http://virtualo.pl/ebook/piotr-zaplakal-i228407/
>>>
„PIOTR ZAPŁAKAŁ” – 2016
https://allegro.pl/piotr-zaplakal-alek-skarga-i7456151617.html#thumb/1Jestem skromnymświętym ptakiemunoszącym się ponad Polskąod tysiąclecia z górąa teraz już nawethieroglifem odkrytymna berlińskim murzepowtórzę –jestem skromnymświętym ptakiempolskim znakiemodwzorowaniem wolnościna berlińskim murzejak Jaksy brakteat>>>Powiedz, że to prawda, że łzy to skarbnie skarż się, powiedz niełamiącym się głosem,otrzyj łzy, powiedz– łzy są okupem odzyskanej wolnościto twoja eksterioryzacjaja nie stoję nad tobąjak kat nad dobrą dusząnie czyham na niemróz zamieni je w całe kontynentya może nawet w galaktyki i ciała niebieskietakie jak kiedyś, gdy bawiliśmy sięw wojnę światów, a ty nie chciałaś byćAfryką ani Merkurym tylko Neptunema ja gwiazdozbiorem Wielkiego Psa tylko Amerykąbył środek latatwoja sukienka stała się całkiem mokrasami na planecie torturytrzymaliśmy wspólnie patyk wbity w ziemięjak dźwignię akceleratoraoparci o siebie, przytuleni w Dolinie Śmiercinie wiedzieliśmy jeszcze czy wystartujemyszeptałaś – powiedz, że jest jakaś nadziejana zestalenie, na zjednoczenie, na wielki mróza ona była w tęgiej minie kapitana,gdy pociągnął dźwignię i ruszyliśmypłakałaś ciągle w moich ramionachniech Bóg nas prowadzi na Trytonatam łzy zamarzną, uleczysz duszę i oczydostrzeżesz mnie wyraźniej stojącego oboknie jestem kosmicznym fatumchociaż wyglądam jak asteroidajestem elegią gwiezdnej wolności zaledwieprzeżytych dni, przeczutych sposępnieńprzegranych gier w te wojny światówty jesteś moim okupem a ja odwiecznym ukojeniemchoć nie mam już dla ciebie łeztak cudnych jak rosa widzialnych bytówodpadły jak sople z powiek, gdy patrzyłemjak odlatywałaś z kapitanem wiecznośćodpadły od oczu, od twarzy, od życia,które zapadło się w moją jaskinięmiłości pangalaktycznej, ponadcielesnejw całym Uniwersum nie ma już nikttakich jak twoje diamentowych łez
>>>
Piękny sen nad Modrym Dunajemsmyczkiem posługujemy się jak rybązbliżamy się do Park Praterz zegarkiem za dolarapiękny sen nad Modrym Dunajemkopią już się nie posługujemykręcimy największą karuzelą dziejówTurek wciska nam kolejne podróbkina Mexikoplatzkarnawał oszustw trwapiękny sen nad Modrym Dunajemdo Mohacza odpływamy by ratować Belgradani przechodzonych aut ani śladu Turkaw Strigionium Szczepana strażnika rzekiKingi i Jolenty różańce wymieniamypiękny sen nad Modrym Dunajemkamienie spławiamy spod katedrBatavis, Vindobony i Aquincumz Carnuntum przez Gerulatędo Seksaginta Pristapotem same toczą sięprzez Razgrad do Warnya tam razem nimiKról Władysław rzuca się w wir sprawnie chcąc być na dnie historiii wstrzymuje jej biegprzez to Morze Czarne wylewai mamy potop turecki zupełnie obcypiękny sen nad Modrym Dunajemzanim Kozacy zakołaczą do bram Stambułuzłupią i Warnęnie zechcą im otworzyć– to wielki błąd strachuczajka staje się jaskółkąpiękny sen nad Modrym Dunajemchociaż cesarz zbyt światłyzlikwidował niektóre klasztoryi przywileje imperiumwpływamy na losy marzeńgdy Janczarzy z kapeli Ivanoviciegozawodzą po przegranej potyczcezdobywamy za pierwszym podejściemi Wiedeń i StambułMorze Czarne jest modrekrew osiadła na kamieniachdusze kupców i rolników tańczą walca na falachzwycięstwo lud północywydobywa z piersi i pieśnia my pierwszy raz oglądamyperfekcyjny bazar owocowyryba i smyczek Turków niewolą>>>Ten śnieg jak ewokacjai niegdysiejsze odejście przyjacielana bezpieczną odległośćpoza zimy poprzedniebezpieczniej w zaświatach?bezpieczniej pod całunem?– czekam w bieli – usłyszałem– śpiesz sięco szepczesz – wietrze wigilijny?– co szepczesz?śpiesz się dziecino narodzonaśpiesz się pasterzu i króluśpiesz się mój uczniu –usłyszałemprzyśpieszone bicie sercamojego własnego serca bez krwipod śniegiema głos przyjaciela byłwiatrem świszczącym w tarniniegdy w kominie odezwało się echo– czekamstrzepnąłem z siebie śnieg– patynę życianarodziłem się na nowo>>>Czas oderwać się od Trójcy ubogichmodernizm oto wyzwanie światłychzbrojnych w otwartości imperialne trójzębynieznoszące sprzeciwuczas poderwać się ze stadem brodzącym bez celuw sejmach studiach uczelniachpolecieć jak szarańcza pocisków granicznychdo kraju pobliskiegona pierwszy kongres międzynarodówki bogaczya potem?potem rozbić się o okrwawioną skałę trój jedni –wolność równość braterstwow przebraniu sędziego trójpodziałujak Piłat skazać kogoś porządnegodla możnych świętego spokojutrójnóg jego symbolem – rzymskicyniczny
>>>
Zatarg z komputeremtakie tammałe poprztykaniei nawet ani głupich bajek ani dziecięcych giermu nie wypomniałemmoże niepotrzebnie wypaliłem mu płytęi sfajczyłem zasilaczuznał to za zamachza wyłupienie oczuani wpisów ani komentarzy – tak?dobrze! zwiewam, pa!Zatarg z komputerem jednakowożrozchmurzył moje czołorozwiał mi włosrozszwędał mnie na wstecznymwpadłem do Baru na Stawachna jednego studenckiegogdy wyszedłem bez Hnatowicza i papierosapostanowiłem, że już nigdynikt moich popiołów myślipo jakimkolwiek blamażunie rozsypie byle podmuchem dąsunawet niepoetycka maszyna
>>>
Gdy słońce Róbta co chcetawzejdzie znowu w KostrzynieBrahmaputra z MO do tłumu tako rzecze –czas zacząć letnie sporty potakiwaniaudawania dyscyplinę rozwijaći przywdziać perukę ptaka głuptakasowę zmienić na dudkapelikana zamienić na flamingagdy ciemne harce jeszcze nie dominująminut poobiednich sensumożna skorzystać z przebraniai ukryć się na tle nieba w chmurach wylewnie pustychczas zacząć chodzić w butach zamszowychw Rogera z Byrdsów nieco letnich okularachchociażby przez jedną bezgwiezdną noca dla flamingów wystarać się o sadzawkędla nich czas tortury już minął bo wszystko przemijamogą głowy wysunąć spod kuprówostatnie ich twórcze jęki zagłuszone zostaną przeznowej ery tuptające dzieci-ptaki bulgocząco-brodząceprawie tańczące jak Eurydyki wojny w Wietnamienieistniejące
>>>
Spróbuj zanurkować w wazoniepełnym wody i ściętych kwiatówalbo w kominie pełnym dymucoś odnaleźć dla siebie lub siebiecoś jak przenicowane zakrztuszenie sięsobąpomyślałeś o tym – już wieszoddech wewnętrzny – tego ci potrzebatwoim sprzętom teżtwoim książkom i zwierzętomnawet twoim oczom i wargomprzenicowane zakasłaniena dnie dzbanaalbo w kominie pełnym dymuwykrztuszenie zachłyśnięcia sobąwchłonięcie onych spazmów w próżniJak bibelot prawda o tobie w twoim domui ty lekko zgarbiony w foteluz unoszącą się pod sufit piersiąi opadającą jak wodospad kwiatówwystraszony myślamio ostatnim oddechu w sobie samymprzenicowanie ducha, takraczej tego ci potrzeba
>>>
Tęskniąc za niebytemw chwili załamania koniunkturydochodzisz do konkluzji –posłużenie się antymaterią nic nie dato nic nie zmieniprzeorałeś już niebo swoim duchem i ciałemogromna koleina wyżłobiona w hadronach zachwytuwyrwa w chmurach jak elegia bólunic tego już nie zabliźniniebyt po fakcie bytutylko przyciągnie żyjących innych desperatówdepresjami zmienionymi w fajerwerki astralneatrakcją kosmicznej katastrofy twoich łezi ta ostatnia kładka krwi zostanie zerwanapod ciężarem obserwantów najlichszychprzebogatych w doznaniaTęskniąc za ucieczką do gwiazdw chwili załamania dekoniunkturynie wypełnisz mojry odwiecznego trwaniaw boskich koleinach ludzkiego bytu,które przystoi właśnie herosom czasówhumanocentrycznym zmianom materii i energiiw kolejnych odsłonach ekspansjirana na niebie to jednaknie rana twojego całego życiatamta nigdy się nie zabliźni jak tapo pęknięciu serca w uniesieniuPulsar twojego cierpieniazachwyci jak byt odwiecznya tęsknota za nimstanie się energetycznym tłem uniwersalnymświatłem z Farosdla rozpaczliwie szukających drogi powrotu
>>>
To bolesne czekanie nie daje nictylko złudzenie celuwidzisz ciemną gwiazdę strachutam gdzie nie ma nicwidzisz kasandryczną przepaść czasutam gdzie nie ma nicwidzisz epizodyczne śmiercigolemów swojej przeszłościtam gdzie nie ma nicpodejdź do krawędzi czekaniai skocz w jego gargantuiczną czeluśćprzekonaj się wreszcie,że ty sam jesteś w nimbez celu i aureolii więcej nicposłuchaj swojej Galatei– nie czekaj, skocz
>>>
Ten system nie jest jeszczestworzonyależ tak, wymyślony jest oczywiścieto nie są jakieś mrzonkipochyl się tutajspójrz na te notatki i szkicena tę kilkuwymiarową wielobarwną mapęten system jest kompleksowycałościowy – rzec można– ostatecznyty pewnie powiesz– nic nie jest doskonałeale ja ci odpowiem– mylisz się zebrosystem jest wymyślonyi jako taki jestno, no – oczywiście:doskonałypopłyń ze mną jego nurtemto nurt prawdziwej filozofii, którazawsze wymywa z błota, oczyszcza,unosi człowiekato system nieskończonej poezji, którypatrzącego ledwo nigdy nie zawiedziestwórzmy go razem wreszcieteraz
>>>
Gdzie jesteś wolności nasza?za nocy parowem?za słońca płotem?za samolubnym murem?za grobem, celą, agencją?za szmatławą gazetą?za pustym konfesjonałem?za telewizyjnym obłudnym studiem?za splugawionym biurem?za sądem sprzedajnym?za naukowym plagiatem?za zmanipulowanym głosowaniem?za zdradzieckim triumwiratem?za burzy nadciągającej echem– grzechem, grzechem, grzechem?tak kochani, jestem za waszym grzechem!
>>>
Skrzą się gwiazdyKsiężyc puchnie skostniałymgławice przenikają zero bezwzględneniepodważalnepędzą w nieznane milczące miliardyukryty w łopianach z lodu i szkła teleskopmój teleskop oczu, myśli i wyobraźniwyłapuje ślady nielicznych kosmitówśmigających skośnym lotem ku Ziemiświecących jak robaczki świętojańskiejak aerolity płonącejak iskry z lokomotywy pędzącejprzez centralną magistralę Mlecznej Drogiginą w mojej dłonipochwyceni tuż nad ziemiązamilknę i jaz miliardem wizji w łopianachz garścią neutronowej dziwnej świetlistej materiikosmici to rozpoznawalna energia sercżywych ludzkich serc,które samotnie przemierzają Wszechświatczasem wydają się malutcyjak iskierki, robaczki i kwarkizamilknę dla nich
>>>
*Prawie Miltiades*Znowu zabolałotrener powiedział, że tak musi bolećpotem kolano nie wytrzymałotrener powiedział– nie nadawałeś się i tak Miltiadesiezrzucę cię ze skały na oszczepyto prawie nie będzie bolałoalbo bolało zbyt długotak jak więzienie nie dożywotnie całkiemmój trener wspaniałomyślny ufa sileufa wysokościufa szybkości i odległościpochodzi w ogóle z UfyAchajem został niedawno na przymusowym kontrakcieno to i jego bardziej zabolało,że utracił ojczyznę ogromną jak kontynentjak ja kolano prawietrener wyrzekł te słowa– ojczyzna w potrzebie Miltiadesieto nie słabeuszy czasi kazał mnie jednak zrzucićna te oszczepy Uralu hutzłapali mnie usłużni kagebowcyz Laodycei-Moskwy i Sparty-Samaryi jak olimpijczycy cisnęli mną w dółpełen talku cnót greckich na sobie – przeżyłemchlamida hoplity jak lotnia,jak żołnierski płaszcz uniosła mnieponad wszelkie państwowe egzekucjespuściła z niebios fizycznej siły do ducha Marymontuzamiast do Maratonu
>>>
*Łuski*
Skomponowany z nutek łusekeuforyczny trynitarny wstęp do oratoriumzagadkowe zakończenie wstępu rybiewybulgocze? wybrzmi? wybrzmi?wybrzmiało!Zagadkowa jak nastawa ołtarzowaśredniowiecznego kościoła po barokowej przebudowie,który jak zaginiona arka zniknął na dnie jeziorapowstałego dzięki słusznej tamienowych czasów jutrznia ciemnaresponsorium hymny lamentacjeRybie łuski wypełniłystele i ławy w prezbiteriumrazem z ich nosicielamizafascynowany podwodnym brzmieniem oratoriumnie zauważyłeś nawet,gdy rozpoczęła się druga częśći młoda dziewczyna usiadła oboktak jak ty w samych wodorostachrozpromieniony uśmiech ci posłałaukazując śliczne białe zębyNie zauważyłeś nawetprzegapiłeś rozpoczęcie trzeciejczęści oratoriumtylko wstęp utkwił ci w pamięcii ta dziewczyna łaskawaśredniowieczne postacie świętych zszedłszy z nastawypodpłynęły jak muzyka do wasi ty i dziewczyna zrozumieliście przesłanie muzykiPodajecie sobie wszyscy ręcewypełniając prezbiterium domu modlitwykręgiem uduchowionych podwodnych zjaww przezroczystej toni bazylikina samym dnie wieczoru,który niespodziewanie wybrzmiał jednościąfinałem niemego potopujak jego fala uniosła wszystko modlitwa bazylikiby łuski mogły spaść z oczu niektórym
>>>
Gdy przemierzałem rajski ogródzrozumiałem w zachwyceniu,że wszystkie jego kwiaty są mojegdy zawróciłem do wejściai szedłem po swoich śladachrzeczywiście te boskie kwiatyłasiły się do mnie jak kotybiegły za mną, podskakiwały, nawoływałyjak za przewodnikiem z sezamu pięknaobok mnie i za mną truchtaływskakiwały mi same na ręceprzytulały do policzków i lgnęły do piersiW bramie wschodniejodsunąłem je delikatnie od siebieułożyłem do snu jak dziatwęzasypiające uniosłem do wargpomyślałem nawetaby skomponować artystyczną ikebanęz nich i z drobnych zwierzątek rajskichna wypadek niezbyt człowieczej śmiercijednak wyszedł mi tylko przeobfity breughlowski bukietpasujący idealnie do drewnianego wazonu sercauwierzyłem w ich przywiązanie do końcai oddanie moim salonom módwróciłem z raju wprost do przymierzalni smokingówzbyt wielkich na jeden kwiatz bukietem w butonierce
>>>
Niekantowskie dyskryminacje podległych rabatpowszechniejsze na ziemi publicznej jak niebooto paradygmat z Królewcawzięty żywcem niezbędnypytają – co sądzisz o czerwonej drodze kwiatów?odpowiedz póki nie jest za późnopóki nie zakażą ci w ogóle mówićo kwiatachchoć wiesz, że są zbyt poprawne i naprawczenie tak jak kantowskie zeschłe liścieco natenczas już znaczą niewieleoczy w nich ukryte o wiele więcejjak paradygmat dogmatu publicznościodnogi prywatnej drogiwędrowiec wie jak się idziekwiat wie co ma począć w leciedroga nie wiepytają – ale czy ty wiesz co sądzićo drodze kwiatów?jeżeli wiesz to powiedzaby nie było za późnow miłości i nienawiści do siebieznów rodzi się kantowska myślpowstaje nieludzkie pojęciezabiegaj o dedyskryminacjępodległych szans w zapachach lata,które ściga cię w każdej alejceszkicowanej uczuciempotem nie pozwolą mówić o niebiepotem nie pozwolą mówić o kwiatachpotem zapomnisz o tym kim jesteśpotem nie pozwolą ci pamiętaćchociaż kwiaty z nieba spadać będą zawszeto może być rzeczywiście dogmatyczną przeszkodądla nich zdeterminowanych, którzy mówią –z deszczu wzięli się ludzie i ze snówa ty skąd – z samego nieba?– nie rozśmieszaj ludzitą swoją świetlistą pewnością lilii
>>>
Mogę wiele powiedziećo tych rękach, któreściskały mnie za szyjęledwo uszedłem z życiemledwo złapałem oddechodtrącając te kleszcze stalowemogę powiedzieć do kogo te ręce należałymogę długie opowieści snućo tym, jak umierałem w spazmieo wizjach jakie się pojawiływ mojej głowie pozbawionej tlenużyję jednakżyję i oddychamrozmasowuję posiniaczoną szyję i karkpiecze jeszczejeszcze policzek drgajeszcze oczy rozbieganeszukają punktu podparciajak myśl – piedestałudla człowieka z błotamogę już myśleć – to najważniejszemogę określić cechy istoty,która chciała mnie pozbawić życiaoddycham wreszcie swobodnie pełną piersiąjakbym był w raju samzaraz po zwolnieniu uciskupo wyszarpaniu swego ledwo tlącego się jestestwaz rąk bestiizrozumiałem, że to były ręcezwyczajne, delikatne, bladepokryte taką skórą jak mojaz tymi samymi bliznami z dzieciństwaa jednakzaciśnięte na mojej krtani i grdycebyły jak szczęki rekinai były to ręce martweto własna wewnętrzna śmierćdusiła mnie przez chwilęwyrwałem się jeji odepchnąłem ją od siebiedzisiaj mogę wreszcie opowiedzieć o tymbo język i oczy posłuszne są wolia wola tkwi we mnie głęboko– wola przetrwaniaMogę wiele powiedziećo tych rękach, któreznałem od urodzenialecz nie pouczył mnie niktjak złowieszcza siła czai się w nichnie domyślałem się, nie przewidziałem,że mogą być użyte przeciw mnie– jak wszystko co człowieczejak moja wolna wola nawetStrzeżcie się własnych rąkbacznie je obserwujcieniespodziewana śmierć w nich czyha jak wążgotowy na jadowy atakspisujcie swoje spostrzeżenia– rachunki sumienia
>>>
Roztrzęsiony obywatel Junckerroztrzęsiony sędziastrzelają do siebieniecelnieroztrzęsiony obywatel Trumproztrzęsiona piosenkarkastrzelają do siebieniecelnieroztrzęsiony obywatel Putinroztrzęsiony dziennikarzstrzelają do siebieniecelniekomuż komuż komużwładzyroztrzęsionej przysługa?ludziom świata?ludziom strachu?
>>>
Lawina boskich dźwiękówrunęła na mniez wyżyn harmonii samejjak Karłowiczuśmiechałem się nawetwidząc symfonii poemat w słońcunad sobą jak burzęw prostocie zasłuchaniazawahałem się przewrotniewięc osłoniłem głowę i uszytak zginąłem w tej lawinienie byłem przygotowanyna ciężar górnego niebaboskość i nieśmiertelność muzykiwyraża się wyłącznie w dźwiękacha nie w lękachto faktjak śmierć sama
>>>
Moja nocna zjawo zaspanaw uchylonych drzwiach telewizoraosobowa i kobiecaprzytruchtałaś po moich powiekachw nocnej koszuli z pajęczynksiężyc – pająk mi cię objawiłw stołowym sadzie elizejskimbosa stąpająca na palcachwestchnieniem przeniosłaś sięna łąkę posłania ukwieconą satynowymi snamiwyszeptałaś moje imię do księżyca jak modlitwęi załkał nagle tuż po północyprzebudzony wyciągnąłem rękępogłaskałem go delikatnie po ciepłym policzkuon zniknął za chmurą w utuleniua na mojej dłoni pozostałacała jego wzruszenia świetlistość
>>>
Kasta społeczna jest jak narośl na drzewieobca jemioła lub hubaubogacająca drzewo aż doupadku z wysokościjego miazga przerośnięta korzeniem bestiikora oblepiona miąższem kosmitywygląda świetnie przedśmiertnieKasta społeczna jest jak muślinzawsze przyodziewa strojniedo kompromitacji papieżalub jak szorstki wór zwisakompromitacją z butnego królaKasta społeczna jest plastikowym wielorybempłynącym przez podwórza familokówstrzelającym kolorowymi fajerwerkamido głodnych dzieci pod ścianamisiedzących na pierzynachz garnkami na głowachwieloryb kiedyś bogaty w trandziś sztuczny zgniata dzieci niezbyt chybkienawet goni je uciekające w paskowych dresachzdezelowanymi zardzewiałymi bmwKasta społeczna mierzy się z katedrą państwastając na palcach by dorównaćgangsterom i hochsztaplerom wszelkiej maścizbudowana tylko z drewna przedmieśćudaje bogato zdobiony wiekopomny zabyteki zostaje przeniesiona do centrum miasta na dłużejby ubogacić krajobraz jałowyKasta społeczna potrzebna dwojakoby pokazać końcową nędzę ludowładztwai wolność zabijającą wszystkich jednakowoKasta społeczna rodząca się w każdym mieścieto mafia jak każda inna wcale nie ekskluzywnawytłumaczenie jej pożytków jest na stronach Kapitałunamacalne lecz pożytki nieosiągalnei jak jemioła nie przynosi szczęścia nikomunawet sobie obsychając u żyrandoli
>>>
*Cud techniki*
Taka klapka i przyciskbolec i guzikmini urządzenie z zakówkąultrakroplomierz automatycznyprocesor z diodą wibrującąikonka i enterperyferyjny dyskretny interfejsratowniczy robot z dźwigniąspolegliwy humanoid z tytanu reagujący na bodźcetroll jak prąd z państwowej elektrowniinternetowy robak biegle znęcający się nadpublicznym pochwaleniem dobrataki zmysłowy manipulator podręcznyspołecznego inżynierataki cud technikiumożliwiający publiczne polubienie najpodlejszego złaradośnie akceptowalne przez większośćrazy 100K
>>>
Znakiem mego wyzwolenia jestpajęczyna dźwiękoszczelnaja wierzę w pająki,a jakżeby inaczej,skoro sam nim jestemspięty ale szczęśliwyniezależny już poza sieciąto właśnie ja przędę teraz dziejowe snyby złowić wszechburzę wolnościo, już chyba szamocze się pochwycona i szaleje jak ćmaposłuchajcie tego jej hałasu –nie słychać nic? no cóż!skoro się rzekło – pajęczyna dźwiękoszczelnano cóż!to już nie nasłuchujciesnem żyjcie
>>>
Za stołem ofiarnym nowoczesna kraina żyznarozciągnięta jak okiem sięgnąć po horyzontpasą się tu tłuste byki na pastwiskachdzikie konie i roboty biegają stadamiłany zbóż , winnice i kominy elektrowni złocą się w słońculeniwe rzeki płyną mlekiem, miodem i ambrozjądo delt mega polis drapaczy chmur na mocnej depresjistół ofiarny ustawiony na wyniesieniuna odkopanych kamiennych stelachNimroda dwudziestego pierwszego wiekuzbudowany przez mędrcównie dla maluczkich i prostaczkówa dla władców świataobfitość natarczywych, nie znoszących sprzeciwu myślinakrywa go jak obrusi skrapia jak hysop poznaniaabsolutu ciałana rozkaz gromadzą się nad nim chmury białestopniowo ciemniejąc kłębią się coraz bardziejjakby burzyła się krew wykluczonych grzesznikówrozlana w przestworzach intelektu sięgającego po boskośćwysokie trawy falują jak morzadotknięte wiatrem niezaspokojenia w trwaniugromadzą się wokół półludzie i półzwierzęta z arki Ziemiajak wieść niesie ofiara się dokonaz najśmielszych myśli człowiekaprzylatują duchy z twarzami piorunówsprawdzić co się dzieje na deszczowym padole łezsurmy zwołują, heroldowie głoszą, ofiara się dokonaz najśmielszych myśli człowiekaprzy ołtarzu ofiarnym są już burze i zorzesą słońca zaćmienia i księżyca pełniesą mórz przypływy i wybuchy wulkanówpowoli drga ziemia w dolinach wiarą niezasypanychschodzą lawiny kamienne z gór wybaczeniem niezrównanychtsunami doskonałości wylewa i pędzi przez płaskowyżlawa czasu z rozerwanej ziemi wychodzi mu na przeciwdotykają ofiarnego stołu bestie harmonii i zrozumieniastrażnicy cywilizacji żywiołu egopatrzą z napięciem w otwartą księgę zagładyw ogłoszeniowy plakat dobrobytuz niego też się dowiemy, żeofiara z najśmielszych myśli człowieka się dokonażertwy z owocu żyznej krainy wiedzyczłowieczej wolnej woli bez bojaźni pierwotnejdla bytu i jednego wiekuistego słowa – pełnia doskonałościz myśli zwykłego człowieka? nie!cezara, szacha, cara, króla świataniekwestionowanego przywódcy i mędrcanajzuchwalszego i już uznanego w pełni za Boga!gdy wybuchnie i spłonie ta żertwatak wolność tu ostatecznie dokona żywota
>>>
Najpierw lekkie obrazy pustynii piękne zapachy skałpotem osad warownych oszałamiające mirażemieszkalne nadzieje dąbrówdrzemki jak słodkie owoce dębuzapraszający byt Niebaczarnego kosmosu wątła nićty znikądja znikąddążyliśmy jak komety z Babilonu i Petrysprzeczne paradygmatyjak kozły pustyniwśród spragnionych owieci wielbłądów w oaziemoja laska i czapka pasterskazwiodły te stadaspotkaliśmy się przy źródlejak dwa konsensualne paradygmaty,gdy idee zurbanizowały wodopojea bezbłędne pisma z niebiosuporządkowały deltyoto my zaledwie kilkuletni wędrowcyjuż zatrwożeni o los narodusięgnęliśmy po owoc poznaniaw pocałunkach życiatego co nienazwaneprzez aniołów podanesłodkie owoce dębudogmat nowych ludziw Mamrezanim atomowe słońce frontów powszednichglobalne wizje wioski zagładypoznaliśmy za zakrętem hoteliw Hebronie
>>>
*Długi marsz*Marsz, długi marszi wielki skok ku kulturalnej rewolucjiNoc długich noży, niezbyt długich, ale w sam razBostońska herbatka jak masakraJutrznia paryska, pirackaMarsz na halę wodzów w kryształową nocMarsz dziesięciu tysięcy przez obcy światWyprawa tysiąca czerwonych koszulzewsząd narzekania na samosądykoń zemdlał a to koń powstał, koń pułapkaczłowiek-samo zło, zrób coś przywódco!a to, a to, a tamtocóż można zrobić po takim marszu?są domniemania o wyczerpaniu i przetrwaniusowite nagrody u kresu hańbynocą podróżują demony jak słonie Hannibalato prawie Baal dla Rzymiana jego słonie bojowe to tylko smak Indii herbacianyAriów kompletnie zapomnianych w sercu Europya to właśnie oni pomaszerowali najdalejoczy się mrużą z niewyspaniakartka papieru odlatuje na swoją pielgrzymkę na AntypodyAriowie maszerują jak pielgrzymi wciążjuż chińscy po latach upartego ateizmujest gdzie pielgrzymowaćszlak Samarkandy i Marco Polo, szlaki himalaistówsłonie depczą po moich stopachsłonie przechodzą przez moje zacementowane powiekiśpiewając Marsyliankę i radziecki hymn Rosjimarsz, marsz, marszczy przywódcy zawsze muszą gdzieś maszerować?na łzy, ba na śmiech, na śnieg, na upałna narty, na dzieci, na jutro, na cegły, na murkupczenie strachem, kupowanie dla siebie aut – melodramat ichsłonie wegetują na przełęczachflamingi i bojowe pingwiny zjeżdżają znudzone na nartach wrazoto bezludna manipulacja przeludnionego imperiumzdecydowanego zmierzyć się z sobąw piłkarskim państwie środkaale zamiast biegać, maszerują, pytają, mlaskająa co z pociągami, co z lokomotywami atomowymi?decyzja władzy politycznej jestrządu, króla – nie ma wodza tuw tym samym czasie Hannibal i Pyrruswsiadają do hyperloopai po chwili już pędzą do swoich sprawale gdzie te to drogi do Rzymu?co z nimi zrobiono? jak zabezpieczyć je dziś?koczkodany stoją na straży prawi damy-niedamy teżledwo stoją faktchciałoby się te różowe linie wyprowadzone przedłużyćwyprowadzone z kątów zielonego sześciobokuzniesławić brakiem plemiennej barwylecz oto kropla z centrum greckiej bryłyprzesuwająca się jak po pustyni kamienie samerośnie i zastępuje żal, strach, myślptaki unoszą ruchome kamienie i zrzucają na słonie zemsthyperloop się zatrzymuje w katolickiej centrali Afganistanua Ariowie już spokojnijuż bez bojowego nastawienia gromadzą sięna dalszą wędrówkę dusz– marsz, marsz, marsz
>>>
To nie może być pożarto może być głódto nie może być powódźto może być bólto nie może być eksplozja wulkanuto może być śmierćto nie może być apokalipsa w domu i w krajuto może być sąsiad z twarzą w płociealbo żółw w partiicoś powolnegojak proces dojrzewaniado przemianyw rodu robaka
>>>
Jasny dzień był na szlaku,gdy szlak prowadził na szczyttam przepiórka zachwyceń uwiła gniazdonizinny ptak uwznioślonyzaraz potem nastała nocwe mgle lęku zniknął światkruk ratownik na łącepogubiony człapał od zmierzchuw wysokiej trawiea mieliśmy na tej łącerozłożyć koc miłości,gdy ty byłaś Anitą Ekberga ja Bobem Dylanemmoja Hesperydomieliśmy wzlecieć po ablucji uczućna niebotyczną grań doznańszlak zmylił pogonienaszych słów porannychżałuję ich dzisiajnie mogąc pozbierać kości i myślilewitujący tuż nad zapomnianą żwirowniąwyrobiskiem pieszczotjak nad powierzchnią księżycausianą samymi krateraminieosiągalnymi dla promieni słońcabezlitosnymi na opakja chimera miłościbez gniazda na szczycieustrzelona w locieprzez jeźdźca na Pegazie
>>>
Zmysł przewodnickich nastawieńnatychmiast znikłkarygodne samowolne odnowienie sumieńwszelki mitnatychmiast prysłzlekceważony odmęt jaźnia na wierzchu słowo reflektor – janatychmiast zgasłodzew w płucuoddech czy odma?pręga krwawa na językusłowo czy jego brak?wypchany balon rezonerstwaa jednak pękłwciąż niewypowiedziane słowo pręży się i skaczerozsadza policzkizmysł przewodnickich nastawieńbąbel powietrza na powierzchni przesłaniapęka jak bańka mydlanamyśl waleczna jeszcze zwichrzyła włos nad czołemledwo dociągnął śluzę wolnościten jedyny kapitan – mózgcoś zniknęło w wołaniu– ratunkuwydobywa ubogi ludzki haust z dnasiódmy zmysł batyskaf wolii pokora gardła
>>>
Jadą metalowe konie traktem królewskimwyskocz nań i zatrzymaj jea może to niemieckie lub sowieckie czołgiz przeszłościbachmaty Bajdara albo ardeny do armatKarola Gustawajadą konie stalowe całe umorusanebłotem, potem, ropą i smaremzmierzają do stolicy starożytnościstepu nirwanyniecałe w pląsachniecałe w tangachniecałe w marszachniecałe w oberkachwyskocz z tych szalejów, pokrzyw i ostówmachnij ręką jak autostopowiczzakrzyknij na powożącychna jeźdźców na taborytówspróbuj zatrzymać tę kawalkadęgdy będą tylko góralami nie odpowiedzągdy będą tylko flisakami nie odpowiedzągdy będą tylko szewcami nie odpowiedząwywieszą białe flagi na drzewcachprzytroczonych modlitwamijeżeli będą straceńcamiwojen królewskich – odpowiedząi rozlegnie się gromkie larum krwia może lepiej niech kurz opadniena ciebie i ostojęniech cykuta zastygnie archontówprzykucnij w oczeretachto golemów dzika krew
>>>
