Alek Skarga Poems

Życie jest usiane jest cudami, których zawsze mogą się spodziewać ci, co kochają”

Marcel Proust

http://virtualo.pl/ebook/piotr-zawierzyl-i229490/

https://ridero.eu/pl/books/widget/piotr_zapewnial/?book3d=true

>>

Akwamaryn wykrystalizował

na policzku

słońce zrodziło pokój

lekki dreszcz muśniętego stolika

szum wytrąconych fal

blask zalał akwarium

duszą się ryby

policzek przy szkle

dusza morska

wydobyta z wodorostów

duża ryba biblijna

wypuszczona z uwięzienia

ze słowami

– płyń po morzach i oceanach

potoczyła się

przez pokój wprost w otwarte

balkonowe drzwi

promień uniósł niespodziewany dar

cienki pisk sopli za oknem

marynistyczna pieśń podróżna

akwamaryn rozbłysnął

tęcza pod choinką przed oknem

usta na szybie

zaśpiewały jak ryba

w wigilijną noc

policzek przy policzku

lekki dreszcz cudu

intaglio wyzwolonej

kamea wyzwoleńca

>>>

Węgiel drzewo liść

ptak przestworza wolność

ja

bądź ze mną

leć ze mną

skacz ze mną

do szybu kopalni

w ciemność własnej duszy,

która zapłonie

jak węgiel

zapewne

diament prehistorii

zajaśnieje jutrem

ogień płomień dym

przestworza Bóg

my

>>>

Ledwo nastał dzień

a człowiek otwierając oczy rzekł

– to jest dzień ostatni

dlaczego ostatni? – odrzekł człowiek drugi

albo to ja wiem?

jak tak czuję, jestem

prze-ra-żo-ny

przerażeniem moim jest materialne światło

zobacz – tam wstaje słońce

tam świeci jeszcze księżyc

i nad horyzontem wciąż

moja betlejemska gwiazda

oblewa mnie łuną

a ja ani pasterz ani król

ani polityk zdobny animator szopek

ustawiony w okienku sławy

ledwo gipsowa figura w stajence

z kredensu zielony wyświetlacz komórki

i jeszcze czerwone światełko

uśpionego na ścianie telewizora

świecą na mnie

boję się, że są to duchy świata materialnego,

który nie istnieje

więc – to jest dzień ostatni

– rzekł człowiek

dla istoty niebędącej aniołem

tylko dzień się zaczął

– odrzekł człowiek drugi

ale mój strach się nie skończył

noc tylko go skryła

jak w bajce w bezkształtnym płaszczu

teraz wybuchnął jak płonący modrzew

w krainie kości i krwi

człowieka prze-ra-żo-nego

po skurczu oka

i płonie solarnie, wodorowo grzeszny

geotermicznie, nieokrzesanie śmiertelny

podpalony przez świat pierwotny

oto ja człowiek wilczego strachu

pozbawiony wiary

bez wytchnienia dla snu

czekający, nasłuchujący, rozedrgany

prze-ra-żo-ny brakiem brzasku

poświaty i rozbłysków poza słońcem i księżycem

stale spodziewam się dnia ostatniego

ja tak czuję

w galaktycznej perspektywie pozawymiarowości

bez końca i początku

bez strachu nie istnieję

– rzekł człowiek

ale dlaczego? – odrzekł

nieczuły człowiek

>>>

Ze stopu magnezu i manganu

wykonany w komórce

z dodatkiem węgla i krzemu

siny amulet

artefakt jak gadżet

znak nowego wieku nowej ery

figurka jak figurka

interfejs raczej

coś bardziej nieokreślonego

wyjątkowej piękności

innowacyjnie kształtne

w wymiarach

aczkolwiek abstrakcyjnie ulotne

w zaokrągleniach

coś wyraziste w połyskach

lekkie twarde oddające

modlitwę aurę wyznań

miękkie niegrube jak to ikona

znak nowej kultury

materialnej lecz zrodzonej z idei

wykluwającej się uprzednio

w gniazdach doświadczeń bolesnych

coś skupione na wyrzutach sumienia

nieudanych osobniczych zamyśleń

piktogram

jak nowe okno

zupełnie nowe słowo

początek języka nowoludzi

pierwsze słowo

wypowiedziane w nowy rok

zaledwie

nowy rok

niewiniątek

>>>

Odludek wizjoner

– mówili na niego

natchniony dziwak

– szeptali

taki jakiś niedzisiejszy, nieżyciowy

wciąż oskarżający obecne dni

będzie w przyszłości

samotnym żeglarzem albo wróżbitą

obserwował ptaki i niebo

nieustannie zadzierał nosa

nawet miał zamiar zostać kapłanem astrologów

fakt – od ludzi stronił pysznych

fakt – sam się nie pysznił

gdy władzę zdobył absolutną

otoczył się prostaczkami

z ptasimi móżdżkami

pozostałych poddanych został sędzią i katem

z wyroku gwiazd

wyczytywał im przepowiednie

jak wyroki śmierci

wszystkie się sprawdzały

>>>

Bo boli ząb

bądź gdzie

bo boli krtań

we śnie

bo boli pierś

na jego dnie

bo boli jaźń

we mgle

gdzie ząb – w jaźni?

gdzie jaźń – na dnie?

a gdzie ty moja mgło

– w boleści?

ust otwartych nocą

bez tchnienia

moja mgło śmierci

>>>

Twój pełny skan

za wszelką cenę

ultrasonografia prześwietlenie

cokolwiek

jakieś remedium na sfinksa

niezbędne od zaraz

w prasie tebańskiej już piszą

o czymś

co ukryte trwa w tobie

przyczajone nieodgadnione

koledzy zawsze powtarzali

– on coś ma w sobie

policjanci i sędziowie systemu

kiwali głowami

– coś w nim podejrzanego jest

tomografia w maszynie kosmicznej

i wiwisekcja potrzebne

w stanie nieważkości

rozpytywanie rozeznanie

analiza złości i kości

wejrzenie w psyche, soma i polis

we wszystko

– niezbędne od zaraz

rodzice z lubością patrzyli

w twoje oczy w kolebce

– cóż one kryją?

potakiwali sąsiadom mówiącym coś o Hydrze

i biały jastrząb wyfrunął z nich

przed bitwą z moskiewskimi pacyfistami

po zakończeniu misji w Mezopotamii

machał skrzydłami intensywnie

zawieszony nad jednym miejscem

potem zerwał się i poleciał w bok

gwałtownie uderzył o mur

na ścianie zakończywszy żywot

co oznaczał tak dziwny ptak?

przed czym uciekał?

nad twoją trumną pochyliły się plemiona

i znowu

ktoś wyrzekł te słowa

– popatrzcie na tę twarz

coś w niej jest zaklętego

niesamowitego

czy to tylko oblicze człowieka

wyrazistego?

czy sfinks rzucił się w przepaść?

teraz sekcja

oby nie było za późno

czy sfinks przeraził się człowieka

będącego odpowiedzią na wszystko?

oby!

>>>

Można wyręczyć się onomatopeją

można chrząkać

schodząc po schodach popularności

pamiętacie też te slogany

skręcone ze śmieci

lub wygrzebane na wysypiskach słów

konglomeraty zasupłanych przemówień nicieni

można próbować za dzieła uznać

pochrząkiwania teoretycznie pomnikowych

odlewów, które nocą w centrach miast

w okropnej męce ust

usiłują przypomnieć światu swoje schorzenia

i upodlenia w psychicznych niszach

można słuchać tych brązowych niemot

to jest udawać, że słyszy się jakieś idee

w śpiewie tłumu zerkającego

mijającego ich wybujałości

Jest też inny sposób na oddolne rozsuwanie wierszy

w kreśleniu z przygodami szkiców

dzieł beletrystycznie zwanych rymowankami

natchnionych

omijających śmietnik duszy bełkoczącej manifestacje

zaprzeczeń dobra

to czasem jest dramatem

a najczęściej tragikomedią

wideo-domofony na budynkach przy głównej ulicy

toż to amfiteatr

albo arabskie targowiska różności

to może być tam samodzielnym przekazem

jako że mruczenie gwiazd na wizji

jest zachwycające dla tamtejszej publiczności

poza treścią sformowane dla amfiteatrów Kartaginy

dla ludzi w maskach

na widowni a nie proscenium

oborana Kartagina czołówek wszystkiego

przyjmie każdą formę jak kot,

którego się nie wyżyma w Zalipiu

na scenie w świeckim Krakowie zwanym Zakopanym

na razie jeszcze góralskim

można na fortepianie schodzić nad Wisłę

i na trąbce piąć się na Wawel

ale po co?

dramat to jest dziś muzealny eksponat

w wierze w finałową tragedię nie ma formy

ekspresji i eksperymentu tak jak i

w ekskrementach ekspertów

byłych sekretarzy dziś prezydentów

co walają się w publikacjach

ich eksżon

>>>

Niech się znów obudzi pierwsze słowo

w tobie w nas

siostro, bracie, swacie, primadonno

popatrz pomnikowy wieszczu

na ten obecny wspólnotowy tłum

tłum czysto polityczny panegiryczny

to totem miasta-państwa

nie ma w nim twarzy ani słów

tylko chaotyczne rozbryzgi-jęki z luster

tylko obrazy-wrzaski z plakatów

więc zawołaj z attyk i wież

ej hej kumoszki, bankierzy, jadownicy, dyrygenci

stop karierom

stop klakierom

stop kelnerom

stop tancerzom i cyklistom

na urzędach wyższych

stop oracjom i laudacjom

ze słów prawd wdów

ze słów prawd sierot

ze słów prawd samobójców

a gdzie słowa idee pierwszych Piastów Sumeru?

a gdzie słowa piramidy bogobojne

znaków wymyślonych w łużyckiej Hattuszy?

w zigguratach ledwie z mułu acz

do gwiazd wyniesionych aż

lecz myśli a nie muł sięgną po ich blask

słowo wzniosłe jest prawdziwe

bo nie ma ważnych nieprawdziwych słów

mierniku czujniku ścierwniku

plemienny gazetowy ulotkowy bilbordowy

więc obudź się pod cokołem

kiedy spadają gwiazdy

na ostatni napis etnosa

wejdź na ten cokół i wykrzycz do gwiazd

cokolwiek człowieku cokolny

Gąsko Stasiu nasz

>>>

Był sobie raz

nad brzegiem morza

niebieski głaz

ledwo zdążyłem

dookoła obejść go

gdy fale dziewcząt

wdarły się na ląd

głaz błękitny

otoczyły zewsząd

wskoczyłem nań

raz dwa trzy

niespodziewane tsunami sięgnęło

tylko moich stóp

głaz oderwany

od rzeczywistości

uratował mi życie

i sakwę

z sympatycznym

atramentem do serc

oraz rylcem

do diamentów

wyryłem nim

w policzkach swojej twarzy

obraz kamienia

na cześć piany

fal i błękitu

mitycznego zaledwie

bytu

>>>

Zaniemówiłem siostro!

ot tak, z wrażenia

och! ach!

jakżeż ty wyglądasz cudnie

siostro w wierze

w naszą miłość

twoje skołatane serce

ponoć odwrócone już na drugą stronę

jak moje

przenicowane latoś

ponoć twoje włosy rozwiane na zawsze

jak moje myśli

przed tobą

już nie mam nic do powiedzenia

siostro w wierze

w nasze życie

bądź ze mną niemową

w drodze

do wieków fal raf zórz

światów i zaświatów

w ciszy, bez słów westchnień

och! ach!

jakżeż ty wyglądasz cudnie

wciąż

>>>

Według mnie

kręci się ten świat jeszcze

wyłącznie poruszany

mniemaniami i domniemaniami

na sworzniach, rolkach i piastach

wystruganych z gęgorośla szorstkiego

rzadki to materiał w przyrodzie

ożywionej wcześniej

dla mnie władcy stworzeń nierealnych

kręcenie wciąż jest bezprzykładne

ale przecież świat już nie ten

jak mniemam

roślin zamiennych brak

gęg za gładki

sworznie stworzeń marne

to i obrót marny

gdy świat wyjdzie z założenia

że nic się już nie da skręcić lepiej

wtedy to ja zacznę – o dziwo

– w przyrodzie i nie tylko

przykładnie – na nowo

poruszę wszystko ab ovo

przez siebie stworzonymi

zupełnie nieznanymi ulepszonymi

mniemaniami osobistymi

szorstkimi jak moja chrypa

gdybiącego ojca chrzestnego

i kręcić będę ad mala

>>>

W bitewnej wrzawie wyrwane

z piersi serca

i słowa z gardeł

milionów solidarnych

na barykadach wolności

wszystkich poetów marzenia

są jak ręce wystawione z mogił,

których nie ma na cmentarzach

ale są za to w chmurach na wieki

ręce, które pochwycą i podźwigną

każdego osuwającego się w przepaść

ludobójczych wykluczeń

>>>

 

*W imię stabilizacji*

Tędy droga za mną bracia kozice i muflony

jest w nas wiara i ogień skoczny

choć nawoływań i cierpkich słów wypłakany czas

minął bezpowrotnie jak burza na szczytach

w imię przyjaźni i walki w snach

ze zniewoleniem stania w obojętności kuźnicach

z torturą kucania na piargach komercji

zwisania na linach wyciągów

śmierci odwiecznych praw

spadania tylko w monitorach nierealnych limb

i programów Eko

niech się więc knury pną do góry

samotnie

w agencjach aprecjacjach atencjach

my nie

a więc teraz wraz

nie, ku szczytom spowalniającym wiatr

ku przełęczom, tędy!

teraz marsz ducha maratoński bohaterski

stukrotnie błogosławiony męczeństwa pomnik

naszych stad podniebnych postawimy jak nikt

w imię stabilizacji przyrody

na płaskoniżu pradolin

>>>

W słowotoku oczy

otwierają się i zamykają

usta szepczą, mówią, krzyczą

niemo

brwi się marszczą, ręce gestykulują

w słowotoku gdacze kura, gęga gęś

niemo

skwierczy bekon i pohukuje lotna maszyna

nic nie przerwie słowotoku

żaden liść historii i mistyki

spadający samotnie na łan gryki

z szelestem

bo ani gryka nie jest rzeczywista ani liść

jest pierwotnia samotni

słowotok dookreśli elokwentnego

muchomora, krasnala, piewcę

bez interlokutora mchowego

las, samotnia, Baba Jaga

i mały bohater pozytywny

w słowotoku zadrapane policzki i broda

bohatera bajdurzącego nad śpiącą królewna

przestał gadać, gadać, gadać

pocałował ją wreszcie

zobaczył całą we łzach

oczu otwartych

powrócił do prawdziwie męskiej postaci

zamilkł na zawsze

pod przyłbicą, kapturem, kaskiem

jak był zaczął niemą krucjatą

tak skończył dźwięcznie modlitwą, zaklęciem

w przepaść małostkowości

strącając Jagę

>>>

Żeby było bezkarnie i pusto

absolutnie przestrzenniej i krańcowo wolnościowo

wcześniej ktoś musi zadbać o kolory

i wyprać z nich rojne jak mrowiska centra miast

pełne reklam skwery i ulice

wielkie defiladowe i wiecowe place

Żeby na wydmowych kompletnie szarych

krajobrazach posturbii ginącej w pustynnym pyle

można było dojrzeć nomadę wędrującego samotnie

w spiekocie dnia jak juczne zwierzę odłączone

z karawany izmaelskich kupców –

wcześniej ktoś musi wyciąć puszcze i dżungle

spychaczem zepchnąć do wąwozów oazy

przeorać buldożerem ogrody botaniczne i rezerwaty

zbezcześcić sady i centralne parki

Żeby było bezkarnie i pusto

absolutnie przestrzenniej i krańcowo wolnościowo

zanim zostanie uruchomiona kamera

a reżyser da znak i ktoś powie

– klaps, scena sto ósma, film o samotności:

egzystencjalisty w kościele bez Boga

bezrobotnego licealisty bez matury

wypranego z innowacyjności ludzkiego łachmanu

innowiercy mieszkającego w beczce obfitości

uzależnioną od szukania muz śmierci

i usprawiedliwień upadku człowieczą zjawę

dyrygenta wyłącznie pogrzebowych marszy

podmiot zaniechania protestowania aż do

niszczenia wewnętrznych światów

wreszcie człowieka bez ducha i poetyckiej wiary w siebie

Żeby było bezkarnie i pusto

krańcowo wolnościowo  i absolutnie przestrzenniej

wokół takiego miejskiego troglodyty posturbii

z tulipanem w oberwanej butonierce

w cylindrze bez denka

przemierzającego puste ulice na szkielecie technicznego wielbłąda

Żeby esteci filmowi zachłysnęli się do końca

Bezosobowym Absolutem –

ktoś musi usunąć ostatnią przeszkodę

– wciąż widoczny w tłumie szarego miasta

kolorowy pomnik Boga

>>>

Waga problemu

twojego jest jaka?

jest noc niby nie widać problemu

nie widać wymiaru, obiektywu i kliszy

lecz oczy to nie wszystko

bywają natchnienia nieświetlne

i oto nowy problem jest

skrajnie odpowiedzialna troska

lub niebotyczne góry wyostrzonych zmysłów

nie do przebycia dla fal

i gdzie twoja oczekiwana spójność jaźni

w krwawej serca łaźni?

nie ma czekana, butów i raków

dla zmysłów i serc

nie zdefiniujesz problemu

to tak jakbyś oczekiwał

porażki społeczeństwa

po śmierci Zbawiciela

chociaż w głębi zwykłego myślenia

wiesz, że inaczej jest

bo zmysły pryskają jak meteory

przy pierwszym widnokręgu apokaliptycznego dźwięku

i drugiej linii obrony kosmicznej fatamorgany

a rozum stoi na tej samej wadze co ból bytu

test wygrywa neurastenia

ale egzamin zdaje z ciała ciężaru

sokratejska cierpliwość torturowanego Boga

czekanie na śmierć jest twoim żłóbkiem

wpatrzony w widny kres nocy

bezkresnej

niedożywiasz świtu i ulgi poznania

odetchnąłbyś schodząc z wagi świata

ale rozum na niej pozostał

i stąd twoje problemy

>>>

Ile trzeba mieć lat,

aby wszystkie kobiety

noszone od młodości w egzaltowanym męskim wnętrzu

jak medaliony gwiazd powracające

z przeszłości emocjonalnej burzy postnuklearnej

stały się tylko porcelanowymi figurkami

japońskich gejsz

pomalowanymi w żywe kolory

co wprowadziły się na górną półkę kredensu?

Ile trzeba lat mieć,

aby wszystkie kobiety

ukryte we wnętrzu spełnionego mężczyzny

stały się zaledwie jedną białą figurką Wenus z Milo

ustawioną na okapie kominka?

Ile lat trzeba mieć,

aby wszystkie kobiety

w męskim sercu chłodnym już jak kometa

zatrzymane miłością na łut czasu w gramie materii

stały się zaledwie jedną

Nefretete, Giocondą, Primaverą,

Primabaleriną absolutną, Dianą,

Afrodytą, Florą, Mają nagą

i Ewą przechadzającą się wśród paproci raju

lub z fal wyłaniającą w macicy perłowej

depczącą owoce lub muszle

niezapomnianych wspólnych chwil,

ozdobą sentymentalnego bezzmysłowego salonu pamięci

i jego wzniosłym znakiem rozpoznawczym?

Ile trzeba mieć lat by boskie piękno wszystkich kobiet

stąpających przed mężczyzną zmieniło się w jednego

czarownego motyla szacunku?

Zapewne trzeba mieć – nie mniej niż osiemdziesiąt osiem a najlepiej sto osiem

a może dokładnie tylko tyle co umierający Platon i Deotyma!

>>>

Mam przed sobą własną samosiejkę

nawet i to co jest w jądrze komórki

gen ludzkiej godności i chwały

mam siejkę siebie

własnego przekazu

co zahacza o wieczność

jestem w niej cały

w płynach ustrojowych i cytoplazmie neuronów

jestem zaczynem kosmicznej ludzkości

nie marzeń jej, nie

nie myśli i nie uczuć, nie

jestem w samobycie nowej

istoty niewymyślonej

ziarnem, lotnym nasieniem

mam przed sobą okruch samobłękitu i samonocy

i już w wizjach kiełkuję wokół

opadając, obumierając, zmartwychwstając

to samosiejka wigoru,

co jak samba taniec żywiołu

jest ruchem dłoni, rzęs i oczu

rytmem woli pulsującej w trzewiach

w skondensowanej formie

w kropli energii ducha

nie, nie kropli, tylko zaczynie ruchu

drgnieniem mechanizmu startowego, też nie

nie rotor to, napęd, sprężyna czy potencjał

to siejka sama we mnie nabrzmiała ciszą i głosem

strachem tłumionego ja

porywana przez wodę i wiatr

odpadająca w glebę, gdy już czas

wdeptywana w nią przez niecierpliwych ludzi

i wręcz dzikie zwierzęta

jak wykiełkuje i wzejdzie cała z ciała

to w blasku pioruna zobaczysz co to za jedna

wzejdzie z niej początek mnie

poza cywilizacją tkanek walczących

człowiek nowy z nilowego zaczynu

wznoszący się w chmury galaktyk

zastępując ginącego staroczłowieka

przekazu bezznakowego

>>>

Wśród bydląt urodzony

w nędzne szmaty przyodziany

wyruszyłeś z zapomnianej mieściny

bez trzosa i zapasowych sandałów

tylko z laską i w jednej sukni

Ziemię przemierzyłeś

idziesz przez wieki i tysiąclecia

potem zatrzymujesz się

i pozostajesz tak za bramą

pasterz końca czasów

wszystko zatrzymuje się razem z tobą

wszechświat wstrzymuje oddech

i zamiera przed ścianą

ale nasze wielbłądy idą dalej

i przechodzą przez ucho igielne

widząc je już po drugiej stronie

zrzucamy swoje bogate stroje

kapelusze zdobne w pióra ptasie

zsuwamy buty z krokodylej skóry

strząsamy płaszcze aksamitne z pleców

błyszczące kamizelki

odwijamy słuckie pasy

zdejmujemy spodnie cekinami haftowane

odpinamy diademy i obroże z diamentami

rozpinamy bluzki Armaniego i Diora

odkładamy torebki Prady i Vuittona

ściągamy z nadgarstków drogie zegarki

a z palców pierścienie

zrywamy z piersi odznaczenia i medale

ale

ale

ale

za późno

niestety

już jest

>>>

Fabryka składuje a nie produkuje

zadajesz sobie pytanie

czy to jest fabryka?

