Ale wiem skąd wzięły się aligatory

w Popradzie, Rabie i gdzie indziej

są szybkie trudne do podpatrzenia

łatwiej obserwować jest porzucone dziecko

płynące na krze lodowej – po Dunajcu

Wiem też jak przeorać skroń Olka

zmarszczką głęboką od troski

załatwię mu tę troskę – nie wykupię

polisy na swój uśmiech

Wiem jak przeorać policzek Olina

paznokciem wielkim i tępym

jak laska sejmowa

będę się bronił jak ryś z Magury

i nigdy nie pozwolę im podobnym

pogładzić się po policzku

 

* Na krze *
Nie chodzę już drogami Beskidu jak druciarz
smutny koniec druciarstwa nastąpił przecież
jest to po prostu nie możliwe
bo nieopłacalne i bezsensowne
dla racjonalnie myślącego człowieka obecnej doby.
Nie chodzę już polnym traktem beskidzkim jak Świadek Jehowy
zdobywający w garniturze zapadłą wioskę polską
dla religii wielkiego amerykańskiego biznesu.
Przewędrowałem tutaj jednak wszystkie szlaki i drogi
dlatego wiem skąd się wzięły gigantyczne aligatory
w Popradzie, Rabie i gdzie indziej,
choć są szybkie, zmyślne i do podpatrzenia trudne.
Łatwiej jest zaobserwować pociętego skalpelem
krwawiącego człowieka porzuconego w reklamówce
płynącego na krze lodowej po Dunajcu
ojców Sarmatów

>>> 

* Chórem z Babilonu *

Spokój tylko śniętych elektrycznych węgorzy

na Jeziorze Genezaret

podszedłem do sieci

podniosłem je

zarzuciłem z molo w Kafarnaum

Żydzi przerażeni pierzchli

do Nowego Jorku

spokój tylko syreny

zaplątanej w sieci w Tyberiadzie

akurat zagrzmiało

deszcz deszcz deszczowe uspokojenie

strach na dnie

nie dawał znaku

spojrzałem w głębię grzechu

z satelity zawieszonego

ponad Palestyną

spokój czołgów zardzewiałych

pod Bagdadem

gruzy gruzy o czymś świadczą

ziggurat był, czy go nie było tutaj?

wieża Babel była, czy nie?

jem kisiel na schodach

nie widzę ich końca

manna, o tak, manna

grzmi jeszcze?

nie – odpowiadają  chórem

Żydzi z Babilonu

>>>

* Mój zamek na polach *

Po ubogaceniu wszcząłem rewoltę

mur postawiłem w dwa miesiące

skorzystałem ze światła księżyca

zdobyłem ostrogi i doświadczenie

na stepach zbudowałem zamek

całkiem podobny do tego, co uprzednio

sczezł na wiszącej skale

pawie pióro sobie wetknąłem

i powróciłem do korzeni by

ubogacać się ponownie od zaraz

kiedy się zagłębiłem w puszczę Drewlan

wciąż myślałem o stepie

kiedy z niej wyjeżdżałem na bułance

nikt z jadących Tavriami

nie chciał ustąpić mi miejsca

zgnieciony tuż za Przemyślem

posuwałem się nadal na Zachód

już dwukółką przez bagna

miałem wizje i widziałem już nowe pola

lądowałem i wzbijałem się nieustannie

potem na ostrowach czatowałem z pełną piersią

zaczytywałem się gazetach

wciąż zabrudzonych skandynawską smołą i ropą

jakieś nadobne zające wyrywały z krzaków

sarny migały między świętymi dębami

zęby się ruszały na szczytach

korony nadlatywały w helikopterach

dmuchałem na zimne bagnety

zadośćuczyniłem na stogach

pogłaskałem dzieciątka i wrzuciłem pieniążek

do źródła poezji i pracy natchnionej

pokiereszowany stałem u bram

jak Rakoczy jakiś albo coś?

wygrażałem pięściami sowieckim bramom

jak jakiś Chazar albo coś?

przecież i nie mnich kijowski

choć z brodą, muszlą, z laską i z worem

zasnąłem wypełniony snem słowa

w Gieczu

>>>

*Postanowiłem zasadzić skośne wiśnie*

Postanowiłem zasadzić skośne wiśnie

wstałem skoro świt, odkopałem ze śniegu

krzewinki i wyszedłem do sadu

przebrnąłem przez dożynkowe wieńce

odkopnąłem na bok pierwszomajowe szturmówki

stanąłem nad ruczajem

zacząłem kopać pierwszy dołek

na jego dnie odnalazłem złoty róg

po chwili zastanowienia

przyprawiłem go sobie do czoła

a wiśnie wkopałem skośnie

udeptałem ziemię i posikałem ją

z tymi skrzydłami z papieru,

które kołysały się przypięte do pleców

i tym rogiem dyndającym z czoła

wracałem niezbyt szybko do domu

wracałem sflaczały i zadumany

nad losem pioniera w czasach

jurajskiego socpostmodernizmu

>>>

*Nowe krzywdy wybaczyć daj*

Powiedziałaś – stój

na zielonych pastwiskach – zatrzymałem się

powiedziałaś – skacz

w pustynię – skoczyłem

łatwe zebry poczęstowały mnie krówką

niebne rozstępy były nadmuchane wiosną

po pomarańczowym kokluszu pojawił się błękitnawy bronchit

złamany kasłałem, aż wiatr zawył z zazdrości

komin zachwiał się i upadł obok sfinksa

nie zdążyłem go złapać w fartuszek

Palestyna wzywała przez radio

była wojna chwiąły się katedry jak kominy

stanąłem na wzgórzu –

nad murem płaczu zjadlem loda

założyłem związek zawodowy

rosyjskich pisarzy piszących w języku hebrajskim

– bo to język sztuczny

ja zapisałem już pismem klinowym

kolumnę w niewoli, tak to ja, ja

teraz zapiszę się do NKWD

z takim losem, z takim posłuchem

co powiesz to zrobię z sobą i z tobą

Palestyno obiecana Piastowi

nowe krzywdy wybaczyć daj

powiedz – wróć 

>>>

* Przejdź *

Zanim skończysz te swoje lata

przejdź na chwilę do porządku dziennego

nad tym, co nagromadziło się

i w suchej i w wilgotnej pamięci

oświeć iskrą bożą te pokłady grzechu

i po rozhuśtanej kładce

przejdź nad nimi jak nad przepaścią

Podpatrywane czajki, w które

zamieniły się pulchne sąsiadki

wiklinowe witki wystające z zielonej łąki

nad ruczajem, to małe dziewczynki

samotne i zagubione trzymające cię za rękę

Wrzeszczące gawrony na drugi dzień

grzebiące w zgliszczach twojego ogniska

to nastoletni chłopcy uciekający

przed samym sobą, goniący samych siebie

rzucający w ciebie grudami ziemi

Jakiś skromny ciężar wymodlony

przed kapliczkami w brzegach i urwiskach

kapliczkami z ziemi i polnych kwiatów

Ryby po spuszczeniu wody ze stawu

ryby na patelni stojącej na rozgrzanej blasze

skowronek na tle słonecznej tarczy

zraniony zwierz, zraniony człowiek

człowiek przygnieciony ciężką maszyną

Łąka wzbierająca kwiatami to przeszłość

dziś łąka wzbiera krwią niesprawiedliwości

dziś strumyk niesie zamiast larw  i wodnych pająków

zwały lodu dając początek lodowcowi

rozorywającemu narodowe doliny

A gdzie indziej, tam gdzie stąpasz

otwiera się ziemia grzechu upaństwowionego

– niewybaczalnego

Przejdź modlitwą przejdź wzdychaniem

przejdź ostatecznym oddaniem się Bogu

jak twoje dziewczynki na ruczajem

>>>

* Po przygodę *

Poszliśmy więc po przygodę

ciemne mury podświadomości zatrzymały nas

przez bramę musieliśmy przejść

przeszliśmy przez nią nad jakąś rzeką

mam mało czasu mówiłaś – pośpiesz się

brak ci wiary – odpowiadałem

ziemia trzęsła się wszędzie

ja twierdziłem – to bagna podświadomości

ty – nie, to Barbados!

dlaczego akurat Barbados?

– ja nie muszę widzieć tego tak jak ty

skoro zostajesz z tyłu i nie jesz tej

pieczonej od rana gęsi, to zauważ,

że przygoda czeka, że deszcz może zacząć padać

że wszystko to, co jest przed nami

wzywa, wzywa i wzywa

nie narzekaj na żubry w Niepołomicach

nie narzekaj na tamę Dobczycach

ściśnij mózg, wyduś wiarę z serca

Bóg ci dopomoże, znajdziesz ludzi

którzy cię poprowadzą przez tamy

znajdziesz bladych i krwawych,

którym ty z kolei dopomożesz

wyjmiesz im te noże z ich pleców

albo zaorzesz im pole leżące sto lat odłogiem

a, ta przygoda jak grzyb po deszczu

będzie rosła – szkoda, że tylko jedna

ale za to duża

>>>

* Mruczaj leśny *

Mruczaj leśny stęchł w niedzielę

poszły jeże po mchu

za którąś miejską paprocią

osiadłą w lesie

przewróciły się na plecy, czyli na kolce

stoczyły w wodę

z zaczęły mruczeć

stąd ten mruczaj leśny

Śmierdzi, to las ci czy nie?

siarką zalatuje, grzybów i tak pełno

gdyby tak na rynku, ale tu są blisko lasu

pij piwo, jedz ogórki, wąchaj

jeśli chcesz, choć nie musisz

powiadam ci – niezłe są leśne mruczaje

zamiast wąchać możesz słuchać

po co czekać, po co wzdychać, po co?

Niedziela jest po to by się cieszyć

i świętować, bądź nabożny

las nie jest wrogiem, ani jeż, ani kolec

zarodniki paproci się starzeją

a ludzie są nieśmiertelni

nauką ganiaj w las po naukę

mruczysz coś pod nosem – słyszę

nie dręcz lasu i nie dręcz mnie

powiedz wreszcie głośno to słowo

STWÓRCA leśny

>>>

* MI*

„A imię jego …”

i od tego wszystko się zaczyna ….

jeśli to wiesz to nie zabłądzisz ……..

i nie dopytasz się jak nie wiesz ………

JESTEM, KTÓRY JESTEM

nic dodać nic ująć

i czego tu szukać więcej, jeśli to zrozumiesz

A ponadto angielscy policjanci

nie mogą należeć do masońskich lóż ………..

a co z Mickiewiczem i Słowackim …….?

co z współczesny – MI……………?

co z kraksami na autostradach…..?

co z polskimi policjanta – MI?!

JESTEŚ?

>>>

*Co w twej otchłani tkwi?*

Co w twoim sercu czai się?

czy pamiętasz, kiedy tam się to wkradło?

może to było w szkole podstawowej a może w liceum?

może na jakimś studenckim rajdzie?

pomyśl dziecino – kiedy to było?

pomyśl dziecino – co czai się?

miałeś być przewodnikiem maluczkich

miałeś nauczać, miałeś chrzcić

miałeś iść prostą drogą do Pana

i skręciłeś przy ognisku w lesie

tam cię zabrał bies

gdy nie miałeś sił już bronić się

tam cię porwał w siebie

wypluł dziś samotnego i skruszonego

jeszcze patrzysz na popiół ogniska

i zastanawiasz się, co pozostawił

w tobie ten rajd

otchłań strachu, otchłań, otchłań

co w sercu czai się już wiesz?

jest tak odległe, lecz wiesz, że jest

będziesz przewodnikiem maluczkich

będziesz nauczał i chrzcił

będziesz szedł prostą drogą do Pana

lecz nie zapominaj, co w twej otchłani tkwi

>>>

* Na przesiece sobie gram *

Gram i gram, coraz lepiej gram

nie mogę skończyć

wpadam w euforię na przesiece

czekam już tu od trzech dni

Henryk nie przyjeżdża

o mamo, nie przyjeżdża

Barbarossa nie przyjeżdża,

o tato, nie przyjeżdża

ślęczę nad elementarzem Falskiego

już  smrodem Nowej Huty

przeszły mi rajtuzy i nic

walę w perkusję i targam struny

coraz lepiej, wszyscy widzą postępy

zmarzłem już – jak to tak?

w samych slipkach na przesiece

nie wysiedzę

tam na przeciw na bilbordzie

twarze Hitlera, Stalina, Szeli

odwracam się wstaję – gitara pod pachę

perkusja na plecy i w drogę

do Częstochowy

nucę sobie, nucę sobie arie Rossiniego

i przyśpiewki Slayera

tłumaczę z frankońskiego na podolski 

>>>

* W Królewcu*

Zdarzyło się to w Królewcu

Kant prawie to widział

niestety na własne oczy

demonstrując kometa wpadła

pomiędzy ciernie

głowy nic nie warte zatopiono w jeziorku

szyba brzęknęła rozbita

księżyc to był zrobił

wdzierając się do wnętrza bajorka

Królewiec zadowolił się morzem

milutki filozof pogłaskał

warkocz tejże komety

co zamierzała szyć już sztandary

ludzie wchodzili na statki

nie wielkie dla samej ryby

ryby nie tak bałtyckiej

jak pozbawionej siły

po latach przelatywały bombowce

tych, co to umieją latać

senne ich oczy zawiodły

spadły na idei stos

mój ty Kancie zastygły

czemuż nie wyciąłeś z logiki kart

głodujących dzieci Afryki

głodujących lat dwieście

a potem była Peczenga

Dniepropietrowsk i Ural

potem była Workuta, Kołyma, Magadan

Kancie, Kancie kosmiczny

dlaczegoż właził na wieżę

dzieci płoszyłeś, śpiewałeś jak kot

ja carowałem już w niebie

widząc cię jak dojną krowę

cmokałem łysiejąc z wolna

za praczką się oglądałem

lecz tylko Katarzyna była oddolna

na samą myśl dziś startuję z samolotami

z Peczengi

na samą myśl dziś wydaję

przez ciebie krocie mitręgi

bo Belzebub jest zawrotny

przez wieki idzie jak brudas

co to każdemu pachnie

gdy upity bzdur nastula

rzucanie młotem powtórzę

choć nie Thor mi na imię

rzucę nawet oszczepem i sierpem

przelecę się na strzale jakiejś

dla dobra jabłek, dla czuwań

logiki w akademiach powącham

logiki czułej

odwrócę się do ćwiczących

wybierając jaskinie gbura

modre usta marksistów

ich krew zsiniała ze złości

tak dobrze chcieli dla biednych

dziś nie pozbierasz ich kości

marnie okute dziś buty

kopią dzieci opuchłe

w Królewcu trzysta tysięcy

przeżartych, żrących, żebrzących

podrapać się po tych skryptach

protestanckie wybiegi rozpoznać

wyruszyć na krzyżową wyprawę

dać się zestrzelić nad Moskwą

mijam Mieriesjewa, niech czołga się

wiem, że dojdzie do gułagu

Rusini uciekają od Rosji

wiem, że nie dadzą rady

kto pomoże głodującym?

