03 | Styczeń | 2021 | Alek Skarga Poems

Styczeń 2021
Pon	W	Śr	Czw	Pt	S	N
	1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30	31

Archiwum dla 01/03/2021

2021

Posted: 01/03/2021 in Wiersze

Ze względu na was – 2021 – Alek Skarga — Ridero

*Na półce sumienia*

Cykl dreszczy przechodzących w drżenia

na skalnej półce sumienia nad przepaścią czasu

nie taka ona straszna, mniej zapewne niż czas sam

cykl dreszczy nie omija lat, pór i wieków

jest nieodłączny, to skromne dźwiganie strachu

i ustawianie doniczek z passiflorą na tej skalnej półce

to już rutyna, tylko rutyna

postżołnierska mitręga z zaciskanej pięści wyzwolenia

rozkwita w doniczkach zadośćuczynienia

a nawet hekatomba ojczyzn obronnie wygasłych,

wpadających żyźnie do milczenia o stabilizacji,

cokolwiek drżącej jak wszystkie duszy uczucia

nie patrz w dół, o nie, nie ze strachu i przerażenia

nie z medialnego wybawienia

nie patrz w dół na skalnej półce sumienia

nie patrz z klęsk rozbawienia

możesz być tam, gdzie wzrok nie sięga

w przepaści a nie w lotnych butnych dreszczach

znowu i znowu, ten sam

już tęskniąco stworzony kwiat dla mas

*Kataklizm onirycznie sensualistyczny*

Kałuża nektaru kwiatowego

na płatkach korony złotej kielicha tegoż,

oto zasupłany niebieskości system łąk a priori

w przydomowych klombach rozwija rozpaczliwie

swoje integralne w senności elementy obrony,

przed skazą uwikłanych w wojny odpowiedzi robotów nocy,

nektar rozlany z pucharu szczęścia owada

po wielokroć dobrego, jak onaż matka natura sama

zemsta robotów już opłakujących ziemię

wynajętych przez bożyszcza dni systemu kosmicznych mąk

aligatorów inżynierów w elementach cieplarnianych

gazów destabilizacji ostatecznej rozwinięta,

się ziszcza,

oto ginie ostatni motyl popołudnia logicznej ludzkości,

oto czołgi wieczoru wjeżdżają na podjazd plagiatów,

kataklizm onirycznie sensoryczny sensualistyczny

letniego rozwijania dywanów pierwotnego strachu,

na trawnikach i liściach smołą nieustannie zlewanych galopuje,

jak ludzik z gry, wymyślonej w delcie myśli oderwanej

tak właśnie galopując marmurowiejący,

tylko dla zabicia zielonego czasu

*Lustro 3D*

Trzymam lustro 3D przed sobą

na wyciągniętych rękach

jestem niespójny wewnętrznie

to widać gołym okiem w nim

zbyt wielowymiarowy, wielopłaszczyznowy,

wieloręki, wielomyślnie wielonarządowy,

wielokrotnie wielopokoleniowy, wieloszczegółowy

w rozległościach wielu za mną zbyt rozświetlonych

łunami luksów znikąd laserowych

a wokół mniemań zagubionych w wietrze słonecznym

miliard lat temu powstałych profile.

Które pokolenie ważniejsze,

słuszniejsze, bitniejsze, bezprawnie słuszniejsze

to z lat sześćdziesiątych końca wyostrzone, czy może,

to z pierwszej dekady nowego wieku zamglone?

które zgorszenia w skrzywieniu brwi prostsze?

a które zachowania przeszłe w oczach pokrętniejsze,

służące uniknięciu akceptacji, w wyrażaniu dezaprobat?

w lustrze 3D na wyciągnięcie ręki

lustro owe nie kłamie, aby?

a piąty wymiar poza nami, poza nim

poza tobą zestalonym, już spójnym,

nie płaskim, jak sztandar na wietrze wieczystej prawdy.

*Kosa – symbol – dla jednego*

Na norymberskiej ławie oskarżonych

poeta nie zasiadł żaden

nie było ich też wśród pilnujących zbrodniarzy,

choć wszyscy wyglądali pięknie,

lub raczej przerażająco schludnie,

poetyckość umknęła z natchnionych niegdyś twarzy

i nostalgii przy tym nie było zbyt wiele – ale była w ogóle

weny ani muz, tylko złowieszczy wyrok na przedstawicieli

a poeci w pasiakach, w ciałach dziewczynek z Podlasia

pobitych, zgładzonych, z abstrakcji odartych

wyprawili się na sąd nie norymberski a ostateczny,

w poprzek narodów na skróty

poeci zasłużyli na litość stagirycką chociażby

a naziści na sprawiedliwość logiki,

ale sędziowie półśrodka zawiedli

ze łzami w oczach zaciętych kamiennie jak wargi sfinksów

poeci umierali w rozgrzeszenia wszystkich fenolu

żołnierze wolności niknęli w cierpieniu czyści jak łza

pilnowali w posągach symbolicznego wieszania nazistów,

a śmierci forma stanęła pomiędzy nimi równie piękna,

piękna jak?

piękna tak,

jak Malczewskiego kosa

jak Malczewskiego

kosa tylko dla jednego

ponoć oślepionego

*Ze skały Tarpejskiej Kapitolu*

Znamię sługi twego zakonspirowanego w gałęziach wiosennego westchnienia,

które jak wierzba babilońska rozkołysuje się nad mglistą rzeką powrotu

niech wyróżni cię tym, co wskazuje biegnącego przed legionem Sabinów

z wieści o nadchodzącym jak kwietność zwycięstwie pełni twoich oczekiwań

w sumieniu niech się rozkołysze

nie strach przed nią a łagodność brzasku uczucia nieziemskiego w pokorze

sunącego mgłą nad łąkami, ku światłości słońca zenitu dziejów twoich

błogich jak sprawiedliwość dla niewolonych

to znamię, to łaska czasów w pieśni okupionych walką o nich

napisanych na i dla prowincji dzieciństwa wspólnego predestynowanego

widzianej jakby ze skały Tarpejskiej Kapitolu

przez patrzącego na wskroś zdrady w czasie upadku

*Przeciwstawne starożytności*

Ze zmierzchów jak z brzasków

wyszli pobici cywilizacji żołnierze,

a raczej ich cienie zdeptane

Feniksa lotem rozpoznają nadzieje

zacumowały okręty bitew kupieckich przegranych

w zamierzchłych portach pancernych

czekają jak w Pearl Harbor na nowe dni

nad Jerozolimą przestały krążyć złorzeczące smoki,

stalowe, pokoju niegodne

naukowców wywołujących burze dziejowe spaliły wyziewem,

a słupnicy na balkonach zamieszek, jak orły odnowy

ruszyli na przegraną Obiecaną Ziemię

kotłują się brzaski wyciosane ze zmierzchów dni

z burz, jak z wieży Babel wyrywają się cyklonami,

niosą żołnierzy pokoju

na bitwę ostatnią w Megiddo

przeciwstawnych starożytnych filozofów

*Własna życia paruzja*

Czy pieczęć życia, czy uzdatnienie do wolności,

czy oczekiwania na szczęście?

to wszystko w tobie zmienia się w ciszę

głęboką ciszę zmierzchu uczoności

za wszelką cenę

umyślności, zmyślności, uzasadnialności pędzących

za metafizyczną miedzę

znękanych wysiłków logicznego serca

tonącego w płomieniach tęsknot do pełni

za dniem odchodzącym w – jaźni

za ciałem wyśnionym w – ja

za duszą w skale wykutą w – i oni

nie tylko jej – Ziemi, ale i twoją – chaty

czy deszcz, czy śnieg, czy błyskawice,

słońce twych wspomnień horyzont czerwieni

na progu sieni jesieni iluzji

własnej życia paruzji

*Prorok znużony*

Znużony po unicestwieniach wizji

prorok zasnął w swoim eremie z kart

prorok był wróżbitą w przeszłości,

utrzymują znów, że takim pozostał

błędne ognie w jego chacie zwiodły

niejednolitego króla,

który jeńcom tam uczty wyprawić chciał

skonsolidowany opór jego jutra usiłowań

w dociekaniu publicznym wziął

króla poddanych wiernych góry,

góry władz upadły na próg jego chaty

nazywanej tylko przez uczniów eremem

gwiazda zaświeciła nad jego karierą

przekonał się do króla i poszedł na wojnę

z pokojem

z samym sobą dobrym

z królestwem niepokoju roju

w ustach wciąż trzymając oszczep prawdy ameby

stanął w pierwszym szeregu

hoplitów najmitów stanów wojennych etycznych

przepowiedział, że

historia sądzić będzie,

on nie

– prorok znużony jest

*Malwy w słoiku dziegciu*

Zadośćuczynienie malwy w słoiku dziegciu

zebranego z konkretności brzóz światów wielu

przetworzonego w pożądliwości odwiecznym maglu

bezosobowego grzechu-machiny

brutalnej skończoności przekazów sielskich, które

nie okazały się do końca, o zgrozo,

nieskończoności symbolami malw na owocach sadów,

jak stoickich kubistów na placach euforystów, jak skansenowych florystów

malwy okiełznania smaków, nie barw, zaistniały w pamięci artystów robotów

gotowa reprymenda makat cesarzy upiornych

rozognionych imperiów kuchennych skurczonych ponownie

do naparstka na palec tych

haftujących ogródki przydomowe kwietnie pojęciowe

na osnowach nieżyciowych nieb po burzy przedprożnych,

sfrustrowana haftująca męczy się w głębi osobowej tęczy

i tonie w depresji własnego snu o potędze ludzi kwiatów ideałów

budzących ją lekarstwem na epok bóle,

co jest jak dziegieć niesmaczne

*Twist z Dzikich Pól*

Skoczny twist, trochę zbyt gorący i zakręcony

jak na melodie wciąż skutego Pokucia,

gdy nawet na u nas na Ponidziu wiosny nie ma

tańczymy z braćmi twista imperialnego

powoli przechodzi on w sprośnego kankana wschodniego

skończymy w przykucu? przysiadzie?

a może hołubce wycinać będziemy śmierci

i poszalejemy jak dońscy Kozacy

z harmoszkami w zębach, z koniem na plecach,

z szablą i piką w plecach, albo głową na nich,

jak mordercze róże Boscha w ogrodach wojennych rozkoszy

twist to zmienny, dziwny, nienaturalny

schodzimy do parteru, łapiemy się za bary

(chwyt, mostek, suples, przerzut, i tego…),

a niektórzy za łby nietęgie

skaczcie śmiało mniejszościowi bracia

w krąg taneczny susa dajcie

w bagnach Polesia już rozbrzmiewa muzyka dzika

z Bukowiny się stacza, by za porohami w trawach

aż po horyzont osaczać

na fujarce gra wciąż ten sam pastuszek, kolejny Baćka

fajerka pyka jak fajka (prymka to zmyłka)

fajerka w ziemiance rozgrzewa jak twist

i zegar w okopie bije, bim, bam, bum, bum

przelicza się Patruszew, Prigożyn i Putin

(potem wylicza, rozlicza i milionom więźniów nalicza trybut)

– mówi w cerkwi wnet: jest nas tylu a tylu,

mamy rakiet i czołgów tyle, milion stuł

(nawet tancerzy, którym gramy wielu)

a twist z Dzikich Pól kręci ludami Tymczasowego Pobytu

kreśląc na piaskach lotnych odwieczne kręgi ludyczne

zmusza i nas do wygibasów jak zima, pogańska kołomyja

rozbadana.. rozbawiona.. rozogniona propagandą sukcesu

jakichś niepoprawnie zadufanych, nie pora dnych sowietów

*Agens i Agentyw*

Studniowe skrytolubne imaginacje umysłu

studniowe jego wyczekiwania ośmiornicze w nieutuleniu

apokaliptyczne niestrudzenie imiesłowy jego wypowiedzi

i to jednego dnia, sądnego dnia,

gdy usta zamilkły na stulecie wiernych

w głębokim jarze uśpionych nadziei

studniowe skrytolubne dęby przeinaczeń

kosmologicznego języka

niereagującego na bodźce imiesłowów

lęgnących się w pieczarach bezdomności

wszelkiego zapomnienia uczuć

miłości jak sezam rozbójniczy

acz skarbów pełen po brzegi

– odeszły bez wypowiedzianego zaklęcia,

jak ona

*Kubistyczny deszcz*

W swej kumulatywności nagiej spektakularne zbyt

zakończenie pojedynczo padającego deszczu

skupionego wyłącznie na parasolkach mężczyzn

w smutnych oknach jakichś galerii odwrotnych,

ale nawet takie mocne krople zakończyły byt

jak kule ołowiane w czaszkach kolorowych żołnierzyków muzycznej ascezy,

przechadzających się świątecznie w bramie poszarzałej renesansowej zimy

(tak, w bramie gotyckiej galerii!.. pojawiła się renesansowa zima)

kołnierz w pelerynach męskich postawiony

tylko po to, by nie rozpoznano, i tak nie do rozpoznania twarzy

tych, którzy patrzą w okna niewiernych kochanek zazdrośni

błąkając się w nie swoim czasie kubistycznym

dystansów społecznych afektem skumulowanych

w pojedynczym życiu paryskim rozpraszanym

ukochanego dzieckiem czytelniczym jak deszcz awangardy

*Na całej połaci łez*

Łzy gorące, łzy płynące,

łzy niebieskie, łzy tęczowe

na całej połaci łzy

skurcze stopy, skurcze warg,

skurcze brwi, skurcze policzków,

skurcze palców, skurcze serc,

skurcze na całej połaci uczuć

zgubność łez, łączność łez

letniość łez, zimowość łez

skurcze ufności zgubnej wewnątrz, tak

bezwład stóp, bezwład rąk

znieruchomienie serc

łez tykanie, łez skamieniałość

łez łkanie, łez bólu wypłakiwanie

na całej połaci osobliwej twarzy

skamieniałość nierozpaczy bólu wypłakanego

na zawsze, na zawsze, na zawsze

posąg miłości bazaltowej zwycięskiej

na całej połaci łez jeden

*Zaufanie Polaka*

Skroplone a potem zdigitalizowane bierwiona z ogniska dyfamacji

w ampułce niby piekła wciąż płoną po jego publicznej aklamacji,

ten smog, ta mgła wszechogarniająca, obezwładniająca,

oblepiająca, w wyziewach smocza,

zawieszona teleologlanie, choć nihilistycznie na szyi narodu,

w pendrivie na smyczy Kremla zaklęta, jak amulet na rzemyku,

nawet nie wiesz ile energii negatywnych ze stosu

może wywołać w człowieku posługującym się nim,

który nie darzy drugiego Polaka jakimś zaufaniem piastowskim

*Konsternacja*

Konsternacja, ja w ty i

konsternacja, oboje, oni wszyscy jacyś inni

pąs, róż, zmierzch w policzkach twych

i oczach moich też róż snu

zsunęłaś delikatnie wazon naszej historii z kominka okapu

no, więc, nie złapię go, nie mam zamiaru

niech leci de Chirico w Pamukkale

w hetyckie pismo zmienia się obraz mitu,

a my,

my w oni,

oni w eposy przez ślepców wyśpiewane

tudzież konsternacja naszej dwuosobowej nacji, a ta

nie powstała ze skorup jeszcze

dobrze, że nasz Abraham nie zawrócił do obcego Ur

gdzie ziggurat pychy powstał z mułu

a Tygrys mój ostateczności pożarł Ganges nieostateczności

zaryczał jak brzęk uderzającej o posadzkę wazy

i ta ruina Jerycha powiedzmy emocjonalna

taka ta konster nacja

*W jaskini rozświetlonej*

Skorzystaj człowieku niemy, niewierny

na niegdysiejszych ułudach szczęścia delty

bądź jak łowca turów i jeleni w brązach cały

i wezwij imienia sztuki,

pozostaw oblicze słońca po sobie, w jaskini,

a twoje żebra niech staną się łukami napiętymi

dla pokoleń niemych kolejnych

zjedzonych lodowych braci

przy twym ognisku światłych na Syberii

kredą zaznacz niecność swoją od Kaukazu po Aniuj

i wzdychaj do duchów z kolei żelaznych zesłańców

potrząsając bębenkiem i głową w warkoczach zamieci cierni

w kręgu zaklętym umarłych epok

zardzewiałe żurawie nad tobą, nad górami stoją sputniki

zorze nad mamuciątka mumią,

a w śniegu udeptanym plama krwi anioła

płaczesz? w ułudzie szczęścia płaczesz! kamiennie?

