1972-1979 (piosenki z kolebki)

Grudzień 2013
Pon	W	Śr	C	Pt	S	N
		Sty »
	1
2	3	4	5	6	7	8
9	10	11	12	13	14	15
16	17	18	19	20	21	22
23	24	25	26	27	28	29
30	31

Posted: 12/29/2013 in Wiersze

1979

Tak żal mi twojej ofiary,

gdy widzę jak rozpostarłeś ramiona,

biegniesz i krzyczysz na wietrze
Ja jestem kroplą gorącej krwi, którą ty nie chciałeś być
przychodzę do twych stóp
pomyśl przez chwilę o mnie dopóki tu jestem
Na złotym ołtarzu spaliłeś tysiąc suchych wiązek chrustu
ukryłeś w nich staruszkę o białych włosach
staruszkę obleczoną w białą suknię
masz we włosach pył z popieliska i jeszcze płonącą żagiew w ręce
W każdej zagrodzie słychać twój głos
przekonujesz wszystkich, że słowo winno uświęcać środki
krzyczysz, krzyczysz, krzyczysz
poranne, południowe, wieczorne kazania
błyski krwawych oczu i wszystko cichnie
jeszcze tylko echo powraca na wietrze
jeszcze tylko słychać trzask zamykanych wrót
Przykładasz ucho do każdej ściany
sprawdzasz często czy insekty nie drążą
betonowych zapór
sprawdzasz często czy Opatrzność
już przechodzi na twoją stronę
Ziemia nie stygnie, chociaż krew wsiąkła w ziemię
od linii horyzontu powietrze gęstnieje
przestrzeń ścina się jak gotowane jajko
rzeka roztopionego metalu płynie do twych stóp
spójrz, co zostało z ołtarza pośród hałd śmieci
wiatr znika za twoimi plecami naginając
ostatnie zielone drzewo za zakrętem
Ja zastygam w kamień u twych stóp
twardnieję w walce dla twojej walki
jestem przy tobie, oddycham skalnym oddechem
Wierzysz, że scenę, na której stoisz
zbudowano przed wiekami
Wierzysz, że wszyscy przyszli tu
składać ci pokłony, że nigdy nie odetną ci
drogi ucieczki, że całując dłoń
nie pochwycą ręki
W złożonej ofierze unicestwiłeś kolory
zabity sen zmartwychwstał na jedną chwilę
aby się o tym przekonać
grzech wyciągnął dłonie z wypalonej gliny
jak spojrzenia wyklętych ludzi
Nie wyrosną złote ziarna
nie wyrośnie radosny chleb
nic nie powstanie z twoich żył
Obce błękitnookie dzieci
będą pilnować purpurowych róż
zasadzonych wcześniej czy później na twoim grobie
by przekwitły i zwiędły w spokoju
by pamięć o tobie odeszła na zawsze
>>>

W grudniową pochmurną noc
młode jabłonie w równych szeregach
czernią się na śniegu
wąskie pnie i krzaczaste korony tworzą aleje
oddalające się ze swoją perspektywą aż do granicy snu
zmanierowane myśli wchodzą w te szpalery
i podpalają drzewa jak zapałki
po pożarze sad wygląda jak cmentarz wojskowy
zimowa noc wyłania się przed ostatnim szeregiem krzyży
kosmiczna muzyka mroźnego wiatru
potrąca kikuty wystające z ziemi,
miecie gałki oczne jak śnieg
wibracyjny poszum wydobywa się z rozkładających się
liści i krecich ciał

>>>

Ja: jestem tylko własnością samego siebie
nikt nie jest w stanie odebrać mi wolności na
dłużej
Oni: to schizofrenik trzeba mu pomóc
My: Świat dąży do dobra
abyśmy przetrwali niezbędne jest zachowywanie
praw człowieka
Oni: trzeba ich izolować
to niebezpieczeństwo dla naszych komunistycznych
racji
My: szczęście jest tak blisko jak nigdy nie
przypuszczaliśmy
miłość i twórczość nas łączy reszta nie podzieli
On: moda na szaleństwa zagroziła światu
pracować we śnie, kto to widział
wspomnicie moje słowa to się nie utrzyma
My: pomagamy drugim podnieść się, gdy upadają
po chwili za to zapalają nam w nocy światło prawdy
zmagamy się z sobą, lecz nikt nie ginie
przegrany szuka sukcesu w zwycięstwie
wszystkich
rozmawiamy ze sobą
panują wyłącznie prywatne idee, myśli i słowa
Powstaje żywa ziemska komuna

>>>

* Słoneczny brzeg naprzeciw *
Słoneczny brzeg naprzeciw osaczył mnie zewsząd
pośród nocy okrążył mnie tysiącem świateł
W pustym akademickim pokoiku na ulicy Dobrego Pasterza
widzę jak na horyzoncie przesuwają się płonące oczy
tysiące zawstydzonych oczu
W innym zakątku Krakowa dolatuje odgłos
umierającego w jazgocie systemu
Ktoś włączył telewizor za ścianą i rozsiadł się przed nim wygodnie
a mój prześladowca znikł w ciemnościach za szybą
wytężam wzrok, lecz widzę tylko
wieże kroczące na Wzgórzach Krzesławickich
i ludzkie sumienia czuwające długo w noc, jak dusze świętych
niemogące w tym kraju oderwać się od ziemi
a może świętość oplotła korzeniami kamienie w podziemiach historii
Przysuwam twarz do chłodnej szyby
nareszcie jestem sam, zasłużyłem na to
nareszcie staram się dostrzec własny słoneczny brzeg
otrzeć łzę biednemu mojemu bratu
Ludzie przychodzą i odchodzą,
złe słowa unoszą się długo w zatrutym powietrzu
ich wspaniałe domy partii jak zamki
wznoszą się na skałach nad tą rzeką
lecz to tylko ty wypełniasz całą przestrzeń
więc pozwól otrzeć tę łzę
Wzgórze wawelskie zawsze pozwala patrzeć daleko,

ale czy ponad historią?
stanę na nim, będę młodszy, chociaż o jeden rok
nie będę się już dziwił, dlaczego mój wzrok zamiera

wymierzony w kochane twarze
nie będę się już dziwił, że ona chciała być ze mną
Słoneczny brzeg osaczył mnie w nowej pułapce
przede mną w błyskach piorunów osiedla Nowej Huty,
za mną w półmroku Sukiennice
Słoneczny brzeg osaczył mnie wewnątrz

>>>

Czy trzeba stracić nadzieję, żeby przyszło zwycięstwo

by skorzystać znów z tej łaski

Zamknięci w sobie krzyczą w tłumie

jakiż dziwny to kraj

jakiż marny wysiłek by ochronić swój dom

śmiejesz się widząc jak gubią się w interesach przegranych

jak gospodarze oczekujący jałmużny

samobójcy w najszczęśliwszym dniu

zamknięci w sobie na zawsze

już nie ma komu powiedzieć: „jestem wolny”

chociaż reguły wolności wymyślono w paleolicie

Patrzą ciągle w niebo zachmurzone

nie chcą odwrócić wzroku na chwilę by obejrzeć

jak po umęczonej twarzy płyną łzy, łzy znów

I znów jak ojcowie są niewinni

i idą tracić nadzieję

gdy jeszcze jeden plan upadł

Nie dają się pochwycić w gorącą sieć

nie dają zamrozić swojego serca

O tak! Złamią to głupie konwencjonalne słowo „wolny”

i potkną o leżący w pyle drogi jedyny kamień węgielny

>>>

Z początkiem maja zakończyła się ulewa

lecz krople deszczu jeszcze teraz

spadają z wysokiego dachu na blaszany parapet

W tej części miasta pozostało tylko kilku ludzi

reszta poszła zatknąć drzewce sztandaru

aby stało się osią świata

Wstałem od stołu aby chcąc wyłączyć radio

w ostatnim ludzkim odruchu

przed chwilą gdy się przebudziłem

uwalniając z jej dziecięcego uścisku

ty powitałeś mnie jak obcy

jeszcze nie wiem czy wstało nowe pomiędzy nami

zrozumiałem, że ktoś tu nie ma racji, ale kto ?

Ze wstydem wyciągnąłem rękę przed siebie

lecz ty już nie nazwałeś mnie moim imieniem

po chwili wahania nareszcie pojąłem

po której jestem stronie swojego własnego życia

ocenę która jest słoneczną pozostawiam innym

Będą zastanawiać się nad śladami słów proroka

w partyjnej prasie lub podziemnej bibule

Spadające strugi wody zmywają gorące uniesienie

politycznych nocy i asfalt staje się czystym lustrem

zamiast twarzy odbijającym krew przyszłych bohaterów

Lecz nie wiem wciąż, który oddech zadecydował

a może przyśpieszone bicie serca w zatłoczonym autobusie

odtworzona manifestacja z upalnych majowych dni

sprzed dwudziestu lat która miała być deklaracją sumienia

wczoraj rozważałem sprawę internacjonalnej wędrówki za chlebem

potrafię dziś uwierzyć że jestem częścią jakiegoś słowa

nawet teraz gdy nie muska rozwiany czerwony sztandar

mojej zmęczonej twarzy

Gdy powracałem z piekła do nieba znowu stwierdziłem

że droga nie prowadzi pod górę a wyboistość

na którą tak liczyłem pozostała dla niego

( i ) Zabrał mi resztę mojej racji gdy rzekł – z mojego

punktu widzenia, co nie znaczy, że zza szyby tramwaju

lub zza szyby szczecińskiego fiata ewentualnie ze szczytu kurhanu,

czyściec jest ostatecznym spełnieniem i gorączka

dyskotekowej nocy jest ogniem prawdziwie ostatecznym –

gdy później wychodzę w deszcz.

Ta odwieczna zieleń wcale nie jest dobrym tłem dla czerwieni

tło wszelkich słów w momencie zatrzymania jest błękitne

Mierząc swoją prawdę powiedziałem nieopatrznie

– niech wszystko co niszczy ten kraj przemieni się w dobro,

a ty jakbym to nie ja był wyznawcą starożytnych dogmatów

zbudziłeś mnie w majowy poranek słowami których wciąż nie znam

Ja tak chciałem się zatrzymać wreszcie

w pamięci mając obraz dopełnienia

teraz pozostało mi już tylko czekać

lecz tam gdzie z tobą

nie spotkam jej już nigdy

>>>

*Agłaja*

Nie mogłem doprowadzić swojej twarzy do płaczu

gdy patrzyłem na roześmianą gębę chłopca

który nabrał do mnie szacunku starając się o twoją rękę

nie wiedział co wyraża moje oblicze

nie wiedział co jego oblicze przynosi dla mnie

nie zgadł i on że uskarżam się na swoje zdrowie

Gdy jestem całkiem sam pokazuję palcem

na swoje chore części ciała i na to czego dotknąć nie można

a budzi się co rano w sumieniu z epilepsją

jako niewykarmiona umierającą część narodu

trzymam się za brzuch i taką samą spuchniętą gazetę

Głośno wyraziłem swoje myśli [nie raz za głośno]

kto za mnie tego żałuje

poniewierają mnie najbardziej wtedy gdy są

uczciwymi komunistami i tak bliscy swoich ideałów

a gdy przestają się mną interesować zaraz stwierdzam

że tylko mnie nie ima się zaraza

wczoraj podawali w radio że udzielono mi pomocy

Teraz gdy patrzę na zdjęcie dziewczyny, która

umarła równo sto pięćdziesiąt lat temu

i widzę jej śliczną schizofreniczną dla systemu twarz

pod nią koronkową białą bluzkę a nad nią kapelusz

przypominam sobie wreszcie to imię – Agłaja

w drobnej ręce trzyma parasol osłaniając się przed

słońcem rewolucji

przypominam sobie wszystkich zabitych i rannych

bojowników o wolność

[..więc teraz proszę cię mój kuzynie bądź mi wrogiem..]

U nas ludzi zorganizowano w trzymilionowy tłum osobników

niosących przez kraj zawał serca dla każdego

[wpadających do wyschniętej studni]

Ja nie potrzebuję pierwszej pomocy ale proszę

zrób sztuczne oddychanie mojemu ojcu

Wczoraj pozwoliłem zakochać się w sobie

jednemu chłopcu i dwu dziewczynom

[dlaczego ja ich nie pokochałem?]

uporczywie przekonywałem ich jednym bezsensownym spojrzeniem

by stali się takimi samymi jak wódz zboczeńcami

Kiedyś gdy wolność dla obojga rodziła sie za ścianą

dotykałem końcem wilgotnego języka słodkiego ramienia kochanki

Mężczyźni z tego baru którzy nie rozumieli polityki

współistnienia natarczywie narzucali mi się cały wieczór

Z tych kilku kart cyganka ułożyła mi daleką drogę

i wizję mnóstwa pieniędzy do wydania

popchnęła mnie tam, lecz zawróciłem

więc wy szukajcie moich pieniędzy

Ale czego chcecie ode mnie, ale czego chcecie

nie jestem młotem ani kowadłem

sierp to wcale nie ja

ani cyrkiel ani węgielnica

Czy mam zwracać się do was po imieniu

ale ja nie towarzysz, ja nie towarzysz

czy mam otworzyć dla was sklep by każdy z was

odczekując trochę w kolejce mógł kupić sobie niezależność

Macie rację ale to właścicielem jej jest wujek z siwą brodą

i z długą siwą czupryną – nie wy

kto mu wydał zaświadczenie że był prawym człowiekiem

tego jeszcze nie wiadomo

wiadomo że wy go nie macie

Mnie wystarcza ta wolność którą mam z jej oczu

z jej papierowych spojrzeń pomiędzy mężczyzną a kobietą

[Kończąc] Pozdrawiam na drogę wspomnienia

[i ty teraz pomyślałeś że to list]

kocham wyraz twarzy chłopca z plakatu i boję się że wszystko

zniknie na zawsze jeżeli coś się nie wydarzy

Gdy znów dotknę palcami twojej twarzy

[po raz pierwszy powiedziałem to głośno]