na Kubaniu, Kurdom lub Hutu

nie ma Wańki i Wstańki

nie ma Clintona

nie ma też Hermaszewskiego

wylatał całe otręby

całe spodnie pobrudził

dam na zapowiedzi w kościele

dam na wypominki za ludzi

buduj duszę bez KANTA

popatrz z wieży w Królewcu

300 000 ich tu jedzie – pobitych

wokół wciąż w pędzie i w pędzie

świat analityczny…………… alogiczny

>>>

* Nanosekunda *

Jego tchnienie, moje poczucie

jakiś zagarnięty, przez ekspansywny wszechświat, skarb

modlitwa w ciszy, napromieniowane łzy

skorzystałem z tej nanosekundy Wielkiego Wybuchu

miłość, a gdzież ona, tylu ludzi się urodziło

i oto jeszcze nie ma dziecka, i oto już jest

puder strząśnięty z akacjowych rzęs

poparty w lustrach, zapomniany po Wybuchu

Sekunda jak kropla, sekunda jak cywilizacja

uciekam od miłości lub raczej uciekałem od miłości

dziś na pewno nie, nie, nie

na niebie sutanna zakrwawiona, płonący las

pomruk polskiego zomowca

na przeciw jakiś wymachujący ogonem stwór

jeszcze lecą petardy, jeszcze lecą ułamki materii

żyje jeszcze poeta Herbert, żyję jeszcze ja

kwiaty jak sputniki, zwierzęta jak meteory

wszystko żyje i chwali Boga

w moich trzewiach uwite gniazdo dla duszy

dusza pływa w wodach płodowych

oby już nigdy nie przesiąknęła alkoholem łzawiącym

oby już nigdy nie tchnęła wieprzowiną haków

wyczyść szczoteczką siódmy krąg serca

odłóż szczoteczkę na półeczkę, odłóż ją

popatrz przez okno, spójrz ponad rogami diabła

nad kapeluszem chochoła zobacz

ulatującą w nieskończoność materię

dusza podchodzi ci do gardła

to twoja ostatnia nanosekunda

>>>

* Raj utracony *

Buszuję, żegluję w trawach

goni mnie mały jasnobrązowy wąż

nie jest jadowity

moje serce tęskni do Boga przestrzeni

chciałbym upaść do jego stóp

spojrzeć na jego siwą brodę wędrowca z bliska

a on tymczasem zaznacza swą obecność przy mnie

ciałem małej dziewczynki podającej bukiet

kiścią bzu rzuconą w szuwary

nad łącznym stawem

wężem co z pala zszedł

dobuszowałem do spojrzenia na siebie

oto wąż i dziewczynka

i łzy mojego ojca

czas na ważkie decyzje

czas zostawić martwe owady i sterty gazet

czas zostawić łąkę na dobre

czas ukryć się na morzu prawdziwym

>>>

* Imię *

Spocony dobiegł do krańca czasów

zemdlał na widok

spocony nacisnął klamkę otworzył drzwi

drżąc cały podniósł głowę

spojrzał i dostrzegł

w ogniu swoje imię

>>>

* Już prawie umieram na pustyni rozumu *

Sięgam intelektem po to, co nienazwane

patrzę na obraz Matki Bożej

wytężam wszystkie zmysły

patrzę na obraz Matki Bożej

suche szczegóły mojego rozumu

nienapojone konie bałwochwalstwa

patrzę na obraz Matki Bożej

moje serce nienapełnione i niezaspokojone

patrzę na obraz Matki Bożej

modlitwa otwiera mi rozum

czytam Platona i Machiavellego

patrzę na obraz Matki Bożej

kontempluję głębokie myśli Tomasza

patrzę na obraz Matki Bożej

i gdy już prawie umieram na pustyni rozumu

poruszają się moje usta

w rytm słów Matki Bożej

>>>

* Lewiatan opadł *

Zdrzemnąłem się na plaży

skorzystał na tym zmutowany lewiatan

przygoda podarła na strzępy czuwanie

wiatr uniósł lewiatana

to nie był znak śmierci, choć był czerwony

jak czajnik przeleciał nad rzeczką-prypećką

lewiatan komunistyczny opadł 

na wschodnią Ukrainę

z Helu nad Prypeć za mną

w pysku jak jaskinia trójząb miał

i z jednym okiem

z wielorogiem

majstersztyk antyczny

z tych późnych zjaw Babilonu

czemuż mam zadawać się w środku lata

z powolnym sepleniącym ogórkiem z mułu

nieprzebadanym na wypadek nosicielstwa,

na którym śmierć wystrugała na skórce

– teraźniejszość

degustacja ukraińskich lodów

odpadnięcie z mola na tereny lenne

pale Czerwieni

łabędzie Zamarstynowa

oprócz noworocznych sióstr

czegóż więcej potrzeba do zaproszenia

na kolejny festiwal poszukiwań pohukiwań

Wiatyczów

odsuń pysk lewiatanie

odsuń pysk wstrętny

gdzieś tu był grób

gdzieś tu była kołyska

>>>

* Potomkowie kosmitów obciążonych legitymacjami*

Potomkowie oby dożyli

Potomak przyjmie ich ciała potem

dziś ważą się losy mówiących w suahili

a ja mam grypę po ciosie

Męczą się z wiosną stworzenia

więdną jesienią i cóż

zawsze kreskują po jednym

potem plusują pod prąd

Dziś ładnie, dziś rozpromienia

nas blask pochodni na skale

mając rogi i sznury

możemy trąbić lub wcale

Jeżeli zdmuchną i to, jeżeli poturbują ciebie

ja powiem nic to, ja powiem nic to

śpij, lecz swoje rany

nie pij więcej kumysu

zakop się pod tym miastem

i szturchaj z sensem hołdysów

Koniecznie zagracić muszę komórki

pokrzyżować plany zboczeńcom

rzucić oszczepem w ten Sejm

zanim otorbi nad miarę kangury

Podziękował potomek i poszedł

po lesie włóczyć się juha

zamiast paść mi te owce skromne

co z radosnymi wilkami chcą się kumać

Pędzi wiatr nad Potomakiem

Pontiac mu kłania się fają

Tatanka Yotanka zaklina

a biały ucieka jak zając

Zając ucieka z prawości

zając nie czeka na koniec

tej epopei czerwonej

Czerwona epopeja rozgrywa się

w sercach i sumieniach potomków

kosmitów obciążonych legitymacjami

niebieskokoszulich brzdąców

>>>

* Bordowotwarzym*

Skończyłem z tymi tortami

nie rzucam i nie jem niczego

co przypomina pianę

za młodu napatrzyłem się zjazdów

popatrz na skalne kwiaty – rzuciłaś

załapałem, popatrzyłem, skamieniałem

powąchałem – byłaś w cuglach

dotknąłem cię, ruszyłaś z kopyta

przesłanie prawdy, nad Niemnem

rozesłanie kłamstw, nad Moskwą

a my bieżymy żebracy zaświatów

skończyłem z kwestionowaniem zasług

pokurcze niech mają się dobrze

mieć za nic to jeszcze nic

tylko oddawać, oddawać, to coś

kiedyś kwiaty przemówią z nagrobków

zdecyduj się wreszcie staruszku – syknęłaś

obiecałem, cmoknąłem

krawat zaciągnąłem na obcej szyi

krawat beżowy na karminowej koszuli

piana wyszła na usta

a tak od lat chciałem poluźniać

po latach poluźniać wreszcie

dać poluźnienie bordowotwarzym

a tu trach, poleciał tort

kolejny tort na cześć

wykrzywionych gęb

a teraz muszę modlić się za rzecznika

całego w ptysiowo- wuzetkowym cieście

modlić się wreszcie ostatecznie

w piwnicy

na Starym Mieście!

>>>

* Przydałem się w końcu *

Zapomniałeś o mnie

a ja czekałem cierpliwie

i byłem pod tak zwaną ręką

cichutko w kąciku

podjadałem pastę do zębów

wyciskając ją chłodną

na ciepły, drżący język

wcale nie podglądając w tym czasie

nauczycielki zdradzającej

męża, dzieci i wartości

mógłbym opisać skupienie

jakie mi wtedy towarzyszyło

mógłbym strofować mrówki

włażące mi na gołe nogi

opisując zdziwienie

jakie mi wtedy towarzyszyło

mnie odwagi nie zbrakło

siedziałem jak trusia

wiedziałem, że zapalą się światła

wiedziałem, że wcześniej

czy później zapalą się

te reflektory prawdy

a ja opowiem, co widziałem

zawsze byłem pod tak zwaną ręką

skończyłem rajtuzy

skończyłem trampki

bagna zaliczyłem

szczyty zaliczyłem

i urwiska

i przydałem się w końcu

olśnieniu zmysłów wielu

* Modre usta ideologów *

Modre usta ideologów

ich krew zsiniała ze złości

tak dobrze chcieli dla biednych

dziś nie pozbierasz ich kości

>>>

* Gmach prawdy *

Stwórz miejsce czyste

nieobdarowane ciemnością gwiazdy zła

gmach prawdy

ty wiesz, czego mi trzeba

ja skorzystam z wszystkiego

co nade mną się otworzy

każdego i tego wieczoru

stwórz dla mnie zimę dnia

bym zadrżał na widok słońca

odpieram ataki i wylewy kłamstw

po czym spadam, spadam, spadam

oczekując dna świętości

moje łzy nie mogą mnie zdradzić

nie mogą

wierzę, że czyste obłoki faktów miłości

stworzysz tylko dla mnie

ja poprowadzę tam ludzkość

jak to zrobię jeszcze nie wiem

dla czego ja – tego nie wiem też

lustrzane odbicie złego świata w fotozjawiskach

jakie to przyjemne patrzeć, patrzeć

gmach prawdy taki ogromny

zawsze stał w tym miejscu

zmieniało się jego oświetlenie

nocą przecież

>>>

* Serwilizm paszy*

Serwilizm paszy miał skazę antymoskiewską

zdjęto z niego ukute osądy

spławiono Donem o w pół do dziewiątej

meandry paszy były psychologiczne

wpadł w ordę na końską uzdę i skwaśniał

niektórzy napadnięci nie przypuszczali

że to nie Goci ani piloci tylko Rusini

przegnali miśka przegnali w pielesze

serwilizm mlaskającego na modłę tatarską

poczęstowano zatem czudiesną horiłką

na czosnku i końskich gnatach

to nie były gnaty końskie daję głowę –

rzekł eksportowy car, toż to gnaty

nie cygańskie nie pańskie to gnaty zawołżańskie

sąsiednie porohy spieniły się w nędzy

parskał szkielet hucuła nad brodem, nie chciał iść

jaśniał księżyc nad stepem grzyby rosły

w nieskończoność jak drzewa tajg

mędrek z Krakowa przez Zamość dotarł do

Siczy, serca Kozaczyzny i oszczekał

przybyłego Żyda jak Dzieduszycki i Winnicki

lubisz parzyć gnaty – rzekł ten z kicką

potrząsając buńczukiem i łukiem

lubię z kaszą i dziewanną – odrzekł ten

co siedział w turmie przedkomunistycznej

w samej Moskwie carów, ogarów

i groźnych samozwańców

o jej!, dziewczyno, branko ty moja!

paszy nie ma, wina nie ma, łodzie jeno

więc wsiadaj, czekają, Rublew namaluje cię

i na ikonostas

jego bracia w aureolach, nasi bracia tożto

pasza w ordzie bierze co swoje

więc my tymczasem wyzwolimy się cichaczem

pobudujemy miasta nad lochami

i zakotwiczymy na czarnoziemiach i skałach

jak prawdziwi Lędzianie

>>>

* O! Rozkolcu! *

Spójrz rozkolcu na tą mątwę

jak mąci wodę

Stalin by jej nie dorównał

w mąceniu na dnie

jak tu koralowo jak na Kremlu

słowo Kreml pochodzi

z dawnego podwodnego język

a

zatop

ion

ych

Scytów

i oznacza czaszkę w przezroczystej wodzie

płynacej ze szkierolądu

jako podmorski prąd 

wulkan z morza był dla słabszych

takich jak Perseusz

dla pozostałych drętwe wody mątw

ty to jesteś chyba konikiem huculskim

podobnym do morskiego

co czyta, co wieczór podrzucone

tek

sty

w telewizyjnych dziennikach

oj!

śśś siczy coś pod kamieniem

a to głębia Rowu Mariańskiego a nie

poroh Dniestru

obok wysp gdzie doszło do wsyp

kozackich

chciałoby się powiedzieć

jam ci sułtan

a

nie

jak ty

rozkolec miękki

albo np

jam ci ostrosz Wipera

a

nie kogut Twardowskiego

co niesie nad stepy

nie dotykając ziemi

a nie

rozkolec jak ty

ja nie mącę

ty mącisz

on oni mącą

w Mullin Rouge śpiewają

a kysz a k

ysz

a pójdziesz ty

maniaku den

miękki jak usta Mariana ze Żnina

suszą się sieci na wantach szkunera

krząta się bosman rybacząc

bosakiem nakłuwa powierzchnię

nie wiedząc

że dno jest tuż tuż

zielone sekwoje rafy

falują pod brzuchem manty

zaskakują Orwella wieprze wostocznyje

które nadziewane melancholią

preparują muzykę

do tańca

w kuchni zmytej świeżo

dzwonią talerze i szklanki

jak zęby rekina

toż to sygnał dla Kozaczyzny

wyruszać na złotoustego syna

miauczą kotki miau miau

ja spowiadam Zosię

zadaję jej dodatkowe pytania

o głębię, rozdennienie, itepe

leżeć rozkolcu leżeć

ty się wzbraniasz a

ja

kupiwszy płetwy w supersamie

rozciągam się tam i siam

w grocie wierzgając nogami

głowę mając w paszczach rekinów

a nogi w atramencie mątw

no i czyja to robota

ta koralowa robota

Stalina

czy

jakiegoś neptunowego syna

od Morza przez porohy do Morza 

>>>

* Bank Niestałych Serc *

Znalazłem w wierszach osiemdziesiąt milionów szkieletów zaufań

samych Europejczyków

zadzwoniłem do stryja literata w niebie

– co słychać w kwestii zadłużenia natchnionych w Banku Niestałych Serc?

nie wiem czy dobrze wybrałem numer

dziwny głos w słuchawce wycharczał bez zająknięcia:

wszystko w porządku, zapraszamy ponownie z nowymi przyjaciółmi

oferujemy jeszcze szesnaście innych form niewiernych usług bankowych

a obsługujemy aż do całkowitego wyczerpania

ludzkości

 

* Bank Niestałych Serc *
Znalazłem w wierszach osiemdziesiąt milionów szkieletów zaufań
samych Europejczyków
zadzwoniłem do stryja literata w niebie
– co słychać w kwestii zadłużenia natchnionych w Banku Niestałych Serc?
nie wiem czy dobrze wybrałem numer
dziwny głos w słuchawce wycharczał bez zająknięcia:
wszystko w porządku, zapraszamy ponownie z nowymi przyjaciółmi
oferujemy jeszcze szesnaście innych form niewiernych usług bankowych
a obsługujemy aż do całkowitego wyczerpania
ludzkości

>>>

* Droga coraz prostsza, gdy krew tryska z kolan *

Dla mnie to już prosta droga

choćby na kolanach

serce nie chce słuchać chcę się wyprostować

dla mnie te lasy to już drzazgi

mogę podpalać sercem wszystko

dla mnie domy nie istnieją

gdzie wychynęły ze strzech płomienie

mogę tkwić miesiącami w karcerach

gdyż modlitwa nie jest mi obca

chciałbym tak kochać jak zesłańcy

dźwigać wszystkie wyrąbane lasy

jak zesłańcy na plecach

ja na kolanach a na grzbiecie tajga

ja bosy a pod stopami

chłodny beton placu defilad

płoną kraty w oknie

oj dobrze, dobrze

płonie krajobraz nienawiści

płonie dzieciństwo bez marzeń

droga coraz prostsza

gdy krew tryska z kolan

płonie asfalt pierwszomajowy

od drzewc jak zapałki

niech spłonie ta droga do piekła

>>>

* Wisła płynie…*

Zdruzgotany po spojrzeniach

za ciemieniem zerka

poniżony w spacerkach

ogłady szuka w partyjkach

zamiast ruchów zaprezentował czołganie

nie jeździł sam na nartach wodnych

spostrzegał ważki nad morzem

lody w kasynie

brody w kinie

na rzece czeskich idoli

jakież muszą być koniki szwejków

skłony prażan

gdy na przedpolach Małopolski

jeszcze dymią forty

zerka zza włosów

jak na jakimś pokazie

opresją zasłania się przed światem

tendencyjnie kusi los w pokoju

zaspokójże swe namiętności

barem czarem skwarem

Wisła płynie pod górę

mleczne bez pulsowania

światła na południe

bociany wstecz

Śmiały na południe

Wawel w górę

zdecydował się dopolszczyć

społłeeczeńństwo

>>>

* W polskiej tajdze*

Poświata w łagrze

księżyc jak ja pada ze zmęczenia

a jednak świeci

śnieg pada na rozbite wojsko

to drzewa padłe pod ciosami

zdrzemnutsa, zdrzemnut..?, achtung!