Mózg gromadzi a nie wymyśla

zadajesz sobie pytanie

czy to jest mózg?

Refren: pytasz, błądzisz

               pytasz siebie

               najbardziej błądzisz

Ciemna istota nie jest istotą lub nie jest ciemną

zadajesz sobie pytanie –

czy ona jest mną?

Świetlisty punkt nie jest otoczony ciemnością

lub wydaje się, że widzisz go mimo to

zadajesz sobie pytanie –

czy jestem przed sobą czy już za sobą?

Refren: pytasz, błądzisz

               pytasz siebie

               najbardziej błądzisz

Karty i szklana kula pokazują, że

ludzie ziemscy są bez przyszłości

zadajesz sobie pytanie –

kim jest Cyganka, co to wszystko znaczy?

Organizacje międzynarodowe i ich przywódcy

wyznaczają cele i wytyczają drogi

zadajesz sobie pytanie –

co ja tu robię, w tym ich złudnym świecie?

Refren: pytasz, błądzisz

               pytasz ludzi

               najbardziej błądzisz

>>>

W kierunku przejrzystości

przejrzyści lecz nie do końca

czołgamy się w sztolniach

przeciskamy w ciasnych korytarzach grzechu

na zakrętach życia ochlapywani błotem

idziemy zatrzymując się nad urwiskami kłamstw

chwiejąc się, potykając przed upiornymi

górskimi rozpadlinami występków

ta grań pod nogami to nasza ostatnia szansa

grań co przełomem jest epok

kolejnych naszych nieprzejrzystych

pełzniemy nią po omacku

jak aniołowie uduchowieni

jak aniołowie świetliści

jak ludzie przezroczyści

lecz jakby nie do końca

chwiejąc się, potykając idziemy

w kierunku przejrzystości

co jest jak cel walki z samym sobą

jest w nas coś co nie daje się prześwietlić

żadnymi promieniami gamma supernowych

nad horyzontem rozbłyskujących

w gwiazdozbiorze Psa

lub gromadzie Plejad umiejscowionych

nawet na planecie dojrzewającej miłością

nie jesteśmy w stanie przeniknąć jednego elementu

jedynego własnego przełomu nieosiągalnego

jedynego buntu do końca niepowstrzymanego

na kliszy czarnej naszego duchowego życia

nie pozostaje ślad indywidualnego serca,

które zatrzymałoby obraz tortury wspinaczki

całą przejrzystość serca przeczołgani do końca

okazać tylko Bogu możemy

>>>

Nie bądź tylko opadającym, umęczonym liściem

ale idź z radością w park

czas nastaje na ciebie nieludzko samotnie

jak wiatr jesienny niezbędny

jak katar sienny nieleczony

jak deszcz zamętu niezielony

jak błyski lęku niezszarzałe

lecz ty nie bądź tylko opadającym, umęczonym liściem

zmierz się z łkaniem dnia

wieczorów bądź tytanem

brnij w nich w czymkolwiek po pas

rozgarnij coś jak czas lub pragnień szok

nabierz pełne wiadro zapomnień słot

popatrz ostatni raz w te czeluście

wciąż płynnych niescalonych łez

i zwróć się do świetnej, mroźnej pogody z weselem

na świat z każdej czerni wyglądaj nudnej

strzelaj w pustkę krajobrazu

gałęziami wyciągniętych, bezlistnych rąk

z ćmą kurzawą ku nowemu poleć tak samo

jak z szarańczą upałów

na krańce świata

aż śmiechu tren zbieleje

i zaperli się od niego wzrok

upadły liść zbrata się ze śniegiem,

co odnowi oblicze ziemi

>>>

W świątyniach słońca elit

nie ma żadnego autorytetu prócz wiedzy

ludzie sami nie są tu autorytetami

ludzie są głównie zabójcami idei

hakerami myśli i podpalaczami bibliotek

w świetle jedynej latarni wiedzy

widać i to dobrze,

że na gruzach transcendencji

spolegliwe kamienie, usłużne piargi,

namiętny piach i zwykły uczuć kurz

nie szokuje już wyniesieniem

do godności, podniosłości, doniosłości

mimik, gestów, języków ciał

nic co ludzkie nie jest jasne

i już

to co ludzkie nie jest autorytetem

dla dusz

nie ma ścianek do wspinania dla serc

kamienna ścianka piramidy też się przewróciła

na jej gruzach leży Ra i Ozyrys

z miękkiego gipsu

ranne zwierzęta umierają obok

jak żertwy bez potrzeby

poćwiartowani ludzie wznoszący ręce

szukają swych głów

znajdują tylko martwego sfinksa

krew spływa z ołtarzy jak olej z frytek

kapłani mediów to głównie zabójcy dzieci

kult Molocha w każdej ich publicznej spowiedzi

wznosi się jak wieczny ogień spalanych marionetek

na gruzach ich wyżyn gnijące systemy

rozsiewają woń oczekiwanego końca ludzkości

agora, forum, cardo, promenady

wszystko pełne krwi

zburzony Efez, Pergamon, Berlin i Drezno

zaorana Kartagina i Moskwa

oborane ich cmentarzyska i trony

to cel upragniony i efekt

ludzkiego władztwa ministrów i elit

dziś najpotężniejszy na Ziemi człowiek

jest zaledwie zabójcą dzieci

ołtarze Gehinnom płoną wszędzie

i świecą w noc jak cud z Faros

wyżyny dzieł ludzkich trzęsą się w posadach

daleko od zapadłych mórz skaczą pagórki

figury, posągi, stele same przechodzą przez ogień

kamienne pociski lecą i płoną jak komety

kamienne pojazdy zmieniają się w zwierzęta juczne

twarze ludzkie nie są autorytetami dla spojrzeń

one nie są autorytetami nawet

dla zranionych orłów i lękliwych lwów

na szczycie piramidy lub góry królów

w świetle jedynej latarni wiedzy

po zburzeniu gontyny transcendencji

nie stoi już człowiek godny

na ruinach wśród potrzaskanych dusz

widać zawsze zabójcę dzieci i piekieł ruszt

>>>

Grzmot

nad sceną

nad lasem

potem błysk

z nieba spada

martwy wół piżmowy

Huk

nad sceną

nad jeziorem

potem błysk

z nieba spada

martwa mrówka faraona

Trzask

nad sceną

nad bagnem

potem błysk

ze szkieletora spada

na krakowską operę

martwy spadochroniarz

Wrzask

ludzki krzyk

nad sceną

nad rynkiem

z Wieży Mariackiej

zamiast hejnału Polaków

spada na ludzi

wielka klata

pusta –

kurtyna

światła

>>>

Ledwo podświetlony łzami słońca

jakby na jakiejś gumeczce zawieszony

obłoczek dyndający nad polem bitwy

jak małpka przy lusterku w samochodzie

po absolucji zbiorowej od grzechów i ciał

duszyczki obok niego wznoszą się jak mydlane bańki

jak pęcherzyki gotującego się pokawałkowanego powietrza

jak krople krwawej mgły niepasującej do pory dnia

słońce zachodzi po całodniowej bitewnej rzezi

i dobijaniu rannych mizerykordią

po zdejmowaniu skalpów i obcinaniu głów

po podrzynaniu gardeł jeńcom

ledwo lśnienie nad wzgórzem górującym nad doliną

obłoczek podrygujący w spazmie słońca

ciężka praca bojowników o przestrzeń, wolności, niepodległość i demokrację

zastyga powoli w sześcianie czystej śmierci

trwała równo sześć tysięcy lat, sześć miesięcy i sześć dni

złotoczerwone powietrze wypełnione kurzem

parą z ust i zmaterializowanym rzężeniem konających

wznosi się nad doliną wdeptaną głębiej

pomiędzy pagórki jak trawa w piasek

tą plastyczną mapą z odciskami stóp

ludzi, koni, wielbłądów i słoni

drży samo słońce wciskające się w formę zachodu

za ciasną dla ludzkości

upychanej w czeluściach bez wyjścia

w chmurnej studni miłosierdzia, do której wpadają

zasysane dusze zabitych nie zmieści się cywilizacja

ledwo obłoczek pozostanie

mijamy Megiddo autostradą pędząc na złamanie karku

w bolidzie rodzinnym ucieczki

rozmywamy się w ogromnej kuli ostatni raz

zachodzącego słońca

>>>

Ojciec mój jest patriarchą

bez siwej brody

bez wyniosłej postawy

zgięty w bolesnych, mnisich przyklękach

niesie pochodnię rodziny

drżącą ręką trzyma ją nad głową

jak papieros

jest żywą skamieliną

dumy i wiary

Ojciec mój nawołuje wciąż

z Horebu

– zgromadźcie się dzieci,

podejdźcie – coś wam pokażę

i wskazuje źródło życia

tryskające w olszynowym lasku

wskazuje ziemię obiecaną za rzędem tui

nie jest odkrywczy w wizjach bitewnych

telewizyjno-gazetowych dzisiejszych dni

lecz jakby pod dębami Mamre

siedząc w kwitnącym sadzie zasadzonym własną ręką

trzyma w górze wśród kwiatów i pszczół

różaniec przeszłości

zakrwawiony, wytarty, potargany

a na piersiach pektorał dwudziestu wnuków

te kamienie szlachetne umocowane na nim

to dzieje rodu,

który rozbłyska jego przemowami i łzami

żywymi wciąż

i rozświetla się jego śmiechem

coraz rzadszym

***

Matka moja, która zrodziła

wszystkich stu proroków

przekracza dziś rzeki czasu

jest duchem ponad dachami

i dachem każdej kapliczki

postawionej w zaciszu serc

wnuków i prawnuków

Moja matka, którą czcimy

w tych kapliczkach jest obarczona

lękami wojny

lękami krzywd i poniżeń socjalizmu

niesie je idąc z kuchni do łazienki

wracając z piwnicy ze słoikiem

sałatki z zielonych pomidorów

Matka moja, która kiedyś

nosiła na swoich rękach

wszystkie dzieci i tornistry

maluchy i dyplomy ich i napomnienia

młodzieńców, dziewczęta

i ich ślubne buty

wciąż kołysze kołyski z niemowlętami

ustawione we wszystkich pokojach

dogląda piekarnika z karpiem

wygląda gwiazdy i powrotu syna

Matka, której syn

prowadzi pośpiesznie karawanę z Harranu

by zdążyć na czas

do Betlejem

>>>

Pytanie – czy szczęście ci dopisze?

ty mój mastodoncie płetwojaszczurze

i czy szczęście dopisze coś

do zakończenia ludzi?

pytasz mnie co ci dam?

mój ty trąbolubny

płaszczoluźny szczelinowy schematycie

– ja?

przebiegam przed kamerą er

w twoim jurajskim świecie z niczem

a ty płaczesz jak gąbka

skarby den nie są moje – mówisz

plan nie jest mój – mówisz

pytanie – czyj w takim razie?

Labiryntodoncie zamierzchły

rogaty mój wrogu amonita

Allozaur cię już namierzył

nie omieszkam być może zajrzeć,

gdy szczęście ci dopisze

do twojej chaty w brzuchu

ale gdy szylkret nie zdradzi

mych skłonności w słońcu

postawię ci pasjans z podwodnych mchów

mój ty terraidalny punktowcze oceaniczny

jest kraj na dnach

i wnętrze na ich krańcach

sanie składają się z raf i płóz

Mariańskich rowów

twoje ortodontyczne sklepienie ust

wynika z płaszcza wód

i stwory i byty i wydobyte z otworów mity

suną po plażach jak pierwsze okrzyki

Pytasz słupów bazaltowych w wodzie

i okrętów ludzkich nad nimi

co mi da

uśmiechnięte poszukiwanie i zachwyt

to zapatrzenie w tonie i dna?

ja szukam duszy a nie szkieletów

nie artefaktów z wapieni i pereł

raczej szmaragdów i skał półpłynnych

mam chęć na odkrycie skarbu er

– przyczyny

a ty przebiegasz przed kamerą triasu

jak obcy trylobit

zahukany, nieobmyty lawą zmian

próbujesz dogonić erę grą

próbujesz zadać mi pytanie

konsternujesz mnie ssakolubnego,

gdy tak się wpatruję w orbitę mant

wokół platformy wiertniczej

ustawionej na zrębach krzemowego mózgu

zrośniętego z koralowcem

terra apsyda ad cynodont

>>>

Świeci na ciebie szalony diament

splecione nogi

kolana między udami

biodro przy gorącym biodrze

brzuch dotyka falującego brzucha

Świeci na ciebie szalony diament

stykają się głowy

wargi penetrują zaplecione ucho

przesuwają się po spoconym czole

wargi szczypią kłujące brwi

muskają zamszową powiekę

dotykają gładkich rzęs

Świeci na ciebie szalony diament

wargi obejmują nos

pieszczą ciepłe policzki

rozpaczliwie szukają ust

przesuwają się po okrągłej brodzie

wargi nie znajdują warg 

Świeci na ciebie szalony diament

ręce przesuwają się w dół

wzdłuż pleców z jedwabiu

gładzą emanujące pożądaniem ramiona

ręce dotykają szyi

powoli obejmują piersi

Świeci na ciebie szalony diament

palce uciskają i wnikają w ciało

pomiędzy tkanki

pomiędzy kości

palce się wydłużają

rozpaczliwie szukają serca

przebierają krwinki w arteriach

jak paciorki różańca

palce nie znajdują serca

Szalony diament nagle gaśnie

brak uczuć

brak słów

>>>

Idę, idę, ciężko jest iść niestrudzenie

ale idę w kierunku słońca

– to to świetliste miejsce tam u góry

po prawej stronie

ona macha do mnie ręką

ona z obnażoną piersią stoi jak posąg

na podwyższeniu

ona jest sama a ja niosę

dziecko na ręku

dzieckiem jest nasza młodość

i marzona, tęskniona ona

idę drogą wymalowaną pędzlem

mistrza Renesansu

na płótnie ostatniego pejzażu

letni to krajobraz a serce gorące

droga polna rozjeżdżona

przez powozy i bryki sześciokonne

podąża nią pięknie ubrany mężczyzna

na rączym wierzchowcu

skrajem jej idą w dali

kobiety w długich sukniach

z białymi kapturami na głowach

ja w pełnym słońcu, zapłakany, bosonogi

idę, idę krokiem pielgrzymim

trzymając mojego Ikara

kwilącego, gaworzącego, pytającego

ufnego, zapatrzonego w moje skrzydła

i otwarte przestrzenie

on dziecię pierwszej miłości

ona biała, marmurowa, zreplikowana

z uniesioną ręką

na drugim, trzecim i czwartym planie

gestem zaprasza do tanecznego korowodu

wszystkich ale już nie mnie

>>>

Tam i z powrotem

jak Odys i Eneasz

w przeciwne strony wraz

po myśl złotą, odwieczną

z żelazem, garnkami, zbożem i solą

na falach średniowiecznej, renesansowej, barokowej

doskonałości, wielkości i prosperity

Wisłą i inszymi rzekami

przypadającymi do niej wiernie

spuszczano do Gdańska

dzieła rolników, górników, hutników

Tam i z powrotem

płynęły tratwy wolności

tratwy zbawienia od złego

kozy, komięgi, dubasy, szkuty

z szyprami, z flisami, z orylami, z włóczkami

polskie prace i dni

i zjawiały się dymarki, fryzernie, kuźnice

w portach, przystaniach, spichrzach, targach

otwierały się podziemne komnaty kopalń

jak wołyńskie łany złotej pszenicy

w Kazimierzach, Zakroczymiach, Czerwińskach

Płockach, Toruniach i Gniewach

Grudziądzach, Elblągach i Gdańskach

Tam i z powrotem

płynęły haftowane tradycje i nieskazitelne racje

płynęły wytarte talary i nowością lśniące idee

bogactwo delt i mórz

by popatrzeć na nie z wiślanego brzegu słońca

by zaczerpnąć horyzontów, światów i oceanów

przybiegły tu miasta, zgromadziły wioski

Jak inwentarz wszelaki schodzący do grząskich brodów

tak moja dusza rządna przemiany, spragniona wolności

jeszcze żeglowna, jeszcze nieprzehandlowana

odcisnęła ślady wśród oczeretów

Tam i z powrotem

dla Krakowiaków i Górali

Sieradzan i Mazowszan

Kujawian i Pomorzan

moja dusza wypłynęła na odwieczny

lechicki szlak

jakżesz miałbym się nie podzielić

z wytwórcami dóbr wieczystych

i ich sługami wśród pobożnych kupców

słowem czerstwym jak pajda chleba

Ja – niebieski flis

coś więcej wiozę jeszcze

niż tylko

dorobek, urobek i zarobek

więcej niż tylko

zbytek, zachowek i zastaw

ja wiozę nadzieję dla przyszłości tego dobrego bytu

trwania w bezgrzesznym szlachectwie i pokoju

wracam z bogactwem złotowiecznym

tradycją co nie zwietrzeje

oliwą na rany narodu

tą rzeką miodem i mlekiem płynącą

przez kraj pięknym czynem stojący

od aniołów wynajętym galarem

wiozę relikwie wieszczów i wodzów,

których dzieła zaklęte na zawsze

w falach Wisły

bogactwo miarodajne

ten galar to kres tułaczki Eneasza

moja Tratwa Meduzy

>>>

Ta noc do innych

ten dzień do innych

ja w konaniu zórz

jak w liściach kapusty

zwinięty, zgnieciony

w samo południe zaćmiony

przebity myślą piorunem

zenitu podwójną belką spojony

z powałą siebie

sobą będąc w podwalinie

niechcący swoich potrąceń o lśnienia

ten zegar stary niby czas

nasłuchuje mojego chrapania,

które się nie wzbudza

bezsenność

w nocy innej

w dnia bezcennych den

szmaragdowych

somnambulicznych

ta noc do innych

odeszła

beze mnie

ten dzień do innych

potoczył się

z wnętrza mnie

a tam wahadło

wskazówki

tam bim bam księżyc

i moja waga równikowa

jak niebo całe

czarno-białe

ono jest już inne dla mnie

a ja

w zmartwychwstaniu

płód z Aquariusa

Orfeusz z Liry

tej nocy nadir

>>>

Tuż nad zroszoną potem

spracowaną, umęczoną ziemią

pokrytą pajęczyną tysięcy lat wyzysku i rewolucji

porośniętą poplonem odwiecznych rabacji i wojen

snują się widma nie z hekatomb ludycznych waśni

ale z aktów fanatycznego terroru

ślepego i nieprzejednanego w imię Boga samego

jak smugi ofiarnego dymu odrzuconego przez niego

pełzną nocne zjawy – dziady wiosenne

strachy jak cienie morderców

z filmów Hitchcocka, książek Agaty Christie –

chociaż te były mniej przerażające

gdybyż ich było parę lub sto?

gdybyż pojawiały się nagle?

zapowiadane muzyką, emocją, napięciem

i gdybyż nagle znikały wyłącznie

szokując wstrząśnięte serca?

ale one jak mieszanie zaczynu

ugniatanie dłońmi ciasta z mąki i wody

jak codzienne formowanie powszedniego chleba

jak wykuwanie z marmuru posągu Afrodyty

jak mozolne usypywanie kurhanu i spajanie piramidy

powoli, powoli, powoli, stopniowo, wciąż i bezustannie

pokazują się na ekranach kalendarzy i dni

przechodzących w koszmarne sny

niekończące się pobudką i jawą

to postępująca entropia milionów serc i dusz

kawałkowanych i unicestwianych

dla odwiecznych kananejskich bóstw

to spektakle rozrywania dziecięcych ciał

odcinania palców, ramion i nóg

dla zbawiennych choć urojonych cnót

i krążące helikoptery niewinnych głów

nad lasem pięści wygrażających im

spadające plejady kul przebijających z suchym trzaskiem

czaszki opróżnione z myśli szlachetnych

w nieustających kinowych maratonach

terkot wojennych projektorów Belzebuba

nazywanego jedynym mistrzem planu

projektorów pracujących dla niemych filmów-horrorów

subiektywnych arcydzieł niewoli obiektywnego zła

inspirowanych kultem bezpłodnych i wyuzdanych

władców much

sceny ataków zwierząt kosmicznych w pałacach dominacji

zapowietrzonych sfinksów totalitaryzmu

opłaconych doraźnie dla naiwnych przechodniów i gapiów

koncerty młotów, gwoździ i halabard zawodowych katów

brodatych bohaterów potężnych tylko w znoju zabijania

apoteoza apokalipsy miażdżenia siłą bezbronnych

powoli, powoli, powoli z centralnego Egiptu

jak fioletowa mgła płynie dziesięcioma nurtami plag

wprost nad centralną Europę

pełzająca śmierć, która nie jest tylko karą za wiarę

bez nadziei

>>>

Maleją szanse

na spokojne wysłuchanie tej symfonii

bez oznak zdenerwowania

jedni z pasją poruszają smyczkami z łozy

i dmuchają w piszczałki z łyka

palta pozostawili w szatni za kulisami

drudzy szarpią kartki z kalendarza powiek

i targają siwą brodę partytury

ty nie wiesz jak wiele czasu

pozostało do finału

i te jesienne szczury biegające

wokół dyrygenta nawiedzone nie wiedzą,

nie znają stanu depresji i załamania w orkiestronie

ty znasz apogeum emocji

nawet na balkonach i w jaskółkach

cisza co kwili w obojach

światło co wibruje w waltorniach

w mózg przez oko wbija się fagot drewniany ostrzem ustnika

szczur jak kawałek pizzy niesie batutę do dziury pod chórem

a dyrygent aż przykucnął i płacze zraniony wewnętrznie

deszcze rozszalały się na zewnątrz

sieką w gzymsy i w kariatydy primadonn

uwznioślone – uściślone

po kraniec materii za okapem wzruszenia

wewnątrz łzy demolują już widzów ich loże i fotele

na kanapach zasypiają tchórzofretki roztargnione

pęka szklany sufit

gałęzie platanów wbijają się ze śpiewem, chóralnie

w środek sali koncertowej

jakżeż żywe i żwawe żagwie samotności

uosobione w zacięciu żniwiarza nut

snopy światła padają pod ciosami kontrabasistów

grzmi kurtyna malowana antycznie w kubistyczne mazy

jak bitewne pole ćwierćnut, alikwot i wielotonów

tremola ześlizgują się w kakofonię dysonansów

symfonia sera wykrzyczeń rozlicznych giermków kota

apel do historii powozów konnych błędnych kompozytorów

piłka różowa toczy się po schodach

tik nerwowy

tik konesera zmienia się w eksplozję jesieni

w mieście drapaczy i piszczałek

pa pa pa pi pi pi

wchodzi do opery szkocka orkiestra gryzoni

za piłką nocna zmiana maszeruje z góry do proscenium

na finał erupcji symfonii

flażolet braw nieosiągalny

euforia na wyjście palt i futer

>>>

Nakłoń swe ucho i oko do snu o modlitwie

nakłoń niebo i ziemię do konsumpcji twojego ciała

czy potrafisz?