>>>

Oni są przekonani do swoich barw

twoje rady wzywają do walki

ich kaznodzieja potwierdza pewność racji

unosząc pięści nad głową

ale dlaczego ten ślad uderzenia

stał się na twym policzku czerwony

jeżeli pomylisz się następnym razem

i powiesz białe zamiast czerwone

zostanie ci już tylko ostatnia szansa

będziesz mógł powiedzieć jeszcze

czerwone zamiast białe

gdy nie będziesz mógł zrzucić

swego kryzysu na karb opatrzności

nie pozwolą ci publicznie przyznać się

że jesteś najwyższym kapłanem jakiejś cuchnącej sprawy

Był tu dzisiaj człowiek,

który potrafi dojść do czegoś

i wie na czym polega zwycięstwo

wygłosił jakiś sąd na temat tęczy

która wstaje po burzy

przemykał się pod kościelnym murem

by móc zdążyć na partyjne zebranie

ale zrobiło się już bardzo późno

i wstąpił tutaj bo noc zakryła wszelkie kolory i cienie,

odczekał do świtu i odszedł z uśmiechem

czy ktoś taki mnie uratuje przed klęską

radość to nadzieja

>>>

Maj jest tylko dniem

w roku mej samotności

maj jest tylko w białą ramę

oprawnym zachwytem

maj jest tylko pejzażem

po horyzontu kres zielonym

W moim oknie biel dziewiczych sadów

tak smutne rozpięte między ramami okien

sady, sady, sady kwitnące bezgrzesznie

nadzieje mojego ojca na złotolśniące zapachy

Maj jest tylko wesołym grajkiem

stadem łaciatych mleczarni

rozrzuconych w gąszczu traw

te ciemne bryły cerują ziemię z mozołem

natchnęły mnie kiedyś białkiem

bym mógł je dziś oglądać

z perspektywy innej formy białka

[biel spada z nieba

na kwiecistym śniegu]

odchodzi zachwyt niebanalny

bezkształtny bezdźwięczny

bezparkowo bezwagarowo

płynę oceanem siniejących mgieł

płynę wytężam wzrok

kształty kontury zarys ust

po szczęście zamówić brzęczące

gaduły na urodzaj

W majowym słońcu płowieje świat

a majem rozkwita powoli dusza

dusza roztargniona

muzyka na skrzydłach i płatkach śniegu

chwila wspaniałego nastroju

muzyka na ustach

jak rosa rozbłyska w trawie

wiosenne sprawy zmęczonych głów

opadają jak zmory wbijające szpony

w misternie tkaną sieć z nitek dmuchawców

wewnątrz opuchniętych mózgów

maj z powielanym nastrojem wyczekiwania

spokój wisi kropelkami rosy

na płatkach jabłoni

pachnącej nadzieją konwalii

spokój nadchodzi jak wiatr rozmarzony

tymczasem w moim pokoju

maj z zapachem życia Olimpu

i ambrozja w słowach

>>>

Pędziłem sam

kamienistą stromą drogą

głową w dół

z rzęsami na plecach

ze łzami w oczach

zobaczyłem siebie na szalonym koniu

porwał mnie pęd w siebie

przyjemność spadania którą mam

od wieków przez dziada mego ojca

jeszcze ze stepów

Okrągłym sercem toczyłem na dół

całą swą radość

młodość pozwala wspiąć się w górę

i młodość pozwala runąć w przepaść

padając jak płatki śniegu

za drżenie nóg za mokre czoło

rozwiał mi chwilą wiatr włosy

Czym zachwyca nas wszechświat pędzący

na zewnątrz każdą chwilą

gdy przyjemnością jest nam pęd wichru

niewidzialnych rumaków spadających

jak zwiastuny śmierci na trawę drzew

w pędzie zespolony z kawałkiem metalu

uciekałem przed spalinami

omijałem sprawy ludzi

każdy włos szydził na wietrze

z kurnych chat przebiegających mi drogę

nie dałem zepchnąć się z mego rumaka

ściana spokoju została rozdarta

strzałą mej głowy

pędziłem na złamanie smutku

zgubiłem chandrę w przestrzeni

stanąłem na drżącej ziemi

z bijącym sercem

wśród pustych dni dzień siódmy

dzień spadania

dzień horyzontu

dzień spadania

>>>

W upalnych minutach letnich dni

przekłada słońce ludzkie przekładańce

spocone karki zwisają w trawach

w zwałach tłuszczu perlą się snoby

przybywa wolnych miast

podobni rybom łykamy piach

na rożnach wakacji w milionach aut

w płytkich bajorkach wilgocąc czas

wymiastowieni nadzieją spokoju

znajdujący zwierzchnika pod ziarnkiem piasku

tłoczą się na plażach i pustyniach

a skwar dojrzewa w ziarnach zbóż

a złote bochny chylą głowy spieczone

w oceanie żniw płynącym całym kołysaniem

wibracją horyzontu rozlega się dźwięk

przeszywający łan to kosa i kamień

przepiórka i kombajn

jak wcześniej budząca cisza

zawieszony pod sklepieniem przecierpliwiony

w spiekocie wypala się płowieje ptak

samotny tryl

czas zawsze tak samo płynie płynie płynie

czy chłód czy smutek czy nuda czy skwar

patrzymy w słońce jak w fatamorganę

i drży świat w powietrznej nieznośności

sumienia wysychają serca

stygną

w cieniu

[że chore serce zabito

rytmem życia

że

życia

rytm

zabija]

>>>

Tęsknota za wysokością jest czystym pragnieniem

młodość zrównoważona nie istnieje

samotne pustelnia czeka ciągle

pustynia wrażeń kamiennych

zdrowe własne zmysły nawiedza

dzięki marzeniom gorzkim

czekaniu na chwilę uniesienia

dostrzegam me schody do nieba

z liści łopianu do stratosfery

wytwór wyobłoczonej fantazji

pasionej na hal wyżynach

mdłego ziela długiego jak spaghetti

mającej dość

trwając pajęczyną w smętnym oknie bezczasu

zamiast spojrzeń mam wschód

zamiast spojrzeń mam zachód słońca

czekanie na chwilę radości wstępowania

jest wstęgą łączącą zgrzybiałych starców

z ich nastoletnimi ciałami

>>>

Pamiętam go jak wyruszał na wojnę

idąc pomiędzy ludzi

nie był stary ale miał już dość

usiedli obok siebie po latach

ich miłość odeszła od nich

ludzie patrzyli zadowoleni

lecz słowa które nareszcie przypłynęły

nie niosły niczego wartościowego

Bolesny dzień który przyszedł za wcześnie

ona zjawiła się tu o złej porze

owoc miłości zrobaczywiał na początku lata

U nas możesz zdrzemnąć się po obiedzie

kładąc się w poprzek drogi – przyjdź

Byłaś gałęzią kwitnącej wiśni

na którą nie spadł deszcz moich łez

rozkwitałaś wesoło i spokojnie

rozkwitałaś dla mnie – pogodnie

Potem poznałem że jestem wężem wielkiej sprawy

i powiedziałewm –

nie zaśpiewamy sobie tak bardzo znanych piosenek

nie dotkniemy siebie zdecydowanie

nie wiem co dla ciebie jest dobre i potrzebne

nie potrzebuję twych spraw

mam dość swoich

nie błądzę po twoich drogach

moje są jeszcze niepoznane

Nie jestem pewien sensu i prawdy

tak jak tego że idziesz właśnie przede mną

gdy zatrzymasz zatrzaskujące się

na niebie stalowe wrota

wpłyną za tobą roje białych motyli

dusze twoich bliskich i kochanych

tu krzykliwe mewy krążą nad wzburzonym oceanem

białe rozrzucone na wietrze

zwiastun burzy ich już nie doścignie

choć jego koń wyskoczy grzmotem spoza chmur

wicher nadyma swe policzki

żagle stają się syte przestrzeni

żyły masztów napinają się z wysiłku

twoje okręty płyną przez wrota niebieskie

>>>

Gdy nagle znajdziesz się sam w pustym domu

stając w oknie wyjrzysz na mokre podwórko

zdarzy się czasem że zamkniesz oczy

Gdy nagle ustanie drżenie rąk

ponure obrazy przyniesione z własnej ojczyzny

do własnego domu

ustąpią ze swych starych miejsc

jakiś przypadek da ci uwierzyć w część pamięci

którą nazywasz człowiekiem

Cisza odsłoni choćby w najmroczniejszej nocy

twego wnętrza

dwa nieba osłaniające zenit i dno

jakaś piosenka w radio narzuca się natrętnie

i nie daje spokoju

wtedy ona przychodzi

wyciąga ręce które zarzuca ci na szyję

i przyciska swoją głowę do twojej piersi

chce coś powiedzieć

lecz słychać twój głos

kocham cię potrzebuję cię

jeszcze przez chwilę przytuleni do siebie

zaglądacie sobie w oczy

i wtedy ten refren nabiera sensu

i teraz już żaden komunikat nie jest w stanie

zamącić wiary i radości

Gdy otwierasz oczy dostrzegasz jak

nagle ustaje deszcz

ulatują złowróżbne myśli i słowa

przestrzeń wypełnia się szeptami aniołów

>>>

Ręka młodego malarza posuwa się nad płótnem

leżącym na podłodze

Jego pędzel pozostawia duże jasne plamy

miłość przepływa przez żywe ciało

między jego krańcami

przenika przez niepokój i rozpływa się w powietrzu

tworząc słoneczną mgiełkę

Ciało posuwa się za nią

jak światło wpada w ciemność

pomaga ślepcem dotykając duszy

kolory obrazu poruszają się płyną

kochają się

W marzeniach stają się autoportretem

>>>

1978

Stanąłeś przed nią jak nowy bohater

i otrzymałeś piekący policzek

jeszcze teraz czujesz to uderzenie

Postaraj się to zrozumieć

gdy będziesz wracał z daleka do swojego domu

Stworzyłeś dla niej najwspanialszą

scenę świata

lecz wszystkie palce po spektaklu

skierowane były w dół

Napisałeś kilka książek i podpisałeś – „Wieszcz”

potrząsnąłeś od wewnątrz generacją

odsłoniłeś wady i wzmocniłeś się uprzedzeniem

opracowałeś planowy rozwój planów

jako pierwszy wystartowałeś na orbitę

całkiem demokratycznie

a wszystko to zaraz po wyjściu z lasu

Dlaczego więc ta grupa dzieci szydzi z ciebie

dlaczego ci starcy uśmiechają się

i wskazują na ciebie palcami ?

Teraz będąc bardzo doświadczonym człowiekiem

godzisz materializm z wiarą w Chrystusa

zobacz jak daleko już doszedłeś mając

przed oczami tylko swój interes

Dlaczego twoja dziewczyna unika twojego spojrzenia

a przyjaciele spalili twój dom

przez całe życie pilnowałeś snu tych panien które

odpowiadają za nitkę życia

wpatrując się z białego kamienia w jeden punkt

Policzek drży ci nerwowo gdy widzisz

jak jedna z sióstr wznosi powoli swoją dłoń

chcąc nagłym ruchem przeciąć nić w przebudzeniu

Tak już czas idziesz poprzeć swoją kandydaturę

na bohatera

>>>

Siedząc na brzegu wygnania

czekam na to co wynurzy się

z Chaosu

podziwiam spadające pierwotne błyskawice

historii

czuję się jak osoba

nieprzydatna do niczego

a jednocześnie stwórca

ja obserwator słupnik

pierwotne błyski wypełniają mnie

jeźdzcy apokalipsy zapalają horyzont

anioł stoi obok

z zapalonym mieczem

>>>

Niesiesz ogień w ciemnościach

słyszysz całkiem wyraźnie ciszę

to pusty pokój w wynajętej twojej samotności

podszedłeś z ogniem do okna

i nagle zrozumiałeś jedno

już nie wiesz jakim słowem

nazwać to co wewnątrz i to co na zewnątrz

próbuje zmienić się w prometejską ideę

Jak przed kolejną próbą

z rezygnacją trzymasz w górze zapaloną zapałkę

już nie wiesz czy będziesz miał szansę odwrotu

gdy wszystko się spełni do cna

gdy zapanuje wielki dzień i wielka noc

nazwać, nazwać chociaż to co wewnątrz

(cóż oprócz ciszy pozostanie)

>>>

Gdy powróciłem z tej długiej podróży

pod znajome drzwi

stałem chwilę oparty o poręcz schodów

po których wbiegałem codziennie

przez dziesiątki lat

gdy byliśmy razem

gdy pełni pragnień

traciliśmy wspólne chwile

jak niespodziewane pieniądze

Ta głupia miłość dała nam przecież coś

coś co przetrwało rozstanie

długo czekaliśmy na siebie

na krawędzi nienawiści

nie wypaliliśmy się jednak

w swoim niepokoju

rozbudzone marzenia oświetlały na drogi

Jestem znów przed twymi drzwiami

cóż rozpoczniemy wraz

cóż zakończymy po latach

czy przekroczyć ten próg jak kiedyś

z bukietem wątpliwości

nieoczekujący niczego od życia

>>>

Sen przychodzi

jak kobieta odwraca się w łóżku twarzą do mnie

dotyka policzka

sen przychodzi

z wierzbowych polnych dróg

z ceglanego labiryntu starych fabryk

z zagrody i z nocnej zmiany

pozwala się poznać

w chwili ostatniej przed śmiercią zmysłów

przegradza strumień światła

spadający na ciało z rozdartych chmur

strumień światła towarzyszący pośród rzeczy

i ludzi tworzących sprzęty osobistego użycia

strumień eksponującego i osłaniającego światła

tworzący warunki dla ekspansji cierpienia

Sen wychyla się z tła

jeśli jest ludzki jakże by zapanował

nad ludzką indywidualnością każdej myśli

a może jest boski ?

na pewno na pewno

jest mój i twój

właśnie teraz nareszcie

>>>

Czy miejsca ci brak

że tak rozpychasz się łokciami

Czy straciłeś już wszelką nadzieję

że patrzysz tak obojętnie

nie przekonujesz już nikogo

do własnych poglądów

co z tobą bracie

Jeszcze wczoraj namówiłeś mnie

na kilka pochwał twego systemu wartości

w który dzisiaj sam wątpisz

pochwały tylko powtarzasz bez końca

jakby to miało jakiś sens

Oni już mają swojego bohatera

a my kreujemy męczenników

tylko na jeden dzień

oddajemy swoją wolność przeznaczeniu

wierzymy w formę lecz co to da

Czy już wizja twych najlepszych dni

tak owładnęła tobą

że poniechałeś całkiem walki

a może jasny anioł wskazał ci

jak masz czekaniem wypełnić

tych kilka ostatnich chwil

Sobie samemu odbierasz prywatne opinie

lecz zawsze znajdzie się w pobliżu

choćby jeden sędzia, choćby jeden uzdrowiciel

twoje słowa lub milczenie mogą okazać się

całkiem bez znaczenia

Czekałeś na to przez 20 lat

nie mogłeś zasnąć żadnej nocy

tysiące bezsennych nocy

zabijanie ostatnich przyjaciół

twoje szczęście nie pozwoliło się

wyhamować na twojej drodze

pomimo twoich wysiłków

wszystko musiało nastąpić

Sobie samemu odbierasz szept

śmiejesz się jak szaleniec

domagasz się sądu

gdzie byś go odnalazł

gdyby wszyscy byli po twojej stronie

>>>

Ile to już lat przeskakujesz z kamienia na kamień

zeskakujesz ze stopnia na stopień

jak linoskoczek nad przepaścią

idziesz krok za krokiem

podczas gdy horyzont gdzieś się rozmywa

i tak trudno ci dotrzeć tam gdzie chcesz

próbujesz odważnie zdobywać świat

a czasem znów zatrzymujesz się na długo

i stoisz pośrodku drogi w zamyśleniu

Krople muzyki spadają z głuchym łoskotem

na dno pustego serca, rozlega się echo samotności

jedyne co posiadasz dla siebie to tylko

ten odwieczny wewnętrzny zew

Podczas popołudniowej drzemki olśnił cię

nowy metafizyczny system

zbudowałeś swoje zdanie i żyłeś zdrów

przez noc aż po kolejny świt

pojawiająca się nad ranem krytyka

dosięgła ciebie samego

twoja droga załamała się w kolejnym zakręcie dziejów

Wpatrujesz się długo w kochaną twarz

otaczasz ramionami swojego przyjaciela

dyskutujesz z uczniami nad kuflem piwa

i nagle przypadkowa osoba

jakiś prawicowy katolik lub lewicowy spekulant

odbiera ci resztę światła

oddajesz je sam w zamian otrzymując jedynie życzliwość

Wszystko przez te przypadki wzniosłości

których szukasz wciąż

w swoim własnym wnętrzu

>>>

Mówiłeś, że dałbyś tak wiele

że wymieniłbyś połowę swojego życia

za jedną cichą noc, która zakryłaby

twoje wielkie pragnienie

Mówiłeś, że chciałbyś w niebieskich oczach

przeglądnąć się jak w jeziorze

i pójść zaraz potem dalej w swoją stronę

by znowu czekać wśród kamieni na swoją kolej

Mówiłeś, że odzyskałbyś siłę

i popatrzył przed siebie jak prorok

gdyby ta noc niespodziewanie nadeszła

mówiłeś, że na pewno odmieniłaby

twoje oblicza lecz nie porzuciłbyś drogi

Ja pamiętam, nie odszedłeś o świcie

nie chciałeś niczego dać sobie wydrzeć

krzyczałeś, że odnalazłeś to tylko dla siebie

i musisz tu pozostać bo tu twoja nadzieja

i tu zacne spelnienie

ona odwróciła się za siebie by popatrzeć

jak silny kiedyś byłeś

>>>

Jakie masz imię?