            Miętlik – świetlik pośród łanów krzyży

            chylą się świerki albo sosny

            chutor został daleko na Ukrainie

            wolni umarli w nim z głodu

            tutaj jest lespromchoz jak to na północy

Poświata na grobach jak czeremcha

małe, zbyt małe buty i ubranie

słoma wszechobecna, słoma

gnijące kołki i darń na głowie

nie uświadczysz tu Lenina

on w rozkładzie gdzie indziej

            Grają w karty strażnicy

            grają o czyjeś zdrowie

            doświadczeni jak żółwie rogate

            pijani czołgają się beznamiętnie

            te cienie w lesie

            to owi byli funkcjonariusze KPPZPRKPZBRrrr..

Mogą to być ćwiczenia

może to być śnieżne piekło

tak, tak to piekło Syberii,

które może się powtórzyć

w każdym polskim lesie zimą

w każdym czasie

zdrzemnutsa, zdrzemnu..?, achtung!

>>>

* Uf, jak gorąco! Uf, jak śmierdząco*

Zatrułem się w tych czasach

dymem, pastą, słowem

przez to merkantylne stawanie się, co dzień

mówi Marszałek, mówi zdrajca –

zapatrzyłem się na bijących

zapatrzyłem się na tłukących

z otwartą gębą stoję

naprzeciw walących głową w mur

Uf, jak gorąco, uf, jak śmierdząco

robi to belfer, robi to jakiś jeden ksiądz

robi to robotnik, robi to nawet

chłop z Bieszczad powtarzający

oj k…, oj k…, oj k…..

oni wszyscy trują

się trują głosując w te i we w te

w duszy gra struna smutku

polska dusza przecież

łany się śnią białe jak marmur

a to zima serc, a to zima czynów

bełkot chochoła i rechot czarta

w studniach kawalerii

w partyzanckich studniach

w cembrowinach internowania

szukam elegancji w śpiewie i echu

zaglądam w przezwiska,

które dziś zastąpiły pseudonimy

w tym fetorze zmysłami nie poznasz

kto jest kim?

>>>

* Jak szalupa Batorego*

Zacząłem spokojnie tyć

narzekać na zegarki

klęski począwszy ode mnie

skończyły się na kimś tam

zaproszono na klęski cały naród

przyjęto zaproszenie na klęski

wystraszeni bracia

po cóż ta mata

po cóż ta wataha

po cóż nóż

Zacząłem porządnie tyć

wierzgać językiem i mleć

w ciszy reaktora

pod stogiem siana

ja polna mysz

a kysz, a kysz

Z drewutni wyszedłem  z naręczem

zapamiętałem naręcza

pokłóciłem się o drzewa

jabłka i obierki

z niańkami

Konieczny był skok

na koronę Polaków

co go to obchodzi? – mówili

co go obchodzi patriotyzm? – mówili

a ja tyję a oni nie

ja tyję z powodu gazet

ja wyprawiam się

na wieloryby partyjne

po przygodę i tran dla dzieci

już sam jeden

jak szalupa Batorego,

który zatonął

>>>

*Wezuwiusz dla Europy*

Zdobyłem ostrogi czasu

jak Wezuwiusz dymię od czasu do czasu

trzymam pikę w kanale

jak Wezuwiusz mam za plecami wiedzę głębin

węże krnąbrne wygrzewają się

na stolikach żłobionych przez lawę

zbrojną rękawicą na odlew w lej

a jak strzepnąć czapę Wezuwiusza

to na Europę leci czad

są tacy, co bez broni zaglądają

w oczy smoka i ptaka śmierci wraz

erupcja tradycji z kraju Eneasza

Cyklop Wezuwiusz macha do mnie ręką

po co śmiga biały ptak nad kraterem,

który przykryłem tarczą Jozuego

nie zmąci spokoju kwiat

na stokach ostrych z żużlu

czołgam się w zbroi przepasany kirem

jak nie ja to ktoś inny

odetka ten komin dla prawdy

z głębin

>>>

*Priap Polski – 1996*

Zmuszony do porwania się na Troję

ze słusznym gniewem bez najmniejszej racji

popędził Agamemnon, popędził Achilles,

rozgardiasz zrobili pod wrogimi murami, że hej!

On stał na murach, on ogłosił się Priamem

zszedł na dziedziniec zamku, włączył się w biesiadę

on miał być Priamem, a został tylko Polski Priapem

lecz nawet złodziei nie odstraszył

to jak miał zatrzymać falangi Jaruzelskiego

złóżmy mu w ofierze …aferze… jurnego

OSŁA WYBORCZEGO

 

*Ofiara dla Priapa*
Zmuszony do porwania się na Troję
ze słusznym gniewem bez najmniejszych racji
popędził Agamemnon, popędził Achilles
rozgardiasz zrobili pod wrogimi murami, że hej!
On stanął na murach, on ogłosił się Priamem
zszedł na dziedziniec miasta, włączył się w biesiadę
i pląsy wokół jakiegoś monstrum obcego.
Miał być Priamem, a okazał się tylko Polski Priapem
lecz nawet złodziei nie odstraszył
to jak miał zatrzymać falangi Jaruzelskiego
złóżmy mu w ofierze …aferze… jurnego
OSŁA WYBORCZEGO

>>>

 

1997

 

* Króle witają *

Jego cygaro

posłuszne w ustach

między wargami

stworzony na obraz

wojska Czeczenii

skała nad oceanem

Montserrat

Mołdowa

Mediacje

Monter jak Monster

Jej usta czekają na świt

stworzenie kuleje w lesie

pod obstrzałem

iluminacje sylwestrowe

w Krakowie

Gandhiego

odwieczny konflikt osła

ze słoniem

badacze pisma utknęli w Warszawie

zanosiło się na lancz

ale cygaro spłonęło

Można było się piąć

dopalać leniwie

lecz stało się inaczej

Jego usta rozchyliły się bardziej

cygaro wpadło w gardziel

dziwne to jak tanki na ulicach Delhi

gąsienice jak mszyce

nie do jedzenia a nie święte

za tym pustym dzbanem

nie ma miejsca na wyrzeczenie

korzystne decyzje

terminatorów w Polsce

Jej usta rozchylają się namiętnie

bo styczeń ma na głowie

a tu zdecydowanie wolą blondynki

kuchtę na gałązce rozmarynu

jak ptaszek zmarznięty

i cygara

Orkiestry już grają a króle witają

ale to królowie już niekomunistyczni

z cygarami

jakby trochę kapitalistyczni?

>>>

* Poświata *

Poświata na parapecie

skoligacone wróble też

dokarmiam je, czym mam

skórką chleba, igliwiem

ścieka z serca poświata

wypływa za okno na gzyms

dlaczego mam być radosny?

i dlaczego wyprzedawać krzyże?

dzisiaj skarżą się na księży

bo śnieg depczą w zimie

i choć dynamicznie rozwija się lebioda

w środku stycznia

to wróble nie chcą jej jeść

mili milusińscy milionami szczękają w sejmach

straszą wróble nabici na kołki

poświata zmienia ich

w wilkołaki łase na wszystko

a moje wróble stęchnięte

dziobią serce świtem jęczące

>>>

* Jestem niewierzący i nieczuły *

Niech mi nikt nie mówi, że nie ma Boga Ojca

nigdy nie uwierzę, że wszystkim jest

Wszechświat i Przyroda

jestem na to zbyt cwany i podejrzliwy!

 

Niech mi nikt nie mówi, że nie było i nie ma Jezusa

albo, że Jezus to healer

kontaktujący się z Wyższą Energią

Nigdy nie uwierzę, że świętość to

aura ludzka, czyli promieniowanie ciała

w formie mglistej poświaty

już jedna Wyższa Energia okazała się

zaledwie – Dynamem Moskwa!

 

Niech mi nikt nie mówi, że nie ma Ducha Świętego

jakoś nie odczuwam mimo wszystko we Mszy świętej

BIOENERGOTERAPII

choć dreszcze i mrowienia czasem, fakt!

>>>

* By i oni nie odlecieli *

Moje proste słowa odleciały jak śpiewające ptaki

do ciepłych krajów

teraz kraczą czarne gawrony na podwórku

targają skórę słoniny, kłócąc się o nią

nie mogę zrozumieć żałobnych tych dźwięków

wydobywanych z omszałych cembrowin czasu

Moje proste słowa skrzypią jak rozeschnięte żurawie

przy zasypanych studniach

i dziadkowie odfrunęli stąd jak ptaki

i stryjkowie na latających dywanach

zabrali stąd spiekotę, kurz polnych dróg

i podążyli zawczasu na południe

Moje proste słowa wyruszyły przez winnice

do bogatych w perkal miast śródziemnomorskich

na zasypanym śniegiem podwórku

chłopcy siadają na ławce jak na koniu

spluwają bluźnią rysują swoje graffiti na ścianie bloku

bluźnią przemocą przesłań

bluźnią spojrzeniami na obcych

zaczynam się modlić tak jak potrafię

snami, przeliterowaniami, westchnieniami

by i oni nie zamienili się w słowa

i nie odlecieli

 

* By i oni nie odlecieli *
Moje proste słowa odleciały
jak śpiewające ptaki do ciepłych krajów
teraz kraczą czarne gawrony na podwórku
targają skórę słoniny, kłócąc się o nią
nie mogę zrozumieć żałobnych tych dźwięków
wydobywanych z omszałych cembrowin czasu
Moje proste słowa skrzypią jak rozeschnięte żurawie
przy zasypanych studniach
i dziadkowie odfrunęli stąd jak ptaki
i stryjkowie takoż na latających dywanach
zabrali stąd spiekotę, kurz polnych dróg
i podążyli zawczasu ku pradawnym ogrodom
nawet echo nie woła już w cembrowinach
Moje proste słowa wyruszyły przez wirtualne winnice
do bogatych w perkal i mirrę miast śródziemnomorskich
na zasypanym śniegiem polskim podwórku
chłopcy siadają na ławce jak na koniu
spluwają, bluźnią, rysują swoje graffiti na ścianie bloku
bluźnią przemocą ojczystych przesłań
bluźnią wrogimi spojrzeniami na obcych i siebie
zaczynam się modlić tak jak potrafię
przeliterowaniami, westchnieniami, snami
by i oni nie zamienili się w moje słowa proste
i też nie odlecieli stąd

>>>

* A bracie fakty *

Zwierzchnik piekieł zapytał karłowatego namiestnika

czy wiesz, że nadymanie pochwał jest skuteczne?

owszem, wiem – ten mu na to

to twórz fakty dokonane zanim Michał zejdzie z pomnika

po prostu puszczaj je jak latawce i dmuchawce

ten zaczął pompować, nadmuchiwać, rozdmuchiwać

i tak to bywa do dzisiaj w krajach

postskandynawskich zaliczanych do średnio-

zamożnych arbuzowato-konfesyjnych

pneumatyczno-mniemanych imperiów

>>>

* Seplenimy ze wstydu *

Pod Twoją obronę uciekamy się

co wieczór

ciężko jest nie seplenić

uklęknąć jak należy

i nie ziewać w kierunku pełni księżyca

Pod Twoją obronę uciekamy się

myślami krążymy po kontynentach

szukamy objawień tylko dla nas

i wciąż stukamy, pukamy, wiercimy dziurę w czymś

Pod Twoją obronę uciekamy się

obrazy mając w sercu

myślami opływamy wyspy naszych grzechów

wczorajszych, zamierzchłych

i seplenimy, seplenimy coś ….ze wstydu

>>>

* Cmentarz jest dla świętych*

Czy strach zgromadził nas czy wiara?

oto pytanie Hamleta

demony idą z nami na spacer

demony idą z nami na zebranie

czy widzidzie je wszyscy?

ja nie wiem

ja chcę zostawić je na cmentarzu

lecz cmentarz jest przecież dla świętych

chcę zostawić je w urzędach

i to mi się dopiero udaje

stają potem z daleka w pozach zatroskanych o ludzkość

lecz tylko ja widzę je w wyrazistych kolorach

zgromadzeni w imię Jezusa

czasem wątpimy strachem

czy tylko ja widzę demony w kolorach?

o dziwo nie boję się ich wcale

cmentarz jest przecież dla świętych

cmentarz jest przecież dla mnie i ciebie

opuśćmy urzędy – idźmy na cmentarze

 

* Cmentarz jest dla świętych*
Czy strach zgromadził nas czy wiara?
oto pytanie Hamleta
demony idą z nami na spacer
demony idą z nami na zebranie
czy widzidzie je wszyscy?
ja widzę
ja chcę zostawić je na cmentarzu
lecz cmentarz jest przecież dla świętych
chcę zostawić je w urzędach
i to mi się dopiero udaje
stają potem z daleka w pozach zatroskanych o ludzkość
lecz tylko ja widzę je w wyrazistych kolorach
zgromadzeni w imię Jezusa
czasem wątpimy strachem
czy tylko ja widzę demony w kolorach?
o dziwo nie boję się ich wcale
cmentarz jest przecież dla świętych
cmentarz jest przecież dla mnie i ciebie
opuśćmy urzędy – idźmy na cmentarze

>>>

* Zieloność w Bieszczadach *

Melduję w ziemniakach

tu miedza tam miedza

obieram ogórki

zieloność w Bieszczadach

obierki delikatne obierki

lecą z Tarnicy

nacieram na kruki ukryte

pod skalnym szczytem Krzemienia

to przyszli przywódcy partyjni

więziony w Kalnicy

obrywam kupony

obrywam pagony

spadają deski z kościelnych wież

łapać składać sklejać

jak kuglarz poniemiecki więziony w namiocie

ze smyczy spuszczony wilk

zakąszam chleb z mielonką

cały czas słyszę nad Soliną

warkot czołgów jak motorówek

banderowiec a może zwyczajny chłop

bratanek Bojko czy brat Bolko

wita czyta częstuje puszcza oko

pijemy w leśniczówce jak krewni

nie ma zacieśniania kręgów wokół serca

przez tych, którym się wierzy

nie ma obaw, gdy wykonuje się

rozkazy dla wyższych celów

ryzykując nawet śmierć z ręki brata

>>>

* Spulchnianie w kosmosie *

Lepiszcze statku kosmicznego

z pierza jest

moment przed startem, gotowość najwyższa

zdecydowani na wszystko na kosmodromie

mleko na do wiedzenia

ona jest na tyle duża żeby płakać

na piersi krzyżyk

pióra sięgają do ramion

opadają nawet na plecy

grzyb na górze będącej półwyspem

czyta robot – robot czyta książkę

mewa to pewny symbol polotu

wolność pośród pobierania

Spulchniamy meteoryty

tam gdzieś na podniebnej podłodze

dojeżdżam, serce matowieje

tam gdzieś wybieram się – docieram

o tak, tak jest to możliwe

step płowieje pod wpływem ognia

z ogona rakiety wydobywającego się

mogę stwierdzić, ocenić, poczuć

za jedno

ryję w komecie, nakłuwam planetoidę

skumuluję ból i zgaszę nim

samo słońce

czy to możliwe na starcie?

płonąć można

spłonąć można

drętwe kwanty nie pozwalają

poszaleć

ducha ratuj, nie startuj

*Na kośnych łąkach*

Motywuję siebie samego

chlebem powszednim

słucham serca jak nigdy

patrzę na obcych bez obrzydzenia

ultras, contras, hools

to też baranki boże

częstuję ich papierosami

których sam nie palę

kwitnie palma na stadionie

podlewam ją z mojego balkonu

dosięgam ją strumieniem z węża

Peregrynują moje modlitwy

wiem, że zdążą na czas

w tłumie ludzi pogryzam bułkę

bez pasztetu i marmolady

studiuję wycieki mózgowe

nie denerwuję się z powodu

nieznośnych pomówień

tak chciałbym nie odpłacać

marmoladą za pasztet

Jeszcze dziś modlitwy peregrynują

kośne łąki na wzgórzach czekają

ja z pasterzem i plemieniem

idę drogą chleba

na końcu wloką się malkontenci

kocham ich

jak marmoladę

>>>

* Właścicielki oczu czarnych *

Pomyślałeś o wychowawczyni

w sposób, który przyprawić mógł ją o rumieniec

gdybyś wtedy na nią spojrzał?