twoje wielbłądy były obecne w karawanie Abrahama

a słonie solne w wędrówce wulkanu za Lotem

twoje sny były najpierw zwierzętami jucznymi

dopiero później stały się bolidami wyścigowymi

napisz ręką uzbrojoną wyłącznie w pochodnię

– przyszedłem, zobaczyłem,

pod tym znakiem zwyciężymy smoka ośmiorękiego

ręką uzbrojoną w wyrocznię i ręką skonsumowanego ciała

– modlitwą

i pojawi się węgiel z Polski na ścianie pałacu

Baltazara, Kserksesa, Nimroda

nakłoń nogi i ręce by szły, szły, szły

przesuwały paciorki, paciorki, ziarna kłokoczki – źrenice

nakłoń ptaki by odleciały nad beskidzkimi przełęczami

wzdłuż rzek na pastwiska niebieskie nad górnym Nilem

kiedy na wolność wyszedł twój pies Snofru

sąsiad w turbanie upierał się, że to wielbłąd pościgowy

a dokąd to? – powiedział

zdjąłeś go z czereśni i zawiesiłeś na płocie jak garnek

bezzębni gitarzyści robili swoje przed koncertem w Mekce

to była Mekka krakowska

strój imigranta – tors Planta

pieśń Skrzeka – mycka Niemena

fraza Zawinula w Rotundzie – rozbiegane oczy Kopacz-Dody na telebimach

to wymagało samozaparcia takiego jak w patrzeniach bilbordowych

głosowania w zawołaniach śródleśnych ostępowych

gdy powiedziałeś – kolor jest ważny dla mas

nikt już nie zliczył kart do głosowania

było ich tyle ile potrzeba do tarota

głosowanie na koncercie zastąpiły solówki i uderzenia

potem piorun z kolaski rozbił bolid turystyczny

nakłoniłeś ucho porannym szczytem

ale oko zaginęło we mgle

ręce i nogi poszły na zamek

a kopiec sturlał się do przedpokoju

postanowiłeś wyrwać myśli

wyrwać szybkie quady z szuwarów i oczeretów

by te mogły zostać nazwane charapuciami rocka na zlocie

uczucia zabębniły, gdy wielbłądy zrezygnowały z jesieni

na rzecz oaz

gdy w końcu ucho i oko nakłoniłeś do snu

ciało zniknęło w ustach aniołów

>>>

 

Ja nie wiem nic o słodkich

jak mandarynkowe ciastko

dziewczętach z Bullerbyn

i ich planach małżeńskich

ze mną w roli głównej

to są tylko dzieci przecież

nie wiem nic o pięknych

jak skórka oliwki

chłopcach z Placu Broni

własne życie przedkładających

ponad panowanie Czerwonych Koszul

to są tylko dzieci przecież

sam jestem tylko orangutanem opowieści

i przesiaduję od lat na czubku drzewa

w polskim lesie deszczowym

nie jest to zaiste drzewo pomarańczowe ani oliwkowe

tylko takie co uchodzi za symboliczny wawrzyn

pogryzam na wysokościach cytrusy zielone

obgryzam pędy młode jawnopączkowe

nazbyt młode – ktoś powie

ale ja jestem takim naturszczykiem lasu mglistego

gdybym był przyrodniczym celebrytą dziecięcym

musiałbym się wytłumaczyć z tego

ale nie mam nawet własnego

porannego programu ani teleranka

nie mam strony na fejsie

nie występuję w serialach dla młodzieży

tak naprawdę nikt mnie nie polubił w naszej klasie

chociaż jestem autorytetem moralnym dla oślich ław

to i niewielu mnie widziało

kołyszącego się tam pod chmurami na baldachimie życia

będę więc nadal beznamiętnie obgryzał pędy i listki

na czubkach drzew w lesie deszczowym

podziwiał z wysoka dzieciństwo beztroskie acz bohaterskie

wspominał i wypominał

opowiadał i ostrzegał

Tomkowi i Winnetou przedkładał przed oczy

niebezpieczne przygody pedofili propagandy

i smutne skutki nieletniego wyuzdania

Pana samochodzika

>>>

Świeże powietrze

jest absolut-nie

jak woda krystaliczna

w lód zaklęta

to jest środek na przedłużenie

na Ziemi życia

Atlantyk Grenlandia i ja a ach

to jest jak mleko absolut-nie

czystej świętej krowy

Pacyfik Aleuty i ty y ychm

to jest jak stado białuch

absolut-nie fantastyczne

przy brzegu nad łanem alg

łąki Grantchesteru

gzy i motyle zy le e ech

tyle ciszy ptasiej czystej

haust

zapach

to jest jej

El al El Al Al-hambra

świeżość cienia, wody i ogrodów

wandalska arabska hiszpańska a ach

niedaleko od Aleppo Damaszku

zamkniętego w europejskiej konstelacji

czyste pole egipskiej żydowskiej kontemplacji

i droga do Megiddo wśród zbóż

bum um buch

czyste wody El ja tu u uch

i el-Szejk szarm arm arm

czysty absolut-nie świeżopuch

i miękkodotykowy

porunny pogrecki jogurt

na Olimpie ie e ech

logiczny śnieg wśród chmur

zamiast absolut-nie

głupich eks-plozywnych bomb

niedopuszczalnych wszędzie

i upadnie absolut-nie

despota z Aszur

Nabuchodonozor zglinny

świata król

i wyłącznie po zażyciu

świeżego powietrza w kapsułce

bo to wino z winnicy życia

jest absolut-nie mocniejsze niż bomby

tak jak północnych mnichów napój

whisky z lodem

>>>

Niech żyją te skały opoki

niech żyją błogosławieństw wzgórza

i lasy krzyży niezłomnych

groty i kolumny objawień

ikony symbole Europy

od Fatimy zielonej po szare i zamglone La Salette

od szarego Montserrat po zielone i płaskie Siauliai

proszę państwa

– spójrzmy za okno

poruszamy się wyłącznie po Drodze Jakubowej

od Estonii, Kijowa i Smoleńska

po Lizbonę, Oviedo i Compostelę

oto symbole Europy rzymskiej i świętej – zapomnianej

połączone znów drogą królewską

jadąc mijamy stolice państw narodowych i językowych regionów

co już wniebowstąpiły chociaż

jeszcze do końca nie zmartwychwstały

mijamy milowe kamienie odwiecznych szlaków

zagubionych, zarosłych trawą i lasem

mijamy pomniki, kurhany, kopce i groby

świętych, półświętych i nieświętych co czekali na wyzwolenie

w mrocznych okowach Peruna-Thora

wykutych w przepastnych kazamatach Asgardu

i pielgrzymów z najdalszych krain i czasów

– proszę spojrzeć na lewo

oto legiony Hadriana z Alba Julii

i Marka Aureliusza z Vindobony

do Romy maszerują chwacko

a Konstantyna przynoszą symbole wiecznego zwycięstwa

– a teraz popatrzmy na prawo

do Romy z Suomi i Auksztoty

podążają Karelowie, Kurowie, Litwini, Rusini

przed szybą przednią widzimy grupy

pielgrzymujących do Composteli Franków i Galów

tak jak książęta niemieccy, angielscy, hiszpańscy i szwedzcy

a z tyłu jeszcze dojrzeć można mijanych Polaków

z orężem wiedzy z ziemi włoskiej maszerujących

dla ratowania Ojczyzny

królewskimi drogami ciągną długie kolumny

dźwigające dumnie rozpoznawcze godła SPQR i INRI

Europa wciąż w ruchu od trzech tysiącleci

Europa to niekończąca się wędrówka do prawdy

objawianej prostaczkom i cesarzom

ludom niezłomnym i prawym

niech żyje ten znój, ten trud, ta krew

ta uparta wiara

a wy ekwici, pretorianie, rycerze, książęta

pątnicy dwudziestego pierwszego wieku

dokąd zmierzacie?

>>>

Jest czas na błękit

i wtedy mamy okres błękitny

jest też czas na czerwień

i wtedy pamięć nie wystarcza

nie jest tak, że coś krwawi

zachodem a inne coś umiera

lub gaśnie

wtedy nie mamy okresu czerwonego

jest czas na niszczenie

na oślep cięcie mieczem

jest czas na zabliźnienie

i chusty z oczu zdejmowanie

zawiązanej przez epokę i erę

wtedy mamy okres idealistyczny

jest czas na wstawanie

rano do pracy w bieli śniegu

i poranka jak martwy sen

wtedy mamy stulecie

Sagrada Familia

i Nationale Nederlanden

>>>

Zmurszałe pnie, zwalone mury

mech na twarzach ochrony

w końcu przebitej osinowymi kołkami

emu biegnie przez dziedziniec

lechickiego zamku

to nie dziedziniec, to nie zamek

więc co?

świecące próchno wskazuje na

opuszczoną wyrzutnię rakiet

silosy betonowe, ceglane schrony

wszystko porasta trawa i krzaki dzikiej róży

błędne ognie na blankach zamku

nie, to nie blanki

więc co?

to bagna pod lasem w gwieździstą noc

z księżycem pędzącym po powierzchni wody

jak rakieta

nie, to nie księżyc

to nie rakieta

więc co?

to emu

ten ptak to rozedrgana

przyszłość grobów Polski

najszybszy, największy na świecie

nielot

jak bezdrożna machina leśno-bagienna

z antypodów służalczości

kompilacji słowiańskiej

improwizowana

niestrudzona

skuteczna nad ranem

>>>

 

*Do wnętrza człowieka*

Nie trzeba aż przeprowadzać trepanacji czaszki,

wyłupiać oczu, rozcinać piersi

wyrywać serca, wątroby, żołądka i jelit

ani kanałów organizmu penetrować

jakimś robotem robokopem medycznym

aby dotrzeć do wnętrza człowieka

i go czule rozpoznać sentencjonalnie

wystarczy jeden skuteczny

autonomiczny minidron psychologiczny

– samotność ver. rozstanie

>>>

Jest takie miejsce w głębinie serca,

gdzie nikt z nikogo nie żartuje,

gdzie wyłączane są dźwięki ulubionych melodii

i ścinane riffy gitarowe

jednym ruchem ręki na gałce odtwarzacza samochodowego,

gdzie nie strzela się do wzlatujących z krzykiem

jastrzębi, nietoperzy i paralotniarzy

jest taka nisza w sercu, ledwo dostrzegalna

w poświacie cudu na tafli ciemnej wody

w promieniach zachodzącego słońca

blisko jego krańca

tylnej ściany ciemnego bytu

to praktycznie jest grota nad stawem

cała porośnięta bluszczem i dzikim winem

grota wyżłobiona mieczem ułudy

w skale wypiętrzonej w poobiednim ogrodzie,

który w sercu się rozrasta i kwitnie jak sielanka

dojrzewając od dzieciństwa owocami szaleństwa

tu u wejścia cichną głosy ptaków,

przemówień polityków i naukowych rozpraw profesorów

milkną karabiny maszynowe

glissanda i sprzężenia elektrycznych gitar

huk startujących bombowców i rakiet

staje się zupełnie niesłyszalny

jeżeli powstaje jakaś jasność

to zapewne nie z eksplozji nuklearnej

tak subtelnej jak neutronowa detonacja

tylko ta lekka poświata przypomina

promienie słońca wschodzącego nad atolem Mururoa

maleńką wyspą Herehereute o świcie umierającą

w miejscu tym tajemniczym

w tej grocie zapomnianej, czasem nieuświadamianej

kryje się tajemnica samego siebie

tak nieodgadnione są schody prowadzące do groty

że nawet aniołowie stąpają tam w zupełnej ciszy

zaglądający tu ludzie, wiatr i zwierzęta cichną na zawsze

tu osobnicza wolność objawia się światu

właśnie tu

i wstydliwa miłość bez słów

tyka gwiezdna bomba gotowa do termojądrowej syntezy

wybawienia? zagłady?

>>>

Ślad jest zapiski są

krewki dyktator dzisiaj

odrzuca wersję wydarzeń

i cóż?

jednak walec przemijania przejechał po stopach świadków

jest jesień przecież

takie jej prawo – puryfikować życie

stopy zmiażdżone pokrył mech a potem śnieg

wiosną odtają i odrosną

i owszem ale powoli

jest nagranie, jest nawet świadek incognito

krewki dyktator jak mechaniczna synogarlica

wzlatuje nad nim i krąży wydając dźwięk

ni to dzięcioli, ni to smoczy

nieudolnie naśladując drona pokoju

i cóż?

tymczasem liście spadają ogonkami na dół

jak zegary Dalego z żyrafy na mrowisko

liście pokrywają tych co nie przeżyli

więdną w oczach babcie ze skweru malarzy

bełkoczą zasypiający pijacy ze skweru Moniuszki

usychają w oknach rozstawieni agenci służb

niewyzwolone czkają w śnieguliczkach czołgi

a sztuk wyzwolonych liderzy czołgają się ku przepaści

kończy się zjazd i synod

demokraci grupkami przemykają ku stadionom łez

krewki dyktator zaprzecza pogłoskom o przemijaniu

i cóż?

czekając na śnieg wierzy w zmianę klimatu

jego czyny wydały tylko nadgryzione owoce gujawy

jego opuncje wcale nie wydały słodkich owoców

jego figi uschły przeklęte na zawsze

jego wszystkie owoce są teraz na czarnej liście

zaprzeczenia pożywności dowodzą żołnierze

zaprzeczenia użyteczności domagają się rzesze

wiatr się wzmaga mroźny

potwierdza zbytnią ekspansywność nieufności

rzesze bojąc się deszczu i wirujących słońc

rewolucji, zamachów, inwazji

okryte niemocą zmierzchu

udają się do domów nienarodzonych dzieci

jest niedaleko z martwych ulic do umierających domów

krewki dyktator ciągle dementuje fakty

i cóż?

choć nie chce ruszyć się z zastanego miejsca

miejsca przed kamerą historii

i udziela wywiadu pod pomnikiem z betonu

co nie przetrwa tej zimy

choć on o tym nie wie

ślady skute zimnem bezmyślności

zamarzają zmieniając się w grudy

i nie da się ich zimnem zatrzeć na żadnej z dróg

gdy stopy odrosną

dopasują się do tych śladów

krewki dyktator zlany deszczem łez

co jak zwykła woda spływa po policzkach

zamarza sam w krwawy sopel

potwierdzenia wydarzeń

i cóż?

rzesze lubią patrzeć na agonie dyktatorów

tak jak na krew

>>>

 

Kłótnie nad spalanym igliwiem

nie mirrą kadzielną

lecz pachnącym podobnie

miała być miła woń a nie jest

jest tylko nieznośny zapach ludzi lasu

ich kadzielnica uszkodziła ściany bazyliki

oto cały ambaras

są mocne słowa słabych mężczyzn

odurzonych dymem

kwilenie zaszczutych organów

podzwonne dla sygnaturek

i kompletne już zmieszanie po środku głównej nawy

pielgrzymów i żebraków nie ma w jej wnętrzu

starszych pań też

usunięto szopkę, żłóbek i grób

ołtarz z tabernakulum przesunięto do nawy bocznej

by zrobić więcej miejsca dla wymiany poglądów

kadzenia totalnego i pełnowymiarowego

oto wchodzi orszak

prawie jak procesja

całkiem jak bizantyjski aczkolwiek republikański

kroczy przez środek kościoła

baldachim na czele

prawie procesja rozdziela kłócących się zaciekle

zapach z kadzielnicy nie zabił nawet muchy

zapach nie zabił fetoru z przybyłych podsądnych i sędziów,

gdyż rozbujano emocje bardziej niż kadzielnicę

więcej mężczyzn do niej potrzeba

pod feretronami politycy

na feretronach też

pod baldachimem fałszywy biskup bez monstrancji

i cesarz racjonalnej Europy

zażenowane witraże stopiły się jak wosk

nawet dzieci w komeżkach uciekły za mur

jest dzień wyborów

beznodzy żebracy powstali i kręcą filmy

przed frontonem kościoła

maszkarony i chimery gotyckie ożyły

wyjęły smartfony z uśmiechem

dla świętej sprawy oświecenia

jak flesz grom spadł z jasnego nieba

spory i wybory w Polsce

decyzją mistrza kolegium

przeniesiono do pobliskiego centrum dialogu

zadymiona bazylika odzyskała sacrum

>>>

 

Zakazane oczy w kuluarach

natchnionych dolin

że co?

że zbyt skomplikowane takie patrzenie?

lepiej pomyśl, by nie przegapić

w tych dolinach łez i wzruszeń

każde oczy mętnie obce

pretendują do

złagodzeń sankcji zagłodzeń,

gdy szron zawiśnie na krajobrazach

z kamienia wyciętych

a bladolica na nich usiądzie,

gdy zielone mgły dosięgną

nie tylko tęczowych sosen

i w trawach z fobiami

będzie patrzeć w te oczy

będzie przekrzywiać głowę na bok

jak mały kotek

oskarżać o spojrzenia pełne kłamstw

że co?

że zbyt sztampowe

w sytuacji własnych niedopatrzeń

lepiej wychodząc z dolin

na perony wzgórz

zza łaciatych wycinanek horyzontu

nie skamienieć ze wstydu

niedopatrzenie jest równie karalne

jak niedbalstwo oczu zmrużonych

oczu na zapleczu perspektyw sercowych

że co?

że zbyt pokręcone?

że zbyt dębowe?

lepszy jeden dąb z żółtą wstążką na linii

niż tęczowe sosny

zrzucające korę na zimę na opak

a potem szyszki jak oczy nagle

potoczą się z pogańskich wyżyn

bez oglądu rzeczywistości zmyślnej

jakby tylko zapatrzone w miłość zakazaną

jak lato niemowlęcia w pisklęciu

drapieżnika zamarzniętego

na słupie wysokiego napięcia

że co?

że oko z bielmem?

czy, że znowu bielik?

>>>

Przeszedłem przez cmentarz

po wyjściu z dzieciństwa

a nawet wcześniej

odepchnięty skostniały bobas nastoletni

w opończach kuksańców i splunięć

w ciżemkach kopniaków

podnosiłem ledwo głowę z kołyski,

gdy dane mi już było

zapamiętać krajobraz cmentarny na zawsze

ni to wojskowy, ni fantastyczny, nihilistyczny

dane mi było, gdy Hydra szalała w obejściu

dobrze, że krew cała nie wypłynęła z kołyski

towarzyszu pójdź – rzekł do mnie Charon

a ja z Krzysztofem brodziłem w tym Styksie

udając, że nie rozumiem co mówi

on przerażający starzec beznadziei

ja słodkie dziecko komunijne

znaleźliśmy się obok siebie ramię przy ramieniu

krajobraz pojawiał się i znikał

jak Gehenna wciąż żywych jeszcze

nie uciekałem przed nim

kołysałem się w nim do snu

snu nie dłuższego niż baśń

wyskoczywszy z kołyski dosiadałem zwierzęcia

wygramoliłem się na grzbiet kota pustyni

żywego nie stalowego

ale on zamarł, stwardniał, skamieniał

on zapuścił korzenie w piasku

jak piramida

a ja?

a ja zeskoczyłem z niego jak z wydmy

wyszedłem z niewoli

idź śmiało bracie – rzekł Mojżesz

a ja?

ja wśród ludzkich mogił

a ja w umarłej klasie

a ja z nogami w grobowcach

jaka korzyść z nocnej wizyty anioła

przeciętny strach dla dorosłego

na linii walki światła z ciemnością

ale dla dziecka?

chyba strach egzystencjalny

industrialne krajobrazy blokowisk

osiedli mieszkaniowych ugory

szarych jak gaz łzawiący i szeregi żołdaków

oglądane z akademików i koszar

a moje spojenie ich zorzą polarną

stało się wyzwaniem

dla duszy wkraczającej przez wodospad ognia

– zapomnienia

na sąd ostateczny

mającej śmierć już poza sobą

w bańkach horyzontów samotności

przekłutych wieloleciem ciała

witaj oddzielony na zawsze – rzekł Cyriak,

gdy Smaragd i Larg kończyli zwijać cmentarz

jak mapę świata

a ja?

a ja jeszcze we krwi…

>>>

 

Jak zachowuje się twoje serce

gdy nie ma grawitacji?

poza kościołem

poza społeczeństwem

na bezludnej wyspie emocji

w kabinie bolidu,

którym przemierzasz świat myśli

z prędkością światła,

którego nawet nie widać na prostej

lub w przezroczystej kuli, w której

staczasz się po zboczu góry pamięci

z wszystkim co posiadasz

z melodiami, obrazami, frazami,

linijkami, wersetami, refrenami

jak się serce zachowuje,

gdy nie ma punktu podparcia?

w rodzinie

w przyjaźni

codziennością rozhuśtane od ściany do ściany

czy zmienia swoje właściwości substytucjonalne

przypadłości w formy substancjalne?

czy raczej emituje jakieś promieniowanie

wytwarza kwanty energii

dla synergii ciał w polu dramatycznym?

jak zachowuje się serce,

gdy nie znajduje wymiaru czasowego

we własnym roztańczeniu frustracji

lub uwielbienia?

jest lub go nie ma w teraźniejszości?

w perspektywie swojej obcości

na wyżynach zapatrzenia w przeszłe,

niepowstrzymane, nieugaszone,

niezasklepione w blizny

rany krwawiące

samym tylko kosmosem bez materii

próżnią w jednej kropli

jak ból świadomego bytu

>>>

Nad pasmem gór wznosi się powoli

ogromny sterowiec

jest jak rydwan Eliasza

góry czerwone bez krzyku lodowców

bez oznak dumy

bez wiedzy pradawnej śladów

góry przypudrowane słońcem

a sterowiec biały jak prześcieradło

z bawełny

bawełna jest lennem

struś najzwyklejszy

biegnie ostatnią drogą ku szczytom

po grani niebezpiecznej jak zmierzch

struś jest wolnym ptakiem

bardziej wolnym niż orłosęp w locie

potrafi dobiec do granicy słońca

i zawrócić w miejscu

wtedy przykuca i śpi

strzała leci z kierunku przeciwnego

niż słońce

obracają się jej grot i bełt

promień drży jakby strzała była jeszcze cięciwą

przecina dźwięki i kolory

przelatuje nad głową strusia

i podąża dalej

nagle wbija się w prześcieradło

w mój całun,

na którym odbiłem niespełnione marzenie

uchwycone serca drgnienie

>>>

 