porwawszy się na sumienie w jaskini rozświetlonej

sztuką zardzewiałych kamieni, zmurszałych piór mitu,

spatynowanych niecności pistoletów i pepesz, płaczesz żelaźnie?

w katedrze góry zakolnej zmienionej

w galerię smolnych dołów honoru

*Maszyny słów polskich srebrnopióre*

Maszyny słów polskich srebrnopióre

startują w Opiniogórze

zerwały się, jak z jezior gęsi stada

to będzie jak szarża Bezpryma nieobliczalna

obliczalnego Chrobrego syna

moje myśli łabędzie gonią historię kluczem wiolinowym

napędzane jak drony mini silnikami

nokturnów mazurków polonezów muzyk

z baterii czerpiąc ust energię religię

maszyny srebrnołuskie ryby startują w Ostródzie

zerwały się, jak konie przy saniach w czwórki sprzężone,

jakby na widok watahy polityków swobody

łypiących, czkających, warczących na Mieszka kościoły

moje myśli takie święte wyrwały się, by biec im naprzeciw

trzaskając jednorożców kopytami,

salwując się wzlotów rybitwami, podskoków batalionami,

zastygającym w kamień polującym żurawiem śmierci

cny zamęt w zawieruchę dziejów ptasich się zmienił

ze zwierząt pozostały wacht ślady,

a ja poturbowany

stoję na drogach plag wczesnych jak pomnik

kamienny grobowy

dzisiejszy pierwszej drukarskiej pamięci maszyny

*Mówcy pych*

Sążniste przekazy w omnibusach nieograniczeń treści

nie maleją z krwistym upływem sensu nawet

zmierzch już ideologiczny a oni mówią, że

są jedynymi przedstawicielami zwierząt

zręcznych, mówiących władz

mówią więc, mówią, że chcą powiedzieć, że

będą mówić stale, bo

wolna mowa ich wyróżnia panów

(fakt mowa wyróżnia mówców)

aczkolwiek rośliny sensowniej się komunikują niż pych filozofowie

(biochemicznie naturystycznie, nie ksenofobicznie mizognisitycznie)

i co, i ich prawda sążniście wynagradza sąądy.. (sagi krwawe)

tak, sądy osądzą sądnie

sens maleje?.. bardziej?..

niż

sukcesy sukcesorów na płaskowyżu myśli nieograniczanej

sensem

turbo bezsens śmiga,

gdy na pych prawda łże

*Pangrecki i pansłowiański*

Okołoróżane nimfy polubień zawyrokowały

o mojej niesłowiańskości,

to ich sądy niezależne, acz efemeryczne

a błękit mojego nieba wytęsknionego

jest taki, jaki jest – pangrecki, cudzy, blady

w liściach akantu szukałem i odnalazłem, fakt,

to, czego nie skrywały pryzmy i rabaty czaszek niemych

asyryjsko prawych jak liturgii poprawność

samarytańskie zdrady ołtarzy na nic, gdy słowiańskość

nad sobą się lituje

ze słów w deltach wyszedłem przecież

ku wyżynom zdrad wszech otaczającym, i cóż?

na wyżynach imć pani śmierć wśród róż!

nie wsadziłem jej niemo na swoją oślicę

ani na T-34 Rudy,

nie opłaciłem karczmarza, by

ją pielęgnował na Kremlu lub w Berlinie

wziąłem hebrajską, raczej aramejską kosę

i jak przybysz nierozumiejący fraz ściąłem jej głowę

i oto cisza zakwitła oliwkowa wśród świata piramid

na cmentarzach toposu

żywych jak nigdy winnice przejętego pankosmosu,

tak ja pansłowiański z płomieniem wolności w ręku

lubiany tylko, tam gdzie pieprz rośnie

*Płaćcie za bajek rewolucje*

Zemsta pierwsza i druga komediowej postaci z bajek

to nawet nie była ulewa odwetów lecz żarty

zamierzchłe jej kompleksy śmiechów jednak nie warte

datowane na późny wiek siedemnasty

już wtedy postać owa knuła z wartości prześmiewcze kwestie

w rolach obrazoburczych jak oka mrugnięcie,

gdy autor ówczesny jej bajki

w pończochach i pantalonach w paski chodził,

a nawet w perukach pancernych jak kaski

kpina ukryta z prawd to inteligencja świata – dowodził

Zemsta komediantów odwiecznych

uknuta była w wątku antycznego nobilitującego mitu

tak, jak dzisiaj mówi się – Troi odwieczny wróg,

tak uiszcza się opłaty za odnośniki epopei,

niebędącej niczym innym, jak tylko kłamstwem

wykreowanego nagiego bohatera, jawnym

oświeconego opata opiaty, jak owe opłaty,

odbierać trzeba jednakowoż u wejścia w mit

czytelnicy dwudziesto pierwszo wieczni, czytając robotów bajki,

płaćcie za rewolucje odnowicieli ówczesności w teraźniejszości bzdur

nawet za rewolucje przyszłych marzeń skrajnych dominantów

bez skrupułów wizji i natchnień wyobraźni bogów fikcji

taperów słów nieruchomych głów w skały wbitych,

w tym tych wyjętych z głów toporem powagi:

nie przebaczamy prawdy

*Ikony porównania*

Nie tylko Montparnasse, ale Kraków w okolicach dworca

nie tylko Montserrat, ale Kalwaria w okolicach Wadowic

są twoje

takie porównania są trafne

zestawienia miłosne pełne sztuk, akuratne

zespolenia piękna, jako takiego, pojedynczego

z narodowym postrzeganiem, słuszne

jak Ambrożego, Ireneusza, Franciszka myśli złote

wszechmiejscowe wszechczasowe wszechobecne

nie pamiętaj, ale trwaj

nie zachęcaj, ale bądź

w.. powszechne

trud historii tworzenia piękna jest

równy trudowi jego odkrywania

po wiekach, prawie

skoro ruch pędzlem jest równy

ruchowi piórem gęsim, zawsze

– nie, więc enter amen

zakończy poszukiwania wyrazu na Antypodach

i ukróci swawolę gdybania

o krańcach Wszechświata słowa

w kształcie ikony

porównania prawdy

*Nagła cisza zdrady*

Różowe papierowe wstążeczki

wijące się jak padalce nagłej ciszy zdrady

na pomarańczowym tle godności spokoju

ponad błękitnym blatem łąki

jakby wymyślonej przez dziecko autystyczne

gwiazdeczki białe konfetti pokory spadające

w purpurę swojego rozeznania

lotu zawsze beznamiętnie materialnego

ponad zielonym obrusem

magmowego napięcia sumienia

wertującego wciąż tęczowe byliny zaszłości jesiennej

na tle wstającego księżyca pluch i zmór

ze ściany srebrnej od sufitu po podłogę

niekryjącą gobelinem głębi niesnaski już

jako w szarości mrowień żalu tkwi

od czasów nadętości językowego błędu

błędu synonimu pogardy

to kołacz nierealnej podzielnej palety

– przepraszam teraz i tu

*Skonfundowany*

Skonfundowany stetoskopowy detektor

i emiter stroboskopowy nagłości w sekundach

w kącie szuflady życia czeka na napraw przemiany

w nawykach biegłych w lat oddanych postępach

niknie jak sonda opuszczająca zmroku galaktykę

w zaciszu ponad łomotem dni przekuwających lęki

jak dzwony w ciałach otwartych milknące

słońc obce elokwencje w zwrotach zbyt powolnych zachodzące

doktorów pocztowców obce nieodebrane awiza

służy zagładzie głów kosmicznych zamkniętych jak szuflady serc

skonfundowany przez żyjącego niestałe ja

*Natężenie hałasu*

Natężeni hałasu w lukratywnych przyczółkach namiętności

było zbyt duże,

to wiedziała ona i skręciła wzmacniacz

siły odśrodkowe w subiektywnych

trochę zbyt ekskluzywnych czułościach

eksplodowały w formie strukturalnych brył magmy

skrywanych pocałunków ujawnionych

i skończyło się jak się skończyło

podwórkowa parada wyrzutów własnych jej krągłości

i jego sumienia skończoności

przeszła przez podwórza powojennych ruin

gitary użyte zamiast karabinów maszynowych

ucichły i nie wybrzmiał hymn galaktyki

tej miłości, do której mieli dotrzeć

pozostało dziecko Voodoo – ich wspólny pobyt na Balearach opętany

i co się okazało, hałas zmysłów był powodem strachu,

lecz nie epidemii strachu

strach w silniku odrzutowca spłonął

metalowy akrobatyczny jej odrzutowiec?

tak, ten sam! och, rozmowy

– tak, spadł w ciszy postmiłości przed blokiem

*Wytyczne skierowane do somnambulistów*

Wytyczne skierowane do somnambulistów

w zakresie sposobu erupcji samoświadomości zła

nie będą efektywne

tak, jak presja na gwałtowne odrealnienie snów

w kołach zbliżonych do wyznawców kwadratur kół,

kół muzycznych w kolorach pór,

nie będzie oddziaływań skutecznych dla lukrowanych głów

wytyczne dróg prostych zmienią się

w pustowyrazy pustosłów pustogłów

w pustostanach po aquawyparkach medialnych oligarchów nocy

a dzień zeswatany z możnowładztwem duchowej niemocy

zarobi na swoje fantazje w nocy

też, dzień zeswatany z możnowładztwem

zarobi przemowami w lodówkach na swoje świetlne fantazje!

i ktoś za dnia rozkaże.. precz – folie zła, ha ha ha

ze studni życzeń biedaka

wytyczne przepompowane do cna

*Dekapitacja*

Smutno mi Boże,

uchwyciłem właśnie nienawiści topór lecący przez świat

zatrzymałem go nad własną głową

i wbiłem z mocą

w pień ściętej brzozy, czerniejący przede mną

przerąbałem na wylot kamień na niej leżący

przeciąłem jak hubę

z pnia wypływały soki

jak woda

z kamienia popłynęła krew

jak z poranionego ciała

smutno mi Boże,

wypłakany ze świata grzech

tylko jak łza jest

to jeszcze nie przeszłości dekapitacja przecież

(a krew?)

*Dzieje inercji sukcesywnej*

Skuteczne niezdeterminowane niczym

wklęsłe działania machin zużytych w bojach o głowy z brązu

wybrzuszają dziś nieskutecznymi ejakulacjami,

ku nieforemnym murom depresji

w alegoriach żelaza sztuce obronnej służąc

istne manewry zaczepno-obronne kotłujących się pragnień

ludzi powstałych z kamieni łupanych

zwanych fortecznymi wolności owocami delt aluwialnych

pragnących determinacji myśli kosmiczno-informatycznych,

które lądują na planetach bezideowych

i w ciszy wymiotują dziejami inercji sukcesywnej

miotając słabowite głowy z brązu z gór Prometeusza

ku dolinom żyznym jak miłość, która ich wiodła

mimo plag do postępu źródła

*Kustosz znudzonych dni*

Kustosz tych znudzonych dni

pracę twórczą zamyśla

sam rzeźbić zaczyna w czymś plastycznym jak myśl

tak na początek, szepcze do siebie

kustosz dni umykających z ogonem podwiniętym

tworzyć zaczyna dzieło własne

rylcem, dłutem pogłębia rowki w eskapicznie nakreślonym

westgraficznym projekcie ornamentalnym własnego cienia

kustosz dni policzonych pomiędzy zaginione

nagle odkrywa w sobie pragnienie ponownego ich zaistnienia

w brzaskach, blaskach i nieprzewidzianie rozgrzanych

wsamopołudniach dni jak szczwany lis umykających

rzeźbi zapamiętale w czymś bardzo plastycznym

czymś, co samo wpadło mu w ręce

rzeźbi w wenie z laku i nadziei

w wenie ziem i słońc rzadkich

niespodziewanie przydatnej

*Uniki logiczne*

Platona rozbieżności demokratyczne w ciągle nadmuchiwanych czasach,

które pęcznieją od lat tysięcy, i pęcznieją, i pęcznieją,

kiedyż staną się wielką bańką mydlaną w tęczy?

– są cytowanymi przez polityków unikami logicznymi,

czyżby dezyderatami lajkoników, smoków, marionetek,

i temu podobnych matrioszek Stalina,

zabawek umierających dzieci na Atlantydach?

– a rozbieżności, jeżeli chodzi o dobro mogą być obrazoburcze

od Platona do Kanta.. i dalej, dalej,

filozofowie są na usługach imperiów światła,

co patroszą ich jak matrioszki w przedszkolach dorosłych figur

albo szklane kule ze sztucznym śniegiem opadającym na chmur drapacze

w ogródkach przedmieść i siołach ojczyźnianych – dziwne

dlatego ojciec mój powtarzał XIX-wieczny slogan reklamowy rewolucji,

na bazie rozumu – „filozof z morskiej pianki, on ci”

na bazie filozofów – stróż pilnuje składowiska złomowanych ciężarówek wojen

były i są to ciężarówki – do przewożenia pianki udawań i mrugnięć okiem

no i czasem neoplatońskich rozbieżności, które są kolorowymi balonikami

maszerujących z Moskwy do Paryża ze śpiewem kolejnych Międzynarodówek

– u celu ich właśnie to: „sorry,.. że potrząsnąłem milionami”,

… „że się rozsypały ich serca jak zigguraty Sumerów”

po wybuchu XX-wiecznej bomby atomowej..

za, a nawet przeciw… wysuszone idee

*Dwa noże w plecach*

W plecach dwa noże, skołatane życie – mówisz,

czyż nie?

no, dobrze, skołatane życie wbija nóż pamięci

apokalipsa twoich wypowiedzi, a może

odsłuchanych debat o wolności i dobrobycie sen

(bez odpowiedzialności – w TV i w Internecie)

skołatane życie boli jak nóż wbity w serce – mówisz,

czyż nie?

a ty masz aż dwa noże w plecach

nie odwracaj się tyłem do przyjaciela – śpiewało walijskie Budgie

i dwaj jeźdźcy nadjechali – spuentował Dylan Noblista

a dwaj w Biblii pozostali – pamiętasz

pamiętasz, tak – w latach 70-tych, tych latach

przyjaciel jest powodem śmierci (przyjaciel życia zbytni)

życia wychwalanego zbytnio

życie jest przereklamowane – tako rzecze Putinista (siegodnia)

i wbija nóż, wbija ostatnich na pal, śmierci jest powodem –

medialnej – no, niech tam

przyjaciel jest powodem choćby alienacji

przyjaciel głosuje za wykluczeniem, odrzuceniem, eliminacją, anihilacją,.. (– ciebie)

przyjaciel, a może brat, a może świat ich, nie twój

braterskie życie skołatane, jeden nóż

– a drugi?, a może drugi nóż to jednak chwalebna śmierć

nie pokładaj ufności w życiu.. – na wizji, na fonii

pokładaj ufność w życiu.. a priori

– ukrytym przed przyjaciółmi… sztuk walki

*Paradise*

Zmurszałe poniekąd są już te nieokiełznane wypowiedzi,

jakby sprzed lat burz buntu i powiewu dusz bezkresowości

deszcz zrobił swoje

nie wnikniesz w sens i składnię tego,

nie do sedna obrazkowego, roślinnego, figuratywnego,

co było jądrem ludzkości jest ciemnością cywilizacji,

deszcz ciągle pada symboli pustyni,

a rozchwiane beznadzieje w oceanie są tych przemów

i gestykulacji wściekle nieorganicznych

nie schronisz się w kopule palców

złożonych kiedyś w półkule serca,

kopuła ma dzisiaj znaczenie inne, na ulicach,

na placach, na wiecach przeklętych

rzucono wiele słów na wiatr, wiatr wwiał je do wojen komody

wiatr przemian, wiatr, co przemija, przemielił,

sproszkował nas po kres cnoty,

choć w ideach stwardniałe księżycowo-atomowych

przekaz zmurszał generacji rustykalnie festiwalowych luminarzy

krzyknij do idących aleją z pieśnią na ustach:

wolność wól, wieczność ciał, myśl, Ave Satanas Paradise –

zatrzymajcie się..