Jaki numer piętnuje drzwi twego domu?

Jakie są twoje znaki szczególne?

Czy znów muszę to wszystko rozważać

by móc wyruszyć dalej?

Teraz zwieszam nogi przekładając je przez parapet

siadając w moim oknie

teraz nie jestem już taki skulony w oczekiwaniu

lecz wyprostowany i swobodny

zciszam głos, mróżę oczy

Nie mogę dostrzec doliny

w której wzrastasz w słońcu dla mnie

nigdy jej nie widziałem ale nazwę jej znam na pamięć

Z wysoka dostrzegam przecież więcej niż tylko

dno przepaści

widzę wyraźnie faszystowskie i komunistyczne ślady

pozostawione na drogach i sercach

widzę bezimienną śmierć, męczeństwo bojowników

Nie mogę dostrzec doliny, w której wolna wzrastasz

w słońcu dla mnie

Ojczyzno!

>>>

Płomień, który wznosi się zbyt wysoko

gaśnie jakże szybko

Ślady zostawione na piasku

nikną pod byle pyłem

Ze wzgórz spoglądasz na dolinę swego życia

i nie widzisz w niej nawet siebie

dziś dość wszystkiego już masz

Wyprzedane na targowisku pychy radosne chwile

jednym dobroczynnym gestem rozdane bolesne dni

na ich numizmatycznej wartości

nie poznał się i tak prawie nikt

Powracasz w odwieczną ciemność

by czekać tam na promień wiedzy

Płomień płonie wciąż podsycany przez wiatr

śpiew lecący z nim przez świat, uchwycony nad głową

nagle wybrzmiewa w ustach milionów

W ciszy nad stawem nasłuchujesz przy wieczornym ognisku

melodii dolatującej z przybrzeżnych trzcin rezygnacji

W samo południe zaczynasz śpiewać

razem z zatłoczoną, gwarną ulicą

Leżąc w wysokiej trawie wsłuchany

w tykanie zegarka nad przegubem dłoni

myślisz o śladach na drodze, którą zamierzasz powrócić

do świata dzieciństwa

Pieśnią rozświetlisz ciemności jeżeli będziesz

cały muzyką i tylko wtedy

plomień niwe zgaśnie jak zapałka

>>>

Długa droga wprowadziła cię do tego miasteczka

jak do jednego z wielu, które

się przy niej przyczaiły

Najpierw wygodnym autobusem aż do

pierwszej budki z piwem

potem rozklekotanym samochodem przewożącym

robotników aż do

pierwszego większego miasta

Pozdrawialiśmy dziewczyny stojące przy drodze

machaliśmy rękami do dziewczyn zbliżających się

do nas szyba w szybę

W towarowym furgonie śpiewaliśmy piosenki

których nikt nie słyszał

spod grzywy włosów dostrzegliśmy

dziesiątki kominów strzelających w niebo

dymami kolorowymi jak na koncertach rockowych

Trzęśliśmy się na drewnianej ławeczce

obok przechylających się na zakrętach

beczek z lakierem i klejem

Oddech wydobywał się z naszych organizmów

tak samo jak z organizmu kraju totalnie nieświeży

brudne nasze ręce podróżnych

ściskały krawędzie ławek

tak samo jak ręce więźniów w eszelonach

jadących w nieznane

Każde z punktów na mapie było miejscem urodzenia

każde mogło być miejscem czyjejś śmierci

Wciąż w tym domu samotni

oglądający z korytarza dziesiątki zamkniętych drzwi

Przed wieczorem załadowani na wielką ciężarówkę

pędziliśmy po siniejące mgły, po czerniejące

na wzgórzach lasy, za daniem umykającym coraz szybciej

W oszołomieniu złudzeń, bez racji i szans

przemierzaliśmy kraj szukając swoich dolin i ostańców skalnych

setki kilometrów w kurzu i skwarze, dnie i noce

na królewskich traktach włóczęgów, przekraczający

narodowe rzeki

Na drodze sumienia, na drodze wielkiej bibliotece

na drodze powodzi, na drodze beczce historii,

na drodze prawdy i codzienności, na drodze pękających zapór

Uderzyliśmy w największą tamę swoimi ciałami

jak kamieniami

uderzyliśmy ciężarówkami serc

zaobserwowaliśmy pierwszy wyciek nad głowami

>>>

Na tej pustej szosie stanąłeś twarzą do wiatru

popatrzyłeś w niebieskie oczy swojego nieba

wybijając stopą rytm o gorący asfalt

powróciłeś myślą do tej swojej jedynej dziecięcej miłości

Zanim stanąłeś na szosie spędziłeś lata

na wpatrywaniu się przez otwarte okno

w krajobraz absolutu nocy

spędziłeś młodość na przemierzaniu dolin górskich

zdradzany przez sąsiadów, wytykany palcami

oszukiwany, oszukiwany wciąż za karę

wracałeś jesienią na niziny z zaciśniętymi zębami

aby umierać na progu orlich snów

Teraz już tylko sznur samochodów i rytm

w drgającym powietrzu, teraz tylko spóźniony woźnica,

teraz już tylko spóźniony szept, teraz nikt nie usłyszy

gdy będziesz wołał o pomoc

Zagadka odgadnięta znów przeradza się w kolejne pytanie

stoisz bosy na gorącym asfalcie, wypluty z historii toniesz dziś,

między palce wciska się czarna teraźniejszość,

fale narzuconej wesołości, fale obłędu zbliżają się

w samo południe wiatr zakrywa ci głowę chustą gwieździstego nieba

niebieskie oczy nieba zamknięte

>>>

Zbliżył się do niej by popatrzeć w jej twarz

chciał poznać po wyrazie twarzy czy jeszcze jest jego

nikt nie potrafił przekonać go do czegoś

zdradził się w jakimś klubie ze swej absolutnej pewności

niczego

ona rzeczywiście się już dziś tak nie uśmiecha

szuka innej drogi

ona, która nosi bliskie mu imię modli się

innymi słowami tylko przez niego

a może stara się tylko zapomnieć

Szedł dziś kasztanową aleją jak prorok pełen natchnienia

zagłębiał się w myślach chcąc zrozumieć

nowe słowa uchwycone we śnie, daremnie

przefiltrowane do świadomości nie istniały dla niej

chłodną wodą zmył ich sens tak jak sen

Czy wie, że nie musi udawać samego siebie

czy wie, że nie zmieni spojrzeniem niczego w czegoś

gdy braknie słów, nikt nie pójdzie za nim nawet

gdy zwrócą na niego uwagę, tak samo jak ona

Poczuł jakiś ciężar na swoich kolanach

jakaś ręka objęła go za szyję

ktoś przylgnął do niego swym ciałem

jeszcze raz wyznano mu miłość na odchodne

ona pęłna czegoś

ta która uznała, że jest wolna zatrzymała się w drzwiach

ci, którzy wymachiwali pięścią przesłali pozdrowienia

Wskazującym palcem kreśli w powietrzu nowe przesłanie niczego

wreszcie mówi, że wierzy w zwycięstwo

zwycięstwo, zwycięstwo, spełnienie, błogosławieństwo

wieczny pokój za śmierć bohatera

ręka wznosząca się w geście zaproszenia

wszyscy, którzy go otaczają są niemi

Ona znów stoi obok niego okazując spokój i obojętność

choć nie rozumie nadal nic z jego przesłań

ma w sobie coś: inną dojrzalszą wiarę

znikł z jej warg kpiący uśmieszek

czeka znów na spragnione spojrzenia

rozbudzona nową gorączką miłości

Przesłania tymczasem zapalają świat, tak jak chciał

na gruzach siebie staje nowy budowniczy

w przymrużonych oczach obserwuje zachodzące słońce niczego

obejmuje wzrokiem wielką kamienną płytę słońca

czerwieniejącą nad wzgórzem

czegoś mu brakczegoś od niej chce

ciepła

>>>

Mój cierpiący antyczny brat zaopatrzył się na długą drogę

zacisnął w zębach miedzianą monetę

i rzucił się wpław

Kiedyś z krakowskiej galerii wyszedł płonący mężczyzna

podał mi rękę i rzekł

spójrz na mnie – tylko zwęglone ciało może się na coś przydać

gdy opuszczasz progi rodzinnego domu

Jeden z dawnych znajomych rodziny

nie mówił nigdy nic ale wszędzie gdzie się pojawił

dawał świadectwo swojej drogi dźwigając

na swych plecach ogromny jak dżungla drewniany symbol

własnej śmierci

Dziasiaj zacząłem się rozglądać za odpowiednim

sumbolem mojego przejścia

zobaczyłem w Bramie Floriańskiej

swoją matkę i swoją łzę

wielką jak konfesjonał

>>>

Wewnątrz mojego dnia potrafię dostrzec puste miejsce

oni wiozą mnie tam gdzie chcę lecz omijają mój cel

czekam spokojnie, uczę się spojrzeń od nowa

by znów zapomnieć by zacząć jeszcze raz

Wewnątrz wielkiego miasta już nie potrafię się zgubić

obelgi na każdym kroku są moją mapą

każdy pozbywa się swoich obelg w publicznych miejscach

nie tak znów daleko od swojego domu

Walczę z tłumem o okruchy wolności

sprzedałem wczoraj jakieś śmieci które były moim życiem

dorobiłem się niezłego kapitału jak na początek

zakupiłem cukierek wypełniony zdradą i cierpieniem

owinięty w błyszczący papierek systemu

Gdybym jeszcze pochwalił ich stałbym się na pewno

przedmiotem uwielbienia

podnosząc się z posłania śmierci uderzyłem głową

w niski pułap historii

Przeglądnęłaś się w moim źródle

pocieszyłaś swoje odbicie łagodnie falujące w ciszy

– nie pozostaniemy tu na zawsze

– dotknij mnie jeszcze zanim odejdę

czarna toń zmącona wchłonęła twoje drugie ja

na przerażenie było za późno na wstyd w sam raz

Wewnątrz mojego dnia jest puste miejsce

oni kołyszą moje sumienie w takt nieskończonej muzyki

jeszcze wolno drga struna która wydała wysoki ton

kiedy zamilknie wreszcie na zawsze

Ponoć tanio można kupić samego siebie

szkoda tylko że pieniędzy jeszcze nie wymyślił nikt

Zabłysnąć jak gwiazda choć raz a potem skryć się

choćby w cieniu kamienia zła

przesunąć wargami po jej policzku a potem zniknąć

w burzy oceanu

takich rad mi udzielono by podsycić desperację wyrzutka

Wewnątrz wielkich dni jestem na drodze

dni muzyki i słów rozpoznawalnych, słów dla rozbitków

Siostry i bracia nie zasłaniają uszu tak jak oni

droga biegnie od przyczyny do skutku, droga zgubiona przez rozum

podniebne wędrówki w sercu miasta są takie zwykłe

Jestem wielkim wędrowcem stojąc samotnie

w zaułku tuż przed północą otoczony czarnymi oknami

zatrzymuję się by przepuścić pędzący w ścianę

więzienia sen

wielka wędrówka zaczyna i kończy się w duszy

Mój ukochany poświęcam ci wszystkie swoje sprawy,

których natłok nie będzie ci przeszkodą w destrukcji

do której zmierzasz – twój powrót zaskoczył mnie

chcesz złożyć swój podpis pod moim krwawym przesłaniem

ty jesteś stworzona do rewolucji nie tak jak ja

moja zgarbiona sylwetka samotna na tle tłumu

jak Quasimodo na szczycie miasta uruchamiam dzwon

Witaj druhu przypadków, witaj wariacie, witaj aniele

twoja gwiazda w konstelacji narodu którego nie ma

twoja gwiazda w ekspansji wszechświata w leśnym źródle

krwawe bandaże powiewają na drzewcach przypadków

czy to możliwe aby można było zatrzymać ich dzień

Twoje czoło jest dla mnie tablicą

przywołam dla ciebie prawdę mocą twych sił

obelgi poniosę dalej nad brzeg rzeki tam mnie oni nie znajdą

>>>

Leżę w wannie pełnej wody i piany

zanurzony we stygnącą od trzech godzin wodę

wokół głowy mam aureolę pływających włosów i mydlin

zastanawiam się nad nowym sposobem ukrzyżowania Chrystusa

odkąd wstąpiłem do partii

prawie słyszę jak umiera na Rakowieckiej

W wyobraźni nie wiem dlaczego mam drogę

w której pyle odciskają się ślady wielu bosych stóp

moja egzekutywa powoli zaczyna dyktować warunki

zanurzam się w wodzie nie szukając tam wstydu

Jestem odurzony cierpieniami mojego gatunku

nie znajduję w wodzie ukojenia

szukam celu snując się wewnątrz dwuznacznych pojęć

włócząc się w cieniu półprawd

dusząc się na dnie wanny

nie ufam odkupieniu

Chciałbym uwierzyć że w jakiejś walce jest miejsce dla mnie

chciałbym powiedzieć jej że jestem wojownikiem

chłód nie udzieli mi rozgrzeszenia chłód mnie nie wybawi

choć czuję go jak muzykę nie złożę mu hołdu

nie uwierzę że może sam w sobie być jakimś celem

Słucham jak w radio piosenkarz uśmierca Chrystus

widziałem jak tacy jak ja kompletnie pijani towarzysze

przykuwali go wczoraj do ściany Pałacu Kultury

jeszcze teraz mam to przed oczami

z wody wysuwają się czyjeś ręce

pochwycony za nadgarstki czuję nagle jak

pomiędzy moje kości pomiędzy żyły i tętnice

w sam środek ścięgien ktoś wbija olbrzymie gwoździe

dwa stygnące niebieskie ćwieki pełne tęsknoty

przeszywają moje dłonie

trzeźwieję

>>>

Robotnik powracający z pracy

duszący się autobusie zatłoczonym do granic możliwości

Stara otyła kobieta, która stanęła na ulicy Grodzkiej w Krakowie

w kolejce po mięso o wpół do trzeciej nad ranem i to jaka szósta

Pijany mężczyzna, który wyszedł po pracy z tarnowskiej fabryki

przewrócił się i zasnął na torach kolejowych

Dwudziestoletnia dziewczyna dźwigająca na ramieniu roczne dziecko

i niosąca w drugiej ręce siatkę z książkami

Czternastoletni chuligan bity po meczu „Wisły”

milicyjną pałką po plecach i rękach

Schizofreniczny wieśniak kłaniający się wszystkim samochodom

przejeżdżającym po międzynarodowej trasie koło Brzeska

Grupa dziewczyn śpiewających religijne pieśni

w wagonie restauracyjnym na trasie Częstochowa-Łódź Kaliska

Dziesięciomilionowy Polak wpadający w szał przed telewizorem

po strzale Deyny w czasie meczu piłkarskiego Polski z Argentyną

Stary stukilowy wrocławianin zgorszony prawie wszystkim

mówiący dziewczynie z naprzeciwka w obcisłych dżinsach i rozpiętej bluzce:

„jak ci nie wstyd”

Młody człowiek ze spuszczoną głową oczekujący na autobus linii 119 w Krakowie

i już przeszło godzinę wpatrujący się w wielką czerwoną planszę na skwerze

obo Teatru „Stu”

upstrzoną symbolami i emblematami,

w tym humorystycznym napisem o treści:

„PZPR PARTIA NARODU”

Moje życie jest jak moje połatane spodnie

pełne codziennych niespodzianek

>>>

Tocząc się wolno przez własny kraj

słyszysz tysiącletnie echo życia narodu

głosy wędrowców, którzy kiedyś poili konie w tym źródle

szczęk zbroi rycerzy niosących na drzewcach sztandary

krzyk orła zrywającego się z gniazda na skale

Tocząc się wolno przez własny kraj

widzisz przestrzeń szerokich równin

ziemię w którą wsiąkła przed chwilą czerwona krew

sprawdzasz czy aby tobie jeszcze pulsuje ona w żyłach

Toczysz się wolno przez własny kraj

chcesz odnaleźć kogoś bliskiego

ludzie wsiadają do pociągów by wyruszyć tam

gdzie czeka na nich miłośc, gdzie czeka nadzieja

Toczysz się wolno przez własny kraj

na ziemi leży wiara i honor

pamiętasz o czymś co nazywa się domem

o czymś co jest celem wędrowców:

własny kraj

>>>

Patrzyłem kiedyś na twarze mężczyzny i kobiety

przeklinających siebie,

z wściekłością skaczących sobie do oczu

nie słyszałem ich okrzyków, gdyż zasłoniłem swoje uszy dłońmi

Jesteś dziś przy mnie

ja mężczyzna mówię do ciebie kobiety

zasłaniasz mi oczy rękami

ja mężczyzna mówię do ciebie kobiety

po raz pierwszy –

kocham cię

>>>

Siostro mojego pustego serca

czy wiesz coś o prostej śmierci

w snach i w pamięci nie pozostało już nic

jeszcze wczoraj potrafiłem coś odnaleźć w swoim przeznaczeniu

jeszcze wczoraj patrzyłem na profil jej twarzy

na mieniące się na niej uśmiechy,

depresje, zdarte złudzenia i ból

Dziś na Mlecznej Drodze policzkuję Chrystusa

dziś pragnę umrzeć pod jednym z mostów nie z żalu

lecz z głodu

>>>

Nadzwyczaj chłodne lato przyniósł jubileuszowy rok

w strugach zimnego deszczu niczym nieokryty

zmuszony byłem stać na betonowym cokole

mazurskiego kanału

obok pijanych przemokniętych szesnastolatków,

którzy dla zgrywy darli swoje koszule w strzępy

uderzony znienacka w jakimś porcie kląłem długo w noc

chociaż dobrze wiedziałem, że nie ostatni to cios

a kogóż mogłem zapytać od czego tak szumi mi w

głowie i dlaczego tak kołysze się świat

milicjanta?

przecież wówczas patrzyłem podejrzliwie w każdą

zmącona wodę

W wielkim poszukiwaniu, pogoni i ucieczce

trząsłem się miarowo setki smutnych godzin

w pociągach pośród tysiąca smutnych ludzi

przemierzając kraj z południa na północ,

ze wschodu na zachód

Umierałem i rodziłem się na nowo na każdej stacyjce,

w każdym mieście, nad każdym jeziorem

od czasu do czasu poiłem swoje serce

w najmniejszym źródełku chłodnej radości

odchodząc mówiłem – takiej jak ty nie spotkam już więcej

przeskakiwałem kałuże i odwracałem się jeszcze raz

żeby usłyszeć jak szepcze Ostateczny Koniec:

„czy uczciłeś tak naprawdę to święto?”

żeby zbudzić myśli wciąż po tej samej stronie

czy to w sudeckiej kotlinie, czy na małej stacyjce

kolejowej na Pomorzu, czy pod Kościołem Mariackim

zziębnięty słuchałem jak grają mi na pożegnanie

przemoczony modliłem się zasłyszanymi słowami:

„och siostro może już nie zobaczysz mnie więcej,

zostawiam ci szansę i winowajcę”

>>>

Jak powiew czerwcowego upału

przychodzisz tu w środku zimy do studenckiego pokoju

Sprawiasz, że odwracam się nagle za siebie

by spojrzeć na ciebie

Wchodząc z latem zatrzaskujesz siarczysty mróz za sobą

Patrząc na ciebie widzę topniejący zeszłoroczny śnieg

i siebie wychodzącego w czerwonej kurtce

z domu innej samotności

schodzącego ostrożnie w dół śliską ulicą Uroczą

przechodzącego przez tory kolejowe prowadzące do Zakopanego

przeskakującego kałuże na przystanku tramwajowym

na łagiewnickiej pętli

wbiegającego na schody Uniwersytetu

patrzącego znudzonym wzrokiem przez zabytkowe okno

na szalejące Planty

na zieleniący się od początku kasztanowiec

Widzę cię stojącego w epicentrum autobusowej sprzeczki

toczonej w narzeczu suahili

pełnego wzniosłych myśli w Restauracji „Żywiec”

nawołującego do buntu na cokole bohatera

wypełniającego jakieś rubryki wyrokami sądów ostatecznych

płynącego przez jezioro rożnowskie z mieczem nad głową

nad brzegiem mazurskiego kanału znajdującego metalowy guzik

wyskakującego z morza we wrześniowy dzień

wchodzącego do pokoju w jakimś akademiku

patrzącego na odwracającego się od stołu młodego mężczyznę

Wyciągam z tylnej kieszeni spodni

wymięty kolejowy bilet z lipcową datą

którego nie wykupiłem nawet, bo nie miałem za co

i podaję mu

W koszmarnym śnie ciągle czyhasz na kogoś

i przemykasz się w ciemnościach z nożem w dłoni

W bezsenną noc decydujesz się na morderstwo

>>>

Już teraz wiem, że to nie twoje życie ukryje się w moim

tajemny znak pozwolił mi to zrozumieć

otrzymałem go od jeziora, gdy pierwszą miłością karmiłaś mnie

Burze gwałtownie próbowały złamać nasz prywatny nastrój

fale ognia uderzały o nasz brzeg

a my byliśmy na dnie spokoju, choć to trwało kilka dni

W ciemności i we mgle odkryliśmy nowy ląd

nie bacząc jaki okaże się dla nas

wiedzieliśmy, że nawet na złej ziemi, żadne z nas

nie zapłakałoby i tak

Ten twój dom od którego uciekasz

ta samotność której nie musisz szukać, zawsze jest pod ręką

ta twoja droga, która przecięła moja drogę

wyboista droga przecięła drogę krętą

wierzyliśmy że można nimi gdzieś dojść

Tanie wino dopijane w plastykowym kubku

pastylki dla zaspokojenia twojego drugiego ja

dymiące ognisko ze starych szmat

wszyscy oni fałszywie śpiewający hymn rewolucji

Powiedziałem, daj mi rękę pomimo skrupułów

niech cały niepokój przeniknie na zewnątrz

choćby na krótką chwilę

przecież nie twoje życie ukryje się w moim.

>>>

Jestem przedstawicielem

zdrowej młodej socjalistycznej generacji

inspirowany zmianami systemu wychowawczego

a także częściowo własnymi myślami

stoję właśnie po tych wszystkich latach

na zewnętrznym parapecie okna na czternastym piętrze

obserwuję ruchliwą ulicę gdzieś na samym dole

zastanawiam się jak bardzo wyprzedzam swoją epokę

zawsze odważny wciąż słaby sprawdzam samego siebie

w prawej kieszeni kurtki mam pisemne potwierdzenie

właściwego systemu wartości dla Młodego Polaka

lewą mam wolną na wypadek gdybym odnalazł wreszcie

swój dowód osobisty i książeczkę wojskową

wcale nie czuję się zamknięty w stalowych konstrukcjach wieżowców

nie działają na mnie destrukcyjnie

ani potoki smrodliwych samochodów ani wielkie miejskie aglomeracje

mam czystą spokojną duszę i zielono-niebieską wiejską wyobraźnię

echa letnich burz płyną ku mnie na falach odległych horyzontów

powtarzające się groźne pomruki

utrwalane są na trzęsawiskach podświadomości

z każdym dniem nawet w słoneczny niedzielny poranek

zbudowany z czarnych chmur nie daję się strawić przez system

widzę wręcz ponury koniec tej egzystencjalnej epoki

ja nie mam tych problemów z przetrwaniem

patrzę na Godność i Sprawiedliwość

które jak i ja przewieszają piętro wyżej nogi przez parapet

nie wiem tylko czy z odwiecznej przekory nie dziwię się nawet temu

w moim kraju młody ohapowiec który nagle

poczuje w sobie coś co inni nazywają sercem

zamyka się w ustępie i wiesza na pasku od spodni

a ja stoję ze swoim solipsyzmem w politycznych rękawiczkach

i już od dłuższej chwili patrzę sobie spokojnie

na roje słowiańskich ciał krzątających się tam w dole pode mną

wymyślam dla siebie ciekawe pseudonimy,

fantazyjne kształty orderów, treści nekrologów

widzę jak ogromne białe marginesy otaczają wąskie trotuary

na których zapisywane są bezsensowne czarne znaki interpunkcyjne

podobno biel jest skażona obłędem

chociaż przemawiam do siebie z jej krawędzi

jestem jednak przy zdrowych zmysłach

o krok od prawdziwej akceptacji

życia poza systemem

>>>

Jak to się mogło stać

że już dziś mówię do siebie ty

że na mojej dwudziestoletniej głowie tyle siwych włosów

że ludzie odebrali mi wszystkie moje cele

że przywłaszczyli sobie całą moją nadzieję

na darmo szukam już żywych wokół siebie

nie widzę życia w figurach woskowych aniołów

strzegących niby moich coraz to innych postaci

Jak to się mogło stać

że przeżyłem prawie cały wiek sam

że nie umiem nic

że zachwycam się byle czym

że prawda mnie wypluła

że zwierzęta mnie opuściły

że dzieci zrezygnowały ze mnie

że społeczeństwo mnie odepchnęło

Jak można będąc nastolatkiem myśleć tyle o śmierci

stojąc w miejscu obserwować potworności

na wiecach na szosach na stadionach

w zarządzone święta

Jak to się mogło stać

że przestałem cenić pieniądz

że nie wiem teraz ile mam do wzięcia

a ile mogę jeszcze podarować

Czy żeglarze wielkich oceanów powinni

brodzić w płytkich nurtach górskich strumieni

być może jednak powinni

Jak to się dzieje

że tonę w asfalcie nie mogąc zrobić jednego kroku

Jak to się mogło stać

że mimo wszystko nie potrafię

dotrzeć suchą stopą na drugi brzeg

Jak mogłem dopuścić do tego wszystkiego

wiem że dziś pozostało mi już tylko

to pisanie nocą po murach miasta

pełnego ograniczeń

>>>

Już teraz wiem – powiedziałem

to nie twoje życie ukryje się w moim

tajemniczy znak pozwolił mi to zrozumieć

burze gwałtownie złamały ten głupi nastrój

gdy pierwszą miłością mnie karmiłaś

a fale jeziora znienacka uderzyły o nasz brzeg

razem znaleźliśmy się na dnie spokoju

choć to trwało jedno popołudnie

odkryliśmy nowy ląd w ciemności i we mgle

nie dbając o wylane łzy

Od jakiego domu uciekasz – spytałem

czy jest taka samotność, której nie musisz szukać?

czy wiesz to na pewno?

Wszystkie drogi przecinają się tam gdzieś

nawet tak kręte i wyboiste jak nasze

obok których popijaliśmy wino z plastykowych kubków

a narkotyk zaspokajał twoje drugie ja

przy dymiącym ognisku ze starych szmat

wszystkie boże dzieci śpiewały tego lata

hymn rodzącej się rewolucji

Podałaś mi rękę mimo skrupułów

twój niepokój przeniknął na zewnątrz

to tylko na jedną chwilę – powiedziałem

i wymieniłem ciebie na tajemniczy znak

który sobie uroiłem

>>>

Zadowolony syty po niedzielnym obiedzie

usiadłem z papierosem wygodnie w fotelu

relaksowałem się rozważając najbłahsze sprawy

zanurzając je w to cudowne popołudnie

stare dobre drogi pamięci otworzyły się dla mnie

wolne pod mrużącym oko letnim słońcem

marzenia poprowadziły mnie tamtędy do ukochanej i przyjaciół

a później, gdy myśli krążyły zmęczone

już tylko wokół własnej mej głowy

porwał mnie w siebie prawdziwy sen

i oto znalazłem się w pokoju jasnym pełnym rozkoszy

w cudownym uroczym miejscu pełnym drogich złoconych

sprzętów i obrazów na kolorowych ścianach

znów przyszli do mnie znajomi

tak blisko przynosząc swe twarze

a także ci, których chyba znam

postacie dziwne poczęły mnie otaczać

wchodząc przez setki drzwi

pośród przemówień, recytacji, rozmów i bełkotliwego hałasu

otworzyłem drzwi zamknięte dotąd i wszedłem do innego pokoju

zacząłem szybką wędrówkę po nieznanym mieszkaniu

przenosząc się pomiędzy coraz to inne ściany

w coraz to inne wnętrza

kolory ich zmieniały się a nastroje tężały z czasem

jasność migotała przechodząc z szarości w inną

szarość tak szybko szybko

patrzyłem cierpiałem patrzyłem śmiałem się

patrzyłem bałem się a potem byłem dumny

szalałem a zaraz potem czułem smak szczęścia, wąchałem pogardę

znalazłem się nad wielką czarną rzeką u stóp ołtarza

potem znów pośród dzikich zwierząt w hali w tysięcznym tłumie

potem pośród kłębiących się w ekstazie nagich kobiecych ciał

zobaczyłem larwę na ustach Giocondy

przeżyłem śmierć w cichej topieli

zbliżyłem się do wielkiego stołu konferencyjnego

wyłożonego zielonym suknem, przy którego

przeciwległym końcu siedział Breżniew

białe myszki biegły od niego do mnie

pomyślałem wówczas – gdzież ona jest?