Matko, która zatańczyłaś

ze słońcem

Matko, która zajaśniałaś

tęczą po deszczu

Matko, która obce dzieci

do obcych Ziemian

wysłałaś na krucjatę miłości

poznaj w dzień rewolucji

nas rewolucji pastuszków

gotowych do marsjańskiej misji

międzyludzkiej

na trzecim kamieniu od wirującego słońca

gotowych na pląsające różańce z planet, meteorów i komet

gotowych wyruszyć z kwiatami i drogimi kamieniami

we włosach i w oczach

na kosmicznie niecne drogi i w pustki grzesznej ciszy

nas planetariuszy zawołanych

>>>

W tę i tamtą stronę

noszę swoje sobiepaństwo

ileż to modlitw o pokorę

nie pomogło

bo się źle modliłem

bo się za się nie oglądnąłem

a sięgałem wprzódy

w bok

w tę i tamtą stronę planety

a trzeba było słońca

miałem i sznur i róg

ale sobiepaństwo dopadło mnie

i mojego giermka

obydwu

na weselu

w sukmanie chłopskiej

przepasanej powrósłem

grzyby huby po deszczu

wyrosły  na dachu

a gołębie krążyły jak sępy

nad padliną władzy i państwa

bezmiejscne bezmięsne w końcu bezsępne

potem po zderzeniu ze ścianą

zapłakały o zachodzie słońca

ja pozornie zaniedbany

popatrzyłem im w dzioby

i zasnąłem

na niby

to i tak nie była ta strona

wyniosłem się z gołębnika

ponad wszystko

ale pokoju nie zaznałem

giermek z koniem byli daleko

gdzieś pod młynem wiatracznym na pogórzu

nie miał mi kto przyjść z pomocą

więc idę i niosę jak kopię to sobiepaństwo

jak przekleństwo

drogi i bytu

pisarza szwoleżera

druciarza beskidzkiego

solińskiego wajdeloty

błędnego wieszcza

z Wisłą płaczę i Wisłokiem

plączę nazwy lędziańskie

ale napompowany i nadęty ladaco

nie boję się że zatonę

najwyżej utknę

w czasie suszy

na szosie w zwężeniu pod Warką

jak niejeden już kirasjer i lądolód

a pod mostem stołecznym

moje pawie pokory

dotkną złotego jaja zachwytu

i będzie tysiąc lat

fantasmagorii rycerskiej

w wielkopolskiej poezji osobniczej

bo ona musi być sobiepańska

choć stronniczo łzawa

>>>

W kwaterze podziemnej snu czarnego

budzisz się jak przywódca stalowych nietoperzy

co z twoją psychiką?

co to ma być za sen?

gdzie wody płodowe gada?

gdzie ewolucji palisada?

gdzie natchnione opuszczenie wód?

gdzie pierwsze loty nad jaskiniami?

z kwatery jak z mogiły

próbujesz się dźwigać

ty Attyla powrotów

w łożysku kamiennego Dunaju

próbujesz dowodzić wampirami

ty ciężkogłowy motyl Epiru

strach wieków i nacji

dziecko mitologii

płód niesiony przez step

poroniony w Iranie

albo jak chce ojciec – w Indiach

dźwigasz się we wnętrzu telewizora

mówisz – to mój kosmolot

to moja kapsuła czasu

– ciemność

tylko białka oczu nietoperza, zęby, odwrócony czas

błyszczysz na scenie antycznego teatru Posejdona

Kartagińczyk z Atlantydy, Fenicjanin z Pergamonu

w bukłakach seleuckich, w koszu jucznym,

w oszczepie rzymskim lecącym przez świat

– bieżysz

ciemność, blady strach

blade lico, czarna myśl

gdybyś stworzył imperium

dzisiaj byłbyś na cokołach

gdybyś wdeptał w ziemię jakiś naród

byłbyś na portalach świątyń mniemań

– nie zdążyłeś

zalała cię powódź narodów świata

zalały cię liberalne rzeki Europy

po latach powstajesz w kwaterze cieni

odwieczny zew stepu

gnany jak stado ptaków

jak chmura dmuchawców

jak zamieć historii

– głodem

potrzebą – upragnieniem – mirażem

– genem

chcesz zdobyć pola, zamki i urzędy

chcesz skosztować słodkich owoców czeremchy

zwisających jak winogrona

z kamiennych płaskorzeźb w papieskich ogrodach

na dzbanie, na głowie, na twarzy

– wciąż znaki niezaspokojenia

i wtem ciemność w betonowym bunkrze

rozświetla płomień zapalonej żagwi

zatrzymano Dunaj

wycięto las w miejscu egzekucji

wszystkich przybyłych terrorystów

z pierwocin słowa

powstaje pożoga

po niej choćby kolejny wiek

na planetach odnowy mów

ułudy kroplach jak balonach z krzemu

wpychają nowych gości z Satem

na spotkanie z tobą

nowego snu i wyzwania czasy

bez gumowych nietoperzy

>>>

Życie i miłość to nie taniec na lodzie

to taniec na ciepłym szkle

z flamingiem partnerką

ze skrzydlicą u stóp rafy

z chmurą, z zorzą, z mustangiem

taniec nie z kroków dostojnych

lecz ze słownych podrygiwań

jakże bolesny nieznośnie

ćma nie da się osiodłać w locie

motyl nie da sobie założyć uzdy

ty tak

ty nawet pozwolisz wbić w swoje boki

pod same żebra

ostrogi jak łyżwy

do jazdy szybkiej  

jak nagły atak kawalerii

choć życie twoje dawno przestało być tańcem

to bok ciągle krwawi

z jednego płuca wypływa krew

z drugiego sączy się woda

z obu połówek mózgu tryska przeszłość

gdy wypłynie wszystka

oczy zabłysną jak latarnie morskie

co poprowadzą statki, ryby i płetwale

wprost na salę balową,

gdzie twój duch bez skrzydeł

zatańczy z każdym z osobna

niech wirują za ciebie różowe satelity

miriady satelitów

niech w tańcu zobaczą ciebie

jak w lustrzanej kuli pod sklepieniem

zastygasz w milionach póz gwiezdnych

fotografiach boleści niezapomnianych

szkło w twoim ciele i pod stopami

szkło w dachu pałacu nad tobą

jak piramida i sarkofag

poderwały się flamingi

spadają sputniki

już wiruje krew na parkiecie

w poczekalni prosektorium

>>>

Serc złości masz

zanim zaświeci przykład

zgadniesz czyich

oliwa przeszłości na serce rozlana

miedź spatynowana

poza tobą

całe kapitalne miasto kolumn z żelaza

spokoju poza tobą

ileż słońc można wydobyć

z jednego stosu atomowego

pytasz mnie

a tych słońc złości masz

zawsze spotkanie pilne

uprzedzi je zanim zgasną

spotkanie z tym, co masz odgadnąć

powoli spływa jak bajka

z matki na dziecko

tyleż złości poza tobą dzieckiem

tyleż słońc

serce matki owinięte w becik

niemowlę kwili bajką zasłyszaną

o tłustej lokomotywie na wzgórzu

niesłychanie przegrzanej

zamiast becika bajka

serc wypowiedzi masz

złość zjeżdża ze wzgórza

potrąca kołyskę

matka podnosi becik

wyjmuje to, co pozostało po dziecku

– kwilenie, pierwsze słowo, dobro

reszta jest milczeniem

serc zgasłych

>>>

Kruchy rozejm liści

walka ich pogrąży niebawem

a odlatujące ćmy dostarczą armat

paradoks, absurd, kakofonia

lasy zawstydzą malarzy

a liście lasy

w liściach są oczy, brwi i rzęsy

w liściach słychać śpiewy i nawołowania

wśród nich szczeka pies gęsiarki

nie w trawach a w liściach

gęsiarka się ukrywa

zgrzeszyła właśnie

westchnęła, zasmuciła się

żal jej tego, co przeminęło z liskiem

niemądra dziewczyna

niebo zwróci jej za gąski

platynę, serbro, złoto

i purpurę, i jedwab, i bisior

ale za patyk i żal nie dostanie nic

kim będzie bez gąsek – liściem?

ogniska dym pod lasem

już nie oznacza szarej jesieni

ta nadchodząca w cudownych zapachach

sadów i winnic

beżowa Pani – owoc światłości omdlałej

z białymi smugami przeszłości

otwiera panoramę

ostatniej bitwy

wszechliści z liskiem

>>>

Zasypani złotoliściem

w jakiejś kopalni babiego lata

co to składa się ze sztolni,

szybu, pokładów, korytarzy

brak tu wyrobiska i Skarbka

bo i urobek ulotny

złotoliść ciągle się uwidacznia

w skanerach snu

radio go odtwarza o poranku

jest jakimś spektrum

realnej górotwórczej syntezy podziemi

w pamięci złotopiaski złotowybrzeży

złotoporażenia złotomyśli

a w ustach

gorycz porażki

lub złotoobrażenia raczej

niedosmakowania trucizny

zwanej latem

zasypani złotoliściem

zapatrzeni w przeszłość

biali jak śnieg

nie widzimy zasobów

szarego piękna,

które depczemy

brutalniej niż wspomnienia

i cudzosłowne marzenia

>>>

W takim ty

w takim ja

ty i ja to mgła

dzisiaj

– i jutro

po dniu wolnym kolejnym

dzień kolejny nieznośnie wolny

twój niecierpliwy

moja jedyna

– i jak ja

nieznośny

moje ty

dębolistne serce

w żołędzio-senne

popołudnie złud

podajesz mi twardy dowód

siebie

tabletkę przeciwmgielną

kora twojej choroby jesiennej

mój pień słowa – na zdrowie

ty – i ja w nim

moja wola wolna

twoja wola wolna

po woli wrastamy

w trzeźwe i radosne my

w jasne słońce

wyrastamy ponad ból i mgły

w takim nieznośnym dniu

– jak ja

skryci w oparach swych szarych dni

ogołoceni z wszystkiego

lecz wśród tysiącletnich pni

takich tylko naszych

– ja i ty

>>>

 

Świat jest taki różnorodny

Bóg dał go ludziom

w tysiącach kolorów i milionach ich odcieni

w gatunkach zwierząt

w roślin rodzinach

w wiosnach i w pełniach

w szmaragdach i marmurach

iskrzących się lodowcach o świcie

w purpurach zachodów słońc nad oceanami

w jaskiniach u stóp niebotycznych gór

zawilec jest strojny dzisiaj jak Salomon

a najeżka bardziej napuszona niż Putin

surykatka bardziej poważna niż Tusk

i dumna bardziej niż wtajemniczony prezydent Francji

zaskroniec bardziej nabzdyczony niż mułła Ohmar

a modliszka bardziej śmieszna niż Barak Obama

Człowiek zmierzył się ze światem

bo taka była wola słowa przed czasem

taki był nakaz stwórcy cząstek

człowiek dzielnie zmierzył się ze świtem cywilizacji

i stał się panem różnorodności

och, gdyby zrozumiał

że jest tylko zbiorowiskiem cząstek i kolorów

a źródłem wyłącznie humorów i dąsów

może w głębi jestestwa swego

wzdrygnąłby się na samą pierwszą myśl

i nie wynalazłby dziennych

trzystu sześćdziesięciu pięciu sposobów

na torturowanie i zabijanie

roślin, zwierząt, krajobrazów

i ludzi

>>>

Szydzą, potrącają, plwają w żebrotwarz

ponaglają, oszukują, zabijają myśloprawd

w demokracji niedoczas

wciąż dominuje męski i żeński czynnik niemocy

w mikrospołeczeństwie pierwokupuvinculum poprawności niecnej

jeszcze trwa reintrodukcja homosovieticus w cyrkacharenach

meta wioski, meta miasta, meta państwa, meta człowieka

skrawki postczłowieczeństwa wilcze wychodzą z gettbanków

nad nimi niebotyczne kuksańce chmur czarnych w pioruny

piorunów propagandy w samotne drzewa

drzew korzeniami pogardy w sumień podziemia

żarłacza zęby, płetwali fiszbiny unicestwiają makrowioski modlitw

takie same jak w ustach komentatorów mocy

ledwodetektowanej na forach

powstają z materii siły bezwładnej

indukują nieludzkie tętna w ludzkim galopie dni

świadomie zaniedbują patriotyczne pogłaskania noworodków wiary

zanim świt zapieje jak kur prawdydnia

nad odrodzoną narodowym ugorem przewalonych skib w grudy

zanim wzejdzie słońceoświecacz nieludzki

knot wypali dziurę w twarzy

freon rozpłynie się do reszty w ozonie niemocnych dzieci

oby nie sczezły miałkie herbatniki snów o człowieczeństwie jak zorze

zanim w śniadaniach płynnychofiarach zanurzone zostaną

jak w wizyjnym opiumdymu języka ukryte

szydzą, plwają do herbaty na w ekranach

po żołnierskiej zaprawie ogłupiałych żon

padają i wstają dziarscy jak dumni mężowie

zagrożone tarpany i konie Przewalskiego

rżą chociaż już wiszą

jak posolone na płotach połcie mięsa

ledwo skrawki komunizmu wilcze

schnące w atomowych rozbłyskachmirażach

blaskach trzygłowa ostatnich

>>>

Ale kulturalna aluwialna niecka

niby nie terrorystów

a tuż za płotem pałacu awangardy

sztuka zmiażdżona

basen pełen krwi

ale prorocza kulturalna mozaika

niby nie panteistów

a na posadzkach i w oknach salonów

w duszach galeriowidzów

płomyki piekielnych mocy

choć jest niedziela w każdym wymyślonym pojęciu,

gdy pelikany piątku przebijają piersi każdemu z nas

a kamień szlachetny na czole wodza snów

za życia skamieniałego

rzuca światło na drogi splątane

pomiędzy pylony, w arkady grobowców

na nosy narodowych mumii

ale którędy wyjść

z matni labiryntu mamony

zwanej współczesną kulturą,

gdy inscenizacje kompilacji nie są przekazem

a śmiercią idei,

gdy tandetne obrazy niweczą kolory prawdy,

gdy słowa nie zmieniaj się w gesty głów

ale plemiona rozbrajają śmiercionośne ładunki

i nożem milczenia miliardów

unicestwiają sztukmistrzów rody

>>>

Słowna eskapada strollowanych eunuchów

na przedpustyni, w postpuszczy

na quadach z garnkami na głowach

wystawiła ich na upalne prowokacje

a misterne przygotowania zakończyły

bachanalia postne

baznadziejny szach z emirem

kazali wlać nadzieję w baki,

której sami nie mieli pod dostatkiem

palić gumy na pustyni to więcej niż konieczność

to skutkowoprzyczynowa zasada

jak nagminność porzuceń

w wysokiej temperaturze

gdyby chociaż nie imam ani kalif

gdyby quady latały a nie jeździły

gdyby eunuchowie nie mieli bród

a tak to nie mają co liczyć na oazę

zczezną jak nic

ta ich bródka jest zbyt kozia

przypomina średniowieczne mefisto

będzie super kozioł ofiarny

z każdego trzebieńca

w drogę pod słońce

trolle słowne

gdybające

>>>

Ciągle walczę w tym korku ulicznym

z niewidzialnym i nieprzewidywalnym

by dotrzeć do ciebie

ciągle zaciskam zęby i czekam za kierownicą

utknąłem na dobre?

niee, twoja miłość pcha mój samochód do przodu

koła się nie obracają

a jednak jestem coraz bliżej

twojej zatłoczonej dzielnicy

bliżej białych firan w oknach twojego domu

w sercu skrzydła anioła

poruszają się jak skrzydła puchacza

bezszelestnie

głowa obraca się

oczy lustrują ulice i nabrzeże rzeki

oooo, jest już most!

czerwień odbija się w tafli wody

płomień miłości na wieżach kościołów

walczę moim samochodem

z tkanką molocha miasta,

co jak pleśń przerasta nasze przeznaczenie

i jak pajęczyna powstrzymuje myśli

jestem pająkiem zza wzgórza męczenników,

który we własną sieć się zaplątał

przetrwalnikowy kochanek stref, rond, skrótów i sygnalizatorów

teraz w serpentynach uczuć usidlony

i zatrzaśnięty w kokonach zakazów

spowolniony prawie lodowiec zawahań

porażony jadem miłosnej tęsknoty

klaustrofobicznie w myślach wciąż nawołuję –

machaj tymi skrzydłami aniele

machaj tymi chmurami człowieku

unoś się ponad ten ruch uliczny

pchaj ten asfalt jak lodołamacz

roztrącaj te taksówki i autobusy nabrzmiałe

już moja ukochana w oknie zapaliła światło jak gwiazdę

a na mojej drodze wciąż tysiące aut

i kroczące wojenne machiny strachu i pożądania

zakochany w mieście

zakochany w dziewczynie

zmrożony własnym egoizmem

i mocą własnej pychy skuty

zbyt wolny by opuścić most

zanim przęsła wpadną w wibracje

zanim rozhuśtają się nośne liny

zanim zadrży przestrzeń

i miasto pochłonie atomowa fala namiętności

czy pozostaniesz tylko ty – latarnia morska

w odległej dzielnicy niespełnienia

a ja rozbitek na dnie

w pułapce – samochodzie?

>>>

Tak jak zegar

tylko smutniej

we wnętrzu czasu odmierzanego

czuwa odwaga i bojaźń

one obie zapóźnione

tak jak zegar

tylko nędzniej

we wnętrzu czasu niepowstrzymanego

czuwa miłość i nienawiść

one obie zapóźnione

tak jak zegar

tylko prościej

umierasz

nie mogąc rozdzielić swojego ja

i czasu i uczuć

tak jak zegar

tylko szybciej

>>>

A tam za wzgórzem

twoje mustangi na prerii wysypiska

tutaj przed wzgórzem

ulic kin i teatrów

na afiszach złomowisk – huty

a tam rzucasz lasso,

gdzie wzrok już nie sięga

nawet wspomagany pełnią kapelusza

lasso ześlizguje się z karku dzikiego wierzchowca

wraca do ciebie

przez potoki płynnego metalu

jak lawa pomarańczowego

roziskrzonego jak neon

a tu lasso zaciska dramat

twojego miasta nieokiełznanego

jak ty

i wolność

przetopioną w spiżowy posąg

rycerza na koniu

>>>

Wiersz

zawieszony pomiędzy niebem a ziemią

jak balon kolorowy nad zieloną niwą

doliny ludzkiej pozłoconej

słowa podwieszone jak kosz obfitości

kołyszą się z lekka

słowa lotne

wcielone

pod warunkiem

że balon

doleci do nieba

>>>

Cegła – ale nie wysunięta

w padającym murze zawiści i konsumpcji

tylko cegła w dorzeczu cywilizacji

w nadbrzeżnym mule wysuszona

kostka – pierwsze uczucie

jeszcze nie namiętność

element początkowy

ustawiony po niwelacji

wmontowany w podstawę piramidy istnienia

oto cegła wszechżycia – myśl altruistyczna

oko wykol, zęby wybij

ale nie rań serca

serce jest cegłą

czerwone serce słońcem wypalone

– z błota jaźni wydobyte

człowiek w delcie sumienia dźwiga się sam

ból niweluje jego podstawę percepcji

jak woda rozlana przez kapłana

ból pośrodku piersi

ból architekta

z miłości zadanej, stworzonej, zdradzonej, odzyskanej

serce cegła – budulec

>>>

Kawalkada serc, dłoni, stóp, warg

rozmyślna akupunktura dyrygenta

on jest dzisiaj jeźdźcem w oratorium

słuchacze w operze płyną

na żaglowcach żyrandoli

wiszą uczepieni want spojrzeniami

z oczu wczorajszych

ręce drżą, stopy, wargi i serca

ich kawalkada dudniąca

rozbija kandelabr jeden po drugim

wraca do ciał jak tupot do butów

jętka w żarówce to świst batuty

jeden kręcący bączka wodny pająk

zamarł w kotle i basie

w kisielu waltorni topik wąsaty ożywa

błędny rycerz z harfą nadjeżdża stępa

pobija bębenek bileter

kawalkada pikadorów

i szarża byków przed matadorami

galop i skok, kłus, kłus, galop i skok

galop z cwału, cwał z galopu

trzęsie się oniryczny zestaw filharmoników

ktoś porzuca bombę atomową w jaskółce

by zagłębić się w programie

jakiś giermek pali cygaro

pod wiatrakiem w foyer

a żona jego w akcie cała

wszyscy wstrzymali oddech

gita gita gita gita uff guitarra

antrakt nadchodzi jak pierwszy Gupta

odliczając od jedynki do dziesiątki

odszczepieniec Sikh z rodziny Brahmy

na byku powraca ukwiecony

sam byk kryształowy jak arabska cyfra

pomiędzy ćwierćnuty wpada szerszeń brat

Mahabharata mruczy

z pomiędzy much świetlika wylatuje owocarka

pomarańczarka i koronkarka śledzą lot

a światło przygasa delikatnie

jak w kinie krnąbrnych reżyserów

jest przedpołudnie wieku kantaty

kończy się jedna z wojen w ósmej scenie

dzieci zabrały partytury i rzuciły w kałuże

dzieci na pięcioliniach warkoczy

ustawiły babki z piasku

na rynku jak na plaży

przyjechał pociąg niebieski z drewna cały

konduktor nosem podkreślił vibrato

by zniosło fraki nieco w lewo

i smyczki w prawo w skos

brygada pająków zawisła nad proscenium

zamiast arek, zamiast lamp i żarówek

pajęcze jaja

batuta spada pierwsza

jenerał karczmarz do dygającej

– śmiało bezbłędna pani

dokończ młotem wariację, scherzo,

staccato-memento

oto jedność dźwięku w oazie całunu

oto jedność nacji klarnecistów i primadonn

w powtórzeniu melodii

by w finale wybrzmieć mogły

same ściany filharmonii

skażone marzeniami fiakrów i odźwiernych

w uprzężach pajęczych na zawsze

i byków umierających w orkiestronach

nocą

>>>

Nie ma takiego czasu,

który zwie się wolnością od płaczu

i raczej nie ma takiego czegoś

jak szansa na stworzenie rozkoszy ciągłej

jeśli już, to razem z pozaziemskością łez

z nie martwych westchnień

i oaz życia spazmów

Nie ma takiego czasu,

który zwie się wolnością od płaczu

ani nad rzekami gór

ani pod szczytami fal

ani na wysokości pełzających chmur

ani ich odbić w wodzie lewitujących

z nurkami i alpinistami euforii

z gdakającym jak kury murem stanu

rozsypującym się w propagandę rumowiska

zbudowanym z ulepek pychy i radości nacji

z tortury i czyjegoś prowizorycznego bólu

Nie ma takiego czasu,

który zwie się wolnością od płaczu

nie ma upływu czasu w kostkach przestrzeni zmurszałych

co zwą się wolnością od krągłych łez

jak fale i lotne sny

zebrani uniesieni ptasi

przywódcy

dają się powiązać i zaprząc do czasu

ale padają w wyrwach ozonu

nie sięgają orbity rozkoszy

nawet, gdy robią to dobrowolnie

dla gwiezdnych, psich i ludzkich przesłań

nawet ładunków wolności

a jeżeli sięgają już zenitu

to razem z pozaziemskością łez

>>>

Widziałem ją

widziałem gwiazdę morza

nad pustynią widziałem

czy to możliwe?