Z internetowym adresem wyszedłeś do niej

nie tak znowu wiele, ale jednak starszej

zaprosiłeś do przeżywania ukrytych miłości

na ekranie wspomnień – nie – snów

Sen nie ziści się nigdy

nawet, gdy ptak z wiosny zaśpiewa

a ona rozpozna w nim ciebie

popatrzy ci w oczy głęboko jak nigdy

o wiele za dużo cielesności

romantyczności – nie – erotyki

Zerkała na ciebie w przedszkolu

twoje ja zagoniła znienacka

w kozi róg w otchłani źrenic

przyprawiła cię o rumieniec spojrzeniem

Skala uczuć kosmiczna

za oddalającą się kometą

pomknęły wstydliwe westchnienia

do właścicielek oczu czarnych

jednej wschodzącej drugiej zachodzącej

wespół wychowującej – wychowywanej

>>>

*Do domu gdzieś poza Ziemią*

Pomyśl chłopcze o wystrzelonych na Księżyc

gdzie ci się śpieszy – ilu z nich

tak naprawdę wróciło?

marzysz o mieszkanku małym spokojnym

na Manhattanie Trytona

ale zważ na jedno

jacyś bogowie może tam i są, ale  spokoju nie ma

stamtąd wracają tylko niewolnicy

a i credo powracających –

pozostać na zawsze na Ziemi

meandry kosmosu przyciągają cię

jak delta każdej rzeki muł

przemierzając ją statkiem rozumu

widziałeś ptaki na falach

owce pijące z brzegu wodę

krowy wylegujące się nad brzegiem

kąpiących się w nurtach niebezpiecznych

dusza rwie się

w przestworza wolności i miłości

każdy ma takie chwile porywu

twój zegar smutku tyka inteligencją kosmosu

chcesz popędzić za kometą

topniejącą od ziemskiej zazdrości

pomyśl ile czasu musiałbyś mieć

by ją dogonić  – w nicości?

a dusza tęsknoty pełna

zraniona przez złych ludzi

a dusza płacząca wzruszona

widziała Zstępującego z Niebios

posłuchaj duszy – ona chce za nim

w przestworza miłości i wolności

chłopcze, ja wiem, wciąż chcesz

domu gdzieś poza Ziemią

ty o tym nie zapomnisz

bo to miejsce czeka na ciebie

>>>

*Zdrzemnąłem się na wulkanie*

Mogłem zdrzemnąć się na wulkanie

ale ledwo zasnąłem wulkan wybuchnął

przeleciałem parę mil w powietrzu

spadłem na salami na twoim stole

Ktoś powiedział – to gość z przestworzy

przywitajmy go jak przystało na opozycję

na gwiezdnych awanturników i robotów

Miąłem czapkę stojąc na przeciw tronu

ty gapiłaś się na mnie

zadrgały struny w gardłach tak samo

jak w gitarze glissando

dzieci posnęły ty śpiewałaś wciąż

ja słuchałem po locie

Trzymać krnąbrne dzieci, trzymać krnąbrne dzieci

– tak śpiewałaś kochana

salami odkleiło się od moich ust

zaszczebiotałem i ja

a jednak jeszcze zionąłem ogniem

spaliłem tych twoich dworzan

roześmialiśmy się wtedy wraz

Popiół powoli opadał na liście oleandra

papuga poruszyła się w gęstwinie

rajski ptak przefrunął na gałąź

pocałowałem twoje usta karminowe

odpiąłem rękę całą

zmieniłem coś w programie

i zdrzemnąłem się przy twoim  wulkanie

>>>

* Otworzyło się Niebo w tym roku *

Otworzyło się Niebo

spadły anioły na ziemię

ludzie powsiadali, na co tam mogli

a co służyło do latania

i wdarli się przez pozostawiony otwór do Nieba

anioły podjęły pracę na ziemi

i od razu zrobiło się przyjemniej

niebo błękitniejsze zieleń drzew zieleńsza

w niebie  ludzie na przeciw Boga

uciszyli swój gniew

powstydzili się zawiści i przekory

w Niebie ludzie padli na twarz

zrobili wreszcie to

na co nie mogli się zdobyć na Ziemi

otworzyło się Niebo w tym roku

i sporo aniołów przetrwało

w zapomnianych wioskach

>>>

* Oddziaływanie biopola *

Healerzy

Feng-shui

Yin i yang

oddziaływanie biopola

kontakt z Wyższą Energią

przekaźnik Wyższej Energii

wróże i spirytyści

wróżenie z barwnych plam,

które rozciera się na kartonikach

aura ludzka – promieniowanie ciała,

widziane przez niektórych w formie mglistej poświaty

– o zarysach kształtów ludzkich

/niektórych nie można wyleczyć

bo ich aura stwarza zaporę

i broni się przed przyjęciem energii uzdrowiciela/

dobieranie zgodnie z znakiem horoskopu biżuterii i ozdób

zdrowa żywność

oczyszczanie uszu płonącymi świecami

bezkrwawe operacje bez skalpela – dłońmi

Scjentyści New Age Bahaia

zapaść mózgu to pół biedy

zapaść duszy to dopiero cała bieda

>>>

* Coraz bliżej Matki Bożej *

Płacz, dziecino płacz

rycz, dziecino rycz

jesteś taka słaba, że nie możesz unieść

swoich własnych myśli

więc podrzucasz je

Matce Bożej

i słusznie

Opromieniona sławą

opisującej Wielki Wybuch

łkasz na ławce w parku

zrujnowanego przez ateizm miasta

coraz bliżej apokalipsy wyludnienia

łkasz w rozpaczy

coraz bliżej Matki Bożej

i słusznie

>>>

* Ocalenie *

Modliłem się za nią

modliłem za niego

ciemności otoczyły mnie zewsząd

piorun uderzył nieopodal

błędnie mierzony

błędnie wyprowadzony

trafił w modlitwę

ta rozpadła się w pył

ja ocalałem

ona ocalała

on ocalał

>>>

* Nad Niemnem *

Lepki wiatr usiadł

na moim przedramieniu

skleił włosy na ręce

zdmuchnąłem go do Niemna

połknąłem kamienie powstańców

wychyliłem kielich wody

za kolejnym zakrętem pośrodku rzeki

czarny bocian podleciał kilka metrów dalej

ktoś zakrzyknął po rosyjsku –

cziornyj aits!

Gdy łódź się zatrzymała

poczułem, że znosi nas prąd

na poziomkowy przeczysty brzeg rozłąki

powstały zrujnowane kościoły Litwy

i przyszły tu do mnie nad rzekę

pokaleczone, całe w rusztowaniach

na stromej  skarpie otoczony zewsząd przez las

zapłakałem jak to zwykle ja

łódź kołysała się nieopodal jak wyrzut

miałem wracać przez historię plemienną

wybrałem bystrzejszy nurt

poprzez religię miecza

Zgodziłem się nie tylko na płacz

zgodziłem się na prawdziwy wspólny

polsko-litewski ból

>>>

* Na skróty przez niebo *

Począwszy od pierwszej kropli

zachowywał się jak prawdziwy deszcz

pomogłem mu unieść się ponad chmurę

pierwszy raz

drewniane błyskawice klekotały w niebie

drewniany koń ze skrzydłami zmieniał tęczę

piekielny żywot mitu

zapłonęła  tęcza zapłonęła planeta

z wizją końca antyku zaraz po potopie

poszedłem na skróty przez niebo

otworzyłem arkę

odtworzyłem rajski ogród

dla zapłakanych

 

* Po potopie *
Począwszy od pierwszej kropli
zachowywał się jak prawdziwy deszcz
pomogłem mu unieść się ponad chmurę
pierwszy raz
drewniane błyskawice klekotały w niebie
drewniany koń ze skrzydłami zmieniał tęczę
w piekielny żywot mitu
gdy zapłonęła tęcza zapłonęła planeta
z wizją końca antyku zaraz po potopie
poszedłem na skróty przez niebo
otworzyłem arkę serc
odtworzyłem rajski ogród dla zapłakanych
zwyczajnym ludzkim gestem zatrzymałem deszcz
łez

>>>

* Widziadła *

Stworzenie – marne obiekty, widziadła

perspektywa – rośnie dzika gryka

przed jaskinią ust

Stworzenie – marne obiekty, widziadła

okólnik z mrowiska dla matki

zbiega się wszystko, co obce

przed jaskinią oczu

Ruszam na przeciw przygodzie

politycy drżą ze strachu

to nie robotnice przecież –

widząc moje ruchy i moje determinacje

Perspektywa przeraża –

stworzenia przecież boskie

>>>

* W szuwarach *

O jej!

jezioro i przystań

płyniemy, zatrzymujemy się

głupiejemy w portach

wyruszajmy jak najszybciej

łabędzie w portach

zjadają nasz chleb

nie, nie!

musimy wspinać się

po stromych drewnianych schodach

do tawern i leśniczówek

Szatan szepcze w prasłowiańskich szuwarach

szmmmmmurrrjaaa

miłość na pokładzie znów

to wynagrodzona cierpliwość

memento – nie

ten akurat pieklił się wśród lasów

* Drewniane mózgi *

Można skrzyżować świnię z owcą

Można sklonować Lenina i Matkę Boską

– ku uciesze ortodoksyjnych

Można nawet uwieść dzieci sąsiadów

i cieszyć się z powodzi

Złote Stoki – Złote Kamienie

– Złote Młoty – Złote Jabłka

– Złote Kopuły – Złote Zęby –

wszystko

i drewniane mózgi

>>>

* Na Marsa by.. *

Skulony we wnętrzu maszyny czekałem na sen

modlitwa przyniosła ulgę – sen nie nadchodził

potoczyłem się po raz pierwszy po powierzchni

czerwonej planety na kołach z rzęs

zamieszkałem tam na stałe

drzewa omijałem z kamienia i włosy z pyłów

grzebałem się w świadomości zbiorowej

nacji Marsjan

>>>

* O jedność *

Tyle grzechu w Czechach

oni wyjdą z tym na drogę do Gniezna

potem wprowadzą swoje dzikie zwierzęta

do polskiej katedry i stwierdzą –

najpierw chrzest potem hańba narodu

Tyle grzechu na Rusi

oni przekonają do prawosławia wszystkich

zbudują na tym potęgę Cara, Lenina, Stalina

albo imperium Pimena-Aleksego z wyjawionych spowiedzi

Tyle grzechu na Ukrainie i Białorusi

okrucieństwa wobec swoich i obcych

oni wyciągną rękę po polskie skalpy

po skórę polskich księży jak po macewy

Tyle grzechu u Niemców

pomału wykupią u nas wszystko jak Sztynort

wyłowią poolskie ryby o zmierzchu

pociągną za sobą zarazę świata

i wprowadzą się na Mazowsze

A my do udamy się do Rzymu

albo na wydmy Słowińców, którzy wymarli

>>>

* Kto steruje mózgiem?*

Neurony ta moja wielobilionowa zagracona pakamera

stworzona dla mojej reakcji na próżnię uczuć

przeładowana dziś znów

Świadomość nieokiełznanego wirowania całego kosmosu

w ciele jest katorgą gwiezdnego pilota

połączyć głęboką wiarę w cel

z mniemaniami o sobie i świecie

jak o katastrofie

staram się

na próżno

to nie wykonalne

Lepiej zahaczyć o słońce skalpelem

lepiej o duszę zahaczyć skalpelem

skupienia

Kawałki ciała jakby porozrywane

a jednak stanowią całość przedśmiertną

czuję fizyczną niemoc i fizyczną potęgę wraz

zaciskam pięści, napinam muskuły

nie mogę skomleć, nie mogę mówić, nie mogę wyć

mogę myśleć, mogę walczyć, mogę działać

Mózg jest jak akcelerator

szukam duszy w nim pospiesznie

szukam ostoi światła

kto steruje tym mózgiem po 0macku?

jeśli nie moje neurony i moje ja

to może oni

 

*Manipulatorzy*
Neurony ta moja wielobilionowa, zagracona pakamera
stworzona dla mojej reakcji na próżnię uczuć
przeładowana dziś znów
Świadomość nieokiełznanego wirowania całego kosmosu
w ciele jest katorgą gwiezdnego pilota
połączyć głęboką wiarę w cel z mniemaniami
o sobie i świecie jak o katastrofie, która nas ominie
staram się na próżno, to nie wykonalne?
Lepiej zahaczyć o słońce skalpelem proroczym
lepiej o duszę zahaczyć skalpelem skupienia
Te bolesne kawałki ciała jakby porozrywane
jednak stanowią całość przedśmiertną
dzięki nim czuję fizyczną niemoc i fizyczną potęgę wraz
zagryzam wargi, zaciskam pięści, napinam muskuły
nie mogę skomleć, nie mogę mówić, nie mogę wyć
mogę myśleć, mogę walczyć, mogę działać
Mózg jest jak akcelerator materialnych uczuć
szukam duszy w nim pospiesznie
szukam ostoi światła niezawodnej tu
kto tak naprawdę steruje mym mózgiem po omacku?
jeśli nie moje ja i nie moje neurony
to może oni – MANIPULATORZY!

>>>

 * Wytrwać do wieczora *

Pałałem miłością w zamierzchłych czasach

czasy się zmieniły

a może miłość się zmieniła

moje snobistyczne miłości

moje martwe miłości

moje oszukańcze miłości

egoizmem napełnione, choć szczere

Pałałem miłością jeszcze wczoraj

Ojczyzna mi była tylko w głowie

Ojczyzna się zmieniła

a może moja ofiarność

choć wiem, że rozstań żadnych już nie będzie

Pałam miłością od rana do obiadu

pałam i przy podwieczorku

teraz chcę oddać życie za wiarę

w to, że żyję

czy wytrwam do wieczora?

 

* Wytrwać do wieczora *
Pałałem miłością w zamierzchłych czasach
czasy się zmieniły
a może miłość się zmieniła?
moje snobistyczne miłości, ech!
moje oszukańcze miłości, ech!
moje martwe miłości, ech!
egoizmem napełnione, choć szczere
Pałałem miłością jeszcze wczoraj
jak dziewczyna Ojczyzna mi była tylko w głowie
Ojczyzna się zmieniła a może moja ofiarność
to wiem, że rozstań żadnych już nie będzie
ech! ech! ech!
Pałam miłością nadal
od rana do obiadu
pałam i przy podwieczorku
teraz chcę oddać życie za wiarę
w to, że jeszcze żyję
ale czy wytrwam do wieczora?
ech!