– teraz to już nie jest ha, ha, hi, hippie happening,

to złocony głaz, to piramid zawartość, echo okrzyków mumii

– Oo-oo-oo, oo-oo-oo, oo-oo-oo

*Wiatr od Ur*

Makroaluwialne mediany niedoinformowanych prekolumbijskich amonitów

determinują odbiory prehistorii w skorupach niemedialnych hominidów

efektem niskich ferroidiomalnych pozłacanych uzewnętrznień internetowych słów

w antracytach komórek zastałych są pływy amerykańskich uniesień

powodujące zamykanie niejakich trombocytów

na jakiś czas nietrwały w przekaźnikach starej epoki

zwanej przez astrologów wewnętrznymi podszeptami

gwiazdozbiorów zaklętych w deltach pierwotnych funkcji

takich jak instynkty numizmatycznych Europejczyków

makroaluwialnej woli zdeterminowanych amonitów nie znano dopóki

nie powiał ciepły wiatr odnowy osuszający wilgotną glinę w Ur

*Kometa uczucia*

To nic, że czarny skrawek nieba

tak wbija się w twoje złociste spojrzenia

nie odwracaj oczu, nie przecieraj ich

niech źrenice nabiorą barwy permanentnej prawdy

ukrytej we Wszechświecie tam jak błysk

będą się kumulować skołatane gwiazd epizody,

kumulować w jedną czystą opowieść dusz,

scenariusz filmu nadziei dla zgorzkniałych domowników Hiberny

zamkniętych w niekończącej się kopule zmierzchu

bez wyobrażeń zbuntowanych zórz,

bez smutku dla egzystencji ekliptyk mateczników,

bez wpływów księżyca dla oblewających serca pogańskich mórz

oczy niech wypełnią się jak studnia burz

otchłanią czystych pragnień, która nie kłamie, gdyż

czekaniem na nie wypełnia czas, a czas prawdy nastanie

film życia się wyświetli, gdy nadleci pierwsze kruche uczucie,

pierwsza kometa uczucia

*Ona*

Stworzyłeś ją z niczego

nie było jej we wnętrzu dzisiejszego jestestwa

znakiem nie była ani całopaleniem przyszłych cywilizacji

była przechodniem między aniołami

postępu niewidzialnym tchnieniem

ciszą ani próżnią nie była wszechświata

złudną raczej nutą

akordów oktaw arii akordów

brzmień gwiezdnych wiatrów

ciszą siebie nawet nie była

więc stworzyłeś ją z niczego z sielskich zórz

w wyobraźni tłumów ostatnich na Moria

wyobraźnia bytem nie bywa

a ona stała się nim

więc odkupieniem nie będzie

zew miłości zawiedzionej w dumie

lecz ponad gwiazdami pokorna sama ona zakochana

torturowana uwięziona na zawsze w niej

*Ekspresja nadrealna*

Skromne odyseje ekspresji nadrealnej

w jazgocie uczuć niesłyszalne a nośne

i obładowane treścią intymnych dźwięków

o znaczeniu kosmicznym dla atmosfery uczuć w galeriach tęsknot

w licznych kołtunach noblistów, w koronie jedynego cezaro-cara,

rytuału krokach ukryte jak nieznane, nieoczekiwane znaczenia

wyrwać się niemogące ekspresje

lotni mistrzowie znośności brodzą w błocku oczekiwań władz tego świata

a władze tego świata zanurzone

w oczekiwań niejasnych, niekolorowych marzeń – toną

maszyny klekocą, te z lat sześćdziesiątych szalonych zbyt

i buczy coś, jakby nadlatujące bombowce

z ichnich nostalgii wylatujące ku dżunglom niepocieszonych wściekłości

z trudem maskowanych przy sztalugach powszechnych irracjonalności

ustawionych na alejach metropolii, które zapadają się w nas

sztalugi stoją na resztkach asfaltu nad przepaściami

a my ekspresyjnie machamy warkoczami

choć są to warkocze komet nie wiemy,

czy coś z tego wyniknie dla nieastrologicznej już populacji?

*Solarnie solidarnie*

Historyczne i bursztynowe nadzieje

spełniały się w coraz wyrazistszej wierze

tak mocnej jak czerwień

tulipanów pod Arnhem i maków pod Monte Cassino

kto był Polakiem (choć raz), ten wie, o czym piszę

kto nie był, zapewne jest zszokowany kolorystyką (ową)

strój historyczny strzelca jest ważny dla wywodu szlaku

równie ważny, jak anturaż i multiplikowany krajobraz duszny (Samosierry)

tak więc, o nadziejach pisać można głodnym będąc (jedynie) czegoś

i z zziębniętym jak noworodek dziś a Norwid latoś

o nadziejach pisać można w grudniu w stanie wojennym permanentnym

i w euforiach objawionych maja i sierpnia i kwiatów na bramach ich

a ja piszę o nadziejach minionych dzisiaj pacyfistycznie ekstremalny,

jako malarz batalista warszawsko nie poukładany,

imiennik, dzwonnik, kołodziej czasu, obecny

gdy Ewa otrzymała nadzieję w Ablu wszystko stało się jasne

gdy wam jej brakuje znaczy, że

błądzicie w ciemności własnej lecz obcej bitewnie

niepoukładani w pokojowym układzie własnym solarnie solidarnie

*Szyszynki instynktu*

Lotne imperia używające stacji kosmicznych stacjonarnych komicznie

są dzisiaj tu a jutro tam, gdzie pieprz i wanilia

imperia są z naturą w konflikcie,

choć stroją się w szatki zielone, udając morświny i glony –

polityczne Persefony

obiegają świat z kłamstwem dwu, wielojęzycznym

wielorękich diw sziw, rzeźbionym komórkami nieludzkimi,

jak dłutami diabła Boruty

w duszach indywidualnych pozbawionych twarzy osobniczej

jak radary i słoneczne baterie rozwinięte w kształcie kwiatu lotosu

ustawionych czule na propagandę żałobnie

nieokiełznanych przekazów szyszynek instynktu

*Mniemania ego*

Mniemania ego

mieniące się w słońcu przemówień przywódcy,

nieobliczalnego acz ukrytego snów ludzkich skrytobójcy

w szarych strefach demokratycznej ery pokutującego

za grzechy skromności człowieka, skarabeusza ciszy bezwolnej piramidy

lochów umysłowych nieokrzesany i-luminarz zachwycony spazmem jego

ze szczytu zigguratu kłamstw odpowiada okrzykiem wabiącym wolne światło

dla idei zmieniających się szybko

w anty idee – własne.

Mniemania ego

mieniące się iskrami z popiołów zapatrywań na rolę przywódcy,

testu mnogości poddaństw w myślach rozróżnianych,

są jak szczepionki z konglomeratami niewoli błędnie aplikowane,

gorączką kłamstwa leczące prawdy,

niewoli bezświetlnej nieprzezwyciężalnej

w słońcu odbijającym światło – własne,

odbite już raz od księżyca: ja najbardziej pierwotne.

*Światowe Prządki*

Światowe Prządki, Światowe Erynie

wszystko, co obce stoi na polskiej granicy kamieniem zdecydowaniem

przybiegły na szczudłach bocianich, przywędrowały z nielitościwych krajów

jak drozdy i gołębie wędrowne śródziemnomorskie na fali wolności wiatraków strachów

Polacy, jacyż oni zdziwieni, jacyż zdezorientowani, z siół, osad uchodźczy

wybierają bezpieczne zakątki w sobie, a potem wybierają ich potwory

wybierają grzech ugryzionych jabłek w smartfonach pierworodnych

ostateczny/nieostateczny post, profil, strona, byle polubiona

a potem Polacy, jacyż rozentuzjazmowani każdą perłą rzuconą przed wieprze,

wybierają się w drogę za cyrkowymi feniksami i czerwonymi pingwinami

po zatrutą rybę Jakucji w europejskiej konserwie strawności

Erynie szczerzą kły na granicach, Prządki odrzykońskiej zemsty

telewizja jest ich pełna, tak jak gadających o karze głów w KE

Internet też, w skośnym, lewitująco tępym Tik-Toku

to uśmiechy, to wolności maski, to makijaże naszych snów

– maszkarony skażonych sumień

kły, gęby, celebry tek, paznokcie, cele Brytów, Scytów rzygacze

prowadzących z zagranicy towarzyszy oficerów poruszające tatuaże

byliśmy młodzi – stwierdzają rodacy dzieciobójczy – wybaczmy wszystkim, wpuśćmy je