– możliwe!

widziałem ją oczami duszy

oczami duszy swojej

ale przecież ludzie mówią

na mojej ulicy

ludzie i ludziska

błędni rycerze mojej dzielnicy

ludziki z powieści szkolnych

i hobbity z magistratu

niziołki z seriali filmowych

żołnierzyki z kieszonkowych serii książkowych

o bitwach elfów

jednakowo emocjonalnych

ministranci z dróg do kościółka niedzielnego

i procarze z alejki prowadzącej do szkółki sobotniej

krasnale spod grzybków w ogrodzie piwnym

– mówią

ale przecież powtarzają

odkąd przestałem słuchać tłumów

ale przecież ludzie prości mówią

ale przecież ludzie klas średnich mówią

ale przecież ludzie władzy i pieniędzy mówią:

on nie ma duszy i oczu

– więc, czy to możliwe,

że ja

niewidzący

widziałem gwiazdę morza nad pustynią

ale przecież nie iluminat albo romantyk

ale przecież nie całkiem ludzki

zdecydowanie antybajkowy byt

– byt jak ona

>>>

Jestem tutaj gdzie twoje serce

być powinno

ale go tutaj nie ma

jest za to wierzba płacząca

z poobcinanymi konarami

jestem tu sam a woda w rzece płynie tak samo

jak wtedy,

gdy wierzbowe witki listkami czesały jej fale

jednakowo serca nasze biły,

gdy ręce jakby składając się do modlitwy

dotknęły innych czułych dłoni

wtedy podpłynął złocisty karp

wprost do naszych stóp

zanurzonych w wieczornym ruczaju olśnienia

zbierało się nam na płacz obojgu

lecz nie tej wierzbie teraz okaleczonej

jej Golgota bez krzyży

jak zaklęta trwa w ciszy

nad brzegiem przy pręgierzu zakochanych

dzisiaj jest pochmurny dzień

kat ściął mieczem słońce

rzucił mi jego truchło do stóp

kat bezlitosny – rzymski beznamiętny wykonawca prawa

łaski! – nie zdążyło zakrzyknąć

gdy spojrzał na mnie ostatni mój dzień

byłem bez serca

i bez tej dłoni

zabrałaś mi ją na drugi brzeg

>>>

Jest reakcja

na krańcowe niedożywienie

ustępującego prezydenta

jego muskuły były pełne aminokwasów

stresu i podpowiedzi

podkrzemianów depresji i kapitulanctwa

sczezł w pochrząkiwaniu

przechadzając się w korytarzach dworców

z wódką przytwierdzoną do pleców

a potem pochowano go w łodzi

jak Warega w związku z wargą obco zwisającą

a dokładniej nie był to pochówek

tylko takie tam kolebanie

w płomieniach z zamkniętymi oczami

Jego reakcja na sczernienie

była żadna tak jak i jego konia

ale kobiety wyły jak wadery

a dokładniej – nie wyły tylko zawodziły

do księżyca, który

na jego nieszczęście spełnił się

częściej niż raz

co było kompletnym zaskoczeniem

dla mediów i mas

I to była reakcja na zgrzybienie

niedożywionego narodu, którym rządził,

któremu przewodził prawie jak murarz rekordzista

i to nie widząc go twarzą w twarz

jako bądź, co bądź człowiek podziemia

Ostatecznie reakcja na prezydenta

jest pełna i nie chorobliwie przekwaszona

jak słowo „cóż”

przetłumaczone na komiacki,

kipczacki lub mongolski –

talaar

>>>

Chciałeś powiedzieć – to nic

za wszelką cenę

błędy w kokpicie, gdy byłeś nad Dziwnowem

zdecydowały

a potem opadanie z sił w Lubiewie

chciałeś powiedzieć jej – to nic,

gdy ona oplotła cię swoim spojrzeniem

i zdjęła swój niebieski kostium kąpielowy

ale wpadłeś w korkociąg

wtedy wyskoczyłeś na spadochronie

– nad Lubiewem

chciałeś, aby ona powiedziała – to nic

i objęła cię opalonym ramieniem,

gdy wracałeś z nią piaszczystą drogą

z dyskoteki przy plaży

do centrum Międzyzdrojów

ale ona rzekła – przestań okrywać się

tym spadochronem jak jakimś tropikiem namiotu

i nie ważne, co jeszcze zechcesz powiedzieć

wszystkim o nas

chciałeś powiedzieć – to nic

ale, za jaką cenę?

ona odleciała rano twoim gyrokopterem muzycznym

do Trzęsacza

na Wschód

zawróciłeś i doszedłeś do końca plaży

do końca Polski

do końca miłości

już sam

na Zachodzie

w jakimś bezsensownym Enerdee

tylko po to

by powiedzieć w końcu – to już nic

>>>

To już czas nadęty

i z grubsza jak balony ludzie

małe odstępy pomiędzy nimi

tam wciska się namiętność kaźni

a miłość?

jej nie ma – pożarta

po pysze, po zdradzie, po wieczornym

nieumiarkowaniu

i zadęciu jaźni

splunęli liczni w stronę

nielicznych

jakby zajętych bulimią

aż się odstępy spłoszyły

falowaniem światła spłoniły

wyleciały nietoperze walki

a miłość?

jej nie ma – pożarta

jest opuchlizną po zatruciu

słychać jakby tarabany

a to nasi znowu biją

nielicznych już

i wykluczonych

balony nie ludzie

>>>

Ten dzień bez jakiejkolwiek nocy

ta noc bez chmur

jeden nietoperz o zmierzchu

jak jeden księżyc w perigeum

ten wóz pełen siana

to dziecko spadające z niego

ta przestrzeń rozcięta

przez nisko przelatującego bociana

jedno małe istnienie w czasie lotu

dzień bez nocy – dziecko w zapachu lata

usłużny ptak pochwycił dziecko

nietoperz nie zdążył

chociaż skręcił gwałtownie

upolował za to gwiazdę śmierci

samolot pikujący w kopę siana

wyglądającą jak Wielki Wóz

dzień bez nocy – dziecko już w pocałunkach

ci rodzice w perigeum

>>>

Miałem dźwigać trud

po Ziemi Twojej kres, Panie

a Ty wziąłeś mój ból i znój

bym mógł dalej siebie nazywać

człowiekiem

uskrzydliłeś swą krwią ten trud,

gdy to zrozumiałem

wreszcie

od wczoraj stopami ledwo dotykam ziemi

tablice niosąc kamienne

>>>

Jest ciemno jak w deszczu traw

nad wschodnią rzeką pomruków

nadciągających wezbranych fal, stad, hord,

gdy słońce już myszkuje po dachach twierdz

deszcz zastraszony pada wciąż pod okapami

biedne myszy jak biedni grajkowie mostów

w letargu medytacji oddają nawet życie

to niezwykłe jak szumi deszcz

w szyszakach sennych

w uszach odpadłych już od głów

ściętych przez azjatów z różnych kontynentów

napływa jedna odnoga ordy

potem druga i trzecia

stepem obok monastyrów

jarami przedmieść spichrzowych

rzeką pomiędzy przęsłami

szumią jodły na szczytach zajętych przez zamki one

samce zamki obronne

uciszone

nic nie piśnie pod burzą

nic nie piśnie cienko jak jęk powietrza

i jest tętent jak deszcz i deszcz jak tętent

ani to szmer nośników zaborców

ani łoskot pojazdów najeźdźców

głodni ciągną z komarami tundr

po jasyr krwi

rozpalone głowy łupieżców, morderców, ciemiężycieli

deszcz pod okapem dwunastej Europy

złowieszczy – ósmego lipca o szóstej

nie dosięgnie ich?

>>>

Bydlęce wagony, mróz, stukot żelaznych kół

w oczach pasażerów pociągu przyjaźni łzy

a nad głową tęcza z bibułek

Chrystus Zbawiciel pochylony i odwrócony tyłem

do palmy stojącej przy torach

biegnących z Lechistanu aż do Kazachstanu

nad parowozem sapiącym jak perszeron

kołuje bielik wpatrujący się w małe rączki

z metalowymi kubkami i talerzykami

przez kraty z kolczastego drutu

wystawione z okienek wagonów

pociąg zatrzymuje się na chwilę

przed giełdą papierów wartościowych

by przepuścić pijanych policyjnych prowokatorów

paradę gejów oraz grupę lojalnych aktorów

wracających z pierwszomajowej manifestacji

potem rusza dalej

prymas Polski stoi na odnowionej praskiej cerkwi

na jej szczycie jest jak król z krzyżem i szablą

w kierunku bydlęcych wagonów

macha czerwonym goździkiem

proboszcz z bazyliki mariackiej

w przebraniu maga

gra na trąbce „Czarną Madonnę”

zaczyna padać śnieg

ten sam co w stanie wojennym

bibuła propagandy rozmaka

farba spływa powoli jak łzy

dzieci odrzuconych na zawsze

przez Posłanki Polki

>>>

Jutro już naprawdę

i to, co koń wyskoczy

przybiegnie stunoga zmiana

kopytno podobnych, lecz nie kopytnych

będzie ogrzewać się i cię

będzie w słońcu liczyć wydmy,

pod którymi płyną rzeki –

twoje serca

już inne serce wierzga jak rumak

na podwórzu

oczy rozbiegane na stepie

teraz skupiają się wraz

z nadciągającą pustynną burzą

pseudokopytny zwiastun burzy –

życiodajnej

zaraz wyłoni się z chmur,

które są listopadowymi wierszami,

które pobłądziły w stratosferze,

które litosferze przyniosą odmianę –

po latach

jednogarbny twój wierzchowiec

dźwiga ciebie i twoje garby

pędzicie, co koń wyskoczy za tym

co ma dopaść ciebie

ledwo dzień nastanie, brzask zapali świece –

na wydmie

i wybuchnie płaczem miłości

w śladach zakwitną różdżki i laski

a krzew będzie płonął

do czasu twojej śmierci,

która nigdzie nie przebiegnie bez echa,

która nie łapiąc piorunów uciszy gromy,

która sama jedna odbije się echem

w kolebkach golgot –

przedświatów

w zigguratach poronionych słów

w Termopilach obrzezanych mów

na siedmiowzgórzach siedmioskrzydłych kanonów –

miłości obojnaczej

jak lawa nadbiegnie wierzchowiec

z całym twoim rzędem

jak beret przykryje twoje myśli

korona rozedrgana

podniesiesz berło wśród piramid

sfinks powstanie z kolan

Żydzi przejdą przez Morze Czerwone

ty spłyniesz do delty

po gliniane tabliczki z kraju Goszen

wyrwiesz je z pylonów i obelisków niewoli

z ptakami poślesz do Błędowa

sam pogalopujesz leśnym traktem

drogą prostą, dębową – po wolność

z Sącza do Krakowa

>>>

Jest taki kraj jak cierpienie

kwintesencja bólu,

gdy zakwita konwalia na czerwono

a maciejka zakwita z poranną rosą

by zapachnieć burzą do śniadania

Jest tortura jednego komara

dźwigającego kajdany krwi

choć lecącego nad stawem czarnym

z białymi rozbłyskami trumien

Jest dźwigająca wszystko góra

powstańcza

z nigdy nieodkrytą jaskinią radości

w jej wnętrzu

z nigdy niepostawionym na jej szczycie krzyżem

na cześć wyzwolicieli

w kraju, co jak pokuta

ciąży kulą u nogi

ubogim

wznieść się na górę męczenników trzeba

by spojrzeć ku grobom ojców założycieli

ukutym w puszczach sumień

bez krzyży

bez błędów, powtórzeń, zapomnień

ospałości, otrzeźwień i skrótów

bez żołędzi martwych w dziobach

zapobiegliwych sójek

bez plastikowych wypluwek puszczyków

zadufania

bez jastrzębi pikujących w kierunku jaskółki,

co wywijać się musi lotem odpowiedzi

jak samobójca

Jest taki kraj,

gdzie ojcowie ptaków

za cenę śmiertelnych ran

nie pozwalają naruszyć gniazda

byle błyskawicy, byle porywowi huraganu,

byle zadufaniu, byle sile potwora

Jest taki kraj,

gdzie lucerna rozkwita siedmioma kolorami

a koniczyna czterema

lucerna dla koni husarzy białopiórych

pędzących galopem

przez podwórza muzeów

z fałszywymi monetami królów i książąt

zaśniedziałymi tak, że ledwo

zdradziecka czerwień prześwituje

przez zielony obcy nalot

>>> 

Już nie jest taki straszny

nie jest dziwolągiem

nie jest smokiem miasta dziewic

jego oczy to wciąż latarnie morskie

ale gdzieś na Svalbardzie

albo gdzieś na szkierowych wyspach

gockich przesmyków i zatok

a nie przy wejściach do karolińskich portów

już nie majaczy we mgle

jak jakiś Latający Holender

nie pije i nie fika koziołków pod pokładem

nie wie gdzie leżą Wyspy Zakazane,

na których spędził młodość

jest przecież synem cieśli okrętowego

a do tego zawołanym żeglarzem

dziś już bez rogów i magnetycznej ryby na rzemieniu

spokojnie sobie dryfuje na balach Kon-Tiki

gdzie dryfuje, sam nie wie

jak góra lodowa z wodnego do wolnego świata

podśpiewuje – bora, bora, boreasz

i łapie ryby latające

leżąc na wznak na balsie

już nie jest straszny

w swoich bojowych zawołaniach,

gdy schodzi na ląd

jego szanty wzbudzają salwy – śmiechu

wybija szklanki, wybija rytm

wybija zęby muchom lenistwa

i wyrywa do pająków sieciowych

jego wielkie flotylle sterowców to przyszłość

oczy wciąż są jak księżyce

oczy jak przypływy zwodniczych syren

i zakochanych skrzypłoczy

wchodzi do portów

tylko po to, by sprzedać

spreparowane latające ryby szaleństwa

z lat sześćdziesiątych

by zastukać na molo drewnianym kikutem

ale nikt nie boi się kuternogi

nikt tu nie słyszał, co to Jolly Roger

on działa wytoczył i porzucił

on w jaskiniach podwodnych zagubił skarb

magnetyczny, słoneczny uśmiech

nie boi się nawet samego siebie

nawet, gdy się nie uśmiecha

o losie, o losie, o Laosie

– śpiewa z uklejami z Ukajali

wraca na Bora Bora

leżąc na brzuchu

wieloryba płynącego na wznak

(jakby nie żółw już)

jego pora puka, puka w lodowy blok,

w którym zastygł płomień z jego ust

>>>

Stan ducha

– jest taki stan nacji

dowiemy się gdzie i kiedy?

gdy demokracja w fajerwerk się zmieni?

a serce – tak, serce

nie wie gdzie jest niebo

stan ducha więc nic nie jest wart?

to rezerwowy strzał rezerwowego strzelca?

rakietnica – zwą ją też władz szubienicą,

gdy głębokim jarem podjechała konnica

– a ktoś powiedział – tam na blankach błyska

kobieca pierś

– dajmy spokój – wracajmy rzekł inny

ona była wolnością

– sztandar zwinięto

wystrzelono flarę, rakietnicę odrzucono hen

– wpadła do jeziora

teraz jest Ekskaliburem i Świętym Graalem

demokratów

jeźdźcy odwracają głowy

by patrzeć na gwiazdy fajerwerków

w biały dzień

wieszają królów zanim zrobią to

z rewolucjonistami

to stan ducha – jaki stan? jaki duch?

w gracji, w uśmiechu, w dyganiu

umiera demokracja tak jak kiedyś monarchia absolutna

boskie słowa – popędzanie koni

szarpanie za lejce, wodze i uzdy

mierzwa poprawności pozostaje z sądu i zamku królewskiego

przed tąpnięciami puszcz, tronów i parlamentów

które zapadły się w sierść turów wymarłych

a małe bruzdy – to grody, wały i palisady

dzikie oczerety szuwary ostrowów chłopskich

a blanki? a mury?

taki stan Wisły nie rokuje urodzajnego wylewu

a śmierć w Wąwozie Somosierry

jeźdźcy wracają – nie będzie szarży na szczęście

stan ducha jest jak festyn?

ot szczęście, zwykłe szczęście

dzisiaj nikt nie będzie ginął za burzycieli kościołów

nie rozbłyśnie ta pierś jeszcze raz

umarła wolność w ciała bezwstydzie

a stan ducha?

>>>

*Hydropraca

Pracuj wciąż nad tą rzeką języka

jak Luwijczyk pralingwista

nad przedeuropejską Odrą (Drawą Wkrą i Obrą),

co płynie jak Odrava, Oder, Dore, Eder i Adur

uderz w c-dur smagając wodę wierzbową witką

szarp struny strug

zanurzaj czas, ręce i twarz

w scytyjskim Dunajcu (Dniestrze),

co płynie jak Dun, Dunaj i Don

pracuj bez podśpiewywania

nad gockim Bugiem, co płynie jak Boh

bez kajdan, pasiaków, oskardów i młotów

i tego wszystkiego co oznacza klęskę

jak jeden dzień życia słowem

jak jedno słońce z Mgławicy Żeglarza

jak jeden skulony w kuczkach polarnik

z dziennikiem obserwatora

wpatrzony w zorzę zmienną gasnącą

jak w pracę codzienną

nad dosadnym zniewoleniem oczu

przez brak kolorów materii, ziemi, serc i praw

pracuj nad tą rzeką gwałtownych wirów idei

wyprzęgając i pojąc konie

w celtyckim Sanie (Sannie),

co płynie jak Shannon, Saona i Seine

opatrując galijski wóz z kołem anatolijskim,

gdy księżyc neolityczny w jej toni nie tonie

jak ciężar zawieszony na łańcuchu

potężnego dźwigu cywilizacji

księżyc się przegląda w lustrze tafli czarnej

a ty chcesz go zagarnąć

motyczką budowniczego zigguratu

księżyc się pławi w wolności plemion

pluska jak ryba po zachodzie słońca

a ty zniecierpliwiony jego milczeniem

zarzucasz lasso chybione

zrzucasz cudzą winę do rzeki

podnosisz swoją wolę do wymiaru wód pod sklepieniem

wolę posiadania wolności wszystkich języków i słów

pracuj nad tą rzeką przeznaczenia i wygnania

słowiańską Wisłą (Wisłoką i Wisłokiem),

co płynie jak ślozy pierwszych i ostatnich ludzi

nawet bez lutni pracuj rękami dwiema

na klawiaturze serc,

gdy rozum pragnie omamów przeszłości

i wszystkiego co ulotne i nie ulotne,

co śliskie i pławne a niejadalne,

co spada jak noc czerwoną chustą w Cezarei

zakrywając amfiteatr i akwedukt

kanały irygacyjne, poldery

i wiszące ogrody w Babilonie,

by uprawy i zwierzęta mogły zdążyć

na ucztę życia,

gdzie śmierć jest posiadaniem pełnej władzy

nad pożywieniem

pracuj nad tym, co nie jest jej zdobywaniem

i płacz nad rzeką, płacz, tak lepiej

wszystko płynie owymi rzekami pamięci

właśnie jak łzy pramatek, praojców

wsłuchaj się w ich głos w Wiśle

może ty pierwszy wejdziesz do tej samej dwa razy

ludzie przemijają, tylko słowa pozostają i rzeki

koła-prasłowa na niespokojnej powierzchni

– jeden, dwa, trzy, dziesięć

>>>

*Jak sen wróżbity*

Stare źródło pulsuje nowością

jak sen wróżbity

ta moja Polska

jak Chlodwiga Rem w Reims

jak Ren Świętej Kolonii w Tours

jak sen wróżbity

ta moja Polska

jak biały ren z północy

nad Odrą we Wrocławiu

jak esoes aloesu w Ezgotarium w Sosnowcu

dziwny t-Ren, dziwny d-Ren, dziwny P-sen

ratunku – ratunku – ratunku

Polacy już nie tacy jak dawniej

nie służą Karolingom

tylko ludziom ze Wschodu do zmierzchu

nowe źródło polityki pulsuje jak woda

w turbinach jeszcze gomułkowskich elektrowni wodnych

źródło pulsuje, gdy serce okazuje się

niezbywalnym dodatkiem do diademu myśli

a wciąż nad odtwarzaniem

góruje zamek klatki – ranny raniuszek

jak sen wróżbity

ta moja Polska

a drzewiej bywał Niziołek Podolski

Piastun Wisza na gadającym drzewie

drzewa wychodziły ze wschodnich lasów

kroczyły przez mokradła

przekraczały Bug jak Don a potem Ren jak Bug

niepokoiły legiony pogromców bestii,

w które stapiali się rzymscy bogowie

w Austrazji i Neustrii

żadnej zapory nie było

żadnej turbiny na Renie

i była faza błogiego snu

jak Pepina Rawenna cichego

silniki pracujące było słychać w autobusach

jadących z Wrocławia do Saarbrucken

każdy pasażer wiózł ze sobą mech w trzewiach

i źródło, jakie miał, jakie zabrał

a źródło pulsowało

lodem, ogniem, światłem, echem

jednakowe drogi, jednakowe łany

z glacjalnych zboczy ześlizgiwał się mamut

w sylogizm odrębnych prawd

w przepastne ludzkie usto-jassskinie

woda zabierała nasiona dębika ośmiopłatkowego

i niosła Renem do Reims

a w Dunajcu, a w Wiśle, a w Brynicy

ukrył się Niziołek nadrzewny

gdy sen nie nadchodził wyjął korki ze stawów

zwał się Kacprem podziemia słów

zmienił się w robaczka świętojańskiego

gdy na brzegu obsechł

stracił światło chemiczne

zaczął pulsować ideą własną

w karolińskiej winnicy-duszy rannej

jak sen domarada z Brennej

ta moja Polska

>>>

Jadą przez świat

jedwabiście nieistniejące parowozy snów

gdyby jeszcze mówił malamut do husky

ależ skarbie – toną – one toną

one niedźwiedzie białe, nasi bracia

to przez bar, stront i freon

jadą przez świat

jedwabiście nieistniejące wagony snów

słychać gdakanie paru a potem wielu

kur w klatkach z cegieł pukanie – puk puk

barbakan-kurnik odpowie – buch buch

i po kurach świecących

to mosiądz, aluminium i pieniądz winien

jadą przez świat

jedwabiście nieistniejące parowozy snów

gdyby jeszcze władca mówił do maluczkich

one ludzkie istoty toną w mgle kolorowej

bracie cyklotronie, parowozie, transformersie

to przez sny radioaktywne giniemy

>>>

Pewien zadufany drwal

powycinał w pień malwy zdrewniałe

malwy wysokie – polskości semafory

pozostały zranione łodygi

kikuty drogowskazów rozstajnych

i kolosalne rośliny zwalone wśród róż

drwal upadł na kolana wśród pól

nasiona rozsypał wiatr

krew wypłynęła z płatków

drwal przyjął srebrniki od grud

wziął sznur – przepasał się

i owinął słomą by udawać chochoła niewiniątko

ale malwy martwe znasionwstały

pewnej pomrocznej wawelskiej wiosny

odpolonizowały zrusyfikowany krajobraz

Wernyhora z dworem jeszcze wypiskuje proroctwa

głosem sikorki bogatki wyklutej w inkubatorze

wykarmionej sztucznie na lekcjach w technikum leśnym,

że jedyny prawdziwy jest wschodni horyzont narodowy,

że reszta jest pomalowanym ćwierkaniem sztucznym,

kląskaniem, popiskiwaniem klepaków

ścianą wulgarnej galerii w malwy malowaną

zaśpiewem i głuchym rąbaniem farb w pędzel

dudnieniem kolorów w płótno zmurszałe

kolorów zaczerpniętych ze świata podziemi

a lirnik z Tęgoborza wzywa pod sztandary

drwali kwiatów prawdziwych

nikt nie wspomina wolnych Drewlan

zmasakrowanych jak płatki letnie

przez fałszywych świętych świecących jak topory,

którzy nie ożyją jak malwy

wśród chat Wiślan i Polan

łagodnych ale twardych poranków wieczności

>>>

Ile razy tej tyranii

musimy odpowiedzieć – walka?

walka na ulicach

jak procesja

walka na stadionach

jak litania

walka na ekranach

jak różaniec

walka na mszach

jak uległość

tyranii własnego ja

w teatrach każdego dnia

jak wiele razy?