Ja zamknąłem tę galaktykęjak gdyby nigdy niczamknąłem ręką ludzkąwyciągniętą przed siebietak jak się przekręca gałkęnaciska klamkęJa zamknąłem galaktykęz gwiazdami i motylami wrazich srebrzyste podrygiwaniazniknęły nagle nad łąkąjak gdyby ktoś zgasił słońcewyłączył prąd w całej metropoliii nastała ciemność wszędzieJa na tej łącewśród firletek i maków pocałowałem cięw samo południe zmysłów,które stało się myśli północąrozbłysnęliśmy i zniknęli jak meteorynad horyzontemTy zdążyłaś wyszeptać– jedna galaktyka jest jedną chwilą zaledwiewśród miriad we wszechczasieotworzę ci kolejną powieki drgnieniem
>>>
Znamienne słowa, dzieje, lotykiepski żartbędą trojaczki smoczezewsząd docierają prognozy na letnie uczuciaw zimowe dniznam jedną ze smoczycświata nie widzę poza niąświata z wysokakiepski żartbędą konsekwencje i tajfuny karjuż zbroi się tasiemiec serc i zmienia w smokamedia strachu już słusznie podkręcają wiatrbo warto wyłowić z burznastrojebędzie tornado emocjibędą trojaczki smoczezewsząd prognozy grozyalbo to ja wiem Zuzanno co z naszym latem?zewsząd prognozy marnena uczucia ludzkie w zimowe dniznamienne są dzieje, słowaznamienne anielskie odlotyale powroty smoczekiepski nieżyciowy żartna wszelki wypadek Zuzannozałóż purpurowy płaszcz
>>>
Będziemy się śpieszyćw te dniby wyprzedzić nocenasze dni już jak konie przy saniachjak czwórka rączych koni– a my?– my jak sen świstakanoce białe jak śniegtylko dla naspocałuj mnie i w drogęwięc niech będzie śladten Wielki Wóz przesuwający się po Mlecznej Drodzei noc i dzień i ty i ja w konstelacjach w uciskachzajedno namw mroźny czaspędzimy coraz szybciejz wszechbytu miłosnych chwilbezkresnychcoraz ciemniejszych– mniej gwiezdnychku erydanom kresu południarzeki czasużycia w dwójnasób
>>>
Pierwszy głos w imieniudrugi głos w miejscutrzeci głos w czasiepełen orkiestron mającychwybrzmieć uczućprzedśmiertnychsymfonia twoich dnizmyślonycharia z kurantemprzebrzmiała jednakjakbezgłośna erupcja wulkanuw sercujak protuberancjana odległej gwieździeżycia>>> W czerwonej studni twojej sukienki i halkinurzam się w zielonośćjak skarb wydobywam z niejwilgotne chabry pocałunkówpotem ściskając je w dłoniwychodzę naprzeciwtwoim oczomw falbanach i pliskachw zakładkach westchnieńw udrapowaniach i pończochach natchnieńchcę się rozkochać do dniacierpliwie wznoszę chabryw geście moim jest stworzenie zorzyw nagłych twoich łzachoczekiwane rozstanieotwieram dłońprostuję palcekwiat zmienia się w ból każdego płatkasukienka pozostała jak mak rozchylonyja już nie wypłynę na powierzchnięzniknąłem na dobretrzmiel w kropli nektaruw martwej studnimartwy słodkii nieśmiertelność dla świata zórz>>>Jestem zbuntowanybo się bojęjestem bezczelnybo się bojęjestem zacietrzewionybo się bojęjestem zdenerwowanybo się bojęjestem nieznośnybo się bojęjestem złośliwybo się bojęjestem dokuczliwybo się bojęjestem makiawelicznybo się bojęjestem wypaczonybo się bojęjestem pogmatwanybo się bojęjestem złudnybo się bojęjestem bałamutnybo się bojęjestem pozerskibo się bojęjestem aroganckibo się bojęjestem przewrotnybo się bojęjestem pysznybo się bojęjestem skrytybo się bojęjestem gadatliwybo się bojęjestem nielojalnybo się bojęjestem zwodniczybo się bojęjestem nieszczerybo się bojęjestem demagogicznybo się bojęjestem mgławicowybo się bojęjestem wyrachowanybo się bojęjestem wiarołomnybo się bojęjestem nieautentycznybo się bojęjestem kabotyńskibo się bojęjestem nieżyciowybo się bojęjestem tchórzliwybo się bojęjestem brawurowybo się bojęjestem załamanybo się bojęjestem drażliwybo się bojęjestem ogłupiającybo się bojęjestem głupibo się bojęjestem, jaki jestem– łeee!Jestem, który jestem– och!jestem głupi,że się boję
>>>
Warto mieć te łzyna każdą okazję tragiczną– bliźniegonie wypłacz ich ze śmiechuwarto mieć te oczyna wypadek katastrofy– ludzkościnie wytrzyj ich lusterkiemjak napis na czole– autorwarto mieć ten uśmiechna wypadek śmierci– własnej
>>>
Jest ciemny brzeg,gdy słońce się zniża w chmurachjak głęboka purpurai brzeg jasny,gdy słońce się zniża jak kościsty wiatr,gdy wprost rozpływa się w zmierzchu,który jest linią brzegową oceanu nocyjej statkiem, albatrosem i portemoba brzegi możesz dostrzec w sobie wrazbezojczysty, bezludzki, bezgwiezdnychmurny i wietrzny żeglarzu
>>>
Na wylot przejrzał listonoszaNiemiaszka,co rozpowiadał wszędzieże nie mieszka na Mieszkazaznaczył więc laską miejscegdzie zamieszkał i mieszkana wylot przejrzał sędziego innychupadłego jak śnieżkaczekał czy go ośmieszyć omieszkaomieszkał zapytać o serce w śladachpomieszkiwań właściwych miejsctu w wysokich stanach zasiedzeńhal, błoń i cnótprzed wydaniem kamieni listonoszana wskroś przeszło przez serceprzesłanie pianisty proroka bacylaska utkwiła w skale wysokiej turnii w bramie pierwszej miejskiejwytrysnęły nadzieje znów bezdomnego poetyna ułaskawienie rodzinnej sadybyi podobnych czekających na przylot kamieniwęgielnych ze światachętnie polecanych innymplemiennym bezdomnym
>>>
Ona obokoko wzero to nośnik mocy wżarówka jak oko wpotem z i nagdybyś w i zoko zpółpowieka jak wpotem oko zerożarówka ww z na w jak iw zakręciło się nad zgdybyś zasnęła zz na wgdybyś oko z i wzero snu znowużarówka ipółusta w w wnośnik nocydotyk znowugdybyś zasnęła
>>>
Wewnętrzny skład delikatności w puchowym rejestrzerozgardiaszu figuruje lecz wypada bladonarażony na zakurzenie zaginięcie zapomnieniemoże to i dobrzepotem niespodzianka będzie na plusjak wtedy, gdy zgasły zmysłyi odnalazł się świecznik wspólnych wieczerzskład czułości niedostatecznie przewietrzony dobrym słowemi tak jak gdyby przegdybany nocnymznieruchomieniem rąkzmierzchaniem ustzmysły, gdy zabłysły to kurz zakrył wszystkoa może czas by byłopójść drogą jasną – znaleźć świecę lub lampępierwszy skład możliwości umożliwi zakupienie oliwydrugi skład ponadprodukcyjny oględnie mówiąc dorzuci płomieńdzisiejsze przeoliwienie intencji przecież nic nie wnosiniczego nie przybywa na boku oprócz zakrzepów i puchlinczas rzec – mądrości moja odeślij zeschłości i przymnóż świeżościniech nie pozostajemy nadąsani w kruchcie serca zmienionej w składdelikatność puchu rozwarstwień i pozostawień,który jak to kurz profanuje połyski i paramentów kultowe kształtypowstrzymuje cię od gestów, co mogą byćjak lot dymu kadzidła ku majestatowia są jak smog i sadza na baldachimach choć z nogami na ziemi leć jak małomiasteczkowi kochankowie nadprzewracającymi się drewnianymi szopami przy domach z balichoć w kaloszach leć nawet z białą ziemią na nichnie dmuchaj na latawce księżycowe, omijaj je skromnieziarna mniszka w workach w kącie czekają na siew zbyt długoręce ramiona nadgarstki palce zanurzone w puchu – wyrwij jeskład pierzastych podręczników otwartych, zapomnianychw nieaktualnych rejestrachty unieruchomiony a symbole większe i większe jak nadrealny księżyclęgną się podmuchy jak robaki i myszyty znieruchomiały niezrozumiany a tętno szybszepędź leć gdakaj siej mak śnij jej snem nad i pod z niąnie zmarnuj wszystkiego dla głupich paniensam rozgardiasz się opłaci kupcom czekającym na nauczyciela– ciebie w kaloszach skrzydlatych wiatrom nie odda
>>>
Zniesiony tylko w połowiezakaz uczęszczania nad brzegi rzekz rakietą tenisową lub czymś podobnymrozbawił tylko arystokratów na kortach aluwialnychci, którzy łapali siatką motylemuszą zmienić kwietną łąkę na lądowisko górskiena mocy nowego kodeksu spadkowegostracą kolekcje siatek do wszystkiegozniesiony zakaz będzie skutkowałczęstszym przebywaniem w pradolinach,gdzie rzeki już nie płyną ku śmierci istot jedynieale tylko ku rewolucjom bezkrwawym w mediachzniewoleniom w terrariach i na kortach plastycznychmęskie osobniki w połowie zanurzą się w trawacha żeńskie po części w sadachpradoliny odżyją jak Pola Elizejskie przechodnimi mordercamiuczęszczanie nad stawy kwatermistrzóww towarzystwie łabędzibędzie dopuszczalne do jakiegoś czasu przeszłegoa na zajęcia boiskowe przyszkolne tylko potemnie będzie już można wcale bez więcierzyłowić żądanych wspomnień na haka także snuć się bezwodnie po miejscach odludnychchoć owadzio ulotnie aktywnychto co się nazywa porządkowaniem sfery przychylnej atmosferyto się też nazywa ograniczanie niezbyt szczęśliwych zachowań naziemnychnie po to są rzeki, żeby pradoliny zapełniały się tylko jabłkami kobieta bezwodne miejsca zezwierzęconymi mężczyznamikiedyś do połowy w wodzie lub w kwiatach jak faunyi z zakazem całkowitego zaludniania plebejskich wzgórzjak centaury praw zbywalnych przed śmiercią Areopagitów
>>>
*Gangrena elit jedynie*Polska krwawi z ropnej ranysączy się z niej jad trupi?a może to tylko niegroźne zakażenie?może to tylko lekka gangrena, co miniegangrena elit jedynieto minie, to przyschnie jak na dobrym psiechoćby po surowicy z truciznprzeciwciała społeczne i elity komplementarne dla zdradto ten sam organizmz krwi, we krwi, dla krwiz ran powstanie i z kolan Polska choraa dżuma niewiary minie jak wszystko, co złePolska się zagoi i ostoi w czasu ostoijak przeorana łąka wzejdzie w dwójnasób zielonokwiecistym łanem, przyszło wiosennym dobrem barwa serca zsiniałe nienawiścią wybieleją w maskach nowych świtówstruchlałych braci odrodzi się pąsi nikt nie odgadnie śmiertelnych bliznco będą jak błahy zapomniany dąs>>>
*W katedrze pioruna i gwiazd*
To uniesienie oczu nad morzemobok skały jak katedra w Trzęsaczubyło proroczegdy ona się oddaliła na chwilę jak mewaa ja wyobraziłem ją sobie ponowniecałą w spadających z klifu gwiazdachz jaskółką brzegówką wpadłemdo podziemnej katedry tego wyobrażeniajuż na Rozewiugdy helikopter przemiany odleciał jak ważka na Helw mewy upierzeniubrzeg morski zsunął się do stóp morzai uklęknął przed nią jak jaw perspektywie elektrycznego nieba zadrgał świtraz na zawszea ja pisklę Polan wpadłem do gniazda Pomorzanna heroiczną chwilęwypadłem z niego podczas pierwszej próby loturaz na zawszewprost w jej ramionajuż u stóp Kawczej Górynie była już wyobrażeniem lecz katastrofą uczuciamoje zaślubiny z jej morzemtak aktualne do dziśw katedrze pioruna i gwiazd
>>>
*Ja tam nie wiem*
Ja tam nie wiemja tam nie byłemja tam nie rozumiem jak byćja tam wolę nie wiedzieć jak żyćja tam a ty tu jak nie wiem nicty wiesz przecież jak to ze mną jestty mnie rozumiesz prawda?ty mnie usprawiedliwisz?ty jesteś i tam i tu a ja nie wiem gdziemoże nigdziety byłem ja jesteśmną mnie namwiesz co?nie, wolę żyć sam
>>>
Milczeniegłębokie, zacięte, zranionemilczeniemilczenieod wielu dni i nocy,które stanęło przed mnąjak brutalne rozstanie ze snemjak niechciany brzaskjak surowy blokkararyjskiej skałymarmurowy obelisk ciszypomnik arcydziełonieodkryteruchem ręki rzeźbiarza– słowemmilczenie jak śmierćmilczenie jak bóli właśnie terazwyłonił się z niegojak z wielkiej ranypo wyrwanej miłości– wierszsłowo po słowiestukot młotka i dłutasłowo po słowierytmem z milczeniawydobyte strofydla aniołów świata łezrozśpiewanychczuwającychzachwycenie – westchnieniemojej piety
>>>
*Zbroja dążeń*
Każdy, kto był na wzgórzu smutkukto szedł pod własną górę hołduto wieże jest lepiej jest gorzejraz tak a raz inaczej, ale jestkto złożył ofiarę z pierwocin bóluwyrzekł słowa uczczenia własnego odrodzeniapokłonił się ciszy w sobieto wieże gorzej już nie będzie, choć możekto potem zjechał ze wzgórzana tajemniczym koniu bez pęcinodstawił kopię i tarczę dąsuzdjął zbroję dążeń za wszelką cenępojął, że jest lepiejraz tak a raz tak, ale inaczejradośniej
>>>
Jak Bóg przykazałjesteśmy zacietrzewionymi prorokamiswojego domu myśleniai skrajnymi przywódcami sercw salonach awangardyserc wystawionych na atakiekstremalnej nieprzejednanej miłościJak Bóg przykazałwyciągamy ręce do duszypo cierpliwośća tamrozgorączkowanie jaźnii pycha łypiąca złym okiemna upokarzającą nieśmiałość delikatnościJak Bóg przykazałjesteśmy zacietrzewionymi prorokami,którzy ganią siebie i światepatują zmyślnym miłosierdziemdla pokonanychJak Bóg przykazał?
>>>
Kiedyś znowuto nastąpi, gdy głowę oderwąa piersi będą najwyżejto nieodwołalnie nastąpi takjak teraz?ta głowa będzie symbolemte piersi dziełem sztukito nastąpi chyba w ten weekendw tą sobotęw najbliższy poranek przespanytornado z okolic Australii wychynie z komodyjego macki jak ramiona odmrożonej ośmiornicyzakręcą tobąi głowę urwą zbyt kolorowej ofierzepodwodnych miłościpozbawionej naturalnego środowiska rafykiedy?– kiedyś– już niedługo– po piątkowej nocyantypodą będzie twoja myśla tors zaświeci w sierpniujak piersi syreny w ciąży
>>>
Idź śmiało przed siebieżurawiu ibisie flaminguidź do końca korytarzamijaj ściany humanariumpokryte zapisami nutowymiporannych pieśni kultowychidź jaskółko bocianie orleidź w kierunku ścianyna końcu korytarzazamykającej humanariumściany bez inskrypcjiczystej jak złotoidź ptasi rodzie, idźdrepcz na szponiastych łapkach szeleszcząc pazurkami klap tymi małymi płetwamina majolikowej posadzce pełnej ornamentówkwiatowych pyłkowych owadzichidź powoli zanim nauczysz się lataćw klepsydrze symbolinieodwracalnej woliery eryprzemijającej matematycznymi wzoramipelikanie pochylony nad własną piersiązatrzymaj się skręcony w wiolinowy kluczzaśpiewaj przybyszom z Gondwanypierwszy
>>>
Zawsze ilekroć skrzat się krygujea świerszcz świerszczyprzychodzi leśny olbrzymi dmie w piszczałkę nieokiełznaniapotem skręcony skrzat dopasowujesłowa do jego ciężkiej melodiirównie zakręconej jak wierzbowe łykona piszczałkii śpiewa skatem a potem jodłujetakie łyka są wszędzie w Polsce dostępnezawsze ilekroć skrzat się krygujea świerszcz świerszczyjakiś ostatni ptak przelatuje gwiżdżącjak rozgwiżdżona nocna lokomotywatakie lokomotywy są wszędzie w Polsce dostępnepotem jest parowozownia i lament w niej olbrzyma,co rozlewa się wszędzie jak tłusta oliwaprawda tutaj nigdy nie wypływajanczarzy allaha i rycerze trójcyjak mamelucy mamony i dziennikarze histeriipodwieszeni na dronach i balonachkrzyczą coś nad dachamitakie balony są wszędzie w Polsce dostępnekażdy podnoszący rwetesma w pobliżu swój minaret lub kopułę w wolframiegładką ścianę po której skręcone zawołanie muezinapnie się jak wisteria, co nigdy nie zakwitazawsze ilekroć skrzat się krygujea świerszcz świerszczyprzychodzi leśny olbrzym i wzywa do rzezipotem wpływa lotniskowiec śmiercii zamiast muezina słychać płacz marynarzyna bukszprycie siadają ptaki głuptakitakie bukszpryty są wszędzie w Polsce dostępnezanieczyszczają go od dziobuwidząc ten horrorskrzat już się nie krygujetylko schodzi z kapitańskiego mostkai nie patyczkuje się po wielokroć..a nie…on tylko zaczyna tańczyć tango z mopemstarając się zachwycić olbrzymapalącego na rufie jakieś tajne listy z kory i łyka,który z fagotem w ręcejak prosta rura nadająca tordmie w niego próbując rozbawić skrzatado krwi leśnejtaka krew jest wszędzie w Polsce dostępna
>>>
Tego już za wieleod tylu lat ciebie nie maco ty sobie wyobrażasz?a ja czekam tutaj roztrzęsionytego już za wieleod tylu lat, dni i chwilnie mogę skupić się na niczymtylko te myśli o tobie jak obsesjagdzie ty się podziewasz?tego już za wieleczekam żeby minęła ta czkawkaczkawka kukułkiczkawka rozdygotanych pragnień na językuod lat, od wczoraj, od ranaczekam od plejstocenuod tamtego, znamiennego spotkania twarzą w twarzod predestynowaniatego już za wieleza wiele, za wiele bezdźwięcznych drgnień powiekinie zmienisz mojego przeznaczenianieobecnością pieśni z wnętrzabo czekam i pragnę wyłączniez własnej wolnej wolia może mnie predestynowanegoporzuciłaś rzeczywiście– spiekoto serca
>>>
Porfirowe gzymsy zrujnowanych kamienicoświetla pełzające światło zachodzącego słońcastrąca lustrzane wizerunki z okieni kurz z brudnych firanekpotrąca anteny, przeciwśnieżne i przeciwptasie grzebieniena skostniałych bezludnych okapachnagrzane gołębie w letargu przycupniętei choć widzisz stan tych kamienicsam nic nie możesz zrobićjest już prawie wieczórdzień nie chce się skończyća cienie się wydłużają w nieskończonośćkamienice są jak wulkaniczne skały na greckich wyspacha zardzewiała blacha na nich jak jeziora zastygłego lakubezosobowy, przeciągły krzyk nad miastem, słońce i gołębietylko twoim zmysłom dostępneto grecka idea proporcji i równowagisam nic nie możesz zrobićdla swojej ulicyjak z fotografii rodzinnej ukrytej pod dachami Paryża,który dźwięczy w głowie smutkiem zapomnianych kapliczekwmontowanych w fasady domówsam nie możesz wskrzesićani miłości przodków ani młodości miastapomódl się tylko za gołębiezasypiające jeszcze za dniajak ty zastygający w porfirową bryłęwłasnego sarkofagu
>>>
Zamiast masakrować baudelaire`owskimi myślamitwoje nagie zwielokrotnione ciałozamiast się pastwić sensacyjnienad jego ekstatycznym nieokiełznaniemw neurotycznym wyuzdaniuzamiast obsypywać piersi i brzuch larwami grobówi krwawymi ranami chorych pożądańpocałuję cię po prostu niespodziewaniedelikatnym dziewiętnastowiecznympocałunkiem dostojewskiego idiotyo ileż to bardziej miłosneo ileż bardziej namiętnei prawdziwsze i boleśniejsze
>>>
Półćwiartek donosiciela bratpółbrat konia trojańskiegozmiennik długulennik taborowych,gdy nazwy niecności wyczerpał spał,gdy wyczerpany spał napadły go nimfyjest już Wernyhorąpółśrodków półrogów półsznurówjuż nie śpi – drzemiebladoniebieski na tle zorzy w lesielesie nordyckim w ujęciu kulbyła nostalgia nad kręgiem polarnymwywołała w nim niedokończenia wietrzne buntupotem niecałe cząsteczki uderzyływ dzwon sądu ostatecznegopełna zmysłów czara atomowych grzybówkolejnych zrezygnowanych wykwitówustawiona na scenietasiemiec już nie gastryczny rzucił się na nieuzbrojonyjak kolej żelazna w rdzesumienia nad tundrą to seledynowe horyzontalneślady półlegalnych wędrówek gęsi Boschawokół niegogrzech otworzył oczyproroczy niecały
>>>
Skoro świt jestem cały we mgleze wszystkim co posiadami nie jest mi źlea wiele posiadamtylko mgły jeszcze niewidzę czubek nosai jest okejdrzewa to cienieludzie to zjawyczas to szadźnie jest mi źle z tym okiemna czubku nosalecz tęsknię i lekko potrącamsmyczkiem kolejnej przerażającej żądzypragnienie mgłyjest wszechogarniające gdy drżychciałbym ją mieć dla siebie w sobiechciałbym zakryć nią drugą twarzusłużne gesty zapraszają jej kolor kosmicznyskinienia kształty a oddechy bytprzez oko i nos wchłaniam jąjak własną niemoc jak szczęściebędę trwał w nim do ranaaż słońce jak wiatr rozerwie mi serceręce zatrzymają się jak skrzydłaumierającego wiatrakaw czystej postaci będę wszystkimco niewidzialne i ulotne
>>>
Nowa piramidapowstała w mojej głowiepomyślałem sobieprzetrwa tysiąclecia taka wspaniałapomyślałem sobiepiramida historii prawdziwego człowiekazanim dotarło do mnie– ojej! jeszcze nie teraz!
>>>
Uosobienie archaicznego smutkuz oczami jak zapalone właśnie uliczne latarniejak znicze wciąż płonące pod pomnikiemsiedzisz samotniezawsze na tej samej ławcew milczeniu absolutnympatrzysz poza ten światna plantachw metrzew muzeumw parkuw ogrodziew kościele pod chórem– do pełni szczęściaczegóż ci dziecino potrzeba,czegóż?– czegóż?– śmierci!
>>>
*Za co winić zwierzęta?
Za co winić zwierzęta?za co je winić?gdy wciąż trzymają strażi moszczą legowiska w naslub pogodę, która jest dziełem przypadku?gdy winnym jest kusicielale nie mów, że kusi cię wiatrże wzywa cię morzeże pragniesz słońca ponad wszystkoże musisz przetrwać za wszelką cenęza co winić zwierzęta?za co je winić?gdy tak głęboko ukryte w nasmilczą do czasucierpią do czasua potem odpowiadają na zewtak samo jak ja i tyzew krwiza co winić zwierzęta symbole?za co je winić?gdy zamknięte w ikonachbredzą w naszych głowach o instynktachpo cóż się trudzić nad teoriami i wynalazkaminad spisywaniem frustracji, przeżyć, fantasmagoriijeżeli i tak wychynie z nichstado, wataha i rójwyruszające na żerpo jakikolwiek łupza co winić zwierzęta?za co je winić?jeżeli jużto za zbytnie przywiązanie do człowiekatego polującego na innych ludziw obławie z nagonką>>>
*Zabalsamowany w przyszłości*
Kieszeń piramidalnych zaświatówa w niej sąd oczywisty jak śmierćchcesz by był przychylniejszy w te dniskładasz daninę ze swoich najlepszych chwilty szelmo pomyliłeś instancje Szeoluza życia osądziłeś sam siebiei cień twój pełza na brzuchu jak wążzakryty przez kurza sąd prawdziwynic nie może zrobić dla ciebie wciążbo jesteś jeszcze żywychoć nad wyraz zabalsamowanyw przyszłości, którą przecież oddychać nie możeszpłuc pozbawiony
>>>
*Kasztanowiec*
Kameralne przechyły kasztanowca na fregaciepiersi na pokładzienogi na pokładziesłońce w ogrodzie botanicznymprzekracza zwrotnik zielonościwypływa na szlak białej pianyi rozpływa się w delikatnościkasztanowiec jest majem i masztemtwoje ciało żaglamipłyńmy ku brzegowi południana moim pożądania statkuprzekroczmy teraz równik bezkresu wiosnydelikatnie zagrajmy na gałązkach i kwiatachhymn porywujak wiatr krwi na szotach i wantachwszak ja jestem żaglowcem botanicznymsam zew morza tobą
>>>
*Zeszłoroczny motyl*
Nie jestemnie byłemcóż jeszcze wiosenny kwieciechcesz wiedzieć?nie będętwoim deszczemzaowocuj beze mniejestem i będę za totwoim pochlebcąz daleka i z bliskadrżącym przez ciebie na cielecałym od stulecitak piękny dla mniew tę jedyną noczaowocuj nie dla mniedla mnie zeszłorocznego motylaspragnionego słońca właśniezziębniętego dzisiajspragnionego bardziejsłońca właśnieniż nektaru i gładkości twojego kielicha
>>>
*Skala*
Łagodny bólból srogiból nie do wytrzymaniasubiektywna skalawyznaczona nie wrażliwością nańa oddaniem siebie
>>>
*Miejsce na żarty*
Jest w życiu miejsce dla niewybrednych żartówz diabłai tylko tylez samego siebie już niedopóki żyjeszjest w życiu miejsce na żartyz życiaze śmierci już niedopóki żyjeszi tylko tyle
>>>
*Święta wśród świętych*
Z dawnych Polski powstańczychtyś rycerzem w garniturzesekwojo wierzbo moja samotnałozami unieś mnie ponad śródpolne ostoje klonówkryjówki jeszcze nie klonowe lasyale ja ich syrop historii spiję jak wino owocowerytuał uczynię ze spijaniasprawię, że pogardzisz zbroją mojąale mną małopolskim rycerzem już niewyjdziesz mi na spotkanie przez bramę rojnąz dawnych Polski w mnogich działaniach zbrojnychtyś kołodziejem w garniturzeklecisz wozy kolorowe taborowe sejmowena wyspach rzecznych niecisz pieśń żółwia błotnegopotem guano z jaskiń ojcowskich wywozisz na pole zamiast obornikaz podgrodzia do miasta wjeżdżasz przez bramę gnojnąjakże ważną dzisiaj dla parlamentaryzmuz dawnych Polski szlacheckichtyś sarmacką dziewoją w strojnej narodowej sukniz lubością niesiesz piękny dzban na głowiestąpasz po schodach do sadzawki owczejjak by była Siloe albo, o czym z premedytacją zapomniano – Mamilawchodzisz przez bramę wodną wciąż czynnączasem tatrzańskie świerki przelatują ci nad halną głowądobre drzewce na oszczepy Saulana maszty i piki Naczelnika Państwa sosny krasne są nad Wieprzemz dawnych Polski ludowychtyś forysiem w surducie i cylindrze z aluminiowej foliiz odrzutowym motocyklem w niklowej wozownipomostem dla powrotu z odysei kosmicznej z chrześcijańską brankąna jej planetę Gliese 581 cznanego w polskiej kniei klonów pod nazwąPowrót Tobiasza z Gwiazdz dawnych Polski niebieskich tyś słupem soliwchodzisz do Wieliczki przez bramę solnąi zostajesz na zawsze świętą Kunegundą wśród świętycha nie Abrahama szwagierką głupawą
>>>
*Serwuj serce*
Przed obcymdomykaj domchroń chatęspowijaj sadybęskrywaj serajasekuruj azylokrywaj okrainęa przede wszystkimserwuj serce
>>>
Na nic zapasy kwiatóww sercuna niczasuszone w książkach gesty ukochanychprzez wiatr zerwany kapturwłosy rozwiane jak wierzbowe witkipłatki kwiatów śliw i czereśnizaniesione na skraj horyzontuhoryzont nietknięty uczuciemnie odgadniesz do końcakwietnych zamiarów w sercucałopalnych podrygiwań młodych owocówna letnich gałązkach,gdy noc przykryje ogródtwój pierwszy ogródhoryzont nadal świecipatrzysz nań z miejsca horrendalnego,hermetycznego, homoidalnie roślinnegojest na skraju łąki życia i miłościwłasnej jak serce jeszcze niezmienione w słup solia jednakoczekujesz pochwał zza horyzontuz cudownej, nieziemskiej krainy snubo ten horyzont przed tobą niedojrzałya za horyzontem, za unicestwieniem raju,widzisz to,co jest początkiem bólu
>>>
W niedzielnym kazaniuco mam ci rzec?krwawa ukochana Polskoty krwawa ja co dnia krwawiący dla ciebieczy na pewno?stoję na ambonie leśnejprzed ścianą nowego lasu ustawionejjest świt myśliwegoporanek hosanna buntownika zabójcywiatr porusza na łące tymotkąprzepiórka się odzywa pierwszaja milczę, czuwamkrwawię w absolutnej ciszyz prawdziwym atawizmem skrywanym w duszyukładam w głowie kazanie pierwszomajoweleśny skrzat odrywa się od szarej ściany drzewwybiega wprost na mniejest lekko czerwony, przekupiony, załganydobiega na odległość rzutu siekierąrzuca nią we mniez łowczego wrogów staję się celemskrzat jak zombiedziwnie porusza się półprzytomniejest krwawym Szelą?tym opłaconym przez obcych zdradzieckim sabotażystąEuropejczykiem jak oniale cóż, ja także, czyż nie?topór ląduje celnie na moim ryngrafiez nim tkwiącym w piersiranny wypadam z ambonykrwawię na całegopatriotycznym niedzielnym świtempowstanę zanim błyśnie jutrzenka swobodyot całe kazanie myśliwego!
>>>
*Gdzie jest Europa?*
Suza nie jest Europądlaczego?Kartagina nie jest Europądlaczego?Aleksandria nie jest Europądlaczego?Wandea, Dachau, Srebrenicato jest serce Europydlaczego?
>>>
Żal za dziedziną utraconążal za samym sobą na dziedzinie utraconymwielu, w tym i ty z sentymentempatrzy z wysoka na swoją dziedzinę zdeptanąi marzy o patriotycznym niebiedla twardzieli o twarzach kamiennychrozstrzeliwanych przez wrogów nacjiale nie jest tak, że delikatność przypadkowościi łzy dziatwy wylewane za ojcem wiekowymodchodzącym ja zwykłe słońcew swojej porze – są nietrafnew okolicznościach sprzyjających powiewom sztandarówuwznioślają słusznością trwaniażal za utraconą czcią dziedzinyżal za samym sobą utraconym w cnociepowinien cię nastrajać bardziej nostalgiczniejesteś przypadkowym spadkobiercą – nie łódź sięnie ty stworzyłeś to wydeptane poletkolecz geologia archaiku i jego duchówporzuć marzenie o tronie dla przodkagenealogię pozostaw mięczakomzajmij się ratowaniem prostytutek i narkomanówzalegających jak zakurzone książkina półkach w zapomnianych bibliotekach ulicw żadnym mieście nie masz nicw mieście nie masz dziedzinyprzenieś się na przodków poletko lub lepiejdo bibliotektam się przenieś – sługo przeszłościwładco bogactw nieużytych nigdy dla innychwładco spojrzeń nielitościwychbezładnie krwawiących na szafotach pogardydla wydziedziczonych przez losodnalezienie czegoś na poletku Pana Boganie równa się z władaniem historiąnacja nielitościwych przeminiebój się skargi anioła czystościwniesionej przeciw tobiejeszcze spoczywającego w dziedzinie przodkówbez zmartwychwstaniajeszcze kołującego nad dziedzinąbez wniebowstąpienia
>>>
*Uczucie nieuświadamiane do końca*
W czymś na kształt sercaprzechowujesz kruche uczucienieuświadamiane do końcatak jak wiedza o sercuznikoma jest twoja wiedzao uczuciumasz samowiedzę psychoanalityka skażonegociągłym wpatrywaniem się w ludziwypytywaniem obcych tobie i chorychideowo jesteś estetą i nie wieszco to idea upadkuw twoim świecie brak ascezydlatego, że nie znaszznaczenia wszystkich słównie przeczytałeś Biblii do końcazatrzymałeś się na Księdze Koheletatwoje serce jest tylko amforąna piękne polne kwiatybrak w nim stabilnej pulsującej dobrą nowinąświetlistej jaźniczłowiekadrugiegopragnienia dotykaniapodtrzymywaniawynoszeniawspomaganiaczłowiekaw łachmanach i ranachświatłaoczu jegojest tylko kruche uczucienieuświadamiane do końcajak możesz wpatrywać się w ludzi?jak śmiesz zadawać im pytania?zrozum – to łaska!