Prządki, Ariadny, Hestie.. a.. to prawdziwe anioły Syberii – krzyczy reszta

one Erynie zostaną unicestwione – to sny, to sny, to mity, przesądy, wyrzuty

i Prządek nie ma – to hologramy, to wizje, to po unicestwionych pył podświetlony

granice zmienić, granice znieść wszelkie – program już jest bez zemst i kar

wypełnimy nim nasz firmament głów a sobą-kometą jego treść

Erynie łamią już szlaban graniczny kruchy żal

orkiestra gra hymn jak Odę do Hybris

Polacy podnoszą kurtynę nowo dziejów –

wolność, wolność, gaża, gaża.. za .. wojny swąd

*W kawiarni galaktycznej wilczycy*

Kosmiczne mega trendy w klubokawiarni galaktycznej wilczycy,

ty jeden ostoisz się nie podrygując na płaskowyżu Orionid,

pod cieniem bliższych Okeanid wytrwasz niemodny

strusiowe cele primadonn spiralnych katastrof

w dumnych przyzwyczajeniach mgławic

są teraz dla szczerych wymiarów okrutnie tendencyjne,

w swych celebryckich pozorów urojeniach,

jedności nieokiełznane w naiwnościach odwołalne

stój, wytrzymaj, kiedyś te kamienie z papier mache

przestaną lecieć na ciebie,

to dusza stanie się lawiną dla pragnień,

które z kosmicznych staną się mikrokomórkowe

jak w skali pentatonicznie ludzkiej nuty,

dźwięki w pasażach akordów snów wyrwanych

z ogrodów wyobraźni i rajskich czarnych dziur,

w galaktykach prawd sierpniowych ciał

stój, pokaż nieumalowaną kometami sław twarz

i prawdziwej odwieczności kreatywnej kły

*Spowiedź u Anny*

Zmuszony zostałem do ekspiacji przez Słowackiego

krzyknął z pomnika – tusz

i zaśpiewał basem polski hymn z XVII wieku

około północy przewróciła się beczka dziegciu

wtedy, gdy Słowacki śpiewał już nietypowo, falsetem

wichry historii od kolumn sejmowych i Sejn nad Marychą

wywiały w pole ducha Niniwy w popiele

duch przeleciał nad moją głową z brązu

na Krakowskim Przedmieściu stado wron z Jodłowej Puszczy

wtórowało wiatrowi krakaniem

kolumny już maszerowały, gdy

gramoliłem się, złażąc z pomnikowego cokołu,

szukając nogą podparcia, trafiłem w końcu na tablicę Mikołaja,

znów przytwierdzoną na szczęście

uznałem: skoro naród kłamie, ja

pójdę do spowiedzi zań do Anny –

szczerze wyznam, że jestem miłośnikiem światowej muzyki idei

i wszystko inne, co jest prawdą o mnie,

skrzywdzonym poecie i filareckim, acz grzesznym narodzie

od Sejn przylecą w końcu wtórne pomruki wzruszonych potęg,

jak łoskot zwalanych Samsona ramieniem kolumn w Gazie

gorszące wrony odlecą na południe,

znikną w sieciach na południowym antycznym Zachodzie,

po lekkim skręcie nad symbolicznym Wawelem

przetrę oczy, rozgrzeszony

przetrę szlak, na czele rozgrzeszonych

przetrę szlak, ku dumie ducha niedorozumianego

Słowacki wciąż śpiewać będzie zadośćuczynienie u Anny w kruchcie

tak Armagedon pleśni nie pojawi się razem z Apokalipsą Hedonii

i nie obali kolumn ducha z powstań granitu

na szlaku się śpiewa, a śpiew wieszczy jest jak mleko i miód

z Sejn do Megiddo – tusz

*Alternatywnych koniunkcji zgubny przypadek*

Alternatywnych koniunkcji zgubny przypadek

jest jak element brakujący w niszy

teologicznych poszukiwań wątpiących w wolę,

a wola jest miejscem wykluczającym przypadek,

osowiała, choć nadęta, wciąż wola cichociemnych filozofów

jesteśmy anachronicznym dziwolągiem natury, jeżeli tylko

zamiast antenatów postanowień wstawimy wolę, która mówi – nie ja

– nieuciszoną rozkazem z niemych gwiazd,

a wola mówi: alternatywa to świat,

a świat z chmur pada jak: zjednoczeń wszelkich koniunkcja

i zatapia w odmętach wolę poszukiwaczy dna

miejmy oceanów całość przed oczami,

ale jak puzzle kropel złożoną z wól,

które są rydwanami fal zwycięstw

nad wykluczeń złych przypadkami

*Coś i nic, noc i świt*

Jaśnieje nad nami w marszu wszechobraz świtu,

miłosnego nocy pogromu i jej nestoriańskiego mitu

jedni nazywają go Damoklesa mieczem

inni nieuchronnym włosa zerwaniem

my trzymamy w rękach otwartą Biblię Postępu

a tamci sięgają po tarcze hialitowych oczu zamkniętych na głucho

my nazywamy świt świtem, światło światłem a grzmot grzmotem

wiedzący niewidzący to tamci, znów oni, nazywają go tępym młotem

wpatrzeni w swój zmętniały strach w sobie bez roli na scenie

ale jutrzenka zagląda w oczy już nie chatynek i całych egalitarnych siół

ale jutrzenka zagląda już w oczy hut, smartfonów i elektrycznych aut

piorun życia nie jest mieczem Damoklesa wyłącznie, lecz też prawdy włosem

on spada wciąż i wciąż na embrionalną noc

– mówimy: ale taki piorun ma moc

kruszenia niewidzialnych słońc,

noc nie istnieje jak zło, nie jednoczy coś i nic,

chociaż z jej próżni wyłania się dobra świt

*Pralód*

Szpilki sosny wakacji wspólnych dodajesz do siebie

nie matematycznie

szpilki pachnące żywicą lodowcowych tysiącleci

ciemnozielone, kłujące jak iron maiden na żywo

ośrodek centralnego odczuwania nakłóć

zmieniał się w samą dźwięku świadomość jak nóż

i choćbyś szedł z muzyką jak Orfeusz

przez te wieki i te odległości ducha

wypływającego z pra pra pralodu

nie odwrócisz odczuwania ciepła

nie zmienisz przeszycia istotą materii obcej

w przeniknięcia twoich emocji dreszczu

nawet w myślach, które są tylko białą pustynią już

zapomnianych w przyszłości nadziei nie zmienisz

na wierne jej serce zastygłe bursztynie twych łez

pieszczone dzisiaj w twoich gładkich dłoniach

jak w satynowych rękawiczkach

*Splendor legionów*

Splendor z mgły, dla mgły, we mgle, nad mgłą i pełnią

splendor, czaszka biała w szponach sowy

splendor wieków wojen,

owinięte w gazetę codzienną ludzkie życie,

jednak jego splendor w czasie owiany nieoznaczoności mgłą

idźcie tam – krzyczą wodzowie do legionów

stójmy tu – krzyczą legiony do wodzów

mija czas na ścianie napisów, gazet-hieroglifów,

mija czas mgły, ludzkiej potęgi

z tysiąca tysięcy los szary wyjęty, z pomiędzy pieniędzy,

z pomiędzy kaźni – są ich miliony, miliony szponów, miliony otchłani

dziwadła odwinięte z gazet w perłach naszyjnikach,

w złotych diademach kłamstw, kolczykach propagand czaszki białe

wiejadło w uzurpatorów rękach

splendor w rękach demiurgów czasów wspomnianych

upadłego na zawsze wiek człowieka złoty

mija splendor legionów z mgły

*Z konieczności*

Z konieczności dzielą nas oczy

oczy są dzielne jak kot uroczy

kłóciliśmy się w tańcu letnim

puszystym jak dzień dmuchawca

ty z widokiem na morze,

a ja jak zwykle bez żadnych widoków wygnańca

może zatańczymy się do cna w tym elit kurorcie

wtedy dziewczyny Prousta nic mnie już nie będą obchodzić

twoje oczy wypiją to morze, na które patrzą od lat

zanurzone w moich beznamiętnych kocich snach

patrz tam, to mój żagiel nurza się w odmęt

i znów zmartwychwstaje,

jak te panoramy gasnące na zachodzie,

jak taniec w nas, taniec w szarych, szarych nas

dzielą nas oczy nocy, a łączą oczy dnia

odsłoń jeszcze raz firanki powiek jednym ruchem myśli

mojej myśli o twojej miłości – konieczności

*Powstanie z kanap*

Idę aleją stonowanych pieśni komunistów

wszyscy wieszczowie wygnańców kanap idą za mną

niosą sztandary od manifestów, epopei i dramatów, od bied i wiar

idziemy wieszcząc aleją stonowanych pieśni Wajdelotów Tweetów

kierując się ku urnom, murom, bramom obronnych miast

skazanych przez wieki złote na walkę z barbarzyńcami z gór zawsze

najazdy epikureików skrajnych są oczywistym zaskoczeniem wygód średnich

– wieszczowie dobrze to wiedzą selfiąc

każdy ma przebudzenia kuszę i strzałę jedynie, dwa w jednym – jak smartfon

jedną strzałę z diamentowym grotem wykutym

w jaskiniach królów plemiennych central

i tyle, nie dla obrony, lecz przestrogi

nasza grupa polubionych wygląda jak zespół metalowy hardcore

– na torach tramwajowych w czasie sesji zdjęciowej

idziemy wśród barbakanów, wież, blank, bron

i panoram bitewnych 3D w ulic tle

aleja stonowanych pieśni kończy się mocnym tweetem, obscenicznym wręcz

i wychodzimy poza mury miasta

wieszczowie wygnańców kanap, w tym ja

zdejmujemy maski, wypuszczają strzały w górę z kusz

ja zdejmuję skórzaną kurtkę nabijaną ćwiekami miedzianymi jak dach z blach

zzuwam glany razem z kolorowymi onucami progresji

powiewają wciąż sztandary od manifestów, epopei i dramatów

poza murami miasta nieujarzmionego, zdobywanego i niszczonego

wchodzimy powoli do czerwonej rzeki na chrzest, chrzest pokoju, pokoju rzecz

wiatr gra na organach rudych chmur, gór, burz, zmienionych dusz

szorstkie akordy spadają na umęczoną żółtą ziemię sierpów i mikroblagowania klisz

anioł wirtualny unosi hologitarę, gdy wieszczowie odkładają kołczany

obok leży stos bezużytecznych kusz, gdy wchodzimy

do prawdziwej antyspołecznej klatki

po spożyciu sztuki jak zagadek antyczne smoki

*Dalila w snach*

Czyżbym znowu musiał określać ten stan?

od zapachu spalonego wawrzynu po migotanie powieki

dźwięku w jaskółczym gnieździe

mikrofalowej ułudy strachu nigdy nie odnalezionego w rozterce

okrzyk zawiedzionej drużyny piłkarskiej

i odzew zmęczonej kompanii reprezentacyjnej

zgrzyt fałszywego klucza w zamku skarbca

alert prezydenta wszelkich zagrożeń:

w spojrzeniach nieokiełznanych ona może być twoja

ona nie będzie twoja w czułości, ona dla ciebie nie istnieje w szeptach

ona jest poza czasem – dotyków twoich,

ale kaprys zły istnieje jej, to ty

ponad zwierzchnością śmierci rozpamiętywany smutek w snach

gest odwróconej gwałtownie głowy i spazm: Dalila?

*Zbędny czas*

Znajdź mi ten czas, kochana

w twojej torebce i w ogóle

to stwórcze porzekadło stwarzające nas

zajrzyj do torebki, kochanie, co jest jak Wszechświat

znajdź mi nadąsany czas rozbudzający w mgłach

tak, w twojej torebce kosmetycznego bytu niebytu.

Zaniechaliśmy (a szkoda) tych taktycznych

fotowoltaicznych poszukiwań w niej jedności specjału nocy

i zgubiliśmy światło, przestrzeń i czas, a w nim,

twoją wszechwieczną torebkę

ciągle w niej szukałaś siebie, może odnajdziesz mnie

choćby bez przywołania, po omacku

teraz, gdy w ciszy mówię już tylko sam do siebie.

Znajdź mi czas miłości, który runął w przepaście

tuszy, szminek i kluczy do pomadek, lusterek, lakierów,

któż wie czego, no i hałasu natrętnych gadżetów słów

znajdź mi w tej otchłani zbędny czas.

*Mądrość*

Stworzenie świata to przy niej szczegół nieistotny

stworzenie świata materialnego bynajmniej

przy niej starożytność przechodzi w dosłowność jutra

płacz w dobro duszy a dusza w istotę łzy

ona jest piedestałem wieczności

nie jest to odkrycie stworzonych, to oczywistość świata a priori

przyroda jest zniczem, płomieniem, w którym spala się niewiedza

a wiedza zamysłem energii wydobywającej dźwięki, zapachy, muśnięcia

z niebytu poruczonych, by zeznawać w obronie bytu,

tych stojących przed majestatem miłości

stworzony świat już się nie stwarza, choć emanuje, pulsuje i drga

o ona tak, wciąż

– gdy spotkasz to rozdwojenie w sobie – bądź

*Dni prześnione*

Koralowa płyta tektoniczna

przesuwa się w swej niepowtarzalności

nasuwa się na moje oczy jak powieka nieskończoności

tkwiącej we mnie natury

oczy drżą jak włosy podczas jazdy na rowerze z góry

oczy widzą jeszcze pomarańczowiejące Antypody

myśli w mojej erupcji jawajskiej nieustanności ruchu

choć są nocne, jak tylko może być noc w Nowym Jorku

czarne technologicznie jak wygaszona stacja smoczego metra

koral dominuje w śnie, który przychodzi

wnikając w tęczówek brzask

zagłada biało-czarnego dnia postępuje od dna

moje dziecięce wspomnienia wypływają jak manty

wczorajsze uprzedzenia i nienawiści stadne lewitują w koronkach

zatopionej dawno rafy bólu

koralowe dni prześnione wstrząsają mną przed ocknieniem tuż

*Skok*

Możecie się śmiać z Konstantyna, że

czekał do chwili życia ostatniej

żeby się ochrzcić i chrztem siebie i Rzym z pogaństwa wyplątać

możecie mówić – rozgrzeszony kabotyn

ale 313 rok jest rokiem, w którym

ludzkość uczyniła gigantyczny skok

w kierunku nieba bytu realnego a poprowadził ją on.

Możecie się śmiać z Nixona, że

zaplątał się w wyjaśnieniach afery i zeznaniach

jak we włóczkę bezmyślnie kot

możecie mówić – stanu kabotyn

ale 1969 rok jest rokiem misji Apollo 11, w którym

ludzkość uczyniła gigantyczny skok

w kierunku planet i gwiazd a poprowadził ją on.

Możecie się śmiać z Kaczyńskiego bez auta i konta,

że we włóczce europejskiej polityki się całkiem zaplątał

jak wyemancypowany kot jego

możecie mówić – polski kabotyn

ale 2020 rok… to ponad przepaścią kryzysów i katastrof skok

to za nim poszła Europa, gdy zamarzła ropa

i ożyła zorzami o sobie gorzkich prawd

na jakiś czas

*Hordy wspomnień*

Hordy w medytacji nie znikają, lecz jak komary

objawiają się nad jeziorem w świetle umęczonej latarni

hordy w medytacjach pojawiają się jak ćmy,

nad morzem w świetle latarni gasnącej nagle

hordy w medytacji pędzą wciąż w ciemności

za uciekającym do błyskawicy światłem

hordy wspomnień czarno-niebieskich burz,

które utraciły barwy zórz

hordy znak potopu wód

nie do uniknięcia konfrontacja w ciemnościach epoki

jak jeźdźcy Apokalipsy

hordy dzikich wspomnień kąsają do krwi

*Wskrzeszanie muzyki myśli*

Jestem tym, który wskrzesza nuty

pogrzebane żywcem we włosach

z mgieł wychodzę porannych tamże zamrożonych

we włosach ciemnych jak oddalone od Ziemi uczucia

odnajduję peregrynacje natchnionych wzruszeń

nieziemskie w czasie przenosin do galaktyk nie odludnych,

nie może być ciszy w nich

ja sprawię, że popłynie muzyka z próżni ciał,

z ciast i smaków zapakowanych w supernowe

i waty cukrowej włosów komet

ja sprawię, że usłyszą nieludzie muzykę inną

niż niemy rozbłysk pradawnych myśli

zmartwychwstałą na spotkanie oczu

jestem stworzeniem stworzonym w niestworzonych planet konserwatorium

jestem widzącym fale dźwiękowe w wodach płodowych zórz

i znikających świateł gwiazd równych mnie

ja wskrzeszę muzykę w sobie, bo włosy są moje, to pewne,

ale, kto wskrzesi mnie?

wskrzeszanie muzyki myśli to zaledwie cykl, akt i gest

kto wskrzesi mnie osobę panegiryczną niemą, jak?

*Subskrybowane niejasności nisz*

W trosce o suburbia neoplatońskich miast państw

wyrachowuję postępowanie ministra finansów odległości,

jego subskrybowane niejasności w ciszy ekonomicznych nisz,

jaka zapada niespodziewanie w propagandzie dla mniejszej ludności

w oddaleniu od kulturowych pełnych prosperity centralnych ułud

dniach poczwarczych pączkujących w sposób niesubordynowany w rządzie

burmistrzów wychwalających wieżowce rozgłośnych dzielni,

oględnie mówiąc pysznych i pustych

mnożonych w treści prostoty, jak sny o bogactwie ubogich

księgowych

*Alienacje wprostczłowiecze*

Zasymulowanie utopii wewnątrz ustroju,

może ustroju człowieczego, znajduje zadość

uczynienie w nagłym wyeksponowaniu

znośności losu

w trudzie epoki humanoidalnych struktur

egocentrycznego ciepła uczuć postczłowieczych

z uwagi na postępowania kręgowców

zamierzchłe, odkryte jednak

w epokach słusznych decyzji organów

uznanych za decydujące o celach maszyn,

które stworzono z niczego lub z błota

sugestii, symulacji, alienacji wprostczłowieczych

*Skonstruowany nie wprost proporcjonalnie*

Skonstruowany nie wprost proporcjonalnie,

do niewyszukanych agonalnych determinant pylonów Ziemi wewnętrznej,

dodać należy – pylonów końca i początku – dodany,

odnaleziony kilkakrotnie we wnętrzu wielkiej ryby

zwanej imperium lub mega polis każdej żertwy

gdzie słupy dymu jak pylony świata,

dodać należy – pylony końca i początku –

wyznaczyły w przeciwwagach przeciwwychylenia śródczasów

żywotności i uwiądu trwania,

dodać należy – prototrwania,

dla konstrukcji potopowych było to zbyt suche

tak, dla ciągłości funkcji rotora dobra i zła zbyt pochopnie za

i roz suszone

stworzenie żadne nie miało głosu, a koniec grzmiał,

więc niewypał

szkwał czkał, zakończył arką na górze

jak każdy

naprędce sklecony nie wprost proporcjonalnie

do kontynuacji

*Przeciwności czas*

Z niekłamaną, nieukrywaną i do tego niewybaczalną estymą,

zapałałem pożądaniem aczkolwiek pokornej wesołości

postplemiennej w czasie pokoju chwilowego,

w tej wojnie trój kobiet z trój mężczyznami,

wojnie o wodę poskromioną przeżycia

noszoną w małych buteleczkach na piersiach

ku górom bez szczytów białych zadąsania

ssaki te duże nie owadzie jednoludzkie obojnacze przyszły im w sukurs

stanęły obok wyzbyte zębów, muskułów i głów

a zemsta? – zapytał były premier męski polski – gdzie zemsta?

w estymie – odpowiedziały obojnacze ssaki

– wyłącznie w estymie nas junaków wód

Gilgamesz bóg stwierdził w piśmie – choć jestem schorowany,

ja wiekowy żołnierz fortuny i irygacji,

w bańce mydlanej skargi nie noszę irytacji

zamiast się szerzyć poezją powag, pałam wesołością na cudze szczęście,

bo nadchodzi czas płomieni w wierszy plemionach onych

zjednoczenia kobiet z solą tchu Wenus

a mężczyzn z Marsa z lądownikami ust

ja w tej chwili wytchnieniem jakby lodu

ugaszę strapienia powodzi słów

zapalając ostatnią sekwoję cywilizacji,

która jeszcze nie zniknęła w objęciach stokrotki słomianego grzechu

na wzór pala, sznura, pieca, które gaszą gliniany milczenia czar

wydmuchują z ust poranek duchowej wesołości

jak owieczka smocza Ananke rozszerzającej się w nieskończoność

jak nieetniczny nieetyczny przeciwności dualnych efemeryczny pokoju czas

*Zatrute jabłko wiosny*

Zew kwiatów na kolorowych łąkach pamięci

tej naturystycznej, ale prawie nie sprośnej

stoisz z nimi na środku pokoju

w tchnieniu zapachów raju

właśnie zrzuciłeś ubranie

podchodzisz do okna wiosny

smutny dzień nie może rozpocząć się

od radosnej przygody z naturą

więc wspominasz ją,

tą, która podała ci zatrute jabłko

sama je ugryzła pierwsza,

żeby się uwiarygodnić przed tobą

leży teraz w szklanej trumnie w stroju księżniczki

w koronie schizmy aureoli tęczowej

ty nie słyszysz jej oddechu

słyszysz za to zew kwiatów wokół

na jej ustach składasz pocałunek

pomimo wszystko czule

*Twoje klisze słońc*

Są zmutowane słońca twoje własne

jak niebotyczne antypody chaosu

w gusłach kwarków unurzane

na skrzydłach niesione wiatru,

który nazywany bywa schizofrenią gwiazd nagłej konieczności

po skumulowaniu kosmicznych odczuć

nastąpi zminimalizowanie wyniku kompilacji logik

z różnych stanów, etapów twojej epistolografii,

by zmutowane, już wspólne słońca jednak odnalazły

w reakcjach nie astrologicznych drogę do pulsarów naszości

w wysławianiu się embrionów matematycznych przeczuwań

w tobie twórcy klisz słońc

*Przyszłość odpowiedzi*

Jutro skrajny optymizm neutronowego obskuranta

plemienno-planetarnych wielkich gier

w girlandach koronkowych żabotów, koron złotych i pierścieni

pod, w i na obrazach władz

zniknie wraz z pierwszą burzą słoneczną lekceważeń praw

wywołaną powstaniem Sfinksa z kolan

jego satelickie odniesienie w kucaniu przed pytaniem

zostanie zrozumiane i zaakceptowane dla historii obrzydliwości,

co nie oznacza jednak, że dla przyszłości

tej, która nigdy nie będzie przyszłością przyjemności odpowiedzi

(tak, jak przyszłość z nożem w ręce biegającego po ulicach europejskich miast

uchodźcy z eksplozywnych części obecnie zmrożonego Czarnego Lądu)