>>>

Usuń się – rzecze Zaratustra

nie jesteś tu niezbędny

w kraju cumulonimbusów

cirrus jest jak zadra

otworzysz nie zamkniesz

ogłosisz nie odwołasz

przemodlisz nie przeklniesz

co z tobą zrobić?

nie przyznajesz się do winy

w naszym świecie

tylko bieda z tobą

usuń się na swojego Zaratana

wiem, nie ma was tam wielu

tu takich jak ty też

wyznawców ubiczowanych dobrych myśli

oto my święcimy tryumfy

a nawet bezkarność tryumfów

powiedz coś, tylko bez pytań

powiedz żegnam, no powiedz to

milczysz, a my się tak staramy

by sczezło wszystko marne

co nie jest nami

co stoi nam na drodze

co nie podziela i nie pomnaża

nas, nam, naszego

tako rzecze Zara-tow

prymus pomiędzy premierami

i priorytetowymi dziennikarzami

prezydent wszechunii jedności

zawsze w ciemnych okularach

rzecznik osławiony nurtu przemian

wśród oryli

pobłogosławiony pychem jak pastorałem

zastraszeń i tortur

wybierz sobie jedną z nich

albo odejdź

nie zadaj pytania

nie zadaj zadania

nie zadaj myśli

nie zadaj obroku pegazowi

usuń się nawet dokąd chcesz

jesteś wolnym europejczykiem

tako rzecze epikurejczyk Zaratowski

centralny pałkarz i lekarz zaraczonych

usuń się, usuń –

tylko człowieku

>>>

*Patos*

Siedząc nad zatoką

wysoko na wapiennej skale

umykającej pod stopami

gdzieś w kierunku rejowych żaglowców

zakotwiczonych przy brzegu

czekających na więźniów

wydaje ci się przez chwilę,

że patrzysz ostatni raz

na swoją smutną okolicę,

która chce się ciebie pozbyć

na kraj rodzinny, którego rząd

chce cię odesłać do karnej kolonii

byś fedrował rudę metali ziem rzadkich

zdzierając do krwi skórę

na rękach i kolanach

tylko dlatego, że ktoś oskarżył cię

o kradzież kilograma mąki

patrzysz i myślisz rozpaczliwie o tym,

co stanie się z żoną i dzieckiem?

jak przeżyją bez ciebie? kto ich tu obroni?

kto wychowa? kto wyżywi?

kto pobłogosławi wszystkich?

tak siedząc na tym przepastnym klifie

nagle wybudzony z drzemki zaśpiewem kosa

dostrzegasz nogi machające bezpiecznie

nad zwykłym, kamiennym urwiskiem w Polańczyku

gdzie tylko jachty, kajaki i rowery wodne

jak mewy i sny

kołyszą się w wiosennym słońcu

czekając w dole na wystrzał armatni

rozpoczynający kolejny sezon wodniacki

w sumie bez zbytniego patosu

ostatni raz patrzysz na Zielone Wzgórza nad Soliną

przed nieuchronnym wylotem do Irlandii

za chlebem

>>>

Każdy by chciał tak majtać

tymi nogami

za oknem

na grani

w oknie samolotu

na skrzydle spadochronu

w sercu swoim, cudzym

w studiu telewizyjnym

w karecie, lektyce

jedni drugim buty noście – rzec

niech bosi mają szansę

ostentacyjni niech idą przodem

zdolni do majtania jedną stopą

niech niosą huśtawki

zdrowi myślą, że zaskoczą mimiką łokcia

nie zawsze tak bywa

czasem nie zaskakują piętą

a czasem zaskakują czołem

każdy chce bujać

na linie jak na kiełbasie

na strunie fortepianu jak na wysokim Ce

na włosku smyczka z koziego ogona

wołaniem wskrzeszać przepaście dna

majtaniem, nieokrzesaniem, parskaniem

wywoływać zaganiaczy z szałasów

ale przecież nie każda chmura

jest bezdeszczowa

i nie każdy wiatr liczy drzewa

są liście i są ziarenka

w oczach wolnych i spiętych

skupionych do bólu zaciśniętych ust

są zęby dzwoniące strachem na czarne msze

są myśli wykute w czeluściach wieżowców

i czeluście serca owdowiałe

jak chatynki leśne w nieludzkich borach

bez pieśni i ech, odgłosów z porąb

bez czasu

nie każdy może bez lęku

majtać nogami nad krawędzią

szklanego kanionu słów

nie każdy

a ty?

w głuszy?

>>>

Jest taka wiosna,

która jest jesienią

oto ona

król gramoli się na ołtarz

niezdarnie, bo

ołtarz jest już mównicą

a amboną policyjna pałka i gaz

konfesjonał – zaklinaniem kłamstwa

wiosna jest jesienią

oto król

udziela reprymendy i rozgrzeszenia

król prawie ludzki, lecz nie judzki

a jesień w środku maja złotopolska

wiosna niebiesko-zamszowa stłamszona

tańczy bosa na potłuczonym szkle

krach na giełdzie snów wasali

wora dla króla

i Kanossy

za nie nasze

ekswiosny

>>>

Prodiż wypiekł ciasto

dzieci się zbiegły

małe brzdące – jak zwał, tak zwał

kicające wszędzie

teraz już z plackiem pudełkiem kwadratem

rozbiegane oczy w pokoju

pokój za duży na małe stopy

na placek ani tyle

na drzwi pochlapane lukrem

dla niepoznaki w sam raz

prąd w cieście już za nimi

i korytarz i schody

biegną dzieci łąką

zapadają się ze smakiem

rozsiewają okruchy jak pyłki wyczyniec

ptaki zbierają okruchy w śladach

miękka ziemia powstaje

unosząc maślanki jaskrów niezapomnianych

dom w napięciu czeka jeszcze

a dzieci za wzgórzem

pies czeka z łapą

za późno na kość

wieczór już

ślady całe powstały i poszły

okruchy wydziobane odleciały

księżyc samotny doczłapał

do budy i do wejściowych drzwi

wszedł do domu

zapytał – gdzie macie kuchnię?

cisza, tylko przewód zaiskrzył główny

pusty prodiż zdradził ciasto

z prądem

zapłonęła noc bez dzieci

one z rozkoszą rozbiegły się

po wszystkich okolicznych kontynentach

księżyc stary ratownik

wyłączył pusty prodiż

i za chmurą zgasł

>>>

Len to woda i przemoc

potem rany na ciele

od płócien

potem płótna odwzorowujące rany

len to moda i przemoc

woda ciecze od blach

i dzbanów – kranów

od do i od po

niebieski kwiatek niezabudki, jako deseń

mały gwóźdź puchnący w ciele

koszatki wokół kwiatów

w klombach

w sednach klombów – dni dnach

będąc małym kwiatkiem

nie stworzysz pułapki

potrzebny jest kwiat nocy

lepki sen mrocznych kilku stajań

piekła w ruchu

płonącym zarzewiem

nawet nie myśl o łanie

biała pościel może być, co najwyżej

kartką papieru,

gdy ona wchodzi do alkowy

i zabiera peniuar

potem unosi poszwę, wygładza prześcieradło

i międli do rana

len modry na rany

poduszki

>>>

Patronem dzisiejszego dnia

jest słońce

w jego obłędnych, zamkniętych oddziałach

można się leczyć, relaksować i trzeźwieć

bądźcie wszyscy pod słońcem

dzisiaj o dwunastej

ja przyjadę też jakimś wehikułem

z kredy, jaspisu, brązu i tytanu

jeżeli słońce zadzwoni

wtedy my zaśpiewamy zgodnie

nie chórem, lecz po kolei

jak leci ten refren? jak leci światło?

tak – otwórzcie się oczy, otwórzcie

taa taa taa

otwórzcie się kielichy kajdan

na naprzemianległych rurkowatych szponach

ciemnej masy nietoperzy

tej morowej nocy podbiegunowej

w owej cytadeli wojen zaświatów

z żyjącymi

bezbłędnie utrafione

zwykłe wypływanie krwi

ze skroni otwartej jeszcze promieniem słonecznym

wczoraj

>>>

Stochastyczne melodie przedmieść

są jak preludia wielkich miast

na obrazach

zarumienione estetyką

samą w sobie

nierozwiązywalnością przestrzeni

zasiedlanej przez nieumiejących

liczyć, pisać i słuchać tęcz

zewnętrzne obrazy nie śpiewają

ludzie nie śpiewają w ciszy przedmieść,

które gniją

ale o krok dalej rozkwitają

panaceum na dobro

jest składnikiem muzyki

trzeba go wydobyć

wysublimować z przypadkowych przekleństw

to cisza właśnie

zgubna – nie, nie zgubna

cisza ponad świtem po pijanej nocy

dźwięki zórz, dźwięki wiatrów słonecznych

uderzenia pioruna w dzwony rurowe

uderzenia w gongi sopli spadających z dachu

szmery w śmietnikach

tniutnia z dziurawych ścian

algorytm burz rodzinnych

prawdopodobieństwo uderzenia pioruna

w dorożkę

w zaczarowany samolot

w zaczarowany czołg – na cokole w parku

miasta wyciągają kominy i drapacze, które nie są rękami

ale skrobaczkami blaszanymi

raniącym szkłem

szorstkim trwaniem w miejscach gładkich

przez jakiś czas

dostępnych i otwartych jak tramwaje

a ludzie, a myśli, a znaki?

w kuluarach ponagleń

woźniców – tramwajarzy

przewoźników – bileterów

motorniczych – wsiadających

stukot, dzwonienie, przestrach

przed świtem

strach, blady strach jak piorun,

który sięgnął głównej ulicy miasta –

niespodziewanie

suma kosmicznych przyciągań

światła i dźwięku

bez uczuć na promenadzie

wyliczone koła, kwadraty i trójkąty

linie, stochastyczne łamańce ucieczek

człowiek wysiada z rikszy i łapie piorun

wygina go w elegancki wykrzyknik

podsumowuje nim przerażającą samotność liczb

na ostatnich przystankach

na pętlach podzwonnych

sumy wyrwanych z miasta serc

>>>

Wielki nastał wiatr

porywisty i dziejowo pokrętny

zderzył się z miastem i tłumem

lecz z głów kapelusze i kaptury

zerwał jeszcze bocian agnostyk

lecący od okrągłych Gór Stołowych

już wczoraj przybyły z Nirwany

wcielony inaczej – radiowo telewizyjny

wiatr nastał wielki

ci z różańcami i rozwianymi chustami

wytrzeszczyli oczy zdumieni

jak to odwieczne owieczki

ci z pistoletami w rękawach

wkładając papierosy do ust

odsłonili spróchniałe zęby

jak to poganiacze stad

świece uniwersyteckie pogasły

jak dusze zakłamywaczy

ogniska co odżyły bezczelnie

na szczytach Gór Apostackich

wiatr pogasił wielki od przełęczy

na skalnym Ateiściu

zapiszczała kurcząca się tradycyjna bieda

zakumkała żaba niedoodczarowania

ostatni raz

w ciemnościach szelest drzew

poprowadził regimenty regli strażniczych

ku dolinom uśpionych krzyżowców

zaklętych w płótnach barokowych malarzy

w ołtarzach głównych

wiatr po raz pierwszy

od wielu lat naprawdę święty

dotarł do wszystkich miast

przy traktach królewskich

stłamsił błędne ognie przedmieść emocji

nad bagnem w śródmieściu prawdy

rozwiał tuman zapiekły

zajaśniały wreszcie odkryte uniesione głowy

>>>

Zabić te partie polityczne,

co to nie wiadomo gdzie dom ich

i gdzie są rodzice?

a w sercu lisie zamiary

Świtezianki są po to

by je na moczary zwabić

i zabić

ale nie pokazują się jeszcze

są marą wodną, więc tylko one

mogą rozprawić się z czymś

co jest antyromantycznym

i do końca zdradzieckim

partie polityczne jak topielice

jak Zielenice, jak Świtezianki

nikt z bliska nie widział

ich dobra wspólnego

na wiecach

ich sprawiedliwości dla bezbronnych

na zjazdach

nikt nigdy nie widział ich troski

o granice głodu i honoru bezdomnych

na konwencjach

tylko ognie świętego Elma

wskazują ich obecność

w narodowym bycie,

co złem burzy się i wzdyma

Świtezianki zabierzcie te partie

pod powierzchnię Ducha

pęcherzyki powietrza i ocieplenia bagien

to będą oznaki wiosny

na ziemiach polskich

a potem jaskier papieski

pierwszy znowu ożyje

>>>

Nie ma we mnie wątpliwości

nie ma cienia rozpaczy

nie ma zahamowań dziennych,

gdy patrzę na ludzi w metrze

nie ma we mnie nocnej nostalgii

jeśli jestem nawet na stacji sam

nie ma smutku jak grań

w wagoniku linowej kolejki

nie ma trawiących społeczności pragnień

nie ma tożsamych z nimi

wielkości ułud

nie ma we mnie jakiejkolwiek tyranii

ani, ani, ani ciut

jest raczej cichy baranek uratowany z pożogi,

który leży na peronie dworca Roma Termini

jest jastrząb samotnik metroskrzydły

przyczajony na dachu windy wieży Eiffla

patrzący okiem proroczym

na ofiary swojej miłości,

gdy porywam baranka jak jastrząb

niosę go na skarpę wiślaną

do ogrodu zoologicznego w Płocku

na spotkanie z dziećmi

a nie na ofiarę całopalną

na swoją cześć

>>>

Nie jesteś sam

nad tapczanem, na którym leżysz

zawisł twój anioł

anioł to czy skowronek?

skąd ten srebrzysty tryl?

nie, nie jesteś sam

nie, niemożliwe, żeby to był skowronek

jest późne popołudnie przecież

nad tapczanem pochylił się

model samolotu

nosem w twoim kierunku

kabiną pilota w dół

pochylił się tak, że możesz

dostrzec wnętrze tekturowej kabiny

nie, nie jesteś sam

w kabinie jest pilot

właśnie zdejmuje kombinezon

odłącza maskę tlenową

rozpina klamry hełmu i zdejmuje go

potrząsając głową rozpuszcza włosy

długie ciemnoblond loki

zamiatają zgarbione plecy

uśmiecha się do ciebie

już bez maski

samolot na żyłce pikuje w kierunku tapczanu

zmierzch, kurtyna, cisza…

acha!

i jeszcze ledwo słyszalny szept zza niej –

nie, nie jesteś sam…

>>>

Joanno – sztandar łopoce

Sebastianie – fruwają strzały

Aniołowie – lecą ptaki

sztandary – łapcie wydmy z wiatrem

podniebne ikony – pędźcie stójcie trwajcie twórzcie

nie zgnębieni

nie okaleczeni

nie zamordowani bestialsko

zawsze pieśni pełni

skrzydlaci męczennicy powietrza

czystości przezroczystości motyle

Młodziankowie ptasi

– zatrzymana ostatnia burza piaskowa

przed wzgórzem w Megiddo

>>>

Mątwa w słoiku w dziecinnym pokoju

w greckiej laserowej epickiej otoczce

na białym regale przed różową tapetą

achajscy bogowie schodzą z górnych półek

prawosławny kościółek na zdjęciu

jest celem ich wędrówki

przez oschłe zdawkowe odpowiedzi

na dziecięce pytania

dostają się do wnętrza

za ikonostasem pytań półbogowie spotykają bogów

bizantyjskich przedefeskich przejściowych

skrzypłocz wychodzi ze słoika zamiast mątwy

koniki czekają z rydwanami

na skrzypłocze bitewne

dzieci zadąsane w pokoiku dziecinnym

fototapeta przedstawia Akropol

i hoplitę rodziny

z wyciągniętą włócznią

słychać skrzypienie skrzypłoczy

słoik przewrócił się pod sufitem

potoczył po desce i runął

do Morza Egejskiego, którym był niebieski dywan

pod wodą czekał mężczyzna w białych kalesonach

z wyciągniętą do przodu nogą

skinął paradygmatem trójdzielnym

dziecko zmieniło się w stułbię

Grecja i Europa – polip i meduza

dziecko rozpościera ramiona we wszystkie strony

jak wielokrotne sznury dzwonu

jednego dzwonu

>>>

Niwy zielone

na porządku dziennym

jak biurka z kartkami papieru

jak szklana menażeria w promieniach

wieszcz zatęskni – nacjonalista nie

a pielgrzym gdzie jest?

Polak – wędrowiec, gdzie?

pies i dziewczynka z nim?