>>>

*Miota siebie*

Szaleje i miota się jakiś czas

w przydrożnym rowie jak zwykle

miota miota siebie

ledwo, co odrosło od ziemi

a już miota hymny

przygotowane na wszystko

patriotyzm, religia, poezja

można je wysłać do Korei lub Kazachstanu

miotać będzie obrazy i dźwięki i prawdy i wolności

– ciemno w Szwajcarii – ciemno i w Turcji

kuzyn na lawecie

a księżyc czekający na żywych –

mam sambę na statku – aha!

koluszki, co to takiego?

meandry wartości

modląc się modląc się

i pierogi i kopytka i gołąbki

i piekielne kotły gulaszowe

śniegi zabójców niezrzucających

jadą pany jadą panny jadą any…

tańczy z pełnym szacunkiem

tańczy już on – nie zwierzę

nie można wywabiać nie można osłabiać

nierealny tętent gąsienic w wysiedlonym mieście

anioły w bunkrach

historia na zawołanie

powodzie na zawołanie

kończy się jakiś rodzaj kraju jakiś rodzaj powiatu

jakiś rodzaj kontynentu jakiś rodzaj ulicy

po księżycowej tafli para parę goni

w sto koni po Ukrainie –

Montrmartre –

MO –

Mo-ment wyzwolenia rac, czyli opuszczenie cyrku

po co kukiełczyć, gdy można topić

po co psioczyć, gdy można ledwożyć

sto koni zdecydowanych jest lepsze

od konika garbuska z bajki

dajcie mi sannę dajcie mi dywan

jadę właśnie po samochód

kogóż właśnie zaprezentować

mogłem upić się winem i

nie zrobiłem tego

rozmnożyłem tylko piwo

popatrzyłem na Kościuszkę raz

popatrzyłem na Kościuszkę drugi raz

czkając podziękowałem za błogosławieństwo

mimo wszystko mimo proroków w nie swoim kraju

Słowackij i Mickievicius nie dorośli do zwycięstw,

jakie ja mogę dać trzeźwemu

społeczeństwu polskiemu na emigracji wszelakiej

szkoda im tylko, że ja nigdy

że nigdy, że nigdy nie wyemigruję na serio

jak prawie wszyscy oni

uciekam w dziecka ciało uciekam w ono

do Paryża za Towiańskim

do Paryża za Wyspiańskim

do Paryża za Boznańską

do Paryża za Łempicką

tam gdzie malował polski malarz pokojowy

rodzę się na nowo z Papieżem

gdy dorastam do drogi

za rączkę wyprowadzam ego z przydrożnego rowu

ciągle w hymnach całe

>>>

*Musorgskiego w bramce zastąpił Romanow*

Pornografia i narkotyki

wszystko złe, co stamtąd przychodzi

wszystko, co szkodzi Rosji

z Polski według muminków pochodzi

 

A oto dwudziesty pierwszy wiek

próg albo szczebel, jak kto woli

jest prawie pewne, że ty i ja będziemy za tydzień na Księżycu

jeszcze trzeba tylko wyzwolić Rosjan w nowiu

 

Już szczupaki wypłynęły na powierzchnię

już żaby wypełzły ze skrzeku

stanowiska już prawie do objęcia

jeszcze tylko poświęcić wszystko dziecku

jeszcze Rosji posłużyć, co nieco

 

Jak Borodin i Dostojewski

Tołstoj, Gogol i Riepin

rozdaję mydełko FA i jak RMF

kondomy na zabawie w chutorze

Rosja! Rosja!  – Radnaja

 

Mozolnie zdobywam Pondicherry

mozolnie zdobywam Kabul

mozolnie tłukę w tykwy w Addis Abebie

i wspominam szesnaście tysięcy szybów

gdzie zasypywano radzieckich ludzi

 

Czytam Babla i palę

czytam Puszkina – Jesienina i palę

toczę kulę na tokarce

Rosji oddaję cześć dymem

 

Hokeista nagły przemknął przez staw poezji

Kuskin i Zajcew jakiś

a Musorgskiego w bramce zastąpił Romanow

padł dobity gol jak Israelian –

minister spraw zagranicznych

Rosji!

 

Kiedyż, ach kiedyż, powrócimy znowu do naszych pól

chociażby z krzyżem w Internecie

dojdziemy do brzegów pustyni i Bajkału

z nimbem my Polanie znad Donu

>>>

* Ratuj ciuchy *

Ratuj ciuchy

a może tylko cyrkle

jakże serce krwawi

na stepach Arkadii

wypuszczać tylko królika

moja sercubliska

moja cersublizka

wyjeżdżam na tymczasem

za mną rytm – memłany skrzat

motown

jam ci to i moje rany zmienione

tewje ripdal

ammon kuchta

 i ta inteligencja od ostatniej niedzieli

mensa jak wrota gwiezdne

co za bzdura

memłać w ustach rytm – pić

chodzić po mieście zmoczony

moi drodzy moi krewni

jakiś Ka i Kraków Kraków

jechać w korku

by pić

powystrzelać skoczków i zusowców

ledwo trzymać się środka

nigdy z żulikami

głosować na żołnierzy

na progu Podgórza

plan Paryża i cyrkiel w uchu

glissando jeża

za mną piasek – rozmemłany wczesno rynkowy

sound?

>>>

* Stolica otchłani *

Głębia odczuć stolicą otchłani

piszę o nienawiści, która nie wiem czym jest

liść spada z dębu

gdzie nienawiść a może odwet śmierci

splamione fartuchy zamiast peniuarów

toniesz w odczuciach

jakbyś był Szwajcarem Watykanu

jakbyś był Szwajcarem, to byś

siadał przy wrotach tysiącleci

po niektórych można się było spodziewać,

że skoczą w głębię

tymczasem gołębie tylko przepłoszyli z dachów

dobre i to

gołębie płoszy się najlepiej orłami

można sępami lub chimerami – nigdy maszkaronami

szwajcarskimi depozytami

ja mieszkam na górze

ty mieszkasz na dole

zamieńmy się miejscami i kluczami

lwia paszcza leży na wersalce

jest piąta rano koniec września

terkoczą czołgi rżą konie

słychać z piekieł huk motorów

odczuwasz cienie słyszysz dźwięki z otchłani

mlenie na przekór młynom trudno przekroczyć

mlenie na darmo łatwo ponieść

w przyszłość

nienawiść trzeba zostawić przed wrotami

czasu

 

* Szukam wiary w świecie inteligencji *

Skorzystałem z Namibii

to tak jakby rewolucjonistów skusić

przykład idzie z góry

 

Skorzystałem ze zwyczaju

odpokutowałem w skansenie

tworzyć lepszy świat w dziełach

Mam Pana na co dzień

 

Skorzystałem z derwisza i psa

poczułem zew puszczy

Pan  stał tuż za mną

ciemne interesy w puszczy mózgu

 

Poprawione teksty dla sekt

ciemność puszczy w duszy

mentalność  Nowosilcowa symbolicznego

od kaduka do kaduka

Skorzystałem z cieczy w Marrakeszu

przybyłem na odsiecz

pożyczyłem miecz w raju od

najsłynniejszego archanioła

dowódcy naszych sprzymierzonych wojsk

 

Podarowany meander na antenie

czekajcie towarzysze na stułbie  napięcia

to nie napięcie to wiara to wiara

Ala i omega skutecznych powiązań

 

Spluwając w Orinoko z zezem

poczwarka telewizji dzień i noc przędzie

tu nie ma nic wolę się przemieścić

dorzecze myśli słów czynów

wiary wiary w Casablance

>>>

* Nie byłbym taki pewny *

Dzień i noc drepczę po piętach

stawonogom dumnym, a ja skromny

Po prawych dniach stawonogi zasypiają

ja drepczę dalej po śladach

Mija kolejny rok szczęścia nad Orinoko

przyszły w Tybecie a później Czarny Ląd

Mamaja oczekuje Magomajewa

ten śpiewa w Stalingradzie pieśni i arie

o strusiach o brzydocie o krwi

Po czwartej spuszczam kurtynę

po piątej spuszczam z tonu – odchodzę

podziwiam w stawach rechot żab

a to tak naprawdę echo historii

Muzycznie – perfecyjnie muzycznie – ból bul

Idą wprost przed siebie karawany prawosławnych

idą wyprawy kołchoźników po zapłatę

do Moskwy do Aleksego II

Doczekać się nie mogą i nadziwić się nie mogą

że w Abisynii nie ma już wpływów generała Zoszczenki

nigdzie go nie ma a jest Lew Lechistanu ooo

bo tak chcę patrząc na ssaki

uskok Somosierry głęboko skaleczył dzieje

do stworzenia świata daleko

tak samo jak i do Apokalipsy Jana

Płazy szydzą a ja czuwam patrząc na rośliny

nie byłbym taki pewny

nie byłbym taki pewny siebie

widzę jak stawonogi rozbrajają atomową walizkę

nie byłbym taki pewny siebie nawet za chińskim murem

nawet w torbie u kangura

za bardzo się te nogi trzęsą w stawach

>>>

* Staw ciemnej miłości *

Stworzyłeś rozkosze podniebne

latasz samolotami by je dosięgnąć

przesiadasz się do rakiet

Stworzyłeś koterie podniebne

masz zamiar kochać, kochać

żądasz miłości, nikt jej nie planuje

Meandry podniebne, bagna podniebne

dla kogóż to, dla kogóż

miesiączek jasny świeci

ty wędrujesz z kogutem po stawie

Pokolenia dziesiętne pokolenia chwalebne

nieme stojące stawy wiary i nadziei

staw ciemnej miłości w chmurach burzowych

posrebrzonych księżycem

a ty toniesz

>>>

* Szeol jest jak telewizja *

Otrzymałem nauczkę sensowną

zatrzymałem się

pozwoliłem koniom odpocząć

nauczyłem się sensu tchnienia

pozwoliłem odpocząć lwom

Pouczony na okoliczność wolności

zdecydowałem się przejść przez piekło

na ziemi ludzi niczyich

Dantejskie twarze zastygłe w bryłach kwarcu

nadlatywały lekkie jak balony z krzywymi uśmiechami

stanąłem tam gdzie stąpała ludzka stopa

nad miejskimi kanałami zaszlamionymi

patrzyłem w przeszłość zwycięstwa słowa

kolejny dowód istnienia Boga

Mimo szans, pomimo kolejnych przykładów

ciągle w strachu przed śmiercią

ciągle wątpiący w ratunek dla siebie

widziałem Szeol, który jest jak telewizja 

– zawsze bardzo przekonujący, stąd ten strach

Czy dniem czy nocą śniłem dotąd

teraz zamiast snu mam silną wiarę potwierdzoną

nie mogę jej nazywać tak jak dawniej wizją

to natchnienie nie jest tym samym

wyobraźnia mistyczna nie tym samym

Napięta cięciwa zmysłów nie mogła wypuścić

strzały w kierunku Nieba – to oczywiste

wszystko wówczas spadało na ziemię

moje odbite strzały żłobiły podziemne korytarze

Wyraziłem żal, że nie błąkałem się po pustyni

40 dni i nocy i nie pościłem wśród skorpionów

potraktowałem więc obecne czasy jak przejście przez Szeol

ale niewinne zastygłe w moich spojrzeniach twarze

zbyt często były nie rozpoznawane w bryłach

choć tak się napraszały z powitaniem – czyż nie?

Zatrzymawszy  konie szaleństwa w polskiej wsi

zobaczyłem, że odrazu zaczęły skubać trawę na błoniu

ignorując zniecierpliwionego proroka

Uwolniłem więc lwy zwycięstwa, ich skrzydła

poniosły je w przestworza, w chmury

sam odpasałem miecz pokrwawiony

ległem na stogu niebieskiego siana – zasnąłem,

aby zbudzić się, jako eremita naznaczony ludzką klęską

Otworzywszy oczy zobaczyłem nad sobą

niezwykle jasną twarz Króla Zwycięstwa,

który będąc całym Niebem

schodził po moją duszę samotną

po jakubowej drabinie wśród pegazów

z ludzkimi twarzami

>>>

* Moje siano tegoroczne dla ptaka *

Spójrz na ten stóg

siada na nim raróg

głównie po uderzeniu pioruna

zapala się siano

czy ptak zdąży odlecieć

tym razem?

ptak jest w ciemnościach

i Morze Białe jest w ciemnościach

toną tysiące

ktoś przechodzi po lodzie

zamarzniętą cieśninę Beringa

czy wróci z sianem?

dlaczego piorun nie uderza?

Cokolwiek spyszniało

w tym naturalnym świecie

to głód i śmierć

długie kolejki po siano

nawet alert wśród łąk

nie pomaga na ospę

a tylko straszy rarogi

tak jakby zepsuł się kolejny

statek kosmiczny w pobliżu księżyca

mizantrop pilot – ktoś rzekł

Berezyną pachnie łotrze

już grudzień na karku

czas spalić lub zjeść –

to siano

czas najwyższy nietypowy rarogu

na stogu na zasiadce

ducha upolowałeś?

>>>

* Przez rzeki Polesia i drogi Podola *

Płacz nic tu nie pomoże

siedzących w szlafrokach

nie ukoi bukiet róż

mniej więcej cisza

najwięcej cisza

wierzbowe rzeki Polesia

dzwoniące ze wszech miar

Mogę kucać nad ruczajem

możesz ze mną, możesz?

tam dziewicze karpie pływają

harpunem wielorybniczym mierzysz w nie

łzy kapią do wody, kap, kap

harpie na dnie skomlą

wypuścić je?

Len zmęczony czytanką

dym zmęczony szkołą

mit owiany dymem

polska szkoła pod strzechą

róże koją kaszel znośny

Na piedestałach świata

staję nagi, prosząc o miłosierdzie

przed tobą stoję nagi na poleskiej drodze

zakrwawiony, obandażowany

obok ciebie kucam jak Tatar i Litwin

zabiłem stonogę nie mam

prawa do karpi?

ale do harpii tak

wierzbowe drogi Podola

czarnoziem i drzewa przy drogach

rzeki te same, swojskie

czuwam, czuwam – ty odpływasz

na Krym

po morzu traw jak apostoł pogan

>>>

* Ku Tobie krok za krokiem *

Każdy krok Twoim krokiem

Każdy gest Twoim gestem

Każdy szczyt Twoim wyzwaniem

Każda głębia Twoją próbą

Przed siebie wciąż, przed siebie

Mila za milą, metr za metrem

Kilogram, litr, sekunda,

Ciemności nie ogarną czuwania

Ciemności nie ogarną ufnych spojrzeń

Ciemności szaleją nadaremnie

Idę ku Tobie – wybrany pośród narodów

Poza przestrzenią i czasem

>>>

* Dokarmiasz szeol!*

Dokarmiasz szeol w swojej duszy

codziennie rano i potem w pracy

w południe, o zmierzchu i w nocy

Sycisz go kosmiczną ilością postrzępionej materii

albo sfermentowanych idei

ale domaga się więcej i więcej

Lejesz w niego wodę stołową i toaletową

gazowane piwo i cytrynowe wino

sypiesz tony wołowiny i ścięgien

łuski rybie i ości a on woła – mało!

Szeol ogniste wargi rozchyla w tobie

i ryczy basem – maało, maało!

Jedni posyłają tam ludzkie ciała

narody całe, inni dusze całych pokoleń

ty tylko jadło i napój, ale nie możesz

nastarczyć go bestii

Gdybyś więcej palił lub pił

miałbyś chwile wytchnienia

gdybyś, chociaż narkotyzował się

lub wąchał klej podczas czarnej mszy

– miałbyś chwile wytchnienia

Gdybyś, chociaż deprawował dzieci

gdybyś, chociaż więcej wpatrywał się

w kobiety upadłe i mniej upadłe

cięższych obyczajów

– to wtedy miałbyś wytchnienie

Dobrze, że ślęczysz przed szklanym ekranem

całe wieczory pochłaniając przy tym tony gazet

– to koi cierpienie z otchłani

Rano kawy, potem kawy, potem mięsa

potem mięsa, ciastek, ziemniaków, chleba

wieczorem smalcu, jabłek, migdałów

nad ranem całych koni i świnio-ptaków

na koniec kłamstw, kłamstw, obłudy i pychy

– domaga się i pochłania szeol to wszystko,

to wszystko niknie w tobie

przez innych i przez ciebie

to spada w twoją duszę

spragnioną świętego postu

 

[To Pan daje śmierć i życie,

wtrąca do Szeolu i zeń wyprowadza. (1 Sm 2,6)]

>>>

* Swobodne marzenia *

Zwolnione z uwięzi latawce

a może wściekłe psy

pędzą jak oszalałe – marzenia

Będziesz wierutnym weteranem

jeżeli ich nie powstrzymasz

– nie mogę, nie mogę,

nie panuję nad nimi!

Jak tęczowa szmata zawinęły się na widłach

Posejdona czy Lucyfera?

jak klucz kolorowych samolotów

przefrunęły lekko pod łukiem triumfalnym

wolnościowym czy gnostyckim?

jak żółta łódź podwodna kłamstw

popłynęły czerwoną rzeką

rozkoszy czy bólu?

Moje marzenia ludzkie

swobodne jak

Adam i Ewa po wyjściu z raju!

 

* Swobodne marzenia *
Zwolnione z uwięzi latawce
a może wściekłe psy spuszczone ze smyczy
pędzą jak oszalałe – marzenia moje tęczowe
będziesz wierutnym weteranem beznadziejnego wiatru
jeżeli ich nie powstrzymasz
– nie mogę, nie mogę, nie panuję nad nimi
jak tęczowa szmata zawinęły się na
trójzębie Posejdona czy widłach Lucyfera?
jak klucz kolorowych samolotów
przefrunęły lekko pod świata łukiem triumfalnym
wolnościowym czy gnostyckim?
jak żółta łódź podwodna pełna pospolitych kłamstw
popłynęły czerwoną rzeką
rozkoszy czy bólu?
moje kolorowe balony
marzenia ludzkie pędzą jak oszalałe
swobodne jak
Adam i Ewa po wyjściu z raju!