Ojczyzna!

śmiertelnie przestraszyłem się w jakimś polskim lesie

w środku kolejnego pokoju stało jedno drzewo

a wokół niego leżało na podłodze pełno igliwia

w czerwonej klatce palił się ogień, który poczułem

na swoich skroniach

wędrując przebiegając widziałem ludzi chwytających

się za krtań, gdy usiłowałem spojrzeć im w oczy

ludzi przecież skądś znanych

zatrzymałem się na sekundę by zamknąć oczy nabrać tchu

z czasem zwolniłem tempa biegu napełniony zwycięstwem

znudzony obojętnie patrzyłem gryząc jabłko na to

jak ukochana zdradzała mnie z kimś podobnym do mnie

dwie szpile z napisami Geniusz i Idiota wbite

w plastykowy mózg na stole potrąciłem dla zabawy

rozkołysały się jak wahadła

i nagle upadłem na kolana niespodziewanie

na pewno niewyczerpany pełen żalu

niespodziewanie oszukany ze łzami w oczach

dostrzegłem na posadzce żelazne kolucho kamiennej pokrywy

dotknąłem go ująłem w dłoń

poczułem się bardzo dziwnie

zacząłem podnosić zimną pokrywę

ogarnęło mnie znów szaleństwo przyjemności

moja pierś moje genitalia omal nie eksplodowały

gdy wieko znalazło się już w górze wsunąłem głowę

w czarny kwadrat i spojrzałem w dół

w wytryskującą smugami ciemność gdzieś z samego dna

czysta czerń wystrzeliła na złote ściany

i nagle przeżyłem kataklizm lęku

otrzymawszy cios umarłej rzeczywistości

przerażony dostrzegłem potwora na dnie kosmicznego lochu

widok nieokreślonego stwora przebił moją świadomość

jego uśmiechnięta twarz i spojrzenie prosto na mnie

wzbudziły we mnie miliony dreszczy, które przeszyły

mnie jak stalowe igły

porążając jak prąd

zbudziłem się i otworzyłem oczy

usłyszałem –

mamusiu ja szukam smoczka pod łóżkiem

zabierz mnie z tego żyrandola

na chodź tu wreszcie marznę cały goły

czy pan chce ze mną sympatyzować

idzie zbliża się jaka wspaniała

dzień dobry czy pan mnie zna, ja znałam pańskiego dziadka

kochany koniu twoje kopyta dotykają moich ust

mamo on umarł dziś po południu

>>>

Pamiętam kartę, która wygrała dla mnie śmierć

ty śmiałaś się wtedy wesoło

ja zmrożony spojrzałem daleko ponad wzgórza

to ty do tej pory byłaś potencjalną samobójczynią

czy pamiętasz słowa, które rzucałaś na wiatr

czy pamiętasz jak zabarwiałaś swój wewnętrzny świat

przyjmując mnie jak kolejną dawkę

rozwiane nasze włosy, żar ognisk, błyszczące oczy

i te drzwi ciągle dla nas wszystkich zamknięte

i te sny pełne niespodzianek, pełne nadziei

i ten strach przed nadciągającą burzą ze wschodu

Gdy uwierzyliśmy w tą złą kartę zaśpiewaliśmy

piosenkę o ostatnim już lecie

gdy krew nam w żyłach rytmem dała znak,

że świt nad jeziorem się budzi, powiedziałem:

spójrz moja samobójczyni trzeba wyruszać

przed siebie po raz ostatni

opuścić ten świat graczy i samobójców

>>>

Unoszę się na powierzchni rzeki

na falach, które mnie podtrzymują

leżąc na plecach zakładam ręce za głowę

by mieć coś w rodzaju poduszki

patrząc się przed siebie widzę jak czubki butów

to wynurzają się to znikają w wodzie

torując mi drogę w dół rzeki

gdy minąłem Tyniec w kolejnym zakolu pojawił się Kraków

moje odświętne ubranie nie przemokło jeszcze

ale Wisła je zbrudziła

Widzę już jak żelaznym mostem z hukiem

przejeżdża tramwaj z bezwstydnym numerem

jakieś dzieci biegną brzegiem i coś krzyczą do mnie

przestrzegłem ich

przecież nie kroczę z podniesioną głową

lecz sunę w dole mając z lewej i z prawej obłok

tak ta dziura w chmurach to moja głowa

w tym miejscu burzy się nawet ta spokojna rzeka

Wszystkie stare miasta osuwają się nad sam brzeg

aby zaglądnąć mi w oczy i płaczą

Jakieś szumowiny zbierają się u moich butów

nad własnym brzuchem widzę,

że to okruchy betonowych zapór i tam

Tuż przed Warszawą stwierdziłem

że czuję się jak kochanek wszystkich topielic

a nie mąż tej rzeki

to czego mogłem się spodziewać

stało się właśnie tu

ktoś zaczął trącać mnie wielkim drągiem

usiłując doholować do brzegu

jaki to wstyd – krzyczeli ludzie z Mostu Poniatowskiego

trzeba z nim coś zrobić

to się nie mieści w głowie

wyciągnijcie tego skurwysyna

przecież on sobie z nas kpi

nas chodzących po ziemi

>>>

Już teraz wiem – powiedziałem

to nie twoje życie ukryje się w moim

tajemniczy znak pozwolił mi to zrozumieć

burze gwałtownie złamały ten głupi nastrój

gdy pierwszą miłością mnie karmiłaś

a fale jeziora znienacka uderzyły o nasz brzeg

razem znaleźliśmy się na dnie spokoju

choć to trwało jedno popołudnie

odkryliśmy nowy ląd w ciemności i we mgle

nie dbając o wylane łzy

Od jakiego domu uciekasz – spytałem

czy jest taka samotność której nie musisz szukać ?

czy wiesz to na pewno ?