niwy i wiatraki

bolesne rany i mity

chłop-skrobek otwiera gumno i wyjeżdża

do miasta traktorem

polityk-skorek otwiera gazetę z programem

program – raczej pogrom

nienacjonalnie, nieracjonalnie – szklany

po rannej rosie biegnie na niwy

gęsiarka

a mój dron – wiatrolot

powiększył się nad nią

kamera – bezruch – błystek

słońce wzeszło nad niwą

jak niedziela, złota niedziela

w Polsce

dron spadł wśród białych gąsek

na zieloną niwę

pies warczy, gęsiarka się tuli

a ja – Koszałek z piórem

w samej koszuli

>>>

Tymczasem nie

znaczy tak

zwykle bywa tak,

że nie zastanawia się nad tak

a potem mówi nie

myśl się waha jak wola

zatrzymuje się, wybiera,

żałuje

a może, a może, a może

nie wiem,

kiedy

jest zbyt późno

pada tak

wola podnosi tak

otrzepuje porzucone z kurzu

wola to nie wolność

że tak mówi nie –

to już wiemy

ale,

że wolność mówi tak

woli –

to ci dopiero

wola mówi tak nie

i wyzwala się z

nie

go

>>>

Serce nad Krakowem

to samo serce,

które trzepocze ponad biegunem

lecz nie to samo,

które trzepocze na Evereście

jak brahministyczna

to znaczy

hinduistyczno-buddyjsko-lamaistyczno-szintoistyczna

z dala widziana dewa Weda

Brahma Świata Śrimolungma

są jednak pewne różnice w mangach

Wisła to nie powyginany wieloręki

Siwa w wężach cały

Wilga to nie Kriszna z sitar

Prądnik to nie Iśwara po przejściach w rozkroku

Rudawa to nie demoniczno-smocza Kali

a Kraków, choć poskręcany w sobie

jak szkielet mamuta walczącego z niedźwiedziem

to taki skupiony,

że aż wzbudza w trzewiach dźwięk

patrzeniem na serce

zatrzymany w marcowym świetle

mumifikuje się i kostnieje w arkadach

jazzowym septymowaniem

wątpiących w wykrzywione twarze

ale wierzących w uśmiechnięte dusze

Trębacze ustawiają wciąż te maszty

i wciągają na nie serca

te same, co w latach sześćdziesiątych

wszystkich wieków

i strzały lecące w ich kierunku

dobrze, że tego popołudnia

tylko strzały tulipanów

tak samo z wysoka

>>>

Marzenie

– zespół poirytowań

niezrozumiałych

dla opatrzności

wielowiekowej

nieustannie gwałconej potrzebami

modlących się

małej wiary

w absolut

niebędący żadnym snem

>>>

W każdym – ja jestem

jest ziarno prawdy o sobie

w galopującym koniu jest

zawsze horyzont stepu

w twoich prośbach o rozgrzeszenie

jest galopujący koń

w samych rozgrzeszeniach zaledwie bezkres

ja jestem tym słońcem wstającym

jak atomowy grzyb nad stadniną

tego się bój

takich poranków jeźdźca

jedna galopująca myśl

jedna gwiazda

zwana słońcem nuklearnym

w ciszy twojego sumienia

radioaktywny pluton egzekucyjny

dla ciszy twojego snu

jedna noc inicjująca eksplozję

termojądrową

protuberancję

trinity

by tabun koni nadaktywnych

pognał ku rozbłyskowi przemiany

własnego jak ja –

żałuję – wybacz

>>>

W tej niszy zamknąć rycerzy po przemarszach

od morza do morza

jak Krzyżowców

jednak nieudających się nad Bosfor

stworzyć im warunki obozowania

by mogli zdjąć zbroje

ale nie takie warunki by skamienieli

jak pylony

sfinksów i umarłych nikt się nie boi

nisza niech będzie jak dolina rzeki

nie jakaś cieśnina lub Styks

pomiędzy światem żywych

a żywych bez duszy

i jak dolina Arkadii

kolebka myśli szlachetnej

niech rycerze zdejmą zbroje

po tygodniach wędrówki

marszu jak muzyczne tremola

na pięcioliniach krwawiących stóp

spoconych koni

zakurzonych taborów

rycerze ulepieni z wulkanicznych pyłów

i tufu zlepionego bryzą mórz północnych

zawróceni

biegunem magnetycznym, który

się odwrócił od nich

od Europy ku centrum Ziemi

w niszy zagubionych zwierząt

służących człowiekowi

niech rycerze jak koty przeciągną się

przy ogniskach

rycerze jak Krzyżowcy wezwani ideą

duchem Bogiem samym

Jerychońskimi trąbami,

którzy poszli na wyprawę

po runo wolności

pociągani i odpychani radościami, cierpieniami

namiętnościami i przemyśleniami

niech w dolinie odpoczną przez tysiąc lat

i zaleczą rany po buntach

i rzeziach

w miastach centralnej Europy

>>>

Temat nieba i niedzieli

jest plażowaniem na słonecznym wybrzeżu Italii

wśród lazurowych zatoczek

zwielokrotnionych portami wojennymi wszechnacji basenu

wśród etruskich wilczyc wyjących dziko

w czasie karmienia nocą

wśród sabińskich dziewic

obejmujących jeźdźców

porywających ich z rodzinnych domów

wśród półbogów męskich

zsiadających z rzymskich rydwanów

zdejmujących nagolenniki z opalonych łydek

wśród warkoczowłosych longobardzkich

i brodowłosych ostrogodzkich nieokrzesańców

wdzierających się z nagimi torsami

do kobiecych przybytków

wśród pisków i okrzyków

wyrywających się z nieosłoniętych piersi

wśród normandzkich i napoleońskich najazdów

tak pobożnych jak gwałty na ziemiach świętych

wśród kołyszących się w zatoczce Sorrento

łodzi i okrętów wszystkich ludzi morza

spragnionych nowych podbojów

jak kupcy i korsarze

wśród gór i dolin pod niebem Kampanii

zasadzonych i zaoranych

spragnionych słońca i wypoczynku

jak nieba niedziela

>>>

W obliczu nadciągającej wielkości

rzek, lądów i chmur

musisz przyznać rację słowom

ich naturalność oznajmiająca

przyczyniła się ożywczo

do zrozumienia aktualności

powiązań kolorów w kształtach

niezbadanie różnych

jak różnorodne są dowiesz się,

gdy poznasz ostateczne

oceany, lasy tropikalne i burze

w pierwszych podbiałach

w obliczu

niespotykanej swojej zimowej małości

tej nadchodzącej wiosny

>>>

Bezchmurnie w salonie

czas deszczu w sypialni

smętek w smutek w smutę

przy kominku bezchmurnie

znaczy bez zwierząt

w myślach

sny w przedpokoju jak oni

a oni odeszli, bo im kazałem

powiedziałem – nie możecie pójść tam gdzie ja idę

jak wondering Jezus

zwiędły kwiaty na firankach

słońce zaszło za okap kominka

nie ma grymasów biedronek

w rogu futryny

uśmiechów pajęczych

w szapocznikowej bańce żarówki

są krety zadomowione w człowieku

w efekcie na sercu

powstają kopce jak smu smu

smugi ziemi z wnętrza

do mózgu protopowietrza

już rozbłyskującego

beze mnie – człowieka, który odszedł

w ogrodzie od zmysłów

zanim zasnął przy kominku

>>>

Skąd te znane kolokwialne

buraki?

tutaj?

to tylko rynek stołecznego miasta

ale zamiast drobnego handlu – uprawa

zamiast bruku – ugorek

Skąd te znane kolokwialne

lodziarnie?

tutaj?

to tylko główny deptak stołecznego miasta

ale zamiast Polski – handel

pod bannerami: „Niech się święci”

– Ojczyzna sprzedawana

jak burak cukrowy

pazernemu cukiernikowi,

który na cukier go przerabia

i spławia tenże w górę rzeki

do lodziarni w Cisnej

Skąd ta trywialna tęcza nad kolokwialnym

placem ziemniaczanym?

tutaj?

kartoflisko obok narodowego panteonu?

Skąd te wyuzdane

tańce?

tutaj?

skrwawione tysiąclecie wolności

jak swawola w jeden dzień

słodkości?

>>>

Pożar –

znad lasu wygrawerowanego

na kopule pokrytej złotymi płytami

wieńczącej Panteon niesławy

wznosi się dym

pożar –

płonie Panteon?

nieopodal rzeki na skałce wapiennej

a może to złudzenie optyczne

bo innych złudzeń tu nie ma

nad scenami z Biblii

wygrawerowanymi w złocie – misternie

można powiedzieć wręcz – anielsko

a niesławni powiedzą – renesansowo

ogniste języczki pojawiają się

to tu –

to tam

sceny z Biblii są wyobrażone w obrazach

niesławni powiedzą – w obraźliwych nawet

bo przecież nie ma Boga

bo kopuła jest odwzorowaniem czaszki

a nie sklepienia niebieskiego

bo modre niebo to czysta fikcja

jeszcze złudzenie optyczne maminsynka

lub wcześniejszego ulubieńca chłopców

pożar –

las głów wygrawerowany płonie

jubilerskie gałązki drzewa Jessego

rozświetlane są przez całkiem spore płomienie

oto już –

oto szum –

oto trzask

jak gdyby szyszek pękających w ognisku

jednak płomienie jak ogniki świętego Elma

nie topią złota

nie czernią drewna

nie rozgrzewają kamienia

niesławni zadziwieni

niesławni dostrzegają sensualne idee

w ornamentyce protoreligii

w sercach lęk niewytłumaczalny

pożar –

Panteon w ogniu

złoto w ogniu

świadomości –

nie, mądrości

niesławni oświeceni

jest bosko –

jak bosko?

>>>

Sygnał karetki w głowie

w oku

w uchu

oo..

wyjechała karetka

sygnał wyleciał.. z głowy

przeciągły był

przeciągnął się

jak kot w marcu przy garncu maku

ale już znika

to znaczy milknie

pomiędzy sanktuarium a ohydną elewacją

komendy miejskiej policji

karetka powróciła do szpitala

skąd wyjechała

przywiozła jedną zrozpaczoną myśl,

która udawała ranną w wypadku

i całkowicie zniszczony aparat

do wzbudzania strachu, drżenia i paniki

obaw przed władzą siekierowych

dyrektoriatem (centaurów) cmentarza

zwany syreną zdrowych pni mózgowych

stojących przy skrzyżowaniach

z poręby percepcji i analizy

niepotrzebujących pomocy

>>>

 Stara się zmienić prawo kości

w prawo szczegółów sierści

lecz jest człowiekiem a nie mamutem

jego zęby to nie są zęby smoka z Elamu

zwane też zębami boga wylewu

lecz zęby bezpieczniackiego

janczara tajgi mameluka tundry uralskiego znajdy

dlatego nie śpiewają o nim

homeryckich pieśni Dawidowi (Dylanowi) podobni

a jedynie stare baby porykują w kuckach

do wtóru harmoszek rozciąganych nad głową

toż on zaledwie ludzi zjada jak matrioszka

a nie wulkany, skały i kolumny

to przecież nie jakiś Mitra lub Perseusz

tylko Samojed – a to zobowiązuje

i Wojów jeszcze nie ma

wokół niego są tylko łowcy

on nie buduje ołtarzy na poczekaniu

samotnie na pustkowiu,

gdy zobaczy baranka zaplątanego w ciernie

tylko piargi z czaszek braci

zatrzymuje je i podsuwa nogą,

gdy się toczą w dół satrapii

na jedno skinienie wiejadła-motowidła En

to może upaść boski lud przed bogiem

na jedno skinienie młota-sierpa

pada na twarz plemię szamanów

z długimi do ziemi oszronionymi brwiami

zamiast powiek przesłaniającymi oczy

klan szamanów klęski odwiecznej jak niewola

mamuta przebudzonego w człowieku

>>>

Pęk kluczy? Nie – pęk snów

pęczek świeżych nadinterpretowań

wrażeń sennych w południowym nadfiolecie

pobrzękiwań, niedopowiedzeń (niedokończonych podpowiedzi)

sumienia na głównym placu miasta (trzecim ważnym rynku miasta)

gdzie wiadra tulipanów

rozlewają wonie i jaskrawe kolory wiosny

co zwie się modlitwą poety

u stóp bazyliki z kopułami tęczy

Pączkujące kasztanowce (a w nich jeszcze pękające przypalane kasztany)

z gałęziami bezlistnymi, za to każda

z ławeczką lekko oślinioną

odświeżającym podmuchem słonecznych promieni

zmartwychwstałych nagle wśród szeptów

ani to malarzy ani literatów (z jednego domu)

ani profesorów stróżów ani kotków aaa

dzikich, miejskich staroświecko kulawych

starożytnie? – nie, staropolsko

Pęk kluczy do serca? Nie – do ekspansji uczuć raczej

ledwo popiaskowanych ledwo zsokowanych

ledwo istniejących pod słońce

miażdżonych wypiekaniem w brytfannie parku

lotnisku zapachów marcowych

to starter, to pedał gazu, to klomb

przylądek dla rakiet wyrzucanych ręcznie

z katapult oczu

przez długowiecznych, zdziecinniałych

odwiecznych studentów

w czapkach z daszkami książek zakazanych

nagich na cokołach miasta

nagich jak konwalie

biednych jak gołębie na ubitej ziemi

wokół nóg bezdomnego, (co zszedł z cokołu by się podpalić

przy studni jak każdej wiosny i znów znieruchomieć)

cokolwiek zapachnie

będzie eksplozją, nalotem i bombardowaniem

cokolwiek rozbłyśnie

stanie się odwiecznym cieniem samego słońca

zza rzeki

Ponad największym bezlistnym drzewem

na wzgórzu górującym nad miastem

pojawi się zamek

w kłującej żółci widziany z kościelnej wieży

do zamku potrzebny jest król,

który tuli w ramionach młodą królową

w otwartym oknie dobroci

zapatrzoną w jego czarną brodę

na pokaz dla bezdomnych z budek telefonicznych

do zamka potrzebny jest pęk

nagich białych konwalii

i wiecheć leśnej kokoryczki

jak obcy sen..

pękających kulek zapachowych

eterycznej wiosny

>>>

Niech ta klaka się skończy

towarowe nowiny

w gęstej mgle skupione

rezerwowe siły

za parkanem lasu i bagnem

zapasy w skórzanych czarnych worach

niech ta klaka się skończy

weźmie nogi za pas

póki demokracja trwa

póki słowa prawdy stoją jak ministranci

w równych szeregach,

gdy oko swędzi podrażnione

kobietami z polityki

niech nie dziwią się matki

niech odetchną senne.. same mgły

i opadną w westchnieniach łosi

odetchną na mchach

a każdy eremita zakuty w zbroję

odrzuci pikę i tarczę

niech to zniknie pod wodą

jak happening na jeziorze w Poznaniu

niech klaka się skończy po spektaklu

niech piki i szczudła

zapisane w telewizji kampanijnej

nie wypłyną nawet,

gdy prawda przegra

na półwyspie pozostanie ryba

>>>

Z krańca Wszechświata jak Voyager

wołam do ciebie

patrząc na znikające słońce

z huśtawki za domem

już wyczerpałem energię

zbytnio się rozbujałem, oddaliłem

i.. przygasiłem miłość

to ostatni przekaz moich snów

kruchy rozejm asteroid i komet

pozwolił na krótką drzemkę

wtedy cię prześniłem

wtedy czule wycałowałem

już znikającą za bramą galaktyki,

która jest naszym Wszechświatem

ty otwierasz kopertę

nad swoim radarem jak nad świeczką

i wołasz wiatrem słonecznym

jeszcze raz

jeszcze raz ostatni

a ja spadam z huśtawki

i uderzam twarzą (kruchym przekaźnikiem)

o gotujący się lód

planety obcej

rozciąganej wewnętrznym rozkapryszeniem

na twarz upadam

nosem w dół

czołem w dół

ustami w dół

w niematerialny, plazmowy, stadialny

solipsyzm

naszego wspólnego ostatniego kosmosu

w ogrodzie za domem

>>>

Zryw – pasja

zryw – jakieś nadzieje

zryw  – pensja

zryw – ugryzione jabłko

smak,

gdy grzmot – uderza piorun

jesteś w akcie drugim

mięso i kwiat

jak słowo – zarzut,

gdy klękasz piorun – przed tobą

– słychać grzmot z daleka

pasja jak jeździec

kolumna pod wielotonowym blokiem skalnym

ociosanym kiedyś – jak

blok skalny na pochylni – tak

mózg pochylnią gwiazd

kolumna – wymarsz – gniazdo

w świątyni zwięczenia pierze – i

akurat korona

jak słowo – wyrzut

pasja na kolanach

miękki – słodki – kolorowy

a do tego pachnący

jednooki jednorożec jednoręki

flotylla – słowo – piasek plaży

podryw – słowo – zrzut

na gniazda olimpijskie Inuitów

na Gotlandię Gotów

na kasyno Czejenów

na język Czuwaszów

zryw – w kierunku – w kierunku

poćwiartowany człowiek rozsyła

siebie samego – taka historia

zryw – kosmos – wyrwa

– jak brak głowy

a do tego – jabłko ugryzione

piorun – jakieś nadzieje

>>>

Moje skały dla wraków

moje skarby

a to gdzie?

moje wielokrotne nadzieje rozbitków

rzekłbyś?

ale ciebie tu nie ma

nigdy nie wyjdziesz z cienia

kotwic wielkich jak porty

by odsłonić się w portowych kawiarenkach

kasynach mafii choćby tylko

dla starego kapitana

latarnika zaczytanego w księgach locji

przegranego na lądzie bez nieba i wiatru

moje skarby są wszędzie

a to gdzie?

konkretnie na niebie kretów

nawet nie odgadniesz

jak? gdzie? skąd tutaj?

nawet nie próbuj

zmelodramatyzowane popędy kretów

utrwalone trędowatym jakby niebyło

ryciem w gwiezdnych pojawieniach

są światłem dla gospodyń

zakochanych w facetach

przeskakujących kałuże

z kapeluszami, postawionymi kołnierzami

z karabinami maszynowymi pod prochowcami

a ułudą jest dusz kiwanie się w krecich kanałach

zjawisk, stanowisk, opinii

o pieniądzach

moje skarby moje beckettowskie

dzyń dzyń dzyń

w ciszy

i w burzy na morzu

wystarcza na tą jedną sylabę

samogłoskę, odchrząknięcie jakiekolwiek

przestałem czas unoszenia kretowisk na morzach

poczęstowałem mafię czekoladą

przyleciał ptak z hollywoodzkiej stajni policyjnej

a skądże?

z gniazda na wu

i zbeształ gospodynie przed ekranami

ja zmartwiałem

i jak gwiazda wskazałem siebie

– agenta bez przeszłości

z wciąż postawionym kołnierzem

bez przeszłości gangstera

bez przeszłości kreta plaży i portu

latarnią odkopałem skarb ukryty

szkwału

w deszczu

>>>

 

Ten dzień nazwę dniem skali,

gdy jej oczy nie były oceanami

lecz wtedy leśnymi stawami

w takiej skali numer jeden

jest porywem spojrzenia co nagina dąb

a te dwa dni z nią rozmyły postrzeganie

wygasiły patrzenia w sedna

pradawnych puszcz i ciemnych wód

Ten dzień nazwę dniem skali,

gdy jej piękno nie było ciężkie

w gorącym uścisku serca

jak scherzo i capriccio ważki

leśny chwiejny jego krok

przez rzadki mech i rzęsę ze złota

oczeretu kawalkada pędziła przed nami

a za nią jak puch

skala numer dwa

meandry mnogich pouczeń promieni

niezrozumiałych dla trzcin

Ten dzień nazwę dniem skali

w takiej skali numer jeden

jest stawem, który odbił się

od lilii i uwodzenia na zawsze

słonecznego piękna wśród drzew

odbił się w gorącym uścisku serca

>>>

To już nie przystań

dla latającego spodka

pośród łanu litewskiej gryki

nie dziewanna i dziurawiec na wyrzutniach

nie kotły donbaskie ani śnieżne

lecz wierne jak stare psy samoloty

zbliżające nas do końca czasu

gwiazdoloty w potrójnych katastrofach

w wypalonych kręgach

w wypalonej do cna ziemi

w spopielałych kościach

(luminofory epilepsyjnych elipsoidalnych twarzy-dusz)

w której stronie świata są słowa i dzwony

je rozgłaszające jak obrazy

w sanktuariach

ikony komputerowych mistycznych winiet

i pałające serca na randkach

zawsze od neolitu (neolitu od zawsze)

pałające choćby i zakute w stali

nie ołtarz nie pas startowy

znienacka wyłaniający się we mgle

przed pilotem powracającym z misji

do granic cywilizacji

gdzie profanuje się ludzkie ciała

nie przepaście kolejne sąsiedzkiej wojny

zaledwie miedza zaledwie płot zaledwie okraina

zżęty łan pszenicy rzędy kop

na siedem kop osiem wież kontrolnych

miliony strzelniczych baszt i barbakanów

mur wirtualny mur z pieniędzy, interesów

i niemożności

wielkie ptaki krążące nad miażdżoną planetą

planetą jezior krwi

małe króliki miłe jak kaczuszki

siedzą na pancerzach czołgów

gryka więdnie w ustach uczonych

mumie wysiadają z przyziemionych gwiazdolotów

zmutowani jedni drugich popędzają

żywi z przepaskami na oczach

mgła opada nad deltą Nilu

litewskie bociany dostrzegają Cypr

chłopskie dłonie nie trzymają dwojaków

ani dwunastoksięgów

nie wodzą palcami po tabletach

patrzą w niebo dzierżąc zwykłe deski zamiast grabi

to deski ratunku z zadziorami i drzazgami

a nad głowami rakiety bez ludzi

gęgające ideologicznym rajem

spadające z ogniem na polskie pozostałości

>>>

Odwrócony orzeł

odwrócony stołek

przewrócony stołek

po kiblowych procesach

ostatnie rzezie kończą krwawy dzień

minister ociera spocone czoło

teraz już w kraju nastanie spokój

wreszcie ich nie będzie

to ostatnia lista zdrajców

to punkt zwrotny

a jednak

to punkt martwy

w dziejach Polski

orzeł nie patrzy

na sądowe mordy

komunistycznych dygnitarzy

wzrok utkwił

w podziemiu

>>>

To już tyle lat solidarności

a słowo – nie ma

ciągle nie traci na wartości

straci kiedyś? być może?!

czaszka odnaleziona po latach

jakich? czyja?

ma właściciela?

wieczne odpoczywanie

głowie

myśli to nie nagrobek dla niej

ale popatrz, żyją wciąż!

na pomnikach i tablicach

wyklętych zakatowanych

ale czy są dla ich sprofanowanych ciał

miejsca na cmentarzach?

>>>

Tak jak w twoim przesłaniu

słońca zdeptane przez słonie

– przez kogo prowadzone?

kto mógł to zrobić? – przecież nie

Aleksander? Pyrrus? Hannibal?

czas sprawdzić to w zenicie

Tak jak w ekwadorskiej wiosce

na antenie Pałacu Kultury

– Komunistycznej Katowni

zmniejszone głowy

na pamiątkę wydarzeń przesławnych

w oceanie żywych

prądy martwych

dzieci skrajnych łodzi

dzieci skrajnych postękiwań

dzieci polujące z kormoranami

na palach

na wioślarzy

w głównym nurcie

śródmiejskie płetwale w twoim przesłaniu

są ciągle żywymi walczącymi osobnikami

przemierzającymi place defilad wszelkiej fauny

mitologicznej, ludzkiej, zwierzęcej

stukot ich kul i łańcuchów słyszalny

z Pałacu Nauki

– Naiwnie Niewinnej

Starożytne Słonie już wyszły z Krakowa

płetwale wypłynęły z Zawichostu

kto je prowadzi?

Goworek? Gierek? Grabarczyk?