>>>

* Zadufany w wolności *

Stworzyłeś mnie na obraz i podobieństwo Swoje

kroczę, więc ulicą cieni domagając się boskiej opieki

poddaję się złu i mniemam, że pancerz Twój

mnie i tak ochroni

Poddany wojnom świętym przechodzę prawie na islam

przechodzę w stan spoczynku

przechodzę na słoneczną stronę ulicy diabła

bo uważam, że wolność jest racją samą w sobie

Stworzyłeś anioły i mojego stróża też

zapominam o upadłych aniołach

unurzany w rozkoszach ziemskich

pędzący w sto koni ze Lwowa

przez Wiedeń do Paryża na bal

pędzący w sto słoni na aukcję starodruków

do Babilonu

Lecz śnieg miłości, lecz piasek miłości

skrzący się w oczach wpatrzonych w dal

jest realnością wnikającą w moją duszę boską

otacza mnie, otacza moje stada,

otacza moje kobiety i dzieci

zniewala mnie jak śmierć jeszcze wczoraj

Poddaję się kolejnej niewoli,

chociaż jestem człowiekiem

zadufanym w wolności

ciągłym jej niewolnikiem

>>>

* Mikroprocesory wolności *

Mikroprocesory nastają na moją duszę

rtęć połyskująca trucizną

w dziełach wiekuistych człowieka

nastawianie serca i nakłanianie rozumu

pochówek czarnych myśli

bezkres zniewolonej miłości

logika starożytnych, względność XX wieku

Mikroprocesory nawracają moją duszę

na stechnicyzowane dzieła obstrukcji

karłów dusznych

moment śmierci styka się z momentem olśnienia

w kosmicznych światach serca

na to liczy słaby kosmita o imieniu człowiek

wolny wśród gwiazd, wolny wśród myśli

Ja dostrzegam sterowanie mikroprocesorowe

w głębi sumienia ludzkości

to lekkie zaczerwienienie społeczeństw

jest objawem zaraczenia tkwiącego w mózgach i sercach

temat na walcowanie stali

głębsze oddziaływanie Koranu

łyse medytacje w Himalajach

rtęć w morzach, ryby wynalazków

w sodowych jeziorach

Jedyne olśnienia stykają ze się ze śmiercią

sam Bóg wychodzi z niej

aby ofiarować pokój sercom, umysłom

sam Bóg wychodzi z mikroprocesorów

by nam wskazać ogrom pustej wolności

prowadzącej do inteligentnej wojny światów

bez Niego

>>>

*Wszechobecny*

Miałem małą lalkę do zabawy

układałem jej loki, układałem ją w kołysce

lalka była podobna do księżyca

świeciła przykładem, zadbana, ładna, przyjazna

Wojny w dziecięcym pokoju

toczono o rękę lalki

piosenki nucono w żywopłocie

na chwałę małej kobiety

Ilekroć zaczynałem modlitwę

laleczka roniła łzy

ilekroć odmawiałem zdrowaśkę

lalką dostawała drgawek

Gdy przyjąłem Pierwszą Komunię

lalka sczerniała, wylała czarną krew

zawirowała, podskoczyła jakby chciała

rzucić się przez okno otwarte w noc

Gdy pojawił się we śnie moim

wielki krzyż na niebie nad miastem

i ludzie biegnący do kościoła

i niebo spadające na głowę

lalce wyrosły piersi, wydłużyły się nogi

zaokrągliły pośladki, na palcach zabłysły

srebrne wężowe pierścienie

księżyc zamigotał jak nigdy dotąd

czarna chmura podeszła pod samo okno

ze strachu cisnąłem w nią lalkę

otworzyłem szerzej dorosłe oczy

na wszechobecną śmierć

na wszechobecny grzech

>>>

* Żniwa u stóp Syjonu*

Połyskują starocie na żniwa

idzie pielgrzymka przez pole

dzyń, dzyń dzwoni ptak i kosa

ludzie nie czekają na kombajn

Gawrony z trudem podnoszą liszki

sczerniałe ze starości

ludzie wędrują ku przyszłości przez ścierniska

modlą się w przyjaźni z Bogiem

chrum, chrum chrzęszczą łamane źdźbła

Między stare a nowe

zamiast kombajnów wjeżdżają

skoty z Meggido

orły ulatują w Karpaty by się skryć

pielgrzymka wciąż podąża przez łany

pielgrzymka łamie kanon

bez strachu, dzyń, dzyń, dzyń – do Kany

siwe brody ministrów nosiwodów

szpiegów i kolaborantów

w ustach generałów ciężkie kłosy żyta

a na nich sporysz i tłuste larwy

strzelają szampany, warczą karabiny

terkoczą maszyny do pisania, klawiatury

propagandzistów komuny, którzy przetrwali

w jarach i ruinach sprawiedliwości

Pielgrzymka zbliża się do Jasnej Góry

tysiące, miliony, pokolenia

szwedzkie muśliny, chińskie waciaki

francuskie rydle i przebogate w smród

wnętrza rosyjskich czołgów

Żniwa tuż, tuż, nieopodal prawie

krew płynie polną drogą do spichrza

polskość śpiewa pieśni wejścia

do Jasnej Góry jak wyjścia z Egiptu

przemawia Prymas Wyszyński

na kolanach

powalony ostatnimi ciosami propagandzistów

>>> 

1998

 

* Tatuaże *

Stosowane jak silnia tatuaże na wstępie matematyki

były nowelizacją korzystnych apanaży nieuków

tamtejszej Genowefy sprzedajne zwierzęta

mogły osłabić nacjonalizację piramid

gdyby nie jedna amerykańska stołecznica

nie wydoliłby na wstępie

ani potem nie skorzystałby z memuarów

niewielkie widzimisię kosmonauty

wychodzącego w kosmos nie wiadomo dlaczego

powodowało kołysanie w buduarach

ledwo żywe sprzedajne koty Genowefy

popatrywały na mięsożerne w peniuarach

kołysanie ustawało na widok tatuaży

wielu zaangażowanych kołowało nad sanktuariami

jak sępy nad ledwo żywymi

chciano spełnić klątwy

chciano spełnić trójjednię perkusistów

w nocnych klubach tęsknoty

palono trawkę, smrodzono

i to tylko pozostało

po oświeconych władcach dusz

dyskutantach mało inteligentnych

i bezwynikowa kombinacja tatuaży

>>> 

* Na odwrót *

Na odwrót robią wszystko

i nawet się żenią

na odwrót sadzą drzewa i nawet rodzą

pełnią obowiązki na odwrót

mienią się wysłańcami

kołyszą dziecko czartu

i to jest tylko jedyny fakt

Gdyby wystarczyło kolejnych przeinaczeń

na pewno pozwoliliby na

podniesienie pokrywy lochu

na pewno miesiączek ozłociłby kratę

z resztkami dla ludożerców

w lochu ogromne czarne coś

lata trzymane na uwięzi strachu

posyłające na świat

czarne smugi nocy

tryskające żywotnym grzechem

śmierdzące, używane, na co dzień

gotowe do unicestwiania

Patrzę z wysokiej góry

na duszę skrywającą somnambulizm

 >>>

 

* Niezgorszy moment *

Moment wybrałem niezgorszy

twarz odwrócona i grymas

cierpienie i brak nienawiści

powiadam – pocałuj mnie proszę

Wrogowie sosen i wojny nieletnich

pokiwają głowami zapewne

zdecydowanie wolę mieszczuchów

zdecydowanie wolę nadzieję

Moment wypadł tuż nad ranem

poczołgawszy się parę kilometrów

wrzuciłem granat do ziemianki

małego Koniewa i Żukowa

rozerwało towarzystwo bez walki

ja zdrzemnąłem się potem

grzyb wyrósł na brzegu skarpy

nie byłem wypełniony nienawiścią

to była walka z szatanem

obaj już dawno zostali straceni

>>>

* Owoc mojego ja*

Pouczasz mnie Panie jak mam napisać

to krótkie wypracowanie –

mówisz, pisz spokojnie do rana

nie licz gwiazd ni piania kogutów

raz, drugi i trzeci

masz za patrona słońce, czyli promień jasności

nie śpij podczas pisania, choć sny przelewaj na papier

Mówisz mi Panie  – pocznij wreszcie to dzieło

mam się niezgorzej, gdy strofy

stają się moim mieszkaniem

moim spojrzeniem codziennym

moim zamkiem warownym odebranym wikingom

Ręka nie drży, gdy wrzosy kwitną na poligonach

wrzosy kołyszą się

podczas pszczelej inicjacji

miarodajne usługi życia wyczerpują znamiona rozsądku

podczas ćwiczenia

Mam kochać za wszelką cenę

myśli, które nastają na moją jaźń

Ty jesteś słońcem dla jaźni rozległej jak wrzosowisko

bądź miodopodobnym owocem mojego ja

którego nigdy nie zerwę na próżno

>>>

*Stworzony z niczego*

Stworzony z niczego prócz gliny

jakby zawieszony pomiędzy fosforanem a trójnitrotoluenem

pomyliwszy kadzie znalazłszy się retorcie

opuściłem srebro i alchemika

potajemnie ochrzczony w baptysterium ze złota

sławę przyniosłem widzialnemu światu

swoim nawróceniem na pisanie formuł

>>>

*Lustro wawelskie *

Brnąłem przez Arktykę i Syberię

z butelką piwa w ręce

zasłuchany w skowyt ciała

Brnąłem przez piachy Gobi i Sahary

w ciemnych okularach wiedzy

w czasie postoju

drapałem strupy, rozrywałem historyczne rany

Toczyłem intuicję narodu jak Syzyf

w górach Harzu i na Śnieżkę

wystarczyła za nadzieję, za intelekt

Chrystus płakał policzkowany przez system

czekał na mnie wśród traw dzieciństwa

czekał na ławeczce na d Wisłą

Słuchałem głosów proroków w tajdze

przebierałem ziarenka różańca w oazach

wiele dałem za sen, wiele dałem za fatamorganę

Modliłem się w Arkansas i Arras

duszy szept był moim echem

skały czerwone odbijały twarze

jak lustro wawelskie tapiserie

Zielone pastwiska niebieskie

znów falują morzem traw

idę zanurzony w nie po pas

świerszczy słychać tylko dzwon

idę naprzeciw Chrystusa

Wielka rzesza świętych zatrzymuje się

przede mną – Chrystus na czele

łzy obeschły już na jego twarzy

upadam mu do stóp

wtulam głowę w jego długie szaty

świerszcze dzwonią kosmicznie

kometa nadlatuje jak Alfa

wyją międzygalaktyczne wilki

– to moja tęsknota

minęło czterdzieści lat

dobrnąłem do Jordanu

wyrwałem się z oczeretów i skowytów

jaźni

>>>

* Mangrowce w piramidach myśli *

Malowany w akupunkturze

zaczarowany śliską powierzchnią na skale

z kulek z komórek zebrał się w sobie

mniem mniam

Poczwórny kilogram tłuszczu

nad miastem jak feniks

mortalny w zawieszeniu

ponieważ zdechł ani rusz ani rusz

konwencja wzgórz nad kamieniołomem

w nim miasto smoka

jadę na południe na ośle

ponieważ słońce zachodzi

maluję strachem ruiny miasta

dusza spowiada się nad rzeką

za wierzbą za zakrętem

jedziemy po czereśniach

stoczona bitwa do cna wyczerpała nasze zasoby

walą się wieże głodnych diabłów

jest nadzieja wyjścia

z piramidy myśli powstają

piramidy zamieniają się w labirynty

myśli zachowują się jak

omułki w cieście

lub niejadalne zwierzęta mangrowców

wychodzi

Tuszów mangrowy i Jarocin w zimie

>>>

* Późny dzień *

Bydło nierogate szło wczesnym rankiem

na nadsańskie łąki

gdy szlakiem na Wschód zbliżałem się

od Muniny

za Jarosławiem grzało za Orłami dęło

czambulików ani śladu

moje myśli wracały do Sandomierza

moje myśli wymyślały autostrady obok Zawichostu

moje myśli spolszczały nazwy miejscowości

czarnoziemy i lessy od Zamościa po Brzozów

a skarbów tyle ile jasyr nie pomieści żaden

mdlące łopiany i szaleje

pośród przydrożnych lebiod i pokrzyw

gdzie mnie dzieckiem zabrano

gdzie mnie dziecku pokazano wypalone miejsca

gdzie zostałem porwany do siódmego nieba

po stodołach, na których krzyżowano Polaków

nie zostało już ani śladu

gawrony tylko krakały, gdy zjeżdżali młodzi

z nakazami pra pra pracy na te te te tereny

a witały ich tylko ruiny dworów i folwarków

czarne place pośród zielonych traw

resztki ziemnych piwnic i opuszczone sady

krew polska wsiąkła już w ziemię

to nie Litwini, to nie Tatarzy, to nie Turcy

to Słowianie

>>>

Nad dachami Rzymu iskra leci

nad Krakowem pokazał się czerwony kur

od Dębicy nadlatuje kometa

trzęsienia ziemi i powodzie wieków

od Ziemi Ognistej po Ełk

Kopiec pobudowano na cześć ludzkich wodzów

i to nie dało nic

kopce pobudowano wszędzie

jak piramidy, jak zigguraty, jak wieże

to nie dało nic

Lodowe sople wciąż kaleczą duszę

wilki rozszarpują świeże ludzkie mięso

pouczeni w tajdze, pouczeni w dżungli i pustyni

pouczeni na morzach, w brzuchach ryb

szukający Biblii wszędzie i zawsze

rozpaczający, rozdrapujący rany, niepewni

liczący egzotyczne ptaki, obserwujący rzadkie

zwierzęta, które giną, co dnia –

podróżowaliśmy w wyobraźni

modląc się szukając miłosierdzia –

łodzie zaryły dziobami w brzeg

komety mędrców odleciały

a planetoida wciąż zbliża się do Ziemi

Liczymy na polityków

budujemy na gwałt kosmiczne stacje i rakiety

to nie da nic

Serce kamienieje ze strachu i żalu

wiara leci pod sklepienia kościołów

coraz więcej kościołów

coraz więcej modlitw

coraz więcej ludzi kochających

od Ziemi Obiecanej po Uherce –

a może to coś da?

>>>

* Dawka cienia *

Może by tak zaaplikować pacjentom

solenną dawkę cienia w palącej nienawiści

korzystanie z miłości stało się niemodne

cały wiek temu

zarazy

głodne góry

piskorze ideologii

zarazy

chłopy i powietrze

przed hakiem wykonujący wyroki ludzkie

Szela postąpił pół kroku w światłość ziemską

to wystarczyło by spuścić psy rzeźnicze,

które biegają wokół domu do dziś

dwudziestowieczne psy zła ujadają w mediach

Szela poszedł jak Jarosław Dąbrowski

za pieniądze strzelać do baszty w Zawadzie

jakby chciał ustrzelić samą Matkę Boską

a Janosik?