>>>
*Ciężki zawód*
Ciężko jest patrzećna kłamcę zadufanego w sobieciężko jest słuchaćjego pochlebcówznojnie trzeba dźwigaćjego pochlebstwanawet niespodzianki kłamcynie będą nigdy zaskoczeniemwokół kłamcy przedstawicielewszystkich służb, branż i zawodówa jak za kłamcą staną autorytety i mediaciężko będzie wtedysprzeniewierzać się państwu, ale trzebaa gdy za kłamcą stanie naród?pozostanie ci tylkopustynia, jaskinia, erem, słup?gdy kłamca zabierze ci rodzinępowiesz – to nie moi krewnigdy kłamca zabierze ci przyjaciółpowiesz – nigdy nimi naprawdę nie byligdy kłamca powie o tobie– to fajny, ogólnie lubiany gość,zobaczcie jakimi kolesiami się otaczał,no super gostki, naprawdę ekstrapowiesz – byłem i jestem odludkiemgdy kłamca weźmie z tobą ślublub da ci rozgrzeszeniewtedy przeżyjesz prawdziwyi najcięższy zawód
>>>
Jak biegnie czas tak biegniesz i tyw lakierowanych półbutach szaleństwana nic modlitwana nic taniecna nic śpiewnie prześcigniesz swych łezczcisz ofiary wojny, której dawno już nie machwalisz Boga, który ciągle jestjego czas i jego wielkie buty na niebiewidzisz z daleka i wieszjak buty są ważnesam boży szaleniec wieszjak ważnym jest biectwój bieg przez minowe polewyobraźni i własnych oczekiwańspowalnia dziejowy wiatrunieruchamia pobratymców siećjedynie śnieg inteligencjipobudza do biegu ciałojedynie spadające głownie przemyśleńpobudzają ciało do gestówjest zima potem latowskazówki obracają się jak koła parowozówty w biało czarnym dresiez paskami na udachz oberwaną kieszenią na pośladkui wciąż w niebieskich butach jak Bógprzemierzasz bitewne polapodążające za tobą chmury to osiągnięcia cywilizacji,na które jest przyzwolenielecz już nie dotkniesz ich łezgdzie twój smutek – już za plecamia gdzie radość – już za plecamigdzie twoja miłość – już za plecamigdzie twój gniew – już za plecamigdzie twoja śmierć figlarna kolorowa– wciąż przed oczamiw eksplozjach
>>>
*Żonglerka*Oko to okopokop to wojnaprzedpole to ojczyznazając to zjawazjawa to strachchłód to modlitwamodlitwa to wiaraksiężyc to grzechgrzech to rzeźkartacz to śmierćśmierć to wolnośćwolność to pamięćpierrot to łzyłzy to mirrafeniks to życieżycie to wieczność(człowiek także)ogień to słońcesłońce to ZiemiaZiemia to piłkapiłka to kulakule to symboleżonglerka nimi tożycie albo śmierćlos to oko(oko to Opatrzność)>>>
*Zawistne słońce*
Zawistne słońce chce być jak ty,gdy mówisz do siebiesłońce świeci przerażającoscharakteryzuj jego zazdrość i określcałonocne owe zachowanierano powie – to potwarzZaiste słońce bywa jak tyrobisz zwykłe krzesło jak cieślai kantar jak rymarzskaleczone słońce krwawi na twój tematpatrz i mów – o czym krwawi słońce?ty to dobrze wiesz!Zastane słońce było jak ty,któryś w przeszłości potrącił klepsydręzbiłeś ją i co teraz?czy jesteś tak jak słońce?czy może zupełnie inny?wejdź w jego położenieprzestań się spalać – czy będziesz istniał?Zawczesne słońce to przecież ty całej swej krasiewyjedź z domu i poruszaj się od ranapo tej samej drodze do obiadua po południu utnij drzemkęnależną sługom nagimwróć do domu wieczoremumyj nogi swojeZwierzęce instynkty wyglądają jak ty– symboliczniesłońce ze strachu łagodnieje, połyskujeumyka byś mógł zapanować nad dniema ty biegniesz za nimstrzelasz na oślepwiarygodnymi uczuciami spojrzeńblasku przydajesz słońcupatrząc na nieZawistne słońce nie wytrzymuje spojrzeń,odwraca wzrokcierpi zawstydzone twoim snemdobrze wie, że nigdynie dorówna człowiekowi,który bezinteresownie pisze wiersze
>>>
Kandydat na zwierzę wreszciejest dzisiaj obecny w sądziekruk trzyma ser w dziobie to barristerzaraz coś powie nieistotnegokandydata na prawdziwe zwierzę płowewłaśnie wprowadzono na sądową salęrozpraw z takimi jak onjeszcze miota się i krzyczy chcąc przekrzyczećjazgot opinii publicznejbarierki, obroża i rośli mężczyźni powstrzymują golis młotkiem prosi o ciszęmłotek uderza w sędziego pokojuwypuszczają stada dziennikarzy i fotoreporterówsą flesze i notatki jak stalowe celne motylepo chwili jest po wszystkimodczytują oskarżenie, mowę obrończą i wyrokwślizgują się na salę politycy i prestidigitatorzykandydat zdycha zaraz na ich widokale wtedy jest jużhistorycznym zwierzęciem pełnokrwistymczyni to jednak na dany z ambony znakkruk przemawia wciąż do lisa pałaszującego serwylizującego resztki z podłogitruchło pełnokrwistego zwierzęciawynoszą owinięte w gazetę sądowąna ostateczną konferencję prasowąnie ma sędziego pokojunie ma apelacji od wyrokunie ma żalu i zwierzęcianikt nie chce być już zwierzyną płowąjest tylko syty żmureki naśladujący głosy barristerChwal Ćwik
>>>
*Jedyny ślad*
Znaleziono jakąś belkę z rozbitej tratwyna rafie? na plaży? na skale?– nie!tym razem – w sercu!w przestrzeni wiary w miłośćdrzazgi z niej unoszą się na falacha rozbitek żyje? gdzie jego ciało?odnaleziono ślad po nim? jest jakiś znak?– jedynym śladem jest oceanłez
>>>
Kwiat trójbarwny dla wątpiącego prałata łąkw głowie mającego wolność rabaty jak kajdanykwiat dwubarwny dla mściciela klakierawcześniej strzelającego z gumki w łysinę aktorarecytującego deklarację wolności fioletowego płomieniakwiat jednobarwny dla zegarmistrzaprecyzyjnego nastawiacza zegarów tykającychna domniemanej planecie Proximy Centauriprzypominających o istnieniu jakiejś opętanej cywilizacjistworzeniom odległym od wolności o parsek z hakiemkwiat przezroczysty jak ty dla katawykonującego wyrok śmierci na skazanej wolnościkwiat jak ty w butonierce kata zajmującego miejscena mównicy w czasie Zgromadzenia Ogólnego ONZtuż przed egzekucją
>>>
*Marzenie wymaga ofiar*
Rozkwita nad chińską rzekąmarzyciel bławatpotem skacze w nurtHuang Heale nie toniepływa jak Sun Zipo powierzchniwojna wymaga ofiarale nie wśród strategówbławat zabarwia skisłą rzekęna czerwonotak się prowadzi wojny z realistamiw jedwabiach z pałeczkamijak krew marzycielska czerwieńzabarwia stopniowo cały krajwódz, naród, przestrzeń, czaswykorzystane zgodnie ze sztukąmarzenie wymaga ofiarale nie wśród marzycieli
>>>
*Zawrócić póki czas istnieje*
Zawrócić z drogi póki czaspotem opowiedzieć rodzinie o jakiejś przeszkodziezmienić oponę i rodzinępotem nachalnie domagać się odszkodowania od księżytak czynić może ktoś, kto zakłada od razu,że na drogach będą przeszkodytak liczne jak zezowate znaki, drogi i pojazdyzmierzch na nich, deszcz na nie, światło na niezawracanie, zawracaniemoże to uczynić ktoś, kto samowolnie oddala sięod zapowiedzi podróży do końcaa potem obwinia kominiarzy krzycząc– dym się snuł wszędzie nie mogłem dostrzec celuZawrócić z drogi póki czas istniejepotem stać się wierzbą przydrożną, za płotem, za łąkąz siatką pobiec przez łąkę wyłapującsamych ludzi obcych jak sąsiedzi – trzmieleZawrócić z drogi póki czas istniej niezmiennypotem ujadać jak szczeniak niegroźnie – na swoich bliskich, chcąc zmusić ich pierwszych do odejściaalbo natarczywie nastawać na koronczarkiprzed festiwalem koronek, co jest jak zakazana korrida dla bykówZawrócić z drogi póki czas istnieje niezmiennya przestrzeń bez transcendentnego celu
>>>
Miałem sen dziwny senzobaczyłem w nim Thora rozłamuprzemawiającego na tleschodów do Białego Domuw jednym ręku trzymał szewski młoteka w drugim kulisty piorunprzed rzędem mikrofonówwycedził przez zęby –w miarę rozwoju wolnościbędzie przybywać ofiar dzieciw miarę rozwoju równościbędzie przybywać ofiar dzieciw miarę rozwoju braterstwabędzie przybywać ofiar dzieciw miarę rozwoju naszej demokracjibędzie przybywać ofiar dzieciw miarę rozwoju naszej tolerancjibędzie przybywać ofiar dzieciw miarę rozwoju naszego otwartego społeczeństwabędzie przybywać ofiar dzieciwtedy mrok okrył Ziemięi pojawiły się dusze małych dzieciwirujące jak robaczki świętojańskieobsiadły Thora i przemieniły w świetlny obrazStatui Wolności Opromieniającej Światw postać kobiety w powłóczystej szacielecz z twarzą wąsatego mężczyznyorędzie zgasło nagle jak spalony neonale głos Thora wciąż słychać było na jawiemolk molk molk molkou la Mort
>>>
*Podróże w miejsca nieznane*
Dla duszy najlepsze są podróżew miejsca nieznane– dowodzi tego franciszkanin Benedykt Polakdla duszy najlepsze są podróżew ciemność za widnokręgiem– dowodzą tego wyprawyEryka Rudego, Erikssona i HeyerdahlaVasco da Gamy, Magellanano i oczywiście tercjarza Kolumbagdy Benedykt Polak powrócił z sercadzikiej skośnookiej, przerażającej Azjistał się złotoustym, pierwszym orientalistągdy katalońska Santa Maria przybiła do brzegui Krzysztof wdrapał się na pierwszą kolumnęwskazując kierunek do Europystał się nagle tym,kim nie przypuszczał, że zostaniei nie marzył, że będziebogatym Bogiem Ameryki w Indiachpomodlił się na złotym piaskui nieznane okiełznanezostało zabranejak złotona statek duszy– tak bogactwa światów zdobywa sięwędrując pod prądprzeciw myślom własnymby dopełnić samoświadomośćby skompletować duszępodróż na Marsa jest dziś pilną potrzebądla łaknącej ładu ludzkiej naturyniezbędne jest kolejne przekroczenie myślirzek nieznanychzłotodajnychratunek cywilizacjinowa Santa Maria
>>>
W roli przywódcy obsadzono ćpunapotem było lepiej niektórymnaród odetchnął piersią niepełnązaniemówiły skały, ptaki i drzewazerwał się wiatr historii lecz na próżnoszybko uśmiercono go mgłąpotem ludzie mieli dość ekscentrykalas podszedł pod mury stolicyspalono kukłę śmiercidym rozweselił gawiedźwskazówki zegarów wybiły zęby Quasimodo katedryi zaczęło się ich odliczanieprzed jego odwołaniemmarsz przeszedł pod mostamispecyficzny sprośnyoszalałych koni homonie zauważył ich nikt prócz kalekiego Quasimodo katedryani wiatru ani słów ani jednorożców wodzów przejściowychnie pożałował niczego niktgdy zebrało się na płaczpierwszemu powstańczemu dzieckuna krótką chwilę zatrzymała się centralna rzekaa potem zniknęła w lejkowatym ujściuniewzruszona zdegustowanakoniec końców ćpun do końca na stolcuwypalił się i sczerniał prawie bez słowajako symbol tolerancji zwiądł jak liśćz popiołu powstały w popiół się obróciłnie zostawił nawet coś niektórymdla pokoleń nie załatwił nicwtedy dostrzeżono pod mostemzakrwawione rycerskie dziecko na koniu heterorzeka znów się zatrzymałana dłużej tym razemgdy ruszyła ponowniew dolnych jej rozgałęzionych biegach czekano niecierpliwiena papierowe stateczkipuszczane z mądrych uniwersalnych mostówwciąż żywi kapłani partii umarłychwybiegli z kościołów partii idei nowszychwprost na bulwar biegnący do zamkua za nimi ich sprzymierzeńcyz gołąbkami pokojuściśniętymi w garściach jak gałganykrzycząc – nigdy więcej, nigdy więcejnigdy więcej łez i wolnościna komendę wyrzucili je w góręone zduszone spadały martwepac, pac, pacu stóp bardzo wykrwawionego dzieckaprzebitego gazetą powszechną
>>>
Składnie skomponowany klomb językowyze słów męskich nie naprzemianległychziarnistych, kiełkujących w cieplepofrunął w kosmos wyznań po uderzeniu miejscowymkomanda wyemancypowanych Syreninfudybułowane chronosynklastyczniez impetem wyrwane słowa sterowane przypadkiemzakwitły holograficznie w przestrzenigdzieś w schyłkowym Orionie letnimten bezglebny kobierzec słówlewitował chwilę jak Zaratan wodnynad oceanem grud, brył i skib galaktycznychSyreny zamiotły ogonem rybimchmury, dymy i mgławice po czymrozsypały iskry gwiezdne dla poległych kwiatówodpłynęły na Marsa z mężczyznamizmutowanymi tak by przeżyć bez słówskładnie skomponowany klombzostał koniec końców odtworzonyi też przeniesiony kaprysem na Marsakamienne zbocza wzgórz i łożyska ichnich rzekwykarmiły kwiaty formalne dla odmienionych mężczyznksiężycowe kwiaty wypolerowane fikcjąnadały się na bukiety prezentów żennychmutanci wąchali, mutanci sapali przy tymi tak powstały lejkowate wiersze planetarne dla wybranekzupełnie zapachowe, zupełnie nieodgadnionezupełnie bardzo przyjemne w odbiorzeodkryte kobiety odrzuciły uciążliwe płetwy ogonowei powrócił na Ziemię z oślimi głowamibez mężczyzn i wierszy – uwolnione
>>>
Parki krajobrazowe germańszczyznywbiły się w zielone płuca Polskibiedronki pierwsze o tym opowiedziały żabkomi tak się narodziła plotka o zranieniach nacjalnychpłotka żyje własnym życiem,jak gospodarka oddzielona od politykiroślinność i zwierzęcość germańska nie dominująca jeszczena wielu nizinnych stanowiskach nasłonecznionychzakrawała wciąż na polańskośćjednakowoż, no właśnie…ten nietypowy płazologiczny symbolnie znalazł uznaniana najstarszych skałkachi gołoborzach podwyższeń krakowskiego sylurua w końcu europejskiego permu i karbonuna wydmach, ostańcach i wapiennych prządkachuformowanych z fitosfery bezperłowejsięgających głębin epok aż poczysto polskie kości i marmurytriasu i juryno i co tu zrobić z nieakceptowalną germańszczyznąwżynającą się w węglowe krajobrazy polodowcoweani wielogłowe ptaki cudaki ani dwunogie lwynie pasująno właśnie, nie pasująod gór zaczyna się równanie tendencjiludyczno-ościennychczasem trzeba zapomnieć o kierunkach równaniabo w krajobrazie można natknąć się na obcychnie tylko uralskich jeźdźców pyłkowychi zarodków wypisz wymaluj z Gobiale nawettych podejrzewanych o obcość stopnia drugiegochińskich i marsjańskichto kopalnie i wodotryski dziwactwwiszące rośliny i ludzie wciskający się z brudem stuleciw przeczysty krajobraz polodowcowykrystalicznych wód dennych i morencóż to jest mieć w płucach oścień germańskiwobec powracającej ciupagi kangurajak plotka głosi nie tykającej –jednakowoż, no właśnie…samej tkanki narodu
>>>
Skamander Troj na sali rozprawto jaszczur człekokształtnywrażliwy jak członek Specnazna stratę towarzyszana rozbicie butelki z wódkąprzez anioła stróża armiiale nie na łzy homeryckiego królastrzelec mierzył do anioła– celniewidziano to z monasteru w Mostarzestrzelec siedział na rubinowejgwieździe Kremla– jak zwyklestrzelcem był wyborowy wywiadowca enerdowskitak więc jest już jasneSkamander Troj to nie prowokator– to prawie pewnepozostało do rozstrzygnięcia niewieledo oceny teżkolor włosów, kolor skóry tego prowokatoraSkamander Troj to skorpion człekokształtnymówiący dialektem nieznanymz genem er jeden lub er jeden a jedenz grupą krwi zero er hai mlekiem pod nosem– bez pochodzeniasędzia wstaje, zamiata ogonem do taktupoprawia czapeczkę na rogachtupta dwa razy i krzyczy – hikory-dikory-dock,przyznaj się Troja on – nie przyznaję się i bęc,anioł zmarł od uderzeniagorąca, spazmu, wiersza, pociskui nic tu nie pomożedoszukiwanie się winy w małych świnkach– jak jaBelzebubie, wężu morski, rozprawiaczu– zaakceptuj toSkamander Troj wrażliwy człekokształtny gaduwolniony zostaje od Specnaz
>>>
Stonowane płatki zimowej przylaszczkidominują w każdym aspekcie zapustnej pogodyprzed zmianą i po zmianie zapachowych epokkarnacja jej jest nadal ciepła i przyjaznajasna i nostalgiczna jak zeszłoroczny śniegnawet mastodont powracającyz drzewnego centrum handlowegonie zdołał jej wdeptać w błotoona i błoto potrafi zmienić w basen artystycznyuległością wobec czasu, ludzi i zwierzątoch, gdyby odleciała na zimę do zmiennych krajówmniej polskich a bardziej plejstoceńskich jak dębik i ważkanie nasłuchałaby się nienawistnych gardłowych waśniwcześniaków wieśniaków z poronionymi grodzkimioch, gdyby nie naoglądała sięprzemarszów aborcjonistów i transseksualistówbyłaby bardziej inna w stałości unikówa tak mastodont przeszedł po jej runiekierując się ku zawilcom agoniizdesperowany ciepłem, zrozpaczony wyginięciemwyrwał jej serce i wątrobę na ofiarę ubóstwianym mrozomale ona wiecznie zwinna, niezniszczalna, teorii hybrydapowstała z galicyjskiej glebyw jego śladach okrutnie śnieżnychoto on zaginął a ona żyje wiek kolejnywciąż raduje oczy powracającychz żalów gorzkich i krzyżowych drógrycerzy przełomu w kolorowych chustach z pledami w pasybrnących skrajem lasu i parkiem na wprostze średniowiecznym śpiewem dziękczynnymod turni gotyckich po krużganki barokowych jeziorzachwyca i godzi wieśniaków z grodzkimii za pan brat już z sobąstają przed bramami interglacjału
>>>
Baudelaireowskie ikonyprzebrzmiałych dawno pieśni galijskichnie będą mimo wszystkoz zaśpiewami dygać w podrygachw okolicach Brandenburga a tym bardziej Brennejmniej brązowej acz strojnejWiseł Szambor uwiódł je wszystkiei zniewolił już dawnotaka jest rzeczywistość postpeerolowskabrutalna dla ludzi z nikądoczywista dla ludzi słowa z dorzeczyw drugim rzędzie dla zwierząt z Marsaczarne sotnie i niedamy straconych Wschodówze złudzeń imperialnych końców wiekówpo okresowym brylowaniu uznano za zaginionew stronach czasu wielonacyjnegoi to też jest oczywisteale narody z pieśni nadal chowane w dzielnościbędą wynajdywać witraże i ikonyw muzeach zamierzchłych świątyńby przenosić je do swoich kościołówzostaną też tymczasowo wmontowanew srebrne ekrany pieśniokletów udającychestablishment moskiewski ale na zawsze zdradzonychoć Zaporoże im okaże złość i stronniczośćniebaudelaireowskie ikony w śmierci celtyckiejzgasną w południe jak wiek Gotów tamżejedynie gęsi będą gęgać w Rzymie, Krymie i Brukselizwycięskie po wielu wiekach okupacji genugęsi zostaną przemianowane na lisy szczwanejest dla nich dziewięćsił, pięciornik i blekotrosnący pojedynczo w opisach przyrodyniezmiennej w poematach okrutnychchwilowej awangardy grzesznej
>>>
Wieje wiatr, porusza liście czarnego bzuliście i gałązkigałązki i kiścienad krzakiem bzu ktoś zawiesił na gałęzi sosnychoinkową bombkęjest już sierpieńwieje wiatr, złudny wiatrczarny bez i jego owoce czarnez baldachów kiściebędzie pokarmem dla ptaków i ludzikolorowa bombka choinkowaczeka na odpowiedźpo co? dlaczego? dla kogo?przyleciał ptakusiadł na sośnie i przygląda sięchoinkowej bombceogromny ptak nie ma piórale ma ledwo widoczne między pazuramibłony jasnoczerwonegdy zaciska szpony na gałęzibłony napinają się jak spinakeryptak zjada bombkęprzełyka i odlatuje na dach pobliskiej remizyptak to poeta polski i reżyserczczony kontestator z lat sześćdziesiątychprzypadkowo były członek partii komunistycznejchociaż lektor marksista to wolnościowiec wątpiącybombka jest dla niego strażacką nagrodą Noblaręcznie malowaną od dawna należnączarny bez usychasuchy krzak przestaje się poruszaćwciąż jest sierpieńwiatr przestaje wiać
>>>
Koło kamienne zawieszono centralnie na ołtarzu polowym nomadówkwadrat biały w otoczeniu szarych muszli usznychumieszczono na obrazie w galerii nieśmiertelników inteligencjitrójkąt wycięto na drewnianych drzwiach wygódki stojącej na muzycznej łąceprostokąt namalowano patykiem umoczonym w czerwonej mazina czole przywódcy oświeconego ludutrapez zakopano częściowo w pisaku na plaży przy molorazem z naturystami zwolennikami wolnej miłościsiedmiokąt rozłożono z elementów broni na granitowych płytachogromnego placu defiladośmiobok z rubinu wycięty nanizano na czubek rakiety kosmicznejstartującej z kosmodromu Wszechmocnyja odwrócony pentagram pitagorejski z masy perłowejprzyklejono na zwierzęco skórzanej kurtceodziano w nią zbuntowanego człowiekai niesie go na plecach jak garb sprzeciwunawet o tym nie wiedząc, że jego kurtka zmienia kolory nocąchociaż ostrzega przed przejściem w inny wymiar on nie reagujejego plecy stają się celem wszystkich Brutusów światacelem wielkim jak Pacyfik dla ślepych rakiet Kim Dzong Unaa gdy pentakl rozjarzy się odbitym światłem na szczycie wieżyniejeden zdecyduje się na skok w otchłańjęzyk i dolną wargę delikatności i czułościumieszczono w kwiatach orchideirosnących w nieprzebytych dżunglach i tropikalnych lasachsymbol mowy miłości łączącej wszystkich ludziponoć dotychczas używanych do ozdabiania główjedynie przez plemię zbieraczy z Doliny Javarinajszczęśliwszych formy estetów
>>>
Dla jednej modlitwy wartonawet wysiąść z pociągui to w jego pełnym bieguna łeb na szyję stoczyć się z nasypuna suchy brzeg, za rzeką w cieniu drzewprzedostać się tam bez zmoczeń i otarćby skrywany zachwyt wyszeptaćdla jednego zamyślenia o cudzie bytuwarto zejść ze statku na lądstatku płynącego ku wodospadomwarto wyskoczyć z rzeki wzbierającejwśród wałów jak w zatoce przypływpogrozić nurtowi szalejącemuwśród faszyn, wiklin i rybitwdla jednego słowa miłości wartowypaść z samolotu nad Alpamilub z balonu w stratosferzealbo zsiąść z gęsi Selmygęsi nad Gotlandią lecąceji opaść jak ziarno dmuchawcawśród dzieci gdziekolwiekdla jednej skargi żałosnej i prośbyo wsparcie niebeatyfikowanegomęczennika półprywatnegoznanego jeszcze jedynienajbliższej rodzinie bajecznejwarto opuścić w konflikcie z jej władzamikażdą organizację półtajnąa potem z westchnieniem i gniewemskoczyć z grani banku na bandżigłową w dół z błaganiem na ustachlecąc mieć ufność w to,co łączy się z realnością ekspansjiłez, łkań, antyfon dla prawdymieć wiarę zasypiającego dzieckaw dobranocki i ich puentyto dopiero otwiera możliwościodbycia cudownych podróżyna drugą stronę człowieczeństwato tylko zapewnia przeżycie wśródwycyzelowanych materialnie burzna tym świecie pędzących donikąd snóww bystrym nurcie strachu i niepewnychnieprzekraczających siebie dnichoć do końca niebędącychzłem
>>>
Zieleń stukot ból przeniesiono z Warszawymiał być wysłuchany szum wiatru historiiwiatr szybko się stawił przed komisją ministerialnąpociąg i zebra byli w tyrtejskiej komisjipolityk się spóźnił bo niecenzuralny ból go spowolniłkrab w potrawie zaśpiewał prowincjonalnym elitomspodobał się samemu kelnerowi z Floriańskiejzanim został zaserwowanykomisja w końcu wezwała na świadkówniebyły tramwaj na Grodzkiejniebyły autobus na Olszyniebyły spadochron na Błoniachniebyłego platona na Kazimierzuniebyłą łódź podwodną na Bagrachzieleń czerwień ból przeniesiono z WarszawyArabowie palestyńscy już opuścili pastwiskopielgrzymi radzieccy odeszli na Księżycstukot podkutych butów z Księżycadoleciał do Rotundy od ostatnich nosicielikomisja na koniec wysłuchała jeszczepomnik płonący katyńskiego pierwiosnkakoncert Beatlesów z supportem SBB w Czyżynachstęchły małomówny spiż Lenina w Huciemilicjantów wybuchy śmiechu w Białym Domkui zaleciła powszednią śmierć jak kromkę chlebaprowokując Murzynów stanu wojennegojeszcze przelewa się tłum w hali Wisły czekający na błotoza błotem stoi piramida gdzieś na Suchych StawachMariesjew już odczołgał się na tę stronękomin elektrowni wypiętrzył dyktatury ciąg dalszyaksamitnej jak kwiaty na klombie Litaworazieleń korab szum przeniesiono z Warszawy pod kopiec Wandyto poszum ratunkowych karetek wodnych i falangjeszcze księżą patrioci ochoczo ogłupiają siebieprezesi i sekretarze trzymają sznury dzwonówksiężą prawdziwi wypluwają wybite zębyby zrozumieć błąd naprawczy sunie ryba Sienną a wilk za niąwilk wypchany siarkąbłędne bramy, elfy i orfickie nenufary w nichna rondach rozstajnych rzeka odpływa do Warszawytłum rzednie muzyczny w hali Wisłyczapla siwa obchodzi Plac na Groblachnabiła piłkę na dziób, dziwi się, zadziera głowęodrzuca piłkę jak granat w kierunku Wawelufrunie na przęsło mostu i klekocze jak bocian z Afrykikomisja rozstrzyga koniec końcówto nie jest czapla ani bocian to pies naśladowcaciągle ten sam pies partii naśladowczywykarmicielski i założycielski
>>>
W zacisznym miejscu pięknego ogrodu,o którym marzą skazani na dożywotnie więzienieodnajduję zagubioną fotografięw zacisznym miejscu ogrodu,gdzie rosną stokrotki a strumyk płynie z wolnapodnoszę ją z ziemijest trochę pożółkła ale jeszcze wyraźnajakby ktoś ją właśnie wyjął z albumuw zacisznym miejscu uroczego ogrodu,gdzie promienie słońca igrając w liściach leszczyny i grabucieniem smużą mech i klombłaskoczą nosek liska śpiącego pod świerkiempodnoszę do twarzy zagubioną fotografięw zacisznym zakątku ogrodu,o którym marzy smutna Ewa Świętaodnalezioną fotografię przybliżam do ustcisza zmienia się w atomowy holocaust roślineksplozje drzew w płomieniachognista kula nad światempopiół, popiół, lawa, rozpalone kamieniespadają na ziemię po uderzeniu meteorytui wybuchu wulkanuna języku czuję krew i żagiewmoje ciało kurczy się by zniknąć w ustach,które zamykają się dla świata i słówniematerialnych jak kolory tęczyogród rajski przestaje istniećja przestaję istnieć w plazmie czasumorze ognia zmienia się w termojądrową kulęświat cofa się do pierwszego wybuchuwybuch cofa się do pierwszego słowasłowo zmienia się w uczucieuczucie w wizerunek Ewy Świętejsłychać pstryk aparatu Boga
>>>
Przesiedziałem w domu przy komputerze całą deszczową sobotęw moim małym pokoiku na piętrzezerkając tylko za okno czasem, gdy na sośnieszczebiotały sikorki wystraszone przez polującego jastrzębiapasującego do lutowego nieba jak jaw pidżamie i kapciach o szesnastej dwadzieściado postępowego wolnościowego świataprzesłuchałem siedem pierwszych płyt Pink Floydzjadłem pół fiolki etopiryny popijając mlekiemnasłuchałem się i naoglądałem video serwisówz Hong Kongu, Monachium, Malii Bóg jedyny wie skąd jeszczedobrze, że jestem w miarę daleko od Nowego Targu,gdzie ktoś komuś wbił w głowę nóżi od Warszawy gdzie bibliotekarz odciął głowę biednej dziewczyniedobre i to w sobotni, błotny wieczór bez gwiazdlecz mimo moich luzackich póz i myśli rzadkich jak samorodkimimo całej mojej eskapicznej postawy pasibrzuchajakiś senator amerykański zaniepokojony jest moją sytuacjąjakiś rosyjski nowogensek niepokoi się stanem moich poglądówjakiś chiński przywódca partyjny wyraża troskę o zawartość mojego portfelajakiegoś kolumbijskiego mafiozo niepokoi stan mojego uczestnictwa w rynkujakiegoś szwedzkiego pastora niepokoi moje faszystowskie nastawienie do obcychi jak tu wyjść w niedzielę z domu, gdy w środku zimydżdżu krople padają i tłuką w me oknoa nad dachem latają jastrzębie wydając jęk szklanypójdę do kościoła pomimo wszystkotylko tam nikt ciągle nie niepokoi się o mniewidocznie mnie zna dobrze, oj dobrze…
>>>
Możliwe są nawet takiepodpowierzchniowe ruchy podłoża myśliz tufu wynoszące cudowne rzeźby bogińw alabastrze lub słoniowej kościi maski filozofów z majolikina szelfowe stoły skostniałemożliwe, że nawet w ich trakciepodniesione zostaną łodzie z brązu dla wojownikówpełne prawdziwych korali i eposówdla Sabinek i Helenaby się to stało potrzebne jestpodwodne trzęsienie samego dna ludzkościkto to zaplanuje jak nie ty, który mówisz– ta sama droga prowadzi pod górę i w dółkto to skoordynuje jak nie twojepławikoniki w oceanariach zachwytówa na koniec twoje w muzeach wraki wykonają tojuż dzisiaj pomruki wulkanusą słyszalne w rybackich wioskach wokół Ćennajale to nie wulkan przecieżjuż wczoraj słyszano szum fal tsunamiw okolicach luksusowych nadwodnych hoteli Baliale to nie tsunami przecieżjeszcze usłyszą krzyk tłumu biegnącegow górę Manhattanu w przerażeniuuciekającego przed ogromną faląale to nie fala przecieżi to będzie akcent ostatnitwoje siły legendarne idealnie pasującedo Atlantyd, Wenecji i Wolinówzjednoczą się, gdy Księżyc zajdzie za Ziemię na zawszebędzie noc w tufie jakby całabędzie sen milionów w rtęci spadającej na liparyjski pumekskoniec spokojnych dni rzeźbiarzy w locjachprzyjdzie niespodziewanie jak Afrodyta wśród Charytsam zaskoczy ciebie tak jak wszystkichmitologia Greków to nic wobec takich wydarzeńtrzęsienie ziemi i wstrząśnienie mocy na niebie walutwszechobecna sól, siarka i bitum to nic wobec tegojednocześnie eksplodują szczyty gór i dna oceanówpławikoniki dorosłe zaprzężone do rydwanu półboga filozofiiruszą z miejsca galopem logicznymi wtedy na falach rymów wynurzysz się tyze społecznego niebytuby pokorą ust uspokoić rozedrgany światrozedrgany samym sobą i zawołasz – powstańcienieśmiertelni śmiertelni i śmiertelni nieśmiertelniwy żyjący śmiercią tamtych, i wy umierający życiem tycha ziemia powtórzy te słowa wypowiedzianepo raz kolejny przez złotoustego człowiekana rozpoczęcie wieków złotych
>>>