*Głęboka purpura Tatr*

Ulica w ulicę, dom w dom,

drzwi w drzwi, serce w serce

Alicja w Alicję, dym w dym

stan skromności dwojga dziwi w drzwiach

dziwi nie dziwi, nie w nie

nie dziwi w objęciach,

ale już jest skromność w spojrzeniach

ale w ale, księżyc w księżyc,

Alicja w ramionach, w krainie cudów Gierka

na zewnątrz hala, pod halą przysłowia z libretta

aria na hali, Moniuszki akord nieostatni

Atma w Atmę, śnieg w śnieg, Alicja w krainie śniegu

skromny jak na styczeń partner

zabrzmiały organy oliwskie, a może kamieńskie

ogrom akordów Bacha, organ ogromów burzy

zagrzmiały, zabrzmiały, nabrzmiały skały

śpiący wojowie mrugnęli, drgnęli, runęli

oto ich skał twarze na Mount Rushman w Dakocie,

w Chochołowskiej, Kościeliskiej, Roztoki cisza lasów

głęboka purpura w skale w toruńskiej desie

twarz w twarz, oto ja w ja, oni w ja

kupujący płytę z grzmiącymi organami Hammonda

w klasie siódmej powszechnej (winylowej wolności – niedozwoloności)

na wakacjach (z duchami praojców)

w gotyku, gotyk w gotyk, pieśń w pieśń, Wisła w niej

skały prosto w oczy

Giewont to Kopernik (Kasprowy to nauczyciel od matematyki.. z LO)

a Rysy to ja i my

Gwiazda i Kuroń to Mnich i Kościelec

Regan to Świtoń, (Breżniew to Ciastoń)

król szybkości (autobus San) z Zakopanego do Torunia

pędzi ku wolności (jak kolejka wąskotorowa do Balnicy, jak wagonik na Szyndzielnię)

nie, nie był to lot szczura,

ale jaki będzie, gdy będziemy mieć 64 lata

wtedy my w my (oni w oni) my oni my oni

od Tatr od lat od Bałtyku od dziś

oko za oko, pięść za pięść

najwięksi z Polaków odmienni nie oni

*Kopalnie Saby*

Ona, jego była ponoć kochanką, konkubiną

ona, porodziła właściciela kopalń złota Saby

dzisiaj jej podobne w dżinsach chodzą

Etiopki po ulicach miast Zagłębia Saary

pysznią się innością i urodą Afryki jak ona na Syjonie

dzisiaj – dzieci Salomona w łańcuchach złotych

wydają wyroki nieskromne na nacje

nacje to zasobów frustracje z kopalń od Ruhry po Komi

trojańskie konie to ciała i głody

dzieci Królowej Saby to wyłącznie modelki

dzieci Kaina to sami bankierzy

dzieci Lenina łakome to kryptowalut wydobywcze platformy

jak zwał tak zwał

przyroda czeka na szkwał

spieczona ziemia czeka tsunami pogody

państw miast nie ominą tąpnięcia

zawał czeka narody

osobowości Dawida

praojca Jezusa

skromność na zawsze utracona?

pokora Lewiego utracona po zdobyciu korony

zmurszałe cedry Salomona

wciąż świecą jak neony w środku Europy

*Samo – samą*

W dniu rozkwitu myśli smoki nie latają

w dniach uwiądu wiary smoki nikną

smoki są niewierzące

demony rzeźbione w kamieniu formą

nie tak daleko od ciebie

ani Taj Mahal ani kod czarnego kamienia

tablice twojego serca zamalowane ochrą

zerwane przymierze Orygenesa z logiką

w dniu rozłamu serc i odchodzenia od zmysłów

a smoki i tak pędzą za tobą w snach

rozłam oczu i uszu w trawach korzystny dla twoich lilii epok

smoki domagają się wiary w zło

ty tych bezzmysłów nie pobudzisz już

taka wiara w zło marą jest i mgłą

samo – samą

*Ze snu*

Ze snu oni

z lektyk oni wysiedli

leśnym duktem jadą czołgi Trzech Dostojnych

niebiańskie cinema city nad Jangcy

zdemolowane spokojne okolice Tiananmen odludnego

oni ze snu

zdemolowane przeludnione parki

biegną wojownicy po śladach najstarszej krwi

kaczki zmieniają się w kury

lotnie w bombowce zarazy

mniemania z okolic Agory pną się na Akropol

zarażeni po cykutę.

Ze snu oni

mniemania stuletnie we wczorajsze wpadają

lukratywna posada ibn Jakuba kupującego

w dziedzictwie ibn Alego

lot nad gniazdem wieszczów

gdzie gniazdo to Gniezno nie giezło

choć Krakow nie Kraków

za mały kraj i odludny

na dworach zjednoczonych cesarzy

złowieszczo zasłaniają się dziećmi do dziś.

Ze snu oni

odbili Grenadę z rąk Berberów

mając wszystko po rzeziach zbyt wiernych

zdecydowani na rewolucję zjedli ryż z krewetkami

(mongolskimi dowieziony kucami z magnitogorskiej stali)

wreszcie makatka Kleego w wież zamkniętym mieście

(zaklętym w obraz)

usiedli na laurach wśród afrykańskich makatek

zapatrzeni w nuklearny sen twórców garncarskich kół

i księżyc konfuzji jak ze snu.

*Kwietny pingwin*

Wraca ten obraz Antarktydy, gdy byłem małym chłopcem bosym

jak pingwin cesarski w jakimś podarowanym albumie po niej stąpającym

na trwale zmieniała się w wieczny śnieg, choć pomarańczowiała snem

te kwadraciki kontenerów na statkach opływających zewsząd Antarktydę

są teraz jak odpustowe stragany kolorowe

krążące pod kościołami nieosobowe manty ludowe

pod klasztorami pełne baloników na gumce,

nie na druciku, zapamiętaj – nie na druciku, rdzeniu

pod elektrowniami atomowymi pełne cząstek elementarnych ideogramów.

Wraca ten obraz Antarktydy, gdy byłem małym chłopcem bosym

do dzisiaj mi to zostało, to słuchanie Metaliki w lodówce akceleratora

w koszuli w kwiaty, z kwiatami we włosach na Trzech Koronach

skaczącego z płonących gór (stosu i plazmy zaczytania)

w Arktyczny Ocean dziecięcej miłości obecności.

Wraca ten obraz Antarktydy, gdy byłem małym chłopcem bosym zakochanym

tak, to ja do złudzenia przypominający łąką lub szklarnię, gdzie

wśród gerber Attenborough

opowiada o ostatniej płycie Weather Report z siedemdziesiątego czwartego

pozostaną te kwiaty i nuty, gdy Ziemia zastygnie a Antarktyda stopnieje,

a ja ogromne, zmarznięte stopy obuję wreszcie

tak, wiem, jestem z wszystkich pingwinów najbardziej kwietny

są takie chwile, że jestem kwietny i tyle, i takie, gdy nie jestem wcale,

może dlatego moją Antarktydę przeżyję.

*Seledynowa mgła poprawności*

Te zobaczone w seledynowej poświacie postępu

ekskrementy pawiana poprawności lecące na Demokratów,

albo wyzwolicieli nonszalanckich wyznawców tarota

obserwowane przez Kresowian z El Paso i nie tylko

także aglomerantów (z) ważnych ulic i alej (na które uprzednio wylano olej)

np. 3, 4, 9, jedynastej, dwunystej i osiemnestej bestilskiej

cóż oznaczają one? ustawki plugawe?

one wizje, one cyfry, slogany one

my w kałuż zapatrzeniach

sów marsjańskich symbole

w szponach ich zaniesione

na drżących kraterów stokach złożone

uniesień nieokiełznanych politycznych dandysów

w seledynowej poświacie, o, tak

protesty nasze w kuluarach parlamentów Ozyrysów (targu)

i Posejdonów (dobicia)

wieców (uczt) Attyli i Wilków Szarych

na krańcach przekraczanych państw i limitów (limesów)

praw i dociekań, ohyd ustawowych

niepozbawionych doczesnych kar limbusów

my widzący w uzdach, Psy w konstelacjach

w aureolach auror dyktatorzy

emanacje rudawych wulkanów nietolerancji w seledynowej mgle

wyrzucają nam niewinne niesubordynacje

*Monster Led*

Monster Led

świetlny diplodok wstający z kolan

(ni nazwy łacińskiej ni greckiej)

widziana z morza farma wiatraków na wybrzeżu

wracam z Bornholmu

jak T.Rex wpatruję się w latarnię morską w Niechorzu

pędzę w sumie dość szybko wodolotem Kalinin

goni mnie morski dusiciel

pyton historii bolszewickiej

zmysłowy różowy nadmuchany

jak niegdyś Zygmunt na Bornholm porwanym MIG-iem

ja z Bornholmu do Polski uciekinier powracam

teraz ku Pogorzelicy wypalonym lasom

gdzie czasy mgnienia niedostępne wypalone laserem KGB

lecę nad wodą zawrotnym wodolotem

zwrotnym historii potworem

potworem historii przewrotnie powrotnej

na powrót w zagrożeniu pogorzelnej poddany machinie

ku sławie słowiańskich wydm i plaż

noc zapada koło brzegu nad technologicznym wybrzeżem

lecz słońce na zachodzie zapala latarnie zwierząt

te oczy Monster Led

dusiciel nie ma szans na pamięci fal

oto ja już na fal ochronach

w Athenry tęsknotach

jak cnót polskich płodnych polach

bez Słowińców wymarłych jak dinozaury Hamburga

po mordach Iwana i Kalinina

przybywam

*Zapada zmrok w starym Krakowie*

Zapada zmrok w starym Krakowie, czerwienieją strzechy

deweloperskich osiedli

ostatni traktor zomowski trajektorią przelatuje nad Czyżynami

zmieszane z błotem ścinki komunistycznej tęczy

wschodzą nad częścią wielkiego supermarketu

dobudowanego do dwóch kościołów

przylaszczki święte nie winne dziczy dzielnicy

cieszą się rudawym upojeniem wstających mgieł Mogiły

a moja ranna kawka wciąż kulejąc przemieszcza się wciąż

jak zjawa znikąd Pendolino

w kierunku kurhanu na Krzemionkach

dwutorowo

akuratne słońce dzierży tu prym szybkości dzikości

zjeżdżając z wizji ku wieżom pojednania

przekaźniki czerwone zer złości

nie mając nic do powiedzenia

zemszczą na dzisiejszy przekaz nic nieznaczącego dnia

dzieci poranne starszy pokurcz wiadomości wzywa na ablucje

poczyna sobie jak kniaź Igor na zebrze

a koń jego prycha przywiązany w operowym stabulum

czeka, czeka na dowiezienie złotego owsa, który jest czarnym snem

w kolebce stepu takiego, gdzie każde miasto zapada się we własne curriculum

ostatnie strzały świetlne przelatują nad Mongołami Zachodu

szturmującymi dyskoteki w Śródmieściu

*Zausznicy*

Zniosłem zauszników szepty po kątach

i ich popleczników, strażników caratów

jako Europejczyk nie mogłem inaczej

jak zniosłem ograniczenia w dostępie do mojej sieci

dla much i ich władców

wychwyciłem zdalnie wrogów pojękiwania

oznaczających czasem synonimy pojednania

amulet z kości czaszek opróżnionych

zawisł na mojej szyi

a pierś się wypięła po medale z mamroczących ust śliny

zausznicy stali się bliżsi niż mocodawcy próżni

na koniach zjeżdżający z gór tak zwanego Uralu

wprost w moje zabudowania idei idylli drogami wszystkimi

prowadzącymi do domniemanego Rzymu

jakże słowiańskie moje barbakany z brzozy przyjęły ich spokojnie

w ciszy bez wystrzałów z kusz i arkebuzów

miej słuch, słuchaj popleczników ofiar zauszników

znikaj w zamkach, które zbudowałeś przed nimi

zapraszaj ich schodzących z pomników

ze złotymi i brązowymi intencjami

*Kos śpiewa o poranku*

Tylko dla panów zaśpiewał kos o poranku

ledwo zadrgały pierwsze struny skwaszonego słońca

ledwo zabrzmiały w mgłach dzwony rurowe miasta

dał się słyszeć tryl jak grom

jakaś osika zadrżała jak kot

szum wiatru przeniknął zagajnik jakiś

za lasem tym stał ułanów pułk

kawaleria bestii czasów współczesnych

zniknęły w trylach ich okrzyki przedbojowe

utonęły w śpiewie echa dzwoniących szabel i lanc

kos przedstawienie skradł

wojna panów siebie zmieniła się

w wojnę światów pariasów ich

jakieś miasto zamarło w mojej głowie

pobitewnej apokaliptycznie

*Lux Mare Amon Amarth (WHO)*

Znamienity (niegdyś) robot generacji Lux Mare Amon Amarth

wyniósł na górną półkę siebie samego

w magazynie ledwo słyszalnych urządzeń nagłaśniających bezsens,

w którejś z dalszych ciągów przemysłowych

odkrytego dopiero za jakiś czas księżyca planety XTU (Syriusza?)

pełnej cywilizacji natrętnych rozkoszy

bardziej natrętnych, jak twierdził robot

bardziej, bardziej niż najbardziej modernistyczna Ziemia

w onej odległej zagubionej galaktyce, aczkolwiek tej samej,

która go stworzyła z niczego, ale jednakowoż z siebie samej,

co nie jest tym samym, co stworzenie

(na przykład) maszyny z niczego (dokładnie),

równie złośliwej, ale mniej natrętnej abstrakcyjnie i uciążliwie,

jak Ziemia w resortowej malignie,

co się kończy (odstawieniem użytkowym i) zakurzeniem na jednej z półek górnych

(W)wszechświata (H)hurtowni zamkniętej na głucho (w czasach (O)ostatecznych)

*Bezbronni w stali (CZEKAmaj lub The End)*

Skalarny czołg ochronny rewolucji – bojownika rannego na wpół

złożonego z czystej emocji bezmyślnej i skóry

smoczej na pierwszy rzut oka, inteligenckiej ciut,

zemdlał oto, koń jego zemdlał pod wodą, koń morski,

atomowy na wierzchołku niestety,

ichniej rozbitków realnej, choć jednowymiarowej rafy

podeszliśmy pod front światów chemicznie automatycznych,

sflaczałych w połączeniach wiernościowo i humanitarnie duchowych

potem przez lunety księżycowe grzesznych zobaczyliśmy pysznościowe pobojowiska

i skaleczone grube ryby świata głębin, wciąż bardzo wojownicze,

obronne emocje niepołkniętych jeszcze przekonanych na amen

potem skorzystaliśmy z wiwisekcyjnego peryskopu nieosiągalnych dali

i internacjonalnowo ustrojstwa pozostawionego dla Antypod raf perestrojki

przez ostatniego komunistę zielonego jak żółw w skalarnym czołgu reformowanym wiecznie

w kuluarach frontu decydowano o czołgistach wodnych, ich losie w Laosie,

najpierw w Sorbonie, w Bolonii, Kazaniu, potem w Kampuczy i Buczy

The Doors śpiewali The End na brzegu pojałtańskim, indochińsko bronionym tsunami,

koniki wierzgały, tanki sypały rymami z luf, fale rżały sloganami, a tajfuny wirowały na deskach

wojna nie miała dojść do skutku nigdy, jednak doszła i przemówiła

od rafy do bieguna – władz arktycznie wyczerpanych wszędzie,

prze myśleni, prze powiedni, prze prowadzalni, prze widywalni już,

ot kuda.. wy cywilizacjonariusze tak bezbronni w stali, w skorupie tej:

kałmucko-rosyjsko-żydowsko-niemiecko-szwedzcy – przecie, nie?