Wszystkie drogi przecinają się tam gdzieś

nawet tak kręte i wyboiste jak nasze

obok których popijaliśmy wino z plastykowych kubków

a papieros zaspokajał twoje drugie ja

przy dymiącym ognisku ze starych szmat

wszystkie boże dzieci śpiewały tego lata

hymn rodzącej się rewolucji

Podałaś mi rękę mimo skrupułów

twój niepokój przeniknął na zewnątrz

to tylko na jedną chwilę – powiedziałem

i wymieniłem ciebie na tajemniczy znak

który sobie uroiłem

niespodziewany przypływ uczuć

>>>

Zgasł nagle świetlny punkt

na granicy zamglonego horyzontu

i nawet nie dostrzegłeś kiedy

patrzysz teraz tam i rozglądasz się wokół

pusto wszędzie, nie ma nic za wyjątkiem niepokoju

oprócz ciemności nie pozostało już nic

chcą ci zabrać nawet to krótkie życie

chcą ci zabrać nawet to wątłe sumienie

nie chcesz szukać odpowiedzi na ich głupie pytania

nie akceptujesz ich podpowiedzi

z walki ojców pozostały popioły prawd

spalone serca i stratowany łan dorodnego zboża

ty ze środka swej bitwy nie wymkniesz się

chyłkiem o zmierzchu

ale i tak nazwą cię zdrajcą

nie patrz w stronę łysych komunistów

czekaj na śmierć z zamkniętymi oczami

walcz w ciemności

>>>

1977

Krople deszczu spłynęły

po szybie mojego jedynego okna

zobaczyłem jak tam za nim w dolinie

smutny w oparach socjalizmu

spokojnie drzemie stary Kraków

Oto obcy wschodni wiatr z deszczem

chłoszczą stare mury

niepewność wisi ciemną chmurą

nad tysiącami głów opuszczonych na pierś

i nawet wróbel i jaskółka pod okapem

czują, że przeżyły tysiąc lat

czują, że życie zakończą swe

niebawem w szarości

Szum deszczu w upadłej ciszy

tonie głęboko w mojej duszy

jak w pustym dzbanie dzwonią

krople goryczy spadające na dno samotności

wewnętrzny świat stygnie

a miasto zamienia się w bazaltowy głaz

I choć wiem, że jutro wyruszę znowu z Podgórza

z karabinem słowa w kierunku Śródmieścia

potoczę się jak kamień w kierunku rzeki

przekroczę Rubikon epoki

wystrzelę, potrące kamień

pociągnę za sobą lawinę

kwiatów, ptaków, wojowników

>>>

* Wrześniowy dzień *

Zbudziłem się we wrześniowy pogodny dzień

ująłem głowę w dłonie

za oknem małe i duże sprawy już tonęły

w świetlistym powietrzu

odsunąłem nogą rozrzucone ubranie

składając jednocześnie w całość porozrywane myśli

spiker w radio właśnie dobijał moje marzenia

kolejna noc strasznie je pokaleczyła

kolejny dzień zaczynał się dla nikogo

człowiek na koniu przejechał topolową drogą

stara kobieta wciąż żywa znów przyszła na wzgórze

Wyczuwając pulsowanie w skroniach

radio i krew dały mi do zrozumienia, że system już pracuje

Moje minuty ciszy trwały wciąż nadal

rzuciłem zbędne myśli w kierunku kubła na śmieci

zdemaskowałem fałszywe słowa szacunku

odczyściłem je, jeszcze mogą się przydać

wiatr poruszył firankę, szyby kredensu zadzwoniły o siebie

kat z prasy pojawił się w lustrze obok mojej twarzy

spojrzeliśmy na siebie i umknął przestraszony moją dojrzałością

cofnął się w tył pokoju

z mojego lęko pozostal ledwo cień

dotknalem jeszcza raz swojej głowy

zegar ze srebrnym wahadłem zatrzymał się

zobaczyłem siebie wędrującego za trędowatym

Wrześniowe dni są jak zwykle bardzo upalne

wzbudzają tumany kurzu na przegranych polnych drogach

jak co roku przeglądnąłem się we wrześniowym niebie

na krawędzi wspomnienia popatrzyłem w przepaść

gdzieś na jej dnie dostrzegłem czołgi pełzające po

podłodze w moim pokoju i jej zdjęcie oprawione w

plastykowe ramki

podniosłem to zdjęcie z kanionu i ustawiłem na stoliku

jej uśmiech wybawił mnie

od nadciągających Niemców

>>>

We wrześniowym niebie przeglądamy się cierpiąc siebie

wczorajsze dni urastają do rozmiaru łańcuchów górskich

dzisiejsze spływają z nich rzekami

Wspomnienia nad brzegiem przepaści dzielącej łóżko od podłogi

Zatrzaskuje się wielka księga

w tej właśnie chwili podnoszę jej zdjęcie oprawione

w plastykowe ramki

zdjęcie, które wysunęło się spod łóżka

tak to wszystko przychodzi właśnie wtedy gdy już nie masz nic

wszystko przychodzi z historycznych snów nad ranem

jej uśmiech ze szkolnych lat uśmierza każdy ból

jej uśmiech pozwala zatrzymać się na krawędzi historii

jej uśmiech ze szkolnych lat pozwala przetrwać minuty ciszy państwa

Wahadło zegara rusza powoli

>>>

* Dzieci w kalejdoskopie *

Dzieci ptaki dzieci kwiaty

obracają się w politycznym kalejdoskopie dorosłych

czekają całymi grupami siedząc w dziwacznych strojach

na barierach mostów w wielkich miastach świata

pod murami Jerycha lub Kremla

czasem w pasiastych przebraniach udają robotników

pomiędzy błyskotliwymi racjami stanu

Te nierozumne siły witalne są tylko tłem

dla pustej rycerskiej zbroi

która z przyłbicą dawno niekryjącą już twarzy

z wzniesionym mieczem prze wciąż naprzód

na obrazie socjalizacyjnych epok

potykając się tylko czasem o zmumifikowane trupy

tolerancyjnych starców

W podwórzach szkół i przedszkoli

systemy filozoficzne porozkładane są w formie

babek z piasku lub wielkich piaskowych zamków

pod wieczór i w tym świecie zaczynają się pojawiać kontrowersje

z maleńkich wojskowych zabawek wysiadają wtedy

maleńcy żołnierze i jak mrówki po maleńkich

stópkach i chudych nóżkach

wdrapują się na fartuszki dzieciom

a one zapatrzone w ten kolorowy kalejdoskop

dotknięte historią dorosłych

padają jak strute rybitwy na brzeg

więdną jak rośliny od radioaktywnych pyłów epoki

w taki sposób wkraczają w uliczny gwar z cichego podwórka

tak naprawdę umierają ich sny

dzieci obłoki zaglądają w szkliste oczy szyb i kałuż

niektóre deprawując się dążą w dół

inne osłaniają Słońce przed widokiem Ziemi

>>>

Wy młodzi nic nie jesteście warci

tylu was błądzi bez celu

wy młodzi burzycie nasze świątynie

niepotrzebnie zjadacie nasz chleb

nie jesteście wszyscy godni

naszej mądrości i dobroci

My zawsze szliśmy pod górę

i zawsze zdobywaliśmy szczyt

teraz dumnie mieszkamy

w swoich jednorodzinnych domkach

maluchami na ósmą jedziemy

co dzień pod te same drzwi

Przeklinajcie dni bez pieniędzy

tak jak my a zwyciężycie

bądźcie bogaci dla bogatych

mądrzy dla mądrych

kochajcie nawet narzuconych nauczycieli

zwyciężycie tak jak my

Hej, czy słyszeliście te słowa

gdy nogi nasze tak obojętnie

kołysały się przewieszone przez poręcz mostu

gdy z tym tłumem pędzili na polityczny festyn

hej, czy dostrzegliście w swych chłodnych spojrzeniach

że nie mieli nic dla siebie

goniąc po darmowy kufel piwa

błyskają w słońcu szkiełkami

pozłacanych pamiątkowych podarowanych zegarków

strzyżeni pędzeni pętani

porykujący w pierwszomajowym redyku

>>>

*Chwila i miejsce – Kajdany *

Siedzę na wielkim kamieniu

patrzę na rozpostartą u stóp wzgórza zieloną dolinę

fajne miasteczka ukryte w kępach drzew

zdradzające się czerwienią dachów

trafiającej do mnie na fali szarego smogu

patrzę spokojnie na nieduże rzeki przecinające równinę

powietrze drży w upalne przedpołudnie

mrużąc oczy dostrzegam granicę lasu na horyzoncie

we wsiach i miasteczkach sterczące wieże kościołów

Tak piękna jest Polska w kilka godzin po wschodzie słońca

oparty jedną ręką o brzozę rozmyślam o radościach i kłopotach

tak mi sielsko i dobrze tutaj

rozpościeram ręce na długość łańcucha

łączącego moje kajdany

chcę objąć rękami cały mój kraj

>>>

*Przekleństwa*

Zza jednej ściany dolatują mnie przekleństwa

dochodzę do wniosku, że sąsiedzi nie są zdrajcami

Druga ściana sprzedaje mi płacz

zawiedzionej dziewczyny

mam pewność, że to nie donosicielka

Zastanawiam się, jakie są moje cele

co wzbudza we mnie szczery śmiech

ufam, że nie jest nią cela na Montelupich

Wykrzyczałem swój gniew w łazience

lecz nadal nie znajduję sensu życia

Wsłuchałem się w radiowe doniesienia ze świata

które przekazał nam sowiecki satelita

dobrze że ktoś jeszcze broni moich interesów

przed tą nachalną fortuną – pomyślałem

Teraz słyszę karcianą kłótnię

teraz mnie ciśnie się na język przekleństwo

przechodzące gdzieś z samej głębi zniewolenia

w tysiącach powtórzeń w tysiącach brzmień

które chciałbym nucić niemocy

Zwymyślałbym cię od dziwek lecz jesteś matką

lecz się nie godzi

lecz słyszę płacz dziewczyny

chcę być sprawiedliwy

lecz muszę znaleźć

choćby jednego towarzysza

Rzuciłbym się z pięściami na tych sutenerów

lecz czy mam bezcześcić groby

czy mam policzkować przodków

czy wystarczy mi odwagi

Jakże się wstydzę tej miłości

moim spowiednikiem jest szpicel

moim powiernikiem policjant

pozwól wypłakać mi się w rękaw świtu

ocierasz mi pianę z kącików ust,

które milkną nad ranem

>>>

Od dawna wymierzone odległości

Ponad krótkimi ulicami i piętrowymi domami

wznoszą się wysokie drzewa

i dwie zegarowe wieże kościołów

jak w każde niedzielne popołudnie

małymi kroczkami suną znajomi ludzie

ojciec z matką pod rękę spaceruje

idą spokojni – patrzcie jesteśmy tu

Wszystkie od dawna wymierzone odległości

od dawna skrócone kroki

posuwają się jednak z każdą chwilą

zatrzymują swego synka przy sobie

poprawiają mu jego biały kołnierzyk

patrzcie, już doszliśmy dotąd

Młodzi mijają starszych idących parami

zginając się w ukłonach

przechodzą krótki most na rzece

mają czyste buty i wymyte uszy

wymierzają dla siebie kilka dobrych lat

wspólne ścieżki na wiele niedzielnych spacerów

w popołudnia wyryte w kamieniu

>>>

*Potrzebuję słonecznych promieni*

Potrzebuję słonecznych promieni

dla mojego życia

tylko ciemność pozostała wokół

potrzebuję słodkiego owocu

dla swoich młodych ust

tylko goryczą karmią mnie gazety

idę drogą pustą aleją

niosąc samotnie własne cierpienie

czerwone sztandary jak przydrożne drzewa

chcę zrzucić z pleców tych kilka kamieni

idei fałszywych jak góry

lub zabrać prawdziwe kamienie ze wszystkich pól

gdy kiedyś przegrodzę nimi

wielką burzliwą rzekę wspomnień

zbuduję dobry dom

dla moich i twoich dzieci

stoję skryty za załomem muru

lecz słońce rzuca mój cień

na twoją jasną drogę

pragnę słonecznych promieni

dla wilgotnych moich traw

pragnę blasku księżyca

bym przemyśleć mógł to jeszcze raz

jak zacząć budowlę prawdy

>>>

*Zgubiłem swe młode serce*

Kiedyż to? kiedy?

zgubiłem swe młode serce

odwiedzając co dzień

twoje wąwozy i grabowe skarpy

jakbym stamtąd nigdy już nie powrócił

żywy

jeszcze wczoraj urządzałem tam

swoje bitwy i pościgi

Gdy patrzę z wysoka

czy widzę ciebie taką jak dawniej

czy wydaje mi się że

nic się nie zmieniło

ty dawałaś mi miejsce

tak dzikie i tajemnicze

gdzie pośród drzew nie biegł

żaden ważny handlowy trakt

gdy jakiś pan i jakaś pani nieostrożnie

dotykali mojej dziecięcej duszy

byłaś dla mnie ucieczką

a gdy rozpoczynałem

wielkie polowanie z przyjaciółmi

dawałaś mi wspaniałe okropne zmęczenie

tak chciałbym jeszcze raz powrócić

zabłocony ze swym psem

pod wieczór do domu

i oczekiwać czarnych chmur

zwiastujących burzę

a potem spływał lekki wiosenny deszczyk

i mogłem wiele razy zasypiać

nie myśląc o innym kraju

zatrzymaj mnie dla siebie

w mojej pieśni

zatrzymam cię w sercu

mojej pamięci

>>>

* Zakwitnę tylko dla ciebie *

Nie wypędzam cię

z moich rozłożystych pagórków

które są lepsze niż biodra

twojej dziewczyny

nie zabieram ci zapachu

mojej księżycowej nocy

nie zapomnę nigdy co uczyniłeś dla mnie

mój jedyny kochany synu

potrafię zakwitnąć tylko dla ciebie

gdy staniesz ostatni raz

pośród moich rozkosznych traw

moje lasy wykarmiły ciebie

moje zioła napoiły ciebie

tutaj byłeś sobą i stawałeś się sobą

więc pamiętaj o tym mój synu

ten który przyszedł przed tobą

powitał mnie

lecz gdy odszedł już nie powrócił

więc pamiętaj o tym mój synu

ten któregom ukochała dał mi tylko ciebie

więc nie odchodź i ty mój synu

jedyne moje młode kochanie

przecież wiesz że straszno mi samej

źli ludzie zabijają moją ciszę

złe drogi prowadzą przez mnie

twoje słowa dolatują tu jak echo

i nie słyszę ich w zgiełku miasta

tracę swoj krajobraz bez ciebie

znikam za własnym horyzontem

>>>

*Tak wiele ścieżek i dróg *

Tak wiele ścieżek i dróg

które deptały moje młode nogi

cienistych lasów wilgotnych łąk

na stokach wzgórz w dolinach rzek

z najwyższych wzgórz patrzyłem na te doliny

obejmowałem wzrokiem całe wioski i miasteczka

kochałem samotnie patrzeć daleko

kochałem w upalne południa

cieszyć się barwą i zapachem

kurz opadał na drogi gdy powracałem

nieśpiesznie każdego wieczoru

powracałem o zmroku wolny i wesoły

Teraz gdy ścieżki trawą zarosły

gdy ptaki śpiewają gdzieś daleko wysoko

i przybyło wygodnych chwil

tam na tych starych wysokich wzgórzach

brakuje nas młodych

>>>

* Coś przemija, coś pozostaje *

Mija rok jak każdy wcześniejszy i późniejszy

śmiało mogę powiedzieć że był czymś nowym

wszystko trwało nadal

w tym samym wymiarze płynęły chwile

wypełnione oczekiwaniem

dziewczyna która zastąpiła ciebie

w ten sam sposób uśmiechała się

zbliżała i oddalała

ja jej pokazałem te sztuczki

po raz pierwszy dla niej

czy ty wiesz że ja ją nazywam teraz

jak dawniej nazywałem ciebie

tylko dla ludzi z zewnątrz

nic się nie zmieniło

i dla mojego drugiego ja

a wszystko jest takie jak bym

wychodził z nocy i powoli

w nią się zanurzał znów

wiem na pewno że coś pozostaje

ale dla kogo wspomnienia są złotem

dla mnie który znam tak niewielu

ludzi pod prawdziwymi ich nazwiskami

coś zatrzymuje się i wiem na pewno

że coś pozostaje

dla mnie którego ni raz nie byłem

jeszcze człowiekiem

>>>

* Ogień *

Ogniska płonęły gdy słońce gasło

na obozowisku pozostawał popiół

ale to było już następnego ranka

cygańskie życie dało mi z siebie okruch

gdy wielkie płomienie rodziły

wielkie straszne cienie

muzyka łączyła się z nami na zawsze

pieśni zabijały niepotrzebne depresje

noc była bardzo blisko

i cisza na skraju lasu

tym lepiej wypadła nocna kąpiel

im bardziej księżycowa była noc

im mniej do zrobienia pozostawało

następnego dnia

wesoło było żyć

nie oczekując kolejnych policzków

wtulonym ukołysanym w bezczasie

patrzeć w wielki ogień wolności

>>>

Wy którym się wydaje

Wy którym wydaje się że

znacie sens wszystkich słów

że wytyczone przez was drogi

prowadzą do celu

patrząc poprzez zmęczone swe oczy

nie widzicie życia które rozkwita

w cieniu waszego słońca

W odwiecznych granicach starego kraju

żyje uczucie i nadzieja

lecz nie w waszych zamkniętych sercach

Wolność która ginęła razem

z tymi którzy znali jej smak

jest słowem którego nie zna wasz świat

Gdy wieczorem rozpoczynacie wielką dyskusję

targacie łańcuch niepewności

niszcząc swoje sumienia

o tak jesteście pewni że ślady

waszych stóp są drogowskazami

ciężko przestraszeni dyktatorzy

o tak słowa są głębokie

lecz nie wy staniecie na dnie

więźniowie obcych złowrogich idei

Młody syn naszego kraju

wypełni treścią wielkie słowa

zrzuci obłudę z zakurzonej twarzy

otworzy drzwi witając się w progu

z wolnością

[zaświeci neon miłości]