Ileż tych tematów na dnieoceanu, co jako morzewlewa się do zatokiwątek staje się deltąfraza jawi się dorzeczemz wielkiej rzeki opowieścipozostanie potok leśnyi wysięki w zboczu góryz epopei Pangei i Tetydydotrzemy do tytułu – człowiekgdy wnikniemy myśląw całą przeszłość bezwzględnąna dnie zawsze będzie kotwicasumień, zjawisk, zwiastowańbitew, czaszek i wyobrażeńtemat główny Mariański Rówtemat twój batyskaf i cela źródło – kolebka myśleniazazdrość hydry i miłość koralowcagrzech Kaina i grymas Heraklesatwoje życie pozostaje na dniepo opuszczeniu góry słów
>>>
Pokazanie zasobów oceanów i mórz na jednej fotografiipotem ciał setek wielorybów zdychających na plażyjednej z plaż opisywanych w literaturzei zobrazowanych w nagradzanych filmachpokazanie nagości zwykłych ludzipotem porównanie ich z nagością królówi przywódców państww otoczeniu skalnych ostańców wystawionych na deszczpokazanie jeżowców i rozgwiazdrozkładających się w tępym słońcu na piaszczystym atoluoraz ledwo żywych krabówpotem uzmysłowienie sobie tonacjiwysłuchanych ich niemych pieśnizrozumienie harmonii odgłosów delfinówi prawdziwych łabędzich śpiewówpokazanie plenarnego zgromadzenia ONZ podczas uchwalaniapowszechnego nakazu aborcji wszystkich ludzkich płodówna koniec czołówka filmuhollywoodzkiego z fanfarami filmowej wytwórniodsłona zwiastuna kasowej produkcji komercyjnejz akcją w supernowoczesnych klinikach aborcyjnychi chirurgii estetycznej dla nieśmiertelnych dorosłychdzięki oku kamery oto patrzymy na sceny niebywałewidzimy panoramę piekieł prawdziwychduchowych i przedpiekle dantejskie dla elitpatrzymy na istoty przerażonenie tylko w narracji filmowej ale i na widowninagły najazd kamery na te twarzea potem przebitka na erem na syryjskiej pustyniw eremie orchidea mówiąca ludzkim głosemdo przybysza z innej cywilizacjiwyglądającego jak pokraczny nietoperzTacca Nivea – witaj bracie życia i miłości, witaj obcy!i wreszcie pokazanie z kosmosu raju bez ludzi– a jednak Ziemi
>>>
Zacałuj ślady,gdy koń wyskoczy jak jeleńna pagórek,co czekał na jej proroctwa,aż się doczekałona wierzchemodjechała na wzgórza w słońcezacałuj te śladykomu pozostał żal po słońcach?komu przyjedzie całować ślady?proroctwo mówi:tobiea jak wzbierze chmura na zachodziezaczniesz całować ślady aniołów nie ludziw jeziorze kości słony smak wodyznajdziesz na wyciągnięcie rękibłogosławieństwo dla zemdlonychtyle przemierzy pustyń i głodowańgdy będziesz pościć w suszygdy morze ognia zrówna się z niąwytrwaszbraterska będzie pomoc skorpionówsłońce zniżone opatrzy ranytwoje i twojego Samarytaninaona zostawi te ślady nieodciśnięte w ziemi,gdyż odjedzie po skałachślady całować będziesz w pismachi włosach pełnych zapachuogrodów wyrosłych w Jerozolimie Europynie babilońskiej Semiramidya słonecznej Julii
>>>
Jestestwo hrabiego tojego harem i chłodemwyzłocone ramy luster w alkowiejestem na balkonie – woła hrabia do małżonkizdradzam twoje sekrety – usłużnagdzie nasz powóz i stangret – baszogdzie moje surduty – nadobnaale jestestwo w ruinach pałacu zmiennejak tego nabitego na palhrabia też już ścięty a ten na paluto jego morderca z luduzajechała karetazamiast powozuwyskoczył foryś z podnóżkiempluton ukryty wśród honorowej kompaniioddał salwę do królowejzamiast do hrabinyfontanny krwi wytrysnęły przed pałacemwbiegli chłopi z cepami i widłamina to wszedł reżyserpo resztkach schodówz wytatuowanym na ciele orbiterempojazdu ucieczkidal znak drugii zdradziecki książę w sukmanie wydał rozkazwszystkie nadobnisie alkowyzapiszczały i w te pędypodbiegły do królowej umierającej w błociehrabia nagle ożył, wstał i patrzył na reżyseraz zimną krwiąna zmienne zaniedbane jestestwoi na koniec poddaństwa koczkodanóww kinie demokratycznego niepokojuz niedowierzaniem
>>>
W komorze pamięci czekaszna powołanie na nowo do życianasłuchujesz w tym ciemnym pokojubyle szeptu, byle szmeruchoćby skrzypnięcia drzwia tu ani odgłosu krokówni szelestu wargnawet świstu spadającego meteorytunicdla dzisiaj umierasz powoliw komorze pamięciskazany przez byt wczorajszy na nicośćczy Bóg ma cię powołać?czy człowiek?oby Bóga najlepiej Bóg-Człowiek!czekasz w ciszy duchanad stosem odrażających monetbezszelestnie przesypujących się dnijak Mateusz zdrajca nacjonalistówmeteoryt ludzkości
>>>
Kara – stwierdzenie wasalnesłowo do przetłumaczeniajesteś jak biały ptakjesteś jak biały kiełjesteś jak wyżejwymienione słowozanim zostanie to stwierdzonekara – stwierdzenie sędziowskiew Bieczu, Sandomierzu, Nurzesłowo do przetłumaczenia na wyrokgdzie mieszka tłumacz?twój i ichtwój ze świetlnym mieczemich z drewnianymtłumacz – sędzia słowołamacz zamierzchłyodpowiedzialny za porządkowanie feudalnew czasach równoległych i prostopadłychkara – dziś to brzmi dumniedla krasnali z systemów malarskichlub transportowo-komunikacyjnychco wychodzi na jedno w tłumienie tyle łaziebnych co służebnychpod warunkiem, że w łaźniach są teatrylub odbywają się noce poetyckich ablucjikara – jest uniknioną postacią niedo przetłumacze – niawięc stwórz słowo przeciwwłasnedla sędziów apelujących stadnieo naruszenia dowodów i tezw katowniach główjest w wielu miejscach czysteschronienie dla wybielających pisarzyMokotów w pierwszym rzędzieRakowiecka 37 w drugimlub tajna Dzierżążnia Lukoil w końcunawet stare konie się rozpisywaływ Czersku i Esbeckuo zagonach równobiegłychwyrokom ludzkim podległychsą takie zmysły, które nie potrafiąudźwignąć kolorów prostychto jest pożywka dla galopady uczuć,gdy myśli w klatkach zawieszonych na drzewachumierają z głoduukarane za sprzeciw wobec maści i koniza stadne słowa łamaniekoniec kłusowania i kaźnia człowiek w celi osądów sądzi, żekara ta to nie mus ani fatumtwoje i ich
>>>
W twoich płomieniach serca dwasobą ukoronowanew sercu jednym trwa miłośćw sercu drugim – alert, wezwania– gwałtu, retypłoną czoła, płoną lica, płoną wargikrwawiące boleśniejesteś ciałem straceńcamiłości nieznośnatwoje ciało jest uczuciemznikającym w płomieniacha może to nie płomieniea może to nie serca w płomieniach– cicho, cichutkoniech miłość zakończy istnieniewtedy się dowieszniech oświetli koronę bardziejmoże dostrzeżesz jak krewzmienia się w złotoa ból przetapia w jakikolwiekbłyszczący kamieńkrólewskie potwierdzeniealchemii miłości
>>>
Oni domagają się ekspansji twojego świata w świecie współczesnymoni chcą twojego spojrzenia z orbity stacjonarnejoni myślą o tobie z przejęciem godnym rewolucjioni witają ciebie jak wschodzące słońce ośmiu planetoni smakują twoje chmury jak cukrową watęoni entuzjazmem wyprzedzają twoje osiągnięcia i sukcesyoni zgrabnie przeskakują już przez twoje płoty, które ustawisz w przyszłościoni wyprowadzają z bloku na spacer twoje wszystkie psyoni wicher od gór zmieniają w twoje zatrzymania pod triumfalnym łukiemoni badają zasięg twoich rakiet w silosach i stojących na kosmodromachoni są we wszystkich twoich kamerach i mikrofonach jeszcze nie rozstawionychoni żądają twojego śpiewu kosa o każdej porzeoni użynają sierpem przy samej ziemi twoje malwy i słoneczniki jeszcze nie rozkwitnięteoni produkują na dwie zmiany przestrzeń dla twoich więzieńoni w przerwach na posiłek wytwarzają powietrze dla twoich presjioni nie baczą na twoje wulkany gotowe do erupcji na płaskowyżachoni spokojnie sączą saksofonowe solówki twoich muzycznych win dojrzewającychdziesięcioleciaoni spijają haustami twoje trucizny bez mrugnięcia powiek i tików uszuoni znajdują cię w barze za popielniczką jak serwetkę niezapisaną na stoliku samotnikaoni wstawiają cię jak ser do pułapki na myszy i gryzonie nie znoszące seraoni świecą na twoją powłokę na orbicie, gdy jesteś po ciemnej stronie planetyoni lądują w bezkresnych pampasach na twoich spadochronach uczepieni za szelkispekulantówoni kapsułą ratowniczą uspokajają twoją pamięć rozbitka narzucając się z ocaleniemoni bronią ciebie przed twoim katem a nie sędziąoni zbliżają się powoli do ostatecznego rozwiązania twojej kwestii we współczesnym świecieoni, którzy nigdy nie zaznali ani twojego świata ani ciebie w wieczności
>>>
Będzie dziesięciolecie smartjeżeli dom twój w sieciotoczysz chmurą tagów cooljeśli dasz łapówkę durniowi za hejtpotem on cię polubi za wpismałe jest piękne jak pixelmałe jest jak fullhadew klitce bloku małe jest megapędź, dźgaj, pokazuj, linkujw wielopoziomowym labiryncie życia wirtualprzecież jesteś na niby jakból i śmierć, którą zadajesz gostkomenter, spacja, klik, entermegadeath zacisza rodzinnegonastępny wiek real
>>>
Krakowski smok z czasów Bierutapóźnego Gomułki i wczesnego Gierkapoleguje zadowolony z siebieprzy ogniskupysku-Magnitogorskua ty spędzasz dym z kominówjak Beria– do wyczerpania nowoczynownikówKrak miał kurny zamekty masz kurny magistrat,co jak smok zżył się z grodemdlaczego go nie spędzisz?jak Skuba w ciżemkachby smok nie ciemiężył zaczadzonych– do wyczerpania dziewicdym sam nie zmieni się w gołębie
>>>
W tabernakulachw kobietachw skarbcach kulturyzamknięty dobry lossezamie otwórz siędla niekończącej się opowieścipiękna i szczęścia– rzeknij, wypowiedz hasło,zaklęcie życiaotwórz autostradę słońcaprzetnij szarfędaj znak orkiestrzenaciśnij klamkę drzwiguzik, enter, tajny przycisksięgnij ustami po skarbnawet bez słów– człowieku naszego wieku!
>>>
Wielki człowiektylko dlatego,że samotny wśród ludzi na kolanachtylko dlatego,że zapatrzony w kosmodrom ideiogromny jak kontynenttylko dlatego,że zasmucony wśród zwykłych potrzeb i pragnieńtylko dlatego,że ogołocony z dóbr w królestwie Salomonatylko dlatego,że widzący słońce w przedbitewnej nocytylko dlatego,że widzący zwycięstwo w marnej procywielki tylko dlatego
>>>
Na korzystnej płaszczyźnieposadowiony obiekt lub przedmiotnie jest jeszcze tak dookreślonyjak płaszczyznabędąca podparciem i środowiskiem tegożnieco złudnego w percepcjijest to nagabująca schizma rozhisteryzowanapoglądu na podstawędlatego obiekt lub przedmiotjest tak niejasny jak ściemnianiewywołane sztucznieaby wbić się myślą w przedmiotlub obiekt na płaszczyźnie bardziej oczywistejtrzeba odwrócić wzrokod podwodnej kanapkijak to bywało w czasach,gdy istniały jeszcze wszystkiebaszty strzegące Sandomierza,gdy Wisła nie zalewała szklanych huta szklane domy jak morelowe sadyotaczały go zewsząd jak Tatarzyna płaszczyźnie widokowej jest położonyobiekt, który zsuwa się w byt podświadomyto dzieciństwo z lodem w ręceu wejścia do Wąwozu Królowej Jadwigito strach zapamiętany w ramach dębowychwykonanych z czarnego pniaodnalezionego na łasze rzecznejjak jesiotr ostatniobiekt lub przedmiotna płaszczyźnie subświadomości nadwodnejjest migotliwy i jawi sięjak źrenica okrywana powiekąco raz drażniona widokiem Gór Pieprzowychźrenica oka łzawiącegoprzemywana wodami płodowymirzeki narodowej płaczliwejw mieście przedpiastowskimbaszta bramna jest wystawiona na Wschódostatnia to baszta pańskiego miastaMaryja godzinkowa obrończynidzieciństwa w podziemiach i wąwozachMaryja brama i gwiazda katedralnana płaszczyźnie niezniszczonejprzez wiedźmy szwedzkie i bolszewickie smokiz bajek dla najmłodszych topielcówpłaszczyzna opoką myśli człowiekatrwającego z lodem w jedneji brzoskwinią w drugiej ręceciskającego kasztany i pomidoryw przelatujące miotły, strzały i płomienieobiekty wyniosłego kulturowo anturażustubarwnej platformy graficznejSandomierza
>>>
Po kryjomu zbliżył się do infostradypierwszy raz wjechał na niąnieczłowieczym urządzeniem mobilnympod osłoną nocypotem popędził przez bary, brzaski i poranki,kawiarenki, popołudnia i wieczoryestakady, tunele, wiadukty, mosty wiszącenic go nie interesowało wokółlecz nawet infostrada ma kreszawiodła go ona do reaktora elektrownispalił się żywcemzwęglony już wołał jeszcze– nie ujawniajcie mniemoje pozostałości oprawcie w krzemidę już na piechotęza osłem i wołem – symbolemzapiszcie to w repertoriumnie jestem już infoczłowiekiemtylko mobilną osobą bez twarzyi też po kryjomu dojdę dosanktuarium stabilnej gleby
>>>
Twój sen jest kręgosłupemnie twojego ciałaale twojego śniadaniabezbłędny w ustach językbezbłędny w przyrodzie nawyktwój sen jest masztemnie dla twojej flagiale twojego obiadubądź na trawie za domemna kocyku, który rozłożyłem dla ciebiemiej kosz z jedzeniembiwakowym we wszystkichkolorach tęczybądź jak róża kwitnąca tami naleśnik z kolcami tutwój sen jest przedsiębiorcąnie dla twoich nisz rynkowychale twojej kolacjisą takie tiki nerwowe na giełdziesą podrygi w spółkachgdzie kniej mniej jej (miej je ty)bądź rarytasem na stolepostoperacyjnym poobiednimjeżeli twoja kopalniajest ukryta jak wymarłe miastoprzed turystamibądź dobrym duszkiemsepleniącym zaklęciatak na niby w promocjach wydobyćbądź przebierz się za przewodnikajest już jesień jasno przewódźku wyjściu z matni-sztolni ciała pędź jak krews s s stojestessnussystemu
>>>
Jest taka kość z kościw twoim cielejest takie bolące miejscegdzie ta kość tkwi złamanajest to kość jak słowo – mojakość twoja własna pogruchotanaodłamany kawałek kościjak poczucie wyższościi ból zazdrości palącykość jak słowo – mojalub jak spojrzeniea nawet bardziej niż spojrzeniekość jak błysk w okutwoja własna zadra pychai nigdy nie będzie czyjaśtwoja kość niezgodyco przebija skrońkruszy grdykękaleczy prawdziwe serceuczucia o nią walcząi warczą nad niąjak wilki wygłodniałe
>>>
Najlepszy czas na zimęto wczesna wiosnaale niestetywtedy nadchodzi jakieś latoi znienackapowódź ptaków brodzącychi jest już za późno wśród liliina to by zwiędnąć, skostnieć i umrzećleśna jesień jest też dobra na zimęlecz wtedy przychodzi wiosnaz całym sztafażem cebuleki powodzi przypraw niedźwiedzichi jest już za późno wśród nichna to by zwiędnąć, skostnieć i umrzećpotem ty się rodzisz tęczą za oknemi jest złota polska jesień na przednówkumoja wiara w zimę się załamujew każdej porzewięc łapię okazję i rozkwitamnawet latem dobrym czasemwiechciem paproci na serca szybiew powodzi piasku jak róża na Gobijest ciągle za późnona to by zwiędnąć, skostnieć i umrzeć
>>>
Kolejne dnikolejne szczudła i przesiewykolejne adaptacje memuarówty kręcisz się po planieja dyryguję ekipą za kamerąktoś przechodzi przez obrazo kulach jak na szczudłachto sztych Goi –Okropności wojnywalka o mosty, domy i kościołyty stoisz na środku kościołaja wpadam do niego z karabinemwtedy flesz, wtedy rozbłyskja strzelam jak statystaty grasz bohaterską męczennicę jak gwiazdakolejny dzień zdjęciowyprzechodzi o kulach jak na szczudłachprzez sztych Goi –Dziedziniec szaleńcówprzesiewamy wodęi całe fontanny wspomnień poległychprzez sito z palców trojga rąka ból głowy scenarzysty?tak to ból głowy całej ekipyjak zakończyć scenę w kościele?śmiercią czy narodzinami?moje szczudła to bagnety profesjonalizmuprzebijam nimi twoje serceprzesiewam twoje życierodzisz się w miejscu gwiazdy dla wiecznościja z ekipą z Domu głuchegoprzechodzę przez obrazktóry namalowałem sam –Gdy rozum śpi budzą siękaprysy imperatorów i tyranów
>>>
Kolejny szkickontury bałwana jak z gipsusam wygrawerowałem płytęmoje rycie cierpliwe, konsekwentnezakończyło się pięknym sukcesemmożna powiedzieć pięknym– gdyż obraz jest niepowtarzalnypewno zapytacie dlaczego?– gdyż jest to precyzyjna grafika pruderyjna(nieużytkowa częściowo lub kompletnie)akwatinta, ossa sepiamezzotinta, sucha igłaale ten bałwanpatrzy tak dziwnie łzaworaz tak a raz inaczejszkic wyryty pod kątemuwidacznia półświatek (podwórka)i półcienie (podcieni)na wprost kontury gwałcąbiel nieskazitelnej płytykolejne rowki dają złudzeniejakby bałwan żył sztuką samąw swoim wizerunku kryje tajemniczy,zmienny uśmiech– a może jeszcze jeden– a może kolejny ruch rękąi jest kolejna minaza bałwanem stoi świat czerninieokiełznanejryję więc dalejbędę gładził i dźgał płytęaż wargi z marchwiprzestaną się wyginać i nadymaćsztych się skomplikowałrykoszet światła poranił mi rękębiel umknęła (inkarnowana)świat to nie tylko jeden bałwantło, sztafaż, krajobrazbałwaniarski cokolwiekaczkolwiek zmęczył mnie obiektto efekt jest pięknyefekt z lekka florenckinad ciężko wzbierającą Arnona moście bałwan topniejea tłum się przerzedzaja przy płycieja przy korycieja przy nurcieja przy ruinachsztuki współczesnej (jeszcze na sztalugach)szkic jak rzeka zatrzymał siębym mógł go dokończyćniestety tego uśmiechużaden bałwan nie wytrzymałspłynęły do liberalnych galerii(a są ich teraz setki tysięcypowielonych)
>>>
Jestem samw tym nieszczęściuzwanym losemjestem z tobąw tym szczęściuzwanym tunelem życiajestem z wamiidącymi ku światłupodnieście lampępodajcie mi liręotwórzcie ustajesteśmy u celu
>>>
Zgiełk w chmurzegdybyś tylko dziewczynopoczekała z łzamigdybyś tylko w chmurzenie zapłakałanatychmiasti zgiełk by ucichłżywota naszegoi chmura by się rozwiaładziewczynomoja błyskawico
>>>
Jeżeli przepaść pojawi się przed tobąznienackajeżeli Czarna dziurazastąpi ci Drogę mlecznąbądź gotowy na wielki skokmasz za sobą nie tylkosiłę pokoleń w łydkach i goleniachod Rifata do Piastaale i zasoby ideiwyzwolonych aktem stworzenia duchaw zapadlisku życiagórska morska kosmicznaprzepaść otchłań głębiajest tym czymsuchy las dla iskryczym ziemia bez człowiekadla jednej jego myślijeżeli przepaść pojawi się w twoim życiupomyśli skacz
>>>
Duch Polskito nie to samoco Anioł PolskiAnioł milczącyDuch krzyczącyAnioł ma spuszczoną głowęDuch dźwiga głowy wszystkieAniele módl sięDuchu wzlatuj stale – ponad te głowyPolska trwa wciąż dzięki wam w chrzciew Wiślicy i w Gnieźniedo Paryża, Ameryki, Anglii, Kamczatkiuchodziła kiedyś na oślicyby powrócić za każdym razem we łzachPolska przyniesiona na gnieźnieńskie pojezierzew kruchych glinianych garnkachdo gieckiego opolaz Podola przez Lędzian i Polanjak ziarna soczewicy, orkiszu i prosaz zaświatów nadwiślańskich nizinPolska przez Anioła zasiana na lednickich polachjest Duchem i plonemplonem milczącym jak ojciec siewcadlatego wiecznie żywymwznoszącym się z lądu ku słońcujak słowoszczebrzeszyńskie szczerzeszemrzące szczodrościąniczym nie ograniczoneod Morzyczyna do Srebrzyszczatrwa milcząca i krzyczącachoć z nazwy ziemskaPolska niebieska
>>>
Polski styczeń powstańczy –desperacki augustowsko-podlaski i świętokrzysko-lubelskiPolski luty powstańczy –procesyjny zdradziecko-rabacyjny i krakowsko-galicyjskiPolski marzec powstańczy –spacyfikowany insurekcyjno-kościuszkowski i warszawsko-studenckiPolski kwiecień powstańczy –rozstrzelany skrytobójczo katyńsko-smoleńskiPolski maj powstańczy –konstytucyjny zamkowo-katedralny i zaprzańsko-targowickiPolski czerwiec powstańczy –robotniczy chlebowy poznańsko-radomskiPolski lipiec powstańczy –rycerski kolejowy grunwaldzko-malborski i lubelsko-świdnickiPolski sierpień powstańczy –antybolszewicki solidarnościowy warszawsko-radzymiński i jasnogórsko-gdańskiPolski wrzesień powstańczy –heroiczny obronno-ojczyźniany oksywsko-wizniańskiPolski październik powstańczy –odwilżowo rehabilitacyjny rakowiecko-rawickiPolski listopad powstańczy –zuchwały podchorążacki wawersko-grochowskiPolski grudzień powstańczy –bieda-stoczniowy internowany trójmiejsko-szczeciński i katowicko-jastrzębskiPolski rok powstańczy nieujarzmionypoza czasem
>>>
Skończyło się koślawe,niegramatyczne mataczenieprzed kamerą wprost na ulicyna tle wejścia do kościołanawijanie słów na motkipotem bajkowe kołowrotkiporuszane drewienkiem jakimśpedałem stopką, w końcu mięśniami,gdy zeschły liść zakosami spadał na matrioszkęustawioną tuż przy kołowrotkumatrioszkę z wizerunkiem nowogensekaPotem czas inwigilacji siermiężnej minąłmataczenie rozprzędło się na chwilęideologiczny kompozytor zmieniłzeszyt nutowy – to znaczy jego formatgładko przeszedł nocą z A4 na A3Melodia jednak zbankrutowałaliść utkwił pomiędzy klawiszamii kołowrotek się zatrzymałtak jak palce na czarnych i białych dźwiękachstos atomowy wyemitowałdźwięk ostateczny czarno-pomarańczowyomotany opadem radioaktywnymw cielesnej postaci scherza –to znaczy zebrą powziętą z ulicykompozytor zaniechał punktowania liściAle zebra się podniosłapo poziomym wykorzystaniuuratowano przestrzeń pomiędzy cisząa wezbraniem onirycznego śpiewu łonadla księżycowego płoduzamiast śpiewu motka na kołowrotkuw wieży wciąż uwięzionej księżniczki
>>>
Oto przygotowane wnętrze Zachętyoto nigdy wcześniej nieprezentowany pokazekstremalnej sztuki postkomputerowejrzeźby, prezentacji, inscenizacji, instalacji – dewiacjiNowa Zachęta jest jedną wielopiętrową saląuosabiającą jedną komórkę mózgowąeksponowany jest w niejekspert ekskluzywnyekshibicjonistycznieekshumowany z późnego Peereluto znaczy odkopany na stanowisku postsowieckimnumer trzy w Mminnisterstwie Jjednej Ssztukiz uwagi na jedną główną myśl wtórną,którą się żywi ten dziełożercaon sam jest tu dziełem na wpół żywymOto każdy jestzachęcany do oglądaniawnętrzanie dzieławnętrzanie twórcywnętrzanie siebiewnętrza Zachętywymalowanej naiwną mysząod piwnic po strychyw rozchwiane dziewiątki nazistówmyśl wzniosła zostaje w końcu ujawnionai publicznie unicestwionarozinstalowana na pojedynczeiluzje, inercje i impotencjepostludzkie
>>>
W śnieżnej burzyi serce i oczy są takie samejak w burzy piaskowejwrzuć tynfa do automatu auryto się przekonaszodsłoń serce otwórz oczyi wrzućautomat kompilacji marsjańskich snówdla śnieżnych i pustynnych sówwyświetli ci holograficzny obraz burzynie buntuj się, nie denerwujnie kołysz biodraminie przestępuj z nogi na nogęnie mamrocz zaklęć– tylko patrzpowoli pojawia się dźwięk i efektsurroundingu trzęsienia i drżeniabibeloty, szklanki, firanki,kolana, zęby, głowatrzęsą się i dzwonią na trwogęrozjaśnia się mały punkcikw twoim pokojuw górnym jego rogu pod sufitemz niego wyłania siępył jasny, tuman jasny, obłok jasnywiększy i większy, spiralnywydłużony, zakurzony, zamgławionyciągły w przestrzeni snuobraz burzybezlotne twoje oczekiwanianie zdają się na nicwokół ciebie krążą ziarenka i płatki,w które zmienił się twój realny światwszystko huczy i trzęsie sięjak krzesło na którym siedzisztwój wszechświat równoległywyłonił się z jednego punktui jest cyklonemw jego oku twoje okow jego sercu twoje serceto tylko przedstawieniei to nawet jego próba generalnapanie marszałku uczuć podwójnychzmobilizowanych obrazówz czym pan rusza na wojnę głów?w takiej zamiecii w każdej innej burzyserce i oczy są takie same – patrzwiry myśli niestety już niefałszywe i złudne ich formysame są burzą dla duszy,która jak się pojawiła tak znikniew jednym punkcie chaosurazem z drugim tobą
>>>
Gęsty sos się zagrzewaAmeryka uderza w rondelbo rondel jest już nad oceanemgrzyb zagęszcza sosto wulkan na Hawajachsałata z marchwi i algwprost z HonsiuRosja wdziera się do kuchniWietnam i Mongolia za niąteraz już wszystko straci smakw sosie duszą się kapary z Indiijest siódma rano prawie koniec grudniapiwowar nuci pieśńbrzdąka na siatce do kawałkowania jajhejnał gra Grek Antymos z wyspy Kosprzeleciało te parę nutte parę godzin jak strzałamały grajek nagle wyłącza piecykjest już południe na Ukrainieczas zjeść to co na kuchniporanny omlet nie ostał sięna bekonieWiking ma rybęna szczęściejest piąta po południu prawie koniec grudniadzielimy ją na trzydzieści parę milionów częścii wysyłamy do Krakowa do saskiej centralitam ją scalają i do Warszawy odsyłają Wisłąrondel teraz zadzwoniłrozgrzany zupełniepo ataku z antypodówjest słynny sos i już styczeńsmakuje jak Antysos z Lesbos
>>>
Patrzcie jak komisarz biegniew swojej sukni i fartuszkukomisarz biegnąc gwiżdżepatrzcie jak dobiega do studnito czarodziejska studnia życzeń Uniico wrzuca, jak myślicie?komisarz wrzuca gwiazdę z rubinównie krzyczcie – wrzuć więcejkomisarz nie wrzuci pieniędzykomisarz odwraca się w kierunkutłumu gapiówma czarny charakterystyczny wąsikoch! – wyrywa się z piersi gawiedzia potem – śmiech– spokojnie!to Zappanie Hitler
>>>
Jesienny zamszowy dźwiękna zimowych srebrnych butachpodkutych metalowymi serduszkamikroczących Alejami i Krucząpotem Krupniczą z zadyszkątoż to rock`n`roll?Malczewski zamknął oczynamalował obrazzupełnie podobny do dzieł Mirogdy artysta otworzył oczyprzyglądnął się lepiej dziełui zamalował płótno białą farbą fałatowskąchłód wyszedł z niego hałaśliwydźwięk skostniał na cholewkachwtedy kolor zszarzałmalarz zamarzł z pędzlem w dłoniwyciągniętym ku sztaludzeza drzwiami zatupał torreadori otworzyły się na ościeżw zamieci stanęła w proguśmierć bosa i zagrałariff w całym świecie znanyale na czym?!toż to rock`n`rollczy zadyszka jesienias pik czy joker?
>>>https://allegro.pl/piotr-zaplakal-alek-skarga-i7456151617.html#thumb/1
>>>
„PIOTR ZAPŁAKAŁ” – 2016
https://allegro.pl/piotr-zaplakal-alek-skarga-i7456151617.html#thumb/1
Jestem skromnym
świętym ptakiem
unoszącym się ponad Polską
od tysiąclecia z górą
a teraz już nawet
hieroglifem odkrytym
na berlińskim murze
powtórzę –
jestem skromnym
świętym ptakiem
polskim znakiem
odwzorowaniem wolności
na berlińskim murze
jak Jaksy brakteat
>>>
Powiedz, że to prawda, że łzy to skarb
nie skarż się, powiedz niełamiącym się głosem,
otrzyj łzy, powiedz
– łzy są okupem odzyskanej wolności
to twoja eksterioryzacja
ja nie stoję nad tobą
jak kat nad dobrą duszą
nie czyham na nie
mróz zamieni je w całe kontynenty
a może nawet w galaktyki i ciała niebieskie
takie jak kiedyś, gdy bawiliśmy się
w wojnę światów, a ty nie chciałaś być
Afryką ani Merkurym tylko Neptunem
a ja gwiazdozbiorem Wielkiego Psa tylko Ameryką
był środek lata
twoja sukienka stała się całkiem mokra
sami na planecie tortury
trzymaliśmy wspólnie patyk wbity w ziemię
jak dźwignię akceleratora
oparci o siebie, przytuleni w Dolinie Śmierci
nie wiedzieliśmy jeszcze czy wystartujemy
szeptałaś – powiedz, że jest jakaś nadzieja
na zestalenie, na zjednoczenie, na wielki mróz
a ona była w tęgiej minie kapitana,
gdy pociągnął dźwignię i ruszyliśmy
płakałaś ciągle w moich ramionach
niech Bóg nas prowadzi na Trytona
tam łzy zamarzną, uleczysz duszę i oczy
dostrzeżesz mnie wyraźniej stojącego obok
nie jestem kosmicznym fatum
chociaż wyglądam jak asteroida
jestem elegią gwiezdnej wolności zaledwie
przeżytych dni, przeczutych sposępnień
przegranych gier w te wojny światów
ty jesteś moim okupem a ja odwiecznym ukojeniem
choć nie mam już dla ciebie łez
tak cudnych jak rosa widzialnych bytów
odpadły jak sople z powiek, gdy patrzyłem
jak odlatywałaś z kapitanem wieczność
odpadły od oczu, od twarzy, od życia,
które zapadło się w moją jaskinię
miłości pangalaktycznej, ponadcielesnej
w całym Uniwersum nie ma już nikt
takich jak twoje diamentowych łez
>>>
Piękny sen nad Modrym Dunajem
smyczkiem posługujemy się jak rybą
zbliżamy się do Park Prater
z zegarkiem za dolara
piękny sen nad Modrym Dunajem
kopią już się nie posługujemy
kręcimy największą karuzelą dziejów
Turek wciska nam kolejne podróbki
na Mexikoplatz
karnawał oszustw trwa
piękny sen nad Modrym Dunajem
do Mohacza odpływamy by ratować Belgrad
ani przechodzonych aut ani śladu Turka
w Strigionium Szczepana strażnika rzeki
Kingi i Jolenty różańce wymieniamy
piękny sen nad Modrym Dunajem
kamienie spławiamy spod katedr
Batavis, Vindobony i Aquincum
z Carnuntum przez Gerulatę
do Seksaginta Prista
potem same toczą się
przez Razgrad do Warny
a tam razem nimi
Król Władysław rzuca się w wir spraw
nie chcąc być na dnie historii
i wstrzymuje jej bieg
przez to Morze Czarne wylewa
i mamy potop turecki zupełnie obcy
piękny sen nad Modrym Dunajem
zanim Kozacy zakołaczą do bram Stambułu
złupią i Warnę
nie zechcą im otworzyć
– to wielki błąd strachu
czajka staje się jaskółką
piękny sen nad Modrym Dunajem
chociaż cesarz zbyt światły
zlikwidował niektóre klasztory
i przywileje imperium
wpływamy na losy marzeń
gdy Janczarzy z kapeli Ivanoviciego
zawodzą po przegranej potyczce
zdobywamy za pierwszym podejściem
i Wiedeń i Stambuł
Morze Czarne jest modre
krew osiadła na kamieniach
dusze kupców i rolników tańczą walca na falach
zwycięstwo lud północy
wydobywa z piersi i pieśni
a my pierwszy raz oglądamy
perfekcyjny bazar owocowy
ryba i smyczek Turków niewolą
>>>
Ten śnieg jak ewokacja
i niegdysiejsze odejście przyjaciela
na bezpieczną odległość
poza zimy poprzednie
bezpieczniej w zaświatach?
bezpieczniej pod całunem?