*Niewód skrzyniowy*

Skrzyniowy niewód w opanowanym ratuszu,

regionalny sak na epopej narodowych raki,

amortyzatory marszałków do ludowej kolaski na wodór (z kloaki)

wszystko to wyeksponowane zamaszyście zostanie

w krakowskiej mansardzie warszawskich sekretarzy stanu (klanu)

tuż obok pułapu nieświadomości tłumów

dla jednego z wielu standardowo umieszczanych szklanych sufitów

w rozlicznych gniazdach Piastów,

także kijowskich, (chociaż bez anglosaskich skandynawskich)

choć będą jeszcze skruchy polityczne, gdy wiatr zawieje skądś

choć będą wymieniać chiromantów oraz kacerzy na hierarchów i harcerzy

choć będą dla zatrzymania wolnościowych spławiań to robić

pytanie nawet padną – czy w wieczornych wiadomościach

wspomną o kuratorze memów i tweetów płynącym znów

Wisłą z prądem na plecach,

zbliżającym się do Włocławka jak słowo łamacz fałszywego etosu

– do zapory postępu, co będzie właśnie jak niewód

już

*Lego Aztekowie*

Klucz moich przydomowych lego Azteków

poderwał się do lotu

a hieny zaćmienia nie zdążyły ich dopaść

są więc światowe te loty teraz

ponad wszelkim usposobieniem do czynów ohydnych

lecą nad Europą moi Aztekowie przykładu

a hieny ich gonią

wyłupionym oczom nikt nie wróci spojrzeń

wyrwanym sercom nikt nie przywróci rytmu

w gestach bogów ich oddanie

temu, co w Europie najważniejsze – kult śmierci

ignorowanej, a hieny nie zdążyły dopaść żadnych bogów

choć bogowie Europy są nielotami z kamienia

nikt nie zrozumiałby, dlaczego nie można ich rozkawałkować

dla ewolucji i postępu jak dzieci dla kremu

– oczywiście bez Azteków

*Pątników zaspokojenia*

Skołatane serca pątników niosących chrztu żagwie

zmierzających z Kijowa do Composteli

sponiewierane nogi i skołatane serca

w nich zwaśnione pająki tkające smutek

rozdwajają się pajęczyny bezpieczeństwa

ufności w to, co istotne

dla trwania w wierze bez filioque

jak iść, gdy nie można trwać?

w nogach palą rzeki siarkowych law

płynących z wygasłych wulkanów wędrowców

Afryka wydała człowieka sanktuaryjnego na poniewierkę

Azja Mniejsza uszlachetniła jego pochód ku wodospadom gwiazd prawdy

Europa nauczyła trwać przy mądrościach cudownych i szlachetnych

Ameryka dała uśmiech wolności sponiewieranym wyrzutkom, więc

skołatane serca trwają w drodze

powrotnej pierwotnej

z wnętrz ku prawdzie drodze odwiecznej

otworzą się one serca i nogi poniosą jak wiatr

Makarego z Moskwy do Makarego z Egiptu

Pimena do Polikarpa

Peczerskiego do Piotra

skały na wodzie zaspokojenia i ukojenia stojącej jak Krym

*Z Tagasty do Tebaidy*

Zneutralizowane zapachy benzyny w płatkach pustynnych kwiatów

w oczach marksistowskich Beduinów jak mgły

wędrowny autobus w kwiecistej odsłonie

na festiwal zmierza samotnie z Tagasty do Tebaidy

do klasztorów egipskich legend

wiezie celuloidowe dusze pątników Zachodu

i zaklęte w gitarach późniejsze riffy wątpiących

za piramidami słońce truchlejące od tysięcy lat

nuci Zappy pieśń ciastowatych prawd

a nilowe malwy podziwiają różę pustyni na autobusie z Tagasty

piorun, żmija, jasny znak i symboliczny ptak

pierworodni uciekają przed nim

w autobusach zniewoleni wolą chorzy

szukają miejsc kuźni dla łańcuchów rozkucia

raczej znajdą kaźnie w świecie Hurghad

znajdą zapach benzyny zneutralizowany w pustynnej burzy

klasztory i anachoretów wysadzono w powietrze

mnisi jak mumie krążą na orbitach Ziemi

pielgrzymi Slayera pozostaną w łańcuchach

Tagastę złupią Wandalowie z Doliny Krzemowej a może zasypuje piach kłamstw

*Nowo naoliwione rozległości pojęciowe*

Absolutnie naoliwiłem tą maszyną

przypominającą atomową lokomotywę tuby

rozległości pojęciowe sofizmatycznych wojsk wyzwoleńczych

cmoka ociekając lubo: pokój, demokracja, socjalistyczny, ludy

spokojnie jem kanapkę w przerwie wyzwoleń nowożytnych

za chwilę generalna próba kolejnego

Achmatowa kłębiaste porywy zna przywódcze

z Rosji pochodzi, bowiem jak Majakowski i Pasternak, ech

te cumulonimbusy zgromadzone przed Kremlem

to plastik, ta mgła to z reaktora jego para stara

a przemówień wodza laserowe zorze nowe nad

naoliwiłem, więc maszynerię XIX/XX/XXIT, w trakcie

i czekam na dogrzanie w kotłach sprawczej siły,

co poruszy ten zaprzęg mułów stalowych, powiedzmy

ja mechanik z harpunem na foki i hamburgerem McDonalds

na Starym Arbacie poprawiający listy, wiersze, cnoty towarzyszy,

cechy starożytnych Samojedów spazmami maszyn,

i lotnymi gazami mocy

zaklętej w zakłamanych przemówieniach niewykorzystanych dotąd

to moje odkrycie zakamuflowane

to ruszy zaraz, to ruszyć musi, to imperatyw zaszły, to mus

maszyna do naoliwiania użyta, a ja, a ja, jak powódca

przerwa na kanapkę i spojrzenie w chmury – grzmi rubin,

powstaję, powstają, wolności Mamaja

*Błędny rycerz w covidzie*

Wprost ze złotych gór na rączym koniu

zjeżdżam wąwozem ciemnym cierni w doliny,

w które wlewa się za mną lawina chmur

rząd mego konia ornamentem złocony

pas mój w złotych ćwiekach cały

i złota lanca w ręku

i szyszak jak Achillesa hełm

(zbroja cała wygrawerowana ornamentami siedmiu cudów ducha

można rozpoznać je wyżłobione

delikatnymi rowkami wprawnego snycerze wycierpliwione

jak nerwy, jak arterie krwioobiegu wyłaniają się ze srebrnej poświaty,

jak zza kurtyny bytu jakiegoś fantastycznego uśmierzonego

pawie pióra, liście akantu, małe ośmiornice, winne grona

z zakręconymi wąsami pędów, papryczki i oberżyny dojrzałej

jak małże i morskie koniki pastylki

zbroja i ciało jak płaszcz kosmiczny lekarza planety

narzucone na ducha bohatera z pozaczasu

św. Jerzy i husarz spod Wiednia w jednym

wśród mgieł Enceladusa epidemii

kipiących jak azot u wrót miasta

w takiej zbroi zjeżdżający ze wzgórz śmierci zwolna)

zjeżdżam wierzchem odchylony do tyłu

na bólu szczyty patrząc śmiało

nad mlecznym kłębowiskiem świecące jasno

w kipieli wokół, w kłębowisku muślinu,

w rozrzuconej jaśminowej zamieci gasnąc

przytwierdzone bandażem podrygują moje skrzydła husarskie czerwone

na tle nieba błękitnego

jak żuraw głowę wyciągam ku prześnionym i śniącym miłościom

rycerz błędny, ja oto bez Sancho Pansy, Dulcynei, ale z uśmiechem

jak cała La Mancha o świcie

przed mną w dolinie budzi się ledwie

Nowy Jork Nowa Nachodka w covidzie

lanca ma we mgle zdaje się strzykawką być

a wiatraki na niebie z realności kpić

*Niekończące się falangi zomowców*

Pierwsza falanga zomowców przeszła spokojnie

jakby w spacerowym poruczeniu kapitana

druga żwawiej natarła ponaglana generalnie

a trzecia w pędzie runęła na nas

ściśniętych w małej grupce

broniącej dostępu do zigguratu wolności na Placu Bezmyślności

nie mieliśmy się gdzie cofać

nasz Żuk oklejony plakatami buntu płonął jak stos

a wejście do grobu cywilizacji

przypominające tomb Tutanchamona Wszechklasowych Mąk

czerniało odrazą materializmu rozkładającego się za nami

na widok trzynastej wroniej zwątpienia falangi

nie naprzód Sabaudio krzyknąłem, ale naprzód lechicka Polsko

zastawiając się ryngrafami tak jak milicja tarczami

odparliśmy ataki wielu narkotycznych sekretarzy i odnieśliśmy zwycięstwo

wolność nasza wyszła z Egiptu sowieckiego

pomiędzy bałwanami zomowców plag rozlicznych,

by pomaszerować na komuny pustynie rozkradzione

ale tam czekały już kolejne falangi bojowe składających dzieci w ofierze

Kronosowi, Molochowi, Sikkutowi, Kewanowi, Melkartowi, Refanowi, Baalowi, Nergalowi…

(Ra-Horachtiemu, który raduje się na horyzoncie w swym imieniu Szu, który jest w Atonie-Leninie)

*Światowcy*

Ze względu na zewsząd zbliżającą się mgłę obcej nacji

zasiadłem przed oknem przy kaktusowych kwietniku,

by przyjrzeć się postępującej penetracji okolicy

mojego ciemniejącego eremu

drzewa wisielcze kruszone były mlecznie, zadziwiająco sprawnie

latarnie odludne przedstawień jakoś mniej spektakularnie

skonfundowany ptak wolności wypadł z niej jak z foyer teatru

tak, to była sztuka przewrotna, ptak nie był czarny, ale krogulczy

wyglądał podobnie, lecz nie był to mój feniks osobisty

mgła nacji nie naszej dotarła jeszcze do drzwi mojej samotni

na wrzosowisku przedmieścia, gdy

poprawiłem kilt, wyjąłem z drewnianej szafy kobzy, piszczałki

i kawał kraciastego płótna

zmarłem na chwilę, gdyż zobaczyłem motyle

po chwili zdzielony w potylicę bombą, która wypadła z kominka,

odkryłem, że to nie motyle,

ale już bombowce wynajęte przez najbogatszych ludzi Rosji

światowców używających życia publicznego indywidualistycznie

*Diabeł świata*

Diabeł świata roztrzęsiony

ów lunatyk idący o lasce

jest czasem żałosny,

jak dzieciak rozkapryszony,

ale nie

pożałowania godny,

nigdy

*Sierp wolności i młot pokoju*

Putorsja jest wciąż tylko znakiem czasu

sierpem wolności i młotem pokoju,

które periodycznie okrążają planetę

krwawym lotem orbitalnie arbitralnym

do sześciuset jej milczących obozów koncentracyjnych

widocznych wciąż z kosmosu jak aglomeracje rozświetlonych cmentarzy

brakuje, jak kosmodromu trucizn, sześćdziesiąt pięć lotnych mauzoleów

źle zabalsamowanych krzyżołamaczy oraz światła wyłudzaczy

aby skompletować w pełni dantejskie przedpiekle, wieżę Babel upadłych narodów,

puzzle jaśnie nie do końca oświeconego człowieka wczoraj

obraz pokawałkowany duszy prawdy świata

onego psubrata..

*Topory*

Zupełne znikanie we mgle zostaw na jutro

przeproś teraz, przeproś się z dziś

włócznią bitew podpierając się nie idź przez świat

chwytaj topory latające po wojnach jak ćmy

z bezkresu zbożowego łanu kosmicznej niwy

wylatujące rakiety przyszłości chwytaj w siatki na motyle

przeproś teraz, przeproś się z nimi dziś, ucałuj czoła czule

chwytaj topory zawiści lecące przez świat

w siatki na kwiczoły

zagarniaj do dzież bazaltowe nabrzeża naszpikowane

gniazdami karabinów maszynowych

wciskając swoje palce w nie, jak w miękką

plastelinę stygnącego pumeksu

mgła wulkaniczna nad każdym wybrzeżem

znikanie w niej odłóż na później

fanfary imperialnego życia twego jak misja śmierci ma kres

chwytasz, widzę, zatrzymujesz je,

lecz zbyt wiele leci tych kolczastych gwiazd

zagarnij najbliższe góry dumy rękami czarnymi

zagarnij dalsze, kominy i koronę światów pych

to nic, że gwiazdy wbijają się w twoją głowę

jedna po drugiej

to nic, że mgła spowija pobitewny łan

fantasy świat dziecka zmieni się w Disneyland

kościoła holocaustu nie będzie trzeba dla żertw,

gdy przytulisz do piersi stygnący porfir kosmosów

trwających w niewinności, jak czarny opal poza duszą

skazaną na logikę wyjścia z gniewu

zawitaj w świecie wybaczeń wzajemnych energii materii czasu

zdefiniuj siebie w diamencie z miłosnej mgły

ociosanej tkwiącym w głowie z toporem rozumu

*Heródek*

O dziwo, zwierząt przybywa w centrach Europy wegańskiej,

w centrach kultury światowej postludzkiej, bestiariusze w modzie

w centrach myśli samowitej i nie mniej innej, Chironowe potomstwo się lęgnie

a jeden człowiek ostatni – Heródek z orawskiego Beskidu

w sfatygowanej marynarce z takąż parażołnierską czapką

krzywo nałożoną na głowę w brukselskim parku,

demonstrowany tu sam, jako eksponat człowieczy,

dłubie w kołkach drewnianych, jakby nie było,

polanach, słupkach jakichś

z wiślańskiego częstokołu przodków wyjętych

i uśmiecha się – twierdząc zapytany,

że on jeno anioły i archanioły skute, zapomniane,

choć lotne przecie i kolorowe,

wydobywa z okrąglaków w znoju i trudzie, bo są tu od zawsze

komisarz przyrody galeriańskiej uważa w Nowym Jorku,

że to nie prymitywizm, nie cepelia jakaś, ni folklor,

ale sztuka mniej zwierzęca następnego wieku,

choć jej nie rozumie w pełni wprawdzie,

w Hogwartach głośno jeszcze będzie o tym nazwisku

*Ból na bezludziu*

Przeczołgany w jaskiniach, korytarzach podziemnych

dantejskiego bólu wstrętnego,

jak twarze umarłych ludzi sukcesu

pod lodem odosobniony

przez ratowników Balaama odmieniony osamotniony

wynaturzony w izolatoriach i wydziałach superbólu

zdruzgotany nad ranem pełnym poznania

obcości nadlatujących stealthów

odbierających dech żywym stokrotkom ufności

zbombardowanym protuberancjami szorstkości

dla nich niezrozumiałymi

zgnieciony jak puszka strachem i napojem z piołunu gorączki,

z wulkanu zmysłów porażonych wizją zagłady

poczułem się jak truchło wrony, jak ścierwo kozła na grani

zapomniany w przydrożnej polskiej kuźni

dla jeźdźców korona wirusa koronowanego

pandemicznego przywódcy kawalkadę wiodącego

na bitwę nierównych sił

duch we mnie jak życia oswobodziciel

jednym chuchem przetarł mi oczy zamglone

i rozwarł je jak orle płuca zwapnione

spojrzawszy na Golgotę z bliska w sobie

dźwignąłem się ku krzyża wybawieniu

i zobaczyłem siebie – człowieka drgającego wreszcie

człowieka z członkami miłości wszelakiej nieśmiertelnej,

z głową w jej okowach

zmieniwszy się w miłość chciałem pozostać tu,

już na zawsze w bólu

ociekając krwią pełną wyzwolenia i admiracji

(ale z pełną świata oznak piersią swobodną wreszcie)

nawiedzony

Bieszczadem?