>>>

* Monstrancja *

Zmiłowania godni idą wciąż pod górę

zjednoczeni w spiekocie dnia

niosą monstrancje i dzieci

są jak karawana wędrująca przez pustynię zła

Wierzący niedzisiejsi

przyzwyczajają obcych

a oni tutejsi

boją się samych siebie

Rozmnożeni

niewspółmiernie do strachu

policzeni

idą pod górę

służą prawdzie pośród nieprawdziwej prawdy

świerki jak stułbie, jak świetliki świece

oceany żywiciele w sumieniach

Chlupie ryba w misce głowy

nad rzekami stali za młodu dziś są procesją

najdłuższe dni pośród dążenia

wiara ich mocna jak akacje mijane w spiekocie

ponad głowami gołębica biała

pod stopami kramarskie płótna

Wczuwasz się w wiatr śpiewasz psalm

dziękujesz zły i gniewny jak osa

prawdziwy jak muchomor pąsowiejesz

bez samochodu

bez konkretnej barwy

poplamiony zmieszany wierzący

pod górę się pniesz za swoim Papieżem

do grobu babki idziesz mijając groby

Bełzy, Lelewela i Konopnickiej

w spiekocie galicyjskiej toczysz stary dzwon

polną drogą

w dzwonie pamięć

przed tobą monstrancja serca

>>>

* Kwiaty pokoju i mój strach *

Na dowód, że miałem uraz

pokazuję bliznę za uchem po białaczce

montuję strach na skoczni

montuję strach na wyżynach

ledwo spojrzałem na okopy

natychmiast wystrzelono przepiórkę

po ukraińskie nadania na Wołyniu

musiałem o to toczyć boje z sokołem

skończyło się na głębokim Wschodzie

gdzież to kazali mi wtedy iść

gdzież to dziś każą mi iść narodowcy

Na dowód, że zmierzyłem się kiedyś

z lewiatanem zostały mi żółte kalendarze

drzewa skojarzone z armatami

liście skojarzone z zielonymi mundurami

pociski jak lalki

trzy messerschmitty jak gołębie

strach nadleciał z obu stron

krzyże rozpierzchły się po niebie jak ptaki

po kolejnych zmaganiach umysłowych

serce odżyło pokarane smutkiem

teraz czasy serca

więc nowy kwiat i ptak

pokoju

>>>

* Sferyczne namioty Boga *

Z pomiędzy ludnych sferycznych namiotów Boga

wyszedł lekki wiatr

podniósł dziecięcą czapkę

wiatr pocałunkiem uśpił dziecko

cisnął czapkę na jego łóżeczko

rozkołysały się śródleśne konwalie

dzieciak spał bez przerwy

bez przerwy na ojcowskiego papierosa

serce zmięło swoją czapkę

jego sny powędrowały

nad czyste wody

wiatr nucił piosnkę jak dorożkarz

motyl tłumaczył dźwięki sferyczne

miłość senna zielona falowała

miłość żywego dziecka

które ojciec pijak głodził do dziś

brakiem pocałunku

>>>

 

* Krzesło arytmetyczne *

Moim zadaniem jest miłość

nie poradzi tu nic nowe krzesło arytmetyczne

ani świadomość z Czomolungmy

moim zadaniem jest miłość

dźwiganie krzyża z Szymonem

ciesz się, że cierpisz

bodaj byś cudze krzyże nosił

tak rzec trzeba

nie poradzi tu nic nowe auto

podarytmetyczne

na nic świadomość z Czatyr-daha

– dźwigaj!

ponagla facet z Cyreny

>>>

* Żegnam dzieci wrzasku *

Jeszcze wczoraj żegnałem jakąś ciszę

dziś żegnam inteligenckie dzieci wrzasku

pouczony przez skrzydlate stworzenie

o wiele lepsze ode mnie, bo mocne Bogiem

wiele jest do nauczenia, wiele do pokochania

o wiele więcej do wybaczenia

Jeszcze wczoraj korzystałem z ciszy obcej

jak tylko może być cisza w więzieniu

dziś wolny jak wyspowiadany z kraty ptak

miesięcznie wykorzystuję jakieś ćwierć mózgu

to bardzo wiele jak na dzisiejsze czasy

to wiele jak na stan duszy i sumienia

aniołowie grają przy mnie wolniej

nadal bardzo głośno i szybko, ale już

wolniej i ciszej niż w czasach komuny

pomimo wszystko

jest czas na miłosierdzie – to ten spokój

brzegi Wisełki, Wisły, Wisłoki i Wisłoka

po prostu państwo Wiślan ze stolicą w Wiślicy

która powitała mnie orkiestrą Cherubinów

Tu urodziłem się w kajdanach

przywieziony z emigracji

i emigrujący przez całą młodość

tu umrę wolny i szczęśliwy

w Polsce wolnej choćby na gruzach

cywilizacji

przejdę przez bramę ciszy – źródła bólu

Jeszcze wczoraj

kradnący obraz Chrystusa,

który idzie po powierzchni polskich rzek

kradnący mękę Chrystusa,

który idzie ponad polskimi zbiorowymi mogiłami

kradnący miłosierdzie Chrystusa,

który przemierza wyboje ulicy Uroczej

Czy można ukraść swoje własne dziedzictwo?

czy można ukraść miłość syna

albo ojca?

żegnajcie funkcjonariusze wrzasku

>>>

* Spisek dzieciństwa*

Sięgając do zarzewia dzieciństwa

można ukuć spisek

dziś już nie wiem jak to się stało,

że stworzyłem hybrydę dzieciństwa i starości

w czasach pogardy dla mężów stanu

hybrydę myśli i czynu bez serca

modlę się teraz, błagając o przebaczenie

nie było miłości, nie było porannych słońc

rozgrzeszenie przyszło jak skok z mostu

na poduszkę rozłożoną przez strażaków

mędrcy świata – monarchowie

wszelkich maści

zaczynali jak ja

lecz ja

lecz ja

nigdy nie zdradziłem dzieciństwa

wspomnienie dzieciństwa tliło się w sercu

a tam kolejny skowronek polatywał

w wiosnę dojrzewania z tym samym trylem

hybrydy socjalizmu i rzeczywistości

pozwoliły na przeżycie stanów wojennych

nie przeżyły jednak same

„nie dziwota” – jak mawiają drwale z Górnych Lasów

nie poszedłem z czarnymi flagami pod plebanię

nie stanąłem z wyćwiczonymi psami

na rozstajach politycznych dróg

nie palnąłem kazania dzieciom satanizującym

w miejskich strzelnicach i siłowniach

żałuję wielu zgubionych cnót, lecz nie wiary

wiary nie zgubiłem

lecz nie nadziei

nadzieję miałem zawsze

lecz nie miłości

miłości służyłem zawsze

pognany z bułankami aż za porohy ojczyzny

biegnący za antylopami w snach

dosiadający jaków i dzikich wielbłądów

w końcu zasnąłem na Wierzbie

pośród tarpanów

tliło się w sercu zarzewie

wybuchło płomieniem, gdy zechciał Bóg

gdy moim zmianom nadeszła pora – rzekł

– obywatelskie dziewictwo wartością

dziś prostota i ufność wartością

apostołowanie koniecznością

jak zamazywanie enerdowskich symboli

jak fotografowanie satanistycznych napisów

na murach w jakiejś pipidówce

rzeki płyną a my po nich

lecą obok czarne bociany w Druskiennikach

mewy rzadkie jak złote karpie w Puławach

i umierający narkomani śpiewają

pielgrzymi ze swoimi bólami

niedoinformowani

spisek ciasnoty z bezsumieniem

wykluły się maszkary

na murach katedr

wędrując z cisem w rękach

niosąc bukiety bławatów

przekraczając małopolskie strumienie w Ojcowie

budując w skarpach kapliczki

prowadzony przez anioła z brodą

dotarłem na pole bitwy

przed pierwszy szereg

stanąłem jak pod Troją pod Pałacem Kultury

popatrzyłem na tiary niemodne

zdecydowany na wszystko

polski Centaur i z brązu i z żelaza

>>>

 

1999

* Lekcje w historii miasta*

Prowadzący zaległe lekcje

jako poprzedni nauczyciel

wszedłem na katedrę

pomruk ustał w suwakach

zamknęły się kałamarze

dzieci piszczały pod ławkami

a ja waliłem szpicrutą w pulpit

koń do taktu zamiatał ogonem

Fredek kreślił kredą koła

kolorowa kreda olimpijska łkała

na ścianach, zasłonach i czołach

nadjechało ZOMO i otoczyło szkołę

głośne modlitwy odstraszyły Panów Poruczników

i całe watahy psów, wilków i tajniaków

na końcu zarządzono odwrót zomowców

pięknych dorodnych wysokich i czerstwych

nadleciały ptaki podczas doświadczenia

porwały nadmanganian i podsód

usiadły na szkolnych dachach i dziobały jak orzechy

następowały, więc eksplozje dziobów

następowały oczywiście po sobie

podprowadziłem lekcje do południa

zawołałem na woźnego – Honotu

ten porzuciwszy kablowanie

na wszystkie strony krzycząc

stawił się z pianą na ustach

rozpoznałem go to esbek noszący baldachimy

na procesjach

rzekłem do niego – idź precz

wielbłąd szkolny podszedł do tablicy

zrobiło się słodko, dziewczynki zaczęły się chełpić

a chłopcy czkać po miętowej paście do zębów

nie zwracając uwagi na nikogo

wstawiałem oceny do dzienników i dzienniczków

rżałem razem z wielbłądem polskim

kuliłem się na samą myśl

niechcący otworzyłem sezam uczucia

w którym szkoła znalazła swoje świece

a w końcu i kaganki

moje lekcje przeszły do historii miasta

kronikarze piszą już pięćdziesiątą dobę

wypociny na mój temat

niestety beznadziejną łaciną

>>>

* Auto się stoczyło *

Rozpocząłem naprawę auta

po wypadku przedwczoraj

stoczyło się bowiem jak nie wiem co

z górki po stoku namiętności

bez kontroli straciło stabilność

nikt nad nim nie zapanował

wyjąłem dwa zardzewiałe błotniki

aby wyklepać i pozłocić

silnik nieremontowany od lat

sam wypadł na bruk jak fortepian

młotek fruwał nad głową

kawki spadały jedna po drugiej

z pobliskiego drzewa

a bez kołysał się w zimie

w takt melodii narzędzia

auto rozłożyłem na części

blachy wyprostowałem

jest okazja by się tym zająć wreszcie

po wczorajszym stoczeniu

dziś jest czas remontu

nadania blasku temu, co pogięte i przegniłe

złom ląduje w dobrych intencjach

a przydaję apetycznych modelowań

stroję w nowy lakier i zalewam olejem

po wczorajszym stoczeniu

dziś jest czas ekskursji

dziś wieczorem wyjeżdżam

do ukochanej

obym się nie stoczył

>>>

* Skrucha skarabeusza *

Skrucha małego skarabeusza

modlitwa dziecięcia jak kwiat

niewinnie naiwnego pacyfisty

był spokojny podczas snu i podczas ataku

czerezwyczajki

przy tym bledną miałkie pejzaże

francuskich impresjonistów

wilgotnieją myśli w winoroślach

usychających na wydmach

mądre mierzeje nadmorskich sław

oczekują stóp Czirokeza

takiego jak ono – bosego z czubem

powrót z odwołanego koncertu

będzie lekkim stąpaniem

po plażach poczekalni dworcowej

powrót będzie pływaniem w borowinie

na posterunku

powrót w młodości zasady będzie wyławianiem z tłumu

przez zwyrodniałych esbeków

a potem skrucha upartego skarabeusza

krzyk wolności poprzez bicie

śmiech wśród lasów

kula na torach w Babim Dole

i plucie krwią w Gdańsku-Oliwie

w już nieodwołalnym 1982-im roku

>>>

* Powtórka z inicjacji *

Powtórka z inicjacji

temat zero

począwszy od kościoła dreptałem

przez życie

począwszy od małej rzeki

kulawiłem codzienność

zgrabnie odkrywałem bzy i czeremchy

nieopodal Źródła Łask

tak dobrze było siedzieć na Wysokościach

Powtórka z całonocnych walk

z czarnymi chmurami w ciemnych oknach

zjeżdżania po pile cierpienia

dojrzewanie wśród ptaków i kwiatów

małe pagórki

mali chłopcy

tortura wielka jak las

mądre nauczycielki

książki o podróżach

Inicjowałem leśne echa

podnosząc głos w głuszy

uderzeniem woźnego pośród łanów paproci

obrywaniem skarp w czasie przerw

lotem w przepaść wąwozu

małe powodzie wielkich roztopów

niecne widoki wiosny

Źródło Łask promieniowało na ręce i głowę

pozostawiło wdzięczność dojrzałą

napiętnowało niewidzialnym pejzażem

Inicjowałem nowy system wartości

system jak echo

w lesie

z Wysokości

>>>

* Jedź Jadwigo *

Jedź Jadwigo ku lepszej przyszłości

nabawiony kokluszem

nabawiony bitwą

przerzucony przez mury trzech więzień

Jedź koniu mimo kaktusa obozowego

po kawę, ser i pieprz

ziemia ognista to ta znad Orinoko

między zębami pieśń

jedź Iwanie jedź

mogłoby się wydawać, że skromność

dotyczyć może igły

a nie kłucia zanim deszcz spadnie

te pomniki na prerii, te pióropusze

z NRD

seans jazdy jak na szpilkach

całość kominów zniewoliła Jadwigę

zatrzymała się nad śpiewającą rybą

koło Płocka

pieśń zamarła na zatorze lodowym

Jadwiga nabawiła się grypy

jak Tomkowa społeczność

zbyt gwaltownie przemieszczana

w strefach

>>>

* Do Nawakszut *

W dzień radosny

w dzień pogodny

świeci słońce kędy chce

miałem lecieć, lecz zostałem

prześwietliło mnie

Morze wielkie mnie oddziela

od Mauretanii i od Maurów

tam moje myśli biegną

ale, po co, ale, po co,

co tam jest?

W dzień świetlisty

w dzień kolejny

Jowisz z Wenus tańczy znów

ja nie widzę tych zalotów

ja już lecę do Nawakszut

W dzień bolesny

w dzień nijaki

już ląduję w dole skwar

jakaś stacja towos kolei

jakiś Tuareg ssie tu piach

ja oclony z burzy

ruszam skrótem przez pustynię

gnam jak Pyrrus na, na… Kartaginę

w dzień powrotu walczę skatem

z jakimś turbanem

Dzień już mija

znów tu siedzę

choć nawet dżdżu nie ma

pośród książek, nut, dyskietek

patrzę w okno – widzę kościół

Chwała Bogu!

widzę krzyż!

 

* Do Nawakszut *
W dzień radosny, w dzień pogodny
świeci słońce kędy chce
gdzieś lecieć miałem lecz zostałem
– prześwietliło mnie
morze wielkie mnie oddziela
od Mauretanii i od Maurów
lecz tam moje biegną myśli bose
ale po co, ale po co, co tam jest?
w dzień świetlisty, w dzień kolejny
Jowisz z Wenus tańczy znów
ja nie widzę tych zalotów bo już świt
ja już w myślach lecę do Nawakszut
w dzień bolesny, w dzień nijaki
już ląduję, w dole skwar
pas, terminal, jakaś stacja towos kolei
jakiś wielbłąd i Haratyn ssą tu piach
ja oclony z burzy ocalony
ruszam skrótem przez pustynię
gnam jak Africanus na, na, na, … na Kartaginę
gdzieś między Casablanką i Tunisem
w porze powrotu walczę skatem
z jakimś rozwianym turbanem
dzień już mija, wciąż tu jestem
na pustyni mej zmyślonej
choć nawet dżdżu nie ma od millennium
wilgotnieję pośród książek, dyskietek, nut
Noc w Tunezji mnie obchodzi – z prawej i lewej
Dizzy, Charlie, Miles za plecami skradają się
patrzę w okno – widzę jakby kościół
ni gruzów Kartaginy, ni meczetów
Chwała Bogu, widzę krzyż!

>>>

* Powołanie *

Powołanie moje jest jak wiatr

nieustannie pojawia się z wiosną

na szczytach Tatr

pędzi przez hale

turla barany Gąsienicowe

Powołanie moje jest jak pszenica

rosnąca tylko po to

aby ukrywać przepióreczkę

jastrzębie głupieją w błękicie

gdy śpiewa jak ja tańczę

Powołanie jest jednoznacznym znakiem

zaznaczonym dość znacznie

w przeznaczeniu

– tak rzecze żartobliwie o rzeczach ostatecznych

i z uśmiechem o platonicznej idei – sam Sam

Skierowany w dzieciństwie na kosmodromy

mogę tylko wystartować

moje powołanie nie jest drogą

jest nim cel ponad głową

cel tyle strzelisty co stroma droga

Życie nie jest śmiercią

chociaż do niej prowadzi

śmiej się ze starego roweru,

którym przyszło ci jeździć po kosmodromie

szukając ukrytej rakiety

śmiej się z ran i łez

jeżeli masz pewne miejsce w kosmolocie

Jezusa Chrystusa

jeżeli masz miejsce w prawdziwym życiu

na tylnym siedzeniu aczkolwiek

Krywaniu nie do ukrycia

>>>

* Utrwalacze na mszy *

Spokojny dzień dla Pana

zapowiada mniejsza skromność

więcej dni takich przed nami

mogłeś zbliżyć się do szczęścia

jeszcze nie wiesz, z czym wyjść do Niebios

jeszcze spożywasz śniadanie

krzew zielony i zieleńszy

ogień w domysłach

Spokojny dzień nam Panie daj

niech słońce plami nasze twarze

nie będziemy pić piwa

ani gonić kotów po dachach dziś

z grzybami też nam nie wyjdzie

dzieci idą skrajem szosy

dzieci idą do kościoła

z lampionami z wieńcami z kwiatów

na szyjach jak w Papeete

w Wólce święty dzień

w Warszawie pracują żółte żurawie

skromnie wychodzą żebracy na łów

rodzina wyjeżdża na wieś

płacą za gazety płacą za potworności

szatan nawet kiosk ruchu wykorzystuje

w niedzielę w niedzielę w niewidzialności

płoną płyty i płytkie żleby pod blokiem

od jego zachęt niemych i nawoływań

olej z Amoco Cadis wylewa się

pod urzędem gminnym na bratki

pastuch pędzi bimber w piwnicach komendy rejonowej policji,

która pracuje w niedzielę i święta

lecz już nie zabija i nie torturuje w te dni

wciąż chwalą tu bohaterskich utrwalaczy

ale utrwalacze są na mszy

utrwalacze niosą baldachim

z wyhaftowanym złotym napisem

Amor Caritas

>>>

* Dzień przedostatni *

Mam nadzieję wiejską

chcę dotrzeć do sedna

mam ochotę miejską

chcę biec ku przyszłości

moje łany falują ciepłem serca

moje łachmany słów powiewają

na mnie jak na służącym

Oto nastał dzień przedostatni

wiele można zrobić jeszcze dziś

dla uratowania swoich najbliższych

najbliższych setek milionów

wyrazić nadzieję

wyrazić miłość

tę ciepłotę serca

wysłać na orbitę

niech rozjaśnia sądny dzień

i zostać nagim dla bliźnich

 

* Dzień przedostatni *
Mam nadzieję wiejską
chcę dotrzeć do sedna strachu
mam ochotę miejską
chcę biec ku bezpiecznej przyszłości miliardów
moje łany myśli falują ciepłem serca
moje łachmany słów powiewają
na mnie jak na służącym wieku
Oto nastał dzień przedostatni dla Ziemi
wiele można zrobić jeszcze dziś
dla uratowania swoich najbliższych
najbliższych setek milionów
wyrazić wiarę
wyrazić nadzieję
wyrazić miłość
tę właśnie ciepłotę serca wysłać na orbitę
niech rozjaśnia sądny ludzkości dzień
zostać nagim i bezbronnym dla bliźnich jak noc

>>>

* Dyktator w każdym z nas *

Toczy się łez pociąg

przez kontynenty

ledwo spojrzy dyktator

już umiera setka dzieciątek

Karawana nienawiści

bieży przez pustynie ludzkie

gdy tylko wskaże dyktator

płaczą miliony gwiazd

Kosmiczne pociągi przyszłości

zdążają do Saturna

zanim zamruga dyktator

już drugi miliard istnień znika

wyludnia się planeta

I oto

parę paciorków

i jeszcze kilka zdrowasiek

z murzyńskiej chaty wylatuje

i spod świerka w Swierdłowsku

I oto

nagle dyktator w każdym z nas

zaczyna drżeć i blednąć jak księżyc

już

Jezus nie krwawi na krzyżu codziennie

nawet po zmierzchu

dziecko się do nas uśmiecha

>>>

* W Bieszczadach zmiany *

Miałem róg miałem sznur

peregrynowałem w Bieszczadach

pędziłem na złamanie perci

dopadły mnie zmory w Trembowli

nie dotarłem na Bukowinę

Moje serce pozostało we Lwowie

moja chata z kraja rozbłysła na chwilę

porodziłem dzieciątko

pochwaliłem Matkę

wydałem z siebie okrzyk jak kania

po okolicy przeleciał dreszcz

drobne stworzenia boże zielone

z piskiem rzuciły się do ucieczki

spadł deszcz i rozmył ich ślady

dziecię wstąpiło na próg chaty

i popatrzyło z Harty przez Bojanów

w kierunku Gwoźnicy i Rogów

już nie było Wandali i Galów

już nie było czerwieńców Szeli

już nie było zielonych żabek skrzekliwych

tylko czyste niebo nad Bieszczadami

i wzgórza….  błękitne nad Soliną

zachwycały wolnością

 >>>

* Zaćma *

Miałem zaćmę i to był powód

miałem zaćmę i to wszystko

bałem się myśleć o prawdzie

bo cierpienie zawsze wzbudzało we mnie strach

niewygody omijałem

egzaminy przekładałem

w swoich ogrojcach trwałem w nieskończoność

egzamin życia trwał a ja spałem

jak ptak kląskałem nad ranem

nocny ptak czuwania

zamieszkujący nieopodal świętych miejsc

kaleczyłem prawdę, profanowałem tradycję

miałem krótkotrwałe odloty w słońca

miałem krótkotrwałe poloty na kometach

pokaleczony wracałem z przegranych dróg

które miały być spokojne i radosne

dziś święty za świętymi

idę w dal na spotkanie całego nieba

po krwawej operacji oczu

idę cierpiący w kolorowej prawdzie

trójwymiarowej

>>>

* Narzędzia *

Będziemy powracać ze spuszczoną głową

niewiele bohaterstwa w nas

kto więc stworzył te bohaterskie czasy

jeśli nie my

tak, marnymi narzędziami

byliśmy w rękach Boga

toczyliśmy nasze omszałe kamienie

po drogach tego świata

nieśliśmy zerwane kajdany dla władców

gdy władcami zostaliśmy

zakuto nas w te kajdany

mały lekki przytulny czołg

nasze życie

nad nami śpiew

nad nami czysty ciepły wiatr

wilgoć sierpniowa polska

w trawach i na rzęsach

komputer do góry – to my

 

* Zwycięzcy z konieczności *
Będziemy powracać ze spuszczoną głową
– maszerujących przestrzegał ktoś
wiele konieczności i niewiele bohaterstwa w nas
– stwierdził ktoś
kto więc stworzył te bohaterskie czasy
jeśli nie my?
– pytam się, więc
tak, marnymi narzędziami byliśmy w rękach Boga
toczyliśmy niepewnie nasze omszałe kamienie
po wyboistych drogach tego niecnego świata
toczyliśmy uparcie w górę nasze nieoszlifowane dusze
ponieśliśmy zerwane w końcu kajdany
dla znienawidzonych władców ciemności
zakuto nas w te smutne okowy,
gdy niespodziewanie sami staliśmy się władcami
dziś mały, lekki, przytulny czołg
– to nasze duchowe życie
utajone pociski diamentów skrywa
nad nami śpiew serafinów chwały i łabędzi zwątpienia
nad nami czysty, ciepły wiatr wolności
wilgoć sierpniowa polska w trawach i na rzęsach
wzrok na kwiaty, wzrok na skały, wzrok na chmury
– podnieśmy
komputery pochodnie do góry – to my
zwycięzcy odwiecznej bestii

>>>

* Kazamaty głów *

Mątwa w Morskim Oku

i lajkonik na dachu ratusza w Toruniu

mądrzejszy niźli Bismarck, który

z półek zdejmował gotowe plany wojen

– może być większy głupiec?

W każdej kałuży jest pełno życia

drogie pijawki i larwy much

mchy i porosty jak goryle górskie

żremy to, co u progu chaty

jej próg, czasem jej dach

wpadamy w ten dawny raj

płynie nad Ameryką żagiel

to skrzydło orła lub prom

kosmiczny jak wypowiedź indiańskiego wodza

zamiast walczyć inwestuje na giełdzie

myszy w kanałach tokijskiego metra

nad światem ludzkości strach

każda data rozbraja

każdy rok podwaja rozbestwienia

Jezus patrzy na to wszystko

siedząc na kaplicy Boimów we Lwowie

ze spuszczoną głową

opiera się o krzyż

po swojej walce

jak bokser w narożniku

ludzie walczyć już nie powinni

po jego kaźni

nie powinno być zakamarków

zmieniających się w kazamaty

w głowach w sercach w miastach

>>>

*Na lotni serca*

Doszedłem do swojego przeznaczenia

jak Adam do Alberta

wiem, że niecni ludzie

są na spytki

a cni nie znają odpowiedzi

a białe brzozy nadają się na ziemskie krzyże

by zbudować krzyż trzeba mieć tartak i hutę

wystarczy wystartować na lotni serca

by przelecieć ponad nimi

zostawić przeznaczenie za sobą

 >>>

*Potknąłem się o miłość*

Potknąłem się o miłość

tego dnia, gdy maszerowałem w kolumnie

Pigmejów sercowych i Eskimosów uczuciowych

jasne horyzonty zwiastowały

sen jak płonącą trawę po wybuchu meteorytu

a moje sny zardzewiałe statki w portach ukrytych we mgle

a moje sny księżycowe unoszone przez maszyny na gumkę

a w sercu tylko spojrzenia wielbłądzie

Wstrząs po potknięciu

był rozstaniem kochanków

był narodzinami, był śmiercią, nie kłótnią

miłość pozostała w pyle drogi sama

szara niewidoczna jakby nieistniejąca

ale realna, jedynie realna

a ja nieistniejący, jakby nierealny

potknąłem się o życie warte snu

i przebudziłem na chwilę

>>>

* Koniec pogaństwa na tej ziemi *

Zmierzch słonecznych gawronów

nad łysą rzeką bez dna

modły szczere jak zboże

modły wielkie jak spektakl

już nadchodzi przełom wieku

gdzieś w górach

odnajdujesz wielką Świętą Kingę

na lotni szybujesz nad przełomem

patrzysz na swoje życie

zmierzch odlatujących bocianów

ciepły koniec wieku

niechętnie odlatują bociany

do muzułmanów w Sudanie

rzeką płyną włosy wplecione w wianki

to włosy Marzanny

pogańskiej boginki śmierci

to już przełom

koniec pogaństwa na tej ziemi

czyżby koniec pogaństwa

na tej ziemi?

>>>

* Milczę pocieszony *

Możecie mnie pocieszać w nieskończoność

jestem do pocieszenia

niewiele słów potrzeba

prawda wymaga trzech

kto dużo gada

płaza wygada

prawdę prześwietli jak w oświeceniu

zmieni w negatyw

i człowieka i ptaka

Pod skorupami sumień

milion poziomów pychy

pod skorupami łez

jeden poziom modlitwy

czułość w wierności

delikatność w łagodności

gotowość na cierpienie

głaskanie małego ssaka

zamkniętego w dłoni

dmuchanie na dmuchawce

Możecie dmuchać na moją twarz

w zimie i wiosną, gdy marzę

szczególnie wiosną, gdy marzę,

gdy wracam z poligonu

bez broni

wtedy jestem jak jajo pterodaktyla

skupiony cierpliwy oddany

matce

milczę czekając na ponowne wyklucie

po krwawej walce z sumieniem

z nieumiarkowaniem w gadaniu

o prawdzie

>>>

 

* Lawina *

Żeby ruszyła lawina

potrzeba okruchów skał na szczytach,

które tworzą jedno serce niewieście

żeby ruszyła lawina

potrzeba męskiego kopnięcia kamienia

w przepaść

a potem potrzeba piękności serc

piękności porywajcej

jak lawina uczuć spadających w otchłań życia

 

* Lawina *
Żeby ruszyła lawina
potrzeba okruchów skał na szczytach,
które tworzą jedno serce niewieście
żeby ruszyła lawina
potrzeba męskiego strącenia kamienia
w przepaść
a potem potrzeba piękności serc
piękności porywającej
jak lawina uczuć spadających w otchłań życia

>>>

*Zmniejszając tramwaje w myślach*

Zmniejszając tramwaje w myślach

błądziłem po liberalnym Krakowie

w smoczej jamie byłem przechodniem między kloszardami

maszkarony Sukiennic pozdrawiałem tępym spojrzeniem

i fascynata i ordynata i predystynata

Natknąwszy się na rekruta w fartuszku udałem się

pod siedziby gazet rozpowszechnianych na papierze czerpanym

Odnowionym spojrzeniem zlustrowałem

przechodniów-stańczyków z Londynu

poprzedzanych przez lewe interesy zurbanizowanych cietrzewi

Z dawnej miłości pozostały zakochane spojrzenia zza krat

wielkie tramwaje w oczach

wielkie katastrofy duchowości Krakowian

w witrynach i bramach

Na rynku rozglądałem się za miejscem

na pomnik dla Chrystusa Króla

ale zobaczyłem tylko zbyt wielu przekupniów,

zbyt wielu bankierów,

zbyt wiele za dużych tramwajów

zmniejszając to wszystko błądziłem w myślach starych

jak hołdy i rozbiory

kroczyłem wśród przechodniów w kierunku przejścia

podniebnego

Na dworcowym placu kosmodromie rozglądałem się za miejscem

na pomnik dla Chrystusa Króla

ale zobaczyłem tylko zbyt wiele wielbłądów

zbyt wielu Madianitów i Elamitów

zbyt wielkie teatry i saturatory

cofanie się przed tym wszystkim

zaprowadziło mnie w okolice muzeów

rozdeptane butami kapitulantów

w muzeach święci krzyczą i w winiarniach zwyczajowo

święci krzyczą nadal w tym mieście na każdej ulicy

lecz nikt ich nie słucha

malutkie tramwaje wożą serca

zbyt małe

malutkie tramwaje wożą malutkie serca

rosnące stale

Zwiększając tramwaje w myślach

odnalazłem się w liberalnym Krakowie

 

*Zmniejszając tramwaje w myślach*
Zmniejszając tramwaje w myślach
błądziłem po liberalnym Krakowie
w smoczej jamie byłem przechodniem między kloszardami
maszkarony Sukiennic pozdrawiałem tępym spojrzeniem
i fascynata i ordynata i predystynata
Natknąwszy się na rekruta w fartuszku udałem się
pod siedziby gazet rozpowszechnianych na papierze czerpanym
wyczerpany emocjonalnie zawróciłem
Odnowionym spojrzeniem zlustrowałem
przechodniów-stańczyków z Londynu
poprzedzanych przez lewe interesy zurbanizowanych cietrzewi futuryzmu
Z dawnej miłości pozostały zakochane spojrzenia zza krat
wielkie tramwaje w oczach naiwnych
zliczalne katastrofy duchowości Krakowian
w witrynach i bramach
Na rynku rozglądałem się za miejscem
na pomnik dla Chrystusa Króla
według projektu A.Chmielowskiego
ale zobaczyłem tylko zbyt wielu przekupniów,
zbyt wielu bankierów, zbyt wielu celebrytów
zbyt wiele za dużych tramwajów widmo
zmniejszając to wszystko błądziłem w myślach
starych jak hordy, hołdy i rozbiory
kroczyłem wśród przechodniów w kierunku przejścia
podniebnego acz wąskiego
Na dworcowym kosmodromie rozglądałem się za miejscem
na pomnik dla Chrystusa Króla
według projektu A.Salawy
ale zobaczyłem tylko zbyt wiele wielbłądów i dromaderów
zbyt wielu Madianitów i Elamitów z Podlasia i Podhala
zbyt wielkie teatry, sanitariaty i saturatory
cofanie się przed tym wszystkim
zaprowadziło mnie w okolice muzeów
eksponatów rozdeptanych butami kapitulantów
w muzeach święci jak zwykle krzyczą
a w winiarniach zwyczajowo klaszczą
święci krzyczą ciszą nadal w zaułkach i pasażach
na każdej ulicy, na każdym skwerze
lecz nikt ich nie słucha
malutkie tramwaje wożą serca
malutkie tramwaje wożą serca zbyt małe
malutkie tramwaje wożą malutkie serca
rosnące stale
Zwiększając tramwaje w myślach
odnalazłem się w liberalnym Krakowie
według projektu A.Mickiewicza

>>>