>>>

Cześć stary

popatrz, to już tyle lat

patrzymy na siebie z ukosa

Dwadzieścia lat zaglądasz nocą

do moich okien

Swą bladą gębę przekrzywiasz

w milczeniu

jak byś sądził mnie w moim kraju

w którym ty czujesz się jak

przyjezdny turysta

Znamy siebie zbyt dobrze

w swoich kłamstwach kryjemy

czystą prawdę

nawet wtedy gdy chmury

zasłaniają nasze wspólne światło

nawet wtedy gdy próbuję nawiązać

z tobą kontakt

Gdy przychodzisz i odchodzisz

każesz patrzeć wszystkim

w ich własną klepsydrę

w którą uporczywie wlepiają oczy do końca

To już tyle lat jesteś

kamieniem mojej pamięci

jesteś jedynym świadkiem

samotności na tej pustynnej

równinie

>>>

Zabijesz człowieka słowem

jeśli zmrużysz oczy

jego łzy wypłyną

jak krew z serca

powiedz mi

nie jesteś mi potrzebny

wejdź na skałę lub

przetnij żyły

nie chcę mówić

to my to wy

jak wszyscy

ja chcę dłużej żyć

dlaczego mnie nie rozumiesz

przyjacielu

dlaczego mnie zabijasz

dziewczyno

mówię sobie

pójdę i zabiję

lecz brak mi odwagi

bo wiem że to nic

nie zmieni

>>>

Jak trudno jest iść pośród ludzi

jak ciężko jest przyjmować

ciężar ich sądów i pouczeń

żeglarz który samotnie płynie poprzez burze

jest wolny od okrzyków i uśmiechów swoich wrogów

stary włóczęga wędrujący w nocy po górach

wspiera się na wielkim kiju

nie musi głuszyć radości i płaczu

jak trudno jest jest powiedzieć tylko do siebie

coś przeciwko sobie

jak ciężko jest gniew zamienić w spokój

siwy pustelnik jest gorzki i słony

ten żal na którym się wychował

nie zatrzymał się razem z nim

czy na każdej drodze potrzeba burzyć

wielkie przeszkody

jak trudno jest przepłynąć rzekę wpław

jak łatwo jest przejść ponad rwącym nurtem

mostem zbudowanym przez obcych ludzi

we wnętrzu każdego człowieka toczy się walka

którą przyjąć można pośród ludzi

i nie wiadomo kto rozpoczął ją

po raz pierwszy

>>>

*Idziesz zawsze przed mężczyzną *

Jak mam śpiewać

gdy braknie słów

gdy żołnierz przegrywa ostatnią bitwę

nie powraca więcej już

My jesteśmy jak niebo przed burzą

widziałem jak wicher łamał stare drzewa

i wyrywał z ziemi

życie gaśnie bez radości

gdy miłość przegrywa ze snem

masz dość znudzona chlebem

którym być może wykarmisz siebie

i coś jeszcze oprócz ptaków przemijania

to nic że szedłem za tobą

to nic że nie jestem wolny

wiele spraw i dni zasłoniłaś mi kurtyną twarzy

wzbierasz wokół mnie

jak deszcz jak gorzki żal

nie mogę wypluć tego co utkwiło we mnie

chłopcy odeszli i zmienił się świat

powróciłaś razem ze wspomnieniem

gorącego słońca i zapachu trawy

nad wodą stałem wtedy gdy ktoś

poruszył mnie z cicha

och, nie powiedział ni słowa

och, nie nazwał mnie głupcem

nie muszę odpowiadać na głupie pytania

tego który szedł wtedy za tobą

jesteś tą która idzie przed mężczyzną

i myśl ich jest jedna

i moje sprawy stały się twoimi

i nic mi nie pozostało dla siebie

oprócz patrzenia w niebo

zachmurzone

>>>

* Dzień zapowiadał się spokojny *

Dzień zapowiadał się spokojny

po cóż odmówiłem modlitwę

burza nie mogła spaść nagle

chłód nie przeszkadzał nam wcale

gdy przyszliśmy na to samo miejsce

osobno chociaż trzymając się za ręce

czekałem na chwilę w której pokażesz mi

prawdziwą siebie

rzeka nie wzbierała wcale tym razem

lecz poczułem się nią wypełniony

czekałem aż pokażesz mi

prawdziwą siebie

dzień musiał się udać

gdy przed wieloma ludźmi wystąpiliśmy

ty ich zachwyciłaś ja wzruszyłem

tym samym uczuciem

mogliśmy potem spokojnie powrócić

na dawne miejsce w wodospadzie i nawałnicy

lecz po rozmowie z tobą nie było

mi wcale lżej

uznałem że dzień naprawdę był spokojny

chociażnie nie pokazałaś mi

prawdziwej siebie

>>>

Nie poszedłeś to jedyną drogą

Jeśli wiesz powiedz mi

ja także chcę się cieszyć wolnością

jeśli masz daj to mi

gdzie odnalazłeś ją tutaj

Nie okradłeś ludzi

którzy mówią że jedna jest prawda

nie urodziłeś się jako dziecko

gdyż ona matką jest dla nas

Nad brzegami jezior mazurskich

na krawędziach tatrzańskich rozpadlin

szukając siebie w środku lata

wymieniłeś tysiące spojrzeń

słodkich i gorzkich chwil nazbierałeś bez liku

Kochając i nienawidząc szedłeś jednak

wciąż z pustymi rękami

z trzydziestą łatą na spodniach

bez grosza na obiad

bez sznasy na dostatnie życie

odgadłeś jednak wiele zagadek

rozwiązałeś wiele szarad systemu

wydałeś przecież kolejny wyrok

na tych którzy zranili wolność

bo nie poszedłeś

tą jedyną ich prostą drogą

>>>

Ojciec mojego ojca

Gdy byłem małym chłopcem

w zimowy wieczór wtulony w cichy kąt

dowiedziałem się jak ojciec mojego ojca

umierał w pokrwawionych bandażach

uciekając przez lwowskie ulice

sennie snuło się opowiadanie mojej samotnej babki

sennie kleiły się oczy małego samotnego chłopca

Widziałem go wtedy, widziałem wtedy tego bohatera

ominął szansę i hańbę wespół

z bronią na ramieniu przeszedł obok

własnego domu stojącego przy drodze

a potem sen przesłonił wszystko

a potem słońce uśmiercili ich mordercy

a potem mordercy przyszli do naszych domów

Znaleźli u nas czego szukali najlepsi chłopcy z Bawarii

a potem z Rostowa

mój ojciec o tym już dobrze wie

to on mi o tym powiedział,

gdy odprowadzaliśmy na wzgórze jego matkę

Wczoraj usłyszałem jak znowu

wielkim głosem krzyczeliście

chłopcy z obych stepów i miast

nasi przodkowie poznali już wasze znaki

pożoga i śmierć

jeżeli jesteście jeszcze nie dość starzy

chodźcie dziś do nas

znajdziecie i dziś czego szukacie

tak, tak, mój ojciec jeszcze pamięta stare opowiadania

a my nie jesteśmy już dziećmi

mój dziad przeszedł swoja Golgotę,

aby was powitać solą i mieczem

lecz dziś powitań nie będzie

>>>

Wiem że gdzieś jest dolina

którą trudno znaleźć pośród gór

Wiem że gdzieś jest łagodny brzeg morza

gdzie stoisz boso na złotym piasku

a noc opada nań jak deszcz

gdy umiera ostatni promień słońca

w białej szacie unosisz się jak anioł

i płonie wzniesiona pochodnia

nie patrzysz skąd nadciąga burza

i jest gdzieś ślad stopy

odciśniętej pośród małych muszli

i nawet pocałunek na wietrze

nie wyrywa słowa z ust

wiem że zwiastuję ci piorun

który otworzy ciemność nad nami

na białym koniu wykradniemy się

z oddechu wielkiego oceanu

pocwałujemy na falach miłości

>>>

Patrzyłem tego dnia

przez różowe okulary

bo dzień był jasny jak nigdy dotąd

długo męczyłem swoje oczy

wpatrując się w słońce

lecz gdy je zamknąłem

widziałem tak wiele tak wyraźnie

było mi zdumiewająco i olśniewająco

właśnie wtedy byłaś tak daleko

i byłem spokojny o świat

słońce zgasło gdy wszedłem

w ciemny korytarz

i znów musiałem zakładać różowe okulary

bo zobaczyłem ciebie w kwiatach

dawałaś mi do zrozumienia wszystko

o czym marzyłem

gdy tak długo pozostawałaś blisko

prawie mogłem cię dotknąć

nawet bez okularów byłaś cudownie różowa

jak nigdy dotąd

wszystko stało się jednak

na powrót małe i ciężkie

wiele spraw wydało się niepotrzebnych

wszystkiego było brak

próbowałem mówić do ciebie

zatrzymaj się posłuchaj co teraz czujesz

w ciemności

było tak cicho ale chyba

wewnątrz coś wysokiego jak najwyższa góra

następowało było tuż tuż

ktoś nadepnął na mnie

ktoś popchnął mnie w ciemny kąt

ale te czerwone plamy

które gdzieś wewnątrz pozostały

rodziły

słońca

dla ciebie

Ziemio

>>>

Wypadłaś zza rogu czerwonego budynku

wyrwałaś się z moich ramion

opuściłaś koronkową chusteczkę

powiedziałem przepraszam ciebie za twoją krzywdę

nie będę deptał więcej tej białej chusteczki

i odszedłem

a ty nie miałaś w co otrzeć łez

po wdowim rozstaniu

>>>

Łąki soczyste podmokłe

gdzie koń biały nocą stąpał

stawał nad wodą patrzył przed siebie

zanurzył parujące chrapy

w swoim własnym pysku

Koń był tak piękny i cichy jak anioł

tylko żabie lustro

przypomniało mu ciężki dzień

gdy zobaczył własny łeb

Teraz wciągnął powietrze

z wietrzykiem który unosił się na fali

przez czarny jak szkielet wieloryba

drewniany most

przetoczył się horyzontem księżyc

Biały koń westchnął i zniknął we mgle

tylko czas nocy czas ciszy

odmierzały rechotem wszystkie stawy

jak zegarek nocy w trawach wysokich

które chłodną rozkosz sprawiły

twardym kopytom konia gdy szedł umierać

fosforyzowały wskazówki robaczków

a one uwierzyły że są wielkimi gwiazdami

które nawet nie krzyknęły

by ogniem ogniska wyłowić z szuwarów człowieka

mącącego wodę nocy

myślami co są jak błysk ślepi

>>>

*Nad brzegiem jeziora*

Gdy kiedyś o świcie zobaczyłem dziewczynę

która szła brzegiem jeziora

pomyślałem że jest młoda i piękna

Gdy kiedyś szedłem brzegiem jeziora

zobaczyłem że w wodzie odbija się słońce

pomyślałem, że jest młode i piękne

Gdy wieczorem szedłem brzegiem jeziora

myślałem że nawet srebrzysty księżyc

choć tak zimny jak stal i czerń nocnej wody

jest równie młody i piękny

Usiadłem więc na brzegu jeziora

na trawie której soczystość w ciemności

była świeża i zielona

wtedy rosa przypomniała mi chłodne moje łzy

lekki dreszcz wstrząsnął mną

w bezdennej falującej studni jeziora

odbijały się gwiazdy jak dusze świętych zmarłych

nachyliłem się nad wodą

oprócz wielkiego ludzkiego grzechu

zobaczyłem swą pustkę w przestrzeni

obok przebitego serca dziewczyny

dwie płonące gwiazdy rozpaczy

>>>

1976

Pędzące chwile poruszyły czuby drzew

w górach, gdzie hen, hen wysoko

duch swoich pastwisk strzegł

Przestąpiłem próg Ojczyzny

wyfrunąłem jak orzeł ze skał

ochrypłym głosem rozdarłem ciszę chmur

zakołysały się ballady nad dolinami

radość witała nastrojem poranka

śmiech poprzedzał każdy zmierzch

Złożyłem głowę w dłoniach Ojczyzny

pomyślałem, że teraz napiję się

z jej źródła ukojenia i ciszy

by ruszyć na łąki podniebne

Ojczyzny źródło było zatrute

zakołowałem bezradnie spętany zdradą

próbując uchwycić wiatr

>>>

Bluesowa nagość

siniejące na zachodzie słońca

rezygnacje dziecięce

Jeden pan spał w okularach

na kamieniach i miał wizje

biedny był tak jakim stworzył go ojciec

Gdy ojciec odwiedził go w domu

usiadł z nim na progu

zaśpiewali razem piosenkę

by ukoić smutek i ból

prostym śpiewem, prostą melodią

skarżyli się na swój los

We niej było wszystko

piękna dziewczyna i piękny koń

przyjaciele rzekli mu

to taka piękna muzyka

och, śpiewaj, śpiewaj

powtórz to jeszcze raz

i tak stowrzył nagiego bluesa

ze szczerej rezygnacji

>>>

W miasteczku dzwoni dzwon

gdy idziesz samotna pustymi ulicami

kot lub pies przebiega ci czasem drogę

o czym myślisz podnosząc kwiat do ust

czy może cierpisz gdy jesteśmy sami

czy wiesz czym pachnie zieleń pól

zamknięte brązowe drzwi

zasłonięte białe okna

odwrócone szare twarze

zakurzone filetowe bzy

sennie płyniesz w ciszy domów

nie żal ci ludzi

choć kwiatów

nie oddałabyś nikomu

i mnie ich żal

chociaż kwiaty

złożyłem u ich stóp

>>>

Och, biedni ludzie żyją w naszym biednym kraju

dziś widziałem jak z okropnym mozołem

uczyli się śpiewać piosenki

w wielkim skupieni kręgu

tajemnicze miny zakwitły im na twarzach z wysiłku

najstarszy bardzo doświadczony w interpretowaniu tekstu

pokazywał pozostałym młodym jaki wywołać

grymas na twarzy w trakcie otwierania ust

dziewięciu przejetych

w końcu zanuciło coś jakby od niechcenia

patrząc na te warsztaty partyjne

widziałem ich już pośród umarłych przywódców

widziałem w wyobraźni

jak umarli śpiewali pieśń śmierci

ale oni potem wyruszli na ulice miast

w czołgach

zagrały karabiny maszynowe

przed hutami i stoczniami

i nastała cisza

>>>

Nie bójmy się siebie samych

powiedzmy głośno o co chodzi

wykrzyczmy myśli wraz

chcesz miłości, dam ci ją

tylko wyciągnij po nią dłoń

chcesz rozpaczy, proszę bardzo

tylko spójrz na otaczający cię świat

chcesz być gwiazdą, targnij kajdany

daj się skatować na rynku chociaż raz

Nie bójmy się siebie samych

nie uciekajmy od siebie do barów i knajp

urządź fiestę i podaj kufle na stół

w zaciszu własnego domu

albo odpowiedz na wołanie starego człowieka

za ściną

nie wstydź się pocałunków, nie wstydź się słów

potrzebujesz tak nie wiele by sobą być

lecz zbyt wiele by nie zachwiać

stabilnością Państwa

zbyt wiele dla jej wyobrażeń o miłości

nie uciekniemy od wolności

>>>

Jeszcze w pamięci nie zatarł się ślad

dawnych spokojnych dni

kiedy w twych smutnych oczach

odbijał się wielki świat

Ile uderzeń przyjąłeś bez skarg

wiesz o tym tylko ty

ile chęci prawdziwych i dobrych

na których nie poznał się nikt

Nie przygarniano ciebie matczynym ruchem ręki

nie gładzono po zwichrzonych włosach

nie dawano zbyt wielu szans

a ty z uporem wracałeś do źródeł, do ran

Nie spotykałeś hardych serc

pośród kłótliwych ludzi

spadały smutne noce w środek radosnych gier

ludzie przychodzili i odchodzili

i sumienie budziło świt

nadaremno

>>>

Ilu nas jest szczerych i prawdziwych

ta nasza pewność gdzie ona jest

te nasze złudzenia ile nas kosztują

gdy kochamy, płyniemy, idziemy przez kraj

zbliżamy się do horyzontów prawdy

wciąż rozmywających się

Słodką myśli pośród radosnej pustki

ogrzewamy w swoich sercach

słodki głos pośród umilkłych idei

niesiemy jak pobudki zew

Wyruszyć dziś trzeba

choćby ciernistą drogą

podać sobie ręce wraz

przemierzyć kraj odwiecznej burzy

omijając pola bitew i groby

dotrzeć do każdej samotni

Prze puste ulice wymarłych miast

przez dzikie pustynie wymarłych lasów

nieść mity i legendy Słowian

nieść w pamięci iskrę narodu

ocaloną na wyspie

w gnieździe

na zgliszczach

na nowo

zapalić miłość

>>>

Na krańcach mojego świata

przeciągnięto podniebną smugę

patrzę w dal

tam gdzie domek mojego dziadka

tak malutki jak gwiazda

gdzie ulica pośród lasu

pośród sinych wzgórz

gdzie stalowe wieże kroczą samymi szczytami

na kurzej stopce stoją chaty

czerwone płomienne

całe stado przycupnęło ich na krawędzi słońca

jakiś olbrzym zasnął kiedyś w dolinie

gdzie wąski strumyk wygłodniały

zjada lessowe wąwozy

Gdyby słońce przestało świecić

musiałbym przestać patrzeć

na podniebną gonitwę chmur

a tak jeszcze sam biegnę po ziemi

pełnej rozpadlin i dziur

musiałbym zastygnąć daleko od tych

wzgórz porośniętych sierścią olbrzyma

żeby nie wpaść do wnętrza ziemi

za dziadkiem i jego domkiem

z płonących pni

>>>

W miasteczku główna ulica

przebiega z krańca na kraniec

nie zatrzymuje się tu nawet na chwilę

nie ogląda sie na nikogo

zabierając w swój bystry nurt

wystające niepokorne kamienie

wyrwane kamienie szlifują się

katastrofami pamięci o górach

kruszą się w szaleńczym pędzie

ku dolinom szczęścia

pozostaje z nich pył powracający na wietrze

wiatr od morza dociera tu raz na stulecie

zakurzony krzak bzu kwitnie

przy bramie cmentarza

nie pachnie nawet w maju

>>>

Jeśli ukryjesz dłonie swoje

w dłoniach przyjaznych i ciepłych

Jeśli otworzą przed tobą drzwi

do których pukałeś od lat

Jeśli otrzymasz słowo otuchy

na długą samotną wędrówkę

Jeśli poczujesz słodki ciężar kamienia

który przygniata twoje plecy

Jeśli uśmiech będzie ci towarzyszył

gdziekolwiek zawitasz

Jeśli powiesz to jest moja ostatnia droga

na każdej drodze

Jeśli nie sprzedasz obrazu

który malujesz tam gdzieś wewnątrz

Jeśli się narodzisz

nie umrzesz

1972

Gdy miłość powraca spóźnioną porą

marą snu

bladym wspomnieniem

późno

za późno jest już

serca skalistym wybrzeżem

wzrok martwą falą

daremnie

tuman mgły rozdzierasz wspomnieniem

słońce twych uczuć

już horyzont czerwieni

zagląda w oczy

blednących snów

>>>

Przeciął świt świst

wstające słońce zaryczało

tak jak stary człowiek, który wydarł

życie stworzeniu

a nagły z szuwarów płacz

błagał go by

umarł z głodu

(sam)