Beskidem?

Podlasiem?

nie!

Bezludziem!

tylko miłym

swobodnym

*Perseusz przed Perseidami na Pegazie*

Perseusz przed Perseidami przemierza starożytne nieba współczesności

materializuje pismo klinowe, w arytmetykę zmienia zamierzenia

Babilon zniszczony przez Persów tam i tu też jest

to astrologizowanie jest już wszędzie w historii i w gwiazdach, w kulturze

w religii zaczyna przecierać szlak ku determinacji przekonań

paszkwil gwiazdozbiorów na dziury czarne wysłany wiatrem Heroda

a nie wiedziały o gromadach rzymskich galaktyk, gdy go pisały

idą mędrcy przez Etiopię a za nimi mały Dżyngis-chan

idą mnisi przez koptyjskie pola pustynne licząc na palcach znaki gwiazdy

mędrcy, mnisi jak królowie, to już tu, czy wół wąż wóz powtórzy się tam

nie ma Kanału Sueskiego i socjalizmu w Egipcie jeszcze

z Aleksandrii do Kolonii droga spływna, tam spoczną ich kształty i formy

by gwiazdozbiory mogły wywołać najazd Mongołów koni na Europę wozów

irracjonalny, abstrakcyjny, dziś putinowsko dadaistyczny

okrężną drogą z Syberii do Europy a gwiazdy milczą strudzone, sterane

odgadywaniem przyszłości, jak mędrcy, jak celebryci

i doszli, zasiedli, na sklepieniach katedry w Kolonii zaświecili

złożyli swoje kości w charlemańskiej kolebce świata

kosmosu lub kosmicznych er, albo, jak kto woli Laurentego łez

ja wolę wolną wolę z Ur boskiego wyprowadzenia

*W kapsułkach pomidorów ze szkła*

Snów kolorowych miriady w kapsułkach pomidorów ze szkła

te noce dla nich stworzone

na dnie ekstremalnego strachu,

gdy drzewa ronią czarne łzy,

gdy wiatraki pompują wodę dla tulipanów

nie takie, nie takie moje sny

przerżnięte piłą jawy w krtani i przełyku,

gdy stoję w łazience oparty o umywalkę

ten brzeg krateru wulkanu ostatniego na ziemi zionie

daremnie szukać tu kwiatu, ziela ukojenia

piła rozdziera tępo nie tylko gardło i ciszę,

nie tylko kaszel i słowa, nie tylko sanktuarium wszelakich gór

we wraku planet jakichś, ale ten krater jest twój,

krater w łazience nad ranem,

gdy snów kolorowych miriady stają się czyimś życiem

w tęsknocie ukrytym na zawsze,

gdy pomidory ze szkła to tylko pastylki czasu jak latarnie zielone

z krateru wydobywa się skażony ból

wdychasz go po dziesięciu nieprzespanych nocach

płaczesz i płaczesz, bo płaczesz, gdy widzisz twarz

nie swoją w lustrze

prostujesz się i mówisz do siebie – nie mam słów,

nie mam snów, nie mam pretensji,

wreszcie twój

*Szekla*

Satysfakcja umiarkowania do cna zjełczała

w osnutych pajęczyną butelkach

ukrytych w zakamarkach piwnicy tawerny

– szekla

spięcie żagla nocy z szotem dnia a potem

– cud

między satysfakcją a pomnikiem porażki

z bocianich gniazd dostrzegany codzienny trud

leżakowania w wiedzy duchowej

– bez przydawek cnót wielu

na dnie łodzi gromadzi się dwutlenek etopiryny

– a ty wyniesiony do snów trzeciej potęgi głowy

dźwigasz na fali ułomny duch czasów

– trzy

jak trzy serwituty zdrad

bez grzechu w przedziałach zegara zmysłów

skisła satysfakcja pokory

– nie trudź się

duch wstrząśnie i tak letnią mieszanką gron niewinnych

i eksplodują zimą w tobie

nie trudź się szukaniem trapów, schodów, zamków

piwnice są wszędzie

– dwa, jeden

oszczędzaj energię dla zamieszkałych planet

w okowach zła czekających na wybuch emocji

dojrzewających na wyjałowionej wyspie inteligencji

czyjejś, jakby twojej

chociaż skwaszonej smutkiem klęsk natury

grono niewinne, ale ty tak

jak korek bez satysfakcji wyjęty z gardła cywilizacji

choć bez pogardy

– zero

*Terra celebryta Wezuwiusza*

Stał Zniesław influencer nad kraterem

uwznioślał hymny sekt bożych wybrańców koloraturowym altem

terra, terra incrediblea

stał Pan hrabia z cyrklem i tvsetem nad kraterem

nucił śpiewki ludowe basem deathmetalowem

terra, terra diaboliquea

stał Vlad hospodar z Transsylwaanii z palem i szalem nad kraterem

śpiewał arie Nietoperza falsetem

terra, terra draculea

celebry ci bum, bum, bum ci

tłukli głowami we same eekrany etabletów

oraz obiektywy drogich cyfrówek i kamer,

gdy echo odpowiedziało z krateru wypadłszy

przewróciło górę do góry nogami

i image jak wszystkie ejakulacje pustomózgowe

zostali potraktowani jak tuf z Herkulanum

zatrzymani w kadrze w Pompejach i innych

nie do poznania ongiś znane ich ciała nagie

na Europy wywczasów południach

fatalnie skonfudowane pozostały terraz

*Konieczności usidlającego ducha*

Nagle oczarowanie wylądowało na kosmodromie namiętności

jak chleb powszedni pojawiło się na stole?

piórko do wyściełania gniazda znalazło się na gałęzi tuż obok

znikome zdecydowania wyszły z orbit zawstydzeń kruchości,

by zjednoczyć się z pąsem eksplodującym w przestrzeni zaniemówień

w zapadłych ułudzonych pięknościami pożądań szczęściach wspólnych

stworzenie nowe otworzyło oczy na przyszłość wszelaką w okowach stałości

i tą, co zamieszkuje w wyznaniach przeszłości

i tą, co się spełnia w niejasnościach pieszczot teraźniejszości

i tą przyszłość okupującą pełnię serca

czerwone tło, zielona gałąź i postać stworzenia niebieska

z kosmodromu namiętności spoglądającego ku gwiazdom grawitacji

zadośćuczynienia bytowi w materii przynaglającej

z powodu nieprzymuszonej konieczności usidlającego ducha

*Łożnice czyli Wrota pieca*

Kawaleryjskie umocowania chłopców asyryjskich wodzów

będą się uwidaczniać wiele lat po odnalezieniu biblioteki Asurbanipala

będą tysiące lat straszyć nocą w pałacach duszną szorstkością żołdaków

za dnia półnagich na koniach onych w zbrojach całych

a potem głównie w sukniach na rydwanach poetycko-muzycznych

i nie będą przypominać Amazonek niepiśmiennych w żadnej pozie

ani tych, dla których Holofernes stracił głowę

pisma klinowe przeniosły akadyjskie wersy na oszczepach kawalerii

a pęd ku przemocy raju zaprowadził ludzkość do wszetecznych łożnic

łożnice stały się z konieczności czytelniami pałacowymi

nagie spieszone kobiety symbolami upadku religii jazdy

a wiersze, gdy okazały się zbyt homoseksualne to również pospadały z koni melodii

dopiero od wczoraj się dźwigają z podłogi

dzięki sprytnym umocowaniom widocznym wciąż na reliefach,

co było jeszcze w Ur nie do pomyślenia

*Bibelot*

Opleciony pajęczyną namiętności

sznurem korali

hebanowym spojrzeniem

zestalony nagle w pędzie miasta

onieśmielony zatrzymaniem serca

wtrącony

wprost spod matrycy piękna

pod prasę snu

znieruchomiałem jak miłosny bibelot

w jej panoptikum cudów

*Lista nowych sag*

Zaledwie sztuk kilka ospałych

na wierzchołku świata odnalazłem

w pierzu i kościach uwitych w kolebkę ohydy

te niby ludzkie sagi wyklute z mitów złych

znienawidziły mnie krusząc metale wzrokiem wojennym

odwróć się od tego – rzekł prorok słupnych ksiąg

jesteś w jak gdyby gnieździe os

patrz, chmury z ołowiu nad tobą jak kopuła

w tym iridium obcej wzniosłości drewniany, smutny kres prorokowania nizin

wesprzyj je pomimo wszystko i podnieś

w greckiej liczbie uduszone ptaki spadły na ziemię sfinksa

w skałach pysznych orły odwieczne

dziobami wykuły pohańbienie wojennych wron, znajdź je,

przynieś na dwór pogańskich bożków cesarskości współczesnej

pęta im przypraw i zapędy ich padlinożercze stłamś

one figury woskowe z piór oczyść, pozostaw nagie

stop pogardę razem z nimi, ze skałami i płaczem nibygwiazd

uformuj ofiarę, unieś w dłoniach w górę

listę czystych sag do nowych gniazd

*Bałwany przy saniach*

Ekotermalne niewzruszalne pokłady

zadość uczynień za efekty cieplarniane

w bałwanie z lodu podwójnym

odkrywasz ciskając śnieżki weń

skulony bałwan zmiata świat by zamiatać czas

to nie są przechwałki zimy, to są cekiny

koszmarnych pogodowych zmian

nadęty w okruchach spazmów tajfunowych

bałwan tegoroczny wynurzająco wymiotny

zamieciami dawno doznanych okaleczeń katastrof

spółkowanie wierzb z szelestem kolczastego drutu

nieprzyzwoicie pornograficznie nastraja o zmierzchu

podglądane wierzby, te smutne zimowe nokturnowe

przeciskają się przez wąskie mazowieckie drogi donikąd

wytryska gejzer sań zaprzężonych w czwórkę

koni rozbuchanych rubasznie przez powożącego Zagłobę

ciągnących sanie bałwanów czerwonych prawie wieczorem

sanie kolebkę skostnień nieuważnych grajków

karnawałowych polek w skansenach gazet osiemnastowiecznych

przebrzmiałych w ogniskach północnego zła

bałwany toczą pianę przy saniach jak taczanka Czapajewa

bocian na fortepianu wierzbie stalowy wiatrowskaz

wskazuje kierunek nowy głów zamarzania

*Plansze dla dzieci*

Na stołach świetlic państwowych zagadkowe plansze bitew

dla dzieci porzuconych przez ideologicznych rodziców

zmagania zaszeregowanych pionków

z tym odwiecznym porzuceniem kostek socjalnych systemów

ich zewnętrzna powłoka okrutności to dzieci stłoczone rozwiedzionych

zmuszane do gier mimiczno-egzystencjalnych w czołgach z papier mache

albo matki z oseskami na rękach upchane jak w metrze

w komorach gazowych przez naukowców planety

sedno okrucieństwa i jądro beznadziei

z ust ludzkich się wychylające jak wąż paw żelazny

język sedno jądro język słowo ideologa natury – dla reguł wojny

okrutnieje wciąż wiatr konieczności w płucach ideologów

klaszczące za lud dłonie nie puchną

nie stygną zmysły zemst

węże spartańskie wiją się w domach dzieci bez matek i ojców

skorpiony janczarskie trzymają straż na graniach łez najmłodszych

ty też jak każdy strażnik ciemnych i jasnych prawd

stoisz na Tamie Przełomów i patrzysz

z oddali na kremlowskie bijące czasy

na los sierot wychowanych tylko do walk

*Nabożne postawy bezbożnych aktorów*

Z trudem przychodzi zrozumienie nabożnych postaw

aktorów, ich gestów wyrażających i obrażających człowieczeństwo,

gdy żyją jak kapo w obozach skoncentrowanej zawiści o role

ty arlekin zaledwie w komedii dell`a..

daleko ci do tragizmu postaci Makbeta

odgrywanej w ich Globe Theatre z klimatyzacją

lud cierpi grzechy główne w teatrach aktorów

zachwycających się męstwem wczorajszego rozumu

wydalającego siebie z siebie

skorpiony poglądów pieszczone na podołkach Mon jak robótki

role, kostiumy, dekoracje z Aidy

drewutnie zaledwie rozpadające się

w żydowskich chlewikach miasteczek ukraińskich

(gdzie Schulz miał prawd zmyślonych cynamonowe fantazje)

w ich krokach, pozach, gestach pałace Cyganów z Siedmiogrodu

Templariusze zwycięskich cisz na amerykańskich bazarach ziół

codzienności wyuzdania cele Brytów uwięzionych in carcere

amerykańskie, albo francuskie i niemieckie, gdy

polskie sklepy kolonialne Różyckich

zalewają rynek mediów sieciówkową tandetą postaci

pijanych grą w zacietrzewieniu

z bajek Lema antybogobojnych

jak siedem cnót rzeźników z Anatolii i Bałkanów

w otoczce religii Wschodów

z masy sezamowej dla słodkolubnego Baala Internetu

*Kankan w Per-Lachaise*

Zewnętrzne dylatacje schizofrenicznych umysłów

niosą na fali emocji jakieś pozgniatane

półprawdy oddzielone od siebie

wyglądające podczas trzęsień i tsunami psyche czasem jak norma

odwiecznych zasad postępowania bezpiecznego na marsowych drogach

poddania się nie swojej woli jakiegoś ósmego pasażera

gdy w każdym Amadeuszu zagra menuet zamiast requiem (pro defunctis)

wtedy to znany psychiatra ma prawo powiedzieć w telewizyjnym talk show –

nadchodzi era dezintegracji męskich ambicji wojennych

a wszystkie dziewczyny z agencji, niedojrzałe do prawd prostych

jak ich opiekunowie, wyskoczą z okien na spadochronach sześciokątnych,

podczas pracy dnia skromnego

telewizje nagrywając relacje z tego wydarzenia zamieszczą,

nie, nie w dziennikach wieczornych, – ale w telewizjach obiadowych

z półdrzemką depresantów tylko dla dorosłych

– atak kankana zamiast w Moulin Rouge, w Pere-Lachaise

*Tyjesz* Ty
jesz
bije
zegar

*Tonący to nie my, tonący to nie on*

Zjełczałe słońce w oktagonalnej firance

z kolczastego drutu Zachodu Piękna

tnący piekący zmierzch nie do końca

gdzież to słońce tonące?