>>>

W germańsko-słowiańskim

zagłębiu zdrewniałych chmur

nad Czomolungmą czół

jak jak jak..

w Himalajach głu.. głupoty

długowłosy, zziębnięty i tak

bezbożny lama

w kołysce lodowców pomiędzy brwiami

zamarzła myśl antyczna

kandelabr Nepalu z napalmem świecącym

spada jak żuraw

na ciemny klasztor Szaolin

nie mogąc się wznieść

powyżej grzywki myślenia

zeszłej nocy drewno skamieniało

ptak się poderwał znowu jak adept karate

bił skrzydłami

złapał wiatru podmuch

religii z grot nieodległego ateizmu

krewki krzyk krewkiego chana z gliny

za pół darmo przebiegł drogę filmową

międzykontynentalną jak gdyby

międzyplanetarną z uwagi na

nieherbacianą cywilizację z prochu i jedwabiu

poza morzem piasku i chmur

gdzie góry nie są czerwone

po wyzwoleniu Afganistanu

grzywka spada na bok

głowa opada na bok

ucho dotyka ramienia

ucho Azji w karolińskim pokoiku

metr na metr pod wieżą Eiffla

myślenie obrażonego mnicha

przepływa nad Himalajami

nie.. nienawiści

gasną zbawienne śniegi Arktyki

wyłączają światła w samolotach

lecących z oka do oka

nos staje się mniejszy

usta sinieją

kaskada snu

zamiast żalu spada na policzki cienia

w lesie zębów zaciśniętych

rozcinanych piłą tarczową informacji

dla dławienia strachem kolejnej nacji ulotnej

żurawie nad Himalajami

zwyciężają zwątpienie Europy

bijącej skrzydłami bez piór

>>>

Wyruszam ze strachem ale i nadzieją

wiszącą kładką

na drugą stronę kanionu

zwanego z góralska

Przełomem Dunajca

na ramieniu niosę pisklę jaskółki

– cały drżę

smok jak orzeł przelatuje nad głową

chce wyrwać mi laskę i latarnię

chce porwać bukłak z winem

chce zabić jaskółczą dziecinę

gwiazda świtu spadająca

z wymarzonego miejsca na firmamencie

pęka na niebie jak bańka mydlana

jej fragmenty jak iskry spadają na głowę smoka

przepalają jego błoniaste skrzydła

i bestia wali się na Sokolicę

to nie jest gwiazda

to zepsuta posowiecka stacja kosmiczna

ze zmumifikowanymi ciałami zauralskich kosmonautów

Tatarzy atakują w tym czasie pieniński zamek

używając strzał i chińskiego prochu

chiński proch dobija chińskiego smoka

królewskie wdowy i białe zakonnice

wzlatują wolne ponad wapienne szczyty jak gołębice

niosę jaskółki córkę do Czerwonego Klasztoru

dziś jest tu muzeum czechosłowackiego komunizmu

zamienione w sanktuarium wolnoflisactwa

i nikt za chińskiego boga nie wie dlaczego

przechodzę ponad spiętymi czółnami

i kajakami z plastyku

płynącymi w mętnym nurcie

dziejów niesfornej rzeki

wszystko kołyszę się pod stopami

i powietrze i deski i poręcze

wszystko, co znam

wszystko, co widzę

wszystko, co czuję

i oryginalne serce kołysze się

śmiertelnie niezmierzoną przestrzenią zagrożone

gdy patrzę w przód

gdy patrzę w bok widzę, że

dziecię uśmiecha się do mnie

już nie jest jaskółką i mówi mi, że

zna historię chińskiego boga

i polskiego opata latającego na smoczych skrzydłach

nad nefrytową górą

bo jest potomkiem pierwszego człowieka,

który zawrócił z Ameryki

w Chinach nazwany Potomakiem Indusem,

co znalazł drogę północną

zanim wody się podniosły

odcinając odwrót

przejdźmy jeszcze raz na drugi brzeg – rzecze

zanim wody się podniosą w Dunajcu

o osiem metrów

zanim pęknie tama w Niedzicy

zanim spłonie od błyskawic ta niepewna kładka

przejdźmy nad Przełomem ostatni raz

i tak wraca on z wygnania do Chin w Europie

a ja wracam do Słowian i Szwabów

do arki rasy niesmoczej

do domu ludzkiego

refugialnego

>>>

 

 

Zewsząd narzekania

stracisz to i tamto

będziesz pił i jadł

nadaremnie

stracisz cokół i rakietę

w perspektywie teleskopu Hubble`a

jest taki dzień, gdy

traci się wzrok

jest też dzień, gdy

zyskuje się szkła polerowane i kontaktowe

nie narzekaj więc za wcześnie niecierpliwie

jak czerwony olbrzym na białe karły

jak galaktyka na gwiazdozbiory niejawne

jak jasno oświeceni w kinach

na ciasnotę umysłową szerokich warstw społecznych

tylko skup się w lądowniku modułu

przy okularze wziernika

iluminator z luminoforem nie kłamie

obrazy w bulaju ziemskim nie kłamią

jesteś wybrańcem tłumów

zobaczyłeś to pierwszy

bogowie mediów są sceptyczni

ale co to za bogowie wyciosani z technologii

bez imperiów pozaziemskich zaledwie stratosferyczni

zawieszeni na jakichś chmurkach

ponad szczytami gór ledwo ośnieżonych

na jednej łajbie orbitalnej kołysani mniemaniami

weszli w ruch obrotowy z orbiterami

krążą wokół czegoś czego sami nie stworzyli

patrz, jak się wzorcowo traci prędkość i wysokość

A ty powiedz –

nie będą indyjskie słonie

patrzeć nam w oczy podczas ablucji

nie będzie baktryjski lew

łypał na nas jak na Roksanę

nie będą dekańskie krowy

zastępować karolińskich świętych

my narzekając na osy i psy

rozczulimy roboty rustykalne

lecz myślące od czasu, gdy

bogowie chmurni przestali myśleć

a nawet istnieć

A ty wiedz –

gdy Sokrates umierał

cykuta stała w dzbanie

na centralnym miejscu Agory

jak wino w Kanie

przynieśli ją tutaj jednak niewolnicy

A ty zrozum –

człowiek zrodził się z przestrzegania innych

przed groźnymi przedmiotami w przestrzeni

jak prawdziwy Duch

i z narzekania nie na brak jadła

ani świętego spokoju

ale brak prawdziwego Boga

w politycznej perspektywie Hubble`a

>>>

Na temat tej afery

 

wypowiedziała się dziewczyna na fejsie

na temat tej dziewczyny

wybuchła afera na fejsie

na temat samego fejsu

nikt nie może się wypowiedzieć

bo nie istnieje taki twór ani słowo w żadnym języku

ani to byt realny w wirtualnym świecie

ani vice versa

wygłaszane, zapisywane, zaklepywane w necie

jak słowo tron w Polsce – afera

– aczkolwiek byt niewirtualny

Na temat moich dłoni

mogę się wypowiedzieć twarzą w twarz

z nimi

mogę opowiedzieć historię niezłą

o nich, o ich czynach, o tych dziewczętach

co ich dotykały czule

o owych-onych gestach-skinieniach

nie wiem, dlaczego mogę je utrwalić

na murze, desce, papierze, w węglu i stali

w jakiś sposób

dłonie gesty-miny – moje manifesty?

tak, to one oto!

ale po co mi one po śmierci

w pamięci sieci niezmierzonej Nieogarnionego

nie baczę na słit focie na fejsie

z ręki i lustra

Nie ma takich słów na klawiaturach i w zecerniach

w słownikach, na przyciskach, w prompterach

na pewno nie ma takich słów jak i wielu innych

bezgrzebalny bezpalny pościsk selfociak

ale afera jest i to wieloznacznym

fepaństwem, ukrytym niepaństwem

abezpieczniackim, proprzestępczym, atwarzowym

trybem machiny – w Polsce

w zegarku jakiegoś dociskacza foć do twarzy

wysyłka, pakiet, studio pod, bez i nadwyborcze

nie jest aferą okraść ludzi z pieniędzy i godności

w prasie, necie, w pracy i na wyborczym cmentarzu

na umarłej ziemi marzeń nadziei prawdy

nie jest przestępstwem uśmiechać się

do okradzionych przez siebie za życia

w kinie, necie, w pracy i w katakumbach mediów

za życia całego lub jego części

nie jest, bo nie ma takich słów

jak profejs, afejs, podczas i nadczas

Na temat tej afery wypowiedział się

opiekun stały blogerek paniątek lajkerek

a one płakały by ująć tym stalkerów

płakały z całą grupą ulubieńców władzy, płakały, płakały

a oni się wypowiedzieli krótko: precz

one płakały, bo użyto słów, które nie istnieją

w ich języku

oprócz nacisków słownych są dla nich drony falliste

gadające, obłapiające i kolorowe jak etui

etui afery jest zawsze kolorowe i słodkie

nikt nie widział ożywionej prawdy

w pigułkach, kulkach i klockach postów

są jak twarzowosztuczne organizmy blag

twarzoksiążkowe myśli blagerek i aferałów,

w których nie ma słów tylko samfałsz

chociaż takie słowo jak fejs nie istnieje w Biblii i Mein Kampf

chociaż jest drogą do Megiddo zakłamania pojęć ostatecznych

nieunikniony jest los martwych memów słodziaków fejsa

a fe!

stalkerzy – wizjonerzy świata bez fejsa:

owak i pustak

>>>

Więc jednak

to nie tak

więc to nie tak

jak w książkach

jakie było pierwsze i ostatnie słowo na Księżycu?

więc to nie tak jak na uratowanych taśmach

więc to nie te nagrania

jakie będą pierwsze słowa na Marsie?

więc jednak to nie tak

jak w Księdze Rodzaju

pierwsze słowo było dotykiem?

szept był tylko tchnieniem?

zanim przebiegł swoją drogę

z Ziemi do Księżyca

z Księżyca do Marsa

z Marsa do Bazyliki

wiary w słowo

przedwieczne

więc jednak słowo?

więc jak?

>>>

Smoleńsk, Uchta, Pieczenga

Smolnik, Uherce, Polańczyk

ludzie osmaleni węglowym pyłem

ludzie uchwyceni w locie śmierci

ludzie pieczeni w ogniskach

ludzie polewani gorącą smołą

ludzie wbici na pale

ludzie zjedzeni przez współbraci więźniów

ludzie nabici na sztachety na płotach

ludzie zamrożeni w ziemiankach

ludzie zasypani w podziemnych leśnych bazach

ludzie rozerwani przez konie

ludzie jak smolne szczapy – płonący długo

ludzie jak umorusane małpoludy – charczący

ludzie jak pieczone kartofle – czerniejący

ludzie zlikwidowani na zawsze

ludzie rozczłonkowani na zawsze

ludzie rozdzieleni na zawsze

ludzie wyrwani na zawsze – z ciał

nienawiścią – grzechem

ostateczną daniną dla ducha Północy

przybywającym w powiewie cywilizacji SUP

wszędzie superior

wszędzie interior

śmierć wszędzie

w imperium

– ja

 

>>>

Głogi jak czołgi na przedpolach

naszego miasta zamarłego ze strachu

przed mroźnym powiewem zimy

rozpalają silniki

gotują pociski burzące spokój

twoja twarz jak owoc róży

twoje ręce jak pędy tarniny

zastygłe w gestach z przeszłości

twoja sylwetka kołysze się lekko w oknie

właśnie sójka odleciała

unosząc w dziobie czerwony pocałunek jesieni

jej krzyk zabrzmiał jak larum

ręce się poruszają, usta rozchylają

gestem przyzywasz mnie

mój czołg sunie powoli na gąsienicach chłodu

ośnieżony skręca w twoim kierunku

jest coraz bliżej

kolczaste zasieki z książek i serc

nie zdają się na nic

koncentracyjnych przedmieść wczorajsze bastiony

padają pierwsze

głogi i róże splątane bitewnym wichrem

nurzają się w białej zamieci rozszalałych pretensji

by po chwili stać się jednym płomieniem

jednoczą się w koalicję przeciw zimie

miasto miłości znów triumfuje

w cierniowej koronie

na pewno przetrwa do wiosny

>>>

Nazywam się Konrad Kordialny z Dzięcielina

 

zawsze miałem chrapkę

na wzloty, z reguły gdy dzień się nachylał

w przeciwieństwie do sąsiadki

nieregularnej obrończyni mniejszości

w encyklopedii odnalazłem

definicję słowa – „chrapka”

– moje jej oczekiwanie

zdziwieniem znalazło i sąsiadkę

zbudzony tuż nad ranem

z legalną już chrapką na byle nagrodę

dla świętego spokoju kucnąłem

za firanką i zasłoną niepokojąco modernistyczną

za szafą w salonie z wieloklawiszową fisharmonią

za mną było pierwsze okno siódmego piętra

zjadłem coś niejadalnego tej pięknej nocy

zakończonej właśnie

można było powiedzieć – nocy

aczkolwiek okno miało wygląd

kibica – patrioty,

co woła – jutro pod zegarem

notabene w słowniku języka polskiego

słowo – „noc” – znaczeń miało wiele

znaczeń i synonimów

a wywodziły się one głównie

z określeń chęcińskich łupek marmurowych

spojonych zaklęciem kiedyś

i zaklętych w świętych kolumnach narodowych

a obecnie

więzienno-jarmarcznych wciąż sowieckiego pokroju

z czasów dla mnie nie kordialnych całkiem

chociaż żyłem w nich jak Konrad Królewiecki ze Świerzopina

nie znając batożenia panien

nie znając ulistnienia w ogrojcach chłopców

nadwątlonych wól w sercach żaków

jak na Kraków w rezerwacie

tak na ziemię miałem chrapkę

na własną ziemię

nie na kopiec

nie na jamę

nie na ziemiankę

nie na wyspę, łachę

a poletko raczej

nie pruski a ruski już był miesiąc,

gdy ona wzbudziła pragnienie

bezkonne, bezowocne jak huta

topiąca Marzannę z Brennej w Sanie

zamiast żelaza z Troków

Konrad pozostał w moim imieniu

a wolność wzleciała i zaległa na Litwie

na zawsze

>>>

W przebaczeniu ułudy

szukasz zagubionego pyłku

jak trzmiel

wielokondygnacyjne kwiaty

wystarczają ci na teraz

brzęczysz i mruczysz

tak bez słów

sabotujesz każdą noc, w którą

kwiaty pachną równie bogato, co w dzień

i bardziej kwieciście srebrzyście

pachną z wykrzyknikiem pełni księżyca

ułuda słów wypowiedzianych

prawie znika jak cień o północy

jesteś owadem zespolonym

z własnym oczekiwaniem

nocnym trzmielem zgułą

i robotnikiem pańskim trzeciej zmiany

z miłości mamroczącym

na betonowym murku w wypalonej donicy

w glazurowanym ogrodzie

plastikowego oczka wodnego

gdzie księżyc pozjadał

twoje karpie złociste

niemoty

słów ułudy

>>>

Wzburzone wody płodowe zerwały pępowinę

zatopiły i odcięły od Stwórcy

wewnętrzny świat

chcę być jak arka patriarchalna

dla jednego chociaż wylęknionego

małego smutnego ptaka

zwiastuna przetrwania

lub zmartwychwstania rasy umarłej

i domu ludzkiego

Europy obrońców

każdej spragnionej życia

cząstki

aminokwasu

tchnienia

uczucia

myśli

nadziei

wznoszący się

książę wśród lilii

po potopie śmierci

>>>

W głębinie tęsknoty

ryba głębinowa

z lampką na głowie

z zębami jak szable

kolczasta nadęta

jak ja

czeka na podwodną erupcję

wulkanu

(siebie w zaginieniu)

Atlantyda jakaś

(Atlantis platonis samotnis idealis)

sto lat tęsknoty

starożytności legendy

Zmieniam się w rybę

na powierzchni

łykam piach powietrze i ludzi

zdychając w sercu miasta

śnięty z braku wody

twojej miłości

zdycham z braku ciśnienia twoich oczu

i nadmiaru światła wewnętrznego

(jeżeli eksplodowanie można nazwać zdychaniem)

wokół trzęsienie ziemi świeckich

łysi premierzy potrząsają

miastem państwem metrem sklepem

jak grzywką

rozedrgana cała Atlantyda

nowożytna latoś

nie moja nie

zato ostatnie moje chwile

na rynku starówce deptaku

przy fontannie na klombie

nie przychodzisz

nie zbliżasz się

pękam powoli pijany powietrzem zakazanym

tęsknota rozdziera powoli wnętrze

ból wychodzi przez usta

a w nich szable

słów niewypowiedzianych

>>>

 

Martwa droga ludzkości

w korytarzach wyżłobionych w nienawiści

(stalowo-śnieżnej planowej śmierci)

morderczo wytapiana poprzez białe pustkowia

powolną rzeką żeliwnej surówki

wypływającą ze zmarzliny jak krew więźniów

(planowych spustów z martenów Magnitogorska)

tu na krańcach człowieczeństwa

perfidne kłamstwa spuszcza się do formy – czaszki

potem koronuje się złotem odlew zimny

kompletnie nienadający się do ukoronowania –

cierniem

odlew skupiony w atomach –

metalu

(tak jak zapisano w planach pozyskania – spokoju)

Martwa droga ludzkości – na północ

dla pozyskania wszystkiego kosztem ludzi, zwierząt i roślin

ale nie kosztem atomów

bo te są niezależne od siebie i nikogo

i nigdy nie będą martwe

tak jak ludzkie myśli

Martwa droga ludzkości – na wschód

myśli wyżłobiły ją z Semipałatyńska do Norylska

dla życia we własnym ja bez horyzontu

(zaplanowanym do końca

a więc martwym od samego początku)

>>>

Jutro już zabrzmi głos śniegu

będzie wielkim wołaniem

i chórem w hymnach lub odach

nadejdzie jak płomień białego nieba

bez spektrum lub halo

głos śniegu spokojny

jak moralne prawo w każdej szarotce i limbie

jedne drugich brzemiona poniosą płatki

okiełznają na wyżynach pogardę

bogów Północy, którzy są strachem strachów

odwieczną błyskawicą zniewolenia

nie ludzi radosnych w dolinach

jak wicher budzący śmiechy

rozsypią po świecie śnieżki

jak kule stalowe i miedziane szyszki

pieśni wieków i dudnienia płetwali

księżyc zgaśnie jak grzech ostatni

zmysły zgasną jak płonące lasy

chorągwie namiętności potargane świerki

postrzępione historią czasu

na drzewcach kości zmienionych w lód

zamieć ożywi myśl

załopocą bogatych królów sumienia

ich giermkowie, ich wojowie, ich dwory

pojawią się w przepychu

w granicach zapomnianych wiosek

trolli i elfów, hobbitów i śpiących rycerzy,

w które zmieniły się udawane kiedyś postaci

kosmiczny wymiar upadku świata

w baśniowość egzystencjalną

niezastygłej wciąż w konfliktach planety

będzie miało kolejne

zlodowacenie Europy

lecz nad zatrzymanym wodospadem materii

będą wirować stale śnieżynki uczuć

szepty nadziei

>>>

Już nadeszły czasy ducha

czasy łez z najczulszych hamaków

pajęczych

sercowej tkanki

gdzie wykluwa się uczucie jak pisklę

kosmiczne, niebotyczne, energetyczne

widziałem dzisiaj swoje odbicie

w lustrze, które przemawiało do mnie

słowami ze szkła

lecz szkła kolorowego

płynącego w marzeniach świetliście

zupełnie innego niż wczoraj

te ścielące się po atomach dźwięki

same się naznaczały

wiarą i wiatrem

widzeniem i wkradaniem się materię,

która jest jednocześnie ideą

jak gdyby duch wychynął z serca

jak gdyby serce wypuściło gwiazdę

zrodzoną w kokonie delikatności

a skrzydła dla myśli i działań były ogromne

bez przegród bez ogrodzeń

bez dźwiękoszczelnych gumowych barier

zasłon kwadratowych uszczelnień

zorza była motylem

albo motyl wydał się tak ogromny

ściszyłem krzykliwe zdziwienia

zobaczyłem miłość na drugim planie

miłość słodkich nastolatek

w kształtach gitar i harf

ani to aniołowie

ani to zwierzęta

jak gdyby ludzie tyranozaury deszczu

w chmurach z samych tęcz

(w dmuchawcach, w okowach)

dzisiaj znowu zasłabłem przed lustrem

na trzecim planie padał deszcz gwiazd

rozpadały się światy

ukute przez słońc wirowanie

a ja nie mogłem dosięgnąć swojej ręki

w lustrze nawet

a ta trzymała koło ratunkowe

biały kwiat, który był gęsim piórem

rozwinąłem księgę chcąc dokończyć

myśli proroków

lecz tylko kwiatem mogłem postawić znaki

duch się zniecierpliwił

duch się uniósł

duch uniósł mnie

poza wszelkie ramy

westchnąłem głęboko

zerwałem delikatne tkaniny serca

wszystko, co kołysało się na niebieskich hamakach

runęło w dół i rozsypało się u stóp

mojego kamiennego pomnika

ze spiżowymi oczami

>>>

Światy, światy, ile światów?

wielkoformatowe, równoległe

ciągle banalne i tak

na przekór stwórcy

pomimo rozlicznych talentów

energii zapisanej

w historii, ontologii, mitologii

ciągle banalne jak ruch i gest

mylące strony i czasy

światy, światy, światy

niesamodzielne

>>>

Ja już dawno oniemiałem

i nawet wrażeń mi odmówiono

by stworzyć ją na piedestale

zakupiłem podium i tron

lecz to nie zadziałało

potem nabyłem baldachim i feretron

w Lasku Wolskim jak Bulońskim

puściłem latawce z jej podobizną

w zachwycie nad tęczą nad kopcem

nikt nie zniżył się do lotu mojego latawca

onieśmielony dziwadłem jak chmurą chimerą

jej włosami

chciałem w pochodzie ponieść fotografię

mojej królowej

jak przygłupawy aktor i sportowiec

ponieść jej marzannę przez celtycki Kraków

i krzyczeć – na Wawel na Wawel,

chodźcie z nami, chodźcie z nam –

ale było za wcześnie

wraży przywódcy stali na trybunie pierwszomajowej

a wrażliwi robotnicy jeszcze byli na mszach z rodzinami

tylko Pan Bóg wychyliwszy się z chmurnego krzaka

pytał – jaka to dziewczyna? jaka?

wtedy pokazałem portret i oczy

własne oczy

sam Bóg poradził grzmotem

– wyrwij serce, do Wisły wrzuć –

co uczyniwszy odetchnąłem

pod wrażeniem

domknięciem ust

>>>

Nazino – dantejskie piekło wierzbowej wyspy

stworzone na krańcach cywilizacji

dla ciałożerców przez duszożerców dwudziestowiecznych

odczłowieczone bytowanie szkieletów figuratywnych

w ramach specjalnego planu zaludnienia Syberii

Martwa droga nad kołem polarnym

– szlak wyrąbany zardzewiałymi oskardami

w ułudzie racjonalizmu z centrum komunizmu

do… nikąd

poprzez głód, chłód, knuty i białą śmierć

skoncentrowaną w obozach 501 i 503

kolejowy szlak znaczony dziś już tylko zmurszałym żelastwem

w subpolarnym bezludnym bezkresie bezmyśli

znikająca nagle w porostach tundry kolejowa trasa

jak śnieg w czasie odwilży nad Obem

jak ludzkie istnienia – pękające pęcherzyki piany

na powierzchni napiętnowanych sądów

nierealna inwestycja jak człowieczeństwo planistów Moskwy

Nazino i Martwa droga – dzieła sztandarowe

Stalina fałszywego proroka i zbawcy Lucyferii

– mitycznej wręcz krainy bezbożnej myśli

czerwoni ludzie zmieniali w niej ludzi wszystkich ras

na wszystkich poziomach śmiertelnej bieli

w czarne fantomy – posągi wykute w lodzie

jak słupy soli Sodomy – świadczące, pilnujące

niedojedzonych ludzkich ciał i nienieckich reniferów

legend o dobrych chęciach wodzów pseudonaukowej rewolucji

dające świadectwo ostatniej walce duchów Północy i kanibali

Nazino i Martwa droga – kręgi, pentagramy, symbole

pieczęcie faryzejskie na grobie Bolszewii

>>>

„Gdy w górze niebo
nie zostąło nazwane
poniżej ziemia
nie miała swego imienia
zaprawdę stworzę istotę
człowiekiem ona będzie
trud bogów będzie dźwigać
by odpocząć mogli”