– czekam w bieli – usłyszałem
– śpiesz się
co szepczesz – wietrze wigilijny?
– co szepczesz?
śpiesz się dziecino narodzona
śpiesz się pasterzu i królu
śpiesz się mój uczniu –
usłyszałem
przyśpieszone bicie serca
mojego własnego serca bez krwi
pod śniegiem
a głos przyjaciela był
wiatrem świszczącym w tarninie
gdy w kominie odezwało się echo
– czekam
strzepnąłem z siebie śnieg
– patynę życia
narodziłem się na nowo
>>>
Czas oderwać się od Trójcy ubogich
modernizm oto wyzwanie światłych
zbrojnych w otwartości imperialne trójzęby
nieznoszące sprzeciwu
czas poderwać się ze stadem brodzącym bez celu
w sejmach studiach uczelniach
polecieć jak szarańcza pocisków granicznych
do kraju pobliskiego
na pierwszy kongres międzynarodówki bogaczy
a potem?
potem rozbić się o okrwawioną skałę trój jedni –
wolność równość braterstwo
w przebraniu sędziego trójpodziału
jak Piłat skazać kogoś porządnego
dla możnych świętego spokoju
trójnóg jego symbolem – rzymski
cyniczny
>>>
Zatarg z komputerem
takie tam
małe poprztykanie
i nawet ani głupich bajek ani dziecięcych gier
mu nie wypomniałem
może niepotrzebnie wypaliłem mu płytę
i sfajczyłem zasilacz
uznał to za zamach
za wyłupienie oczu
ani wpisów ani komentarzy – tak?
dobrze! zwiewam, pa!
Zatarg z komputerem jednakowoż
rozchmurzył moje czoło
rozwiał mi włos
rozszwędał mnie na wstecznym
wpadłem do Baru na Stawach
na jednego studenckiego
gdy wyszedłem bez Hnatowicza i papierosa
postanowiłem, że już nigdy
nikt moich popiołów myśli
po jakimkolwiek blamażu
nie rozsypie byle podmuchem dąsu
nawet niepoetycka maszyna
>>>
Gdy słońce Róbta co chceta
wzejdzie znowu w Kostrzynie
Brahmaputra z MO do tłumu tako rzecze –
czas zacząć letnie sporty potakiwania
udawania dyscyplinę rozwijać
i przywdziać perukę ptaka głuptaka
sowę zmienić na dudka
pelikana zamienić na flaminga
gdy ciemne harce jeszcze nie dominują
minut poobiednich sensu
można skorzystać z przebrania
i ukryć się na tle nieba w chmurach wylewnie pustych
czas zacząć chodzić w butach zamszowych
w Rogera z Byrdsów nieco letnich okularach
chociażby przez jedną bezgwiezdną noc
a dla flamingów wystarać się o sadzawkę
dla nich czas tortury już minął bo wszystko przemija
mogą głowy wysunąć spod kuprów
ostatnie ich twórcze jęki zagłuszone zostaną przez
nowej ery tuptające dzieci-ptaki bulgocząco-brodzące
prawie tańczące jak Eurydyki wojny w Wietnamie
nieistniejące
>>>
Spróbuj zanurkować w wazonie
pełnym wody i ściętych kwiatów
albo w kominie pełnym dymu
coś odnaleźć dla siebie lub siebie
coś jak przenicowane zakrztuszenie się
sobą
pomyślałeś o tym – już wiesz
oddech wewnętrzny – tego ci potrzeba
twoim sprzętom też
twoim książkom i zwierzętom
nawet twoim oczom i wargom
przenicowane zakasłanie
na dnie dzbana
albo w kominie pełnym dymu
wykrztuszenie zachłyśnięcia sobą
wchłonięcie onych spazmów w próżni
Jak bibelot prawda o tobie w twoim domu
i ty lekko zgarbiony w fotelu
z unoszącą się pod sufit piersią
i opadającą jak wodospad kwiatów
wystraszony myślami
o ostatnim oddechu w sobie samym
przenicowanie ducha, tak
raczej tego ci potrzeba
>>>
Tęskniąc za niebytem
w chwili załamania koniunktury
dochodzisz do konkluzji –
posłużenie się antymaterią nic nie da
to nic nie zmieni
przeorałeś już niebo swoim duchem i ciałem
ogromna koleina wyżłobiona w hadronach zachwytu
wyrwa w chmurach jak elegia bólu
nic tego już nie zabliźni
niebyt po fakcie bytu
tylko przyciągnie żyjących innych desperatów
depresjami zmienionymi w fajerwerki astralne
atrakcją kosmicznej katastrofy twoich łez
i ta ostatnia kładka krwi zostanie zerwana
pod ciężarem obserwantów najlichszych
przebogatych w doznania
Tęskniąc za ucieczką do gwiazd
w chwili załamania dekoniunktury
nie wypełnisz mojry odwiecznego trwania
w boskich koleinach ludzkiego bytu,
które przystoi właśnie herosom czasów
humanocentrycznym zmianom materii i energii
w kolejnych odsłonach ekspansji
rana na niebie to jednak
nie rana twojego całego życia
tamta nigdy się nie zabliźni jak ta
po pęknięciu serca w uniesieniu
Pulsar twojego cierpienia
zachwyci jak byt odwieczny
a tęsknota za nim
stanie się energetycznym tłem uniwersalnym
światłem z Faros
dla rozpaczliwie szukających drogi powrotu
>>>
To bolesne czekanie nie daje nic
tylko złudzenie celu
widzisz ciemną gwiazdę strachu
tam gdzie nie ma nic
widzisz kasandryczną przepaść czasu
tam gdzie nie ma nic
widzisz epizodyczne śmierci
golemów swojej przeszłości
tam gdzie nie ma nic
podejdź do krawędzi czekania
i skocz w jego gargantuiczną czeluść
przekonaj się wreszcie,
że ty sam jesteś w nim
bez celu i aureoli
i więcej nic
posłuchaj swojej Galatei
– nie czekaj, skocz
>>>
Ten system nie jest jeszcze
stworzony
ależ tak, wymyślony jest oczywiście
to nie są jakieś mrzonki
pochyl się tutaj
spójrz na te notatki i szkice
na tę kilkuwymiarową wielobarwną mapę
ten system jest kompleksowy
całościowy – rzec można
– ostateczny
ty pewnie powiesz
– nic nie jest doskonałe
ale ja ci odpowiem
– mylisz się zebro
system jest wymyślony
i jako taki jest
no, no – oczywiście:
doskonały
popłyń ze mną jego nurtem
to nurt prawdziwej filozofii, która
zawsze wymywa z błota, oczyszcza,
unosi człowieka
to system nieskończonej poezji, który
patrzącego ledwo nigdy nie zawiedzie
stwórzmy go razem wreszcie
teraz
>>>
Gdzie jesteś wolności nasza?
za nocy parowem?
za słońca płotem?
za samolubnym murem?
za grobem, celą, agencją?
za szmatławą gazetą?
za pustym konfesjonałem?
za telewizyjnym obłudnym studiem?
za splugawionym biurem?
za sądem sprzedajnym?
za naukowym plagiatem?
za zmanipulowanym głosowaniem?
za zdradzieckim triumwiratem?
za burzy nadciągającej echem
– grzechem, grzechem, grzechem?
tak kochani, jestem za waszym grzechem!
>>>
Skrzą się gwiazdy
Księżyc puchnie skostniały
mgławice przenikają zero bezwzględne
niepodważalne
pędzą w nieznane milczące miliardy
ukryty w łopianach z lodu i szkła teleskop
mój teleskop oczu, myśli i wyobraźni
wyłapuje ślady nielicznych kosmitów
śmigających skośnym lotem ku Ziemi
świecących jak robaczki świętojańskie
jak aerolity płonące
jak iskry z lokomotywy pędzącej
przez centralną magistralę Mlecznej Drogi
giną w mojej dłoni
pochwyceni tuż nad ziemią
zamilknę i ja
z miliardem wizji w łopianach
z garścią neutronowej dziwnej świetlistej materii
kosmici to rozpoznawalna energia serc
żywych ludzkich serc,
które samotnie przemierzają Wszechświat
czasem wydają się malutcy
jak iskierki, robaczki i kwarki
zamilknę dla nich
>>>
*Prawie Miltiades*
Znowu zabolało
trener powiedział, że tak musi boleć
potem kolano nie wytrzymało
trener powiedział
– nie nadawałeś się i tak Miltiadesie
zrzucę cię ze skały na oszczepy
to prawie nie będzie bolało
albo bolało zbyt długo
tak jak więzienie nie dożywotnie całkiem
mój trener wspaniałomyślny ufa sile
ufa wysokości
ufa szybkości i odległości
pochodzi w ogóle z Ufy
Achajem został niedawno na przymusowym kontrakcie
no to i jego bardziej zabolało,
że utracił ojczyznę ogromną jak kontynent
jak ja kolano prawie
trener wyrzekł te słowa
– ojczyzna w potrzebie Miltiadesie
to nie słabeuszy czas
i kazał mnie jednak zrzucić
na te oszczepy Uralu hut
złapali mnie usłużni kagebowcy
z Laodycei-Moskwy i Sparty-Samary
i jak olimpijczycy cisnęli mną w dół
pełen talku cnót greckich na sobie – przeżyłem
chlamida hoplity jak lotnia,
jak żołnierski płaszcz uniosła mnie
ponad wszelkie państwowe egzekucje
spuściła z niebios fizycznej siły do ducha Marymontu
zamiast do Maratonu
>>>
*Łuski*
Skomponowany z nutek łusek
euforyczny trynitarny wstęp do oratorium
zagadkowe zakończenie wstępu rybie
wybulgocze? wybrzmi? wybrzmi?
wybrzmiało!
Zagadkowa jak nastawa ołtarzowa
średniowiecznego kościoła po barokowej przebudowie,
który jak zaginiona arka zniknął na dnie jeziora
powstałego dzięki słusznej tamie
nowych czasów jutrznia ciemna
responsorium hymny lamentacje
Rybie łuski wypełniły
stele i ławy w prezbiterium
razem z ich nosicielami
zafascynowany podwodnym brzmieniem oratorium
nie zauważyłeś nawet,
gdy rozpoczęła się druga część
i młoda dziewczyna usiadła obok
tak jak ty w samych wodorostach
rozpromieniony uśmiech ci posłała
ukazując śliczne białe zęby
Nie zauważyłeś nawet
przegapiłeś rozpoczęcie trzeciej
części oratorium
tylko wstęp utkwił ci w pamięci
i ta dziewczyna łaskawa
średniowieczne postacie świętych zszedłszy z nastawy
podpłynęły jak muzyka do was
i ty i dziewczyna zrozumieliście przesłanie muzyki
Podajecie sobie wszyscy ręce
wypełniając prezbiterium domu modlitwy
kręgiem uduchowionych podwodnych zjaw
w przezroczystej toni bazyliki
na samym dnie wieczoru,
który niespodziewanie wybrzmiał jednością
finałem niemego potopu
jak jego fala uniosła wszystko modlitwa bazyliki
by łuski mogły spaść z oczu niektórym
>>>
Gdy przemierzałem rajski ogród
zrozumiałem w zachwyceniu,
że wszystkie jego kwiaty są moje
gdy zawróciłem do wejścia
i szedłem po swoich śladach
rzeczywiście te boskie kwiaty
łasiły się do mnie jak koty
biegły za mną, podskakiwały, nawoływały
jak za przewodnikiem z sezamu piękna
obok mnie i za mną truchtały
wskakiwały mi same na ręce
przytulały do policzków i lgnęły do piersi
W bramie wschodniej
odsunąłem je delikatnie od siebie
ułożyłem do snu jak dziatwę
zasypiające uniosłem do warg
pomyślałem nawet
aby skomponować artystyczną ikebanę
z nich i z drobnych zwierzątek rajskich
na wypadek niezbyt człowieczej śmierci
jednak wyszedł mi tylko przeobfity breughlowski bukiet
pasujący idealnie do drewnianego wazonu serca
uwierzyłem w ich przywiązanie do końca
i oddanie moim salonom mód
wróciłem z raju wprost do przymierzalni smokingów
zbyt wielkich na jeden kwiat
z bukietem w butonierce
>>>
Niekantowskie dyskryminacje podległych rabat
powszechniejsze na ziemi publicznej jak niebo
oto paradygmat z Królewca
wzięty żywcem niezbędny
pytają – co sądzisz o czerwonej drodze kwiatów?
odpowiedz póki nie jest za późno
póki nie zakażą ci w ogóle mówić
o kwiatach
choć wiesz, że są zbyt poprawne i naprawcze
nie tak jak kantowskie zeschłe liście
co natenczas już znaczą niewiele
oczy w nich ukryte o wiele więcej
jak paradygmat dogmatu publiczności
odnogi prywatnej drogi
wędrowiec wie jak się idzie
kwiat wie co ma począć w lecie
droga nie wie
pytają – ale czy ty wiesz co sądzić
o drodze kwiatów?
jeżeli wiesz to powiedz
aby nie było za późno
w miłości i nienawiści do siebie
znów rodzi się kantowska myśl
powstaje nieludzkie pojęcie
zabiegaj o dedyskryminację
podległych szans w zapachach lata,
które ściga cię w każdej alejce
szkicowanej uczuciem
potem nie pozwolą mówić o niebie
potem nie pozwolą mówić o kwiatach
potem zapomnisz o tym kim jesteś
potem nie pozwolą ci pamiętać
chociaż kwiaty z nieba spadać będą zawsze
to może być rzeczywiście dogmatyczną przeszkodą
dla nich zdeterminowanych, którzy mówią –
z deszczu wzięli się ludzie i ze snów
a ty skąd – z samego nieba?
– nie rozśmieszaj ludzi
tą swoją świetlistą pewnością lilii
>>>
Mogę wiele powiedzieć
o tych rękach, które
ściskały mnie za szyję
ledwo uszedłem z życiem
ledwo złapałem oddech
odtrącając te kleszcze stalowe
mogę powiedzieć do kogo te ręce należały
mogę długie opowieści snuć
o tym, jak umierałem w spazmie
o wizjach jakie się pojawiły
w mojej głowie pozbawionej tlenu
żyję jednak
żyję i oddycham
rozmasowuję posiniaczoną szyję i kark
piecze jeszcze
jeszcze policzek drga
jeszcze oczy rozbiegane
szukają punktu podparcia
jak myśl – piedestału
dla człowieka z błota
mogę już myśleć – to najważniejsze
mogę określić cechy istoty,
która chciała mnie pozbawić życia
oddycham wreszcie swobodnie pełną piersią
jakbym był w raju sam
zaraz po zwolnieniu ucisku
po wyszarpaniu swego ledwo tlącego się jestestwa
z rąk bestii
zrozumiałem, że to były ręce
zwyczajne, delikatne, blade
pokryte taką skórą jak moja
z tymi samymi bliznami z dzieciństwa
a jednak
zaciśnięte na mojej krtani i grdyce
były jak szczęki rekina
i były to ręce martwe
to własna wewnętrzna śmierć
dusiła mnie przez chwilę
wyrwałem się jej
i odepchnąłem ją od siebie
dzisiaj mogę wreszcie opowiedzieć o tym
bo język i oczy posłuszne są woli
a wola tkwi we mnie głęboko
– wola przetrwania
Mogę wiele powiedzieć
o tych rękach, które
znałem od urodzenia
lecz nie pouczył mnie nikt
jak złowieszcza siła czai się w nich
nie domyślałem się, nie przewidziałem,
że mogą być użyte przeciw mnie
– jak wszystko co człowiecze
jak moja wolna wola nawet
Strzeżcie się własnych rąk
bacznie je obserwujcie
niespodziewana śmierć w nich czyha jak wąż
gotowy na jadowy atak
spisujcie swoje spostrzeżenia
– rachunki sumienia
>>>
Roztrzęsiony obywatel Juncker
roztrzęsiony sędzia
strzelają do siebie
niecelnie
roztrzęsiony obywatel Trump
roztrzęsiona piosenkarka
strzelają do siebie
niecelnie
roztrzęsiony obywatel Putin
roztrzęsiony dziennikarz
strzelają do siebie
niecelnie
komuż komuż komuż
władzy
roztrzęsionej przysługa?
ludziom świata?
ludziom strachu?
>>>
Lawina boskich dźwięków
runęła na mnie
z wyżyn harmonii samej
jak Karłowicz
uśmiechałem się nawet
widząc symfonii poemat w słońcu
nad sobą jak burzę
w prostocie zasłuchania
zawahałem się przewrotnie
więc osłoniłem głowę i uszy
tak zginąłem w tej lawinie
nie byłem przygotowany
na ciężar górnego nieba
boskość i nieśmiertelność muzyki
wyraża się wyłącznie w dźwiękach
a nie w lękach
to fakt
jak śmierć sama
>>>
Moja nocna zjawo zaspana
w uchylonych drzwiach telewizora
osobowa i kobieca
przytruchtałaś po moich powiekach
w nocnej koszuli z pajęczyn
księżyc – pająk mi cię objawił
w stołowym sadzie elizejskim
bosa stąpająca na palcach
westchnieniem przeniosłaś się
na łąkę posłania ukwieconą satynowymi snami
wyszeptałaś moje imię do księżyca jak modlitwę
i załkał nagle tuż po północy
przebudzony wyciągnąłem rękę
pogłaskałem go delikatnie po ciepłym policzku
on zniknął za chmurą w utuleniu
a na mojej dłoni pozostała
cała jego wzruszenia świetlistość
>>>
Kasta społeczna jest jak narośl na drzewie
obca jemioła lub huba
ubogacająca drzewo aż do
upadku z wysokości
jego miazga przerośnięta korzeniem bestii
kora oblepiona miąższem kosmity
wygląda świetnie przedśmiertnie
Kasta społeczna jest jak muślin
zawsze przyodziewa strojnie
do kompromitacji papieża
lub jak szorstki wór zwisa
kompromitacją z butnego króla
Kasta społeczna jest plastikowym wielorybem
płynącym przez podwórza familoków
strzelającym kolorowymi fajerwerkami
do głodnych dzieci pod ścianami
siedzących na pierzynach
z garnkami na głowach
wieloryb kiedyś bogaty w tran
dziś sztuczny zgniata dzieci niezbyt chybkie
nawet goni je uciekające w paskowych dresach
zdezelowanymi zardzewiałymi bmw
Kasta społeczna mierzy się z katedrą państwa
stając na palcach by dorównać
gangsterom i hochsztaplerom wszelkiej maści
zbudowana tylko z drewna przedmieść
udaje bogato zdobiony wiekopomny zabytek
i zostaje przeniesiona do centrum miasta na dłużej
by ubogacić krajobraz jałowy
Kasta społeczna potrzebna dwojako
by pokazać końcową nędzę ludowładztwa
i wolność zabijającą wszystkich jednakowo
Kasta społeczna rodząca się w każdym mieście
to mafia jak każda inna wcale nie ekskluzywna
wytłumaczenie jej pożytków jest na stronach Kapitału
namacalne lecz pożytki nieosiągalne
i jak jemioła nie przynosi szczęścia nikomu
nawet sobie obsychając u żyrandoli
>>>
*Cud techniki*
Taka klapka i przycisk
bolec i guzik
mini urządzenie z zakówką
ultrakroplomierz automatyczny
procesor z diodą wibrującą
ikonka i enter
peryferyjny dyskretny interfejs
ratowniczy robot z dźwignią
spolegliwy humanoid z tytanu reagujący na bodźce
troll jak prąd z państwowej elektrowni
internetowy robak biegle znęcający się nad
publicznym pochwaleniem dobra
taki zmysłowy manipulator podręczny
społecznego inżyniera
taki cud techniki
umożliwiający publiczne polubienie najpodlejszego zła
radośnie akceptowalne przez większość
razy 100K
>>>
Znakiem mego wyzwolenia jest
pajęczyna dźwiękoszczelna
ja wierzę w pająki,
a jakżeby inaczej,
skoro sam nim jestem
spięty ale szczęśliwy
niezależny już poza siecią
to właśnie ja przędę teraz dziejowe sny
by złowić wszechburzę wolności
o, już chyba szamocze się pochwycona i szaleje jak ćma
posłuchajcie tego jej hałasu –
nie słychać nic? no cóż!
skoro się rzekło – pajęczyna dźwiękoszczelna
no cóż!
to już nie nasłuchujcie
snem żyjcie
>>>
Za stołem ofiarnym nowoczesna kraina żyzna
rozciągnięta jak okiem sięgnąć po horyzont
pasą się tu tłuste byki na pastwiskach
dzikie konie i roboty biegają stadami
łany zbóż , winnice i kominy elektrowni złocą się w słońcu
leniwe rzeki płyną mlekiem, miodem i ambrozją
do delt mega polis drapaczy chmur na mocnej depresji
stół ofiarny ustawiony na wyniesieniu
na odkopanych kamiennych stelach
Nimroda dwudziestego pierwszego wieku
zbudowany przez mędrców
nie dla maluczkich i prostaczków
a dla władców świata
obfitość natarczywych, nie znoszących sprzeciwu myśli
nakrywa go jak obrus
i skrapia jak hysop poznania
absolutu ciała
na rozkaz gromadzą się nad nim chmury białe
stopniowo ciemniejąc kłębią się coraz bardziej
jakby burzyła się krew wykluczonych grzeszników
rozlana w przestworzach intelektu sięgającego po boskość
wysokie trawy falują jak morza
dotknięte wiatrem niezaspokojenia w trwaniu
gromadzą się wokół półludzie i półzwierzęta z arki Ziemia
jak wieść niesie ofiara się dokona
z najśmielszych myśli człowieka
przylatują duchy z twarzami piorunów
sprawdzić co się dzieje na deszczowym padole łez
surmy zwołują, heroldowie głoszą, ofiara się dokona
z najśmielszych myśli człowieka
przy ołtarzu ofiarnym są już burze i zorze
są słońca zaćmienia i księżyca pełnie
są mórz przypływy i wybuchy wulkanów
powoli drga ziemia w dolinach wiarą niezasypanych
schodzą lawiny kamienne z gór wybaczeniem niezrównanych
tsunami doskonałości wylewa i pędzi przez płaskowyż
lawa czasu z rozerwanej ziemi wychodzi mu na przeciw
dotykają ofiarnego stołu bestie harmonii i zrozumienia
strażnicy cywilizacji żywiołu ego
patrzą z napięciem w otwartą księgę zagłady
w ogłoszeniowy plakat dobrobytu
z niego też się dowiemy, że
ofiara z najśmielszych myśli człowieka się dokona
żertwy z owocu żyznej krainy wiedzy
człowieczej wolnej woli bez bojaźni pierwotnej
dla bytu i jednego wiekuistego słowa – pełnia doskonałości
z myśli zwykłego człowieka? nie!
cezara, szacha, cara, króla świata
niekwestionowanego przywódcy i mędrca
najzuchwalszego i już uznanego w pełni za Boga!
gdy wybuchnie i spłonie ta żertwa
tak wolność tu ostatecznie dokona żywota
>>>
Najpierw lekkie obrazy pustyni
i piękne zapachy skał
potem osad warownych oszałamiające miraże
mieszkalne nadzieje dąbrów
drzemki jak słodkie owoce dębu
zapraszający byt Nieba
czarnego kosmosu wątła nić
ty znikąd
ja znikąd
dążyliśmy jak komety z Babilonu i Petry
sprzeczne paradygmaty
jak kozły pustyni
wśród spragnionych owiec
i wielbłądów w oazie
moja laska i czapka pasterska
zwiodły te stada
spotkaliśmy się przy źródle
jak dwa konsensualne paradygmaty,
gdy idee zurbanizowały wodopoje
a bezbłędne pisma z niebios
uporządkowały delty
oto my zaledwie kilkuletni wędrowcy
już zatrwożeni o los narodu
sięgnęliśmy po owoc poznania
w pocałunkach życia
tego co nienazwane
przez aniołów podane
słodkie owoce dębu
dogmat nowych ludzi
w Mamre
zanim atomowe słońce frontów powszednich
globalne wizje wioski zagłady
poznaliśmy za zakrętem hoteli
w Hebronie
>>>
*Długi marsz*
Marsz, długi marsz
i wielki skok ku kulturalnej rewolucji
Noc długich noży, niezbyt długich, ale w sam raz
Bostońska herbatka jak masakra
Jutrznia paryska, piracka
Marsz na halę wodzów w kryształową noc
Marsz dziesięciu tysięcy przez obcy świat
Wyprawa tysiąca czerwonych koszul
zewsząd narzekania na samosądy
koń zemdlał a to koń powstał, koń pułapka
człowiek-samo zło, zrób coś przywódco!
a to, a to, a tamto
cóż można zrobić po takim marszu?
są domniemania o wyczerpaniu i przetrwaniu
sowite nagrody u kresu hańby
nocą podróżują demony jak słonie Hannibala
to prawie Baal dla Rzymian
a jego słonie bojowe to tylko smak Indii herbaciany
Ariów kompletnie zapomnianych w sercu Europy
a to właśnie oni pomaszerowali najdalej
oczy się mrużą z niewyspania
kartka papieru odlatuje na swoją pielgrzymkę na Antypody
Ariowie maszerują jak pielgrzymi wciąż
już chińscy po latach upartego ateizmu
jest gdzie pielgrzymować
szlak Samarkandy i Marco Polo, szlaki himalaistów
słonie depczą po moich stopach
słonie przechodzą przez moje zacementowane powieki
śpiewając Marsyliankę i radziecki hymn Rosji
marsz, marsz, marsz
czy przywódcy zawsze muszą gdzieś maszerować?
na łzy, ba na śmiech, na śnieg, na upał
na narty, na dzieci, na jutro, na cegły, na mur
kupczenie strachem, kupowanie dla siebie aut – melodramat ich
słonie wegetują na przełęczach
flamingi i bojowe pingwiny zjeżdżają znudzone na nartach wraz
oto bezludna manipulacja przeludnionego imperium
zdecydowanego zmierzyć się z sobą
w piłkarskim państwie środka
ale zamiast biegać, maszerują, pytają, mlaskają
a co z pociągami, co z lokomotywami atomowymi?
decyzja władzy politycznej jest
rządu, króla – nie ma wodza tu
w tym samym czasie Hannibal i Pyrrus
wsiadają do hyperloopa
i po chwili już pędzą do swoich spraw
ale gdzie te to drogi do Rzymu?
co z nimi zrobiono? jak zabezpieczyć je dziś?
koczkodany stoją na straży praw
i damy-niedamy też
ledwo stoją fakt
chciałoby się te różowe linie wyprowadzone przedłużyć
wyprowadzone z kątów zielonego sześcioboku
zniesławić brakiem plemiennej barwy
lecz oto kropla z centrum greckiej bryły
przesuwająca się jak po pustyni kamienie same
rośnie i zastępuje żal, strach, myśl
ptaki unoszą ruchome kamienie i zrzucają na słonie zemst
hyperloop się zatrzymuje w katolickiej centrali Afganistanu
a Ariowie już spokojni
już bez bojowego nastawienia gromadzą się
na dalszą wędrówkę dusz
– marsz, marsz, marsz
>>>
To nie może być pożar
to może być głód
to nie może być powódź
to może być ból
to nie może być eksplozja wulkanu
to może być śmierć
to nie może być apokalipsa w domu i w kraju
to może być sąsiad z twarzą w płocie
albo żółw w partii
coś powolnego
jak proces dojrzewania
do przemiany
w rodu robaka
>>>
Jasny dzień był na szlaku,
gdy szlak prowadził na szczyt
tam przepiórka zachwyceń uwiła gniazdo
nizinny ptak uwznioślony
zaraz potem nastała noc
we mgle lęku zniknął świat
kruk ratownik na łące
pogubiony człapał od zmierzchu
w wysokiej trawie
a mieliśmy na tej łące
rozłożyć koc miłości,
gdy ty byłaś Anitą Ekberg
a ja Bobem Dylanem
moja Hesperydo
mieliśmy wzlecieć po ablucji uczuć
na niebotyczną grań doznań
szlak zmylił pogonie
naszych słów porannych
żałuję ich dzisiaj
nie mogąc pozbierać kości i myśli
lewitujący tuż nad zapomnianą żwirownią
wyrobiskiem pieszczot
jak nad powierzchnią księżyca
usianą samymi kraterami
nieosiągalnymi dla promieni słońca
bezlitosnymi na opak
ja chimera miłości
bez gniazda na szczycie
ustrzelona w locie
przez jeźdźca na Pegazie
>>>
Zmysł przewodnickich nastawień
natychmiast znikł
karygodne samowolne odnowienie sumień
wszelki mit
natychmiast prysł
zlekceważony odmęt jaźni
a na wierzchu słowo reflektor – ja
natychmiast zgasł
odzew w płucu
oddech czy odma?
pręga krwawa na języku
słowo czy jego brak?
wypchany balon rezonerstwa
a jednak pękł
wciąż niewypowiedziane słowo pręży się i skacze
rozsadza policzki
zmysł przewodnickich nastawień
bąbel powietrza na powierzchni przesłania
pęka jak bańka mydlana
myśl waleczna jeszcze zwichrzyła włos nad czołem
ledwo dociągnął śluzę wolności
ten jedyny kapitan – mózg
coś zniknęło w wołaniu
– ratunku
wydobywa ubogi ludzki haust z dna
siódmy zmysł batyskaf woli
i pokora gardła
>>>
Jadą metalowe konie traktem królewskim
wyskocz nań i zatrzymaj je
a może to niemieckie lub sowieckie czołgi
z przeszłości
bachmaty Bajdara albo ardeny do armat
Karola Gustawa
jadą konie stalowe całe umorusane
błotem, potem, ropą i smarem
zmierzają do stolicy starożytności
stepu nirwany
niecałe w pląsach
niecałe w tangach
niecałe w marszach
niecałe w oberkach
wyskocz z tych szalejów, pokrzyw i ostów
machnij ręką jak autostopowicz
zakrzyknij na powożących
na jeźdźców na taborytów
spróbuj zatrzymać tę kawalkadę
gdy będą tylko góralami nie odpowiedzą
gdy będą tylko flisakami nie odpowiedzą
gdy będą tylko szewcami nie odpowiedzą
wywieszą białe flagi na drzewcach
przytroczonych modlitwami
jeżeli będą straceńcami
wojen królewskich – odpowiedzą
i rozlegnie się gromkie larum krwi
a może lepiej niech kurz opadnie
na ciebie i ostoję
niech cykuta zastygnie archontów
przykucnij w oczeretach
to golemów dzika krew
>>>
Ja zamknąłem tę galaktykę
jak gdyby nigdy nic
zamknąłem ręką ludzką
wyciągniętą przed siebie
tak jak się przekręca gałkę
naciska klamkę
Ja zamknąłem galaktykę
z gwiazdami i motylami wraz
ich srebrzyste podrygiwania
zniknęły nagle nad łąką
jak gdyby ktoś zgasił słońce
wyłączył prąd w całej metropolii
i nastała ciemność wszędzie
Ja na tej łące
wśród firletek i maków pocałowałem cię
w samo południe zmysłów,
które stało się myśli północą
rozbłysnęliśmy i zniknęli jak meteory
nad horyzontem
Ty zdążyłaś wyszeptać
– jedna galaktyka jest jedną chwilą zaledwie
wśród miriad we wszechczasie
otworzę ci kolejną powieki drgnieniem
>>>
Znamienne słowa, dzieje, loty
kiepski żart
będą trojaczki smocze
zewsząd docierają prognozy na letnie uczucia
w zimowe dni
znam jedną ze smoczyc
świata nie widzę poza nią
świata z wysoka
kiepski żart
będą konsekwencje i tajfuny kar
już zbroi się tasiemiec serc i zmienia w smoka
media strachu już słusznie podkręcają wiatr
bo warto wyłowić z burz
nastroje
będzie tornado emocji
będą trojaczki smocze
zewsząd prognozy grozy
albo to ja wiem Zuzanno co z naszym latem?
zewsząd prognozy marne
na uczucia ludzkie w zimowe dni
znamienne są dzieje, słowa
znamienne anielskie odloty
ale powroty smocze
kiepski nieżyciowy żart
na wszelki wypadek Zuzanno
załóż purpurowy płaszcz
>>>
Będziemy się śpieszyć
w te dni
by wyprzedzić noce
nasze dni już jak konie przy saniach
jak czwórka rączych koni
– a my?
– my jak sen świstaka
noce białe jak śnieg
tylko dla nas
pocałuj mnie i w drogę
więc niech będzie ślad
ten Wielki Wóz przesuwający się po Mlecznej Drodze
i noc i dzień i ty i ja w konstelacjach w uciskach
zajedno nam
w mroźny czas
pędzimy coraz szybciej
z wszechbytu miłosnych chwil
bezkresnych
coraz ciemniejszych
– mniej gwiezdnych
ku erydanom kresu południa
rzeki czasu
życia w dwójnasób
>>>
Pierwszy głos w imieniu
drugi głos w miejscu
trzeci głos w czasie
pełen orkiestron mających
wybrzmieć uczuć
przedśmiertnych
symfonia twoich dni
zmyślonych
aria z kurantem
przebrzmiała jednak
jak
bezgłośna erupcja wulkanu
w sercu
jak protuberancja
na odległej gwieździe
życia
>>>
W czerwonej studni twojej sukienki i halki
nurzam się w zieloność
jak skarb wydobywam z niej
wilgotne chabry pocałunków
potem ściskając je w dłoni
wychodzę naprzeciw
twoim oczom
w falbanach i pliskach
w zakładkach westchnień
w udrapowaniach i pończochach natchnień
chcę się rozkochać do dnia
cierpliwie wznoszę chabry
w geście moim jest stworzenie zorzy
w nagłych twoich łzach
oczekiwane rozstanie
otwieram dłoń
prostuję palce
kwiat zmienia się w ból każdego płatka
sukienka pozostała jak mak rozchylony
ja już nie wypłynę na powierzchnię
zniknąłem na dobre
trzmiel w kropli nektaru
w martwej studni
martwy słodki
i nieśmiertelność dla świata zórz
>>>
Jestem zbuntowany
bo się boję
jestem bezczelny
bo się boję
jestem zacietrzewiony
bo się boję
jestem zdenerwowany
bo się boję
jestem nieznośny
bo się boję
jestem złośliwy
bo się boję
jestem dokuczliwy
bo się boję
jestem makiaweliczny
bo się boję
jestem wypaczony
bo się boję
jestem pogmatwany
bo się boję
jestem złudny
bo się boję
jestem bałamutny
bo się boję
jestem pozerski
bo się boję
jestem arogancki
bo się boję
jestem przewrotny
bo się boję
jestem pyszny
bo się boję
jestem skryty
bo się boję
jestem gadatliwy
bo się boję
jestem nielojalny
bo się boję
jestem zwodniczy
bo się boję
jestem nieszczery
bo się boję
jestem demagogiczny
bo się boję
jestem mgławicowy
bo się boję
jestem wyrachowany
bo się boję
jestem wiarołomny
bo się boję
jestem nieautentyczny
bo się boję
jestem kabotyński
bo się boję
jestem nieżyciowy
bo się boję
jestem tchórzliwy
bo się boję
jestem brawurowy
bo się boję
jestem załamany
bo się boję
jestem drażliwy
bo się boję
jestem ogłupiający
bo się boję
jestem głupi
bo się boję
jestem, jaki jestem
– łeee!
Jestem, który jestem
– och!
jestem głupi,
że się boję
>>>
Warto mieć te łzy
na każdą okazję tragiczną
– bliźniego
nie wypłacz ich ze śmiechu
warto mieć te oczy
na wypadek katastrofy
– ludzkości
nie wytrzyj ich lusterkiem
jak napis na czole
– autor
warto mieć ten uśmiech
na wypadek śmierci
– własnej
>>>
Jest ciemny brzeg,
gdy słońce się zniża w chmurach
jak głęboka purpura
i brzeg jasny,
gdy słońce się zniża jak kościsty wiatr,
gdy wprost rozpływa się w zmierzchu,
który jest linią brzegową oceanu nocy
jej statkiem, albatrosem i portem
oba brzegi możesz dostrzec w sobie wraz
bezojczysty, bezludzki, bezgwiezdny
chmurny i wietrzny żeglarzu
>>>
Na wylot przejrzał listonosza
Niemiaszka,
co rozpowiadał wszędzie
że nie mieszka na Mieszka
zaznaczył więc laską miejsce
gdzie zamieszkał i mieszka
na wylot przejrzał sędziego innych
upadłego jak śnieżka
czekał czy go ośmieszyć omieszka
omieszkał zapytać o serce w śladach
pomieszkiwań właściwych miejsc
tu w wysokich stanach zasiedzeń
hal, błoń i cnót
przed wydaniem kamieni listonosza
na wskroś przeszło przez serce
przesłanie pianisty proroka bacy
laska utkwiła w skale wysokiej turni
i w bramie pierwszej miejskiej
wytrysnęły nadzieje znów bezdomnego poety
na ułaskawienie rodzinnej sadyby
i podobnych czekających na przylot kamieni
węgielnych ze świata
chętnie polecanych innym
plemiennym bezdomnym
>>>
Ona obok
oko w
zero to nośnik mocy w
żarówka jak oko w
potem z i na
gdybyś w i z
oko z
półpowieka jak w
potem oko zero
żarówka w
w z na w jak i
w zakręciło się nad z
gdybyś zasnęła z
z na w
gdybyś oko z i w
zero snu znowu
żarówka i
półusta w w w
nośnik nocy
dotyk znowu
gdybyś zasnęła
>>>
Wewnętrzny skład delikatności w puchowym rejestrze
rozgardiaszu figuruje lecz wypada blado
narażony na zakurzenie zaginięcie zapomnienie
może to i dobrze
potem niespodzianka będzie na plus
jak wtedy, gdy zgasły zmysły
i odnalazł się świecznik wspólnych wieczerz
skład czułości niedostatecznie przewietrzony dobrym słowem
i tak jak gdyby przegdybany nocnym
znieruchomieniem rąk
zmierzchaniem ust
zmysły, gdy zabłysły to kurz zakrył wszystko
a może czas by było
pójść drogą jasną – znaleźć świecę lub lampę
pierwszy skład możliwości umożliwi zakupienie oliwy
drugi skład ponadprodukcyjny oględnie mówiąc dorzuci płomień
dzisiejsze przeoliwienie intencji przecież nic nie wnosi
niczego nie przybywa na boku oprócz zakrzepów i puchlin
czas rzec – mądrości moja odeślij zeschłości i przymnóż świeżości
niech nie pozostajemy nadąsani w kruchcie serca zmienionej w skład
delikatność puchu rozwarstwień i pozostawień,
który jak to kurz profanuje połyski i paramentów kultowe kształty
powstrzymuje cię od gestów, co mogą być
jak lot dymu kadzidła ku majestatowi
a są jak smog i sadza na baldachimach
choć z nogami na ziemi leć jak małomiasteczkowi kochankowie nad
przewracającymi się drewnianymi szopami przy domach z bali
choć w kaloszach leć nawet z białą ziemią na nich
nie dmuchaj na latawce księżycowe, omijaj je skromnie
ziarna mniszka w workach w kącie czekają na siew zbyt długo
ręce ramiona nadgarstki palce zanurzone w puchu – wyrwij je
skład pierzastych podręczników otwartych, zapomnianych
w nieaktualnych rejestrach
ty unieruchomiony a symbole większe i większe jak nadrealny księżyc
lęgną się podmuchy jak robaki i myszy
ty znieruchomiały niezrozumiany a tętno szybsze
pędź leć gdakaj siej mak śnij jej snem nad i pod z nią
nie zmarnuj wszystkiego dla głupich panien
sam rozgardiasz się opłaci kupcom czekającym na nauczyciela
– ciebie w kaloszach skrzydlatych wiatrom nie odda
>>>
Zniesiony tylko w połowie
zakaz uczęszczania nad brzegi rzek
z rakietą tenisową lub czymś podobnym
rozbawił tylko arystokratów na kortach aluwialnych
ci, którzy łapali siatką motyle
muszą zmienić kwietną łąkę na lądowisko górskie
na mocy nowego kodeksu spadkowego
stracą kolekcje siatek do wszystkiego
zniesiony zakaz będzie skutkował
częstszym przebywaniem w pradolinach,
gdzie rzeki już nie płyną ku śmierci istot jedynie
ale tylko ku rewolucjom bezkrwawym w mediach
zniewoleniom w terrariach i na kortach plastycznych
męskie osobniki w połowie zanurzą się w trawach
a żeńskie po części w sadach
pradoliny odżyją jak Pola Elizejskie przechodnimi mordercami
uczęszczanie nad stawy kwatermistrzów
w towarzystwie łabędzi
będzie dopuszczalne do jakiegoś czasu przeszłego
a na zajęcia boiskowe przyszkolne tylko potem
nie będzie już można wcale bez więcierzy
łowić żądanych wspomnień na hak
a także snuć się bezwodnie po miejscach odludnych
choć owadzio ulotnie aktywnych
to co się nazywa porządkowaniem sfery przychylnej atmosfery
to się też nazywa ograniczanie niezbyt szczęśliwych zachowań naziemnych
nie po to są rzeki, żeby pradoliny zapełniały się tylko jabłkami kobiet
a bezwodne miejsca zezwierzęconymi mężczyznami
kiedyś do połowy w wodzie lub w kwiatach jak fauny
i z zakazem całkowitego zaludniania plebejskich wzgórz
jak centaury praw zbywalnych przed śmiercią Areopagitów
>>>
*Gangrena elit jedynie*
Polska krwawi z ropnej rany
sączy się z niej jad trupi?
a może to tylko niegroźne zakażenie?
może to tylko lekka gangrena, co minie
gangrena elit jedynie
to minie, to przyschnie jak na dobrym psie
choćby po surowicy z trucizn
przeciwciała społeczne i elity komplementarne dla zdrad
to ten sam organizm
z krwi, we krwi, dla krwi
z ran powstanie i z kolan Polska chora
a dżuma niewiary minie jak wszystko, co złe
Polska się zagoi i ostoi w czasu ostoi
jak przeorana łąka wzejdzie w dwójnasób zielono
kwiecistym łanem, przyszło wiosennym dobrem barw
a serca zsiniałe nienawiścią wybieleją w maskach nowych świtów
struchlałych braci odrodzi się pąs
i nikt nie odgadnie śmiertelnych blizn
co będą jak błahy zapomniany dąs
>>>
*W katedrze pioruna i gwiazd*
To uniesienie oczu nad morzem
obok skały jak katedra w Trzęsaczu
było prorocze
gdy ona się oddaliła na chwilę jak mewa
a ja wyobraziłem ją sobie ponownie
całą w spadających z klifu gwiazdach
z jaskółką brzegówką wpadłem
do podziemnej katedry tego wyobrażenia
już na Rozewiu
gdy helikopter przemiany odleciał jak ważka na Hel
w mewy upierzeniu
brzeg morski zsunął się do stóp morza
i uklęknął przed nią jak ja
w perspektywie elektrycznego nieba zadrgał świt
raz na zawsze
a ja pisklę Polan wpadłem do gniazda Pomorzan
na heroiczną chwilę
wypadłem z niego podczas pierwszej próby lotu
raz na zawsze
wprost w jej ramiona
już u stóp Kawczej Góry
nie była już wyobrażeniem lecz katastrofą uczucia
moje zaślubiny z jej morzem
tak aktualne do dziś
w katedrze pioruna i gwiazd
>>>
*Ja tam nie wiem*
Ja tam nie wiem
ja tam nie byłem
ja tam nie rozumiem jak być
ja tam wolę nie wiedzieć jak żyć
ja tam a ty tu jak nie wiem nic
ty wiesz przecież jak to ze mną jest
ty mnie rozumiesz prawda?
ty mnie usprawiedliwisz?
ty jesteś i tam i tu a ja nie wiem gdzie
może nigdzie
ty byłem ja jesteś
mną mnie nam
wiesz co?
nie, wolę żyć sam
>>>
Milczenie
głębokie, zacięte, zranione
milczenie
milczenie
od wielu dni i nocy,
które stanęło przed mną
jak brutalne rozstanie ze snem
jak niechciany brzask
jak surowy blok
kararyjskiej skały
marmurowy obelisk ciszy
pomnik arcydzieło
nieodkryte
ruchem ręki rzeźbiarza
– słowem
milczenie jak śmierć
milczenie jak ból
i właśnie teraz
wyłonił się z niego
jak z wielkiej rany
po wyrwanej miłości
– wiersz
słowo po słowie
stukot młotka i dłuta
słowo po słowie
rytmem z milczenia
wydobyte strofy
dla aniołów świata łez
rozśpiewanych
czuwających
zachwycenie – westchnienie
mojej piety
>>>
*Zbroja dążeń*
Każdy, kto był na wzgórzu smutku
kto szedł pod własną górę hołdu
to wie
że jest lepiej jest gorzej
raz tak a raz inaczej, ale jest
kto złożył ofiarę z pierwocin bólu
wyrzekł słowa uczczenia własnego odrodzenia
pokłonił się ciszy w sobie
to wie
że gorzej już nie będzie, choć może
kto potem zjechał ze wzgórza
na tajemniczym koniu bez pęcin
odstawił kopię i tarczę dąsu
zdjął zbroję dążeń za wszelką cenę
pojął, że jest lepiej
raz tak a raz tak, ale inaczej
radośniej
>>>
Jak Bóg przykazał
jesteśmy zacietrzewionymi prorokami
swojego domu myślenia
i skrajnymi przywódcami serc
w salonach awangardy
serc wystawionych na ataki
ekstremalnej nieprzejednanej miłości
Jak Bóg przykazał
wyciągamy ręce do duszy
po cierpliwość
a tam
rozgorączkowanie jaźni
i pycha łypiąca złym okiem
na upokarzającą nieśmiałość delikatności
Jak Bóg przykazał
jesteśmy zacietrzewionymi prorokami,
którzy ganią siebie i świat
epatują zmyślnym miłosierdziem
dla pokonanych
Jak Bóg przykazał?
>>>
Kiedyś znowu
to nastąpi, gdy głowę oderwą
a piersi będą najwyżej
to nieodwołalnie nastąpi tak
jak teraz?
ta głowa będzie symbolem
te piersi dziełem sztuki
to nastąpi chyba w ten weekend
w tą sobotę
w najbliższy poranek przespany
tornado z okolic Australii wychynie z komody
jego macki jak ramiona odmrożonej ośmiornicy
zakręcą tobą
i głowę urwą zbyt kolorowej ofierze
podwodnych miłości
pozbawionej naturalnego środowiska rafy
kiedy?
– kiedyś
– już niedługo
– po piątkowej nocy
antypodą będzie twoja myśl
a tors zaświeci w sierpniu
jak piersi syreny w ciąży
>>>
Idź śmiało przed siebie
żurawiu ibisie flamingu
idź do końca korytarza
mijaj ściany humanarium
pokryte zapisami nutowymi
porannych pieśni kultowych
idź jaskółko bocianie orle
idź w kierunku ściany
na końcu korytarza
zamykającej humanarium
ściany bez inskrypcji
czystej jak złoto
idź ptasi rodzie, idź
drepcz na szponiastych łapkach szeleszcząc pazurkami
klap tymi małymi płetwami
na majolikowej posadzce pełnej ornamentów
kwiatowych pyłkowych owadzich
idź powoli zanim nauczysz się latać
w klepsydrze symboli
nieodwracalnej woliery ery
przemijającej matematycznymi wzorami
pelikanie pochylony nad własną piersią
zatrzymaj się skręcony w wiolinowy klucz
zaśpiewaj przybyszom z Gondwany
pierwszy
>>>
Zawsze ilekroć skrzat się kryguje
a świerszcz świerszczy
przychodzi leśny olbrzym
i dmie w piszczałkę nieokiełznania
potem skręcony skrzat dopasowuje
słowa do jego ciężkiej melodii
równie zakręconej jak wierzbowe łyko
na piszczałki
i śpiewa skatem a potem jodłuje
takie łyka są wszędzie w Polsce dostępne
zawsze ilekroć skrzat się kryguje
a świerszcz świerszczy
jakiś ostatni ptak przelatuje gwiżdżąc
jak rozgwiżdżona nocna lokomotywa
takie lokomotywy są wszędzie w Polsce dostępne
potem jest parowozownia i lament w niej olbrzyma,
co rozlewa się wszędzie jak tłusta oliwa
prawda tutaj nigdy nie wypływa
janczarzy allaha i rycerze trójcy
jak mamelucy mamony i dziennikarze histerii
podwieszeni na dronach i balonach
krzyczą coś nad dachami
takie balony są wszędzie w Polsce dostępne
każdy podnoszący rwetes
ma w pobliżu swój minaret lub kopułę w wolframie
gładką ścianę po której skręcone zawołanie muezina
pnie się jak wisteria, co nigdy nie zakwita
zawsze ilekroć skrzat się kryguje
a świerszcz świerszczy
przychodzi leśny olbrzym i wzywa do rzezi
potem wpływa lotniskowiec śmierci
i zamiast muezina słychać płacz marynarzy
na bukszprycie siadają ptaki głuptaki
takie bukszpryty są wszędzie w Polsce dostępne
zanieczyszczają go od dziobu
widząc ten horror
skrzat już się nie kryguje
tylko schodzi z kapitańskiego mostka
i nie patyczkuje się po wielokroć
..a nie…
on tylko zaczyna tańczyć tango z mopem
starając się zachwycić olbrzyma
palącego na rufie jakieś tajne listy z kory i łyka,
który z fagotem w ręce
jak prosta rura nadająca tor
dmie w niego próbując rozbawić skrzata
do krwi leśnej
taka krew jest wszędzie w Polsce dostępna
>>>
Tego już za wiele
od tylu lat ciebie nie ma
co ty sobie wyobrażasz?
a ja czekam tutaj roztrzęsiony
tego już za wiele
od tylu lat, dni i chwil
nie mogę skupić się na niczym
tylko te myśli o tobie jak obsesja
gdzie ty się podziewasz?
tego już za wiele
czekam żeby minęła ta czkawka
czkawka kukułki
czkawka rozdygotanych pragnień na języku
od lat, od wczoraj, od rana
czekam od plejstocenu
od tamtego, znamiennego spotkania twarzą w twarz
od predestynowania
tego już za wiele
za wiele, za wiele bezdźwięcznych drgnień powieki
nie zmienisz mojego przeznaczenia
nieobecnością pieśni z wnętrza
bo czekam i pragnę wyłącznie
z własnej wolnej woli
a może mnie predestynowanego
porzuciłaś rzeczywiście
– spiekoto serca
>>>
Porfirowe gzymsy zrujnowanych kamienic
oświetla pełzające światło zachodzącego słońca
strąca lustrzane wizerunki z okien
i kurz z brudnych firanek
potrąca anteny, przeciwśnieżne i przeciwptasie grzebienie
na skostniałych bezludnych okapach
nagrzane gołębie w letargu przycupnięte
i choć widzisz stan tych kamienic
sam nic nie możesz zrobić
jest już prawie wieczór
dzień nie chce się skończyć
a cienie się wydłużają w nieskończoność
kamienice są jak wulkaniczne skały na greckich wyspach
a zardzewiała blacha na nich jak jeziora zastygłego laku
bezosobowy, przeciągły krzyk nad miastem, słońce i gołębie
tylko twoim zmysłom dostępne
to grecka idea proporcji i równowagi
sam nic nie możesz zrobić
dla swojej ulicy
jak z fotografii rodzinnej ukrytej pod dachami Paryża,
który dźwięczy w głowie smutkiem zapomnianych kapliczek
wmontowanych w fasady domów
sam nie możesz wskrzesić
ani miłości przodków ani młodości miasta
pomódl się tylko za gołębie
zasypiające jeszcze za dnia
jak ty zastygający w porfirową bryłę
własnego sarkofagu
>>>
Zamiast masakrować baudelaire`owskimi myślami
twoje nagie zwielokrotnione ciało
zamiast się pastwić sensacyjnie
nad jego ekstatycznym nieokiełznaniem
w neurotycznym wyuzdaniu
zamiast obsypywać piersi i brzuch larwami grobów
i krwawymi ranami chorych pożądań
pocałuję cię po prostu niespodziewanie
delikatnym dziewiętnastowiecznym
pocałunkiem dostojewskiego idioty
o ileż to bardziej miłosne
o ileż bardziej namiętne
i prawdziwsze i boleśniejsze
>>>
Półćwiartek donosiciela brat
półbrat konia trojańskiego
zmiennik długu
lennik taborowych,
gdy nazwy niecności wyczerpał spał,
gdy wyczerpany spał napadły go nimfy
jest już Wernyhorą
półśrodków półrogów półsznurów
już nie śpi – drzemie
bladoniebieski na tle zorzy w lesie
lesie nordyckim w ujęciu kul
była nostalgia nad kręgiem polarnym
wywołała w nim niedokończenia wietrzne buntu
potem niecałe cząsteczki uderzyły
w dzwon sądu ostatecznego
pełna zmysłów czara atomowych grzybów
kolejnych zrezygnowanych wykwitów
ustawiona na scenie
tasiemiec już nie gastryczny rzucił się na nie
uzbrojony
jak kolej żelazna w rdze
sumienia nad tundrą to seledynowe horyzontalne
ślady półlegalnych wędrówek gęsi Boscha
wokół niego
grzech otworzył oczy
proroczy niecały
>>>
Skoro świt jestem cały we mgle
ze wszystkim co posiadam
i nie jest mi źle
a wiele posiadam
tylko mgły jeszcze nie
widzę czubek nosa
i jest okej
drzewa to cienie
ludzie to zjawy
czas to szadź
nie jest mi źle z tym okiem
na czubku nosa
lecz tęsknię i lekko potrącam
smyczkiem kolejnej przerażającej żądzy
pragnienie mgły
jest wszechogarniające gdy drży
chciałbym ją mieć dla siebie w sobie
chciałbym zakryć nią drugą twarz
usłużne gesty zapraszają jej kolor kosmiczny
skinienia kształty a oddechy byt
przez oko i nos wchłaniam ją
jak własną niemoc
jak szczęście
będę trwał w nim do rana
aż słońce jak wiatr rozerwie mi serce
ręce zatrzymają się jak skrzydła
umierającego wiatraka
w czystej postaci będę wszystkim
co niewidzialne i ulotne
>>>
Nowa piramida
powstała w mojej głowie
pomyślałem sobie
przetrwa tysiąclecia taka wspaniała
pomyślałem sobie
piramida historii prawdziwego człowieka
zanim dotarło do mnie
– ojej! jeszcze nie teraz!
>>>
Uosobienie archaicznego smutku
z oczami jak zapalone właśnie uliczne latarnie
jak znicze wciąż płonące pod pomnikiem
siedzisz samotnie
zawsze na tej samej ławce
w milczeniu absolutnym
patrzysz poza ten świat
na plantach
w metrze
w muzeum
w parku
w ogrodzie
w kościele pod chórem
– do pełni szczęścia
czegóż ci dziecino potrzeba,
czegóż?
– czegóż?
– śmierci!
>>>
*Za co winić zwierzęta?
Za co winić zwierzęta?
za co je winić?
gdy wciąż trzymają straż
i moszczą legowiska w nas
lub pogodę, która jest dziełem przypadku?
gdy winnym jest kusiciel
ale nie mów, że kusi cię wiatr
że wzywa cię morze
że pragniesz słońca ponad wszystko
że musisz przetrwać za wszelką cenę
za co winić zwierzęta?
za co je winić?
gdy tak głęboko ukryte w nas
milczą do czasu
cierpią do czasu
a potem odpowiadają na zew
tak samo jak ja i ty
zew krwi
za co winić zwierzęta symbole?
za co je winić?
gdy zamknięte w ikonach
bredzą w naszych głowach o instynktach
po cóż się trudzić nad teoriami i wynalazkami
nad spisywaniem frustracji, przeżyć, fantasmagorii
jeżeli i tak wychynie z nich
stado, wataha i rój
wyruszające na żer
po jakikolwiek łup
za co winić zwierzęta?
za co je winić?
jeżeli już
to za zbytnie przywiązanie do człowieka
tego polującego na innych ludzi
w obławie z nagonką
>>>
*Zabalsamowany w przyszłości*
Kieszeń piramidalnych zaświatów
a w niej sąd oczywisty jak śmierć
chcesz by był przychylniejszy w te dni
składasz daninę ze swoich najlepszych chwil
ty szelmo pomyliłeś instancje Szeolu
za życia osądziłeś sam siebie
i cień twój pełza na brzuchu jak wąż
zakryty przez kurz
a sąd prawdziwy
nic nie może zrobić dla ciebie wciąż
bo jesteś jeszcze żywy
choć nad wyraz zabalsamowany
w przyszłości, którą przecież oddychać nie możesz
płuc pozbawiony
>>>
*Kasztanowiec*
Kameralne przechyły kasztanowca na fregacie
piersi na pokładzie
nogi na pokładzie
słońce w ogrodzie botanicznym
przekracza zwrotnik zieloności
wypływa na szlak białej piany
i rozpływa się w delikatności
kasztanowiec jest majem i masztem
twoje ciało żaglami
płyńmy ku brzegowi południa
na moim pożądania statku
przekroczmy teraz równik bezkresu wiosny
delikatnie zagrajmy na gałązkach i kwiatach
hymn porywu
jak wiatr krwi na szotach i wantach
wszak ja jestem żaglowcem botanicznym
sam zew morza
tobą
>>>
*Zeszłoroczny motyl*
Nie jestem
nie byłem
cóż jeszcze wiosenny kwiecie
chcesz wiedzieć?
nie będę
twoim deszczem
zaowocuj beze mnie
jestem i będę za to
twoim pochlebcą
z daleka i z bliska
drżącym przez ciebie na ciele
całym od stuleci
tak piękny dla mnie
w tę jedyną noc
zaowocuj nie dla mnie
dla mnie zeszłorocznego motyla
spragnionego słońca właśnie
zziębniętego dzisiaj
spragnionego bardziej
słońca właśnie
niż nektaru
i gładkości twojego kielicha
>>>
*Skala*
Łagodny ból
ból srogi
ból nie do wytrzymania
subiektywna skala
wyznaczona nie wrażliwością nań
a oddaniem siebie
>>>
*Miejsce na żarty*
Jest w życiu miejsce dla niewybrednych żartów
z diabła
i tylko tyle
z samego siebie już nie
dopóki żyjesz
jest w życiu miejsce na żarty
z życia
ze śmierci już nie
dopóki żyjesz
i tylko tyle
>>>
*Święta wśród świętych*
Z dawnych Polski powstańczych
tyś rycerzem w garniturze
sekwojo wierzbo moja samotna
łozami unieś mnie ponad śródpolne ostoje klonów
kryjówki jeszcze nie klonowe lasy
ale ja ich syrop historii spiję jak wino owocowe
rytuał uczynię ze spijania
sprawię, że pogardzisz zbroją moją
ale mną małopolskim rycerzem już nie
wyjdziesz mi na spotkanie przez bramę rojną
z dawnych Polski w mnogich działaniach zbrojnych
tyś kołodziejem w garniturze
klecisz wozy kolorowe taborowe sejmowe
na wyspach rzecznych niecisz pieśń żółwia błotnego
potem guano z jaskiń ojcowskich wywozisz na pole zamiast obornika
z podgrodzia do miasta wjeżdżasz przez bramę gnojną
jakże ważną dzisiaj dla parlamentaryzmu
z dawnych Polski szlacheckich
tyś sarmacką dziewoją w strojnej narodowej sukni
z lubością niesiesz piękny dzban na głowie
stąpasz po schodach do sadzawki owczej
jak by była Siloe albo, o czym z premedytacją zapomniano – Mamila
wchodzisz przez bramę wodną wciąż czynną
czasem tatrzańskie świerki przelatują ci nad halną głową
dobre drzewce na oszczepy Saula
na maszty i piki Naczelnika Państwa sosny krasne są nad Wieprzem
z dawnych Polski ludowych
tyś forysiem w surducie i cylindrze z aluminiowej folii
z odrzutowym motocyklem w niklowej wozowni
pomostem dla powrotu z odysei kosmicznej z chrześcijańską branką
na jej planetę Gliese 581 c
znanego w polskiej kniei klonów pod nazwą
Powrót Tobiasza z Gwiazd
z dawnych Polski niebieskich tyś słupem soli
wchodzisz do Wieliczki przez bramę solną
i zostajesz na zawsze świętą Kunegundą wśród świętych
a nie Abrahama szwagierką głupawą
>>>
*Serwuj serce*
Przed obcym
domykaj dom
chroń chatę
spowijaj sadybę
skrywaj seraj
asekuruj azyl
okrywaj okrainę
a przede wszystkim
serwuj serce
>>>
Na nic zapasy kwiatów
w sercu
na nic
zasuszone w książkach gesty ukochanych
przez wiatr zerwany kaptur
włosy rozwiane jak wierzbowe witki
płatki kwiatów śliw i czereśni
zaniesione na skraj horyzontu
horyzont nietknięty uczuciem
nie odgadniesz do końca
kwietnych zamiarów w sercu
całopalnych podrygiwań młodych owoców
na letnich gałązkach,
gdy noc przykryje ogród
twój pierwszy ogród
horyzont nadal świeci
patrzysz nań z miejsca horrendalnego,
hermetycznego, homoidalnie roślinnego
jest na skraju łąki życia i miłości
własnej jak serce
jeszcze niezmienione w słup soli
a jednak
oczekujesz pochwał zza horyzontu
z cudownej, nieziemskiej krainy snu
bo ten horyzont przed tobą niedojrzały
a za horyzontem, za unicestwieniem raju,
widzisz to,
co jest początkiem bólu
>>>
W niedzielnym kazaniu
co mam ci rzec?
krwawa ukochana Polsko
ty krwawa ja co dnia krwawiący dla ciebie
czy na pewno?
stoję na ambonie leśnej
przed ścianą nowego lasu ustawionej
jest świt myśliwego
poranek hosanna buntownika zabójcy
wiatr porusza na łące tymotką
przepiórka się odzywa pierwsza
ja milczę, czuwam
krwawię w absolutnej ciszy
z prawdziwym atawizmem skrywanym w duszy
układam w głowie kazanie pierwszomajowe
leśny skrzat odrywa się od szarej ściany drzew
wybiega wprost na mnie
jest lekko czerwony, przekupiony, załgany
dobiega na odległość rzutu siekierą
rzuca nią we mnie
z łowczego wrogów staję się celem
skrzat jak zombie
dziwnie porusza się półprzytomnie
jest krwawym Szelą?
tym opłaconym przez obcych zdradzieckim sabotażystą
Europejczykiem jak oni
ale cóż, ja także, czyż nie?
topór ląduje celnie na moim ryngrafie
z nim tkwiącym w piersi
ranny wypadam z ambony
krwawię na całego
patriotycznym niedzielnym świtem
powstanę zanim błyśnie jutrzenka swobody
ot całe kazanie myśliwego!
>>>
*Gdzie jest Europa?*
Suza nie jest Europą
dlaczego?
Kartagina nie jest Europą
dlaczego?
Aleksandria nie jest Europą
dlaczego?
Wandea, Dachau, Srebrenica
to jest serce Europy
dlaczego?
>>>
Żal za dziedziną utraconą
żal za samym sobą na dziedzinie utraconym
wielu, w tym i ty z sentymentem
patrzy z wysoka na swoją dziedzinę zdeptaną
i marzy o patriotycznym niebie
dla twardzieli o twarzach kamiennych
rozstrzeliwanych przez wrogów nacji
ale nie jest tak, że delikatność przypadkowości
i łzy dziatwy wylewane za ojcem wiekowym
odchodzącym ja zwykłe słońce
w swojej porze – są nietrafne
w okolicznościach sprzyjających powiewom sztandarów
uwznioślają słusznością trwania
żal za utraconą czcią dziedziny
żal za samym sobą utraconym w cnocie
powinien cię nastrajać bardziej nostalgicznie
jesteś przypadkowym spadkobiercą – nie łódź się
nie ty stworzyłeś to wydeptane poletko
lecz geologia archaiku i jego duchów
porzuć marzenie o tronie dla przodka
genealogię pozostaw mięczakom
zajmij się ratowaniem prostytutek i narkomanów
zalegających jak zakurzone książki
na półkach w zapomnianych bibliotekach ulic
w żadnym mieście nie masz nic
w mieście nie masz dziedziny
przenieś się na przodków poletko lub lepiej
do bibliotek
tam się przenieś – sługo przeszłości
władco bogactw nieużytych nigdy dla innych
władco spojrzeń nielitościwych
bezładnie krwawiących na szafotach pogardy
dla wydziedziczonych przez los
odnalezienie czegoś na poletku Pana Boga
nie równa się z władaniem historią
nacja nielitościwych przeminie
bój się skargi anioła czystości
wniesionej przeciw tobie
jeszcze spoczywającego w dziedzinie przodków
bez zmartwychwstania
jeszcze kołującego nad dziedziną
bez wniebowstąpienia
>>>
*Uczucie nieuświadamiane do końca*
W czymś na kształt serca
przechowujesz kruche uczucie
nieuświadamiane do końca
tak jak wiedza o sercu
znikoma jest twoja wiedza
o uczuciu
masz samowiedzę psychoanalityka skażonego
ciągłym wpatrywaniem się w ludzi
wypytywaniem obcych tobie i chorych
ideowo jesteś estetą i nie wiesz
co to idea upadku
w twoim świecie brak ascezy
dlatego, że nie znasz
znaczenia wszystkich słów
nie przeczytałeś Biblii do końca
zatrzymałeś się na Księdze Koheleta
twoje serce jest tylko amforą
na piękne polne kwiaty
brak w nim stabilnej pulsującej dobrą nowiną
świetlistej jaźni
człowieka
drugiego
pragnienia dotykania
podtrzymywania
wynoszenia
wspomagania
człowieka
w łachmanach i ranach
światła
oczu jego
jest tylko kruche uczucie
nieuświadamiane do końca
jak możesz wpatrywać się w ludzi?
jak śmiesz zadawać im pytania?
zrozum – to łaska!
>>>
*Ciężki zawód*
Ciężko jest patrzeć
na kłamcę zadufanego w sobie
ciężko jest słuchać
jego pochlebców
znojnie trzeba dźwigać
jego pochlebstwa
nawet niespodzianki kłamcy
nie będą nigdy zaskoczeniem
wokół kłamcy przedstawiciele
wszystkich służb, branż i zawodów
a jak za kłamcą staną autorytety i media
ciężko będzie wtedy
sprzeniewierzać się państwu, ale trzeba
a gdy za kłamcą stanie naród?
pozostanie ci tylko
pustynia, jaskinia, erem, słup?
gdy kłamca zabierze ci rodzinę
powiesz – to nie moi krewni
gdy kłamca zabierze ci przyjaciół
powiesz – nigdy nimi naprawdę nie byli
gdy kłamca powie o tobie
– to fajny, ogólnie lubiany gość,
zobaczcie jakimi kolesiami się otaczał,
no super gostki, naprawdę ekstra
powiesz – byłem i jestem odludkiem
gdy kłamca weźmie z tobą ślub
lub da ci rozgrzeszenie
wtedy przeżyjesz prawdziwy
i najcięższy zawód
>>>
Jak biegnie czas tak biegniesz i ty
w lakierowanych półbutach szaleństwa
na nic modlitwa
na nic taniec
na nic śpiew
nie prześcigniesz swych łez
czcisz ofiary wojny, której dawno już nie ma
chwalisz Boga, który ciągle jest
jego czas i jego wielkie buty na niebie
widzisz z daleka i wiesz
jak buty są ważne
sam boży szaleniec wiesz
jak ważnym jest biec
twój bieg przez minowe pole
wyobraźni i własnych oczekiwań
spowalnia dziejowy wiatr
unieruchamia pobratymców sieć
jedynie śnieg inteligencji
pobudza do biegu ciało
jedynie spadające głownie przemyśleń
pobudzają ciało do gestów
jest zima potem lato
wskazówki obracają się jak koła parowozów
ty w biało czarnym dresie
z paskami na udach
z oberwaną kieszenią na pośladku
i wciąż w niebieskich butach jak Bóg
przemierzasz bitewne pola
podążające za tobą chmury to osiągnięcia cywilizacji,
na które jest przyzwolenie
lecz już nie dotkniesz ich łez
gdzie twój smutek – już za plecami
a gdzie radość – już za plecami
gdzie twoja miłość – już za plecami
gdzie twój gniew – już za plecami
gdzie twoja śmierć figlarna kolorowa
– wciąż przed oczami
w eksplozjach
>>>
*Żonglerka*
Oko to okop
okop to wojna
przedpole to ojczyzna
zając to zjawa
zjawa to strach
chłód to modlitwa
modlitwa to wiara
księżyc to grzech
grzech to rzeź
kartacz to śmierć
śmierć to wolność
wolność to pamięć
pierrot to łzy
łzy to mirra
feniks to życie
życie to wieczność
(człowiek także)
ogień to słońce
słońce to Ziemia
Ziemia to piłka
piłka to kula
kule to symbole
żonglerka nimi to
życie albo śmierć
los to oko
(oko to Opatrzność)
>>>
*Zawistne słońce*
Zawistne słońce chce być jak ty,
gdy mówisz do siebie
słońce świeci przerażająco
scharakteryzuj jego zazdrość i określ
całonocne owe zachowanie
rano powie – to potwarz
Zaiste słońce bywa jak ty
robisz zwykłe krzesło jak cieśla
i kantar jak rymarz
skaleczone słońce krwawi na twój temat
patrz i mów – o czym krwawi słońce?
ty to dobrze wiesz!
Zastane słońce było jak ty,
któryś w przeszłości potrącił klepsydrę
zbiłeś ją i co teraz?
czy jesteś tak jak słońce?
czy może zupełnie inny?
wejdź w jego położenie
przestań się spalać – czy będziesz istniał?
Zawczesne słońce to przecież ty
całej swej krasie
wyjedź z domu i poruszaj się od rana
po tej samej drodze do obiadu
a po południu utnij drzemkę
należną sługom nagim
wróć do domu wieczorem
umyj nogi swoje
Zwierzęce instynkty wyglądają jak ty
– symbolicznie
słońce ze strachu łagodnieje, połyskuje
umyka byś mógł zapanować nad dniem
a ty biegniesz za nim
strzelasz na oślep
wiarygodnymi uczuciami spojrzeń
blasku przydajesz słońcu
patrząc na nie
Zawistne słońce nie wytrzymuje spojrzeń,
odwraca wzrok
cierpi zawstydzone twoim snem
dobrze wie, że nigdy
nie dorówna człowiekowi,
który bezinteresownie pisze wiersze
>>>
Kandydat na zwierzę wreszcie
jest dzisiaj obecny w sądzie
kruk trzyma ser w dziobie to barrister
zaraz coś powie nieistotnego
kandydata na prawdziwe zwierzę płowe
właśnie wprowadzono na sądową salę
rozpraw z takimi jak on
jeszcze miota się i krzyczy chcąc przekrzyczeć
jazgot opinii publicznej
barierki, obroża i rośli mężczyźni powstrzymują go
lis młotkiem prosi o ciszę
młotek uderza w sędziego pokoju
wypuszczają stada dziennikarzy i fotoreporterów
są flesze i notatki jak stalowe celne motyle
po chwili jest po wszystkim
odczytują oskarżenie, mowę obrończą i wyrok
wślizgują się na salę politycy i prestidigitatorzy
kandydat zdycha zaraz na ich widok
ale wtedy jest już
historycznym zwierzęciem pełnokrwistym
czyni to jednak na dany z ambony znak
kruk przemawia wciąż do lisa pałaszującego ser
wylizującego resztki z podłogi
truchło pełnokrwistego zwierzęcia
wynoszą owinięte w gazetę sądową
na ostateczną konferencję prasową
nie ma sędziego pokoju
nie ma apelacji od wyroku
nie ma żalu i zwierzęcia
nikt nie chce być już zwierzyną płową
jest tylko syty żmurek
i naśladujący głosy barrister
Chwal Ćwik
>>>
*Jedyny ślad*
Znaleziono jakąś belkę z rozbitej tratwy
na rafie? na plaży? na skale?
– nie!
tym razem – w sercu!
w przestrzeni wiary w miłość
drzazgi z niej unoszą się na falach
a rozbitek żyje? gdzie jego ciało?
odnaleziono ślad po nim? jest jakiś znak?
– jedynym śladem jest
ocean
łez
>>>
Kwiat trójbarwny dla wątpiącego prałata łąk
w głowie mającego wolność rabaty jak kajdany
kwiat dwubarwny dla mściciela klakiera
wcześniej strzelającego z gumki w łysinę aktora
recytującego deklarację wolności fioletowego płomienia
kwiat jednobarwny dla zegarmistrza
precyzyjnego nastawiacza zegarów tykających
na domniemanej planecie Proximy Centauri
przypominających o istnieniu jakiejś opętanej cywilizacji
stworzeniom odległym od wolności o parsek z hakiem
kwiat przezroczysty jak ty dla kata
wykonującego wyrok śmierci na skazanej wolności
kwiat jak ty w butonierce kata zajmującego miejsce
na mównicy w czasie Zgromadzenia Ogólnego ONZ
tuż przed egzekucją
>>>
*Marzenie wymaga ofiar*
Rozkwita nad chińską rzeką
marzyciel bławat
potem skacze w nurt
Huang He
ale nie tonie
pływa jak Sun Zi
po powierzchni
wojna wymaga ofiar
ale nie wśród strategów
bławat zabarwia skisłą rzekę
na czerwono
tak się prowadzi wojny z realistami
w jedwabiach z pałeczkami
jak krew marzycielska czerwień
zabarwia stopniowo cały kraj
wódz, naród, przestrzeń, czas
wykorzystane zgodnie ze sztuką
marzenie wymaga ofiar
ale nie wśród marzycieli
>>>
*Zawrócić póki czas istnieje*
Zawrócić z drogi póki czas
potem opowiedzieć rodzinie o jakiejś przeszkodzie
zmienić oponę i rodzinę
potem nachalnie domagać się odszkodowania od księży
tak czynić może ktoś, kto zakłada od razu,
że na drogach będą przeszkody
tak liczne jak zezowate znaki, drogi i pojazdy
zmierzch na nich, deszcz na nie, światło na nie
zawracanie, zawracanie
może to uczynić ktoś, kto samowolnie oddala się
od zapowiedzi podróży do końca
a potem obwinia kominiarzy krzycząc
– dym się snuł wszędzie nie mogłem dostrzec celu
Zawrócić z drogi póki czas istnieje
potem stać się wierzbą przydrożną, za płotem, za łąką
z siatką pobiec przez łąkę wyłapując
samych ludzi obcych jak sąsiedzi – trzmiele
Zawrócić z drogi póki czas istniej niezmienny
potem ujadać jak szczeniak niegroźnie
– na swoich bliskich, chcąc zmusić ich pierwszych do odejścia
albo natarczywie nastawać na koronczarki
przed festiwalem koronek, co jest jak zakazana korrida dla byków
Zawrócić z drogi póki czas istnieje niezmienny
a przestrzeń bez transcendentnego celu
>>>
Miałem sen dziwny sen
zobaczyłem w nim Thora rozłamu
przemawiającego na tle
schodów do Białego Domu
w jednym ręku trzymał szewski młotek
a w drugim kulisty piorun
przed rzędem mikrofonów
wycedził przez zęby –
w miarę rozwoju wolności
będzie przybywać ofiar dzieci
w miarę rozwoju równości
będzie przybywać ofiar dzieci
w miarę rozwoju braterstwa
będzie przybywać ofiar dzieci
w miarę rozwoju naszej demokracji
będzie przybywać ofiar dzieci
w miarę rozwoju naszej tolerancji
będzie przybywać ofiar dzieci
w miarę rozwoju naszego otwartego społeczeństwa
będzie przybywać ofiar dzieci
wtedy mrok okrył Ziemię
i pojawiły się dusze małych dzieci
wirujące jak robaczki świętojańskie
obsiadły Thora i przemieniły w świetlny obraz
Statui Wolności Opromieniającej Świat
w postać kobiety w powłóczystej szacie
lecz z twarzą wąsatego mężczyzny
orędzie zgasło nagle jak spalony neon
ale głos Thora wciąż słychać było na jawie
molk molk molk molk
ou la Mort
>>>
*Podróże w miejsca nieznane*
Dla duszy najlepsze są podróże
w miejsca nieznane
– dowodzi tego franciszkanin Benedykt Polak
dla duszy najlepsze są podróże
w ciemność za widnokręgiem
– dowodzą tego wyprawy
Eryka Rudego, Erikssona i Heyerdahla
Vasco da Gamy, Magellana
no i oczywiście tercjarza Kolumba
gdy Benedykt Polak powrócił z serca
dzikiej skośnookiej, przerażającej Azji
stał się złotoustym, pierwszym orientalistą
gdy katalońska Santa Maria przybiła do brzegu
i Krzysztof wdrapał się na pierwszą kolumnę
wskazując kierunek do Europy
stał się nagle tym,
kim nie przypuszczał, że zostanie
i nie marzył, że będzie
bogatym Bogiem Ameryki w Indiach
pomodlił się na złotym piasku
i nieznane okiełznane
zostało zabrane
jak złoto
na statek duszy
– tak bogactwa światów zdobywa się
wędrując pod prąd
przeciw myślom własnym
by dopełnić samoświadomość
by skompletować duszę
podróż na Marsa jest dziś pilną potrzebą
dla łaknącej ładu ludzkiej natury
niezbędne jest kolejne przekroczenie myśli
rzek nieznanych
złotodajnych
ratunek cywilizacji
nowa Santa Maria
>>>
W roli przywódcy obsadzono ćpuna
potem było lepiej niektórym
naród odetchnął piersią niepełną
zaniemówiły skały, ptaki i drzewa
zerwał się wiatr historii lecz na próżno
szybko uśmiercono go mgłą
potem ludzie mieli dość ekscentryka
las podszedł pod mury stolicy
spalono kukłę śmierci
dym rozweselił gawiedź
wskazówki zegarów wybiły zęby Quasimodo katedry
i zaczęło się ich odliczanie
przed jego odwołaniem
marsz przeszedł pod mostami
specyficzny sprośny
oszalałych koni homo
nie zauważył ich nikt prócz kalekiego Quasimodo katedry
ani wiatru ani słów ani jednorożców wodzów przejściowych
nie pożałował niczego nikt
gdy zebrało się na płacz
pierwszemu powstańczemu dziecku
na krótką chwilę zatrzymała się centralna rzeka
a potem zniknęła w lejkowatym ujściu
niewzruszona zdegustowana
koniec końców ćpun do końca na stolcu
wypalił się i sczerniał prawie bez słowa
jako symbol tolerancji zwiądł jak liść
z popiołu powstały w popiół się obrócił
nie zostawił nawet coś niektórym
dla pokoleń nie załatwił nic
wtedy dostrzeżono pod mostem
zakrwawione rycerskie dziecko na koniu hetero
rzeka znów się zatrzymała
na dłużej tym razem
gdy ruszyła ponownie
w dolnych jej rozgałęzionych biegach czekano niecierpliwie
na papierowe stateczki
puszczane z mądrych uniwersalnych mostów
wciąż żywi kapłani partii umarłych
wybiegli z kościołów partii idei nowszych
wprost na bulwar biegnący do zamku
a za nimi ich sprzymierzeńcy
z gołąbkami pokoju
ściśniętymi w garściach jak gałgany
krzycząc – nigdy więcej, nigdy więcej
nigdy więcej łez i wolności
na komendę wyrzucili je w górę
one zduszone spadały martwe
pac, pac, pac
u stóp bardzo wykrwawionego dziecka
przebitego gazetą powszechną
>>>
Składnie skomponowany klomb językowy
ze słów męskich nie naprzemianległych
ziarnistych, kiełkujących w cieple
pofrunął w kosmos wyznań po uderzeniu miejscowym
komanda wyemancypowanych Syren
infudybułowane chronosynklastycznie
z impetem wyrwane słowa sterowane przypadkiem
zakwitły holograficznie w przestrzeni
gdzieś w schyłkowym Orionie letnim
ten bezglebny kobierzec słów
lewitował chwilę jak Zaratan wodny
nad oceanem grud, brył i skib galaktycznych
Syreny zamiotły ogonem rybim
chmury, dymy i mgławice po czym
rozsypały iskry gwiezdne dla poległych kwiatów
odpłynęły na Marsa z mężczyznami
zmutowanymi tak by przeżyć bez słów
składnie skomponowany klomb
został koniec końców odtworzony
i też przeniesiony kaprysem na Marsa
kamienne zbocza wzgórz i łożyska ichnich rzek
wykarmiły kwiaty formalne dla odmienionych mężczyzn
księżycowe kwiaty wypolerowane fikcją
nadały się na bukiety prezentów żennych
mutanci wąchali, mutanci sapali przy tym
i tak powstały lejkowate wiersze planetarne dla wybranek
zupełnie zapachowe, zupełnie nieodgadnione
zupełnie bardzo przyjemne w odbiorze
odkryte kobiety odrzuciły uciążliwe płetwy ogonowe
i powrócił na Ziemię z oślimi głowami
bez mężczyzn i wierszy – uwolnione
>>>
Parki krajobrazowe germańszczyzny
wbiły się w zielone płuca Polski
biedronki pierwsze o tym opowiedziały żabkom
i tak się narodziła plotka o zranieniach nacjalnych
płotka żyje własnym życiem,
jak gospodarka oddzielona od polityki
roślinność i zwierzęcość germańska nie dominująca jeszcze
na wielu nizinnych stanowiskach nasłonecznionych
zakrawała wciąż na polańskość
jednakowoż, no właśnie…
ten nietypowy płazologiczny symbol
nie znalazł uznania
na najstarszych skałkach
i gołoborzach podwyższeń krakowskiego syluru
a w końcu europejskiego permu i karbonu
na wydmach, ostańcach i wapiennych prządkach
uformowanych z fitosfery bezperłowej
sięgających głębin epok aż po
czysto polskie kości i marmury
triasu i jury
no i co tu zrobić z nieakceptowalną germańszczyzną
wżynającą się w węglowe krajobrazy polodowcowe
ani wielogłowe ptaki cudaki ani dwunogie lwy
nie pasują
no właśnie, nie pasują
od gór zaczyna się równanie tendencji
ludyczno-ościennych
czasem trzeba zapomnieć o kierunkach równania
bo w krajobrazie można natknąć się na obcych
nie tylko uralskich jeźdźców pyłkowych
i zarodków wypisz wymaluj z Gobi
ale nawet
tych podejrzewanych o obcość stopnia drugiego
chińskich i marsjańskich
to kopalnie i wodotryski dziwactw
wiszące rośliny i ludzie wciskający się z brudem stuleci
w przeczysty krajobraz polodowcowy
krystalicznych wód dennych i moren
cóż to jest mieć w płucach oścień germański
wobec powracającej ciupagi kangura
jak plotka głosi nie tykającej –
jednakowoż, no właśnie…
samej tkanki narodu
>>>
Skamander Troj na sali rozpraw
to jaszczur człekokształtny
wrażliwy jak członek Specnaz
na stratę towarzysza
na rozbicie butelki z wódką
przez anioła stróża armii
ale nie na łzy homeryckiego króla
strzelec mierzył do anioła
– celnie
widziano to z monasteru w Mostarze
strzelec siedział na rubinowej
gwieździe Kremla
– jak zwykle
strzelcem był wyborowy wywiadowca enerdowski
tak więc jest już jasne
Skamander Troj to nie prowokator
– to prawie pewne
pozostało do rozstrzygnięcia niewiele
do oceny też
kolor włosów, kolor skóry tego prowokatora
Skamander Troj to skorpion człekokształtny
mówiący dialektem nieznanym
z genem er jeden lub er jeden a jeden
z grupą krwi zero er ha
i mlekiem pod nosem
– bez pochodzenia
sędzia wstaje, zamiata ogonem do taktu
poprawia czapeczkę na rogach
tupta dwa razy i krzyczy – hikory-dikory-dock,
przyznaj się Troj
a on – nie przyznaję się i bęc,
anioł zmarł od uderzenia
gorąca, spazmu, wiersza, pocisku
i nic tu nie pomoże
doszukiwanie się winy w małych świnkach
– jak ja
Belzebubie, wężu morski, rozprawiaczu
– zaakceptuj to
Skamander Troj wrażliwy człekokształtny gad
uwolniony zostaje od Specnaz
>>>
Stonowane płatki zimowej przylaszczki
dominują w każdym aspekcie zapustnej pogody
przed zmianą i po zmianie zapachowych epok
karnacja jej jest nadal ciepła i przyjazna
jasna i nostalgiczna jak zeszłoroczny śnieg
nawet mastodont powracający
z drzewnego centrum handlowego
nie zdołał jej wdeptać w błoto
ona i błoto potrafi zmienić w basen artystyczny
uległością wobec czasu, ludzi i zwierząt
och, gdyby odleciała na zimę do zmiennych krajów
mniej polskich a bardziej plejstoceńskich jak dębik i ważka
nie nasłuchałaby się nienawistnych gardłowych waśni
wcześniaków wieśniaków z poronionymi grodzkimi
och, gdyby nie naoglądała się
przemarszów aborcjonistów i transseksualistów
byłaby bardziej inna w stałości uników
a tak mastodont przeszedł po jej runie
kierując się ku zawilcom agonii
zdesperowany ciepłem, zrozpaczony wyginięciem
wyrwał jej serce i wątrobę na ofiarę ubóstwianym mrozom
ale ona wiecznie zwinna, niezniszczalna, teorii hybryda
powstała z galicyjskiej gleby
w jego śladach okrutnie śnieżnych
oto on zaginął a ona żyje wiek kolejny
wciąż raduje oczy powracających
z żalów gorzkich i krzyżowych dróg
rycerzy przełomu w kolorowych chustach z pledami w pasy
brnących skrajem lasu i parkiem na wprost
ze średniowiecznym śpiewem dziękczynnym
od turni gotyckich po krużganki barokowych jezior
zachwyca i godzi wieśniaków z grodzkimi
i za pan brat już z sobą
stają przed bramami interglacjału
>>>
Baudelaireowskie ikony
przebrzmiałych dawno pieśni galijskich
nie będą mimo wszystko
z zaśpiewami dygać w podrygach
w okolicach Brandenburga a tym bardziej Brennej
mniej brązowej acz strojnej
Wiseł Szambor uwiódł je wszystkie
i zniewolił już dawno
taka jest rzeczywistość postpeerolowska
brutalna dla ludzi z nikąd
oczywista dla ludzi słowa z dorzeczy
w drugim rzędzie dla zwierząt z Marsa
czarne sotnie i niedamy straconych Wschodów
ze złudzeń imperialnych końców wieków
po okresowym brylowaniu uznano za zaginione
w stronach czasu wielonacyjnego
i to też jest oczywiste
ale narody z pieśni nadal chowane w dzielności
będą wynajdywać witraże i ikony
w muzeach zamierzchłych świątyń
by przenosić je do swoich kościołów
zostaną też tymczasowo wmontowane
w srebrne ekrany pieśniokletów udających
establishment moskiewski ale na zawsze zdradzony
choć Zaporoże im okaże złość i stronniczość
niebaudelaireowskie ikony w śmierci celtyckiej
zgasną w południe jak wiek Gotów tamże
jedynie gęsi będą gęgać w Rzymie, Krymie i Brukseli
zwycięskie po wielu wiekach okupacji genu
gęsi zostaną przemianowane na lisy szczwane
jest dla nich dziewięćsił, pięciornik i blekot
rosnący pojedynczo w opisach przyrody
niezmiennej w poematach okrutnych
chwilowej awangardy grzesznej
>>>
Wieje wiatr, porusza liście czarnego bzu
liście i gałązki
gałązki i kiście
nad krzakiem bzu ktoś zawiesił na gałęzi sosny
choinkową bombkę
jest już sierpień
wieje wiatr, złudny wiatr
czarny bez i jego owoce czarne
z baldachów kiście
będzie pokarmem dla ptaków i ludzi
kolorowa bombka choinkowa
czeka na odpowiedź
po co? dlaczego? dla kogo?
przyleciał ptak
usiadł na sośnie i przygląda się
choinkowej bombce
ogromny ptak nie ma piór
ale ma ledwo widoczne między pazurami
błony jasnoczerwone
gdy zaciska szpony na gałęzi
błony napinają się jak spinakery
ptak zjada bombkę
przełyka i odlatuje na dach pobliskiej remizy
ptak to poeta polski i reżyser
czczony kontestator z lat sześćdziesiątych
przypadkowo były członek partii komunistycznej
chociaż lektor marksista to wolnościowiec wątpiący
bombka jest dla niego strażacką nagrodą Nobla
ręcznie malowaną od dawna należną
czarny bez usycha
suchy krzak przestaje się poruszać
wciąż jest sierpień
wiatr przestaje wiać
>>>
Koło kamienne zawieszono centralnie na ołtarzu polowym nomadów
kwadrat biały w otoczeniu szarych muszli usznych
umieszczono na obrazie w galerii nieśmiertelników inteligencji
trójkąt wycięto na drewnianych drzwiach wygódki stojącej na muzycznej łące
prostokąt namalowano patykiem umoczonym w czerwonej mazi
na czole przywódcy oświeconego ludu
trapez zakopano częściowo w pisaku na plaży przy molo
razem z naturystami zwolennikami wolnej miłości
siedmiokąt rozłożono z elementów broni na granitowych płytach
ogromnego placu defilad
ośmiobok z rubinu wycięty nanizano na czubek rakiety kosmicznej
startującej z kosmodromu Wszechmocnyj
a odwrócony pentagram pitagorejski z masy perłowej
przyklejono na zwierzęco skórzanej kurtce
odziano w nią zbuntowanego człowieka
i niesie go na plecach jak garb sprzeciwu
nawet o tym nie wiedząc, że jego kurtka zmienia kolory nocą
chociaż ostrzega przed przejściem w inny wymiar on nie reaguje
jego plecy stają się celem wszystkich Brutusów świata
celem wielkim jak Pacyfik dla ślepych rakiet Kim Dzong Una
a gdy pentakl rozjarzy się odbitym światłem na szczycie wieży
niejeden zdecyduje się na skok w otchłań
język i dolną wargę delikatności i czułości
umieszczono w kwiatach orchidei
rosnących w nieprzebytych dżunglach i tropikalnych lasach
symbol mowy miłości łączącej wszystkich ludzi
ponoć dotychczas używanych do ozdabiania głów
jedynie przez plemię zbieraczy z Doliny Javari
najszczęśliwszych formy estetów
>>>
Dla jednej modlitwy warto
nawet wysiąść z pociągu
i to w jego pełnym biegu
na łeb na szyję stoczyć się z nasypu
na suchy brzeg, za rzeką w cieniu drzew
przedostać się tam bez zmoczeń i otarć
by skrywany zachwyt wyszeptać
dla jednego zamyślenia o cudzie bytu
warto zejść ze statku na ląd
statku płynącego ku wodospadom
warto wyskoczyć z rzeki wzbierającej
wśród wałów jak w zatoce przypływ
pogrozić nurtowi szalejącemu
wśród faszyn, wiklin i rybitw
dla jednego słowa miłości warto
wypaść z samolotu nad Alpami
lub z balonu w stratosferze
albo zsiąść z gęsi Selmy
gęsi nad Gotlandią lecącej
i opaść jak ziarno dmuchawca
wśród dzieci gdziekolwiek
dla jednej skargi żałosnej i prośby
o wsparcie niebeatyfikowanego
męczennika półprywatnego
znanego jeszcze jedynie
najbliższej rodzinie bajecznej
warto opuścić w konflikcie z jej władzami
każdą organizację półtajną
a potem z westchnieniem i gniewem
skoczyć z grani banku na bandżi
głową w dół z błaganiem na ustach
lecąc mieć ufność w to,
co łączy się z realnością ekspansji
łez, łkań, antyfon dla prawdy
mieć wiarę zasypiającego dziecka
w dobranocki i ich puenty
to dopiero otwiera możliwości
odbycia cudownych podróży
na drugą stronę człowieczeństwa
to tylko zapewnia przeżycie wśród
wycyzelowanych materialnie burz
na tym świecie pędzących donikąd snów
w bystrym nurcie strachu i niepewnych
nieprzekraczających siebie dni
choć do końca niebędących
złem
>>>
Zieleń stukot ból przeniesiono z Warszawy
miał być wysłuchany szum wiatru historii
wiatr szybko się stawił przed komisją ministerialną
pociąg i zebra byli w tyrtejskiej komisji
polityk się spóźnił bo niecenzuralny ból go spowolnił
krab w potrawie zaśpiewał prowincjonalnym elitom
spodobał się samemu kelnerowi z Floriańskiej
zanim został zaserwowany
komisja w końcu wezwała na świadków
niebyły tramwaj na Grodzkiej
niebyły autobus na Olszy
niebyły spadochron na Błoniach
niebyłego platona na Kazimierzu
niebyłą łódź podwodną na Bagrach
zieleń czerwień ból przeniesiono z Warszawy
Arabowie palestyńscy już opuścili pastwisko
pielgrzymi radzieccy odeszli na Księżyc
stukot podkutych butów z Księżyca
doleciał do Rotundy od ostatnich nosicieli
komisja na koniec wysłuchała jeszcze
pomnik płonący katyńskiego pierwiosnka
koncert Beatlesów z supportem SBB w Czyżynach
stęchły małomówny spiż Lenina w Hucie
milicjantów wybuchy śmiechu w Białym Domku
i zaleciła powszednią śmierć jak kromkę chleba
prowokując Murzynów stanu wojennego
jeszcze przelewa się tłum w hali Wisły czekający na błoto
za błotem stoi piramida gdzieś na Suchych Stawach
Mariesjew już odczołgał się na tę stronę
komin elektrowni wypiętrzył dyktatury ciąg dalszy
aksamitnej jak kwiaty na klombie Litawora
zieleń korab szum przeniesiono z Warszawy pod kopiec Wandy
to poszum ratunkowych karetek wodnych i falang
jeszcze księżą patrioci ochoczo ogłupiają siebie
prezesi i sekretarze trzymają sznury dzwonów
księżą prawdziwi wypluwają wybite zęby
by zrozumieć błąd naprawczy sunie ryba Sienną a wilk za nią
wilk wypchany siarką
błędne bramy, elfy i orfickie nenufary w nich
na rondach rozstajnych rzeka odpływa do Warszawy
tłum rzednie muzyczny w hali Wisły
czapla siwa obchodzi Plac na Groblach
nabiła piłkę na dziób, dziwi się, zadziera głowę
odrzuca piłkę jak granat w kierunku Wawelu
frunie na przęsło mostu i klekocze jak bocian z Afryki
komisja rozstrzyga koniec końców
to nie jest czapla ani bocian to pies naśladowca
ciągle ten sam pies partii naśladowczy
wykarmicielski i założycielski
>>>
W zacisznym miejscu pięknego ogrodu,
o którym marzą skazani na dożywotnie więzienie
odnajduję zagubioną fotografię
w zacisznym miejscu ogrodu,
gdzie rosną stokrotki a strumyk płynie z wolna
podnoszę ją z ziemi
jest trochę pożółkła ale jeszcze wyraźna
jakby ktoś ją właśnie wyjął z albumu
w zacisznym miejscu uroczego ogrodu,
gdzie promienie słońca igrając w liściach leszczyny i grabu
cieniem smużą mech i klomb
łaskoczą nosek liska śpiącego pod świerkiem
podnoszę do twarzy zagubioną fotografię
w zacisznym zakątku ogrodu,
o którym marzy smutna Ewa Święta
odnalezioną fotografię przybliżam do ust
cisza zmienia się w atomowy holocaust roślin
eksplozje drzew w płomieniach
ognista kula nad światem
popiół, popiół, lawa, rozpalone kamienie
spadają na ziemię po uderzeniu meteorytu
i wybuchu wulkanu
na języku czuję krew i żagiew
moje ciało kurczy się by zniknąć w ustach,
które zamykają się dla świata i słów
niematerialnych jak kolory tęczy
ogród rajski przestaje istnieć
ja przestaję istnieć w plazmie czasu
morze ognia zmienia się w termojądrową kulę
świat cofa się do pierwszego wybuchu
wybuch cofa się do pierwszego słowa
słowo zmienia się w uczucie
uczucie w wizerunek Ewy Świętej
słychać pstryk aparatu Boga
>>>
Przesiedziałem w domu przy komputerze całą deszczową sobotę
w moim małym pokoiku na piętrze
zerkając tylko za okno czasem, gdy na sośnie
szczebiotały sikorki wystraszone przez polującego jastrzębia
pasującego do lutowego nieba jak ja
w pidżamie i kapciach o szesnastej dwadzieścia
do postępowego wolnościowego świata
przesłuchałem siedem pierwszych płyt Pink Floyd
zjadłem pół fiolki etopiryny popijając mlekiem
nasłuchałem się i naoglądałem video serwisów
z Hong Kongu, Monachium, Mali
i Bóg jedyny wie skąd jeszcze
dobrze, że jestem w miarę daleko od Nowego Targu,
gdzie ktoś komuś wbił w głowę nóż
i od Warszawy gdzie bibliotekarz odciął głowę biednej dziewczynie
dobre i to w sobotni, błotny wieczór bez gwiazd
lecz mimo moich luzackich póz i myśli rzadkich jak samorodki
mimo całej mojej eskapicznej postawy pasibrzucha
jakiś senator amerykański zaniepokojony jest moją sytuacją
jakiś rosyjski nowogensek niepokoi się stanem moich poglądów
jakiś chiński przywódca partyjny wyraża troskę o zawartość mojego portfela
jakiegoś kolumbijskiego mafiozo niepokoi stan mojego uczestnictwa w rynku
jakiegoś szwedzkiego pastora niepokoi moje faszystowskie nastawienie do obcych
i jak tu wyjść w niedzielę z domu, gdy w środku zimy
dżdżu krople padają i tłuką w me okno
a nad dachem latają jastrzębie wydając jęk szklany
pójdę do kościoła pomimo wszystko
tylko tam nikt ciągle nie niepokoi się o mnie
widocznie mnie zna dobrze, oj dobrze…
>>>
Możliwe są nawet takie
podpowierzchniowe ruchy podłoża myśli
z tufu wynoszące cudowne rzeźby bogiń
w alabastrze lub słoniowej kości
i maski filozofów z majoliki
na szelfowe stoły skostniałe
możliwe, że nawet w ich trakcie
podniesione zostaną łodzie z brązu dla wojowników
pełne prawdziwych korali i eposów
dla Sabinek i Helen
aby się to stało potrzebne jest
podwodne trzęsienie samego dna ludzkości
kto to zaplanuje jak nie ty, który mówisz
– ta sama droga prowadzi pod górę i w dół
kto to skoordynuje jak nie twoje
pławikoniki w oceanariach zachwytów
a na koniec twoje w muzeach wraki wykonają to
już dzisiaj pomruki wulkanu
są słyszalne w rybackich wioskach wokół Ćennaj
ale to nie wulkan przecież
już wczoraj słyszano szum fal tsunami
w okolicach luksusowych nadwodnych hoteli Bali
ale to nie tsunami przecież
jeszcze usłyszą krzyk tłumu biegnącego
w górę Manhattanu w przerażeniu
uciekającego przed ogromną falą
ale to nie fala przecież
i to będzie akcent ostatni
twoje siły legendarne idealnie pasujące
do Atlantyd, Wenecji i Wolinów
zjednoczą się, gdy Księżyc zajdzie za Ziemię na zawsze
będzie noc w tufie jakby cała
będzie sen milionów w rtęci spadającej na liparyjski pumeks
koniec spokojnych dni rzeźbiarzy w locjach
przyjdzie niespodziewanie jak Afrodyta wśród Charyt
sam zaskoczy ciebie tak jak wszystkich
mitologia Greków to nic wobec takich wydarzeń
trzęsienie ziemi i wstrząśnienie mocy na niebie walut
wszechobecna sól, siarka i bitum to nic wobec tego
jednocześnie eksplodują szczyty gór i dna oceanów
pławikoniki dorosłe zaprzężone do rydwanu półboga filozofii
ruszą z miejsca galopem logicznym
i wtedy na falach rymów wynurzysz się ty
ze społecznego niebytu
by pokorą ust uspokoić rozedrgany świat
rozedrgany samym sobą i zawołasz – powstańcie
nieśmiertelni śmiertelni i śmiertelni nieśmiertelni
wy żyjący śmiercią tamtych, i wy umierający życiem tych
a ziemia powtórzy te słowa wypowiedziane
po raz kolejny przez złotoustego człowieka
na rozpoczęcie wieków złotych
>>>
Ileż tych tematów na dnie
oceanu, co jako morze
wlewa się do zatoki
wątek staje się deltą
fraza jawi się dorzeczem
z wielkiej rzeki opowieści
pozostanie potok leśny
i wysięki w zboczu góry
z epopei Pangei i Tetydy
dotrzemy do tytułu – człowiek
gdy wnikniemy myślą
w całą przeszłość bezwzględną
na dnie zawsze będzie kotwica
sumień, zjawisk, zwiastowań
bitew, czaszek i wyobrażeń
temat główny Mariański Rów
temat twój batyskaf i cel
a źródło – kolebka myślenia
zazdrość hydry i miłość koralowca
grzech Kaina i grymas Heraklesa
twoje życie pozostaje na dnie
po opuszczeniu góry słów
>>>
Pokazanie zasobów oceanów i mórz na jednej fotografii
potem ciał setek wielorybów zdychających na plaży
jednej z plaż opisywanych w literaturze
i zobrazowanych w nagradzanych filmach
pokazanie nagości zwykłych ludzi
potem porównanie ich z nagością królów
i przywódców państw
w otoczeniu skalnych ostańców wystawionych na deszcz
pokazanie jeżowców i rozgwiazd
rozkładających się w tępym słońcu na piaszczystym atolu
oraz ledwo żywych krabów
potem uzmysłowienie sobie tonacji
wysłuchanych ich niemych pieśni
zrozumienie harmonii odgłosów delfinów
i prawdziwych łabędzich śpiewów
pokazanie plenarnego zgromadzenia ONZ podczas uchwalania
powszechnego nakazu aborcji wszystkich ludzkich płodów
na koniec czołówka filmu
hollywoodzkiego z fanfarami filmowej wytwórni
odsłona zwiastuna kasowej produkcji komercyjnej
z akcją w supernowoczesnych klinikach aborcyjnych
i chirurgii estetycznej dla nieśmiertelnych dorosłych
dzięki oku kamery oto patrzymy na sceny niebywałe
widzimy panoramę piekieł prawdziwych
duchowych i przedpiekle dantejskie dla elit
patrzymy na istoty przerażone
nie tylko w narracji filmowej ale i na widowni
nagły najazd kamery na te twarze
a potem przebitka na erem na syryjskiej pustyni
w eremie orchidea mówiąca ludzkim głosem
do przybysza z innej cywilizacji
wyglądającego jak pokraczny nietoperz
Tacca Nivea – witaj bracie życia i miłości, witaj obcy!
i wreszcie pokazanie z kosmosu raju bez ludzi
– a jednak Ziemi
>>>
Zacałuj ślady,
gdy koń wyskoczy jak jeleń
na pagórek,
co czekał na jej proroctwa,
aż się doczekał
ona wierzchem
odjechała na wzgórza w słońce
zacałuj te ślady
komu pozostał żal po słońcach?
komu przyjedzie całować ślady?
proroctwo mówi:
tobie
a jak wzbierze chmura na zachodzie
zaczniesz całować ślady aniołów nie ludzi
w jeziorze kości słony smak wody
znajdziesz na wyciągnięcie ręki
błogosławieństwo dla zemdlonych
tyle przemierzy pustyń i głodowań
gdy będziesz pościć w suszy
gdy morze ognia zrówna się z nią
wytrwasz
braterska będzie pomoc skorpionów
słońce zniżone opatrzy rany
twoje i twojego Samarytanina
ona zostawi te ślady nieodciśnięte w ziemi,
gdyż odjedzie po skałach
ślady całować będziesz w pismach
i włosach pełnych zapachu
ogrodów wyrosłych w Jerozolimie Europy
nie babilońskiej Semiramidy
a słonecznej Julii
>>>
Jestestwo hrabiego to
jego harem i chłodem
wyzłocone ramy luster w alkowie
jestem na balkonie – woła hrabia do małżonki
zdradzam twoje sekrety – usłużna
gdzie nasz powóz i stangret – baszo
gdzie moje surduty – nadobna
ale jestestwo w ruinach pałacu zmienne
jak tego nabitego na pal
hrabia też już ścięty a ten na palu
to jego morderca z ludu
zajechała kareta
zamiast powozu
wyskoczył foryś z podnóżkiem
pluton ukryty wśród honorowej kompanii
oddał salwę do królowej
zamiast do hrabiny
fontanny krwi wytrysnęły przed pałacem
wbiegli chłopi z cepami i widłami
na to wszedł reżyser
po resztkach schodów
z wytatuowanym na ciele orbiterem
pojazdu ucieczki
dal znak drugi
i zdradziecki książę w sukmanie wydał rozkaz
wszystkie nadobnisie alkowy
zapiszczały i w te pędy
podbiegły do królowej umierającej w błocie
hrabia nagle ożył, wstał i patrzył na reżysera
z zimną krwią
na zmienne zaniedbane jestestwo
i na koniec poddaństwa koczkodanów
w kinie demokratycznego niepokoju
z niedowierzaniem
>>>
W komorze pamięci czekasz
na powołanie na nowo do życia
nasłuchujesz w tym ciemnym pokoju
byle szeptu, byle szmeru
choćby skrzypnięcia drzwi
a tu ani odgłosu kroków
ni szelestu warg
nawet świstu spadającego meteorytu
nic
dla dzisiaj umierasz powoli
w komorze pamięci
skazany przez byt wczorajszy na nicość
czy Bóg ma cię powołać?
czy człowiek?
oby Bóg
a najlepiej Bóg-Człowiek!
czekasz w ciszy ducha
nad stosem odrażających monet
bezszelestnie przesypujących się dni
jak Mateusz zdrajca nacjonalistów
meteoryt ludzkości
>>>
Kara – stwierdzenie wasalne
słowo do przetłumaczenia
jesteś jak biały ptak
jesteś jak biały kieł
jesteś jak wyżej
wymienione słowo
zanim zostanie to stwierdzone
kara – stwierdzenie sędziowskie
w Bieczu, Sandomierzu, Nurze
słowo do przetłumaczenia na wyrok
gdzie mieszka tłumacz?
twój i ich
twój ze świetlnym mieczem
ich z drewnianym
tłumacz – sędzia słowołamacz zamierzchły
odpowiedzialny za porządkowanie feudalne
w czasach równoległych i prostopadłych
kara – dziś to brzmi dumnie
dla krasnali z systemów malarskich
lub transportowo-komunikacyjnych
co wychodzi na jedno w tłumie
nie tyle łaziebnych co służebnych
pod warunkiem, że w łaźniach są teatry
lub odbywają się noce poetyckich ablucji
kara – jest uniknioną postacią nie
do przetłumacze – nia
więc stwórz słowo przeciwwłasne
dla sędziów apelujących stadnie
o naruszenia dowodów i tez
w katowniach głów
jest w wielu miejscach czyste
schronienie dla wybielających pisarzy
Mokotów w pierwszym rzędzie
Rakowiecka 37 w drugim
lub tajna Dzierżążnia Lukoil w końcu
nawet stare konie się rozpisywały
w Czersku i Esbecku
o zagonach równobiegłych
wyrokom ludzkim podległych
są takie zmysły, które nie potrafią
udźwignąć kolorów prostych
to jest pożywka dla galopady uczuć,
gdy myśli w klatkach zawieszonych na drzewach
umierają z głodu
ukarane za sprzeciw wobec maści i koni
za stadne słowa łamanie
koniec kłusowania i kaźni
a człowiek w celi osądów sądzi, że
kara ta to nie mus ani fatum
twoje i ich
>>>
W twoich płomieniach serca dwa
sobą ukoronowane
w sercu jednym trwa miłość
w sercu drugim – alert, wezwania
– gwałtu, rety
płoną czoła, płoną lica, płoną wargi
krwawiące boleśnie
jesteś ciałem straceńca
miłości nieznośna
twoje ciało jest uczuciem
znikającym w płomieniach
a może to nie płomienie
a może to nie serca w płomieniach
– cicho, cichutko
niech miłość zakończy istnienie
wtedy się dowiesz
niech oświetli koronę bardziej
może dostrzeżesz jak krew
zmienia się w złoto
a ból przetapia w jakikolwiek
błyszczący kamień
królewskie potwierdzenie
alchemii miłości
>>>
Oni domagają się ekspansji twojego świata w świecie współczesnym
oni chcą twojego spojrzenia z orbity stacjonarnej
oni myślą o tobie z przejęciem godnym rewolucji
oni witają ciebie jak wschodzące słońce ośmiu planet
oni smakują twoje chmury jak cukrową watę
oni entuzjazmem wyprzedzają twoje osiągnięcia i sukcesy
oni zgrabnie przeskakują już przez twoje płoty, które ustawisz w przyszłości
oni wyprowadzają z bloku na spacer twoje wszystkie psy
oni wicher od gór zmieniają w twoje zatrzymania pod triumfalnym łukiem
oni badają zasięg twoich rakiet w silosach i stojących na kosmodromach
oni są we wszystkich twoich kamerach i mikrofonach jeszcze nie rozstawionych
oni żądają twojego śpiewu kosa o każdej porze
oni użynają sierpem przy samej ziemi twoje malwy i słoneczniki jeszcze nie rozkwitnięte
oni produkują na dwie zmiany przestrzeń dla twoich więzień
oni w przerwach na posiłek wytwarzają powietrze dla twoich presji
oni nie baczą na twoje wulkany gotowe do erupcji na płaskowyżach
oni spokojnie sączą saksofonowe solówki twoich muzycznych win dojrzewających
dziesięciolecia
oni spijają haustami twoje trucizny bez mrugnięcia powiek i tików uszu
oni znajdują cię w barze za popielniczką jak serwetkę niezapisaną na stoliku samotnika
oni wstawiają cię jak ser do pułapki na myszy i gryzonie nie znoszące sera
oni świecą na twoją powłokę na orbicie, gdy jesteś po ciemnej stronie planety
oni lądują w bezkresnych pampasach na twoich spadochronach uczepieni za szelki
spekulantów
oni kapsułą ratowniczą uspokajają twoją pamięć rozbitka narzucając się z ocaleniem
oni bronią ciebie przed twoim katem a nie sędzią
oni zbliżają się powoli do ostatecznego rozwiązania twojej kwestii we współczesnym świecie
oni, którzy nigdy nie zaznali ani twojego świata ani ciebie w wieczności
>>>
Będzie dziesięciolecie smart
jeżeli dom twój w sieci
otoczysz chmurą tagów cool
jeśli dasz łapówkę durniowi za hejt
potem on cię polubi za wpis
małe jest piękne jak pixel
małe jest jak fullhade
w klitce bloku małe jest mega
pędź, dźgaj, pokazuj, linkuj
w wielopoziomowym labiryncie życia wirtual
przecież jesteś na niby jak
ból i śmierć, którą zadajesz gostkom
enter, spacja, klik, enter
megadeath zacisza rodzinnego
następny wiek real
>>>
Krakowski smok z czasów Bieruta
późnego Gomułki i wczesnego Gierka
poleguje zadowolony z siebie
przy ognisku
pysku-Magnitogorsku
a ty spędzasz dym z kominów
jak Beria
– do wyczerpania nowoczynowników
Krak miał kurny zamek
ty masz kurny magistrat,
co jak smok zżył się z grodem
dlaczego go nie spędzisz?
jak Skuba w ciżemkach
by smok nie ciemiężył zaczadzonych
– do wyczerpania dziewic
dym sam nie zmieni się w gołębie
>>>
W tabernakulach
w kobietach
w skarbcach kultury
zamknięty dobry los
sezamie otwórz się
dla niekończącej się opowieści
piękna i szczęścia
– rzeknij, wypowiedz hasło,
zaklęcie życia
otwórz autostradę słońca
przetnij szarfę
daj znak orkiestrze
naciśnij klamkę drzwi
guzik, enter, tajny przycisk
sięgnij ustami po skarb
nawet bez słów
– człowieku naszego wieku!
>>>
Wielki człowiek
tylko dlatego,
że samotny wśród ludzi na kolanach
tylko dlatego,
że zapatrzony w kosmodrom idei
ogromny jak kontynent
tylko dlatego,
że zasmucony wśród zwykłych potrzeb i pragnień
tylko dlatego,
że ogołocony z dóbr w królestwie Salomona
tylko dlatego,
że widzący słońce w przedbitewnej nocy
tylko dlatego,
że widzący zwycięstwo w marnej procy
wielki tylko dlatego
>>>
Na korzystnej płaszczyźnie
posadowiony obiekt lub przedmiot
nie jest jeszcze tak dookreślony
jak płaszczyzna
będąca podparciem i środowiskiem tegoż
nieco złudnego w percepcji
jest to nagabująca schizma rozhisteryzowana
poglądu na podstawę
dlatego obiekt lub przedmiot
jest tak niejasny jak ściemnianie
wywołane sztucznie
aby wbić się myślą w przedmiot
lub obiekt na płaszczyźnie bardziej oczywistej
trzeba odwrócić wzrok
od podwodnej kanapki
jak to bywało w czasach,
gdy istniały jeszcze wszystkie
baszty strzegące Sandomierza,
gdy Wisła nie zalewała szklanych hut
a szklane domy jak morelowe sady
otaczały go zewsząd jak Tatarzy
na płaszczyźnie widokowej jest położony
obiekt, który zsuwa się w byt podświadomy
to dzieciństwo z lodem w ręce
u wejścia do Wąwozu Królowej Jadwigi
to strach zapamiętany w ramach dębowych
wykonanych z czarnego pnia
odnalezionego na łasze rzecznej
jak jesiotr ostatni
obiekt lub przedmiot
na płaszczyźnie subświadomości nadwodnej
jest migotliwy i jawi się
jak źrenica okrywana powieką
co raz drażniona widokiem Gór Pieprzowych
źrenica oka łzawiącego
przemywana wodami płodowymi
rzeki narodowej płaczliwej
w mieście przedpiastowskim
baszta bramna jest wystawiona na Wschód
ostatnia to baszta pańskiego miasta
Maryja godzinkowa obrończyni
dzieciństwa w podziemiach i wąwozach
Maryja brama i gwiazda katedralna
na płaszczyźnie niezniszczonej
przez wiedźmy szwedzkie i bolszewickie smoki
z bajek dla najmłodszych topielców
płaszczyzna opoką myśli człowieka
trwającego z lodem w jednej
i brzoskwinią w drugiej ręce
ciskającego kasztany i pomidory
w przelatujące miotły, strzały i płomienie
obiekty wyniosłego kulturowo anturażu
stubarwnej platformy graficznej
Sandomierza
>>>
Po kryjomu zbliżył się do infostrady
pierwszy raz wjechał na nią
nieczłowieczym urządzeniem mobilnym
pod osłoną nocy
potem popędził przez bary, brzaski i poranki,
kawiarenki, popołudnia i wieczory
estakady, tunele, wiadukty, mosty wiszące
nic go nie interesowało wokół
lecz nawet infostrada ma kres
zawiodła go ona do reaktora elektrowni
spalił się żywcem
zwęglony już wołał jeszcze
– nie ujawniajcie mnie
moje pozostałości oprawcie w krzem
idę już na piechotę
za osłem i wołem – symbolem
zapiszcie to w repertorium
nie jestem już infoczłowiekiem
tylko mobilną osobą bez twarzy
i też po kryjomu dojdę do
sanktuarium stabilnej gleby
>>>
Twój sen jest kręgosłupem
nie twojego ciała
ale twojego śniadania
bezbłędny w ustach język
bezbłędny w przyrodzie nawyk
twój sen jest masztem
nie dla twojej flagi
ale twojego obiadu
bądź na trawie za domem
na kocyku, który rozłożyłem dla ciebie
miej kosz z jedzeniem
biwakowym we wszystkich
kolorach tęczy
bądź jak róża kwitnąca tam
i naleśnik z kolcami tu
twój sen jest przedsiębiorcą
nie dla twoich nisz rynkowych
ale twojej kolacji
są takie tiki nerwowe na giełdzie
są podrygi w spółkach
gdzie kniej mniej jej (miej je ty)
bądź rarytasem na stole
postoperacyjnym poobiednim
jeżeli twoja kopalnia
jest ukryta jak wymarłe miasto
przed turystami
bądź dobrym duszkiem
sepleniącym zaklęcia
tak na niby w promocjach wydobyć
bądź przebierz się za przewodnika
jest już jesień jasno przewódź
ku wyjściu z matni-sztolni ciała pędź jak krew
s s s s
tojestessnu
ssystemu
>>>
Jest taka kość z kości
w twoim ciele
jest takie bolące miejsce
gdzie ta kość tkwi złamana
jest to kość jak słowo – moja
kość twoja własna pogruchotana
odłamany kawałek kości
jak poczucie wyższości
i ból zazdrości palący
kość jak słowo – moja
lub jak spojrzenie
a nawet bardziej niż spojrzenie
kość jak błysk w oku
twoja własna zadra pycha
i nigdy nie będzie czyjaś
twoja kość niezgody
co przebija skroń
kruszy grdykę
kaleczy prawdziwe serce
uczucia o nią walczą
i warczą nad nią
jak wilki wygłodniałe
>>>
Najlepszy czas na zimę
to wczesna wiosna
ale niestety
wtedy nadchodzi jakieś lato
i znienacka
powódź ptaków brodzących
i jest już za późno wśród lilii
na to by zwiędnąć, skostnieć i umrzeć
leśna jesień jest też dobra na zimę
lecz wtedy przychodzi wiosna
z całym sztafażem cebulek
i powodzi przypraw niedźwiedzich
i jest już za późno wśród nich
na to by zwiędnąć, skostnieć i umrzeć
potem ty się rodzisz tęczą za oknem
i jest złota polska jesień na przednówku
moja wiara w zimę się załamuje
w każdej porze
więc łapię okazję i rozkwitam
nawet latem dobrym czasem
wiechciem paproci na serca szybie
w powodzi piasku jak róża na Gobi
jest ciągle za późno
na to by zwiędnąć, skostnieć i umrzeć
>>>
Kolejne dni
kolejne szczudła i przesiewy
kolejne adaptacje memuarów
ty kręcisz się po planie
ja dyryguję ekipą za kamerą
ktoś przechodzi przez obraz
o kulach jak na szczudłach
to sztych Goi –
Okropności wojny
walka o mosty, domy i kościoły
ty stoisz na środku kościoła
ja wpadam do niego z karabinem
wtedy flesz, wtedy rozbłysk
ja strzelam jak statysta
ty grasz bohaterską męczennicę jak gwiazda
kolejny dzień zdjęciowy
przechodzi o kulach jak na szczudłach
przez sztych Goi –
Dziedziniec szaleńców
przesiewamy wodę
i całe fontanny wspomnień poległych
przez sito z palców trojga rąk
a ból głowy scenarzysty?
tak to ból głowy całej ekipy
jak zakończyć scenę w kościele?
śmiercią czy narodzinami?
moje szczudła to bagnety profesjonalizmu
przebijam nimi twoje serce
przesiewam twoje życie
rodzisz się w miejscu gwiazdy dla wieczności
ja z ekipą z Domu głuchego
przechodzę przez obraz
który namalowałem sam –
Gdy rozum śpi budzą się
kaprysy imperatorów i tyranów
>>>
Kolejny szkic
kontury bałwana jak z gipsu
sam wygrawerowałem płytę
moje rycie cierpliwe, konsekwentne
zakończyło się pięknym sukcesem
można powiedzieć pięknym
– gdyż obraz jest niepowtarzalny
pewno zapytacie dlaczego?
– gdyż jest to precyzyjna grafika pruderyjna
(nieużytkowa częściowo lub kompletnie)
akwatinta, ossa sepia
mezzotinta, sucha igła
ale ten bałwan
patrzy tak dziwnie łzawo
raz tak a raz inaczej
szkic wyryty pod kątem
uwidacznia półświatek (podwórka)
i półcienie (podcieni)
na wprost kontury gwałcą
biel nieskazitelnej płyty
kolejne rowki dają złudzenie
jakby bałwan żył sztuką samą
w swoim wizerunku kryje tajemniczy,
zmienny uśmiech
– a może jeszcze jeden
– a może kolejny ruch ręką
i jest kolejna mina
za bałwanem stoi świat czerni
nieokiełznanej
ryję więc dalej
będę gładził i dźgał płytę
aż wargi z marchwi
przestaną się wyginać i nadymać
sztych się skomplikował
rykoszet światła poranił mi rękę
biel umknęła (inkarnowana)
świat to nie tylko jeden bałwan
tło, sztafaż, krajobraz
bałwaniarski cokolwiek
aczkolwiek zmęczył mnie obiekt
to efekt jest piękny
efekt z lekka florencki
nad ciężko wzbierającą Arno
na moście bałwan topnieje
a tłum się przerzedza
ja przy płycie
ja przy korycie
ja przy nurcie
ja przy ruinach
sztuki współczesnej (jeszcze na sztalugach)
szkic jak rzeka zatrzymał się
bym mógł go dokończyć
niestety tego uśmiechu
żaden bałwan nie wytrzymał
spłynęły do liberalnych galerii
(a są ich teraz setki tysięcy
powielonych)
>>>
Jestem sam
w tym nieszczęściu
zwanym losem
jestem z tobą
w tym szczęściu
zwanym tunelem życia
jestem z wami
idącymi ku światłu
podnieście lampę
podajcie mi lirę
otwórzcie usta
jesteśmy u celu
>>>
Zgiełk w chmurze
gdybyś tylko dziewczyno
poczekała z łzami
gdybyś tylko w chmurze
nie zapłakała
natychmiast
i zgiełk by ucichł
żywota naszego
i chmura by się rozwiała
dziewczyno
moja błyskawico
>>>
Jeżeli przepaść pojawi się przed tobą
znienacka
jeżeli Czarna dziura
zastąpi ci Drogę mleczną
bądź gotowy na wielki skok
masz za sobą nie tylko
siłę pokoleń w łydkach i goleniach
od Rifata do Piasta
ale i zasoby idei
wyzwolonych aktem stworzenia ducha
w zapadlisku życia
górska morska kosmiczna
przepaść otchłań głębia
jest tym czym
suchy las dla iskry
czym ziemia bez człowieka
dla jednej jego myśli
jeżeli przepaść pojawi się w twoim życiu
pomyśl
i skacz
>>>
Duch Polski
to nie to samo
co Anioł Polski
Anioł milczący
Duch krzyczący
Anioł ma spuszczoną głowę
Duch dźwiga głowy wszystkie
Aniele módl się
Duchu wzlatuj stale – ponad te głowy
Polska trwa wciąż dzięki wam w chrzcie
w Wiślicy i w Gnieźnie
do Paryża, Ameryki, Anglii, Kamczatki
uchodziła kiedyś na oślicy
by powrócić za każdym razem we łzach
Polska przyniesiona na gnieźnieńskie pojezierze
w kruchych glinianych garnkach
do gieckiego opola
z Podola przez Lędzian i Polan
jak ziarna soczewicy, orkiszu i prosa
z zaświatów nadwiślańskich nizin
Polska przez Anioła zasiana na lednickich polach
jest Duchem i plonem
plonem milczącym jak ojciec siewca
dlatego wiecznie żywym
wznoszącym się z lądu ku słońcu
jak słowo
szczebrzeszyńskie szczerze
szemrzące szczodrością
niczym nie ograniczone
od Morzyczyna do Srebrzyszcza
trwa milcząca i krzycząca
choć z nazwy ziemska
Polska niebieska
>>>
Polski styczeń powstańczy –
desperacki augustowsko-podlaski i świętokrzysko-lubelski
Polski luty powstańczy –
procesyjny zdradziecko-rabacyjny i krakowsko-galicyjski
Polski marzec powstańczy –
spacyfikowany insurekcyjno-kościuszkowski i warszawsko-studencki
Polski kwiecień powstańczy –
rozstrzelany skrytobójczo katyńsko-smoleński
Polski maj powstańczy –
konstytucyjny zamkowo-katedralny i zaprzańsko-targowicki
Polski czerwiec powstańczy –
robotniczy chlebowy poznańsko-radomski
Polski lipiec powstańczy –
rycerski kolejowy grunwaldzko-malborski i lubelsko-świdnicki
Polski sierpień powstańczy –
antybolszewicki solidarnościowy warszawsko-radzymiński i jasnogórsko-gdański
Polski wrzesień powstańczy –
heroiczny obronno-ojczyźniany oksywsko-wizniański
Polski październik powstańczy –
odwilżowo rehabilitacyjny rakowiecko-rawicki
Polski listopad powstańczy –
zuchwały podchorążacki wawersko-grochowski
Polski grudzień powstańczy –
bieda-stoczniowy internowany trójmiejsko-szczeciński i katowicko-jastrzębski
Polski rok powstańczy nieujarzmiony
poza czasem
>>>
Skończyło się koślawe,
niegramatyczne mataczenie
przed kamerą wprost na ulicy
na tle wejścia do kościoła
nawijanie słów na motki
potem bajkowe kołowrotki
poruszane drewienkiem jakimś
pedałem stopką, w końcu mięśniami,
gdy zeschły liść zakosami spadał na matrioszkę
ustawioną tuż przy kołowrotku
matrioszkę z wizerunkiem nowogenseka
Potem czas inwigilacji siermiężnej minął
mataczenie rozprzędło się na chwilę
ideologiczny kompozytor zmienił
zeszyt nutowy – to znaczy jego format
gładko przeszedł nocą z A4 na A3
Melodia jednak zbankrutowała
liść utkwił pomiędzy klawiszami
i kołowrotek się zatrzymał
tak jak palce na czarnych i białych dźwiękach
stos atomowy wyemitował
dźwięk ostateczny czarno-pomarańczowy
omotany opadem radioaktywnym
w cielesnej postaci scherza –
to znaczy zebrą powziętą z ulicy
kompozytor zaniechał punktowania liści
Ale zebra się podniosła
po poziomym wykorzystaniu
uratowano przestrzeń pomiędzy ciszą
a wezbraniem onirycznego śpiewu łona
dla księżycowego płodu
zamiast śpiewu motka na kołowrotku
w wieży wciąż uwięzionej księżniczki
>>>
Oto przygotowane wnętrze Zachęty
oto nigdy wcześniej nieprezentowany pokaz
ekstremalnej sztuki postkomputerowej
rzeźby, prezentacji, inscenizacji, instalacji – dewiacji
Nowa Zachęta jest jedną wielopiętrową salą
uosabiającą jedną komórkę mózgową
eksponowany jest w niej
ekspert ekskluzywny
ekshibicjonistycznie
ekshumowany z późnego Peerelu
to znaczy odkopany na stanowisku postsowieckim
numer trzy w Mminnisterstwie Jjednej Ssztuki
z uwagi na jedną główną myśl wtórną,
którą się żywi ten dziełożerca
on sam jest tu dziełem na wpół żywym
Oto każdy jest
zachęcany do oglądania
wnętrza
nie dzieła
wnętrza
nie twórcy
wnętrza
nie siebie
wnętrza Zachęty
wymalowanej naiwną myszą
od piwnic po strychy
w rozchwiane dziewiątki nazistów
myśl wzniosła zostaje w końcu ujawniona
i publicznie unicestwiona
rozinstalowana na pojedyncze
iluzje, inercje i impotencje
postludzkie
>>>
W śnieżnej burzy
i serce i oczy są takie same
jak w burzy piaskowej
wrzuć tynfa do automatu aury
to się przekonasz
odsłoń serce otwórz oczy
i wrzuć
automat kompilacji marsjańskich snów
dla śnieżnych i pustynnych sów
wyświetli ci holograficzny obraz burzy
nie buntuj się, nie denerwuj
nie kołysz biodrami
nie przestępuj z nogi na nogę
nie mamrocz zaklęć
– tylko patrz
powoli pojawia się dźwięk i efekt
surroundingu trzęsienia i drżenia
bibeloty, szklanki, firanki,
kolana, zęby, głowa
trzęsą się i dzwonią na trwogę
rozjaśnia się mały punkcik
w twoim pokoju
w górnym jego rogu pod sufitem
z niego wyłania się
pył jasny, tuman jasny, obłok jasny
większy i większy, spiralny
wydłużony, zakurzony, zamgławiony
ciągły w przestrzeni snu
obraz burzy
bezlotne twoje oczekiwania
nie zdają się na nic
wokół ciebie krążą ziarenka i płatki,
w które zmienił się twój realny świat
wszystko huczy i trzęsie się
jak krzesło na którym siedzisz
twój wszechświat równoległy
wyłonił się z jednego punktu
i jest cyklonem
w jego oku twoje oko
w jego sercu twoje serce
to tylko przedstawienie
i to nawet jego próba generalna
panie marszałku uczuć podwójnych
zmobilizowanych obrazów
z czym pan rusza na wojnę głów?
w takiej zamieci
i w każdej innej burzy
serce i oczy są takie same – patrz
wiry myśli niestety już nie
fałszywe i złudne ich formy
same są burzą dla duszy,
która jak się pojawiła tak zniknie
w jednym punkcie chaosu
razem z drugim tobą
>>>
Gęsty sos się zagrzewa
Ameryka uderza w rondel
bo rondel jest już nad oceanem
grzyb zagęszcza sos
to wulkan na Hawajach
sałata z marchwi i alg
wprost z Honsiu
Rosja wdziera się do kuchni
Wietnam i Mongolia za nią
teraz już wszystko straci smak
w sosie duszą się kapary z Indii
jest siódma rano prawie koniec grudnia
piwowar nuci pieśń
brzdąka na siatce do kawałkowania jaj
hejnał gra Grek Antymos z wyspy Kos
przeleciało te parę nut
te parę godzin jak strzała
mały grajek nagle wyłącza piecyk
jest już południe na Ukrainie
czas zjeść to co na kuchni
poranny omlet nie ostał się
na bekonie
Wiking ma rybę
na szczęście
jest piąta po południu prawie koniec grudnia
dzielimy ją na trzydzieści parę milionów części
i wysyłamy do Krakowa do saskiej centrali
tam ją scalają i do Warszawy odsyłają Wisłą
rondel teraz zadzwonił
rozgrzany zupełnie
po ataku z antypodów
jest słynny sos i już styczeń
smakuje jak Antysos z Lesbos
>>>
Patrzcie jak komisarz biegnie
w swojej sukni i fartuszku
komisarz biegnąc gwiżdże
patrzcie jak dobiega do studni
to czarodziejska studnia życzeń Unii
co wrzuca, jak myślicie?
komisarz wrzuca gwiazdę z rubinów
nie krzyczcie – wrzuć więcej
komisarz nie wrzuci pieniędzy
komisarz odwraca się w kierunku
tłumu gapiów
ma czarny charakterystyczny wąsik
och! – wyrywa się z piersi gawiedzi
a potem – śmiech
– spokojnie!
to Zappa
nie Hitler
>>>
Jesienny zamszowy dźwięk
na zimowych srebrnych butach
podkutych metalowymi serduszkami
kroczących Alejami i Kruczą
potem Krupniczą z zadyszką
toż to rock`n`roll?
Malczewski zamknął oczy
namalował obraz
zupełnie podobny do dzieł Miro
gdy artysta otworzył oczy
przyglądnął się lepiej dziełu
i zamalował płótno białą farbą fałatowską
chłód wyszedł z niego hałaśliwy
dźwięk skostniał na cholewkach
wtedy kolor zszarzał
malarz zamarzł z pędzlem w dłoni
wyciągniętym ku sztaludze
za drzwiami zatupał torreador
i otworzyły się na oścież
w zamieci stanęła w progu
śmierć bosa i zagrała
riff w całym świecie znany
ale na czym?!
toż to rock`n`roll
czy zadyszka jesieni
as pik czy joker?
>>>https://allegro.pl/piotr-zaplakal-alek-skarga-i7456151617.html#thumb/1