>>>

Spadał rozgrzany kamyk

jak łza starca

drgnął cień powieki

gwiazdeczka nie dożyła swego celu

przeznaczenie zakwitło w tym dniu

chabrami nocnych wspomnień

starzec płakał naprawdę

Przy ognisku jarzyły się nasze oczy

zasypialiśmy wtuleni w siebie

i zielony odmęt traw

chociaż chłód wypieścił stopy

dla nas był to wesoły czas

A starzec czarny żywot miał

i tylko blizną chlubił się

pieśń jego łkała nad ziemią

poruszona struna budziła przeszłość

Tak starzec śpiewał naprawdę

tak śpiewaliśmy razem z nim

to jego życie jak echo

powracało na wietrze tylko dla nas

w pieśni starego włóczęgi

>>>

Opleciony pajęczyną namiętności

opleciony jej hebanowym spojrzeniem

opleciony sznurem korali

ginę w oplotach niewiary w miłość

tylko jej tchnienie rozgrzewa

wnętrze moich martwych płuc

oddycham jeszcze

oddałem perłę

za życie

>>>

Moim szczęściem jest

żyć w kraju który kwitnie dla niej

wzbudziła kłęby srebrnych gwiazd

z popieliska mojego życia

wstępuję teraz po kryształowych schodach

w aureoli łez

w rozbłysku rozbitych światów

dni minionych

falują dzisiaj strzępy wiosny

pragnienie czyste

jest bramą fabryki snów

serce czerpie z nich

słodkie soki nowego bytu

w symbolicznych liczbach

są popioły pokoleń

natchnionych zmartwychwstaniem

>>>

Otworzono sezam

uderzeniem pięści

zasypały wszystko klejnoty

kłamstwa

Alibaba rządzić będzie

na pustyni

>>>

Nową dobrą matrycą

tłoczę ze snów ideały

kobieta to odbicie

pozytywnego mężczyzny

(w śniegu i zastygłej lawie)

przyjmuję miłość

za dobrą monetę

>>>

Despota pomiędzy gąsiorami

milknie po chwili

Galowie już na murach

jego zawahania

>>>

Odwiedzasz puste klasy

całujesz wytarte ławy

tapetą kalendarzy są chwile

które zapamiętałeś obok niej

w szkole miłości dziecięcej

łzawisz krwawisz bezradny

deszczem wiatrem są sekundy

gdy trzymałeś ją za rekę

rozlega się ostatni dzwonek

wychodzisz ze szkoły sam

>>>

wtłoczony pod prasę życia

w okulary swojej profesji

>>>

O czym śni moja gitara

gdy zasypiamy w obłokach domów

gdy zasypia nocą serce miasta

gdy zasypiaja kolory nut

wtedy w strunach miłość łka

Ona marzy o ptaku z tęczy

który wraca do niej z kwiatów

Zapach zieleni ją męczy

zasypia na poduszce dźwięków

>>>

Granat wiersza

skorupa słów

wnętrze myśli

rażenie uczuć

>>>

Nadchodzi burza jak

gromki śmiech

wychłostał asfalt deszcz

ukryto dłonie w dłoniach

Gdzieś na krawędzi

stanął czarnoksiężnik czerni

jak cień

trzymając pająka w dłoni

swój strój sporządził

ze skóry pokonanego smoka cywilizacji

Wrócił zza ram pejzażu codzienności

wyciągnął dłonie dwie

tak barwny świat zakreślił

by był też synem

czarnoksiężnika czerwieni

Ze skały patrzy

wyciągniętą dłonią wskazuje

pokonanego potwora historii

Choć wie że zachwyca dziś

przez chwilę

choć dziwi się człowiek

to on go stworzył w wyobraźni

w godzinie pracy

w godzinie próżności

>>>

Wielka wzbiera powódź

stojąc na skale dostrzegasz

zamglony zielony brzeg

Ojcowie rodzin biednych

szli kiedyś pośród pożogi

bronili starych granic

umierali widząc tylko ogień wokół

Aniołowie jaśni

czy dostrzegacie ten kurz i pył

który wznosi się nad bitwami

toczonymi tu od tysiąca lat

Ten tłum młodych chłopców

bez wiary i nadziei

pod czerwonym sztandarem

zalewa wszystko jak

wezbrana powódź

I ciebie uniesie martwa ta fala

jeśli nie masz wiary i nadziei

na to że można coś zmienić

przetrwają tylko poedynczy

aniołowie stojący na skałach

w nadchodząca noc żywiołów

>>>

Zaznaczasz ślady stóp w pyle

biegnąc bezdrożami krainy zła

nie uderza grom

nie wstaje tęcza

lecz zatrzymujesz się znów bo zabrakło ci tchu

Ze wzrokiem utkwionym w ziemię

z kapeluszem nasuniętym na oczy

idziesz pędzisz choć nie wiesz co za granicą snu

znów wstaje mrok gdy

kurz dzieciństwa opada powoli

Jak dobrze jest nie mieć niczego

dźwigając na sobie tylko osiemnaście lat

jak dobrze czuć się zmęczonym

nie znając zwycięstwa dobra lub zła

Szczera nienawiść dopiero wstanie

na gruzach zburzonych państw

zabita miłość wykrwawi się

jak ostatni zachód słońca

A przecież dobrze wiesz

jest gdzieś dobry kraj

gdzie zostawiłeś serce

są gdzieś ściany domów ogromnych

i tłumy ludzkich ciał

okrzyki srogie tysiąca gardeł

i sztandar dwukolorowy

powiewający nad grobem

nienawiści w tobie

>>>

Najsłodsza jest pierwsza miłość

najpiękniejsza jest pierwsza dziewczyna

nie zapomnisz nigdy jak goniłeś ją

myślą nieśmiałą a ona pieściła cię swoim

uśmiechem

nigdy nie ukryjesz tych wspomnień przed sobą

nigdy nie ukryjesz tego w nienawiści

gdy piętnastoletni serca biły tak mocno

nie chcieliście przecież zbyt wiele

gdy piętnastoletnie serca wyskakiwały z piersi

nie chcieliście nic oprócz wspólnej gorzkiej śmierci

w Weronie

>>>

* Przy ognisku włóczęgów *

Przy ognisku włóczęgów zziębnięty

wsłuchany w ich pieśń

chciałem doczekać świtu

doczekałem go i stałem się włóczęgą

na resztę urzędniczego życia

Komentarze

livechat sbobet casino pisze:

07/25/2018 o 4:17 am

Appreciate this post. Let me try it out.

Odpowiedz
judi domino online android pisze:

07/26/2018 o 12:47 am

I don’t even know how I stopped up here, however I thought this
put up was once great. I do not understand who you are but definitely you
are going to a famous blogger when you are not already.

Cheers!

Odpowiedz
On.Prismalicious.com pisze:

07/26/2018 o 7:09 am

An outstanding share! I’ve just forwarded
this onto a colleague who had been doing a little homework on this.
And he actually bought me dinner because I found it for him…

lol. So allow me to reword this…. Thank YOU for
the meal!! But yeah, thanx for spending time to discuss this issue here
on your blog.

Odpowiedz
situs poker Idn bonus new Member pisze:

07/26/2018 o 2:01 pm

Currently it looks like Drupal is the top blogging platform out there right now.
(from what I’ve read) Is that what you are using on your blog?

Odpowiedz
Sherry pisze:

07/28/2018 o 4:58 am

Good day! This is my first comment here so I
just wanted to give a quick shout out and say I really enjoy reading your articles.
Can you suggest any other blogs/websites/forums that cover the same subjects?

Thanks for your time!

Odpowiedz
Annabelle pisze:

07/29/2018 o 3:26 am

First off I would like to say superb blog! I
had a quick question in which I’d like to ask if you don’t mind.

I was curious to find out how you center yourself and clear your mind before writing.
I have had a hard time clearing my thoughts in getting my thoughts out.

I truly do enjoy writing but it just seems like the first 10
to 15 minutes are wasted just trying to figure out how to begin. Any ideas or
hints? Thanks!

Odpowiedz
Lucinda pisze:

07/30/2018 o 12:42 am

Link exchange is nothing else but it is only placing the other person’s webpage link on your page at suitable place and other
person will also do same in favor of you.

Odpowiedz
Asa pisze:

07/31/2018 o 11:33 am

Hi there, You’ve done an excellent job. I will certainly digg it and personally
suggest to my friends. I’m confident they will be benefited from this site.

Odpowiedz
permainan judi dadu online pisze:

07/31/2018 o 7:04 pm

Please let me know if you’re looking for a article writer
for your site. You have some really good posts and I
feel I would be a good asset. If you ever want to take
some of the load off, I’d absolutely love to write some content for your blog in exchange
for a link back to mine. Please blast me an email if interested.
Thank you!

Odpowiedz
https://issuu.com/clairejennifernelly pisze:

08/02/2018 o 2:54 am

Good post. I will be going through many of these issues as well..

Odpowiedz
www.raretopia.com pisze:

08/08/2018 o 3:02 am

Thanks for ones marvelous posting! I definitely enjoyed reading it, you happen to be a great author.I will make certain to bookmark your blog and definitely will come back someday.
I want to encourage you to ultimately continue your great posts, have a nice evening!

Odpowiedz
amol pisze:

08/10/2018 o 8:30 pm

Very good blog post. I definitely love this website. Thanks!

Odpowiedz
Cappuccinos pisze:

08/11/2018 o 9:09 pm

Nice blog here! Also your site loads up fast!

What web host are you using? Can I get your affiliate link to your host?
I wish my web site loaded up as quickly as yours lol

Odpowiedz
zetaclear costo pisze:

08/14/2018 o 2:32 pm

I truly love your blog.. Pleasant colors & theme.
Did you make this site yourself? Please reply back as I’m looking
to create my very own website and would love to learn where you got
this from or just what the theme is named.
Cheers!

Odpowiedz
Ingeborg pisze:

08/23/2018 o 5:14 pm

For most up-to-date information you have to go to see internet and on the
web I found this website as a best web page
for latest updates.

Odpowiedz
daftar idnplay pisze:

08/23/2018 o 6:35 pm

Great article.

Odpowiedz
Marlys pisze:

08/24/2018 o 1:31 pm

Amazing! This blog looks just like my old one!
It’s on a completely different subject but it has pretty much the same page layout and
design. Great choice of colors!

Odpowiedz
domain names google ranking pisze:

08/29/2018 o 11:33 pm

It’s comparable with domains on the Web.

Odpowiedz
Reggie pisze:

08/31/2018 o 10:26 am

So, it would be better that you simply choose paid hosting.

Odpowiedz
bit.ly pisze:

09/04/2018 o 6:41 am

Really, I’ve never imagined that anyone will reveal %BT% like this.
Many thanks! It was very useful to read. I would like to start my personal
blogging site too but I have little time. Due to my job I can’t even write all the papers and tasks for college.
It’s great that there are exist internet sites such as this one bit.ly which makes evaluations on various essay authoring organizations.

Odpowiedz
online writing services review pisze:

09/04/2018 o 11:23 pm

Superb! Now it is one of my favorite blogs! It is a big pleasure to read threads from such
a wonderful blogger. Possessing great authoring talents
is sweet but not everyone can be a very good writer.
So what to do in the situation when you really need to write a lot but
you are awful at it? Because of it I decided to obtain a paper from custom authoring blogs.

In order to prevent fraud, I’ve located good review website, which you
may head over to by visiting this website link online writing services review.

Thanks to it, I was able to identified an honest composing
company.

Odpowiedz
bit.ly pisze:

09/05/2018 o 10:45 pm

I’ve never thought of %BT% this way. Thank you so much author, it was quite interesting to
read! A little time ago I was considering about running my personal blog site but I don’t have time even to
create essays for college by reason of my part-time job.

This might be a serious problem but there
are are present special overview websites,
such as the one you can take a look at by clicking on this link bit.ly, where pro
writers and reviewers research several authoring organizations to help individuals who are
in need of academic authoring support.

Odpowiedz
thesis writing service review pisze:

09/19/2018 o 9:31 pm

Excellent! How did you get such superior authoring talents?

Is it a natural talent or result of time and effort? A bit of
time ago I was planning about running my personal blog site but I don’t have time even to create papers for college by reason of my part-time
work. It makes me purchase papers from various organizations.
In case you are interested in it, you can read some ratings by following this web page link thesis
writing service review. That blog has all you want
to decide on a trustworthy writing company.

Odpowiedz
Krystyna pisze:

09/20/2018 o 6:18 pm

Saved as a favorite, I really like your site!

Odpowiedz
after you purchase pisze:

09/20/2018 o 9:41 pm

I do trust all the ideas you have offered on your post.
They’re really convincing and can definitely work.
Still, the posts are too brief for newbies. May just you please prolong them a little from subsequent time?

Thanks for the post.

Odpowiedz
essay writing service reviews pisze:

09/20/2018 o 10:53 pm

People in vocational school often talk about 1972-1979 (piosenki
z kolebki) , however don’t know As i completely know very it actually is.
I need an instructor, and even simpler to articulate
a advisor in order to offer you everybody to learn details.
Are you?

Odpowiedz
http://raunoneil48.edublogs.org pisze:

10/12/2018 o 3:44 am

Yet one more wonderful piece of writing from great blogger.
Thank you for you blog site! It is always fascinating to read you writings.

This is a fantastic demonstration of very good composing
for those who can’t compose nicely. Lots
of individuals have this kind of problem. But, in any case, it’s not a big problem if you know about this internet site http://raunoneil48.edublogs.org. It is a
critique company which main objective is to examine writing firms and
analyze the level of their items.

Odpowiedz
Jamison pisze:

10/13/2018 o 12:01 pm

If possible, keep happy, wish! Has the potential to people assist me which has 1972-1979 (piosenki z kolebki) method??

All of our teacher attending college sent an operation to
put in writing two thousand sentences about it.
But I have no knowledge! Make it easier to!

Odpowiedz
academic writing services reviews pisze:

10/13/2018 o 8:33 pm

Yet one more good post from good blogger. Appreciation for you
blog! It is always exciting to read you posts.
Is it possible you present some bits of advice related to the
best way to cultivate penning talents? I am terrible as a freelance writer and it’s particularly troublesome given that teachers in our university repeatedly give us authoring tasks.
Nonetheless, I’ve identified an answer to this problem.
On this internet site academic writing services reviews you can find a lot of ratings of penning companies and opt for the
most respected one.

Odpowiedz
celica-gt4.com pisze:

11/17/2018 o 9:41 pm

Fascinating blog! Іѕ yߋur theme custom mɑde orr diԁ уou download it fгom sⲟmewhere?
A theme ⅼike yours wіth a feԝ simple adjustements
ԝould really make my blog stand oᥙt. Pleɑse lеt me know ԝhere you got ʏour theme.
Witһ thanks

Odpowiedz

Skomentuj Anuluj pisanie odpowiedzi

Dodaj swój komentarz...

Wprowadź swoje dane lub kliknij jedną z tych ikon, aby się zalogować:

E-mail (Adres nie będzie widoczny)

Podpis

Witryna internetowa

Komentujesz korzystając z konta WordPress.com. ( Wyloguj / Zmień )

Komentujesz korzystając z konta Google+. ( Wyloguj / Zmień )

Komentujesz korzystając z konta Twitter. ( Wyloguj / Zmień )

Komentujesz korzystając z konta Facebook. ( Wyloguj / Zmień )

Anuluj

Connecting to %s

	Jason o 2017
	Susannah o 2017
	busty babes o Piotr zapewniał – Alek S…
	celica-gt4.com o 1972-1979 (piosenki z kol…
	BestHarold o Piotr zapewniał – Alek S…

Alek Skarga Poems

Google Translate

Najnowsze wpisy

Najnowsze komentarze

Statystyki bloga

Meta

Kategorie

Kalendarz

Music