statua z kamienia czuwa nad tonącym

bizon pozuje na prosperity drabinie

straż ochrony przyrody wokół

jak eses czuwa w ujednolicania brzezinie

toczy się w ramach konglomerat piguł równości

czarnych godzin sklejonych na poczekaniu

de Kooning przywołuje DeVosaa jak Kapitan Ameryka przygodę

kojot broni młodych, skacze w toń rwącego Potomaku

tonie, nie jak kuguar i lisica, lecz jak syn pumy

widząc jaguara na Piątej

tornado nad Memphis, Marx nie tonie

wszystkim ton nadaje Chuck Berry

a jemu przyroda ożywiona na odciski lekiem

Hollywood na dnie

już na dnie w kaczym chodzie

Dylan jeszcze na desce

na Wschód od Florydy wpół zgięty

choć mikrobiolodzy chińscy odradzali podróż morską przecież

w ten sposób, o tym czasie, o takiej porze, w takiej pozie

tonie Dylan z nagrodami

nie nie nie to nie on

jak Mojżesz z głębin rozstępujących się dla niepodległości

wolnym pociągiem przyrody nieożywionej wyjeżdża on

wprost w słońce odpowiedzialności

*Zimowe szanse płodów*

Zderzenia zimowe z rozumem hipokryty

były takowe zawsze i wszędzie będą znów

więc idź na skalne wybrzeże, pokryte tolkienowskim śniegiem

na otaczające twoje miasto pylony wichru

zawołaj na stado mew drepczących powoli po krze

zawołaj do nich – szybciej, dalej, wyżej

stado to czeka na decyzję rozjemcy zamieci

prezydenta zjadającego własne dzieci

między rozumem i hipokryzją pada śnieg

pozornych prawd letnie kłosy kolosy sczezły jak szanse płodów

dzisiaj antyczne lotosy wschodnich substancji mgielnych

są jak nowości zakłamanych poglądów o ich nieistnieniu

bryza z katedr skalnych zerwanych brzegów

upada na szkiery tkwiące nieprzytomnie na szlakach morskich ku Indiom

nie służąc medytacjom nowobogackich o korzyściach z przedżycia

w inteligentnych bankach braków pomysłów

kroki słyszę, kroki do wykonania ku uwznioślonemu słońcu

głos echa słyszę, echa przed odbiciem od skał

takowych ludzi niewyjętych spod praw

niewyjętych ze stada, pędzących ku morzu

głowami w dół

nie wołaj do nich, zagłusza wszystko mew krzyk

*Godot*

Znajdźcie mi to stworzenie

to, które odczuwa ból, ból przed narodzeniem

ześlij Panie chwalbę w komórkach pozazmysłowych nisz

dla stworzeń takich jak moje

kogut galijski na wozie galijskim

jak woźnica przetacza się z ładunkiem węgrzyna

prze moją myśl

snadnie – rzucił Staś – snadnie, zmierzchać będzie

o której popas waści – kogut odpalił – na stos zegary, wio

zmierzcha, Godot przyszedł do skrzyżowania

Godot stanął na środku, na środku ronda ostatniego

mijający go kogut strzelił z bata jak baca z Antypodów

armia Anglosasów wyszła z cienia Godota

autostradą myśli poczłapała na krańce wyspy – to odwrót Brytów

kolejne czasozmierzchy nie zatrzymały nikogo na piędzi obiecanej ziemi

ani niewiast, ani aniołów, ani myśli niezbożnych zmysłowców

kogut w końcu zapiał, gdy do Metz wszyscy dotarli

w sławetnym marszu na Wchód

zaparkował wóz jak rydwan, z fasonem przed dworcem ostatnim

fontanny miłości wytrysnęły w mieście kolorami tęczy

warszawski sygnał przymierzy sterował wytryskami ledowych zmian

w sercu Europy, Europy dla biedniejących biednych

ześlij Panie chwalbę dla nich sytych w niszach narodzonych

przy przedceltyckich studniach żywej wody

*Zakochanie w dorosłości świata*

Witraże dzieciństwa, perspektywy strachu,

korytarze katedr najeźdźców,

obojnacze zdziwienia na kurhanach upokorzeń pobitewnych

ona nieśmiałość zdławiona, sztandar zwinięty bohaterstw,

kurtyny opuszczone szaleństw

nie waż się mówić, nie waż się zasypiać w dorosłości

zdegustowany pegaz zmienia się w jednorożca powoli

dzieciństwo przemija różowe, waż się być sprawiedliwym,

czarnobiałym w nim

porzuć jej obronę bezwarunkową, jej tron,

ona zdradziła maluczkich, konie odjechały do cara

z Garbuskiem płomiennogrzywym snem

powstanie się zaczyna, świeci słońce na lustra w podłodze i ścianach

oświetla twoją twarz prostopadle odbity promień

klęczysz w tęczy dzieciństwa nad nizinami społecznymi ważkości

modlisz się za nie, wszak żeś heroldem niewinności

na zdrad wiek

odstaw narkotyczną muzykę armat na rok

oto saksofon, ołtarz, twoje baldachimy schizmy, sarkofag

– życia i śmierci

pobłogosław Panie twarz moją maskę światła z nizin

oto strażnik kończy solówkę nakłonień

pies gończy warczy zawsze

ze skruchą Piłata rozpoczynam zasłanianie okien historii

scenki rodzajowe znikają, święci pozostają

wzbudzam ciszę piorunami nad bazylikami przyszłości

ciszę wiekuistą obydwu zachowanych głów moich

jestem sam w rzece głów uśmiechniętych

wirów świętych

z deszczem spadają filakterie z głów

i igliwie jodeł z puszcz wiekuistych Serafinów

pozostałością transcendentnych widzeń widzialne

namawiam zwierzęta do pokory, wół klęka pierwszy

to moje przedszkole, ibis unosi choinkę – to jasełka pasterskie

poszliśmy razem jak dzisiaj

witraż wygasł częściowo, kur pieje nad pustynią świata

gwiazda miłości prosi mnie do tańca

zakochuję się

w dorosłości świata

tańczę z nią

*Wyłupienie*

Jest twoim obowiązkiem braterskim i społecznym celem

wyłupienie spojrzeń człowieka niegodnych

wyplucie słów pogardy

amputowanie zamachów na życie niewinnych

*Iglostos*

Bądź grzeczny, oszczędzaj pieniądze

jakie żądze, jakie gorące

bądź Eskimosem nie łódź się i glostanem i glostosem

na zaspach lekkich, a co z lodowcem?

masz ciarki w Zakopanem na Równi?

patrzysz na osłupiałe wierchy

bądź grzeczny, nie idź na to przedstawienie słońc, zórz

patrz, patrz, zhakowany śnieg, zhakowany świat, zhakowane bieguny

nie chodź tam, gdzie psy,

nie jedz żółtego śniegu jak w KE wszyscy oni

w domu oszczędzaj prąd, w domu dzierż prymat i histerię

opowiadaj albo twórz

się otwórz na zieleń, ale oszczędzaj się

miłość wystarczy Eskimosom Kwiatom

jak ty w ich TV?

*Wśród zniekształconych powątpiewań*

Podróżowanie wśród zniekształconych powątpiewań

aczkolwiek jest jak jedno z wrót wygnania

to już bywa nie w wagonach bydlęcych na zsyłkową Syberię

lecz chińskim szklakiem jedwabnym w kontenerze Maersk

powątpiewania bezzmysłowe nie ostaną się dziś w Ałtaju i Changchun

tak, wracasz zbity jak pies z głową lwa jak Aleksander aczkolwiek

podnosisz ją i potrząsasz, och, gdyby twoje cheruby przemówiły,

cóż by powiedziały o tych lwach, twoich lotach

piorun zastępuje śnienia i myśli lotną

przebija skórę, choćby była smocza lub bawola

bądź przez chwilę własnym żubrem racjonalności,

sprawdź, poczuj jak to jest w pewności

powątpiewasz w historie krwawe Batu i Berii

powątpiewaj w takież skowronków i żabek słodkości

jest zmysł zamysł zmyślność bezmyślność

jest i przywołanie Helego

i wielokrotne przychodzenie do niego, aż po słuszność

*Testamenty Ego*

Jak koszulę w zębach niosąc sponiewierane zaufanie

parciejesz jak voodoo polskie w koguciej spiekocie transu nienawiści

tylko te podwórza praskie przeczołgane nago pozostały ci,

byś wspominał w styczniu o wakacyjnych miesiącach plażowania, zdegustowany

taki marynarz dłubiący w zębach kotwicą na bukszprycie siedzący

taki smutny księżyc z Samos, nad nim drugi taki sam jak w zatoce tonkińskiej

przez zaufanie przedzierzgnąłeś się w marynarza Wschodu

przez zwątpienia w zachodach słońc byłeś kiedyś prawie kosmitą wierzpem

on latał przecież jak sterowiec?

– kto? wieprz? ten z elektrowni Battersea? ten polityk wyrzucony z PO? kto?

być może nad Samos księżyc i ryby śpiewające marynarzom politykom mantry

to zsinicyzowane latające płetwoskrzydłe w twojej głowie ikony idei manty

jesteś rozczarowany ich jawną i niejawną amerykańską logiką?

– chyba nie..

niosąc zaufanie jak Dogonka balię z praniem na głowie, idący przez pustynię globalną

parciejesz w roli kopieniackiego strażnika pamięci milionów?

– nie, chyba nie..

teraz potrzeba pokornych opowieści płaszcza i szpady w nowym wydaniu

i trumien Edgara Poego nawet dla testamentów Ego

wykorzystanych w zmumifikowanym pustynnym zaufaniu

*Sarkofag*

Letnie śnieżyce płatków jaśminowego kwiecia

rozczłonkowanego wspomnieniem jej warg

niesionego jesienią w przepaście duszy

na tchnieniu ciszy zapadłej, która

utkwiła w sarkofagu jej serca jak zaklęte kadzideł pierwociny

dla glorii zmartwychwstania wszystkich wiosen naszych

tylko po to, tylko dlatego, tylko dla życia.. nowego

zstępuję w te otchłanie z deszczem jaśminu

ja feniks zimy

*Braterstwo bytu*

Ośmiornico siostro i ty bracie grzybie,

cóż to stało się takiego, że się na siebie boczymy,

że już się do siebie nie uśmiechamy w rodzinie

czy wielorękość Śiwy, a może natrętne szlachectwo borowicze

sprawiły, że czujmy się ciągle nieswojo

mimo zręczności i myślenia (zmyślności) w krainie odległych habitatów

i nielotnych okoliczności oddalenia naszego,

od siebie i Stwórcy

cierpimy jakąś samotność my ziemscy bitnicy, my słoneczni cwaniacy,

wodni naigrawacze, księżycowe batiary,

hippisi zmienni w miłości, jak pory roku

wyznaczające rytm w nas, co jest

Santany scenicznym pulsowaniem sumiennym

niech dotrze też w głębiny mórz,

lasów ostępy psychologiczne naszych homo dusz,

co o braterstwie bytu prawie zapomniały

niech wspólnie zanucą pieśni nasze wargi, dzioby i strzępki

pieśń zmartwychwstania szacunku

i czystej miłości atomów ku sobie wzajem

pędzących bez zatrzymania nawet, na zwątpienie w siebie

*Efekt emanacji kondominium opinii*

Skonstruowany z samych przynależności

przemutowany uzależniony od władzy

społeczny efekt emanacji w kondominium opinii nie do końca

równoległych w środowisku eliptycznym

stworzonym w ciężkich czasach odległości społecznych

dystansu naukowców do siebie

samych, lecz nie obiektu badań,

co wynika z kurialności przyjętych przez nich ogólnych zasad

muminkowości dzietnej młodszych wspartych o jednorożce

cokolwiek nieufne wobec roztrząsań zmierzających w kierunku tez

kategorycznych obrazoburczych, takich jak śmierć powszechna

niejednokrotnie chybionych, jak to było już

w przeszłości z wyjątkiem Średniowiecza

bez uszczypliwości wobec dzieci i docentów

*Zakładka*

Znajdź taką zakładkę w duszy

taki szkic do uciekającego w mgłę lub deszcz pejzażu,

co skłoni cię do zastanowienia nad

pornograficznym pontyfikatem twojego mniemania

o dziełach ludzi pokroju malarzy abstrakcjonistów, takichże muzyków i poetów

niby to przetwarzających widzialność na niewidzialność

lub odwrotnie albo wręcz profili na en face w snach,

gdzie światło ciemnością jest a ciepłem chłód

lecz naprawdę kumulujących rozedrgania fałszywe w widzach

materializując emocje nierozwiane, emocje przemoczone,

czasem emocje latem przepalone, emocje emocji materii,

które nigdy nie istniały w nich ani w innych wcześniej

potrzebnych jako wzorzec piękna okrzykiem westchnienia będący tylko

choćby z Enceladusa wypluwek lub z wnętrza Gwiazdy Śmierci samej,

choćby z Inferno – cokolwiek skrajne to dantejskie piękno

termojądrowej reakcji na przegrzanie zbyt ludzkiej miłości

w piecu pozmysłowych oddaleń od Absolutu

lecz potencjalnie możliwych do wytrwania

w mniemaniu, w spojrzeniu, w zamyśleniu

nawet przy kresce termometru ze wskazaniem: 250 000 C

(stwierdzona temperatura wrzenia duszy CZŁOWIEKA)

*Synapsoidalnie zeskuwane natchnienia*

Stromościerpłe zwieruszałe, synapsoidalnie

zeskuwane w niszowatości, skamandrycko nieznośne natchnienia

w moich bezpłciowo nadwyrężonych obrazach śmierci rajskiej

odsłoniły wnętrza kaplic czaszek tańcem wiecznym odstępczym

celebryckim owiniętych miłośnie, gdzie myśli gruczołów

uwolnione od aksonów samo kultu, były.

Narniowate cebulki skwiaciałych zamążpójściem dziewic

schodzących ze schodów do panteonów chwał postpanieńskich

w preambułach moich aktów niewzruszonych oświadczyn

odczytywaniem i wykonywaniem przed dokonaniami chwał lwich

u bram cmentarnych ogrodów jak feniksów ubeckich embriony, czuwały.

Ciemierniki ciemiężne zmurszałe po zimie minionego wieku

w trumnach trucizn nierozpadających się już pod byle bolszewickim butem

po trudach przebywania w zaświatach komunizmu nazwanego lewicowością Chrystusa

na pohybel i przekór nieokrzesaniom adamowych zabójców, wzrosły.

Gdzie ja, proszę Pani byłem z żoną Alicją i miałem aparat Zorka 5

w bystrych oczach obu, urągający ciemnościom zaratustrańskich grobów,

takie paszkwile na samotne przejażdżki bez dachu nad głową przeczytawszy

pod katedrami o suflety żebrzących rewolucjonistów bodlerowskich

czekających na podpalenia cygar, niewzruszony ominąłem.

A ja, proszę Pani nie sufluję ich i nie osądzam, nie zwieruszały

– zatapiam się medytacji przedchrześcijańskiej Abrama

i walczę z aniołem wywichnięty snadnie

patrząc w niebo gwiaździste własne, które jest

zobrazowaniem moich pokoleń w nienaukowym czasie,

ufam w idei a priori gest.

*Indywidualizm statyczny*

Znużony tym rozedrganiem, co z liczby pojedynczej emanuje

wkradam się w komnatę zadośćuczynień mobilnych i mnogich,

by nie tyle roztańczać, roztkliwiać, co raczej

rozpoławiać arystokratyczne grupy indywidualizmem statycznym,

jestem atroficzny we mgle spolegliwych wynaturzeń tych, jakichś, czyichś kast

odchodzących wciąż w świetle pychy w półświatki

a jednak półcieniem wyobcowania liżącym skronie owładniętych jak ideą uśmiercania

zaznaczają praprzyczyny wszystkiego, co czułe i nie małostkowe, z pozoru.

Tykam tam jak zegar wielopiętrowych katedr na jej wieżach zamontowany

poruszam wskazówkami ciepła, gdy przed drzwiami wieków ich trwania

odlanymi w brązie, za tłumem zmarzniętych bałwanów

macham lewymi ramionami wyłącznie śniegiem ciskając energetycznie

w nich niemogących w zaślepieniu zimowym celnie uderzyć zwrotnie

przekleństwem w tabernakula odwiecznej mądrości, która wyczołgała się

z bagien pierwszych, przeżytych, przybrzeżnych lagun

i mną potrząsa jak wiatrakiem, manekinem, robotem,

mną lepkim od błota pośniegowego sługą wszechgwiezdnej otchłani czasu

patrzącym przez teleskopy, które oczami już prawie się stały

baterią rozjarzane i napędzane galonem łez

tęsknoty za Uniwersum pełnym Boga samego

oddalającym się stąd z szybkością ustaloną przez stworzeń pierwsze prawo

dlatego drgają owe tęsknoty, dlatego czuwają wokół otoczone popiołami zórz

jakie wzeszły u zarania indywiduów

Alek Skarga Poems

Google Translate

Najnowsze wpisy

Najnowsze komentarze

Statystyki bloga

Meta

Kategorie

Kalendarz

Music

Chat

Archiwum dla 01/03/2021

2021

Obserwuj bloga poprzez e-mail

Alek Skarga Facebook

Nadchodzące wydarzenia

Alek Skarga

Google Translate

Najnowsze wpisy

Najnowsze komentarze

Statystyki bloga

Meta

Kategorie

Kalendarz

Music

Chat

Archiwum dla 01/03/2021

2021

Udostępnij: